Game of Roads 2024 - Αυστροουγγαρία: πότε γλυκειά, πότε σκληρή…

[Joy of Road]

.

Απέναντι από το παλάτι της Δρέσδης, την άλλοτε κατοικία των εκλεκτόρων βασιλιάδων της Σαξονίας, υπάρχει το Dresdner Zwinger ( Τσβίγκερ )

Το Τσβίγκερ είναι ένα μεγάλο ανάκτορο, από τα αριστουργήματα της μπαρόκ αρχιτεκτονικής, στη καρδιά του ιστορικού κέντρου της Δρέσδης. Τώρα ένα κομμάτι του φιλοξενεί το μουσείο πορσελάνης της Δρέσδης και ένα άλλο μια γκαλερί με έργα τέχνης ( πίνακες ζωγραφικής, αγάλματα κ.α. ).

Απ’ ότι είχα διαβάσει όμως, στον εντυπωσιακό εσωτερικό του κήπο γίνονταν κάποια έργα, οπότε δεν μπορούσαμε να μπούμε. Έτσι για να πάρετε μια ιδέα για το πόσο εντυπωσιακό είναι το εσωτερικό του, δείτε τις φωτογραφίες παρακάτω από ένα κομμάτι του, την πύλη-αψίδα Kronentor.

Φώτο από Google

Μπαίνοντας λοιπόν στη πλατεία Theaterplatz ( πλατεία θεάτρου ), ολόγυρα υπάρχουν κτίρια σε διάφορα ύφη μπαρόκ, αναγεννησιακό, Αρτ νουβό, που αν βλέποντας τέτοιου είδους κτίρια εντυπωσιάζεσαι, εκεί σου έπεφτε το σαγόνι από την ομορφιά.

Τα μάτια μας καρφώθηκαν στην Semperoper Dresden ( όπερα Ζέμπερ ). Η όπερα Ζέμπερ είναι η Σαξονική Κρατική Λυρική Σκηνή της Δρέσδης και επίσης έδρα της Σαξονικής Κρατικής Ορχήστρας. Όσο πλησιάζαμε τόσο παθαίναμε "πλάκα" με το θέαμα.

Το κτίριο θεωρείται χαρακτηριστικό δείγμα της μπαρόκ αρχιτεκτονικής της Δρέσδης και βασίζεται στον Ελληνικό κορινθιακό ρυθμό.. Στην κορυφή της κεντρικής εισόδου ένα άγαλμα του Διονύσου οδηγεί μαζί με την Αριάδνη ένα τέθριππο από πάνθηρες. Την πρόσοψη κοσμούν αγάλματα του Γκαίτε, του Σίλερ, του Σαίξπηρ, του Μολιέρου, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη κ.ά.

Στη μέση της πλατείας είναι στημένο το άγαλμα του έφιππου βασιλιά Johann Denkmal.

Απέναντι από τη όπερα Ζέμπερ, υπάρχει η οπίσθια μεριά του καθεδρικού ναού της πόλης και το πλαινό κομμάτι του κάστρου της Δρέσδης.

Συνέχεια στη βόλτα μας, με τη διπλανή πλατεία από αυτή του θεάτρου, τη πλατεία Schloßplatz ( πλατεία του ανακτόρου ) που πήρε το όνομα της από το κάστρο της Δρέσδης.

Βέβαια το πρώτο πράγμα που καρφώνεται το μάτι σου μπαίνοντας στη πλατεία είναι ο καθεδρικός ναός της Υπεραγίας Τριάδας της Δρέσδης, γνωστός και ως ο Καθολικός Ναός της Βασιλικής Αυλής της Σαξονίας με το εντυπωσιακό του καμπαναριό...

Εκεί υπάρχει και το δικαστικό μέγαρο της πόλης.

Και στις δυο πλατείες η μια τους πλευρά ακουμπάει το ποταμό Έλβα, ο οποίος διασχίζει όλη τη πόλη. Εμείς συνεχίσαμε προς την αντίθετη μεριά του ποταμού περνώντας από τη γέφυρα του Αυγούστου για να πάμε προς τη στεγασμένη αγορά της πόλης.

Από μακριά όπως έβλεπα το υπερυψωμένο κομμάτι της όπερας Ζέμπερ, μου θύμισε τον Παρθενώνα.

Από την άλλη μεριά του ποταμού, το πρώτο πράγμα που χαζέψαμε και μας εντυπωσίασε ήταν το " χρυσό " άγαλμα του βασιλιά Αυγούστου Β' του Δυνατού.

Από κει ξεκίναγε η μακρόστενη πλατεία Neustädter Markt.

Στη μέση της πλατείας υπάρχει ένα επίχρυσο εκκρεμές.

Προς στιγμή με πιάσαν τα γέλια, αφού η σκέψη μου βλέποντας το επίχρυσο εκκρεμές, πήγε πάλι πίσω στην Ελλάδα, σκεπτόμενος αν υπήρχε αυτό σε μια ελληνική πλατεία, πόσες μέρες θα άντεχε ανέγγιχτο, χωρίς να προσπαθήσουν να το κλέψουν!!!

Φτάσαμε στην στεγασμένη αγορά της πόλης, με την ώρα ήδη 19:00 και παρόλο ότι η αγορά έκλεινε στις 20:00, τα περισσότερα μαγαζιά είχαν κλείσει και ελάχιστοι κυκλοφορούσαν.

Οπότε φύγαμε και περπατήσαμε έως την παράλληλη γέφυρα με αυτή του Αυγούστου, τη γέφυρα του Καρόλου, ώστε διασχίζοντάς τη, να ξαναβρεθούμε στο ιστορικό κέντρο της Δρέσδης και να θαυμάσουμε και τα υπόλοιπα αξιοθέατα.

Μετά τη γέφυρα του Καρόλου, ακολουθήσαμε μια ανηφορική διαδρομή, φτάνοντας σε ένα μικρό παρκάκι. Από κει ξεκίναγε ένα υπερυψωμένο μέρος με την ονομασία Bruhlsche Terrasse. Μια αναγεννησιακή βεράντα με το ψευδώνυμο " το μπαλκόνι της Ευρώπης " που βρίσκεται κατά μήκος του ποταμού Έλβα με επιβλητικά κτίρια και εκπληκτική θέα.

Τα πρώτα κτίρια που αντικρίσαμε ήταν το Albertinum, ένα μουσείο τέχνης...

και το Kunstahlleim Lipsiusbau, ένας εκθεσιακός χώρος–μουσείο, με το γυάλινο τρούλο να τραβάει τα βλέμματα μας.

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στη Bruhlsche Terrasse, όπου βλέποντας το επόμενο κτίριο μπροστά μας, έπαθα σοκ.



Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Το εντυπωσιακό κτίριο λοιπόν που βρισκόταν μπροστά μας, ήταν η Σχολή Καλών Τεχνών της Δρέσδης.

Σταθήκαμε μπροστά από τη πρόσοψη του κτιρίου, όπου υπάρχει έντονη αναφορά στους μεγαλύτερους δημιουργούς – καλλιτέχνες από δύο εποχές ορόσημα για την ανθρωπότητα. Υπήρχαν λοιπόν πάνω από τα παράθυρα επιγραφές, από τη μια πλευρά με τα ονόματα των Φειδία, Ικτίνου, Πραξιτέλη, Πολύκλειτου και Λύσιππου από τη Κλασική Περίοδο της αρχαίας Ελλάδας ( 500 π.Χ.έως και το 300 π.Χ. ) και από την άλλη πλευρά με τα ονόματα των Leonardo da Vinci, Michelangelo, Rafael κ.α. από την Αναγέννηση.

Τολμώ να πω πως τέτοια αγάπη για την αρχαία Ελλάδα που έτρεφαν οι Γερμανοί από την Αναγέννηση και έπειτα, ούτε εμείς οι ίδιοι δεν τρέφουμε δυστυχώς.

Επόμενο ωραίο αξιοθέατο " η Γη και οι πλανήτες ", ένα γλυπτό με θέμα τη Γη και από κάτω οι πλανήτες.

Γυρίσαμε προς το ποτάμι απολαμβάνοντας την υπέροχη θέα της γέφυρας του Αυγούστου και τον ήλιο να χάνεται στο βάθος αφήνοντας μια πορτοκαλό-γαλάζια πινελιά στον ορίζοντα.

Ξαναγυρίσαμε στο ιστορικό κέντρο της Δρέσδης με στόχο να δούμε και τα υπόλοιπα κτίρια-αξιοθέατα. Όσα κτίρια είχαμε δει έως τώρα, εντύπωση μου έκανε η ανομοιομορφία στο χρώμα της πέτρας που ήταν χτισμένα. Δηλαδή άλλες πέτρες είχαν σκούρο καφέ-μαύρο χρώμα και άλλες ανοιχτόχρωμο καφέ.

Αμέσως θυμήθηκα το γεγονός ότι κατά το τέλος του 2ου παγκόσμιου πολέμου ισοπεδώθηκε το 90% του ιστορικού κέντρου της από τους συμμάχους γιατί φοβόντουσαν τη μεταφορά του ναζιστικού επιτελείου από το Βερολίνο προς τη Δρέσδη. Επίσης η ιστορικότερη πόλη της Γερμανίας ήταν από μόνη της ένα σύμβολο, η καταστροφή του οποίου θα είχε τρομακτικές συνέπειες στην ψυχολογία του γερμανικού πληθυσμού.

Με το πέρας του πολέμου ξεκίνησε η ανοικοδόμηση της που κράτησε μέχρι και λίγο μετά το 2000.

Και έρχεσαι μετά εδώ και βλέπεις τον Παρθενώνα που εδώ και 200+ χρόνια δεν έχουμε πάει μια πέτρα 10 μέτρα πιο πέρα και βάζεις τα κλάματα...

Τουλάχιστον θα μπορούσαν να φτιάξουν ένα ακριβές αντίγραφο υπό κλίμακα, ώστε να βλέπουν οι τουρίστες πως ήταν ο Παρθενώνας πριν ανατιναχτεί και πριν κλέψουν τα μάρμαρα οι γνωστοί-άγνωστοι. Αλλά φευ...

Επιστρέφοντας στη πλατεία Schloßplatz ( πλατεία του ανακτόρου ), θαυμάσαμε τον καθεδρικό ναό και τα γύρω κτίρια κατάλληλα φωτισμένα.

Συνεχίζοντας λίγο πιο πέρα στο επόμενο κτίριο και συγκεκριμένα στο τοίχο του " χαζέψαμε " το Fürstenzug ή αλλιώς " Η πομπή των Πριγκίπων ", ένα έργο τέχνης από πορσελάνη μήκους102 μέτρων, που θεωρείται η μεγαλύτερη πορσελάνινη τοιχογραφία στον κόσμο.

Το συγκεκριμένο έργο επέζησε από τις αεροπορικές επιδρομές στη Δρέσδη στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου τον Φεβρουάριο του 1945 μένοντας σε μεγάλο βαθμό αλώβητη η πορσελάνη, αντέχοντας την καυτή ζέστη της φωτιάς.

Συνέχεια προς τη γεμάτη ζωντάνια πλατεία Neumarkt. Βασικά είναι η πλατεία που τα Χριστούγεννα γίνεται το χριστουγεννιάτικο παζάρι της πόλης. Στο κέντρο της υπήρχε το άγαλμα του Μαρτίνου Λούθηρου ιδρυτή του Λουθηριανισμού, παρακλάδι του προτεσταντισμού και ολόγυρα καφετέριες, μπυραρίες και εστιατόρια.

Χαζέψαμε όμως και μια πανέμορφη εκκλησία, τη Dresdner Frauenkirche, αφιερωμένη στην Παναγία, σύμβολο της συμφιλίωσης Προτεσταντών και Καθολικών.

Είχαμε σχεδόν γυρίσει όλο το ιστορικό κέντρο της Δρέσδης και πραγματικά είχαμε ενθουσιαστεί από την ομορφιά της. Σίγουρα η πόλη άξιζε μια διαμονή δύο ημερών, αλλά αυτό είναι κάτι που έχει μπει στο μυαλό μου κάποια στιγμή στο μέλλον να γίνει.

Ένα πράγμα είναι σίγουρο: στη Δρέσδη κάποια στιγμή θα ξαναγυρίσω.


Φάγαμε κάτι πρόχειρο στα McDonald's και μιας και είχαμε εισιτήρια για απεριόριστες διαδρομές με το τραμ, ανεβήκαμε για να πάμε λίγο πιο πέρα μπας και βλέπαμε και κάτι μακριά από το κέντρο. Τελικά φτάσαμε σε μια απόμερη συνοικία στην αρχή της γραμμής του τραμ, χωρίς να δούμε κάτι συγκλονιστικό και αφού από τύχη δε “ μπλέξαμε ” πουθενά, πήραμε το ίδιο τραμ για το γυρισμό προς το ξενοδοχείο.

Η επόμενη μέρα ήταν επίσης γεμάτη με όμορφες εικόνες, με τα μέρη που θα πηγαίναμε να είναι στα superSOS του ταξιδιού μας. Ο καιρός όμως δεν θα ήταν με το μέρος μας, όχι στο 100% αλλά απ’ το ολότελα…




Gute Nacht… ( Καληνύχτα στα γερμανικά )


Χάρτης ημέρας 523 χλμ

Διαδρομή:






Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

7η μέρα Τετάρτη 11/09/2024

Δρέσδη - Πράγα

Από τη Σαξωνική Ελβετία… στη Χρυσή Πόλη​

Πρωινό ξύπνημα αρκετά νωρίς και σήμερα, με το κοντέρ του ταξιδιού μας να γράφει την 7η μέρα. Κοιτώντας από το παράθυρο του δωματίου μου, τον μουντό ουρανό της Δρέσδης, ευελπιστούσα ο καιρός σήμερα να μας “ φερόταν ” καλά, μιας και η διαδρομή αλλά και τα μέρη που θα επισκεπτόμασταν ήταν μοναδικά και σημειωμένα σαν SuperSOS.

Φορτώσαμε τα πράγματα, ανεβήκαμε στις μηχανές και ξεκινήσαμε να διανύσουμε γύρω στα 30 χλμ. Τόση ήταν η απόσταση που μας χώριζε από το πρώτο must to see της σημερινής ημέρας. Ο προορισμός μας ήταν ένα μέρος που βρέθηκε κατά τύχη. Και εξηγούμαι. Ο συνταξιδιώτης μας Tasos που απουσίαζε από το ταξίδι, την εποχή που ετοιμάζαμε το ταξίδι, είχε βρει ένα κρυμμένο αξιοθέατο κοντά στη Δρέσδη, ψάχνοντας κατά τύχη στο χάρτη.

Από τη πρωτεύουσα της Σαξωνίας λοιπόν και οδηγώντας για λίγα χλμ σε αυτοκινητόδρομο, βγήκαμε στον επαρχιακό, περνώντας μέσα από τα γερμανικά χωριά. Εδώ να δώσω μια άχρηστη πληροφορία όσον αφορά τις πινακίδες των δρόμων στη Γερμανία. Στους αυτοκινητόδρομους έχουν χρώμα μπλε και στους επαρχιακούς χρώμα κίτρινο.

Το όμορφο μέρος που θα επισκεπτόμασταν ήταν η γέφυρα Bastei, που βρισκόταν μέσα στο εθνικό πάρκο της Σαξωνικής Ελβετίας. Ναι δεν έγραψα λάθος, Σαξωνική Ελβετία ονομάζεται. Και εμένα μου φάνηκε παράξενο, αλλά έτσι λέγεται.

Είχαμε οδηγήσει για κανά 40λεπτο περίπου και φτάσαμε σε ένα έρημο πάρκινγκ που δεν υπήρχε ψυχή. Σκεπτόμενος όμως ότι παραήταν ερημιά εκεί και βλέποντας καλύτερα μια πινακίδα, συνεχίσαμε την πορεία μας μπαίνοντας σε ένα δασικό δρόμο που το τέλος του ήταν η αρχή του εθνικού πάρκου της Σαξωνικής Ελβετίας. Ήταν αρκετά πρωί με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ακόμη κίνηση από τουρίστες.

Θέλοντας να φτάσουμε όσο πιο κοντά μπορούσαμε στο αξιοθέατο, προσπεράσαμε τα πάρκινγκ που είδαμε και αράξαμε τις μοτοσυκλέτες παράνομα σε μια γωνιά του δρόμου να μην εμποδίζουν. Εξάλλου, λόγω του καιρού, δε θα καθόμαστε και πολλή ώρα. Μερικές φωτογραφίες θα βγάζαμε και θα γυρνάγαμε για να φύγουμε. Κλειδώσαμε κράνη και πράγματα στις μηχανές και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας.

Πριν όμως κάνουμε 50 μέτρα, σταματάει δίπλα μας μια Mercedes AMG πολλών αλόγων και περισσότερων χρημάτων και κατεβάζοντας το παράθυρο του ο οδηγός της, μας έκανε νόημα πως ήθελε να μας μιλήσει. Αφού μας καλημέρισε, μας συμβούλευσε τα εξής:

“ Πάρτε από κει τις μοτοσυκλέτες γιατί δεν επιτρέπεται και θα φάτε πρόστιμο 50 € αφού κάθε μισή ώρα περνάει τροχαία και κόβει πρόστιμο. Απλά εγώ σας το λέω για να σας προειδοποιήσω. Καλύτερα βάλτε το στο πάρκινγκ πιο πίσω ”.

Οπότε των φρονίμων τα παιδιά... πήγαμε και πήραμε τις μηχανές και τις βάλαμε στο πάρκινγκ με κόστος 2€.

Κινήσαμε ήσυχοι από το δασικό δρομάκι προς τη γέφυρα για να δούμε τι μας περίμενε. Από τις κλεφτές ματιές που έριχνα ανάμεσα από τις φυλλωσιές των δέντρων, έβλεπα τα υπερυψωμένα βράχια με τη μορφολογία των βράχων να μοιάζει με τα βράχια στα Μετέωρα αλλά σε μικρότερη κλίμακα.

Αφού περάσαμε από μια μικρή πλατειούλα που γύρω υπήρχε ένα ξενοδοχείο, μια καφετέρια και ένα εστιατόριο, περπατήσαμε προς μιαν εξέδρα που από κάτω υπήρχε το χάος.

Περπατήσαμε έως το τέλος της εξέδρας, βγάζοντας λίγες φωτογραφίες τη γέφυρα ανάμεσα από τα βράχια και χαζέψαμε τη φανταστική θέα του ποταμού Έλβα και της πεδιάδας που απλωνόταν μπροστά μας.

Έπειτα από λίγα λεπτά κινήσαμε για να επιστρέψουμε στο πάρκινγκ. Για να πούμε την αλήθεια όμως, εμένα δε με ικανοποιούσαν οι εικόνες που είδα και τράβηξα με το κινητό μου όσον αφορά τη γέφυρα Bastei. Γιατί άλλες φωτογραφίες είχα δει στο Internet. Οπότε άφησα τους συνταξιδιώτες μου να γυρίσουν στις μηχανές και εγώ αποφάσισα λοιπόν να πάω λίγο πιο κοντά, για να καταφέρω να φωτογραφίσω τη γέφυρα από καλύτερη μεριά. Πήρα λοιπόν ένα σηματοδοτημένο δασικό μονοπάτι γύρω στα 100 μέτρα, λίγο κακοτράχαλο και ανεβαίνοντας σε ένα ύψωμα απολάμβανα την παρακάτω θέα.

Συνέχισα λίγο παρακάτω και μέσα από ένα άλλο μονοπάτι, βρέθηκα στην αρχή της γέφυρας, με σκοπό να τη διασχίσω. Βασικά βλέποντας τη ταμπέλα κατάλαβα ότι δεν ήταν μια απλή γέφυρα, αλλά ένα οχυρό πάνω στα βράχια και η γέφυρα ήταν ότι είχε απομείνει από το οχυρό.

Μοναδικής ομορφιάς και σκέψης η κατασκευή ενός οχυρού ώστε να επιβλέπει τη πεδιάδα που απλωνόταν μπροστά του και να έχει τον έλεγχο της περιοχής. Τελειώνοντας τις φωτογραφίες, γύρισα στο πάρκινγκ και ανεβαίνοντας στις μηχανές, κινήσαμε για το νότο.



Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Στο επόμενο κομμάτι της σημερινής διαδρομής είχα βάλει λίγο το χεράκι μου, μιας και το Google maps μας πέρναγε από μια ψιλό-αδιάφορη διαδρομή. Βασικά μας γύρναγε πίσω στον αυτοκινητόδρομο, αφήνοντας εκτός ένα καταπράσινο κομμάτι για να μας περάσει στα γρήγορα στην επόμενη χώρα που θα βρίσκαμε στο διάβα μας, τη Τσεχία.

Όσον αφορά εμένα και τις διαδρομές στα ταξίδια μου, δύο πράγματα ψάχνω να βρω για να χαρώ οδήγηση, φιδίσιους δρόμους – ζιγκ ζαγκ και καταπράσινα κομμάτια.

Οπότε χάραξα τη διαδρομή μας να συνεχίσει με τη διάσχιση του υπόλοιπου εθνικού πάρκου της Σαξωνικής Ελβετίας, περνώντας και από γραφικά χωριά.

Μια πανέμορφη διαδρομή πλάι στο ποταμό Έλβα μέσα σε όμορφη βλάστηση, καλή χάραξη και σχεδόν τέλεια άσφαλτο.

Οδηγήσαμε για κάνα μισάωρο σε ειδυλλιακό τοπίο και αν δε κοιτούσαμε λίγο τις πινακίδες δεν θα καταλαβαίναμε πως περάσαμε τα σύνορα, αφού η χαρακτηριστική πινακίδα με τα αστέρια της Ε.Ε. και τη λέξη Τσεχία ήταν αυτό που ονομάζουμε σύνορα.

Τα πρώτα χωριά στη Τσεχία συνέχισαν στο ύφος που είχαμε αφήσει βγαίνοντας από τη Γερμανία. Πανέμορφα νεοκλασσικά κτίρια, βαμμένα σε κλασσικά χρώματα και εντυπωσιακές εκκλησίες με τους χαρακτηριστικούς τρούλους.

Η διάσχιση του εθνικού πάρκου της Σαξωνικής Ελβετίας πήρε τέλος, με το που φτάσαμε στη πόλη Ντέτσιν. Μια πανέμορφη πόλη με κτίρια σε αυστροουγγρικό ύφος. Εκεί κάναμε μια στάση για βενζίνη και κάτι να φάμε.

Στο βενζινάδικο όμως, κάναμε και ένα μίνι συμβούλιο για να διαμορφώσουμε τη συνέχεια της υπόλοιπης σημερινής μας διαδρομής. Προς τα που θα κινηθούμε μπας και σώσουμε ότι μπορούσαμε από το αρχικό πλάνο του ταξιδιού. Και όλα αυτά λόγω άσχημου καιρού που ερχόταν καταπάνω μας.

Το αρχικό πλάνο για σήμερα έλεγε ότι από εδώ που βρισκόμασταν, θα πηγαίναμε δυτικά προς το αριστοκρατικό Κάρλοβυ Βάρυ και μετά νότια προς τη πρωτεύουσα της Τσεχίας, τη Πράγα. Και ο λόγος που θα αλλάζαμε τη διαδρομή, ήταν ότι αν πηγαίναμε δυτικά για βόλτα και για μια δίωρη επίσκεψη στο Κάρλοβυ Βάρυ, θα πηγαίναμε “ κόντρα στο καιρό ”, κάτι που θα συνεχιζόταν και στη διαδρομή προς το τελικό μας προορισμό, τη Πράγα. Επίσης υπήρχε σοβαρή περίπτωση να έβρεχε και να μην μπορούσαμε να κάνουμε μια απογευματινή βόλτα στη Πράγα. Άρα ο επόμενος σταθμός του ταξιδιού μας, το Κάρλοβυ Βάρυ, έπρεπε να κοπεί για να σωθεί η Πράγα. Οπότε Κάρλοβυ Βάρυ ήταν και πάει. Σε κάποιο επόμενο ταξίδι θα είναι μέσα.

Οπότε χαράξαμε γραμμή κατευθείαν για τη Πράγα, ώστε φθάνοντας νωρίς να δούμε όσα περισσότερα μπορούσαμε από τη βόλτα μας στη πόλη. Συνεχίσαμε λοιπόν από επαρχιακή οδό περνώντας από ωραία γραφικά μέρη για καμμιά 50αριά χλμ, με συντροφιά πάντα στο πλάι μας το ποταμό Έλβα.

Στη πόλη Lovosice αναγκαστικά μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο και ξεκινήσαμε καρφί για τη πρωτεύουσα της Τσεχίας, τη πανέμορφη Πράγα. Να ενημερώσω ότι οι μοτοσυκλέτες στους αυτοκινητόδρομους της Τσεχίας δεν πληρώνουν βινιέτα.

Μια ώρα οδήγηση στον αυτοκινητόδρομο και μπαίναμε στα προάστια της Πράγας.

Περνώντας από μια γέφυρα πάνω από το ποταμό Μολδάβα, που διασχίζει τη πόλη, στο βάθος αντικρίσαμε το κάστρο της πόλης.

Σε λιγότερο από δέκα λεπτά και πριν το ρολόι γράψει 1 το μεσημέρι ήμασταν στο ξενοδοχείο. Νωρίς - νωρίς για να προλάβουμε να δούμε αρκετά πράγματα πριν αγριέψει ο καιρός.

Μόνο Έλληνες θα μπορούσαν να αράξουν τις μοτοσυκλέτες έτσι!!!

Το ξενοδοχείο μας ήταν σε κοντινή απόσταση από το ιστορικό κέντρο της Πράγας, πίσω από το ξενοδοχείο Hilton. ( Στα οπίσθια του Χίλτωνος που έλεγε και η μπουμπού Ατζέλα στη " Γκαρσονιέρα για Δέκα " ). Είχαμε φροντίσει να το κλείσουμε ένα μήνα πριν και αυτό γιατί το βρήκαμε σε καλή τιμή ( 50€ μονόκλινο - 60€ το δίκλινο + 10€ το πάρκινγκ για κάθε μηχανή ).

Αφού βγάλαμε άκρη με το σχολαστικό υπάλληλο στη ρεσεψιόν, βάλαμε τις μηχανές στο υπόγειο κλειστό πάρκινγκ και δώσαμε ραντεβού σε μισή ώρα για τη κλασσική μας βόλτα, λίγο πιο νωρίς από το καθιερωμένο, για να μην έχουμε παρατράγουδα με το καιρό.


Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Mε τις ομπρέλες ανά χείρας λοιπόν, για παν ενδεχόμενο, ξεκινήσαμε για το ιστορικό κέντρο της Πράγας. Για άλλη μια φορά είχα φτιάξει μια διαδρομή στο Google maps με τα κυριότερα αξιοθέατα της πόλης για να παίρναμε μια γεύση, πριν μας τα χαλάσει ο καιρός.


Λίγα λόγια από το internet για τη...

Πράγα (τσεχικά: Praha‎‎), την πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Τσεχίας. Χτισμένη στον ποταμό Μολδάβα, στην κεντρική Βοημία, έχει πληθυσμό σχεδόν 1,5 εκατομμύριο κατοίκους. Πρωτεύουσα της πάλαι ποτέ ενωμένης Τσεχοσλοβακίας, όσο υπήρξε σαν χώρα από το 1919 έως και το 1993. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στη χώρα κυριάρχησε απολυταρχικό κομμουνιστικό καθεστώς. Η πόλη έμεινε γνωστή όταν το 1967, ο γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τσεχοσλοβακίας, Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ, ξεκίνησε τη περίοδο εκδημοκρατισμού της χώρας, τη λεγόμενη «Άνοιξη της Πράγας». Το γεγονός αυτό προκάλεσε την αντίδραση της Σοβιετικής Ένωσης και τον Αύγουστο του 1968 στρατεύματα του Συμφώνου της Βαρσοβίας κατέλαβαν την Τσεχοσλοβακία και την Πράγα καταπνίγοντας την εξέγερση. Αποκαλείται επίσης «η χρυσή πόλη» και «μητέρα των πόλεων». Από το 1992, το ιστορικό κέντρο της Πράγας ανήκει στον κατάλογο μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.


Περπατήσαμε λοιπόν γύρω στο 1,5 χλμ, μέσα από όμορφα νεοκλασσικά κτίρια, προπομπό αυτών που θα βλέπαμε στη συνέχεια.

Φτάσαμε στην αρχή του ιστορικού κέντρου της πόλης, με το πρώτο κτίριο που θαυμάσαμε να είναι το πανέμορφο Αρτ νουβό, το Smetanahall, που αν δεν διάβαζα ότι είναι συναυλιακός χώρος, από τον εξωτερικό διάκοσμο νόμιζα ότι πρόκειται για βασιλικό παλάτι.

Κολλητά στο Smetanahall, υπάρχει ο πύργος της Πυρίτιδας. Ο συγκεκριμένος πύργος χωρίζει τη παλιά πόλη από τη σύγχρονη. Το όνομα του το πήρε γιατί τον 17ο αιώνα αποθήκευαν μπαρούτι. Τη χρονική περίοδο που ήμασταν εκεί, ήταν καλυμμένος με σκαλωσιές και δίχτυ, σημάδι ότι γινόταν συντήρηση.

Συνέχεια στη βόλτα μας, ακολουθώντας τον Celetna, ένα γραφικό λιθόστρωτο δρόμο που περιλαμβάνει μουσεία και κτίρια σε διάφορους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς. Εκεί είδαμε και αυτοκίνητα αντίκες προς ενοικίαση για βόλτα στη παλιά πόλη.

Σε ένα μικρό μαγαζάκι οι συνταξιδιώτες μου βρήκαν ευκαιρία και πήραν το παραδοσιακό γλυκό Τρντέλνικ ή καμινάδα του Δούναβη, βουτηγμένο στη σοκολάτα με συμπλήρωμα παγωτού. Τα σάλια μου είχαν αρχίσει και τρέχαν. Εγώ ο έξυπνος περίμενα να φάω πρώτα φαγητό και μετά το γλύκο… Τελικά δεν το φάγα ποτέ.

Παρακάτω στο δρόμο μας, δύο σύγχρονα μουσεία μου κέντρισαν το ενδιαφέρον. Το ένα ήταν μουσείο με μεταλλικές φιγούρες από ταινίες επιστημονικής φαντασίας όπως το Star Wars, Stargate και άλλες παρόμοιες ταινίες και παραδίπλα το μουσείο κέρινων ομοιωμάτων της Madam Tussauds. Στη βιτρίνα χαζέψαμε το Jim Carey και στην είσοδο το Bruce Willis.

Περπατήσαμε λίγα μέτρα παρακάτω, με τη πλατεία της παλιάς πόλης να απλώνεται μπροστά μας και την αρχιτεκτονική των περισσότερων κτιρίων να μας εντυπωσιάζει. Φωτογραφίες στα γύρω κτίρια, με τα καμπαναριά της εκκλησία της Παναγίας του Τυν να κλέβουν την παράσταση.

Παρόλο το μουντό καιρό, η πλατεία της παλιάς πόλης ήταν γεμάτη τουρίστες. Και όταν λέμε γεμάτη, μπροστά από ένα πύργο ο κόσμος ήταν πατείς με, πατώ σε.

Βασικά δεν ήταν τυχαίος ο πύργος που δεν έπεφτε καρφίτσα. Ήταν το αστρονομικό ρολόι της Πράγας και ο κόσμος κάτι περίμενε κοιτώντας ψηλά το ρολόι.

Panos: Κάπου διάβασα ότι κάθε μία ώρα χτυπάει το ρολόι και εμφανίζονται κάποιες φιγούρες.

Εγώ: Αυτό γίνεται στη Βιέννη.

Panos: Μάλλον και εδώ πρέπει να γίνεται.

Εγώ: Λες; Τι ώρα έχουμε;

Georgia: Τέσσερις παρά δέκα.

Εγώ: Αααα…Αράξτε, έχουμε δουλειά τώρα.


Ακριβώς στις 4, ένας μικρός σκελετός ξεκίνησε να βαράει ένα καμπανάκι και από τα δύο παράθυρα να περνάνε κάποιες φιγούρες, μάλλον οι 12 απόστολοι.

Τελείωσε η παράσταση του ρολογιού και συνεχίσαμε το υπόλοιπο κομμάτι της διαδρομής με τα αξιοθέατα.

Περάσαμε από γραφικά σοκάκια, με τα κτίρια από αρχιτεκτονικής άποψης να συνεχίζουν να μας εντυπωσιάζουν.

Το περπάτημα μας έβγαλε στην αρχή της πιο φημισμένης γέφυρας της Πράγας.


Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Η φημισμένη γέφυρα στην οποία αναφέρομαι είναι η γέφυρα του Καρόλου.

Είχα ακούσει αρκετά για την πανέμορφη γέφυρα, αλλά αν δεν τα δεις ιδίοις όμμασοι κρατάς κάποιες επιφυλάξεις. Πριν το πύργο της γέφυρας υπάρχει το μνημείο του Καρόλου Δ' του Λουξεμβούργου, Ρωμαίου Αυτοκράτορα, Βασιλιά της Γερμανίας και της Βοημίας.

Ο Κάρολος Δ' ίδρυσε το πανεπιστήμιο στην Πράγα το 1348, το παλαιότερο πανεπιστήμιο στην κεντρική Ευρώπη και στην 500ή επέτειο του Πανεπιστημίου του Καρόλου το 1848, του ανεγέρθηκε ένα μνημείο. Ακριβώς δίπλα ο πύργος της γέφυρας του Καρόλου και περνώντας κάτω από την αψίδα ξεκινήσαμε να περπατάμε στη γέφυρα.

Πραγματικά εντυπωσιακή γέφυρα με κάποια αγάλματα και σε μερικά σημεία αναπαραστάσεις των τελευταίων ωρών του Χριστού όπως η σταύρωση και η αποκαθήλωση.

Η γέφυρα του Καρόλου ενώνει τις δύο μεριές της πόλης, που χωρίζονται από το ποταμό Μολδάβα. Από κει είχες την ευκαιρία να αγναντέψεις και την άλλη μεριά της πόλης και ειδικότερα τον απέναντι λόφο που βρίσκονται κάποια αξιόλογα κτίρια, με κυριότερο το κάστρο της Πράγας.

Καθίσαμε για λίγο στη γέφυρα να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες, βλέποντας και τα οχυρωματικά έργα μέσα στο ποτάμι μιας και σε κάποια σημεία δίπλα και κάτω από το πύργο της γέφυρας περνάει η ροή του ποταμού.

Το μενού της περιήγησης μας είχε συνέχεια με περπάτημα παράλληλα με το ποταμό Μολδάβα.

Μπροστά μας μια ακόμα όμορφη γέφυρα, η γέφυρα των Λεγεώνων.

Το διπλανό κτίριο από τη γέφυρα είναι ένα κτίριο κόσμημα. Και μιλάμε για το εθνικό θέατρο της Πράγας. Οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους.

Όλα τα παραποτάμια αρχοντικά που βλέπαμε στη βόλτα μας ήταν το ένα καλύτερο από τα άλλα, προσεγμένα, βαμμένα και από αρχιτεκτονικής άποψης πανέμορφα.

Η παραποτάμια διαδρομή που ακολουθούσαμε, θα τελείωνε στο Dancing house δηλαδή στο σπίτι που χορεύει. Ένα όμορφο μοντέρνο κτίριο που λειτουργεί σαν ξενοδοχείο και εστιατόριο.

Σκεφτήκαμε να πηγαίναμε για ένα καφέ στο τελευταίο όροφο του κτιρίου, αλλά η πλάστιγγα για καφέ έγειρε προς το ιστορικό κέντρο της πόλης. Πήραμε λοιπόν το δρόμο της επιστροφής, μέσα από γραφικούς δρόμους με όμορφα αρχοντικά και εντυπωσιακά καταστήματα, απαθανατίζοντας παράλληλα με τη κάμερα του κινητού μας ωραία έργα τέχνης που ήταν διάσπαρτα σε όλη τη διαδρομή μας προς το ιστορικό κέντρο.

Το πιο εντυπωσιακό ήταν ένα αεροπλάνο που τα φτερά του ήταν σαν της πεταλούδας.

Άφησα τους συνταξιδιώτες μου να πάνε για καφέ και πήγα προς ένα παράξενο αξιοθέατο που υπήρχε λίγο πιο πέρα. Ένα μεταλλικό περιστρεφόμενο γλυπτό που μετακινείτε και αλλάζει μορφή. Μιλάω για ένα σύγχρονο έργο τέχνης " το περιστρεφόμενο κεφάλι του Franz Kafka ". Συμβολίζει το μυαλό που δεν μένει ποτέ σταθερό και όλο τα βλέπει αλλιώς !!!

Ο Franz Kafka ήταν ( 1883 – 1924 ) ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς λογοτέχνες του 20ού αιώνα. Γερμανόφωνος και εβραϊκής καταγωγής, έζησε στη σημερινή Τσεχία και αρκετά χρόνια μετά το θάνατό του, χαρακτηρίστηκε ως ο σπουδαιότερος μοντερνιστής γερμανόφωνος πεζογράφος.

Περίμενα για κάνα 20λεπτό μήπως και περιστραφεί το κεφάλι, αλλά που τέτοια τύχη....

Οπότε γραμμή για να βρω τους φίλους μου που κάπου είχαν κάτσει για καφέ. Το καλό με τον συνταξιδιώτη μου Pano είναι ότι δεν πηγαίνει όπου να ναι ή δεν κάθεται όπου βρει, αν δεν συμβουλευθεί πρώτα το Google maps βλέποντας τη φράση " περιοχή με κόσμο ".

Έτσι λοιπόν είχαν βρει τραπέζι σε ένα καφέ στην αρχή ενός κεντρικού πεζόδρομου και με περίμεναν. Αράξαμε για λίγο πίνοντας έναν εσπρέσσο, χωρίς όμως να μας ανησυχήσουν οι λίγες ψυχάλες που κάποια στιγμή έπεσαν.

Σηκωθήκαμε και ξεκινήσαμε μια μικρή περατζάδα στο πεζόδρομο και στη συνέχεια αυτού, τη πλατεία Wenceslas για να θαυμάσουμε τα πανέμορφα κτίρια που εκτείνονταν από τη μια μεριά της πλατείας έως την άλλη, εκεί που ξεχώριζε από μακριά το επιβλητικό εθνικό μουσείο της Πράγας.

Τα πιο εντυπωσιακό κτίριο της βόλτας μας ήταν το Grand hotel Europa.

Βρήκαμε κι ένα φίλο που ξεκουραζόταν σε ένα παγκάκι.

Και ενώ το κεντρικό κομμάτι της πλατείας ήταν κλειστό για έργα, η υπόλοιπη περιοχή ήταν γεμάτη κόσμο. Περπατήσαμε αρκετά κοντά προς το εθνικό μουσείο της πόλης, φωτογραφίζοντας όχι μόνο αυτό αλλά και το άγαλμα του Αγίου Βεγκεσλάου.

Εδώ να εκθειάσουμε τη Πράγα, μια πανέμορφη πόλη. Όπου και να κοιτάξεις έμενες με το στόμα ανοιχτό. Όλα τα κτίρια στο κέντρο ήταν προσεγμένα και παρόλο που δεν ήταν όλα στο ίδιο μοτίβο αρχιτεκτονικά, εντούτοις έδεναν μεταξύ τους.

Δυστυχώς για εμάς η ώρα είχε πάει ήδη 19:00 και αναγκαστικά θα έπρεπε να φάμε κάτι και να πάρουμε το δρόμο του γυρισμού προς το ξενοδοχείο, γιατί μετά τις 21:00 όλα τα sites έδιναν βροχή. Αν μας άφηνε ο καιρός, το επόμενο πρωί είχα σχεδιάσει να δούμε και το υπόλοιπο κομμάτι της Πράγας, όπως το κάστρο και την απέναντι μεριά από τη γέφυρα του Καρόλου.

Αφού φάγαμε κάτι πρόχειρο και πήραμε προμήθειες από super market, γύρω στις 21:00 ήμασταν στο ξενοδοχείο. Κάτσαμε για λίγο στο σαλόνι του ξενοδοχείου, με την βροχή να έχει ήδη ξεκινήσει. Τουλάχιστον είχαμε προλάβει να δούμε αρκετά πράγματα από τη πόλη. Σκεφτήκαμε να καθόμαστε ακόμα μια μέρα στη Πράγα αλλά δυστυχώς μπροστά μας είχαμε “ φουρτούνες ”.

Από το προηγούμενο βράδυ, ήμασταν σε μεγάλο δίλλημα για το τι θα κάναμε με τη συνέχεια του ταξιδιού μας. Είχαμε βάλει κάτω όλες τις πιθανές εκδοχές για το που θα κινηθούμε, που θα μας έπαιρνε να διανυκτερεύσουμε, αφού τις επόμενες μέρες θα είχαμε σοβαρό πρόβλημα. Και όχι κάτι απλό και περαστικό, αλλά μια συνεχής κακοκαιρία που θα έμενε στη περιοχή για 3-4 ημέρες, με το μάτι της κακοκαιρίας ένα κύκλο που έπιανε αρκετά τη Πράγα και περισσότερο το κομμάτι Βιέννη-Μπρατισλάβα και κατά διαστήματα γινόταν “ κόκκινο ” στη πρόγνωση του Windy. Βροχή, αέρας και κατακόρυφη πτώση της θερμοκρασίας. Όπου και να πηγαίναμε η κακοκαιρία θα ήταν από πάνω μας.

Βλέπεις ήμασταν στην αρχή της κακοκαιρία Boris που θα έπληττε τη κεντρική και ανατολική Ευρώπη.

Είδωμεν...



Dobrou noc… ( Καληνύχτα στα τσέχικα )


Χάρτης ημέρας 194 χλμ

Διαδρομή:





Συνεχίζεται...


.

 

[Joy of Road]

.

8η μέρα Πέμπτη 12/09/2024

Πράγα - Μπρατισλάβα

Από Αύγουστο… Χειμώνας!!!​

Πρωινό ξύπνημα στη βροχερή Πράγα, με το μυαλό μας στη σημερινή διαδρομή. Το αρχικό πλάνο του ταξιδιού μας για σήμερα και αύριο, αν όλα κυλούσαν ομαλά, είχε για τη μεν 1η μέρα, πρωινή βόλτα στα υπόλοιπα αξιοθέατα της Πράγας, εν συνεχεία να κατευθυνθούμε νότια για μια μικρή επίσκεψη στο αυτοκινητοδρόμιο Automotodrom Brno στο Μπρνο της Τσεχίας και από κει γραμμή για τη πρωτεύουσα της Σλοβακίας, τη Μπρατισλάβα. Διπλή διανυκτέρευση στη Μπρατισλάβα, μιας και οι τιμές για διαμονή εκεί είναι πιο λογικές και τη 2η μέρα να κάνουμε μια μονοήμερη εκδρομή με τις μοτοσυκλέτες στη Βιέννη, αφού η απόσταση που χωρίζει τις 2 πρωτεύουσες είναι 1 ώρα και κάτι.

Ναι, αλλά όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει… και στέλνει το Boris!!!

Οι ακραίες καιρικές συνθήκες που θα επικρατούσαν όμως τις επόμενες ημέρες σε όλη τη περιοχή, εξαιτίας της επερχόμενης κακοκαιρίας Boris, μας έκανε να αλλάξουμε τα πλάνα μας. Έχοντας μια κακή εμπειρία στο τι εστί καταιγίδα σε αυτή τη περιοχή, αποφασίσαμε να μη το ρισκάρουμε. Τότε, το 2022, στα περίχωρα της Βιέννης, σε ένα 15λέπτο είχαμε φάει το νερό της ζωής μας ( πραγματικά λες και οδηγούσαμε μέσα σε καταρράκτη!!! ).

Άμαθοι σχεδόν από τέτοιες πρωτόγνωρες καταστάσεις, με συνοπτικές διαδικασίες, αλλάξαμε την υπόλοιπη διαδρομή του ταξιδιού μας, βάζοντας στόχο να εξαφανιστούμε από τη περιοχή και να πάμε προς το νότο που ήταν πιο safe. Η πρόγνωση για τη σημερινή ημέρα έδειχνε βροχή μέχρι και παρακάτω από το Μπρνο. Άρα η πρωινή βόλτα στην υπόλοιπη Πράγα μπήκε στις καλένδες. Για την επίσκεψη στο Μπρνο θα βλέπαμε.

Φορτώσαμε πράγματα, βάλαμε αδιάβροχα λόγω ψιχάλας και φύγαμε από το ξενοδοχείο μετ' εμποδίων, μιας και η διαδικασία για να ανοίξει η πόρτα του υπόγειου γκαράζ ήταν πιο δύσκολη και από διάσχιση συνόρων με επίδειξη ταυτότητας.

Μέσα από τη πρωινή κίνηση της πόλης και περνώντας από διάφορα αξιοθέατα π.χ. το εθνικό μουσείο, βγήκαμε από τη πόλη.

Αυτοκινητόδρομος για τη συνέχεια και για περίπου 200 χλμ, θα μας συντρόφευε ανεμόβροχο, συχνότερα χοντρό-ψιχάλα και κάπου – κάπου σε έκδοση μίνι μπόρας.

Το αποκορύφωμα όμως θα ήταν η θερμοκρασία. Και μιλώντας για θερμοκρασία να αναφέρω ότι από τη στιγμή που βγήκαμε στον αυτοκινητόδρομο και κοιτώντας αρκετά συχνά το θερμόμετρο που έχω τοποθετήσει στη μηχανή, η θερμοκρασία δεν ξεπέρασε τους 9°C!!! Η ημερομηνία ήταν 12 Σεπτεμβρίου και ο χειμώνας είχε μπει για τα καλά.

“ Ένα χειμωνιάτικο πρωί... ”, που λέει και το τραγούδι…

Κάποια στιγμή και ενώ κινούμαστε στον αυτοκινητόδρομο και έχοντας διανύσει γύρω στα 70 χλμ από την ώρα που ξεκινήσαμε, είδα τα όργανα της μηχανής και παρατηρώντας καλύτερα τη θερμοκρασία του λαδιού, αυτή ήταν σε πρωτόγνωρα επίπεδα για το αερόψυκτο Ducati. 50°C!!! Λες και είχα βάλει μπροστά τη μηχανή 5 λεπτά νωρίτερα. Συνήθως η θερμοκρασία του είναι γύρω στους 95 με 110°C. Το ψοφόκρυο που επικρατούσε ήρθε να μας το επιβεβαιώσει και ο τσέχικος αυτοκινητόδρομος, αφού σε μια οθόνη στο πλάι του δρόμου έδειχνε θερμοκρασία περιβάλλοντος 8°C και θερμοκρασία οδοστρώματος 11°C.

Αρκετή κίνηση στο δρόμο και η οδήγηση από πλευράς Τσέχων υποδειγματική. Κατευθυνόμενοι προς το Μπρνο και με την ψιχάλα να μην σταματά στιγμή, όπως πηγαίναμε στο δρόμο, από μακριά ακούστηκαν σειρήνες και αναβόσβηναν κάποια φανάρια στο πλάι του αυτοκινητόδρομου. Όλα τα οχήματα που κινούνταν εκείνη τη στιγμή στον αυτοκινητόδρομο, ξεκίνησαν να πηγαίνουν στο πλάι του δρόμου για να ανοίξουν δρόμο στο ασθενοφόρο που εμφανίστηκε. Εντύπωση όμως μου έκανε και το γεγονός ότι αφού πέρασε το ασθενοφόρο, τα οχήματα δεν ξαναγύρισαν στη λωρίδα τους με τα φανάρια να αναβοσβήνουν ακόμα, σημάδι ότι μάλλον ακολουθούσε και άλλο ασθενοφόρο. Εκμεταλλευόμενοι αυτό το γεγονός, οδηγήσαμε σιγά - σιγά στην άκρη και χωρίς να παρεμποδίζουμε κανέναν, συνεχίσαμε τη διαδρομή μας.

Πλησιάζοντας προς το Μπρνο και έχοντας διανύσει σχεδόν 200χλμ, έπρεπε να κάνουμε μια στάση για αναπλήρωση βενζίνης και να ξεκουραστούμε από τη ταλαιπωρία. Δυστυχώς θα έπρεπε να ακυρώσουμε τη βόλτα μας στη κοντινή πίστα Automotodrom Brno, γιατί ο καιρός φαινόταν να μας κυκλώνει και να μας κυνηγά. Οπότε λίγο μετά το Brno και στο πρώτο βενζινάδικο που βρήκαμε μπροστά μας, μπήκαμε για μια μικρή στάση.

Έβαλα βενζίνη και κυριολεκτικά στάζοντας από τη κορυφή έως τα νύχια και τρέμοντας από το κρύο, μπήκα στο βενζινάδικο να φάω κάτι και να πιω κάτι ζεστό για να συνέλθω. Και εδώ μέσα στο βενζινάδικο ακολουθεί μια στιγμή όλο γέλιο. Έχω πάει στο ταμείο να πληρώσω τη βενζίνη και τα υπόλοιπα και γυρνώντας στο τραπέζι να καθίσω, έχω αρχίσει και τρέμω υπερβολικά και ακουμπώντας το τραπέζι, αρχίζει να κουνιέται και αυτό. Ο Panos που κοίταζε το κινητό του, σηκώνει το κεφάλι απορημένος και λέει:

" Τι έγινε; Γιατί κουνιέται το τραπέζι; Σεισμό κάνει; "

" Εγώ είμαι ρε, απλά τρέμω από το κρύο."

Το τι γέλιο έπεσε δε λέγεται...

Αφού ψιλό-συνήλθαμε, ανεβήκαμε στις μηχανές για το υπόλοιπο της σημερινής ημέρας. Στόχος μας ήταν να φτάσουμε στη πρωτεύουσα της Σλοβακίας, τη Μπρατισλάβα. Θα τη βλέπαμε όσο μπορούσαμε και από κει Θεού θέλοντος και Boris επιτρέποντος θα βλέπαμε τι θα κάναμε.

Τα χιλιόμετρα που είχαμε να διανύσουμε ακόμη ήταν γύρω στα 130 και ευτυχώς για μας είχε κοπάσει η βροχή και απλά κάπου – κάπου νιώθαμε ψυχάλες. Χωρίς πολλά – πολλά και σφίγγοντας τα δόντια, φτάσαμε σε λιγότερο από 2 ώρες, στα προάστια της Μπρατισλάβα.

Αράξαμε για λίγο στο parking ενός supermarket για να βρούμε δωμάτιο. Βρήκαμε ενοικιαζόμενα δωμάτια και βάλαμε το gps για να πάμε προς τα κει.

Σε λίγη ώρα ήμασταν στα δωμάτια και αφού κάναμε check in, ξανά-ανέβηκα στη μηχανή να πάω να κάνω μια επείγουσα δουλειά.

Είχε έρθει και πάλι η ώρα της αλυσίδας, αφού παρ' όλη τη λίπανση που έκανα κάθε πρωί, τα χιλιόμετρα που είχε γράψει αλλά και η ταλαιπωρία που έτρωγε από το ταξίδι και τις βροχές, την είχαν χαλαρώσει.

Είχα ψάξει ότι εκεί κοντά στο δωμάτιο που θα διανυκτερεύαμε, υπήρχε η αντιπροσωπεία της Ducati στη Μπρατισλάβα. Οπότε δεν κοίταξα για άλλο συνεργείο και τράβηξα για κατά κει. Έφτασα στην αντιπροσωπεία λοιπόν, που για κάποιο ακατανόητο λόγο δεν είχε βιτρίνα προς το κεντρικό δρόμο, αλλά ήταν μέσα σε ένα περίκλειστο χώρο που για να μπεις έπρεπε να κάνεις ολόκληρο κύκλο. Στον ίδιο χώρο αλλά σε διαφορετικό κατάστημα ήταν και η αντιπροσωπεία της Harley Davidson.

Αράζω απ' έξω και πάω προς το χώρο του συνεργείου, βλέποντας ένα τεχνικό να επισκευάζει μια μηχανή. Αφού χαιρετηθήκαμε και του εξήγησα το πρόβλημα, ζήτησε λίγο χρόνο για να τελείωνε αυτό που είχε αρχίσει και θα αναλάμβανε τη μηχανή μου. Με τούτα και με κείνα, ανέβασε τη μηχανή στο ανεβατόριο, τέντωσε την αλυσίδα, φτάνοντας τη στο τέρμα της διαδρομής, τη λάδωσε για τα καλά και μου εξήγησε ότι καλό θα ήταν να την άλλαζα σύντομα. Του εξήγησα ότι το πρώτο πράγμα που θα έκανα θα ήταν αυτό, μόλις θα επέστρεφα στην Ελλάδα. Κατέβασε τη μηχανή και πέρασα δίπλα στο κατάστημα για να πληρώσω το πόσο των 15€ για την εργασία. Τον ευχαρίστησα και γύρισα στο δωμάτιο για να ξεκουραστώ λίγο.

Το ραντεβού για να γνωρίσουμε τη Μπρατισλάβα, είχε δοθεί για το απόγευμα. Έτσι κι έγινε. Λόγω ότι ήμασταν γύρω στα 6χλμ μακριά από το ιστορικό κέντρο της πόλης, καλέσαμε ένα ταξί Bolt για να μας πάει. Απ' ότι θυμάμαι τιμή για 7χλμ γύρω στα 8€ περίπου.


Λίγα λόγια από το internet για τη...

Μπρατισλάβα (σλοβακικά: Bratislava‎‎), μεγαλύτερη πόλη και πρωτεύουσα της Σλοβακίας. Η Μπρατισλάβα βρίσκεται στη νοτιοδυτική Σλοβακία, στους πρόποδες των Μικρών Καρπαθίων. Ήταν ο τόπος στέψης, το νομοθετικό κέντρο και η πρωτεύουσα του Βασιλείου της Ουγγαρίας από το 1563 έως το 1783.[8] Έντεκα Ούγγροι βασιλιάδες και οκτώ βασίλισσες στέφθηκαν στον καθεδρικό ναό του Αγίου Μαρτίνου. Μετά τη Διάλυση της Τσεχοσλοβακίας την 1η Ιανουαρίου 1993, η πόλη ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα της ανεξάρτητης Σλοβακίας.


Σε λίγη ώρα ήμασταν στην αρχή του πεζόδρομου και ξεκινάγαμε τη βόλτα μας. Το κακό για μας ήταν ότι ο καιρός θα χάλαγε και αυτή η μικρή βόλτα θα γινόταν συνοδεία αέρα, ψοφόκρυου και έντονης ψιχάλας.

Στην προετοιμασία του ταξιδιού μας δεν είχα λάβει σοβαρά το πόσο ψηλά σε σχέση με την Ελλάδα είναι τα μέρη που θα επισκεπτόμασταν, αλλά βασικά το γεγονός ότι θα μπορούσε να αλλάξει τόσο δραματικά προς το χειρότερο ο καιρός. Και αυτό γιατί την ώρα που ξεκινήσαμε να περπατάμε στο πεζόδρομο στις 6 το απόγευμα ( είπαμε η ημερομηνία ήταν 12 Σεπτεμβρίου ) η θερμοκρασία που είδαμε σε μια οθόνη έδειχνε 10°C!!! Για του λόγου το αληθές, να μια φωτογραφία που μαρτυρά το τι βρήκαμε εκείνο το απόγευμα στη πρωτεύουσα της Σλοβακίας. Κανονικός χειμώνας!!!

Στην γκαρνταρόμπα μου για το ταξίδι τώρα, δεν είχα την κατάλληλη μπλούζα για το κρύο που συναντήσαμε και ήδη στα πρώτα μέτρα της βόλτας μας, την είχα " ακούσει ". Εντάξει το κρύο το αντέχω, αλλά το " χειμωνιάτικο " κρύο που βρήκαμε δεν αντεχόταν. Το μπουφάν της μηχανής το είχα αφήσει στο δωμάτιο να στεγνώσει από την υγρασία που είχε φάει όλη μέρα, οπότε κάτι έπρεπε να κάνω. Δεν αργώ και μπαίνω σε ένα πολυκατάστημα που βρήκαμε μπροστά μας και αγοράζω ένα πουλόβερ για να ζεσταθώ. Αμέσως άρχισε να ανεβαίνει η θερμοκρασία μου. Εεεεε μόλις έφαγα και ένα κεμπάπ λίγο παρακάτω, ήρθα στα ίσια μου. Βλέπεις ήμασταν νηστικοί από τη στάση στο βενζινάδικο. Και μάλιστα μόλις έμαθε ο Τούρκος μαγαζάτορας ότι είμαστε Έλληνες, έλαμψαν τα μάτια του και για να μας ευχαριστήσει έβαλε στο κινητό του να παίζει τραγούδια της Βανδή και του Βέρτη. Τον ευχαριστήσαμε και εμείς για την εγκάρδια αλλά σύντομη φιλοξενία του και το νόστιμο φαγητό του και βγήκαμε στο δρόμο για τη συνέχεια.

Ξεκινήσαμε λοιπόν τη βόλτα στα λιγοστά αξιοθέατα της Μπρατισλάβα. Από πληροφορίες που είχα βρει, η πόλη δεν είχε την αίγλη αλλά και τα αξιοθέατα των πρωτευουσών των άλλων χωρών που είχαμε επισκεφτεί τις προηγούμενες μέρες. Βασικά με μια τρίωρη βόλτα, έχεις καλύψει όλα αυτά που μπορείς να δεις εκεί.

Το πρώτο αξιοθέατο της Μπρατισλάβα που βρήκαμε μπροστά μας ήταν το παλάτι του Αρχιεπισκόπου, το οποίο όπως λέει και ο τίτλος ήταν η κατοικία του Αρχιεπισκόπου της Σλοβακίας. Πλέον εκεί στεγάζεται το γραφείο του δημάρχου της πόλης. Δίπλα υπάρχει και το μουσείο της πόλης.

Συνέχεια μέσα από τα γεμάτα υγρασία, σοκάκια, θαυμάζοντας τα διαφόρων ειδών, από αρχιτεκτονικής άποψης, κτίρια.

Περπατώντας λοιπόν και λίγο πριν μπούμε στη κεντρική πλατεία της πόλης, εντοπίσαμε δύο από τα αγάλματα – έργα τέχνης για τα οποία φημίζεται η πόλη. Το πρώτο είναι ο Cumil, ένας εργάτης υπονόμων που κρυφοκοιτάζει τους περαστικούς.

Το επόμενο άγαλμα που βρήκαμε, στο πλάι του κτιρίου της Ελληνικής πρεσβείας, ήταν ο Schone Naci. Ένα χαμογελαστό άγαλμα που πίσω του κρύβει μια ιστορία ενός καλόκαρδου ανθρώπου, που γύρναγε καλοντυμένος στο κέντρο της πόλης και χαιρετούσε τους περαστικούς.

Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

Μπήκαμε στη μικρή όμορφη κεντρική πλατεία της Μπρατισλάβα, με τα καλοδιατηρημένα αρχοντικά και νεοκλασικά. Στη μέση της πλατείας υπήρχε και ένα ωραίο συντριβάνι.

Εκεί βρήκαμε και το επόμενο άγαλμα, το στρατιώτη του Ναπολέοντα, όπως ονομάζεται, να ξεκουράζεται στη πλάτη ενός από τα παγκάκια της πλατείας.

Στη συνέχεια της βόλτας μας, φτάσαμε έως και τον καθεδρικό ναό του Αγίου Μαρτίνου, που μέσα γινόταν κάποια συναυλία.

Από κει είχαμε σκοπό να ακολουθήσουμε τη διαδρομή της Στέψης, αλλά από την ανάποδη. Η διαδρομή της Στέψης ήταν μια τελετουργία στέψης 19 Ούγγρων βασιλιάδων κατά την Αναγέννηση από το 1560 έως και το 1830 και ξεκινούσε από τη πύλη του Μιχαήλ, μια από τις 4 εισόδους της πόλης και μέσα από μια διαδρομή 6 λεπτών από τα δρομάκια της πόλης, κατέληγε στον καθεδρικό ναό του Αγίου Μαρτίνου, όπου και γινόταν η στέψη από τον Αρχιεπίσκοπο της Μπρατισλάβα. Η διαδρομή ήταν σημασμένη πάνω στο πλακόστρωτο, σε πέτρες που είχαν επάνω μπρούτζινες κορώνες.

Ακολουθώντας τις σημασμένες πέτρες, φτάσαμε στη πύλη του Μιχαήλ

Εκεί κάτω από την αψίδα της πύλης, βρήκαμε και το σημείο 0 της Μπρατισλάβα με τις χιλιομετρικές αποστάσεις προς διάφορες πρωτεύουσες. Μερικές φωτογραφίες, αγορά σουβενίρ και δρόμο.

Γυρίσαμε προς τη όμορφα φωτισμένη κεντρική πλατεία, αλλά με το ψοφόκρυο, το έντονο ψιλόβροχο και τη βόλτα στα σοκάκια της πόλης, είχαμε χάσει θερμίδες και για να έρθουμε πάλι στα ίσια, ένα βραδινό γεύμα ήταν ότι έπρεπε.

Περπατώντας λοιπόν, το μάτι μας έπεσε σε ένα εστιατόριο, με τη φωτογραφία της σούπας Goulash στη βιτρίνα να μας μαγνητίζει. Οπότε δεν το πολυσκεφτήκαμε και μπήκαμε μέσα. Κάτσαμε, παραγγέλνοντας Goulash για αρχή και ένα σνίτσελ για μετά. Το παράξενο όση ώρα ήμασταν στο εστιατόριο, ήταν ότι η οθόνη της τηλεόρασης στον απέναντι τοίχο του εστιατορίου διαφήμιζε το ελληνικό καλοκαίρι με εικόνες από το ναυάγιο της Ζακύνθου και εμείς αρχές Σεπτέμβρη να φοράμε πουλόβερ στο κέντρο της Σλοβακίας!!!

Ωραίο το φαγητό αλλά για να βρούμε κρέας στη σούπα Goulash, έπρεπε να φορέσουμε στολή δύτη και κάνοντας μακροβούτι στο μπωλ, να ψάξουμε καλά τα τοιχώματα του...

Συγχαρητήρια στη Georgia που βρήκε ένα!!!

Εκεί είδαμε και ένα ωραίο παζλ με τις χώρες της Γης και ο ιδιοκτήτης είχε βάλει πινέζες εκεί που είχε ταξιδεύσει.

Αφού φάγαμε, περπατήσαμε προς την αρχή του πεζόδρομου ψάχνοντας για σουπερμάρκετ και για να βρούμε πιο εύκολα ταξί. Ο καιρός είχε αγριέψει επικίνδυνα, με τον αέρα να γυρνάει τις ομπρέλες μας σαν τρελλές και το ψιλόβροχο σιγά-σιγά να δυναμώνει. Έπειτα από μια αποτυχημένη προσπάθεια για ταξί ( έδωσε λάθος στίγμα το κινητό στον οδηγό της Uber και παρ' όλο που μιλήσαμε στο τηλέφωνο, δεν πέρασε να μας πάρει ), στη δεύτερη προσπάθεια σταθήκαμε τυχεροί, γλυτώνοντας από τη θεομηνία που επικρατούσε στο κέντρο της Μπρατισλάβα εκείνη τη στιγμή. Φτάσαμε στο δωμάτιο, με τον οδηγό του ταξί κατά τη διάρκεια της διαδρομής, να μας εξηγεί πώς θα πάρουμε τα χρήματα πίσω από την αποτυχημένη κούρσα ( βασικά από τη στιγμή που δεν μπήκαμε στο πρώτο ταξί δεν χρεωθήκαμε τίποτα και μας επιστραφήκαν τα χρήματα στη κάρτα ).

Οπότε τέλος καλό, όλα καλά για κείνο το βράδυ, που παρ' όλη τη δυσκολία που αντιμετωπίσαμε με το καιρό, είχαμε προλάβει να πάρουμε μια γεύση από τη πρωτεύουσα της Σλοβακίας.

Η επόμενη μέρα του ταξιδιού μας όμως, θα ήταν η μεγαλύτερη μέρα του " πολέμου " ενάντια στις καιρικές συνθήκες και μια πιο τις δυσκολότερες μέρες των ταξιδιών που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν η πρώτη από τις 3-4 μέρες που η κακοκαιρία Boris θα έδειχνε τα δόντια της. Θα έπρεπε να αλλάξουμε τα σχέδια μας, αν θέλαμε να τη βγάζαμε καθαρή και να ξεφεύγαμε από το μάτι της κακοκαιρίας. Κι όχι τίποτ’ άλλο, αλλά δεύτερη φορά που βρίσκομαι στη περιοχή και αναγκάζομαι να ακυρώσω την επίσκεψη στη Βιέννη.



Dobrúnoc… ( Καληνύχτα στα σλοβάκικα ).



Χάρτης ημέρας 328 χλμ


Διαδρομή:





Συνεχίζεται...

.

 

[Joy of Road]

.

9η μέρα Παρασκευή 13/09/2024​

Μπρατισλάβα- Νόβι Σάντ​

Και η βρόχα έπεφτε στρέιτ θρού…​

Απότομο πρωινό ξύπνημα γύρω στις 07:00 από τους κεραυνούς, την έντονη βροχή και το δυνατό αέρα που έξω λυσσομανούσε. Από τη προηγούμενη μέρα είχαν ξεκινήσει τα προεόρτια της κακοκαιρίας Boris και κατά τη διάρκεια της νύχτας είχαν ενταθεί. Άνοιξα να δω στο κινητό τις προγνώσεις του καιρού, βλέποντας τις παρακάτω εικόνες με το τι ερχόταν καταπάνω μας.

Όσο πέρναγαν οι ώρες, τόσο θα δυσκόλευε η κατάσταση με τις κατακόκκινες εικόνες στα sites του καιρού πάνω από τη Βιέννη και τη Μπρατισλάβα.

Υπήρχε ένα μέτωπο που είχε απλωθεί 600 χλμ οριζόντια, καλύπτοντας μια περιοχή από το Μόναχο, όλη την Αυστρία έως και τη μισή Σλοβακία και κάθετα 500 χλμ από τη Πράγα έως και τα σύνορα Ουγγαρίας - Σερβίας. Τις παρακάτω φωτογραφίες τις βρήκα σε κάποιο site 5 μέρες μετά, για να πάρετε μια ιδέα για το τι μας επιφύλασσε ο Boris αν μέναμε στη περιοχή και όλο αυτό θα γύρναγε γύρω-γύρω στη περιοχή για 3-4 μέρες .

Οπότε όπως καταλάβατε, δύσκολη αποστολή η σημερινή. Τα σχέδια που είχαμε κάνει για τις τελευταίες μέρες του ταξιδιού, είχαν ναυαγήσει. Η ολοήμερη βόλτα στη Βιέννη και στα αξιοθέατα της δε θα πραγματοποιούταν. Βασικά το ταξίδι μας είχε βρει ξέρα και δυστυχώς έπρεπε να το συντομεύσουμε. Γιατί άλλο να σου τύχει μια βροχερή μέρα και άλλο να πέσεις σε συνεχόμενη κακοκαιρία. Κάποιος φαίνεται μας είχε καταραστεί...

Είχαμε αποφασίσει ότι θα έπρεπε να “ σφίξουμε τα δόντια ” και να οδηγήσουμε λίγο τολμηρά για περίπου 130 χλμ και να κατευθυνθούμε νότια προς τη πόλη Gyor της Ουγγαρίας και τη Βουδαπέστη ώστε να αποφύγουμε τα χειρότερα. Και όταν λέω τολμηρά, εννοώ οδήγηση με βροχή, υπερβολικό κρύο και αέρα με ριπές ανέμου άνω των 6 μποφόρ, Οπότε καλύτερα να φεύγαμε νωρίς παρά να μας έβρισκαν κι άλλα βάσανα. Τα μετεωρολογικά στοιχεία μας έδιναν ένα χρονικό περιθώριο διαφυγής, ανάμεσα από 11:00 με 12:00, μιας και τα έντονα φαινόμενα θα εξασθενούσαν για λίγο. Οπότε υπομονή μέχρι τότε. Κοιτώντας συνέχεια τα sites του καιρού, αρχίσαμε να βλέπουμε και προειδοποιήσεις από τη Google για πιθανούς κινδύνους που θα βρίσκαμε μπροστά μας...

Όντως γύρω στις 11:30 περίπου, ο δυνατός αέρας κόπασε και η δυνατή βροχή έγινε χοντρό-ψιχάλα. Ευκαιρία λοιπόν να φύγουμε. Σε κουβέντα με τους συνταξιδιώτες μου είχα διευκρινίσει ότι αν δεν μπορούσα να οδηγήσω με ασφάλεια στον αυτοκινητόδρομο, λόγω του δυνατού αέρα, θα έμπαινα στον επαρχιακό και θα βρισκόμασταν κάπου στην Ουγγαρία. Φορτώσαμε στο πι και φι, προσευχήθηκε ο καθένας στο δικό του Θεό για καλό δρόμο και ξεκινήσαμε.

Φωτογραφίες μην περιμένετε να δείτε από τη περιπέτειά μας, γιατί είχαμε το νου μας μη γίνουμε εμείς φωτογραφία ( μακάβρια ) σε κανένα site...

Σε λίγη ώρα ήμασταν έξω από τη Μπρατισλάβα και θα μπαίναμε στον αυτοκινητόδρομο για το νότο. Το όλο σκηνικό συμπλήρωνε ο δυνατός αέρας, το κρύο και η βροχή που είχε ξεκινήσει και πάλι. Και λέγοντας για αέρα, υπήρχαν στιγμές που σε πήγαιναν τραμπάλα οι πλευρικές ριπές του. Για το κρύο ας μη μιλήσω. Μάλλον θα πω κάτι για να δείτε περίπου τι επικρατούσε. Πρέπει να είχαμε κάνει γύρω στα 10 με 12 χλμ από τη στιγμή που είχαμε ξεκινήσει και ακόμη η θερμοκρασία του λαδιού στο αερόψυκτο Ducati δεν είχε ξεπεράσει τους 40°C, με την ένδειξη low να αναβοσβήνει. Και μιλάμε για αερόψυκτο κινητήρα χωρίς κανένα ψυγείο!!!

Η πόλη της Μπρατισλάβα είναι φτιαγμένη κοντά στο λεγόμενο " τριεθνές " της περιοχής, εκεί που συνορεύουν η Σλοβακία, η Αυστρία και η Ουγγαρία. Μπροστά λοιπόν ο Panos με τη Georgia γύρω στα 100 μέτρα με το KTM και πίσω εγώ. Ένα λάθος του στη πινακίδα εξόδου προς το νότο και την Ουγγαρία, με αναγκάζει να σταματήσω για κάνα δίλεπτο και να τον περιμένω. Είχε συνεχίσει ευθεία προς Αυστρία. Δεν τον βλέπω να γυρνάει και ξεκινάω να τον βρω. Οπότε λάθος αυτός, λάθος κι εγώ. Αντί να συνεχίσω προς Ουγγαρία και να έρθει να με βρει, τον ακολούθησα. Που;;; Είχε φύγει μπροστά μήπως και βρει κάποια έξοδο για να γυρίσει. Ποια έξοδος όμως;;; Η επόμενη έξοδος ήταν τα σύνορα Σλοβακίας - Αυστρίας. Φτάνω λοιπόν στα σύνορα και σταματάω να τον πάρω τηλέφωνο. Δεν το σήκωσε, οπότε αποφασίζω να συνεχίσω, σκεπτόμενος ότι θα με πάρει τηλέφωνο. Στο συνοριοφυλάκιο των Αυστριακών ρωτάω πως μπορώ να γυρίσω πίσω προς Ουγγαρία. Μου υπέδειξαν το τρόπο, κάνοντας αναστροφή σε κάτι κοντέινερς και μπαίνοντας σε ένα παράδρομο. Τελικά αποφάσισα να συνεχίσω προς Αυστρία και αν δεν τους έβρισκα έως την πρώτη έξοδο θα έμπαινα στον επαρχιακό και θα γύρναγα προς Ουγγαρία.

Έτσι και έγινε. Δεν τους είδα πουθενά, οπότε στην πρώτη έξοδο μπήκα στον επαρχιακό. Γιατί με τον αέρα να με βαράει αλύπητα δεν αισθανόμουν ασφάλεια και στον αυτοκινητόδρομο είχα να αντιμετωπίσω και τα απόνερα από αυτοκίνητα, φορτηγά και νταλίκες.

Συν ότι ένα λάθος στον επαρχιακό μπορεί να σου συγχωρεθεί, στον αυτοκινητόδρομο θεωρώ πως όχι.

Βγήκα λοιπόν στον επαρχιακό και στο πρώτο μεγάλο χωριό έκανα μια στάση, κρύφτηκα σε μια στάση λεωφορείου για να γλυτώσω από τη βροχή και χάραξα πορεία στο GPS προς Ουγγαρία. Σιγά - σιγά και γατζωμένος καλά στη μηχανή, οδήγησα γύρω στα 40 λεπτά και πέρασα τα σύνορα με την Ουγγαρία. Είχα σχεδόν άλλη μία ώρα περίπου να φτάσω στο Gyor, όπου εκεί τα έντονα φαινόμενα θα υποχωρούσαν λίγο.

Παρόλο που είχα πάρει την επαρχιακή οδό, σε αρκετά κομμάτια δρόμου, αφύλαχτα από σπίτια και δέντρα, ο αέρας με πήγαινε πέρα δώθε. Δεν ήθελα να φανταστώ τι θα γινόταν αν ήμουν στον αυτοκινητόδρομο.

Είχα ήδη περάσει το Gyor, όταν χτύπησε το τηλέφωνο μου, με τον συνταξιδιώτη μου να με ενημερώνει ότι ήταν έξω από τη Βουδαπέστη σε ένα βενζινάδικο κάνοντας μια στάση. Ήταν ήδη μπροστά από εμένα γύρω στη μια ώρα και. Βλέπεις, εγώ είχα καθυστερήσει αρκετά οδηγώντας στον επαρχιακό και μπαίνοντας σε αρκετά χωριά, αλλά και ότι τελικά στα σύνορα με την Αυστρία αυτός είχε κάνει αναστροφή και είχε γυρίσει προς Ουγγαρία οδηγώντας στον αυτοκινητόδρομο.

" Συνέχισε όπως μπορείς και τα λέμε λίγο πριν τα σύνορα με τη Σερβία", του είπα.

Στη στάση που έκανα για ανεφοδιασμό ήμουν η ατραξιόν του χώρου. Έσταζα από την κορυφή έως τα νύχια, έτρεμα σαν το ψάρι και είχα αφήσει ίχνη από νερά παντού, όπου κι αν γύρναγα. Ευτυχώς για καλή μου τύχη στο βενζινάδικο είχαν ανάψει τη θέρμανση και πίνοντας και κάτι ζεστό ήρθα στα ίσια μου.

Ξανά-μανά πάνω στη μηχανή για τη συνέχεια, αφού είχα ήδη ξαποστάσει και ζεσταθεί για τα καλά. Το μενού τώρα μέχρι και τα προάστια της Βουδαπέστης θα είχε κρύο και χοντρό-ψιχάλα. Εκεί η χθεσινή μετεωρολογική πρόγνωση έλεγε ότι υπήρχε μια χαραμάδα καλού καιρού, βάζοντας σκοπό από εκεί να μπω στον αυτοκινητόδρομο και να συνεχίσω έως τα σύνορα με τη Σερβία.

Πραγματικά έξω από τη Βουδαπέστη είχα ξεφύγει για τα καλά από τη κακοκαιρία και μόνο η εκτεταμένη συννεφιά είχε μείνει στον ορίζοντα.

Μπήκα στον αυτοκινητόδρομο και με σταθερή ταχύτητα 130 χλμ, συνέχισα τη πορεία μου προς τα σύνορα με τη Σερβία.

Είχα απομακρυνθεί αρκετά από τη Βουδαπέστη, όταν ξαναχτύπησε το τηλέφωνο μου και ήταν οι συνταξιδιώτες μου, οι οποίοι είχαν ήδη φτάσει στα σύνορα .

Panos: " Είμαστε στα σύνορα από τη μεριά της Ουγγαρίας. Να σε περιμένουμε; "

Εγώ: " Φύγετε και πηγαίνετε στο Νόβι Σαντ, βρείτε δωμάτιο και στείλτε μου το στίγμα στο κινητό. Θα το δω και θα 'ρθω. "

Panos: " Να μη πάμε στη Σουμπότιτσα;"

Εγώ: " Επειδή και αύριο δείχνει βροχές, όσο πιο μακριά τόσο το καλύτερο. "


Είχε αρχίσει να νυχτώνει όταν έφτασα στα σύνορα Ουγγαρίας - Σερβίας.

Λίγο πριν να φτάσω στο γκισέ για να δείξω τα χαρτιά μου και να περάσω, έκανα μια στάση δίπλα από αμέτρητες νταλίκες που περίμεναν τον έλεγχο. Τσεκάρω μια το κινητό, με το στίγμα του ξενοδοχείου να έχει έρθει στο Viber. Μιας και στη Σερβία δεν θα υπήρχε επικοινωνία, βάζω το στίγμα στο GPS και συνέχεια για τον έλεγχο.

Τυπικός έλεγχος με απλή επίδειξη ταυτότητας και πορεία για Νόβι Σαντ ( το επισημαίνω μιας και άλλα είχαμε ακούσει πριν το ταξίδι, κάτι για πέρασμα μόνο με διαβατήριο κ.τ.λ ). Είχα ακόμα να διανύσω μιαν απόσταση 120 χλμ στο σέρβικο αυτοκινητόδρομο, με το φως της ημέρας σιγά-σιγά να λιγοστεύει. Ναι αλλά κάτι έλειπε από αυτό το υπέροχο σκηνικό για να δοκιμάσει την αντοχή μου. Και τι ήταν αυτό; Η βροχή που έπιασε και με συντρόφευσε μέχρι και τα περίχωρα του Νόβι Σαντ. Ευτυχώς που ο δρόμος δεν είχε υπερβολική κίνηση, εκτός από καμιά δεκαριά νταλίκες και δυο-τρεις παλαβούς που πήγαιναν του σκοτωμού με τέτοιο καιρό, νομίζοντας ότι το πολυτελές αυτοκίνητο θα τους σώσει άμα γίνει στραβή.

Η ψιλή βροχούλα που είχε πιάσει συνεχιζόταν και όσο σκοτείνιαζε, η θερμοκρασία είχε πάρει τη κατιούσα, φτιάχνοντας μαζί ένα αχτύπητο δίδυμο. Το θερμόμετρο εκείνη τη στιγμή έδειχνε 10°C εξωτερική θερμοκρασία, αλλά οδηγώντας με 100 χλμ την ώρα σίγουρα η αίσθηση ήταν για 5°C.

Από μακριά φάνηκαν τα φώτα μιας πόλης και σε συνδυασμό με τις πινακίδες του αυτοκινητόδρομου, ένιωσα μια μεγάλη ανακούφιση καθώς είχα φτάσει στον προορισμό μου.

Γύρω στις 20:30 το βραδάκι έμπαινα στο Νόβι Σαντ.

Έφτασα στην περιοχή του ξενοδοχείου, που βρισκόταν σε μια πολυκατοικία και στην προσπάθειά μου να βρω την είσοδο, εμφανίστηκαν οι συνταξιδιώτες μου. Έκανα ένα γρήγορο μπάνιο και βγήκαμε μια κοντινή βόλτα για να φάμε κάτι. Βλέποντας και το συννεφιασμένο ουρανό, ούτε βόλτα στο κέντρο της πόλης δεν είχαμε όρεξη να κάνουμε.

Είχαμε εξαντληθεί από την πολύωρη οδήγηση αλλά πιο πολύ από τις συνθήκες που έγινε αυτή. Φαγητό σε κοντινή πιτσαρία και κουβέντα για την αυριανή διαδρομή. Ρίξαμε και μια ματιά στις αυριανές προγνώσεις, με την κοκκινίλα πάνω από Βιέννη και Μπρατισλάβα να συνεχίζεται.

Ευτυχώς είχαμε ξεφύγει από όλο αυτό, όμως νότια που θα κινούμασταν εμείς, κάτι θα βρίσκαμε αλλά μέχρι ενός σημείου. Το κακό ήταν ότι θα ακυρώναμε κι άλλο σκέλος της διαδρομής μας λόγω καιρού.



Лаку ноћ… ( Καληνύχτα στα σέρβικα )


Χάρτης ημέρας 486 χλμ

Διαδρομή:




Συνεχίζεται...

.

 

[konkost]

Αναμενω με ενδιαφερον την συνεχεια

 

[Joy of Road]

.

10η μέρα Σάββατο 14/09/2024

Νόβι Σάντ - Πολύκαστρο

Το μη χείρον βέλτιστον…​

10η μέρα του ταξιδιού μας και πρωινό ξύπνημα για ακόμα μια ημέρα με άσχημο καιρό. Δηλαδή βροχούλα και αρκετό κρύο. Τη σημερινή διαδρομή μας αλλιώς την είχαμε σχεδιάσει πριν το ταξίδι, αλλιώς την επανασχεδιάσαμε το προηγούμενο βράδυ, αλλιώς μας βγήκε στη πορεία και αλλιώς καταλήξαμε. Είναι αυτό που λέμε μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες.

Το κακό ήταν ότι και σήμερα στην αρχή της διαδρομής και για περίπου 100 χλμ θα τα βρίσκαμε λίγο δύσκολα από θέμα καιρού. Μετά τα πράγματα έδειχναν καλυτέρευση.

Σηκωθήκαμε λοιπόν, φορτώσαμε τις μηχανές κάτω από ένα υπόστεγο, αφού από το πρωί έβρεχε και ξεκινήσαμε. Βγήκαμε στον αυτοκινητόδρομο και τραβήξαμε για το νότο.

Βροχή και κρύο έως και τα προάστια του Βελιγραδίου. Σιγά-σιγά η κακοκαιρία άρχισε να υποχωρεί και αρκετά χιλιόμετρα παρακάτω εμφανίστηκε μια χαραμάδα ηλίου στον ουρανό που όσο κατεβαίναμε προς το νότο τόσο μεγάλωνε. Είχαμε να δούμε ήλιο 4 μέρες, οπότε θα οδηγούσαμε ξανά υπό κανονικές συνθήκες.

Στην προκαθορισμένη στάση για βενζίνη που κάναμε σε 200 χλμ, αρκετά μετά το Βελιγράδι, συναντήσαμε και έναν Έλληνα σύντροχο από τη Β. Ελλάδα, με BMW S1000XR, ο οποίος ήταν στο Βελιγράδι για ένα τριήμερο και γυρνούσε Ελλάδα. Πιάσαμε κουβέντα για λίγο μαζί του, μαθαίνοντας πως και στο Βελιγράδι τις δυο τελευταίες μέρες είχε πέσει λίγο η θερμοκρασία. Νωρίτερα όμως είχε και 30°C. Τι δι@ολο; Σε μας έτυχε να “ πεθάνουμε “από το κρύο.

Τελειώνοντας τη στάση στο βενζινάδικο και πριν φύγουμε, ρίξαμε μια ματιά στα sites του καιρού. Ένα κομμάτι της σημερινής διαδρομής ήταν να κατευθυνθούμε προς τον εθνικό δρυμό του Κοπαόνικ, να οδηγήσουμε το πανέμορφο κομμάτι δίπλα από το Κόσσοβο και να μέναμε κάπου εκεί κοντά.

Θέλαμε...

Γιατί δυστυχώς το μόνο μέρος από το Βελιγράδι και κάτω που έδινε βροχή και μάλιστα για όλη τη μέρα, ήταν το συγκεκριμένο μέρος. Άρα κάψε και κλάψε!!! Κάπου εκεί αποφασίσαμε να συντομεύσουμε το ταξίδι μας, αφού καταλάβαμε ότι τις τελευταίες μέρες ότι και να κάναμε, όπου και να πηγαίναμε δε μας “ ήθελε ”.

Συνεχίσαμε λοιπόν τη διαδρομή μας προς το νότο, με τον καιρό να καλυτερεύει αισθητά. Ο αυτοκινητόδρομος δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση, οπότε ο συνδυασμός συνεχόμενης κατηφορικής διαδρομής και σταθερής ταχύτητας 140-150 χλμ, είχαν ως αποτέλεσμα να καταπίνουμε τα χλμ μονομιάς.

Οδηγούσαμε στον αυτοκινητόδρομο Α1 και έχοντας προσπεράσει τη Νις, πλησιάζαμε το Leskovac, τη τελευταία μεγάλη πόλη πριν τα Σκόπια. Η γρήγορη οδήγηση που ακολουθούσαμε, δεν κατάπινε μόνο τα χλμ, αλλά και τη βενζίνη, με αποτέλεσμα να ανάψει το λαμπάκι της ρεζέρβας. Ναι αλλά όταν ανάβει το λαμπάκι της ρεζέρβας στο Ducati, λόγω προβλήματος του αισθητήρα, η εναπομείνασα βενζίνη φτάνει για 15χλμ το πολύ. Μετά πάπαλα… Κοινώς μια βάρκα είχαμε, βούλιαξε κι αυτή!!! Μετά το Βελιγράδι και έχοντας αλλάξει τη διαδρομή, το επόμενο βενζινάδικο απείχε αρκετά από κει που ήμασταν.

Συνεχίζω να οδηγάω λοιπόν και κυριολεκτικά ανά 100 μέτρα κοίταζα μια τον χιλιομετρητή, μια το δρόμο ευθεία και σκεφτόμουν ότι κάτι θα γίνει, θα “ φυτρώσει ” στην άκρη του δρόμου ένα βενζινάδικο και θα αποφύγω το κακό. Τελικά η μόνη ενδεδειγμένη λύση που μου ήρθε στο μυαλό εκείνη τη στιγμή, ήταν να βγω από τον αυτοκινητόδρομο στην έξοδο του Λέσκοβατς, να βρω βενζινάδικο και να ξαναμπώ για να συνεχίσουμε το ταξίδι μας.

Συνεννοούμαι με τους συνταξιδιώτες μου να με περιμένουν στον επόμενο κόμβο του αυτοκινητόδρομου. Βγήκα λοιπόν από τον αυτοκινητόδρομο, πλήρωσα τα διόδια και ρωτώντας τον υπάλληλο, μου υπέδειξε το πλησιέστερο βενζινάδικο. Τελικά η σκέψη μου αποδείχτηκε σωτήρια. Και αυτό γιατί το τεπόζιτο του Ducati χωράει 15 λίτρα και εγώ έβαλα 14,800. Πω-πω με αναθυμιάσεις είχα φτάσει στο βενζινάδικο!!!

Συνέχεια και πάλι στη διαδρομή μας και έπειτα από 100 χλμ, φτάσαμε στα σύνορα με τα Σκόπια.

Οι σκοπιανοί συνοριοφύλακες παραήταν τυπικοί, ζητώντας μας να τους δείξουμε ταυτότητα, άδεια και να βγάλουμε και τα κράνη. Μπήκαμε στη χώρα και φτάνοντας στο Κουμάνοβο, κάναμε μια στάση για τον τελευταίο ανεφοδιασμό για σήμερα.

Φύγαμε από το βενζινάδικο, με σκοπό να οδηγήσουμε το κομμάτι Σκόπια - Γευγελή και να διανυκτερεύσουμε στη λίμνη της Δοϊράνης, από τη πλευρά των Σκοπίων. Την επόμενη μέρα θα περνάγαμε από το συνοριοφυλάκιο των Ευζώνων, ένα από τα λίγα που τόσα χρόνια δεν είχαμε περάσει.

Το κομμάτι του δρόμου από το Κατλάνοβο έως και το Benec, οδηγικά ενδιαφέρον, με τη χάραξη του δρόμου να μας ξενίζει λίγο, νομίζοντας ότι ήταν δρόμος διπλής κατεύθυνσης αλλά τελικά ήταν μονής με δύο λωρίδες . Όταν το πήραμε χαμπάρι " πήραν φωτιά τα μηχανάκια μας " που λέει και το τραγούδι.

Σιγά-σιγά προσεγγίζαμε τη Γευγελή, που αρκετά κοντά της βρισκόταν ο σημερινός μας προορισμός, η λίμνη της Δοϊράνης.

Λίγο πριν φτάσουμε όμως στη λίμνη, ένα γεγονός ήρθε σαν το κερασάκι στη τούρτα σε όλα αυτά που είχαμε τραβήξει τόσες μέρες. Δυστυχώς πάνω σε μια στροφή, που ο δρόμος είχε δυο –τρία σαμαράκια, ανεβοκατέβηκε λίγο βίαια και συνεχόμενα η πίσω ρόδα, με αποτέλεσμα η ταλαιπωρημένη αλυσίδα του Ducati να βγει. Χωρίς να χάσω τη ψυχραιμία μου, μιας και μου έχει ξανατύχει, σταμάτησα τη μηχανή και ξαναέβαλα την αλυσίδα στη θέση της. Βασικά είχα υπερεκτιμήσει την κατάσταση της, πιστεύοντας ότι θα μπορούσε να βγάλει το ταξίδι. Ταλαιπωρήθηκε και αρκετά από τις συνεχείς βροχές και τελικά παρέδωσε πνεύμα. Είχε φτάσει αισίως τα 38.000 χλμ ταξιδιών πάνω της.

Στη μίνι σύσκεψη που κάναμε, αποφασίσαμε να περάσουμε τα σύνορα και να μπούμε στην Ελλάδα και να διανυκτερεύαμε κάπου κοντά. Οπότε στο τελευταίο βενζινάδικο πριν τα σύνορα, φουλάραμε με φθηνή βενζίνη και περνώντας το συνοριοφυλάκιο των Ευζώνων, αποφασίζουμε να κινηθούμε έως τη πρώτη μεγάλη πόλη, το Πολύκαστρο.

Είχε ήδη βραδιάσει όταν φτάσαμε στο Πολύκαστρο και αράξαμε κάπου προσωρινά για να δούμε τι μέλλει γενέσθαι. Για κακή μου τύχη η επόμενη μέρα ήταν Κυριακή και συνεργείο μοτοσικλετών να έβρισκα θα ήταν κλειστό. Οπότε η τελική απόφαση είχε παρθεί. Οι μεν συνταξιδιώτες μου βρήκαν ξενοδοχείο λίγα χλμ παρακάτω στο Κιλκίς και την επόμενη μέρα θα γύρναγαν πίσω στη Πάτρα.

Όσο για μένα, τα πράγματα ήταν μονόδρομος. Πήρα την οδική βοήθεια και σε σχεδόν μια ώρα είχε έρθει και είχε φορτώσει τη μηχανή. Σε 5 εργάσιμες ημέρες το πολύ θα είχα τη μηχανή στο σπίτι μου. Με καθαρό μυαλό πλέον και αρκετή δόση τύχης, βρήκα διαθέσιμο δωμάτιο στο ένα από τα δυο ξενοδοχεία που υπάρχουν στο Πολύκαστρο, έκλεισα και εισιτήριο λεωφορείου για την επιστροφή μου στη Πάτρα, όποτε παρ' όλη την ταλαιπωρία, στο τέλος όλα είχαν πάει κατ'ευχήν. Παράξενο και συνάμα αστείο να ξεκινάς ταξίδι με μηχανή και να γυρνάς με λεωφορείο. Τουλάχιστον γυρίσαμε στη βάση μας σώοι και αβλαβείς.


Και μη χειρότερα…




Χάρτης ημέρας 670 χλμ

Διαδρομή:









Πληροφορίες ταξιδιού

Συνολικά χιλιόμετρα ταξιδιού: 5320



Έξοδα ταξιδιού

Συνολικά έξοδα 1150€ περίπου

400€ βενζίνες για 5320 χλμ

400€ ξενοδοχεία* ( 10 βράδια σε μονόκλινο )

320€ φαγητά-καφέδες-λοιπά έξοδα

30€ διόδια-βινιέτες


* 480€ ( 10 βράδια το δίκλινο )



ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Το Game of Roads 2024, είχε φτάσει στο τέλος του. Το μακρύτερο ταξίδι που έχουμε κάνει έως τώρα, όσον αφορά τα χιλιόμετρα ( 5.320 ) και ένα ιδιαίτερο ταξίδι, μιας και για φέτος είχαμε επιλέξει να ρίξουμε το βάρος σε πόλεις – μνημεία. Βέβαια δεν παραλείψαμε και σε αυτό το ταξίδι να οδηγήσουμε σε όμορφα περάσματα που είχα προσθέσει, για να μην υπάρχει μονοτονία.

Το στενάχωρο ήταν ότι το τελευταίο κομμάτι του φετινού μας ταξιδιού είχε τελειώσει κάπως άδοξα. Βασικά θεωρώ ότι είχε τελειώσει από τη αναχώρηση μας από τη Πράγα, με όλη αυτή τη κακοκαιρία που μας κυνηγούσε και όλο προσπαθούσαμε να την αποφύγουμε. Η διαδρομή από τη Πράγα έως την Ελλάδα, ήταν διαδικαστικού χαρακτήρα μόνο και μόνο για να αποφύγουμε τα χειρότερα.



ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ


ΠΟΛΕΙΣ

Όσον αφορά τις πόλεις που περάσαμε, η μια ήταν πιο ωραία από την άλλη. Κάποιες βέβαια μας ήταν γνωστές για την ομορφιά τους, από κουβέντες γνωστών και φίλων και άλλες από φωτογραφίες που είχαμε δει αλλά και από την έρευνα που κάναμε. Αν έβαζα σε μια σειρά έτσι σαν βαθμολογία τις 5 μεγάλες πόλεις που επισκεφθήκαμε, η Μπρατισλάβα παίρνει τη 5η θέση, μιας και όπως είχα διαβάσει δεν έχει την αίγλη των άλλων πόλεων. Τιμισοάρα και Κρακοβία ήταν σχεδόν ισάξιες, η κάθε μια με τη δικιά της ομορφιά. Ίσως η Κρακοβία είναι ένα σκαλοπάτι παραπάνω. Η Τιμισοάρα όμως μας ήταν σχεδόν άγνωστη και γι' αυτό μας ενθουσίασε. Γι' αυτό άλλωστε είναι και οι πιο όμορφες πόλεις των χωρών τους

Και πάμε στα “ βαριά χαρτιά ”. Η μεν Πράγα δεν είναι άδικα στις πρώτες προτιμήσεις των τουριστών που επισκέπτονται εκείνη τη μεριά της Ευρώπης. Όσα μπορέσαμε να δούμε, ελέω καιρού το επιβεβαίωσαν. Η αποκάλυψη του όμως του ταξιδιού ακούει στο όνομα Δρέσδη. Διαβάζοντας πριν το ταξίδι πως τα περισσότερα κτίρια του ιστορικού της κέντρου είχαν σχεδόν ισοπεδωθεί και αντικρίζοντας τώρα τέτοια ομορφιά με κτίρια πραγματικά κοσμήματα, καταλαβαίνει κανείς πως η δουλειά που έγινε όσον αφορά την ανοικοδόμηση τους ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετική, σχεδόν εκπληκτική.

Τέλος ας μην κάνω καμία σύγκριση οποιασδήποτε ελληνικής πόλης με κάποια πόλη από αυτές που επισκεφθήκαμε, μικρή ή μεγάλη, γιατί δυστυχώς λυπάμαι που το λέω, ήμαστε χαμένοι κατά κράτος…



ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

Οι διαδρομές και τα περάσματα που οδηγήσαμε και άξιζαν, ήταν μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού, αφού οι περιοχές στις χώρες που κινηθήκαμε ήταν ως επί το πλείστον πεδινές. Σίγουρα ένα μεγάλο κομμάτι του Σλοβάκικου Παράδεισου, το Petrohan pass στη Βουλγαρία, το κομμάτι Orsova μέχρι το σκαλισμένο βράχο του Decebalus ( Σιδηρές Πύλες ), τα δύο περάσματα στη βόρεια Ουγγαρία, η Σαξωνική Ελβετία. Η απογοήτευση για μένα ήταν η διάσχιση των Χαμηλών Τάτρων, αφού άλλα περίμενα και άλλα οδήγησα. Μια αδιάφορη ορεινή διαδρομή.


Όσον αφορά την ασφάλεια τώρα, σε όλο το ταξίδι πουθενά δεν είδαμε ύποπτες κινήσεις, ούτε κάποια ύποπτη φάτσα. Τα βράδια που βγαίναμε για φαγητό κανείς δε μας έβαλε στο μάτι, κανείς δε μας πείραξε. Όλα τα ξενοδοχεία που διανυκτερεύαμε είχαν φυλασσόμενο parking και το ταξί που παίρναμε για να πάμε στο κέντρο της εκάστοτε πόλης ήταν όλα ελεγμένα μέσω των εφαρμογών.

Να ευχαριστήσω τους δυο συνταξιδιώτες μου για την ωραία παρέα αυτές τις 10 μέρες και ειδικότερα τη φωτογράφο της παρέας και συνταξιδιώτρια του ΚΤΜ, τη Georgia για τις ωραίες φωτογραφίες που τράβηξε εν κινήσει και έτσι δε χάσαμε ώρα για στάση και φωτογραφίες.


Αν κάποιος θέλει παραπάνω πληροφορίες σε οτιδήποτε, εδώ είμαι να τον βοηθήσω.


Καλά και ασφαλή χιλιόμετρα σε όλους και μια καλή μοτοσυκλετιστική χρονιά!!!

.

 

[gior-gos]

Εύγε Γιώργη!
Ευχαριστούμε που μοιράστηκες ένα ακόμα πανέμορφο ταξίδι σου, οι πληροφορίες που παραθέτεις και ο τρόπος που μεταφέρεις το κλίμα είναι εξαιρετικός!
Με υγεία στα επόμενα!

 

[gaslion]

Ωραία η ομάδα!