Game of Roads 2018: Εκεί είναι Βαλκάνια...

Joy of Road

Μέλος
Περιοχή
Πάτρα
Όνομα
Γιώργος
Μοτό
Ducati Multistrada 620 2005
Όπως είπα και στο post καλωσορίσματος ήρθε η ώρα, να “ξεπληρώσω το χρέος μου” προς την κοινότητα του ADVRIDE και να ανεβάσω και εγώ τις ταξιδιωτικές μου ιστορίες, βοηθώντας και βάζοντας το δικό μου λιθαράκι σε αυτή την όμορφη προσπάθεια, ανταλλάσσοντας ιδέες και σκέψεις με ανθρώπους που μας συνδέει το ίδιο πάθος. Το ταξίδι…

Σημείωση: Το ταξίδι πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2018



Game of Roads 2018: εκεί είναι БАЛКАН (ΒΑΛΚΑΝΙΑ)…


… και ξαφνικά ακούω τον κινητήρα του Multi να κόβει και να “ξεροβήχει” πριν σβήσει τελείως. “Όχι ρε γ@μώτο;” φωνάζω μέσα από το κράνος. Κατάλαβα γρήγορα τι είχε γίνει και …

Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.



Το τελευταίο μου ταξίδι στην αλλοδαπή έγινε το 2011. Μέχρι και το 2011 που οι δουλειές μας πήγαιναν καλά σκεφτόμαστε να κάνουμε κάπου-κάπου κάποιο ταξιδάκι στο εξωτερικό. Τα μοτοσυκλετιστικά μου ενδιαφέροντα όμως έμειναν στάσιμα λόγω της κρίσης και λόγω έλλειψης μοτοσυκλέτας από το 2013 ως το 2017. Έχοντας στη κατοχή μου την 2η Ducati Multistrada 620 από το Μάιο του 2017 ( η 1η 2005-2013 επωλήθη λόγω κρίσης ), άρχισε να με γυροφέρνει η ιδέα να επαναλάβω ένα τέτοιο ταξίδι, αλλά βλέποντας κάτι καινούριο, τα Βαλκάνια.
Κάθε φορά που ξεκινάγαμε κουβέντα για ταξίδι στο εξωτερικό, τα Βαλκάνια δεν ήταν μέσα στα πλάνα μας. Την γειτονιά μας πάντα την απορρίπταμε για διάφορους λόγους π.χ. επικινδυνότητα, διεφθαρμένους αστυνομικούς ,κριτικές που είχαμε ακούσει για τους δρόμους και προπαντός γιατί…

εκεί είναι БАЛКАН (ΒΑΛΚΑΝΙΑ)

Βαλκάνια με όλες τις αντιθέσεις, χριστιανικές, πολιτικές, νοοτροπίας και όπως αλλιώς έχει ειπωθεί, η πυριτιδαποθήκη της Ευρώπης.

Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά μην ανάψουμε κι άλλο φυτίλι…


Η ιδέα - Φεβρουάριος 2018

Σε μια μάζωξη με φίλους μου, αρχίζω την κουβέντα και ρωτάω;
- Τι λέτε για ένα ταξίδι στα Βαλκάνια ;
Απαντάνε και οι δύο με μια φωνή: “Για λέγε-για λέγε!!!”
  • Διαβάζω κάποια ταξιδιωτικά και έχω κάποιες ιδέες και προτάσεις.
  • Για που;
  • Αλβανία – Μαυροβούνιο – Κροατία (Dubrovnik, μπορεί και Split)
  • Βάλε μέσα Mostar και Sarajevo!
  • Πόσες μέρες;
  • Μια εβδομάδα.
  • Πότε;
  • Αρχές Σεπτέμβρη που λασκάρει η δουλειά όλων, που έχει λιγότερο κόσμο, λιγότερη ζέστη και που είναι low season σε όλα.
  • Μέσα.
Το ψηστήρι - Μάρτιος - Ιούλιος 2018

Τρείς θα ήμασταν τελικά οι συμμετέχοντες στο ταξίδι. Μια – δυο φορές το μήνα είχαμε επικοινωνία και ενημέρωση, μιας και οι δύο είμαστε από Πάτρα και ο τρίτος τα τελευταία χρόνια ζει και δουλεύει στην Αθήνα.
Καταληκτική ημερομηνία συμμετοχών ήταν η 31η Ιουλίου. (καλά και 3 Σεπτέμβρη να πήγαινε, θα ερχόντουσαν).
Ο “Αθηναίος” με το BMW μέχρι μέσα Αυγούστου να μας έχει στην αναμονή “θα δούμε”.
Ο άλλος (πρώην Cagiva Grand Canyon, Ducati SS 900, ΚΤΜ 950 GO!) είχε πουλήσει τo KTM 950 πριν από χρόνια, αφού δεν έκανε ταξίδια και είχε μείνει με ένα 300άρι scooter. Κάθε φορά που βρισκόμασταν, του έκανα κάποια νύξη όσον αφορά με το τι πρόκειται να κάνει. Θα πάρει δε θα πάρει μηχανή;

  • Τελικά τι θα κάνεις; Πάρε μια μηχανή να έρθεις;
  • Θα έρθω με το scooter.
  • Ρε θα μας τρελάνεις.
Οι συμμετέχοντες στο ταξίδι:


Giorgio - Ducati Multistrada 620


Spiros - BMW 650 GS


Tasos - Piaggio Beverly 300


Η προετοιμασία ( Η καλύτερή μου ) Φεβρουάριος – Αύγουστος 2018

Όλο το χειμώνα ξεψάχνισα ταξιδιωτικά άρθρα από διάφορα ελληνικά forums. Επίσης ένα πολύ χρήσιμο site που βρήκα είναι το http://www.dangerousroads.org το οποίο έχει τους πιο όμορφους, επικίνδυνους δρόμους και περάσματα πολλών χωρών.
Επίσης έψαξα όλο το internet για χρήσιμες πληροφορίες για οτιδήποτε μπορεί, είτε να μας καθυστερούσε το ταξίδι είτε να μας το χάλαγε τελείως. Επίσης να γλυτώσουμε κάνα φράγκο όπου μπορούμε. Καλύτερα να τα φάμε στο ταξίδι παρά σε κάτι που ίσως να είναι αχρείαστο(π.χ. διαβατήριο 80€).

Ξεκινάμε λοιπόν …

Έγγραφα – χρήσιμες συμβουλές
Ταυτότητα
με λατινικούς χαρακτήρες και να είναι σε πολύ καλή κατάσταση (πήρα τηλ. όλες τις πρεσβείες για να μάθω).
Δίπλωμα (το χάρτινο χρώματος ΡΟΖ είχαμε, δεν μας ζητήθηκε ποτέ)
Άδεια μοτοσυκλέτας
Πράσινη κάρτα
Ευρωπαική κάρτα ασφάλισης
(ευτυχώς δεν έμαθα αν τελικά ισχύει εκτός Ε.Ε.)
Καλό θα ήταν να υπάρχουν όλα και σε φωτοτυπίες.
Tηλέφωνα πρεσβειών της Ελλάδος σε όλες τις χώρες.
Ισοτιμίες νομισμάτων - Xe: Currency Exchange Rates and International Money Transfer
Tιμές βενζίνης - τιμή βενζίνης στην Ευρώπη 01-Μάϊος-2023 | GlobalPetrolPrices.com
Tιμές ξενοδοχείων - Booking
Οδηγός τοπικών φαγητών (μην την περάσουμε μόνο με πίτσα).
Χάρτες -GPS
Ρόλο πλοηγού θα είχα εγώ, οπότε επιβεβλημένο το GPS ( εφαρμογή Sygic ). Ευτυχώς ξέρω να διαβάζω GPS και να κοιτώ και τις ταμπέλες, συνδυάζοντάς τα. Τύπωσα από τις χώρες που θα επισκεπτόμαστε τους αντίστοιχους χάρτες ( Ezilon) από το internet και τους πέρασα και σε ψηφιακή μορφή στο κινητό. Σχεδίαση της διαδρομής πάνω στο χάρτη για να ξέρουμε ανά πάσα στιγμή που είμαστε και για πού τραβάμε.

Επικοινωνία: Δωρεάν τηλεφωνική με Ελλάδα μόνο από Κροατία (Ε.Ε.) , στις άλλες χώρες με ακριβή χρέωση. Ο ένας από εμάς είχε αγοράσει το πακέτο roaming που του έδινε 100MB την ημέρα ( κουβαρντάδες οι τηλεφωνικοί πάροχοι ), οπότε στα δύσκολα θα το χρησιμοποιούσαμε.

Οδική βοήθεια
Χτυπήσαμε ξύλο, κάναμε και το σταυρό μας για να μην μας τύχει κάτι, γιατί η οδική βοήθεια ισχύει μόνο στην Ε.Ε.( Κροατία ), ενώ στις άλλες χώρες πρέπει να επικοινωνήσεις με την ασφαλιστική σου (μπλέξιμο, επαναπατρισμός NO). Η μόνη που απ΄ ότι διάβασα σε καλύπτει σχεδόν σε όλα είναι η γερμανική ADAC ( γερμανοί είναι , ποτέ δεν ξέρεις ) γιατί καλύπτει τον οδηγό και όχι το όχημα, αλλά για να γραφτείς μέλος θέλει “ειδικό τρόπο”.

Τελευταίες εργασίες
Όλοι έκαναν service, τα 600άρια άλλαξαν και λάστιχα, το BMW έβαλε και προβολάκια ( BMW είναι, τα χρειάζεται!!! ), προμηθευτήκαμε τα χαρτιά που έπρεπε και απλά περιμέναμε την Παρασκευή 7/9 για να ξεκινήσουμε. Για να μην έχουμε παρατράγουδα, μια κλειδαριά δισκοφρένου ο καθένας και μια μικρή αλυσίδα για όλες μαζί. Βέβαια για να έχει σασπένς η τελευταία μέρα, η κόρνα του Ducati Πέμπτη μεσημέρι δεν έλεγε να τραγουδήσει. Μάλλον έκανε αφωνία πριν το μεγάλο ταξίδι. Η κόρνα ΟΚ, ο διακόπτης όχι. Άνοιγμα του διακόπτη και ψέκασμα με αντισκωριακό, πάλι τα ίδια. Μουρμούριζα: “θα πάω και με κλάξον από ποδήλατο, δεν το χάνω το ταξίδι”. Πρωί-πρωί θα πάω συνεργείο μπας και τη φτιάξουμε.


1η μέρα Παρασκευή 7/9/2018

Ξεκινάμε, πάμε μακριά…

Πάτρα(GR) – Vlore(Αυλώνας)(ALB
) 448 χλμ.



DAY 1A



DAY 1B

Πρωί - πρωί συνάντηση με τον μηχανικό της Ducati λόγω του προβλήματος με την κόρνα της μοτοσυκλέτας. Μόλις μπαίνει στο συνεργείο αρχίζει και γκαρίζει ( έφτιαξε-άστα διάλα ). Καφέ για τις τελευταίες λεπτομέρειες του ταξιδιού, τελευταίο check και αναχώρηση 10:00. Όλα καλά και ξεκινάμε το ταξίδι. Ανιαρή Ιόνια οδό για αρχή και βγαίνουμε στην Αμφιλοχία για να συνεχίσουμε από την επαρχιακή οδό μέσω Βόνιτσας και του υποθαλάσσιου τούνελ, που είχα να το περάσω μια δεκαετία. Καφές στην Πρέβεζα και τελευταίο γέμισμα ρεζερβουάρ με ακριβή ελληνική βενζίνη πριν την Ηγουμενίτσα. Πέρασμα στην Αλβανία από Σαγιάδα και από την ελληνική μεριά χωρίς καθυστέρηση με απλή επίδειξη της ταυτότητας, από την Αλβανική μεριά ένας τυπικός υπάλληλος να κάνει έλεγχο της ταυτότητας μέσω υπολογιστή ( νύσταξα αδερφέ! ). Πρώτο καλωσόρισμα από τις αλβανικές εταιρίες κινητής με υπενθύμιση του πανάκριβου roaming. Οπότε η εύρεση wi-fi ήταν πρώτη μας προτεραιότητα όπου κι αν θα σταματάγαμε. Η Αλβανία σαν εικόνα του '80 στα πρώτα χωριά. Μετά από ένα κακό επαρχιακό κομμάτι όλο λακκούβες φτάνουμε στο Βουθρωτό ( αρχαία ελληνική αποικία ) και πέρασμα με ξύλινη σχεδία με τροχαλίες( 2€ each ), ωραία εμπειρία.


Butrint


Butrint ferry

Φτάνουμε στους Άγιους Σαράντα οι οποίοι είναι σε πολεοδομική έξαρση, όπως και όλη η Αλβανία.


Sarande

Φαγητό σε καλό fast-foodάδικο ( 4 πίτες, ένα σάντουιτς, 3 κόκα κόλα και ένα νερό 11€ ). Βγαίνοντας από την πόλη οι φίλοι μου μπερδεύτηκαν λίγο και με ρώτησαν αν πηγαίνουμε σωστά, αφού είδαν την πινακίδα με πλοίο δίπλα από τη λέξη Αυλώνα, και νόμιζαν ότι θα περάσουμε με πλοίο στον Αυλώνα. ( Είναι που είχαν διαβάσει τη διαδρομή… ) Μετά από τους Αγ. Σαράντα στάση για φωτογραφίες σε μια όμορφη περιοχή πριν τη Χιμάρα, το Porto Palermo.


Porto palermo


Χιμάρα

Η συνέχεια της διαδρομής καταπληκτική έως τον Αυλώνα. Το λεγόμενο Llogara Pass. Εξάλλου είναι μία από τις δέκα καλύτερες διαδρομές στον κόσμο σύμφωνα με το cycleworld, όπως είχε γράψει κάποια στιγμή. Κλειστό στροφιλίκι, ανοιχτό στροφιλίκι, κατηφορικό, ανηφορικό, δρόμος με “πέταλα”, ωραία άσφαλτος χωρίς κακοτεχνίες στο μεγαλύτερο κομμάτι της.


