Λοιπόν και τώρα που πέρασε μια βδομάδα + κάτι και ηρεμήσαμε πάμε να αρχίσουμε να βάζουμε κανά βίντεο και καμιά φωτό....
Πρίν ξεκινήσουμε όμως επιτρέψτε μου να σας πω τελικά τι είναι το Mountain Enduro Camp...
Αυτό είναι....
Μια παρέα, που μερικά χρόνια πριν, βάλθηκε να κοινωνήσει στον υπόλοιπο κόσμο, τις ομορφιές του δάσους της Μαμαλής...
Ακολουθεί ένα "μυθιστορηματικής" αφήγησης κείμενο το οποίο περιγράφει το πώς ξεκίνησαν όλα αυτά...
"1424… Μαγικός αριθμός. Τόσα είναι τα μέτρα που χρειάζεται η γη για να ξεπροβάλει μέσα από το πυκνό δάσος οξιάς της Μαμαλής και να αρχίσει να αγκαλιάζει τον ουρανό, τόσες είναι οι δυσκολίες που παρουσιάστηκαν όλο αυτό τον καιρό σε μια μικρή Παρέα, τόσα όμως είναι και τα χαμόγελα που έχει χαρίσει η Μαμαλή στην Παρέα αυτή αλλά και στους επισκέπτες της! Πάμε, όμως λίγα χρόνια πίσω…
Ένα Σαββατοκύριακο, νομίζω το πρώτο του Ιουλίου, ένας γεροπλάτανος χάριζε απλόχερα τη δροσιά του, καθώς η λάβα του Θεσσαλικού κάμπου, άρχισε να εξαπλώνεται προς τα ορεινά. Καλοί οι μεζέδες, άλλα εκείνες τις ζεστές μέρες, η δροσιά αυτή ήταν το καλύτερο συνοδευτικό για τον γλυκάνισο του τσίπουρου και για τον λυκίσκο της μπύρας.
Ήταν και αυτό το αναπάντεχο του καθολικού ανταμώματος της Παρέας. Κάποιοι από αυτούς, μόνιμοι κάτοικοι του χωριού, άλλοι ξενιτεμένοι στα γύρω αστικά κέντρα και άλλοι πιο μακριά, σε άλλες Ηπείρους. Θες η τύχη, θες ότι οι Θεοί του Βουνού τους προόριζαν για ένα σκοπό, αυτοί οι άνθρωποι σύντομα θα έγραφαν ιστορία.
Όλοι τους είχαν ένα κοινό, την αγάπη τους για το βουνό και το δάσος του. Βλέπεις η Μαμαλή μοίρασε απλόχερα στη Βερδικούσσια τα αγαθά της, ξύλα για υλοτομία, λιβάδια για κτηνοτροφία και εύφορη γη για τη γεωργία. Κάπως έπρεπε να της το ξεπληρώσουν. Και μιλώντας για αγάπες έρχεται και το καμένο βενζινόλαδο, να μπλεχτεί σα θυμίαμα, μέσα στις εικόνες του δάσους που περνάνε σαν φιλμ πάνω στη σέλα κρατώντας σφιχτά το τιμόνι.
Από την εφηβεία το δάσος ήταν η απόδραση, το καταφύγιο και εννοείται χαραγμένο στη παλάμη του χεριού τους. Κάθε πιθαμή, κάθε ρυάκι, κάθε παχύ πέπλο από φύλλα οξιάς είχε αποθηκευτεί στους νευρώνες του εγκεφάλου τους. Ήταν τόσο μεγάλο αλλά και ταυτόχρονα τόσο μικρό. Χρόνο να έχεις να το γυρνάς, μου λέγανε…
Ξαναγυρνώντας στη πλατεία και στο δροσερό αεράκι που χάριζαν οι αφράτες φυλλωσιές του αιωνόβιου, ανάμεσα στα λόγια για δουλειές, οικογένειες και τα άλλα συναφή, η φωνή του Γιώργου έμελλε να γίνει η απαρχή των "βασάνων" που θα ακολουθούσαν:
- "Ρε, δε τα αφήνετε αυτά, να πάμε καμιά βόλτα να καθαρίσει το μυαλό;"
Και ξαφνικά, οι αποθήκες άνοιξαν, τα αγροτικά αντί για αχυρόμπαλες κουβαλάγανε δίτροχα μηχανοκίνητα, οι μανιβέλες δοκίμαζαν τις αντοχές του ποδιού και εκείνος ο οξύς ήχος της εξάτμισης έσπαζε την ησυχία του καλοκαιρινού μεσημεριού. Πενήντα σουβλάκια, λίγα κάρβουνα, ένα καφάσι μπύρες και το κασετόφωνο που πήραν δανεικό από το καφενείο, αφήνοντας τα γερόντια να παίζουν πρέφα χωρίς την υπόκρουση των ειδήσεων από τον κρατικό σταθμό, θα ήταν η ανταμοιβή τους στο τελείωμα της βόλτας αλλά και η μαγιά για αυτό που κάποια στιγμή θα αποκαλούσαν αργότερα Mountain Enduro Camp.
