Game of Roads 2022: Στα βουνά ενός Καίσαρα

[Joy of Road]

.

Φορτώνουμε τα πράγματα στις μηχανές και βάζουμε μπροστά για να φύγουμε. Όχι όμως όλοι!!! Το multi μου δεν έπαιρνε μπροστά και παράξενες σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό. Γύριζα το κλειδί και δεν άκουγα την αντλία βενζίνης να δουλεύει. Χμμμ…

Game of Roads 2022: Στα βουνά ενός Καίσαρα​

Η φετινή μας μοτοσυκλετιστική εξόρμηση είχε ξεκινήσει σαν σκέψη από τις αρχές Μαΐου λόγω ότι είχαν αρθεί οι περιορισμοί της πανδημίας του Covid αλλά και απ’ το ότι είχαμε γλυκαθεί από το περσινό μας ταξίδι στη νότια Ιταλία. Βέβαια οι απαγορευτικές τιμές της βενζίνης μας έκαναν να σκεφτόμαστε την πραγματοποίηση ενός πολυήμερου ταξιδιού ξανά και ξανά. Γιατί ήταν που ήταν αυξημένες οι τιμές για διαμονή, αν ήταν αυξημένη και η τιμή της βενζίνης, θα ανέβαινε το κόστος του αρκετά. Και ταξίδια κάνεις με αυτά που σου περισσεύουν, τα οποία πλέον δεν είναι και πολλά. Γύρω στα μέσα Αυγούστου οι τιμές της βενζίνης άρχισαν να υποχωρούν στις χώρες που θα επισκεπτόμασταν ( Ελλάδα ??? Μπα εμείς έχουμε τελειώσει άλλο πανεπιστήμιο!!! ), οπότε οι “μηχανές” μπήκαν στο φουλ και αρχίσαμε να οργανωνόμαστε. Η παρέα τα τελευταία χρόνια είναι ίδια και αποτελείται από 4 άτομα, με δυο BMW και δυο Ducati. Φέτος όμως το ένα BMW δε μπόρεσε να ακολουθήσει, οπότε μείναμε 3. Σε κουβέντα που κάναμε κάποια στιγμή ο συνταξιδιώτης μου Tasos, μου εκμυστηρεύθηκε ότι έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον για το ταξίδι ένα γνωστό του ζευγάρι.


Ζευγάρι; Τους ξέρεις;
Ναι, είναι ΟΚ.
Το ταξίδι είναι πολυήμερο και μπορεί να τους φανεί κουραστικό. Δεν πιστεύω να έχουν πρόβλημα;
Είναι και οι δυο μάχιμοι. Ξεχνούν να κατέβουν από τη μηχανή.
Και τι μηχανή έχουν;
KTM 1290 Super Adventure.
Κατάλαβα, θα τους ψάχνουμε!!!



Προετοιμασία ταξιδιού


Όπως έχω ξαναπεί σε άλλο ταξιδιωτικό, η προετοιμασία του ταξιδιού είναι το καλύτερό μου. Είναι σχεδόν το μισό ταξίδι. Διαβάζοντας εμπειρίες άλλων ταξιδιωτών παίρνεις ιδέες και αποφεύγεις κακοτοπιές. Μαθαίνεις πράγματα για τα μέρη που θα επισκεφθείς, που μπορεί να μην τα μάθαινες ποτέ. Επίσης προλαμβάνεις καταστάσεις π.χ. αξιοθέατα που τις μέρες που θα τα επισκεφθείς να είναι κλειστά. Ή μπορεί να σταθείς τυχερός τις μέρες του ταξιδιού π.χ. μια τοπική γιορτή ή αξιοθέατα με δωρεάν είσοδο οπότε γλιτώνεις έξοδα.


Είχα ξεκινήσει δειλά-δειλά από αρχές Ιούνη να ετοιμάζομαι, ψάχνοντας μέρη που θα επισκεπτόμασταν, να συνδυάζω διαδρομές, ώστε από κει που θα περνούσαμε να έχουμε όσο το δυνατόν καλύτερη εικόνα, οδηγώντας παράλληλα μέσα από όμορφους δρόμους. Πληροφορίες για τις διαδρομές και τα περάσματα που θα οδηγούσαμε, τις άντλησα διαβάζοντας αρκετά ταξιδιωτικά από ελληνικά sites ( ADVRide ), από το Best Biking Roads και από το Νο 1 site-οδηγό μου τα τελευταία χρόνια το Dangerous Roads.




Οδηγίες προς ναυτιλλόμενους…


ΕΓΓΡΑΦΑ

Ταυτότητα με λατινικούς χαρακτήρες και να είναι σε καλή κατάσταση.

Δίπλωμα: Το χάρτινο χρώματος ΡΟΖ είχαμε (δεν μας ζητήθηκε ποτέ).

Άδεια μοτοσυκλέτας: Σχεδόν σε όλους τους συνοριακούς σταθμούς μας ζητήθηκε.

Διεθνής ασφάλεια (πράσινη κάρτα): Βγαίνει αυθημερόν από την ασφαλιστική εταιρία της μοτοσυκλέτας.

Οδική βοήθεια: Αν είσαι σε χώρα της Ε.Ε. ισχύει ότι και στην Ελλάδα. Για τις βαλκανικές χώρες άλλα ισχύουν, άλλα δεν ισχύουν. Καλύτερα όμως επικοινωνία με την ασφαλιστική σου.

Ευρωπαϊκή κάρτα ασφάλισης: Βγαίνει με αίτηση στον ασφαλιστικό φορέα του καθενός.

Καλό θα ήταν να υπάρχουν όλα και σε φωτοτυπίες σε άλλη μεριά για να μη χαθούν.


Τηλέφωνα πρεσβειών της Ελλάδος σε όλες τις χώρες.

Πανευρωπαϊκός αριθμός άμεσης βοήθειας: 112




ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ - ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ


Περίοδος
6 έως και 17 Σεπτεμβρίου 2022.


Χώρες που ταξιδέψαμε:
Ελλάδα – Σκόπια – Σερβία – Ουγγαρία – Αυστρία – Σλοβενία – Βοσνία – Μαυροβούνιο – Αλβανία.
Και μικρό πέρασμα από Γερμανία – Ιταλία – Κροατία.


ΒΟΡΕΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ - ΣΚΟΠΙΑ
Νόμισμα: DINAR 1€ - 61 NMK DINAR (09/2022).
Τιμή Αμόλυβδης: ~1,40€ (09/2022).

ΣΕΡΒΙΑ
Νόμισμα: Σέρβικο δηνάριο 1€ - 117SRB DINARS (09/2022).
Καύσιμα: Αμόλυβδη: ~1,50€ (09/2022).

ΟΥΓΓΑΡΙΑ
Νόμισμα: Ουγγρικό Φιορίνι 1€ - 406 FORINTS (09/2022).
Καύσιμα: Αμόλυβδη: ~1,70€ (09/2022).

ΑΥΣΤΡΙΑ
Νόμισμα: Ευρώ
Καύσιμα: Αμόλυβδη: ~1,80€ (09/2022).

ΣΛΟΒΕΝΙΑ
Νόμισμα: Ευρώ
Καύσιμα: Αμόλυβδη: ~1,35€ - 1,45€ (09/2022).

ΒΟΣΝΙΑ ΕΡΖΕΓΟΒΙΝΗ
Νόμισμα: Βοσνιακό Μάρκο 1€ - 2 BOSNIAN MARKS (09/2022).
Καύσιμα: Αμόλυβδη: ~1,45€ (09/2022).

ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟ
Νόμισμα: Ευρώ ( το έχουν υιοθετήσει)
Καύσιμα: Αμόλυβδη: ~1,30€ (09/2022).

ΑΛΒΑΝΙΑ
Νόμισμα: Αλβανικό Λεκ 1€ - 116 LEKE (09/2022).
Καύσιμα: Αμόλυβδη: ~1,70€ (09/2022).


Τα παρακάτω ισχύουν λίγο-πολύ σε όσες χώρες ταξιδέψαμε.

Φώτα: Υποχρεωτικά όλο το 24ωρο.

Όρια ταχύτητας: 130 σε αυτοκινητόδρομους, 90 χιλ. εκτός πόλεως και 50χιλ. σε κατοικημένες περιοχές.

Προτεραιότητες: Σε κόμβους, προτεραιότητα έχουν αυτοί που κινούνται μέσα στον κόμβο.

Διαβάσεις: Σταματάμε γιατί θα μας περάσουν για απολίτιστούς τσοπάνηδες.

Επιτρεπόμενο αλκοόλ: Σε όλες τις χώρες σχεδόν είναι μηδενικό το όριο.

Ραντάρ & μπλόκα: Υπάρχουν αρκετά σταθερά ραντάρ και οι διερχόμενοι οδηγοί θα σας ειδοποιήσουν με αναβόσβημα των φώτων τους. Βρήκαμε αστυνομικούς με ραντάρ στο πουθενά, οπότε προσοχή. Επίσης σε εισόδους μικρών πόλεων και χωριών που έχουν φωτεινή ένδειξη χιλιομέτρων, κόβουμε ταχύτητα γιατί μπορεί να υπάρχει κάμερα και να μας έρθει η λυπητερή στο σπίτι αργότερα.


ΔΙΟΔΙΑ- ΒΙΝΙΕΤΕΣ

Τιμές: Motorway tolls and vignettes in Europe - Tolls.eu
Β. Μακεδονία – Βοσνία*: μετωπικοί σταθμοί διοδιών όπως στην Ελλάδα. *2-3 κομμάτια δρόμου κοντά στο Σαράγεβο.
Σερβία - Κροατία: πατάς κουμπί, παίρνεις χαρτί και πληρώνεις στην έξοδο του αυτοκινητόδρομου.
Σε όλες τις χώρες στα διόδια έπαιρναν και χαρτονομίσματα Ευρώ. Όχι κέρματα όμως ( στα Σκόπια και στη Βοσνία νομίζω πως ναι ).

Βινιέτες: Στην Ουγγαρία, στην Αυστρία* και στη Σλοβενία αντί για διόδια, αγοράζεις βινιέτα για ορισμένο χρόνο ( 10 μέρες, 1 βδομάδα,1 μήνα κλπ. ) με αντίστοιχη χρέωση. Τις αγοράζεις συνήθως σε βενζινάδικα με το που μπαίνεις στη χώρα. Στην Ουγγαρία είναι μια απλή απόδειξη από ταμειακή μηχανή. Στην Αυστρία είναι αυτοκόλλητο που το κολλάς στη ζελατίνα της μοτοσυκλέτας. Στη Σλοβενία “ευτυχώς” δεν πήραμε βινιέτα λόγω ότι κινηθήκαμε σε επαρχιακό.
* Στην Αυστρία κάποια τούνελ και κάποιοι εθνικοί δρυμοί που έχουν δρόμους έχουν extra διόδια.

Έλεγχος συνόρων: Στα σύνορα της Σερβίας προς Ουγγαρία κατά 90% γίνεται έλεγχος στις αποσκευές. Επίσης και στην Κακαβιά άμα δε βαριέται ο Αλβανός συνοριοφύλακας θα σε ψάξει.

Επικοινωνία: Εντός Ε.Ε. δωρεάν τα πάντα, εκτός Ε.Ε. επικοινωνία μέσω social media.

Ισοτιμίες νομισμάτων: xe.com

Τιμές βενζίνης: https://gr.globalpetrolprices.com/gasol ... es/Europe/.

Τιμές ξενοδοχείων: booking

Πρόγνωση καιρού: windy

Χάρτες –GPS: Ρόλο πλοηγού ποιος άλλος; Και τι δε θα έδινα να κάτσω μια φορά “σκούπα”!!! Να οδηγώ χωρίς άγχος. Τέλος πάντων. Είχαμε στη διάθεσή μας και Sygic και Google maps. Μιλάω πάντα για εφαρμογή στο κινητό και όχι συσκευή GPS. Αλλά μετά και από αυτό το ταξίδι, η άποψη μου είναι, το Google maps για τα εύκολα αλλά για τη βρωμοδουλειά μόνο Sygic.

Μετρητά-Κάρτες: Στις χώρες που δεν έχουν ευρώ, αρκετά καταστήματα δέχονται και Ευρώ. Συνάλλαγμα κάνετε πάντα στην πρώτη μεγάλη πόλη. Υπάρχουν αρκετά ATM στα οποία μπορείτε να κάνετε ανάληψη χρημάτων ( στην Σλοβενία έκανα ανάληψη 500€ με χρεωστική της Εθνικής και η προμήθεια ήταν 0,75€ για όλο το ποσό ). Οπουδήποτε στη χώρα τα μεγάλα καταστήματα, καφέ και εστιατόρια έχουν POS. Σε μικρά μαγαζάκια ίσως να μην δεχτούν ούτε κάρτες, ούτε Ευρώ. Για τις χρεώσεις των καρτών στο εξωτερικό, ρωτήστε πρώτα την τράπεζά σας γιατί οι όροι αλλάζουν συνεχώς. Ένας από εμάς που είχε Revolut όπου πλήρωσε κατά 99% απ' ότι θυμάμαι δεν χρεώθηκε προμήθεια.

Ασφάλεια: Πρώτη μας προτεραιότητα να βρίσκουμε ξενοδοχείο με ασφαλές parking για να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια. Σε στάση για καφέ ή βόλτα σε μια πόλη, παρκάρουμε τις μοτοσυκλέτες σε κεντρικά σημεία που να τις βλέπει αρκετός κόσμος. Ένας συναγερμός ή μια απλή κλειδωνιά δισκόφρενου με συναγερμό αρκεί. Καλή κλειδωνιά ποδηλάτου για τα κράνη. Αν είστε από τους τύπους που φοβούνται και τη σκιά τους, μη πάτε πουθενά γιατί δε θα περάσετε καλά και θα χαλάσετε την παρέα. Δεν αφήνουμε εκτεθειμένα πράγματα πάνω στη μηχανή. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς ή τα “καμουφλάρουμε” καλά ώστε να είναι δύσκολο να βάλει κάποιος χέρι ή καλύτερα να βρούμε ένα πληρωτέο parking και να τα αφήσουμε εκεί μαζί με κράνη και τα ρέστα, έχοντας το κεφάλι μας ήσυχο και μη κουβαλώντας όλα τα πράγματα μαζί μας. Από θέμα ελέγχου τώρα αν είστε φρόνιμοι, οι περισσότεροι αστυνομικοί δεν θα σας ενοχλήσουν. Εγώ όταν ψάχνω απεγνωσμένα parking σε μεγάλη πόλη και δε βρίσκω, απευθύνομαι σε αστυνομικούς και ρωτάω που μπορώ να αφήσω τη μηχανή, έστω και παράνομα για λίγη ώρα.

Αυτονομία και ανεφοδιασμός: Oι χάρτες που είχα φτιάξει είχαν ενδιάμεση στάση ανά σχεδόν 200χλμ σε βενζινάδικα για ξεκούραση και ανεφοδιασμό. Τα πιο πολλά πρατήρια βενζίνης ήταν self service που βάζεις μόνος σου και πληρώνεις μετά στο ταμείο. Όλα τα πρατήρια δέχονται πιστωτικές κάρτες, είναι και mini market και έχουν σχεδόν τα πάντα.

Και τέλος η συμβουλή που δίνω πάντα: για να περνάς καλά όπου πηγαίνεις σε ξένο τόπο, πρέπει να περνάς ¨απαρατήρητος¨. Μην προκαλείς κανέναν γιατί ο ¨απέναντι¨ που μάλλον βρίσκεται στη χώρα του δεν ξέρεις ποιος είναι και τι ρόλο βαράει. Μπορεί να βρεθείς μπλεγμένος από το πουθενά.


Ας ξεκινήσουμε λοιπόν…


Αλλά πρώτα να συστηθούμε…

Η παρέα του φετινού μας ταξιδιού απαρτιζόταν από τους…


Tasos με BMW 750 GS

KRS με Ducati Multistrada 1000 DS

Πρώτη φορά μαζί μας ο Panos & η Giorgia με KTM 1290 Super Adventure

Και ο γράφων αυτές τις γραμμές Joy of Road με το ταπεινό Ducati Multistrada 620

Ξεκινάμε λοιπόν…

1η μέρα Τρίτη 06/09/22

Πάτρα - Οχρίδα (ΝΜΚ)

Back to road, back to reality…​

Πρωινή συνάντηση και πρώτος καφές σε καφετέρια της περιοχής μας αφού οι 4 από τους 5 ταξιδιώτες ήμαστε από Πάτρα. Βενζίνη της τελευταίας στιγμής για τους ξεχασιάρηδες με τιμή Ελλάδος στα 1,97€ το λίτρο. Με την ελπίδα ότι δε θα βρούμε τέτοιες τιμές βενζίνης στις χώρες που θα επισκεφθούμε, φεύγουμε για τη γέφυρα του Ρίου, μιας και εκεί είχαμε ραντεβού με τον KRS που είχε ξεκινήσει νωρίς-νωρίς από την Καλαμάτα. Πληρώνουμε τα διόδια στη γέφυρα και συναντιόμαστε με τον KRS και όλοι μαζί ξεκινάμε για το φετινό ταξίδι. Ιόνια οδός, διόδια και άγιος ο Θεός. Μικρή στάση για παντός είδους ανεφοδιασμό στο ΣΕΑ του Επισκοπικού και πάλι Autobahn έως την διασταύρωση με την Εγνατία οδό και από κει συνέχεια για μεγαλύτερο μαρτύριο. Γενικά ο αυτοκινητόδρομος είναι ότι χειρότερο αλλά αναγκαστικά για να μαζέψουμε χλμ θα το υποστούμε και αυτό.

Βγαίνουμε από Εγνατία στα Σιάτιστα με προορισμό την Κρυσταλλοπηγή και τα σύνορα Ελλάδας - Αλβανίας. Στα σύνορα και από τις δύο πλευρές δεν μας καθυστερούν καθόλου, καθώς στην ελληνική μεριά απλά τσεκάρουν τις ταυτότητες, ενώ στην αλβανική μεριά τσεκάρουν και την άδεια κυκλοφορίας. Μπαίνουμε στην Αλβανία και στο πρώτο βενζινάδικο που βλέπουμε, φουλάρουμε με τιμή βενζίνης στο 1.68€ το λίτρο.

Η πρώτη πόλη που συναντάμε είναι η Βίγλιστα. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα ξεκινάει ένα μικρό ανηφορικό πασσάκι με ωραίο στροφιλίκι.

Συνεχίζουμε "ακουμπώντας" την Μεγάλη Πρέσπα σε μια ωραία διαδρομή και κατευθυνόμαστε για τα επόμενα σύνορα, αυτά της Αλβανίας με τη Βόρεια Μακεδονία. Εκεί λίγο μας καθυστερούν με τα έγγραφα. Μάλλον είχαμε πέσει σε τζιμάνια.

Τελειώσαμε και με τον αυτό έλεγχο και βάλαμε πλώρη για τον τελικό προορισμό της σημερινής διαδρομής, την Οχρίδα.

Και θα μου πεις τώρα:
- Και γιατί ρε αδερφέ πήγατε από κει και περάσατε δύο συνοριακούς σταθμούς και δεν περνάγατε τα σύνορα από Νίκη, Μπίτολα και από κει Οχρίδα;.

Γιατί πριν φτάσουμε εκεί, είχα σχεδιάσει να τελειώσουμε οδηγικά τη μέρα με το χαμόγελο στα χείλη κάνοντας το πάσο του εθνικού δρυμού Galicica. Είπαμε ταξίδι με τη μηχανή πάμε, δε πάμε διήμερη εκδρομή στα μοναστήρια της περιοχής. Και η περιοχή είναι γεμάτη από τέτοια…

5 χλμ μετά τα σύνορα και στρίβοντας στην κατάλληλη διασταύρωση, ξεκινάει μια όμορφη διαδρομή μέσα από δάσος και σε συνδυασμό με την φρεσκοστρωμένη άσφαλτο ήταν το ιδανικό τελείωμα για τη βαρετή υπόλοιπη μέρα που είχαμε διανύσει.

Ναι καλά καταλάβατε το πάσσο άξιζε τα "λεφτά" του. Όσο προλάβαμε να κάνουμε… γιατί στα τελευταία χλμ της διαδρομής λίγο πριν τις τελευταίες στροφές του περάσματος και πριν αντικρίσουμε τη λίμνη Οχρίδα από ψηλά, βλέπουμε ένα φορτηγό να έχει κλείσει το δρόμο και να κάνει μανούβρες. Κάνουμε στην άκρη και περιμένουμε να γυρίσει και να φύγει ώστε να ξεχυθούμε για τα τελευταία χλμ για σήμερα.

Αμ δε!!! Με τη βοήθεια της γλώσσας που όλοι γνωρίζουν, τη νοηματική δηλαδή, μας εξηγούν ότι ρίχνουν πίσσα σε όλο το πλάτος του δρόμου και αν θέλουμε να περάσουμε το κάνουμε με δικιά μας ευθύνη για το αν θα γεμίσουμε πίσσα εμείς και οι μηχανές. Ρε π@υστη μου, σήμερα βρήκατε; Δε ξεκινάγατε αύριο; Και σκέψου ότι στην αρχή του πάσσου είχα δει έναν εργάτη, που αντί να μας προειδοποιήσει για το τι θα βρούμε παρακάτω, αυτός απλά ανταπέδωσε το χαιρετισμό που του έκανα. Μίλα μας ρε άνθρωπε... Δε σε έβαλαν εκεί να αγναντεύεις το πέλαγο...
Αναγκαστικά κάνουμε αναστροφή και γυρνάμε πίσω στη διασταύρωση και συνεχίζουμε μέσω ενός μεγάλου κύκλου από τη πόλη Ρέσνα και άφιξη απογευματάκι στην Οχρίδα.

Λίγα λόγια από το internet για την…

Οχρίδα ή Αχρίδα... μία από τις ομορφότερες αρχιτεκτονικά πόλεις της Βόρειας Μακεδονίας. Είναι η μεγαλύτερη πόλη στη Λίμνη Οχρίδα και η όγδοη μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Η Οχρίδα μνημονεύεται ότι άλλοτε είχε 365 εκκλησίες, μια για κάθε μέρα του χρόνου. Είναι χτισμένη αμφιθεατρικά στις όχθες της ομώνυμης λίμνης ενώ είναι ένας από τους διασημότερους τουριστικούς προορισμούς της Βόρειας Μακεδονίας. Ο πληθυσμός της είναι 56.520 κάτοικοι και από το 1979 και το 1980 η Οχρίδα και η ομώνυμη λίμνη έγιναν δεκτές από την UNESCO ως Πολιτιστικό και Φυσικό Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.

Πίσω στο ταξίδι μας… και φτάνοντας στη παραλίμνια μεριά της πόλης, καθίσαμε σε μια καφετέρια και αρχίσαμε το ψάξιμο για δωμάτια στο Booking. Δεν είχαμε κλείσει κάτι από πριν γιατί σκεφτήκαμε ότι δεν ήμασταν σε φουλ σεζόν οπότε δεν θα δυσκολευόμαστε να βρούμε δωμάτια.

Έτσι και έγινε. Βρήκαμε ένα δίκλινο(20€) και ένα τρίκλινο(25€) με parking, χωρίς πρωινό γύρω στο 1,5 χλμ από το κέντρο.

Φτάνουμε στο κατάλυμα σε έναν ήσυχο παράδρομο, ξεφορτώνουμε μπαγκάζια, κλειδώνουμε μηχανές, κάνουμε ένα γρήγορο μπάνιο και ξεκινάμε βόλτα στη πόλη, ψάχνοντας παράλληλα για το που θα φάμε. Μέσω του Google βρήκαμε σε ένα πεζόδρομο που ήταν όλο εστιατόρια, ένα αρκετά καλό και του δώσαμε να καταλάβει. Η pljeskavica, το γιουγκοσλάβικο μπιφτέκι ( 300γρ+ ), είχε την τιμητική του, αλλά και η Grska salad, η κατά κάποιον τρόπο ελληνική σαλάτα. Οι τιμές λογικές, στα 11€ το άτομο περίπου για φαγητό, σαλάτα και μπύρα.

Και τελειώνοντας την ημέρα ένα γλυκό ήταν ότι έπρεπε για να πάμε προς το δωμάτιο για ένα γλυκό ύπνο. Είχα σταμπάρει στην αναγνωριστική βόλτα στο κέντρο της πόλης πριν το φαγητό ένα καφέ-ζαχαροπλαστείο με σιροπιαστά γλυκά και τραβήξαμε προς τα κει.

