Joy of Road
Μέλος
.Σημείωση: Το ταξίδι πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2021
… έρχεται ένας κύριος και μας λέει κάτι στα Ιταλικά. Πάνω στη χαλαρότητα του καφέ αλλά και ότι ήμουν αφοσιωμένος στο κινητό για να βρω ξενοδοχείο για το βράδυ, δεν κατάλαβα και πολλά αλλά πιάνω μια λέξη ( Ducati ) και μας δείχνει το χέρι του και γυρνάει την παλάμη του προς τα κάτω. Ωχχχχ!!!
Ενάμιση χρόνο τώρα ζούσαμε την εποχή του παραλόγου. Ένα ζεστό Αυγουστιάτικο βράδυ παραλογισμού, μιας και είχα ρίξει μια ματιά στα τελευταία νέα στο διαδίκτυο, χτυπάει το τηλέφωνο μου χαλώντας την ηρεμία μου. Ήταν ένας Ducatista και περσινός συνταξιδιώτης μου στα βουνά της κεντρικής και βόρειας Ελλάδας.
“Τι βλέπεις; Θα πάμε πουθενά φέτος;”
“Δε βλέπεις τι γίνεται, εδώ πάνε να μας επιβάλλουν lockdown μέχρι και στο μυαλό!!! Και για φέτος εδώ γύρω μας βλέπω. Έχω φτιάξει μια ωραία διαδρομή σε μέρη που δεν πήγαμε πέρυσι στη Πίνδο, στα Τζουμέρκα και στα πέριξ” .
“Εγώ πάντως αν γυρίσουμε, θα προσπαθήσω να πάω ένα ταξίδι στο εξωτερικό αν μπορέσω”.
“Πως θα πας; Με τι;”
“Με rapid test 48 ωρών πας όπου θες.”
Τι το ‘θέλε και μου το ‘πε!!!
Προετοιμασία στο μπαμ-μπαμ:
Αφού κλείσαμε το τηλέφωνο ένα εκατομμύριο σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Μου είχε πει κι ένας φίλος για κάτι γνωστούς του που πήγαν Σερβία μόνο με rapid test. Ρε λες;
Μπαίνω στο διαδίκτυο, ανοίγω χάρτες, διαβάζω, ψάχνω, μετράω, συγκρίνω, επιλέγω και κοντολογίς βγάζω απόφαση. Μέρες οι ίδιες και στις δύο διαδρομές. Τιμές βενζίνης ίδιες και μπορεί στην Ελλάδα σε απομακρυσμένες περιοχές όπως στην Πίνδο και στα Τζουμέρκα θα ήταν σίγουρα ακριβότερη. Τιμές διαμονής ίδιες, αλλά από μια ματιά που έριξα στην Ιταλία ίσως να ήταν και φθηνότερες λόγω της πληθώρας ξενοδοχείων και B&B. Στα υπόλοιπα είναι και στις δύο χώρες σχεδόν τα ίδια, απλά στην Ιταλία δεν υπάρχει ποικιλία φαγητών εκτός από πίτσα και μακαρόνια, άντε και ψαρικά. Χονδρικά η διαφορά στα έξοδα του ταξιδιού στην Ελλάδα με το ταξίδι που έβγαλα για Ιταλία είναι το εισιτήριο του καραβιού.
Μμμμμ ρε λες; Αν μας βγαίνουν τα κουκιά, είναι εφικτό ένα κοντινό και οικονομικό ταξίδι στην Ιταλία.
Όλα όμως θα κριθούν από ένα τηλέφωνο.
“Ανεμβολίαστοι πως θα πάτε; Στη χώρα πως θα κυκλοφορείτε;” Το τι άκουσα από ράδιο αρβύλα και από αυτούς που τα ξέρουν όλα, αλλά ποτέ τους δεν έχουν περάσει τη γέφυρα στο Ρίο, δε λέγεται. Άρα το τηλέφωνο που λέγαμε παραπάνω στο πιο αρμόδιο φορέα, στην πρεσβεία της Ιταλίας για τα περαιτέρω.
Παρακάτω οι απαντήσεις του υπαλλήλου της Ιταλικής πρεσβείας:
“Για την είσοδο σας στην Ιταλία χρειάζεστε: οι μεν εμβολιασμένοι green pass εμβολιασμού, οι δε ανεμβολίαστοι επίσημο rapid test 48 ωρών και παράλληλη έκδοση green pass του rapid test. Και όλοι θα πρέπει να συμπληρώσετε το DPLF. Αυτά και στην αναχώρηση και στην επιστροφή. Μάσκα σε εσωτερικούς χώρους π.χ. καράβι, εστιατόρια, μουσεία. Αν βρεθείτε θετικοί στην Ιταλία, καραντίνα 14 ημερών”. Θεός φυλάξει.
Ευτυχώς δεν θα πηγαίναμε στο Bergamo. Θα έπρεπε όμως να ξανά-τηλεφωνήσουμε μια βδομάδα πριν την αναχώρηση μήπως και αλλάξει κάτι. Πάνω κάτω τα ίδια μας είπαν και από την ακτοπλοϊκή εταιρεία.
Τέσσερις οι υποψήφιοι ταξιδιώτες. Ο ένας ήταν ήδη εμβολιασμένος, οι υπόλοιποι ανεμβολίαστοι.
Το ψηστήρι:
Ανάβω τα κάρβουνα και ξεκινάω το ψήσιμο στους άλλους.
Στο 1ο: “Εσύ δε μου έλεγες ότι λόγω του lockdown ήθελες πάση θυσία ένα καλό ταξίδι και ότι θα πήγαινες μέχρι και εξωτερικό; Σου έχω οικονομικό ταξίδι στην Ιταλία”. Μου πετάει ένα μεγαλοπρεπέστατο ΟΧΙ. “Εγώ θα σου στείλω το mail και αν θες κοίτα το”. Τον άφησα σε αναμμένα κάρβουνα και δεν τον ξαναπήρα επίτηδες τηλέφωνο για να ψηθεί. Ξέρει ότι είμαι “μουρλός” και κάθε μου απόφαση την έχω σκεφτεί 20 φορές για να την κάνω πράξη. Τελικά όπως πάντα 10 μέρες πριν φύγουμε είπε το ναι.
Ο 2ος παρόλο που την πρώτη μέρα μου είπε όχι, την επόμενη συμφώνησε.
Ο 3ος είχε την ιδέα, οπότε είχε φορέσει μέχρι και το κράνος και περίμενε με το κλειδί στο χέρι.
Τέλος η αφεντιά μου. Αν μου καρφωθεί κάτι και ειδικά ταξίδι, ούτε με εγχείρηση…
Αρχές Σεπτέμβρη όλοι είχαν συμφωνήσει. Βγήκε το τελικό σχέδιο, συμφώνησαν για τη διαδρομή ( ανάθεμα και αν την είδαν!!! ) και ορίσαμε το ταξίδι μας για τις 15/9.
Η ομάδα:
1. Spiros με BMW GS 650.
2. Tasos με BMW GS 750.
3. Σε πρώτη εμφάνιση μαζί μας σε ταξίδι στο εξωτερικό ο KRS με Ducati Multistrada 1000DS.
4. Και ο γράφων αυτές τις γραμμές, Joy of Road με Ducati Multistrada 620.
Δύο Ducati και δύο BMW λοιπόν. Όπως είπε και ο KRS, ένα ιαπωνικό έμενε για να σχηματίζαμε τον Άξονα του Β παγκοσμίου πολέμου.
Έγγραφα – Χρήσιμες Συμβουλές – Πληροφορίες Ταξιδιού.
Ταυτότητα με λατινικούς χαρακτήρες και να είναι σε πολύ καλή κατάσταση .
Δίπλωμα ( το χάρτινο χρώματος ΡΟΖ είχαμε, δεν μας ζητήθηκε ποτέ ).
Άδεια μοτοσυκλέτας.
Πιστοποιητικό Διεθνούς Ασφάλισης ( η πράσινη κάρτα που έγινε λευκή, δωρεάν από την ασφαλιστική εταιρεία ).
Ευρωπαϊκή κάρτα ασφάλισης ( από τον ασφαλιστικό φορέα του καθενός. Και με το προσωρινό χαρτί ταξιδεύεις ).
Καλό θα ήταν να υπάρχουν όλα και σε φωτοτυπίες σε άλλη μεριά για να μη χαθούν.
Οδική βοήθεια
Ανήκει στην Ε.Ε. οπότε ότι ισχύει στο Ελλάντα, ισχύει και εκεί ( έτσι μου έχουν πει, έτσι σας λέω!).
Κεφάλαιο Επικοινωνία: Ισχύουν όλα τα πακέτα κανονικά και έχεις διαθέσιμα λεπτά ομιλίας και MB για τηλεφωνία, κλείσιμο ξενοδοχείων και πλοήγησης στους χάρτες Google.
Tip: Και κάτι ακόμα σημαντικότατο στο θέμα τηλεφωνίας. Με τα λεπτά ομιλίας που έχει ο καθένας στο πακέτο του, μπορεί να συνομιλήσει με ντόπιους χωρίς να χρεωθεί έξτρα. Π.χ. από ιταλική πόλη πήρα τηλέφωνο τον Ιταλό που θα νοίκιαζα το διαμέρισμά του, για να με διαφωτίσει που ήταν το κατάλυμα. Χρεώθηκα μια απλή δωρεάν κλήση σαν να ήμουν Ελλάδα και να καλούσα ένα φίλο μου στη δίπλα γειτονιά.
Τιμές βενζίνης: globalpetrolprices.com/gasoline_prices/Europe/
Τιμές ξενοδοχείων: Booking
Πρόγνωση καιρού: weatheronline.gr - weather.com - windy.com .
Χάρτες –GPS: Ρόλο πλοηγού και φέτος θα είχα πάλι εγώ, οπότε επιβεβλημένο το GPS με Google Maps λόγω των δωρεάν Mb που είχαμε στη διάθεσή μας. Προσπαθώ να διαβάζω GPS και να κοιτώ και τις ταμπέλες, συνδυάζοντάς τα ( κάπου-κάπου! ).
Αγορά εισιτηρίων: Επειδή δεν ξέραμε τι θα γινόταν με τα rapid test αλλά και με τις διαθέσεις του καιρού, κάναμε κράτηση χωρίς πληρωμή, με σκοπό να τα αγοράζαμε 2 μέρες πριν το ταξίδι. Βέβαια αυτή η ευκολία ήταν επειδή θα ταξιδεύαμε μέσα Σεπτέμβρη και πάντα για εισιτήρια χωρίς καμπίνα. Αν βρισκόμασταν θετικοί, είχαμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε τις ημερομηνίες του ταξιδιού. Επειδή ήμασταν 4 άτομα η τιμή είχε και μια επιπλέον έκπτωση 20%.