- "Πόσο καιρό είχα να το κάνω!"
- "Τι ωραίο που είναι το δάσος!"
- "Με είδες πως πήγαινα, τελικά δε ξεχνιέται!"
Δέκα άνθρωποι με λιγοστά πράγματα κατάφεραν να διοργανώσουν για τους εαυτούς τους μια μικρή φιέστα. Όταν ο ιδρώτας σταμάτησε να ρέει στα πρόσωπα τους, όταν τα πυρωμένα μοτέρ καταλάγιασαν και όταν οι τελευταίες παγωμένες μπύρες άφηναν τη δροσιά τους στους διψασμένους ουρανίσκους, η μουσική από μια ξεχασμένη κασέτα των Pink Floyd τους έφερνε σε μια συναισθηματική νιρβάνα.
- "Μήπως είμαστε εγωιστές;" αναφώνησε ο Τάκης. "Τι εννοείς;" ψέλλισαν οι περισσότεροι, αρνούμενοι να διαταράξουν την απόλαυση της στιγμής.
- "Αυτό που θέλω να πω είναι πως όλα αυτά που ζούμε και με τον τρόπο που τα ζούμε είναι πολύ όμορφα για να τα κρατάμε μόνο για την πάρτη μας. Πρέπει να τα κοινωνήσουμε και σε άλλους, πρέπει αυτό το βουνό, αυτό το δάσος να γίνει βιωματική εμπειρία για τους πολλούς." Γέλια, ξεφυσήματα, λοξές ματιές ακολούθησαν από τους υπόλοιπους. Και τι άλλο να έκαναν άλλωστε αφού ο συνδετικός τους κρίκος δεν ήταν αλλός παρά το δίπτυχο μηχανή-βουνό.
"Για καθίστε ρε παιδιά", είπε ο Γιάννης, "σα να έχει δίκιο ο Τάκης, γιατί δε κάνουμε μια συνάθροιση μηχανόβιων, εδώ στο βουνό, να φανεί και η Μαμαλή, να δείξει τις ομορφιές της!"
- "Ναι ρε σιγά μη κάνουμε και φεστιβάλ… Αυτό έλειπε να βάλουμε "βάσανα" στο κεφάλι μας", αποκρίθηκε ο Δημήτρης.
Έτσι από κάτι τόσο απλό γεννήθηκε κάτι τόσο σπουδαίο. Το όνομα αυτού Mountain Enduro Camp. Τρείς λέξεις, τρεις ιδέες που περιλάμβαναν όλα που γούσταραν και αγαπούσαν. Δεν έχει τη μουσική, αλλά τη μουσική την έχουν όλοι οι άνθρωποι μέσα τους.
Κανείς τους δεν ήξερε από διοργανώσεις. Έμαθαν, και ακόμα μαθαίνουν. Μαθαίνουν από τις συμβουλές των φίλων, μαθαίνουν από τα χαμόγελα των επισκεπτών αλλά και από τα ιδρωμένα πρόσωπα των εθελοντών που τόσο απλόχερα θέλουν να προσφέρουν. Ο φίλος τους ο Γιατρός που τον είχαν μαζί τους στις πρώτες βόλτες, εξελίχτηκε σε ομάδα διάσωσης, τα λοφάκια που έχασκαν στην κορυφή σε πίστα προπόνησης, το δανεικό κασετόφωνο σε μια μεγάλη σκηνή που φιλοξενεί Μουσικούς απ’ όλη την Ελλάδα.
