Το CCM ως adventure bike.
Το πσκ που μας πέρασε ανέβηκα στην Ελάτη μετά από πρόσκληση του φίλου XL George. Ξεκινήσαμε με την παρέα από Αθήνα και μπήκαμε χώμα από Δάφνη Ευρυτανίας ως τα Βραγγιανά και μετά κάναμε τα βουνά γύρω από την Ελάτη Τρικάλων.
Σε 3 μέρες έγραψα σχεδόν 1150 ( τυχαίο?
) μεικτά km στην άνετη σέλα του. (Έχω 2 σέλες, μια εντούρο και μια άνετη για μακρινές βόλτες.)
Ανεβήκαμε από παλιά έθνικη και μόνο στην επιστροφή μπήκαμε στην κανονική από Θηβα ως Αθήνα. H ταχύτητα ταξιδιού ήταν ως τα 100km/h βαριά στα 110 km/h.
Το μόνο που θα άλλαζα είναι το γραναζωμα που αν και μακρύ στα 16/44 (μαμά 15/43) που φάνηκε πάλι σχετικά κοντό. Σε μελλοντική μεγάλη εξόρμηση θα το κάνω πιο μακρύ για να μπορώ να ταξιδεύω με 110+ πραγματικά km. Α ρε Suzuki με τα 5τάχυτα κιβώτιά σου.
Στο χώμα και παρά το μακρύ γραναζωμα το CCM έχει απεριόριστες δυνατότητες ακόμα και φορτωμένο. Αυτό σημαίνει χαλάρωση και απόλαυση της διαδρομής. Με το 1150 αυτό δεν παίζει αφού πρέπει να επιλέγω το ιδανικό πάτημα για να μη το ταλαιπωρω με χτυπήματα και για να μη πέφτω όπου εκεί πονάει κυριολεκτικά αλλά και οικονομικά ενώ με το CCM τα πράγματα είναι αλλιώς.
Και κάτι σημαντικό, παρότι είχα πίσω ένα τελειωμένο mt21 πέρασα από παντού χωρίς κανένα θέμα. Για την ακρίβεια έπαιξα όσο ήθελα και δεν αντιμετώπισα θεμα πρόσφυσης ούτε στις λάσπες ούτε πουθενά.
Με τα μεγάλα ον οφ χρειάζεται οπωσδήποτε καλο λάστιχο στις λάσπες. Άλλο ένα + για τα μικρά.
Όμως και στην άσφαλτο ήταν πολυ ευχάριστο και διασκεδαστικό και αναφερομαι στα στροφιλικια προφανώς.
Με το μοτέρ να δουλεύει ως τις 5500 -6.000 στροφές η κατανάλωση ήταν γύρω στα 4,5 με 5 λίτρα στα 100. Είχα και ένα μπετονακι μαζί μου οποτε δεν αντιμετώπισα θεμα αυτονομίας. Με τα 11 λίτρα του ρεζερβουάρ μπορεί να κάνει εύκολα 220 km και με τα επιπλέον 5 που κουβαλουσα η αυτονομία πάει εύκολα πάνω από 350 km.
Η εξόρμηση ήταν επιτυχημένη με μόνο δύο μελανά σημεία. Κάποια στιγμή δεν έπαιρνε μπροστά με μίζα και το έβαζα σπρωχτο. Η ζημιά τελικά ήταν "πολύ σοβαρή" αφού όταν το τσεκαρα το βράδυ είχε απλά χαλαρώσει ο πόλος της μπαταρίας.
Και κάποια στιγμή το βράδυ του Σαββάτου νέκρωσαν τα πάντα.Εκει λέω την κάτσαμε τώρα, αλλά όταν το ξανα-ελυσα ηρέμησα. Η προσβαση είναι εύκολη αφού με 3 βίδες βγαίνουν σέλα και πλαϊνό καπάκι. Τελικά είχε ξεκουμπώσει το φις της ασφαλειοθήκης. Σε δύο λεπτά ήταν έτοιμο και συνέχισε την βόλτα κανονικά. Άλλος ένας λόγος που προτιμώ ένα ελαφρύ μηχανάκι είναι η εύκολη πρόσβαση σε μηχανικά και ηλεκτρικά μερη και η επίσης εύκολη διόρθωση πιθανού προβλήματος.
Ήταν μάτι ξεκάθαρα γιατί ποτέ δεν μου είχε κάνει κάτι τέτοιο στο παρελθόν. Και παρότι με καρδιοχτύπησε ήταν απολαυστικά άνετο σε αυτή την εξόρμηση σε βαθμό που δεν βλέπω το 1150 να ξανα-πατάει χώμα παρά μόνο εκτός συνόρων.
Κι αν αγόραζα τώρα μοτοσυκλέτα για διπλή χρήση θα έπαιρνα κάτι αντίστοιχο, ένα crf 300 l για παράδειγμα. Δυστυχώς δεν υπάρχουν πια σύγχρονα προσιτά 600ρια μονοκυλινδρα που είναι πιο κατάλληλα. (Υπάρχει το 690 αλλά είναι ακριβό για την τσέπη μου.)
Με χωμάτινα λάστιχα η ταχύτητα ταξιδιού είναι μικρή οπότε ένα μικρό εντουρακι που μπορεί να ταξιψει ως τα 120 km/h είναι υπεραρκετό για μένα. Φαίρινγκ σε τέτοιες ταχύτητες δεν χρειάζεται.
Τέλος γύρισα σπίτι μια χαρά και την επόμενη μέρα ήμουν ξεκούραστος. Περίμενα να με κουράσει και είχα ενδοιασμούς αν έπρεπε να ανέβω με αυτό αλλά τελικά έκανα λάθος.