Θα τολμήσω να κάνω έναν παραλληλισμό με άλλες περιπετειώδεις δραστηριότητες / χόμπι, όπως το windsurfing.
Στην τετραετή πορεία μου με δαύτο, είχα την τύχη να αναπτύξω την τεχνική μου στα νερά της Σαλαμίνας και μόνον, συγκεκριμένα στον κόλπο της κούλουρης, που οι αέρηδες είναι πολύ εύκολα μεταβαλλόμενοι, στροβιλίζονται λόγω πολύ έντονης ακτογραμμής και βουνών γύρωθεν, δύσκολοι, σπηλιαδωτοί και στους βοριάδες σηκώνει αρκετό κύμα το οποίο:
α) ήταν ότι χειρότερο για έναν αρχάριο όπως ήμουν εγώ, διότι προσπαθούσα με τα χίλια ζόρια να κρατήσω ισσοροπία χωρίς να τα καταφέρνω στο 75% των περιπτώσεων, το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα να κουράζομαι γρήγορα, να μου μακραίνουν τα χέρια, να με παρασέρνει το κύμα και να αναγκάζομαι να κολυμπίσω αρκετή ώρα μέσα στο κύμα για να φτάσω στη βάση μου (εκεί να δεις adventure!)
β) δεν μπορούσες να πλανάρεις εύκολα με σανίδα freeride ή formula (τους τύπους σανίδας που έχα εγώ δηλ), με αποτέλεσμα πάλι να ταλαιπωρούμαι κτλ κτλ.
Πέρασε όμως ο καιρός και έγινα καλύτερος, ανάπτυξα την τεχνική μου, μπορούσα να σερφάρω σε αυτές τις συνθήκες χωρίς να ταλαιπωρούμαι ιδιαίτερα και, τότε βρέθηκε ένα παλικάρι και μου λέει....ρε μλκ...τι κάθεσαι και παιδεύεσαι στη Σαλαμύκονο...πάμε Λούτσα να δεις τι σημαίνει Πίστα Windsurfing!
Πήγα και....μου έφυγε η μαγκιά! Ένας σταθερός δυνατός Βοριάς, ο οποίος πέρναγε πάνω από μία στενή λωρίδα γης και κάποια νησάκια, κάνοντας τη θάλασσα να μην έχει καθόλου κύμα, αλλά ο αέρας να είναι σταθερός και δυνατός, οι ιδανικές δηλαδή συνθήκες για να σερφάρεις.
Ανέβηκα πάνω στη σανίδα και ξεκίνησα άμεσα να αναπτύσω ταχύτητες και γενικά να σερφάρω σε αρκετά πιο προχωρημένο επίπεδο. Εκεί, εκτίμησα τη δυσκολία της πίστας της Σαλαμίνας, γιατί έμαθα στα δύσκολα, έφτιαξα την τεχνική μου στα δύσκολα και μόλις πήγα σε κάτι πιο εύκολο το απόλαυσα όσο δεν παίρνει και μάλιστα δοκίμασα και άλλες τεχνικες, πότζες, τακ κτλ κτλ
Αντιθέτως, πολλά παλικάρια, σερφίστες προχωρημένοι, έρχονταν στη Σαλαμίνα και ξενέρωναν τη ζωή τους με τις συνθήκες που επικρατούσαν γιατί δε μπορούσαν να απολαύσουν τη χαρά του πλαναρίσματος που στην τελική, αυτό είναι το ζητούμενο και το ωραίο στο windsurfing.
Γιατί τα γράφω όλα αυτα?
Μήπως συμβαίνει κάτι ανάλογο με τις μεγάλες μοτασυκλέτες σε δύσκολα τεραίν?
Μήπως με ένα μεγάλο μηχανάκι θα κουραστείς, θα πέσεις, θα βλαστημίσεις, αλλά στην πορεία όλων αυτών μαθαίνεις με τον καιρό να κουμαντάρεις ένα μεγάλο και βαρύ μηχάνημα....με ότι αυτό συνεπάγεται στην τεχνική σου σαν αναβάτης?
Μήπως αργότερα, όταν θα έχεις μάθει πλέον να πηγαίνεις τη μπετονιέρα ικανοποιητικά στο χώμα και τύχει να αποκτήσεις ένα μικρό ανοφάκι ή εντουράκι, θα το καβαλήσεις και πολύ γρήγορα θα φτάσεις σε ένα αρκετα ικανοποιητικό επίπεδο?
Να μου πεις, είναι αυτός ο αυτοσκοπός? Να μάθω δηλ στα μεγάλα για να πάρω ένα μικρό και να γίνω ο Jarvis? Εννοείτε πως όχι.
Απλά αναφέρω μία οπτική που ίσως παίξει ρόλο σε κάποιον με μεγάλο μηχανάκι που μαθαίνει το χώμα και προς το παρόν είναι κουλάδι (όπως είμαι εγώ δηλαδή), και σχεδιάζει να αποκτήσει ένα μικρότερο αργότερα.
Ένα παράπλευρο πλεονέκτημα δηλαδη στα υπέρ των μεγάλων.