Σε αυτό το εγχείρημα δεν έμειναν μόνοι τους. Το χωριό, η Βερδικούσια τους, τους αγκάλιασε. Από τα μικρά παιδιά, τα κούτσκα που λένε, τα οποία κουβαλάνε πράγματα με όση δύναμη έχουν, μέχρι τις γιαγιάδες που ολημερίς πλάθουν πίτες για να μη μείνει κανένας πεινασμένος. Κάθε χρόνο αυτό το γαϊτανάκι ανιδιοτελούς προσφοράς όλο και μεγαλώνει. Λογιών-λογιών άνθρωποι έρχονται και προστίθενται προάγοντας τον αγνό εθελοντισμό. Οι δυσκολίες πολλές, οι ατυχίες της τελευταίας στιγμής ακόμα περισσότερες, ξεπερνιούνται όμως με χαμόγελο, το χαμόγελο αυτό που χαρίζει η μαγεία της φύσης. Η πίστη στις ιδέες είναι η κινητήριος δύναμη, αυτό που τους πεισμώνει κάθε φορά να πάνε ένα ακόμα βήμα παραπέρα.
Τι άλλο μένει λοιπόν, από το να γίνεις μέρος αυτής της γιορτής ή ακόμα καλύτερα μέρος αυτής της παρέας, γιατί όπως λέει και ο Διονύσης την Ιστορία την φτιάχνουν οι Παρέες…"
Και πάμε τώρα από το μυθιστόρημα στην πραγματικότητα ή μήπως τελικά αυτές οι δύο έννοιες μπλέκονται μεταξύ τους?
Η αλήθεια είναι ότι στο 1o Mountain Enduro Camp δεν ήμουν παρών καθώς αγνοούσα την ύπαρξη του, στο 2ο ήρθα σε επαφή μαζί του προσκεκλημένος από τον φίλο @Dinos MEC που ήδη αποτελούσε βασικό στέλεχος της παρέας που το διοργάνωνε. Εμπειρία ζωής η συμμετοχή μου ως επισκέπτης βλέποντας λόγω της φιλίας μας από πρώτο πλάνο όλα αυτά που χρειάζονται για να γίνουν όλα αυτά. Η απόφαση άμεση, από του χρόνου είμαι μαζί σας.
Τα χρόνια που πέρασαν, μου χάρισαν ένα διπλό όφελος, την ενσωμάτωση μου σε αυτή την παρέα που τη θεωρώ πλέον οικογένεια μου, και την αίσθηση του να θεωρώ "δικό μου" αυτό το πανέμορφο δάσος Οξιάς..
Πρίν ξεκινήσουμε όμως επιτρέψτε μου να σας πω τελικά τι είναι το Mountain Enduro Camp...
Αυτό είναι....
Μια παρέα, που μερικά χρόνια πριν, βάλθηκε να κοινωνήσει στον υπόλοιπο κόσμο, τις ομορφιές του δάσους της Μαμαλής...
Ακολουθεί ένα "μυθιστορηματικής" αφήγησης κείμενο το οποίο περιγράφει το πώς ξεκίνησαν όλα αυτά...
"1424… Μαγικός αριθμός. Τόσα είναι τα μέτρα που χρειάζεται η γη για να ξεπροβάλει μέσα από το πυκνό δάσος οξιάς της Μαμαλής και να αρχίσει να αγκαλιάζει τον ουρανό, τόσες είναι οι δυσκολίες που παρουσιάστηκαν όλο αυτό τον καιρό σε μια μικρή Παρέα, τόσα όμως είναι και τα χαμόγελα που έχει χαρίσει η Μαμαλή στην Παρέα αυτή αλλά και στους επισκέπτες της! Πάμε, όμως λίγα χρόνια πίσω…
Ένα Σαββατοκύριακο, νομίζω το πρώτο του Ιουλίου, ένας γεροπλάτανος χάριζε απλόχερα τη δροσιά του, καθώς η λάβα του Θεσσαλικού κάμπου, άρχισε να εξαπλώνεται προς τα ορεινά. Καλοί οι μεζέδες, άλλα εκείνες τις ζεστές μέρες, η δροσιά αυτή ήταν το καλύτερο συνοδευτικό για τον γλυκάνισο του τσίπουρου και για τον λυκίσκο της μπύρας.
Ήταν και αυτό το αναπάντεχο του καθολικού ανταμώματος της Παρέας. Κάποιοι από αυτούς, μόνιμοι κάτοικοι του χωριού, άλλοι ξενιτεμένοι στα γύρω αστικά κέντρα και άλλοι πιο μακριά, σε άλλες Ηπείρους. Θες η τύχη, θες ότι οι Θεοί του Βουνού τους προόριζαν για ένα σκοπό, αυτοί οι άνθρωποι σύντομα θα έγραφαν ιστορία.