Φτάνουμε λοιπόν στο μαγαζάκι και στέκομαι εγώ μπροστά από τη βιτρίνα με τα γλυκά και πίσω από τη βιτρίνα ένας πιτσιρικάς που δούλευε εκεί. Κοιτάω λίγο τα γλυκά για να δω τι θα πάρω. Ξεκινάει η στιχομυθία στα αγγλικά, λέγοντας του πιτσιρικά:

Δύο μπακλαβαδάκια και ένα μικρό κομμάτι σάμαλι.
Το σάμαλι δεν σας το προτείνω, πάρτε κάτι άλλο.
Όχι μια χαρά μου φαίνεται, βάλτο.
Δεν σας το προτείνω, πάρτε κάτι άλλο.
Ωρε βάλτο, του λέω.
Πάει όμως να μου βάλει ένα κομμάτι σάμαλι ψιλό-διαλυμένο, οπότε του λέω:
Βάλε ένα καλό κομμάτι, όχι αυτό.
Το αφεντικό μου θα μου κάνει παράπονα αν βάλω άλλο κομμάτι, μου λέει.
Γυρίζω σε άπταιστα ελληνικά και του λέω γελώντας:
Επειδή εγώ πληρώνω, βάλε μου αυτό που σου δείχνω και άσε τι λέει το αφεντικό σου!!!

Ανάθεμα και αν κατάλαβε τι του έλεγα αλλά από τις κινήσεις μου, έβαλε αυτό που του ζήτησα. Τελικά είχε δίκιο. Τα μπακλαβαδάκια ήταν καλά αλλά το σάμαλι άθλιο.

Πήραμε το δρόμο του γυρισμού για το δωμάτιο, κάνοντας μια μικρή στάση σε μίνι μάρκετ για νερά και ανεφοδιασμό πρωινού. Η επομένη θα ήταν η μεγαλύτερη μέρα του πολέμου έέέεε του ταξιδιού ( σε χλμ ) ήθελα να πω. Συνολικά 8 ώρες καθαρή οδήγηση πάνω στη σέλα...


Χάρτης ημέρας

Χιλιόμετρα ημέρας 540

Κατάλυμα: Apartment Jonoski, ΟΧΡΙΔΑ ( αρκετά καλό και τζάμπα πράμα ) 20€ το δίκλινο, 25€ το τρίκλινο.


Συνεχίζεται...

 

[Joy of Road]

.
2η μέρα Τετάρτη 07/09/22

Οχρίδα (NMK) – Εθνικό πάρκο Μαυρόβου (NMK) - Βελιγράδι (SRB)

Borgo Panigale, we have problem…​

Επόμενο πρωί σηκωνόμαστε χαλαρά και ετοιμαζόμαστε να πάμε για πρωινό καφέ στο κέντρο της Οχρίδας. Φορτώνουμε τα πράγματα στις μηχανές και βάζουμε μπροστά για να φύγουμε. Όχι όμως όλοι!!! Το multi μου δεν έπαιρνε μπροστά και παράξενες σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό. Γύριζα το κλειδί και δεν άκουγα την αντλία βενζίνης να δουλεύει. Χμμμμ... Το πρόβλημα που με τυραννούσε δύο χρόνια τώρα και πίστευα ότι είχα λύσει, ερχόταν και πάλι να χαλάσει τη καλή μου διάθεση και ίσως τη δικιά μου συνέχεια στο ταξίδι. Πριν το ταξίδι είχα ελέγξει τη φύσα, είχα ψεκάσει με σπρέι επαφών τους ακροδέκτες και ήμουν σίγουρος ότι δε θα υπήρχε πρόβλημα. Να όμως που εμφανίστηκε. Βέβαια δε χασομεράμε και ξεκινάμε να λύσουμε το καπάκι κάτω από τη σέλα για να δούμε τι συμβαίνει με τη φύσα. Την ξεκουμπώνουμε, ρίχνουμε ένα φύσημα, ξύνουμε τις επαφές και ξανά-κουμπώνουμε. Τίποτα. Πανικός!!!

Ο συνταξιδιώτης μου Tasos ψηλάφησε τα καλώδια και κατάλαβε ότι δύο από αυτά και συγκεκριμένα αυτά που δίνουν ρεύμα στην αντλία, είχαν φύγει από τους ακροδέκτες και έκαναν τη ζημιά ( σε παρόμοιο περιστατικό με φύσα στο Yamaha WR 450 F ήταν έτοιμος να αλλάξει αντλία βενζίνης χωρίς λόγο ). Τα ενώνουμε πρόχειρα, γυρίζω το κλειδί και παράλληλα με το check των οργάνων ακούω το γλυκό ήχο ζζζζζζζζζ από την αντλία. Αυτό ήταν. Ξαναπήρα τα 10 χρόνια που είχα χάσει πριν κάνα δεκάλεπτο. Αναγκαζόμαστε να καταστρέψουμε τη μισή φύσα, ενώνουμε καλώδια και ακροδέκτες, μονωτική ταινία γύρω - γύρω ( μην βάλουμε τα κλάματα και πάρουμε την αντλία στο χέρι ) και ήμαστε έτοιμοι. Και ενώ είχαμε αποφασίσει στις 09:00 να ξεκινούσαμε τη σημερινή μας διαδρομή το όλο εγχείρημα είχε ως αποτέλεσμα να φάμε σχεδόν μια ώρα φτιάχνοντας τα καλώδια της αντλίας. Όλα καλά λοιπόν και ξεκινάμε για ένα καθυστερημένο γρήγορο καφέ στην Οχρίδα και λίγο αργότερα κατά τις 10 και μισή φεύγουμε για τη σημερινή μας διαδρομή.

Τα χλμ που είχαμε να διανύσουμε ήταν αρκετά γύρω στα 640 και σύμφωνα με το Google maps γύρω στις 8 ώρες οδήγηση, οπότε το κεφάλι κάτω, χέρια στο τιμόνι, στάση για βενζίνη και αν χρειαζόταν μικρή στάση κάπου για να δούμε κάτι όμορφο. Θα αρχίζαμε με ένα καταπράσινο κομμάτι παράλληλα με τη λίμνη που σχηματίζει ο Μαύρος Δρύνος κοντά στη πόλη Debar ( Δίβρη ) και θα συνεχίζαμε με πέρασμα από τον εθνικό δρυμό του Μαυρόβου, μια φανταστική διαδρομή, όπως είχα διαβάσει, συνολικού μήκους 135 χλμ. Έπειτα θα μπαίναμε στην Autobahn των Σκοπίων ( βλέπε κάθε 20 χλμ διόδια ) και έχει ο Θεός.
Με τη συγκεκριμένη διαδρομή μέσα από το εθνικό πάρκο του Μαυρόβου, είχαμε αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς από τη προηγούμενη φορά που είχαμε βρεθεί στη περιοχή το Σεπτέμβρη του 2018. Η διαδρομή αρχίζει με τους καλύτερους οιωνούς ( ηλιόλουστη μέρα, καλή άσφαλτος και ψιλό-άδειος δρόμος ) και έτσι θα συνεχιζόταν.

Ξεκινούσε λοιπόν μια πολύ ωραία διαδρομή που κατά διαστήματα μας συντρόφευε, μια το ποτάμι και άλλες φορές τα πανύψηλα δέντρα που έκρυβαν και τη θέα αλλά και τον ήλιο.

Μικρή στάση σε ένα όμορφο μέρος με το ποτάμι να δίνει ξεχωριστή πινελιά στις φωτογραφίες μας. Στο περισσότερο μέρος της διαδρομής η άσφαλτος ήταν πολύ καλή και μας έκανε να χαιρόμαστε την οδήγηση. Είχαμε τελειώσει το ένα από τα δυο ωραία κομμάτια της σημερινής διαδρομής και φτάσαμε στην αψίδα όπου ουσιαστικά ξεκίναγε το επόμενο, το εθνικό πάρκο του Μαυρόβου. Η φανταστική διαδρομή θα συνεχιζόταν.

Σε κάποια διασταύρωση βρήκαμε κάποιους εργάτες να έχουν κλείσει το δρόμο και αμέσως μου ήρθε στο μυαλό το χθεσινό κάζο στο πάσσο Galicica. Ευτυχώς όμως με ένα νεύμα του υπεύθυνου μας άφησαν να περάσουμε και να συνεχίσουμε προς τα Σκόπια.

Αρκετά παρακάτω είδαμε κάποιους εργάτες να κάνουν κάποια πρόσθετα έργα στήριξης μιας μικρής γεφυρούλας, κάτι που δεν δικαιολογούσε τη διακοπή της κυκλοφορίας και από τα 2 ρεύματα.

Στη συνέχεια στο Gostivar μπαίνουμε στον αυτοκινητόδρομο και αρχίζουμε ανά 20 χλμ να πληρώνουμε διόδια. Στα πρώτα διόδια πλήρωσα με κάρτα και για τις τέσσερις μηχανές. Το βράδυ κατάλαβα ότι εκεί που το διόδια είχαν 40 δηνάρια ~ 0,65€ ο καθένας, πλήρωσα 1,65€ για τον καθένα. Η Εθνική τράπεζα με χρέωσε για κάθε συναλλαγή 1€ προμήθεια. Συνολικά 4€ υπέρ τραπέζης. Κουφάλες τραπεζίτες!!! Βέβαια μου έτυχε και το παρακάτω. Στα τελευταία διόδια προς τα Σκόπια ήμουν μπροστά από ένα φορτηγό του στρατού και του είπα να πληρώσω με κάρτα γιατί είχα μόνο 0.90 λεπτά του € και επειδή καθυστερούσα, μου είπε να περάσω χωρίς να πληρώσω.

Μπαίνοντας στα περίχωρα των Σκοπίων σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο, φουλάρουμε βενζίνη με 1,45€, παίρνουμε μια ανάσα και συνεχίζουμε πάλι από τον αυτοκινητόδρομο.

Φτάνουμε στα σύνορα με τη Σερβία και οδηγώντας "ελληνικά" φτάνουμε δίπλα από το γκισέ, δείχνουμε ταυτότητα και άδεια σε ένα πρόθυμο σέρβο συνοριοφύλακα που θέλησε να μας εξυπηρετήσει και συνεχίζουμε τη πορεία μας.

Ξεκινάμε στον σέρβικο αυτοκινητόδρομο με απέραντα λιβάδια, καλαμπόκια, ζαρζαβατικά παντός είδους και 2 αναγκαστικές στάσεις για βενζίνη με τιμή στο 1,5€ το λίτρο. Σε ένα από τα δυο βενζινάδικα που σταματήσαμε, συναντήσαμε και μια οικογένεια Ελλήνων που πήγαινε ταξιδάκι στο Βελιγράδι. Ο πατέρας, πρώην μοτοσυκλετιστής, χαμογέλασε και μας ευχήθηκε καλό ταξίδι μόλις έμαθε προς τα πού θα πηγαίναμε.

Πραγματικά μετά από οδηγική ταλαιπωρία φτάνουμε στο Βελιγράδι γύρω στις 8 το βραδάκι. Τα διόδια που πληρώσαμε για την απόσταση σύνορα Σκοπίων – Βελιγράδι ήταν γύρω στα 7€.


Λίγα λόγια από το internet για το…

Βελιγράδι ( σερβικά: Београд, που σημαίνει Λευκή Πόλη ), τη πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Σερβίας. Βρίσκεται στη συμβολή των ποταμών Σάβου και Δούναβη, εκεί όπου η πεδιάδα της Παννονίας συναντά τα Βαλκάνια. Η κυρίως πόλη έχει πληθυσμό 1.230.000, ενώ πάνω από 1.750.000 άνθρωποι ζουν μέσα στα διοικητικά της όρια. Κατακτήθηκε από Κέλτες, Ρωμαίους, Φράγκους, Οθωμανούς, Αυστριακούς, Αυστρο-Ούγγρους, Γερμανούς. Ως στρατηγική θέση, η πόλη αποτέλεσε πεδίο μάχης σε 115 πολέμους και ισοπεδώθηκε 44 φορές. Το Βελιγράδι ήταν πρωτεύουσα της Γιουγκοσλαβίας από την ίδρυσή της το 1918 μέχρι την τελική της διάλυση το 2006. Είναι η μεγαλύτερη πόλη της πρώην Γιουγκοσλαβίας και η 4η μεγαλύτερη στα Βαλκάνια μετά την Κωνσταντινούπολη, την Αθήνα και το Βουκουρέστι.

Πίσω στο ταξίδι μας… και είχαμε κανονίσει να μείνουμε σε ένα ξενοδοχείο που είχε μείνει ένας από τους συνταξιδιώτες μου σε ένα προηγούμενο ταξίδι του στο Βελιγράδι με τιμή 105€ το τρίκλινο, 35€ το άτομο με parking, χωρίς πρωινό. Πολύ καλή επιλογή το ξενοδοχείο δίπλα ακριβώς από την περιοχή Skadarlija, μια περιοχή σαν τη Πλάκα στην Αθήνα. Και οι μοτοσυκλέτες στο διπλανό φυλασσόμενο parking το οποίο ήταν σε ένα μεγάλο οικόπεδο που φιλοξενούσε και δυο μπαράκια μέσα. Γρήγορο μπάνιο και μικρή βόλτα στην γύρω περιοχή αφού μόλις βγήκαμε από το ξενοδοχείο, ξεκίναγαν τα εστιατόρια και τα μπαρ της περιοχής.

Τελικά φαγητό κοντά στο ξενοδοχείο με 15 € το άτομο.

Στα γύρω μαγαζιά wannabe ethnic τραγουδιστές με ακορντεόν και κιθάρες να κάνουν βόλτες μπας και βγάλουν κάνα χαρτζιλίκι.

Μικρή βόλτα για να χωνέψουμε και επιστροφή στο ξενοδοχείο για ύπνο. Δυστυχώς το να γυρίσουμε τα αξιοθέατα του Βελιγραδίου αλλά και να μπούμε σε κάποιο απ' αυτά, το αφήσαμε για άλλη φορά που θα επισκεφθούμε τη πόλη, έχοντας παραπάνω χρόνο αφού δεν είναι και τόσο μακριά μας.


Οπότε για την ώρα... Лаку ноћ ( καληνύχτα ).

Χάρτης ημέρας

Χιλιόμετρα ημέρας 632

Κατάλυμα: Luxury Hotel Skadarlija, ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ ( πολύ καλό και αξίζει για την τοποθεσία ) 105€ το τρίκλινο.


Συνεχίζεται...

 

[Joy of Road]

.

3η μέρα Πέμπτη 08/09/22

Βελιγράδι (SRB) – Subotica (SRB) – Beloiannisz (HU) – Βουδαπέστη (HU)

Μιλώντας ελληνικά σε ξένη χώρα…​

Ξημέρωσε η 3η μέρα του ταξιδιού μας και ετοιμαζόμαστε νωρίς-νωρίς για να κατέβουμε στη γύρω περιοχή για να βρούμε κάτι για πρωινό. Καφέ βασικά και κάτι να φάμε.

Πρώτα απ' όλα όμως κάνουμε συνάλλαγμα λίγα σέρβικα δηνάρια για να μπορέσουμε να "κινηθούμε". Πρωινός καφές λοιπόν σε κοντινή πλατεία μετά συνοδείας τοστ και πίτσας από παρακείμενο fast food. Εκεί ξανά-τσεκάρουμε τη σημερινή μας διαδρομή. Θα φεύγαμε από το Βελιγράδι, θα συνεχίζαμε από αυτοκινητόδρομο έως τη Σουμπότιτσα, καφέ εκεί και εν συνεχεία θα περνάγαμε στην Ουγγαρία και βλέπουμε.

Αρματωνόμαστε, ανεβαίνουμε στις μηχανές και ξεκινάμε λοιπόν με στόχο να βγούμε από τη συνοικία Stari Grad του Βελιγραδίου όπου διανυκτερεύσαμε και να μπούμε στον αυτοκινητόδρομο. Λίγο δύσκολο εγχείρημα σε μια μεγαλούπολη.

Ένα λάθος μου στο GPS σε μια στροφή μας αναγκάζει να κάνουμε κάνα δυο κύκλους και κοιτώντας πάλι το GPS προσπάθησα μέσα από παράλληλους δρόμους να ξανά-συμπέσουμε με την χαραγμένη διαδρομή. Ευτυχώς αυτό φέρνει αποτέλεσμα και βγαίνουμε από το Βελιγράδι, κάνοντας αρχικά μια στάση για βενζίνη ( τιμή 1,5€ ) και εν συνεχεία ξεκινάμε για τη Σουμπότιτσα.

Στη διαδρομή λίγο μετά τη πόλη και λίγο πριν το διεθνές αεροδρόμιο Nikola Tesla είδαμε σημαιάκια της Σερβίας και της Τουρκίας ανά δεύτερη κολώνα φωτισμού, σημάδι της επίσκεψης του Σουλτάνου δύο μέρες πριν.

Αυτοκινητόδρομος και πάλι λοιπόν, μέσα από απέραντα λιβάδια, φλαταδούρα του κερατά και διόδια γύρω στα 3€. Στόχος μας η τελευταία μεγάλη πόλη της Σερβίας λίγο πριν τα σύνορα με την Ουγγαρία, η Σουμπότιτσα για ξεμούδιασμα, καφέ και για να δούμε την ομορφιά της συγκεκριμένης πόλης αφού οι πληροφορίες που είχαμε μιλούσαν για μια όμορφη πόλη.

5 χλμ πριν την είσοδο της πόλης και οδηγώντας παράλληλα με τους σέρβικους αγρούς, ένας ήχος από το Ducati σαν μικρό βιχαλάκι ήρθε να μου χτυπήσει καμπανάκι ότι μάλλον κάτι συμβαίνει. Σβήνει τελείως ο κινητήρας και σκέφτομαι ποιον και τι να πρώτο-βρίσω. Αράζουμε τη μηχανή σε ένα χωράφι και ξανατσεκάρουμε το γνωστό σημείο. Μιλάω για τη φύσα της τρόμπας βενζίνης. Πάλι τα ίδια λοιπόν, για 2η φορά τα καλώδια της αντλίας βενζίνης έκαναν το θαύμα τους. Αρχίζω να ανεβάζω πίεση και παράλληλα ψιθυρίζω το γνωστό άσμα "Ποιος με καταράστηκε στη ζωή μου έτσι να τυραννιέμαι". Σκεφτόμαστε ότι η μόνη λύση για να μην έχουμε πρόβλημα ξανά θα ήταν το πατροπαράδοτο καλό στρίψιμο των καλωδίων μεταξύ τους χωρίς ακροδέκτες με μονωτική ταινία. Και άντε γειά!!! Οπότε ξεκινάμε τη πατέντα για να μην χάνουμε χρόνο. Και ενώ είμαστε απορροφημένοι με την επισκευή, στο βάθος ακουγόταν ο γνώριμος μπάσος ήχος ενός BMW GS που πλησίαζε προς εμάς.

Σταματάει δίπλα μας και από τον αναβάτη της ακούγεται μια φωνή με σπαστά ελληνικά:

Όλα καλά;
Όλα καλά, αφού βρήκαμε τι φταίει.
Πρόβλημα με το Ducati;
Ε με τι άλλο! του απαντάω χαριτολογώντας.

Για να μην τα πολυλογούμε, εκεί στην ερημιά γνωρίσαμε το Milos, ένα συμπαθή Τσέχο που ήξερε αρκετά καλά ελληνικά, αφού εδώ και αρκετά χρόνια όπως μας είπε κάνει διακοπές στην Ελλάδα, άλλοτε κάνοντας ελεύθερο κάμπινγκ και άλλοτε φιλοξενείται από φίλους του. Φέτος είχε επισκεφθεί διάφορα μέρη της Ελλάδας αλλά τις πιο πολλές μέρες τις είχε περάσει στην Κάρπαθο. Οργανωμένος ο Milos με το BMW έτοιμος να γυρίσει όλο το κόσμο, μέχρι και ψαροντούφεκο κουβάλαγε μαζί του.

Μόλις έμαθε το που θα πηγαίναμε έσπευσε να μας βοηθήσει, μιας και απ' ότι καταλάβαμε είχε γνωστούς σε αρκετά μέρη απ' όπου θα περνούσαμε. Αυτός θα πήγαινε καρφί προς Πράγα να παραλάβει το γιό του που ερχόταν αεροπορικώς από Ελλάδα.

Κατά την ώρα της επισκευής βγήκε να μας χαιρετήσει και η κυρία στης οποίας το χωράφι είχαμε αράξει και συγκεκριμένα στην προσφορά της, να μας φέρει νερό αλλά και να μας φτιάξει ένα καφέ, αρνηθήκαμε ευγενικά. Ευγενικοί άνθρωποι όπου και να ναι, να ‘ναι καλά.

Αποχαιρετήσαμε το Milos γιατί είχε μπροστά του μεγάλο ταξίδι και αφού καταφέραμε να φτιάξουμε τη βλάβη, συνεχίσαμε για τη Σουμπότιτσα για να γνωρίσουμε την πόλη. Βέβαια είχαμε φάει τρία τέταρτα με τη βλάβη και με τη κουβέντα, οπότε μόνο πέρασμα από το κέντρο της πόλης και συνέχεια προς Ουγγαρία. Πραγματικά η Σουμπότιτσα όμορφη πόλη με αρκετά κομψά κτίρια που θυμίζουν Αυστροουγγαρία μιας άλλης εποχής.

Η ώρα είχε ήδη πάει 3 και μισή, οπότε βουρ για τα σύνορα με την Ουγγαρία και βλέπουμε.
Στα σύνορα Σερβίας-Ουγγαρίας λοιπόν και από την μεριά των Σέρβων τυπικός έλεγχος. Από τη μεριά των Ούγγρων αρκετή αναμονή.

Εκεί ξαναβρίσκουμε το φίλο μας το Milos, ο οποίος έδωσε τα χαρτιά του και έφυγε στο τάκα-τάκα. Αφού δώσαμε και μείς τα χαρτιά μας και ήμασταν ΟΚ, κάνουμε να φύγουμε και έρχεται ένας συνοριοφύλακας και απαιτεί από εμένα και τον KRS να ανοίξουμε τις βαλίτσες και των 2 Ducati για προληπτικό έλεγχο. Αφού έκανε ένα τυπικό έλεγχο μας άφησε να φύγουμε. Καταλάβαμε ότι έψαχναν για τσιγάρα και αλκοόλ. Λίγο μετά σκεφτόμουν πως άφησαν το Milos χωρίς να τον ψάξουν ενώ ο τύπος κουβάλαγε ψαροντούφεκο;;; Ρε μπας και ήταν πράκτορας;;;

Φεύγουμε λοιπόν από τα σύνορα και μέσω της επαρχιακής οδού κατευθυνόμαστε προς τη πρωτεύουσα της Ουγγαρίας τη Βουδαπέστη.

Θα μου πεις γιατί από επαρχιακό και όχι από αυτοκινητόδρομο;

Στη μέση της διαδρομής προς τη Βουδαπέστη θέλαμε να κάνουμε μια παράκαμψη 2-3 χλμ να δούμε και κάτι άλλο. Οπότε δε χρειάστηκε να προμηθευτούμε την απαραίτητη βινιέτα αφού δε θα κινούμασταν από αυτοκινητόδρομο. Λοιπόν μπαίνοντας στην Ουγγαρία το μόνο που ήταν διαφορετικό ήταν οι λέξεις στις πινακίδες. Όλα τα άλλα ήταν ίδια, χωριά, σπίτια, άνθρωποι.

Κάτι σημαντικό που πρόσεξα μετά από λίγα χλμ οδήγησης στον επαρχιακό, είναι ότι αυτό που είχα συναντήσει πριν από αρκετά χρόνια στη Γαλλία ισχύει και στην Ουγγαρία, ότι δηλαδή ο αυτοκινητόδρομος έχει μπλε σήμανση ενώ ο επαρχιακός πράσινο. Δηλαδή το ανάποδο απ' ότι έχουμε εδώ στην Ελλάδα.

Επίσης κάτι άλλο που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι ότι από το πρώτο χωριό στα σύνορα δίπλα από τον επαρχιακό δρόμο υπήρχε και ποδηλατόδρομος. Είχαν "κλέψει" λίγα μέτρα γης από τα χωράφια και είχαν φτιάξει ποδηλατόδρομο. Και μιλάμε για μεγάλη απόσταση. Μπορεί να ένωνε και 10 χωριά στο διάβα του. Ρε, από μας παίρνουν όλες τις ιδέες;

Μέτριοι προς καλούτσικοι οι δρόμοι που συναντήσαμε αλλά την περιέργειά μας έκλεβαν τα όμορφα μέρη και τα συμπαθητικά χωριά απ' όπου περνάγαμε. Βέβαια το μυαλό μας και η προσοχή μας πέρα από τα όμορφα μέρη που αντικρίζαμε κάποια στιγμή πήγε και στα σύννεφα που απειλητικά έκαναν την εμφάνιση τους στο βάθος. Είχα δει στο Windy ότι ίσως και να τρώγαμε καμία ψηλή στη διαδρομή μέχρι τη Βουδαπέστη αλλά αν φτάναμε νωρίς στη πόλη μπορεί και να γλυτώναμε τη καλή βροχή που έδινε μετά τις 10 το βράδυ. Κάποια στιγμή το GPS για κάποιο λόγο με βάζει στον αυτοκινητόδρομο ενώ η επιλογή ήταν χωρίς διόδια. Για να μη χαλάσουμε το χατίρι του GPS συνεχίσαμε την πορεία μας από τον αυτοκινητόδρομο ψιλό-παράνομα αφού δεν είχαμε βινιέτα. Ελπίζαμε βέβαια μην πέσουμε σε κάνα μπλόκο και τρέχαμε και δεν φτάναμε.