Sarande to Vlore

Στάση για καφέ στη μέση της διαδρομής σε χωριό της Αλβανίας με το καφετζή να μας κόβει και απόδειξη μιας και αν δεν έκοβε θα είχε προβλήματα με το νόμο όπως είπε( Ευρώπη γίνανε ). Συνεχίζοντας την διαδρομή γλύτωσα από του χάρου τα δόντια όταν ένα φορτηγό που προπορευόταν πάτησε απότομα φρένο για να γλυτώσει μια κότα ( μπα μ@λάκα!!! Θα με σκοτώσεις ). Νορμάλ οδήγηση από τους ντόπιους κάποιες φορές και άλλες να κάνεις το σταυρό σου ( προσπέραση πάνω σε τυφλή φουρκέτα ). Στους δρόμους πολλά ακριβά αυτοκίνητα ( πολύ Range Rover, Mercedes, BMW ).

Φτάνουμε στον Αυλώνα και παθαίνουμε σοκ. Πολύ ωραία πόλη, και συγνώμη που το λέω, πολύ καλύτερη από πολλές ελληνικές θυμίζοντας Λεμεσό και Κάννες. Μεγάλη παραλιακή λεωφόρος με δύο λωρίδες κυκλοφορίας, ποδηλατόδρομο και πεζόδρομο γεμάτη με φοίνικες και πολλά ξενοδοχεία.


Vlore

Τα ακριβά αυτοκίνητα να μην προλαβαίνουμε να τα μετράμε. Βρίσκουμε ένα ξενοδοχείο που είχα σταμπάρει από το Βooking αλλά ήταν γεμάτο. Πρόθυμος ο ρεσεψιονίστ να με βοηθήσει, πήρε τηλέφωνο ένα άλλο ξενοδοχείο για να ρωτήσει για δωμάτιο. Και έτσι βρήκαμε πάνω στη παραλιακή λεωφόρο ένα πολύ ωραίο με 35€ τη βραδιά το 3κλινο με πρωινό. Το ξενοδοχείο ανήκε σε Βορειοηπειρώτη και είχε μέσα διάφορα πράγματα που θύμιζαν Ελλάδα, όπως πίνακες με τον Μέγα Αλέξανδρο και με τον πόλεμο της Τροίας. “Εδώ υπάρχει μόνο Ελλάδα. Ούτε την αλβανική σημαία δεν έχω στη ρεσεψιόν, γιατί έχω τραβήξει πολλά από μικρός”. Δεν είχε κλειστό parking και θα αφήναμε τις μηχανές στο πλάι μπροστά από το ξενοδοχείο αλλά θα τις πρόσεχε ο ίδιος μιας και όλη νύχτα θα έμενε ξάγρυπνος να εκτελεί χρέη ρεσεψιονίστ.

Κάναμε μπάνιο και βγήκαμε βόλτα στην πόλη, η οποία είχε αρκετή κόσμο, όντας Παρασκευή βράδυ. Βρήκαμε ένα σουβλατζίδικο, με το φουγάρο να βγάζει “γνώριμη καπνούρα”, με αρκετό κόσμο και μας φάνηκε σαν την ιδανική επιλογή για φαγητό μιας και δεν είδαμε κανένα εστιατόριο εκτός από κάνα δυο πιτσαρίες. Φαγητό 2 μερίδες γύρο, 2 πίτες, 5 μπύρες μισόλιτρες, 1 νερό σύνολο 13.5€ και μετά παγωτό σε in παγωτατζίδικο της πόλης. Κατά τη διάρκεια του φαγητού βλέπαμε γύρω - γύρω από την πόλη να αστράφτει ασταμάτητα και ελπίζαμε να μην βρέξει την επόμενη μέρα.


Vlore

Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ύπνο μιας και ήμασταν κουρασμένοι και αύριο είχαμε συνέχεια του ταξιδιού μας στο Μαυροβούνιο.


2η μέρα Σάββατο 8/9/2018

Στο πριγκιπάτο των Βαλκανίων

Vlore(ALB) – Cetinje(MNE) 345 χλμ
.



DAY 2A


DAY 2B

Το πρωί ξυπνήσαμε με δυσκολία μιας και όλη νύχτα δώσαμε συναυλία στο ροχαλητό υπό τη συνοδεία βροχής. Κατεβήκαμε για πρωινό, βλέποντας ότι όλα έξω ήταν ψιλό-μούσκεμα από τη νυχτερινή βροχή που έριξε.


Vlore

Αφού φάγαμε, φορτώσαμε αποσκευές και βγάλαμε μία αναμνηστική φωτογραφία για τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου. Τον ευχαριστήσαμε και κατευθυνθήκαμε στο κοντινότερο βενζινάδικο για ανεφοδιασμό. “Χασούρα” στη μετατροπή των χρημάτων στο βενζινάδικο. Πήραμε το δρόμο για Δυρράχιο, μια ατέλειωτη ευθεία περνώντας από αρκετές πόλεις της αλβανικής ενδοχώρας. Ανάπτυξη με λεφτά από τους μετανάστες φτιάχνοντας παντού πολυκατοικίες. Σε όλη την διαδρομή σε κατοικημένες περιοχές υπάρχουν διάσπαρτα πλυντήρια αυτοκινήτων για να βγάλουν οι πιτσιρικάδες μεροκάματο. Εντύπωση μας έκαναν δύο τύποι σε διαφορετικά σημεία της Αλβανίας που είχαν μηχανάκι με πάγκο λαϊκής μπροστά. Και ο ένας πήγαινε του σκοτωμού( εικόνα βγαλμένη από Ινδία ). Μπαίνουμε στο Δυρράχιο με τις πολυκατοικίες να έχουν ξεφυτρώσει παντού.


Durres

Καθίσαμε σε ένα “τούρκικο” ζαχαροπλαστείο για καφέ και γλυκό, αλλά τα γλυκά ήταν μέτρια. Συνεχίζοντας για τα σύνορα με το Μαυροβούνιο, δύο σοβαρά τροχαία στο δρόμο μας, δημιούργησαν μια ατέλειωτη ουρά πολλών χιλιομέτρων. Κάποιοι Αλβανοί οδηγοί πέρναγαν στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας για να προσπεράσουν με σοβαρό κίνδυνο ενός ακόμη τροχαίου. Στη βόρεια Αλβανία κάθε λίγο και λιγάκι αστυνομία σταματώντας, είτε αυτούς που έτρεχαν με υπερβολική ταχύτητα, είτε τους ψιλό-παράνομους. Μια λεύκη Lamborghini μας έκανε εντύπωση για την ομορφιά της και το ξεχωριστό της ήχο. Γενικά στους δρόμους της Αλβανίας μπορεί να δεις από αγελάδα και καρό, μέχρι την πιο ακριβή BMW και Lamborghini.



Φτάνοντας στα σύνορα με το Μαυροβούνιο ο δρόμος γινόταν στενός και κακοτράχαλος.


Borders ALB-MNE


MONTENEGRO

Τυπικός έλεγχος στα ιδιαίτερα σύνορα μιας και από τον ένα γκισέ των Αλβανών, πήγαινες στον διπλανό των Μαυροβούνιων και ξεμπέρδευες. Είσοδος στο Μαυροβούνιο με 98αρα βενζίνη στα 1.41 το λίτρο και ωραίο δρόμο στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής. Γνωριμία με την πρώτη πόλη του Μαυροβουνίου το BAR.


Bar-MNE


Bar2-MNE

Πόλη με ευρωπαϊκό αέρα από τα κτίρια μέχρι τα μνημεία και τους ανθρώπους. Στάση λοιπόν στο BAR για φαγητό, ξεκούραση και κουβέντα. Τριγύρω κόσμος σαν να ήσουν σε καφέ στην Ελλάδα. Εδώ βέβαια αρχίζουν να φαίνονται οι διαφορές μεταξύ των υπόλοιπων χωρών και της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Άνδρες και γυναίκες πάνω από 1,75. Ετοιμαζόμαστε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας και ακούμε έκπληκτοι την γνώριμη ατάκα “Έλληνες είστε;”. Γυρνάμε και βλέπουμε μια κυρία με καταγωγή από το Μαυροβούνιο και παντρεμένη με Έλληνα από το Αγρίνιο. Έχουν σπίτι στη Πάτρα αλλά θέλουν να πάνε ζήσουν για πάντα στην Κρήτη. Την αποχαιρετήσαμε και της ευχηθήκαμε καλή συνέχεια.
Αναχώρηση για Budva. Ο δρόμος ειδυλλιακός δίπλα από την Αδριατική Ριβιέρα. Στάση για φωτογραφίες στο γνωστό νησάκι Sveti Stefan, πρώην φρούριο, πρώην καταφύγιο πειρατών και τώρα ξενοδοχείο υπό ελληνικό όμιλο.


Sveti Stefan

Συνεχίζουμε την διαδρομή προς την δεύτερη πόλη της χώρας και την πιο γνωστή στους τουρίστες. Από μακριά κάνει την εμφάνισή του ένας μεγαλειώδης γερανός στημένος για bungee jumping. Η πόλη χτισμένη και προστατευμένη σε ένα μικρό κόλπο, περνά την καλύτερη περίοδο της όσον αφορά τον τουρισμό.


Budva-MNE

Βέβαια φαίνεται και από τον οργασμό κτισίματος ξενοδοχείων. Όπου υπάρχει περίπτωση να χτιστεί κάτι, χτίζεται. Ακόμα και πάνω στα βράχια. Η παραλία της γεμάτη κορμάρες( για γυναίκες μιλάω ). Αν πάει κάποιος με το ταίρι του θα φάει κάτι απανωτά χαστούκια ( μεταφορικά από το “μάτι” και κυριολεκτικά από τη γυναίκα του ). Είσοδος στη πόλη και συγκρίσεις με το Μονακό μιας και θεωρείται το Μονακό των Βαλκανίων. Ίσως θα έλεγα ότι είναι το Μονακό των φτωχών μιας και μοιάζει σαν μορφολογία εδάφους και σαν τουριστική κίνηση. Καφές με πανοραμική θέα από ψηλά σε μια κυριλέ καφετέρια με τιμή 12€ ( 3 καφέδες, 3 νερά ).


Budva2-MNE

Βόλτα στο κάστρο της πόλης και περιήγηση στα στενά, όπου είχε μεγάλη κίνηση από τουρίστες. Απόφαση να διανυκτερεύσουμε κάπου αλλού ( τελικά ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ ) για να αποφύγουμε το “τρελό καπέλο” στα ξενοδοχεία, αν θα βρίσκαμε να μείνουμε κιόλας ( αν διανυκτερεύαμε στη Budva με τόσο τουρισμό, ακόμα εκεί θα μέναμε ). Για να διανυκτερεύσουμε στην επόμενη όμορφη πόλη του Μαυροβουνίου, το Kotor έπρεπε να κάνουμε μια εκπληκτική διαδρομή, το “Paso dello Stelvio” του Μαυροβουνίου, σχεδόν δύο πάσα μαζί. Και έτσι ο κλήρος για διανυκτέρευση έπεσε στο Cetinje, την αρχαία και παραδοσιακή πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου που βρίσκεται κάπου στη μέση. Αναχωρήσαμε από τη Budva αργά το απόγευμα μέσω του φοβερού δρόμου που οδηγεί στο Cetinje γνωστού και ως Seostik pass με τις καλοχαραγμένες στροφές να έχουν τον πρώτο λόγο και η θέα από ψηλά της Budva να σε αποζημιώνει. Βρήκαμε τρίκλινο δωμάτιο σε ένα ξενώνα με 45€ και parking σε κλειστή αυλή.

Έρημη πόλη λόγω του καλού καιρού, αφού ο κόσμος ήταν στην Budva αλλά και ότι είναι κατά κύριο λόγο χειμερινός προορισμός. Το βράδυ φαγητό σε μπυραρία με τεράστιο burger + μπύρα 5€.

Έπειτα βόλτα στα στενά περνώντας και από δύο μικρά μπαράκια να παίζουν εκκωφαντική σέρβικη μουσική. Κουρασμένοι φτάσαμε στη πανσιόν και πηγαίνοντας για ύπνο, είχαμε μια απρόσμενη συνάντηση στο ισόγειο με ένα τύπο ο οποίος είχε βάλει πάνω του αρκετό άρωμα κοκκινέλι (κρασί).
Πόσο είχε πιεί ο π@ύστης!!!


3η μέρα Κυριακή 9/9/2018

Στο φιόρδ των Βαλκανίων

Cetinje(MNE) - Dubrovnik(HR) - Mostar(BIH) 275 χλμ
.


DAY 3A


DAY 3B

Πρωινό ξύπνημα στο Cetinje και καφέ στη πλατεία της πόλης συνοδεία σφολιατοειδών από παρακείμενο φούρνο (pekara). Φάγαμε ένα είδος τυρόπιτας με μπόλικο φύλο και το τυρί το ψάχναμε με το τουφέκι. Τέλος πάντων απ’ τη πείνα που είχαμε καλή μας φάνηκε. Αναχώρηση από την πόλη γρήγορα-γρήγορα γιατί η σημερινή διαδρομή τα είχε όλα μαζί από πολύ νωρίς. Και ξεκινάμε με τον εθνικό δρυμό Lovcen γεμάτος ανοιχτά πέταλα όπου η στάση σε ιδανικό μέρος για φωτογραφίες κρίθηκε επιβεβλημένη.


Lovcen national park

Λίγο παραπέρα βγάλαμε μια από τις πιο όμορφες φωτογραφίες όλων των ταξιδιών μας…


Kotor Bay

Και συνεχίζουμε με το Kotor Serpentine ( σερπαντίνα του Kotor ) full από φουρκέτες ( 20 περίπου τον αριθμό ) μέσα από πυκνή βλάστηση συναντώντας μοτοσικλετιστές και ποδηλάτες.


Kotor serpentine-Google earth


Kotor serpentine

Ένα μικρό Passo dello Stelvio στο Μαυροβούνιο!!!