Όλοι τους είχαν ένα κοινό, την αγάπη τους για το βουνό και το δάσος του. Βλέπεις η Μαμαλή μοίρασε απλόχερα στη Βερδικούσσια τα αγαθά της, ξύλα για υλοτομία, λιβάδια για κτηνοτροφία και εύφορη γη για τη γεωργία. Κάπως έπρεπε να της το ξεπληρώσουν. Και μιλώντας για αγάπες έρχεται και το καμένο βενζινόλαδο, να μπλεχτεί σα θυμίαμα, μέσα στις εικόνες του δάσους που περνάνε σαν φιλμ πάνω στη σέλα κρατώντας σφιχτά το τιμόνι.
Από την εφηβεία το δάσος ήταν η απόδραση, το καταφύγιο και εννοείται χαραγμένο στη παλάμη του χεριού τους. Κάθε πιθαμή, κάθε ρυάκι, κάθε παχύ πέπλο από φύλλα οξιάς είχε αποθηκευτεί στους νευρώνες του εγκεφάλου τους. Ήταν τόσο μεγάλο αλλά και ταυτόχρονα τόσο μικρό. Χρόνο να έχεις να το γυρνάς, μου λέγανε…
Ξαναγυρνώντας στη πλατεία και στο δροσερό αεράκι που χάριζαν οι αφράτες φυλλωσιές του αιωνόβιου, ανάμεσα στα λόγια για δουλειές, οικογένειες και τα άλλα συναφή, η φωνή του Γιώργου έμελλε να γίνει η απαρχή των "βασάνων" που θα ακολουθούσαν:
- "Ρε, δε τα αφήνετε αυτά, να πάμε καμιά βόλτα να καθαρίσει το μυαλό;"
Και ξαφνικά, οι αποθήκες άνοιξαν, τα αγροτικά αντί για αχυρόμπαλες κουβαλάγανε δίτροχα μηχανοκίνητα, οι μανιβέλες δοκίμαζαν τις αντοχές του ποδιού και εκείνος ο οξύς ήχος της εξάτμισης έσπαζε την ησυχία του καλοκαιρινού μεσημεριού. Πενήντα σουβλάκια, λίγα κάρβουνα, ένα καφάσι μπύρες και το κασετόφωνο που πήραν δανεικό από το καφενείο, αφήνοντας τα γερόντια να παίζουν πρέφα χωρίς την υπόκρουση των ειδήσεων από τον κρατικό σταθμό, θα ήταν η ανταμοιβή τους στο τελείωμα της βόλτας αλλά και η μαγιά για αυτό που κάποια στιγμή θα αποκαλούσαν αργότερα Mountain Enduro Camp.
- "Πόσο καιρό είχα να το κάνω!"
- "Τι ωραίο που είναι το δάσος!"
- "Με είδες πως πήγαινα, τελικά δε ξεχνιέται!"
Δέκα άνθρωποι με λιγοστά πράγματα κατάφεραν να διοργανώσουν για τους εαυτούς τους μια μικρή φιέστα. Όταν ο ιδρώτας σταμάτησε να ρέει στα πρόσωπα τους, όταν τα πυρωμένα μοτέρ καταλάγιασαν και όταν οι τελευταίες παγωμένες μπύρες άφηναν τη δροσιά τους στους διψασμένους ουρανίσκους, η μουσική από μια ξεχασμένη κασέτα των Pink Floyd τους έφερνε σε μια συναισθηματική νιρβάνα.
- "Μήπως είμαστε εγωιστές;" αναφώνησε ο Τάκης. "Τι εννοείς;" ψέλλισαν οι περισσότεροι, αρνούμενοι να διαταράξουν την απόλαυση της στιγμής.
- "Αυτό που θέλω να πω είναι πως όλα αυτά που ζούμε και με τον τρόπο που τα ζούμε είναι πολύ όμορφα για να τα κρατάμε μόνο για την πάρτη μας. Πρέπει να τα κοινωνήσουμε και σε άλλους, πρέπει αυτό το βουνό, αυτό το δάσος να γίνει βιωματική εμπειρία για τους πολλούς." Γέλια, ξεφυσήματα, λοξές ματιές ακολούθησαν από τους υπόλοιπους. Και τι άλλο να έκαναν άλλωστε αφού ο συνδετικός τους κρίκος δεν ήταν αλλός παρά το δίπτυχο μηχανή-βουνό.