Στόχος μας ήταν να περάσουμε από το ελληνικό χωριό Μπελογιάννης.

Λίγα λόγια από το internet για το…

Μπελογιάννης (Beloiannisz στα ουγγρικά) ένα χωριό από τα νεότερα της Ουγγαρίας. Η ανοικοδόμησή του άρχισε στις 6 Μαΐου 1950 και χτίστηκε από εθελοντές. Σε σύντομο χρονικό διάστημα ανεγέρθηκαν 418 σπίτια, το σχολείο, ο παιδικός σταθμός, η βιβλιοθήκη, το λαϊκό μέγαρο, το ιατρείο και το δημαρχείο. Αρχικά ονομάστηκε Görögfalva, δηλαδή Ελληνοχώρι, αφού προοριζόταν να φιλοξενήσει εξόριστους Έλληνες, ηττημένους αριστερούς του ελληνικού εμφυλίου πολέμου 1946-49. Στις 3 Απριλίου 1952 μετονομάστηκε σε Μπελογιάννης προς τιμήν του αγωνιστή της αντίστασης Νίκου Μπελογιάννη, ο οποίος είχε εκτελεστεί στην Ελλάδα λίγες μέρες νωρίτερα. Τότε το χωριό είχε 1.850 κατοίκους.

Πίσω στο ταξίδι μας… και στην είσοδο του χωριού αντικρίσαμε την ελληνορθόδοξη εκκλησία και την ταμπέλα με την ονομασία του χωριού και στα ουγγρικά αλλά και στα ελληνικά.

Παρ' όλο που η ώρα ήταν 5 το απόγευμα επικρατούσε ερημιά ίσως λόγω και της βροχής που είχε προηγηθεί. Αράξαμε τις μηχανές δίπλα από το δημαρχείο ψάχνοντας για το ελληνικό καφενείο μιας και ένας από τους συνταξιδιώτες μου είχε βρεθεί εκεί πριν από 3 χρόνια και μας είχε δώσει την πληροφορία. Είχε πάει με το Africa club και έτυχαν σε γάμο που γινόταν εκείνη την ώρα στην εκκλησία και είχαν βγει οι καλεσμένοι να χαιρετίσουν τους ταξιδιώτες που είχαν έρθει από Ελλάδα.

Το μόνο μαγαζάκι που ήταν εκείνη τη στιγμή ανοιχτό ήταν ένα που πούλαγε τσιγάρα, καφέδες σε συσκευασία και ποτά. Περνάμε μπροστά από ένα κύριο που κοιτώντας τις πινακίδες των μοτοσυκλετών, μας ρώτησε ευγενικά αν είμαστε Έλληνες. Απαντώντας εμείς καταφατικά, μας έπιασε κουβέντα. Μιλούσε αρκετά καλά ελληνικά, σχεδόν άπταιστα, εξιστορώντας λίγο την ιστορία του χωριού και μας εξήγησε την σημερινή κατάστασή του. Ότι δηλαδή έχουν απομείνει καμιά 20αριά γεννημένοι στην Ελλάδα κάτοικοι, μεγάλοι σε ηλικία βέβαια και ότι ο ελληνισμός εκεί φθίνει. Ο συγκεκριμένος είχε γεννηθεί εκεί αλλά ο πατέρας του ήταν Έλληνας. Επίσης για πολλά χρόνια είχαν και ελληνικό σχολείο και μάθαιναν στα παιδιά ελληνικά. Και πάνω στην κουβέντα που είχαμε με το κύριο, ακούμε από δίπλα μας κάποιος να μας χαιρετάει ελληνικότατα με τη φράση "Γεια σας". Γυρνάμε και βλέπουμε έναν 20χρονο πιτσιρικά. Ανταποδίδουμε και μείς το χαιρετισμό και παράλληλα τελειώνοντας τη κουβέντα με τον ευγενικό κύριο, κάνουμε μια μικρή βόλτα γύρω από την πλατεία.

Εντύπωση μας έκαναν οι ταμπέλες των δρόμων γραμμένες στα ουγγρικά αλλά και στα ελληνικά και επίσης η διπλή αναγραφή στην επιγραφή στο δημαρχείο.

Τελειώνουμε την επίσκεψη μας στο χωριό Μπελογιάννης βγάζοντας δύο τρεις φωτογραφίες, ανεβαίνουμε στις μηχανές και φεύγουμε για τον τελικό προορισμό μας για σήμερα, την πρωτεύουσα της Ουγγαρίας, τη Βουδαπέστη.

Από πάνω μας όμως, είχαν μαζευτεί απειλητικά μαύρα σύννεφα και δυστυχώς οι χοντρό-ψιχάλες δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνιση τους, οπότε αναγκαστικά στάση στην άκρη του δρόμου κάτω από ένα δέντρο για να φορέσουμε τα αδιάβροχα. Πιάνει μια καλή βροχούλα και για κάνα δεκάλεπτο περιμένουμε μήπως και φιλοτιμηθεί και κόψει αλλά φευ. Καλύτερα να φάμε τώρα λίγη βροχή σκέφτομαι, παρά να φάμε μετά καταιγίδα.

Ξεκινάμε για το υπόλοιπο της διαδρομής και τελικά η βροχή γίνεται ψιλόβροχο και μετά από 10 λεπτά σταματά.

Σε ένα χωριό έξω από τη Βουδαπέστη μπαίνουμε σε ένα βενζινάδικο για να βάλουμε βενζίνη και παράλληλα να κλείσουμε το ξενοδοχείο, ώστε μπαίνοντας στη πόλη να πάμε κατευθείαν στο δωμάτιο. Ξεκινάω να βάλω πρώτος βενζίνη και με μια κλεφτή ματιά βλέπω στην αντλία τιμή λίτρου 701 φιορίνια. Σκέφτομαι, ιδέα μου είναι, αφού στην ταμπέλα που φαινόταν από το δρόμο είχα δει 480 φιορίνια. Εδώ να θυμίσω ότι βενζίνη στις περισσότερες χώρες βάζαμε μόνοι μας και μετά πηγαίναμε ταμείο (BET 365). Έβαλα βενζίνη και πήγα να πληρώσω. Στην απόδειξη λοιπόν βλέπω τιμή λίτρου 701 και όχι 480 και σκέφτομαι σε βενζινάδικο ήρθαμε ή σε φαρμακείο. Λίγο μετά όμως θυμήθηκα ότι η κυβέρνηση της Ουγγαρίας είχε επιβάλλει άλλη τιμή λίτρου για τους ντόπιους, πιο φθηνή, (480 φιορ.) και άλλη για τους ξένους ( από 680 έως 700 φιορ.). Ακούει κανείς στο Ελλάντα; Μάλλον έβλεπαν από τις κάμερες ασφαλείας τις πινακίδες και άλλαζαν την τιμή στην αντλία. Φεύγουμε λοιπόν με προορισμό τη Βουδαπέστη. Περνάμε τα περίχωρα και κατευθυνόμαστε περίπου 2 χλμ από το κέντρο προς τη περιοχή του ξενοδοχείου.

Εντάξει, μόλις διασχίζουμε μια από τις γέφυρες του Δούναβη και βλέπουμε αριστερά και δεξιά τα κτίρια - αξιοθέατα παθαίνω ένα σοκ. Τι να λέμε τώρα, φανταστική πόλη με υπέροχα κτήρια που φαντάζει ακόμα πιο όμορφη σε συνδυασμό με το Δούναβη. Μετά σκέφτεσαι τις ελληνικές πόλεις με τις πολυκατοικίες και σου έρχεται στο μυαλό η ατάκα του Β. Αυλωνίτη: Ωρέ που πάμε ρε, που πάμε!!!


Λίγα λόγια από το internet για τη…

Βουδαπέστη, τη πρωτεύουσα και τη πολυπληθέστερη πόλη της Ουγγαρίας. Η πόλη έχει πληθυσμό 1.752.286 ενώ η μητροπολιτική περιοχή της 3.303.786, που αποτελεί το 33% του πληθυσμού της χώρας. Είναι το χρηματοοικονομικό κέντρο της Ουγγαρίας και κατατάχθηκε δεύτερη ταχύτερα αναπτυσσόμενη αστική οικονομία της Ευρώπης πριν λίγα χρόνια. Ξεκίνησε σαν ένας αρχαίος Κελτικός οικισμός και μετατράπηκε στη Ρωμαϊκή πόλη Ακουίνκο. Οι Ούγγροι έφτασαν εκεί στα τέλη του 9ου αιώνα, η περιοχή αργότερα λεηλατήθηκε από τους Μογγόλους και τους Οθωμανούς. Η πόλη μετά την ενοποίηση Βούδας, Όμπουντας και Πέστης γύρω στα 1873 με το όνομα «Βουδαπέστη» έγινε η νέα πρωτεύουσα και εισήλθε σε μια νέα εποχή ευημερίας. Η Βουδαπέστη έγινε επίσης συμπρωτεύουσα της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας, μιας μεγάλης δύναμης που διαλύθηκε το 1918, μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πόλη ήταν το επίκεντρο της Ουγγρικής Επανάστασης του 1848, της Μάχης της Βουδαπέστης το 1945, και της Ουγγρικής Επανάστασης του 1956. Η κεντρική περιοχή της πόλης κατά μήκος του ποταμού Δούναβη αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO και διαθέτει πολλά μνημεία κλασικής αρχιτεκτονικής, όπως το Ουγγρικό Κοινοβούλιο και το Κάστρο της Βούδας. Η Βουδαπέστη προσελκύει ετησίως περίπου 12 εκατομμύρια ξένους τουρίστες, που την καθιστούν πολύ δημοφιλή προορισμό στην Ευρώπη.

Πίσω στο ταξίδι μας… φτάσαμε σε ένα λιθόστρωτο δρόμο που βρισκόταν το ξενοδοχείο μας. Η τιμή του τρίκλινου στα 111€ (37€ το άτομο + πρωινό+ parking). Βάζουμε τις μηχανές στο κλειστό γκαράζ, τακτοποιούμαστε στα δωμάτια, κάνουμε ένα γρήγορο μπάνιο και φεύγουμε για ποδαράτη βόλτα και έρευνα φαγητού στη γύρω περιοχή.

Είμαστε στην πολιτισμένη Ευρώπη βεβαίως -βεβαίως και εκεί μετά τις 10 το βράδυ το μόνο που μπορείς να βρεις να φας είναι τα νύχια σου. Βρίσκουμε ένα εστιατόριο με καλές κριτικές και σε συνδυασμό με τις ψιχάλες που νιώσαμε περπατώντας δεν το πολύ-σκεφτήκαμε.

Μπαίνουμε λοιπόν στο μαγαζί και καθόμαστε. Αφού αποφασίσαμε τι θα τρώγαμε, έρχεται ο σερβιτόρος και μας ρωτάει αν πριν το φαγητό θέλαμε να δοκιμάσουμε ένα λικέρ ονόματι Palinka. Το Palinka του λέω, υπάρχει στη Ρουμανία και είναι ένα είδος βότκας. Με μια φωνή λες και τον βρίσαμε, απαντάει ότι την εποχή της Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας, όταν η Ουγγαρία ήταν ηγέτιδα δύναμη στην περιοχή και είχε υπό τη σκέπη της κάποιες περιοχές από γείτονες χώρες, αυτές βάλθηκαν να οικειοποιηθούν διάφορα πράγματα από αυτήν όπως π.χ. το λικέρ Palinka. Το συγκεκριμένο λικέρ ήταν από απόσταξη κόκκινων μούρων αλλά πραγματικός δυναμίτης. Μάλλον ένα είδος μαύρης βότκας 50άρας με φρούτα. Για αρχή μου έκαψε τον οισοφάγο και μετά, μιας και ήμουν νηστικός απ' το πρωί, τα είδα όλα. Για να συνέλθω μετά από αυτό έπρεπε να φάω καλά, οπότε το τουριστικό μενού ήταν ότι έπρεπε. Με Gulash ( σήμα κατατεθέν της ουγγρικής κουζίνας ) για πρώτο πιάτο, ψητό χοιρινό, κρέπα με μαρμελάδα για γλυκό και μπύρα στα 15€.

Κουβέντα και σχολιασμός της σημερινής ημέρας και παράλληλα επικοινωνία με την πατρίδα μιας και η Ουγγαρία ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση οπότε δωρεάν λεπτά ομιλίας και MB για internet. Περιπετειώδης η επιστροφή μας στο ξενοδοχείο, αφού για κάνα τέταρτο ανοίγουν οι ουρανοί.

Ευτυχώς φτάνουμε στο ξενοδοχείο ψιλό - στεγνοί και πάμε για ύπνο, έχοντας σαν σκοπό αύριο το πρωί να κάνουμε μια βόλτα στη πόλη, αφού ο καιρός το πρωί θα καλυτέρευε.

Jó éjszakát… για απόψε.


Χάρτης ημέρας

Χιλιόμετρα ημέρας 400

Κατάλυμα: Hotel Corvin & Sisi Wing, ΒΟΥΔΑΠΕΣΤΗ (καλό αλλά λίγο μακριά από το κέντρο ) 111€ το τρίκλινο.


Συνεχίζεται...

 

[Joy of Road]

.

4η μέρα Παρασκευή 09/09/22

Βουδαπέστη (HU) – Salzburg (AT)

Κάθε χιλιόμετρο αλλάζει κι ο καιρός,
τη μία ασταθής, την άλλη σταθερός …​

4η μέρα του ταξιδιού μας και ξυπνήσαμε νωρίς-νωρίς οι 2 ducatisti για να πάμε με τα πόδια μια μεγάλη βόλτα στη Βουδαπέστη. Οι υπόλοιποι επειδή είχαν ξαναβρεθεί στη πόλη, είχαν αλλά σχέδια. Το μεν ζευγάρι με το KTM είχε σαν σκέψη να κάνει μια γρήγορη βόλτα στη πόλη με τη μοτοσικλέτα, ο δε αναβάτης της BMW να ξεκουραστεί ( από τι;;; δεν κατάλαβα...) αφού πριν από χρόνια την είχε γυρίσει καλά.

07:30 - 8 παρά ήμασταν στο δρόμο και ξεκινούσαμε. Είχα σχεδιάσει μια διαδρομή στο Google maps, “παντρεύοντας” κάποια σημαντικά αξιοθέατα της πόλης και ακολουθώντας τη, δε θα χάναμε καθόλου χρόνο ψάχνοντάς τα. Ευτυχώς είχε ξημερώσει μια ηλιόλουστη μέρα, οπότε ξεκινήσαμε παίρνοντας το ποτάμι κατά μήκος για να ευχαριστηθούμε τη βόλτα μας. Περάσαμε από συνεχόμενα πάρκα γεμάτα με κόσμο που αθλούνταν πριν να πάνε στη δουλειά τους.

Μπροστά μας αντικρίσαμε την Αλυσιδωτή γέφυρα, η οποία είναι κλειστή για συντήρηση εδώ και κάνα χρόνο και απέναντι το κάστρο της Βούδας.

Η βόλτα μας συνεχίστηκε περνώντας από την πλατεία Βιγκάντο και λίγο πιο πέρα από τη ρόδα της Βουδαπέστης που ανεβαίνοντας επάνω έχεις μια πανοραμική άποψη της πόλης.

Επόμενο μέρος για επίσκεψη η Βασιλική του Αγίου Στεφάνου μια εντυπωσιακή εκκλησία, ο καθεδρικός Ναός της Βουδαπέστης.

Στη συνέχεια στο δρόμο μας, βρήκαμε τη πλατεία Ελευθερίας με ένα μνημείο για τη γερμανική κατοχή του Β' παγκόσμιου πολέμου και ένα για την απελευθέρωση αργότερα της Βουδαπέστης από τη Σοβιετική Ένωση στις 18 Ιανουαρίου 1945.

Λίγο πιο πέρα το εντυπωσιακό κτίριο του ουγγρικού κοινοβουλίου και η πλατεία Κόσουτ που το περιβάλει.

Μπροστά από το ουγγρικό κοινοβούλιο στην προκυμαία του ποταμού, αντικρίσαμε τα λεγόμενα "Παπούτσια του Δούναβη", ένα μνημείο αφιερωμένο στις εκτελέσεις αντιφρονούντων και Εβραίων από τα "Σταυρωτά Βέλη", τους Ούγγρους συνεργάτες των Ναζί. Πριν τους εκτελέσουν τους ζήταγαν να αποχωριστούν ότι πολυτιμότερο είχαν εκείνη τη στιγμή επάνω τους. Και το σημαντικότερο εκείνη τη στιγμή ήταν τα παπούτσια τους, αφού τους είχαν ξαφρίσει τα υπάρχοντά τους πιο πριν.

Φωτογραφίες, αγορά αναμνηστικών και επιστροφή παράλληλα με το Δούναβη για το ξενοδοχείο.

Δυστυχώς ο χρόνος δε μας έπαιρνε για βόλτα στην απέναντι όχθη ώστε να επισκεφθούμε το κάστρο της Βούδας και τον προμαχώνα των Ψαράδων. Στη χθεσινοβραδινή βόλτα συν αυτό το δίωρο δεν είδαμε και πολλά πράγματα ( δεν είδαμε σχεδόν τίποτα εδώ που τα λέμε ), οπότε η Βουδαπέστη έβαλε υποψηφιότητα να την ξανά-επισκεφθώ σίγουρα στο μέλλον. Σίγουρα σε τέτοιες πόλεις θα έπρεπε να αφιερώσουμε τουλάχιστον 2 γεμάτες ημέρες, αλλά από τη μια το ταξίδι θα έβγαινε αρκετά μεγαλύτερο σε μέρες, αλλά και για να επισκεφθείς μόνο τις πρωτεύουσες ( βλέπε Βουδαπέστη, Βελιγράδι κ.ά. ) το κάνεις και πιο φθηνά αλλά και πιο ξεκούραστα αεροπορικώς. Με το περπάτημα στα αξιοθέατα ξεχαστήκαμε και η ώρα ήταν ήδη 10, οπότε εμπρός βήμα ταχύ να φτάσουμε στη μηχανή και στο ξενοδοχείο. Ετοιμαστήκαμε με τη ψυχή στο στόμα και 11 και κάτι βγαίναμε από το γκαράζ του ξενοδοχείου και ξεκινάγαμε τη σημερινή μας διαδρομή.

Το σημερινό δρομολόγιο είχε μπόλικα χλμ, στο περίπου 550, δυστυχώς όλα από αυτοκινητόδρομο. Στόχος ήταν να περάσουμε στην Αυστρία και να φτάσουμε το βράδυ στο Σάλτσμπουργκ. Στο χθεσινό οδηγικό μας κομμάτι παρ' όλο που μπήκαμε στον ουγγρικό αυτοκινητόδρομο δεν είχαμε προμηθευτεί την απαραίτητη βινιέτα, οπότε σήμερα με το που θα βρίσκαμε βενζινάδικο θα την προμηθευόμαστε. Επειδή όμως είχαμε αρκετή βενζίνη, κάναμε τελικά γύρω στα 100 χλμ, ώσπου μπήκαμε σε ένα βενζινάδικο και αγοράσαμε τη βινιέτα. Σκεφτήκαμε να το κάνουμε αβαβά αλλά το ότι μπορεί να μας σταματούσαν κοντά στα σύνορα για έλεγχο και να μας έραβαν κάνα Armani, βγάλαμε τελικά τη βινιέτα με αντίτιμο 4€ + 0.5€ προμήθεια (τιμή 2022) και 0,5€ νταηλίκι μπουρμπουάρ από τη ταμία του βενζινάδικου. Στην Ουγγαρία η βινιέτα είναι μια απόδειξη από ταμειακή μηχανή με τον αριθμό κυκλοφορίας και την εθνικότητα της μοτοσυκλέτας.

Συνεχίσαμε λοιπόν και φτάσαμε στα σύνορα. Από τη μεριά της Ουγγαρίας παρατημένα γκισέ και λίγα μέτρα παρακάτω μια πινακίδα στα γερμανικά ( επίσημη γλώσσα της Αυστρίας ) που σε ενημέρωνε ότι έμπαινες στην Αυστρία.

Ευρωπαϊκή Ένωση βλέπεις...

Στα 200 μέτρα πιο πέρα κάναμε μια προγραμματισμένη στάση στο πρώτο βενζινάδικο (κοχύλι) μετά τα σύνορα ώστε να προμηθευτούμε την αυστριακή βινιέτα και να βάλουμε και βενζίνη αφού ήμασταν κοντά στα απαιτούμενα χλμ ( είχαμε σαν όριο τα 200χλμ ανάμεσα από κάθε ανεφοδιασμό ).
Παίρνουμε την βινιέτα με τιμή 5,4€ + 0,60€ προμήθεια (τιμή 2022) ( στην Αυστρία παίρνεις ένα αυτοκόλλητο και το κολλάς στο παρμπρίζ για να είναι ορατό σε οπτικό έλεγχο ) και κάνουμε το λάθος να βάλουμε και βενζίνη. Δεν προσέξαμε την τιμή στη ταμπέλα και πήγαμε σα μ@λάκες. Τιμή 95άρας 2,20 το λίτρο!!! Τι δι@ολο, στο Χονγκ Κονγκ είμαστε;;; Πέσαμε στο 1ο βενζινάδικο μετά τα σύνορα και μάλλον είχε πιάσει το νόημα. Σου λέει θα μπείτε στη χώρα, θα θέλετε βενζίνη, θα σας κοπανήσω!!!
Φεύγουμε λοιπόν από το βενζινάδικο-φαρμακείο μέσω της ανιαρής αυστριακής Autobahn και προσπερνώντας τη Βιέννη από τον περιφερειακό της συνεχίζουμε προς Σάλτσμπουργκ.

Η Βιέννη παρ' όλη την ομορφιά της δεν ήταν στα πλάνα μας για να την επισκεφθούμε, γιατί η Βιέννη είναι ένα ταξίδι από μόνη της, οπότε άλλη φορά. Έχοντας κάνει περίπου τα μισά χλμ από τότε που φύγαμε από τη Βουδαπέστη, ακούσαμε τις πρώτες χοντρό-ψιχάλες να κάνουν κλακ, κλακ στα κράνη μας. Είχαμε δει στα sites του καιρού ότι κάτι θα συναντούσαμε στο διάβα μας αλλά αυτό που πραγματικά συναντήσαμε δεν είχε προηγούμενο. Αναγκαστική στάση στο πρώτο parking που βρήκαμε, φορέσαμε τα αδιάβροχα και ξεκινήσαμε.

Αδιάβροχα είπα; Χαχα!!! Γελάσαμε πάλι.

Λοιπόν, μετά από 10 λεπτά στο δρόμο, μας πιάνει μια μπόρα που δεν μας έχει ξανά-τύχει. Πραγματικά ήμασταν στο "μάτι της καταιγίδας". Λες και από πάνω μας έριχνε νερό η πυροσβεστική με τη μάνικα. Σε συνδυασμό με την ομίχλη που εμφανίστηκε δε βλέπαμε τίποτα πέρα από τα δέκα μέτρα. Και πολλά λέω. Ανάψαμε τα αλάρμ και πηγαίναμε με 5-10 χλμ. Ακολουθούσα ένα βανάκι σε απόσταση 20 μέτρων και όσο πήγαινε, πήγαινα.

Θα μου πεις γιατί δε σταματάγατε κάπου;

Που; Δεν υπήρχε κάτι, κάπου που να προφυλαχθούμε, οπότε συνεχίσαμε και όπου θα έκοβε η βροχή θα κάναμε μια στάση. Η καταρρακτώδης βροχή συνεχίστηκε για 10 λεπτά και μετά για 80 και χλμ απλά έβρεχε. Δυστυχώς η βροχή δε μας έκανε τη χάρη να σταματήσει, οπότε αναγκαστικά σταματήσαμε εμείς για να βάλουμε βενζίνη και να πάρουμε μια ανάσα. Γυρνάω στο φίλο μου με το BMW και ρωτάω:

Όλα ΟΚ.
Τι ΟΚ; Μποτάκια Xtra Dry και έμπασαν νερό από το πρώτο λεπτό.

Στο μόνο μέρος που είχαμε σχεδόν όλοι πρόβλημα ήταν τα κάτω άκρα. Και γκέτες που προνόησαν και φόραγαν κάποιοι, η υγρασία είχε κάνει τη δουλειά της. Είχαν νοτίσει τα πάντα επάνω μας. Ντρεπόμουν να μπω στο βενζινάδικο να πληρώσω γιατί έσταζα ολόκληρος. Αράξαμε για κάνα 20λεπτό, ψάξαμε για διανυκτέρευση, ηρεμήσαμε και μετά από λίγο ξαναμπήκαμε στη θάλασσα έέέέ στον αυτοκινητόδρομο ήθελα να πω, με προορισμό το αεροδρόμιο του Salzburg όπου είχαμε βρει ένα ανεκτό οικονομικά ξενοδοχείο για τα δεδομένα της περιοχής. Η βροχή τελικά μας έκανε τη χάρη και καμία 20 χλμ πριν το Salzburg σταμάτησε και σε συνδυασμό με το αεράκι που είχε βάλει, ψιλό-στεγνώσαμε φτάνοντας στο ξενοδοχείο.