Ασφάλεια (τι κάνουμε εμείς…) Παρκάρουμε τις μοτοσυκλέτες σε κεντρικά σημεία που να τις βλέπει αρκετός κόσμος. Ένας συναγερμός ή μια απλή κλειδωνιά δισκόφρενου με συναγερμό αρκεί. Για τα κράνη, για να μην τα κουβαλάμε μαζί μας, από φέτος υιοθετήσαμε το κλείδωμα τους πάνω στις μηχανές με μια χοντρή κλειδαριά ποδηλάτου. Και είχε επιτυχία, αφού τα φέραμε πίσω!!!
Δεν αφήνουμε εκτεθειμένα πράγματα πάνω στη μηχανή. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς ή τα ¨καμουφλάρουμε¨ καλά ώστε να είναι δύσκολο να βάλει κάποιος χέρι ή καλύτερα να βρούμε ένα πληρωτέο parking και να τα αφήσουμε εκεί μαζί με κράνη και τα ρέστα, έχοντας το κεφάλι μας ήσυχο και μη κουβαλώντας όλα τα πράγματα μαζί μας. Τώρα αν είστε από τους τύπους που φοβούνται και τη σκιά τους, μη πάτε πουθενά γιατί δε θα περάσετε καλά και θα χαλάσετε την παρέα.
Από θέμα ελέγχου τώρα αν είστε φρόνιμοι, οι περισσότεροι αστυνομικοί δεν θα σας ενοχλήσουν. Και στην Ιταλία μιλάμε για Polizia και Carabinieri και στις κεντρικές πλατείες των μεγαλουπόλεων περιπολεί ο στρατός. Οπότε δεν έχει μάνα σου, πατέρα σου.
Βέβαια σαν αρχή στα ταξίδια μου ακολουθώ το παρακάτω και σας το δίνω σαν συμβουλή: για να περνάς καλά όπου πηγαίνεις σε ξένο τόπο, πρέπει να περνάς ¨απαρατήρητος¨. Μαγκιές και επίδειξη πλούτου μόνο στη γειτονιά σου, όχι αλλού. Μπορεί να βρεθείς μπλεγμένος από το πουθενά.
Επιπλέον έγγραφα λόγω covid 19: Για φέτος μπήκαν στο παιχνίδι του ταξιδιού και δύο άλλα έγγραφα που έπρεπε να βγουν και στο πήγαινε και στο έλα, το green pass rapid test ή το green pass εμβολιασμού και το dPLF ή αλλιώς η φόρμα ταξιδιώτη για να ακολουθηθεί η διαδικασία ιχνηλάτισης αν βρισκόταν κάποιος από μας θετικός στο γυρισμό για το που πήγε, που έκανε διαμονή.
ΙΤΑΛΙΑ
Διαφορά ώρας από την Ελλάδα: -1.
Χρήματα - Κάρτες: παντού δέχονται κάρτες
Καύσιμα: Αμόλυβδη: ~1,68€ ( 09/2021 ). Οι συμβουλές στο τέλος του ταξιδιωτικού.
Φώτα: Υποχρεωτικά όλο το 24ωρο.
Όρια ταχύτητας: 130 χιλ. σε αυτοκινητόδρομους, 100χιλ. σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, 90 χιλ. εκτός πόλεως και 50χιλ. σε κατοικημένες περιοχές.
Προτεραιότητες: Στο μισό ταξίδι όλα νόμιμα, στο υπόλοιπο κλάφτα Χαράλαμπε!
Διαβάσεις: Σταματάμε υποχρεωτικά.
Εξοπλισμός: Υποχρεωτικό το κράνος για οδηγό.
Επιτρεπόμενο αλκοόλ: 0,5%
Ραντάρ & μπλόκα: Δε πήρα χαμπάρι τίποτα.
Διόδια: Τσουχτερά στην Autostrada.
Πανευρωπαϊκός αριθμός άμεσης βοήθειας: 112 ( αχρείαστος ).
Μέχρι και την τελευταία ημέρα κοιτάγαμε 5 φορές τη μέρα τα sites του καιρού, μιας και τις πρώτες μέρες έδειχναν βροχή σε συγκεκριμένες περιοχές που θα πηγαίναμε. Αναγκαστήκαμε τελικά να αλλάξουμε τη φορά του ταξιδιού από τον αρχικό σχεδιασμό και ευτυχώς μας έκατσε καλά. Συνολικά ψιχάλισε σε όλο το ταξίδι των 7 ημερών για δέκα λεπτά.
Τέλος με τις οδηγίες προς ναυτιλομένους και τώρα φοράμε κράνος και ξεκινάμε…
Πρωινό εγερτήριο για ετοιμασία των αποσκευών και αναμονή για τη διαδικασία των rapid test. Τα εισιτήρια είχαν αγοραστεί 2 μέρες πριν αλλά η ανησυχία για την έκβαση του test κυριαρχούσε στο μυαλό μας. Αν παρ’ ελπίδα έβγαινε κάποιο τεστ θετικό δεν χάναμε τα εισιτήρια, απλά μεταφέρονται για άλλη ημερομηνία. Τηλεφωνική ενημέρωση με τον KRS που ερχόταν από τη Καλαμάτα για τον τόπο συνάντησης. Κάνουμε το rapid με τα καλά αποτελέσματα να έρχονται σχεδόν 4 ώρες πριν την αναχώρησή μας και να δίνεται τέλος στην αναμονή μας. Κατά το μεσημεράκι ανταμώσαμε με τον KRS στη Πάτρα, φτιάχνουμε τις φόρμες επιβατών όλων, κάνουμε ένα τελευταίο έλεγχο μην ξεχάσαμε κάποιο έγγραφο, τελευταίος οπτικός έλεγχος στις μηχανές από άποψη αποσκευών ώστε να κατηφορίσουμε προς το λιμάνι.
Ξεκινάμε για το λιμάνι της Πάτρας χαλαρά μιας και το σπίτι μου απέχει κάνα χιλιόμετρο. Στο δρόμο κάνουμε μια στάση για να φάμε κάτι πριν την επιβίβαση, προμήθειες από supermarket για το καράβι και 5€ βενζινούλα για τα πρώτα χλμ στην Ιταλία, αφού είχα σχεδόν άδειο ντεπόζιτο.
Θα μου πεις… Γιατί τόση λίγη βενζίνη;
Επειδή την πρώτη στάση στην Ιταλία την κάνουμε πάντα στο πρώτο βενζινάδικο που θα βρούμε για σωστό ντύσιμο και ανεφοδιασμό παντός είδους. Οπότε δε με καίει να μπω με γεμάτο ντεπόζιτο στο πλοίο. Εκεί θα βάλω ασύγκριτα καλύτερη βενζίνη.
Μπαίνοντας στο λιμάνι της Πάτρας, οι συνταξιδιώτες μου είχαν φύγει πιο μπροστά και ψιλό-χαθήκανε. Καλά, λέω, άμα χάνεστε από τώρα!!! Πήγαμε στο check in, δείξαμε τα Dplf, τα rapid test και τα εισιτήρια στον υπάλληλο στο γκισέ, πήραμε το ΟΚ και ξεκινήσαμε για την επιβίβαση στο καράβι. Μπήκαμε και παρκάραμε τις μοτοσυκλέτες κοντά στη μπουκαπόρτα. Το καλό με τα καράβια που πάνε στο Bari είναι ότι το parking για τις μηχανές είναι δίπλα στον καταπέλτη του πλοίου και όχι στο 2ο υπόγειο που σε βάζουν στα πλοία που πάνε στην Ancona. Και μόλις πας να ξεπαρκάρεις για να βγεις από το καράβι γίνεσαι μουσκίδια στον ιδρώτα.
Στο καράβι αρκετοί οδηγοί φορτηγών, Ιταλοί τουρίστες που γυρνούσαν στη χώρα τους, αλλά και ευρωπαίοι που συνέχιζαν τις διακοπές τους από Ελλάδα προς Ιταλία μεριά. Πιάσαμε ένα τραπέζι στον εξωτερικό χώρο του πλοίου και ξεκινήσαμε την κουβέντα για την εκδρομή μιας και είχαμε να πάμε στην Ιταλία από 7 έως 11 χρόνια ο καθένας. Το μόνο πράγμα που μας έκανε να διακόψουμε τη συζήτηση που είχαμε ανοίξει, ήταν η αναγγελία από τα μεγάφωνα ότι το self service εστιατόριο του πλοίου θα έκλεινε σε 10 λεπτά.
Βραδινό φαγητό ένα βουνό μακαρονάδα με κιμά για να ρουπώσουμε και συνέχεια κουβέντας μέχρι αργά για το πρόγραμμα του ταξιδιού. Νοερά και με την κουβέντα φθάσαμε μέχρι και τα Πυρηναία και το Mont Saint Michel στη Νορμανδία, αλλά βασικά είμαστε έξω απ’ τη Λευκάδα.
Στάση στην Ηγουμενίτσα γύρω στις 00:00 για επιβίβαση νέων ταξιδιωτών αλλά λιγότεροι σε σχέση με το άλλο πλοίο που πήγαινε Ανκόνα ( ευτυχώώώς δε μπήκαν Τούρκοι προς το Bari. Όταν μπαίνουν Τούρκοι μετανάστες στην Ηγουμενίτσα για την Ancona, το πλοίο αλλάζει χρήση, γίνεται μπουρδέλ@ ).
Στάση επίσης και στην Κέρκυρα κατά τις 01:30.
Και ήρθε η ώρα του ύπνου. Είχαμε κλείσει αεροπορικά εισιτήρια για να κρατήσουμε το μπάτζετ του ταξιδιού χαμηλά, οπότε η λέξη ύπνος δεν θα περιείχε την άνεση και την ξεκούραση που έχει στο κρεβάτι μας. Βέβαια όλοι θυμόμασταν ότι αν ξαπλώσεις για ύπνο στο σαλόνι του καραβιού, έρχονταν οι καμαρότοι του πλοίου να σε σηκώσουν γιατί δεν επιτρέπεται να κοιμάσαι εκεί.
Καλάάά!!! Μπήκα μέσα στο σαλόνι του καραβιού κάποια στιγμή γύρω στις 01:00 και αντίκρισα ένα απέραντο υπνοδωμάτιο!!! Στα αεροπορικά καθίσματα τώρα λόγω της κατάστασης με τον covid τα διπλανά καθίσματα από εκεί που καθόμαστε έπρεπε υποχρεωτικά να είναι άδεια, οπότε κάτι ήταν και αυτό. Θα μπορούσαμε να απλωθούμε τουλάχιστον. Βέβαια κάποιοι κατάφεραν να κάνουν 3-4 καθίσματα κρεβάτι, οπότε κάπως μπορεί να βολεύτηκαν. Γυρνάγαμε στα καθίσματα όπως τα σκυλιά στους καναπέδες μπας και βολευτούμε, αλλά μάταια. Κάτι μου έλεγε ότι το πρωί θα ξύπναγα σαν Γάμμα κεφαλαίο. Ευτυχώς λόγω αλλαγής φοράς του ταξιδιού, θα είχαμε να κάνουμε λίγα χλμ και με αρκετές στάσεις την 1η ημέρα.
Ύπνο προς το παρόν και γι' αύριο βλέπουμε...
