Long Way Round Europe 2010: Κυνηγώντας όνειρα σε 13 χώρες...

[Ταξιδευτής]

[Εδώ και καιρό, με αφορμή την αλλαγή web host (οπότε και links) για τις φωτογραφίες που είχα ανεβάσει στα ταξιδιωτικά μου, αποφάσισα οτι ήταν καιρός για ένα καλό ξεσκόνισμα και σιγύρισμα. Έτσι τα έπιασα ένα ένα, συμπλήρωσα στοιχεία, ξανάγραψα κομμάτια, διόρθωσα λάθη (και πάθη), και γενικότερα τα φρόντισα λίγο όπως τους άξιζαν.
Μετά από δουλειά μηνών, επιτέλους τελείωσα και σκέφτηκα να τα ανεβάσω στο forum ώστε να υπάρχουν όλα συγκεντρωμένα. Ενδεχομένως πολλοί να τα έχετε ξαναδιαβάσει -οπότε με συμπαθάτε και απλώς αγνοείστε τα- αλλά μπορεί κάποιοι φίλοι να μην τα έχουν διαβάσει και να τα βρουν ενδιαφέροντα.

Όπως έγραφα πάντα ξεκινώντας, το καλύτερο κόμματι στα ταξιδιωτικά είναι τα σχόλια, οπότε ρίψατε ελευθέρως. Όλα καλοδεχούμενα!
Χάβινγκ σεντ ολ δατ -που λεν και στο χωριό μου- λέω να ξεκινήσω με τη γυροβολιά που έκανα πίσω στο μακρυνό 2010 στην Ευρώπη. Πάνε δέκα χρόνια κιόλας... Damn...]


ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Οπως παντα η αρχη μου βγαινει δυσκολα. Ολο καθομαι να γραψω και δεν ξερω απο που να ξεκινησω και τι να πρωτοπω. Γραφω, σβηνω, ξαναγραφω, ξανασβηνω και ολο στην αρχη βρισκομαι. Γιατι ειναι τοσο δυσκολο πια αυτο το πραγμα; Ισως γιατι αυτο που εζησα δεν ηταν απλα ενα ταξιδι αλλα μια εμπειρια ζωης βαθυτατη, απο αυτες που αλλος ανθρωπος ξεκινας και αλλος γυριζεις.
Αν μπορουσα να δωσω μια μονολεκτικη περιγραφη σε αυτο το ταξιδι ηταν η λεξη Περιπετεια. Αναμετρηθηκα με τα παντα.
Με τα στοιχεια της φυσης. Καυσωνες, ψυχος, θυελλωδεις καταιγιδες, λιακαδες, ανεμους.
Με τα ορια αντοχης ενος σωματος. Χιλιαδες χιλιομετρα μερα και νυχτα και με καθε δυνατη συνθηκη.
Με τα ψυχικα αποθεματα κουραγιου. Οταν ο Μερφυ εκανε παρτυ και ολα τα πραγματα πηγαιναν στραβα.
Με ολα τα συναισθηματα μιας καρδιας. Ανειπωτη χαρα, τεραστιο δεος, βαθυτατη λυπη, πονο, συμπονοια, θαυμασμο, φοβο, αγαπη.

Υπηρξαν στιγμες που ενοιωσα να τα βαζω με θεους και δαιμονες. Ομως πανω απο ολα μετρηθηκα με τον εαυτο μου. Και αποδειχθηκε ο μεγαλυτερος μου αντιπαλος.
Ομως τελικα επρωξα περα τα ορια μου, καταργησα νοοτροπιες και αντιληψεις χρονων, πιεσα τον εαυτο μου να παει ακομα μακρυτερα απο οτι φανταζομουν οτι αντεχε και οταν τα καταφερα τελικα και βγηκα στην απεναντι οχθη ημουν καποιος αλλος και οχι εγω. Μετα απο αυτο το ταξιδι δεν φοβαμαι κανενα και τιποτα.
Ζητώ την κατανόηση σας αν πολυλογήσω όπως τώρα ή αν καθυστερώ στο γράψιμο αλλά ας παρουμε τα πραγματα με τη σειρα και ισως τα βαλω και ‘γω σε μια ταξη μεσα μου -και βέβαια όλα σας τα σχόλια καλοδεχούμενα.

Βαλτε λοιπόν το υπεροχο Enjoy the ride των Morcheeba να παιζει, ενα καλο ποτο στο γυαλι οπως παντα και παμε..

You’re open to the skyline, you won’t want to go back home,
In a garden full of angels, you will never be alone,
But oh the road is long,
The stones that you are walking on have gone.
With the moonlight to guide you, feel the joy of being alive,
The day that you stop running is the day that you arrive,
Stop chasing shadows, just enjoy the ride.​

 

[Ταξιδευτής]

Μερα 0
Πατρα - Βενετια

Πάνε χρόνια που σχεδίαζα το ταξίδι αυτό μέσα στο μυαλό μου. Οι λεπτομέρειες θολές, αλλά το μόνο που ήξερα στα σίγουρα ηταν οτι ήθελα να φύγω σε μέρη μακρυνά και άγνωστα. Να μην ξερω κανεναν και τιποτα, να μου μοιαζουν ολα ξενα.

Και αν τα προηγουμενα 2 χρονια ολα πηγαιναν στραβα την τελευταια στιγμη φετος δεν θα αφηνα την ευκαιρια να φυγει. Θα εκανα οτι περνουσε απο το χερι μου για να ζησω αυτο το ταξιδι οπως το ειχα ονειρευτει. Το Google Maps και το Via Michelin επι ενα μηνα ειχαν πιασει φωτια, υπολογιζοντας χιλιομετρα, βαζοντας προορισμους, μετρωντας αποστασεις και μερες. Το προγραμμα σιγα σιγα αρχισε να αποκτα μορφη. Εισητηρια πλοιων, μερη για διανυκτερευση, σημαντικες τοποθεσιες στη διαδρομη..

Βασικος προορισμος οι χωρες της Βαλτικης. Δεν ηξερα απολυτως τιποτα για αυτες. Λιθουανια, Λετονια, Εσθονια ηταν λεξεις αγνωστες και μυστηριωδεις. Θα εβρισκα χωρες στα συντριμμια του Σοβιετικου Μπλοκ η χωρες προοδευτικες και πλουσιες; Κανεις δεν ηξερε να μου πει, αλλα και εγω απο την αλλη δεν ρωτουσα και ιδιαιτερα.

Για να φτασω σε αυτες θα περνουσα απο τη μιση Ευρωπη και για να επιστρεψω θα περνουσα απο την υπολοιπη. Συνολικα 13 χωρες και 8,000 χιλιομετρα (χωρις τα ναυτικα μιλια).

Ομως ολες αυτες οι χωρες μεσα σε 20 μερες που ειχα διαθεσιμες; Και με διανυκτερευσεις low budget σε campings;; Και δικαβαλο απο τα μισα της διαδρομης και μετα; Που πηγαινα να μπλεξω;; Μηπως ημουν υπερβολικα αισιοδοξος;

Οσο ο καιρος πλησιαζε στη μερα αναχωρησης ολο και αγχωνομουν. Εβλεπα τη διαδρομη και με επιανε κρυος ιδρωτας. Θα τα καταφερνα με τοσα πολλα χιλιομετρα επι καθημερινης βασης; Και με διανυκτερευσεις σε campings με το καθημερινο μαζεμα/απλωμα της πραματιας; Και σε αγνωστες χωρες που δεν ηξερα τι θα συναντησω και πως; Και αν η μηχανη τελικα παθαινε κατι; Αν παθαινα εγω;

Οποιος ταξιδιωτης πει οτι τετοιες σκεψεις δεν περνανε απο το μυαλο του σε τετοιες στιγμες θα ειναι ψευτης. Ομως τωρα ηταν πια αργα για να κανω πισω. Για την ωρα ειχα ενα σωρο αλλα πραγματα να ασχοληθω. Ανανεωσα ριζικα ολο τον εξοπλισμο του camping μου με οτι καλυτερο αντεχε η τσεπη μου και αρχισα να προετοιμαζω τη μηχανη για αυτη τη μεγαλη περιπετεια. Oχι τιποτα σπουδαιο, τα απολυτως απαραιτητα: Βασεις/βαλιτσες Givi, GPS & χαρτες, λαστιχα, τακακια και μια αλλαγη λαδιων.
(Ισως το να κανει καποιος ενα τετοιο ταξιδι με μια μηχανη 14 χρονων (εν ετει 2010) να φανταζει αδιανοητο στην σημερινη εποχη που πολλοι αλλαζουν τις μηχανες σαν τα πουκαμισα και οτιδηποτε πανω απο 30,000 χλμ ειναι για πεταμα, αλλα η Honda ηξερε καλα τι εκανε οταν εφτιαχνε την VFR για να καταπινει εκατονταδες χιλιαδες χιλιομετρα χωρις να κανει κιχ. Αν και στο ταξιδι μου συντομα θα ανακαλυπτα οτι δεν ειναι η Μηχανη που μετραει αλλα η Ψυχη του ανθρωπου που την καβαλαει).

Το Σαββατοκυριακο πριν το ταξιδι εκανα τους τελευταιους ελεγχους, και βρεθηκα με μερικους αδερφικους φιλους να τους χαιρετησω. Η επομενη ηταν η μεγαλη μερα. Ομως το να μην παει κατι στραβα πριν το ταξιδι για εμενα δεν ειναι δυνατον, και αυτη η φορα δεν ηταν εξαιρεση. Το πρωι ανακαλυψα οτι το Tank bag που -απαραιτητως- επρεπε να κουβαλησω μαζι μου ηταν υπερβολικα μεγαλο για το ντεποζιτο της μηχανης και εκρυβε εντελως οργανα και GPS. Το ειχα χρησιμοποιησει παλιοτερα απροβληματιστα σε μηχανη με καρατιμονα και δεν σκεφτηκα ο ηλιθιος να το δοκιμασω με τη σκυφτη θεση και τα κλιπον της Αυρας.

Δεν υπηρχε περιπτωση να καβαλησω χιλιαδες χιλιομετρα με αυτο το πραγμα μεσα στη μουρη μου. Επρεπε να βρω ενα μικρο tankbag, κατι που αποδειχθηκε πιο δυσκολο απο οσο ακουγεται διοτι ολα οσα εβρισκα στα μαγαζια ηταν ειτε μικροσκοπικα ειτε τεραστια. Ευτυχως που τη τελευταια στιγμη κυριολεκτικα βρηκα ενα χαμηλο αλλα παραλληλα ιδιαιτερα ευρυχωρο tankbag της Givi, οποτε με τα πραγματα επιτελους μαζεμενα εκλεισα τις δουλειες μου στο γραφειο και επεστρεψα σπιτι για την αναχωρηση.
Οσοι ταξιδευετε το ξερετε καλα αυτο το το συναισθημα του να καβαλας την μηχανη με πληρες φορτιο, ετοιμοπολεμη για ενα μακρυνο ταξιδι. Αγωνια, καμαρι, αγχος, ενθουσιασμος και η αγρια χαρα του Δρομου...

Η διαδρομη για Πατρα εφυγε χωρις ιδιαιτερα προβληματα και συντομα ημουν στο λιμανι της Πατρας. Το ταξιδι ειχε πλεον ξεκινησει.

Μπαινοντας στο πλοιο ειχα μια μικρη διαμαχη με τον κλασσικο τσαμπουκα παρκαδορο που νομιζει οτι ΑΥΤΟΣ ΞΕΡΕΙ καλυτερα και εσυ δεν πρεπει να του φερεις καμια αντιρρηση.
Αποφασισε να με βαλει να παρκαρω αναμεσα σε 2 κολωνες του αμπαριου και πλαι στα καγκελα της ραμπας που οδηγουσε στο πρωτο επιπεδο του παρκινγκ. Κανονικα αυτο δεν θα ηταν προβλημα, οταν ομως εχεις να κουμανταρεις μια μηχανη 400+ κιλων σε οδοστρωμα γεματο γλιτσα και λαδια τοτε αλλαζουν τα πραγματα.

Ποσο μαλλον οταν ο εν λογω παρκαδορος αποφασισε να πιασει τη μηχανη απο τις πισω βασεις και αρχισε να την τραβαει πισω με εμενα πανω να παλευω να την ισορροπησω για να μην βρεθουμε ολοι μαζι ξαπλωμενοι. Αρχισα να του φωναζω γιατι θα με εριχνε κατω και αυτος επεμενε. Ευτυχως ηρθε ο επιστατης του και μου ζητησε συγνωμη και πιανοντας πλεον και οι 2 τη μηχανη στα χερια την βαλαμε στη θεση της και τελος καλο ολα καλα.

Αφου ειχα δεσει τη μηχανη και ημουν ετοιμος να ανεβω επανω βλεπω ακριβως απεναντι μου μια κοκκινη Honda XX ομοια με ενος παλιου μου φιλου απο το MOTO. Και εκει που παω να αναρωτηθω μηπως ειναι δικια του, τον βλεπω να πηγαινει προς τις σκαλες. Ηταν οντως ο Χρηστος. Η εκπληξη του οταν με ειδε ηταν ολα τα λεφτα. Κανεις μας δεν περιμενε να βρεθουμε σε αυτο το μερος ετσι. Ειχαμε να βρεθουμε εδω και χρονια και τωρα ξαφνικα τον εβλεπα μπροστα μου. Μικρος ο κοσμος ε;
Μιας που το πλοιο εφευγε 12 το βραδυ δωσαμε ραντεβου για το πρωι και την πεσαμε στο καταστρωμα για υπνο.

Το πρωι μας βρηκε να μπαινουμε στο λιμανι της Ηγουμενιτσας οποτε ευκαιρια για καφεδακι χαζευοντας τη θεα.

Συντομα ξυπνησε και ο Χρηστος με τη γυναικα του και πιασαμε τη κουβεντα. Αυτοι ειχαν προορισμο την Αυστρια-Ελβετια μεσω Αλπεων και πρωτο προορισμο Salzburg. Οπως και γω ειχαν επιλεξει να κατασκηνωνουν σε campings, κατι εντυπωσιακο αν σκεφτει κανεις οτι ο Χρηστος και η γυναικα του ειναι 45αρηδες.

Το ανοιχτο καταστρωμα οπου ημασταν ηταν μεγαλο και κλασσικα στο κεντρο ειχε μια πισινουλα για να περνανε την ωρα τα πιτσιρικια.

Καποιες στιγμες επιανα τον εαυτο μου να κανει απαισιοδοξες σκεψεις για το αν θα τα καταφερνα τελικα και τι ειχα να συναντησω μπροστα μου, αλλα αποφασισα να ξεχαστω βολταροντας στο πλοιο και χαζευοντας τον κοσμο που ταξιδευε.

Κατι η παρεα με το Χρηστο, κατι οι βολτες μου τριγυρω και το βαρετο κομματι του ταξιδιου συντομα θα εφτανε στο τελος του. Ειχε ηδη πιασει να βραδιαζει και το επομενο πρωινο θα μας εβρισκε στη Βενετια. Η περιπετεια ειχε ξεκινησει. Το τι με περιμενε στην πορεια ομως δεν θα μπορουσα να το φανταστω ουτε στα πιο τρελα μου ονειρα..

 

[petros KLR]

Γεια σου....φιλε Νικο...με τα "πλουσια" σε εμπειριες ταξιδια σου....!!!!!

Το διαβαζω δευτερη φορα.....κ παλι περιμενω πως κ πως τη συνεχεια......ριξε υλικο κ φωτο....!!!!!