Το ξενοδοχείο που βρήκαμε κόστισε 112€ το τρίκλινο. 38€ περίπου το άτομο χωρίς πρωινό αλλά με parking. Γρήγορο μπάνιο, άπλωμα σε οτιδήποτε είχε βραχεί, μπας και στεγνώσει και βγαίνουμε για βόλτα και φαγητό στην περιοχή γύρω από το ξενοδοχείο γιατί για παραπέρα δε μας έβλεπα, αφού ο καιρός δεν μας τα έλεγε καλά.

Γύρω από τη περιοχή του αεροδρομίου υπήρχαν καφετέριες, σινεμά, καταστήματα outlet, super markets. Τα μόνα που ήταν ανοιχτά ήταν δυο – τρία εστιατόρια και καφετέριες, στέκια των νέων της πόλης μακριά από το κέντρο του Salzburg. Εντύπωση μας έκαναν αρκετά αυτοκίνητα έτοιμα για κόντρες.

Οι επιλογές που είχαμε για φαγητό δεν ήταν και πολλές και λόγω και της ώρας που κόντευε 9μίση, μια αρκετά καλή πιτσαρία έγινε το βραδινό μας στέκι με τιμές γύρω στα 17€ το άτομο. Φαγητό λοιπόν και αρκετή κουβέντα για τη θεομηνία που μας βρήκε. Ενημερωθήκαμε για τον αυριανό καιρό και διαπιστώσαμε ότι και την άλλη μέρα κάπου στη διαδρομή θα τρώγαμε για λίγο τη βροχούλα μας. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και το πιστολάκι μαλλιών πήρε φωτιά μπας και στεγνώσουμε κάνα μποτάκι.

Gute Nacht για την ώρα…


Χάρτης ημέρας

Χιλιόμετρα ημέρας 545

Κατάλυμα: Star Inn hotel, αεροδρόμιο ΣΑΛΤΣΜΠΟΥΡΓΚ ( αρκετά καλό ) 112€ το τρίκλινο


Συνεχίζεται...

 

[Joy of Road]

.

5η μέρα Σάββατο 10/09/22

Salzburg (AT) – Hallstatt (AT) - Sankt Michael im Lungau (AT)

Από τη φωλιά των Ταύρων… στο παραμυθένιο χωριό​

Πρωινό ξύπνημα νωρίς-νωρίς και ετοιμαζόμαστε να πάμε μια βόλτα στο Salzburg για να φάμε κάτι για πρωινό και παράλληλα να γυρίσουμε τα αξιοθέατα αλλά και το κέντρο της πόλης.


Λίγα λόγια από το internet για το…

Σάλτσμπουργκ - Salzburg… τη πόλη της Αυστρίας κοντά στα σύνορα με τη Γερμανία (Βαυαρία) και πρωτεύουσα του ομόσπονδου κρατιδίου του Σάλτσμπουργκ. Ο πληθυσμός της πόλης του Σάλτσμπουργκ είναι 155.886 κάτοικοι και της μητροπολιτικής περιοχής 362.000.
Από τα παλιά χρόνια το Σάλτσμπουργκ αποτελεί σημαντική πόλη στο δρόμο μεταξύ βορρά και νότου. Μεγάλο πλούτο απέκτησε η πόλη με το ορυκτό αλάτι (γερμανικά: "Salz", εξ ου και το όνομά της). Η πόλη προστατευόταν από το κάστρο Χοενσάλτσμπουργκ και σήμερα αποτελεί σημαντικό αξιοθέατο. Σημαντική εμπορική και τουριστική σημασία έχει για την πόλη το γεγονός ότι εδώ γεννήθηκε ο μουσικοσυνθέτης Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ. Το όνομα του φέρουν σήμερα πολλά εμπορικά προϊόντα όπως λικέρ, σοκολατάκια κλπ. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η καλοδιατηρημένη παλαιά πόλη, με στοιχεία μπαρόκ. Τέλος το Salzburg αποτελεί πύλη πρόσβασης για τις Άλπεις.

Πίσω στο ταξίδι μας… όπου οδηγώντας δίπλα στο ποταμό Σάλτσαχ, παίρναμε μια γεύση από τη πόλη και ψάχναμε παράλληλα για parking.

Δίπλα από τη γέφυρα Staatsbrucke που ενώνει τη νέα με τη παλιά πόλη, βλέπουμε ένα σκούτερ αραγμένο πάνω στο πεζοδρόμιο οπότε κάνουμε κι εμείς το ίδιο. "Επίθεση" στον απέναντι φούρνο για πρωινό με τυρόπιτα, μπουγάτσα και καφέ παρακαλώ. Πρωινό λες και είμαστε Ελλάδα.

Λίγο μετά ξεκίνησε η βόλτα μας στο Salzburg. Κάτω από το κάστρο του HohenSalzburg είναι προστατευμένη η παλιά πόλη. Μπήκαμε λοιπόν στη παλιά πόλη και ξεκινήσαμε περνώντας από το σπίτι που γεννήθηκε ο Mozart.

Τώρα ότι στο ισόγειο λειτουργεί super market είναι λίγο παράλογο. Τέλος πάντων.

Η πόλη ζει και αναπνέει γύρω από το όνομα του Mozart π.χ. ποτά, σοκολατάκια με το όνομά του.

Συνεχίσαμε προς την Residenzplatz που στην αρχή της υπάρχει το άγαλμα του Αγίου Φλωριανού προστάτη των πυροσβεστών, ένα όμορφο επιχρυσωμένο θερμόμετρο - βαρόμετρο και το Tritor, ένα όμορφο μπαρόκ σιντριβάνι.

Προχωρήσαμε προς το καθεδρικό ναό του Salzburg που γύρω του υπάρχουν άλλες 3 πλατείες πέρα από αυτή που περάσαμε.

Η Domplatz μπροστά από το ναό με το άγαλμα της Παναγίας,

η Kapitelplatz με το σιντριβάνι που άλλοτε πότιζαν τα άλογα και στο βάθος ψηλά το κάστρο HohenSalzburg

και η Mozartplatz με το άγαλμα του πιο γνωστού κάτοικου της πόλης, του Mozart.

Βγάλαμε και μια αναμνηστική φωτογραφία, οι 4 καβαλάρηδες του ταξιδιού να θυμόμαστε το πέρασμά μας από κει.

Έχοντας δει αρκετά πράγματα στη παλιά πόλη, στη συντροφιά μας μπήκαν και οι πρώτες ψιχάλες, αναγκάζοντας μας να κάνουμε μια μικρή στάση.

Συνεχίσαμε προς τα υπόλοιπα αξιοθέατα και γυρίζοντας προς τις μοτοσυκλέτες, μέσα από τα στενά της παλιάς πόλης, η βροχούλα άρχισε να μας ανησυχεί. Αναγκαστήκαμε να φορέσουμε τα αδιάβροχα και επειδή η ώρα κόντευε 10 ξεκινήσαμε σιγά-σιγά με τις μηχανές για το επόμενο αξιοθέατο που ήταν στην περιοχή του αεροδρομίου του Salzburg.
Επειδή οι πύλες του άνοιγαν στις 9 το πρωί σκεφτήκαμε να πάμε για πρωινό πρώτα, να κάνουμε μια βόλτα στη πόλη και μετά να το επισκεφθούμε.


Συνεχίζεται...

 

[Joy of Road]

.
Το καιρό που έψαχνα ποια μέρη θα επισκεφθούμε στο ταξίδι μας και τι θα συναντούσαμε εκεί, στα αξιοθέατα που θα συναντούσαμε στο Salzburg, έμαθα για το Hangar 7.

Και τι εστί Hangar 7;

Ένα φουτουριστικό μουσείο που φιλοξενεί τον κόσμο της Redbull ή αλλιώς The Flying Bulls. Στεγάζεται σε ένα υπόστεγο του αεροδρομίου με ώρες επίσκεψης 09:00 έως 22:00 και με δωρεάν είσοδο.

Hangar 7

The Museum in Salzburg: Hangar-7

At the Hangar-7 in Salzburg, a magnificent and one-of-a-kind museum awaits you, with unique and valuable objets d’art, as well as aesthetic presentations and interesting content.

www.hangar-7.com

Αράξαμε τις μηχανές στο parking και μπήκαμε για λίγο να χαζέψουμε.

Αεροπλάνα, ελικόπτερα και αγωνιστικά αυτοκίνητα WRC & F1 της Redbull αλλά και κάνα δυο της Toro Rosso είχαν την τιμητική τους.

Περιμέναμε να δούμε τίποτα KTM από MotoGP αλλά και από Paris-Dakar αφού είναι χορηγός αλλά δυστυχώς υπήρχε μόνο μια MV Agusta Toro Rosso και ένα enduro.

Σε μια μεριά και ένα ομοίωμα του ανθρώπου που κάνοντας ελεύθερη πτώση από τη στρατόσφαιρα πριν από χρόνια, έσπασε το φράγμα του ήχου με το σώμα του, πιάνοντας τη μέγιστη ταχύτητα των 1.342,8 km/h (Mach 1.24). Το άλμα έγινε από ειδικό αερόστατο με ήλιο που τον ανέβασε στα 128.097 πόδια, περίπου 39 km ύψος!

Στο βάθος δίπλα στον Predator από την ταινία Κυνηγός, υπήρχε και το μαγαζί με τα αναμνηστικά. Υπήρχε εστιατόριο και καφετέρια στο χώρο και στο κέντρο του μουσείου και ειδικότερα στο ταβάνι λειτουργούσε ένα πολυτελές μπαρ για να πιεις το ποτό σου.

Αρκετά ωραίο το μουσείο, όχι τίποτα το τρομερό, αλλά μπορεί κάποιος να πάρει μια ιδέα για τα μηχανοκίνητα που συμμετείχαν σε εκδηλώσεις της εταιρείας.

Τελειώσαμε και με την επίσκεψη αυτή και ανεβήκαμε στις μηχανές για τον επόμενο προορισμό μας. Θα μπαίναμε για λίγο στη Γερμανία για να αγναντέψουμε από ένα όμορφο σημείο τις βόρειες αυστριακές Άλπεις. Φεύγοντας από το Salzburg, το οποίο μου άφησε ωραία εντύπωση και στο μέλλον θα ξανά-επισκεφθώ σίγουρα, ο καιρός ήταν παράξενος. Μια ψιχάλιζε, μια σταμάταγε.

Στην προετοιμασία του ταξιδιού είχα δει ένα μέρος που θα ήταν κρίμα να μην πάμε αφού ήταν σε κοντινή απόσταση από το Salzburg. Και μιλάω για την Αετοφωλιά του Χίτλερ στο Berchtesgaden. Αλλά ψάχνοντας στο internet έμαθα ότι πλέον το κτίσμα δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο απλά λειτουργεί σαν εστιατόριο με ακριβούτσικες τιμές και αξίζει μόνο η θέα που έχεις από κει. Τώρα για να μπεις το εισιτήριο ήταν στα 28€ + κάνα 5€ για parking για τη μηχανή. Αν πήγαινες από Salzburg με λεωφορείο έπρεπε να βγάλεις συνδυαστικό εισιτήριο και για επίσκεψη σε ένα αλατωρυχείο. Τιμή εισιτηρίου και για τα δύο 45€ και αν κάτσεις για φαγητό το μαλλί κοντεύει τα 100€!!! και κάνα τετράωρο για την επίσκεψη, πάει χάθηκε η μέρα και άδειασε κι η τσέπη.

Ψάχνοντας όμως κατά τη προετοιμασία και βλέποντας το χάρτη, βρήκα πως θα μπορούσαμε να κάναμε αυτό που μας αρέσει φθηνότερα, δηλαδή οδήγηση σε μια όμορφη διαδρομή, συνδυάζοντάς τη με τη φοβερή θέα των αυστριακών Άλπεων ( παρόμοια θέα με την αετοφωλιά ). Δίπλα λοιπόν από το Berchtesgaden υπάρχει ο Rossfeld panorama straße ( το όνομα του τα λέει όλα ), με καταπληκτική θέα όπως είχα ενημερωθεί αλλά με 5€ διόδια ( τιμή 2022 ).


Λίγα λόγια από το Dangerous Roads για τον…

Rossfeld panorama straße, ένα δρόμο στις Άλπεις, στην περιοχή Berchtesgaden στη Βαυαρία. Η πανοραμική περιφερειακή οδός έχει μήκος περίπου 16 km και η πιο απότομη κλίση είναι 13%. Με μέγιστο υψόμετρο 1570 m πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, αντιπροσωπεύει τον υψηλότερο συνεχόμενο δρόμο στη Γερμανία. Το τμήμα κορυφής εκτείνεται εν μέρει στην αυστριακή επικράτεια.

Στη συνέχεια της διαδρομής… μπαίνουμε για λίγο στη Γερμανία, αφού ο δρόμος μοιράζεται σε Γερμανία και Αυστρία και φτάνουμε σε μια διασταύρωση που μας ενημέρωνε πως στρίβοντας θα ξεκίναγε ο εν λόγω δρόμος.

Μερικά μέτρα μπροστά μας υπήρχε ένα κουβούκλιο που λειτουργούσε σαν αυτόματο ταμείο. Έβαζες κέρματα ή χαρτονομίσματα μέχρι 20€ και σου έδινε κάρτα για σκανάρισμα και ρέστα. Δίπλα από το ταμείο υπήρχαν δωρεάν χάρτες του δρόμου και της περιοχής.

Ξεκινήσαμε την ανάβαση και αρχίζαμε να απολαμβάνουμε τη φύση και το δρόμο. Αλλά όσο ανεβαίναμε κρύο, ψιχάλα και άγιος ο θεός, έως ότου στα 1500 μέτρα αρχίζει μια ομίχλη που με δυσκολία βλέπαμε μπροστά μας. Οπότε συνεχίζουμε με alarm, τα μάτια μας 14, τα δάχτυλα σε φρένο και συμπλέκτη και προχωράμε.

Δυστυχώς στο κομμάτι με την ωραία θέα, η ομίχλη δε μας έκανε τη χάρη και δεν είδαμε τίποτα. Επομένως δεν καθίσαμε και συνεχίσαμε για παρακάτω.

Συνεχίζεται...

 

[Joy of Road]

.
Σκέψου να πηγαίναμε στην αετοφωλιά και να πληρώναμε 45€ και να βλέπαμε μόνο την ομίχλη!!! Ευτυχώς!!!

Επόμενος προορισμός μας λίγο πιο νότια στη κεντρική Αυστρία, το πιο πολυφωτογραφημένο χωριό των Άλπεων, το Hallstatt.

Κινούμασταν με νορμάλ ταχύτητες αφενός γιατί απολαμβάναμε τη μαγευτική διαδρομή προς το χωριό μέσα από την αυστριακή φύση και αφετέρου γιατί ο βρεγμένος δρόμος πρόδιδε το τι είχε προηγηθεί. Ευτυχώς που είχαμε αργήσει γιατί θα τρώγαμε καλή βρόχα.

Πολύ όμορφη διαδρομή και όσο πλησιάζαμε τόσο αυξανόταν η κίνηση. Το Hallstatt επειδή είναι χτισμένο χαμηλά στις όχθες της λίμνης και γύρω υπάρχουν βράχια, για να περάσει ο δρόμος, αναγκάστηκαν να φτιάξουν τούνελ.

Είχα διαβάσει ότι ανάμεσα από τα δυο τούνελς πριν το χωριό, υπάρχει ένα δημοτικό parking όπου αν βρεις ελεύθερο χώρο μπορείς να αφήσεις το αυτοκίνητο ή τη μηχανή σου για 1 ½ ώρα δωρεάν και να κάνεις τη βόλτα σου στο χωριό. Φτάνουμε λοιπόν στο parking και το βλέπουμε γεμάτο από αυτοκίνητα των ντόπιων. Άρα έπρεπε να βρούμε κάπου να αράξουμε τις μηχανές. Οπότε συνεχίζουμε τη διέλευση του υπόλοιπου τούνελ για να μπούμε στο Hallstatt.

Λίγα λόγια από το internet για το…

Χάλστατ – Hallstatt, ένα μικρό χωριό με εκπληκτική θέα που βρίσκεται μεταξύ του Σάλτσμπουργκ και του Γκραζ, στην περιοχή Salzkammergut της Αυστρίας χτισμένο σε απότομη όχθη της ομώνυμης λίμνης (Hallstättersee). Στο χώρο αυτό αναπτύχθηκε στην πρώιμη εποχή του σιδήρου ο «πολιτισμός του Χάλστατ». Το Χάλστατ αποτελεί μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Το Χάλστατ είναι δημοφιλής τουριστικός προορισμός λόγω της μοναδικότητας του τοπίου του, που συνδυάζει την ιστορική αρχιτεκτονική του γραφικού οικισμού, τη λίμνη και τα ψηλά βουνά που την περιβάλλουν καθώς και τα πλούσια προϊστορικά, ιστορικά, αρχαιολογικά και πολιτιστικά αξιοθέατα της περιοχής και της δυνατότητας για χειμερινά σπορ. Σύμφωνα με την απογραφή του 2001 το Χάλστατ είχε 946 κατοίκους.

Πίσω στο ταξίδι μας και οδηγώντας, ψάξαμε έως και το τέλος του χωριού και δεν υπήρχε κάπου να βάλουμε τις μηχανές, έστω και στη ζούλα. Επομένως πληρωτέο parking και βόλτα στη πόλη. Φτάνω λοιπόν σε ένα τέτοιο και ρωτάω τον υπάλληλο αν υπάρχει χώρος για τις μοτοσυκλέτες. Έχει μου λέει, αλλά καλύτερα πηγαίνετε στο πλάι του βενζινάδικου όπου υπάρχει δωρεάν parking για μηχανές. Άνθρωπε μου, να σαι καλά. Τον ευχαριστούμε και φεύγουμε προς τα κει. Πάμε, αράζουμε, κλειδώνουμε κράνη και ξεκινάμε για βόλτα και φωτογραφίες.

Οπότε tip για όλους: στο πλάι του OMV βενζινάδικου υπάρχει δωρεάν parking για μηχανές.


Πραγματικά πανέμορφο το χωριό δίπλα στη λίμνη. Αρκετός κόσμος να περιφέρεται στον παραλίμνιο δρόμο, στα σοκάκια αλλά και στη πολυφωτογραφημένη πλατεία και να βγάζει φωτογραφίες.

Ήταν ήδη μεσημεράκι και άλλοι πεινούσαν και άλλοι αποζητούσαν ένα καφέ. Σε καφέ-ζαχαροπλαστείο διπλό espresso από αυτόματη μηχανή με 5,50€!!! και σε παρακείμενη καντίνα αραβική πίτα με κρέας 6.90€. Αναμνηστικά είχαν αγοραστεί, φωτογραφίες είχαν βγει, όποτε γυρισμός προς το parking για να τη κοπανήσουμε. Εκεί δυσκολευτήκαμε να βγάλουμε τις μηχανές μιας και είχε γεμίσει τριγύρω από άλλες μηχανές. Βοηθήσαμε ακόμα και μια Ιταλίδα που ταξίδευε μόνη της στην Αυστρία να ξεπαρκάρει.

Φεύγουμε από το Χάλστατ για νότια Αυστρία και πέρασμα από επαρχιακούς δρόμους που κομμάτια τους είναι ξεχωριστά πάσσα.

Ένα πέρασμα που κάναμε ήταν το Radstädter Tauern Pass περνώντας μέσα από το όμορφο χειμερινό θέρετρο το Obertauern με την κυριότερη πηγή εσόδων της περιοχής τη διαμονή για σκι. Στη γύρω περιοχή υπάρχουν 100 χλμ πίστας σκι.

Ο καιρός δεν καλυτέρευε, αφού μια ψιχάλιζε, μια σταμάταγε οπότε αποφασίζουμε να μην συνεχίσουμε για το επόμενο πάσσο που ήταν στα SOS του ταξιδιού και να διανυκτερεύσουμε σε ένα κεντρικό χωριό για να υπάρχουν παραπάνω επιλογές για διαμονή. Απ’ ότι είχαμε δει ο καιρός καλυτέρευε την επόμενη ημέρα, άρα αναγκαστικά θα μεταφέραμε 70 χλμ παραπάνω για την επόμενη μέρα.

Αποφασίσαμε λοιπόν διαμονή σε ένα κεντρικό χωριό της περιοχής, το Sankt Michael im Lungau. Μπήκαμε στο χωριό και σταματάμε στο κέντρο του για να βρούμε ξενοδοχείο. Ο ιδιοκτήτης μιας υπαίθριας μπυραρίας προσπάθησε να μας βοηθήσει δίνοντάς μας το τηλέφωνο ενός ξενοδοχείου. Πήραμε τηλέφωνο και μας δίνει τιμή για ένα δίκλινο και ένα τρίκλινο, 53€ και 63€ αντίστοιχα. Υπερβολικά πολύ καλή τιμή για την περιοχή, οπότε πάμε προς τα κει γιατί μάλλον είχαμε πιάσει το Τζόκερ και δε το ξέραμε. Και εκεί που περιμένουμε να πληρώσουμε 115€ μαζί με φόρους, σκάει μύτη η απόδειξη 296€!!! Η χαρά κράτησε λίγο, γιατί η πονηρούλα υπάλληλος μας είχε δώσει τιμή κατ’ άτομο, λες και είχαμε πάρει τηλέφωνο σε hostel ή σε camping. Θα μας έπαιρνε αιχμάλωτους!!!

Την ευχαριστούμε για την προσφορά της στα αγγλικά, γιατί στα ελληνικά τη περνάγαμε γεννέες δεκατέσσερις. Εξηγώντας της ότι να το νοικιάσουμε θέλουμε και όχι να το αγοράσουμε και ότι η τιμή είναι απαγορευτική για εμάς, φεύγουμε άρον-άρον για παρακάτω. Βρίσκουμε τελικά λίγο παρακάτω ένα ξενοδοχείο, που με παζάρια μας τα άφησε 125€ + πρωινό το τρίκλινο και 100€ το δίκλινο. Γρήγορο μπάνιο και βόλτα στο κέντρο προς αναζήτηση φαγητού. Άδειο το χωριό και με ελάχιστες επιλογές για φαγητό.

Πίτσα και μπύρα αναγκαστικά για βραδινό με 15€ ανά άτομο και κουβέντα για τη σημερινή διαδρομή αλλά και για την απαιτητική αυριανή.

• Που θα πάμε αύριο;
• Αύριο είναι η μεγαλύτερη μέρα του πολέμου, οπότε φυλάξτε δυνάμεις…

Οπότε και πάλι Gute Nacht… και βλέπουμε…


Χάρτης ημέρας

Χιλιόμετρα ημέρας 232

Κατάλυμα: JUFA hotel, SANKT MICHAEL IM LUNGAU ( ακριβούτσικο σε πανάκριβη περιοχή ) 125€ το τρίκλινο.


Συνεχίζεται...

 

[Joy of Road]

.

6η μέρα Κυριακή 11/09/22

Sankt Michael im Lungau (AT) – Bovec (SLO)

Ανδρών μοτοσικλετιστών, pass(α) γη δρόμος…

( ή αλλιώς 6,5 πάσσα σε μια μέρα ).​

6η μέρα σήμερα και το ταξίδι μας έχει φτάσει στη μέση του. Και ειδικά εκείνη η μέρα θα μας έμενε στη μνήμη, μιας και σήμερα το πρόγραμμα περιελάμβανε μόνο οδήγηση. Βασικά από δω και πέρα θα ξεκίναγε η πραγματική οδήγηση στο ταξίδι μας, αν εξαιρέσεις τα δύο περάσματα στα Σκόπια τις πρώτες 2 ημέρες.

Πρωινό ξύπνημα στο Sankt Michael im Lungau και καλό πρωινό στο ξενοδοχείο. Συννεφιά έξω αλλά ο καιρός θα καλυτέρευε προς το νότο που θα πηγαίναμε.

Φορτώνουμε τις μηχανές και ξεκινάμε. Λόγω του ότι στο πρόγραμμα της σημερινής ημέρας είχαμε μεταφέρει έξτρα 70 χλμ από τη χθεσινή μέρα, αποφασίσαμε να πάμε ως το 1ο πάσσο από τον αυτοκινητόδρομο για να κερδίσουμε χρόνο.

Τι το θέλαμε; Κάναμε 12 χλμ στον αυτοκινητόδρομο αλλά παρ’ όλο που είχαμε αγοράσει βινιέτα, πληρώσαμε 6,5€ διόδια γιατί το κομμάτι που οδηγήσαμε περνούσε από ένα τούνελ.

• Μα έχουμε βινιέτα, γιατί να πληρώσουμε έξτρα; ρώτησα την υπάλληλο.
• Στο συγκεκριμένο τούνελ για να περάσετε πληρώνεται, μου απάντησε.

Κουφάλες Αυστριακοί!!!

Βγήκαμε από τον αυτοκινητόδρομο και ακολουθήσαμε την επαρχιακή οδό και συγκεκριμένα ένα κομμάτι του Katschberg Pass με την πανέμορφη φύση να βάζει το χεράκι της στο καμβά ζωγραφικής που απλωνόταν μπροστά μας.

Πρώτος μας προορισμός για σήμερα ήταν ο Nockhalmstrasse.

