Amici miei — Οι Εντιμοτατοι Φίλοι Μου – Ταξίδι στην Ιταλία για τον εορτασμό των 100 χρόνων της Moto Guzzi

R.E.H

Μέλος
Περιοχή
Νικαια
Όνομα
Παναγιώτης
Μοτό
Royal Enfield Himalayan
RE Super Meteor 650
Η Πρόταση και η προετοιμασία

Ένα ταξίδι Ιταλία;

Η πρόταση από τον φίλο Αντώνη να πάω μαζί τους για τα 100 χρόνια της Moto Guzzι με έβαλε σε σκέψεις.

Μέχρι εκείνη την στιγμή πάλευα να βρω ένα κενό από την δουλειά και τις οικογενειακές υποχρεώσεις για να κάνω το πρώτο ταξίδι με την κόρη στο εξωτερικό αλλά όπως πάντα όταν σχεδιάζω κάτι ο Θεός γελάει.

Δεν μπορέσαμε να τα καταφέρουμε και το αναβάλαμε για τα Χριστούγεννα …

Tο σκεφτόμουν για κάνα δυό μέρες το γύρναγα από εδώ το γύρναγα από εκεί με βασάνιζε …

Από την μία ήθελα να πάω από την άλλη δεν ήθελα να πάω και μόνος.

Μερικές φορές όμως πρέπει να δέχεσαι τα πράγματα όπως έρχονται και να μην το πολυσκέφτεσαι!

Μιλάω με τον Αντώνη σχεδόν μια εβδομάδα πριν την αναχώρηση τους και τον ενημερώνω ότι θα ακολουθήσω!

30 Αυγούστου κλείνω τα εισιτήρια για αναχώρηση Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου για Μπάρι, και επιστροφή Τρίτη 13 από Ανκόνα, αποφάσισα να φύγω 2 μέρες νωρίτερα για να τριγυρίσω και λίγο μόνος μιας και οι συνήθειες δεν κόβονται.

Είμαι με την εντύπωση ότι θα φτάσω Τρίτη πρωί στο Μπάρι και θα πάω να συναντήσω τα υπόλοιπα παιδιά την Πέμπτη το πρωί στην Ανκόνα …

Το πρόγραμμα της εκδρομής έχει βγει και εγώ απλά θα ακολουθήσω τα παιδιά, εκτός από τις μέρες που θα είμαι μόνος μου…

Και κάπου εδώ αρχίζουν τα πράγματα να ανατρέπονται …

Οι υπόλοιποι τελικά θα είναι στην Ανκόνα Τετάρτη και όχι Πέμπτη έγινε μπέρδεμα με τις μέρες …

Αυτό μου δίνει μια μέρα να ανέβω από Μπάρι προς Ανκόνα και όχι δύο όπως υπολόγιζα …

Μικρό το κακό.

Μερικές μέρες πριν την αναχώρηση μας ανακοινώνει ο Γρηγόρης από την Κύπρο ότι δεν θα μπορέσει να ακολουθήσει λόγω προβλήματος στο V7 του, που δεν προλαβαίνει να αποκατασταθεί!!!

Να πώ την αλήθεια με βόλεψε η αποχώρηση του Γρηγόρη γιατί πήρα την θέση του στα ξενοδοχεία μιας και δεν είχα κάνει κάποια κράτηση μέχρι τότε …

Τα προγνωστικά του καιρού δίνουν βροχές για όλες τις μέρες που θα είμαστε εκεί, συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια, τι είναι λίγη βροχούλα;

Το αλατοπίπερο σε ένα ταξίδι …

Οι μέρες περνάνε το μηχανάκι είναι θεωρητικά έτοιμο και περιμένει την μόνη προσθήκη που είναι μια καινούρια ζελατίνα της ermax αλλά τελικά αν εξαιρέσεις το αισθητικό που μου αρέσει πιο πολύ δεν έκανε και πολλά πράγματα.

Αν ήμουν 10 πόντους πιο κοντός ίσως να ήταν αλλιώς τα πράγματα …

Μια μέρα πριν την αναχώρηση μου συναντιέμαι με τον Φώτη έτερο συνταξιδιώτη με Moto Guzzi V7 λευκό, για να μου παραδώσει τα μπλουζάκια που είχαν φτιαξει για το ταξίδι.

Κλασικά δεν έχω ετοιμάσει τίποτα μέχρι στιγμής. Το βράδυ δεν με παίρνει ο ύπνος, στριφογυρίζω στο κρεβάτι, προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη αλλά μάταια, όλα είναι μπερδεμένα στο μυαλό μου …

Ξημερώνει Δευτέρα, έχω ένα τρέξιμο που το άφησα για τελευταία στιγμή, να βρω σαμπρέλες να πάρω μαζί μου και κάνα κιλό λάδι και με την ευκαιρία περνάω και από την αντιπροσωπεία να δούμε αν έχει βγει και καμιά ενημέρωση για το δικό μου γιατί από ότι είχα μάθει για τα euro 5 είχε βγει και έλυνε όλα τα προβλήματα που έχει το μηχανάκι με την τροφοδοσία …

Δεν είχε βγει ακόμα για το δικό μου μικρό το κακό μιας και οι χάρτες του Beetle δουλεύουν μια χαρά …

Όσο και αν έψαξα (σε δυο μαγαζιά πήγα μόνο) δεν βρήκα σαμπρέλα για τον εμπρός τροχό …

Κάποια στιγμή θα πρέπει να κάνω τους τροχούς tubeless!!!

Επιστρέφω σπίτι και έχω 2-3 ώρες να φάω να μαζέψω τα πράγματα που θέλω να πάρω μαζί μου και να ετοιμαστώ για να φύγω …

Είμαι λίγο αγχωμένος και δεν μπορώ να το διαχειριστώ …

Ευτυχώς που υπάρχει ο κατάλληλος άνθρωπος δίπλα μου για να με ηρεμήσει και να μαζέψει τα πράγματα και να τα τακτοποιήσει στις βαλίτσες και γενικά να με ετοιμάσει για το ταξίδι μου …
Τι θα έκανα χωρίς αυτήν !!!!

Με συμπληρώνει, με ηρεμεί, με καταλαβαίνει, με αγαπά με όλες τις παραξενιές μου …

Πρέπει να είμαι στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας στις 23:00 σύμφωνα με την πλοιοκτήτρια εταιρία είχα σκοπό να φύγω στις 17:00 αλλά τελικά πάτησα μίζα 17:50.