 

[Ταξιδευτής]

Μερα 1
Venezia (Italy) - Ljubljana (Slovenia)
268 km

Το πρωινο εγερτηριο εγινε γυρω στις 5.30 χαρη σε εναν "φιλικοτατο" καμαρωτο του πλοιου που μολις επιασε βαρδια θεωρησε καλο να διωξει απο τους διαδρομους ολους αυτους τους ...παλιοβρωμιαρηδες τουριστες που κοιμοντουσαν ησυχα ησυχα στα sleeping bags τους (ασε που οι ατιμοι δεν αγοραζουν και τις μακαροναδες μας με τα 8,5 ευρω και κανουνε πικνικς στο καταστρωμα!). Μαθημενα ομως τα βουνα στα χιονια, μιας που αυτη τη ...φιλικοτητα των ελληνων ναυτικων την τρωω στη μαπα χρονια τωρα που ταξιδευω και δεν με νοιαζει πια. Εξαλλου με την ανυπομονησια να βγω επιτελους απο πλοιο δεν θα κοιμομουν πολυ ακομα, οποτε μαζεψα τα πραγματα μου και βγηκα στο καταστρωμα.

Ο Χρηστος με τη γυναικα του κοιμουνταν ακομα, οποτε πηρα ενα καφεδακι, εβαλα στο MP3 την καταλληλη μουσικη υποκρουση και εκατσα να απολαυσω το ξημερωμα που εβαφε τη θαλασσα στα χρωματα της φωτιας.

Συντομα το πλοιο επιασε να μπαινει στη γνωριμη και παντα υπεροχη Βενετια και βεβαια οι αναμνηστικες φωτογραφιες δεν θα μπορουσαν να λειπουν.

Ρε μπας και γερνει αυτος ο πυργος η ειναι η τσιμπλα στο ματι;

Το πλοιο εμπαινε πλεον στο λιμανι και εγω ξεκινησα για το γκαραζ του πλοιου για να ετοιμασω τη μηχανη. Μεσα στο σαλονι βρηκα τα παιδια που ειχαν ξυπνησει και ετοιμαζονταν πλεον και εκεινοι για το δικο τους μοτοταξιδι.

Χαμογελασα και σκεφτηκα: Τι πιο ομορφο αληθεια απο το να συναντας τους παλιοφιλους σου στο δρομο και να ταξιδευουν και εκεινοι οπως εσυ; Αντι να ειναι χωμενοι πισω απο ενα μιζερο γραφειο με καθε λογης υποχρεωση και αγχος στο κεφαλι τους και να τους πετυχαινεις σε τραπεζες και εφοριες, να τους βλεπεις να εχουν ανοιχτους τους χαρτες και με ενα χαμογελο μεχρι τα αυτια να χαραζουν πορειες. Χρησταρα Tai να ειστε παντα καλα φιλε και να ταξιδευεις παρεα με τις γυναικες της ζωης σου οπου τραβαει η ψυχη σας.

Για τωρα ευχηθηκαμε ο ενας στον αλλον καλο ταξιδι και δωσαμε υποσχεση να μεινουμε σε επαφη στο ταξιδι και ακομα περισσοτερο μετα. Ελυσα τη μηχανη και βγηκα γρηγορα εξω στο λιμανι για να τακτοποιησω τα πραγματα, να φορεσω τα δερματινα και να επιλεξω διαδρομη.

Παροτι ηταν μολις 8 το πρωι η ζεστη ηταν πολυ εντονη. Το θερμομετρο στη μηχανη εδειχνε 31 βαθμους και δεν μπορουσα να το πιστεψω. Ειμαι σιγουρα στη Βορεια Ιταλια ρε παιδια; Αυτο ηταν κατι που δεν ειχα υπολογισει. Τα δερματινα και ο καυσωνας ειναι αθλιος συνδιασμος. Μικρο το κακο ομως. Πανω στη μηχανη η ζεστη θα ηταν πολυ λιγοτερη, οποτε καιρος να ξεκιναμε. Για που ομως; Ο προορισμος της μερας ηταν η Ljubljana στη Σλοβενια, μολις 260 χιλιομετρα απο τη Βενετια, οποτε ειχα την ευκαιρια να δω στην πραξη τι χρονους χρειαζομαι για τις αποστασεις που ειχα υπολογισει και -γιατι οχι- να δω και κανενα αξιοθεατο παραπανω.

Στον οδηγο του Lonely Planet ανεφερε οτι ενα απο τα μεγαλυτερα αξιοθεατα της Σλοβενιας ειναι οι Ιουλιανες Αλπεις (η Julijske Alpe στα Σλοβενικα), που ονομαστηκαν ετσι προς τιμην του Ιουλιου Καισαρα την εποχη της Ρωμαικης Αυτοκρατοριας. Οι Ιουλιανες Αλπεις ειναι η φυσικη συνεχεια των Αλπεων προς τα Ανατολικα και σχηματιζουν το φυσικο συνορο της χωρας με την Ιταλια στα Βορειοδυτικα.
Ολη η περιοχη αυτη των Σλοβενικων Αλπεων περικλειεται στον Εθνικο Δρυμο Triglav, με κεντρικο πρωταγωνιστη το ορος Triglav που με 2,864 μετρα υψος ειναι και η υψηλοτερη κορυφη της χωρας. Αν σε αυτο υπολογισει κανεις και οτι η Σλοβενια ειναι απο τις πιο πρασινες χωρες του κοσμου (πανω απο τη μιση επιφανεια ολοκληρης της χωρας καλυπτεται απο δαση) τοτε τα πραγματα γινονται πολυ ενδιαφεροντα. Ετσι αποφασισα να ακολουθησω μια προτεινομενη ως "εξαιρετικης ομορφιας" διαδρομη στο χαρτη, ξεκινωντας απο την περιοχη Robic-Kobarid στην καρδια των Ιουλιανων Αλπεων με κατευθυνση νοτιοανατολικα προς τη Ljubljana.

Για τωρα ομως επρεπε να βγω απο την Βενετια και να βρω ενα ωραιο χωριουδακι να απολαυσω τον πρωτο (αυθεντικο) καπουτσινο της μερας. Εβαλα πλωρη για Pordenone αποφευγοντας εσκεμμενα την Autostrada. Ουτως η αλλως οι δρομοι ηταν ανοιχτοι και στα τυπικα επιπεδα των ιταλικων δρομων.

Περασα αρκετες μικρες τακτοποιημενες κωμοπολεις χωρις ομως κατι το ιδιαιτερο.

Οι 35+ βαθμοι σε συνδιασμο με την ασφυκτικη κινηση μεσα στις πολεις εκανε την κατασταση αφορητη. Επρεπε να σταματησω επειγοντως για ελεγχο στο χαρτη γιατι καποια στιγμη ειχα καταληξει να πηγαινω σε κυκλους προσπαθωντας να βγω απο το Pordenone. Βρισκοντας λιγη σκια σταματησα στην ακρη του δρομου για να δω τους χαρτες. Δεν προσεξα ομως οτι η ακρη του δρομου ειχε ενα ευμεγεθες λουκι για τα νερα, και ετσι οπως ξακρισα τη μηχανη η μπροστινη ροδα μπηκε μεσα και σφηνωσε.

Αμεσως η μηχανη αρχισε να παλατζαρει και εγω προσπαθησα να βγαλω τη ροδα απο το λουκι δινοντας γκαζι και συμπλεκταροντας, με αποτελεσμα να κανω τα πραγματα ακομα χειροτερα μιας που η μηχανη αρχισε να παιρνει κλιση προς τα δεξια. Μια απελπιδα προσπαθεια να κρατησω τη μηχανη (ναι καλα...) και μερικα "γαμωτ, γαμωτ" αργοτερα και παρατηρουσα τις λεπτομερειες του πεζοδρομιου απο πολυ κοντινη αποσταση με τη μηχανη να ειναι ξαπλωμενη διπλα μου. Ουτε εγω ουτε η μηχανη ειχε παθει τιποτα μιας που ακουμπησε πανω στην πλαινη βαλιτσα -κανοντας παραλληλα και τεστ αντοχης- αλλα τωρα ΠΩΣ σηκωνουμε το θηριο; Ευτυχως συντομα σταματησε ενας Ιταλος και με βοηθησε να σηκωσουμε τη μηχανη με συνοπτικες διαδικασιες. Τον ευχαριστησα πολυ, και λιγο αργοτερα ημουν και παλι στο δρομο. Μεχρι τωρα παντως δεν πηγαιναν και ιδανικα τα πραγματα. Αυτο ομως συντομα θα αλλαζε.

Καθως ανηφοριζα πλεον προς τα Σλοβενικα συνορα το τοπιο αρχισε να αλλαζει και να θυμιζει την υπεροχη εξοχη της βορειας Ιταλιας.

Οδηγοντας σε πολυ ωραιους επαρχιακους δρομους δεν χρειαστηκε πολυ ωρα για να προσπερασω το Udine απο τα βορεια και να συνεχισω με κατευθυνση προς τα συνορα. Ετσι καποια στιγμη βρεθηκα στο πολυ γραφικο χωριουδακι San Pietro al Natisone ακριβως στους προποδες των Ιουλιανων Αλπεων.

Καπου εκει βρηκαμε ενα μικρο bistro ακριβως διπλα στο δρομο. Ηταν ακριβως αυτο που εψαχνα για να κατσω να απολαυσω το καφεδακι μου και δεν θα αφηνα την ευκαιρια να παει χαμενη.

Αξιζει δε να σημειωθει οτι παροτι αυτο το μικρο χωριο των 2,000 κατοικων βρισκεται σαφως μεσα στην Ιταλια, το 87% του πληθυσμου ειναι Σλοβενοι.

Αφου δροσιστηκα και ηπια το καφεδακι μου συνεχισα το δρομο για τα συνορα. Ηξερα οτι απο εδω και περα η διαδρομη θα ειναι πολυ ομορφη μιας που θα ανεβαινα στο βουνο πλεον, αλλα το ποσο ομορφη θα ηταν τελικα δεν μπορουσα να το φανταστω. Ο συνδιασμος καταπρασινες Αλπεις, Ιταλικοι δρομοι και ηλιολουστη μερα δημιουργουσε ενα σκηνικο απιστευτο.

Μεσα σε αυτο το υπεροχο τοπιο και μολις 11 χιλιομετρα αργοτερα εφτασα στα συνορα. Για μενα ειναι παντα μια μοναδικη στιγμη οταν περνας τα συνορα μιας χωρας πανω στη μηχανη. Σταση για την καθιερωμενη φωτογραφια λοιπον..

Ομως μιλωντας για συνορα, αν εκρινα απο το παλιο φυλακιο στα συνορα της Ιταλιας που αφηνα πισω μου και το αντιστοιχο μπροστα μου μαλλον τα συνορα υπηρχαν ακομα μονο στη θεωρια. Δεν υπηρχε απολυτως κανενας ελεγχος διαβατηριου η οποιουδηποτε αλλου χαρτιου, κατι που θα γινοταν ο κανονας στη συνεχεια του ταξιδιου.

 

[Ταξιδευτής]

Μπαινοντας στη Σλοβενια περιμενα... δεν ξερω τι περιμενα. Δεν ηξερα πολλα πραγματα για αυτη τη χωρα και στο μυαλο μου ηταν μια ακομα απο τις ομορφες αλλα σχετικα φτωχες χωρες της Ανδριατικης. Ε λοιπον, καμια σχεση. Η χωρα που περνουσα τωρα ηταν σε ολα της μια προηγμενη Ευρωπαικη χωρα. Καποιοι μαλιστα την ονομαζουν την Αυστρια της Νοτιας Ευρωπης και θα συμφωνουσα απολυτα.
Στο πλαι του δρομου οι Ιουλιανες Αλπεις δεσποζουν...

...ενω ο δρομος περναει μεσα απο μερη που σε κανουν να σταματας σαν χαζος καθε πεντε λεπτα και να χαζευεις.

Απο εδω και περα ξεκινησε μια διαδρομη για την οποια απλα δεν εχω λογια. Ειναι ισως η καλυτερη διαδρομη που εχω κανει στη ζωη μου απο πλευρας φυσικης ομορφιας και δρομου.. Γελουσα μονος μου μεσα στο κρανος προσπαθωντας να χωνεψω οτι υπαρχουν τετοια μερη στο κοσμο μας. Βλεπετε, οταν καποιος εχει δρομους επιπεδου πιστας, και κατι τετοιο μπροστα του τα λογια χανουν το νοημα τους..

Και αν μια εικονα ειναι χιλιες λεξεις, τοτε ενα βιντεο ειναι χιλιες εικονες. Δυναμωστε λοιπον και απολαυστε.


Στη διαδρομη αυτη συναντησα πολλους μοτοσυκλετιστες, ολοι με τα δερματινα και τις κορντουρες τους και ολοι ανεξαιρετως χαιρετουσαν. Καποια στιγμη μαλιστα πετυχα ενα γκρουπακι 3 μεσαιων street μηχανων που πηγαινε στο δρομο μου και συνταξιδεψαμε για ενα μικρο διαστημα. Μεχρι που ο δρομος με εβγαλε στο Most na Soci απ' οπου περναει ενας ποταμος δημιουργωντας μια λιμνη με αυτο το απιστευτο χρωμα. Ε, η σταση ηταν επιβεβλημενη.

Η πορεια συνεχιστηκε και πισω απο καθε στροφη και μια νεα υπεροχη εικονα.

Το στροφιλικι συναγωνιζοταν την φυσικη ομορφια του τοπου και επιασα τον εαυτο μου να εχει ανεβασει ρυθμους που δεν θα ελεγε κανεις και πολυ τουριστικους. Καπου εκει και οντας στον κεντρικο δρομο, το GPS πανω στο κεφι αποφασισε να με στειλει στον προορισμο απο τον πιο συντομο δρομο που ηταν πανω απο το βουνο και μεσα απο ενα πυκνο δασος, που ομως με αποζημιωσε και με το παραπανω με την ομορφια του.

Πανω που αρχισα να αναρωτιεμαι ομως αν πηγαινα καλα η οχι, ο δρομος ανοιξε παλι...

...και ξεκινησα να περναω μεσα απο ακρως γραφικα χωριουδακια.

Ο δρομος πανω απο το βουνο με εβγαλε στην αλλη πλευρα του κεντρικου δρομου και ετσι συντομα βρεθηκα να περναω απο την ομορφη μεσαιωνικη κωμοπολη Škofja Loka, λιγα χιλιομετρα εξω απο την Ljubljana και πολυ κοντα στο camping οπου θα διανυκτερευα.

Λιγη ωρα αργοτερα ειχα φτασει στον προορισμο της πρωτης μερας: το Camping Smlednik.

Οι χωροι του καμπινγκ ομορφοι και προσεγμενοι με αρκετα δεντρα και μπολικο γκαζον...

...και με ενα μικρο ποταμι ακριβως μπροστα απο το χωρο για τις σκηνες, οπου μαλιστα καποιοι εκαναν και μπανιο.
Ξεφορτωμα της μηχανης, στησιμο της σκηνης μπροστα στη θεα, ενα απολαυστικο ντους και φυγαμε να δουμε την πολη.

 

[Ταξιδευτής]

Η Ljubljana ειναι η μεγαλυτερη πολη και πρωτευουσα της Σλοβενιας. Υπο πολλες ομως εννοιες δεν θυμιζει σε τιποτα μια μεγαλη βιομηχανοποιημενη πρωτευουσα χωρας αλλα μοιαζει να ειναι μια μικρη, τακτοποιημενη και γραφικοτατη πολη. Ποσο μαλλον τετοια εποχη οπου οι πλακοστρωτοι δρομοι γεμιζουν τραπεζακια και καθισματα απο καθε λογης μπαρ και εστιατορια και οι τουριστες κανουν βολτες νωχελικα στις οχθες του ποταμου Ljubljanica που διασχιζει το ιστορικο της κεντρο.

Φτανοντας στην "Παλια Πολη" με καλωσορισαν τα χαρακτηριστικα Art Nouveau κτηρια που χτιστηκαν στις αρχες του 20ου αιωνα.

Στην πλατεια Presernov trg δεσποζει η Φρανσισκανικη Εκκλησια του Ευαγγελισμου, του 17ου αιωνα.