Πέμπτη πρωί και σηκωνόμαστε από τα αεροπορικά καθίσματα σαν αγκυλωτοί σταυροί ( ούστ ). Πρωινό ξύπνημα εν πλω λοιπόν, νωρίς γύρω στις 08:30 και γραμμή για το μπαρ του πλοίου για καφεδάκι και αναμονή για έξοδο από το πλοίο στις 09:30.
Εκεί μαθαίνω από έναν συνταξιδιώτη μου ότι βρήκε μέσα στο πλοίο δύο ζευγάρια ταξιδιωτών με μηχανές από Πάτρα που είχαν μπει όμως στην Ηγουμενίτσα και πήγαιναν στο MotoGP στο Misano. Τι μου θύμησες τώρα;
Προσεγγίζοντας το πλοίο στο λιμάνι του Μπάρι, ξυπνάνε αναμνήσεις από το τελευταίο μου ταξίδι στην Ιταλία και συμπτωματικά για το MotoGP στο Misano πριν 10 χρόνια, το 2011.
Δένει το πλοίο στο λιμάνι και κατεβαίνουμε στο γκαράζ του πλοίου για να ξεκινήσουμε το φετινό μας ταξίδι. Βγαίνουμε από το πλοίο με τα πρώτα μέτρα να είναι αναγνωριστικά, μιας και κανένας μας δεν είχε ξαναβγεί στο Bari. Λογικά θα περνάγαμε και από την πύλη του λιμανιού για κάποιου είδους έλεγχο από τους υπαλλήλους. Εδώ γελάμε!!! Φτάσαμε στην πύλη εξόδου και περιμέναμε τον υπάλληλο να μας ελέγξει. Αυτός όμως είχε πιάσει “τσιλάγρα” ( κοινώς κουβέντα ) με κάποιον και στο κορνάρισμά μας ψιλό-στράβωσε και μας προέτρεψε να φύγουμε. Και μεις περιμέναμε μέχρι και να μας ξεβρακώσουν λόγω covid!!!
Συνεχίσαμε με σκοπό να βρούμε ένα μέρος έξω από το λιμάνι για ανασύνταξη, οπότε βάζω το GPS και στο πρώτο βενζινάδικο που θα βρίσκαμε θα σταματάγαμε για βενζίνη, ντύσιμο, νερό και βουρ για τη Superstrada προς Νότο.
Εδώ να ενημερώσω τους φίλους μοτοσικλετιστές που δεν έχουν ταξιδέψει στην γειτονική χώρα, πως οι κύριοι δρόμοι στην Ιταλία χωρίζονται σε 3 κατηγορίες:
1ον στην Autostrada ο οποίος είναι κλειστός αυτοκινητόδρομος με σήμανση Α1, Α2 και πληρώνεις τσουχτερά διόδια.
2ον στον εθνικό δρόμο με σήμανση Ε 35, Ε 45 που μπορεί και αυτός να είναι κλειστός αυτοκινητόδρομος αλλά ελάχιστα κομμάτια έχουν διόδια.
3ον στη λεγόμενη Superstrada, την επαρχιακή οδό που συχνά περνάει μέσα από κάποιες πόλεις και χωριά της υπαίθρου με αξιοσημείωτη θέα, ειδικά σε περιοχές όπως η Τοσκάνη, αλλά τους καλοκαιρινούς μήνες στα παραλιακά μέρη έχει έντονη κίνηση.
Συνέχεια στο ταξίδι μας λοιπόν, βάλαμε βενζίνη έξω από το Μπάρι σε ίδιες τιμές με Ελλάδα 1,68€ και "αντάμωμα" μετά από 10 χρόνια με τους φημισμένους ιταλικούς δρόμους. Φέτος βέβαια το ταξίδι από άποψη ταχύτητας θα ήταν λίγο παραπάνω τουριστικό γιατί όλοι μας από λάστιχα ήμασταν στα τελειώματα. “Οπότε πάω σιγά, για να φτάσω γρήγορα”.
Λίγα λόγια από το Internet για…
Το Μπάρι ( Bari ) που είναι η πρωτεύουσα της Περιφέρειας Απουλία ( Puglia ) στην νότια Ιταλία, με λιμάνι στην Αδριατική θάλασσα. Αποτελεί το δεύτερο πιο σημαντικό οικονομικό κέντρο της νότιας Ιταλίας μετά τη Νάπολη και είναι γνωστό ως λιμάνι και έδρα αρκετών πανεπιστημιακών σχολών, καθώς και ως η πόλη του Αγίου Νικολάου.
Το Μπάρι θα το ξαναβλέπαμε την τελευταία ημέρα, καθώς είχα υπολογίσει όταν θα ξαναγυρνάγαμε εδώ, να κάναμε το rapid test που χρειαζόταν για να μπούμε στο καράβι και να πηγαίναμε σε ένα-δύο αξιοθέατα.
Βγαίνουμε λοιπόν στην Superstrada που οδηγεί προς το νότο και έπειτα από μια ώρα οδήγηση και μέσα από μπόλικα ιταλικά χωριά φτάνουμε στο πρώτο “must to see this” του φετινού ταξιδιού μας, το Alberobello. Το Alberobello είναι μια μικρή πόλη κοντά στο Μπάρι με το κυρίαρχο χαρακτηριστικό των σπιτιών στο ιστορικό του κέντρο να έχουν κωνικές σκεπές.
Λίγα λόγια από το Internet για…
Το Αλμπερομπέλο ( Alberobello ), μια μικρή πόλη στην επαρχία Απουλία ( Puglia ), στην Ιταλία. Το όνομα του σημαίνει “όμορφο δέντρο”. Ο πληθυσμός του είναι γύρω στους 11.000 κατοίκους. Το Αλμπερομπέλο είναι διάσημο για τις μοναδικές κατοικίες του με τις κωνικές στέγες, οι οποίες είναι γνωστές ως "Τρούλοι ( Trulli )".
Η ιστορία των trulli συνδέεται με ένα διάταγμα του Βασιλείου της Νάπολης του 15ου αιώνα που υπέβαλε κάθε νέο οικισμό σε φορολογία ( στην Ελλάδα τον λέμε ΕΝΦΙΑ!!! ). Έτσι οι μικροϊδιοκτήτες γης, εργάτες και αγρότες έφτιαξαν τέτοιου είδους κατασκευές χωρίς κονίαμα ( συγκολλητική ουσία όπως το τσιμέντο ) προκειμένου να αποφεύγουν τη φορολόγηση από το Βασίλειο της Νάπολης, αφού πολύ εύκολα τα κτίσματα μπορούσαν να γκρεμιστούν και να κατασκευαστούν ξανά.
Το 1996 η UNESCO ανακήρυξε το Αλμπερομπέλο ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Αράζουμε τις μηχανές σε διαγραμμισμένο parking για μηχανές, κλειδώνουμε τα κράνη καλά, κοιτάμε προς τον ουρανό, να `χει το νου του ο θεός για να μην έχουμε παρατράγουδα από την πρώτη μέρα σε σχέση με την ασφάλεια των μηχανών ( πρώτη φορά στη νότια Ιταλία, ξέρω γω; ) και ξεκινάμε για το ιστορικό κέντρο της πόλης.
Περπατάμε καμιά διακοσαριά μέτρα και φτάνουμε στον πολυσύχναστο πεζόδρομο. Όμορφα και καλοδιατηρημένα τα Trulli.
Λευκές κατασκευές και γκρι πέτρωμα για σκεπή. Σαν κοντοί ανεμόμυλοι χωρίς τα πτερύγια έμοιαζαν. Φωτογραφίες με φόντο τα σπιτάκια και τα δρομάκια της πόλης τα οποία είναι γεμάτο κόσμο.
Για μια στιγμή νόμισα ότι είμαστε σε κάποιο ελληνικό νησί.
Αγορά αναμνηστικών και γυρίζουμε προς τις μηχανές, οι οποίες ήταν άθικτες. Αυτό ήταν ένα πρώτο safe test για το τι θα συναντήσουμε στα δημόσια parking αλλά και στο δρόμο που θα αφήναμε τις μηχανές. Τις καβαλάμε και βγαίνουμε και πάλι στην Superstrada με πορεία προς Λέτσε.
Λίγα λόγια από το Internet για…
Τη Λέτσε ( Lecce ), τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στην περιφέρεια της Απουλίας μετά το Μπάρι, ο πληθυσμός της οποίας είναι περίπου 100.000 κάτοικοι. Η Λέτσε είναι η μεγαλύτερη πόλη στην χερσόνησο Σαλέντο στο νοτιότερο σημείο της Ιταλικής χερσονήσου και έχει ιστορία πάνω από 2.000 χρόνια. Τα πολλά αρχιτεκτονικά μνημεία ρυθμού Μπαρόκ που διαθέτει της έχουν δώσει το προσωνύμιο "Η Φλωρεντία του νότου".
Φτάνοντας στη Λέτσε, κλειδώνουμε τις μηχανές σε parking για ποδήλατα και μοτοσυκλέτες έξω από το κάστρο της πόλης και ξεκινάμε τη βόλτα στα αξιοθέατα της πόλης.
Tip: Πριν το ταξίδι είχα σταμπάρει τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Λέτσε και τα είχα φτιάξει σε μια ποδαράτη διαδρομή στους χάρτες της Google για να την ακολουθήσουμε και να μην γυρνάμε μέσα στη πόλη σαν την άδικη κατάρα.
Πριν ξεκινήσουμε τη βόλτα μας στα αξιοθέατα, οι συνταξιδιώτες μου ζήταγαν απεγνωσμένα καφέ, οπότε καφέ δίπλα από τη ρωμαϊκή αρένα της πόλης και μετά βόλτα. Αλλά τι καφέ με τέτοια ζέστη; Freddo espresso θέλετε; Από πού να τον παραγγείλουμε; Που καλομάθατε στον freddo espresso και ξεχνάτε πως πριν χρόνια πίνατε φραπέ και μάλιστα καραβίσιο. Αλλά και γι’ αυτό είχα φροντίσει να ενημερωθώ και τους έβγαλα από τα δύσκολα.
Στην Ιταλία όπως θα ξέρετε άπαντες δεν υπάρχει ο “ελληνικότατος” freddo espresso και αν τον ζητήσετε θα σας φέρουν έναν espresso με παγάκι μέσα. Υπάρχει όμως κάτι παραπλήσιο στον freddo espresso. Δηλαδή espresso μονός, χτυπημένος στο σέικερ με παγάκια. Kαι το όνομα αυτού espresso shakerato. Αλλού τον ήπιαμε της προκοπής σαν freddo espresso, αλλού μπλιγούρι και αλλού για να τον πιούμε έπρεπε να περάσουν γύρω στα 10 λεπτά να κάτσει ο αφρός.
Ναι, αλλά το καλαμάκι πως το ζητάνε μάγκα μου;
Είχε ήδη μεσημεριάσει οπότε και ένα κομμάτι ιταλική πίτσα ήταν ότι έπρεπε, αφού από το πρωί ήμασταν νηστικοί. Μετά από λίγο ξεκινήσαμε για τη μικρή βολτούλα στα αξιοθέατα.