Άφιξη στο Kotor, αράζουμε σε parking για μοτοσυκλέτες και από εκεί στο κάστρο του Kotor για μια βόλτα και αγορά αναμνηστικών. Ωραία, γραφική καστροπολιτεία, γεμάτη τουρίστες, ιδανική για οικογενειακές διακοπές, σαφώς πιο ήσυχη από τη Budva.


Kotor


Kotor


Kotor


Kotor castle


Kotor castle

Φεύγοντας από το Kotor δεν παίρνουμε το ferry-boat που σε περνάει απέναντι ,αλλά προτιμάμε να κάνουμε τον κύκλο του “φιόρδ” ( για την ακρίβεια μοιάζει με φιόρδ, αλλά δεν είναι ) και να περάσουμε στην Κροατία.


Islands outside Kotor


Borders MNE-CROATIA

Αναγκαστική στάση στα σύνορα Μαυροβουνίου - Κροατίας με τους συνοριοφύλακες να μας διώχνουν στα γρήγορα μόλις είδαν τις ελληνικές ταυτότητες και ακούγοντας εμάς να τους φωνάζουμε Gretska - Gretska. Προορισμός μας το Dubrovnik για επίσκεψη στο κάστρο της πόλης. Έχουμε πλησιάσει αρκετά προς την πόλη, οπότε αναγκαστική στάση για φωτογραφία από ψηλά.


Dubrovnik

Φτάνοντας στο Dubrovnik αράζουμε σε parking για μότο και ξεκινάμε για το κάστρο.


Dubrovnik castle

Πλήθος τουριστών για ξενάγηση από όλες τις χώρες του κόσμου. Η καστροπολιτεία φοβερή, γεμάτη μαγαζάκια είτε για φαγητό-καφέ, είτε για σουβενίρ ( αρκετά με θέμα το Game of Thrones). Ακρίβεια παντού ( το μεγάλο μπουκάλι νερό κόστιζε 4€ ), εκμετάλλευση λόγω του Game of Thrones και παντού τσουχτερό εισιτήριο. Περιπλάνηση στα τείχη 21 ευρώ, κρουαζιέρα και φωτογραφίες στο νησάκι με το θρόνο του Game of Thrones 21 ευρώ ( Ρε τι σου κάνει ένα σήριαλ!!! ). Περιπλάνηση στα στενά της πόλης για φωτογραφίες και για μικρό-αγορές. Δεν υπήρχε ούτε παγκάκι να κάτσουμε. Και μιλάμε για Σεπτέμβρη μήνα, σκεφτείτε τι θα γίνεται μέσα Αυγούστου.


Dubrovnik castle


Dubrovnik castle


Dubrovnik castle


Dubrovnik castle

Οπότε αναχώρηση από το Dubrovnik με προορισμό την πόλη του Mostar μέσω Opuzen.

Λίγο μετά το Dubrovnik και πλησιάζοντας τα Βοσνιακά σύνορα, έγινε κάτι που με έκανε να εκπλαγώ. Άναψε το λαμπάκι της ρεζέρβας που το είχα για προβληματικό. Μάλλον ζωντάνεψε ο αισθητήρας από την “παλιό-βενζίνη” που μου έβαλαν οι Αλβανοί και οι Μαυροβούνιοι ( να ναι καλά οι άνθρωποι ).
Εκεί όμως κολλάει το μυαλό μου και κάνω τη μ@λακία του αιώνα. Όπως θυμόμουν, η βενζίνη που είχα στη διάθεσή μου θα με έφθανε για 40 χλμ. οπότε προσπερνάμε το τελευταίο βενζινάδικο στη Κροατία και συνεχίζουμε. Εξάλλου τα σύνορα με τη Βοσνία δεν ήταν και μακριά, αφού λίγο πριν τα σύνορα ήταν το επόμενο βενζινάδικο. Αμ δε… Κάπου 5 χλμ μακριά από τα βοσνιακά σύνορα ξαφνικά ακούω τον κινητήρα του Multi να κόβει και να “ξεροβήχει” πριν σβήσει τελείως, ξεμένοντας από βενζίνη. Πρώτη φορά που σε ταξίδι μου τυχαίνει κάτι και ευτυχώς ήταν μόνο κάτι απλό. Ευτυχώς οι φίλοι μου, αφού με ξεβάφτισαν, έφυγαν και πήγαν στο πιο κοντινό βενζινάδικο για να μου φέρουν ένα μπιτονάκι βενζίνη.

Κατά τη διάρκεια της απουσίας τους είχα μια παράξενη και απρόσμενη συνάντηση. Πέρασε ένας ταλαιπωρημένος τουρίστας με το γνωστό σάκο, και μου ζήτησε τσιγάρο. Λέγοντας του όχι στην αρχή, έκανε να φύγει. Λίγα βήματα πιο πέρα ένιωσα άσχημα βλέποντας τον να περπατάει κουρασμένος και μούσκεμα στον ιδρώτα και του φώναξα ρωτώντας τον, αν ξέρει να στρίβει τσιγάρο. Μου απάντησε ναι, δίνοντας του τον καπνό να στρίψει ένα. Με χίλιο-ευχαρίστησε ρωτώντας με από πού είμαι και απαντώντας του Ελλάδα, χαμογέλασε. Μου εξήγησε ότι είχε πάει στην Ελλάδα και αν κατάλαβα καλά πρέπει να είχε δουλέψει κάπου στη χώρα μας. Ταλαιπωρημένος όπως ήταν μου εξήγησε με λίγα λόγια την ιστορία της ζωής του. Ότι ήταν από την Ουγγαρία και γυρνούσε τον κόσμο από χώρα σε χώρα δουλεύοντας παράλληλα στις χώρες αυτές. Μου μίλησε για την Ουγγαρία, την Γαλλία, την Ιταλία, την Ελλάδα και ότι τώρα πήγαινε στην Σλοβενία. Μιλάμε τώρα για ένα ταξίδι 600 χλμ. για να βρει ένα μεροκάματο και να μπορέσει να ζήσει (και άλλοι δυσκολεύονται να τα φέρουν βόλτα με 3000 € το μήνα). Χαιρετηθήκαμε και έφυγε γεμάτος ικανοποίηση για το τσιγάρο που κυριολεκτικά είχε “ρουφήξει”. Στην συνέχεια της μ@λακίας του αιώνα, αφού ήρθαν οι δύο φίλοι μου και έβαλα την βενζίνη, έφαγα το απαραίτητο κράξιμο και την καζούρα του αιώνα και συνεχίσαμε για Mostar.



Φτάνοντας στα σύνορα Κροατίας - Βοσνίας ένας τυπικός έλεγχος στα χαρτιά και βούρ για να περάσουμε το μικρό κομμάτι γης που έχει σαν διέξοδο προς τη θάλασσα η Βοσνία. Ένα ακόμα συνοριακό φυλάκιο από Βοσνία για Κροατία με μια επίδειξη της ταυτότητας μας και μπαίνουμε ξανά στην Κροατία με προορισμό την πόλη Opuzen όπου μέσω μίας ειδυλλιακής διαδρομής θα φτάναμε στο Mostar. Λόγω του χρόνου που χάσαμε, αλλά και ότι ήταν αργά το απόγευμα ακυρώθηκε η βόλτα στους καταρράκτες Kravica και έτσι συνεχίσαμε για Mostar.
Τελευταίο πέρασμα συνόρων για σήμερα και περνάμε από την Κροατία στη Βοσνία, με τους συνοριοφύλακες της Κροατίας να είναι αδιάφοροι. Από την μεριά της Βοσνίας όμως και βλέποντας μια ουρά 25 αυτοκινήτων χωθήκαμε από τελευταίοι πρώτοι ( μάγκες! ) θέλοντας να πούμε στον συνοριοφύλακα να μας αφήσει να περάσουμε φωνάζοντας του Gretska αλλά αυτός τυπικότατος μας λέει ότι πρέπει να δει τις ταυτότητες και τις πράσινες κάρτες. Αφού του τα δείχνουμε, περνάμε και ξεκινάμε προς Mostar από μια πολύ ωραία διαδρομή που και αυτή είναι χαρακτηρισμένη ως μια από τις 10 καλύτερες του κόσμου από το CycleWorld. Μπαίνοντας στη Βοσνία για τα καλά άρχισαν να εμφανίζονται και οι πρώτοι μιναρέδες από τα τζαμιά. Ο δρόμος σε αρκετά του σημεία είναι φοβερός, ακολουθώντας παράλληλα τον ποταμό Neretva ο οποίος διαπερνά και όλο το Mostar. Πριν τα περίχωρα του Mostar ο δρόμος αρχίζει να γίνεται αδιάφορος. Σταματάμε για βενζίνη σε Βοσνιακό πρατήριο για να μην ψάχνουμε το πρωί, ξέροντας ότι θα βρούμε την πιο φθηνή βενζίνη των Βαλκανίων ( 0.9€ το λίτρο ) αλλά τελικά δεν ήταν όσο περιμέναμε ( 1.20€ το λίτρο ). Παράλληλα ψάχνουμε και για ξενοδοχείο, σταμπάροντας μερικά.

Φτάνοντας στη πόλη και ενώ σταματάμε κάπου κοντά στη φημισμένη γέφυρα για να ψάξουμε για ξενοδοχείο, να σου και οι πρώτοι περίεργοι τύποι που μας ζητούσαν λεφτά για parking, ή να αφήσουμε τις μηχανές στο δρόμο και να τις προσέχουν με το ανάλογο αντίτιμο ( τους μάγκες!!! Εργατικά, τίμια παιδιά ). Ψάχνοντας για δωμάτια, βρήκαμε δύο motels στον κεντρικό δρόμο και καταλήξαμε σε αυτό με το πιο ευρύχωρο δωμάτιο ( μωρέ, η πισίνα τους έκανε κλίκ!!! ) με τιμή 50€ με πρωινό. Υπήρχαν και κάνα 5αρι BMW GS σλοβένικα εκεί, τα οποία θα έφευγαν πρωί-πρωί για να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Κάναμε το μπάνιο μας και κατεβήκαμε στη πόλη για βόλτα και για φαγητό.


Mostar


Mostar

Το μουσουλμανικό στοιχείο έκανε την εμφάνιση του παντού, από ανθρώπους έως και μαγαζιά. Βγάλαμε νυχτερινές φωτογραφίες στη φημισμένη γέφυρα Stari Most,



ψάξαμε για σουβενίρ και καταλήξαμε στο εστιατόριο που μας είχε προτείνει ο ρεσεψιονίστ του μοτέλ που μέναμε, το οποίο ήταν δίπλα στον ποταμό. Παραγγείλαμε φαγητό, εγώ ζήτησα cevapi ( ένα σλάβικο φαγητό με κεμπάμπ ) και οι φίλοι μου ποικιλία κρεατικών. Τρώγοντας, κουβεντιάζαμε τα της σημερινής ημέρας ( αξιοθέατα, διαδρομή, σύνορα, αβαρίες) και τελειώσαμε με τα της αυριανής. Περιπλανηθήκαμε στα στενά του Mostar και θέλοντας να αγοράσουμε προμήθειες από κάποια mini markets, σπαστήκαμε με το ότι ήθελαν να κρατήσουν προμήθεια για ότι αγοράσουμε ( Ρε τους πονηρούς! Να τους δίνεις € και να σου γυρνάνε μόνο βοσνιακά μάρκα(OK) και να θέλουν και extra προμήθεια ). Γυρίσαμε πίσω στο motel και ξαπλώσαμε μιας και ήμασταν ψόφιοι από την κούραση.

Συνεχίζεται...
 

Joy of Road

Μέλος
Περιοχή
Πάτρα
Όνομα
Γιώργος
Μοτό
Ducati Multistrada 620 2005
Συνέχεια...

4η μέρα Δευτέρα 10/9/2018


Από την Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων… στο Interstellar


Mostar(BIH) – Pluzine(MNE) 254 χλμ.



DAY 4A


DAY 4B

Ξυπνήσαμε κανονικά και όχι από κανέναν μουεζίνη, μιας και το δωμάτιο μας ήταν κοντά σε ένα τζαμί. Σηκωθήκαμε και πήγαμε για πρωινό, πολύ καλό παρεμπιπτόντως, ενώ είχαμε στο μυαλό μας τη χθεσινή ημέρα με όλα τα παράξενα που συνέβησαν, αλλά και την εντύπωση που μας άφησε το Mostar. Τα BMW GS είχαν φύγει από τις 6 ώρα και ήμασταν οι μόνοι ένοικοι του ξενώνα. Γυρίσαμε στο δωμάτιο και αφού φορτώσαμε τις μηχανές, ξεκινήσαμε μια πρωινή βόλτα στη πόλη για φωτό, αξιοθέατα και σουβενίρ. Τις μηχανές τις παρκάραμε πάνω στο πεζοδρόμιο της κεντρικής οδού του Mostar, δίπλα από μια καφετέρια για να φαίνεται από τους πελάτες, αλλά και να νομίζουν τίποτα επίδοξα “καλόπαιδα” ότι οι μηχανές είναι πελατών της καφετέριας. Στο δρόμο γύρω από τη γέφυρα αλλά και από το παζάρι οι γνωστοί πονηροί Βόσνιοι που ζητούσαν λεφτά για να σου προσέχουν τη μηχανή.


Mostar-Bosnia


Mostar-Bosnia

Διαβήκαμε τους δρόμους ψάχνοντας για μια καλή μεριά της γέφυρας για φωτογραφίες, κάποιο παράξενο ίσως που θα μας κέντριζε το ενδιαφέρον. Μπροστά μας τρία-τέσσερα γκρουπ από κινέζους ακολουθώντας τους ξεναγούς τους, πήγαιναν σαν στρατιωτάκια εντυπωσιασμένοι από τα αξιοθέατα και μπαίνοντας και αυτοί στα μαγαζιά για μικροαγορές. Να σου κι ένας μουσουλμάνος με κατακόκκινο φέσι και ακολουθώντας τον η γυναίκα του με κατάμαυρη κελεμπία. Οι ντόπιοι "Greg Louganiδες” ( καταδύτες ) περίμεναν, κάνοντας ασκήσεις και διατάσεις, να μαζευτεί κάνας πλούσιος τουρίστας ή περίεργος που θα “σπρώξει χρήμα” για να βγάλουν καλό μεροκάματο κάνοντας βουτιά από τη γέφυρα Stari most.