Λίγα λόγια από το Dangerous Roads για τον Nockalmstrasse.

Οδηγώντας τις 52 στροφές του πανοραμικού Nockalmstrasse στην Αυστρία

Nockalmstrasse είναι το όνομα μιας εκπληκτικά όμορφης διαδρομής στην Καρινθία, στην περιοχή Karnten της Αυστρίας. Είναι ένας από τους γραφικούς δρόμους των Αυστριακών Άλπεων. Κρυμμένος στο Εθνικό Πάρκο Nockberge, ο αλπικός δρόμος έχει μήκος 34 χιλιόμετρα με 52 στροφές πάνω από βουνά και μέσα από κοιλάδες. Είναι ένας δρόμος με διόδια που εκτείνεται από το Innerkrems στο βορρά έως το Ebene Reichenau στο νότο. Η διαδρομή μέσα από ένα μοναδικό τοπίο σίγουρα αξίζει τον κόπο. Αυτή η συναρπαστική εμπειρία οδήγησης γίνεται πιο πολυσύχναστη τα Σαββατοκύριακα και την περίοδο των διακοπών. Ο δρόμος κατασκευάστηκε το 1979 και το υψηλότερο σημείο του είναι στα 2.042 μέτρα. Είναι ανοιχτό από Μάιο έως Οκτώβριο. Από τις 18:00 το απόγευμα έως τις 8:00 το πρωί δεν επιτρέπονται οι μοτοσικλέτες.

Πίσω στο ταξίδι μας λοιπόν… και σε λίγη ώρα ήμασταν στην αρχή του περάσματος. Κανονικό γκισέ διοδίων με την τιμή στα 15€ ( τιμή 2022 ) και δωράκι αυτοκόλλητο του πάσσου ( για τις μπαγκαζιέρες του KTM και του BMW ).

Ανεβαίνοντας το πάσσο είχε αρκετό αέρα και έκανε κρύο. Τι κρύο, 8º C ψόφο είχε.

Αριθμημένες φουρκέτες, ωραία άσφαλτος αλλά θεωρώ ότι λόγω του κρύου και του αέρα δεν το ευχαριστηθήκαμε οδηγικά. Βασικά εγώ κοίταγα μη φάω καμιά απότομη ριπή ανέμου και τα δω όλα, μιας και πλησιάζαμε τα 2000 μέτρα. Γιατί τόσο ψηλά ο αέρας δεν αστειεύεται.

Λίγο μετά από το πιο όμορφο κομμάτι χάραξης όλου του Nockhalmstrasse, εκεί που ο δρόμος μοιάζει με μισή μαργαρίτα, στάση στην κορυφή στα 2000μ για τις καθιερωμένες φωτογραφίες.

Εδώ παραπάνω τα παιδία παίζει...


Συνεχίσαμε το υπόλοιπο κομμάτι του περάσματος με εξίσου όμορφη χάραξη, περνώντας δίπλα από μια όμορφη αλπική λίμνη.

Η προσωπική μου εκτίμηση για το Nockhalmstrasse: αρκετά καλό αλλά τα 15€ είναι πολλά. Γενικά οι Αυστριακοί "πουλάνε" πολύ καλά τέτοιου είδους δρόμους μέσα σε εθνικούς δρυμούς. Τελευταία απ' ότι έμαθα, στο Grossglockner η τιμή εισόδου για μοτοσυκλέτα έχει φτάσει τα 30€!!! Βέβαια σε άλλες χώρες μπορεί να βρεις καλύτερους δρόμους, που δεν θα τους πληρώσεις.

Φεύγοντας λοιπόν από το Nockhalmstrasse, οδηγήσαμε και πάλι από επαρχιακή,

"ακουμπώντας" σε 2 πανέμορφες λίμνες που τα σπίτια καθρεφτίζονταν στα ήρεμα νερά της λίμνης, σκέτη ομορφιά.

Εδώ και αν μιλάμε για πίνακα ζωγραφικής.

Έπρεπε να οδηγήσουμε προς τη πόλη Villach, εκεί θα φουλάραμε βενζίνη και θα συνεχίζαμε τη σημερινή μας διαδρομή προς τα προάστια της όπου εκεί θα ξεκίναγε το επόμενο πέρασμα, το Wurzen pass. Έτσι και έγινε. Βέβαια χιλιομετρικά μικρό σε σχέση με άλλα πάσσα αλλά πολύ ωραίο και με 18% ανηφορική κλίση.

Στην αρχή μέτρια άσφαλτος αλλά μετά καλυτερεύει υπερβολικά. Στενός δρόμος που αν βρεις camper μπροστά σου όπως εμείς, έμπλεξες. Και τι camper, σαν άρμα μάχης ήταν.

Άρμα μάχης είπα; Το 'χει το πέρασμα...

Το χαρακτηριστικό γνώρισμα λοιπόν του Wurzen pass, ένα άρμα μάχης από την εποχή του Ψυχρού πολέμου και παραδίπλα ένα μικρό μουσείο με άρματα μάχης της τότε εποχής. Βλέπεις εκεί ήταν τα σύνορα της ουδέτερης Αυστρίας (που το βλέμμα της ήταν πάντα στη Δύση) με την Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας (κρυφοκοίταγε παραπάνω τη Ρωσία).

Στάση για φωτογραφίες στο τάνκ και συνεχίσαμε το υπόλοιπο πάσσο φτάνοντας στα σύνορα Αυστρίας – Σλοβενίας, με παρατημένα φυλάκια λόγω Ε.Ε., μιας και το Wurzen pass ανήκει το μισό στην Αυστρία και το άλλο μισό στη Σλοβενία.

Συνεχίζεται...

 

[Joy of Road]

.
Μπαίνοντας στη Σλοβενία ξεκινάνε οι Ιουλιανές Άλπεις, εκεί που ήταν στημένο ένα μεγάλο κομμάτι του φετινού μας ταξιδιού. Κι όταν λέμε Ιουλιανές Άλπεις, εννοούμε το τελευταίο κομμάτι στην ανατολική μεριά της μεγαλύτερης οροσειράς της Ευρώπης στα σύνορα Ιταλίας – Σλοβενίας. Η συγκεκριμένη οροσειρά πήρε το όνομά της από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Ιούλιο Καίσαρα λόγω ενός δρόμου που ξεκίνησε να φτιάχνει και ολοκληρώθηκε από τον Αύγουστο Καίσαρα.

Τελικά δόθηκε στην κυκλοφορία το Σεπτέμβριο .

Στην προετοιμασία του ταξιδιού, είχα διαβάσει στο ADVRIDE.gr ένα ταξιδιωτικό από έναν Έλληνα που ζει στη Γερμανία και γράφει με το όνομα Ioannis Panagiotidis και έλεγε για τα ορεινά περάσματα της περιοχής που ήμασταν. Ψάχνοντας επίσης στο Dangerousroads αλλά και στο Bestbikingroads, κατάλαβα ότι το τελείωμα των Δολομιτών και η αρχή των Ιουλιανών Άλπεων δεν έχει μόνο “ψωμί”, αλλά “τοστ”.

Συνεχίζουμε για 8 χλμ στη Σλοβενία από επαρχιακό και αμέσως μπαίνουμε Ιταλία με προορισμό την πόλη Pontebba.

Εδώ με πανό καλωσορίζουν τους χαρλεάδες, οι οποίοι πρέπει να είχαν κάποια εκδήλωση στη πόλη.

Βέβαια στο πανό γράφει BYKERS αντί για το σωστό BIKERS.

Που πα ρε χωρίς LOWER;

Από εκεί ξεκίναγε το επόμενο πάσσο της ημέρας, το passo di Pramollo, όπου περνώντας στην Αυστρία μετονομάζεται σε Nassfeld pass. Στην ιταλική μεριά κλειστό και στενό στροφιλίκι, τούνελ και όμορφη φύση με όχι και τόσο καλή άσφαλτο

Στην κορυφή δεσπόζει η όμορφη λίμνη του Pramollo.

Στις Άλπεις κάθε καλό πάσσο που σέβεται τον εαυτό του, έχει σχεδόν στη κορυφή του μια λίμνη.

Περνώντας και πάλι στην Αυστρία, στο Nassfeld pass πλέον ο δρόμος καλυτερεύει και χαιρόμαστε οδήγηση.

Αλλά που να ξέραμε τι μας επιφύλασσε η συνέχεια… Το πάσσο τελειώνει στην αυστριακή πόλη Tröpolach.

27 χλμ επαρχιακού δρόμου μας χώριζαν έως το Mauthen, εκεί που ξεκίναγε ένα από τα καλύτερα πάσσα του ταξιδιού μας, το Plockenpass. Ξεκινήσαμε λοιπόν από το αυστριακό χωριό Mauthen και περνώντας από μια ωραία διαδρομή με πανύψηλα δέντρα που σκέπαζαν το φως του ήλιου, γέφυρες που ένωναν βουνά αλλά και μεγάλα τούνελ, φτάσαμε στα σύνορα με την Ιταλία.

Κάναμε μια δεκάλεπτη στάση και βάλαμε μπρος για το κερασάκι στη τούρτα μας, διότι από δω αρχίζει το καλό κομμάτι του πάσσου. Ξεκινάει κατευθείαν με 8 φουρκέτες εκ των οποίων οι 3 κλειστοφοβικές "τουνελιαστές" και συνεχίζει με κάνα 4 ακόμη και αμέσως μετά ο δρόμος γίνεται πραγματικό φίδι με μια απελπιστικά υπέροχη άσφαλτο.

Απολαύσαμε γρήγορη ωραία οδήγηση με το πάσσο να τελειώνει στο χωριό Paluzza.

Συνεχίζοντας στην ιταλική επαρχία και παράλληλα με τον ποταμό Tagliamento και τους παραπόταμους του συνεχίσαμε έως το χωριό Chiusaforte.

Από κει ξεκίναγε ένα καινούριο πέρασμα, το passo di Nevea. Οι ίδιες “αηδίες” που συναντήσαμε και στα προηγούμενα περάσματα, μικρά σκαμμένα τούνελ, φουρκέτες, φιδίσια κομμάτια και υπέροχη φύση.

Το συγκεκριμένο πέρασμα είναι γύρω στα 27 χλμ και τελειώνει στη λίμνη του Predil. Αλλά δεν θα τελείωνε εκεί η σημερινή μας διαδρομή, αφού από τη λίμνη ξεκινάει το τελευταίο πάσσο μας για σήμερα, το passo di Predil, το οποίο ξεκινά από την Ιταλία και το περισσότερο μέρος του βρίσκεται στη Σλοβενία, καταλήγοντας στη πόλη Bovec.

Όμορφο πέρασμα και αυτό, με το δρόμο “πνιγμένο” στο πράσινο, με πολύ καλή άσφαλτο, γρήγορες ανοιχτές στροφές που αν και κουρασμένοι από την απαιτητική σημερινή διαδρομή, το ευχαριστηθήκαμε.

Τελειώνοντας η σημερινή διαδρομή μας βρίσκει στο Bovec, μια μικρή σλοβένικη πόλη στα σύνορα με την Ιταλία που θα διανυκτερεύαμε για απόψε.

Δε δυσκολευτήκαμε να βρούμε κατάλυμα αλλά αυτό που βρήκαμε ήταν λίγο ακριβούτσικο για τα δεδομένα του. Και αυτό λόγω ότι στη περιοχή μαζεύονται τουρίστες για εναλλακτική άθληση ( βλέπε πεζοπορία, ορειβασία, rafting, sky diving αφού μέχρι και αεροδρόμιο έχει ). 100€ το τρίκλινο ( 34€ το άτομο ) χωρίς πρωινό, σε ένα καλούτσικο διαμέρισμα. Μπάνιο και κατεβαίνουμε στο χωριό προς αναζήτηση εστιατορίου. Οι συνταξιδιώτες μου είχαν βρει ένα από τα λίγα εστιατόρια με καλές κριτικές και κινήσαμε προς τα κει.

Τι να πω, το είχε η μέρα!!! Για να φτάσουμε στο εστιατόριο, το οποίο ήταν εστιατόριο στο camping της περιοχής περπατήσαμε μέσα από ένα στενό σκοτεινό χωματόδρομο σαν μικρό πάσσο για κάνα 5αρι λεπτά, δίπλα από μια εκκλησία που στο google maps φαινόταν σαν νεκροταφείο. Πωπω που μπλέξαμε!!!

Στα του φαγητού τώρα ακριβό, μέτριο και ένας σερβιτόρος όλο ειρωνεία. Απορώ το εστιατόριο πως είχε τόσο καλές κριτικές. Η βραδιά μας ολοκληρώθηκε γυρίζοντας προς το διαμέρισμα και κουβεντιάζοντας για την πολύωρη οδήγηση που είχαμε κάνει. Κανονίσαμε την ώρα για το πρωινό εγερτήριο και για την αυριανή διαδρομή που δεν ήταν και μικρή.


Lahko noč για τώρα… και βλέπουμε.

Χάρτης ημέρας

Χιλιόμετρα ημέρας 341

Κατάλυμα: Apartments SOK, BOVEC ( καλούτσικο ) 100€ το τρίκλινο.


Συνεχίζεται...

 

[Joy of Road]

.

7η μέρα Δευτέρα 12/09/22

Bovec (SLO) – Λουμπλιάνα (SLO)

Μια απαιτητική μέρα…​

Ξυπνήσαμε το πρωί, φορτώσαμε μπαγκάζια και πήγαμε για πρωινό καφέ και φαγητό σε pekara (ο φούρνος στα σλάβικα).

Αφού στιλωθήκαμε, ξεκινήσαμε από το Bovec για τη σημερινή μας διαδρομή. Η σημερινή μέρα δεν θα ήταν σαν τη προηγούμενη από θέμα κούρασης ( έτσι νομίζεις!!! ). Θα περιελάμβανε δύο ορεινά περάσματα στις Ιουλιανές Άλπεις και από κει και πέρα θα ήταν λίγο χαλαρή. Ξεκινήσαμε λοιπόν για το πρώτο κομμάτι της διαδρομής, την ανάβαση στο όρος Mangart.

Αναγκαστικά γυρίσαμε πάλι και κάναμε το μισό Predil pass που είχαμε κάνει χθες, ένα όμορφο πέρασμα πνιγμένο στο πράσινο με πολύ καλή άσφαλτο.

Φτάνοντας στη διασταύρωση του Predil pass με το δρόμο για το όρος Mangart, ακολουθήσαμε ένα στενό φιδίσιο δρόμο που μας έβαλε στο πνεύμα για το τι θα επακολουθούσε.

Συνεχίζοντας προς το βουνό μέσα από το στενό δρόμο φτάσαμε σε ένα σημείο του, που ήταν κλειστός με μπάρα και δίπλα υπήρχε ένα κουβούκλιο με έναν υπάλληλο.

Είχα διαβάσει στο internet ότι για να οδηγήσεις μέχρι τη κορυφή του Mangart pass που θεωρείται εθνικός δρυμός, περίπου 25 χλμ πάνω-κάτω, θα έπρεπε να πληρώσεις διόδια.

Είδες, άμα κάνεις παρέα με τους Αυστριακούς ( διόδια σε Nockhalmstrasse,Grossglockner ) γίνεσαι και συ πονηρός!!!

Η είσοδος λοιπόν ήταν στα 10€ ( τιμή 2022 ), πληρώσαμε και ξεκινήσαμε μια από τις πιο όμορφες διαδρομές του ταξιδιού μας και συνάμα ψιλό-τρομακτική.

Μιλάμε για στενό ανηφορικό φιδίσιο στροφιλίκι, κάνα 5άρι μικρές φουρκέτες και με 2-3 τουνελάκια σκαμμένα με το χέρι που ίσα-ίσα χώραγε ένα φορτηγάκι. Και από άσφαλτο Autostrada!!!

Όσο για τη θέα, σε μερικά σημεία προς το τελείωμά της ανάβασης σε τρόμαζε λίγο λόγω του γκρεμού που ήταν στο πλάι σου.

Έχοντας κάνει γύρω στα 10 χλμ σταματάμε σε ένα parking γεμάτο αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες μιας και ο δρόμος δεν πήγαινε παραπάνω, λόγω μιας μπάρας που είχε τοποθετηθεί. Από ότι διαβάσαμε στην πινακίδα απαγορευόταν να συνεχίσεις έως την κορυφή λόγω πτώσης βράχων.

Φωτογραφίες και χάζι τα βουνά και τις γύρω κορυφές ενώ στο βάθος βλέπαμε κάποιους τολμηρούς που είχαν ξεκινήσει προς τη κορυφή. Η μέρα είχε ξεκινήσει με τις καλύτερες εντυπώσεις και έτσι θέλαμε να συνεχιστεί. Ανεβαίνουμε στις μηχανές και αρχίζει η κάθοδος.

Ξαναπήραμε το δρόμο πάλι προς το Bovec μέσω του Predil pass για να συνεχίσουμε με την υπόλοιπη σημερινή διαδρομή.
Σειρά είχε το πιο γνωστό πάσσο της Σλοβενίας, το Vrisc pass. Ωραία διαδρομή μέσα από ελατόδασος με μέτρια προς καλή άσφαλτο που αργότερα ο δρόμος στένευε αρκετά.

Το Vrisc pass φτιάχτηκε γύρω στο 1915 κατά τη διάρκεια του Α’ παγκοσμίου πολέμου από ρώσους αιχμαλώτους που είχαν πιαστεί από τους Αυστρο-Ούγγρους. Το πέρασμα ακολουθεί το ποταμό Soca, τον οποίο αποχωρίζεται όταν ξεκινούν οι στροφές. Και όταν λέμε στροφές εννοούμε φουρκέτες, 50 στο σύνολο. Εκεί ο δρόμος αρχίζει και ψιλοχαλάει.

Παρόλο που ήταν Δευτέρα, το πέρασμα ήταν γεμάτο αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες από κάθε εθνικότητας τουρίστες, άρα ένας ακόμη λόγος ήρθε να προστεθεί όσον αφορά την οδήγηση και την προσπάθεια που κάναμε να αποφύγουμε κάποια κακοφτιαγμένα μπαλώματα. Μην αγκαλιάσουμε και κανέναν σε καμιά στροφή!!!

Οι πρώτες 26 φουρκέτες στη μέση περίπου της διαδρομής, αρκετά απαιτητικές με μέτρια άσφαλτο και αρκετά μπαλώματα. Οι άλλες 24 στο κομμάτι που βρίσκεται η ρώσικη εκκλησία, ο δρόμος είναι πλακοστρωμένος και μη συντηρημένος, οπότε λίγο κομπρεσεράκι δε μας χάλασε.

Θες η 1 ½ ώρα απαιτητική οδήγηση, θες η χθεσινή μέρα που ήταν όλη στο ίδιο μοτίβο σε ορεινά περάσματα, προσωπικά θεώρησα το Vrisc pass ειδικά στις φουρκέτες απαιτητικό, αφού τελειώνοντάς το ένιωσα εξαντλημένος, με τους καρπούς και τα δάχτυλά μου να έχουν πιαστεί.

Βέβαια όλα αυτά ξεχάστηκαν με το που τελειώσαμε την κατάβαση του Vrisc pass και μπήκαμε σε στενό επαρχιακό δρόμο δίπλα από ανθισμένα λιβάδια και κομμάτια μέσα στο δάσος στους πρόποδες του όρους Triglav.


Συνεχίζεται...

 

[Joy of Road]

.

Τι να πω, η ομορφιά που αντικρίσαμε σε εκείνο το κομμάτι σε συνδυασμό με την άσφαλτο που ήταν σαν “merenda”, εξαφάνισε κάθε είδος κούρασης και καθάρισε το μυαλό μας. Το ίδιο όμορφο σκηνικό επαναλαμβανόταν κατά διαστήματα μέχρι τον επόμενο προορισμό μας, τη λίμνη Bled.

Οδηγούσαμε συνεχόμενα για πάνω από 100 χλμ και σχεδόν 2 ½ ώρες ( 100 χλμ ~ 2 ½ ώρες, η απαιτητική οδήγηση που έλεγα παραπάνω ), άρα μια καλή στάση και ειδικά σε μια πολύ καλή καφετέρια με εξαιρετική θέα προς τη λίμνη ήταν ότι χρειαζόμασταν τη συγκεκριμένη στιγμή.

Η λίμνη Bled θεωρείται ένα από τα πιο όμορφα αξιοθέατα της Σλοβενίας με το πολύ-φωτογραφημένο νησάκι να δεσπόζει στο κέντρο σχεδόν της λίμνης. Άραγμα, καφεδιά, φωτογραφίες και ψάξιμο για διαμονή για το βράδυ.

Έπειτα από μια ώρα, η στάση για καφέ έλαβε τέλος και ανεβήκαμε στις μηχανές για τη συνέχεια της διαδρομής προς την επόμενη κοντινή λίμνη, τη λίμνη Bohinj.

Η διαδρομή που είχα επιλέξει μέσα από το εθνικό πάρκο του όρους Triglav και απολαμβάνοντας την πανέμορφη σλοβένικη φύση σε συνδυασμό με τα όμορφα σλοβένικα χωριά, μας είχε ανταμείψει πλουσιοπάροχα.

Φτάσαμε στη λίμνη Bohinj και κάναμε μια πεντάλεπτη στάση για φωτογραφίες στα πεντακάθαρα νερά της. Εκεί όλοι ζηλέψαμε την ιδέα μιας βουτιάς.

Φεύγοντας και από κει πήραμε το δρόμο προς την Skofja Loka, περνώντας από πανέμορφα χωριά, που θεωρώ είναι αρκετά κοντά σε ομορφιά με τα αυστριακά.

Συμβουλή: Αν βρεθείτε στη Σλοβενία, μην πάτε από τον αυτοκινητόδρομο και αγοράσετε βινιέτα. Πάρτε τους επαρχιακούς δρόμους και η καταπληκτική τους ομορφιά θα σας ανταμείψει.

Είχαμε φτάσει στη Skofja Loka νωρίς το απόγευμα και σταματήσαμε για ανεφοδιασμό βενζίνης και για να κλείσουμε ξενοδοχείο. Εκεί βλέπουμε και μαθαίνουμε το εξής παράδοξο: την προηγούμενη μέρα η βενζίνη που βάλαμε στο Bovec είχε τιμή 1,47€, αλλά με απόφαση της κυβέρνησης της Σλοβενίας η τιμή είχε κατέβει στα 1,35€. Και κατέβηκε άμεσα την επόμενη μέρα και όχι σε 2-3 μέρες. Αυτά μόνο στην Ελλάδα ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ!!!

Ο τελικός μας προορισμός για σήμερα απείχε μόνο 20 χλμ και ήταν η πρωτεύουσα της Σλοβενίας, η Λουμπλιάνα που τόσα όμορφα λόγια είχαμε ακούσει τα τελευταία χρόνια από φίλους που είχαν βρεθεί στη πόλη.


Λίγα λόγια από το internet για τη…

Λουμπλιάνα, τη πρωτεύουσα της Σλοβενίας που βρίσκεται στο κέντρο της χώρας μέσα σε μια φυσική κοιλότητα σε υψόμετρο 295 μέτρων και περιβάλλεται από τις ψηλές κορυφές των Ιουλιανών Άλπεων. Ο πληθυσμός της φτάνει τους 295.504 κατοίκους. Οι πρώτες πηγές που αναφέρουν την πόλη είναι το 1144 με το γερμανικό όνομα Λάιμπαχ και το 1146 με τη λατινική ονομασία Λουβιγκάνα (Luwigana). Κατά διαστήματα άνηκε στη Γαλλία και στην Αυστριακή αυτοκρατορία και μετέπειτα Αυστρο-Ουγγαρία. Το 1849 έφτασε το πρώτο τρένο από τη Βιέννη και το 1857 συνδέθηκε με την Τεργέστη. Με τη διάλυση της Αυστροουγγαρίας το 1918 έγινε ανεπίσημη πρωτεύουσα της Σλοβενίας. Κατά τον Β΄ Παγκ. Πόλεμο καταλήφθηκε από Ιταλούς και Γερμανούς ενώ μεταπολεμικά, έγινε πρωτεύουσα της γιουγκοσλαβικής σοσιαλιστικής δημοκρατίας της Σλοβενίας και παρέμεινε και μετά την ανεξαρτησία της χώρας το 1991.

Πίσω στο ταξίδι μας τώρα… και μπαίνοντας στα προάστια της πόλης καταλάβαμε ότι πρόκειται για μια όμορφη, ήσυχη και συνάμα ανερχόμενη τουριστική πόλη.

Το κατάλυμα που θα μέναμε σήμερα το βράδυ ήταν ένα αρκετά μεγάλο κτίριο που λειτουργούσε σαν αθλητικό κέντρο με γυμναστήριο, 5 γήπεδα τένις τριγύρω και τον τελευταίο όροφο που είχε γίνει ξενοδοχείο και μάλιστα πολύ καλό. Και από τιμή ανεκτή. 105€ το τρίκλινο με πρωινό και όπως μας είπε η κοπέλα στη ρεσεψιόν θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε και την αίθουσα του γυμναστηρίου. Σκεφτόμουν, τι να το κάνω το γυμναστήριο αφού δυο μέρες τώρα μας έχουν κοπεί τα χέρια από την οδήγηση!!!

1η φορά στο ταξίδι μας που φτάναμε στον τελικό μας ημερήσιο προορισμό νωρίς. Άρα θα είχαμε αρκετή ώρα να γυρίσουμε τη πόλη και να δούμε τις ομορφιές της. Επομένως μπάνιο, γρήγορη βόλτα στο κοντινό super market για προμήθειες για την επόμενη μέρα και ξεκινάμε για την βόλτα μας στη πόλη και για να βρούμε κάτι για φαγητό.

Είχα φτιάξει στο Google Maps μια διαδρομή με τα πόδια, περνώντας από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της Λουμπλιάνας για να την ακολουθήσουμε, ώστε να μην γυρίζουμε από δω και από κει σαν την άδικη κατάρα. Η διαδρομή ήταν γύρω στα 40 λεπτά και είχαμε τη δυνατότητα να δούμε αρκετά πράγματα και ειδικά τις υπερβολικά όμορφα φωτισμένες γέφυρες του ποταμού Ljubljanica που χωρίζει τη πόλη στα δύο.

Αλλά ωραία τα αξιοθέατα αλλά είχε έρθει η ώρα του φαγητού γιατί η πείνα μας είχε κόψει. Στο κεντρικό πεζόδρομο δίπλα από τον ποτάμι βρήκαμε ένα ωραίο χαμπουργκεράδικο με αρκετό κόσμο και κάτι μας έκανε κλικ. Είχαν κάτσει οι 3 από τους 5 ταξιδιώτες σε ένα τραπέζι και ερχόμενος από μια μικρή στάση για φωτογραφίες, τους βλέπω και λέω, “ Πω πω τύχη, βρήκατε και τραπέζι, να βρούμε και καμιά καρέκλα παραπάνω να κάτσουμε όλοι…” και εκείνη τη στιγμή έρχεται μια κυρία και μας λέει ότι για το κάθε τραπέζι που αδειάζει υπάρχει σειρά προτεραιότητας δείχνοντας μας μια ουρά με 15 άτομα. “ Είπα και εγώ, τέτοια κ@λοφαρδία. Έλα για να σηκώνονται οι πρωινοί ”. Τελικά περπατώντας πιο πέρα, βρήκαμε σε ένα πεζόδρομο ένα και καθίσαμε. Ένα χάμπουργκερ, πατάτες και μια κόλα 12€. Τσιμπημένες τιμές.

Συνεχίσαμε για αρκετή ώρα τη βόλτα στη πόλη και ιδιαίτερα γύρω από το ποτάμι, που έως και αργά είχε αρκετό κόσμο έξω είτε για ποτό είτε για βόλτα. Περπατάγαμε δίπλα από τα όμορφα φωτισμένα αξιοθέατα και παράλληλα κοιτούσα για κάποιο ζαχαροπλαστείο μπας και τρώγαμε κανένα γλυκό, αλλά μπααααα που τέτοια τύχη.

Παρακάτω η πανέμορφη τριπλή γέφυρα στο κέντρο της Λουμπλιάνας.

Σε μια στιγμή κοντοστάθηκα στο πεζόδρομο δίπλα από το ποτάμι, γιατί είδα κάτι που μου έκανε τρομερή εντύπωση. Τι είδα; Ένα ΑΤΜ μόνο του. Και όταν λέμε μόνο του, δεν εννοούμε σε κάποιο μαγαζί προφυλαγμένο για να μη γίνει στόχος κλεφτών αλλά δίπλα σε μια άκρη του πεζόδρομου, λειτουργικότατο, που οποιοσδήποτε άνετα μπορούσε να το φορτώσει και να φύγει. Στην Ελλάδα πόσες ώρες από τη στιγμή που θα το είχαν στήσει, θα υπήρχε ακόμα;;;

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας περνώντας και από τη φημισμένη γέφυρα των Δράκων αλλά και από τη γέφυρα των Χασάπηδων με τα λουκέτα αγάπης κρεμασμένα παντού.

Λίγο πριν αλλάξει η μέρα, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για ύπνο, δίνοντας ραντεβού με τη Λουμπλιάνα για την επόμενη μέρα το πρωί για να τη δούμε και υπό το φως του ήλιου.


Προς το παρόν… Lahko noč.

Χάρτης ημέρας

Χιλιόμετρα ημέρας 242

Κατάλυμα: Sport center Ljubljana hotel, ΛΟΥΜΠΛΙΑΝΑ ( πολύ καλό ) 105€ το τρίκλινο.



Συνεχίζεται...

 

[Joy of Road]

.

8η μέρα Τρίτη 13/09/22

Λουμπλιάνα (SLO) – Jasenovac (HR) – Μπάνια Λούκα (BiH)

Εκεί που μύριζε θάνατο…​

Ξημέρωσε η 8η μέρα του ταξιδιού μας και αφού πήραμε πρωινό στο ξενοδοχείο, φορτώσαμε τις μηχανές και ξεκινήσαμε για να επισκεφθούμε πρώτα το κάστρο της Λουμπλιάνας στο λόφο πάνω από τη πόλη και μετά το κέντρο της.

Φτάσαμε στο κάστρο, κάναμε μια βόλτα στους γύρω χώρους, τίποτα το ιδιαίτερο οπότε βγάλαμε φωτογραφίες την πόλη από ψηλά.

Καβάλα στις μηχανές, βάζουμε μπρος και γραμμή για το κέντρο της Λουμπλιάνας. Όχι όμως όλοι. Η δικιά μου ταλαιπωρία είχε περάσει ανεπιστρεπτί.

Το άλλο Ducati όμως κάτι το έπιασε. Γυρνάει το κλειδί ο KRS στο Multistrada 1000, τίποτα. Ενώ ακουγόταν η τρόμπα βενζίνης, τα όργανα νεκρά. Τι στο δι@ολο τα έπιασε τα Ducati σε αυτό το ταξίδι; Σκεφτόμαστε τι μπορεί να φταίει και το μυαλό μας πρώτα πάει στα καλώδια, κάπου μπορεί να κόπηκαν και κάνουν επαφή όποτε θέλουν, ή σε κάποια ασφάλεια. Μέχρι και ένας φύλακας του κάστρου ήρθε κοντά μας πρόθυμος να βοηθήσει ο άνθρωπος, όση ώρα εμείς παλεύαμε με το Ducati να καταλάβουμε τι φταίει.

Ξαφνικά γυρνάει ο KRS και μας λέει: “Θα πάρω τηλέφωνο τον ειδικό”. Τηλέφωνο λοιπόν στον ειδικό Multistradιολόγο, ένα φίλο στη Βέροια για να μας διαφωτίσει. Του λέει το πρόβλημα και αμέσως του απαντά: “Βγάλε και ξαναβάλε τη φύσα στα όργανα, ίσως να μην κάνει καλή επαφή”. Έτσι λοιπόν και κάνουμε. Βγάζουμε και ξαναβάζουμε τη φύσα, γυρνάει το κλειδί και όλα ΟΚ. Να ναι καλά ο σύντροχος Ducatista, μας γλύτωσε από ταλαιπωρία. Βλέπεις όσοι έχουμε Ducati, έχουμε μάθει να ζούμε με αυτά τα μικροπταίσματα και τα αντιμετωπίζουμε με λύσεις εκ των έσω.

Και μου το είχε επισημάνει ο συνταξιδιώτης μου Tasos κάποια στιγμή στο παρελθόν σε κουβέντα που κάναμε ότι πλέον οι βλάβες που θα βγάζουν οι μοτοσυκλέτες και τα αυτοκίνητα κατά 90% θα είναι από φύσες και αισθητήρες. Βλέπεις παραγεμίσαμε ηλεκτρονικά…

Ανακουφισμένοι που το όλο πρόβλημα είχε τελειώσει σε ένα τέταρτο, κατηφορίσαμε προς το κέντρο της πόλης. Παρκάραμε τις μηχανές δίπλα από τη γέφυρα των Δράκων που είχε ένα μικρό χώρο για μοτοσυκλέτες και ξεκινήσαμε για ξενάγηση στη γεμάτη από κόσμο Λουμπλιάνα.

Περιπλανηθήκαμε για αρχή στη γέφυρα των Δράκων με τα όμορφα αγάλματα και περνώντας από την κεντρική αγορά φτάσαμε στη κοντινή γέφυρα των Χασάπηδων με το γυάλινο πάτωμα και τα γεμάτα λουκέτα αγάπης στα κάγκελα της.

Στο πλάι της συγκεκριμένης γέφυρας, χρόνια πριν βρίσκονταν αρκετά κρεοπωλεία, αλλά λόγω της έντονα άσχημης μυρωδιάς στο σχεδόν κέντρο της πόλης, αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν.

Συνεχίσαμε προς τα υπόλοιπα αξιοθέατα, αρχίζοντας από την τριπλή γέφυρα Tromostovje

όπου εκεί υπήρχε η Φραγκισκανική Εκκλησία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου

και το μνημείο του ποιητή France Prešeren ( 1800-1849 ), ενός από τους μεγαλύτερους ποιητές του ευρωπαϊκού ρομαντισμού, όπου από αυτόν πήρε το όνομα της η κεντρική πλατεία.

Στον πεζόδρομο της παλιάς πόλης και συγκεκριμένα στη πλατεία Mestni υπήρχε το συντριβάνι Robba και δίπλα του το Δημαρχείο της πόλης.

Είχαμε φάει σχεδόν 2 ώρες σε αυτή τη πρωινή βόλτα μας στη Λουμπλιάνα και αναγκαστικά έπρεπε να πάμε προς τις μηχανές για να ξεκινήσουμε τη σημερινή μας διαδρομή. Οπότε επιστροφή προς τη γέφυρα των Δράκων.

Αναχώρηση από τη Λουμπλιάνα γύρω στις 11:30 με τη συνέχεια προς τα σύνορα από πανέμορφη διαδρομή. Και όταν λέμε πανέμορφη διαδρομή, εννοούμε κάτι ανάμεσα σε αυστριακά χωριά και χωριά της Τοσκάνης.

Κάποια στιγμή του Google map, του ήρθε η θεία επιφοίτηση και παρατηρώ ότι μας ξεστρατίζει από τον επαρχιακό δρόμο που πηγαίναμε και μας στέλνει σε έναν τρίτο-τέταρτο δρόμο. Κοιτάω και ξανακοιτάω και μονολογώ που μας πάει το μαραφέτι. Σηκώνω το κεφάλι μου και θυμάμαι να χαζεύω μια ξύλινη γέφυρα που ένωνε τις δυο όχθες του ποταμού, δίπλα να υπάρχει ένα ξενοδοχείο σαν κάστρο και ο δρόμος συνέχιζε μέσα από πανύψηλα δέντρα που κάλυπταν τον ήλιο.

Θέλοντας να μας περάσει στην απέναντι μεριά ενός ποταμού και λόγω ότι η επόμενη γέφυρα ήταν αρκετά μακριά, για να μην κάνουμε ένα μεγάλο κύκλο και βγούμε κατά πολύ από τη διαδρομή, το GPS μας έκανε ένα “οδηγικό” δώρο πριν την βαρεμάρα του αυτοκινητόδρομου στην Κροατία που είχαμε αποφασίσει να μπούμε για να γλιτώσουμε χλμ.

Φτάνοντας στα σύνορα Σλοβενίας-Κροατίας δεν αργούμε με τα διαδικαστικά λόγω του ότι είμαστε Ευρωπαίοι πολίτες ( τρομάρα μας ) και μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο για να κερδίσουμε χρόνο και να φτάσουμε γρήγορα στον επόμενο προορισμό μας.

Εδώ να υπενθυμίσω ότι στη Κροατία τα διόδια λειτουργούν όπως και στην Ιταλία.

Δηλαδή πατάς κουμπί...

και παίρνεις χαρτί.

Διασχίσαμε όλη την Κροατία, περνώντας από τον περιφερειακό του Zagreb και απογευματάκι φτάσαμε στα σύνορα Κροατίας-Βοσνίας. Αναγκαστική στάση λοιπόν για να επισκεφθούμε το επόμενο αξιοθέατο, το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Jasenovac.

Από αρκετά μέτρα μακριά φαινόταν το μνημείο του.

Λίγα λόγια από το internet για το…

Γιασένοβατς ( Σερβο-Κροατικά: Logor Jasenovac ) ένα πρώην στρατόπεδο συγκέντρωσης και εξόντωσης το οποίο ιδρύθηκε στην κροατική επαρχία της Σλαβονίας από το Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας ( Φασίστες του Κερατά!!! ) κατά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το στρατόπεδο κατασκευάστηκε υπό τις ευλογίες των Ναζί και διοικούνταν από το καθεστώς των Ουστάσι. Ήταν ένα από τα μεγαλύτερα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Ευρώπης ενώ έχει αναφερθεί ως «Το Άουσβιτς των Βαλκανίων». Στη γειτονική περιοχή είχαν φτιάξει και στρατόπεδο συγκέντρωσης για παιδιά. Στο Γιασένοβατς, οι κρατούμενοι ήταν Σέρβοι, Εβραίοι, Ρομά και κάποιοι πολιτικοί αντιφρονούντες. Οι Σέρβοι αποτελούσαν την πλειοψηφία των κρατούμενων και μεταφέρονταν εκεί μετά την άρνηση τους να ασπαστούν τον Καθολικισμό.

Καταναγκαστική εργασία, σούπα με νερό και άμυλο για φαγητό και για τη δίψα νερό απ’ το ποτάμι. Κατά το διάστημα 1941 – 1945 ο αριθμός των νεκρών σύμφωνα με επίσημα στοιχεία υπολογίζεται πάνω από 100.000 αλλά ανεπίσημα ο αριθμός φτάνει στους 700.000. Τη νύχτα της 29ης Αυγούστου 1942, οι φύλακες έβαλαν στοιχήματα μεταξύ τους για το ποιος θα μπορούσε να σκοτώσει το μεγαλύτερο αριθμό κρατουμένων. Ένας από τους φύλακες περηφανεύτηκε ότι έκοψε τους λαιμούς 1.360 νεοφερμένων κρατουμένων!!!

Πολλά θύματα για ευκολία τα πετούσαν στο ποταμό Σάβο ή τα έθαβαν σε ομαδικούς τάφους. Όταν οι παρτιζάνοι κατέλαβαν το χώρο, ένας στρατιώτης έπειτα από πιέσεις και για να γλιτώσει την επιτόπου εκτέλεση, υπέδειξε τους ομαδικούς τάφους των αιχμαλώτων. Η φρίκη σε όλο της το μεγαλείο.

Πίσω στο ταξίδι μας λοιπόν… και σκεπτόμενος αυτά που είδα και διαβάσα μέσα στο μουσείο, και βλέποντας και φωτογραφίζοντας το “πέτρινο λουλούδι” ( το μνημείο του Γιασένοβατς ) με έπιασε μια μελαγχολία για την τραγική κατάληξη που είχαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι.

Δεν μείναμε αρκετή ώρα μέσα στο μουσείο, μιας και είχαμε έρθει ταξίδι για να περάσουμε καλά. Αράξαμε πιο πέρα για λίγο και παράλληλα ψάξαμε και βρήκαμε τα καταλύματα που θα διανυκτερεύαμε το βράδυ.
Η σημερινή μας διαδρομή συνεχίστηκε έως τα σύνορα και συγκεκριμένα τα σύνορα Κροατίας-Βοσνίας που ήταν δίπλα.

Φτάνουμε κοντά στο συνοριοφυλάκιο και βλέπουμε αρκετό κόσμο με τα διαβατήρια στα χέρια αλλά η ουρά των αυτοκινήτων δε “τσούλαγε”. Και εκεί που ξεκινάμε να ρωτήσουμε τι συμβαίνει, βγαίνει από τα γραφεία μια δίμετρη Κροάτισα αστυνομικός και αρχίζει να μας λέει κάτι στη γλώσσα της. Προλαβαίνω και σταματώ την φόρα που είχε πάρει, λέγοντας της “in English please”, κάνοντας τη να χαμογελάσει και να μας εξηγήσει ότι επειδή έχει πέσει το σύστημα, δεν μπορούσαν να μας “τσεκάρουν”. Οπότε θα έπρεπε να κάναμε ένα κύκλο χιλιομέτρων και έξτρα ταλαιπωρία μισής ώρας για να πάμε στον πιο κοντινό συνοριακό σταθμό ώστε να περάσουμε από κει στη Βοσνία. Έτσι και έγινε.

Παίρνοντας το δρόμο παράλληλα με τον ποταμό Σάβο, φτάσαμε και περάσαμε τα σύνορα. Μπαίνοντας στη Βοσνία και συγκεκριμένα στο σερβικό κομμάτι της στη λεγόμενη δημοκρατία της Σέρπσκα, κινήσαμε για την πρωτεύουσά της, τη Μπάνια Λούκα, όπου και θα διανυκτερεύαμε.

Πληροφοριακά η Μπάνια Λούκα... είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης και έδρα της κυβέρνησης της Σερβικής Δημοκρατίας της Βοσνίας. Έχει πληθυσμό 150.997 κατοίκους και είναι το μεγαλύτερο κέντρο της Βοσνιακής Κράινας, περιοχής που καλύπτει τη δυτική Βοσνία-Ερζεγοβίνη.

Φτάσαμε στη πόλη και αργήσαμε να βρούμε το ένα από τα δύο καταλύματα που θα μέναμε μιας αφού ο ιδιοκτήτης ούτε τηλέφωνο σήκωνε, ούτε σωστή διεύθυνση είχε βάλει στο Booking. Όσο για το δικό μας, το τρίκλινο, μας παραπλάνησαν οι φωτογραφίες από το parking με μοτοσυκλέτες που είχε στο Booking. Γενικά η κατασκευή και η διακόσμηση του σπιτιού ήταν πριν το πόλεμο. Τον Α΄ παγκόσμιο!!! Λόγω ότι ήταν ήδη αργά δεν κάναμε απόπειρα να βρούμε κάτι καλύτερο. Εξάλλου έναν ύπνο θα κάναμε, δεν θα το αγοράζαμε. Να έχουμε κάτι να λέμε μετά από χρόνια και να γελάμε.

Κάναμε ένα γρήγορο μπάνιο και βγήκαμε περπατώντας για φαγητό. Και ευτυχώς μπήκαμε στο πρώτο εστιατόριο-πιτσαρία που βρήκαμε και φάγαμε με τιμή 8~10€ το άτομο, γιατί όλα έκλειναν στις 10. Και 10 σημαίνει 10, αφού σχεδόν μας έδιωξαν. Μόλις φύγαμε από κει, ξεκινήσαμε μια βραδινή βόλτα για το κέντρο της πόλης μπας και βρούμε κάποιο μπαράκι να πιούμε κάτι αλλά τα πάντα ήταν κλειστά και δε βρήκαμε ούτε κολλυβόζουμο.

Αναγκαστικά επιστρέψαμε για ύπνο και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την άλλη μέρα το πρωί για να δούμε και τη Μπάνια Λούκα την ημέρα.

Χάρτες ημέρας

Χιλιόμετρα ημέρας 117 + 234 = 351


Κατάλυμα: Vladan apartments, Μπάνια Λούκα ( γκρέμισμα εκ βόθρων ήθελε ) 22€ τρίκλινο - 7,5€ το άτομο.


Συνεχίζεται...

 

[Joy of Road]

.

9η ημέρα Τετάρτη 14/09/22

Μπάνια Λούκα (BiH) – Σαράγεβο (BiH)

Στην Ιερουσαλήμ της Ευρώπης…​

Ξυπνάμε το πρωί και φορτώνοντας τα πράγματα, μας βρίσκει ο Vladan, ο ιδιοκτήτης του apartment ( της κακιάς ώρας ) και ρωτώντας μας προς τα πού θα πηγαίναμε, μας συμβούλεψε να ακολουθήσουμε τη ορεινή διαδρομή μέσα απ’ τα φαράγγια.

Λες και εμείς θα πηγαίναμε από αυτοκινητόδρομο ( Μάστορα, φροντιστήριο κάναμε, διαβασμένοι ήρθαμε, δεν είμαστε άντε-άντε ).

Ξεκινάμε για την κεντρική πλατεία της Μπάνια Λούκα για πρωινό καφέ και φαγητό.

Καφές λοιπόν στην κεντρική πλατεία με 1,5€ και πρωινή βόλτα για να δούμε για λίγο την αγορά και τα αξιοθέατα της πόλης. Επειδή ήταν αρκετά νωρίς, στη περιοχή γύρω από τη κεντρική πλατεία που καθίσαμε, υπήρχε αρκετή ησυχία αλλά όχι για πολύ. Η περιοχή κινούνταν σε προεκλογικούς ρυθμούς και σιγά-σιγά άνοιγαν τα κομματικά περίπτερα με τους συνεργάτες επίδοξων βουλευτών, να προσπαθούν να προσελκύσουν όσο πιο πολλούς ψηφοφόρους μπορούσαν.

Φωτογραφίες στον όμορφο πεζόδρομο και λίγο πιο πέρα στα δυο τρία αξιοθέατα της πόλης.

Αναμνηστικά σουβενίρ, ξανά πάνω στις μηχανές και γραμμή για βενζινάδικο και φουλάρισμα με 1,40€ το λίτρο.

Ξεκινάμε τη σημερινή διαδρομή περνώντας από τα προάστια της Μπάνια Λούκα, όπου από κει αρχίζει μια όμορφη διαδρομή μέσα από το φαράγγι του ποταμού Vrbas με συντροφιά το ποτάμι, άλλοτε μεγάλο και άλλοτε όταν έσμιγαν τα βουνά να γίνεται ποταμάκι.

Στο πουθενά είδαμε έναν "παρατηρητή" και έναν "επαγγελματία φωτογράφο" της τοπικής αστυνομίας, κοινώς μπλόκο.

Η άσφαλτος αρκετά καλή και η φύση ολόγυρα να δίνει και αυτή το δικό της τόνο. Η διαδρομή συνεχιζόταν με τούνελ και βράχια κατακόρυφα κομμένα σαν να πήρε κάποιος το μαχαίρι και κόβοντας τα, να πήρε το κομμάτι που περνούσε το ποτάμι.

Έχοντας κάνει αρκετά χλμ βγαίνουμε από την κεντρική επαρχιακή οδό και μπαίνουμε σε τρίτο-τέταρτη επαρχιακή ανεβοκατεβαίνοντας ένα - δύο βουνά με τα έλατα να ομορφαίνουν το τοπίο. Ένα κομμάτι του μου θύμισε την ανάβαση από Λεπτοκαρυά προς Καρυά Ολύμπου.

Συνεχίζοντας σε αυτό το όμορφο σκηνικό φτάνουμε σε μια διασταύρωση που ο δρόμος που θα έπρεπε να ακολουθήσουμε γινόταν εντουράδικος χωματόδρομος. Πωωπωω που μπλέξαμε!!! Πίσω μας ένα αυτοκίνητο με ξένους που και ο οδηγός του άρχισε να προβληματίζεται. Τον ρωτάω τι του δείχνει το GPS, μπας και μας διαφωτίσει αλλά τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου. Και όλα αυτά γιατί το αυτοκίνητο της Google έχει περάσει να βιντεοσκοπήσει μόνο το 2~5% της Βοσνίας.

Ξαφνικά περνάει από δίπλα μας ένα περιπολικό της τοπικής αστυνομίας και σε ερώτηση μας “τι καπνό φουμάρει ο δρόμος”, μας επιβεβαίωσε ότι είναι χωματόδρομος για περίπου 10 χλμ. Η έταιρη εφαρμογή που είχαμε διαθέσιμη, το Sygic, μας έδωσε μια άλλη επιλογή την οποία μας συνέστησε και ο αστυνομικός. Ξεκινήσαμε λοιπόν δειλά-δειλά σε ένα δρομάκι πλάτους 3μ. αλλά μετά από 3-4 χλμ έγινε και αυτός χωματόδρομος και σε κάποια σημεία με νερολακούβες και λάσπες, αλλά για κάνα 5άρι χλμ μόνο.

Ο δρόμος αρχίζει να καλυτερεύει και μπαίνοντας σ’ ένα χωριουδάκι ξεχασμένο από το θεό, άθελά μας δώσαμε χαρά στους κατοίκους του, που στο άκουσμα των κινητήρων μας ( ειδικά του ξηροκάμπανου 1000 του KRS ) πετάχτηκαν έξω μαζί με τα παιδιά τους και άρχισαν να μας χαιρετούν.

Συνεχίζουμε από τον κεντρικό επαρχιακό δρόμο περνώντας από όμορφα φτωχικά χωριά με στόχο να φτάσουμε στον τελικό μας προορισμό για σήμερα την πρωτεύουσα της Βοσνίας και πολύπαθη πόλη του Σαράγεβο.

Μπήκαμε για 45 χλμ στον αυτοκινητόδρομο ( διόδια 1€ ) και ανεβοκατεβαίνοντας το λόφο στα προάστια του Σαράγεβο, φτάσαμε στη πόλη.

Λίγα λόγια από το internet για το…

Σαράγεβο ή Σεράγεβο, την πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης. Η μητροπολιτική περιοχή του, που περιλαμβάνει το Καντόνι του Σαράγεβο, το Ανατολικό Σαράγεβο και γειτονικούς δήμους έχει 555.210 κατοίκους. Φωλιασμένο μέσα στην ευρύτερη κοιλάδα του Σαράγεβο, περιβάλλεται από τις Δειναρικές Άλπεις και βρίσκεται κατά μήκος του ποταμού Mίλιατσκα, στην καρδιά της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων.

Λόγω της μακράς και πλούσιας ιστορίας του θρησκευτικής και πολιτιστικής ποικιλομορφίας, το Σαράγεβο αποκαλείται συχνά «Ιερουσαλήμ της Ευρώπης». Είναι η μόνη μεγάλη ευρωπαϊκή πόλη που διαθέτει μουσουλμανικό τζαμί, καθολική εκκλησία, ορθόδοξη εκκλησία και εβραϊκή συναγωγή στην ίδια γειτονιά.
Το 1885 ήταν η πρώτη πόλη στην Ευρώπη και η δεύτερη στον κόσμο με δίκτυο ηλεκτρικού τραμ που διέσχιζε την πόλη, μετά το Σαν Φρανσίσκο. Το 1914 υπήρξε ο τόπος της δολοφονίας του αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου της Αυστρίας, που προκάλεσε τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1984 φιλοξένησε τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες.
Την 1 Μαρτίου του 1992 με τη δολοφονία ενός Σέρβου σε ορθόδοξο γάμο από ένα μουσουλμάνο, ο πόλεμος της Βοσνίας μόλις είχε αρχίσει. Από τον Απρίλιο του 1992 έως τον Φεβρουάριο του 1996 και για 1.425 ημέρες η πόλη υπέστη τη μακρύτερη πολιορκία πρωτεύουσας στην ιστορία του σύγχρονου πολέμου, κατά τον Πόλεμο της Βοσνίας και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Πίσω στο ταξίδι μας λοιπόν… και γραμμή για τα ξενοδοχεία. Είχαμε κλείσει διαφορετικά ξενοδοχεία αλλά στη γύρω περιοχή του κέντρου. Φτάσαμε στο ένα από τα δύο και με το που αράζουμε έρχεται κατευθείαν ένας αστυνομικός και μας λέει ότι απαγορεύεται η στάθμευση εκεί και θα πρέπει να φύγουμε. Ήμασταν βλέπεις δίπλα από ένα αστυνομικό τμήμα. Τον καθησυχάζουμε ότι σε 5 λεπτά θα φύγουμε αράζοντας λίγο παραπάνω. Αφού κανονίζουμε το ζευγάρι στο 1ο ξενοδοχείο, φεύγουμε για το δικό μας, το οποίο πιο κεντρικά δε γίνεται. Ήταν πίσω από το κτίριο που στεγάζει την εθνική βιβλιοθήκη και πρώην δημαρχείο της πόλης και που ουσιαστικά από κει ξεκινά και το παζάρι της παλιάς πόλης. Κεντρικό ξενοδοχείο λοιπόν και με τιμή αρκετά καλή. 70€ το τρίκλινο ήτοι 23€ το άτομο με parking, αλλά χωρίς πρωινό.

Είχαμε φτάσει νωρίς στο Σαράγεβο, οπότε βγήκαμε για μια γρήγορη βόλτα, να τσιμπήσουμε κάτι και να πάρουμε μια μικρή γεύση από τη παλιά πόλη. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, ξεκούραση, μπάνιο και ετοιμαστήκαμε για τη μεγάλη βραδινή βόλτα στα αξιοθέατα του Σαράγεβο.

 

[Joy of Road]

.
Στη βραδινή βόλτα μας λοιπόν, ξεκινήσαμε από τη Baščaršija την ιστορική αγορά του Σαράγεβο, όπου γινόταν ψιλό-χαμός από τουρίστες και ντόπιους και το παζάρι με τα μικρά μαγαζάκια να πουλάνε γενικά τρία πράγματα. Αναμνηστικά παντός είδους, μικρά γλυκατζίδικα με γλυκά ταψιού και παντός είδους λουκούμια ( βλέπε σουτζούκ-λουκούμ ) και τέλος καφεκοπτεία με βοσνιακό καφέ ( σαν τον ελληνικό καφέ με διαφορετική μίξη όμως και ελαφρύτερος σαν καφές σε σχέση με τον ελληνικό ). Εκεί σταμπάραμε και τα υποψήφια εστιατόρια για φαγητό αργότερα.

Περάσαμε από τον καθολικό καθεδρικό ναό της Ιερής Καρδιάς και συνεχίσαμε στην Ferhadija, τον πιο εμπορικό δρόμο της πόλης με πιο ευρωπαϊκό στυλ.

Φτάσαμε στη Vjecna Vatra, την "Αιώνια Φλόγα", ένα μνημείο που συμβολίζει τη νίκη των Γιουγκοσλάβων επί του ναζισμού αλλά και ένα αφιέρωμα στα θύματα του Σεράγεβο κατά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο.

Διασχίζοντας μια από τις πολλές γέφυρες του ποταμού Miljacka που κόβει στα δύο το Σαράγεβο, περάσαμε στην άλλη μεριά της πόλης και περπατήσαμε από όμορφα φωτισμένα αξιοθέατα έως το Αυτοκρατορικό τζαμί, το 1ο που χτίστηκε μετά την άλωση της πόλης από τους μουσουλμάνους.

Επόμενο αξιοθέατο η Latinska Ćuprija, η γέφυρα που από εκεί το 1914, με την αφορμή της δολοφονίας του διαδόχου του θρόνου της Αυστροουγγαρίας, Φραγκίσκου Φερδινάνδου και της συζύγου του, δούκισσας Σοφίας, ξεκίνησε ο Ά παγκόσμιος πόλεμος.

Τελειώνοντας τη βόλτα μας φωτογραφήσαμε την εθνική βιβλιοθήκη και πρώην δημαρχείο της πόλης με την ξεχωριστή αρχιτεκτονική και τον όμορφο φωτισμό της.

Αναγκαστικά γυρίσαμε στη Baščaršija για να βάλουμε και κάτι στο στόμα μας γιατί όλη αυτή την ώρα μας είχε κόψει η πείνα.

Έχοντας πιάσει κουβέντα για το που θα κάτσουμε για φαγητό, ακούμε την κλασσική ατάκα: “ Έλληνες είστε; ” Μας είχαν πάρει χαμπάρι τρεις Έλληνες στρατιωτικοί από την EUFOR( ευρωπαϊκή δύναμη Βοσνίας) που ήταν από Θεσσαλονίκη, Καστοριά και Γιάννενα. “Ψοφάγανε” για κουβέντα οι άνθρωποι και δικαιολογημένα γιατί μετά από καιρό έβλεπαν Έλληνες, αφού στην περιοχή οι μοναδικοί Έλληνες είναι αυτοί και οι υπάλληλοι της πρεσβείας. Μιλήσαμε λίγο για τη ζωή στο Σεράγεβο και μας συμβούλευσαν που θα μπορούσαμε να φάμε. Αφού χαιρετηθήκαμε, συνεχίσαμε τη βόλτα μας στα αξιοθέατα της πόλης. Τελικά φάγαμε σε ένα καλό φαστ φουντάδικο με 8€ το άτομο.

Επειδή είχαμε πάει σχεδόν παντού στο Σαράγεβο, ήταν αμαρτία να μην μπούμε και σε ένα ζαχαροπλαστείο για ένα γλυκάκι πριν τον ύπνο. Οπότε ψάχναμε να βρούμε ένα καλό.

Περπατώντας στο δρόμο και στην είσοδο ενός υπαίθριου μπαρ είδαμε και την παρακάτω διαφήμιση της Coca Cola...

και σκέφτομαι ότι δε μπορεί να έχει την ίδια σημασία όπως στην ελληνική γλώσσα. Αποκλείεται!!!

Ψάχνοντας βρήκα ότι στα βοσνιακά το kolobara σημαίνει κύκλος. Είπα και γω!!!

Μπήκαμε λοιπόν σε ένα μικρό ζαχαροπλαστείο και φάγαμε κάτι γλυκά ταψιού, μα κάτι γλυκά… εγώ, γιατί οι υπόλοιποι βάλθηκαν να δοκιμάσουν σουτζούκ-λουκούμ.

Μα σουτζούκ-λουκούμ… Ερασιτέχνες!!!

Καλύτερα να κόβατε ένα κομμάτι από τα Diablo Rosso μου...

Συνεχίσαμε προς το ξενοδοχείο για να πάμε για ύπνο, ρίχνοντας και μια ματιά στις παρέες που είχαν μαζευτεί και τραγουδούσαν ανατολίτικα τραγούδια. Δώσαμε ραντεβού για το πρωί για πρωινό καφέ στη Baščaršija στο παζάρι της πόλης.

Οπότε Laku noc για τώρα…


Χάρτης ημέρας

Χιλιόμετρα ημέρας 204

Κατάλυμα: Hotel Corner, Σαράγεβο ( αρκετά καλό και στη καλύτερη μεριά ) 70€ το τρίκλινο.


Συνεχίζεται...

 

[Joy of Road]

.

10η μέρα Πέμπτη 15/09/22

Σαράγεβο (BiH) – Ποντγκόριτσα (MNE)

Πίσω στο τόπο του εγκλήματος…​

10η μέρα σήμερα και το πρωινό μας βρίσκει νωρίς-νωρίς να ετοιμαζόμαστε για τη σημερινή μέρα και αφού φορτώσαμε μπαγκάζια, πήγαμε για πρωινό στο παζάρι της πόλης.

Βρήκαμε ένα μικρό μαγαζάκι όπου φάγαμε μια γευστικότατη τυρόπιτα ( 0,60€ και 2 και 3 φάγαμε!!! ) και πίνοντας διπλό espresso ( 1€ ) στιλωθήκαμε και ήμασταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την πολύωρη οδήγηση που είχαμε μπροστά μας.

Ξεκινώντας τη σημερινή μας διαδρομή θα περνάγαμε από τη Βοσνία στο Μαυροβούνιο, ώστε να οδηγήσουμε ξανά στα όμορφα μέρη που είχαμε περάσει το 2018, αλλά και οδηγώντας καινούρια κομμάτια. Να πάρουν και μια ιδέα οι συνταξιδιώτες μου που δεν είχαν ξαναπεράσει από κει, τι εστί οδηγικά το Μαυροβούνιο. Πρώτη στάση για βενζίνη σε τιμή Βαλκανίων, δηλαδή στο 1,40€ και συνέχεια προς τη βοσνιακή επαρχία.

Όμορφη διαδρομή λίγο μετά τα προάστια του Σαράγεβο ανάμεσα από βουνά και ένα ωραίο φαράγγι.

Φτάνοντας στη Foca, στο τελευταίο μεγάλο χωριό της Βοσνίας στο δρόμο για το Μαυροβούνιο, κάναμε μια στάση σε ένα καφενείο που είχαμε σταματήσει και το 2018. Τότε είχαμε ζήσει ανεπανάληπτες στιγμές με τον ιδιοκτήτη του, τον Vitas. Είχαμε κάτσει για καφέ και αφήνοντας του για 3 βοσνιακούς καφέδες 5€, πήρε το πεντάευρο, το κόλλησε στο μέτωπό του και άρχισε να χορεύει.

Αράξαμε λοιπόν μπροστά από το καφενείο του Vitas για λίγο για να δούμε το φίλο μας ( σιγά μη μας θυμόταν ). Αλλά το μόνο που βρήκαμε ήταν ένας τουρίστας από την Αυστραλία που είχε έρθει διακοπές στα Βαλκάνια και περίμενε και αυτός τον ιδιοκτήτη. Καταλάβαμε ότι το καφενείο το είχε γυρίσει σε πανσιόν. Επειδή όμως και αργούσε ο Vitas αλλά και πάνω απ’ το κεφάλι μας απλωνόταν απειλητικά ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο, φύγαμε με προορισμό τα σύνορα με το Μαυροβούνιο.

Κ@λόδρομος από Φότσα μέχρι τα σύνορα. Από το 2018 δεν έχει πέσει ούτε μια χούφτα χαλίκι….

Εντύπωση μας κάνει όμως η ανάπτυξη που συναντάμε από άποψη υποδομών σε σχέση με πριν 4 χρόνια που είχαμε ξαναπεράσει. Τότε είχαμε δει 2 ή 3 μικρά camping με φυσιολατρικές δραστηριότητες. Τώρα πρέπει να πετύχαμε 10 και πλέον τέτοιου είδους καταλύματα. Η διαδρομή στα εδάφη της Βοσνίας τελειώνει περνώντας από τη σιδερένια γέφυρα τύπου Bailey στο Scepan Polje με το ξύλινο πάτωμα και από κει Dobrodošli ( καλώς ήρθατε ) στο Μαυροβούνιο.

Και από τα δυο συνοριοφυλάκια ξεμπερδέψαμε γρήγορα, οπότε γραμμή για την ενδοχώρα του Μαυροβουνίου.

Στη σχεδίαση του ταξιδιού αποφασίσαμε η διαδρομή μας να περιέχει όμορφα ορεινά περάσματα του Μαυροβουνίου, που το πιο όμορφο από αυτά το είχαμε διασχίσει βράδυ το 2018, οπότε δεν το ευχαριστηθήκαμε και άλλα τα οποία είχαμε αναγκαστικά απορρίψει λόγω εναλλακτικών διαδρομών.

Το πρώτο πέρασμα στο Μαυροβούνιο ήταν το πέρασμα από το φαράγγι του ποταμού Piva με τα 52 λαξευμένα τούνελς, το ένα πίσω απ’ το άλλο, μια διαδρομή 25 απολαυστικών χλμ έως το Pluzine. Μια από τις πιο όμορφες διαδρομές που έχουμε κάνει στα Βαλκάνια. Την είχαμε κάνει το 2018 μέσα στο σκοτάδι, με τα φώτα των μηχανών μας να φωτίζουν τα θεοσκότεινα τούνελς. Βέβαια να περνάς μέσα στο σκοτάδι 52 συνεχόμενα τούνελς σε πιάνει φόβος και σου μένει χαραγμένο στη μνήμη για πάντα. Πραγματική σκουλικότρυπα, ταξίδι στο χωροχρόνο…

Βέβαια και το ποτάμι-λίμνη Piva δίνει ένα πανέμορφο τόνο στις φωτογραφίες μας.

Πριν το Pluzine αφήσαμε τον επαρχιακό με σκοπό να πάρουμε το δρόμο για το εθνικό πάρκο Durmitor και την κορυφογραμμή στο Bobotov Kuk. Μια διαδρομή που στην αρχή της θυμίζει το προηγούμενο πέρασμα που κάναμε με τα τούνελς.

Και συνεχίζεται για λίγο μέσα από πυκνή βλάστηση και λίγο αργότερα ξεκινάει το αλπικό τοπίο παρόμοιο με το Μπάρο στα Τζουμέρκα.

Μικρή στάση στο σήμα κατατεθέν του δρόμου, τη μπασκέτα στη μέση του πουθενά, που αντικρίζοντάς τη το 2018 είχαμε βάλει τα γέλια. Αναμνηστικές φωτογραφίες για λίγο και εν συνεχεία πορεία προς το peak της κορυφογραμμής, το Sedlo pass στα 1905μ.

Ευτυχώς δεν ήταν ΣΚ επομένως δεν είχε καθόλου κίνηση και σε συνδυασμό με τον καλό καιρό που βρήκαμε, ευχαριστηθήκαμε τη πανέμορφη διαδρομή.

Για καλή μας τύχη το σύννεφο που μας ακολουθούσε από τα προάστια του Σαράγεβο διαλύθηκε, οπότε δεν είχαμε το άγχος τι καιρός θα μας βρει στα βουνά του Μαυροβουνίου.

.

 

[Joy of Road]

.
Επόμενη στάση στο Zabljak για βενζίνη.

Είχα ψάξει την προηγούμενη μέρα από περιέργεια τι τιμή λίτρου θα συναντούσαμε στα βενζινάδικα του Μαυροβουνίου και μόλις το μετέφερα στους συνταξιδιώτες μου αρχίσανε τα πειράγματα. “Σιγά μην έχει τόσο”, “Και αποκλείεται”. Φτάνουμε στο βενζινάδικο και μόλις βλέπουν την τιμή, τους κόβεται η μιλιά. Τιμή λίτρου στο Μαυροβούνιο 1,28€. Όταν στην Ελλάδα είχε η βενζίνη 1,95€.

Και αναρωτιέσαι μετά “πόσα βγάζει το κράτος, πόσα το καρτέλ και πόσα ο βενζινάς στην Ελλάδα;”

Βλέπε Κώστα Τσάκωνα στο Μάθε παιδί μου γράμματα…6 χρόνια στο δημοτικό, 6 χρόνια στο γυμνάσιο…

Βάλαμε τη φθηνή βενζινούλα μας ( γιατί να μην έχω 30άρι ρεζερβουάρ; ) και πήραμε το δρόμο για το επόμενο αξιοθέατο που θα βρίσκαμε λίγο παρακάτω τη γέφυρα του ποταμού Tara.

Μιλάμε για τον ποταμό Tara που το φαράγγι του σε ένα σημείο είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη και το δεύτερο μεγαλύτερο στο κόσμο. Όσον αφορά τη γέφυρα, το 1937 που κατασκευάστηκε ήταν η μεγαλύτερη τοξοτή γέφυρα στην Ευρώπη. Καταστράφηκε στο Β’ παγκόσμιο πόλεμο και ξαναχτίστηκε το 1946.

Αράξαμε για ένα καφέ σε μια καφετέρια με υπέροχη θέα προς τη γέφυρα, βγάλαμε φωτογραφίες και κουβεντιάσαμε για την υπέροχη διαδρομή που μόλις είχαμε κάνει.

Για να μην καλομαθαίνουμε στο καθισιό, δεν αργήσαμε τη στάση μας και συνεχίσαμε μέσα από μια εξίσου πανέμορφη διαδρομή παράλληλα με το φαράγγι του ποταμού Tara προς το Kolasin και κει ένα νέο πέρασμα με τούνελ, φαράγγια και τα λοιπά μας περίμενε για να φτάσουμε στον τελικό μας προορισμό για σήμερα την πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου, την Podgorica.

Φτάνουμε στην Podgorica και αράζουμε σε μια καφετέρια για να βρούμε ξενοδοχείο. Τελικά βρίσκουμε ένα αρκετά καλό ξενοδοχείο με 50€ το τρίκλινο με πρωινό ( 17€ το άτομο ). Γρήγορο μπάνιο και γραμμή για το κέντρο για να βρούμε κάτι για φαγητό. Η άποψη που μας άφησε η Ποντγκόριτσα όση ώρα περπατάγαμε ήταν μιας μέτριας πόλης χωρίς κάποιο σοβαρό αξιοθέατο, κάτι που να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον.

Στο δρόμο βρήκαμε δυο κοπέλες και τις ρωτήσαμε που θα μπορούσαμε να φάμε κάπου καλά. Μας υπέδειξαν ένα εστιατόριο λίγο μακριά από κει που βρισκόμαστε αλλά μας είπαν ότι αξίζει τον κόπο. Το ίδιο φαινόταν και από τις αξιολογήσεις του στο internet. Πηγαίνοντας προς τα κει και μιλώντας ελληνικά, μας άκουσε μια πιτσιρίκα η οποία ήταν Ελληνίδα και έμενε στη Ποντγκόριτσα εδώ και κάποια χρόνια και μας επιβεβαίωσε για τα του εστιατορίου.

Οπότε το εστιατόριο Pod Volat ( προτείνεται ) ήταν μονόδρομος, τρώγοντας μέχρι σκασμού και πληρώνοντας 16€ το άτομο. Και μιλάμε για εστιατόριο που ο σερβιτόρος σου έβαζε νερό στο ποτήρι με πετσέτα και τέτοια κόλπα. Γυρισμός με τα πόδια για να χωνέψουμε αλλά οι ψιχάλες λίγο πριν φτάσουμε στο ξενοδοχείο, μας ανησύχησαν για το τι θα συναντούσαμε στην αυριανή μας διαδρομή.

Laku noć και πάλι…


Χάρτης ημέρας

Χιλιόμετρα ημέρας 326


Κατάλυμα: Crnogorska-Kuća, ΠΟΝΤΓΚΟΡΙΤΣΑ ( αρκετά καλό αλλά μακριά από το κέντρο ) 50€ το τρίκλινο +πρωινό.


Συνεχίζεται...

 

[Joy of Road]

.

11η μέρα Παρασκευή 16/09/22

Podgorica (MNE) – Tirana (AL) – Berat (AL)

Εν αρχή ην το Χάος… το κυκλοφοριακό!!!​

Προτελευταία μέρα του ταξιδιού μας και ξυπνάμε κατά τις 07:00 με σκοπό να φύγουμε νωρίς-νωρίς από την Ποντγκόριτσα ώστε να αποφύγουμε την ενδεχόμενη βροχή.
Βγαίνοντας από το δωμάτιο για να πάμε στο εστιατόριο, ο καιρός ήταν “φορτωμένος” λες και μας περίμενε στη γωνία… και στο βάθος ακούγονταν μπουμπουνητά. Πάμε για πρωινό, όπου εκεί βρήκαμε και κάποιους συμπατριώτες που έκαναν ένα ταξίδι με αυτοκίνητο σε Σκόπια, Σερβία, Μαυροβούνιο και θα γύρναγαν όπως και εμείς από Αλβανία. Προτού τελειώσουμε το φαγητό ξεκινάει μια μπόρα, μια θεομηνία, χωρίς να ξέρουμε αν θα σταματήσει και πότε. Πω ρε π@ύστη μου, πάλι βροχή, πάλι αδιάβροχα!!!

Βάζουμε τις μηχανές σε ένα υπόστεγο, φοράμε αδιάβροχα, φορτώνουμε μπαγκάζια και περιμένουμε μέχρι να κόψει λίγο για να ξεκινήσουμε. Αλλά μπα που να κόψει; Η ώρα περνάει και η βροχή δε λέει να σταματήσει. “09:30 ώρα, κεραυνούς να ρίχνει θα ξεκινήσουμε” ανακοινώνω στους υπόλοιπους. Το ξενοδοχείο μας ήταν σε ένα στενό δρομάκι που όσο κι αν κοίταξα δεξιά κι αριστερά, πουθενά δεν είδα φρεάτιο υπονόμου. Οπότε καταλαβαίνετε ότι τα 200 μέτρα έως τη λεωφόρο, ήταν σαν να διασχίζαμε τη Κασπία θάλασσα!!! Στα πρώτα 20 μέτρα ήδη τα πόδια μου πλατσουρίζανε ( και σκεφτόμουν την παραμονή του ταξιδιού: να πάρω τις γκέτες; Μπα, πόση βροχή θα φάμε, έλεγα ).

Αφού βγήκαμε στην “ακτή”, βάλαμε βενζίνη ( τη φθηνή με 1,28€ ) και ξεκινήσαμε για τα σύνορα. Στη σημερινή μας διαδρομή είχαμε σκοπό να περάσουμε προς την Αλβανία από ένα συνοριακό σταθμό βόρεια από τη πόλη Σκόδρα, ψηλά στα βουνά, περνώντας από έναν όμορφο πέρασμα, το Leqet e Hotit, 20χλμ απολαυστικού δρόμου αλλά…

στην παρακάτω φωτογραφία παρμένη από το Windy.com δείτε τι ερχόταν από πίσω μας και το οποίο θα έπρεπε να αποφύγουμε…

Το σχήμα στη φωτογραφία δεν είναι προϊόν μοντάζ, είναι αληθινό.

Οπότε αυτό το πέρασμα το αφήνουμε για άλλη φορά και παίρνουμε τον κλασικό δρόμο παράλληλα με τη λίμνη Σκόδρα για να μη βρεθούμε προ εκπλήξεως. Στα τελευταία χωριά του Μαυροβουνίου οι δρόμοι είχαν γίνει ποτάμια!!! Κανό να βλέπαμε στο δρόμο δε θα μας έκανε εντύπωση. Υπόνομοι ούτε για δείγμα. Όμορφη και αυτή η διαδρομή παράλληλα με τη λίμνη.

Φτάσαμε στα σύνορα και αφού τελειώσαμε με τις διατυπώσεις μπήκαμε Αλβανία.

Μετά τα σύνορα, στη Σκόδρα, οι δρόμοι ήταν άστα να πάνε. Ευτυχώς η βροχή είχε σταματήσει και ένα άγχος μας είχε φύγει. Αλλά στην καινούρια “πίστα” που ξεκινάγαμε ( σκέψου ηλεκτρονικά παιχνίδια ), είχαμε να αντιμετωπίσουμε τους Αλβανούς οδηγούς. “Δύσκολη πίστα” η κατ’ ευφημισμό εθνική οδός από Σκόδρα για Τίρανα.

Ξεκινάμε λοιπόν με μονή λωρίδα ανά κατεύθυνση κι ο θεός βοηθός. Αρκετή κίνηση αφού τα αυτοκίνητα πήγαιναν σιγά, λόγω της ολισθηρότητας του δρόμου από τη βροχή που είχε πέσει πριν. Πανάκριβα αυτοκίνητα και στα πλαϊνά του δρόμου κάθε λογής μαγαζιά και αρκετά πλυντήρια αυτοκινήτων ( της κακιάς ώρας ). Σχεδόν όλοι κολλητά στη διπλή διαγράμμιση ώστε να μην σε αφήνουν να προσπεράσεις, λες και θα τους έπαιρνες τη σειρά προτεραιότητας στο γκισέ της τράπεζας.

Και ενώ πηγαίνουμε κανονικά στο δρόμο, ένα κλειστό βανάκι από ένα συνεργείο αρχίζει και κάνει όπισθεν για να μπει στο δρόμο χωρίς να κοιτάξει πίσω του, λες και έκανε κύκλους στο χωράφι του. Κορνάρω μην βγει καταπάνω μου, πέρα βρέχει. Ευτυχώς με έναν ελιγμό γλύτωσα. Ο άλλος χωρίς να βγάλει φλάς, κόβει απότομα πάνω στη διπλή γραμμή για να μπει σε ένα parking ενός μαγαζιού. Τι κι αν οδηγεί στην εθνική, τι κι αν πίσω του έχει ουρά λόγω της κίνησης που είχε ο δρόμος. Αποφάσισε ότι εδώ στρίβω. “ Ο Θεός αποφάσισε!!! ” Στα παλιά του τα adidas!!! Ο καθένας οδηγούσε όπως του κ@βλωνε!!!

Και γω που νόμιζα ότι πέρυσι στη Νάπολη τα είχα δει όλα!!! Τουλάχιστον στη Νάπολη οι Ιταλοί έχουν το νου τους και στους άλλους οδηγούς. Στην Αλβανία ο καθένας παίζει μόνος του!!!

Και πάμε στο κλου της ημέρας, τα Τίρανα…

Μπαίνοντας στα προάστια είχα βάλει το GPS να μας περάσει από το κέντρο της πρωτεύουσας, να το δούμε λίγο και να πιούμε ένα καφέ. Βλέποντας αρκετή κίνηση όμως στο δρόμο προς το κέντρο ( ταχύτητα 10χλμ max ), σκέφτηκα να κινηθούμε παράλληλα από τον υπολογισμό του GPS για να αποφύγουμε τη κίνηση. Χαχα!!! Τι να αποφύγεις. Κατέβαιναν όλοι στο κέντρο των Τιράνων με τα αυτοκίνητα. Κάτι σαν… Όλοι κουτσοί, στραβοί στον άγιο Παντελεήμονα.

Λίγα λόγια από το Internet για τα...

Τίρανα (αλβανικά: Tirana) τη πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Αλβανίας. Τα Τίρανα έγιναν πρωτεύουσα της Αλβανίας το 1920 και τότε είχαν καταγραφεί 244.200 κάτοικοι. Σήμερα ο Δήμος Τιράνων έχει 557.442 κατοίκους (2015) και ο Νομός Τιράνων έχει πάνω από 883.996 κατοίκους (2018). Τα Τίρανα βρίσκονται στον ίδιο παράλληλο με τη Νάπολη, τη Μαδρίτη, την Κωνσταντινούπολη και τη Νέα Υόρκη και στον ίδιο μεσημβρινό με τη Βουδαπέστη και την Κρακοβία.


Στο ταξίδι μας λοιπόν, θηριώδη SUV και μεγάλου κυβισμού αυτοκίνητα, κυκλοφοριακό χάος χωρίς λόγο. Σκέφτηκα ότι μπορεί να έχουν κάποια διαδήλωση πιο πέρα, αλλά μπα είχαν διαδήλωση με αυτοκίνητα. Βασικά επίδειξη πλούτου από εγχώριους και μετανάστες Αλβανούς.

Βρίσκουμε κάπου να αράξουμε απέναντι από ένα πάρκο, βγάζουμε αδιάβροχα, μιας και η ζέστη που είχε σε συνδυασμό με την υγρασία, μας είχε κάνει να ιδρώσουμε και καθόμαστε να πιούμε ένα καφέ.

Πετάγεται ένας από τους συνταξιδιώτες μου και προτείνει να περάσουμε οπωσδήποτε από τη κεντρική πλατεία των Τιράνων, έτσι για μια φώτο. “Δε βλέπεις τι γίνεται στο δρόμο; Θα μπλέξουμε”. Τελικά κάνω την καρδιά μου πέτρα και φεύγουμε. Το GPS μου έδειχνε ότι για μια διαδρομή 3,5χλμ θα χρειαζόμασταν μισή ώρα.

Ξεκινάμε λοιπόν καινούρια πίστα στο Colin McRae Rally.

Κίνηση-κίνηση-κίνηση!!!

Περιττό να πω πως ο καθένας έκανε ότι ήθελε, άραζε όπου έβρισκε είτε για να πιεί καφέ, είτε να πάει για ψώνια. Αράζοντας όπου ήθελε, έκλεινε ολόκληρη λωρίδα και δεν τον ένοιαζε αν δημιουργούσε χάος. Αλλά όλα καλά, την υγειά μας να χουμε. Τα πόδια μου είχαν αρχίσει να ζεσταίνονται και κοιτάζοντας τη θερμοκρασία λαδιού, βλέπω ότι από το σταμάτα ξεκίνα η θερμοκρασία είχε φτάσει τους 125° C. Εκεί έχω αρχίσει και φουντώνω για τη μ@λακία που κάναμε να μπούμε στο κέντρο. Μετά χιλίων βασάνων φτάνουμε στη κεντρική πλατεία.

Σταματάμε για φωτογραφίες από τους “τουρίστες” μας. Αδιάφορη πλατεία χωρίς κάποιο όμορφο κτίριο και ερωτηματικό από μέρους μου για έναν ουρανοξύστη-έκτρωμα που κατασκευαζόταν.

Γιατί ρε παιδιά δε παίρνετε μαθήματα από ιστορικές πόλεις της Ευρώπης; Τι πάτε να παραστήσετε; Το Dubai των Βαλκανίων; Πωπω μπιτ μυαλό!!!

Ανεβήκαμε στις μηχανές και υπομένοντας για λίγο τη κίνηση της Αλβανικής πρωτεύουσας, φτάσαμε στα προάστια για να συνεχίσουμε ως τον τελικό μας προορισμό για σήμερα, την πόλη του Berat.

Είχαμε να καλύψουμε μια απόσταση 100χλμ, οδηγώντας ένα κομμάτι του αυτοκινητόδρομου Τίρανα-Ελμπασάν και εν συνεχεία μέσα από επαρχιακούς δρόμους της γείτονος χώρας.

Όμορφη διαδρομή και ειδικότερα ο επαρχιακός μετά τον αυτοκινητόδρομο. Σε ένα μικρό χωριό λίγο πριν το Μπεράτ και ενώ χαζεύαμε την όμορφη φύση, στο βάθος στα 100 μέτρα στην άκρη του δρόμου, πετάγεται από ένα θάμνο ένα παιδάκι κρατώντας ένα ξύλο στα χέρια και το κούναγε πέρα-δώθε με δύναμη. Κατευθείαν ο νους μου πήγε στο κακό. Ρε θες να το πετάξει και να έχουμε άλλα. Έκοψα ταχύτητα και κατάλαβα ότι πρόκειται για παιδί με σύνδρομο Down που δεν κατάλαβα αν χάρηκε πολύ που μας είδε ή δε χάρηκε καθόλου. Τι να πω...

Αφού το προσπεράσαμε, σκέφτηκα ότι αν πέταγε το ξύλο προς τα πάνω μου, μπορεί και να άκουγα από ψηλά… Ο άλλος κόσμος καλεί Θου-Βου, όβερ!!!

Ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση στα τελευταία χλμ πριν το Berat, ήταν οι πάρα πολλές μικρές πετρελαιοπηγές που είδα στα χωράφια, σημάδι πως η περιοχή έχει κοιτάσματα πετρελαίου και τα εκμεταλλεύονται.

Εκ των υστέρων διάβασα πως η περιοχή έχει το μεγαλύτερο χερσαίο κοίτασμα στην Ευρώπη ( το ξέρει η Shell; Για να πάει να τους τα πάρει για ένα κομμάτι ψωμί το λέω ). Τώρα πως αυτοί βγάζουν πετρέλαιο και η τιμή της βενζίνης ήταν στο 1,70€ ένας θεός ( ο καπιταλισμός ) ξέρει.

Κάπως έτσι θα είμαστε και εμείς αν αρχίσουμε εξορύξεις πετρελαίου και φυσικού αερίου, οπότε μην ονειρεύεστε πετροδόλλαρα και κελεμπίες…

Είχαμε φτάσει στο Berat και μπαίνοντας στη πόλη επιβεβαιώθηκαν οι πληροφορίες που είχα διαβάσει. Είχα προτείνει στους συνταξιδιώτες μου τη λύση της διανυκτέρευσης στη συγκεκριμένη πόλη αφού σε πολλά ταξιδιωτικά που είχα διαβάσει την ονόμαζαν σαν την πιο γραφική πόλη της χώρας.


Λίγα λόγια από το Internet για το...

Μπεράτ (αλβανικά: Berati), πόλη της νοτιοκεντρικής Αλβανίας, πρωτεύουσα τόσο της Επαρχίας όσο και του Νομού Μπεράτ. Ο πληθυσμός της πόλης είναι περίπου 71.000. Toν Ιούλιο του 2008 η παλιά πόλη (συνοικία Μάγκαλεμ) κατεγράφη εντός του Καταλόγου Παγκόσμιας Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.

Πίσω στο ταξίδι μας λοιπόν... σταματήσαμε για λίγο σε μια καφετέρια κοντά στο κέντρο για να βρούμε ξενοδοχείο. Σταθήκαμε τυχεροί μιας και βρήκαμε πολύ ωραίο κατάλυμα σε πολύ καλή τιμή με 35€ το τρίκλινο +πρωινό ( 12€ το άτομο ).

Κάναμε ένα γρήγορο μπάνιο και βγήκαμε για βόλτα στη πόλη. Όμορφα αφημένη στο πέρασμα του χρόνου με τα παραδοσιακά σπίτια στη πλαγιά του λόφου και το ποτάμι που διαρρέει τη πόλη να δίνουν το κάτι παραπάνω στη γραφικότητά της. Και αν ρίξουν λίγο περισσότερο βάρος στη συντήρηση κάποιων παραδοσιακών σπιτιών, θα γίνει ακόμα ομορφότερη. Κάτι που είδα και απόρησα σε αυτή τη μικρή πόλη ήταν ο Λευκός Οίκος. Ναι δε διαβάσατε λάθος, ο Λευκός Οίκος. Πάθαμε τη πλάκα μας βλέποντας το μεγαθήριο που ακούει στο όνομα Hotel Colombo.

Εντυπωσιακά φωτισμένο το κτίριο που νόμιζες ότι βρισκόσουν στην Washington. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας περνώντας από το κεντρικό πεζόδρομο όπου γινόταν κανονική “ παρέλαση ” από τους ντόπιους και τους λιγοστούς ξένους.

Καταλήξαμε για φαγητό σε ένα από τα πιο καλό-αξιολογημένα εστιατόρια της πόλης πάνω σε μια ωραία ταράτσα με ωραία θέα και αρκετά καλό φαγητό αλλά το προσωπικό ήθελε δουλειά ακόμα, ειδικότερα στην αριθμητική ( οριακά πέρναγαν τη βάση στα ρέστα και στη μετατροπή ). Αφού παραγγείλαμε το τι θα φάμε ακολούθησε η εξής ερώτηση από τη νεαρή σερβιτόρα, τη μόνη που ήξερε αγγλικά.

- Τι θα πιείτε; ρωτάει.
- Τέσσερις μπύρες και μια cola, της λέω.
- Δυστυχώς μας τελείωσε η cola, μου λέει.
Γυρνάω στα ελληνικά και της λέω γελώντας:
- Τελείωσε η cola; Κλείσ’ το τώρα ( το μαγαζί )!!!

Συνεχίσαμε το βραδινό μας και τυχαία ξαναβρήκαμε και τους Έλληνες που είχαμε συναντήσει το πρωί στο ξενοδοχείο στη Podgorica. Μιλήσαμε για λίγο και ανταλλάξαμε γνώμες και εμπειρίες για τα μέρη που επισκεφθήκαμε. Γύρω στα μεσάνυχτα γυρίσαμε στο δωμάτιο για ύπνο καθώς η αυριανή μέρα θα ήταν η τελευταία του ταξιδιού μας και όσο να ναι, μια μελαγχολία την είχαμε.


Naten e mire από το Berat.


Χάρτης ημέρας

Χιλιόμετρα ημέρας 257

Κατάλυμα: Ηotel Arbri, ΜΠΕΡΑΤ ( πολύ καλό ) 35€ το τρίκλινο +πρωινό.


Συνεχίζεται...

 

[Joy of Road]

.

12η ημέρα Σάββατο 17/09/22

Berat (AL) – Πάτρα (Καλαμάτα)

This is the END…​

Ξυπνήσαμε νωρίς-νωρίς για την τελευταία μέρα του ταξιδιού μας και ο καιρός απ' ότι βλέπαμε δε θα ήταν σύμμαχος μας, τουλάχιστον μέχρι να μπούμε στην Ελλάδα. Η απόσταση που είχαμε να καλύψουμε σήμερα ήταν αρκετή γύρω στα 500χλμ για τους 3 από τους 4 αλλά για τον KRS ήταν 700+. Βέβαια δεν είχαμε κάτι αξιοσημείωτο να δούμε στη σημερινή διαδρομή μας, οπότε τα κεφάλια κάτω, οδήγηση και στάση μόνο για ανεφοδιασμό.

"Το GPS με στέλνει για αρχή βόρεια και από κει έξω από τον Αυλώνα και μετά τον κατήφορο για κάτω . Ολόκληρο κύκλο.
Γιατί όλο αυτό το κύκλο;
Ο άλλος δρόμος από τα βουνά είναι παραπάνω μια ώρα. Μάλλον θα είναι μονοπάτι .
Ας κάνουμε το κύκλο, μη μας βρει η βροχή στα βουνά γιατί δεν είναι και το καλύτερο.
Το θέμα είναι ότι ο καιρός έρχεται από τα βορειοδυτικά."

Όπως και τη χθεσινή ημέρα, έτσι και σήμερα αναγκαστήκαμε πριν ξεκινήσουμε να φορέσουμε αδιάβροχα, γιατί η βροχή είχε ήδη ξεκινήσει.

Déjà vu. Καλά θα περάσουμε!!!

Περιμέναμε για λίγο μπας και κόψει και ευτυχώς φύγαμε από το κατάλυμα μας με λίγη ψιχάλα.

Κάναμε μια μικρή στάση για βενζίνη, πριν αποχαιρετήσουμε την όμορφη πόλη του Berat, σε ακριβή τιμή για την Αλβανία στα 1,70€ το λίτρο. Και ξεκινήσαμε λοιπόν προς τα βόρεια και οδηγώντας για περίπου 50χλμ συνοδεία ψιχάλας φτάσαμε στη διασταύρωση με τον αυτοκινητόδρομο. Μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο και αφού είχαμε διανύσει καμμιά 20αριά χλμ... Here comes the rain again.

Ναι όπως καταλάβατε ξεκίνησε η βροχή. Μέσα σε 3 λεπτά η βροχή είχε γίνει καταιγίδα μιας και βρισκόμαστε μέσα στο μάτι του καιρού. Δυστυχώς δεν έχουμε φωτογραφίες για να καταλάβετε τι εννοούμε. Βλέπεις και η Citizen, για κατάδυση μόνο ρολόγια βγάζει, δε βγάζει και κινητά με κάμερα!!!

Για 15χλμ πρέπει να φάγαμε 1 λίτρο βροχής ανά κυβικό μηχανής. Νερό λέμε, όχι αστεία. Είχα βγάλει πιο πριν τα γάντια για να μπορώ να χειρίζομαι καλύτερα το GPS και ένοιωθα να μου τρυπούν τα χέρια με βελόνες. Ο φίλος με το BMW παρόλο που φόραγε εντουράδικα γάντια , ένιωθε και αυτός “τσιμπήματα” στα χέρια. Η δυνατή βροχή σε συνδυασμό με την υγρασία περιόρισε την ορατότητα μας στα 50 μέτρα max. Κάτι αντίστοιχο με τη βροχή που φάγαμε στα προάστια της Βιέννης κάτι μέρες πριν. Ευτυχώς η καταιγίδα πήγαινε δυτικά και εμείς νότια, οπότε με την ταχύτητά μας στα 80χλμ την ώρα καταφέραμε να ξεφύγουμε από τη θεομηνία και να συνεχίσουμε προς τα σύνορα.

Αφού τη βγάλαμε καθαρή από τη καταιγίδα, στο Χάρο θα κωλώναμε; Γιατί λίγο παρακάτω ο Χάρος με μορφή γυναίκας οδηγού μου είχε στήσει καρτέρι. Ενώ πηγαίναμε κανονικά στον επαρχιακό, βλέπω ένα αυτοκίνητο να φτάνει αφρενάριστο στην διασταύρωση που ήταν μπροστά μας στα 50 μέτρα. Το κεφάλι της οδηγού να είναι στραμμένο στην αντίθετη μεριά από αυτή που ερχόμουν εγώ και την έβλεπα πως ξεκίναγε να μπει κάθετα στη λωρίδα μου. Όπερ και σημαίνει ότι θα γινόμουν χαλκομανία στο πλαϊνό μέρος του αυτοκινήτου της. Πρέπει να πάτησα την κόρνα του Ducati συνεχόμενα για 4 δευτερόλεπτα. Μέχρι να δω τη κεφάλα της να γυρνά είχε πάει η ψυχή μου στη Κούλουρη.

Τα επόμενα χλμ ήταν διαδικαστικά μέχρι τα σύνορα.

Φτάνοντας κοντά στα σύνορα στο χωριό Βουλιαράτες φουλάραμε βενζίνη και μετά από λίγο φτάσαμε Κακκαβιά.

Έλεγχος χαρτιών στην αλβανική μεριά και κλήρωση στο μυαλό του αλβανού συνοριοφύλακα για το ποιου τα μπαγκάζια θα ελέγξει.

Άνοιξε τη βαλίτσα, μου λέει σε άπταιστα ελληνικά.
Έχετε τίποτα ναρκωτικά; μου λέει χαλαρός και ψάχνει τις 4 μεριές της μπαγκαζιέρας.
Μόνο Pepsi πίνω, όχι κόκα, του απαντάω.

Και σκέφτομαι, ναι ρε γάτε αν είχα ναρκωτικά θα ερχόμουν σα βλάκας να στο πω. Ρε που τα βρήκαν αυτά τα φυντάνια!!!

Στην ελληνική μεριά απλά κλείσαμε το μάτι στο συνοριοφύλακα λέγοντας παράλληλα ότι είμαστε Έλληνες και περάσαμε.

Η τελευταία ομαδική στάση του φετινού μας ταξιδιού ήταν στα ΣΕΑ στην Αμφιλοχία βάζοντας την τελευταία βενζίνη του ταξιδιού και αποχαιρετώντας τον KRS και ευχαριστώντας τον για την ωραία παρέα όλες αυτές τις 12 μέρες . Έφυγε βιαστικά για να μην τον πιάσει η νύχτα στο δρόμο προς Καλαμάτα ( είχε να κάνει 250+ χλμ παραπάνω ). Σουρουπώνοντας περνάγαμε τη γέφυρα στο Ρίο και ακόμα ένα ταξίδι μας είχε φτάσει στο τέλος του.


Χάρτης ημέρας

Χιλιόμετρα ημέρας 483 (770)




ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΤΑΞΙΔΙΟΥ


ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΤΑΞΙΔΙΟΥ

Συνολικά Χιλιόμετρα: 4588

Χιλιόμετρα διαδρομών: 4553

Τα υπόλοιπα 35 χλμ χασίματα, εύρεση ξενοδοχείων, εύρεση parking κ.α.


ΕΞΟΔΑ ΤΑΞΙΔΙΟΥ

Σύνολο εξόδων 1180€ ( δικά μου )

Βασικά έξοδα ταξιδιού στο περίπου:

Βενζίνες 460€ ( 6lt/100km )

Διαμονή 288€ ( 11 βράδια σε τρίκλινο )

Διόδια – Βινιέτες 92€ ( Rossfeldstraße - Nockhalmstraße - Mangart pass )

Φαγητά, καφέδες, προμήθειες τράπεζας κ.α. 300€ ( περίπου 25€ *12 μέρες )

Σουβενίρ 40€



ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ

Για την ομορφιά και τη μεγαλοπρέπεια της Βουδαπέστης δεν χρειάζεται να πω τίποτα εγώ. Για τα μέρη που θαυμάσαμε στην Αυστρία οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους. Στην αποκάλυψη του ταξιδιού μας τη Σλοβενία, δεν αξίζει με τίποτα να κινηθείς από αυτοκινητόδρομο, γιατί θα χάσεις όλες τις ομορφιές των επαρχιακών δρόμων. Τώρα όσον αφορά την ανερχόμενη δύναμη στον τουρισμό, τα Βαλκάνια δηλαδή, αδίκως δεν είναι στη θέση που τους αξίζει. Γιατί τα έχει όλα και συμφέρει!!!


ΑΣΦΑΛΕΙΑ

Στο συγκεκριμένο ταξίδι, πουθενά δεν συναντήσαμε κάποια ύποπτη φάτσα, ύποπτες κινήσεις, αλλά και εμείς δεν το παίξαμε πουθενά άνετοι και ωραίοι και πάντα κλειδώναμε καλά τις μηχανές. Τα βράδια που βγαίναμε για φαγητό κανείς δε μας έβαλε στο μάτι, κανείς δε μας πείραξε και πολλές φορές γυρνάγαμε αργά.


Εν κατακλείδι 12 μέρες γεμάτες όμορφες εικόνες από ορεινά περάσματα, από όμορφες πόλεις και από ωραία αξιοθέατα. Σίγουρα έπρεπε να γνωρίσουμε καλύτερα κάποιες από τις πόλεις που επισκεφθήκαμε αλλά όπως είπα και σε προηγούμενη μέρα, αυτό το κάνεις καλύτερα και φθηνότερα αεροπορικώς. Τα ταξίδια που κάνουμε βασίζονται στην οδήγηση, περνώντας από γνωστά μέρη συνδυάζοντάς τα και με μέρη που δύσκολα γνωρίζεις αν δεν τα ψάξεις. Όπως είχα διαβάσει κάπου: “Ταξιδεύοντας με το αεροπλάνο πηδάς από κουκίδα σε κουκίδα”. Συμπληρώνοντάς το, εμείς προσπαθούμε να γνωρίσουμε τις κουκίδες αλλά και τις "πιο όμορφες γραμμές" που ενώνουν αυτές τις κουκίδες.

Να ευχαριστήσω τους συνταξιδιώτες μου για την ωραία παρέα όλες αυτές τις 12 μέρες, με όλα τα καλά και τα παράξενα που μας έτυχαν και ευτυχώς όχι κακά, γιατί γυρίσαμε πίσω σώοι και αβλαβείς. Και ειδικότερα τη Georgia, τη γυναίκα της παρέας, συνταξιδιώτρια του ΚΤΜ που:

1ον βγάζοντας ωραίες φωτογραφίες “έβγαλε τα λεφτά της” ( χαχα ) και δεν χρειάστηκε να σταματάμε κάθε λίγο και λιγάκι για να βγάζουμε εμείς φωτογραφίες και

2ον δεν παραπονέθηκε ποτέ όπου και να πήγαμε, όπου και να οδηγήσαμε.

Επίσης να τους ευχαριστήσω για την εμπιστοσύνη που μου δείχνουν για το σχεδιασμό του κάθε ταξιδιού. Γιατί βασικά ψάχνω να βρω μια κοινή συνισταμένη για να περάσουμε όλοι καλά.

Μακάρι τα ταξίδια μας να αποτελέσουν κίνητρο για κάποιους, ώστε να νιώσουν “ γεμάτοι ” και ευχαριστημένοι όπως νιώθουμε πάντα την τελευταία ημέρα.

Αν κάποιος θέλει παραπάνω πληροφορίες εδώ είμαι να τον βοηθήσω .




Καλά και ασφαλή χιλιόμετρα για όλους!!!

 

[Joy of Road]

.
Και τρία βιντεάκια από το ταξίδι μας για όποιον ενδιαφέρεται .

Αν λοιπόν λένε ότι μια φωτογραφία = 1000 λέξεις,

το βίντεο = 1000+++... λέξεις.

1ο μέρος

Galicica pass - Εθνικό πάρκο Μαυρόβου - Βουδαπέστη - Salzburg - Red Bull Museum - Rossfeld panorama straße - Hallstatt


2ο μέρος

Nockalmstrasse - Wurzen pass - passo di Pramollo - Plockenpass - Mangart pass -Vrisc pass - Λίμνη Bled


3ο μέρος

Vrbas pass - Piva canyon road - Bobotov Kuk - Sedlo pass - Moraca canyon road

 

[Savvas62]

Εξαιρετικό οδοιπορικό!
Και σε άλλα τέτοια ωραία με υγεία!