Πραγματικά όμορφη και ωραία πόλη, “πολιτιστική πρωτεύουσα” της Κάτω Ιταλίας.
Σίγουρα ήθελε παραπάνω εξερεύνηση και σίγουρα διανυκτέρευση. Το αρχικό πλάνο βέβαια ήταν να αφήσουμε εκεί τα μπαγκάζια σε ξενοδοχείο και να κάναμε μια βόλτα στις γύρω κοντινές πόλεις και το βραδάκι να ξαναγυρνάγαμε στη Λέτσε. Σε κουβέντα όμως που κάναμε, που θα διανυκτερεύαμε, οι μάγκες ( συνταξιδιώτες ) θέλαν θάλασσα, οπότε και γω χατίρι δε τους χάλασα, παραφράζοντας το γνωστό τραγούδι.
Οπότε μετά από κάνα δίωρο γυρίσαμε στις μηχανές, μιας και έπρεπε να συνεχίσουμε για παρακάτω, αφού ο κλήρος για ύπνο έπεσε στο Οτράντο. Αλλά στη διαδρομή μας θα περνάγαμε και από τα ελληνόφωνα χωριά και συγκεκριμένα από το πιο γνωστό χωριό, την Καλημέρα.
Σε ένα μισάωρο είχαμε φτάσει στη Καλημέρα και μπαίνοντας προς το κέντρο τίποτα και πουθενά, εκτός από την πινακίδα, δε θύμιζε κάτι οικείο σε μας.
Λίγα λόγια από το Internet για…
Την Καλημέρα ( Calimera ), μια μικρή πόλη 7.296 κατοίκων στη Νότια Ιταλία, την ονομαζόμενη Μεγάλη Ελλάδα ( Magna Grecia ). Ανήκει στην επαρχία της Λέτσε και βρίσκεται στην γεωγραφικά απομονωμένη περιοχή Γκρέτσια Σαλεντίνα της χερσονήσου του Σαλέντο, όπου το ελληνικό στοιχείο παρέμεινε ακμαίο έως τα νεότερα χρόνια. Σύμφωνα με την παράδοση, η ονομασία της κωμόπολης οφείλεται σε κάποιον ταξιδιώτη, ο οποίος, όταν πέρασε από αυτό το μέρος, ρώτησε έναν χωρικό για το όνομα του οικισμού. Ο τελευταίος, μην κατανοώντας την ξένη γλώσσα, έγνεψε του περαστικού ταξιδιώτη χαιρετώντας τον: «Καλημέρα».
Οι κάτοικοι της πόλης, εκτός από τα ιταλικά, μιλούν επίσης τα Γραικάνικα, ιδίωμα της περιοχής που συνδυάζει ελληνικά και ιταλικά στοιχεία.
Αποφασίσαμε να κάτσουμε στη πλατεία και στο μοναδικό καφέ-ζαχαροπλαστείο στο κέντρο του χωριού, μιας και ο ένας από την τετράδα πίστευε ότι θα βρούμε κάποιον να μιλάει τα Γραικάνικα, μια μίξη αρχαίων ελληνικών και ιταλικών και να συνομιλήσουμε μαζί του. Αλλά φευ, ο μόνος που έδειξε ενδιαφέρον ήταν ένας μεσήλικας που κοιτώντας τις μηχανές αναρωτήθηκε αν ήμασταν Έλληνες, παίρνοντας από εμένα την καταφατική ιταλική απάντηση. “Si, Greco”. Παρόλο που και ελληνικά μιλήσαμε και όλοι στο καφέ μας άκουγαν, δεν ακούσαμε γραικάνικα αλλά ούτε και κάποιος άλλος ενδιαφέρθηκε για μας. Εξάλλου οι άνθρωποι είχαν τις δουλειές τους, με μας θα ασχολιόντουσαν; Πάλι καλά που δεν μας είπαν: “Έλληνες είστε; Σπουδαία τα λάχανα!!!”
Η ώρα κόντευε 18:00 και έπρεπε να φύγουμε για τον τόπο διανυκτέρευσης στο πρώτο μας βράδυ στην Κάτω Ιταλία, το Οτράντο. Γενικά βρήκαμε αρκετή ζέστη στο δρόμο αλλά αυτό που θα συναντούσαμε στο Οτράντο, το συνδυασμό ζέστης και υγρασίας δεν είχε προηγούμενο.
Φτάσαμε γύρω στις 18:30 και αρχίσαμε τα τηλέφωνα για δωμάτιο. Από τη Λέτσε είχα βρει 1-2 κοντά στο κέντρο σε καλή τιμή και με ιδιωτικό parking. Με τα λίγα ιταλικά μου κατάφερα και έκλεισα ένα ισόγειο διαμέρισμα με τέσσερα κρεβάτια και δύο μπάνια σε πολύ καλή τιμή στα 62€ για 4 άτομα. Απλά ήθελε και έξτρα 3€ ο καθένας για πετσέτες ( εποχή Covid - O tempora, o mores! ). Το διαμέρισμα ήταν συμπαθητικό με μια μακρόστενη αυλή για να φιλοξενήσει για ένα βράδυ τις μηχανές μας. Ξεφόρτωμα, μπάνιο και δρόμο με τα πόδια για την παραλία, με μια στάση για προμήθειες σε super mercato. Μέχρι να βγούμε από το διαμέρισμα είχαμε κάνει και δεύτερο μπάνιο από την υγρασία που επικρατούσε εκείνη την ώρα στην περιοχή.
Λίγα λόγια από το Internet για…
το Οτράντο ή Ότραντο ( όπως είναι ο σωστός τονισμός ), μια μικρή πόλη της περιφέρειας της Απουλίας. Βρίσκεται στην χερσόνησο Σαλέντο και στον ομώνυμο πορθμό Οτράντο του Ιονίου πελάγους. Η πόλη ιδρύθηκε από Κρήτες άποικους στην Ελληνική αρχαιότητα με το όνομα Υδρούς. Το όνομά της προέρχεται από τον ποταμό Υδρία ( Idro ) στις εκβολές του οποίου κτίστηκε. Αργότερα οι Ρωμαίοι την μετονόμασαν σε Hydruntum, όταν το 49 π.Χ. κατακτήθηκε από τον Καίσαρα. Έχει 5.400 κατοίκους και διαθέτει σημαντικό λιμάνι, που κατά το Β' παγκόσμιο πόλεμο χρησιμοποιήθηκε ως βάση ανεφοδιασμού και καταλήφθηκε από τους Συμμάχους το Σεπτέμβριο του 1943. Είναι η ανατολικότερη πόλη της Ιταλίας. Απέχει 43 ναυτικά μίλια ( 79,6 χλμ.) από το ελληνικό νησί Οθωνοί.
Φτάνοντας στον παραλιακό πεζόδρομο, ο οποίος ήταν και ωραία φωτισμένος λόγω μάλλον μιας γιορτής, αντικρίσαμε αρκετό κόσμο για μέρα Πέμπτη.
Εμένα μου φάνηκε μια όμορφη παραλιακή πόλη που λογικά τα καλοκαίρια γεμίζει από οικογένειες για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Αφού κάναμε μια-δυο περατζάδες σε όλο το πεζόδρομο για να γνωρίσουμε το Οτράντο, παράλληλα τσεκάραμε τι προσφέρει το κάθε εστιατόριο. Είδαμε και κάνα δυο εστιατόρια με παπιονάτους σερβιτόρους που μόνο το κουβέρ το άτομο πρέπει να ‘χε 10€. Γιατί όπου και να φάγαμε, στο λογαριασμό το κουβέρ είχε τον πρώτο λόγο.
Οπότε μπήκαμε σε ένα με νορμάλ τιμές( 9€ η πίτσα ) με θέα θάλασσα και αρκετό κόσμο. Πήραμε οι τρεις από μια πίτσα της προκοπής ( μεγαλούτσικη θα έλεγα ), μπίρες ,Cola.
Η συγκεκριμένη είναι πίτσα με λουκάνικο.
Όταν λέμε μπύρα στην Ιταλία εννοούμε αυτή...
Ο τέταρτος ανέφερε μια άγνωστη λέξη στον κόσμο της πίτσας που ξέρουμε εμείς οι Ρωμιοί. Αγκινάρα!!! Άκουσον, άκουσον ήθελε πίτσα με αγκινάρες, επειδή κάποια στιγμή στο παρελθόν στην Ιταλία είχε φάει κάπου τη συγκεκριμένη πίτσα και του έμεινε.
Μα τους χίλιους κεραυνούς!!! Που ξανακούστηκε πίτσα με αγκινάρες!!! Μάθε να τρως ρε αδερφέ!!! Θες να φας αγκινάρες; Παράγγειλε μια μερίδα αγκινάρες αλλά πολίτα!!! Αρακά με αγκινάρες!!! Όχι στη πίτσα. Αμαρτία απ’ το Θεό.
Αυτός μάλλον είχε της πίτσας του το χαβά, που έλεγε κι ο Ψάλτης!!!
Με το που παραγγείλαμε, πάω να ανάψω ένα τσιγάρο και με ρωτάει ένας από τους συνταξιδιώτες μου:
“Θα καπνίσεις;”
“Γιατί;” του λέω, “Σε βενζινάδικο είμαστε;”
“Επειδή δε βλέπω κανέναν να καπνίζει”.
“Σώπα ρε! Σε ανοιχτό χώρο είμαστε. Αυτοί γύρω τρώνε. Άμα τελειώσουν το φαγητό τους, θα το φουντώσουν κι αυτοί”.
Στα της πίτσας τώρα, κλασσική ιταλική, με λεπτή ζύμη, όχι τίποτα ουάου αλλά ήταν ότι έπρεπε για ένα ελαφρύ βραδινό.
Συνέχεια στη βόλτα μας και για να γλυκαθούμε, στάση σε μια gelateria και γλυκό για μένα, gelato για τους άλλους να κάτσει κατάπλασμα πάνω από τη πίτσα. Συνεχίσαμε την κουβέντα μας για καμιά ώρα με την υγρασία σταθερή αξία.
Τα μεσάνυχτα μας βρίσκουν στα κρεβάτια μας με ανοιχτό τον ανεμιστήρα λόγω της υγρασίας για να συμπληρωθεί η πρώτη μας μέρα στη νότια Ιταλία με ένα βαθύ αστροναυτικό ύπνο.
Χάρτης 1ης ημέρας
Συνεχίζεται...
… έρχεται ένας κύριος και μας λέει κάτι στα Ιταλικά. Πάνω στη χαλαρότητα του καφέ αλλά και ότι ήμουν αφοσιωμένος στο κινητό για να βρω ξενοδοχείο για το βράδυ, δεν κατάλαβα και πολλά αλλά πιάνω μια λέξη ( Ducati ) και μας δείχνει το χέρι του και γυρνάει την παλάμη του προς τα κάτω. Ωχχχχ!!!