Stari Most

Μπήκαμε στο προαύλιο του τζαμιού του Μεχμέτ Πασσά όπου μέσα είχε τουρίστες για ξενάγηση, υπήρχαν δε και μουσουλμάνοι έτοιμοι να βγάλουν τα παπούτσια τους για να μπούνε μέσα στο τζαμί για προσευχή (, κουράστηκα στη σκέψη και μόνο να βγάλω τις μπότες) και γύρω-γύρω πάγκοι με αναμνηστικά.


Mehmet Pasa djami


Mehmet pasa djami


Mostar-Bosnia

Έπειτα από τη μικρή μας περιπλάνηση, γυρίσαμε στις μηχανές, όπου τις παρατηρούσε ένας πιτσιρικάς, κοιτάξαμε αν είναι εντάξει ( όχι προς θεού από τον πιτσιρικά αλλά από κάνα παράξενο ) και ετοιμαστήκαμε να αναχωρήσουμε από το Mostar. Αλλάξαμε το πρόγραμμα για σήμερα, αφού είχαμε να επισκεφθούμε και το Sarajevo και θα τρώγαμε και εκεί αρκετή ώρα, αποφασίζοντας ο σημερινός προορισμός μας να μην είναι το Kollasin, αλλά όποια πόλη ή χωριό ήταν κοντά την ώρα που θα σουρούπωνε. Βγαίνοντας από την πόλη, ξανάρχισε η εκπληκτική διαδρομή που είχαμε αφήσει στη μέση εχθές το βραδάκι. Περνώντας από τη Βοσνιακή επαρχία, η φύση ξεδίπλωνε όλο και πιο πολύ την ομορφιά της, μιας και από τα παράλια της Κροατίας μέχρι και πριν το Sarajevo μας συντρόφευε πλάι-πλάι ο ποταμός Neretva . Κάπου στη μέση της διαδρομής σταματήσαμε για ένα γρήγορο esspresaki πλάι στο ποταμό σε μια μαγευτική τοποθεσία πριν να φτάσουμε σε έναν από τους δύο προορισμούς μας για σήμερα. Πληρώσαμε για ένα διπλό και δύο μονούς το ποσό των 3,5 € και φύγαμε για να συνεχίσουμε για το Sarajevo.


Between Mostar-Sarajevo

Η πόλη του Sarajevo, η πρωτεύουσα της Βοσνίας και άλλοτε η πιο γνωστή πόλη της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας λόγω των αντιθέσεων της, προπάντων θρησκευτικών, μιας και συνυπάρχει το χριστιανικό στοιχείο (ορθόδοξο και καθολικό), το μουσουλμανικό, το εβραϊκό και ίσως το αθεϊστικό. Θεωρείτο από το Μεσαίωνα σταυροδρόμι πολιτισμών και για όσους δεν γνωρίζουν, από εδώ ξεκίνησαν, ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος όταν ένας νεαρός σλάβος εθνικιστής πυροβόλησε τον διάδοχο του Αύστρο-Ουγγρικού θρόνου τον Ιούνιο του 1914, αλλά και μια από τις αφορμές για τον πόλεμος της Βοσνίας τον Μάρτιο του 1992 όταν σε ένα γάμο, ένας φανατικός μουσουλμάνος σκότωσε τον πατέρα του γαμπρού επειδή ήταν χριστιανός.


Sarajevo war

Φτάνοντας στο Sarajevo, είδαμε μια σύγχρονη μεγαλούπολη που για να φτάσεις στο κέντρο της έπρεπε να διασχίσεις μια λεωφόρο συνολικής απόστασης 5 και χλμ.


Sarajevo


Sarajevo


Sarajevo

Άρχισε να κάνει έντονη την εμφάνισή του το μουσουλμανικό στοιχείο στο γυναικείο φύλο μιας και οι μαντίλες είχαν την τιμητική τους. Ίσως αυτή η πόλη είναι η μοναδική στα Βαλκάνια στην οποία μπορεί κάποιος να δει την σλάβικη ομορφιά του θηλυκού γένους ντυμένη με την τελευταία λέξη της δυτικής μόδας αλλά και με την τελευταία λέξη του ανατολίτικου στυλ.



Βρήκαμε parking για τις μηχανές πάνω σε ένα πεζοδρόμιο, εκεί που ήταν αραγμένα ένα KTM και ένα Suzuki. Ένας “τύπος” περνώντας από εκεί κοίταξε με παράξενο βλέμμα τις μηχανές ( τις πινακίδες GR μάλλον ) αλλά δε δώσαμε και πολλή σημασία στο γεγονός. Αποφασίσαμε να αφήσουμε εγώ το tank bag στο multi και ο φίλος μου ένα σακίδιο στο scooter για να μην κουβαλάμε αποσκευές στα χέρια. Χαιρετηθήκαμε με τους κατόχους των διπλανών μηχανών, οι οποίοι κατά τύχη έφευγαν και ξεκινήσαμε την περιπλάνηση μας στη πόλη. Δεν κάναμε 10 μέτρα και μας φωνάζουν οι Βόσνιοι μοτοσυκλετιστές, ότι τα πράγματα που αφήσαμε στις μοτοσυκλέτες δεν ήταν σωστό να τα αφήσουμε εκεί γιατί θα έκαναν φτερά. Μεταβολή και πίσω για να πάρουμε τα πράγματα. Περπατώντας στους δρόμους του Sarajevo στην αρχή κοροϊδεύαμε τους εαυτούς μας λέγοντας ότι αν μας είχαν αρπάξει τα πράγματα τίποτα κλεφτρόνια θα έλεγαν “Βρήκαμε κάτι χάπατα που είχαν αφήσει τα πράγματά τους χύμα, εύκολα θύματα”.

Πίσω στη βόλτα μας στη πόλη, αν σε κάποιον που δεν ήταν και τόσο παρατηρητικός όσον αφορά τα κτίρια, έλεγες ότι πριν από 23 χρόνια εδώ έγινε ένας από τους πιο αιματηρούς εμφυλίους στην σύγχρονη ιστορία δεν θα το πίστευε. Η πόλη έχει επουλώσει τις πληγές της όσον αφορά το πρόσφατο αιματηρό παρελθόν της με κάποια σημάδια σε τοίχους όμως να το θυμίζουν.


Sarajevo


Sarajevo

Τα κτίρια της χωρίζονται στα δύο, όσον αφορά την αισθητική τους πλευρά, τα μεν να θυμίζουν κεντροευρωπαϊκή μεγαλούπολη και τα δε κοντά στο κεντρικό παζάρι να πλησιάζουν σε τούρκο-μουσουλμανικό “μαχαλά”. Το ίδιο και ο κόσμος. Από τη μια μεριά να βλέπεις κόσμο με δυτικό τρόπο ντυσίματος και από την άλλη, με μαντήλα οι γυναίκες και μουστακάρες οι άντρες. Στο παζάρι οι τουρίστες πηγαινοερχόντουσαν μπας και έβρισκαν καμιά προσφορά σε μεταξωτά ή σε ασημικά που υπήρχε πληθώρα. Οι φίλοι μου έκατσαν να φάνε ένα ντονέρ, όσο εγώ έψαχνα στο παζάρι να βρω κάνα σουβενίρ για να βγάλω και κάποιες υποχρεώσεις.


Sebilj Brunnen


Sarajevo djami

Η ώρα πέρασε και θέλοντας να δούμε και την “ευρωπαϊκή μεριά” της πόλης, είπαμε να την περπατήσουμε λίγο. Ζητάμε τον λογαριασμό από τον μαγαζάτορα και μας λέει “No Euros, only Bosnians marks”. Γυρίζοντας την πλάτη συμπληρώνω “της θείας σου!!!”. Πάλι καλά που απέναντι είχε ανταλλακτήριο συναλλάγματος και πήγαμε να ανταλλάξουμε τα Ευρώ σε Βοσνιακά μάρκα. Πληρώσαμε και φύγαμε από το κεντρικό παζάρι και πλέον περιπλανιόμασταν στο κέντρο της πόλης με τα κτήρια να θυμίζουν πλέον ευρωπαϊκή μεγαλούπολη.


Sarajevo

Φτάσαμε στο parking που είχαμε αφήσει τις μηχανές μας και φορώντας μπουφάν, κράνη και λοιπά, άνοιξα το GPS και βάλαμε πλώρη προς τα σύνορα Βοσνίας- Μαυροβουνίου και τον προορισμό μας τελικά για σήμερα, τη πόλη του Pluzine. Ο δρόμος μέχρι τα περίχωρα της πόλης ήταν γεμάτος κίνηση, μη αφήνοντάς μας την ευκαιρία να φύγουμε γρήγορα. Αφήνοντας πίσω το Sarajevo ακολουθήσαμε έναν καλούτσικο δρόμο και έπειτα από μιάμιση ώρα οδήγησης αποφασίσαμε στο πρώτο μαγαζί που θα βρίσκαμε να σταματήσουμε για έναν απογευματινό καφέ. Και ήρθε η ώρα του Vittas. Και τι εστί Vittas θα μάθετε παρακάτω.
Σταματήσαμε λοιπόν και ρωτήσαμε τον μαγαζάτορα αν φτιάχνει καφέ και μας απάντησε μόνο “Bosnian coffee”. Δε πειράζει λέμε θα πιούμε έναν τέτοιον μιας και δεν ξέραμε που θα βρούμε κοντά άλλη καφετέρια.


Bosnian coffee

Τρεις καφέδες του λέμε και μετά από 5 λεπτά μας τους είχε έτοιμους. Εδώ να εξηγήσω τι εννοούμε όταν λέμε βοσνιακό καφέ. Μιλάμε για ένα είδους ελληνικό καφέ λίγο πιο ελαφρύ, που τη ζάχαρη ( συνήθως κύβο ) τη βάζεις μετά στο φλιτζάνι ή βάζεις το κύβο της ζάχαρης στο στόμα σου και πίνοντας μια γουλιά καφέ περνάει αυτή η γουλιά από τη ζάχαρη και γλυκαίνει ο καφές.

Απολαμβάνοντας το βοσνιακό καφέ, μας ρώτησε κάτι στα βοσνιακά, στα σλάβικα δεν καταλάβαμε καλά, άλλα μόλις έπιασε την νοηματική καταλάβαμε ότι εννοούσε από πού είμαστε. Η κλασσική απάντηση που είχαμε σε τέτοιες περιπτώσεις ήταν μία, “GRETSKA”. Αλληλοσυστηθήκαμε και γνωρίσαμε τον Vittas, ο οποίος πρόθυμος να μας βοηθήσει μας ανέλυσε αν είχα επιλέξει σωστή διαδρομή, το τι θα βρούμε παρακάτω στο Μαυροβούνιο από άποψη δρόμων, χρόνων.
Μας είπε ότι ο δρόμος ήταν ιδανικός για μοτοσικλετιστές και για οδήγηση, γεμάτος τούνελ και φυσική ομορφιά και ειδικότερα μας είπε ότι το Zabljak ήταν από τους ιδανικότερους προορισμούς. Μας ρώτησε ποιοί ήταν οι επόμενοι προορισμοί μας και του αναφέραμε τη Σερβία, τα Σκόπια και τέλος επιστροφή στην Ελλάδα. Αυτός τότε θυμήθηκε ότι ήταν φαντάρος το 1984 στα Σκόπια. Και όλα αυτά σε βοσνιακά και νοηματική με πολλά γέλια. Αφού ήρθε η ώρα να πληρώσουμε, ρωτήσαμε αν μπορούμε να πληρώσουμε σε ευρώ και μας είπε “OK”. Ο λογαριασμός ήταν 3€ και λόγω των πληροφοριών που μας έδωσε του αφήσαμε ένα 5€ λέγοντας του παράλληλα να κρατήσει τα ρέστα. Μόλις κατάλαβε ο Vittas τι εννοούσαμε, κόλλησε το 5€ στο κούτελο και άρχισε να χορεύει τσιφτετέλι μπροστά μας.


Dancing with 5 euros

Το τι έγινε δεν περιγράφεται. Πέσαμε κάτω από τα γέλια. Ετοιμαστήκαμε να φύγουμε για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας για τα σύνορα, αποχαιρετώντας το βόσνιο φίλο μας. Πλησιάζοντας προς στα σύνορα ο δρόμος αρχίζει και χαλάει. Με λακκούβες, δεξιά και αριστερά χώμα και ο δρόμος να στενεύει υπερβολικά ώστε να περνούν ίσα-ίσα δυο αυτοκίνητα. Μετά από περίπου μισή ώρα κακοτράχαλου δρόμου φτάσαμε στα σύνορα.
Τυπική ταυτοποίηση μέσω ταυτοτήτων και βουρ για τo Μαυροβούνιο μέσω της παλιάς γέφυρας Scepan Polje που ενώνει σε εκείνο το σημείο τις δύο χώρες. Στην κίνηση να αποτυπώσουμε στα κινητά μας μέσω της κάμερας τη γέφυρα, εισπράξαμε ένα απαγορεύεται από τους βόσνιους συνοριοφύλακες λες και φύλαγαν τη γέφυρα του ποταμού Kwai!!! Μόλις περάσαμε στην αντίπερα όχθη του ποταμού βγάλαμε όσες φώτο θέλαμε.


Scepan Polje bridge

Περάσαμε εύκολα τα διαδικαστικά και μπήκαμε στο Μαυροβούνιο. Είχε αρχίσει ήδη να σουρουπώνει και τότε άρχισαν τα ωραία. Αν ποτέ βρεθείτε σε αυτά τα μέρη μην παραλείψετε να κάνετε αυτή την διαδρομή, το Piva canyon road. Από τα σύνορα μέχρι το Pluzine μιλάμε για ένα δρόμο παράλληλα με τον ποταμό Piva με αρκετά τούνελς και που σε ένα σημείο εμφανίζεται το τεχνητό φράγμα, το οποίο ήταν εντυπωσιακό μέσα στη νύχτα.