Κατηφορισα προς τις οχθες του ποταμου Ljubljanica και συναντησα το αγαλμα του εθνικου ποιητη της Σλοβενιας, France Prešeren να αγναντευει τα περιξ.

Οι 2 πλευρες της πολης ενωνονται με πολλες, πανεμορφες αψιδωτες γεφυρες.

Η θεα απο εκει ειναι σαγηνευτικη.

Ψητο καλαμποκι κανεις;;

Περασα στην απεναντι πλευρα του ποταμου στην καρδια της παλιας πολης και ξεκινησα για το λοφο της πολης και το καστρο που βρισκεται εκει, στο οποιο μπορεις να φτασεις ειτε με ενα μικρο τελεφερικ, ειτε περπατωντας.

Οι πλακοστρωτοι δρομοι γυρω εχουν αρκετα εστιατορια και καφε/bar. Παροτι η περιοχη ειναι πολυ τουριστικη, ομολογω οτι δεν ειδα κατι το ιδιαιτερα κραυγαλεο η κιτς -απλα, ομορφα, καθαρα, περιποιημενα.

Καπου στη βαση του λοφου, εξω απο μια μικρη εκκλησια, ακουσα απο μεσα κατι σαν κλασσικη μουσικη. Λεω, δεν μπορει. Κλασσικη μουσικη μεσα στην εκκλησια;

Μπηκα διστακτικα μεσα και εμεινα στηλη αλατος. Στο χωρο του αμβωνα ενα νεαρο αγορι και μια κοπελα επαιζαν καποια κλασσικα κομματια σε βιολι και πιανο, ενω ενα μικρο ακροατηριο τους ακουγε προσεκτικα. Η στιγμη ηταν μαγικη και δυσκολα μπορει να μεταφερθει σε λεξεις. Ο χωρος της εκκλησιας ηταν κατανυκτικος, η σιωπη απολυτη -δεν επεφτε καρφιτσα στο πατωμα- και οι μελωδιες που αντηχουσαν στο ναο εμοιαζαν να σε πλημμυριζουν ηχους και αρμονιες καθως οι απογευματινες ακτινες του ηλιου που επεφταν στα γλυπτα της οροφης συμπληρωναν την μοναδικη στιγμη.

Καθισα για λιγο να απολαυσω το απροσδοκητο αυτο κοντσερτο και εν τελει βγηκα εξω με ενα τεραστιο, χαζο χαμογελο. Ποση τρυφεροτητα, ποση ευαισθησια κρυβει μεσα της μια τυχαια στιγμη σαν αυτη. Ωρα να ξεκινησουμε ομως για το καστρο στο λοφο.

Καθως ανεβαινα η θεα γινοταν ολοενα και πιο ομορφη.

Καπου εκει τυχαια επιασα κουβεντα με ενα νεαρο Σλοβενο που ανεβαινε και εκεινος το λοφο. Οταν εμαθε οτι ειμαι απο Ελλαδα, το πρωτο πραγμα που με ρωτησε ειναι πως ειναι τα πραγματα τωρα στη χωρα. Θαυμασα το γεγονος οτι οι ανθρωποι στο εξωτερικο ενημερωνονται για τις διεθνεις εξελιξεις και πραγματικα ενδιαφερονται για το τι γινεται παραεξω απο την "αυλη" τους..

Του απαντησα οτι τα πραγματα ειναι δυσκολα, αλλα περισσοτερο απο ολα οταν βλεπεις να μην τιμωρειται κανεις απο τους φταιχτες και οτι ολα ειναι μπαχαλο, σε αντιθεση με την Σλοβενια που μεχρι στιγμης με ειχε εκπληξει με την αρμονια της, την καθαριοτητα και καλαισθησια της και την οικονομικη της ανεση. Γυρισε και μου ειπε οτι και εκει τα πραγματα δεν ειναι ροδινα και οτι εχουν και αυτοι αρκετα προβληματα, "απλα εχουμε μαθει να τα κρυβουμε καλα απο ολο τον κοσμο".

Τι να πω; Μακαρι να φταναμε σε ενα τετοιο επιπεδο πολιτισμου και ας ειχαμε και χιλια προβληματα. Με την κουβεντα ομως ειχαμε φτασει στην κορυφη του λοφου και το παρκο γυρω απο καστρο ηταν γεματο περιηγητες.

Το καστρο της Ljubljana ειναι ενα λιγο περιεργο αρχιτεκτονικο συνοθυλευμα, απο οχυρωσεις του 16ου αιωνα, μια εκκλησια του 15ου αιωνα και μιας καφετεριας ξεχασμενης στη δεκαετια του '70.

Μπηκα μεσα στο κυριο κτισμα με σκοπο να ανεβω στο παρατηρητηριο/πυργισκο του 19ου αιωνα, απο οπου εχεις την ωραιοτερη θεα στην πολη.

Αφου πληρωσα εισοδο για να ανεβω επανω (και μαλιστα φοιτητικο εισητηριο γιατι η κοπελα στο ταμειο δεν ειχε να μου χαλασει 50ευρω) αρχισα να σκαρφαλωνω τη πολυ στενη σιδερενια σκαλα που θα εβγαζε στον εξωστη.

Και οντως, αξιζε τον κοπο γιατι η θεα απο εκει πανω ηταν απλα υπεροχη. Ολη η πολη ηταν λουσμενη στο χρυσο φως της δυσης και εμοιαζε σαν παραμυθενια..

Αφου απολαυσα την θεα για αρκετη ωρα, κατεβηκα κατω και προσεξα οτι η σκαλα οδηγουσε σε ενα πολυ ομορφο μικρο παρεκκλησι στο υπογειο του καστρου.

Στο ταβανι υπηρχαν οι θυρεοι των παλιοτερων βασιλεων της χωρας.

Τελικα ομορφο το καστρο..

Επεστρεψα στην πολη απο ενα πολυ ωραιο γεφυρακι που κατεβαινε το πυκνοφυτο λοφο που ηταν λουσμενος στα απογευματινα χρωματα..

Οι οχθες του ποταμου της πολης ειναι γεματες με μπαρακια και καφετεριες και αν κρινω απο το κοσμο που καθοταν εκει μαλλον ειναι το πιο δημοφιλες στεκι για Σλοβενους αλλα και τουριστες..

O ποταμος αυτος παντως παιζει καθοριστικο ρολο στην ιδια την Ljubljana χαριζοντας της μια μοναδικη ομορφια.

Η νυχτα επεφτε σιγα σιγα και αποφασισα να βρω ενα ωραιο μαγαζι με τοπικα εδεσματα για να φαω. Εξαλλου ολη μερα ημουν με ενα σαντουιτς που ειχα παρει στο δρομο. Ο οδηγος για αλλη μια φορα εδωσε τη λυση, προτεινοντας μου ενα μαγαζι με μεσαιωνικο χαρακτηρα και διακοσμηση, με πολλα τοπικες γευσεις.

Η κουζινα των Σλοβενων οπως και πολλων αλλων λαων που συναντησα στη συνεχεια βασιζεται κατα ενα μεγαλο μερος στο κρεας και τις βαριες λιπαρες σαλτσες. Κανενα προβλημα απο μενα, μιας που αυτη ειναι και η κουζινα που προτιμω. Αφου δοκιμασα το Obara (μια πικαντικη σουπα μοσχαριου) και διαφορα αλλα εδεσματα, πηρα το δρομο της επιστροφης για το camping.

Πηγαινοντας να παρω τη μηχανη ηταν ευκαιρια για μερικες ομορφες νυχτερινες φωτογραφιες.

Καπου εκει βρηκα και αυτη τη γυαλινη γεφυρα οπου εβλεπες το νερο απο κατω και ηταν σαν να περπατας στον αερα.
(προσεξτε την αντανακλαση του νερου κατω απο το πατωμα της γεφυρας)

Η πιο ωραια ομως στιγμη ηταν οταν πετυχα ενα υπαιθριο live με 2 φοβερους τυπους να παιζουν blues στη φυσαρμονικα και κιθαρα και γυρω το κοινο να καθεται σε τραπεζακια και να τους ακουει.

Επεστρεψα στο camping και πεφτοντας να κοιμηθω η ολη μερα γυριζε μεσα στο κεφαλι μου. Δεν ηξερα τιποτα για τη Ljubljana και αποδειχθηκε πανεμορφη, περα απο καθε προσδοκια μου. Σιγουρα αξιζει να ξαναερθει κανεις και υποσχεθηκα στον εαυτο μου να το κανω καποια στιγμη. Ποσα πραγματα ομως εγιναν μεσα σε μια μολις μερα.

Το GPS εδειχνε οτι ειχα κανει μονο 268 χιλιομετρα και ειχα μπροστα μου χιλιαδες ακομα. Σκεφτηκα οτι θα πρεπει να οργανωθω καλυτερα γιατι σημερα με τους πολυ χαλαρους μου ρυθμους ειχα καταληξει να φτασω στο camping αργοτερα απο οτι υπολογιζα. Η μερα που ξημερωνε θα ηταν μια γερη δοκιμασια μιας και ειχα να διανυσω πανω απο 600 χιλιομετρα. Θα τα καταφερνα οπως ειχα στο νου μου αραγε;

 

[Ταξιδευτής]

Μερα 2
Ljubljana (Slovenia) - Balaton (Hungary) - Bratislava (Slovakia)
668 km

Το επομενο πρωινο ξυπνησα πολυ νωρις αλλα ανανεωμενος. Βγηκα απο τη σκηνη και κοιταξα γυρω. Ολα γυρω στο δασος ηταν μουσκεμα απο την πρωινη παχνη και οι πρωτες ακτινες του ηλιου εκαναν δειλα δειλα την εμφανιση τους μεσα απο τα πυκνα φυλλωματα των δεντρων. Ειναι απολαυση να ξυπνας σε ενα τετοιο σκηνικο.

Κατεβηκα μια βολτα στον ποταμο και εκατσα να απολαυσω την ησυχια της φυσης και τα χρωματα του δασους που καθρεφτιζονταν στο νερο. Μαγεια.

Γυρισα στη σκηνη και αρχισα σιγα σιγα να μαζευω τα πραγματα. Σημερα θα ηταν μεγαλη μερα απο πλευρας χιλιομετρων και ηθελα να εχω ολο το χρονο στη διαθεση μου χωρις να αγχωνομαι για τη διαδρομη αν και το πακεταρισμα του τσαντιριου οταν ολα ειναι νωτισμενα απο την υγρασια δεν ηταν και το πιο ευκολο ξεκινημα. Συντομα ομως ημουν ετοιμος, και ειχε ξημερωσει πλεον μια ηλιολουστη και ζεστη μερα. Ανεβασα τη μηχανη στη ρεσεψιον και εκατσα στο εστιατοριο του camping για τον πρωτο καφε της μερας και να μελετησω τη σημερινη διαδρομη.

Το προγραμμα σημερα ειχε ως εξης: θα εφευγα απο τη Ljubljana με κατευθυνση ανατολικα προς Ουγγαρια, για να επισκευτω τη λιμνη Balaton -τον κατεξοχην τουριστικο προορισμο των Ουγγρων το καλοκαιρι. Απο εκει θα ανεβαινα βορεια διασχιζοντας την Ουγγαρεζικη επαρχια με τελικο προορισμο τη Bratislava της Σλοβακιας.

Το GPS ανεφερε οτι ειχα περιπου 580 χιλιομετρα διαδρομης. Σκεφτομουν να απεφευγα τις εθνικες οδους αλλα αν ηθελα να δω τη λιμνη και να φτασω καποια λογικη ωρα στον προορισμο μου μαλλον θα επρεπε να κανω καποιο συμβιβασμο. Εξαλλου και ετσι η εθνικη περνουσε απο πολυ ομορφα μερη και ουτως η αλλως απο τη λιμνη και μετα θα ειχα ολο επαρχιακους δρομους.

Φευγοντας απο το camping η μερα δεν θα μπορουσε να ειναι πιο ομορφη. Θυμηθηκα αυτο που μου ειπε η κοπελιτσα στη ρεσεψιον του camping: "Αν ειχες ερθει μια βδομαδα νωριτερα ειχαμε ολο καταιγιδες, και απο αυριο λενε παλι για βροχες." Τωρα ομως τα παντα ηταν απλα τελεια.

 

[Ταξιδευτής]

Περασα εξω απο την πολη και βγηκα στην εθνικη οδο. Τι δρομαρα ειναι αυτη δικε μου;

Ασφαλτος ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ χωρις την παραμικρη λακουβα, προσφυση πιστας, φοβερη χαραξη με παρατεταμενες καμπες και τεραστιες ευθειες. Διαζωμα στη μεση, τουνελ χιλιομετρων με φωτεινες LED ενδειξεις για τυχον προβληματα, ηχοπετασματα στο πλαι του δρομου και μια πανεμορφη φυση τριγυρω. Σαν την Εγνατια στα καλυτερα της.

Κανονικα για κινηση σε εθνικες οδους στη Σλοβενια χρειαζεσαι τη Βινιετα, ενα μικρο αυτοκολλητο που αγοραζεις σε βενζιναδικα και συνορα με διαρκεια απο 7 μερες μεχρι ενα χρονο -ακριβως το ιδιο με την Αυστρια. Εγω εχοντας μεχρι στιγμης κινηθει σε επαρχιακο δικτυο δεν ειχα προμηθευτει το σημα αυτο, τωρα ομως θα το χρειαζομουν.

Μη βρισκοντας βενζιναδικα πανω στο δρομο αποφασισα να συνεχισω ετσι -και να κανω τον κινεζο (ξερετε, μι τουριστ και τα γνωστα). Καποια στιγμη ομως βρεθηκα μπροστα σε διοδια, με μεγαλες πινακιδες απο πανω που υπενθυμιζαν την αναγκαιοτητα της Βινιετας. Τωρα; Σκεφτηκα να πληρωσω το σχετικο αντιτιμο στον υπαλληλο, ομως πλησιαζοντας ειδα οτι ολοι περνουσαν χωρις να σταματανε, οποτε εκανα και εγω το ιδιο. Αυτο το σκηνικο εγινε 2-3 φορες ακομα μεχρι τα συνορα με την Ουγγαρια. Διοδια μεν, αλλα ανοιχτες μπαρες και ολοι περνουσαν. Ποιος ο λογος για διοδια τοτε;

Στην εθνικη κρατουσα (δυσκολα για ενα τετοιο δρομο-υπερπαραγωγη) μια σταθερη ταχυτητα γυρω στα 140 χλμ/ωρα κινουμενος με την ιδια περιπου ταχυτητα των υπολοιπων οχηματων και χαζευα την φυση γυρω. Στα αριστερα εβλεπα μικρα χωριουδακια στους προποδες βουνων και σκεφτομουν οτι πρεπει να ξαναρθω σε αυτα τα μερη για μια πιο λεπτομερη περιηγηση.


Με αυτα και αυτα ομως ειχα διασχισει πλεον ολη την Σλοβενια και το GPS εδειχνε οτι ετοιμαζομουν να μπω στην Ουγγαρια. Που ηταν ομως τα συνορα; Δεν εβλεπα τιποτα που να σηματοδοτει οτι φτανω σε αλλη χωρα. Καπου εκει περασα μια μικρη πινακιδα με τα γνωστα αστερια που ελεγε Hungary. Αυτο ηταν ολο; Και ομως ναι.

Η εθνικη οδος ηταν ιδια και το μονο που εδειχνε οτι πλεον εισαι σε αλλη χωρα ηταν οι πινακιδες πληροφορησης που τωρα ηταν στα Ουγγρικα. Η ζεστη ειχε πιασει για τα καλα και το θερμομετρο εδειχνε 34-36 βαθμους σταθερα. Οι στασεις για ξεμουδιασμα και νερο εγιναν πιο συχνες αλλα με τα δερματινα η κατασταση δεν ηταν πολυ ευχαριστη.