Στις Superstrade…ς του Ιταλικού Νότου
Ενάμιση χρόνο τώρα ζούσαμε την εποχή του παραλόγου. Ένα ζεστό Αυγουστιάτικο βράδυ παραλογισμού, μιας και είχα ρίξει μια ματιά στα τελευταία νέα στο διαδίκτυο, χτυπάει το τηλέφωνο μου χαλώντας την ηρεμία μου. Ήταν ένας Ducatista και περσινός συνταξιδιώτης μου στα βουνά της κεντρικής και βόρειας Ελλάδας.
“Τι βλέπεις; Θα πάμε πουθενά φέτος;”
“Δε βλέπεις τι γίνεται, εδώ πάνε να μας επιβάλλουν lockdown μέχρι και στο μυαλό!!! Και για φέτος εδώ γύρω μας βλέπω. Έχω φτιάξει μια ωραία διαδρομή σε μέρη που δεν πήγαμε πέρυσι στη Πίνδο, στα Τζουμέρκα και στα πέριξ” .
“Εγώ πάντως αν γυρίσουμε, θα προσπαθήσω να πάω ένα ταξίδι στο εξωτερικό αν μπορέσω”.
“Πως θα πας; Με τι;”
“Με rapid test 48 ωρών πας όπου θες.”
Τι το ‘θέλε και μου το ‘πε!!!
Προετοιμασία στο μπαμ-μπαμ:
Αφού κλείσαμε το τηλέφωνο ένα εκατομμύριο σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου. Μου είχε πει κι ένας φίλος για κάτι γνωστούς του που πήγαν Σερβία μόνο με rapid test. Ρε λες;
Μπαίνω στο διαδίκτυο, ανοίγω χάρτες, διαβάζω, ψάχνω, μετράω, συγκρίνω, επιλέγω και κοντολογίς βγάζω απόφαση. Μέρες οι ίδιες και στις δύο διαδρομές. Τιμές βενζίνης ίδιες και μπορεί στην Ελλάδα σε απομακρυσμένες περιοχές όπως στην Πίνδο και στα Τζουμέρκα θα ήταν σίγουρα ακριβότερη. Τιμές διαμονής ίδιες, αλλά από μια ματιά που έριξα στην Ιταλία ίσως να ήταν και φθηνότερες λόγω της πληθώρας ξενοδοχείων και B&B. Στα υπόλοιπα είναι και στις δύο χώρες σχεδόν τα ίδια, απλά στην Ιταλία δεν υπάρχει ποικιλία φαγητών εκτός από πίτσα και μακαρόνια, άντε και ψαρικά. Χονδρικά η διαφορά στα έξοδα του ταξιδιού στην Ελλάδα με το ταξίδι που έβγαλα για Ιταλία είναι το εισιτήριο του καραβιού.
Μμμμμ ρε λες; Αν μας βγαίνουν τα κουκιά, είναι εφικτό ένα κοντινό και οικονομικό ταξίδι στην Ιταλία.
Όλα όμως θα κριθούν από ένα τηλέφωνο.
“Ανεμβολίαστοι πως θα πάτε; Στη χώρα πως θα κυκλοφορείτε;” Το τι άκουσα από ράδιο αρβύλα και από αυτούς που τα ξέρουν όλα, αλλά ποτέ τους δεν έχουν περάσει τη γέφυρα στο Ρίο, δε λέγεται. Άρα το τηλέφωνο που λέγαμε παραπάνω στο πιο αρμόδιο φορέα, στην πρεσβεία της Ιταλίας για τα περαιτέρω.
Παρακάτω οι απαντήσεις του υπαλλήλου της Ιταλικής πρεσβείας:
“Για την είσοδο σας στην Ιταλία χρειάζεστε: οι μεν εμβολιασμένοι green pass εμβολιασμού, οι δε ανεμβολίαστοι επίσημο rapid test 48 ωρών και παράλληλη έκδοση green pass του rapid test. Και όλοι θα πρέπει να συμπληρώσετε το DPLF. Αυτά και στην αναχώρηση και στην επιστροφή. Μάσκα σε εσωτερικούς χώρους π.χ. καράβι, εστιατόρια, μουσεία. Αν βρεθείτε θετικοί στην Ιταλία, καραντίνα 14 ημερών”. Θεός φυλάξει.
Ευτυχώς δεν θα πηγαίναμε στο Bergamo. Θα έπρεπε όμως να ξανά-τηλεφωνήσουμε μια βδομάδα πριν την αναχώρηση μήπως και αλλάξει κάτι. Πάνω κάτω τα ίδια μας είπαν και από την ακτοπλοϊκή εταιρεία.
Τέσσερις οι υποψήφιοι ταξιδιώτες. Ο ένας ήταν ήδη εμβολιασμένος, οι υπόλοιποι ανεμβολίαστοι.
Το ψηστήρι:
Ανάβω τα κάρβουνα και ξεκινάω το ψήσιμο στους άλλους.
Στο 1ο: “Εσύ δε μου έλεγες ότι λόγω του lockdown ήθελες πάση θυσία ένα καλό ταξίδι και ότι θα πήγαινες μέχρι και εξωτερικό; Σου έχω οικονομικό ταξίδι στην Ιταλία”. Μου πετάει ένα μεγαλοπρεπέστατο ΟΧΙ. “Εγώ θα σου στείλω το mail και αν θες κοίτα το”. Τον άφησα σε αναμμένα κάρβουνα και δεν τον ξαναπήρα επίτηδες τηλέφωνο για να ψηθεί. Ξέρει ότι είμαι “μουρλός” και κάθε μου απόφαση την έχω σκεφτεί 20 φορές για να την κάνω πράξη. Τελικά όπως πάντα 10 μέρες πριν φύγουμε είπε το ναι.
Ο 2ος παρόλο που την πρώτη μέρα μου είπε όχι, την επόμενη συμφώνησε.
Ο 3ος είχε την ιδέα, οπότε είχε φορέσει μέχρι και το κράνος και περίμενε με το κλειδί στο χέρι.
Τέλος η αφεντιά μου. Αν μου καρφωθεί κάτι και ειδικά ταξίδι, ούτε με εγχείρηση…
Αρχές Σεπτέμβρη όλοι είχαν συμφωνήσει. Βγήκε το τελικό σχέδιο, συμφώνησαν για τη διαδρομή ( ανάθεμα και αν την είδαν!!! ) και ορίσαμε το ταξίδι μας για τις 15/9.
Η ομάδα:
1. Spiros με BMW GS 650.
2. Tasos με BMW GS 750.
3. Σε πρώτη εμφάνιση μαζί μας σε ταξίδι στο εξωτερικό ο KRS με Ducati Multistrada 1000DS.
4. Και ο γράφων αυτές τις γραμμές, Joy of Road με Ducati Multistrada 620.
Δύο Ducati και δύο BMW λοιπόν. Όπως είπε και ο KRS, ένα ιαπωνικό έμενε για να σχηματίζαμε τον Άξονα του Β παγκοσμίου πολέμου.
Έγγραφα – Χρήσιμες Συμβουλές – Πληροφορίες Ταξιδιού.
Ταυτότητα με λατινικούς χαρακτήρες και να είναι σε πολύ καλή κατάσταση .
Δίπλωμα ( το χάρτινο χρώματος ΡΟΖ είχαμε, δεν μας ζητήθηκε ποτέ ).
Άδεια μοτοσυκλέτας.
Πιστοποιητικό Διεθνούς Ασφάλισης ( η πράσινη κάρτα που έγινε λευκή, δωρεάν από την ασφαλιστική εταιρεία ).
Ευρωπαϊκή κάρτα ασφάλισης ( από τον ασφαλιστικό φορέα του καθενός. Και με το προσωρινό χαρτί ταξιδεύεις ).
Καλό θα ήταν να υπάρχουν όλα και σε φωτοτυπίες σε άλλη μεριά για να μη χαθούν.
Οδική βοήθεια
Ανήκει στην Ε.Ε. οπότε ότι ισχύει στο Ελλάντα, ισχύει και εκεί ( έτσι μου έχουν πει, έτσι σας λέω!).
Κεφάλαιο Επικοινωνία: Ισχύουν όλα τα πακέτα κανονικά και έχεις διαθέσιμα λεπτά ομιλίας και MB για τηλεφωνία, κλείσιμο ξενοδοχείων και πλοήγησης στους χάρτες Google.
Tip: Και κάτι ακόμα σημαντικότατο στο θέμα τηλεφωνίας. Με τα λεπτά ομιλίας που έχει ο καθένας στο πακέτο του, μπορεί να συνομιλήσει με ντόπιους χωρίς να χρεωθεί έξτρα. Π.χ. από ιταλική πόλη πήρα τηλέφωνο τον Ιταλό που θα νοίκιαζα το διαμέρισμά του, για να με διαφωτίσει που ήταν το κατάλυμα. Χρεώθηκα μια απλή δωρεάν κλήση σαν να ήμουν Ελλάδα και να καλούσα ένα φίλο μου στη δίπλα γειτονιά.
Τιμές βενζίνης: globalpetrolprices.com/gasoline_prices/Europe/
Τιμές ξενοδοχείων: Booking
Πρόγνωση καιρού: weatheronline.gr - weather.com - windy.com .
Χάρτες –GPS: Ρόλο πλοηγού και φέτος θα είχα πάλι εγώ, οπότε επιβεβλημένο το GPS με Google Maps λόγω των δωρεάν Mb που είχαμε στη διάθεσή μας. Προσπαθώ να διαβάζω GPS και να κοιτώ και τις ταμπέλες, συνδυάζοντάς τα ( κάπου-κάπου! ).
Αγορά εισιτηρίων: Επειδή δεν ξέραμε τι θα γινόταν με τα rapid test αλλά και με τις διαθέσεις του καιρού, κάναμε κράτηση χωρίς πληρωμή, με σκοπό να τα αγοράζαμε 2 μέρες πριν το ταξίδι. Βέβαια αυτή η ευκολία ήταν επειδή θα ταξιδεύαμε μέσα Σεπτέμβρη και πάντα για εισιτήρια χωρίς καμπίνα. Αν βρισκόμασταν θετικοί, είχαμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε τις ημερομηνίες του ταξιδιού. Επειδή ήμασταν 4 άτομα η τιμή είχε και μια επιπλέον έκπτωση 20%.
Ασφάλεια (τι κάνουμε εμείς…) Παρκάρουμε τις μοτοσυκλέτες σε κεντρικά σημεία που να τις βλέπει αρκετός κόσμος. Ένας συναγερμός ή μια απλή κλειδωνιά δισκόφρενου με συναγερμό αρκεί. Για τα κράνη, για να μην τα κουβαλάμε μαζί μας, από φέτος υιοθετήσαμε το κλείδωμα τους πάνω στις μηχανές με μια χοντρή κλειδαριά ποδηλάτου. Και είχε επιτυχία, αφού τα φέραμε πίσω!!!
