Για να ανάψουμε λίγο τα αίματα στο forum και να μπούμε σε μια αμφιλεγόμενη συζήτηση καταθέτοντας τις απόψεις μας αλλά και τα γούστα μας.
Μια αφορμή ήταν η ωραία παρουσίαση του Κωσταντίνου @kordix για το CCM. Μια άλλη αφορμή ήταν κάποια άρθρα που διάβασα όπου αναφερόταν πως μετά από πολλά χρόνια παρουσίας των μεγάλων ADV μοτοσυκλετών οι πωλήσεις τους έχουν πλαφονάρει και πολλές εταιρείες ήδη παραδίδουν ή παρουσιάζουν στο μοτοσυκλετιστικό κοινό μικρά ADV bikes (BMW G310GS, KTM390 ADV, Honda CRF250Rally, Suzuki V-Strom 250, Kawasaki Versys-X300). 'Νταξ... κάποια από αυτά είναι μόνο για commuting αλλά δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το κοντινό μέλλον!
Μιλώντας πάντα για την επιλογή μιας μηχανής με την οποία θα κάνει κάποιος αυτό που λέμε Adventure Riding, Ελληνιστί ΟνΟφάδα!
Τα CCM και DRZ όπως και το 6τάχυτο WR-R επιδεικνύουν μια ιδιαίτερη ικανότητα στην άσφαλτο (πάντα για την κατηγορία κυβισμού τους) και από την μέχρι τώρα εμπειρία που έχω αποκομίσει ένα είναι το σίγουρο σε ότι με αφορά, δεν ξανά επιστρέφω στο συνδυασμό "μεγάλη" μηχανή και Adventure Riding.
Αν ένα Dual Sport μικρού κυβισμού έχει ένα έστω και υποτυπώδες υποπλαίσιο, γεννιούνται αρκετοί λόγοι ώστε να στοιχειοθετήθουν αρκετά πλεονεκτήματα υπέρ του. Όπως καταλαβαίνετε καλούμαι να υπερασπιστώ πρώτος τη "μικρή" κατηγορία.
1. Βάρος.
Το βάρος είναι ίσως η σημαντικότερη παράμετρος. Όταν αφήνεις την άσφαλτο για να μπεις στις Off Road είναι βέβαιο πως το παραπάνω βάρος δε θα σου λείψει.
2. Ταχύτητα.
Είναι προσωπική άποψη αλλά και επιλογή, έτσι σε ένα ταξίδι χαρακτηρισμένο ως ADV δε μου λείπει καθόλου η ταχύτητα. Πρώτον γιατί μου αρέσει να απολαμβάνω τη θέα της διαδρομής σε όποιο έδαφος και αν βρίσκομαι. Στην ασφάλτινη διαδρομή γιατί είμαι απαλλαγμένος από το αυθόρμητο stress που σου δημιουργεί η υψηλή ταχύτητα και στη χωμάτινη διαδρομή γιατί η -έτσι και αλλιώς χαμηλότερη- ταχύτητα που μπορείς να αναπτύξεις είναι ίδια αν όχι μεγαλύτερη από αυτή των μεγάλων μηχανών. Στο 3ήμερο που κάναμε στη Σαράνταινα αυτό αποδείχθηκε περίτρανα, αφού οι μεγάλες αποστάσεις μοιραστήκαν σε 3 ημέρες. Και εδώ μπαίνει άλλη μια παράμετρος που δεν έχει να κάνει με αυτού καθ' εαυτού τα χιλιόμετρα αλλά με το χρόνο. Και εξηγούμαι: στο 3ήμερο της Σαράνταινας κάναμε περίπου 750 χιλιόμετρα εκ των οποίων τα 250 ήταν χωμάτινα, όμως τα χωμάτινα χιλιόμετρα συνολικά μάλλον είχαν μεγαλύτερη χρονική διάρκεια από τα ασφάλτινα και άρα εδώ χρήζει μελέτης τι προτιμά κανείς στη συσχέτιση ασφάλτινης και Off Road διαδρομής (φυσικά πάντα ενέχεται το υποκειμενικό στοιχείο της προσωπικής επιλογής του καθενός από εμάς).
Δε πρέπει όμως να ξεχνάμε πως όταν μιλάμε για ένα ταξίδι ADV μιλάμε για ένα ταξίδι πιθανώς μεγάλων αποστάσεων, αλλά σίγουρα δεν μιλάμε για έναν αγώνα. Όταν οδηγάς γρήγορα η προσοχή σου είναι εστιασμένη στο δρόμο και στη μηχανή, δεν μπορείς να απολαύσεις τη διαδρομή ή τη θέα γιατί πρέπει να αποφύγεις ένα δικό σου λάθος ή το λάθος ενός συναδέλφου σου.
3. Ασφάλεια.