Ο μεγάλος μου γιός με βοηθάει να κατεβάσουμε κάτω στην μηχανή τις βαλίτσες, κάθεται στα σκαλιά και περιμένει να φύγω …
Τον χαιρετάω και το ταξίδι ξεκινά …

Φεύγω με την σκέψη ότι του χρόνου θα συνταξιδεύουμε μαζί.
 

R.E.H

Μέλος
Περιοχή
Νικαια
Όνομα
Παναγιώτης
Μοτό
Royal Enfield Himalayan
RE Super Meteor 650
Η Αρχή του ταξιδιού





Η κίνηση μέχρι να βγω από την Αθήνα ήταν υποφερτή.

Μετά τα διόδια της Ελευσίνας ανέβασα ρυθμό και δεν σταμάτησα πουθενά εκτός από τα διόδια και στο Αίγιο για ανεφοδιασμό σε καύσιμα.

Τα χλμ κυλάνε γρήγορα κάτω από τις ρόδες της Βέρας, περνάω την Γέφυρα του Ρίου και μετά τα τούνελ ο αέρας αρχίζει να δυναμώνει, τρώω κάνα δυό καλές σφαλιάρες από τον αέρα, αλλά όλα καλά.

Λίγο μετά την Άρτα σταματάω και πάλι για ανεφοδιασμό και συνεχίζω μετά μια σύντομη επικοινωνία με το σπίτι.


Στήν Βέρα δεν αρέσουν οι εθνικές οδοί, ιδιαίτερα αν ο ρυθμός είναι γρήγορος και το κάνει αισθητό με την κατανάλωση της. Ένα ελάφρωμα του μπροστινού και ένα κούνημα στο κλείσιμο του γκαζιού μετά τα 150 με βάζει σε σκέψεις γιατί δεν έσφιξα την προφόρτιση πριν ξεκινήσω …

Φτάνω Ιωάννινα και παίρνω τον δρόμο για Ηγουμενίτσα, ο δρόμος μου είναι άγνωστος δεν τον έχω ξανά ταξιδέψει, είναι νύχτα και δεν μπορώ να δώ πολλά ..

Φτάνοντας στο λιμάνι ψάχνω να δώ που θα κάνω check-in, μιας και δεν το είχα ξανακάνει.

Σταματάω και ρωτάω σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο και μια ευγενική κυρία με κατατοπίζει για το που θα πρέπει να πάω.

Τελειώνω με το check-in και πάω στην προβλήτα που μου είπαν όπου υπάρχει μια τεράστια ουρά απο αυτοκίνητα, τα προσπερνάω και σταμάτω μπροστά με τις υπόλοιπες μηχανές.

Οι μηχανές είναι ελάχιστες συγκριτικά, αράζω και περιμένω με τους υπόλοιπους να έρθει το καράβι.

Το ταξίδι έχει ξεκινήσει ….

Το καράβι δένει στην προβλήτα και οι μηχανές πρώτες μπαίνουν μέσα …

Ανεβαίνω στο σαλόνι, το καράβι είναι γεμάτο με δυσκολία βρίσκω μια θέση να κάτσω στο σαλόνι!







Ξεκινάμε έχουν αρχίσει όλοι να απλώνονται και να σχεδιάζουν πως θα βγάλουν το βράδυ, προμηνύεται μια δύσκολη βραδιά …

Έχω αρχίσει να πεινάω και δεν παίζει να την βγάλω νηστικός μέχρι την επόμενη μέρα, ακούγοντας την αναγγελία ότι το self service θα κλείσει σύντομα, σηκώνομαι και πάω για μια καραβίσια μακαρονάδα …

Σε ερώτηση μου που καθόμαστε το παλικάρι στο ταμείο (να είναι πάντα καλά) μου λέει πήγαινε πιάσε κάνα καναπέ γωνία να περάσεις και το βράδυ !!!

Αφού τον ευχαρίστησα επανειλημμένως, έπιασα την γωνία μου, έφαγα την μακαρονάδα μου και άραξα.

Δεν ξέρω γιατί τα βράδια είναι τόσο παγωμένα στα καράβια …

Είναι σαν να σε βάζουν στην συντήρηση για να κρατηθείς φρέσκος μέχρι την άλλη μέρα το πρωί …

Φόρεσα την αδιάβροχη επένδυση, τύλιξα και το μπουφάν για μαξιλάρι και αφέθηκα στον Μορφέα για να με ταξιδέψει και αυτός με την σειρά του …

Κατά τις 6 το πρωί το “room service” με ξυπνάει μιάς και το εστιατόριο θα άνοιγε για πρωινό …

Ξεκινήσαμε την μέρα μας με ένα πλούσιο πρωινό από αυγά με μπέικον, ψωμί, χυμό πορτοκάλι και μπόλικο καφέ ….
 

R.E.H

Μέλος
Περιοχή
Νικαια
Όνομα
Παναγιώτης
Μοτό
Royal Enfield Himalayan
RE Super Meteor 650
Ιταλία πρώτη ημέρα




Η ώρα περνάει γρήγορα και κατα τις 9 πιάνουμε λιμάνι στο Μπάρι, η ουρά για να πας στα γκαράζ ατελείωτη.

Μετά κόπων και βασάνων φτάνω στο μηχανάκι το καβαλάω και βγαίνω έξω, σύντομη στάση να μιλήσω με το σπίτι και να βάλω στο gps που θα πάω.

Επόμενη στάση Ματέρα, επιλέγω αποφυγή διοδίων και αυτοκινητόδρομων και ξεκινάω.

Έχει κίνηση για να βγούμε από το λιμάνι, σκέφτομαι όλους τους οδηγούς που περιμένουν υπομονετικά στην ουρά μέχρι να βγουν, μου κάνουν όλοι χώρο να περάσω.

Αφήνω το λιμάνι και ακολουθώντας τις οδηγίες του gps διασχίζω την πόλη προσπαθώντας να ρουφήξω όσο περισσότερη απο αυτή μπορώ!

Είναι όμορφη πόλη, η πρώτη εικόνα της Ιταλίας που συναντάω μου αρέσει, με γοητεύει …

Όπου και να κοιτάξω υπάρχει κάτι να μαγνητίσει το βλέμμα μου!

Θα μπορούσα να μείνω εδώ σκέφτομαι …

Όλα μου φαίνονται διαφορετικά, πιο όμορφα, έχει όμως αρκετή κίνηση ίσως υπερβολική για τους δρόμους τους!!!

Εντύπωση μου κάνει ότι δεν είδα κανέναν μοτοσυκλετιστή χωρίς κράνος!!!

Δεν είχε σημασία το τι καβαλούσαν από παλιά βέσπα μέχρι σύγχρονη μηχανή φορούσαν κράνος, ακόμα και ο συνεπιβάτης!!!

Ούτε ένας χωρίς !!!

Πόση διαφορά από τους ανεγκέφαλους και τους αδιάφορους στην χώρα μας και αναφέρομαι από την μία στους αναβάτες και από την άλλη στην πολιτεία …

Αφήνω την πόλη του Μπάρι πίσω μου μαγεμένος και με μια υπόσχεση να ξαναπεράσω και να την γνωρίσω καλύτερα …

Κατευθύνομαι νότια, κάνω μια στάση για ανεφοδιασμό, έχεις δύο επιλογές να βάλεις μόνος σου η να έρθει ο υπάλληλος να σου βάλει, η διαφορά της τιμής είναι στα 20 λεπτά το λίτρο περίπου …

Επιλέγω να μου βάλει ο υπάλληλος, πάντα όταν έχω επιλογή στηρίζω μια θέση εργασίας η διαφορά στο κόστος δεν είναι τόσο μεγάλη ώστε να πέσει ο προϋπολογισμός μου έξω, αλλά βοηθάς έναν άνθρωπο να συνεχίσει να εργάζεται!

Πληρώνω και συνεχίζω, οι δρόμοι που ακολουθώ είναι στενοί, ξεχασμένοι, με ελάχιστη κίνηση αρκετές φορές χωρίς ενδιάμεση λωρίδα.

Κάπως έτσι φανταζόμουν να τριγυρνάω στην γείτονα χώρα!

Χάνομαι ανάμεσα στα αγροκτήματα και σε δρόμους ερημικούς.




Σε έναν από αυτούς τους δρόμους βλέπω στο βάθος άλλη μια μηχανή να κινείται αντίθετα.

Πλησιάζουμε ο ένας τον άλλο, από το σουλούπι καταλαβαίνω ότι πρόκειται για μια super sport μηχανή.

Καθώς πλησιάζουμε ο ένας τον άλλο τον βλέπω να γέρνει προς την πλευρά μου και να απλώνει το χέρι, ασυναίσθητα κάνω το ίδιο περνάμε αρκετά κοντά ο ένας από τον άλλο …

Το ζούσαμε και οι δύο και φαινόταν στα βλέμματα μας!

Είχα ανατριχιάσει και συγκινηθεί ταυτόχρονα.

Αυτός ο χαιρετισμός μεταξύ δύο αναβατών, που παρόλο που καβαλάν διαφορετικά άτια έχουν την ίδια αγάπη προς αυτά πάντα με συνέπαιρνε, είναι σαν να λες σε νιώθω, σε καταλαβαίνω, αν χρειαστείς κάτι εγώ είμαι εδώ …

Συνεχίζω και μετά από λίγο φτάνω στην Ματέρα, μπαίνω διστακτικά μέσα στην πόλη χωρίς να ξέρω τι θα δώ δεν το είχα ψάξει πήγα αδιάβαστος.

Όμορφη πόλη αλλά ο ήλιος είχε αρχίσει να ανεβαίνει ψηλά και να κάνει αισθητή την παρουσία του και η κίνηση στην όμορφη επαρχιακή πόλη δεν διευκόλυνε τα πράγματα.





Αποφασίζω μιας και δεν είχα σκοπό να σταματήσω κάπου να αποφύγω να περνάω μέσα από πόλεις και να αρκεστώ στην Ιταλική εξοχή.

Συνεχίζω ταξιδεύοντας σε δρόμους ξεχασμένους με ελάχιστη κίνηση και ελάχιστες στάσεις για φωτογραφίες και με την ευκαιρία να πίνω λίγο νερό και να τρώω μερικούς ξηρούς καρπούς που κουβάλαγα μαζί μου.

Η Βέρα δεν ήθελε κάτι, σε τέτοιους ρυθμούς είναι ολιγαρκής, δεν ζητάει τίποτα εκτός από το να σου προσφέρει διασκέδαση.











Έχουμε αρχίσει την άνοδο μας χωρίς να ξέρουμε που θα πάμε, απλά να διανυκτερεύσουμε περίπου 2 ώρες πριν την Ανκόνα για να μην έχω μεγάλο ταξίδι το πρωί που θα συναντήσω την υπόλοιπη παρέα.

Πορεία βόρεια και δεν αργούμε να πέσουμε σε ένα τεράστιο κάμπο που ξεκίνησε λίγο μετά την Αλταμούρα μέχρι και την Φότζια.

Ένας κάμπος σπαρμένος ανεμογεννήτριες!

Δεν έχω ξαναδεί τόσος πολλές ξανά στην ζωή μου.

Μπορώ να πώ ότι το μόνο δέντρο που φύτρωνε ήταν ανεμογεννήτρια!

Έχει μεσημεριάσει οι προβλέψεις για ένα δροσερό και υγρό ταξίδι έχουν πέσει έξω.

Αντίθετα η θερμοκρασία είναι αρκετά πάνω από τους 30 και ο κάμπος ατελείωτος!!!

Έχω αρχίσει να κουράζομαι δεν έχει ίσκιο πουθενά να κάτσεις να ξαποστάσεις να πάρεις μια ανάσα.

Σταματάω για ανεφοδιασμό της Βέρας καθώς και δικό μου σε υγρά.

Έχω αδειάσει το θερμός που κουβαλάω (1,5 λίτρο) και το μεσημέρι προμηνύεται δύσκολο.

Συνεχίζουμε κάτω από τον καυτό ήλιο, τα όρια ταχύτητας μικρά ο ήλιος ανελέητος, είναι σαν να διασχίζεις το κάμπο της Λάρισας και αυτός να μην τελειώνει με τίποτα πρέπει να μου πήρε κάνα 3ώρο να αφήσω τον κάμπο πίσω μου!

Η κούραση από το χθεσινό ταξίδι με το καράβι και η ανυπόφορη ζέστη έχουν αρχίσει να με καταβάλουν.

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει ενώ νιώθω τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν.

Από το πρωί δεν έχω σταματήσει πουθενά ουσιαστικά.

Το μόνο θετικό είναι ότι έχω αφήσει το κάμπο πίσω μου και αρχίζω να ταξιδεύω σε ορεινές διαδρομές και η θερμοκρασία είναι πιο ανεκτή.

Κατά τις 3 το μεσημέρι σταματάω σε ένα βενζινάδικο – μπαρ – εστιατόριο – μίνι μάρκετ – προποτζίδικο λίγο πριν το Καμπομπάσσο.

Παίρνω ένα διπλό εσπρέσο και όση ώρα περιμένω τον δικό μου παρατηρώ τους Ιταλούς να ρουφάνε όρθιοι τον δικό τους με δυο γουλιές και να φεύγουν.

Πρέπει να τους έκανα μεγάλη εντύπωση που πήρα τον δικό μου κάθισα σε ένα τραπεζάκι έξω και τον λιβάνιζα!

Είχα σκοπό να πήγαινα μέχρι Ασίζι για διανυκτέρευση αλλά οι κοντά 5 ώρες που ήθελα ακόμα μου φάνταζε αδύνατο να το καταφέρω.

Αλλαγή σχεδίου και ψάξιμο που να πάμε σε ακτίνα 2 ωρών.

Επιλέγω να βγω παραλιακά και να πάω για διανυκτέρευση στην Πεσκάρα.

Επικοινωνία με την σύζυγο να την ενημερώσω για την αλλαγή του σχεδίου αλλά και να μου βρεί ξενοδοχείο στην Πεσκάρα.

Λίγο ο καφές, λίγο ένα παστέλι και κάμποσοι ξηροί καρποί καθώς και δύο ντεπόν και αισθανόμουν ηδη καλύτερα.

Ξεκινάμε και πάλι με την Βέρα η οποία υπέμενε τα πάντα χωρίς να διαμαρτύρεται.





Η διαδρομή έχει γίνει πλέον ευχάριστη και όσο ανεβαίνουμε η θερμοκρασία πέφτει.

Καλή άσφαλτος, καλή χάραξη αλλά χαμηλά όρια και δεν έβλεπα τους Ιταλούς να κινούνται πιο γρήγορα όποτε και εγώ με την σειρά μου κινούμουν ελαφρώς πάνω από το όριο.

Μου κάνει εντύπωση που όλα τα χωριά είναι χτισμένα στην κορφή κάποιου λόφου ή βουνού σαν να είναι κορώνες !!!








Ο πονοκέφαλος έχει αρχίσει να υποχωρεί και εγώ να απολαμβάνω την διαδρομή η οποία ήταν καταπληκτική.





Πρίν το καταλάβω έχω βγει στο παραλιακό μέτωπο και κατευθύνομαι βόρεια προς την Πεσκάρα.

Η κίνηση είναι αρκετή και όσο περνάει η ώρα γίνεται χειρότερη.

Κινούμαι μαζί με τα αυτοκίνητα ώσπου ένας Ιταλός μοτοσυκλετιστής μου κάνει νόημα να τα περάσω και να τον ακολουθήσω …

Οπότε αρχίζω να οδηγώ όπως στην Ελλάδα (το τι θα μου κοστίσει αυτό ακόμα δεν το ξέρω!!!)

Υπομονετικά και εγώ και η Βέρα καταβροχθίζουμε τα χιλιόμετρα

Αν ήξερα ότι θα είχε τόση κίνηση δεν θα ερχόμουν παραλιακά..

Λίγο πριν την είσοδο στην πόλη μπαίνουμε σε ένα τούνελ και κατά την είσοδο μας μας χτυπάει ένα ζεστό ρεύμα αέρα ανακατεμένο με καυσαέρια!!!

Το τούνελ είχε μήκος σχεδόν 2-3 χλμ και ήταν σαν να σε οδηγούσε στην κόλαση ….

Η θερμοκρασία ήταν 3 βαθμούς πιο υψηλή μέσα στο τούνελ από ότι έξω 32 βαθμούς μέσα 29 έξω.

Δεν υπήρχε εξαερισμός και η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική, νόμιζα ότι θα σκάσω …

Όταν βγήκαμε έξω έσταζα από τον ιδρώτα!!

Η κίνηση αμείωτη και το ξενοδοχείο στο κέντρο της πόλης.

Παρκάρω την μηχανή στο πάρκινγκ τακτοποιώ τα πράγματα μου στο δωμάτιο μιλάω λίγο με το σπίτι και με ειδοποιούν από την ρεσεψιόν ότι η ταυτότητα μου δεν ισχύει γιατί έχει λήξει …

Κατεβαίνω κάτω και μου λένε ότι έχουν περάσει πάνω από 10 χρόνια από την έκδοση της και δεν ισχύει πλέον …

Βρίσκω από την σελίδα του υπουργείου εσωτερικών στα αγγλικά ότι έχει διάρκεια 15 έτη, οπότε τους το έδειξα και όλα καλά!

Πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό.

Ανεβαίνω πάλι πάνω κάνω ένα ντουζάκι και βγαίνω έξω προς αναζήτησή τροφής.

Αρχίζω να περπατώ στα στενά της πόλης παρατηρώντας τους ανθρώπους και τις συνήθειες τους.

Είχα αρχίσει να κουράζομαι οπότε ξεκίνησα την επιστροφή προς τα πίσω στο ξενοδοχείο, έχω να φάω από το πρωί και στην θέα ενός κεμπαμπτζίδικου δεν άντεξα μπούκαρα μέσα.

Επιστροφή στο ξενοδοχείο να φάμε αυτά που πήραμε και να μιλήσουμε με τους αγαπημένους που έχουμε αφήσει πίσω.

Ένιωθα τα βλέφαρα μου να βαραίνουν καθώς πέρναγε η ώρα και ο ύπνος δεν άργησε να με πάρει …
 

STF

Μέλος
Περιοχή
Αθήνα
Όνομα
STέFανος
Μοτό
NUDA900R
WR250R
Μέχρι στιγμής... μου αρέσει ο πρώτος πληθυντικός που χρησιμοποιείς για σένα και τη Βέρα.
Εντυπωσιακές φωτό. Κόλλησα στη φωτό με τη τεράστια σε μήκος γέφυρα (ή μήπως ήταν κάποιο αρχαίο υδραγωγείο) και στο κομμάτι που είχαν ξηλώσει τις γραμμές του τρένου (μου έβγαλε μια μελαγχολία αυτή η φωτό).
 

R.E.H

Μέλος
Περιοχή
Νικαια
Όνομα
Παναγιώτης
Μοτό
Royal Enfield Himalayan
RE Super Meteor 650
Μέχρι στιγμής... μου αρέσει ο πρώτος πληθυντικός που χρησιμοποιείς για σένα και τη Βέρα.
Εντυπωσιακές φωτό. Κόλλησα στη φωτό με τη τεράστια σε μήκος γέφυρα (ή μήπως ήταν κάποιο αρχαίο υδραγωγείο) και στο κομμάτι που είχαν ξηλώσει τις γραμμές του τρένου (μου έβγαλε μια μελαγχολία αυτή η φωτό).
Γέφυρα είναι Στέφανε, για τρένο πριν ξηλώσουν τις γραμμές ....
 
Reactions: STF

jon t

Μέλος
Όνομα
ΓΙΑΝΝΗΣ
Μοτό
Honda CRF1100L
Αυτό για το κρύο στο εσωτερικό στα καράβια, όπως το έχω σκεφτεί εγώ Παναγιώτη το κάνουν για δυο λόγους.

Πρώτον γιατί έτσι περιορίζονται οι διάφορες οσμές - ανθρώπινες και άλλες - μέσα στις αίθουσες, περιορίζοντας έτσι την αίσθηση δυσφορίας

Δεύτερον είναι ένας τρόπος για να οδηγούν τον κόσμο να κλείνει καμπίνα.
 

kuklinski

Μέλος
Όνομα
Αντώνης
Μοτό
Cr250
Περνάγαμε ωραία
μ’ εκείνη την παρέα
τα γέλια μας χαλούσαν τις βραδιές
και στρίβαμε τσιγάρα
σαν καραβιού φουγάρα
και μοιάζαν οι καπνοί μας προσευχές

 

R.E.H

Μέλος
Περιοχή
Νικαια
Όνομα
Παναγιώτης
Μοτό
Royal Enfield Himalayan
RE Super Meteor 650
3η ημέρα ταξιδιού 2η ημέρα στην Ιταλία



Πρωινό ξύπνημα, ετοιμάζομαι και κατεβαίνω στο εστιατόριο για πρωινό, ο μπουφές ήταν πλούσιος και τον επισκέφτηκα δύο φορές και φεύγοντας πήρα και ένα φλυτζάνι καφέ για να τον πιώ με την ησυχία μου στο δωμάτιο.

Φορτώνω την Βέρα που με περίμενε με ανυπομονησία να συνεχίσουμε το ταξίδι προς τα πάτρια εδάφη της.

Βγαίνω στο παραλιακό μέτωπο και παρόλο που είναι σχετικά νωρίς ο κόσμος έχει αρχίσει να πηγαίνει στην παραλία!

Η Πεσκαρα είναι μια παραλιακή πόλη με μεγάλες οργανωμένες παραλίες με πολύχρωμες ομπρέλες σε πολλές σειρές όπως τις είχα δει σε ταινίες.

Οδηγάω σιγά χαζεύοντας, έχω χρόνο μπροστά μου οπότε δεν βιάζομαι.

Βγαίνω στην εθνική τους και κατευθύνομαι προς Ανκόνα, έχει αρκετή κίνηση, μας πήρε ένα δίωρο να φτάσουμε στην Ανκόνα.

Κατευθύνομαι προς το λιμάνι και ψάχνω να βρω ένα καφέ να περιμένω την υπόλοιπη παρέα.

Τελικά αράζω σε ένα μικρό καφέ που είναι προς την έξοδο του λιμανιού, έχει ένα μικρό υπόστεγό με ξύλινους πάγκους, παίρνω ένα διπλό εσπρέσο και ένα μπουκάλι νερό και κάθομαι σε ένα τραπεζάκι δίπλα από τα ψαροκάικα και περιμένω τα υπόλοιπα παιδιά.
 

R.E.H

Μέλος
Περιοχή
Νικαια
Όνομα
Παναγιώτης
Μοτό
Royal Enfield Himalayan
RE Super Meteor 650
H ώρα περνάει σχετικά γρήγορα, λίγο να μιλήσεις με τους αγαπημένους λίγο να χαζέψεις και πριν το καταλάβω μηχανές περνάνε από μπροστά μου, δεν το ήξερα το έμαθα αργότερα ότι ήταν φίλοι που ταξίδευαν προς το Μαρόκο.

Αμέσως μετά αρχίζουν να καταφθάνει και η δική μου παρέα, αρχίζω να μετράω μηχανές, μία, δύο, τρεις, εφτά …

Επ, τί έγινε εδώ;

Πέντε περίμενα 7 ήρθαν!

Ο Αντώνης με ένα BMW GS1100.


Ο Γιώργος με ένα Moto Guzzi v85TT


Ο Μιχάλης με ένα Honda Rebel 500


Ο Φώτης με ένα Moto Guzzi V7


Ο Στέλιος με ένα Moto Guzzi Griso


Μαζί τους ήρθε και άλλο ένα Moto Guzzi V7 καθώς και ένα Triumph Bonneville, με τα οποία ταξίδευε μια οικογένεια …
Τα 2 μεγάλα παιδιά είχαν πάρει μαζί τους γονείς τους! Και θα έκαναν παρόμοιο ταξίδι, γνωρίστηκαν με τα υπόλοιπα παιδιά στο καράβι.

Πολύ τους χάρηκα, αν και το να τους βλέπω γυμνούς από προστατευτικό εξοπλισμό με στεναχώρησε ταυτόχρονα!

Πέρα από κράνος τίποτα άλλο!

Ευτυχώς το ταξίδι τους ολοκληρώθηκε χωρίς απρόοπτα.

Με το που ήρθαν τα παιδιά έγινε ένας μικρός χαμός, άλλος ήθελε να αλλάξει μιας και δεν πρόλαβε στο καράβι, άλλος ήθελε καύσιμα, άλλος καφέ, άλλος να ξεκινήσει το ταξίδι …

Έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις μιας και εγώ γνώριζα μόνο τον Αντώνη και τον Φώτη!

Ο Αντώνης πρότεινε να πάμε σε ένα καφέ που γνώριζε στην κορφή του λόφου, συμφώνησε και η υπόλοιπη παρέα και ξεκινήσαμε…

Η καλή μέρα από την αρχή φαίνεται!

Πρίν καλά καλά ξεκινήσουμε χαθήκαμε μεταξύ μας…

Τελικά καταφέραμε και βρεθήκαμε και άρχισε η αναζήτησή του καφέ το οποίο τελικά είχε κλείσει!

Ανεβήκαμε στην κορφή του λόφου μετά από γρήγορη σχετικά διαβούλευση και τον κατεβήκαμε πάλι για αναζήτησή ενός μέρους να κάτσουμε για καφέ …



Μετά από κάποια μπρος πίσω, η “οικογένεια” μας αποχαιρετά και συνεχίζει τον δρόμο της.

Εμείς συνεχίσαμε την αναζήτηση ενός καφέ που να μας αρέσει …
 
Τελευταία επεξεργασία:

R.E.H

Μέλος
Περιοχή
Νικαια
Όνομα
Παναγιώτης
Μοτό
Royal Enfield Himalayan
RE Super Meteor 650
Τελικά βρήκαμε ένα στο κέντρο, σβήσαμε την δίψα μας με χυμούς και καφέδες και σχετικά σύντομα ξεκινήσαμε προς τον προορισμό μας για αυτή την μέρα που είναι η πόλη της Μόντενα.

















Ο Αντώνης μπροστά, εγώ τελευταίος και μπροστά μου ο Γιώργος.

Η επιλεγμένη διαδρομή προβλέπει Εθνική οδό για το μεγαλύτερο μέρος της.

Ο Γιώργος που έχει στο πρόσφατο παρελθόν πληρώσει αρκετά χρήματα σε κλήσεις από προηγούμενο ταξίδι στην Ιταλία πηγαίνει με τα όρια ταχύτητας ο Αντώνης κρατάει ένα σταθερό ρυθμό ελαφρώς πιο γρήγορο από τα όρια, σε σύντομο χρονικό διάστημα το κονβόι είχε σκορπίσει …

Στάση για ανεφοδιασμό και συνεχίζουμε την πορεία μας, έχει αρκετή κίνηση και οι Ιταλοί οδηγούν πολύ επιθετικά, θέλει πολύ προσοχή και κουράζει …

Επόμενη στάση σε πάρκινγκ της εθνικής για τσιγάρο για όποιους καπνίζουν και με την ευκαιρία έλεγχος στην στάθμη λαδιού της Βέρας και όπως το περίμενα ήθελε 2-3 τζούρες για να φτάσει στο max ο δείκτης.

Πρώτη φορά της προσθέτω λάδι αλλά έχει προηγηθεί ένα “ταξίδι” αστραπή στην Λαμία που δεν έπεσε κάτω από τα 150, καθώς και η άνοδος μέχρι την Ηγουμενίτσα σε επίσης παρόμοιους ρυθμούς …











Συνεχίζουμε την πορεία μας και επιτέλους στο ύψος της Μπολόνια αφήνουμε πίσω μας την εθνική οδό και πιάνουμε τους επαρχιακούς.
 
Τελευταία επεξεργασία:

R.E.H

Μέλος
Περιοχή
Νικαια
Όνομα
Παναγιώτης
Μοτό
Royal Enfield Himalayan
RE Super Meteor 650
Τα τοπία όμορφα αλλά η μυρωδιά της νωπής κοπριάς όχι και ότι πιο ευχάριστο !!!

Ο καιρός έχει αρχίσει να κλείνει και σε σύντομο χρονικό διάστημα οι πρώτες σταγόνες άρχισαν να πέφτουν …

Κατευθυνόμασταν κατευθείαν πάνω στην κακοκαιρία!

Δεν έβλεπα όμως την πρόθεση από τους υπόλοιπους να σταματήσουν να βάλουμε αδιάβροχα!!!

Ανάβω αλάρμ και πιάνω στην άκρη στο πρώτο άνοιγμα, φοράω τα αδιάβροχα και συνεχίζω για να προλάβω τους υπόλοιπους …

Τους βλέπω στην άκρη του δρόμου να με περιμένουν καθώς είχαν ανησυχήσει που είχα μείνει πίσω …

Με βλέπουν με τα αδιάβροχα και το σκέφτονται για λίγο να φορέσουν και αυτοί τα δικά τους η όχι.

Ο καιρός δεν τους άφησε και πολλά περιθώρια μίας και είχε ηδη ξεκινήσει να βρέχει …

Οπότε όλοι φόρεσαν τα αδιάβροχα τους και ξεκινήσαμε.

Ένας λυσσασμένους αέρας σε συνδυασμό με την βροχή που μας μαστίγωνε αλύπητα καθώς και το σκοτάδι που έπεφτε έκανε την οδήγηση δύσκολη.

Οι ρυθμοί μας είχαν πέσει και θα καθυστερούσαμε για να κάνουμε check in στο ξενοδοχείο οπότε ο Αντώνης φέυγει μπροστά για να προλάβει να φτάσει πριν κλείσει η ρεσεψιον.

Μετά από λίγο βλέπω και τον Φώτη να ανοίγει και να τον ακολουθεί …

Μένω εγώ με τον Γιώργο τον Μιχάλη και τον Στέλιο.

Σε κάποιο κυκλικό κόμβο βγαίνω σε λάθος έξοδο!

Σταματάω και παίρνω τηλέφωνο τον Γιώργο να μην με περιμένουν και θα τους βρω.

Αφού κατάφερα να βρω τον δρόμο μου συνεχίζω και σύντομα συναντώ τους υπόλοιπους στο ξενοδοχείο.

Τελικά ο Γιώργος με τους υπόλοιπους είχε φτάσει πριν τον Αντώνη και τον Φώτη μίας και αυτοί χάθηκαν.

Ολοκληρώνουμε το check-in και πηγαίνουμε σε ένα εστιατόριο δίπλα απο το ξενοδοχείο.

Εγώ θα κοιμηθώ με τον Φώτη, ο Στέλιος μόνος του και οι άλλοι τρεις αγκαλίτσα.

Το δείπνο ήταν ικανοποιητικό αν και η συνεννόηση ήταν προβληματική κάτι που το είδα σχεδόν παντού στην Ιταλία αν δεν ξέρεις Ιταλικά θα πρέπει να συνεννοηθείς με λίγο νοηματική, λίγο Αγγλικά, λίγο Ελληνικά, λίγο Ιταλικά ή σε οποιαδήποτε άλλη γλώσσα ξέρεις και θα πάρεις κάτι στο περίπου …

Η μέρα η μάλλον καλύτερα η νύχτα κλείνει με γέλια και κουβέντες για να γνωριστούμε καλύτερα και να σπάσει ο πάγος.

Και στην πληρωμή του δείπνου φάνηκε ότι δεν είχαμε δέσει σαν παρέα ακόμα και ίσως και να μην δέναμε όταν αρχίσαμε να μετράμε πόσες μπυρες ήπιε ο καθένας για να βγάλουμε τον λογαριασμό …

Επιστροφή στο δωμάτιο, ένα γρήγορο ντουζ και βουτιά στο κρεβάτι …

Η μέρα ήταν δύσκολη όποτε με το που πέσαμε στα κρεβάτια μας αποκοιμηθήκαμε χωρίς πολλά πολλά.

 
Τελευταία επεξεργασία:

R.E.H

Μέλος
Περιοχή
Νικαια
Όνομα
Παναγιώτης
Μοτό
Royal Enfield Himalayan
RE Super Meteor 650
4η ημέρα ταξιδιού 3η ημέρα στην Ιταλία

07:00 το πρωί και το ξυπνητήρι αρχίζει να χτυπά και να προσπαθεί να με ξυπνήσει το κλείνω και σηκώνομαι απρόθυμα …

Ντύνομαι βιαστικά και κατεβαίνω κάτω στο εστιατόριο που ευτυχώς είχε μόλις ανοίξει και παίρνω δύο καφεδάκια και μερικά κρουασάν και επιστρέφω στο δωμάτιο η μάλλον καλύτερα προσπαθώ να επιστρέψω στο δωμάτιο ….

Για να ανοίξει η πόρτα του ξενοδοχείου έπρεπε να εισάγεις ένα κωδικό αλλά επειδή κουβάλαγα καφέδες κρουασάν κτλ έπρεπε να αφήσω κάπου τον ένα καφέ να βάλω τον κωδικό και μέχρι να πάρω και τον δεύτερο καφέ είχε περάσει ο χρόνος και η πόρτα ξανά κλείδωνε ….

Το δοκίμασα 2-3 φορές χωρίς επιτυχία, ένιωθα σαν σε ταινία με τον Mr. Bean!!!

Τελικά την λύση την έδωσε ο Φώτης …

Αναγκάστηκα να τον πάρω τηλέφωνο και κατέβηκε και μου άνοιξε …

Ανεβήκαμε στο δωμάτιο, ήπιαμε τον καφέ μας, φάγαμε το πρωινό μας και αρχίσαμε να ετοιμάζουμε τα πράγματα μας …

Εν τω μεταξύ ο καιρός είχε αρχίσει να ανοίγει και ο βροχερός καιρός έδωσε την θέση του σε έναν λαμπρό ήλιο που άρχισε να ξεπροβάλει δειλά δειλά.

Κατεβάσαμε τα πράγματα μας κάτω και αρχίσαμε να φορτώνουμε τα μηχανάκια μαζί με τους υπόλοιπους.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχαμε βγάλει από το προηγούμενο βράδυ θα κάναμε μια στάση πρώτα στο μουσείο της Φεράρι και μετά θα συνεχίζαμε την διαδρομή μας …

Θέλαμε να περάσουμε και από το αντίστοιχο της Λαμποργκίνι αλλά δεν προλαβαίναμε …

Ξεκινάμε με προορισμό το μουσείο και αμέσως αρχίζουμε να αδιαφορούμε ο ένας για τον άλλο που είναι αν μας ακολουθεί έστω να ρίξουμε μια ματιά στον καθρέπτη μας …

Ένα φανάρι το πέρασα με βαθύ βαθύ κόκκινο για να μπορέσω να ακολουθήσω τους υπόλοιπους, ακόμα και αυτή την στιγμή εύχομαι και ελπίζω να μην είχε κάμερα …

Φτάνουμε στο μουσείο ο Φώτης με τον Μιχάλη δεν τους ενδιαφέρει να μπούν οπότε κάθονται και φυλάνε τα πράγματα των υπόλοιπων.

Όσον αφορά το μουσείο το μόνο που δεν είχε ήταν μοντέλα πριν το πόλεμο αλλά σίγουρα αξίζει τον κόπο να κάνεις μια στάση αν βρεθείς στην πόλη της Μόντενα!!!











































 

R.E.H

Μέλος
Περιοχή
Νικαια
Όνομα
Παναγιώτης
Μοτό
Royal Enfield Himalayan
RE Super Meteor 650












Αριστουργήματα μιας ξεχασμένης τέχνης, της τέχνης του να φτιάχνεις οχήματα με προσωπικότητα …

Βγαίνουμε από το μουσείο εντυπωσιασμένοι και βρισκόμαστε μέσα σε μια κινέζικη λαοθάλασσα …

Ευτυχώς προλάβαμε και είχαμε μπεί στο μουσείο πριν από αυτούς …

Ξεκινάμε και συνεχίζουμε την πορεία μας βόρεια κάνοντας μια στάση για έναν παραποτάμιο καφέ στην Μάντοβα την οποία δυστυχώς δεν είχαμε τον χρόνο να την επισκεφτούμε …

























Η μέρα μέχρι στιγμής ηλιόλουστη και με σχετικά υψηλή θερμοκρασία με το που επιστρέφουμε στις μηχανές αρχίζει να ψιχαλίζει και σε σύντομο χρονικό διάστημα ανοίγουν οι ουρανοί …

Φοράμε τα αδιάβροχα μας βρίζοντας τον καιρό και την τύχη μας και ξεκινάμε επόμενη σχεδιασμένη στάση στο σπίτι της Ιουλιέτας στην Βερόνα.
 

R.E.H

Μέλος
Περιοχή
Νικαια
Όνομα
Παναγιώτης
Μοτό
Royal Enfield Himalayan
RE Super Meteor 650
Ευτυχώς τα σύννεφα κινούνται αντίθετα από εμάς και σύντομα η βροχή σταματάει και εμείς είμαστε με τα αδιάβροχα να αισθανόμαστε λες και έχουμε μπεί σε σάουνα …

Ο Αντώνης σταματάει πρώτος και τα βγάζει οι υπόλοιποι συνεχίζουμε να τα φοράμε μιας και ήταν ακόμα βρεγμένα και θέλαμε να στεγνώσουν πριν τα μαζέψουμε, οπότε λέμε να κάνουμε μια στάση λίγο αργότερα …

Συνεχίζουμε αφήνοντας τον Αντώνη πίσω να τακτοποιεί τα αδιάβροχα του …

Στην πρώτη διασταύρωση που αλλάζουμε πορεία σταματάω και περιμένω τον Αντώνη οι υπόλοιποι συνεχίζουν …

Ο Αντώνης μετά από λίγο έρχεται και συνεχίζουμε μαζί μέχρι που δεν άντεξα να φοράω άλλο τα αδιάβροχα του λέω να συνεχίσει και θα βρεθούμε στην Βερόνα.

Σταματάω βγάζω τα αδιάβροχα και συνεχίζω και εγώ προς το σπίτι της Ιουλιέτας …

Φτάνω Βερόνα, μπλέκω λίγο στους πεζόδρομους του κέντρου της ιστορικής πόλης και είμαι εγώ με την μηχανή ανάμεσα στον κόσμο προσπαθώντας να βρω μια διέξοδο …

Μόλις τα καταφέρνω σταματάω και παίρνω τηλέφωνο τον Γιώργο που είχε hands free για να δώ που βρίσκονται και οι υπόλοιποι, τελικά είχαν χαθεί λίγο και τώρα έφταναν στην Βερόνα, τους στέλνω την τοποθεσία μου μιας και είχε χώρο και για αυτούς να παρκάρουν και τους περιμένω…

Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα φτάνουν όλοι εκτός από τον Αντώνη που είχε κάνει μια στάση για φωτογραφίες.

Μετά από λίγο φτάνει και ο Αντώνης και αρχίζουμε να περιπλανιόμαστε στο ιστορικό κέντρο φτάνουμε στο σπίτι της Ιουλιέτας όπου γίνεται ο κακός χαμός και τελικά καταλήγουμε να τρώμε πίτσα …

Πολύ όμορφη πόλη και σίγουρα αξίζει να την επισκεφτείς και να κάτσεις κάποιες μέρες να την γυρίσεις …































Μετά το φαγητό έχει στάση για παγωτό το οποίο ήταν εξαιρετικό και συνεχίζουμε την πορεία μας με προορισμό ένα χωριό μερικά χιλιόμετρα από την λίμνη Κόμο …

Ο δρόμος έχει αρκετούς κυκλικούς κόμβους και το μικρό μας κονβόι δεν αργεί να διασπαστεί …

Ο πρώτος που χάνεται είναι ο Στέλιος τον παίρνω χαμπάρι τον φτάνω και τον οδηγώ στους υπόλοιπους και συνεχίζουμε πλέον όλοι μαζί την πορεία μας η έτσι νομίζω …
 

R.E.H

Μέλος
Περιοχή
Νικαια
Όνομα
Παναγιώτης
Μοτό
Royal Enfield Himalayan
RE Super Meteor 650
Αρχίζω να μας μετράω με κάθε ευκαιρία και ανακαλύπτω ότι ο Φώτης δεν είναι μαζί μας …

Αρχίζω να κορνάρω και να προσπερνάω τους υπόλοιπους μέχρι να φτάσω στον Αντώνη που ήταν πρώτος και να σταματήσει και αυτός …

Παίρνουμε τηλέφωνο τον Φώτη και έχει χαθεί και είναι και αγχωμένος μιας και δεν ξέρει που βρίσκεται, η επικοινωνία μεταξύ του Γιώργου και του Φώτη είναι απλά αδύνατη, δεν μπορεί να καταλάβει και να κατανοήσει ο ένας τον άλλο.

Επικοινωνώ με τον Φώτη και αρχίζει ένας μίνι μαραθώνιος να ηρεμίσει και να καταλάβει πως μπορεί να μας στείλει την τοποθεσία του ώστε να πάμε να τον συναντήσουμε …

Το άγχος τον έχει καταβάλει και η επικοινωνία δύσκολη, μετά από κάποιες προσπάθειες καταφέρνει και μας στέλνει το στίγμα του και ξεκινάω να πάω να τον συναντήσω …

Δέκα με δεκαπέντε λεπτά αργότερα τον βλέπω στην άκρη του δρόμου και συνεχίζουμε μαζί να συναντήσουμε τους υπόλοιπους που είχαν κάνει στάση σε ένα σουπερμάρκετ για ανεφοδιασμό …

Κάνουμε πρώτα μια στάση για ανεφοδιασμό σε καύσιμα και μετά πάμε να συναντήσουμε και τα υπόλοιπα παιδιά που μας περίμεναν με εφόδια σε νερό και τρόφιμα …

Μετά από μια σύντομη στάση συνεχίζουμε καθώς το σκοτάδι έπεφτε γύρω μας …

Ο Γιώργος κάθεται τελευταίος και εγώ μπροστά του και ενώ είχαμε πει να έχει τον νου του ο καθένας μας για αυτόν που έχει πίσω του σε σύντομο χρονικό διάστημα και αυτή η απόφαση καταστρατηγείται και μένω εγώ με τον Γιώργο μόνοι μας …

Αν θυμάμαι καλά ο Γιώργος ενημερώνει τον Αντώνη ότι θα συνεχίσουμε οι δυό μας και θα βρεθούμε στην χειρότερη στο σπίτι που έχουμε κλείσει για διανυκτέρευση για τις επόμενες μέρες.

Τα δύο V85TT λοιπον μένουν μόνα τους και ξεκινούν να καταπίνουν τα σκοτεινά χιλιόμετρα με κατεύθυνση την λίμνη Κόμο …

Ο Γιώργος μπροστά και εγώ να τον ακολουθώ …

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο ενώ έχουμε κάνει μια στάση για να ξεμουδιάσουμε, βλέπουμε τα υπόλοιπα παιδιά να έρχονται!!!

Κάπως τα καταφέραμε και βγήκαμε μπροστά τους !!!

Για το υπόλοιπο της διαδρομής και μέχρι να φτάσουμε στο στον προορισμό μας δεν ξαναχαθήκαμε …

Η τελευταία πρόκληση της ημέρα η καλύτερα της νύχτας ήταν να βρούμε το σπίτι που θα μας φιλοξενούσε της επόμενες μέρες …

Μετά από αρκετό ψάξιμο και κάποια τηλέφωνα στον ιδιοκτήτη τα καταφέραμε αν και ψιλό απογοητευθήκαμε από το οίκημα και κυρίως από την έλλειψη Ίντερνετ ….

Χωριστήκαμε πάλι σε ζευγάρια, ο Γιώργος με τον Μιχάλη που ήταν αχώριστοι στο διπλό, εγώ με τον Αντώνη στο παιδικό σε κουκέτες, ο Αντώνης στο κάτω και εγώ στο πάνω κρεβάτι, ο Φώτης στον καναπέ και ο Στέλιος που θα τον φιλοξενούσαμε για ένα βράδυ σε φουσκωτό στρώμα στην κουζίνα …

Αφού διευθετήθηκαν τα της διαμονής αρχίσαμε ένας ένας να αποχωρούμε ….

Καταφέραμε και φτάσαμε όλοι μας και αυτό από μόνο του ήταν ένα κατόρθωμα!!!!


 
Τελευταία επεξεργασία:
Top Bottom