"Για καθίστε ρε παιδιά", είπε ο Γιάννης, "σα να έχει δίκιο ο Τάκης, γιατί δε κάνουμε μια συνάθροιση μηχανόβιων, εδώ στο βουνό, να φανεί και η Μαμαλή, να δείξει τις ομορφιές της!"
- "Ναι ρε σιγά μη κάνουμε και φεστιβάλ… Αυτό έλειπε να βάλουμε "βάσανα" στο κεφάλι μας", αποκρίθηκε ο Δημήτρης.
Έτσι από κάτι τόσο απλό γεννήθηκε κάτι τόσο σπουδαίο. Το όνομα αυτού Mountain Enduro Camp. Τρείς λέξεις, τρεις ιδέες που περιλάμβαναν όλα που γούσταραν και αγαπούσαν. Δεν έχει τη μουσική, αλλά τη μουσική την έχουν όλοι οι άνθρωποι μέσα τους.
Κανείς τους δεν ήξερε από διοργανώσεις. Έμαθαν, και ακόμα μαθαίνουν. Μαθαίνουν από τις συμβουλές των φίλων, μαθαίνουν από τα χαμόγελα των επισκεπτών αλλά και από τα ιδρωμένα πρόσωπα των εθελοντών που τόσο απλόχερα θέλουν να προσφέρουν. Ο φίλος τους ο Γιατρός που τον είχαν μαζί τους στις πρώτες βόλτες, εξελίχτηκε σε ομάδα διάσωσης, τα λοφάκια που έχασκαν στην κορυφή σε πίστα προπόνησης, το δανεικό κασετόφωνο σε μια μεγάλη σκηνή που φιλοξενεί Μουσικούς απ’ όλη την Ελλάδα.
Σε αυτό το εγχείρημα δεν έμειναν μόνοι τους. Το χωριό, η Βερδικούσια τους, τους αγκάλιασε. Από τα μικρά παιδιά, τα κούτσκα που λένε, τα οποία κουβαλάνε πράγματα με όση δύναμη έχουν, μέχρι τις γιαγιάδες που ολημερίς πλάθουν πίτες για να μη μείνει κανένας πεινασμένος. Κάθε χρόνο αυτό το γαϊτανάκι ανιδιοτελούς προσφοράς όλο και μεγαλώνει. Λογιών-λογιών άνθρωποι έρχονται και προστίθενται προάγοντας τον αγνό εθελοντισμό. Οι δυσκολίες πολλές, οι ατυχίες της τελευταίας στιγμής ακόμα περισσότερες, ξεπερνιούνται όμως με χαμόγελο, το χαμόγελο αυτό που χαρίζει η μαγεία της φύσης. Η πίστη στις ιδέες είναι η κινητήριος δύναμη, αυτό που τους πεισμώνει κάθε φορά να πάνε ένα ακόμα βήμα παραπέρα.
Τι άλλο μένει λοιπόν, από το να γίνεις μέρος αυτής της γιορτής ή ακόμα καλύτερα μέρος αυτής της παρέας, γιατί όπως λέει και ο Διονύσης την Ιστορία την φτιάχνουν οι Παρέες…"
Και πάμε τώρα από το μυθιστόρημα στην πραγματικότητα ή μήπως τελικά αυτές οι δύο έννοιες μπλέκονται μεταξύ τους?
Η αλήθεια είναι ότι στο 1o Mountain Enduro Camp δεν ήμουν παρών καθώς αγνοούσα την ύπαρξη του, στο 2ο ήρθα σε επαφή μαζί του προσκεκλημένος από τον φίλο @Dinos MEC που ήδη αποτελούσε βασικό στέλεχος της παρέας που το διοργάνωνε. Εμπειρία ζωής η συμμετοχή μου ως επισκέπτης βλέποντας λόγω της φιλίας μας από πρώτο πλάνο όλα αυτά που χρειάζονται για να γίνουν όλα αυτά. Η απόφαση άμεση, από του χρόνου είμαι μαζί σας.
Τα χρόνια που πέρασαν, μου χάρισαν ένα διπλό όφελος, την ενσωμάτωση μου σε αυτή την παρέα που τη θεωρώ πλέον οικογένεια μου, και την αίσθηση του να θεωρώ "δικό μου" αυτό το πανέμορφο δάσος Οξιάς..
RESPECT στην παρέα και στους υποστηρικτές της ιδέας...!!!
Μας προειδοποιησαν.