Road to pluzine

Από εκεί ξεκινάνε τα υπόλοιπα τούνελς, τα οποία φαίνονται λες και είναι σκαμμένα με τα χέρια ίσως την εποχή του Στρατάρχη Tito, τα οποία διασχίσαμε μέσα στο θεοσκόταδο με μοναδικό φωτισμό τα φώτα των μοτοσυκλετών μας. Είχαμε φτάσει στο σημείο να παρακαλάμε να σταματήσουν τα tunnels γιατί ήταν και πολλά ( 50+ τον αριθμό τα γ@μημένα ), αλλά και να μην αλλάξουμε πλανήτη. Σκέτη σκουληκότρυπα στο Interstellar.
Φτάνοντας στο Pluzine δεν είχαμε λόγια για αυτά που είχαμε ζήσει πριν από λίγα λεπτά. Αφού σταματήσαμε να πάρουμε μια ανάσα, ξεκινήσαμε να βρούμε δωμάτια μιας και αυτή η πόλη δεν ήταν στα αρχικά πλάνα για διανυκτέρευση. Στην είσοδο της πόλης είδαμε αρκετές μηχανές σε ένα εστιατόριο-καφέ το οποίο διέθετε και δωμάτια και ρωτήσαμε τιμές. 50€ το τρίκλινο μας φάνηκε ακριβό για το δωμάτιο που είδαμε και το βάλαμε στα υπ’ όψιν αν δεν βρίσκαμε τίποτα. Τελικά ρωτάμε ένα κύριο που είχε ένα camping και πήρε τηλέφωνο κάποιον να έρθει να μας οδηγήσει στο δωμάτιο που νοίκιαζε. Σε 10 λεπτά σκάει μύτη ένα υπερυψωμένο Fiat Panda και πάνω από τη σχάρα είχε βάλει μια μπάρα led 1000w, λες και θα πήγαινε για ψάρεμα με γρι-γρι!!! Και ερχόταν καταπάνω μας λες και είμαστε αφρόψαρα!!!

Είχαμε βρει ένα αρκετά καλούτσικο δωμάτιο με τιμή στα 30€ το τρίκλινο με μοναδική παραφωνία το εκτός δωματίου μπάνιο (παρότι πεντακάθαρο!) στο οποίο ιδιοκτήτης ήταν ένα “κομμάτι” ίδιος ο Άβερελ από το Λούκι Λούκ. Ψηλός, άχαρος και χαμογελαστός με τη γυναίκα του να τον κοιτάει με ένα ύφος σαν να θέλει να τον καρπαζώσει όταν έλεγε καμιά βλακεία. Ξεφορτώσαμε τα πράγματα και μιας και η ώρα είχε πάει 21:30 και δεν ξέραμε τι ώρα κλείνουν τα εστιατόρια, ρωτήσαμε τον Άβερελ για φαγητό. Απ’ ότι μας είπε μπορούσε να μας ετοιμάσει μόνο ψάρια για φαγητό στο μικρό εστιατόριο-ταβέρνα που διέθετε. “Τι ψάρια ρε μάστορα! Μας έχει κόψει η πείνα και θα φάμε ψάρια;” αναρωτηθήκαμε. Του ζητήσαμε να μας στείλει κάπου για φαγητό με κρέας. Μας πρότεινε ένα πολύ καλό εστιατόριο στις όχθες του ποταμού. Καθίσαμε εντός του εστιατορίου μιας και έξω είχε 15°C και παραγγείλαμε από τον κατάλογο κάτι για να σβήσουμε την πείνα μας. Η σπεσιαλιτέ των Σλάβων όσον αφορά τους κιμάδες ακούει στο όνομα “Pljeskavica”. Μιλάμε για ένα μπιφτέκι ανάλογου μεγέθους (από μεγάλο μέχρι τεράστιο) με συνδυασμό χοιρινού και μοσχαρίσιου κιμά και αρκετά πικάντικο. Οι φίλοι μου παράγγειλαν να φάνε Goulas ( κρεατόσουπα με πατάτες, λαχανικά μέσα σε μια ροζέ σάλτσα ). Η μπύρα πήγε σύννεφο και η επικοινωνία μέσω viber έδινε και έπαιρνε, μιας και η μοναδική επικοινωνία μας με την πατρίδα στις 5 από τις 6 χώρες ήταν μέσω viber (μόνο στην Κροατία μέτραγαν τα λεπτά επικοινωνίας από τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας της Ελλάδας). Είχε έρθει η ώρα για ύπνο αφού την επόμενη μέρα το ταξίδι μας συνεχιζόταν μέσα από αλπικά πάσα του Μαυροβουνίου. Ζητήσαμε λογαριασμό για 3 μερίδες φαγητό, 3 μικρές σαλάτες, 4 μπίρες, 2 cola πληρώσαμε σύνολο 28€. Φτάσαμε στο δωμάτιο, έβαλαν τις ωτασπίδες οι άλλοι, μιας και εγώ δεν είχα πρόβλημα μέχρι εκείνη τη μέρα με τα ροχαλητά, και αρχίσαμε να “αναπνέουμε δυνατά”.


5η μέρα 11/9/2018

Στις Βαλκανικές Άλπεις

Pluzine(MNE) – Novi Pazar(SRB) 276 χλμ
.



DAY 5A


DAY 5B

Ξυπνήσαμε το πρωί χορτασμένοι από ύπνο, βγήκαμε στο μπαλκόνι του δωματίου και αντικρίσαμε τη φανταστική θέα της τεχνητής λίμνης να ακουμπάει το χωριό και τα γύρω βουνά, σαν ένα μπλε σεντόνι τέλεια στρωμένο.


Pluzine-Montenegro


Pluzine-Montenegro

Κατεβήκαμε για πρωινό αλλά το μόνο που μπορούσε να μας προσφέρει ήταν αυγά, ντομάτα, ψωμί και βοσνιακό καφέ. Πάλι καλά που δε μας έβγαλε τίποτα παστές σαρδέλλες!!! Ο ένας ντερλίκωσε καλά και ήταν έτοιμος. Οι άλλοι δύο μόνο καφέ, με την ελπίδα ότι θα τρώγαμε μετά κάτι στο δρόμο. Σκεφτήκαμε μήπως γυρνούσαμε πίσω και ξαναβλέπαμε το φράγμα και τα tunnels αλλά σκεφτήκαμε ότι και χρόνο θα χάναμε και από tunnels στο δρόμο μας άλλο τίποτα. Και ξεκινάμε την σημερινή διαδρομή από το Pluzine για Zabljak μέσα από τον εθνικό δρυμό Durmitor και το βουνό Bobotov kuk και βλέπουμε…



Η διαδρομή ήταν λες και είχαν μεταφερθεί οι Άλπεις στα βουνά του Μαυροβουνίου, ξεκινώντας με καμιά δεκαριά tunnels και συνεχίζοντας με καλό στροφιλίκι μέσα σε πυκνή βλάστηση.


Durmitor park




Durmitor park


Eko-selo Durmitor park


Durmitor park

Λίγο πριν φτάσουμε στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής, στο Sedlo pass (1900μ υψόμετρο) και αντικρίζοντας το Bobotov Kuk, νομίζαμε ότι είχαμε μεταφερθεί στους Δολομίτες. Και πριν αλλά και μετά τη διάσχιση του, σαν να οδηγείς ιταλό-ελβετικά πάσα.


Sedlo pass-Durmitor park


Sedlo pass-Durmitor park



Σε όλο το Sedlo pass βρήκαμε μοτοσικλετιστές (καμιά σαρανταριά) και αρκετά αυτοκίνητα, ένα πράγμα που μας έκανε εντύπωση λόγω ότι ήταν Τρίτη πρωί (δηλαδή τι θα γινόταν αν ήταν Σάββατο ή Κυριακή;). Στη μέση του πουθενά, στο πλάι του δρόμου βρήκαμε και κάτι τρελό, για το οποίο είχα δει και είχα διαβάσει σε ένα από τα ταξιδιωτικά που έπαιρνα πληροφορίες όλο το χειμώνα.

Μια μπασκέτα για χαλάρωμα αλλά για ποιόν; Για τους τσοπάνηδες; Γιατί το μόνο που είδαμε εκεί γύρω ήταν πρόβατα και κατσίκια. Ναι αλλά μην ξεχνάμε το Μαυροβούνιο άνηκε στην τέως Γιουγκοσλαβία “στη μεγάλη των πλάβι σχολή” όσον αφόρα το μπάσκετ. Η φώτο ήταν απαραίτητη.


Durmitor basketball arena

Το τέλος αυτής της υπέροχης διαδρομής μας βρήκε να μπαίνουμε στο Zabljak και να ψάχνουμε καφέ και φαγητό γιατί μας είχε κόψει η πείνα (πείνα λέμε!!!). Βρίσκουμε ένα φούρνο (Pekara στα σλάβικα) και τρώγοντας από ένα κρύο σάντουιτς, ένα μικρό γλυκό και ένα καφέ παρέα με ένα τσιγάρο ήρθαμε στα ίσια μας.
Ο καπνός μου τελείωσε όμως και πετάγομαι να πάρω σε ένα περίπτερο. “Το μόνο καπνό που έχω είναι αυτός ” και μου δείχνει τον ελληνικότατο Κ@ρέλλια. “How much;” ρωτάω και μου έρχεται ο ουρανός στο κεφάλι. 1,80€ το πακέτο των 20 γρ. Στην Ελλάδα το πακέτο των 30 γρ. είχε 7€. Μπαίνει στο “σκληρό μου δίσκο” να αγοράσω πριν μπω Ελλάδα μια κούτα που θα με βγάλει κάνα τετράμηνο μιας και δεν καπνίζω πολύ. Αφού φάγαμε για τρεις ημέρες ξεκινήσαμε πάλι το ταξίδι μας με επόμενο προορισμό την γέφυρα του ποταμού Tara κοντά στα 20 χλμ. από εκεί.

Η γέφυρα ( Tara canyon bridge ) φτιάχτηκε το 1940 και ήταν η μεγαλύτερη γέφυρα στην εποχή της. Στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο οι παρτιζάνοι (γιουγκοσλάβοι αντάρτες) την ανατίναξαν και ξαναχτίστηκε το 1946.


Tara canyon bridge


Tara canyon bridge

Ένα πράγμα που θα βρεις να “ανθίζει” στα βουνά του Μαυροβουνίου είναι τα extreme sports. Όπως π.χ. το zip-line. Κρεμιέσαι στο συρματόσχοινο και πάς από τη μια μεριά στην άλλη. Επίσης από αυτή τη γέφυρα λόγω του ύψους κάνουν bungee jumping και κάτω στο ποταμό κάνουν rafting και kayak. Εδώ επειδή είναι το βαθύτερο φαράγγι στην Ευρώπη αυτές οι δουλειές είναι χρυσωρυχείο.


Tara canyon bridge


Zip line-Pluzine-Montenegro

Μετά από τις απαραίτητες φωτογραφίες φεύγουμε για τον επόμενο προορισμό μας και σημείο χθεσινής διανυκτέρευσης αν δεν χάναμε χρόνο στο Mostar αλλά και στο Sarajevo, το Kollasin, όπου από εκεί αρχίζει ένα άλλο “πάσο” και τερματίζει στο Berane.



Φτάνοντας στο Kollasin , στάση για νερό και τσιγάρο και ξεκινάμε για το Tresnjevik pass μέχρι το Berane. Εδώ βέβαια τα πράγματα είναι διαφορετικά με ότι έχω συναντήσει στα μέχρι τώρα ταξίδια μου στο εξωτερικό. Ο δρόμος έχει το κακό του το χάλι στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής (πόσες φορές ξεβάφτισα τη μάνα του δρόμου δε λέγεται), αλλά η ομορφιά του τοπίου μας αποζημιώνει αφού τα δένδρα άλλοτε κρύβουν και άλλοτε σκεπάζουν τελείως τον ουρανό.



Tresnjevik pass-MNE

Μετά το “κομπρεσέρ” που δουλέψαμε υπερωρίες, φτάσαμε στο Berane, μια αδιάφορη πόλη με έντονο το μουσουλμανικό στοιχείο, κάνοντας μια στάση για φαγητό και ίσως και διανυκτέρευση. Επικράτησε η άποψη μου στο να διανυκτερεύσουμε παρακάτω για να διανύσουμε όσα χιλιόμετρα μπορούσαμε περισσότερα μιας και αύριο έπρεπε να περάσουμε έναν ακόμη εθνικό δρυμό, αυτόν του Kopaonik στη Σερβία πλέον. Οπότε φεύγουμε, μιας και τα σύνορα ήταν σε απόσταση μίας ώρας, να τα περάσουμε για να μην έχουμε και αυτή την καθυστέρηση το πρωί.



Road to Serbia


Borders Montenegro


Borders Serbia

Μόλις φτάσαμε στα σύνορα μπλέξαμε με ένα νταλικέρη που ήταν μπροστά μας και είχε θέμα με τα χαρτιά του. Εκεί ήταν και η 1η φορά που κάποιος συνοριοφύλακας μας ρώτησε κάποια στοιχεία για τις μηχανές. Με ρωτάει “Marka?”, “Ducati” του λέω (αυτό κρατείστε το). Κοιτάζει και την ταυτότητα και φεύγουμε. Αφού περάσαμε τα σύνορα και είχαμε μπει και επισήμως στη Σερβία θυμάμαι ότι η μόνη πόλη που θα μπορούσε να μας φιλοξενήσει από άποψη αριθμού ξενοδοχείων ήταν το Novi Pazar. Δεν γινόταν αλλιώς, οπότε καρφί για εκεί. Και τι εστί Novi Pazar, λεπτομέρειες παρακάτω.

Είναι μια σέρβικη πόλη κοντά στα σύνορα με το Κόσσοβο με μουσουλμάνους κατοίκους ως επί το πλείστον και όπως είχα διαβάσει όμως, μια όχι και τόσο καθαρή πόλη.

Με το που φτάνουμε στην πόλη πέφτουμε πάνω σε κίνηση, αφού μάλλον μόλις είχε σχολάσει το τοπικό νυχτερινό λύκειο. Μέσω του GPS βρίσκουμε εύκολα δύο ξενοδοχεία, δίπλα μας στο κέντρο της πόλης. Ρωτώντας στο 1ο (και τι ξενοδοχείο!!! ), προτιμήσαμε να κάνουμε μια προσπάθεια ακόμα μπας και βρούμε κάτι καλύτερο. Το οποίο για να το βρούμε είχαμε και τη συνδρομή της σέρβικης αστυνομίας, που με δικιά τους παρέμβαση μπήκαμε ανάποδα σε ένα μονόδρομο για να γλυτώσουμε 500 μέτρα κύκλου. Το εν λόγω ήταν τετράστερο και ευτυχώς γεμάτο για τα σχεδόν 100€ που ήθελε για τρίκλινο. Το επόμενο ήταν τέσσερα χλμ. έξω από την πόλη οπότε γυρνάμε στην πρώτη μας επιλογή το hotel Vrbak δίπλα στο κέντρο με 45€ τη βραδιά με πρωινό.
Μετά από απαίτηση δική μας, μας επέτρεψαν να βάλουμε τις μηχανές δίπλα από το θυρωρείο, στο ισόγειο του ξενοδοχείου πάνω σε μοκέτα (μεγαλεία) μιας και η ρεσεψιόν ήταν στον πρώτο όροφο. Και όλη τη νύχτα θα τις φύλαγε και ο θυρωρός. Ξεκινήσαμε για το δωμάτιο με τον ρεσεψιονίστ να μας προτρέπει να περπατήσουμε με την ατάκα “ Άι ρε”. Έτσι ακουγόταν οι λέξεις που μας έλεγε. Το ξενοδοχείο ήταν σαν τούρκικο παλάτι και το δωμάτιο αναλόγου αισθητικής.


Novi Pazar-SRB


Hotel in Novi Pazar


Hotel in Novi Pazar


Hotel Vrbak

Δεύτερη ατάκα του ρεσεψιονίστ στο καπάκι “Τεβε νο” δηλαδή τηλεόραση όχι. Στο μπάνιο του δωματίου, η σιλικόνη στη ντουζιέρα είχε μαυρίσει από τη μούχλα. Κατά τα άλλα καλούτσικο.
Μπάνιο και δρόμο για το κέντρο που ήταν δίπλα, για μπυρίτσα και φαγητό. Αμ δε!!! Λόγω του έντονου μουσουλμανικού στοιχείου οι καφετέριες δεν σέρβιραν αλκοόλ και συνεπώς ούτε μπύρα. Μετά από τέτοια διαδρομή με αλπικά πάσα μια βραδινή μπύρα σαν επιστέγασμα ήταν ότι έπρεπε, οπότε ψάξαμε και βρήκαμε 1 από τα 2-3 μπαράκια της πόλης που σέρβιραν και αλκοόλ. Παραγγελία στον σερβιτόρο που μίλαγε άψογα αγγλικά, 2 μισόλιτρες και 1 B@dweiser μικρή σύνολο 4,5€. Η συζήτηση μας στο τραπέζι είχε ανάψει για τα καλά πάνω στο θέμα θρησκεία (λόγω μουσουλμανικού στοιχείου) και κοιτώντας τους περαστικούς για να ξεμπλοκάρει το μυαλό μου από τη κουβέντα, συνειδητοποιώ ότι η όλη κατάσταση στο κέντρο της πόλης έχει ως εξής: οι περαστικοί είναι κάθε ηλικίας νέοι και νέες, εφοδιασμένοι με πασατέμπο και ηλιόσπορους από παρακείμενα μαγαζάκια και να κάνουν περατζάδα πάνω-κάτω συνέχεια. Στις γωνίες δε τα τσόφλια, τσουβάλια!!! Αρκετές κοπέλες με μαντήλα στο κεφάλι και σεμνό ντύσιμο και άλλες να βγάζουν μάτια. Η ώρα είχε περάσει και σηκωνόμαστε να δούμε πόσο τυχεροί θα σταθούμε στο θέμα του φαγητού σήμερα. Με τα πολλά βρίσκουμε ένα κεμπαμπτζίδικο με τζατζίκι παρακαλώ αλλά με αραβική πίτα. Τρώμε 4 πίτες, 3 cola (μπύρα no) σύνολο 5,5€. Γυρισμός στο ξενοδοχείο, στο οποίο γινόταν γλέντι για κάποιο λόγο, κουβέντα για λίγη ώρα, παρακολούθηση της action κάμερας τι είχε γράψει και στο τέλος τούφες.

Συνεχίζεται...
 
Τελευταία επεξεργασία:

Joy of Road

Μέλος
Περιοχή
Πάτρα
Όνομα
Γιώργος
Μοτό
Ducati Multistrada 620 2005
Συνέχεια...

6η ημέρα 12/9/2018

Στο χωριό του Διαβόλου…

Novi Pazar(SRB) – Leskovac(SRB) 280 χλμ.



DAY 6A

Ξύπνημα με δυσκολία αλλά πρέπει να σηκωθούμε για πρωινό και να ετοιμαστούμε για την σημερινή διαδρομή. Πάμε στη σάλα του εστιατορίου για πρωινό και καταλαβαίνουμε που είμαστε και τι θα φάμε. Ο παστουρμάς ( για πρωινό;;; Ήμαρτον!!! ) και ο τούρκικος καφές έχουν την τιμητική τους. Πάλι καλά που είχαν nutella και μαρμελάδα και φάγαμε και κάτι. Ανεβήκαμε στο δωμάτιο να μαζέψουμε πράγματα και κατεβήκαμε στο ισόγειο που είχαμε τις μηχανές. Βρίσκουμε τον θυρωρό και του αφήνουμε 70 δηνάρια=0.60€ ( Κουβαρντάδες! Τόσα μας περισσεύανε ) και παράλληλα τον ευχαριστούμε. Βάζουμε στο GPS πορεία προς Kopaonik και ξεκινάμε. Ρωτάμε τον βενζινά που εφοδιαστήκαμε καύσιμο και μας λέει ότι πάμε προς λάθος κατεύθυνση. Παρ’ όλα αυτά εγώ φεύγω προς τα εκεί που μου λέει το GPS και αφού έχουμε κάνει 3 χλμ και βλέπω να μη βγαίνουμε στον περιφερειακό, λέω “Ρε μπας και έκανα μ@λακία;;;”. Βγάζω το κινητό από τη θήκη και βλέπω ότι έχει πατηθεί κατά λάθος η 2η διαδρομή που μας περνάει μέσω Κοσσόβου. Πώπώ μ@λακία που θα έκανα!!!
Γυρίζουμε πίσω και παίρνουμε τη σωστή διαδρομή διασχίζοντας όλη τη πόλη και ξεχυνόμαστε στην σέρβικη ορεινή επαρχία. Το κρύο αρχίζει δειλά-δειλά να κάνει την εμφάνισή του, μιας και αργά ή γρήγορα θα βρισκόμαστε στα 1500 μέτρα υψόμετρο και συγκεκριμένα στο χειμερινό θέρετρο Kopaonik ( 10 βαθμούς θερμοκρασία ).


Kopaonik


Kopaonik

Το Kopaonik είναι το μεγαλύτερο χιονοδρομικό κέντρο της Σερβίας και το μεγαλύτερο στην νοτιοανατολική Ευρώπη. Από το 1981 έχει ανακηρυχθεί εθνικός δρυμός. Η διαδρομή σε κάποιο σημείο σε περνάει ανάμεσα από τα σύνορα Κοσσόβου και Σερβίας σε ένα μαγευτικό τοπίο. Φτάνοντας στο Kopaonik έβλεπες τα σφυριά και τα πριόνια να έχουν πάρει φωτιά λόγω κατασκευής νέων σπιτιών (σαλέ), ανακαινίσεις των υπαρχόντων αλλά και ξενοδοχείων, αφού σε κάνα δίμηνο έπρεπε να είναι έτοιμοι να δεχτούν πελάτες. Η διαφορά με την Ελλάδα έγκειται στο ότι ο “σωστός έλληνας επαγγελματίας” θα περιμένει να έρθουν τα πρώτα έσοδα για να ξεκινήσει τις εργασίες. Ψάχνοντας για καφετέρια δεν βρίσκουμε τίποτα που να μας κεντρίζει το ενδιαφέρον και έτσι μετά από μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες από τις πολυτελείς ξενοδοχειακές επιχειρήσεις φεύγουμε με σκεπτικό στην 1η καφετέρια που θα βρούμε στο δρόμο να σταματήσουμε. Έτσι και έγινε, στη μέση του πουθενά σε ένα μικρό χωριό βρήκαμε καφετέρια άρα επιβεβλημένη η στάση. Espresso και wi-fi σε ένα ωραίο καφέ διακοσμημένο με ξύλα.



Τι άλλο να ζητήσουμε; Φθηνό καφέ; Τρείς διπλοί espresso, όλοι μαζί 3,5€ ( χρυσούς τους πληρώσαμε!!! ). Μετά τον καφέ και την επικοινωνία με τα πάτρια εδάφη φύγαμε με επόμενο προορισμό το “Davolja Varos” γνωστό και ως Χωριό του Διαβόλου. Η διαδρομή ήταν μέσα από τον κάμπο της Σερβίας γεμάτος με το ξακουστό σέρβικο καλαμπόκι και τις πιπεριές ( γνωστές σε μας ως Φλωρίνης ).



Στην πόλη της Kursumlija αλλάζουμε δρόμο με κατεύθυνση το Κόσσοβο και γύρω στα 20 χλμ. μετά εμφανίζεται η πινακίδα Davolja Varos. Στρίβουμε σε ένα δρόμο που αρχίζει και γίνεται στενός και σε μερικά σημεία επικίνδυνος λες και κάποιος θέλει να σε βάλει στην ψυχολογία του μέρους που πρόκειται να δούμε. Ο δρόμος είναι αδιέξοδος και το τέλος του είναι το Χωριό του Διαβόλου. ( Είσοδος ~ 3€ )

Davolja Varos ή Το χωριό του Διαβόλου

Επηρεασμένος από τις χειμωνιάτικες ημέρες που διάβαζα τα ταξιδιωτικά για να χαράξω τη διαδρομή, άρχισε να με ιντριγκάρει η ιδέα ότι σε λίγο θα περπατούσα το μέρος που ονομάζεται “Χωριό του Διαβόλου”. Παρακάτω σας μεταφέρω αυτά που διάβασα και με έκαναν να συμπεριλάβω το μέρος σε αυτό το ταξίδι.


Davolja varos

Οι πληροφορίες για το μέρος.
Το Ντζιάβολια Βάρος, που σημαίνει «Χωριό του Διαβόλου», βρίσκεται στο όρος Ράνταν της νότιας Σερβίας κοντά στη κωμόπολη Κουρσούμλια. Το κύριο χαρακτηριστικό του «Χωριού του Διαβόλου» είναι αυτές οι παράξενες κολόνες, πύργοι ή πυραμίδες που στις κορυφές έχουν κάτι σαν πέτρινα καπέλα και κεφάλια. Έχουν ύψος 2 ως 15 μέτρα και πλάτος 0,5 ως 3 μέτρα και βρίσκονται σε δύο λαγκάδια: στο Τζάβολια ( Του Διαβόλου ) και στο Πάκλενα ( Της Κολάσεως ).


Davolja varos

Η φύση γύρω από το μέρος έχει μια άγρια απόκοσμη ομορφιά ενώ από παντού αναβλύζουν κόκκινα νερά, υπερβολικά πλούσια σε σίδηρο και θείο.


Davolja varos

Επίσης υπάρχουν σημεία στον ανηφορικό δρόμο, όπου αν σβήσει κανείς τη μηχανή του αυτοκινήτου του, βγάλει ταχύτητα κι αφήσει το χειρόφρενο, το αυτοκίνητο, αντί να κυλήσει προς τα πίσω, τραβάει μόνο του προς την κορυφή του βουνού! Ενδιαφέρον είναι ότι σε αυτό το σημείο και η βελόνα της πυξίδας μετακινείται μόνη της κατά 65 μοίρες. Το πιο απίστευτο όμως είναι ότι αν ρίξει κανείς στο σημείο αυτό νερό στο έδαφος, αυτό, αντί να κυλήσει όπως είναι φυσιολογικό προς τα κάτω, αψηφώντας τους νόμους της βαρύτητας, εκείνο τραβάει προς τα πάνω!


Davolja varos

Ο θρύλος γύρω από το μέρος.
Ο τόπος στοιχειώνεται από τον δικό του θρύλο. Ο θρύλος αναφέρει πως κάποτε, στην Ρωμαϊκή εποχή, υπήρχε εκεί ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος που είχε μία κόρη που ήταν ερωτευμένη με κάποιον που δεν τον ήθελε ο πατέρας της γιατί δεν το θεωρούσε αρκετά άξιο για την κόρη του. Η νέα κοπέλα ήταν όμως αποφασισμένη να μην παντρευτεί κάποιον ξένο κι εφόσον δεν μπόρεσε να παντρευτεί τον άνδρα που αγαπούσε, αποφάσισε να παντρευτεί τον αδελφό της. Σύμφωνα με το θρύλο λίγο πριν γίνει ο γάμος και φτάνοντας οι καλεσμένοι στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής και μαθαίνοντας ότι τα δυο αδέρφια θα παντρευτούν μεταξύ τους, ξαφνικά όλοι πέτρωσαν! Ακόμη και σήμερα ψιθυρίζεται ότι τις νύχτες οι πετρωμένοι καλεσμένοι χορεύουν, ότι ακούγεται κάποια παράξενη μουσική, αλλά μόλις πλησιάζει κανείς λίγο πιο κοντά όλα σταματούν. Οι κάτοικοι της περιοχής λένε ότι είναι φύσει αδύνατον να μείνει κανείς εκεί τα μεσάνυχτα χωρίς να τρομάξει.







Επιστημονικές εξηγήσεις.
Οι ειδικοί λένε πως αυτές οι πυραμίδες είναι αποτέλεσμα των χιλιάδων βροχών που έπεσαν τα τελευταία εκατομμύρια χρόνια. Στην πραγματικότητα αυτές οι κολόνες ή πυραμίδες, όπως θέλετε, κινούνται, μειώνονται κι εξαφανίζονται και αυτό αποτελεί ένα πολύ σπάνιο γεωλογικό φαινόμενο. Το «Χωριό του Διαβόλου» είναι επίσης γνωστό για τα εξαιρετικά νερά του, που αναβλύζουν από κόκκινες πηγές, γιατί εκεί το νερό βγαίνει μέσα από το κόκκινο χώμα. Στις δύο λίμνες, που δημιουργήθηκαν από τις πηγές, δεν υπάρχουν ψάρια γιατί το νερό είναι υπερβολικά πλούσιο σε σίδηρο και θείο.

Τώρα όσον αφορά το μύθο με το γάμο μάλλον είναι για να τραβάει επισκέπτες.


Davolja varos


Αξίζει βέβαια κάποιος να επισκεφθεί το μέρος αν βρεθεί ποτέ στην περιοχή (Σερβία κοντά στα σύνορα με Σκόπια).

Ξέχασα να αναφέρω για το εκκλησάκι της αγίας Παρασκευής ( St. Petka ), για το οποίο ο θρύλος λέει ότι κάποιος που ήταν δαιμονισμένος πέρασε μια εβδομάδα εκεί και έγινε καλά από την αγία και έφτιαξε το εκκλησάκι . Όσοι έχουν θέμα υγείας πάνε εκεί και αφήνουν σε κάτι κλαδιά μια χαρτοπετσέτα ώστε να μείνει εκεί η κακή ενέργεια και να μπορέσουν να θεραπευτούν.


Davolja varos

Αφού τελειώσαμε την πεζοπορία και την ξενάγηση ( μας έφυγε ο πάτος στο περπάτημα και στα σκαλιά με τις μπότες ) ( εκεί αποφάσισα πως θα κάψω τις Sidi μπότες στη πλατεία του πρώτου ελληνικού χωριού που θα βρούμε στο γυρισμό ), καθίσαμε κάτω απ’ τα πλατάνια, ήπιαμε ένα δροσερό νεράκι, κάναμε και ένα τσιγάρο για να πάρουμε τα ίσα μας και τέλος αγοράσαμε και ένα αναμνηστικό για να θυμόμαστε το μέρος.



Βάλαμε μπρος τις μηχανές για τον τελικό μας προορισμό για σήμερα, την πόλη του Leskovac. Η διαδρομή μια ατέλειωτη ευθεία μέσα από τον σέρβικο κάμπο και τους πωλητές των καλαμποκιών και της πιπεριάς να έχουν την τιμητική τους. Επίσης την τιμητική τους είχαν και οι άσχημες μυρωδιές από σάπια πατάτα και άλλα ζαρζαβατικά. Η πόλη ήταν μια τυπική βιομηχανική, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο αξιοθέατο, απλά επιλέχθηκε μόνο και μόνο γιατί ήταν η τελευταία μεγάλη πόλη πριν τα σέρβο-σκοπιανά σύνορα. Αφού θα κοιμόμαστε το επόμενο βράδυ στην Οχρίδα, θεώρησα παράλογο να μείνουμε δύο βράδια σε σκοπιανές πόλεις ( όχι εθνικιστικά ) απλά να μείνουμε σε μια καθαρά σέρβικη πόλη. Ίσως να έκανα λάθος που δεν διάλεξα τη Nis, αλλά οι συνταξιδιώτες μου, που είχαν ξαναπάει, μου είχαν πει ότι δεν ήταν και κάτι το ιδιαίτερο η Nis ( μ@λακίες μου λέγανε... ), οπότε επέλεξα το Leskovac σαν πιο κοντινό στην επιστροφή.

Βρήκαμε εύκολα ξενοδοχείο, ένα το οποίο είχα στις σημειώσεις μου, με 37€ το τρίκλινο χωρίς πρωινό. Μπάνιο και βήμα ταχύ προς αναζήτηση εστιατορίου για μάσα. Αν εξαιρέσεις τρία “σέρβικα σουβλατζίδικα” δεν υπήρχε ανοιχτό εστιατόριο-πιτσαρία ούτε για δείγμα. Οπότε η επιλογή μας ήταν μονόδρομος. Στο μαγαζί που κάτσαμε, ασυνεννοησία με την υπεύθυνη ( γρι αγγλικά ) , κατάλογος μόνο στα σέρβικα αλλά μας διαφώτισε ένας πιτσιρικάς θαμώνας που ανέλαβε το ρόλο του διερμηνέα. Pljeskavica λοιπόν και ξερό ψωμί. Εξάλλου ήμασταν και στο τόπο καταγωγής του συγκεκριμένου φαγητού.


Pljeskavica

Και τι Pljeskavica!!! 300 γραμμαρίων μπιφτέκι από σκέτο κιμά χοιρινού και μοσχαρίσιου κρέατος με τη συνοδεία μπαχαρικών. 3 μερίδες από αυτό, μια μεγάλη μερίδα πατάτες, μια μεγάλη σαλάτα, 5 μπίρες, 1 cola, 1 νερό σύνολο 12,5€ ( ΛΗΣΤΕΙΑ!!! ). Κουβέντα για αρκετή ώρα περί ανέμων και υδάτων και για το αυριανό δρομολόγιο. Τελική απόφαση για επαναπατρισμό το επόμενο βράδυ στην Ελλάδα και ειδικότερα στη Φλώρινα. Άρα στάση για βόλτα και φαγητό ή καφέ στην Οχρίδα και όχι διανυκτέρευση. Περπάτημα ως το ξενοδοχείο και κατευθείαν για νάνι.


7η ημέρα 13/9/2018

Μια αδιάφορη ημέρα…

Leskovac(SRB) – Φλώρινα(GR) 445 χλμ.


DAY 7A


DAY 7B


DAY 7C

Χαλαρό ξύπνημα στο ξενοδοχείο μιας και η σημερινή μέρα είχε μπόλικο αυτοκινητόδρομο και στη Σερβία και στα Σκόπια, οπότε τα χιλιόμετρα θα “φαγωθούν” εύκολα. Αναχώρηση από το ξενοδοχείο και πέρασμα από φούρνο για φαγώσιμα και πρωινό καφέ σε καφετέρια που είχαμε σταμπάρει από τη χθεσινή επιστροφή με τα πόδια στο ξενοδοχείο. Αλλαγή σχεδίων όσον αφορά τη διαδρομή που θα ακολουθήσουμε. Για τη σημερινή μέρα η αρχική διαδρομή είχε αυτοκινητόδρομο μέχρι ενός σημείου και μετά πέρασμα από τον εθνικό δρυμό του Μαυρόβου, παράλληλα με την Αλβανία και διανυκτέρευση στην Οχρίδα. Και την άλλη μέρα πέρασμα για λίγο στην Αλβανία σε έναν άλλο εθνικό δρυμό, αυτόν της Galicica που περνάει δίπλα από τις Πρέσπες και επιστροφή στην Ελλάδα. Αλλά λόγω της κούρασης ( Ποια κούραση μωρέ; Κάθε τρείς ώρες πίναμε καφέ!!! ) αποφάσισαν οι άλλοι ( εντελώς δημοκρατικά ) να πάμε από τον αυτοκινητόδρομο και να συνεχίσουμε σε επαρχιακό δρόμο, αντί να κάνουμε τους εθνικούς δρυμούς και να ευχαριστηθούμε την διαδρομή. Βέβαια στην πορεία εν μέρει διαψεύστηκα γιατί η συνέχεια του αυτοκινητόδρομου μετά τα Σκόπια και το Gostivar, η επαρχιακή οδός ήταν μια μικρή απόλαυση όσον αφορά την οδήγηση. Φεύγοντας από το Leskovac λοιπόν μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο αλλά σε δύο χιλιόμετρα λόγω των έργων ξαναβγήκαμε στην επαρχιακή οδό η οποία είχε λίγο παραπάνω κίνηση. Ωραίος δρόμος που από τη μια σε ανέβαζε σε ορεινά κομμάτια και μετά από λίγο σε κατέβαζε στο κάμπο της Σερβίας. 30 χιλιόμετρα από τα σερβοσκοπιανά σύνορα μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο και η ευθεία φαινόταν ατελείωτη. Ευτυχώς για εμάς, αλλά πιο πολύ για τους ντόπιους, δεν υπήρχαν διόδια. Μάλλον το κόλπο να πληρώνουμε διόδια σε αυτοκινητόδρομο που δεν υφίσταται είναι ελληνική εφεύρεση.


Borders Serbia

Οι ταμπέλες που μας αποχαιρετούσαν από τη φίλη Σερβία δεν άργησαν να φανούν, με τελικό στόχο να περάσουμε στα Σκόπια. Όλα καλά στη μεριά των Σέρβων και φτάνουμε στη Σκοπιανή μεριά. Μια αγέλαστη συνοριοφύλακας απαίτησε με αγενή τρόπο να βγάλουμε τα κράνη για να συγκρίνει τα πρόσωπά μας με τις ταυτότητες. Εντάξει δίκιο είχε, αλλά ο τρόπος της ήταν που μας πείραξε. Είτε επειδή ήμασταν Έλληνες, είτε επειδή ήμασταν με μηχανές. Μωρή γύφτο-ψεύτο-σκοπιανή λίγη ευγένεια δε βλάπτει. Από τη χώρα σου θα περάσουμε, λεφτά θα αφήσουμε – στο γεροδι@ολ…


Skopje borders

Μπαίνουμε στη χώρα των Σκοπίων στην οποία συμβαίνει το τελείως εξωπραγματικό. Για διαδρομή 110 χλμ. από τα σύνορα μέχρι το Gostivar που τελειώνει ο αυτοκινητόδρομος πληρώσαμε σε 5 σταθμούς διοδίων. Και δε μιλάμε για τα ποσά που ήταν γελοία ( 0,5€ και 1€ ) αλλά για το ότι κάθε 20 χλμ. σταματάγαμε για να πληρώσουμε. Βέβαια στη μετατροπή πάντα βγαίναμε χαμένοι. Στα περίχωρα των Σκοπίων αρχίζουμε να κάνουμε σλάλομ ανάμεσα στα αυτοκίνητα λόγω της μεγάλης κίνησης. Η ώρα είχε ήδη πάει 12 και μετά από κάνα μισάωρο γύρω-γύρω από το κέντρο βρήκαμε κάπου να αράξουμε και καθίσαμε σε ένα καφέ, πίνοντας ένα αναψυκτικό ( αλλάξαμε συνήθεια! ) για να ξεδιψάσουμε και κάτι για να φάμε. Τελειώσαμε και με τη συγκεκριμένη στάση, οπότε βάλαμε μπρος και φύγαμε με κατεύθυνση την Οχρίδα. Συνεχίζοντας την επαρχιακή οδό μετά το Gostivar, αποζημιωθήκαμε και με το παραπάνω για την ανία και βαρεμάρα που βρήκαμε πιο πάνω στους αυτοκινητόδρομους.

Μέσα από την ορεινή επαρχία των Σκοπίων φτάσαμε μετά από σχεδόν ένα τρίωρο στην όμορφη παραλίμνια πόλη της Οχρίδας.


Ohrid-FYROM

Αράξαμε τις μηχανές στο παραλίμνιο δρόμο και ξεκινήσαμε την εξερεύνηση. Βόλτα στα στενά της πόλης και φωτογραφίες ανάμεσα σε αρκετούς τουρίστες παρόλο που ήταν μέσα Σεπτέμβρη. Από τις πιο όμορφες παραλίμνιες πόλεις που έχω περάσει, με μια πλατεία γεμάτη λουλούδια με τους τουρίστες και τους ντόπιους να απολαμβάνουν τον απογευματινό καφέ τους. Καθίσαμε και μεις για ένα καφέ, απολαμβάνοντας τη όμορφη θέα προς τη λίμνη.


Ohrid-FYROM


Ohrid-FYROM


Ohrid-FYROM

Φεύγοντας από την Οχρίδα σταματήσαμε λίγο έξω από την πόλη για να βάλουμε την τελευταία φθηνή βενζίνη του ταξιδιού μας, πέφτοντας πάνω σε δύο “έξυπνους ” σκοπιανούς βενζινάδες οι οποίοι ήθελαν στη μετατροπή να με φάνε. Τους έδωσα 15€ και έπρεπε να πάρω ρέστα 1,5€. Αλλά μου γυρνάει 1€.
"Commission, μου λέει...". “ Λεβέντη μου, νομίζεις ότι κατέβηκα απ’ τα βουνά”, λέω. “Πιάσε δυο σοκολάτες των 50 δηναρίων = 1,5€ ( όσα και τα ρέστα ) για να μη με περνάς για μ@λάκα και το commission άστο για του χρόνου.

Περνώντας και από την τελευταία πόλη, την Bitola, τα τελευταία χιλιόμετρα στα Σκόπια μας βρήκαν λίγο μελαγχολικούς μιας και τέτοια ώρα αύριο θα είμαστε στα σπίτια μας. Λίγα χιλιόμετρα μετά φάνηκαν τα φώτα δύο ξεχωριστών σταθμών.


Borders FYROM-Hellas

Πρώτα τα σκοπιανά σύνορα στα οποία περάσαμε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα και τέλος στον ελληνικό σταθμό της Νίκης που περάσαμε με απλή οπτικοακουστική παρουσία ( "Έλληνες είστε; Ναι Έλληνες. Περάστε." ). Και επίσημα πλέον ήμασταν στην χώρα μας. Κάναμε μια στάση στα Duty free μπας και βρίσκαμε καμιά ευκαιρία και σε λίγο θα μπαίναμε στην ελληνική μεριά του αυτοκινητόδρομου Ε-65 με κατεύθυνση τη Φλώρινα. Βλέποντας την τιμή της βενζίνης στα 1,68 , στην αρχή βάλαμε τα γέλια και αρχίσαμε τα φάσκελα. Όταν έχεις βάλει βενζίνη 11,5 λίτρα και έχεις πληρώσει 13,5€ δηλαδή 1,17 το λίτρο και σε λίγα χιλιόμετρα θα την πληρώνεις από 1,62 και πάνω, σε πιάνει οργή και μελαγχολία για την ληστεία αυτή. Ενώ στο τέλος βάζεις τα κλάματα γιατί ξέρεις ότι αυτή θα είναι η τιμή που θα βλέπεις από δω και πέρα.

Καταφθάνοντας στη πόλη το ξενοδοχείο ήταν εύκολη υπόθεση πλέον, μιας και είχαμε στη διάθεσή μας όλα τα δεδομένα της κινητής τηλεφωνίας από εδώ και πέρα, όχι ότι τις άλλες μέρες δυσκολευτήκαμε μιας και παντού βρίσκαμε εύκολα ή δύσκολα wi-fi. Τιμή δωματίου μια χαρά ( 40€ το τρίκλινο χωρίς πρωινό ), δίπλα από το κέντρο της πόλης αλλά οι μηχανές στο δρόμο. “Ελλάδα είμαστε, αν μας κλέψουν εδώ, πάει στο διάολ…..”. Μπάνιο και δρόμο για φαγητό. Στην πλατεία της Φλώρινας, ένα μεζεδοπωλείο ήταν ότι έπρεπε για να κλείσουμε αυτή τη μέρα χωρίς να πειραματιστούμε για το τι θα φάμε. Μηχανάκια με αλλαγμένες εξατμίσεις και αυτοκίνητα να παίζουν στο παρατέρμα Παντελίδη και Πάολα μας έκαναν να συνειδητοποιήσουμε που βρισκόμαστε. Μιας και είπα για μηχανάκια, δεν είδαμε πουθενά πληθώρα μηχανών μεγάλου κυβισμού σε όσες πόλεις και χώρες περάσαμε, εκτός από καμιά δεκαριά mega scooters και αυτό μας έκανε μεγάλη εντύπωση. Οι μόνοι που είδαμε και είχαν μοτοσυκλέτες ήταν οι τουρίστες σαν και μας.

Η ώρα είχε περάσει και το περπάτημα έως το ξενοδοχείο φάνταζε μακρινό αλλά επιβεβλημένο για να βρεθούμε στην αγκαλιά του Μορφέα.



8η ημέρα 14/9/2018

This is the End...

Φλώρινα(GR) – Πάτρα(GR) 500χλμ.



DAY 8

Το πρωινό μας βρήκε να έχουμε πρόβλημα με το jet lag ( τρομάρα μας ) μιας και όλες οι χώρες που επισκεφθήκαμε ήταν μια ώρα πίσω. Σιγά-σιγά μαζέψαμε τα πράγματα και πήγαμε για πρωινό σε κοντινό φούρνο, χωρίς να μας απασχολεί και πολύ η ώρα αφού το απογευματάκι αν όλα πήγαιναν καλά θα περνάγαμε τη γέφυρα του Ρίου. Χαιρετηθήκαμε με τον ξενοδόχο πρώην πρόεδρο της τοπικής μοτολέσχης και πήραμε τον δρόμο για την Καστοριά μέσω Νυμφαίου. Μια δικαιολογημένα καταπληκτική διαδρομή μέσα από ένα ορεινό πέρασμα αφού λίγο πιο πέρα αρχίζει η οροσειρά της Πίνδου.


Nymfaio Florinas

Ο πλακοστρωμένος δρόμος του Νυμφαίου ήταν ότι χειρότερο για τις αναρτήσεις των μοτό αλλά και για τα πλαστικά. Αυτό βέβαια θα το διαπιστώσω ιδίοις όμμασι λίγο αργότερα. Στάση για φωτογραφίες και αναχώρηση από το άδειο από κόσμο Νυμφαίο και μέσω της όμορφης διαδρομής οδηγώντας από τις στροφές του Λεχόβου φτάσαμε στη Καστοριά.


Nymfaio Florinas


Road to kastoria

Η ώρα είχε πάει 13:00 και μια στάση δίπλα από τη πανέμορφη λίμνη της πόλης ήταν επιβεβλημένη. Και τι άλλο θα κάναμε; Σωστά θα πίναμε καφέ. Τουλάχιστον θα πίναμε παγωμένο καφέ όπως τον θέλαμε. Πάνω στην κουβέντα μαθαίνουμε κάτι τρελό από τον συνταξιδιώτη μας με το scooter. Στα σύνορα Μαυροβουνίου – Σερβίας και στην ερώτηση-απάντηση του συνοριοφύλακα “Marka; Moto spa;” ο φίλος μας κολλάει. Ο συνοριοφύλακας τον ξαναρωτάει “Marka; Moto spa;”. Ο φίλος μας το ξανασκέφτεται κάνει το μ@λάκα και λέει “Yes”. Τι Moto spa, αφού Piaggio έχεις; Και μαθαίνουμε το εξής αστείο. Ο ασφαλιστής του έχει βγάλει πράσινη κάρτα για τη μηχανή enduro που έχει, το οποίο έρχεται στην Ευρώπη μέσω της εταιρείας Moto spa ( του βάζει καθρέπτες, φλας για να μπορεί να κυκλοφορήσει ). Ρε τι θα παθαίναμε από το πουθενά!!! Μετά από λίγο καβαλήσαμε τις μότο για να κάνουμε το μικρό γύρο της λίμνης.


Kastoria lake



Ο δρόμος βέβαια είχε λιγάκι το χάλι του και το να αποφύγεις τις γούβες απαιτεί να γνωρίζεις αργεντίνικο tango. Μόλις επιστρέψαμε στην αρχή της λίμνης σταματώ γιατί κάτι άκουγα που δε μου άρεσε. Κατεβαίνω και βλέπω στην εσωτερική μεριά του πλαϊνού fairing, να έχει σπάσει η βάση της μάσκας λες και είχε κοπεί με laser. Πάλι καλά που είχα έστω και μονωτική ταινία και την έδεσα και σταμάτησα την “αιμορραγία” αλλιώς θα μου έσπαγε και θα έφευγε όλη η μάσκα.

Γέμισμα με ελληνική βενζίνη των 1,62 € το λίτρο και αλλαγή σχεδίων όσον αφορά την επιστροφή από Νεστόριο, Πυρσόγιαννη, Κόνιτσα. Είπαμε τα παιδιά ήταν κουρασμένα!!! Αναγκαστικά θα ακολουθήσουμε την ευκολία και την γρηγοράδα της Εγνατίας οδού. Η Εγνατία μας υποδέχεται λίγο μετά τη Σιάτιστα και θα την εγκαταλείψουμε στα Ιωάννινα. Αν είχα Ferrari ίσως να μην βαριόμουν τόσο πολύ, αλλά έχω Ducati και κόντεψε να με πάρει ο ύπνος. Επίσης αν έβλεπα κάνα βενζινάδικο μπορεί και να ξύπναγα αλλά μπα. Βγαίνουμε στα Ιωάννινα στην παλιά εθνική και σταματάμε για ένα μεγαλοπρεπές sandwich σε ένα Stop & Go συνοδεία colaς. Επόμενη και τελευταία στάση όσον αφορά τη βενζίνη στην Άρτα ( μη φτάσουμε και με ρεζέρβα στη Πάτρα ). Τελευταία γλυκιά στάση του ταξιδιού στη παραλία της γραφικής Αμφιλοχίας για ένα νόστιμο γλυκό το οποίο μας είχε λείψει τόσες μέρες. Και τι πιο ωραίο γλυκό από μια πορτοκαλόπιτα με τη συνοδεία ενός παγωμένου νερού και του τελευταίου τσιγάρου για αυτό το ταξίδι. Χωρίς κίνηση η παλιά εθνική Αντιρρίου-Ιωαννίνων μέσα από την ωραία της διαδρομή, μας άφησε άνετα να καταπιούμε τα χιλιόμετρα, ώστε να φτάσουμε στη γέφυρα του Ρίου λίγο πριν τη δύση του ηλίου και από κει να χωριστούμε για τα σπίτια μας.




Εντυπώσεις των χωρών που επισκέφθηκα

Αλβανία :

+Νότια Αλβανία πολύ όμορφες παραλίες, η βόρεια ανεκμετάλλευτη ακόμα και λίγο πρωτόγονη.
- Κακή ανάπτυξη των πόλεων με λεφτά από τους μετανάστες. Θυμίζει Ελλάδα του ’70 με κύριο στόχο την κερδοφορία από τους εργολάβους πολυκατοικιών
( στις διαβάσεις τα αυτοκίνητα όμως σταματάνε!!! ).

Μαυροβούνιο :
+Έχει ξεφύγει από τη μιζέρια των “Βαλκάνιων” με βήμα γοργό. Μεγάλη τουριστική ανάπτυξη. Θεωρείται το Μονακό των Βαλκανίων.
- Τα λεφτά προέρχονται μόνο από τουρισμό… who knows…

Κροατία : θα μιλήσω μόνο για το Dubrovnik.
+ Έξυπνη εκμετάλλευση από το Game of Thrones, όμορφη καστροπολιτεία και τους έχει αποφέρει έσοδα αλλά…
-Σαν πόλη, 2 ημερών ( και πολύ λέω ) αξιοθέατο είναι, χωρίς παραλίες, χωρίς κάτι άλλο.

Βοσνία :
Σαν χώρα είναι πολύ όμορφη και όση φιλότιμη προσπάθεια και να κάνουν κάποιοι, αν δεν ενσωματωθούν στη κοινωνία οι Μουσουλμάνοι δεν πρόκειται να πάνε μπροστά. Θα μείνει σαν μια όμορφη γυναίκα τυλιγμένη στη κελεμπία και στη μαντίλα της.

Σερβία ( νότια ):
Μία κατηγορία μόνη της. Γι αυτό και δεν μπαίνει σε καλούπια. Περήφανοι, καλοί άνθρωποι, ότι ακριβώς έδειξαν και στους πολέμους.

Σκόπια :
Μικρό πέρασμα οπότε δεν έχω πολλά να πω. Όμορφη πόλη η Οχρίδα.



ΣΥΝΟΛΟ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΩΝ 2823

ΣΥΝΟΛΟ ΗΜΕΡΩΝ 8

ΣΥΝΟΛΟ ΧΩΡΩΝ 7
Αλβανία - Μαυροβούνιο – Κροατία ( Dubrovnik ) – Βοσνία & Ερζεγοβίνη – Σερβία ( νότια ) – Σκόπια – Ελλάδα.




Επίλογος

Ίσως έχουμε αδικήσει τη γειτονιά μας αφού πέρασα 8 πολύ ωραίες μέρες στα Βαλκάνια, οδηγώντας σε μέρη εφάμιλλα με τις Άλπεις και την δυτική Ευρώπη και αρκετές φορές καλύτερα από αυτές. Παντού ένιωσα ασφαλής και τη μέρα και τη νύχτα ( χωρίς να προκαλέσω ), είδα χαρούμενους ανθρώπους, έζησα ωραίες στιγμές, σε μέρη που πριν από 20 χρόνια έζησαν στο πετσί τους τη φρίκη του πολέμου. Είδα παιδάκια να με χαιρετάνε, κάνοντάς μου και τη χαρακτηριστική κίνηση με τον καρπό για να ανοίξω το γκάζι, συνάντησα ανθρώπους, ανάμεσά τους και αστυνομικούς, πρόθυμους να μας βοηθήσουν είτε δίνοντάς μας πληροφορίες για ξενοδοχεία, είτε βοηθώντας μας να μη χαθούμε σε λάθος διαδρομή.

Ίσως αυτοί έχουν αδικήσει τον εαυτό τους φτιάχνοντας εντάσεις και σκηνικά πολέμου ( από εθνικιστές, από τη Δύση, από γειτονικά κράτη ) με συνέπεια να μην ησυχάζει αυτός ο τόπος π.χ. οι Βόσνιοι μουσουλμάνοι βλέπουν τους Τούρκους σαν σωτήρες. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που νιώθουν ξένοι μέσα στην ίδια τους τη χώρα ( το τι τούρκικη σημαία είδαμε στη Βοσνία και το τι αλβανική στα σύνορα Σερβίας με Κόσσοβο δε λέγεται ). Όπως λέγεται και για τη δικιά μου χώρα έτσι και για αυτούς, ενωμένοι κάνανε “παπάδες”( αυτοκίνητα, βαριά βιομηχανία ) κάτι που εκμεταλλεύτηκε ο Tito ( στρατάρχης και ισόβιος πρόεδρος της Γιουγκοσλαβίας από το 1945 ως το 1980 ), αλλά “κάποιοι” δεν θέλουν τους Βαλκάνιους ενωμένους, για να μας εκμεταλλεύονται παρουσιάζοντας με τη δικιά μας “συνδρομή”( μετανάστες-μυαλά ) τις δικές τους δημιουργίες σαν “παπάδες”. Βέβαια τους πείραξε που ότι έκανε η Γιουγκοσλαβία το έκανε με ένα είδος κομουνιστικού-σοσιαλιστικού μοντέλου και όχι σαν καπιταλιστική χώρα ( συγνώμη σύστημα!!! ).

Ίσως μέσω αυτού του ταξιδιωτικού δίνω σε κάποιους το έναυσμα, ενός όμορφου και συνάμα όχι τόσο ακριβού ταξιδιού προς τα εκεί, για να δουν και αυτοί ότι αποτύπωσα στο μυαλό μου τις 8 μέρες που βρισκόμουν εκεί χωρίς να ξεχάσουν ότι...




εκεί είναι БАЛКАН ( ΒΑΛΚΑΝΙΑ )…



HVALA ( ευχαριστώ ) και καλούς δρόμους!!!
 
Τελευταία επεξεργασία:

est

Μέλος
Όνομα
Στέφανος
Μοτό
Σουζούκι ΔρΖ
Ωραία τα έγραψες και μας τα έδειξες. Και εις άλλα με υγεία.
(παραφωνία για μένα το ξέσπασμα του λόγου σου για την συνοριοφύλακα της Β.Μ)
 
Top Bottom