Από κάθε άποψη η ασφάλεια είναι μεγαλύτερη και αυτή χωρίζεται σε 2 μέρη, στην ασφάλεια του οδηγού και ασφάλεια της μηχανής (πτώση, κλοπή και μπελάδες).
4. Φορτωτική ικανότητα.
Μπορεί να σας φαίνεται περίεργο αλλά θεωρώ τη περιορισμένη φορτωτική ικανότητα των μικρών ως πλεονέκτημα, Σε αναγκάζει να συρρικνώνεις τις επιλογές σου στα απολύτως απαραίτητα. Άλλωστε τα πράγματα που χρειάζεσαι σε ένα ADV ταξίδι είτε αφορούν 3 μέρες, είτε ένα μήνα είναι ακριβώς τα ίδια. Αν μπορείς να βάλεις καγκελάκια στο πλάι και ένα ζευγάρι σαμάρια... είσαι άρχοντας!
5. Κόστος
Για το τέλος άφησα το κόστος καθώς αυτό δεν είναι ομοίως εμπόδιο για όλους. Πάντως όλα κοστίζουν λιγότερο με ένα μικρό dual sport ξεκινώντας από το κόστος κτίσης, χρήσης/συντήρησης, αξεσουάρ, κατανάλωση, επισκευές και, και, και....
Οπότε... ακόμη και αν έχω μπροστά μου μεγάλες αποστάσεις, προτιμώ τη ταλαιπωρία της ασφάλτου σε συνδυασμό με την απόλαυση και την ευκολία στο χώμα. Το ζύγι γέρνει εύκολα υπέρ του μικρού, ευτυχώς υπάρχει και η κατάλληλη παρέα που επί το πλείστο κινείται στη κατηγορία των 400cc ('ντάξ έχουμε και 2 χοντρούλες αλλά οι κάτοχοι είναι καλά παιδιά και έχουν υπομονή στο ασφάλτινο κομμάτι).
Στον επαρχιακό -όπως και στην Εθνική- με ταχύτητες 110-120χλμ απολαμβάνω πολύ καλύτερα το τοπίο, το ίδιο και στο χώμα. Η προσοχή δεν είναι τόσο έντονα συγκεντρωμένη στο τιμόνι και στα πατήματα της μηχανής όσο συμβαίνει όταν έχεις κάτι μεγάλο κάτω από τα πόδια σου. Κοτρόνες, νεροφαγώματα, ρίζες είναι απλώς οφθαλμαπάτες και η απουσία βάρους από μόνη της είναι ένα ισχυρό αντίδοτο σε κάθε δύσκολο κομμάτι.
Μια αφορμή ήταν η ωραία παρουσίαση του Κωσταντίνου @kordix για το CCM. Μια άλλη αφορμή ήταν κάποια άρθρα που διάβασα όπου αναφερόταν πως μετά από πολλά χρόνια παρουσίας των μεγάλων ADV μοτοσυκλετών οι πωλήσεις τους έχουν πλαφονάρει και πολλές εταιρείες ήδη παραδίδουν ή παρουσιάζουν στο μοτοσυκλετιστικό κοινό μικρά ADV bikes (BMW G310GS, KTM390 ADV, Honda CRF250Rally, Suzuki V-Strom 250, Kawasaki Versys-X300). 'Νταξ... κάποια από αυτά είναι μόνο για commuting αλλά δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το κοντινό μέλλον!
Μιλώντας πάντα για την επιλογή μιας μηχανής με την οποία θα κάνει κάποιος αυτό που λέμε Adventure Riding, Ελληνιστί ΟνΟφάδα!
Τα CCM και DRZ όπως και το 6τάχυτο WR-R επιδεικνύουν μια ιδιαίτερη ικανότητα στην άσφαλτο (πάντα για την κατηγορία κυβισμού τους) και από την μέχρι τώρα εμπειρία που έχω αποκομίσει ένα είναι το σίγουρο σε ότι με αφορά, δεν ξανά επιστρέφω στο συνδυασμό "μεγάλη" μηχανή και Adventure Riding.
Αν ένα Dual Sport μικρού κυβισμού έχει ένα έστω και υποτυπώδες υποπλαίσιο, γεννιούνται αρκετοί λόγοι ώστε να στοιχειοθετήθουν αρκετά πλεονεκτήματα υπέρ του. Όπως καταλαβαίνετε καλούμαι να υπερασπιστώ πρώτος τη "μικρή" κατηγορία.
1. Βάρος.
Το βάρος είναι ίσως η σημαντικότερη παράμετρος. Όταν αφήνεις την άσφαλτο για να μπεις στις Off Road είναι βέβαιο πως το παραπάνω βάρος δε θα σου λείψει.
2. Ταχύτητα.