Δεν αφήνουμε εκτεθειμένα πράγματα πάνω στη μηχανή. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς ή τα ¨καμουφλάρουμε¨ καλά ώστε να είναι δύσκολο να βάλει κάποιος χέρι ή καλύτερα να βρούμε ένα πληρωτέο parking και να τα αφήσουμε εκεί μαζί με κράνη και τα ρέστα, έχοντας το κεφάλι μας ήσυχο και μη κουβαλώντας όλα τα πράγματα μαζί μας. Τώρα αν είστε από τους τύπους που φοβούνται και τη σκιά τους, μη πάτε πουθενά γιατί δε θα περάσετε καλά και θα χαλάσετε την παρέα.
Από θέμα ελέγχου τώρα αν είστε φρόνιμοι, οι περισσότεροι αστυνομικοί δεν θα σας ενοχλήσουν. Και στην Ιταλία μιλάμε για Polizia και Carabinieri και στις κεντρικές πλατείες των μεγαλουπόλεων περιπολεί ο στρατός. Οπότε δεν έχει μάνα σου, πατέρα σου.
Βέβαια σαν αρχή στα ταξίδια μου ακολουθώ το παρακάτω και σας το δίνω σαν συμβουλή: για να περνάς καλά όπου πηγαίνεις σε ξένο τόπο, πρέπει να περνάς ¨απαρατήρητος¨. Μαγκιές και επίδειξη πλούτου μόνο στη γειτονιά σου, όχι αλλού. Μπορεί να βρεθείς μπλεγμένος από το πουθενά.
Επιπλέον έγγραφα λόγω covid 19: Για φέτος μπήκαν στο παιχνίδι του ταξιδιού και δύο άλλα έγγραφα που έπρεπε να βγουν και στο πήγαινε και στο έλα, το green pass rapid test ή το green pass εμβολιασμού και το dPLF ή αλλιώς η φόρμα ταξιδιώτη για να ακολουθηθεί η διαδικασία ιχνηλάτισης αν βρισκόταν κάποιος από μας θετικός στο γυρισμό για το που πήγε, που έκανε διαμονή.
ΙΤΑΛΙΑ
Διαφορά ώρας από την Ελλάδα: -1.
Χρήματα - Κάρτες: παντού δέχονται κάρτες
Καύσιμα: Αμόλυβδη: ~1,68€ ( 09/2021 ). Οι συμβουλές στο τέλος του ταξιδιωτικού.
Φώτα: Υποχρεωτικά όλο το 24ωρο.
Όρια ταχύτητας: 130 χιλ. σε αυτοκινητόδρομους, 100χιλ. σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, 90 χιλ. εκτός πόλεως και 50χιλ. σε κατοικημένες περιοχές.
Προτεραιότητες: Στο μισό ταξίδι όλα νόμιμα, στο υπόλοιπο κλάφτα Χαράλαμπε!
Διαβάσεις: Σταματάμε υποχρεωτικά.
Εξοπλισμός: Υποχρεωτικό το κράνος για οδηγό.
Επιτρεπόμενο αλκοόλ: 0,5%
Ραντάρ & μπλόκα: Δε πήρα χαμπάρι τίποτα.
Διόδια: Τσουχτερά στην Autostrada.
Πανευρωπαϊκός αριθμός άμεσης βοήθειας: 112 ( αχρείαστος ).
Μέχρι και την τελευταία ημέρα κοιτάγαμε 5 φορές τη μέρα τα sites του καιρού, μιας και τις πρώτες μέρες έδειχναν βροχή σε συγκεκριμένες περιοχές που θα πηγαίναμε. Αναγκαστήκαμε τελικά να αλλάξουμε τη φορά του ταξιδιού από τον αρχικό σχεδιασμό και ευτυχώς μας έκατσε καλά. Συνολικά ψιχάλισε σε όλο το ταξίδι των 7 ημερών για δέκα λεπτά.
Τέλος με τις οδηγίες προς ναυτιλομένους και τώρα φοράμε κράνος και ξεκινάμε…
0 ημέρα Τετάρτη 15/9/2021
ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΘΑ ΣΑΛΠΑΡΕΙ ΤΟ ΒΡΑΔΑΚΙ…
Πάτρα – Μπάρι 295 ναυτ.μίλια
ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΘΑ ΣΑΛΠΑΡΕΙ ΤΟ ΒΡΑΔΑΚΙ…
Πάτρα – Μπάρι 295 ναυτ.μίλια
Πρωινό εγερτήριο για ετοιμασία των αποσκευών και αναμονή για τη διαδικασία των rapid test. Τα εισιτήρια είχαν αγοραστεί 2 μέρες πριν αλλά η ανησυχία για την έκβαση του test κυριαρχούσε στο μυαλό μας. Αν παρ’ ελπίδα έβγαινε κάποιο τεστ θετικό δεν χάναμε τα εισιτήρια, απλά μεταφέρονται για άλλη ημερομηνία. Τηλεφωνική ενημέρωση με τον KRS που ερχόταν από τη Καλαμάτα για τον τόπο συνάντησης. Κάνουμε το rapid με τα καλά αποτελέσματα να έρχονται σχεδόν 4 ώρες πριν την αναχώρησή μας και να δίνεται τέλος στην αναμονή μας. Κατά το μεσημεράκι ανταμώσαμε με τον KRS στη Πάτρα, φτιάχνουμε τις φόρμες επιβατών όλων, κάνουμε ένα τελευταίο έλεγχο μην ξεχάσαμε κάποιο έγγραφο, τελευταίος οπτικός έλεγχος στις μηχανές από άποψη αποσκευών ώστε να κατηφορίσουμε προς το λιμάνι.
Ξεκινάμε για το λιμάνι της Πάτρας χαλαρά μιας και το σπίτι μου απέχει κάνα χιλιόμετρο. Στο δρόμο κάνουμε μια στάση για να φάμε κάτι πριν την επιβίβαση, προμήθειες από supermarket για το καράβι και 5€ βενζινούλα για τα πρώτα χλμ στην Ιταλία, αφού είχα σχεδόν άδειο ντεπόζιτο.
Θα μου πεις… Γιατί τόση λίγη βενζίνη;
Επειδή την πρώτη στάση στην Ιταλία την κάνουμε πάντα στο πρώτο βενζινάδικο που θα βρούμε για σωστό ντύσιμο και ανεφοδιασμό παντός είδους. Οπότε δε με καίει να μπω με γεμάτο ντεπόζιτο στο πλοίο. Εκεί θα βάλω ασύγκριτα καλύτερη βενζίνη.
Μπαίνοντας στο λιμάνι της Πάτρας, οι συνταξιδιώτες μου είχαν φύγει πιο μπροστά και ψιλό-χαθήκανε. Καλά, λέω, άμα χάνεστε από τώρα!!! Πήγαμε στο check in, δείξαμε τα Dplf, τα rapid test και τα εισιτήρια στον υπάλληλο στο γκισέ, πήραμε το ΟΚ και ξεκινήσαμε για την επιβίβαση στο καράβι. Μπήκαμε και παρκάραμε τις μοτοσυκλέτες κοντά στη μπουκαπόρτα. Το καλό με τα καράβια που πάνε στο Bari είναι ότι το parking για τις μηχανές είναι δίπλα στον καταπέλτη του πλοίου και όχι στο 2ο υπόγειο που σε βάζουν στα πλοία που πάνε στην Ancona. Και μόλις πας να ξεπαρκάρεις για να βγεις από το καράβι γίνεσαι μουσκίδια στον ιδρώτα.
Στο καράβι αρκετοί οδηγοί φορτηγών, Ιταλοί τουρίστες που γυρνούσαν στη χώρα τους, αλλά και ευρωπαίοι που συνέχιζαν τις διακοπές τους από Ελλάδα προς Ιταλία μεριά. Πιάσαμε ένα τραπέζι στον εξωτερικό χώρο του πλοίου και ξεκινήσαμε την κουβέντα για την εκδρομή μιας και είχαμε να πάμε στην Ιταλία από 7 έως 11 χρόνια ο καθένας. Το μόνο πράγμα που μας έκανε να διακόψουμε τη συζήτηση που είχαμε ανοίξει, ήταν η αναγγελία από τα μεγάφωνα ότι το self service εστιατόριο του πλοίου θα έκλεινε σε 10 λεπτά.
Βραδινό φαγητό ένα βουνό μακαρονάδα με κιμά για να ρουπώσουμε και συνέχεια κουβέντας μέχρι αργά για το πρόγραμμα του ταξιδιού. Νοερά και με την κουβέντα φθάσαμε μέχρι και τα Πυρηναία και το Mont Saint Michel στη Νορμανδία, αλλά βασικά είμαστε έξω απ’ τη Λευκάδα.
Στάση στην Ηγουμενίτσα γύρω στις 00:00 για επιβίβαση νέων ταξιδιωτών αλλά λιγότεροι σε σχέση με το άλλο πλοίο που πήγαινε Ανκόνα ( ευτυχώώώς δε μπήκαν Τούρκοι προς το Bari. Όταν μπαίνουν Τούρκοι μετανάστες στην Ηγουμενίτσα για την Ancona, το πλοίο αλλάζει χρήση, γίνεται μπουρδέλ@ ).
Στάση επίσης και στην Κέρκυρα κατά τις 01:30.
Και ήρθε η ώρα του ύπνου. Είχαμε κλείσει αεροπορικά εισιτήρια για να κρατήσουμε το μπάτζετ του ταξιδιού χαμηλά, οπότε η λέξη ύπνος δεν θα περιείχε την άνεση και την ξεκούραση που έχει στο κρεβάτι μας. Βέβαια όλοι θυμόμασταν ότι αν ξαπλώσεις για ύπνο στο σαλόνι του καραβιού, έρχονταν οι καμαρότοι του πλοίου να σε σηκώσουν γιατί δεν επιτρέπεται να κοιμάσαι εκεί.
Καλάάά!!! Μπήκα μέσα στο σαλόνι του καραβιού κάποια στιγμή γύρω στις 01:00 και αντίκρισα ένα απέραντο υπνοδωμάτιο!!! Στα αεροπορικά καθίσματα τώρα λόγω της κατάστασης με τον covid τα διπλανά καθίσματα από εκεί που καθόμαστε έπρεπε υποχρεωτικά να είναι άδεια, οπότε κάτι ήταν και αυτό. Θα μπορούσαμε να απλωθούμε τουλάχιστον. Βέβαια κάποιοι κατάφεραν να κάνουν 3-4 καθίσματα κρεβάτι, οπότε κάπως μπορεί να βολεύτηκαν. Γυρνάγαμε στα καθίσματα όπως τα σκυλιά στους καναπέδες μπας και βολευτούμε, αλλά μάταια. Κάτι μου έλεγε ότι το πρωί θα ξύπναγα σαν Γάμμα κεφαλαίο. Ευτυχώς λόγω αλλαγής φοράς του ταξιδιού, θα είχαμε να κάνουμε λίγα χλμ και με αρκετές στάσεις την 1η ημέρα.
Ύπνο προς το παρόν και γι' αύριο βλέπουμε...