Απο την ωρα που εφυγα απο Αθηνα, πανω στη θεση του συνοδηγου ειχα ενα μεγαλο σακο που ειχα δεσει με ενα ελαστικο διχτυ. Μαζι μου ειχα και μια ζωνη μεσης της Dainese που ομως δεν με ειχε βολεψει και ετσι το πρωι που εφυγα απο το camping ειχα αποφασισει να μην τη φορεσω και την ειχα βαλει απλα μεσα απο το διχτυ. Στις στασεις που εκανα κατα διαστηματα παρατηρησα οτι η ζωνη μετακινουνταν. "Χμμμ. Λες να φυγει στο δρομο; Δεν νομιζω."

Η εθνικη στην Ουγγαρια ηταν πολυ βαρετη, μιας που η φυση γυρω πλεον δεν ειχε κατι να δειξει. Οι ατελειωτες ευθειες και η ζεστη ειχαν αρχισει να με ζαλιζουν, μεχρι που πετυχα ενα ζευγαρι ντοπιων μοτοσυκλετιστων πανω σε ενα Varadero που πηγαιναν 180-210 σταθερα. Αλλο που δεν ηθελα και γω. Ανεβασα ρυθμο και αρχισα να τους ακολουθω. Ειπαμε: when in Rome, do like the Romans. Ετσι συντομα η εθνικη ηταν παρελθον, το ιδιο παρελθον ομως ηταν και η ζωνη που απο τον αερα τελικα εφυγε χωρις να το καταλαβω καν. Δεν πειραζει ομως. Μικρο το κακο. Δεν την πολυχρησιμοποιουσα ετσι και αλλιως.

Βγηκα με ανακουφιση απο την Εθνικη οδο και ακολουθησα τις πινακιδες για τη λιμνη. Αφου χαθηκα (κλασσικα) σε κατι μικρους οικισμους τελικα καταφερα να βρω το δρομο που ακολουθει την ακτογραμμη του βορειου και καταπρασινου τμηματος της λιμνης Balaton, ομως ειχε πλεον φτασει μεσημερι. Αποδειξη του οτι καλα τα σχεδια στους χαρτες, αλλα τα χιλιομετρα δεν ειναι στραγαλια.
Συντομα η λιμνη εμφανιστηκε επιβλητικη στα δεξια μου. Εμεινα να την κοιταζω. Ολο αυτο ηταν λιμνη; Αν δεν ηξερα θα ελεγα οτι εβλεπα την θαλασσα.

Ομως η λιμνη Balaton δεν ειναι καμια τυχαια λιμνουλα. Προκεται για τη μεγαλυτερη σε μεγεθος λιμνη της Kεντρικης Ευρωπης με μηκος 77 χιλιομετρα και πλατος 14 και συνολικη εκταση σχεδον 600 τετραγωνικα χιλιομετρα, και βρισκεται περιπου 300 χιλιομετρα δυτικα απο την πρωτευουσα της Ουγγαριας. Αν και το νοτιο τμημα της δεν εχει καποια ιδιαιτερη φυσικη ομορφια οντας σχετικα επιπεδο και κατειλλημενο απο μεγαλα τουριστικα θερετρα, το βορειο τμημα ειναι το ακριβως αντιθετο. Εδω θα βρει κανεις καταφυτες πλαγιες και αμπελωνες κρασιου, και οι οικισμοι εδω ειναι μικροι και δειχνουν να ταιριαζουν με τη φυση γυρω απολυτα. Μιας που η χωρα περικλειεται πληρως απο στερια, η λιμνη Balaton εχει το παρατσουκλι η Ουγγαρεζικη θαλασσα.

Παροτι η λιμνη ειναι κατεξοχην καλοκαιρινο τουριστικο θερετρο για τους Ουγγρους, πολλοι ερχονται και το χειμωνα που η λιμνη παγωνει για ice skating και ψαρεμα στον παγο. (Σκεφτειτε μονο τι κρυο θα κανει για να παγωσει μια λιμνη εξακοσιων τετραγωνικων χιλιομετρων...)

Συντομα ο δρομος με δικαιωσε για την επιλογη του βορειου τμηματος, με πολυ ωραιο στροφιλικι μεσα απο πυκνα αλση που κατα καιρους κατεβαιναν μεχρι τις οχθες της λιμνης.

Εκει βρηκα οργανωμενες παραλιες με γκαζον, αμμο και ξαπλωστρες στα προτυπα των μεγαλων οργανωμενων παραλιων τυπου ΕΟΤ, με πολυ κοσμο να κανει μπανιο και ηλιοθεραπεια.

Μπορει για καποιον που ερχεται απο μια χωρα με ισως τις πιο ομορφες ακτες στον κοσμο να μην ειναι τοσο εντυπωσιακο το θεαμα, αλλα οταν εισαι σε μια χωρα που περιβαλλεται απο στερια τι αλλο να κανεις; Τουλαχιστον αυτο που ειχαν ομως το ειχαν φροντισει στο επακρο και το αποτελεσμα ηταν πολυ ομορφο.

Αν κρινω απο τις μηχανες που χαιρετουσα στο δρομο, η διαδρομη που ημουν τωρα πρεπει να ηταν απο τις πιο δημοφιλες για μοτοβολτες. Συντομα βρηκα δυο Ουγγρους μοτοσυκλετιστες να πηγαινουν στην ιδια κατευθυνση με εμενα και συνεχισαμε τη διαδρομη μαζι.

Στα μισα περιπου του μηκους της μακροστενης Balaton βρισκεται η μικρη ιστορικη χερσονησος Tihany που εκτεινεται προς το νοτιο τμημα της λιμνης. Απο εδω μαλιστα φευγουν μικρα ferry συνδεοντας τις 2 οχθες. Συντομα εφτασα στο μικρο ομωνυμο χωριο και τη χερσονησο με σκοπο να χαζεψω τη λιμνη καλυτερα.

Παντου γυρω υπηρχαν μεγαλα και μικρα παρκα και τα χρωματα της λιμνης ηταν πραγματικα υπεροχα.

Λιγο πιο διπλα βρηκα μια μικρη προβλητα με εξεδρες οπου ο κοσμος καθοταν και απολαμβανε το μπανιο τους...

...και ακριβως απο πανω στο δρομο ενα μικρο καφε με την πινακιδα "We love bikers". Αυτο ηταν το ιδανικο μερος για μια μικρη σταση για ξεκουραση, ανασυγκροτηση και καφεδακι.

 

[Ταξιδευτής]

Με την βολτα ομως και το χαζι διπλα στη λιμνη ειχε ηδη πιασει το απογευμα και ειχα αρκετα ακομα χιλιομετρα μεχρι τη Bratislava. Μαλλον δεν θα εβλεπα την πολη στον προορισμο μου ετσι οπως πηγαινα. Σημασια ομως εχει το ταξιδι και οχι ο προορισμος, ετσι δεν ειναι; Αφου περνουσα καλα, ολα τα αλλα περισσευαν. Ετσι αφου ξεκουραστηκα ξεκινησα για τη Bratislava απο τους επαρχιακους δρομους πλεον της Ουγγαριας.
Ο δρομος παροτι μικροτερος πλεον ηταν πολυ ομορφος, περνωντας μεσα απο πολυ γραφικα χωριουδακια...

...και αρκετα ανοιχτος χωρις καποια ιδιαιτερη κινηση να με καθυστερει. Για αλλη μια φορα εκανα αντιπαραβολη με τους δρομους που συνηθως κινιομουν και για αλλη μια φορα απελπιστηκα για το χαλι στο οποιο ζουμε.

Πλησιαζοντας την πολη Gyor συναντησα ενα πανεμορφο παλατι που πλεον λειτουργουσε ως μουσειο και αποφασισα να κανω μια σταση να το αποθανατισω.

Τριγυρω υπηρχαν πολυ ομορφα αγαλματα και περιποιημενοι κηποι.

Καθως επεφτε ο ηλιος ο δρομος περνουσε μεσα απο πυκνη βλαστηση και ηταν σκετη απολαυση.

Οπως απολαυση ηταν και τα χωριουδακια που συναντουσα πλησιαζοντας πλεον τα συνορα. Ωραια η τοπικη ταβερνουλα ε;

Και να λοιπον για αλλη μια φορα τα συνορα. Αλλα και εδω οπως στα αλλα μερη που περασα τα συνορα υπηρχαν μονο θεωρητικα πλεον με παλια εγκατελειμενα φυλακια σοβιετικου τυπου.

Φανταστηκα πως θα ηταν το '80 αυτο το μερος και ανατριχιασα. Αυστηροι ελεγχοι, συρματοπλεγματα και ορδες ανθρωπων που προσπαθουσαν να περασουν τα συνορα της (τοτε) Τσεχοσλοβακιας. Απο εδω ομως που βρισκομουν η Bratislava ειναι παρα πολυ κοντα: μολις 20 χιλιομετρα μας χωριζαν απο την πολη, οποτε τωρα πια το μερος ειχε γινει ουσιαστικα ενα απλο προαστιο. Πηγαινοντας για την πολη ειδα αρκετα κτηρια που μαρτυρουσαν το κομμουνιστικο παρελθον της χωρας. Τεραστιες γκριζες εργατικες κατοικιες με πανομοιοτυπα διαμερισματα/κλουβια. Εμοιαζαν σαν να εχουν ξεπηδησει απο βιντεο των Pink Floyd.

Πως μπορει να αφησει κανεις την πανεμορφη φυση για κατι τετοιο;

Το GPS με οδηγουσε στο μερος που ειχα επιλεξει για να διανυκτερευσω αποψε: το Camping Zlaté Piesky, στην ακρη της πολης και μπροστα σε μια ομορφη μικρη λιμνη.

Φθανοντας εκει εξεπλαγην οταν βρεθηκα σε μια βιομηχανικη περιοχη με μεγαλα κτηρια και αποθηκες εταιριων. Η εκπληξη μου συνεχιστηκε οταν βρηκα την εισοδο του camping που θυμιζε στρατοπεδο: ψηλος μαντροτοιχος, μπαρα που ανεβαινε και ενα φυλακιο της αστυνομιας ακριβως απο μεσα. Αυτο ειναι το camping;;

Μπηκα μεσα και αφου βεβαιωθηκα οτι εδω ηταν οντως ο προορισμος μου κανονισα τα σχετικα στη ρεσεψιον και συνεχισα στο βαθος. Οι χωροι του camping ηταν αχανεις. Υπηρχαν μικρα κτισματα με εισοδους σε υψος του 1.5 μετρου, θυμιζοντας μου docks φορτοεκφορτωσης φορτηγων. Το μερος πριν γινει camping πρεπει να ηταν αποθηκες εταιριων μεταφορων η κατι παρομοιο.

Τριγυρω υπηρχαν διασπαρτα καποιες ξυλινες μπυραριες με καθισματα εξω και πολλα παρτερια με τροχοσπιτα και σκηνες κατω απο ψηλα δεντρα. Εφθασα στην ακρη της λιμνης οπου βρηκα αρκετες σκηνες κατω απο τα δεντρα, μια μπυραρια ακριβως διπλα και στο βαθος να και μια μηχανη αραγμενη διπλα σε σκηνη. Εδω ειμαστε.

Ενοιωθα οτι ο κοσμος απο την μπυραρια με κοιτουσε λιγο περιεργα. Ισως δεν ειχαν συνηθισει να βλεπουν μηχανοβιους; Δεν ηξερα αλλα και δεν με ενοιαζε. Το παλικαρι που ειχε τη μηχανη αραγμενη διπλα στη σκηνη ηρθε κοντα και πιασαμε κουβεντα.

Ηταν o Klaus, ενας νεαρος Γερμανος που ειχε ξεκινησει απο τo Μοναχο, ηταν στην Bratislava ηδη 2 μερες και αυριο θα συνεχιζε για την πανεμορφη οροσειρα Tatra στα βορειοδυτικα συνορα της Σλοβακιας με την Τσεχια. Γνωριζα για αυτα τα μερη απο κουβεντες με τους φιλους μου στην Πολωνια και υποσχεθηκα στον εαυτο μου καποτε να ερθω για να τα απολαυσω οπως τους αξιζουν.

Με ρωτησε που πηγαινα. Του ειπα το σχεδιο μου και εμεινε να με κοιταει:

– Ποσους μηνες εχεις υπολογισει να εισαι στους δρομους;;; με ρωτησε
– Μηνες; Τι μηνες αδερφε; Εικοσι μερες εχω μιας που τοση αδεια μπορουσα να παρω.
– 20 μερες; Μονο; Στη Γερμανια οι περισσοτεροι παιρνουν εξι εβδομαδες αδεια δια νομου.

Τι του λες τωρα;
Ο Klaus με βοηθησε στο ξεπακεταρισμα και αφου εστησα τη σκηνη διπλα στο νεο φιλο μου εκανα μια βολτα στην οχθη της λιμνης. Τελικα το μερος ηταν πολυ ομορφο. Υπηρχε ενα μεγαλο πυκνοφυτο παρκο και στην οχθη πεζοδρομοι και ομορφα μαγαζακια για ποτο και χαλαρωση και ο κοσμος το εκμεταλλευοταν δεοντως.

Μιας που ηταν ηδη περασμενη η ωρα αποφασισα να αφησω την επισκεψη στη πολη για το πρωι και να αραξω με τον Klaus στην μπυραρια για μερικες απολαυστικες μπυρες και ενα χορταστικο σνιτσελ.

Το GPS ανεφερε οτι ειχα κανει 667 χιλιομετρα απο το πρωι αλλα ειλικρινα δεν μου ειχαν φανει για τοσα. Προφανως τα χιλιομετρα που εκανα στην εθνικη το πρωι συνεβαλλαν σε αυτο. Oμως τωρα επρεπε να ξεκουραστω γιατι η επομενη μερα μπορει να ειχε λιγοτερα χιλιομετρα αλλα ειχε και κατι πολυ ιδιαιτερο που ειχα προγραμματισει να επισκεφτω και δεν επρεπε να το χασω με τιποτα. Αλλη μια μερα στο δρομο τελειωνε και εγω χορτασμενος απο εικονες και αισθησεις επεσα για υπνο με ενα μεγαλο χαμογελο. Μεχρι εδω τα πραγματα ειχαν παει κατ' ευχην και ειδικα με τον καιρο. Τη συνεχεια τη φανταζεστε πιστευω...

 

[Ταξιδευτής]

Μερα 3
Bratislava (Slovakia) – Brno – Kutna Hora (Czech Republic) – Wroclaw (Poland)
536 km

Το ξημερωμα με βρηκε ξυπνιο. Ετσι και αλλιως εγω και ο υπνος εδω και χρονια δεν ειμαστε φιλοι, αλλα σημερα ειδικα ανυπομονουσα να ξεκινησω τη μερα.

Θα κατευθυνομουν βορεια και θα διεσχιζα ολη την Τσεχια απο επαρχιακους δρομους κατα προτιμηση, με στοχο το βραδυ να ειμαι στο Wroclaw της Πολωνιας οπου θα συναντουσα την αγαπημενη μου φιλη Alicja και θα συνεχιζαμε μαζι το ταξιδι προς το Βορρα. Στο ενδιαμεσο ομως ειχα να κανω μια σταση σε ενα πολυ ιδιαιτερο μερος που ειχα βαλει χρονια στοχο να επισκεφθω στην καρδια της Τσεχιας.

Βγηκα εξω απο τη σκηνη και εφτιαξα καφεδακι καθως ο ηλιος ανετειλλε υπεροχα πανω απο τη λιμνη.

Σε λιγο ειχε ξυπνησει και ο Γερμανος φιλος και κατσαμε να πιουμε τον καφε μας και να ετοιμαστουμε σιγα σιγα. Ενω τα λεγαμε δεν μπορουσα να μην χαμογελαω σαν χαζος.. Σκεφτομουν το πως καποτε πριν πολλα χρονια σε καποιο camping της Ελλαδας καποιοι Γερμανοι μοτοσυκλετιστες ηταν η αφορμη να κολλησω για παντα με τις μηχανες και τα ταξιδια, και τωρα ειχα εναν "απο αυτους" εδω διπλα μου να με αντιμετωπιζει ως ισο. Ημουν πλεον και εγω ενας απο "αυτους" που ως πιτσιρικας εβλεπα με δεος και θαυμαζα..

Του ειπα το προγραμμα της ημερας μου αλλα στεναχωριομουν για το οτι θα επρεπε να "θυσιασω" την περιηγηση στην Bratislava. Οντας 2 μερες ηδη εδω μου ειπε οτι η πολη ειναι σχετικα μικρη και δεν εχει και τοσο πολλα αξιοθεατα να δει κανεις, οποτε σκεφτηκα μια καλη μεση λυση: θα πηγαινα να δω μια μικρη περιληψη της πολης καθως θα εφευγα, αφιερωνοντας μερικες ωριτσες σε αυτη.

Ετσι αρχισα την αχαρη δουλεια του πακεταρισματος σκηνης, sleeping bags και λοιπων πραγματων. Για να μην γεμισω τη σκηνη υγρασια απο τα χορτα εβγαλα τη βαλιτσα της μηχανης στο δρομακι που ειχε πισω απο το παρτερι που ειχαμε στησει και αρχισα να πηγαινω τα πραγματα που μαζευα εκει για να τα διπλωσω.

Καθως ειμαι μεσα στη σκηνη και μαζευω τα τελευταια πραγματα ακουω μια γυναικεια φωνη σε σπαστα ...Ελληνικα;;! " Nai, Kalimera. Signomi, parakalo."
Βγαινω εξω και βλεπω μια γυναικα γυρω στα 40. Ηταν απο μια οικογενεια Γαλλων ποδηλατων που εμενε στη διπλανη σκηνη. Τι να ηθελε;

Μου δειχνει το δρομακι που ειχα αφησει τη βαλιτσα και μου λεει οτι το συνεργειο καθαριοτητας του camping (2 τυποι με ενα μεγαλο καροτσι) ειχαν παει να παρουν τη βαλιτσα. Ευτυχως ομως που τους ειδε ο αντρας της γυναικας και την βουτηξε πριν προλαβουν να την εξαφανισουν. Οταν καταλαβα τι ειχε παει να συμβει, κολλησα. Ειχα τυχη βουνο μιλαμε.

Ευχαριστησα τους ανθρωπους χιλιες φορες και απο εκεινη την ωρα και μετα οι βαλιτσες δεν εφυγαν απο τα ματια μου. Αφου τελειωσαμε με τον Klaus το μαζεμα και δεσαμε τα πραγματα στις μηχανες, ευχηθηκαμε ο ενας στον αλλο καλο ταξιδι και ξεκινησαμε ο καθενας την πορεια του. Στο καλο φιλαρακι.
Φευγοντας παρατηρησα τις μικρες αποθηκες που ειχα δει χθες ερχομενος. Δεν ξερω τι ηταν παλια αλλα παντως camping ΔΕΝ ηταν.

 

[Ταξιδευτής]

Το κεντρο της πολης ηταν πολυ κοντα, οποτε σε λιγο και παρα την πρωινη κινηση ειχα φτασει στη Bratislava. Ο Δουναβης διασχιζει την πολη οποτε οπως και στην Βουδαπεστη υπαρχουν αρκετες γεφυρες που ενωνουν τις 2 οχθες.

Καμια ομως δεν ειναι πιο χαρακτηριστικη απο την Novy Most (Νεα Γεφυρα), περισσοτερο γνωστη με το παρατσουκλι "γεφυρα UFO" λογω του σχηματος της. Φτιαχτηκε το 1972 και στην εποχη της ηταν εξαιρετικο παραδειγμα μοντερνισμου αλλα δυστυχως για να φτιαχτει κατεδαφιστηκε ενα σημαντικο τμημα της Εβραικης Συνοικιας και της παλιας πολης. Σημερα λειτουργει ως παρατηρητηριο και τα βραδια ως ακριβο nightclub. "Σημεια των καιρων" σκεφτηκα.

Εφτασα στην Stare Mesto (η αλλιως "Παλια Πολη" στα Σλοβακικα) και το ομορφο καστρο της Bratislava με καλωσορισε απο ψηλα στο λοφο. Χτιστηκε το 15ο αιωνα και κατα την περιοδο της Τουρκικης κατοχης της Ουγγαριας, εδω ηταν η κατοικια της βασιλικης οικογενειας των Ουγγρων. Μια φωτια κατεστρεψε το μεγαλυτερο μερος του φρουριου το 1811 και οτι εβλεπα τωρα ηταν μια ανακατασκευη απο το 1950. Οπως και να ειχε ομως ηταν πολυ ομορφο.

Ακριβως μπροστα μου ηταν το Kostol trinitárov, η εκκλησια της Αγιας Τριαδας, φτιαγμενη το 1725 ως πιστο αντιγραφο της εκκλησιας του Αγιου Πετρου στη Βιεννη.

Απο τον πεζοδρομο αυτο περνουσε το τραμ που οδηγει στο καστρο.

Μιας που ειχα αφησει προχειρα τη μηχανη στο πλεον τουριστικο μερος και μιας που δεν ηθελα να τσιμπησω καμια κληση, αποφασισα να μην περπατησω μεχρι επανω αλλα να περιηγηθω στα ενδοτερα της παλιας πολης.

Η εκκλησια του Αγιου Στεφανου, χτισμενη απο το Ταγμα των Καπουτσινων μοναχων απο το 18ο αιωνα.

Φτανοντας στην καρδια της παλιας πολης βρηκα ομορφους κηπους που συχναζουν πολλοι καλλιτεχνες, περιπλανωμενοι και μη.

Παροτι τα κτηρια ηταν πανεμορφα, η Σλοβακια ειναι ακομα μια φτωχη σχετικα χωρα και αυτο φαινοταν στη συντηρηση καποιων κτηριων.

Ομως η ομορφια δεν κρυβεται.

Περπατωντας τριγυρω βρεθηκα σε ενα πανεμορφο πεζοδρομο που τριγυρω υπηρχαν πολλα γραφικα καφε. Δεν θα εχανα ευκαιρια να απολαυσω τον καπουτσινο της ημερας σε ενα απο αυτα.

Ομως τι θα εκανα με τη μηχανη; Δεν ηθελα να ψαχνω για παρκινγκ αλλα απο την αλλη το να την αφησω στο δρομο δεν ηταν καλη ιδεα μετα την πρωινη περιπετεια. Η λυση αν και καπως ανορθοδοξη βρεθηκε.

Η Αυρα ποζαρε σαν μοντελο διπλα στην εισοδο της παλιας πολης και εγω εκατσα στο μαγαζακι της γωνιας για να απολαυσω τον καφε μου.

Kοστος για το περιποιημενο καφεδακι και το γλυκο; 1.2 ευρω. Και αυτο στο πλεον τουριστικο μερος της πολης παρακαλω.

Η πολη συνεχιζοταν προς το βαθος, κατω απο αψιδες και εδειχνε πραγματικα πολυ ομορφη.

Καιρος ομως να δουμε και την μοντερνα πολη..

Που απο οσο εβλεπα εγω τουλαχιστον τωρα δεν ειχε να ζηλεψει σε κατι αλλες συγχρονες πολεις.

Βγαινοντας απο την πολη δεν θα μπορουσα να παραλειψω μια επισκεψη στο μεγαλειωδες Grasalkovičov palác, την κατοικια του Προεδρου της Σλοβακιας.

Εκει βρηκα και ενα παραξενο συντριβανι που εμοιαζε με την υδρογειο σφαιρα.

Η Αυρα με περιμενε υπομονετικα ετοιμη για το ταξιδι.

 

[Ταξιδευτής]

Συντομα αφησα πισω το ιστορικο και πανεμορφο κεντρο...

...και βγηκα στα περιχωρα της πολης, οπου τα θηριωδη και απροσωπα κτηρια μου υπενθυμιζαν για αλλη μια φορα τα 40 χρονια Κομμουνισμου που ειχε περασει η χωρα.

Η αποσταση απο τα συνορα με την Τσεχια ειναι πολυ μικρη. Η Bratislava ειναι χτισμενη στο δυτικο και πιο στενο ακρο της χωρας. Οι δρομοι για αλλη μια φορα εξαιρετικοι, αν και υποθετω οτι πιο μεσα στη χωρα δεν θα ηταν σε τοσο καλη κατασταση. Ακομα και ετσι ομως η χωρα που αφηνα πισω με ειχε εντυπωσιασει. Σιγουρα αξιζει μια λεπτομερη επισκεψη στο μελλον..

Και ξαφνικα να τα συνορα –η μαλλον θα πρεπει να πω η πινακιδα τους. Κατι λογικο βεβαια αν σκεφτει κανεις οτι μεχρι και πριν 20 χρονια οι 2 χωρες ηταν ενωμενες.

Ο δρομος για τον ενδιαμεσο προορισμο μου στην Kutna Hora με περνουσε ακριβως εξω απο το Brno. Παροτι ειχα ξαναεπισκεφθει την πιστα στο παρελθον, σε 3 μερες ηταν το Τσεχικο MotoGP και δεν θα εχανα την ευκαιρια να ριξω μια ματια στα περιξ. Το πληθος των μηχανων που συναντουσα στο δρομο μου εδειχναν οτι ημουν στο σωστο δρομο.

Η πιστα του Brno ειναι λιγο εξω απο την πολη και οι πολλες εισοδοι της κανουν το να χαθεις ευκολη υποθεση ακομα και αν εχεις ξαναρθει. Ψαχνοντας για το δρομο που οδηγουσε στη κεντρικη εισοδο της πιστας τελικα βγηκα στην πισω πλευρα της και στις εισοδους που οδηγουσαν στα paddocks.

Eκει προφανως δεν μπορουσα να προχωρησω, και γυρισα πισω περνωντας απο τα χωρια που περικλειουν την πιστα. Τριγυρω εβλεπα συνεχως μοτο "campings", που στην ουσια ηταν καποιες ανοιχτες εκτασεις με χωρο για σκηνες και τροχοσπιτα χωρις ιδιαιτερες υποδομες, αλλα αν εκρινα απο τον ελαχιστο κοσμο που ηταν εκει μαλλον ειχα ερθει και λιγο νωρις.

Αφησα πισω το Brno και την εθνικη οδο και σταματησα σε ενα βενζιναδικο για ανεφοδιασμο και ξεμουδιασμα.
Ο καιρος μεχρι στιγμης ηταν συμμαχος μου με μπολικη ζεστη και φοβερη λιακαδα. Συντομα ομως θα μαθαινα οτι στη Κεντρικη Ευρωπη ο καιρος δεν ειναι να τον παιρνεις ως δεδομενο. Συνεχισα με κατευθυνση βορειοδυτικα, ομως ο καιρος μπροστα μου ολοενα και εκλεινε και τα συννεφα σκεπαζαν απειλητικα τον ουρανο. Οσο και να προσπαθουσα να διατηρω την αισιοδοξια μου οτι ο ουρανος θα καθαρισει, τα πραγματα δεν εδειχναν πολυ καλα.

Ελαχιστα λεπτα αφου εβγαλα αυτη τη φωτογραφια οι πρωτες χοντρες σταγονες αρχισαν να πεφτουν και μεσα σε δευτερολεπτα μετατραπηκαν σε καταιγιδα ΑΠΙΣΤΕΥΤΩΝ διαστασεων.
Εγω δεν φορουσα τα αδιαβροχα αφου μεχρι πριν λιγο τα πραγματα εδειχναν μια χαρα και ειχα σκεφτει οτι θα τα φορουσα στο επομενο parking που ηταν μολις 2 χιλιομετρα πιο κατω.

Πραγματικα μεχρι να κανω αυτα τα 2 χιλιομετρα ειχα βραχει μεχρι το κοκκαλο. Η καταιγιδα ηταν τοσο ισχυρη που η ορατοτητα ειχε μειωθει στο μηδεν ακομα και με προβολεις αναμμενους και παλευα να κρατησω τη μηχανη στην πορεια της ενω εψαχνα απελπισμενα εστω μια γεφυρα ως καταφυγιο.

Τελικα εφτασα στο parking και για καλη μου τυχη ειχε ενα μικρο μαγαζακι με ενα υποτυπωδες υποστεγο μπροστα του. Ανεβασα τη μηχανη διπλα στην εισοδο και σταθηκα εκει να προφυλαχτω.

Η καταιγιδα ηταν τοσο δυνατη που ακομα και αυτοκινητα και φορτηγα ειχαν σταματησει περιμενοντας να κοπασει...

...Οπως και εγινε. Η μπορα καποια στιγμη περασε αλλα εγω ημουν μουσκεμα. Δανειστηκα μπολικο χαρτι απο την κοπελα στο μαγαζι και στεγνωσα οτι μπορουσα. Αλλαξα t–shirt, φορεσα τα αδιαβροχα και καπως καλυτερα πλεον συνεχισα το δρομο μου. Καθως προχωρησα ειδα οτι η μπορα ειχε περασει και απο εδω αλλα τωρα ειχε σταματησει εντελως και ο τοπος πλημμυριζε ευωδιες απο το βρεγμενο χωμα.

Ο δρομος με περνουσε μεσα απο ατελειωτα δαση μεχρι εκει που εβλεπε το ματι.

Και βεβαια δεν μπορουσαν να λειπουν τα μικρα χωριουδακια στην πορεια που εδιναν μια μελαγχολικη νοτα στη διαδρομη.

 

[Ταξιδευτής]

Kutna Hora
Περιπου μια ωρα αργοτερα ειχα φτασει στο προορισμο μου: την ιστορικη μεσαιωνικη πολη Kutna Hora. Τα περιχωρα της δημιουργηθηκαν το 10ο αιωνα, στο Zabori nad Labem και στο Malin, την εδρα της οικογενειας ευγενων Slavnik. Μετα τη δολοφονια ολων των μελων της οικογενειας αυτης το 995, την κυριαρχια της περιοχης απεκτησε η οικογενεια Markvatic.

Ενα μελος της οικογενειας, ο Miroslav απο το Cimburk ιδρυσε το αρχαιοτερο σιστερσιανο μοναστηρι στη Βοημια εδω στο Sedlec. Οι πρωτοι δωδεκα μοναχοι ηρθαν στο Sedlec απο το Γερμανικο μοναστηρι του Waldsassen το 1142.

Η ανακαλυψη κοιτασματων ασημιου στην περιοχη και το μοναστηρι του Σιστερσιανου ταγματος οδηγησαν στη δημιουργια της ξακουστης πολης Kutna Hora.

Αφησα τη μηχανη κοντα σε ενα ναο και ξεκινησα το περπατημα για να βρω το μερος που ειχα ερθει να δω.

Η πολη ηταν γεματη απο μικρα στενακια που εμοιαζαν να εχουν ξεπηδησει απο εργο εποχης.

Οι λεπτομερειες πανω στα κτηρια των δρομων εντυπωσιαζαν και υπογραμμιζαν τον πλουτο που ειχε καποτε αυτη η πολη.

Προχωρησα με τον οδηγο στο χερι και κατευθυνθηκα προς το λοφο οπου βρισκοταν ο μεγαλοπρεπης καθεδρικος ναος της Αναληψεως της Παρθενου Μαριας. Ανεγερθη το 1280–1320 και ηταν ενας απο τους μεγαλυτερους στον κοσμο τοτε.

Οσο εντυπωσιακο ηταν το εξωτερικο του ναου, ακομα πιο εντυπωσιακο ηταν το εσωτερικο του.

Πραγματικα σε τετοιους ναους τα μεγεθη χανουν το νοημα τους. Η κλιμακα ειναι τεραστια και ο επισκεπτης μενει να κοιταει αναυδος τη μεγαλοπρεπεια του χωρου..

Σκαλισμενα χειροποιητα ταμπλο με χρυσο και απιστευτες διακοσμησεις, προσεγμενες μεχρι την τελευταια λεπτομερεια.

Τα μεγαλα παραθυρα ηταν διακοσμημενα με μερικα απο τα καλυτερα βιτρο που εχω δει ποτε στη ζωη μου.

Στο προαυλιο του ναου υπηρχε ενας υπεροχος δρομος με τα αγαλματα βασιλεων και σημαινοντων προσωπων της περιοχης.

Η συννεφια και το ψιλοβροχο που με ειχε ακολουθησει μεχρι εδω τωρα ειχε φυγει και ο ηλιος εκανε τα γραφικα στενα να μοιαζουν ακομα πιο ομορφα.

Ομως...

 

[Ταξιδευτής]

Οσο υπεροχη και αν ηταν η πολη με τις απιστευτες διακοσμησεις, τις δεκαδες εκκλησιες της και το μεσαιωνικο της χρωμα, εγω δεν ειχα ερθει εδω για αυτα, αλλα για κατι πολυ διαφορετικο: Εψαχνα να βρω το Kostnice Sedlec, η αλλιως το Οστεοφυλακιο του Sedlec, που βρισκοταν στην αλλη πλευρα της πολης.

Βλεποντας τον μικρο αυτο ναο των Αγιων Παντων, τιποτα δεν προιδεαζε τον επισκεπτη για το τι υπαρχει εδω.

Απ' εξω συναντησα ενα ζευγαρι μηχανοβιων που ειχαν ερθει με μια Harley απο Ιρλανδια και που τους ειχα δει νωριτερα στο δρομο. Χαιρετηθηκαμε και ο αντρας προσπαθησε να μου πει τις εντυπωσεις του απο το μερος.

Με κοιταξε με αδειο βλεμμα και μου ειπε απλα: "Δες μονος σου".
Μπαινοντας στο προαυλιο ενοιωσα μια περιεργη ενεργεια να με κυκλωνει. Επικρατουσε μια απολυτη σιωπη και ο κοσμος που εβγαινε απο το μερος ηταν σαν ηλεκτρισμενος.

Αλλα εγω ειχα ερθει προετοιμασμενος. Ηξερα τι θα δω. Η τουλαχιστον ετσι πιστευα, γιατι τη συνεχεια δεν θα τη χωρουσε ο νους μου ουτε σε χιλια χρονια.
Κυριες και κυριοι... Σας παρουσιαζω το Kostnice Sedlec, αλλιως γνωστο και ως...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Εκκλησια των Οστων: Μια εκκλησια που διακοσμηθηκε με τα κοκκαλα 40,000 ανθρωπων!

Ειναι απο τις ελαχιστες φορες στη ζωη μου –ισως η μονη– που αυτο που εβλεπαν τα ματια μου το μυαλο μου αρνουνταν να το πιστεψει.. Ειχα ακουσει για αυτο το μερος παλιοτερα και νομιζα οτι ημουν ετοιμος για αυτο. Τελικα ομως αυτο το θεαμα απο κοντα σε εκανε να χανεις τη γη κατω απο τα ποδια σου..

Χ ι λ ι α δ ε ς κρανια γυρω μου.. Αμετρητα οστα.. Και ολα αυτα, ενα προς ενα ηταν καποτε ΑΝΘΡΩΠΟΙ σαν ολους εμας που τωρα ημασταν εδω και κοιτουσαμε αναυδοι..

ΣΟΚ και ΔΕΟΣ με ολα τα γραμματα κεφαλαια.

Πως ομως προεκυψε αυτο το απιστευτο πραγμα; Με ποιο σκεπτικο; Ποιοι ηταν ολοι αυτοι;

Τις απαντησεις τις εδωσε το ενημερωτικο φυλλαδιο που μου εδωσε η ευγενεστατη κυρια στην εισοδο –και μαλιστα στα Ελληνικα παρακαλω..
Το 1278 ο βασιλιας Otakar B' της Βοημιας εστειλε τον Henry, ηγουμενο του Sedlec σε διπλωματικη αποστολη στους Αγιους Τοπους. Φευγοντας απο τα Ιεροσολυμα ο ηγουμενος πηρε μαζι του μια χουφτα χωμα απο το Γολγοθα την οποια και σκορπισε στο κοιμητηριο του μοναστηριου του Sedlec. Το κοιμητηριο τοτε εγινε διασημο τοσο στη Βοημια οσο και σε ολοκληρη την Κεντρικη Ευρωπη και πολλοι πλουσιου επιθυμουσαν να ταφουν εκει.

Ο χωρος ταφης διευρυνθηκε κατα τη διαρκεια της επιδημιας πανουκλας το 14ο αιωνα (το 1318 θαφτηκαν εδω περιπου 30,000 ανθρωποι) και επισης κατα τη διαρκεια των Χουσσιτικων πολεμων το πρωτο τεταρτο του 15ου αιωνα. Η περιοχη του κοιμητηριου ηταν περιπου 3,500 m2 αλλα αργοτερα συρρικνωθηκε. Τα οστα απο τους ταφους στοιβαχτηκαν αρχικα εξω απο την εκκλησια αλλα αργοτερα μεταφερθηκαν στο εσωτερικο απο εναν μισοτυφλο Σιστερσιανο μοναχο το 1511.

Το οστεοφυλακιο, γοτθικο κτηριο του 14ου αιωνα, αποτελειται απο δυο κτηρια. Το 1421 καταστραφηκε υστερα απο εμπρησμο των Χουσσιτων. Ξαναχτιστηκε μεταξυ 1703–1710 σε τσεχικο Μπαροκ στυλ απο το διασημο Τσεχο αρχιτεκτονα Ιταλικης καταγωγης Jan Blazej Santini–Aichl. Το κτισμα χρειαζοταν επισκευες λογω της κακης στατικοτητας. Ο Santini το ανακαινισε και χρησιμοποιησε τα οστα για τη διακοσμηση.

Η σημερινη διαταξη των οστων χρονολογειται απο το 1870 και ειναι εργο του Τσεχου ξυλογλυπτη Frantisek Rint (μπορειτε να δειτε το ονομα του στο δεξιο τοιχο κοντα στην εισοδο).

Ενω αρχικα υπηρχαν εξι πυραμιδες αυτος διατηρησε μονο τεσσερις. Ολα τα οστα απολυμανθηκαν και λευκανθηκαν. Ο Rint χρησιμοποιησε επισης στη διακοσμηση και την πανοπλια του Schwarzenberg. Οσα οστα δεν χρησιμοποιηθηκαν ξαναθαφτηκαν.

Στην εισοδο υπαρχει η επιγραφη JHS (Jesus Hominum Salvator – Ιησους Σωτηρας της Ανθρωποτητας), στα λατινικα και τα ελληνικα.
Τα ανθρωπινα οστα συμβολιζουν το πληθος που κανεις δεν μπορει να μετρησει αντικρυζοντας το θρονο του Θεου. Ο θανατος δεν εχει σημασια. Η λυτρωση θα ολοκληρωθει με την ανασταση ολων των νεκρων και ολοι οι εναρετοι θα κερδισουν το βασιλειο του Παραδεισου που συμβολιζουν οι ξυλινες κορωνες.

Στο κεντρο της εκκλησιας βρισκεται ενας πολυελαιος που αποτελειται απο ολα τα ειδη οστων που υπαρχουν στο ανθρωπινο σωμα.
Κατω απο τον πολυελαιο υπαρχει η εισοδος της κρυπτης που περιεχει τα λειψανα 15 πλουσιων πολιτων. Γυρω απο την κρυπτη υπαρχουν μπαροκ καντηλερια.

Στο αριστερο μερος υπαρχει μια πανοπλια που ανηκε στην οικογενεια Schwarzenberg. Προσεξτε λεπτομερεια: Το κορακι που τσιμπαει το ματι ενος Τουρκου στρατιωτη συμβολιζει τη νικη των Schwarzenberg επι των Τουρκων στη μαχη του Ρααμπ το 1591.

...ενω σε προθηκες υπαρχουν τα κρανια νεκρων πολεμιστων απο τους Χουσσιτικους πολεμους. Υπολογιζεται οτι στο οστεοφυλακιο υπαρχουν τα οστα 40,000 ανθρωπων.

Ειλικρινα δεν ξερω ποσο χρονο εμεινα εκει μεσα. Εχασα καθε εννοια του χρονου, της σκεψης, των συναισθηματων. Το μονο που μπορουσα να κανω μπροστα σε αυτο το θεαμα ηταν να "υπαρχω".. Και αν κρινω απο την απολυτη σιωπη και το μουδιασμα των επισκεπτων γυρω μου μαλλον δεν ημουν ο μονος που ενοιωθε ετσι..

Τα κερια και ο φωτισμος εκαναν την ατμοσφαιρα ακομα πιο κατανυκτικη..

Βγαινω εξω.. Ζωη, θανατος, ΑΝΑΣΑ.
Τα χρωματα εξω απο την εκκλησια τωρα μου μοιαζουν διαφορετικα. Σαν να εχουν γινει ολα εκατο φορες πιο εντονα και πολυχρωμα.

Πηρα μια βαθια ανασα και βγηκα εξω απο το προαυλιο της εκκλησιας των Αγιων Παντων χαζευοντας τις αλλες δημιουργιες του Τσεχου καλλιτεχνη που ανακατασκευασε την εκκλησια.

Κοιταξα γυρω μου. Εχει παει 6 το απογευμα πλεον και ο κοσμος λιγοστος. Εχω αναγκη απο ανθρωπινη επαφη. Ακριβως απεναντι ειναι ενα πολυ ομορφο εστιατοριο με μερικες οικογενειες που καθονται και τρωνε. Τελεια.

 

[Ταξιδευτής]

Καθισα να τσιμπησω κατι για να με κρατησει για το υπολοιπο του ταξιδιου και μελεταω τους χαρτες. Εχω περιπου 240 χιλιομετρα μεχρι το Wroclaw σε μικρους δασικους δρομους ομως. Αν ο καιρος συνεχισει να ειναι καλος οπως τωρα δεν θα υπαρχει κανενα προβλημα.

Πηρα τηλεφωνο την Alicja να της πω που βρισκομαι και ποτε υπολογιζω να ειμαι στην πολη της. Ενω μιλουσαμε ακουσα εναν δυνατο συνεχομενο θορυβο και μου λεει "αυτη τη στιγμη εδω ριχνει χαλαζι." Ωραια. Παει η ελπιδα μου για καλο καιρο στο δρομο.

Αποφασισα να κατσω λιγο ακομα στο μαγαζι για να ξεκουρασω τα ποδια μου απο το σημερινο περπατημα. Βλεπετε οταν πηγα στην Kutna Hora αποφασισα να μην αλλαξω στα πολιτικα μου ρουχα και να κανω τις βολτες μου με τα δερματινα της μηχανης. Η υγρασια ομως, οι βρεγμενες μποτες και η ζεστη που απο ενα σημειο και μετα ειχε πιασει εκαναν τη ζωη μου αφορητη. Ετσι τωρα στο μαγαζι αυτο ηταν ευκαιρια να ξεμουδιασω οσο μπορουσα πριν τη συνεχεια.

Το παρηγορο ηταν οτι αποψε θα κοιμομουν σε μαλακο κρεβατι ως φιλοξενουμενος της Alicja και οχι σε παρτερια και χωματα.


Ο ηλιος ομως επεφτε και επρεπε να συνεχισω το δρομο μου.

Βγαινοντας στα περιχωρα της Kutna Hora η ατμοσφαιρα ηταν πεντακαθαρη και ολα εμοιαζαν τοσο ομορφα.

Οn the road again.

Ανεβαινοντας για τα βορειοανατολικα συνορα της Τσεχιας με την Πολωνια σε καποια φαση το iGo αποφασισε για αλλη μια φορα να παρει πρωτοβουλια και να κανει τη διαδρομη μου πιο ενδιαφερουσα. Ετσι με εστειλε να κοψω δρομο απο κατι ελαχιστους δρομους χωρις σημανση.

Σταματησα να ριξω μια ματια στο χαρτη που παντα ειχα στο tankbag και ολως τυχαιως βρεθηκα μεσα σε ενα απιστευτο σκηνικο..

Απο την μια ο ηλιος που εδυε πανω στο δρομο...

...και απο την αλλη μια μεγαλη εκταση με ηλιολουλουδα που εμοιαζαν να εχουν πιασει φωτια ετσι λουσμενα στο φως.

Τελικα ο δρομος συνεχιζε μια χαρα απο εκει και λιγα χιλιομετρα πιο κατω το τοπιο με "αναγκαζε" να σταματησω ξανα για φωτογραφιες.

Οι διαδρομες στην Τσεχια–Πολωνια–Γερμανια ειναι πραγματικα απιστευτα ομορφες και οσοι δεν εχετε παει πρεπει να το κανετε καποτε..

Εγω ενοιωθα τυχερος που ημουν αυτη τη στιγμη εδω και εβλεπα ολη τη μαγεια της φυσης μπροστα μου.

Ο δρομος περνουσε μεσα απο πυκνα δαση..

Εβλεπα ολο αυτο το πρασινο και οσο το θαυμαζα αλλο τοσο τρομαζα στη σκεψη του ποσο νερο χρειαζεται για την "ταισει" κανεις ολη αυτη τη βλαστηση.

Μαλλον θα βρεχει αρκετα εδω ε;

Στα αριστερα το θεαμα συμπληρωνε την τελεια εικονα.

Με τα πολλα ειχα ηδη περασει το Hradec Kralove και ημουν 50 χλμ απο τα συνορα. Ομως η νυχτα πλεον επεφτε και οι δρομοι απο εδω και περα δυσκολευαν ιδιαιτερα.

Βλεπετε, ολη αυτη η περιοχη ειναι δασικη με πολυ μεγαλη βλαστηση και πολυ μικρους φιδωτους δρομους.

Απο εδω εγω σχεδιαζα να παω στο Wroclaw μεσω των συνορων στο Nachod, ομως το GPS επεμενε να μου προτεινει μια αλλη διαδρομη μεσω του Trutnov λιγο πιο βορεια. Το ακολουθησα και ετσι ξεκινησε μια βασανιστικη πορεια μεσα στη νυχτα. Η κουραση ειχε κανει την εμφανιση της προ πολλου και αυτο που ηθελα πλεον ηταν να φτασω στον προορισμο μου και να ξεκουραστω, ομως οι ταχυτητες σε αυτο το δρομο ηταν ελαχιστες και τα χιλιομετρα δεν εφευγαν ευκολα.

Απο ενα σημειο και μετα οδηγουσα μεσα στο απολυτο σκοταδι χωρις να συναντω διερχομενη κινηση μεχρι που ξαφνικα μεσα στη νυχτα βλεπω μια γνωριμη ταμπελα.

Ημουν στα συνορα της Πολωνιας. Οπως σε ολες τις αλλες χωρες, ετσι και εδω το μονο που μαρτυρουσε οτι καποτε εδω ηταν συνορο δυο κρατων ηταν ενα παλιο εγκατελλειμενο φυλακιο. Το κρυο μεσα στο δασος ηταν αισθητο και οντας ακομα βρεγμενος απο την μεσημεριανη καταιγιδα εκανε το κρυο να μοιαζει ακομα χειροτερο.

Η ατμοσφαιρα ηταν υποβλητικη.. Μια ελαφρια ομιχλη καλυπτε τα παντα και οι αδειοι δρομοι εστηναν ανετα σκηνικο ταινιας θριλερ..

Μετα τα οσα ειχα δει σημερα δεν ηθελε και πολυ το μυαλο να παιξει περιεργα παιχνιδια. Η εικονα που συναντησα ομως στη συνεχεια εμελλε να μεινει για παντα χαραγμενη στο μυαλο μου..

Ημουν στη καρδια της νυχτας.
Μακρυα στο βαθος, ο σκοτεινος οριζοντας σκιζοταν εδω κι εκει απο δυνατες αστραπες –καπου μπροστα ειχε καταιγιδα και εγω πηγαινα προς τα κει.
Τριγυρω ενα καταμαυρο πυκνο πεπλο σκεπαζε τα παντα και εγω εβλεπα μονο οσο φωτιζαν οι προβολεις της μηχανης. Το μονο που ηξερα ηταν οτι ειμαι σε μια τεραστια ευθεια στην ερημια του θεου, ομως καπου στο βαθος εδω και ωρα ενα μικρο φωτακι.

Καθως πλησιαζα το μικρο φως εδειχνε να ειναι στη ακρη του δρομου. Τι ειναι αυτο;
Και εκει το ειδα. Και επαθα σοκ.

Μεσα στο σκοταδι και την ομιχλη, ενα ΚΡΑΝΟΣ μηχανης πανω σε ενα ξυλινο σταυρο, να φωτιζεται απο ενα σωρο μικρα κερια...

Εσβησα τη μηχανη, εβγαλα το κρανος και κατεβηκα. Δεν ειχα ξαναδει ποτε κατι τετοιο στη ζωη μου. Ενας ακομα συντροφος ειχε χαθει σ' αυτο το σημειο που ημουν τωρα. Μου θυμησε εναν αλλο συντροφο και αγαπημενο φιλο που ειχα χασει το χρονο που περασε και ενας κομπος ανεβηκε στο λαιμο μου.

Μεσα στην απολυτη νυχτα, στο σκοταδι και την ερημια να δω ενα τετοιο θεαμα. Δεν ξερω αν μπορω να περιγραψω πως ενοιωθα.
Εκατσα εκει στο σκοταδι κοιταζοντας τα μικρα κερια να τρεμοπαιζουν και ευχηθηκα να ειχε καλους δρομους το παλικαρι. Αυτος εκανε πολυ πιο μακρυνο ταξιδι απο μενα..

Μιση ωρα αργοτερα βγαινοντας στην εθνικη οδο ενοιωσα μια μεγαλη ανακουφιση να με κατακλυζει. Ενοιωσα τα φωτα να διωχνουν απο πανω μου το βαρυ πεπλο του σκοταδιου που με ειχε καταβαλλει πριν και μαζι ολες τις σκοτεινες μου σκεψεις.
Η Αυρα καταπιε με ευκολια τα τελευταια χιλιομετρα της εθνικης οδου και συντομα ημουν στο αγαπημενο μου Wroclaw. Λιγο αργοτερα θα παρκαρα τη μηχανη εξω απο το σπιτι της Alicja που με περιμενε με χαρα.

Wrocław, Πολωνία 12.03 πμ

 

[Ταξιδευτής]

Μερα 4
Wroclaw

Για εμενα ειναι παντα καπως παραξενο συναισθημα να ξυπνας σε ενα ξενο χωρο. Νοιωθω απολυτα ανετα να ξυπνησω μοναχος σε οροπεδιο στα 2,500 μετρα ομως οταν βρισκομαι αναμεσα σε μια ολοκληρη οικογενεια νοιωθω παντα καπως αμηχανα.

Η οικογενεια της Alicja με περιεβαλλε με αγαπη παροτι οι ανθρωποι δεν με ηξεραν, και θα ειχαν καθε λογο να ειναι μαγκωμενοι απεναντι μου. Σκεφτειτε σκηνικο: Ενας βρωμικος, βρεμμενος μηχανοβιος μπουκαρε μεσα στο σπιτι τους μεσα στα αγρια μεσανυχτα και εκανε καταληψη του μισου σπιτιου με τα συμπραγκαλα του, αλλα αυτοι χαμογελουσαν ευγεναστατα και εγκαρδια. Μπορει να ταξιδεψω στην ακρη του κοσμου, ομως οι πιο πολυτιμες στιγμες ειναι οταν περιβαλλομαι απο τοσο καλους ανθρωπους..

Μετα τις προηγουμενες μερες στο δρομο ενοιωθα ανακουφιση που το πρωι δεν ειχα στρατιωτικο εγερτηριο. Ο καιρος εξω εδειχνε αναποφασιστος αλλα αφου ειχα μια στεγη τωρα πανω απο το κεφαλι μου ας εκανε οτι ηθελε. Σηκωθηκα αργα απολαμβανοντας την σημερινη χαλαρωση και αφου φαγαμε ενα υπεροχο πρωινο, βγηκαμε να κανουμε μια βολτα στην πολη για καφεδακι στο Rynek –την καρδια της πολης και τη δευτερη μεγαλυτερη πλατεια της Πολωνιας.

Πρωτα ομως το προγραμμα ειχε μια επισκεψη στην Hala Targowa, την κεντρικη αγορα της πολης, που βρισκεται μεσα σε ενα εντυπωσιακο διατηρητεο κτηριο που φτιαχτηκε μεταξυ του 1906–1908 απο τον Γερμανο αρχιτεκτονα Richard Plueddemann.

Εχω μια μεγαλη αδυναμια στην Art Deco αρχιτεκτονικη των αρχων του 20ου αιωνα και αυτο ηθελα σιγουρα να το δω.

Το εσωτερικο ηταν απιθανο. Τεραστιες αψιδες απο γυμνο μπετο υψωνονταν κατα μηκος του κτηριου, ενω περιμετρικα υπηρχαν συνεχομενα παραθυρα που αφηναν να μπαινει απλετο φως δημιουργοντας μια αναλαφρη αισθηση στο κατα τα αλλα γοτθικο κτισμα.

To κτηριο ηταν πολυ παλιο. Ειχε κατασκευαστει στις αρχες του 20ου αιωνα και ελαχιστα ειχε αλλαξει οπως μπορειτε να δειτε απο ιστορικες φωτογραφιες.

Ακομα και σημερα ηταν ενα μεγαλοπρεπες, θηριωδες και ακρως εντυπωσιακο κτηριο. Φανταστειτε ποσο πιο εντυπωσιακο θα πρεπει να ηταν οταν ειχε ολοκληρωθει η κατασκευη του το 1909.

Μαλιστα κατι πολυ ενδιαφερον αλλα ελαχιστα γνωστο ειναι οτι το κτηριο αυτο ειχε ενα διδυμο αδελφακι στην ιδια πολη, τη Hala Targowa II, το οποιο ομως ειχε πολυ διαφορετικη τυχη απο τουτο εδω. Εξαιτιας του 2ο ΠΠ, το κτηριο κατεληξε να υποστει σοβαροτατες δομικες ζημιες απο τη σκεπη και την προσοψη μεχρι και το υπογειο.

Παρολαυτα, συνεχισε να χρησιμοποειται μερικως ως αγορα απο το 1945 μεχρι το 1972 οπου και τελικα αποφασιστηκε να κατεδαφιστει.

Ηταν πραγματικα ενα μεγαλο κριμα να μη διασωθει ενα τετοιο υπεροχο κτηριο αλλα δεν θα μπορουσε να γινει αλλιως. Θυμηθειτε οτι τη δεκαετια του '70 η Πολωνια ακομα ασφυκτιουσε φρακαρισμενη στο μπουστο της Σοβιετικης Μητερουλας, ζωντας υπο ενα καθεστος καταπιεσης και μεγαλης φτωχιας. Τα 140 εκατομμυρια Ζλοτυ που θα κοστιζε η μερικη ανακατασκευη του κτηριου ηταν απλα ενα αστρονομικο ποσο για ενα τοσο φτωχο κρατος.

Ομως η κατεδαφιση ενος τοσο μεγαλου τσιμεντενιου κτισματος σε κοντινη αποσταση απο αλλα διατηρητεα κτηρια δεν ηταν ευκολη υποθεση. Στις 2 Μαρτιου 1973 ενα σωμα του Πολωνικου στρατου ξεκινησε τις διαδικασιες για τη κατεδαφιση της αγορας. 28 μερες αργοτερα το κτηριο ηταν παρελθον.

Για τους φιλους της ιστοριας, η επισημη σελιδα του Wrocław εχει ενα ιδιαιτερα ενδιαφερον αρθρο με εξαιρετικες φωτογραφιες–ντοκουμεντα του φωτογραφου Stanisław Kokurewicz που κατεγραψε ολη τη διαδικασια κατεδαφισης του κτηριου.

Πισω ομως στη Hala Targowa I, δεν μπορουσα παρα να νοιωθω ευλογημενος που η τυχη ειχε καταφερει να φερει αλωβητο και ζωντανο μεχρι τις μερες μας αυτο το υπεροχο κτισμα, να λειτουργει κανονικα οπως αλλοτε.
Ολο το κατω επιπεδο ηταν ασφυκτικα γεματο απο παγκους της λαικης και κοσμο ενω στο πανω επιπεδο εβρισκε κανεις ειδη καθαριοτητας και αλλα. Στα ματια μου αυτη η σκηνη ηταν ενα μνημειο της ανθεκτικοτητας και επιμονης που χαρακτηριζει το Πολωνικο λαο.

 

[Ταξιδευτής]

Συνεχισαμε για την κεντρικη πλατεια και εγω δεν εχανα την ευκαιρια να βγαζω φωτογραφιες..

Περαν της ομορφιας των κτηριων της, η πολη εχει και μια ακομα απιθανη ιδιαιτεροτητα: Διασπαρτα στους δρομους της πολης υπαρχουν ενα σωρο μικρα αγαλματακια ξωτικων γνωστα ως Krasnale, που συναντα κανεις σε απιθανα μερη να κανουν οτι μπορει να φανταστει κανεις.

Ενα ξωτικο ετρωγε Pierogi (μια τοπικη λιχουδια της Πολωνιας) –που αλλου;– εξω απ' ενα εστιατοριο.

Ενα αλλο στεκοταν διπλα σε ενα κανονικο ΑΤΜ τραπεζας για να βγαλει λεφτα απο το ξωτικοΑΤΜ...

...το οποιο δουλευε με πολυ ιδιαιτερο τροπο οπως βλεπετε.

Να κι ενα ξωτικο με το εισιτηριο στο χερι να ταξιδευει ως τουριστας.

Πως ομως προεκυψε αυτη η παραξενη ιστορια;
Την εποχη του κομμουνισμου, καθε συνθημα κατα του πολιτευματος σβηνοταν απο την πολιτοφυλακη, οποτε Πολωνοι μη οντας σε θεση να εκφρασουν ανοιχτα τη δυσαρεσκεια τους, αποφασισαν να το κανουν μεσω του ανατρεπτικου χιουμορ. Ετσι δειλα δειλα καποια ξωτικα αρχισαν να εμφανιζονται ως ζωγραφιες σε τοιχους σε διαφορα σημεια της πολης πανω απο τα σβησμενα συνθηματα, κοροιδευοντας ετσι το ακαμπτο και σοβαρο σοβιετικο καθεστως.

Ο κοσμος βλεποντας αυτα τα ξωτικα καταλαβαινε οτι απο κατω υπηρχε πριν καποιο συνθημα κατα του κομμουνισμου και βεβαια αναπτερωναν το ηθικο τους. Ετσι τα ξωτικα εγιναν πολυ αγαπητα και με τον καιρο μετουσιωθηκαν σε μικρα αγαλματακια που συνεχισαν τις σκανδαλιες τους μεσα στη πολη. Συνολικα υπαρχουν πανω απο 50 ξωτικα στην πολη συνθετοντας πλεον εναν ολοκληρο παραλληλο κοσμο ξωτικων που ζει σε πληρη αρμονια με τον ανθρωπινο. Ειναι τοσο δημοφιλη δε –και ειδικα με τους τουριστες– που ολα τα μαγαζια πλεον θελουν να αποκτησουν και απο ενα δικο τους ξωτικο.

Η πολη απο τη μερια της εχει αφιερωσει ενα ολοκληρο Website σε αυτα, με μια πολυ ομορφη παραμυθενια ιστορια για την εμφανιση τους, με αφιερωματα σε διαφορα ξωτικα και ειδησεις σχετικα με καινουργια ξωτικα και το που εμφανιζονται οπως πχ το ξωτικο–κτηνιατρος που εμφανιστηκε –που αλλου;– εξω απο μια κτηνιατρικη κλινικη.

Συντομα ειχαμε φτασει στην πλατεια της Κεντρικης Αγορας: το πολυχρωμο Rynek με τα δεκαδες εστιατορια και καφε να το πλαισιωνουν.

Το Rynek φτιαχτηκε το Μεσαιωνα, γυρω στα 1232 και πλεον εχει διαστασεις 205m Χ 175m. Στο κεντρο της πλατειας υπαρχει ενα τετραγωνο συμπλεγμα κτηριων που φτιαχτηκαν γυρω στον 14ο αιωνα και περιλαμβανουν το πανεμορφο Ratusz –το Δημαρχειο της πολης, ενα μουσειο και πολλες κατοικιες πλουσιων της εποχης.

Κατσαμε για καφεδακι στη λιακαδα απολαμβανοντας τις στιγμες χαλαρωσης. Φευγοντας περασαμε εξω απο το Πανεπιστημιο του Wroclaw οποτε μια ακομα ευκαιρια για φωτογραφια..

 

[Ταξιδευτής]

Τα καλυτερα ομως ηρθαν οταν επεσε το βραδυ. Βλεπετε η Alicja μου φυλαγε μια μεγαλη εκπληξη: μια επισκεψη στο τελευταιο καμαρι της πολης, το Wrocław Multimedia Fountain. Προκειται για ενα απο τα μεγαλυτερα συντριβανια στον κοσμο, αν και η λεξη συντριβανι το αδικει. Εχει συνολικη εκταση 10 στρεμματα και σχεδον 300 εκτοξευτηρες νερου ολων των ειδων (geysers, jets foaming, dynamic, hazing, point, palm, water), 800 μικρες και μεγαλες πηγες φωτισμου ολων των χρωματων, 3 εκτοξευτηρες φωτιας και διαφορες πηγες laser.

Περιμετρικα απο ολο το συντριβανι υπαρχουν προτζεκτορες που μπορουν να προβαλουν κινουμενες εικονες και βιντεο πανω στους πιδακες νερου, χρησιμοποιοντας το νερο ως video wall, καθως και ηχεια συναυλιακου τυπου που φροντιζουν το ηχητικο μερος. Ολο αυτο το συστημα ειναι πληρως ελεγχομενο απο υπολογιστες που συγχρονιζουν ηχο και εικονα σε ενα μοναδικο υπερθεαμα. Οσο διαρκει η σεζον λειτουργιας του, υπαρχουν καθημερινα σοου ανα μια ωρα με κλασσικη η συγχρονη μουσικη, και το προγραμμα μπορει να το δει κανεις στο επισημο site του συντριβανιου: http://www.wroclawskafontanna.pl

Αξιζει να σημειωθει οτι το χειμωνα το συντριβανι δεν μενει ανεκμεταλλευτο: παγωνει και μετατρεπεται σε παγοδρομιο με συνολικη επιφανεια 4,700 m2. Συχνα περα απο τα κανονικα σοου υπαρχουν και special events –ενα τετοιο πηγαιναμε να παρακολουθησουμε εμεις αποψε με τιτλο "Νερο και φωτια". Μιας που ηταν κοντα, ξεκινησαμε περπατωντας οποτε ευκαιρια για μερικες ακομα φωτογραφιες.

Το Multimedia Fountain περικλειεται μεσα σε ενα καταπληκτικο παρκο, και βρισκεται στον προαυλιο χωρο ισως του πιο εντυπωσιακου κτηριου που ειδα στην πολη: το Hala Ludowa, η αλλιως Centennial Hall (Αιθουσα της Εκατονταετηριδας).