Είναι προσωπική άποψη αλλά και επιλογή, έτσι σε ένα ταξίδι χαρακτηρισμένο ως ADV δε μου λείπει καθόλου η ταχύτητα. Πρώτον γιατί μου αρέσει να απολαμβάνω τη θέα της διαδρομής σε όποιο έδαφος και αν βρίσκομαι. Στην ασφάλτινη διαδρομή γιατί είμαι απαλλαγμένος από το αυθόρμητο stress που σου δημιουργεί η υψηλή ταχύτητα και στη χωμάτινη διαδρομή γιατί η -έτσι και αλλιώς χαμηλότερη- ταχύτητα που μπορείς να αναπτύξεις είναι ίδια αν όχι μεγαλύτερη από αυτή των μεγάλων μηχανών. Στο 3ήμερο που κάναμε στη Σαράνταινα αυτό αποδείχθηκε περίτρανα, αφού οι μεγάλες αποστάσεις μοιραστήκαν σε 3 ημέρες. Και εδώ μπαίνει άλλη μια παράμετρος που δεν έχει να κάνει με αυτού καθ' εαυτού τα χιλιόμετρα αλλά με το χρόνο. Και εξηγούμαι: στο 3ήμερο της Σαράνταινας κάναμε περίπου 750 χιλιόμετρα εκ των οποίων τα 250 ήταν χωμάτινα, όμως τα χωμάτινα χιλιόμετρα συνολικά μάλλον είχαν μεγαλύτερη χρονική διάρκεια από τα ασφάλτινα και άρα εδώ χρήζει μελέτης τι προτιμά κανείς στη συσχέτιση ασφάλτινης και Off Road διαδρομής (φυσικά πάντα ενέχεται το υποκειμενικό στοιχείο της προσωπικής επιλογής του καθενός από εμάς).
Δε πρέπει όμως να ξεχνάμε πως όταν μιλάμε για ένα ταξίδι ADV μιλάμε για ένα ταξίδι πιθανώς μεγάλων αποστάσεων, αλλά σίγουρα δεν μιλάμε για έναν αγώνα. Όταν οδηγάς γρήγορα η προσοχή σου είναι εστιασμένη στο δρόμο και στη μηχανή, δεν μπορείς να απολαύσεις τη διαδρομή ή τη θέα γιατί πρέπει να αποφύγεις ένα δικό σου λάθος ή το λάθος ενός συναδέλφου σου.
3. Ασφάλεια.
Από κάθε άποψη η ασφάλεια είναι μεγαλύτερη και αυτή χωρίζεται σε 2 μέρη, στην ασφάλεια του οδηγού και ασφάλεια της μηχανής (πτώση, κλοπή και μπελάδες).
4. Φορτωτική ικανότητα.
Μπορεί να σας φαίνεται περίεργο αλλά θεωρώ τη περιορισμένη φορτωτική ικανότητα των μικρών ως πλεονέκτημα, Σε αναγκάζει να συρρικνώνεις τις επιλογές σου στα απολύτως απαραίτητα. Άλλωστε τα πράγματα που χρειάζεσαι σε ένα ADV ταξίδι είτε αφορούν 3 μέρες, είτε ένα μήνα είναι ακριβώς τα ίδια. Αν μπορείς να βάλεις καγκελάκια στο πλάι και ένα ζευγάρι σαμάρια... είσαι άρχοντας!
5. Κόστος
Για το τέλος άφησα το κόστος καθώς αυτό δεν είναι ομοίως εμπόδιο για όλους. Πάντως όλα κοστίζουν λιγότερο με ένα μικρό dual sport ξεκινώντας από το κόστος κτίσης, χρήσης/συντήρησης, αξεσουάρ, κατανάλωση, επισκευές και, και, και....
Οπότε... ακόμη και αν έχω μπροστά μου μεγάλες αποστάσεις, προτιμώ τη ταλαιπωρία της ασφάλτου σε συνδυασμό με την απόλαυση και την ευκολία στο χώμα. Το ζύγι γέρνει εύκολα υπέρ του μικρού, ευτυχώς υπάρχει και η κατάλληλη παρέα που επί το πλείστο κινείται στη κατηγορία των 400cc ('ντάξ έχουμε και 2 χοντρούλες αλλά οι κάτοχοι είναι καλά παιδιά και έχουν υπομονή στο ασφάλτινο κομμάτι).
Στον επαρχιακό -όπως και στην Εθνική- με ταχύτητες 110-120χλμ απολαμβάνω πολύ καλύτερα το τοπίο, το ίδιο και στο χώμα. Η προσοχή δεν είναι τόσο έντονα συγκεντρωμένη στο τιμόνι και στα πατήματα της μηχανής όσο συμβαίνει όταν έχεις κάτι μεγάλο κάτω από τα πόδια σου. Κοτρόνες, νεροφαγώματα, ρίζες είναι απλώς οφθαλμαπάτες και η απουσία βάρους από μόνη της είναι ένα ισχυρό αντίδοτο σε κάθε δύσκολο κομμάτι.
κλπ είναι για after(όπως λένε και στο χωριό μου)
