Eversman
Μέλος
- Όνομα
- Παναγιώτης
- Μοτό
- XRV 750
Η αγάπη μου για την Εύβοια, είναι γνωστή σε όλους. Δέν μπορώ μακριά της και τελευταία νοιώθω ότι δεν μπορεί και αυτή μακριά από μένα.
Είναι λές και το περπωμένο μας ενώνει και με καλεί να πατήσω το χώμα της, να χαθώ στα βουνά της, να απομακρυνθώ από όλους και όλα και να αφοσιωθώ στο κάλεσμα της.
Βρέθηκα για άλλη μία φορά λοιπόν στο αγαπημένο μου νησί, σε μία πόλη του, που λατρεύω όσο καμία άλλη. Την Κάρυστο!
Να με συμπαθάνε οι φίλοι που κατάγονται από άλλα μέρη της Εύβοιας, μας τούτος εδώ ο τόπος, θαρρώ ότι είναι ο πιό ευλογημένος.
Ατελείωτη παραλία/παραλίες με χρυσή αμμουδιά, ψηλά βουνά με απίστευτες διαδρομές, πόλη με καταπληκτική ρυμοτομία, παροχές, μαγαζιά, αξιοθέατα, και μαζί με όλα αυτά, ηρεμία!
Ναί, η Κάρυστος τα συνδιάζει όλα αυτά και αυτό με έχει κάνει να την επισκέπτομαι σερί για διακοπές, τα τελευταία 15 χρόνια. Είναι μαζί με ένα άλλο αγαπημένο μέρος (τα Κύθηρα), το ησυχαστήριο μου, η ξενοιασιά μου, η δύναμη μου για να αρχίσω μία καινούργια εργασιακή σεζόν.
Σηκώνομαι πρίν ξημερώσει. Έχω ετοιμάσει από την προηγούμενη όλα τα απαραίτητα. Ντύνομαι και κλείνω απαλά την πόρτα. Δέν θέλω η καλή μου να ξυπνήσει.
Έξω, μυρίζει βρεγμένο στάχυ, ρίγανη και τριαντάφυλλο. Δέν ακούγεται τίποτα, παρά μόνο ο δυνατός αέρας που λυγίζει τα κλαριά των δέντρων. Fuck yeah, λέω από μέσα μου, και αρχίζω να ανηφορίζω πρός το Κοκκινόκαστρο.
Χτισμένο από τους Καταλανούς, μετά την άλωση της Πόλης (από τους Σταυροφόρους το 1204), αποτελεί ορόσημο για την Κάρυστο. Επιβλητικό, σε σχετικά καλή κατάσταση, στέκει πάνω από την όμορφη πόλη και είναι ορατό από παντού. Το όνομα του, το πήρε από την κόκκινη πέτρα της Καρύστου με την οποία χτίστηκε.
Στην κορυφή του, το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία. Εκεί θα αράξω για λίγο. Εκεί θα πώ τα παράπονα μου στον άγιο, τις πίκρες μου, τις στεναχώριες μου, μα και τις χαρές μου. Εκεί θα κάνω τον απολογισμό της χρονιάς μου.
Ανεβαίνω από την πλευρά της Γραμπιάς. Ηρεμία, χρώματα, αρώματα. Ο αέρας με δυσκολεύει λίγο, αλλά έχει και αυτό τη χάρη του.
Το κάστρο, στέκει από πάνω μου. Δέν του φαίνεται, αλλά από την πόλη της Καρύστου μέχρι επάνω, έχει αρκετό ανήφορο.
Γυρνώ να αντικρύσω την πόλη.
Μέσα στα στενά της Γραμπιάς. Ο αέρας αρχίζει και δυναμώνει. Μεγάλα δέντρα, τα βλέπω να λυγίζουν σαν κλαράκια. Οι εικόνες όμως με μαγεύουν.
Αρχίζει και φυσά περισσότερο. Ξαφνικά και από το πουθενά, μου τη πέφτει μία αγέλη σκύλων. Λογικό. Τα ζωντανά βρίσκονται στο χώρο τους και εγώ ο άγνωστος, τον καταπατώ. Δέν τρέχει κάτι, έχω ξαναβρεθεί σε τέτοιες καταστάσεις.
Βγάζω το παστέλι που έχω στην τσέπη μου και αρχίζω να το κουνάω, με αποτέλεσμα η μυρωδιά να φτάει στα ρουθούνια τους. Σκύβω ελαφρά, μιλώ ήρεμα και αρχίζω να πετώ κομμάτια πρός το μέρος τους. Αυτό, τα απασχολεί αρκετά, έτσι ώστε, χωρίς να τους γυρίσω την πλάτη, αρχίζω να οπισθοχωρώ.
Έχω και άλλα "μέσα" μαζί μου σε περίπτωση που γίνουν πολύ επιθετικά, αλλά δεν υπάρχει λόγος να τα χρησιμοποιήσω. Γενικά γύρω από την περιοχή του κάστρου, έχει πολλά μαντριά και έχω τύχει ανάλογης αντιμετώπισης και από άλλες αγέλες και άλλες φορές.
Συνεχίζω την πορεία μου και μετά από λίγο, φθάνω στην αρχή, της άλλοτε ακμάζουσας καστροπολιτείας.
Τί κι άν έχω έρθει τόσες φορές, αυτή η θέα με αφήνει άφωνο. Θέλω να κάτσω με τις ώρες να κοιτάζω αυτό το θέαμα. Να φαντάζομαι πράγματα, να αφήνω το μυαλό να ταξιδεύει πίσω στο χρόνο. Fuck yeah δίς!
Ο μεγάλος οκτάγωνος πύργος, βρίσκεται στα δεξιά μου και εγώ στην κεντρική πύλη της ακρόπολης. Ο αέρας είναι τόσο δυνατός, πού σηκώνει πέτρες στο μέγεθος της γροθιάς μου και τις πετάει πάνω μου. Έχω μελανιάσει σε κάποια σημεία, αλλά ευτυχώς φοράω κράνος -μη γελάτε- οπότε όλα καλά. Κι ας παραπατάω από το κούνημα.
Ο ήλιος έχει αρχίσει και ντύνει την πόλη, αλλά όχι και το βουνό. Εδώ θα αργήσει να ζεστάνει. Ωστόσο φέτος, θέλω να καταφέρω κάτι που δεν έχω καταφέρει τις προηγούμενες χρονιές. Υπάρχει μία μαγική στιγμή, που ο ήλιος προβάλει στην κορυφή της Όχης. Τότε ο αέρας σταματά. Για ένα δευτερόλπετο. Αυτό το δευτερόλεπτο ,θέλω να είμαι εδώ, στην κορυφή του κάστρου, στο αγαπημένο μου ξωκλήσι.
Φθάνω στον άγιο. Περιμένω καρτερικά τη στιγμή. Όπου να ΄ναι ....
Και ιδού! Ξαφνικά ο άερας κοπάζει σαν από θαύμα και ο ήλιος, ρίχνει την πρώτη του ακτίνα στον άγιο. Κρατώ την ανάσα μου ....
Κάθομαι για λίγο και καλημερίζω τον ζωοδότη. Απολαμβάνω τη στιγμή. Στη συνέχεια μπαίνω στο ξωκλήσι. Αφήνω το μπέργκιν σε μία καρέκλα και κάθομαι στην διπλανή. Πλημμυρίζω συναισθήματα και συγχρόνως αισθάνομαι μία απίστευτη ηρεμία. Μακάρι όλη μου η ζωή να ήταν έτσι.
Εδώ, στο πρώην διοικητήριο νύν ξωκλήσι, κάνω τον απολογισμό μου. Μιλάω δυνατά και άν κάποιος παράκουγε, θα με περνούσε για τρελό. Άλλα ειλικρινά, δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Ο αέρας δυναμώνει κι άλλο, σε σημείο που η σκεπή κουνιέται -έτσι νομίζω τουλάχιστον- και από τις μικρές οπλοθυρίδες και ανοίγματα, μπαίνει μέσα στο ξωκλήσι ουρλιάζοντας.
Μετά από λίγο όμως αισθάνομαι πανάλαφρος. Λές και ο κόπος και η κούραση μιάς ολόκληρης χρονιάς, έχουν εξαφανιστεί. Χαιρετώ τον άγιο, δίνω υπόσχεση συνάντησης για του χρόνου και ξεκινώ το κατέβασμα. Λίγο πρίν κατέβω, τραβώ από ψηλά, μία φωτογραφία το αρχαίο υδραγωγείο.
Σε αυτό το σημείο, η μικρή αυτή πύλη αυξάνει την ταχύτητα του αέρα και σχεδόν με πετάει πίσω. Σκύβω ολόκληρος μπροστά και έχει πλάκα, γιατί αντί να πέσω, μένω όρθιος.
Μαζεύω δυνάμεις γιατί έχω συνέχεια. Ευτυχώς συννεφιάζει και δροσίζει.
Κατεβαίνω από το κάστρο και ανεβαίνω από σηματοδοτημένο πλέον μονοπάτι και μέσω των Μύλων, στο αρχαίο λατομείο της Όχης.
Εδώ βρίσκονται εγκατελειμένες, τεράστιες κολώνες, άλλες κατεργασμένες και άλλες ακατέργαστες, οι οποίες προορίζονταν για μνημεία και ναούς της Ρώμης. Το μέγεθος τους είναι τεράστιο. Το πόνημα της κατάβασης τους στο λιμάνι, απλά αδιανόητο! Πώς τα κατάφερναν? Με τί μηχανισμούς γινόταν? Είναι ακατόρθωτο! Κι όμως!
Βγάζω μία τελευταία φωτό, πρίν αρχίσω να κατεβαίνω. Μεταλλαγμένος πλέον, έχοντας αφήσει τον κουρασμένο μου εαυτό εκεί στα ψηλά, αγναντεύω την πόλη της Καρύστου και εύχομαι του χρόνου, να είμαι εξίσου γερός και να ξανάρθω.
Καλές περιηγήσεις σε όλους και πάντα με υγεία.
Είναι λές και το περπωμένο μας ενώνει και με καλεί να πατήσω το χώμα της, να χαθώ στα βουνά της, να απομακρυνθώ από όλους και όλα και να αφοσιωθώ στο κάλεσμα της.
Βρέθηκα για άλλη μία φορά λοιπόν στο αγαπημένο μου νησί, σε μία πόλη του, που λατρεύω όσο καμία άλλη. Την Κάρυστο!
Να με συμπαθάνε οι φίλοι που κατάγονται από άλλα μέρη της Εύβοιας, μας τούτος εδώ ο τόπος, θαρρώ ότι είναι ο πιό ευλογημένος.
Ατελείωτη παραλία/παραλίες με χρυσή αμμουδιά, ψηλά βουνά με απίστευτες διαδρομές, πόλη με καταπληκτική ρυμοτομία, παροχές, μαγαζιά, αξιοθέατα, και μαζί με όλα αυτά, ηρεμία!
Ναί, η Κάρυστος τα συνδιάζει όλα αυτά και αυτό με έχει κάνει να την επισκέπτομαι σερί για διακοπές, τα τελευταία 15 χρόνια. Είναι μαζί με ένα άλλο αγαπημένο μέρος (τα Κύθηρα), το ησυχαστήριο μου, η ξενοιασιά μου, η δύναμη μου για να αρχίσω μία καινούργια εργασιακή σεζόν.
Σηκώνομαι πρίν ξημερώσει. Έχω ετοιμάσει από την προηγούμενη όλα τα απαραίτητα. Ντύνομαι και κλείνω απαλά την πόρτα. Δέν θέλω η καλή μου να ξυπνήσει.
Έξω, μυρίζει βρεγμένο στάχυ, ρίγανη και τριαντάφυλλο. Δέν ακούγεται τίποτα, παρά μόνο ο δυνατός αέρας που λυγίζει τα κλαριά των δέντρων. Fuck yeah, λέω από μέσα μου, και αρχίζω να ανηφορίζω πρός το Κοκκινόκαστρο.
Χτισμένο από τους Καταλανούς, μετά την άλωση της Πόλης (από τους Σταυροφόρους το 1204), αποτελεί ορόσημο για την Κάρυστο. Επιβλητικό, σε σχετικά καλή κατάσταση, στέκει πάνω από την όμορφη πόλη και είναι ορατό από παντού. Το όνομα του, το πήρε από την κόκκινη πέτρα της Καρύστου με την οποία χτίστηκε.
Στην κορυφή του, το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία. Εκεί θα αράξω για λίγο. Εκεί θα πώ τα παράπονα μου στον άγιο, τις πίκρες μου, τις στεναχώριες μου, μα και τις χαρές μου. Εκεί θα κάνω τον απολογισμό της χρονιάς μου.
Ανεβαίνω από την πλευρά της Γραμπιάς. Ηρεμία, χρώματα, αρώματα. Ο αέρας με δυσκολεύει λίγο, αλλά έχει και αυτό τη χάρη του.
Το κάστρο, στέκει από πάνω μου. Δέν του φαίνεται, αλλά από την πόλη της Καρύστου μέχρι επάνω, έχει αρκετό ανήφορο.
Γυρνώ να αντικρύσω την πόλη.
Μέσα στα στενά της Γραμπιάς. Ο αέρας αρχίζει και δυναμώνει. Μεγάλα δέντρα, τα βλέπω να λυγίζουν σαν κλαράκια. Οι εικόνες όμως με μαγεύουν.
Αρχίζει και φυσά περισσότερο. Ξαφνικά και από το πουθενά, μου τη πέφτει μία αγέλη σκύλων. Λογικό. Τα ζωντανά βρίσκονται στο χώρο τους και εγώ ο άγνωστος, τον καταπατώ. Δέν τρέχει κάτι, έχω ξαναβρεθεί σε τέτοιες καταστάσεις.
Βγάζω το παστέλι που έχω στην τσέπη μου και αρχίζω να το κουνάω, με αποτέλεσμα η μυρωδιά να φτάει στα ρουθούνια τους. Σκύβω ελαφρά, μιλώ ήρεμα και αρχίζω να πετώ κομμάτια πρός το μέρος τους. Αυτό, τα απασχολεί αρκετά, έτσι ώστε, χωρίς να τους γυρίσω την πλάτη, αρχίζω να οπισθοχωρώ.
Έχω και άλλα "μέσα" μαζί μου σε περίπτωση που γίνουν πολύ επιθετικά, αλλά δεν υπάρχει λόγος να τα χρησιμοποιήσω. Γενικά γύρω από την περιοχή του κάστρου, έχει πολλά μαντριά και έχω τύχει ανάλογης αντιμετώπισης και από άλλες αγέλες και άλλες φορές.
Συνεχίζω την πορεία μου και μετά από λίγο, φθάνω στην αρχή, της άλλοτε ακμάζουσας καστροπολιτείας.
Τί κι άν έχω έρθει τόσες φορές, αυτή η θέα με αφήνει άφωνο. Θέλω να κάτσω με τις ώρες να κοιτάζω αυτό το θέαμα. Να φαντάζομαι πράγματα, να αφήνω το μυαλό να ταξιδεύει πίσω στο χρόνο. Fuck yeah δίς!
Ο μεγάλος οκτάγωνος πύργος, βρίσκεται στα δεξιά μου και εγώ στην κεντρική πύλη της ακρόπολης. Ο αέρας είναι τόσο δυνατός, πού σηκώνει πέτρες στο μέγεθος της γροθιάς μου και τις πετάει πάνω μου. Έχω μελανιάσει σε κάποια σημεία, αλλά ευτυχώς φοράω κράνος -μη γελάτε- οπότε όλα καλά. Κι ας παραπατάω από το κούνημα.
Ο ήλιος έχει αρχίσει και ντύνει την πόλη, αλλά όχι και το βουνό. Εδώ θα αργήσει να ζεστάνει. Ωστόσο φέτος, θέλω να καταφέρω κάτι που δεν έχω καταφέρει τις προηγούμενες χρονιές. Υπάρχει μία μαγική στιγμή, που ο ήλιος προβάλει στην κορυφή της Όχης. Τότε ο αέρας σταματά. Για ένα δευτερόλπετο. Αυτό το δευτερόλεπτο ,θέλω να είμαι εδώ, στην κορυφή του κάστρου, στο αγαπημένο μου ξωκλήσι.
Φθάνω στον άγιο. Περιμένω καρτερικά τη στιγμή. Όπου να ΄ναι ....
Και ιδού! Ξαφνικά ο άερας κοπάζει σαν από θαύμα και ο ήλιος, ρίχνει την πρώτη του ακτίνα στον άγιο. Κρατώ την ανάσα μου ....
Κάθομαι για λίγο και καλημερίζω τον ζωοδότη. Απολαμβάνω τη στιγμή. Στη συνέχεια μπαίνω στο ξωκλήσι. Αφήνω το μπέργκιν σε μία καρέκλα και κάθομαι στην διπλανή. Πλημμυρίζω συναισθήματα και συγχρόνως αισθάνομαι μία απίστευτη ηρεμία. Μακάρι όλη μου η ζωή να ήταν έτσι.
Εδώ, στο πρώην διοικητήριο νύν ξωκλήσι, κάνω τον απολογισμό μου. Μιλάω δυνατά και άν κάποιος παράκουγε, θα με περνούσε για τρελό. Άλλα ειλικρινά, δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Ο αέρας δυναμώνει κι άλλο, σε σημείο που η σκεπή κουνιέται -έτσι νομίζω τουλάχιστον- και από τις μικρές οπλοθυρίδες και ανοίγματα, μπαίνει μέσα στο ξωκλήσι ουρλιάζοντας.
Μετά από λίγο όμως αισθάνομαι πανάλαφρος. Λές και ο κόπος και η κούραση μιάς ολόκληρης χρονιάς, έχουν εξαφανιστεί. Χαιρετώ τον άγιο, δίνω υπόσχεση συνάντησης για του χρόνου και ξεκινώ το κατέβασμα. Λίγο πρίν κατέβω, τραβώ από ψηλά, μία φωτογραφία το αρχαίο υδραγωγείο.
Σε αυτό το σημείο, η μικρή αυτή πύλη αυξάνει την ταχύτητα του αέρα και σχεδόν με πετάει πίσω. Σκύβω ολόκληρος μπροστά και έχει πλάκα, γιατί αντί να πέσω, μένω όρθιος.
Μαζεύω δυνάμεις γιατί έχω συνέχεια. Ευτυχώς συννεφιάζει και δροσίζει.
Κατεβαίνω από το κάστρο και ανεβαίνω από σηματοδοτημένο πλέον μονοπάτι και μέσω των Μύλων, στο αρχαίο λατομείο της Όχης.
Εδώ βρίσκονται εγκατελειμένες, τεράστιες κολώνες, άλλες κατεργασμένες και άλλες ακατέργαστες, οι οποίες προορίζονταν για μνημεία και ναούς της Ρώμης. Το μέγεθος τους είναι τεράστιο. Το πόνημα της κατάβασης τους στο λιμάνι, απλά αδιανόητο! Πώς τα κατάφερναν? Με τί μηχανισμούς γινόταν? Είναι ακατόρθωτο! Κι όμως!
Βγάζω μία τελευταία φωτό, πρίν αρχίσω να κατεβαίνω. Μεταλλαγμένος πλέον, έχοντας αφήσει τον κουρασμένο μου εαυτό εκεί στα ψηλά, αγναντεύω την πόλη της Καρύστου και εύχομαι του χρόνου, να είμαι εξίσου γερός και να ξανάρθω.
Καλές περιηγήσεις σε όλους και πάντα με υγεία.
Τελευταία επεξεργασία:
