Game of Roads 2024 - Αυστροουγγαρία: πότε γλυκειά, πότε σκληρή…

[Joy of Road]

.
Κάποια στιγμή κι ενώ κινούμασταν στον αυτοκινητόδρομο, έχοντας διανύσει γύρω στα 70 χλμ από την ώρα που ξεκινήσαμε, έριξα μια ματιά στα όργανα της μηχανής. Παρατήρησα ότι η θερμοκρασία του λαδιού ήταν σε πρωτόγνωρα επίπεδα για το αερόψυκτο Ducati. 50°C!!! Λες και είχα βάλει μπροστά τη μηχανή 5 λεπτά νωρίτερα...

GAME OF ROADS 2024

ΑΥΣΤΡΟΟΥΓΓΑΡΙΑ: πότε γλυκειά, πότε σκληρή…​

Μετά το ανεπανάληπτο περσινό ταξίδι μας στα ορεινά περάσματα των Πυρηναίων, στα γαλλικά φαράγγια και στην Τοσκάνη, αποφασίσαμε φέτος να αφήσουμε τα πολλά ορεινά περάσματα κατά μέρος. Θα οδηγούσαμε κάποια περάσματα αλλά ως επί το πλείστον θα ρίχναμε το βάρος του ταξιδιού μας σε πόλεις και περιοχές που για αρκετά χρόνια τις γυρόφερνα στο μυαλό μου. Πόλεις που κάποτε αποτελούσαν μέλη μιας κραταιάς αυτοκρατορίας, της Αυστροουγγαρίας, η οποία διαλύθηκε στο τέλος του Α’ Παγκόσμιου πολέμου.


Προετοιμασία

Πέντε μήνες σχεδόν πριν το ταξίδι, είχαμε αρχίσει να ψάχνουμε για πληροφορίες. Εστιάσαμε περισσότερο στα αξιοθέατα των πόλεων που θα επισκεπτόμασταν και όχι τόσο από ποιους δρόμους θα γίνει αυτό, πράγμα πρωτόγνωρο για εμάς. Προσωπικά όμως, έχοντας χρόνο μέχρι την έναρξη του ταξιδιού, δεν μπορούσα να μην μπω στο πειρασμό και να ψάξω όλες τις πιθανές εκδοχές, του πως θα πάμε από το ένα μέρος στο άλλο, ειδικά από μέρη που στο χάρτη φαίνονταν καταπράσινα. Δεν γίνεται εγώ προσωπικά να πάω από τη μια κουκίδα έως την άλλη, από την πιο σύντομη διαδρομή και δη από αυτοκινητόδρομο. Αυτό θα γίνει μόνο, αν στη διαδρομή που ακολουθούμε δεν υπάρχει κάτι το ενδιαφέρον ( πράγμα σπάνιο ) ή ο καιρός και ο χρόνος είναι εχθρικοί απέναντί μας.

Οπότε αφιέρωσα λίγο χρόνο, ψάχνοντας για κάποιο ωραίο πέρασμα να το χωρέσω στη διαδρομή του ταξιδιού μας, αλλά δυστυχώς η ευρύτερη περιοχή δεν ενδείκνυται για τέτοια. Όσα βρήκα τελικά, μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Τουλάχιστον είχαμε βρει άλλα πανέμορφα μέρη και συνδυάζοντας τα αυτά, με τα λίγα οδηγικά περάσματα και με τις πόλεις που θα επισκεπτόμασταν, είχαμε φτιάξει ένα αρκετά όμορφο και ενδιαφέρον ταξίδι.

Όπως λέει όμως και ο σοφός λαός “ η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται ”, αλλά από την ανάποδη. Ένα μήνα λοιπόν πριν πραγματοποιηθεί το ταξίδι, οι 2 από τους 5 της παρέας, μας ανακοίνωσαν ότι για προσωπικούς λόγους δεν θα μπορούσαν να ακολουθήσουν στο ταξίδι. Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά ο ένας, ο Tasos, παρόλο που είχε κάνει ένα παρόμοιο ταξίδι σε κάποια από τα μέρη εκείνα το μακρινό 2007, είχε ρίξει αρκετό ψάξιμο και είχε βρει δυο-τρία ωραία μέρη, που ήταν κρίμα να μην τα έβλεπε.

Τελικά το ταξίδι θα γινόταν από 3 άτομα και 2 μοτοσυκλέτες ( ένα ζευγάρι και εμένα ). Με τα καινούρια δεδομένα λοιπόν, εγώ θα διανυκτέρευα σε μονόκλινο δωμάτιο, επομένως αναγκάστηκα να μειώσω τις μέρες και τις περιοχές του ταξιδιού, κρατώντας το κόστος χαμηλά για να μη μου έβγαινε ο κούκος αηδόνι. Εξάλλου δε μας πήραν και τα χρόνια, οπότε ότι κόπηκε φέτος θα είναι κομμάτι ενός άλλου μελλοντικού ταξιδιού.

Κόντευαν οι μέρες που θα ξεκίναγε το ταξίδι και διαβάζοντας ο συνταξιδιώτης μου ο Panos μια ανάρτηση σε μια μοτοομάδα στο Facebook, μου μετέφερε κάτι που μας έβαλε σε σκέψεις. Με πληροφόρησε ότι από 1η Σεπτέμβρη του 2024 οι Έλληνες ταξιδιώτες που θα έμπαιναν στην επικράτεια της Σερβίας, θα έπρεπε να επιδείξουν σαν έγγραφο ταυτοποίησης το διαβατήριο τους και όχι την ταυτότητα. Μμμμμ με ζώσαν τα φίδια, σκεπτόμενος ότι αν ισχύει κάτι τέτοιο, ίσως θα έπρεπε να τροποποιήσουμε το ταξίδι και να ακυρώσουμε ένα κομμάτι του, γιατί δε προλαβαίναμε να βγάλουμε διαβατήρια.

Δεν αργώ λοιπόν και μπαίνω στην επίσημη ιστοσελίδα της πρεσβείας της Σερβίας για να βρω πληροφορίες. Δεν βρήκα καμία τέτοια ανακοίνωση. Αλλά για να ήμαστε σίγουροι αναγκάστηκα να πάρω τηλέφωνο την επόμενη μέρα την πρεσβεία της σέρβικης δημοκρατίας στην Ελλάδα. Τα παρακάτω λόγια από την υπάλληλο της πρεσβείας: “ Δεν ισχύει κάτι τέτοιο, αν ίσχυε θα το ξέραμε. Και με την ταυτότητα σας μπορείτε να μπείτε στη Σερβία”.

Άρα συμβουλή προς όλους όταν ακούς το κλασικό “ μου είπαν, άκουσα αυτό, διαδίδεται αυτό κι αυτό ” πριν απ’ όλα μιλήστε με κάποιον αρμόδιο γιατί έχουμε γεμίσει με άσχετους. Άρα ράδιο αρβύλα η πληροφορία, οπότε δε χρειάστηκε να αλλάξουμε τη διαδρομή του ταξιδιού μας.

Βέβαια ποτέ μη λες ποτέ. Θα αναγκαζόμαστε να αλλάζαμε τη ρότα του ταξιδιού για άλλο λόγο… Ο νόμος του Μέρφυ βλέπεις…


Αλλά θα τα δούμε όλα παρακάτω.



Οι κλασσικές οδηγίες προς ναυτιλλομένους…


ΕΓΓΡΑΦΑ

Ταυτότητα νέου τύπου σε στυλ πιστωτικής κάρτας.

Δίπλωμα: Το χάρτινο χρώματος ΡΟΖ είχαμε (δεν μας ζητήθηκε ποτέ).

Άδεια μοτοσυκλέτας

Διεθνής ασφάλεια (πράσινη κάρτα): Βγαίνει αυθημερόν από την ασφαλιστική εταιρία της μοτοσυκλέτας.

Οδική βοήθεια: Αν είσαι σε χώρα της Ε.Ε. ισχύει ότι και στην Ελλάδα. Καλύτερα όμως επικοινωνία με την ασφαλιστική σου.

Ευρωπαϊκή κάρτα ασφάλισης: Βγαίνει με αίτηση στον ασφαλιστικό φορέα του καθενός.

Καλό θα ήταν να υπάρχουν όλα και σε φωτοτυπίες σε άλλη μεριά για να μη χαθούν.

Τηλέφωνα πρεσβειών της Ελλάδος σε όλες τις χώρες.

Πανευρωπαϊκός αριθμός άμεσης βοήθειας: 112



ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ - ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ


ΠΕΡΙΟΔΟΣ
5 έως και 15 Σεπτεμβρίου 2024.


ΧΩΡΕΣ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΨΑΜΕ:
Βουλγαρία – Ρουμανία – Ουγγαρία – Σλοβακία – Πολωνία – Γερμανία ( μικρό κομμάτι ) – Τσεχία – Σερβία – Β. Μακεδονία και διάσχιση της Ελλάδας.


ΒΕΝΖΙΝΗ:

Τιμές: https://gr.globalpetrolprices.com/gasol ... es/Europe/.

ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ: ~ 1,30€ (09/2024).

ΡΟΥΜΑΝΙΑ: ~ 1,30€ (09/2024).

ΟΥΓΓΑΡΙΑ: ~ 1,50€ (09/2024).

ΣΛΟΒΑΚΙΑ: ~ 1,50€ (09/2024).

ΠΟΛΩΝΙΑ: ~ 1,50€ (09/2024).

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: ~ 1,80€ (09/2024).

ΤΣΕΧΙΑ: ~ 1,55€ (09/2024).

ΣΕΡΒΙΑ: ~ 1,45€ (09/2024).

ΣΚΟΠΙΑ: ~ 1,25€ (09/2024)


Τα παρακάτω ισχύουν λίγο-πολύ σε όσες χώρες ταξιδέψαμε.

Φώτα: Υποχρεωτικά όλο το 24ωρο.

Όρια ταχύτητας: 130 σε αυτοκινητόδρομους, 90 – 70 χιλ. σε επαρχιακούς και 50 – 30 χιλ. σε κατοικημένες περιοχές.

Προτεραιότητες: Σε κόμβους, προτεραιότητα έχουν αυτοί που κινούνται μέσα στον κόμβο.

Διαβάσεις: Σταματάμε οπωσδήποτε.

Επιτρεπόμενο αλκοόλ: Σε όλες τις χώρες σχεδόν το όριο είναι 0,5 και χαμηλότερο.

Ραντάρ & μπλόκα: Σε αυτοκινητόδρομους και μεγάλους επαρχιακούς που κινηθήκαμε δεν είδαμε σχεδόν τίποτα. Μπλόκα δύσκολα θα βρείτε πλέον, γιατί η τεχνολογία έχει προχωρήσει. Γιατί εκεί που άλλοτε υπήρχαν μπλόκα, τώρα υπάρχει ο Μεγάλος Αδελφός, κοινώς κάμερες.


ΔΙΟΔΙΑ

Τιμές: https://www.tolls.eu/

Στους αυτοκινητόδρομους των χωρών που ταξιδέψαμε τα οχήματα είτε πληρώνουν διόδια, είτε βινιέτα ( ένα είδος τελών κυκλοφορίας αυτοκινητόδρομου ). Ευτυχώς οι μοτοσυκλέτες σε αρκετές χώρες κυκλοφορούν δωρεάν.

Έτσι για να έχετε μια ιδέα…

Βουλγαρία – Ρουμανία – Σλοβακία – Τσεχία: υπάρχει το σύστημα της βινιέτας αλλά οι μοτοσυκλέτες δεν πληρώνουν.

Γερμανία: δεν υπάρχουν ούτε διόδια, ούτε βινιέτα για τις μοτοσυκλέτες.

Πολωνία: Υπάρχουν διόδια μόνο σε τρία κομμάτια αυτοκινητόδρομου σε όλη τη χώρα. Από Κρακοβία για Κατοβίτσε, από Βαρσοβία για Βερολίνο και από Βαρσοβία για Γκντάνσκ.

Ουγγαρία: οι μοτοσυκλέτες πληρώνουν βινιέτα, η οποία είναι μια απόδειξη από ταμειακή μηχανή σε βενζινάδικο, που κοστίζει σχεδόν 8€ για 10 μέρες ( 2024 ). Το 2022 κόστιζε 4,5€!!!

Σερβία: Στην αρχή του αυτοκινητόδρομου πατάς κουμπί και παίρνεις χαρτί και πληρώνεις στο τέλος της διαδρομής σου.

Σκόπια: Κάθε 25 χλμ διόδια.

Σε όλες τις χώρες έπαιρναν και κάρτες.


Επικοινωνία: Εντός Ε.Ε. ( Βουλγαρία – Ρουμανία – Ουγγαρία - Σλοβακία – Πολωνία – Γερμανία – Τσεχία ) δωρεάν ομιλία και MB.
Εκτός Ε.Ε. Σερβία και Σκόπια ΜΒ και €.


Τιμές ξενοδοχείων: Booking


Πρόγνωση καιρού: windy


Χάρτες –GPS: το ρόλο του πλοηγού φέτος τον μοιραστήκαμε και οι 2. Είχαμε στη διάθεσή μας και Sygic και Googlemaps. Μιλάω πάντα για εφαρμογή στο κινητό και όχι συσκευή GPS.


Μετρητά-Κάρτες: Revolut!!! Έπειτα από χρόνια κατάλαβα ότι οι άλλες κάρτες είναι απλά οδοντόκρεμες…


Ασφάλεια: Πρώτη μας προτεραιότητα να βρίσκουμε ξενοδοχείο με ασφαλές parking για να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια. Σε στάση για καφέ ή βόλτα σε μια πόλη, παρκάρουμε τις μοτοσυκλέτες σε κεντρικά σημεία που να τις βλέπει αρκετός κόσμος. Ένας συναγερμός ή μια απλή κλειδωνιά δισκόφρενου με συναγερμό αρκεί. Καλή κλειδωνιά ποδηλάτου για τα κράνη. Αν είστε από τους τύπους που φοβούνται και τη σκιά τους, μη πάτε πουθενά γιατί δε θα περάσετε καλά και θα χαλάσετε την παρέα. Δεν αφήνουμε εκτεθειμένα πράγματα πάνω στη μηχανή. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς ή τα “καμουφλάρουμε” καλά ώστε να είναι δύσκολο να βάλει κάποιος χέρι. Το καλύτερο απ’ όλα είναι να βρούμε ένα πληρωτέο parking και να τα αφήσουμε εκεί μαζί με κράνη και τα ρέστα, έχοντας το κεφάλι μας ήσυχο και μη κουβαλώντας όλα τα πράγματα μαζί μας. Από θέμα ελέγχου τώρα αν είστε φρόνιμοι, οι περισσότεροι αστυνομικοί δεν θα σας ενοχλήσουν.


Ανεφοδιασμός: Οι χάρτες που είχα φτιάξει είχαν ενδιάμεση στάση ανά σχεδόν 200χλμ σε βενζινάδικα για ξεκούραση και ανεφοδιασμό. Σε όσες χώρες κινηθήκαμε διάλεγες αντλία, έβαζες βενζίνη και μετά πήγαινες ταμείο για πληρωμή.


Και για το τέλος δυο συμβουλές:

Νο1: για να περνάς καλά όπου πηγαίνεις σε ξένο τόπο, πρέπει να περνάς ¨απαρατήρητος¨. Μην προκαλείς κανέναν γιατί ο ¨απέναντι¨ που μάλλον βρίσκεται στη χώρα του δεν ξέρεις ποιος είναι και τι ρόλο βαράει. Μπορεί να βρεθείς μπλεγμένος από το πουθενά.

Νο2: αν δεν είναι ανάγκη να καλύψετε χλμ, μην πάτε από αυτοκινητόδρομους. Πάρτε τους επαρχιακούς δρόμους και η καταπληκτική τους ομορφιά θα σας ανταμείψει.



Όπως προείπα το ταξίδι θα γινόταν από 2 μοτοσυκλέτες και 3 ταξιδιώτες.

Ο Panos και η Georgia με KTM 1290 Super Adventure

Και ο γράφων αυτές τις γραμμές Joy of Road με Ducati Multistrada 620

1η ΜΕΡΑ ΠΕΜΠΤΗ 05/09/2024

Πάτρα – Σόφια

Μια μονότονη μέρα

​

Αχάραγο πρωινό ξύπνημα για το ξεκίνημα. Όλη νύχτα στριφογύριζα και μόνο 3 ώρες κατάφερα να κοιμηθώ. Το ραντεβού μας είχε δοθεί στις 05:30 σε καφέ έξω από το κέντρο της Πάτρας, στην αρχή του αυτοκινητόδρομου προς τη γέφυρα του Ρίου. 06:02 νύχτα ακόμα και περνάγαμε τη γέφυρα στο Ρίο. Αρκετή δροσιά σε όλη την Ιόνια οδό μέχρι που βγήκε ο ήλιος και άρχισε να ανεβαίνει η θερμοκρασία.

Πρώτη στάση για αναπλήρωση υγρών των μοτοσυκλετών στο ΣΕΑ Επισκοπικού κοντά στα Ιωάννινα. Λίγο πιο πάνω μπήκαμε στην Εγνατία οδό. Σε ένα τούνελ λίγο μετά το Μέτσοβο μπήκαμε με 21°C και βγήκαμε σε 17°C! Δεύτερη στάση και καλή για βενζίνη και καφέ στη Βέροια. Η επόμενη θα γινόταν σε βουλγαρικό έδαφος. Συνέχεια από α/κ Θεσσαλονίκης-Σερρών που μας έβγαλε από τη μονοτονία της Εγνατίας.

Φτάσαμε στον Προμαχώνα και περάσαμε τα σύνορα με ένα απλό ναι, στην ερώτηση των Ελλήνων συνοριοφυλάκων αν είμαστε Έλληνες. Από τη μεριά της Βουλγαρίας απλά οπτικός έλεγχος και νόημα να περάσουμε προς την ενδοχώρα. Ούτε ταυτότητες, ούτε τίποτα. Παράξενο.

Έπειτα από καμιά δεκαπενταριά χλμ κάναμε μια στάση για βενζίνη με τιμή στα 1,30€ ( ποτέ δε βάζεις βενζίνη αμέσως μετά τα σύνορα, γιατί κατά 99% είναι πιο ακριβή σε σχέση με παραπέρα ).

Καθυστέρηση λίγο πιο πέρα από υπερβολική κίνηση που οφειλόταν σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι του βουλγάρικου αυτοκινητόδρομου. Σε εκείνο το σημείο ο δρόμος στενεύει υπερβολικά, με μια λωρίδα για κάθε κατεύθυνση. Τουλάχιστον παρ’ όλη τη κίνηση, είχαμε τη δυνατότητα να χαζέψουμε την ιδιαίτερη ομορφιά του δρόμου, μια διαδρομή πνιγμένη μέσα στο πράσινο.

Ξαναβγήκαμε σε κανονικό αυτοκινητόδρομο και συνεχίσαμε τη πορεία προς τη Σόφια.

Φτάσαμε στη βουλγάρικη πρωτεύουσα και στο ξενοδοχείο λίγο πριν τις 16:00.

Το συγκεκριμένο ξενοδοχείο στη Σόφια ήταν 3χλμ από το κέντρο και είχε κλειστεί 2 μέρες πριν. Στην προετοιμασία του ταξιδιού είχαμε κλείσει δύο-τρία ξενοδοχεία, για πρώτη φορά στα ταξίδια μας, βασικά στις περιοχές που βλέπαμε και θεωρούσαμε ότι οι τιμές θα πήγαιναν στο Θεό ( μιλάμε για κράτηση χωρίς πληρωμή ). Οπότε μπάνιο, λίγο ύπνο να χαλαρώσουμε από το πολύωρο ταξίδι και το απογευματάκι θα βγαίναμε βόλτα στη βουλγαρική πρωτεύουσα.

18:00 ώρα ξεκινήσαμε τη βόλτα στη πόλη. Θα πηγαίναμε περπατώντας στο κέντρο της Σόφιας να δούμε λίγο και τις γύρω γειτονιές, όχι μόνο τα τουριστικά μέρη. Ήταν λίγο μακριά, γύρω στα 3 χλμ αλλά συμφωνήσαμε μετά ότι θα γυρνάγαμε με ταξί. Πριν από κάθε ταξίδι, έχω σαν τακτική, να μαζεύω όλα τα σημαντικά αξιοθέατα της εκάστοτε πόλης και παράλληλα βάζοντας τα σε μια σειρά να φτιάχνω μια διαδρομή, ώστε ακολουθώντας τη, να μη χάνουμε χρόνο για να τα ψάχνουμε αλλά και να μη γυρνάμε από δω και από κει χωρίς λόγο και αιτία.

Λίγα λόγια από το Ιnternet για…

τη Σόφια, τη πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Βουλγαρίας. Είναι η 14η μεγαλύτερη πόλη στην Ευρωπαϊκή Ένωση με πληθυσμό πάνω από 1,3 εκατομμύρια κατοίκους. Βρίσκεται στο κέντρο της Βαλκανικής Χερσονήσου. Βρίσκεται στο μέσο μεταξύ Μαύρης Θάλασσας και Αδριατικής Θάλασσας, ενώ η πλησιέστερη σε αυτή θάλασσα είναι το Αιγαίο. Η Σόφια είναι από τις αρχαιότερες πόλεις της Ευρώπης, τόπος ανθρώπινης κατοίκησης τουλάχιστον από το 7.000π.Χ.. Ήταν η οικονομικά πιο προσιτή για επίσκεψη πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2013.

Προσεγγίσαμε το ιστορικό κέντρο, κάνοντας πρώτη στάση στο καθεδρικό ναό του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι, έναν από τους τρεις μεγαλύτερους ορθόδοξους ναούς των Βαλκανίων.

Εν τω μεταξύ ήμασταν και άτυχοι, γιατί την ώρα που πήγαμε να μπούμε να δούμε λίγο την εκκλησία, ο υπεύθυνος την κλειδαμπάρωνε. Οπότε συνέχεια παρακάτω με άλλα αξιοθέατα,

όπως το πρώην αστρονομικό παρατηρητήριο και σημείο μηδέν της Σόφιας,

τη ρώσικη εκκλησία του Αγίου Νικολάου

και τέλος το μέρος που βρίσκεται το προεδρικό Μέγαρο και το κτίριο του κοινοβουλίου ( πρώην κομουνιστικό αρχηγείο ).

Στο βάθος και το άγαλμα της Αγίας Σοφίας.

Εντύπωση μου έκανε η φρουρά του προεδρικού μεγάρου, που στις φωτογραφίες που έβγαζαν οι τουρίστες, αυτοί κρυφογελούσαν.

Διαφορετική φιλοσοφία από τη δικιά μας προεδρική φρουρά στο μνημείο του αγνώστου Στρατιώτη. Στο πλάι του Μεγάρου υπάρχει μια είσοδος που μπαίνοντας μέσα βρίσκεται ένας μικρός ναός του 4ου αιώνα, η ροτόντα του Αγίου Γεωργίου όπως λέγεται, το πιο παλιό κτίσμα στη Βουλγαρία.

Είδαμε δύο-τρία αξιοθέατα ακόμα και τραβήξαμε για τη λεωφόρο ( boulevard ) Vitosha, τον εμπορικό πεζόδρομο της Σόφιας.

Ο πεζόδρομος ξεκινάει από το δικαστικό μέγαρο με τα λιοντάρια στην είσοδό του.

Κάναμε μια μικρή βόλτα για να ρίξουμε μια ματιά, αλλά και να βρούμε κάπου να κάτσουμε για φαγητό. Επειδή ήμασταν από το πρωί νηστικοί, χωρίς να το πολυσκεφτούμε, βρήκαμε ένα κεμπαμπτζίδικο με καλές κριτικές, να φάμε κάτι γνώριμο. Συνέχεια της βόλτας στο πεζόδρομο για λίγο, βγάζοντας δυο τρεις φωτογραφίες από ωραία μέρη.

Μπήκαμε σε ένα μίνι μάρκετ να προμηθευτούμε νερό και κάτι για να τσιμπήσουμε το πρωί, αφού το δωμάτιο δεν είχε πρωινό. Σιγά-σιγά γυρίσαμε προς την αρχή του πεζόδρομου προς αναζήτηση ταξί για να επιστρέψουμε προς το ξενοδοχείο, μιας και η επόμενη μέρα θα είχε και αυτή πολλά χλμ.

Στην αναζήτηση μας για ταξί, πέσαμε σε απατεωνάκο ταξιτζή. Στην ερώτηση μου πόσο θα μας πάρει για να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο μας, ήθελε κοντά στα 10€ για 4χλμ. Λίγο πιο κάτω σε μια πιάτσα ταξί ρωτάω έναν άλλο ταξιτζή και μου λέει το ανώτερο 10 λέβα, δηλαδή 5€. Λογική τιμή. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και παρόλη τη φασαρία λόγω ενός γλεντιού γάμου που γινόταν εκεί, πέσαμε για ύπνο γιατί και την άλλη μέρα όπως είπα είχαμε πολλά χλμ.



леканощ … Καληνύχτα στα βουλγάρικα.



Χάρτης ημέρας 760 χλμ

Διαδρομή:




Συνεχίζεται...
.

 

[Joy of Road]

.

2η ΜΕΡΑ - ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 06/09/2024

Σόφια – Τιμισοάρα

Από τις Σιδηρές Πύλες στη “Μικρή Βιέννη”​

Δεύτερη μέρα του ταξιδιού μας και λόγω της χθεσινής μεγάλης διαδρομής, αποφασίσαμε να φύγουμε από τη Σόφια γύρω στις 8:30, λίγο αργά για τα χλμ που είχαμε να κάνουμε. Ίσως και να υποτιμήσαμε λίγο τη διαδρομή της σημερινής ημέρας. Το αρχικό πλάνο ήταν να συνεχίζαμε τη διαδρομή προς βορρά, ώστε να φθάσουμε στη γέφυρα του Βίντιν και από κει να περνούσαμε στη Ρουμανία. Ο καιρός έδειχνε ότι στη διαδρομή μέχρι να φτάσουμε στα σύνορα με Ρουμανία, κάτι θα βρίσκαμε. Απλά δεν ξέραμε το τι. Ξεκινήσαμε λοιπόν, αλλά με μια έξτρα καθυστέρηση, αφού στη προσπάθειά μας να βγούμε από τη Σόφια, μπλέξαμε στη πρωινή κίνηση.

Τελικά βγήκαμε στον επαρχιακό 81, με προορισμό τη πόλη Μοντάνα. Ο δρόμος ξεκίνησε ανηφορικά προς ορεινό τοπίο και η μία ωραία στροφή διαδεχόταν την άλλη.

Κάποια στιγμή το μάτι μου έπιασε μια πινακίδα στα βουλγαρικά και από κάτω πρόλαβα και είδα σε λατινικά τη φράση Petrohan pass. Εντελώς τυχαία λοιπόν οδηγούσαμε ένα όμορφο δασικό πέρασμα, το Petrohan pass απόστασης 42 χλμ που ενώνει τη Bouchinprohod με τη Barzia. Όσο ανεβαίναμε το πέρασμα γινόταν και καλύτερο και ειδικότερα εντύπωση μας έκανε η αρκετά καλή άσφαλτος που είχε.

Τελειώνοντας το πέρασμα, οδηγήσαμε λίγο ακόμα φτάνοντας στη πόλη Μοντάνα. Ο δρόμος στη περιοχή φαινόταν βρεγμένος, με τη βροχή που είχε πέσει λίγο πριν, να είχε ποτίσει σχεδόν τα πάντα και οι λούμπες γεμάτες νερό στους κακοφτιαγμένους δρόμους της πόλης έκαναν μπαμ από μακριά. Λες να την είχαμε γλυτώσει;;;

Δυστυχώς πριν βγούμε από τη πόλη ξεκίνησε να ψιχαλίζει. Και οι χοντροψιχάλες δεν άργησαν να κοπανάνε τα κράνη μας. Για να προλάβουμε τα χειρότερα μπήκαμε σε ένα στεγασμένο parking έξω από ένα εργοστάσιο και κρυφτήκαμε για λίγο να φορέσουμε τα αδιάβροχα.

Η βροχή μας έκανε παρέα για περίπου 60 χλμ, μέχρι τις ακτές του Δούναβη. Για τα υπόλοιπα 30 χλμ, απλά βρεχόμασταν από το σπρέι των φορτηγών και των αυτοκινήτων που βρίσκαμε στο δρόμο μας.

Προορισμός για αναπλήρωση υγρών και στάσης, το Vidin, λίγο πριν τη γέφυρα που θα περνούσαμε στη Ρουμανία. Ευτυχώς εκεί ξεκίνησε να καθαρίζει ο ουρανός και βγάλαμε τα αδιάβροχα. Βγήκαμε στο δρόμο και πάλι και τραβήξαμε για τη γέφυρα. Ήταν η πρώτη φορά που θα περνούσαμε από κει και δεν ήξερα τι και πως.

Πριν τη γέφυρα, η οποία θυμίζει λίγο και Ρίο–Αντίρριο, δεν είδα πουθενά κιόσκια για πληρωμή διοδίων, οπότε υπέθεσα ότι η πληρωμή αλλά και τα σύνορα θα ήταν προς τη μεριά της Ρουμανίας. Όντως λίγο πιο πέρα, μια τεράστια ουρά από νταλίκες και μια μικρότερη από αυτοκίνητα, έκαναν την εμφάνιση τους.

Σύνορα και πληρωμή διοδίων της γέφυρας. Ευτυχώς οι μοτοσυκλέτες δεν πληρώνουν, οπότε μόνο έλεγχο ταυτότητας και βουρ για τη συνέχεια.

Είχαμε αλλά 140 χλμ σχεδόν για την επόμενη στάση. Θα γινόταν σε ένα αξιοθέατο που το είχα βάλει χρόνια στη λίστα μου, λίγο πιο βόρεια. Περάσαμε από γραφικά χωριά της Ρουμανίας, μιας χώρας που είχα να επισκεφτώ από το 2019.

Πλησιάζαμε τη Drobeta – Turnu Severin, οδηγώντας παράλληλα με το Δούναβη, ένα κομμάτι της περιοχής που ονομάζεται Σιδηρές Πύλες.

Έτσι για την ιστορία…

Σιδηρές Πύλες ονομάζεται μια σειρά φαραγγιών στα σύνορα Σερβίας και Ρουμανίας, συνολικού μήκους 134 χιλιομέτρων (μαζί με τις ενδιάμεσες κοιλάδες). Δημιουργήθηκαν από τον Δούναβη μεταξύ των Νότιων Καρπαθίων και των βόρειων βουνών της οροσειράς του Αίμου. Σήμερα αποτελούν εθνικά πάρκα της Ρουμανίας και της Σερβίας.

Κατευθυνθήκαμε προς τη πόλη Orsova και εν συνεχεία κάνοντας μια μικρή παράκαμψη για περίπου 17 χλμ, οδηγήσαμε την ωραία παραλίμνια διαδρομή.

Γεμάτη ξενοδοχεία αλλά και ενοικιαζόμενα δωμάτια η περιοχή, έλκει τους τουρίστες για τις διακοπές τους. Όσο κοντεύαμε στο προορισμό μας, τόσο η διαδρομή γινόταν πιο ωραία, με τους ορεινούς όγκους να συγκλίνουν και ο Δούναβης να τους χωρίζει. Φτάσαμε λοιπόν σε μια γέφυρα και στο πλάι της υπήρχε η σκαλισμένη μορφή στο βράχο του βασιλιά Decebalus. Ωραίο αξιοθέατο και ακόμα πιο όμορφη η γύρω περιοχή.

Είχαμε οδηγήσει σχεδόν 2μιση ώρες από τη τελευταία στάση, οπότε μια ακόμα για ξεκούραση αλλά και για να τσιμπήσουμε κάτι, ήταν ότι έπρεπε εκείνη τη στιγμή. Ένα χάμπουργκερ με plescavica ( το σέρβικο μπιφτέκι ), πατάτες με το ζύγι ( χαχαχα ) και αναψυκτικό 10€.

Κάτσαμε και φάγαμε, απολαμβάνοντας την υπέροχη θέα της απέναντι όχθης του Δούναβη, της Σερβίας δηλαδή μιας και ο ποταμός είναι το φυσικό σύνορο των δύο χωρών σε εκείνο το σημείο.

.

 

[Joy of Road]

.

Μετά από αρκετή ώρα στη περιοχή, ανεβήκαμε στις μηχανές, ξαναγυρίσαμε στην Orsova από την όμορφη παραποτάμια διαδρομή και συνεχίσαμε τη πορεία προς το βορρά.

Βενζίνη στο πρώτο βενζινάδικο, το κεφάλι κάτω και δρόμο. Είχαμε ακόμα να διασχίσουμε αρκετή απόσταση, γύρω στα 200 χλμ και η ώρα ήταν ήδη 5 το απόγευμα. Τουλάχιστον η διαδρομή ήταν από επαρχιακή οδό και τα μέρη που περάσαμε άξιζαν. Οδηγήσαμε πλάι σε ποτάμια, περάσαμε από γραφικά χωριά και ατέλειωτες πεδιάδες.

Και κει που οδηγούσαμε, ξαφνικά βλέπω μπροστά μου στα 500 μέτρα ένα αυτοκίνητο και να το περικλείει ένα αχνό σύννεφο. Πριν προλάβω να πω Ωχχχ!!! Την είχαμε φάει. Πέσαμε σε ένα μικρό μπουρίνι και ήταν λες και άνοιξε κάποιος τη μάνικα της πυροσβεστικής. Ευτυχώς το όλο σκηνικό κράτησε 2-3 λεπτά και συνεχίσαμε τη διαδρομή μας.

Παρακάτω μας έκανε εντύπωση ένας μεγάλος σταυρός με το Χριστό που είδαμε σε δύο κόμβους. Το τι και πως, άγνωστο…

Η ώρα ήταν ήδη 20:00 όταν μπαίναμε στη Τιμισοάρα, τη πόλη σύμβολο της Ρουμανίας που θα μας φιλοξενούσε το 2ο βράδυ του ταξιδιού μας.

Συνεχίζεται...
.

 

[tc-drift]

Σ'ευχαριστούμε πάρα πολύ για την παρουσίαση του ταξιδιωτικού σου! Περιμένουμε την συνέχεια. Όταν ολοκληρώσεις θα καθαρίσω και αυτό το μήνυμα να είναι καθαρές οι σελίδες της παρουσίασης πριν τα σχόλια.

 

[Joy of Road]

.
Φτάσαμε στο ξενοδοχείο λίγο αργά, γύρω στις 20:30, αλλά αν τελειώναμε γρήγορα το check in, θα είχαμε χρόνο να κάνουμε μια μικρή βραδυνή βόλτα στη Τιμισοάρα. Είχαμε υποτιμήσει βλέπεις τη διαδρομή της σημερινής μέρας. Στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου ευτυχώς υπήρχε κάποιος να μας εξυπηρετήσει. Ναι, αλλά η ευγενική κυρία που βρήκαμε δε μιλούσε γρι αγγλικά. Και τώρα;;; Για καλή μου τύχη όμως μιλούσε ιταλικά. Εμπρός καλά μου ιταλικά!!! Τα όσα λίγα και βασικά θυμάμαι, τα έβγαλα από το καταχωνιασμένο συρτάρι του μυαλού μου μπας και βγάλουμε άκρη. Ευτυχώς συνεννοηθήκαμε, γιατί αλλιώς η νοηματική θα μας έπαιρνε πολύ χρόνο, πράγμα που δεν είχαμε.

Δωμάτιο, μπάνιο και πορεία προς το κέντρο της πόλης. Ποδαράτα και τέτοια ώρα κομματάκι δύσκολο;;; Μμμμμ 4χλμ είναι αυτά. Ευτυχώς ο συνταξιδιώτης μου ο Panos είχε φροντίσει να ενημερωθεί σε όλες τις περιοχές που θα διανυκτερεύαμε, για τις υπηρεσίες ταξί των εκάστοτε περιοχών ( βλέπε Uber, Bolt κ.α. ).

Η διαδικασία έχει ως εξής: κατεβάζεις την εφαρμογή, κάνεις εγγραφή, συνδέεις μια κάρτα για να πληρώνεις και είσαι έτοιμος. Βάζεις στίγμα που είσαι, πατάς τι ταξί θέλεις ( τα ακριβά αυτοκίνητα πληρώνονται παραπάνω ), πληρώνεις και περιμένεις το ταξί σου, παρακολουθώντας παράλληλα που είναι και σε πόση ώρα θα έρθει να σε παραλάβει. Και ένα επίσης θετικότατο σε αυτή τη διαδικασία, είναι ότι όσον αφορά τον οδηγό που θα έρθει να σε παραλάβει γνωρίζεις τα πάντα, όνομα, διεύθυνση, γενικά είναι " φακελωμένος " για παν ενδεχόμενο. Πιο ασφαλές απ' το να πάρεις ένα ταξί τυχαία στο δρόμο, με ότι αυτό συνεπάγεται.

Οπότε ταξί Bolt προς το κέντρο με κόστος 4€ τα 4χλμ. Και έτσι γλυτώνεις τα ακριβά ξενοδοχεία στο κέντρο. Φτάσαμε λοιπόν στο κέντρο της πόλης γύρω στις 21:30 και με βήμα γοργό ξεκινήσαμε τη διαδρομή με τα αξιοθέατα που είχα φτιάξει στο κινητό μου.


Λίγα λόγια από το Internet για…

τη Τιμισοάρα, τη πρωτεύουσα του νομού Τίμις και κέντρο της δυτικής Ρουμανίας. Βρίσκεται στον ποταμό Μπέγκα και θεωρείται η ανεπίσημη πρωτεύουσα του ιστορικού Βανάτου. Η πόλη συχνά αναφέρεται και σαν “ Μικρή Βιέννη ” ή “ Πόλη των Λουλουδιών ” και είναι η πέμπτη σε πληθυσμό πόλη της χώρας. Η Τιμισοάρα ήταν το σημείο εκκίνησης της Ρουμανικής Επανάστασης το 1989. Ήταν η πρώτη πόλη της Μοναρχίας των Αψβούργων με φωτισμό δρόμων (1760) και η πρώτη ευρωπαϊκή πόλη που φωτίστηκε με ηλεκτρικούς λαμπτήρες δρόμου το 1884.

Η αρχή της βόλτας μας έγινε από τη πλατεία της Ένωσης.

Εκεί υπήρχε ο καθεδρικός ναός του Aγίου Γεωργίου της Ρωμαιοκαθολικής Επισκοπής της Τιμισοάρα, ένα από τα εμβληματικά μνημεία της πόλης.

Επίσης στην ίδια πλατεία υπήρχαν διάφορα αρχοντικά και μουσεία και στο κέντρο της πλατείας η Στήλη της Πανούκλας ή και Μνημείο της Αγίας Τριάδας, παρόμοιο υπάρχει σε αρκετές πόλεις της Ευρώπης.

Τη παράσταση κλέβει όμως και δικαιολογημένα, το BrückHouse, ένα αρτ νουβό κτίριο κατασκευασμένο στα 1900 περίπου με το φαρμακείο στο ισόγειό του να λειτουργεί από τότε.

Συνεχίσαμε μέσω ενός υπερβολικά φωτισμένου πεζόδρομου, γεμάτου από καφέ και εστιατόρια προς την επόμενη πλατεία.

Η πλατεία Ελευθερίας λοιπόν απλωνόταν μπροστά μας, με νεοκλασικά κτίρια ολόγυρα και παρόμοια στήλη πανούκλας στο κέντρο. Αυτές οι στήλες φτιάχτηκαν σαν μέρος προσευχής και ελπίδας γύρω στα μέσα του 1700, όταν η πόλη μαστιζόταν από τη πανούκλα και πολλοί άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. .

Παρακάτω περάσαμε από ένα πεζόδρομο στολισμένο με ομπρέλες πάνω από τα κεφάλια μας, γεμάτο μαγαζιά, που κατέληγε στην πιο εντυπωσιακή πλατεία της πόλης.

Η πλατεία που μπαίναμε τώρα ήταν η πλατεία της Νίκης, Εντυπωσιακά κτίρια όπως η όπερα της πόλης, το Hotel Timisoara, παρακάτω άλλα κτίρια, στη μέση πανέμορφα παρτέρια και ένα όμορφο σιντριβάνι.

Στο τέλος της μακρόστενης πλατείας υπήρχε η “ επιγραφή ” της πόλης και απέναντι η εντυπωσιακή εκκλησία των Τριών Ιεραρχών, ο ορθόδοξος Καθεδρικός Ναός της Τιμισοάρα.

Εκεί ήταν και το όριο της βραδυνής μας βόλτας, αφού είχαμε δει σχεδόν όλα τα αξιοθέατα που είχα βρει στην έρευνα που είχα κάνει και αποφασίσαμε να γυρίσουμε προς τα πίσω, από κει που ξεκινήσαμε. Στη διαδρομή του γυρισμού και σε ένα δρόμο στολισμένο με πεταλούδες, βρήκαμε μια gellateria και κάτσαμε λίγο να απολαύσουμε ένα παγωτό.

Πραγματικά άξιζε η επίσκεψη στη Τιμισοάρα, μια πολύ ωραία πόλη για τα δεδομένα της Ρουμανίας, με έντονες επιρροές από το αυστροουγγρικό παρελθόν της. Εδώ να ευχαριστήσω ένα σύντροχο από το ADVRide που είχε βρεθεί εκεί ένα μήνα πριν και με προέτρεψε οπωσδήποτε να περάσω τη διαδρομή του ταξιδιού μας από κει.

Περασμένες 12 γυρνάγαμε με ταξί στο ξενοδοχείο για ξεκούραση, με μια σκέψη να στριφογυρίζει στο μυαλό μου, του να ξαναγυρίσω το πρωί στη πανέμορφη πόλη να την ξαναδώ και υπό το φώς της ημέρας.



Noapte bună… ( καληνύχτα στα ρουμάνικα ).



Χάρτης ημέρας 574 χλμ


Διαδρομή:




Συνεχίζεται...
.

 

[Joy of Road]

.

3η μέρα Σάββατο 07/09/2024

Timisoara – Miskolc

Οδηγώντας εθνικούς δρυμούς στην Ουγγαρία…​

Τρίτη μέρα του ταξιδιού μας και σηκώθηκα πρωί – πρωί με σκοπό να ξαναγυρίσω για μια πρωινή βόλτα στο κέντρο της Τιμισοάρα, για να δω τη πόλη και το πρωί, μιας και ο χρόνος που είχαμε το προηγούμενο βράδυ δεν ήταν αρκετός. Η σημερινή διαδρομή δεν είχε πολλά χλμ, οπότε μια πολύ πρωινή βόλτα, μπορούσε να χωρέσει στο σημερινό πρόγραμμα. Με ρούχα εξόδου ( αφού θα ξαναγύρναγα στο ξενοδοχείο να αλλάξω, να φορτώσω μπαγκάζια για να φύγουμε ) έφτασα στο κέντρο γύρω στις 07:30 και έκανα μια βόλτα, με το σχεδόν άδειο κέντρο να μου δίνει την άνεση για αναμνηστικές φωτογραφίες.

Μπήκα και στον ναό του Aγίου Γεωργίου της Ρωμαιοκαθολικής Επισκοπής της Τιμισοάρα

Έκανα την ίδια διαδρομή που είχα κάνει το προηγούμενο βράδυ, ξεκινώντας από την πλατεία της Ένωσης και βγάζοντας αρκετές φωτογραφίες με περισσότερες λεπτομέρειες, πήρα και δύο τρία σουβενίρ.

το αρτ νουβό κτίριο BrückHouse.

Πέρασα από την επόμενη πλατεία, αυτή της Ελευθερίας, φωτογραφίζοντας τα υπέροχα κτίρια που έβρισκα στο δρόμο μου.

Τέλος έφτασα στη πιο όμορφη πλατεία της πόλης, αυτή της Νίκης.

Η εντυπωσιακή εκκλησία των Τριών Ιεραρχών, ο ορθόδοξος Καθεδρικός Ναός της Τιμισοάρα.

Και τέλος τα ολάνθιστα παρτέρια της πλατείας

Η Εύα και ο όφις...

και το special μαγαζάκι με το μπουρί ψηλά

Είχα στείλει πινέζα στους συνταξιδιώτες μου ένα μικρό φούρνο, και θα τους περίμενα εκεί γύρω στις 08:30 για να φάμε κάτι και να γυρίσουμε πίσω στο ξενοδοχείο για να αναχωρήσουμε. Έτσι κι έγινε. Ήρθαν κι αυτοί πιο νωρίς, κάνοντας μια βόλτα στην άδεια πόλη και αφού φάγαμε κάτι, γυρίσαμε προς το ξενοδοχείο, φορτώσαμε πράγματα στις μηχανές και ξεκινήσαμε για το βορρά προς την Ουγγαρία.

Έξω από τη Τιμισοάρα, είδαμε και αυτό που είχαμε δει και το προηγούμενο απόγευμα, τους μεγάλους σταυρούς σε κάποιους κόμβους του δρόμου.

Ο καιρός δεν ήταν και στα καλύτερα του, ίσως κάτι να βρίσκαμε λίγο μετά τα σύνορα Ρουμανίας - Ουγγαρίας. Τελικά φάγαμε ελάχιστη βροχή, βασικά χοντρόψυχάλες λίγο πριν τα σύνορα. Στα σύνορα αρκετή κίνηση αλλά δια της πλαγίας οδού, φτάσαμε αρκετά κοντά στα συνοριοφυλάκια, δείξαμε ταυτότητες και άδειες μοτοσυκλετών και περάσαμε στην Ουγγαρία.

Μπήκαμε στην Ουγγαρία και δεν σταματήσαμε αμέσως στα σύνορα, αλλά μετά από 5χλμ σε ένα βενζινάδικο για να προμηθευτούμε τη βινιέτα. Εδώ να ευχαριστήσω ένα καλό φίλο από το ADVRide που επέμενε να βγάλω Revolut. Δεν είχα βγάλει τόσα χρόνια ( ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ ) και φέτος έβγαλα. Για να μην τα πολυλογούμε, η ουγγρική βινιέτα κόστιζε περίπου 5€ το 2022 και φέτος η τιμή της είχε πάει στα 8€ και. Δίνοντας όμως € αντί για φιορίνια στο βενζινάδικο, αυτό είχε μια δικιά του ισοτιμία ( πάντα προς τα πάνω ) με σκοπό να βγάλει και αυτό το κατιτίς του. Έβαλα βενζίνη και πλήρωσα και για τη βινιέτα. Η απόδειξη έλεγε πως αν είχα πληρώσει με μετρητά σε € το ποσό ήταν 28€.Πληρώνοντας όμως με τη Revolut, δεν υπήρχαν προμήθειες και "ειδικές" ισοτιμίες και το ποσό που τράβηξε από τη κάρτα ήταν 25,5€. Δηλαδή 2,5€ προμήθεια του βενζινάδικου. Θα μου πεις, "σιγά τι είναι 2,5€;;;" Τίποτα δεν είναι, αλλά δεν τους τα χρωστάω κιόλας!!!

Αναγκαστικά για αρχή, πήραμε τον αυτοκινητόδρομο Μ5 μέχρι τα προάστια της Βουδαπέστης. Αδιάφορη η διαδρομή, με τον καιρό τουλάχιστον να έχει καλυτερεύσει για τα καλά.

Ακολουθήσαμε πορεία βόρειο-ανατολικά παίρνοντας τον αυτοκινητόδρομο Μ3 και οδηγώντας για 50χλμ, βγήκαμε στον επαρχιακό με κατεύθυνση τη πόλη Gyongyos.

Εκεί κάναμε μια στάση για βενζίνη αλλά και να πάρουμε μια ανάσα, μιας και τα επόμενα 120χλμ θα τα κάναμε σε 2μιση ώρες (????).

Από το Gyongyos λοιπόν έως την πόλη Miskolc που θα διανυκτερεύαμε, ήταν μια ώρα και κάτι από αυτοκινητόδρομο. Το Miskolc δεν είχε κανένα συνταρακτικό αξιοθέατο να δούμε, οπότε για να μην φτάσουμε νωρίς κάπου χωρίς ενδιαφέρον και για να σπάσω τη μονοτονία της συνεχούς οδήγησης από τον αυτοκινητόδρομο, έβαλα λίγο αλατοπίπερο στη διαδρομή.

Στη προετοιμασία του ταξιδιού βρήκα στο χάρτη μια ενδιαφέρουσα εναλλακτική διαδρομή από αυτή του ανιαρού αυτοκινητόδρομου.

Δύο " κατσαρές γραμμές " σε πράσινο φόντο. Αυτό ήταν. Θα κάναμε τα ίδια χλμ αλλά με διαφορά τον διπλάσιο χρόνο.

“ Εξάλλου μπρος τα κάλλη ,τι 'ναι ο Χρόνος!!! ”

Συνεχίζεται...
.

 

[Joy of Road]

.
Ανεβήκαμε στις μηχανές και φεύγοντας από το βενζινάδικο, είδα ένα μοτοσικλετιστή με ολόσωμη στολή και αναρωτήθηκα αν πήγαινε βόλτα ή σε καμιά πίστα ντυμένος έτσι. Βλέποντας όμως τον επόμενο να κατεβαίνει από τα ορεινά με ένα κοκκινόμαυρο δερμάτινο μπουφάν Dainese, κατάλαβα ότι μάλλον είχα κάνει διάνα όσον αφορά τη συνέχεια της σημερινής διαδρομής και μάλλον εκεί κοντά κάτι καλό έπαιζε.

Ακολουθήσαμε λοιπόν τον επαρχιακό 24 για την ανάβαση στο πρώτο πέρασμα, το υψηλότερο της Ουγγαρίας, που βρίσκεται μέσα στον εθνικό δρυμό Matra. Μια από τις λίγες διαδρομές – περάσματα που διαθέτει η Ουγγαρία.

Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της διαδρομής, μας έκανε εντύπωση, όταν σηκώνοντας το βλέμμα μας προς τα πάνω, είδαμε ένα τελεφερίκ να περνάει πάνω από τα κεφάλια μας και από κάτω το δίχτυ ασφαλείας που είχαν απλώσει σε περίπτωση ατυχήματος.

Τι είχαν κάνει οι άνθρωποι;;;

Συνεχίσαμε προς τα ορεινά και προς τη περιοχή Paradsasvar και τη κορυφή του πάσσου. Καλόχαραγμένη φιδίσια διαδρομή, με πολύ καλή άσφαλτο και πνιγμένη στο πράσινο.

Στη κορυφή υπήρχαν δύο τρία μαγαζάκια και αρκετές μοτοσυκλέτες. Λογικό γιατί πρόκειται για ένα πολυσύχναστο πέρασμα των Ούγγρων μοτοσυκλετιστών.

Συνεχίσαμε την κατάβαση του περάσματος και έχοντας κάνει 60χλμ, διασχίζοντας και κάποια γραφικά χωριά της περιοχής, φτάσαμε στη πόλη Eger εκεί που τελείωνε το πέρασμα.

Στη πόλη Eger κάναμε μια μικρή στάση για να κλείσουμε τα δωμάτια μας σε ένα προάστιο της πόλης Miskolc,

και συνεχίσαμε με το δεύτερο και τελευταίο πάσσο για σήμερα, αυτό που συνδέει τη πόλη Eger με το Miskolc.

Ήταν το πέρασμα του εθνικού δρυμού Bukki ( Bukkinationalpark ). Η διαδρομή του περάσματος, που συμπεριλαμβάνεται στον ποδηλατικό γύρο της Ουγγαρίας, ήταν 60χλμ και ήταν αρκετά όμορφη. Πανύψηλα δέντρα που κάλυπταν τον ουρανό για αρκετή ώρα και αισθανόσουν ότι κάποια στιγμή θα ξεπηδήσει από κάπου, κάποιο ξωτικό του δάσους. Θύμιζε λίγο Ανήλιο πριν το Μέτσοβο.

Θυμάμαι ότι σε κάποια στιγμή παρόλο που δεν είχε πέσει ο ήλιος, είχε σκοτινειάσει ο τόπος. Η μέτρια άσφαλτος όμως σε μερικά σημεία σε επανέφερε στην πραγματικότητα και δη στην προσοχή που έπρεπε να επιδείξεις ώστε να μην φας τα μούτρα σου. Σχεδόν στη κορυφή του περάσματος περάσαμε δίπλα και από το αστεροσκοπείο που υπάρχει εκεί.

Λίγο παρακάτω βγαίνοντας από ένα χωριό το GPS για να μας γλιτώσει από μερικά χλμ παραπάνω, μας έστειλε από μια παρόμοια δασική διαδρομή με πανύψηλα δέντρα όπως πριν αλλά με άσφαλτο κάτω του μετρίου.

Τα δύο ορεινά περάσματα που είχαμε οδηγήσει ήταν από τους υψηλότερους ασφαλτοστρωμένους δρόμους στην Ουγγαρία.

Ο τελικός μας προορισμός για σήμερα το προάστιο της πόλης Miskolc, Miskolctapolca. Ένα μικρό χωριό γνωστό στην περιοχή για τα δημόσια θερμά λουτρά του.

Φτάνοντας στη περιοχή, είδαμε ένα πάρκο με τα γνωστά ξύλινα μαγαζάκια και αρκετό κόσμο. Μάλλον θα πρόκειται για κάποιου είδους εκδήλωση, κάτι σαν πανηγύρι, μονολόγησα μέσα από το κράνος. Συνεννοηθήκαμε εν κινήσει ότι μόλις τελειώναμε με τη διαδικασία του check in στα δωμάτια να περνάγαμε μια βόλτα από κει.

Είχαμε κλείσει δωμάτια σε διαφορετικά ενοικιαζόμενα, οπότε μπαίνοντας στο μικρό χωριό, κινήσαμε προς το δωμάτιο των συνταξιδιωτών μου, να κάνουμε ένα check στο δωμάτιο αν αξίζει. Το δωμάτιο ήταν ΟΚ, αλλά υπήρχε ένα μικρό προβληματάκι. Δυστυχώς ο ιδιοκτήτης δε σκάμπαζε γρι αγγλικά. Το θέμα ευτυχώς λύθηκε με ένα φίλο του ιδιοκτήτη που ήξερε κάποια σπαστά ελληνικά και μίλησαν στο τηλέφωνο.

Αφού τελειώσαμε με τους μεν, πάμε τώρα και στο δε, εμένα δηλαδή. Πήγα λοιπόν και γω στο δωμάτιο που είχα κλείσει. Έφτασα σε μια σιδερένια καγκελόπορτα ( σημάδι ότι θα υπήρχε ασφάλεια όσον αφορά τη μηχανή ) και ρώτησα μια παρέα που ήταν μέσα αν είχα έρθει στο σωστό μέρος. Μου απάντησε ένας τύπος που έμοιαζε με Ρώσο μπράβο, ο οποίος ήταν ο υπευθυνος. Είχαν παρέα με το γιο του τα ενοικιαζόμενα και μόλις τελείωσαν με τους προηγούμενους επισκέπτες, προσπάθησαν να με εξυπηρετήσουν. Αγγλικά γιόκ από μέρους τους, επομένως είχαμε δουλειά. Μετά από μεγάλη προσπάθεια που καταβάλλαμε από κοινού και με τη βοήθεια του Google translate βγάλαμε άκρη.

Στην αρχή μου είπε δεν έβρισκε την κράτηση. Ωχωχ!!!, σκέφτηκα, καλά ξεκινήσαμε. Ευτυχώς είχε δωμάτιο και με εξυπηρέτησε. Επόμενη πίστα, πως θα γινόταν η πληρωμή. Έπρεπε να πληρωθεί μονό μετρητά και μόνο σε ουγγρικά φιορίνια. Τον έψησα ώστε να τον πληρώσω σε €, και ας μου έδινε τα ρέστα σε φιορίνια. Τέλος καλό, όλα καλά, με καλούτσικο δωμάτιο για τα 32€ που έδωσα.

Αφού τελειώσαμε τη μαρτυρική διαδικασία του check in, έκανα μπάνιο και όπως ντυνόμουν χτυπάει το τηλέφωνο.

" Το πανηγύρι τελείωσε!!! ".

" Τι τελείωσε;;; 19:30 ώρα και τελείωσε κιόλας; Τι σόι πανηγύρι ήταν αυτό; "

" Δεν υπάρχει ψυχή, έχουν κλείσει όλα. Ψάχνω για εστιατόριο και σου στέλνω που θα είμαστε ".

“ ΟΚ ”.

Οι συνταξιδιώτες μου έκαναν μια βόλτα στο μικρό πάρκο που υπήρχε το πανηγυράκι και αφού ταίσανε και τις πάπιες, βρήκαν ένα εστιατόριο και έκατσαν για φαγητό, περιμένοντάς με.

Βγήκα από το δωμάτιο, ανέβηκα στη μηχανή και έβαλα το GPS να με πάει προς το εστιατόριο.

Ξεκινώντας το GPS με ενημέρωσε κάτι σχετικά με το εστιατόριο, κάτι για τις οχτώ η ώρα αλλά δεν πολύ-έδωσα σημασία και έφυγα για κατά κει.

Έφτασα εκεί, άραξα τη μηχανή και πέρασα την αυλόπορτα του εστιατορίου πέντε λεπτά πριν τις 20:00. Πέντε λεπτά αργότερα ακριβώς, στις 20:00 η σερβιτόρα έκλεισε τις πόρτες!!! Αρχίσαμε να κοιταγόμαστε μεταξύ μας και να γελάμε. Εκεί κατάλαβα ότι το GPS με είχε ενημερώσει ότι το εστιατόριο έκλεινε στις 20:00. Ίσα-ίσα που προλάβαμε. Παραγγείλαμε στα γρήγορα πίτσες, σνίτσελ και λοιπά και τα καταβροχθίσαμε σε χρόνο dt.

Γύρω στις 20:30, άρχισε μια κινητικότητα από μέρους των υπαλλήλων του μαγαζιού, να μαζεύουν καρέκλες, να ξεστρώνουν τραπέζια και γενικά νιώσαμε μια αίσθηση του τύπου: “ Καλά φάγατε, καλά ήπιατε, αδειάστε μας τώρα τη γωνιά, γιατί θέλουμε να πάμε και σπίτια μας ”. Τελικά 20:40 έχουμε πληρώσει, είμαστε έξω από το μαγαζί, έχει φύγει το προσωπικό και το αφεντικό ότι έκλεινε τα φώτα του μαγαζιού.

Τι να πω! 20:30 ώρα στην Ελλάδα πάμε για καφέ για να ξυπνήσουμε από το μεσημεριανό ύπνο.

Το μικρό χωριό Miskolctapolca δεν έχει τίποτε το ιδιαίτερο, πέρα από ιαματικά λουτρά και οι επισκέπτες - τουρίστες ήταν οικογένειες, γι αυτό και 21:00 η ώρα δεν υπήρχε ψυχή.

Στο δρόμο προς το δωμάτιο, βρήκα ευτυχώς ανοιχτό ένα μικρό μίνι μάρκετ, ώστε να πάρω ένα νερό και κάτι να φάω για πρωινό.

Έπεσα για ύπνο, με το μυαλό μου στην αυριανή διαδρομή, συλλογιζόμενος τι θα συναντούσαμε αύριο οδηγώντας στο Σλοβάκικο Παράδεισο.



Jó éjszakát… ( καληνύχτα στα ουγγρικά )



Χάρτης ημέρας 504 χλμ


Διαδρομή:



Συνεχίζεται...
.

 

[gaslion]

Δε μπορώ να δω τις φωτό από

3η μέρα Σάββατο 07/09/2024 Timisoara – Miskolc και μετά. Λέει ότι δεν υπάρχουν ή ότι δεν είναι διαθέσιμες. Το έχει και άλλος αυτό το πρόβλημα;

 

[πυξιδας990]

Δε μπορώ να δω τις φωτό από

3η μέρα Σάββατο 07/09/2024 Timisoara – Miskolc και μετά. Λέει ότι δεν υπάρχουν ή ότι δεν είναι διαθέσιμες. Το έχει και άλλος αυτό το πρόβλημα;

και γω

 

[sugariasgeorge]

Δε μπορώ να δω τις φωτό από

3η μέρα Σάββατο 07/09/2024 Timisoara – Miskolc και μετά. Λέει ότι δεν υπάρχουν ή ότι δεν είναι διαθέσιμες. Το έχει και άλλος αυτό το πρόβλημα;

και γω

Φαίνονται τα πάντα όλα κανονικά

 

[Joy of Road]

.

ΟΛΑ ΟΚ!!!

.

 

[Joy of Road]

.

 

[Joy of Road]

.

4η μέρα Κυριακή 08/09/2024

Miskolc – Banska Bystrica

Στο δρόμο για τον παράδεισο…​

Πρωινό ξύπνημα 07:00 και εκκίνηση 08:00 από το μικρό χωριό Miscoltacolca, με προορισμό το Miscolc για να δούμε τη πόλη και να πιούμε το πρωινό καφέ της ημέρας.

Σχεδόν ένα εικοσάλεπτο οδήγηση και ήμασταν στην αρχή του πεζόδρομου που οδηγεί στο κέντρο της πόλης. Αυτό όμως που μου έμεινε σαν ευτράπελο από κείνη τη πρωινή οδήγηση προς το Miscolc, ήταν ότι μπαίνοντας στη πόλη, όποιο φανάρι βρίσκαμε μπροστά μας άναβε κόκκινο. Πρώτη, νεκρά, πρώτη, νεκρά…

Αρκετά γραφική πόλη το Miscolc με αρκετά κτίρια σε Αυστροουγγκρικό ύφος.

Το κτίριο των δημόσιων λουτρών του Miskolc

Στο μοναδικό φούρνο που βρήκαμε ανοιχτό, Κυριακή γαρ, καθίσαμε και ήπιαμε ένα καφέ και φάγαμε ένα κρουασάν. Βγάλαμε δύο τρείς φωτογραφίες στην άδεια πόλη και ανεβήκαμε στις μοτοσικλέτες για τη συνέχεια του ταξιδιού μας.

Βγήκαμε από τη πόλη και για λίγα χλμ μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο. Αλλά τα φανάρια, φανάρια!!!!

Από κει βγήκαμε σε μια ολοκαίνουργια επαρχιακή οδό που μας έβγαλε στα παραμεθόρια χωριά της Ουγγαρίας.

Γραφικά χωριά, περιποιημένα και όμορφα βαμμένα σπίτια με ωραίους κήπους.

Κοντεύαμε στα σύνορα της Ουγγαρίας με τη Σλοβακία και οδηγώντας ένα κομμάτι του εθνικού δρυμού Aggtelek φτάσαμε στο ομώνυμο μικρό χωριό Aggtelek.

Εκεί κάναμε μια μικρή στάση για να βάλουμε βενζίνη σε ένα μικρό παντοπωλείο – προποτζίδικο – ταχυδρομείο που είχε και δυο αντλίες για να εξυπηρετεί τους ντόπιους.

Ανεβήκαμε στις μηχανές και μέσα από ένα μικρό δάσος φτάσαμε στα σύνορα.

Περάσαμε λοιπόν τα υποτυπώδη σύνορα, με τη πρώτη πινακίδα με την οποία αποχαιρετούσαμε την Ουγγαρία και με την επόμενη που μας καλωσόριζε στη Σλοβακία.

Στα πρώτα χλμ εντός Σλοβακίας οδηγήσαμε μαζί με μια παρέα Ούγγρων μοτοσυκλετιστών μέχρι και τη πρώτη πόλη που συναντήσαμε, τη Roznava.

Από κει οδηγήσαμε για λίγο τον επαρχιακό 67, ο οποίος σε οδηγεί καρφί στους ορεινούς όγκους της Σλοβακίας.

Έχοντας όμως ψάξει τα πάντα γύρω από τη περιοχή, είχα προσθέσει τη δικιά μου " πινελιά " όσον αφορά τη συνέχεια. Έπειτα από 10χλμ θα αφήναμε το κεντρικό επαρχιακό 67 και θα ακολουθούσαμε έναν μικρό επαρχιακό, τον 533.

Και θα μου πεις, τι το ιδιαίτερο έχει ο δρόμος που θα πηγαίνατε; Βλέποντας στο χάρτη τη παρακάτω φωτογραφία δεν είχα άλλη επιλογή.

Ο δρόμος ήταν γνωστός και ως Horskesedlo Sulova ή και Sulova pass.

Τα ίδια όμορφα πράγματα που αντικρίσαμε χθες στα πάσσα της βόρειας Ουγγαρίας, τα ίδια αντικρίσαμε και σήμερα.

Ωραίο πέρασμα, δέντρα με πανύψηλους κορμούς που έβλεπες ανάμεσα από αυτούς, φουντωτά κλαδιά να κρύβουν για αρκετή ώρα τον ήλιο και σχετικά καλή άσφαλτος.

Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Στο τέλος του μικρού πάσσου, στο χωριό Hnilec, ξεκινήσαμε σιγά-σιγά να “ ακουμπάμε ” το εθνικό πάρκο " Σλοβάκικος Παράδεισος ".

Οδήγηση για λίγο στον μικρό επαρχιακό 535, περνώντας από δυο-τρία μικρά χωριουδάκια με το τέλος του να περνάει πλάι στη λίμνη Palcmanska Masa και δίπλα από το φράγμα της. Μικροκαθυστερήσεις στη διαδρομή από έργα οδοποιίας εξαιτίας κάποιων πλημμυρών που είχαν καταστρέψει αρκετά κομμάτια δρόμων.

Συνεχίσαμε για κάνα 15άρι χλμ με ένα κομμάτι του επαρχιακού 67 και λίγο πιο πάνω θα συνεχίζαμε βόρεια στον επαρχιακό 66, το δρόμο που διασχίζει το Σλοβάκικο Παράδεισο.

Είδαμε αρκετούς μοτοσυκλετιστές από τη γειτονική Ουγγαρία να έχουν περάσει τα σύνορα για μια κυριακάτικη βόλτα στη Σλοβακία. Επίσης και ντόπιους Σλοβάκους μοτοσυκλετιστές.

50 λεπτά οδηγήσαμε στο Σλοβάκικο Παράδεισο, μια αρκετά όμορφη διαδρομή με καλή άσφαλτο στο μεγαλύτερο μέρος της και όλη σχεδόν η διαδρομή πνιγμένη στο πράσινο. Επίσης όμορφα και τα λιγοστά γραφικά χωριά που βρήκαμε στη διαδρομή.

Η ώρα ήδη είχε πάει 12+ όταν κατηφορίζαμε προς τη πόλη Poprad.

Εκεί θα κάναμε μια μικρή μεσημεριανή στάση να τσιμπήσουμε κάτι, βάζοντας και βενζίνη, αφού η τιμή στην αντλία του διπλανού βενζινάδικου στο 1.51€ δε μας άφησε ασυγκίνητους.

Κάπου-κάπου είχαμε και το βλέμμα στραμμένο προς τον ουρανό και τα τερτίπια του καιρού, μη τυχόν και. Αλλά όσο υπήρχε ήλιος, έστω και κρυμμένος μέσα στα σύννεφα, δεν ανησυχούσαμε.

Φύγαμε από το Poprad, ακολουθώντας τον επαρχιακό 18 έως την Kralova Lehota.

Συνεχίζεται...
.

 

[Joy of Road]

.

Κατευθυνθήκαμε νότια και μέσω του ορεινού επαρχιακού 72, διασχίσαμε τον ορεινό όγκο στο κέντρο της Σλοβακίας.

Ο συγκεκριμένος δρόμος-πέρασμα είναι το Certovica pass, ο υψηλότερος ασφαλτοστρωμένος δρόμος της χώρας με το pick του στα 1240μ.

Καλούτσικη διαδρομή, όχι κάτι το ιδιαίτερο απλά ο δρόμος περνάει ανάμεσα από δασώδη βουνά, μικρά χωριά και ένα χιονοδρομικό κέντρο.

Το ρολόι μου έδειχνε 15:00 όταν μπαίναμε στη Banska Bystrica, στη πόλη που θα διανυκτερεύαμε εκείνο το βράδυ.

Κατευθείαν γραμμή για το ξενοδοχείο, όπου κάνοντας το check-in και τελειώνοντας με τα διαδικαστικά, ανεβήκαμε στο δωμάτιο για να χαλαρώσουμε. Δώσαμε ραντεβού το απόγευμα για να γνωρίσουμε τη πόλη.

18:00 και ξεκινήσαμε για το κέντρο της πόλης. Παρόλη τη κούραση της ημέρας, προτίμησα να περπατήσω έως το κέντρο της πόλης διασχίζοντας τα στενά και τις γειτονιές, έτσι από περιέργεια να δω και την εικόνα της πόλης μακριά από τα τουριστικά μέρη. Οι συνταξιδιώτες μου προτίμησαν τη λύση του ταξί, δίνοντας ραντεβού στην αρχή του κεντρικού πεζόδρομου.

Σε περίπου μισή ώρα έφτανα στο σημείο του ραντεβού και ακολουθώντας την διαδρομή που είχα φτιάξει, ξεκινήσαμε να δούμε τα λιγοστά αξιοθέατα της Banska Bystrica.


Λίγα λόγια από το internet για…

τη Μπάνσκα Μπίστριτσα ( Banská Bystrica ), πόλη στην κεντρική Σλοβακία. Η πόλη βρίσκεται στη κοιλάδα του ποταμού Χρον, σε υψόμετρο 360μ και περιβάλλεται από τα εθνικά πάρκα Χαμηλά Τάτρα, Βέλκα Φάτρα και τα όρη Κρέμνιτσε. Η ιστορία της πόλης είναι συνδεδεμένη με την εκμετάλλευση των αποθεμάτων χαλκού της περιοχής και ειδικότερα τον 16ο αιώνα λόγω των ορυχείων, η Μπάνσκα Μπίστριτσα αποκαλούνταν η «μητρόπολη του χαλκού». Ο πλούτος της πόλης αντικατοπτρίζεται στα κτίρια του 15ου-16ου αιώνα, κυρίως στον ιστορικό πυρήνα της πόλης.


Περπατήσαμε στον κεντρικό πεζόδρομο με προορισμό τη κεντρική πλατεία.

Στη μέση της πλατείας υπήρχε η στήλη-μνημείο αφιερωμένη στους Ρώσους και Ρουμάνους ήρωες του Β’ Παγκοσμίου πολέμου που απελευθέρωσαν τη πόλη και πιο δίπλα ένα όμορφο συντριβάνι.

Λίγο πιο πέρα μικρά φορτηγάκια ξέστηναν κάποιους πάγκους και επίσης ένα μεγάλο βάθρο που χρησίμευε για κεντρική σκηνή, σημάδι ότι τη προηγούμενη μέρα είχαν κάποιου είδους εκδήλωση. Και μάλλον από αυτά που πρόλαβα να δω, πρέπει να ήταν γιορτή κρασιού. Τι χάσαμε!!!! Θα γινόμασταν Σομελιέ ( δοκιμαστές κρασιού )!!!

Στο βάθος δέσποζε ο πύργος του ρολογιού της πόλης, με τη στήλη της πανώλης από το 1720 μπροστά του και δίπλα ακριβώς ο καθεδρικός ναός της Μπάνσκα Μπίστριτσα.

Πίσω και στο πλάι από το πύργο του ρολογιού, βρίσκεται το κάστρο της πόλης, με την υπόλοιπη πόλη να είναι χτισμένη γύρω από το κάστρο.

Τα υπόλοιπα κτίρια στο κέντρο της, αρκετά προσεγμένα σε αυστροουγγρικό ύφος.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας και πιο πέρα, στους δρόμους της πόλης για να πάρουμε μια γεύση και εκτός ιστορικού κέντρου.

Κάνοντας ένα κύκλο, γυρίσαμε πίσω, αρχίζοντας να ψάχνουμε κάπου να καθίσουμε για φαγητό. Τα πιο πολλά μαγαζιά όμως στη κεντρική πλατεία, ήταν για καφέ, ποτό και μπύρα. Τελικά αποφασίσαμε να κάτσουμε σε ένα κεμπαμπτζίδικο για φαγητό και μετά μπύρα στο πεζόδρομο. Στο κεμπαμπτζίδικο, συνέβη το εξής παράδοξο, που το είδα για 1η φορά στη ζωή μου. Την ώρα που ετοίμαζε τη πίτα – κεμπάμπ που ζήτησα, είδα με την άκρη του ματιού μου το μάστορα να ζυγίζει το κρέας που μου έβαλε μέσα. 100 γραμμάρια κρέας. Τι δι@ολο, διατροφολόγος σπούδαζε;;; Πωπω!!! Πρωτόγνωρα πράγματα!!!

Αφού φάγαμε, κάναμε μια τελευταία βόλτα στο πεζόδρομο και καθίσαμε για μια μπύρα σε μια μπυραρία, κουβεντιάζοντας για την αυριανή ημέρα.

Αυτό που βασάνιζε τη σκέψη μας και συνάμα μας ανησυχούσε, ήταν μόνο ο καιρός και συγκεκριμένα η παρακάτω φωτογραφία.

Από τη Γαύδο έως και το Β. Ακρωτήριο δεν υπήρχε διαφυγή από αυτό το σύστημα. Κατά πόσο θα μας επηρέαζε δε γνωρίζαμε. Τουλάχιστον ελπίζαμε στο μικρότερο βαθμό.


Αργότερα φτάσαμε στην αρχή του πεζόδρομου, εκεί που ξεκινήσαμε τη βόλτα μας για να βρούμε ταξί και να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο.

Δώσαμε ραντεβού για το πρωί νωρίς-νωρίς, λόγω του ότι η επόμενη μέρα ήταν φορτωμένη και δεν ξέραμε τι θα βρούμε μπροστά μας από θέμα καιρού. Θα ξεκινάγαμε με τη διάσχιση του πιο γνωστού ορεινού όγκου της Σλοβακίας, του εθνικού πάρκου των Χαμηλών Τάτρων, από τα SOS του ταξιδιού μας και έπειτα θα μπαίναμε στη Πολωνία με άλλα αξιοθέατα. Και τέλος θέλαμε χρόνο για την αυριανή απογευματινή μας βόλτα σε μια από τις πόλεις-μνημεία, που γι' αυτές γινόταν το ταξίδι.



Dobrú noc… ( Καληνύχτα στα σλοβάκικα )



Χάρτης ημέρας 290 χλμ

Διαδρομή:





Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

5η μέρα Δευτέρα 09/09/2024​

Μπάνσκα Μπίστριτσα – Κρακοβία​

Στο δράκο της Wawel…

​

5η μέρα του ταξιδιού μας και όπως πάντα πρωινό ξύπνημα νωρίς. Εκείνη τη μέρα όμως το παρακάναμε και είχαμε ξυπνήσει από τις 06:00 ώστε στις 07:00 να ξεκινάγαμε τη σημερινή μας διαδρομή. Πριν να φύγουμε από το ξενοδοχείο, φορέσαμε τα κάτω αδιάβροχα για παν ενδεχόμενο ( τα πάνω φοριούνται στο άψε-σβήσε ), αφού ο καιρός λίγο αργότερα μέσα στη μέρα έδειχνε ότι θα χαλούσε.

Λίγο πιο έξω από τη Μπάνσκα Μπίστριτσα, κάναμε μια δεκάλεπτη στάση για βενζίνη, για ένα πρωινό καφέ και κάτι να φάμε για πρωινό.

Ανεβήκαμε στις μηχανές και χαράξαμε πορεία προς το βορρά για τη διάσχιση του εθνικού πάρκου των Χαμηλών Τάτρων.

Υγρασία στο φουλ παντού, όπως και ο δρόμος που οδηγούσαμε, ο Ε77 ήταν αρκετά υγρός, σχεδόν βρεγμένος σε μερικά σημεία και το σπρέι από τα λάστιχα των αυτοκινήτων αλλά και των φορτηγών, έκαναν την οδήγηση λίγο πιο αργή και προσεκτική. Όσο ανεβαίναμε προς τα ορεινά ο ουρανός έκλεινε και περιμέναμε τη στιγμή που θα ξεσπούσε βροχή.

Για καλή μας τύχη μόνο ψυχάλες έπεσαν, αλλά και αυτές χωρίς να μας ανησυχήσουν. Όμορφη καλόχαραγμένη διαδρομή, με πολύ καλή άσφαλτο αλλά λόγω υγρασίας και αρκετής κίνησης, δεν χαρήκαμε οδήγηση.

Στη μέση της διαδρομής, στο τουριστικό θέρετρο Donovaly, οι εικόνες που αντικρίσαμε μας υποδήλωναν, ότι εκεί χτυπάει η καρδιά της Σλοβακίας το χειμώνα. Κόψαμε ταχύτητα, χαζεύοντας τα ξενοδοχεία και τα σαλέ που απλώνονταν στις δύο μεριές του δρόμου και ψηλότερα τις πίστες του χιονοδρομικού.

Ευτυχώς είχαμε προσπεράσει τα πολλά φορτηγά και μετά το Donovaly, απλωνόταν μπροστά μας μια υπέροχη διαδρομή με αρκετά καλή άσφαλτο και μπόρεσε το μάτι μας να χορτάσει από τη θέα των γύρω βουνών.

Βέβαια αλλά περίμενα και άλλα οδήγησα. Περίμενα μια διαδρομή αντίστοιχη με τη διαδρομή του Σλοβάκικου Παράδεισου, πιο κλειστή, πιο σφιχτή, αλλά ήταν πιο φαρδύς δρόμος και πιο ανοιχτός σε σχέση με ότι οδηγήσαμε τη προηγούμενη μέρα. Βέβαια να πούμε ότι ο συγκεκριμένος δρόμος είναι ο πιο κεντρικός που διασχίζει τους ορεινούς όγκους στο κέντρο της Σλοβακίας, περνώντας σε από το νότο στο βορρά. Άρα γι' αυτό το λόγο και το πλάτος του.

Φτάνοντας στο Ruzomberok, εκεί που τελείωναν τα Χαμηλά Τάτρα, θα ξεκινούσαμε να οδηγάμε σχεδόν σε πεδιάδα, με τα όμορφα χωριά διαδεχόμενα το ένα το άλλο και γι΄ αρκετή ώρα παράλληλα με το ποταμό Orava.

Το θέμα ήταν όμως ότι από τη στιγμή που ο δρόμος σε πέρναγε μέσα από αρκετά χωριά, αναγκαστικά μπλέκαμε και στη πρωινή κίνηση των ντόπιων είτε για να πάνε στη δουλειά τους, είτε για τα ψώνια τους, με αποτέλεσμα να χάνουμε χρόνο χωρίς λόγο. Είχα μπουχτίσει από την όλη κατάσταση μέχρι που εμφανίστηκε η πρώτη πινακίδα που μας ενημέρωνε ότι πλησιάζαμε στα σύνορα με την επόμενη χώρα, τη Πολωνία.

Έπειτα από μια διαδρομή σχεδόν 2 ωρών από το πρωί και αφού είχαμε διασχίσει μια απόσταση 120 χλμ γνωρίζοντας και τη βόρεια μεριά της Σλοβακίας, περνάγαμε τα σύνορα με την Πολωνία.

Όπως και την προηγούμενη μέρα, έτσι και τώρα, δυο πινακίδες αποτελούσαν πλέον τα άλλοτε σύνορα των δύο χωρών. Το ένα μας ενημέρωνε ότι φεύγαμε από τη Σλοβακία και το άλλο μας καλωσόριζε στη Πολωνία.

Λίγο παρακάτω μικρή στάση για βενζίνη, πίνοντας παράλληλα και ένα ζεστό καφέ, μιας και το κρύο είχε αρχίσει να τσιμπάει.

Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Η μισάωρη στάση είχε τελειώσει και βγαίνοντας στο δρόμο για τη συνέχεια, το μόνο πράγμα που μας προβλημάτιζε να είναι το πότε θα μας επισκεφθούν οι πρώτες ψυχάλες. Γιατί είχαμε δει ότι μια βροχή θα την τρώγαμε.

Ευτυχώς από τη στιγμή που περάσαμε στη Πολωνία, η διαδρομή δεν πέρναγε απ' όλα τα χωριά, αλλά και η κίνηση ελαττώθηκε, οπότε καταπίναμε τα χιλιόμετρα πιο γρήγορα σε σχέση με νωρίς το πρωί στη Σλοβακία.

Οδηγούσαμε για ώρα σε βρεγμένο οδόστρωμα, σημάδι ότι ακολουθούσαμε τη βροχή κατά ρόδας, περνώντας από την πολωνική ύπαιθρο. Κάπου-κάπου τρώγαμε και καμιά ψυχάλα, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο.

Αρκετά ποτάμια μας συντρόφευαν στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής μας στη Πολωνία,

Τελικά φτάνοντας στη πόλη Βαντοβίτσε, η βροχή έκανε την εμφάνιση της και λίγο πιο κάτω άρχισε να βρέχει για τα καλά.

Γρήγορη στάση για να φορέσουμε και τα πάνω αδιάβροχα και συνέχεια στη διαδρομή μας.

Ευτυχώς δεν έβρεξε για πολλή ώρα και μέχρι να φτάσουμε στον επόμενο προορισμό μας, μας συνόδευε μια ποτιστική ψυχάλα. Επόμενο μέρος που θα κάναμε μια μικρή επίσκεψη ήταν μια περιοχή γύρω από τη πόλη Oswiecim και συγκεκριμένα το στρατόπεδο – κολαστήριο του Auschwitz. Λίγο πριν φτάσουμε εκεί, περάσαμε από ένα τεράστιο λούνα πάρκ, με ένα εντυπωσιακό roller coaster, τρενάκι του τρόμου και ρόδα. Ήταν τόσο μεγάλο που οδηγούσαμε στο πλάι του για 1,5 λεπτό.

Μπήκαμε στη πόλη Oswiecim και συνεχίσαμε λίγο πιο πέρα για το Auschwitz, τη περιοχή που στιγματίστηκε από τη δολοφονία χιλιάδων αθώων ψυχών. Βρήκαμε κάπου να αράξουμε τις μηχανές, πλησίον της εισόδου του μέρους. Κατέβηκα από τη μηχανή, σχεδόν μούσκεμα από την υγρασία που επικρατούσε. Παρόλο τον άσχημο καιρό, αρκετοί τουρίστες συνωστίζονταν έξω από το μουσείο για να εισέλθουν.

Πριν πάμε οπουδήποτε κάναμε μια μίνι σύσκεψη. Από την αρχή του ταξιδιού μας, είχα ξεκαθαρίσει στους συνταξιδιώτες μου, ότι δεν με ενδιαφέρει να μπω στο χώρο του Auschwitz για πλήρη ξενάγηση. Το μόνο που ήθελα να κάνω, ήταν να βγάλω μια φωτογραφία στη γνωστή πύλη που έχει την επιγραφή " Η εργασία απελευθερώνει ". Και αυτό έτσι σαν ενθύμιο. Το ίδιο μου είχαν πει και οι συνταξιδιώτες μου. Ότι ούτε αυτούς τους ενδιέφερε κάτι άλλο, πέρα από μια – δυο φωτογραφίες και τίποτε άλλο, μιας και είχαν επισκεφτεί το άλλο στρατόπεδο συγκέντρωσης, το Νταχάου κοντά στο Μόναχο και είχαν ψυχοπλακωθεί.

Φώτο από Google

Στη προετοιμασία της διαδρομής, δεν είχα δώσει και πολλή σημασία στο συγκεκριμένο μέρος για το τι και πως, αφού δεν είχα σκοπό να μπω για ξενάγηση. Απλά είχα δει ότι για να μπεις στο μουσείο του Auschwitz υπήρχε εισιτήριο. Το θέμα ήταν ότι για να φτάσεις στη συγκεκριμένη πύλη, πρέπει να έχεις εισιτήριο. Οπότε να πληρώσω σχεδόν 25€ για μια φωτογραφία δεν άξιζε.

Άρα αναθεωρήσαμε και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε για παρακάτω.

Σίγουρα σε κάποιους θα φαντάζει παράξενο το ότι φτάσαμε έως εκεί και δεν επισκεφθήκαμε το χώρο.

Έπειτα από την επίσκεψη σε ένα αντίστοιχο μέρος το 2022, στο ταξίδι μας στις Ιουλιανές Άλπεις, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Γιασένοβατς της Κροατίας και διαβάζοντας μόλις γύρισα πίσω όλη την φρικιαστική ιστορία του στρατοπέδου, αποφάσισα πως τέτοια μέρη δεν θέλω να έχουν θέση στα ταξίδια μου.

Το θέμα είναι τι θέλει ο καθένας να " εισπράξει " από τα ταξίδια που κάνει. Και σίγουρα ότι αφορά εμένα προσωπικά, δεν θέλω να μαυρίσει η ψυχή μου σκεπτόμενος τις φρικαλεότητες που πέρασαν αθώοι άνθρωποι και παράλληλα να δω τους τρόπους που τους εξόντωναν οι τρελοναζί.

Και για να κλείσουμε το κεφάλαιο αυτό με κάτι πιο ανθρώπινο: Δεν νοείται άνθρωποι να βγάζουν λεφτά από το τραγικό τέλος βασανισμένων ανθρώπων. Θα έπρεπε να περνάνε όλοι οι άνθρωποι από κει και να βλέπουν τι δεν πρέπει να ξαναγίνει ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μη σου πω δε θα έπρεπε να υπάρχει καν, να είχε καταστραφεί και να έμενε κάτι σαν ενθύμιο.

Οπότε ανεβήκαμε στις μηχανές και φύγαμε από το χώρο, με το ψιλόβροχο να εμφανίζεται που και που στην υπόλοιπη διαδρομή. Οδηγήσαμε για λίγα χλμ σε επαρχιακό δρόμο, βλέποντας όμως και κάτι λυπηρό που μας έβαλε σε σκέψεις και μας προβλημάτισε. Σε μια στροφή του δρόμου με το οδόστρωμα βρεγμένο, ένα αυτοκίνητο είχε περάσει στο αντίθετο ρεύμα και είχε πέσει επάνω σε δύο μοτοσυκλέτες και συγκεκριμένα είχε καρφώσει ένα BMW 1200 GS πάνω στη μπαριέρα, με την άλλη μηχανή να έχει πέσει από κάτω σε ένα χαντάκι 2 – 3 μέτρων. Ότι κατέβαιναν οι διασώστες με φορείο για να μαζέψουν τους οδηγούς των μηχανών. Έσφιξε η καρδιά μας με το όλο θέαμα.

Τα τελευταία χλμ έγιναν από αυτοκινητόδρομο για να φτάσουμε πιο γρήγορα στο τελικό μας προορισμό για σήμερα, τη πόλη της Κρακοβίας..

Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Φτάσαμε στη Κρακοβία και καρφί για το ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει. Είχε κάνει κράτηση ο Panos κάνα μήνα πριν, οπότε οι τιμές που είχαμε βρει ήταν ικανοποιητικές.

Στο ξενοδοχείο δε μας περίμενε κανείς, αλλά έπειτα από τηλεφωνική επικοινωνία με την ιδιοκτήτρια, εμφανίστηκε ο αδελφός της για να κάνουμε το check-in. Το ωραίο ήταν ότι το ξενοδοχείο ήταν ένα είδος boutique hotel, με προσεγμένη διακόσμηση και τα δωμάτια να έχουν παράξενα ονόματα όπως βανίλια, κανέλα κ.α. Ανεβήκαμε στα δωμάτια, απλώνοντας ότι ήταν μουσκίδια από το συνεχές ψιλόβροχο και τελειώνοντας με μπάνια και αφρόλουτρα, κατεβήκαμε για να κατευθυνθούμε στο κέντρο της πόλης. Να ναι καλά ο αδελφός της ιδιοκτήτριας, που μας κατατόπισε στο πως θα μεταβούμε στο κέντρο και μας δάνεισε και μια ομπρέλα, μιας και όση ώρα μιλάγαμε, είχαν ξεκινήσει οι πρώτες ψυχάλες. Καταλήξαμε στη λύση του ταξί ( Bolt ) λόγω του καιρού. Για μια απόσταση 4,5 χλμ πρέπει να δώσαμε 6€ και μετά από ένα τέταρτο ήμασταν στην αρχή της παλιάς πόλης της Κρακοβίας.

18:00 ξεκινήσαμε με τις ομπρέλες ανά χείρας και για κάνα τεσσάρι ώρες είχαμε τη δυνατότητα να πάρουμε μια ιδέα από τη τουριστική περιοχή της Κρακοβίας. Η γνωστή τακτική από μέρους μου, με τη δημιουργία ενός χάρτη στο Google maps, με τα κυριότερα αξιοθέατα βαλμένα σε σειρά, ώστε να πηγαίνουμε από το ένα στο άλλο και να μη χάνουμε χρόνο άσκοπα.

Λίγα λόγια από το internet για…

τη Κρακοβία ( Kraków ), μια από τις παλαιότερες και μεγαλύτερες πόλεις της Πολωνίας, και τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας μετά την πρωτεύουσα Βαρσοβία. Υπήρξε πρωτεύουσα της Πολωνίας από το 1038 έως το 1569 μ.Χ., γνωρίζοντας μετά το 1380 τη μεγαλύτερη ακμή της κατά τη δυναστεία των Γιαγκελλόνων. Από το 1815 μέχρι το 1846 αποτελούσε ανεξάρτητη δημοκρατία κάτω από ρωσική κυριαρχία. Το 1846 ανακτήθηκε από την Αυστρία και μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο πέρασε στην Πολωνία. Η παλαιά πόλη της Κρακοβίας έχει πλούσια αρχιτεκτονική, ως επί το πλείστον αναγεννησιακή με ορισμένα δείγματα μπαρόκ και γοτθικά. Το 1978 η πόλη εντάχθηκε στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO και αποτελεί ένα από τα πολιτιστικά, καλλιτεχνικά αλλά και τουριστικά κέντρα της χώρας.


Περπατήσαμε για λίγο και μπήκαμε στη κεντρική πλατεία Rynek Główny που χρονολογείται από το 13ο αιώνα και περιβάλλεται από παλάτια και εκκλησίες. Ο καιρός δε μας έκανε τη χάρη και ξεκίνησε μια ψυχάλα που μια δυνάμωνε και μια σταμάταγε. Τουλάχιστον δε ήταν τελείως εχθρικός μαζί μας.

Ο πύργος του Δημαρχείου ήταν το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε στη πλατεία.

Στην άκρη του δρόμου υπάρχει μια πιάτσα ταξί μιας άλλης εποχής, με αρκετές πανέμορφα στολισμένες άμαξες που περίμεναν τους ρομαντικούς τουρίστες για ένα γύρο στη παλιά πόλη ( αρχική τιμή βόλτας 100€, αλλά με κουβέντα πέφτουν στα 80€ ).

Πιο δίπλα υπάρχει η ρωμαιοκαθολική Βασιλική της Παναγίας, με τον έναν από τους δυο πύργους σκεπασμένο με δίχτυ λόγω συντήρησης.

Κάθε ώρα ακούγεται ήχος σάλπιγγας από το ναό για να θυμίζει κάτι μακάβριο. Ο μύθος λέει ότι ένας σαλπιγκτής σάλπιζε προειδοποιητικά για την εισβολή των Μογγόλων στην πόλη, δεχόμενος βέλος στο λαιμό. Εμείς μάλλον την ώρα που σάλπιζε ήμασταν στο εσωτερικό της κεντρικής αγοράς, οπότε δεν ακούσαμε τίποτα.

Στη μέση της πλατείας λοιπόν, υπήρχε η επιβλητική κεντρική αγορά, η παλιά αίθουσα υφασμάτων με αρκετά μαγαζιά για σουβενίρ.

Αφού πήραμε κάτι για να θυμόμαστε το πέρασμα μας από κει, κάναμε μια μικρή στάση για ένα κομμάτι πίτσα να πάρουμε δυνάμεις, αφού το στομάχι μας είχε φτάσει στο λαιμό από τη πείνα. Από το πρωί είχαμε φάει κάτι μπισκότα και ένα καφέ στα σύνορα.

Αφού στιλωθήκαμε προσωρινά, συνεχίσαμε την υπόλοιπη διαδρομή στα σοκάκια και θαυμάσαμε και άλλα όμορφα κτίρια και εκκλησίες.

Εντύπωση μας έκανε η ρωμαιοκαθολική εκκλησία των Αγ.Πέτρου και Παύλου με τα αγάλματα των 12 αποστολών ( μάλλον ) απ’ έξω.

Η διαδρομή συνέχιζε προς το κάστρο Wawel της πόλης.

Πριν να φτάσουμε στο ανηφορικό δρομάκι που οδηγούσε στην είσοδο του κάστρου, περάσαμε μπροστά από ένα μεγάλο σταυρό. Ήταν το μνημείο της σφαγής του Katyn ( μαζική εκτέλεση Πολωνών στρατιωτικών από τη σταλινική Ρωσία στις αρχές του Β' παγκ. Πολέμου ).

Ανεβήκαμε στο κάστρο και σταματήσαμε για λίγο μπροστά από τον καθεδρικό ναό της Κρακοβίας, τόπος στέψης των Πολωνών μοναρχών, για μια – δύο φωτογραφίες.

Συνεχίσαμε περνώντας από μια αψίδα, που μας πέρασε σε μια εσωτερική πλατεία του κάστρου με τα μπαλκόνια των εσωτερικών δωμάτιων να μοιάζουν με εσωτερικό μοναστηριού.

Από κει βγήκαμε σε ένα μεγάλο κήπο και κατευθυνθήκαμε προς τα τείχη του κάστρου. Από κει μπορούσες να δεις τη σύγχρονη πόλη και τις γέφυρες του ποταμού Βιστούλα, ο οποίος διασχίζει τη πόλη. Φωτογραφίες και αγνάντεμα μέχρι εκεί που έβλεπε καθαρά το μάτι.

Αλλά για στάσου! Είχα διαβάσει ότι κάτω από τα τείχη, από κει που βρισκόμασταν, υπήρχε ένα άλλο παράξενο αξιοθέατο. Με την άκρη του ματιού μου και μέσα από τις φυλλωσιές το σταμπάρω, οπότε ξεκινάμε για κατά κει. Απλά το θέμα ήταν ότι έπρεπε να βγούμε τελείως από το κάστρο και να ακολουθήσουμε μια κατηφορική διαδρομή δίπλα στο ποτάμι. Προτιμήσαμε να κάνουμε το " περίπλου " του κάστρου ώστε να το δούμε απ' όλες τις μεριές.

Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Σε λίγα λεπτά λοιπόν ήμασταν μπροστά στο δράκο του κάστρου της Wawel. Έξυπνο αξιοθέατο το συγκεκριμένο, τραβούσε τη προσοχή των τουριστών. Κάθε 2 λεπτά περίπου από το στόμα του δράκου βγαίνει φωτιά, που σε παραπέμπει σε μια άλλη εποχή. ( Game of Thrones, Άρχοντας των Δαχτυλιδιών κ.α. )

Φώτο από Google

Φωτογραφίες, βίντεο και γυρισμός από την άλλη μεριά του κάστρου, περπατώντας το δρόμο των Stars, μια ιδέα παρμένη από τη λεωφόρο των Stars στο Χόλιγουντ, χαζεύοντας τις παλάμες κάποιων ανθρώπων του κινηματογράφου. Έβγαλα δύο φωτογραφίες και συνεχίσαμε το περπάτημα.

Περπάτημα ναι μεν αλλά το μυαλό μας επικεντρώθηκε στη μουσική που ακουγόταν από κάπου!!! Ψάχνω να βρω το μέρος που βγαίνουν οι ήχοι και συνειδητοποιώ ότι η μουσική ακούγεται από ένα παγκάκι δίπλα μας. Το οποίο στο κάθισμά του είχε φωτοβολταϊκό πάνελ. Πω πώ τι κάνανε εδώ οι άνθρωποι!!!

Συγνώμη που θα ακουστώ κάπως κακός αλλά σε κάτι τέτοιες στιγμές το μυαλό μου πάει πάντα στη πατρίδα μας και στο συνήθειο που έχουν κάποιοι να βανδαλίζουν κάτι αντίστοιχο και όμορφο, δείχνοντας το πέρασμα από κει άξεστων και απολίτιστων ανθρώπων.

Συνέχεια στη βόλτα μας, φτάνοντας στην αρχή του πεζόδρομου που ενώνει το κάστρο με τη κεντρική πλατεία.

Ήταν η ώρα που ήχησαν οι καμπάνες από το στομάχι μας. Βλέπεις τη πίτσα την είχαμε ήδη κάψει, οπότε βολιδοσκόπηση για εστιατόριο. Η έρευνα μας μέσω της Google μας έβγαλε ένα εστιατόριο με καλές κριτικές στο πλάι της εισόδου του κάστρου. Δεν χρονοτριβήσαμε και σε λίγα λεπτά ήμασταν απ' έξω από το πολυσύχναστο εστιατόριο. Βλέποντας ότι το μαγαζί ήταν σχεδόν γεμάτο και για να μην τρέχουμε και δε φτάνουμε, μπήκαμε μέσα. Ακολουθήσαμε το σερβιτόρο, που μας υπέδειξε το που θα καθίσουμε και αμέσως παραγγελία. Χωρίς να το πολυσκεφτώ ένα Goulas, ένα σνίτσελ χοιρινό και μια μπύρα. Σύνολο 15€. Μια χαρά τιμή για αυτά που έφαγα, για το συγκεκριμένο εστιατόριο, για τη συγκεκριμένη μεριά.

Αφού χορτάσαμε και κατάφερε να πιεί ο Panos τη μονόλιτρη μπύρα που είδατε στη παραπάνω φώτο, μιας και δε πίνει πολύ, κουβεντιάσαμε για αρκετή ώρα. Το μόνο πράγμα που μας άγχωσε ήταν ο αέρας που ξεκίνησε να φυσάει και σιγά-σιγά μετουσιώθηκε σε ψυχάλα. Θέλαμε να φθάσουμε στη κεντρική πλατεία, να τη δούμε λίγο και φωτισμένη. Γιατί το πώς θα γυρίσουμε στο ξενοδοχείο δε μας ένοιαζε καν. Είχαμε Bolt βλέπεις!!!

Φύγαμε από το εστιατόριο και σιγά-σιγά με τις ομπρέλες ανά χείρας, ξεκινήσαμε περνώντας και κάτω από κάποια υπόστεγα για να προφυλαχθούμε. Φτάσαμε στη κεντρική πλατεία η οποία είχε λιγοστό κόσμο. Βλέπεις αυτή η ψυχάλα είχε ξενερώσει τον κόσμο και ίσως τον είχε κρατήσει μέσα.

Βγάλαμε δύο τρείς φωτογραφίες και συνεχίσαμε παρακάτω προς ακόμα δύο τρία αξιοθέατα που δεν είχαμε δει. Εκεί όμως μας έτυχε κι ένα αστείο περιστατικό.

Στο τέλος της πλατείας μας διπλάρωσαν κάποιοι πιτσιρικάδες, κορίτσια και αγόρια λέγοντας μας αν θέλουμε να πάμε σε ένα διπλανό club που είχε ωραία μουσική, σόου με χορεύτριες και φθηνά ποτά, κάνοντας με να κρυφογελάσω και να θυμηθώ το Γιώργο Κωνσταντίνου στην ταινία " Καλώς ήρθε το δολλάριο " με την ατάκα " καλώς τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα " που προσπαθούσε να προσελκύσει κόσμο στο club Blue Black στη Τρούμπα.

Ακολουθήσαμε τον ιστορικό δρόμο Florianska, περνώντας από τη St.Florian 's Gate.

Συνεχίσαμε ώσπου βγήκαμε μπροστά από το Barbakan, ένα μικρό κάστρο-μουσείο.

Τελικά η βραδινή μας βόλτα σταμάτησε στη μακρόστενη πλατεία Jan Matejko και στο μνημείο Grunwald.

Από εκεί καλέσαμε ταξί που θα μας γυρνούσε στο ξενοδοχείο.

Παρόλο τον άσχημο καιρό, μας είχε δοθεί η δυνατότητα να πάρουμε μια γεύση από το ιστορικό κέντρο της Κρακοβίας

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, με τη ψυχάλα μέσα στη νύχτα να δυναμώνει και να γίνεται βροχή. Τουλάχιστον την άλλη μέρα δεν θα είχαμε μεγάλο θέμα με τον καιρό.



Dobranoc… ( Καληνύχτα στα πολωνικά )



Χάρτης ημέρας 293 χλμ

Διαδρομή:





Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

6η μέρα Τρίτη 10/09/2024

Κρακοβία – Δρέσδη

Στη κοσμηματοθήκη της Σαξωνίας…

​

Πρωινό ξύπνημα στη Κρακοβία γύρω στις 07:30 και πρώτη μου προτεραιότητα πριν ξεκινήσουμε τη σημερινή μας διαδρομή, ήταν να πάω σε ένα συνεργείο μοτοσικλετών να σφίξω λίγο την αλυσίδα του Ducati. Την είχα αφήσει επίτηδες λίγο χαλαρή λόγω του βάρους των μπαγκαζιών, αλλά λόγω παλαιότητας αλλά και λόγω ταλαιπωρίας ( διαδρομής και άσχημου καιρού των προηγούμενων ημερών ) είχε χαλαρώσει. Είχα ψάξει τη προηγούμενη μέρα, στο λιγοστό ελεύθερο χρόνο μου, τα συνεργεία μοτοσυκλετών που ήταν διαθέσιμα.

Ντύθηκα, ετοιμάστηκα και ξεκίνησα με ψυχάλα για να διασχίσω μιαν απόσταση γύρω στα 10 χλμ, αφού το μοναδικό κοντινό συνεργείο που άνοιγε νωρίς και είχε καλές κριτικές ήταν αυτό. Παράξενο μου φάνηκε που ψάχνοντας το προηγούμενο βράδυ για να βρω συνεργείο μοτοσικλετών, βρήκα ένα που άνοιγε μόνο απόγευμα!!!

Ξεκίνησα λοιπόν με υπερβολική πρωινή κίνηση, λόγω του ότι ο κόσμος πήγαινε στη δουλειά του αλλά και λόγω δύο τροχαίων που βρήκα στο διάβα μου προς το συνεργείο. ( Πάντως τους Πολωνούς δεν τους έκοψα και για οδηγάρες!!! ). Φτάνω στη περιοχή του συνεργείου και ρωτώντας έναν ντόπιο για το που είναι το συνεργείο, με έστειλε σε ένα μεγάλο χωράφι με δύο-τρία παραπήγματα. Βασικά ήταν λαμαρινοπαράγκες που είχαν γίνει συνεργεία. Το ένα από αυτά, ήταν αυτό που έψαχνα. Ιδιοκτήτες ήταν δύο πιτσιρικάδες με αγάπη απ' ότι κατάλαβα στις supersport μηχανές

Να ‘ναι καλά το παλληκάρι, αφού αμέσως προθυμοποιήθηκε να με εξυπηρετήσει. Και έκανε καλή δουλειά, αφού έψαξε να βρει στο internet μέχρι και με πόση δύναμη έπρεπε να σφίξει με το ροπόκλειδο τη βίδα του πίσω άξονα. Μόλις τελείωσε, τον ευχαρίστησα και πλήρωσα γύρω στα 10€ ~ 40 Ζλότι Πολωνίας.

Έφυγα από το συνεργείο για το τόπο που είχαμε δώσει ραντεβού με τους συνταξιδιώτες μου, ένα βενζινάδικο λίγο μετά τα διόδια του αυτοκινητόδρομου Α4 στη περιοχή Balice της Κρακοβίας. ( Στη Πολωνία δεν έχει διόδια παντού, αλλά μόνο σε συγκεκριμένα κομμάτια του αυτοκινητόδρομου κοντά στη πρωτεύουσα Βαρσοβία, στο Γκντάνσκ και στη Κρακοβία ).

Προτιμήσαμε την εύκολη λύση του αυτοκινητόδρομου, αφού είχαμε σαν στόχο να φτάσουμε γρήγορα στον σημερινό μας προορισμό και να τον εξερευνήσουμε καλύτερα. Και μιλάμε για έναν προορισμό, που σε όσες φωτογραφίες κι αν είχαμε δει κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, είχαμε ενθουσιαστεί.

Γύρω στις 10:00 μπαίναμε στον αυτοκινητόδρομο Α4 και πληρώνοντας τα διόδια γύρω στα 3€ ξεκινήσαμε για τη σημερινή διαδρομή, η οποία θα μας περνούσε περιφερειακά από μεγάλες πόλεις της Πολωνίας όπως το Κατοβίτσε και το Βρότσλαβ.

Παρόλο που είχαμε σκεφτεί να κάνουμε μια στάση σε μια από τις πόλεις να πιούμε έστω ένα καφέ, ο καιρός δεν ήταν σύμμαχος μας, αφού είτε οδηγούσαμε με λίγη συννεφιά, είτε βρίσκαμε ψυχάλα που μας άγχωνε. Ειδικότερα περιφερειακά του Κατοβίτσε, μας έπιασε μια καλή μπόρα ευτυχώς για λίγα λεπτά. Εκεί πληρώσαμε και το δεύτερο και τελευταίο διόδιο, κι αυτό γύρω στα 3€ και συνεχίσαμε.

Κατά τη διάρκεια της διαδρομής μας και ανά κομμάτια στον αυτοκινητόδρομο προσπεράσαμε παρά πολλές νταλίκες, σημάδι ότι εκεί χτυπά η καρδιά της βιομηχανίας της Ευρώπης. Δεν έχω δει στη ζωή μου πιο πολλές νταλίκες απ' όσες είδα εκείνη τη μέρα. Ούτε στην ιταλική Autostrada που έχω οδηγήσει αλλά ούτε και σε γαλλικό αυτοκινητόδρομο κ.α. Τα πράγματα χειροτέρεψαν σε δύο τρία σημεία του αυτοκινητόδρομου, όταν οι δύο λωρίδες γίνονταν μια εξαιτίας έργων οδοποιίας που έκαναν οι Πολωνοί. Εκεί να δεις κίνηση και νταλίκες!!!

Σε μια στάση για γενική αναπλήρωση υγρών σε ένα βενζινάδικο, θα ανακαλύπταμε το σνακ του ταξιδιού για τις επόμενες ημέρες.

Το Hot dog λοιπόν θα ήταν το βασικό μας σνακ σε μια από τις στάσεις μας και αυτό λόγω του κρύου που επικρατούσε στη διαδρομή μας.

Ο χιλιομετρητής μας είχε συμπληρώσει 260 χλμ περίπου από το πρωί και φτάνοντας στον περιφερειακό του Βρότσλαβ, εμφανίστηκαν οι πρώτες πινακίδες που μας πληροφορούσαν ότι πλησιάζαμε στη Γερμανία. Είχαμε βέβαια αλλά 150 χλμ έως τα σύνορα των 2 χωρών.

Ευτυχώς όσο πιο δυτικά πηγαίναμε, τόσο ο καιρός καλυτέρευε.

Λίγο πριν τα σύνορα, άλλαξε οριστικά προς το καλύτερο ο καιρός, αφού εμφανίστηκε σιγά-σιγά ο ήλιος και πήρε τη θέση της μουντάδας που είχαμε από το πρωί.

Τα σύνορα των δύο χώρων στη περιοχή είναι μια γέφυρα και μόνο οι πινακίδες πρόδιδαν την αλλαγή χώρας ( που ποτέ δεν τις πήρα χαμπάρι ). Λίγο παρακάτω όμως στη πλευρά της Γερμανίας, μια παράκαμψη έστελνε όλα τα οχήματα σε ένα parking του αυτοκινητόδρομου.

Είχε μετατραπεί σε ένα πρόχειρο σταθμό – check in για το ποιος μπαίνει στη χώρα, σημάδι της ανησυχίας για τη παράνομη μετανάστευση που έχει προβληματίσει τώρα τελευταία τη Γερμανία και γενικότερα την Ευρώπη. Όταν τα λέγαμε εμείς εδώ στην Ελλάδα, δεν ίδρωνε το αυτί τους. Τώρα που έφτασε στη πόρτα τους αγχώθηκαν. Τέλος πάντων. Σε εμάς απλά έγινε οπτικός έλεγχος από τη γερμανική Polizei και μας έκαναν νόημα να περάσουμε.

Μπήκαμε λοιπόν στη Γερμανία με τα απέραντα λιβάδια και τα χωριά και από τις 2 πλευρές της autobahn να μας συντροφεύουν για τα τελευταία 100 χλμ της σημερινής μας διαδρομής. Οι ατέλειωτες νταλίκες που είχαμε δει στο δρόμο, είχαν μειωθεί αρκετά λόγω του ότι οι περισσότερες πήγαιναν βόρεια προς Βερολίνο. Εντύπωση μου έκανε ένα τεράστιο αιολικό πάρκο που ο αυτοκινητόδρομος περνούσε ανάμεσα.

Συνεχίζοντας τη διαδρομή, το GPS μας έβγαλε από την autobahn, και ακολουθώντας έναν επαρχιακό, οδηγήσαμε και ένα ωραίο δασικό κομμάτι.

Ο μεγάλος δείκτης του ρολογιού μου έδειχνε 4 ακριβώς ( νωρίς – νωρίς ), όταν μπαίναμε στα προάστια της πόλης που θα διανυκτερεύαμε. Και μιλάω για τη Δρέσδη. Η συγκεκριμένη πόλη μου έχει μείνει στο μυαλό όταν είχε δώσει έναν ευρωπαϊκό αγώνα η τοπική ομάδα, η Δυναμό με την ΑΕΚ το μακρινό 1989 εκπροσωπώντας την Ανατολική Γερμανία τότε.

Ο συνταξιδιώτης μου σε πολλά ταξίδια, ο Tasos, που δυστυχώς έλειπε από το ταξίδι, σε μια συνάντηση μας πριν δύο χρόνια μου είχε μεταφέρει τον ενθουσιασμό του από θέμα ομορφιάς δύο γερμανικών πόλεων που είχε ψάξει στους χάρτες της Google. Η μία ήταν η Δρέσδη και η άλλη ήταν η Λειψία. Όχι ότι άλλες πόλεις είναι αδιάφορες, αλλά κοντά στη περιοχή του ταξιδιού μας, ήταν ότι καλύτερο. Όλο το χειμώνα που συναντιόμασταν για ανταλλαγή πληροφοριών σχετικά με το ταξίδι, η Δρέσδη ήταν στα SOS του ταξιδιού. Άρα τώρα είχε έρθει η ώρα να δούμε αν άξιζε η προσμονή για αυτή τη πόλη.

Το GPS μας πέρασε από κάποιο προάστιο της με τα αρτ νουβό κτίρια να κλέβουν τη παράσταση.

Και μετά αναρωτιέσαι;;; Αν είναι έτσι τα κτίρια στα προάστια της, γύρευε πως θα είναι η Δρέσδη!!!

Σταματήσαμε σε ένα φανάρι, με τη ματιά μας να κλέβει η εικόνα που θα συναντούσαμε στα 100 μέτρα μπροστά μας.

Ο ποταμός Έλβας διέσχιζε τη πόλη και στο συγκεκριμένο σημείο υπήρχε μια γραφική σιδερένια γέφυρα ή αλλιώς το Μπλέ Θαύμα να ενώνει τις δύο μεριές.

Φώτο από Google

Κατασκευασμένη γύρω στο 1893, ένα θαύμα της μηχανικής όπως αναφερόταν τότε, πήρε το όνομα της λόγω του μπλε χρώματος που είχαν βάψει τα σίδερα. Είναι βλέπεις η εποχή που επικρατεί στον κατασκευαστικό κλάδο το σίδερο, τέλη 1800 – αρχές 1900 και το ένα μετά το άλλο τέτοια κτίσματα ξεφυτρώνουν παντού, βλέπε πύργος του Άιφελ, γέφυρα Dom Louis στο Πόρτο κ.α.

Σιγά-σιγά και περνώντας από αρκετές συνοικίες της Δρέσδης, φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Το συγκεκριμένο το είχαμε κλείσει ένα μήνα νωρίτερα σε αρκετά καλή τιμή για τη συγκεκριμένη πόλη ( 52€ το μονόκλινο – 62€ το δίκλινο με δωρεάν parking ), γιατί δύο-τρείς μέρες πριν το ταξίδι που κάναμε ένα τσεκ μπας και βρούμε κάτι καλύτερο, οι τιμές είχαν πάρει την ανιούσα.

Στο ξενοδοχείο δυστυχώς δε μας περίμενε κανείς, λόγω του ότι η ρεσεψιόν άνοιγε από τις 08:00 έως τις 14:00. Μας είχαν στείλει ένα μήνυμα ότι στο κουτί έξω από τη πλαϊνή πόρτα υπήρχε ένας φάκελος με το όνομα μας και τα κλειδιά των δωματίων. Πήραμε τα κλειδιά, ανεβήκαμε στα δωμάτια, μπάνιο και ραντεβού στις 18:00 για να γνωρίσουμε τη πόλη. Το όνομα του ξενοδοχείου μας είχε φανεί παράξενο από την αρχή ( hotel Mustang INN ), αλλά η απορία μας λύθηκε, όταν περάσαμε τη πόρτα και είδαμε ότι αρκετοί τοίχοι του, όπως και ο τοίχος του δωματίου μου, ήταν γεμάτοι με πίνακες και αφίσες του γνωστού μοντέλου Mustang της FORD.

Η ώρα είχε πάει 18:00 όταν φεύγαμε από το ξενοδοχείο για το κέντρο. Σε έρευνα που είχαμε κάνει για τον τρόπο μετακίνησης από το ξενοδοχείο προς το κέντρο της Δρέσδης, είδαμε ότι Uber και Bolt δεν υπάρχουν και οι αντίστοιχες τοπικές υπηρεσίες ταξί ήταν απαγορευτικές. Και εξηγούμαι: η απόσταση ξενοδοχείο – κέντρο ήταν περίπου στα 6,5 χλμ, με τις τιμές για ταξί να αγγίζουν τα 25€ η διαδρομή. Σε πρότερη επικοινωνία με τους υπεύθυνους του ξενοδοχείου, πως θα μπορούσαμε να πάμε στο κέντρο της Δρέσδης οικονομικά, μας απάντησαν πως σε απόσταση 200 μέτρων από το ξενοδοχείο υπήρχε στάση τραμ με προορισμό το κέντρο. Οπότε γραμμή για κατά κει.

Φτάσαμε στη στάση του τραμ και ρωτώντας μια κοπέλα στα αγγλικά πως θα προμηθευτούμε εισιτήριο, μας υπέδειξε το αυτόματο μηχάνημα που είτε με μετρητά, είτε με κάρτα έβγαζες εισιτήριο για όλες τις γραμμές των τραμ και από τις 6 το απόγευμα μέχρι το τέλος της βάρδιας τα ξημερώματα, μπορούσες να πας οπουδήποτε ήθελες μέσα στη πόλη με κόστος 8,5€.

Μπήκαμε στο τραμ και κατεβήκαμε μια στάση πριν το κέντρο, να περπατήσουμε και λίγο.

Λίγα λόγια από το internet για τη...

Δρέσδη ( γερμανικά: Dresden ‎), μια πόλη της Γερμανίας και πρωτεύουσα του ομόσπονδου κράτους της Σαξονίας. Κτισμένη σε μια κοιλάδα στον ποταμό Έλβα, έχει πληθυσμό 541.304 κατοίκων ( 2014 ). Η πόλη έχει μακρά ιστορία ως κύρια και βασιλική κατοικία για τους βασιλείς της Σαξονίας. Προς το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου (13 Φεβρουαρίου 1945), η πόλη βομβαρδίστηκε από τους συμμάχους με αποτέλεσμα τη σχεδόν ολοσχερή καταστροφή της. Με το πέρας του πολέμου ξεκίνησε η ανοικοδόμηση της που κράτησε μέχρι και λίγο μετά το 2000. Το 2004 η UNESCO ανακήρυξε τη Δρέσδη και το τμήμα της κοιλάδας του ποταμού Έλβα ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.


Πρώτη εντύπωση μιας καθαρής και όμορφης πόλης. Σε απόσταση 200 μέτρων από κει που κατεβήκαμε, ξεκινούσε το ιστορικό κέντρο της Δρέσδης. Όπως και σε κάθε πόλη που πηγαίναμε, έτσι και δω ακολουθήσαμε τη διαδρομή με τα αξιοθέατα στο Google maps που είχα φτιάξει.

Περπατάγαμε μέσα από σύγχρονα κτίρια, ώσπου φθάσαμε σε δύο κτίρια, το ένα Αρτ νουβό και το άλλο νεοκλασσικό, που ενώνονταν με μια μικρή γέφυρα που σχημάτιζε από κάτω μια αψίδα.

Το ένα κτίριο ήταν το 5άστερο ξενοδοχείο Taschenbergpalais...

και το άλλο κτίριο, το πιο εντυπωσιακό, ήταν το Residenzschloss, το παλάτι της Δρέσδης όπως αναφέρεται, ένα κτίριο με εκθέσεις έργων τέχνης.

Πλησιάζαμε την κεντρική πλατεία του ιστορικού κέντρου, που τόσα είχα δει από φωτογραφίες τους προηγούμενους μήνες και μου είχαν κάνει εντύπωση.

Και που να ξέραμε τι θα έβλεπαν τα μάτια μας παρακάτω...



Συνεχίζεται...

.