Αυτο το απιστευτο κτηριο κατασκευαστηκε το 1913 απο τον αρχιτεκτονα Max Berg ως εκθεσιακο κεντρο και οταν χτιστηκε ηταν ενα απο τα πιο πρωτοποριακα κτηρια στον κοσμο. Τα τελικα σχεδια για το Centennial Hall περιλαμβαναν ενα τετραφυλλο σχεδιο που θα κατεληγε σε ενα τεραστιο κεντρικο τρουλο 65 μετρων, ενω στην κατασκευη θα χρησιμοποιουνταν οπλισμενο σκυροδεμα, ενα νεο υλικο κατασκευης για την εποχη. Το Centennial Hall αναγνωριστηκε το 2006 απο την UNESCO ως ενα απο τα πιο πρωτοποριακα αρχιτεκτονικα αριστουργηματα του 20ου αιωνα για την εφευρετικη του κατασκευη που δινει στο εσωτερικο μια εξαιρετικη αισθηση ελαφροτητας και αρμονιας. Και οι εκπληξεις δεν σταματουσαν εκει.

Στο μπροστινο μερος του Centennial Hall βρισκοταν η εντυπωσιακη "βελονα", κατασκευασμενη το 1948 και με υψος που εφτανε τα 96 μετρα.

Τετοιες στιγμες ειναι δυσκολο να περιγραψω τις σκεψεις μου. Εβλεπα μπροστα μου πραγματα μαγικα. Τεχνολογια, φυση, τεχνη και καλαισθησια σε απολυτη αρμονια μεταξυ τους και ολα αυτα απο ενα λαο που εδω στην Ελλαδα βλεπαμε ως "δευτερο" ενω ηταν ετη φωτος μπροστα απο εμας και την αισθητικη μας. Καιρος ομως να δουμε αυτο για το οποιο ειχαμε ερθει. Εδιωξα αυτες τις βαριες σκεψεις απο το κεφαλι μου και ακολουθησαμε το πληθος μεσα απο το καταπρασινο κηπο διπλα στο Centennial Hall...

...για να βρεθουμε τελικα στο συντριβανι. Το θεαμα που ακολουθησε δυσκολα περιγραφεται. Γνωστα κομματια κλασσικης μουσικης "παντρευονταν" με συγχρονα ποπ και ροκ και ο ηχος σε αγκαλιαζε απο παντου, ενω το νερο στο συντριβανι χορευε στους ρυθμους της μουσικης και παλλοταν με απειρα χρωματα.

Εκανα οτι μπορουσα για να αιχμαλωτισω λιγη απο την πανδαισια χρωματων..

Πανω σε αυτο το υδατινο video wall προβαλλονταν με την βοηθεια των Lasers κινουμενες εικονες και ΤΡΙΣΔΙΑΣΤΑΤA βιντεο..

Το σοου ειχε τιτλο Νερο και Φωτια και καποια στιγμη πισω απο τους τεραστιους πιδακες νερου ξεπηδησαν φλογες μεσα απο το νερο.

Οι φωτογραφιες ομως σε τετοιες περιπτωσεις αδυνατουν να αποδοσουν την πραγματικη μαγεια του τι εβλεπα μπροστα μου. Δειτε λοιπον μονοι σας.

Κατσαμε εκει μεχρι που τελειωσε το υπερθεαμα και πηραμε το δρομο της επιστροφης γεματοι εικονες, μουσικες και χρωματα. Τι εφτιαξαν οι ανθρωποι..
Πεσαμε για υπνο νωρις με μια γλυκεια αγωνια. Μεχρι εδω ηταν τα κοντινα. Αυριο θα ξεκινουσε το κυριως ταξιδι και η περιπετεια σε αγνωστα μερη. Τι να μας περιμενε αραγε;

 

[Ταξιδευτής]

Μερα 5
Wroclaw – Krakow (Poland)
272km

Η μερα ξεκινησε με μεγαλη ανυπομονησια. Σημερα θα αρχιζα το κυριως μερος του ταξιδιου για το γυρο της Ευρωπης, και θα ειχα μαζι μου και την Alicja. Θα τα εβγαζε περα σε ενα τοσο μακρυνο ταξιδι, οταν το μεγαλυτερο που ειχαμε κανει μαζι μεχρι τοτε ηταν Αθηνα–Πελοποννησος και πισω; Πως θα κουμανταριζα τη μηχανη με υπερπληρες φορτιο και δικαβαλο; Ο καιρος θα ηταν με το μερος μας; Τι θα καναμε αν βρισκαμε μπροστα μας κακοκαιριες; Θα στηναμε σκηνη ακομα και ετσι;

Οσο πολλες ηταν οι ερωτησεις, ακομα περισσοτερη ηταν η επιθυμια μου να κανω αυτο το "βημα στο κενο" και να αγκαλιασω την περιπετεια που μας περιμενε μπροστα. Τουλαχιστον σημερα θα ξεκινουσαμε απο τα ευκολα παντως.
Απο το Wroclaw θα πηγαιναμε ανατολικα με προορισμο την πιο ομορφη κατα πολλους πολη της Πολωνιας: την Κρακοβια (Krakow). Η διαδρομη ηταν κατα κυριο λογο σε εθνικη οδο και μολις 270 χιλιομετρα, οποτε ολα καλα.

Εχοντας αυτο κατα νου δεν ημουν και σε μεγαλη βιασυνη να φυγω. Ειχα αρχισει να "βολευομαι" στο σπιτι της Alicja και ηξερα οτι αυτο ειναι δικοπο μαχαιρι. Ξεκουραση απο τη μια, σαπιλα απο την αλλη. Οπως ομως ειχε πει και ο γερο–Mick, "πετρα που κυλα ποτε δεν χορταριαζει", οποτε..
Βοηθησα την Alicja να ετοιμασει τα πραγματα της, ελεγξαμε τον εξοπλισμο της για το ταξιδι (και ειδικα ενα ωραιοτατο ζευγαρι αδιαβροχα μποτακια της Probiker που ειχε παρει μολις πριν μερικες μερες απο το Louis.de), μαζεψα οδηγους, φορτιστες, ρουχα, πραγματα της σκηνης κλπ και κατεβηκα να ετοιμασω τη μηχανη.

Οσες μερες εμενα εκει παρκαρα τη μηχανη σε ενα μικρο κηπακο που ειχαν στο πισω μερος της σειρας διαμερισματων oπου εμενε με ομορφα περιποιημενα παρτερια και μικρες πινελιες διακοσμησης φτιαγμενες με πολυ μερακι.

Φανταζομαι οτι πριν δεκαετιες, οταν φτιαχτηκαν αυτα τα χαμηλα, φτωχικα συγκροτηματα κατοικιων, τετοιοι κηποι ηταν το αντιδοτο των ενοικων απεναντι στο ασχημο και το απροσωπο της σοβιετικης αισθητικης.

Να που ομως σημερα μια αλλη ασχημη και απροσωπη αισθητικη απειλουσε να εξαφανισει τετοιες ομορφες μικρες γωνιες: Ακριβως διπλα στον κηπο, ενα υπερμοντερνο κτηριακο συγκροτημα εταιριων απο μπετο και γυαλι ορθωνοταν θεορατο και παραταιρο στο χωρο.

Καθισα και χαζεψα τα γραβατωμενα ρομποτακια που εβγαιναν κατα καιρους στο προαυλιο η στα μπαλκονια για να καπνισουν η να μιλησουν στο κινητο και σκεφτηκα: "Ποσο παραξενη ειναι αυτη η ζωη. Μεχρι πριν μια βδομαδα ημουν και γω σαν εσας: Ενα ακομα ασημαντο γραναζι σε μια τεραστια αχορταγη μηχανη, ενα γκριζο ρομποτακι φυλακισμενο στην καθημερινοτητα και τη ρουτινα. Ενω τωρα.."

Ειδα την αντανακλαση μου στο γυαλινο κτηριο και ειδα εναν αξυριστο, ατημελητο μηχανοβιο με τα δερματινα του να με κοιταει, και αυτος ημουν εγω. Τωρα ημουν αυτο που παντα ονειρευομουν να γινω, ενας ταξιδιωτης του κοσμου, εστω και αν ηξερα οτι το ονειρο δεν κραταει για παντα. Ποσο λεπτη ειναι λοιπον η γραμμη αναμεσα στο να ζουμε φυλακισμενοι στη ρουτινα για παντα απ' το να ριξουμε μια κλωτσια περα και να φυγουμε μακρυα απο συμβασεις και καταναγκασμους..

Με την Αυρα ετοιμη και την Alicja γεματη προσμονη για το πρωτο μεγαλο της ταξιδι βγαλαμε τις απαραιτητες αναμνηστικες φωτογραφιες και ξεκινησαμε.

 

[Ταξιδευτής]

Φευγοντας απο την πολη ο καιρος δεν εδειχνε ασχημος: κατα καιρους μεσα απο τα συννεφα προβαλλε ο ηλιος και η θερμοκρασια ηταν ακρως καλοκαιρινη. Η πρωινη κινηση ηταν αρκετα μεγαλη και ο ογκος της φορτωμενης μηχανης δεν επετρεπε να ελιχθω αναμεσα στα σταματημενα οχηματα, οποτε αναμονη.

Προσεξα απο το απεναντι ρευμα ενα νεαρο ζευγαρι μεσα σε ενα αμαξι να μας κοιτανε χαμογελοντας. Τους χαμογελασα και εγω και αυτοι απαντησαν με σηματα θαυμασμου και επιδοκιμασιας. Σκεφτηκα οτι στα ματια τους ημασταν δυο ταξιδιωτες που φευγουν για αγνωστους προορισμους και δεν μπορουσα να μην νοιωσω κολακευμενος. Πολυ ωραια αισθηση.

Μιση ωρα αργοτερα και μετα απο λιγη ταλαιπωρια βγηκαμε επιτελους απο την πολη. Εδω πρεπει να σημειωσω οτι η Πολωνια δεν εχει ακομα εθνικες οδους, παρα μονο τον δρομο στον οποιο βρισκομασταν τωρα και που ενωνει το Wroclaw, την Κρακοβια και την πρωτευουσα της χωρας Βαρσοβια. Μπορει να ειχαν μονο μια εθνικη οδο τωρα αλλα ηταν αριστη και οι αποστασεις εφευγαν ευκολα.

Το επιπλεον βαρος του δικαβαλου απλα ηταν σαν να μην υπαρχει, η Αυρα γουργουριζε ευχαριστημενη καταπινοντας τα χιλιομετρα και η Alicja ηταν μεσα στην καλη χαρα που ηταν πανω σε μηχανη ταξιδευοντας.

Ομως η χαρα μας δεν θα κρατουσε για πολυ. Καπου στα μισα της διαδρομης και ενω εμεναν περιπου 100 χιλιομετρα για την Κρακοβια ο ουρανος αρχισε να βαραινει αποτομα: βαρια γκριζα συννεφα ειχαν κατσει χαμηλα στον οριζοντα και η ατμοσφαιρα ηταν υγρη και αρκετα πιο κρυα απο πριν. Ωραια.

Οντας μια ζωη (ηλιθιωδως) αισιοδοξος σκεφτηκα οτι αφου ημασταν τοσο κοντα τωρα θα προλαβαιναμε να φτασουμε πριν πιασει βροχη. Ναι καλα. Για αλλη μια φορα, μεσα σε μερικα λεπτα επιασε μια δυνατη καταιγιδα που οσο πηγαινε και δυναμωνε. Η σταση ηταν απαραιτητη, αλλα το κοντινοτερο βενζιναδικο ηταν σε 20+ χιλιομετρα. Η Alicja φορουσε κορντουρες και δεν ειχε ιδιαιτερο προβλημα, εγω ομως με τα δερματινα δεν μπορουσα να πω το ιδιο. Μετα απο λιγη ωρα ειχαν βραχει τα παντα, ενω οι παλιες μου μποτες ειχαν γινει πλεον βαρκες.

Μεσα στη βροχη και το χαμο μονο αλλη μια μηχανη ειδαμε στο δρομο και μαλιστα τσοπερ. Εδω να πω οτι σε ολο το ταξιδι η πλειοψηφια των μηχανων που ειδα ηταν τσοπερ και μαλιστα σε καθε δυνατη συνθηκη: ηλιο, βροχη, αερα. τα παντα. Κατι που επιβεβαιωνε αυτο που ελεγα παντα: δεν κανει η μηχανη τον αναβατη αλλα ο αναβατης τη μηχανη.

Η σταση στο βενζιναδικο τελικα ηρθε με ανακουφιση. Βαλαμε τα αδιαβροχα απο την κορφη μεχρι τα νυχια ενω σκεφτομουν οτι ετσι οπως εχουν ερθει τωρα τα πραγματα το να στησουμε σκηνη θα ηταν ταλαιπωρια και τιποτε αλλο. Θα επρεπε να βρουμε ενα (οικονομικο) δωματιο. Ισως το camping να ειχε διαθεσιμα bungalows. Παμε και βλεπουμε.

Φυγαμε απο εκει και πηγαμε στην πολη ψαχνοντας τη διευθυνση οπου μας ειχαν πει οτι θα βρισκαμε δωματιο. Ο δρομος αν και στην καρδια της πολης δεν εδειχνε και η καλυτερη συνοικια, ενω το hostel που μας ειχαν υποδειξει δεν μου γεμιζε και πολυ το ματι: μια κλειστη εισοδος σε ενα μισοχαλασμενο κτηριο.

Δεν ηθελα πολυ παραπανω για να χασω την ψυχραιμια μου. Αντεδρασα με τροπο ομολογουμενως ...μεσογειακο, στολιζοντας με διαφορα κοσμητικα επιθετα τον παλιοκαιρο και την τυχη μου, κανοντας την Alicja να με κοιταει λιγο αποσβολωμενη.

Aφου ηρεμησα λιγο αποφασισα να ριξω μια καλυτερη ματια στην περιοχη απο μονος μου. Ποσο χειροτερα να βρισκαμε; Οντως ειχα δικιο: Λιγο πιο κατω βρηκα ενα πολυ ωραιο hostel σε ενα διατηρητεο κτηριο με εσωτερικη διακοσμηση απο παλιες ταινιες του cinema. Μπηκα μεσα και ρωτησα την ευγενεστατη κοπελιτσα αν ειχαν δωματια.

– Βεβαιως, μου ειπε.
– Τιμη;
– 45 ευρω το δικλινο.
– Μια χαρα. Μονο που εχω ενα ακομα θεματακι. Μηπως εχετε παρκινγκ για τη μηχανη (bike);
– Ναι, μου λεει, μπορειτε να την βαλετε στην πισω αυλη που εχουμε.
– Αι λοβ γιου καργα.

Αφου κουβαλησαμε τις βαλιτσες της μηχανης στο δωματιο κατεβηκα στη ρεσεψιον να ζητησω να παρκαρω την Αυρα στην αυλη.

"Μηχανη;" Η κοπελα με κοιταξε με απορια: "Εννοουσατε μοτοσυκλετα; Αααα, γιατι ειπατε Bike και νομιζα εννοουσατε ποδηλατο. Στην αυλη βγαινει κανεις μονο απο τις εσωτερικες σκαλες."
Πηγα να της πω οτι ισως τα φουλ δερματινα, τα κρανη, μποτες και ολα τα αλλα συμπραγκαλα θα επρεπε να της ειχαν δωσει καποια ενδειξη για το τι απο τα δυο εννοουσα, αλλα σκεφτηκα οτι θα ηταν χαμενος κοπος.

Ισως βλεποντας την απογοητευση μου η κοπελα ανελπιστα εσκυψε κατω απ' τον παγκο και βγαζοντας μια τεραστια αλυσιδα-τσουρεκι μου ειπε: "Μηπως σας κανει αυτο για να δεσετε τη μηχανη σας εξω στο δρομο;" Ηταν οτι επρεπε. Τακτοποιησα τη μηχανη διπλα στην εισοδο του hostel και φυγαμε να δουμε τη πολη.