1η ημέρα Πέμπτη 16/9/2021
ΜΗΝ ΨΑΧΝΕΙΣ ΠΙΑ ΑΛΛΟΥ, ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ…
Μπάρι – Αλμπερομπέλλο – Λέτσε – Καλημέρα – Οτράντο
Χιλιόμετρα ημέρας 225
ΜΗΝ ΨΑΧΝΕΙΣ ΠΙΑ ΑΛΛΟΥ, ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ…
Μπάρι – Αλμπερομπέλλο – Λέτσε – Καλημέρα – Οτράντο
Χιλιόμετρα ημέρας 225
Πέμπτη πρωί και σηκωνόμαστε από τα αεροπορικά καθίσματα σαν αγκυλωτοί σταυροί ( ούστ ). Πρωινό ξύπνημα εν πλω λοιπόν, νωρίς γύρω στις 08:30 και γραμμή για το μπαρ του πλοίου για καφεδάκι και αναμονή για έξοδο από το πλοίο στις 09:30.
Εκεί μαθαίνω από έναν συνταξιδιώτη μου ότι βρήκε μέσα στο πλοίο δύο ζευγάρια ταξιδιωτών με μηχανές από Πάτρα που είχαν μπει όμως στην Ηγουμενίτσα και πήγαιναν στο MotoGP στο Misano. Τι μου θύμησες τώρα;
Προσεγγίζοντας το πλοίο στο λιμάνι του Μπάρι, ξυπνάνε αναμνήσεις από το τελευταίο μου ταξίδι στην Ιταλία και συμπτωματικά για το MotoGP στο Misano πριν 10 χρόνια, το 2011.
Δένει το πλοίο στο λιμάνι και κατεβαίνουμε στο γκαράζ του πλοίου για να ξεκινήσουμε το φετινό μας ταξίδι. Βγαίνουμε από το πλοίο με τα πρώτα μέτρα να είναι αναγνωριστικά, μιας και κανένας μας δεν είχε ξαναβγεί στο Bari. Λογικά θα περνάγαμε και από την πύλη του λιμανιού για κάποιου είδους έλεγχο από τους υπαλλήλους. Εδώ γελάμε!!! Φτάσαμε στην πύλη εξόδου και περιμέναμε τον υπάλληλο να μας ελέγξει. Αυτός όμως είχε πιάσει “τσιλάγρα” ( κοινώς κουβέντα ) με κάποιον και στο κορνάρισμά μας ψιλό-στράβωσε και μας προέτρεψε να φύγουμε. Και μεις περιμέναμε μέχρι και να μας ξεβρακώσουν λόγω covid!!!
Συνεχίσαμε με σκοπό να βρούμε ένα μέρος έξω από το λιμάνι για ανασύνταξη, οπότε βάζω το GPS και στο πρώτο βενζινάδικο που θα βρίσκαμε θα σταματάγαμε για βενζίνη, ντύσιμο, νερό και βουρ για τη Superstrada προς Νότο.
Εδώ να ενημερώσω τους φίλους μοτοσικλετιστές που δεν έχουν ταξιδέψει στην γειτονική χώρα, πως οι κύριοι δρόμοι στην Ιταλία χωρίζονται σε 3 κατηγορίες:
1ον στην Autostrada ο οποίος είναι κλειστός αυτοκινητόδρομος με σήμανση Α1, Α2 και πληρώνεις τσουχτερά διόδια.
2ον στον εθνικό δρόμο με σήμανση Ε 35, Ε 45 που μπορεί και αυτός να είναι κλειστός αυτοκινητόδρομος αλλά ελάχιστα κομμάτια έχουν διόδια.
3ον στη λεγόμενη Superstrada, την επαρχιακή οδό που συχνά περνάει μέσα από κάποιες πόλεις και χωριά της υπαίθρου με αξιοσημείωτη θέα, ειδικά σε περιοχές όπως η Τοσκάνη, αλλά τους καλοκαιρινούς μήνες στα παραλιακά μέρη έχει έντονη κίνηση.
Συνέχεια στο ταξίδι μας λοιπόν, βάλαμε βενζίνη έξω από το Μπάρι σε ίδιες τιμές με Ελλάδα 1,68€ και "αντάμωμα" μετά από 10 χρόνια με τους φημισμένους ιταλικούς δρόμους. Φέτος βέβαια το ταξίδι από άποψη ταχύτητας θα ήταν λίγο παραπάνω τουριστικό γιατί όλοι μας από λάστιχα ήμασταν στα τελειώματα. “Οπότε πάω σιγά, για να φτάσω γρήγορα”.
Λίγα λόγια από το Internet για…
Το Μπάρι ( Bari ) που είναι η πρωτεύουσα της Περιφέρειας Απουλία ( Puglia ) στην νότια Ιταλία, με λιμάνι στην Αδριατική θάλασσα. Αποτελεί το δεύτερο πιο σημαντικό οικονομικό κέντρο της νότιας Ιταλίας μετά τη Νάπολη και είναι γνωστό ως λιμάνι και έδρα αρκετών πανεπιστημιακών σχολών, καθώς και ως η πόλη του Αγίου Νικολάου.
Το Μπάρι θα το ξαναβλέπαμε την τελευταία ημέρα, καθώς είχα υπολογίσει όταν θα ξαναγυρνάγαμε εδώ, να κάναμε το rapid test που χρειαζόταν για να μπούμε στο καράβι και να πηγαίναμε σε ένα-δύο αξιοθέατα.
Βγαίνουμε λοιπόν στην Superstrada που οδηγεί προς το νότο και έπειτα από μια ώρα οδήγηση και μέσα από μπόλικα ιταλικά χωριά φτάνουμε στο πρώτο “must to see this” του φετινού ταξιδιού μας, το Alberobello. Το Alberobello είναι μια μικρή πόλη κοντά στο Μπάρι με το κυρίαρχο χαρακτηριστικό των σπιτιών στο ιστορικό του κέντρο να έχουν κωνικές σκεπές.
Λίγα λόγια από το Internet για…
Το Αλμπερομπέλο ( Alberobello ), μια μικρή πόλη στην επαρχία Απουλία ( Puglia ), στην Ιταλία. Το όνομα του σημαίνει “όμορφο δέντρο”. Ο πληθυσμός του είναι γύρω στους 11.000 κατοίκους. Το Αλμπερομπέλο είναι διάσημο για τις μοναδικές κατοικίες του με τις κωνικές στέγες, οι οποίες είναι γνωστές ως "Τρούλοι ( Trulli )".
Η ιστορία των trulli συνδέεται με ένα διάταγμα του Βασιλείου της Νάπολης του 15ου αιώνα που υπέβαλε κάθε νέο οικισμό σε φορολογία ( στην Ελλάδα τον λέμε ΕΝΦΙΑ!!! ). Έτσι οι μικροϊδιοκτήτες γης, εργάτες και αγρότες έφτιαξαν τέτοιου είδους κατασκευές χωρίς κονίαμα ( συγκολλητική ουσία όπως το τσιμέντο ) προκειμένου να αποφεύγουν τη φορολόγηση από το Βασίλειο της Νάπολης, αφού πολύ εύκολα τα κτίσματα μπορούσαν να γκρεμιστούν και να κατασκευαστούν ξανά.
Το 1996 η UNESCO ανακήρυξε το Αλμπερομπέλο ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Αράζουμε τις μηχανές σε διαγραμμισμένο parking για μηχανές, κλειδώνουμε τα κράνη καλά, κοιτάμε προς τον ουρανό, να `χει το νου του ο θεός για να μην έχουμε παρατράγουδα από την πρώτη μέρα σε σχέση με την ασφάλεια των μηχανών ( πρώτη φορά στη νότια Ιταλία, ξέρω γω; ) και ξεκινάμε για το ιστορικό κέντρο της πόλης.
Περπατάμε καμιά διακοσαριά μέτρα και φτάνουμε στον πολυσύχναστο πεζόδρομο. Όμορφα και καλοδιατηρημένα τα Trulli.
Λευκές κατασκευές και γκρι πέτρωμα για σκεπή. Σαν κοντοί ανεμόμυλοι χωρίς τα πτερύγια έμοιαζαν. Φωτογραφίες με φόντο τα σπιτάκια και τα δρομάκια της πόλης τα οποία είναι γεμάτο κόσμο.
Για μια στιγμή νόμισα ότι είμαστε σε κάποιο ελληνικό νησί.
Αγορά αναμνηστικών και γυρίζουμε προς τις μηχανές, οι οποίες ήταν άθικτες. Αυτό ήταν ένα πρώτο safe test για το τι θα συναντήσουμε στα δημόσια parking αλλά και στο δρόμο που θα αφήναμε τις μηχανές. Τις καβαλάμε και βγαίνουμε και πάλι στην Superstrada με πορεία προς Λέτσε.
Λίγα λόγια από το Internet για…
Τη Λέτσε ( Lecce ), τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στην περιφέρεια της Απουλίας μετά το Μπάρι, ο πληθυσμός της οποίας είναι περίπου 100.000 κάτοικοι. Η Λέτσε είναι η μεγαλύτερη πόλη στην χερσόνησο Σαλέντο στο νοτιότερο σημείο της Ιταλικής χερσονήσου και έχει ιστορία πάνω από 2.000 χρόνια. Τα πολλά αρχιτεκτονικά μνημεία ρυθμού Μπαρόκ που διαθέτει της έχουν δώσει το προσωνύμιο "Η Φλωρεντία του νότου".
Φτάνοντας στη Λέτσε, κλειδώνουμε τις μηχανές σε parking για ποδήλατα και μοτοσυκλέτες έξω από το κάστρο της πόλης και ξεκινάμε τη βόλτα στα αξιοθέατα της πόλης.
Tip: Πριν το ταξίδι είχα σταμπάρει τα σημαντικότερα αξιοθέατα της Λέτσε και τα είχα φτιάξει σε μια ποδαράτη διαδρομή στους χάρτες της Google για να την ακολουθήσουμε και να μην γυρνάμε μέσα στη πόλη σαν την άδικη κατάρα.
Πριν ξεκινήσουμε τη βόλτα μας στα αξιοθέατα, οι συνταξιδιώτες μου ζήταγαν απεγνωσμένα καφέ, οπότε καφέ δίπλα από τη ρωμαϊκή αρένα της πόλης και μετά βόλτα. Αλλά τι καφέ με τέτοια ζέστη; Freddo espresso θέλετε; Από πού να τον παραγγείλουμε; Που καλομάθατε στον freddo espresso και ξεχνάτε πως πριν χρόνια πίνατε φραπέ και μάλιστα καραβίσιο. Αλλά και γι’ αυτό είχα φροντίσει να ενημερωθώ και τους έβγαλα από τα δύσκολα.
Στην Ιταλία όπως θα ξέρετε άπαντες δεν υπάρχει ο “ελληνικότατος” freddo espresso και αν τον ζητήσετε θα σας φέρουν έναν espresso με παγάκι μέσα. Υπάρχει όμως κάτι παραπλήσιο στον freddo espresso. Δηλαδή espresso μονός, χτυπημένος στο σέικερ με παγάκια. Kαι το όνομα αυτού espresso shakerato. Αλλού τον ήπιαμε της προκοπής σαν freddo espresso, αλλού μπλιγούρι και αλλού για να τον πιούμε έπρεπε να περάσουν γύρω στα 10 λεπτά να κάτσει ο αφρός.
Ναι, αλλά το καλαμάκι πως το ζητάνε μάγκα μου;
Είχε ήδη μεσημεριάσει οπότε και ένα κομμάτι ιταλική πίτσα ήταν ότι έπρεπε, αφού από το πρωί ήμασταν νηστικοί. Μετά από λίγο ξεκινήσαμε για τη μικρή βολτούλα στα αξιοθέατα.
Πραγματικά όμορφη και ωραία πόλη, “πολιτιστική πρωτεύουσα” της Κάτω Ιταλίας.
Σίγουρα ήθελε παραπάνω εξερεύνηση και σίγουρα διανυκτέρευση. Το αρχικό πλάνο βέβαια ήταν να αφήσουμε εκεί τα μπαγκάζια σε ξενοδοχείο και να κάναμε μια βόλτα στις γύρω κοντινές πόλεις και το βραδάκι να ξαναγυρνάγαμε στη Λέτσε. Σε κουβέντα όμως που κάναμε, που θα διανυκτερεύαμε, οι μάγκες ( συνταξιδιώτες ) θέλαν θάλασσα, οπότε και γω χατίρι δε τους χάλασα, παραφράζοντας το γνωστό τραγούδι.
Οπότε μετά από κάνα δίωρο γυρίσαμε στις μηχανές, μιας και έπρεπε να συνεχίσουμε για παρακάτω, αφού ο κλήρος για ύπνο έπεσε στο Οτράντο. Αλλά στη διαδρομή μας θα περνάγαμε και από τα ελληνόφωνα χωριά και συγκεκριμένα από το πιο γνωστό χωριό, την Καλημέρα.
Σε ένα μισάωρο είχαμε φτάσει στη Καλημέρα και μπαίνοντας προς το κέντρο τίποτα και πουθενά, εκτός από την πινακίδα, δε θύμιζε κάτι οικείο σε μας.
Λίγα λόγια από το Internet για…
Την Καλημέρα ( Calimera ), μια μικρή πόλη 7.296 κατοίκων στη Νότια Ιταλία, την ονομαζόμενη Μεγάλη Ελλάδα ( Magna Grecia ). Ανήκει στην επαρχία της Λέτσε και βρίσκεται στην γεωγραφικά απομονωμένη περιοχή Γκρέτσια Σαλεντίνα της χερσονήσου του Σαλέντο, όπου το ελληνικό στοιχείο παρέμεινε ακμαίο έως τα νεότερα χρόνια. Σύμφωνα με την παράδοση, η ονομασία της κωμόπολης οφείλεται σε κάποιον ταξιδιώτη, ο οποίος, όταν πέρασε από αυτό το μέρος, ρώτησε έναν χωρικό για το όνομα του οικισμού. Ο τελευταίος, μην κατανοώντας την ξένη γλώσσα, έγνεψε του περαστικού ταξιδιώτη χαιρετώντας τον: «Καλημέρα».
Οι κάτοικοι της πόλης, εκτός από τα ιταλικά, μιλούν επίσης τα Γραικάνικα, ιδίωμα της περιοχής που συνδυάζει ελληνικά και ιταλικά στοιχεία.
Αποφασίσαμε να κάτσουμε στη πλατεία και στο μοναδικό καφέ-ζαχαροπλαστείο στο κέντρο του χωριού, μιας και ο ένας από την τετράδα πίστευε ότι θα βρούμε κάποιον να μιλάει τα Γραικάνικα, μια μίξη αρχαίων ελληνικών και ιταλικών και να συνομιλήσουμε μαζί του. Αλλά φευ, ο μόνος που έδειξε ενδιαφέρον ήταν ένας μεσήλικας που κοιτώντας τις μηχανές αναρωτήθηκε αν ήμασταν Έλληνες, παίρνοντας από εμένα την καταφατική ιταλική απάντηση. “Si, Greco”. Παρόλο που και ελληνικά μιλήσαμε και όλοι στο καφέ μας άκουγαν, δεν ακούσαμε γραικάνικα αλλά ούτε και κάποιος άλλος ενδιαφέρθηκε για μας. Εξάλλου οι άνθρωποι είχαν τις δουλειές τους, με μας θα ασχολιόντουσαν; Πάλι καλά που δεν μας είπαν: “Έλληνες είστε; Σπουδαία τα λάχανα!!!”
Η ώρα κόντευε 18:00 και έπρεπε να φύγουμε για τον τόπο διανυκτέρευσης στο πρώτο μας βράδυ στην Κάτω Ιταλία, το Οτράντο. Γενικά βρήκαμε αρκετή ζέστη στο δρόμο αλλά αυτό που θα συναντούσαμε στο Οτράντο, το συνδυασμό ζέστης και υγρασίας δεν είχε προηγούμενο.
Φτάσαμε γύρω στις 18:30 και αρχίσαμε τα τηλέφωνα για δωμάτιο. Από τη Λέτσε είχα βρει 1-2 κοντά στο κέντρο σε καλή τιμή και με ιδιωτικό parking. Με τα λίγα ιταλικά μου κατάφερα και έκλεισα ένα ισόγειο διαμέρισμα με τέσσερα κρεβάτια και δύο μπάνια σε πολύ καλή τιμή στα 62€ για 4 άτομα. Απλά ήθελε και έξτρα 3€ ο καθένας για πετσέτες ( εποχή Covid - O tempora, o mores! ). Το διαμέρισμα ήταν συμπαθητικό με μια μακρόστενη αυλή για να φιλοξενήσει για ένα βράδυ τις μηχανές μας. Ξεφόρτωμα, μπάνιο και δρόμο με τα πόδια για την παραλία, με μια στάση για προμήθειες σε super mercato. Μέχρι να βγούμε από το διαμέρισμα είχαμε κάνει και δεύτερο μπάνιο από την υγρασία που επικρατούσε εκείνη την ώρα στην περιοχή.
Λίγα λόγια από το Internet για…
το Οτράντο ή Ότραντο ( όπως είναι ο σωστός τονισμός ), μια μικρή πόλη της περιφέρειας της Απουλίας. Βρίσκεται στην χερσόνησο Σαλέντο και στον ομώνυμο πορθμό Οτράντο του Ιονίου πελάγους. Η πόλη ιδρύθηκε από Κρήτες άποικους στην Ελληνική αρχαιότητα με το όνομα Υδρούς. Το όνομά της προέρχεται από τον ποταμό Υδρία ( Idro ) στις εκβολές του οποίου κτίστηκε. Αργότερα οι Ρωμαίοι την μετονόμασαν σε Hydruntum, όταν το 49 π.Χ. κατακτήθηκε από τον Καίσαρα. Έχει 5.400 κατοίκους και διαθέτει σημαντικό λιμάνι, που κατά το Β' παγκόσμιο πόλεμο χρησιμοποιήθηκε ως βάση ανεφοδιασμού και καταλήφθηκε από τους Συμμάχους το Σεπτέμβριο του 1943. Είναι η ανατολικότερη πόλη της Ιταλίας. Απέχει 43 ναυτικά μίλια ( 79,6 χλμ.) από το ελληνικό νησί Οθωνοί.
Φτάνοντας στον παραλιακό πεζόδρομο, ο οποίος ήταν και ωραία φωτισμένος λόγω μάλλον μιας γιορτής, αντικρίσαμε αρκετό κόσμο για μέρα Πέμπτη.
Εμένα μου φάνηκε μια όμορφη παραλιακή πόλη που λογικά τα καλοκαίρια γεμίζει από οικογένειες για τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Αφού κάναμε μια-δυο περατζάδες σε όλο το πεζόδρομο για να γνωρίσουμε το Οτράντο, παράλληλα τσεκάραμε τι προσφέρει το κάθε εστιατόριο. Είδαμε και κάνα δυο εστιατόρια με παπιονάτους σερβιτόρους που μόνο το κουβέρ το άτομο πρέπει να ‘χε 10€. Γιατί όπου και να φάγαμε, στο λογαριασμό το κουβέρ είχε τον πρώτο λόγο.
Οπότε μπήκαμε σε ένα με νορμάλ τιμές( 9€ η πίτσα ) με θέα θάλασσα και αρκετό κόσμο. Πήραμε οι τρεις από μια πίτσα της προκοπής ( μεγαλούτσικη θα έλεγα ), μπίρες ,Cola.
Η συγκεκριμένη είναι πίτσα με λουκάνικο.
Όταν λέμε μπύρα στην Ιταλία εννοούμε αυτή...
Ο τέταρτος ανέφερε μια άγνωστη λέξη στον κόσμο της πίτσας που ξέρουμε εμείς οι Ρωμιοί. Αγκινάρα!!! Άκουσον, άκουσον ήθελε πίτσα με αγκινάρες, επειδή κάποια στιγμή στο παρελθόν στην Ιταλία είχε φάει κάπου τη συγκεκριμένη πίτσα και του έμεινε.
Μα τους χίλιους κεραυνούς!!! Που ξανακούστηκε πίτσα με αγκινάρες!!! Μάθε να τρως ρε αδερφέ!!! Θες να φας αγκινάρες; Παράγγειλε μια μερίδα αγκινάρες αλλά πολίτα!!! Αρακά με αγκινάρες!!! Όχι στη πίτσα. Αμαρτία απ’ το Θεό.
Αυτός μάλλον είχε της πίτσας του το χαβά, που έλεγε κι ο Ψάλτης!!!
Με το που παραγγείλαμε, πάω να ανάψω ένα τσιγάρο και με ρωτάει ένας από τους συνταξιδιώτες μου:
“Θα καπνίσεις;”
“Γιατί;” του λέω, “Σε βενζινάδικο είμαστε;”
“Επειδή δε βλέπω κανέναν να καπνίζει”.
“Σώπα ρε! Σε ανοιχτό χώρο είμαστε. Αυτοί γύρω τρώνε. Άμα τελειώσουν το φαγητό τους, θα το φουντώσουν κι αυτοί”.
Στα της πίτσας τώρα, κλασσική ιταλική, με λεπτή ζύμη, όχι τίποτα ουάου αλλά ήταν ότι έπρεπε για ένα ελαφρύ βραδινό.
Συνέχεια στη βόλτα μας και για να γλυκαθούμε, στάση σε μια gelateria και γλυκό για μένα, gelato για τους άλλους να κάτσει κατάπλασμα πάνω από τη πίτσα. Συνεχίσαμε την κουβέντα μας για καμιά ώρα με την υγρασία σταθερή αξία.
Τα μεσάνυχτα μας βρίσκουν στα κρεβάτια μας με ανοιχτό τον ανεμιστήρα λόγω της υγρασίας για να συμπληρωθεί η πρώτη μας μέρα στη νότια Ιταλία με ένα βαθύ αστροναυτικό ύπνο.
Χάρτης 1ης ημέρας
Συνεχίζεται...
Τελευταία επεξεργασία: