KTiNoS
Μέλος
- Όνομα
- Athanassiou Nikos
- Μοτό
- XT 600 sm TDM 900
Ο Πέρνατ θυμάται
Ο Οριόλ ήταν κύριος. Ένας από τους λίγους ανθρώπους που μ έκαναν να κλάψω.
======================================
Ο Χούμπερτ ήταν κύριος, ήταν φίλος και με δίδαξε πολλά σε επαγγελματικό επίπεδο. Κυρίως στις διεθνείς δημόσιες σχέσεις.
Έκανε χιούμορ και χαμογελούσε πάντα.
Η σχέση μας δεν ήταν επαγγελματική μόνο αλλά και φιλική. Μια φιλία που γεννήθηκε στην Αφρική και κράτησε πολλά χρόνια.
Ήμουν στην Απρίλια κάποτε και μετά το Λε Μανς (Δευτέρα) ήμασταν καλεσμένοι στην Γαλλική τηλεόραση για μια εκπομπή.
Το γύρισμα τέλειωσε στις 11 και λέμε δεν τηλεφωνάμε στο Χούμπερτ να πάμε για φαΐ όλοι?
Ήταν στο κρεβάτι, σηκώθηκε ξαναντύθηκε και ήρθε.
Μου τον γνώρισαν όμως το 85 ήταν ήδη ένας μύθος και για εμάς στην Κατζίβα ήταν πολύ σημαντικός για να πετύχουμε καλούς σπόνσορες.
Θυμάμαι ότι ο Λιζιέ με είχε στείλει στην Tour Elf Paris. Δεν πίστευα όμως θα μας δώσουν τίποτα αλλά πήγα.
Μας έκαναν το τραπέζι, μας πήγαν σε μια ιδιωτική αίθουσα σινεμά και μας έδειξαν διάφορα φιλμάκια για το Ντακάρ και τέλος μας πρόσφεραν
ένα δισεκατομμύριο λιρέτες για τον αγώνα! (500.000 ευρώ περίπου)
Μόνο για το Χούμπερτ τα πήραμε αυτά τα λεφτά
Ο Οριόλ είχε γεννηθεί στην Αντίς Αμπέμπα, ήξερε καλά τα μυστικά της Αφρικής και δεν τα έλεγε σε κανέναν.
Το μεγάλο του ατού ήταν η Μαυριτανία που δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί.
Σε κάθε stage έριχνε από μισή και πάνω σε όλους. Μια μέρα τον ρώτησα πως το κάνει και είπε ότι βλέπει τα χνάρια των ζώων!
Η περιπέτεια με τη Κατζίβα κράτησε 3 χρόνια αλλά η μοίρα θέλησε να μην φτάσει ποτέ η νίκη.
Το 1987 την χάσαμε εκεί που νομίσαμε ότι τα είχαμε καταφέρει.
Πρακτικά είχαμε κερδίσει το Ντακάρ με 1,30 ώρα διαφορά απ το δεύτερο ενώ είχαν απομείνει η τελευταία ειδική και μια παρασαρέλα μέχρι το Λάγκο Ρόζα.
Η ατυχία είχε αρχίσει από την προηγούμενη μέρα όταν ο Χούμπερτ είχε τσακωθεί με τον αρχιμηχανικό Roberto Azzalin για το αν θα έβαζαν μους στα λάστιχα.
Δεν θυμάμαι ακριβώς τι είχε γίνει αλλά πέρασε του Χούμπερτ και στον αγώνα έσκασαν τα λάστιχα 3 φορές.
Η διαδρομή περνούσε μέσα από κάτι κατεστραμμένες γραμμές τραίνου.
Η ατυχία όμως δεν τελείωσε εκεί
Μου είπε ότι χτύπησε τον αστράγαλο σε κάποιο κριμένο δεντράκι ή κάτι τέτοιο και μετά έσκασε με την άλλο αστράγαλο σε μια πέτρα...
Και οι 2 αστράγαλοι είχαν ανοιχτά τραύματα και δεν μπορούσαν να του βγάλουν καν τις μπότες.
Δεν μπόρεσα να καταλάβω ποτέ πως έκανε 30 χιλιόμετρα σ αυτή την κατάσταση.
Ένα πράγμα όμως μου έκανε εντύπωση.
Τον είχαν φορτώσει στο ελικόπτερο για το αεροδρόμιο και από εκεί θα έφευγε για Γαλλία.
Ο Χούμπερτ έκλεγε αλλά μου επανέλαβε αρκετές φορές...
-Πες στο Καστιλιόνι ότι τη νικήσαμε τη Χόντα
Αυτή ήταν μια από τις λίγες φορές που έκλαψα στη ζωή μου!
Ο Οριόλ ήταν σοβαρός επαγγελματίας.
Λίγες μέρες μετά ο Κλάουντιο (ο Καστιλιόνι) οργάνωσε μια ιδιωτική πτήση για δημοσιογράφους στο Παρίσι για επίσκεψη στο νοσοκομείο.
Ο Χούμπερτ μας υποδέχτηκε με τη φανέλα της Κατζίβα και όχι με την πιτζάμα του νοσοκομείου.
Ήταν από τους λίγους ανθρώπους που μέτρησαν στη ζωή μου και στη καριέρα μου . Έμαθα πάρα πολλά απ αυτόν!
