Ταξιδευτής
Αμετανόητα ονειροπόλος
Μερα 14
København – Gedser (Denmark) – Rostock (Germany) – Wroclaw (Poland)
800 km
Η βραδια περασε με εναν χορταστικο υπνο οποτε το πρωι με βρηκε με πολυ καλυτερη διαθεση απο οτι με ειχε αφησει το προηγουμενο βραδυ.
Η καταιγιδα ειχε δωσει και αυτη τη σειρα της σε εναν καθαρο ουρανο, και ο ηλιος εκανε οτι μπορουσε να στεγνωσει τη λιμνοθαλασσα που καποτε ηταν γρασιδι.
Σκεφτηκα με τρομο τι κουπι –κυριολεκτικα– θα ειχαν τραβηξει οσοι ταλαιπωροι ηταν σε σκηνες τη χθεσινη μερα και καπως ενοιωθα καλυτερα για το κ@λοσπιτο.
Καφεδακι απο τη ρεσεψιον και το ξεψειρισμα–του–ηλιθιου–τουριστα καλα κρατουσε.
– Αν θελετε ενα ποτηρι ειναι 2 ευρω. Αν θελετε ολη την κανατα ειναι 10.
– Οκ. Ευχαριστω. Θα παρω ποτηρι.
Τα ποτηρια ομως που ειχε προχειρα ηταν μονο τα μεγαλα της μπυρας –ξερετε, αυτα τα πλαστικα του μισολιτρου. Ας πουμε λοιπον απλα οτι το "ποτηρι καφε" εβγαλε το διευρο με το παραπανω.
Συμμαζεμα της καμπινας και πρωινο πανω απο τους χαρτες για να καταστρωσουμε το σχεδιο δρασης της ημερας. Το αρχικο σχεδιο ηταν να παμε δυτικα προς το κεντρικο νησι της Δανιας και μεσω Kolding να κατεβουμε προς τα νοτια διασχιζοντας ολο το κυριο ογκο της χωρας και να μπουμε Γερμανια οπου και θα διανυκτερευαμε καπου κοντα στο Αμβουργο.
Ομως μετα τη χθεσινη ψυχρολουσια της καταιγιδας και της τοσο ...εγκαρδιας αντιμετωπισης που ειχα απο οσους Δανους ειχα δει ειλικρινα δεν μου εκανε κεφι να μεινω αλλο στη χωρα αυτη. Ισως να την αδικουσα αλλα αυτη την ωρα ηθελα να ειμαι σε μερη γνωριμα και κοντα σε φιλους.
Γυρισα στην Alicja και της ειπα: "παμε κατευθειαν στο Wroclaw;"
Κοιταζοντας το χαρτη θα μπορουσαμε να κατεβουμε απο εδω που ειμαστε στο νοτιοτερο μερος του νησιου στο Gedser και απο εκει να περασουμε στο Rostock της Γερμανιας με το καραβι –ουσιαστικα γλυτωνοντας το γυρο που θα καναμε αν πηγαιναμε μεσω Odense και του κυριου κορμου της χωρας– και το χρονο/χιλιομετρα που θα ειχαμε κερδισει να τα αξιοποιουσαμε για να φτασουμε απευθειας στην Πολωνια.
Οσο μελετουσα αυτο το πλανο τοσο μου φαινοταν ιδανικο. Τα χιλιομετρα του αρχικου σχεδιου μεχρι το Αμβουργο ηταν περιπου 500. Τα χιλιομετρα μεσω του ακρωτηριου για το Rostock (που ηταν πανω κατω στο ιδιο υψος με το Αμβουργο) ηταν μολις 150 συν το πλοιο. Μια χαρα. Ουτως η αλλως απο εκει και περα ειχαμε την φοβερη Autobahn οπου το φαγωμα των χιλιομετρων θα ηταν ευκολη υποθεση.
Μαζεψαμε το τσαντηρι (γιατι οπου παμε το ωραιοτατο τακτικο δωματιο καταληγει σαν βομβαρδισμενο τοπιο; ), βγαλαμε και μια αναμνηστικη φωτο απο το μικροσκοπικο αλλα οντως πολυ ωραιο bungalow που μας ειχε φιλοξενησει και πηγαμε στη ρεσεψιον να πληρωσουμε.
Εκει φευγαλεα μου περασε η σκεψη να δω την αντοχη της μπαρας εισοδου απεναντι στα 400 κιλα της Αυρας αλλα ειπα να το αφησω να περασει. Εξαλλου η αχωνευτη ειχε φυγει και μια στρουμπουλη χαμογελαστη κοπελιτσα ειχε παρει τη θεση της.
Οταν δε εμαθε οτι ημουν απο Ελλαδα εκανε σαν τρελη: "Ela file, geia sou. Ti kaneis?" Ειχε βλεπετε αγαπουλη στην εξωτικη Drama και ετρεφε μια μεγαλη συμπαθεια προς οτιδηποτε Ελληνικο. Τη ρωτησα για ακτοπλοικες συνδεσεις απο το Gedser για Rostock και αμεσως αρχισε το ψαξιμο στο δικτυο για λεπτομερειες.
Εκει ομως ειπε κατι που μου εκοψε τα ποδια:
– Καθιστε να δουμε αν υπαρχουν καν πλοια λογω της καταιγιδας.
– Της ποιας;
– Α δεν το ξερετε; Υπαρχει ενα τεραστιο μετωπο κακοκαιριας που ερχεται απο τα βορεια. Ηδη η γεφυρα του Oresundsbron ειναι κλειστη και δεν περναει κανενα οχημα.
Ρε τη τυχη μου. Ο Μερφυ δεν ελεγε να μας αφησει ησυχους. Για να κλεισει αυτη η τερατωδης γεφυρα μαλλον μιλουσαμε για πολυ ζορικη κακοκαιρια. Ομως εδω ειχαμε περασει ηδη τοσα και τοσα. Θα μασουσαμε τωρα; Παμε και βλεπουμε –κλασσικα. Καπως ετσι βγηκαμε μουδιασμενοι στο δρομο με κατευθυνση το ακρωτηρι Gedser.
Εδω θα μπορουσα να αρχισω να λεω παλι για το ποσο υπεροχος ηταν ο καιρος mε λιγα συννεφα, εναν λαμπρο ηλιο κλπ κλπ...
...ομως θα ημουν αισχρος ψευτης. Αυτο που ΔΕΝ δειχνουν οι παραπανω φωτογραφιες ηταν τους ΘΥΕΛΛΩΔΕΙΣ ανεμους που επικρατουσαν απο την ωρα που ξεκινησαμε μεχρι την ωρα που μπηκαμε στο αμπαρι του πλοιου για Γερμανια. Πραγματικα δεν εχω τρομαξει ποτε αλλοτε τοσο πολυ στη ζωη μου.
Οι ριπες του ανεμου χτυπουσαν απο τα δεξια με λυσσα και ασταματητα μετακινοντας βιαια τη μηχανη ΚΑΡΦΙ για το αντιθετο ρευμα. Δεν ξερω το ποσες φορες αναγκαστηκα να κοψω ταχυτητα και να φρεναρω γιατι ο ανεμος μας πηγαινε με τον τσαμπουκα στην αντιθετη λωριδα. Αυτο που ξερω ειναι οτι αυτα τα 150 χιλιομετρα μου φανηκαν ατελειωτα.
Μεχρι να φτασουμε παιζει να εχασα και δεκα χρονια απο τη ζωη μου. Προφανως μεσα σε αυτο το σκηνικο το τελευταιο πραγμα στο μυαλο μου ηταν οι φωτογραφιες. Ευτυχως ομως που η Alicja, οντας πιο ηρεμη, για αλλη μια φορα εσωσε την κατασταση αποθανατιζοντας την ομορφη επαρχια της Δανιας.
Η εικονα της εισοδου του λιμανιου ηταν η πιο ομορφη εικονα που ειχα δει στη ζωη μου. Παναγια μου τα ειχαμε καταφερει.
Ισως σκεφτειτε οτι με τετοιο χαμο δεν θα βλεπαμε πολλες αλλες μηχανες στο δρομο, και θα ειχατε δικιο. Ομως ενα τρελο ζευγαρι Πολωνων με μια τσοπερ* αψηφωντας τον καιρο επεστρεφαν και εκεινοι για τη χωρα τους μετα απο ολιγοημερες διακοπες στη Δανια και τους γνωρισαμε στο λιμανι ενω περιμεναμε το πλοιο.
(* Θα πεσει 10w40 να με καψει αλλα τελικα αυτοι οι τσοπεραδες ταξιδευουν πολυ!)
Η πλακα ηταν οτι αρχικα δεν ξερανε οτι η Alicja ειναι Πολωνη οποτε και συζητουσαν μεταξυ τους σε φαση: "Αντε παιδι μου, πηγαινε μιλα στους Ελληνες. Τι το σκεφτεσαι;" Πολυ ωραιοι τυποι. Παροτι πατημενοι σαρανταρηδες και οι δυο δεν μασουσαν μια: σε καθε ευκαιρια καβαλουσαν την τσοπερια και ταξιδευαν οπου τους εκανε κεφι. (Για αλλη μια φορα σκεφτηκα οτι τετοιοι ανθρωποι μας βαζουν τα γυαλια εμας των νεοτερων που για να παμε μεχρι το Λουτρακι πολλες φορες το κανουμε ολοκληρο μεσανατολικο θεμα)
Μεχρι να φτασει το πλοιο ειχαμε χρονο, οποτε καναμε μια μικρη βολτα στο περιποιημενο αλλα καπως αδιαφορο μικρο χωριουδακι...
...και τελικα καταληξαμε σε ενα μαγαζι εκει κοντα για να τσιμπησουμε κατι και να περασει η ωρα.
Τα σηματα πανω στη πορτα ηταν χαρακτηριστικα της εντυπωσης που μου ειχαν δωσει οι Δανοι: οχι σκυλια, οχι κινητα, οχι καπνισμα και σας βλεπουμε. Τα παιδια μεσα στο μαγαζι παντως ηταν ευγενεστατα και βεβαια οι τιμες κλασσικα επιπεδου Χιλτον και πανω...
Αφου περασε η ωρα γυρισαμε να παρουμε τη μηχανη και να περιμενουμε το πλοιο.
Ο κουμανταδορος μας εκανε νοημα να ερθουμε στον καταπελτη και να περιμενουμε εκει ενω το πλοιο εμφανιζοταν εξω απο το λιμανι, ομως ο θηριωδης ανεμος δεν ειχε κοπασει καθολου και χτυπουσε τη μηχανη απο τα δεξια με μανια κανοντας φιλοτιμες προσπαθειες να μας ριξει κατω.
Αν και πατουσα με δυναμη στο εδαφος ενοιωθα σαν να εχει αρπαξει ενα χερι τη μηχανη και να τη σπρωχνει με βια για να πεσει. Μεχρι να δεσει το πλοιο και να ξεκινησουμε να μπουμε μεσα τα ποδια μου ετρεμαν απο την δυναμη που εβαζα για να κρατησω τη μηχανη ορθια.
Απο την αλλη οι Πολωνοι φιλοι μας οντας θηρια και πατωντας χαλαρα κατω (αφου η σελα στις τσοπερ ειναι δυο milko απο το εδαφος) ειχαν καθε λογο να ειναι χαμογελαστοι και ανετοι.
Τα βασανα δεν τελειωσαν μεσα στο πλοιο ομως. Οι ηλιθιοι παρκαδοροι μας εβαλαν να παρκαρουμε στα δεξια του πλοιου με αποτελεσμα βεβαια η δεστρα να τραβαει την Αυρα προς τα δεξια (οπου βεβαια δεν υπηρχε κατι να την κρατησει κοντρα). Ετσι αναγκαστηκα να την κανω μανουβρα στα χερια και να την γυρισω απο την αλλη για να δεθει σωστα. Ευτυχως που ο θηριωδης Πολωνος φιλος ηταν εκει να βοηθησει την κατασταση.
Οι δυο ωρες διασχισης της Βαλτικης με το πλοιο περασαν δυσκολα. Το πλοιο ηταν αρκετα μεγαλο αλλα οι θυελλωδεις ανεμοι το εκαναν να παλατζαρει σαν καρυδοτσουφλο –μια βυθιζοταν μεσα στα κυματα, μια ανεβαινε τερμα επανω. Μια βλεπαμε μονο νερο, μια μονο ουρανο.
Μιλαμε για θαλασσοταραχη, οχι αστεια.
Αιολικο παρκο καταμεσης του πελαγου..
Δενοντας στο Rostock η κατασταση ειχε αλλαξει εντελως. Ο ουρανος ηταν καταγαλανος, ο ανεμος ειχε πλεον κοπασει τελειως και επικρατουσε μια ωραιοτατη καλοκαιρινη ζεστη λες και δεν ειχε συμβει ποτε τιποτα. Αυτο ηταν. Βγηκαμε στην εθνικη και η Αυρα αρχισε να καταπινει τα χιλιομετρα οπως ο Pacman τα καραμελακια.
Ειχε πλεον νυχτωσει οταν φτασαμε στο Cottbus κοντα στα συνορα με την Πολωνια. Μεχρι εδω τα πραγματα ειχαν κυλισει τελεια. Ειχαμε ηδη γραψει πανω απο 350 χιλιομετρα απο το Rostock αλλα δεν νοιωθαμε καμια κουραση. Μπαινοντας ομως στην Πολωνια το σκηνικο αλλαξε αποτομα: οι μεταξενιοι δρομοι των Autobahn εδωσαν τη θεση του σε τσιμεντοπλακες που καθε εικοσι μετρα διακοπτονταν κανοντας τη μηχανη να κοπαναει και να χοροπηδαει σαν κατσικι. Εμεναν 200 χιλιομετρα για τον προορισμο μας αλλα ετσι που πηγαιναμε μεχρι να φτασουμε δεν θα εμενε ουτε το πλαισιο...
Αρκετα βασανιστικα χιλιομετρα αργοτερα σταματησαμε σε ενα βενζιναδικο οπου με φρικη με ενημερωσαν οτι το χαλι αυτο συνεχιζοταν για αλλα 50–60 χιλιομετρα. Μην εχοντας αλλη επιλογη αναγκαστηκα και εβαλα το GPS να παρακαμψει την "εθνικη" και ξεκινησαμε να παμε απο τους επαρχιακους δρομους.
Το σκηνικο ηταν ζοφερο: μεσα στη καταμαυρη νυχτα να διασχιζουμε τους πιο στενους δασικους δρομους που χωραει ο νους. Πολιτισμος πουθενα. Αριστερα και δεξια ατελειωτα τειχη απο δεντρα και ο δρομος στην ευθεια οσο φωτιζαν οι προβολεις χανοταν μεσα στο δασος. Και εμεις βεβαια να μην εχουμε την παραμικρη ιδεα για το που πηγαιναμε.
Ηταν περασμενα μεσανυχτα πλεον και η κουραση της ημερας ειχε αρχισει να μου βγαινει σε εντονο βαθμο. Το μονο που ηθελα ηταν εναν ανοιχτο δρομο, να το καρφωσω και να φαω τα χιλιομετρα για το Wroclaw. Αντι για αυτο ομως πηγαιναμε με 40–50 ολο και πιο βαθια στο δασος και απλα ελπιζαμε οτι το GPS ηξερε που μας παει.
Σε ενα σημειο εφτασα σε οριακο επιπεδο. Το GPS ηθελε να στριψουμε μεσω ενος χωματοδρομου και εγω αμφιβαλλοντας για την επιλογη του αποφασισα να συνεχισω ευθεια. Το μονο που καταφερα ηταν να χαθουμε τελειως. Φτασαμε σε ενα οικισμο με μια χουφτα σπιτακια και εκει πλεον δεν αντεξα αλλο. Πονουσα σε ολο μου το σωμα, και ηθελα να πεταξω τη μηχανη και να πατησω ενα κουμπι και να βρισκομαι στο σπιτι ξαπλωμενος. "Δεν αντεχω αλλο. Πως θα βγουμε απο αυτο το λαβυρινθο ρε .@@$$#%#%# μου."
Οι φωνες ομως δεν βοηθουσαν σε κατι. Πηρα βαθια ανασσα, και γυρισα στο χωματοδρομο. Ευτυχως το χωματινο κομματι ηταν μολις λιγα μετρα και η συνεχεια ηταν ευκολη. Οι μικροι δασικοι δρομοι μας εβγαλαν τελικα στους μεγαλυτερους επαρχιακους που μας οδηγησαν στον προορισμο μας. Η ωρα ηταν 2 το πρωι οταν με ανακουφιση μπηκαμε στο σπιτι. Ενα περιεργο συναισθημα με κυριεψε. Μια εντονη χαρα, οπως οταν εχεις μολις φερει εις περας μια μεγαλη και δυσκολη δουλεια μετα απο καιρο. Κοιταξα το GPS. Ειχαμε κανει 800 χιλιομετρα σημερα, ταξιδευοντας ουσιαστικα ολη τη μερα σε ολων των ειδων τους δρομους. Oχι και ασχημα.
København – Gedser (Denmark) – Rostock (Germany) – Wroclaw (Poland)
800 km
Η βραδια περασε με εναν χορταστικο υπνο οποτε το πρωι με βρηκε με πολυ καλυτερη διαθεση απο οτι με ειχε αφησει το προηγουμενο βραδυ.
Η καταιγιδα ειχε δωσει και αυτη τη σειρα της σε εναν καθαρο ουρανο, και ο ηλιος εκανε οτι μπορουσε να στεγνωσει τη λιμνοθαλασσα που καποτε ηταν γρασιδι.
Σκεφτηκα με τρομο τι κουπι –κυριολεκτικα– θα ειχαν τραβηξει οσοι ταλαιπωροι ηταν σε σκηνες τη χθεσινη μερα και καπως ενοιωθα καλυτερα για το κ@λοσπιτο.
Καφεδακι απο τη ρεσεψιον και το ξεψειρισμα–του–ηλιθιου–τουριστα καλα κρατουσε.
– Αν θελετε ενα ποτηρι ειναι 2 ευρω. Αν θελετε ολη την κανατα ειναι 10.
– Οκ. Ευχαριστω. Θα παρω ποτηρι.
Τα ποτηρια ομως που ειχε προχειρα ηταν μονο τα μεγαλα της μπυρας –ξερετε, αυτα τα πλαστικα του μισολιτρου. Ας πουμε λοιπον απλα οτι το "ποτηρι καφε" εβγαλε το διευρο με το παραπανω.
Συμμαζεμα της καμπινας και πρωινο πανω απο τους χαρτες για να καταστρωσουμε το σχεδιο δρασης της ημερας. Το αρχικο σχεδιο ηταν να παμε δυτικα προς το κεντρικο νησι της Δανιας και μεσω Kolding να κατεβουμε προς τα νοτια διασχιζοντας ολο το κυριο ογκο της χωρας και να μπουμε Γερμανια οπου και θα διανυκτερευαμε καπου κοντα στο Αμβουργο.
Ομως μετα τη χθεσινη ψυχρολουσια της καταιγιδας και της τοσο ...εγκαρδιας αντιμετωπισης που ειχα απο οσους Δανους ειχα δει ειλικρινα δεν μου εκανε κεφι να μεινω αλλο στη χωρα αυτη. Ισως να την αδικουσα αλλα αυτη την ωρα ηθελα να ειμαι σε μερη γνωριμα και κοντα σε φιλους.
Γυρισα στην Alicja και της ειπα: "παμε κατευθειαν στο Wroclaw;"
Κοιταζοντας το χαρτη θα μπορουσαμε να κατεβουμε απο εδω που ειμαστε στο νοτιοτερο μερος του νησιου στο Gedser και απο εκει να περασουμε στο Rostock της Γερμανιας με το καραβι –ουσιαστικα γλυτωνοντας το γυρο που θα καναμε αν πηγαιναμε μεσω Odense και του κυριου κορμου της χωρας– και το χρονο/χιλιομετρα που θα ειχαμε κερδισει να τα αξιοποιουσαμε για να φτασουμε απευθειας στην Πολωνια.
Οσο μελετουσα αυτο το πλανο τοσο μου φαινοταν ιδανικο. Τα χιλιομετρα του αρχικου σχεδιου μεχρι το Αμβουργο ηταν περιπου 500. Τα χιλιομετρα μεσω του ακρωτηριου για το Rostock (που ηταν πανω κατω στο ιδιο υψος με το Αμβουργο) ηταν μολις 150 συν το πλοιο. Μια χαρα. Ουτως η αλλως απο εκει και περα ειχαμε την φοβερη Autobahn οπου το φαγωμα των χιλιομετρων θα ηταν ευκολη υποθεση.
Μαζεψαμε το τσαντηρι (γιατι οπου παμε το ωραιοτατο τακτικο δωματιο καταληγει σαν βομβαρδισμενο τοπιο; ), βγαλαμε και μια αναμνηστικη φωτο απο το μικροσκοπικο αλλα οντως πολυ ωραιο bungalow που μας ειχε φιλοξενησει και πηγαμε στη ρεσεψιον να πληρωσουμε.
Εκει φευγαλεα μου περασε η σκεψη να δω την αντοχη της μπαρας εισοδου απεναντι στα 400 κιλα της Αυρας αλλα ειπα να το αφησω να περασει. Εξαλλου η αχωνευτη ειχε φυγει και μια στρουμπουλη χαμογελαστη κοπελιτσα ειχε παρει τη θεση της.
Οταν δε εμαθε οτι ημουν απο Ελλαδα εκανε σαν τρελη: "Ela file, geia sou. Ti kaneis?" Ειχε βλεπετε αγαπουλη στην εξωτικη Drama και ετρεφε μια μεγαλη συμπαθεια προς οτιδηποτε Ελληνικο. Τη ρωτησα για ακτοπλοικες συνδεσεις απο το Gedser για Rostock και αμεσως αρχισε το ψαξιμο στο δικτυο για λεπτομερειες.
Εκει ομως ειπε κατι που μου εκοψε τα ποδια:
– Καθιστε να δουμε αν υπαρχουν καν πλοια λογω της καταιγιδας.
– Της ποιας;
– Α δεν το ξερετε; Υπαρχει ενα τεραστιο μετωπο κακοκαιριας που ερχεται απο τα βορεια. Ηδη η γεφυρα του Oresundsbron ειναι κλειστη και δεν περναει κανενα οχημα.
Ρε τη τυχη μου. Ο Μερφυ δεν ελεγε να μας αφησει ησυχους. Για να κλεισει αυτη η τερατωδης γεφυρα μαλλον μιλουσαμε για πολυ ζορικη κακοκαιρια. Ομως εδω ειχαμε περασει ηδη τοσα και τοσα. Θα μασουσαμε τωρα; Παμε και βλεπουμε –κλασσικα. Καπως ετσι βγηκαμε μουδιασμενοι στο δρομο με κατευθυνση το ακρωτηρι Gedser.
Εδω θα μπορουσα να αρχισω να λεω παλι για το ποσο υπεροχος ηταν ο καιρος mε λιγα συννεφα, εναν λαμπρο ηλιο κλπ κλπ...
...ομως θα ημουν αισχρος ψευτης. Αυτο που ΔΕΝ δειχνουν οι παραπανω φωτογραφιες ηταν τους ΘΥΕΛΛΩΔΕΙΣ ανεμους που επικρατουσαν απο την ωρα που ξεκινησαμε μεχρι την ωρα που μπηκαμε στο αμπαρι του πλοιου για Γερμανια. Πραγματικα δεν εχω τρομαξει ποτε αλλοτε τοσο πολυ στη ζωη μου.
Οι ριπες του ανεμου χτυπουσαν απο τα δεξια με λυσσα και ασταματητα μετακινοντας βιαια τη μηχανη ΚΑΡΦΙ για το αντιθετο ρευμα. Δεν ξερω το ποσες φορες αναγκαστηκα να κοψω ταχυτητα και να φρεναρω γιατι ο ανεμος μας πηγαινε με τον τσαμπουκα στην αντιθετη λωριδα. Αυτο που ξερω ειναι οτι αυτα τα 150 χιλιομετρα μου φανηκαν ατελειωτα.
Μεχρι να φτασουμε παιζει να εχασα και δεκα χρονια απο τη ζωη μου. Προφανως μεσα σε αυτο το σκηνικο το τελευταιο πραγμα στο μυαλο μου ηταν οι φωτογραφιες. Ευτυχως ομως που η Alicja, οντας πιο ηρεμη, για αλλη μια φορα εσωσε την κατασταση αποθανατιζοντας την ομορφη επαρχια της Δανιας.
Η εικονα της εισοδου του λιμανιου ηταν η πιο ομορφη εικονα που ειχα δει στη ζωη μου. Παναγια μου τα ειχαμε καταφερει.
Ισως σκεφτειτε οτι με τετοιο χαμο δεν θα βλεπαμε πολλες αλλες μηχανες στο δρομο, και θα ειχατε δικιο. Ομως ενα τρελο ζευγαρι Πολωνων με μια τσοπερ* αψηφωντας τον καιρο επεστρεφαν και εκεινοι για τη χωρα τους μετα απο ολιγοημερες διακοπες στη Δανια και τους γνωρισαμε στο λιμανι ενω περιμεναμε το πλοιο.
(* Θα πεσει 10w40 να με καψει αλλα τελικα αυτοι οι τσοπεραδες ταξιδευουν πολυ!)
Η πλακα ηταν οτι αρχικα δεν ξερανε οτι η Alicja ειναι Πολωνη οποτε και συζητουσαν μεταξυ τους σε φαση: "Αντε παιδι μου, πηγαινε μιλα στους Ελληνες. Τι το σκεφτεσαι;" Πολυ ωραιοι τυποι. Παροτι πατημενοι σαρανταρηδες και οι δυο δεν μασουσαν μια: σε καθε ευκαιρια καβαλουσαν την τσοπερια και ταξιδευαν οπου τους εκανε κεφι. (Για αλλη μια φορα σκεφτηκα οτι τετοιοι ανθρωποι μας βαζουν τα γυαλια εμας των νεοτερων που για να παμε μεχρι το Λουτρακι πολλες φορες το κανουμε ολοκληρο μεσανατολικο θεμα)
Μεχρι να φτασει το πλοιο ειχαμε χρονο, οποτε καναμε μια μικρη βολτα στο περιποιημενο αλλα καπως αδιαφορο μικρο χωριουδακι...
...και τελικα καταληξαμε σε ενα μαγαζι εκει κοντα για να τσιμπησουμε κατι και να περασει η ωρα.
Τα σηματα πανω στη πορτα ηταν χαρακτηριστικα της εντυπωσης που μου ειχαν δωσει οι Δανοι: οχι σκυλια, οχι κινητα, οχι καπνισμα και σας βλεπουμε. Τα παιδια μεσα στο μαγαζι παντως ηταν ευγενεστατα και βεβαια οι τιμες κλασσικα επιπεδου Χιλτον και πανω...
Αφου περασε η ωρα γυρισαμε να παρουμε τη μηχανη και να περιμενουμε το πλοιο.
Ο κουμανταδορος μας εκανε νοημα να ερθουμε στον καταπελτη και να περιμενουμε εκει ενω το πλοιο εμφανιζοταν εξω απο το λιμανι, ομως ο θηριωδης ανεμος δεν ειχε κοπασει καθολου και χτυπουσε τη μηχανη απο τα δεξια με μανια κανοντας φιλοτιμες προσπαθειες να μας ριξει κατω.
Αν και πατουσα με δυναμη στο εδαφος ενοιωθα σαν να εχει αρπαξει ενα χερι τη μηχανη και να τη σπρωχνει με βια για να πεσει. Μεχρι να δεσει το πλοιο και να ξεκινησουμε να μπουμε μεσα τα ποδια μου ετρεμαν απο την δυναμη που εβαζα για να κρατησω τη μηχανη ορθια.
Απο την αλλη οι Πολωνοι φιλοι μας οντας θηρια και πατωντας χαλαρα κατω (αφου η σελα στις τσοπερ ειναι δυο milko απο το εδαφος) ειχαν καθε λογο να ειναι χαμογελαστοι και ανετοι.
Τα βασανα δεν τελειωσαν μεσα στο πλοιο ομως. Οι ηλιθιοι παρκαδοροι μας εβαλαν να παρκαρουμε στα δεξια του πλοιου με αποτελεσμα βεβαια η δεστρα να τραβαει την Αυρα προς τα δεξια (οπου βεβαια δεν υπηρχε κατι να την κρατησει κοντρα). Ετσι αναγκαστηκα να την κανω μανουβρα στα χερια και να την γυρισω απο την αλλη για να δεθει σωστα. Ευτυχως που ο θηριωδης Πολωνος φιλος ηταν εκει να βοηθησει την κατασταση.
Οι δυο ωρες διασχισης της Βαλτικης με το πλοιο περασαν δυσκολα. Το πλοιο ηταν αρκετα μεγαλο αλλα οι θυελλωδεις ανεμοι το εκαναν να παλατζαρει σαν καρυδοτσουφλο –μια βυθιζοταν μεσα στα κυματα, μια ανεβαινε τερμα επανω. Μια βλεπαμε μονο νερο, μια μονο ουρανο.
Μιλαμε για θαλασσοταραχη, οχι αστεια.
Αιολικο παρκο καταμεσης του πελαγου..
Δενοντας στο Rostock η κατασταση ειχε αλλαξει εντελως. Ο ουρανος ηταν καταγαλανος, ο ανεμος ειχε πλεον κοπασει τελειως και επικρατουσε μια ωραιοτατη καλοκαιρινη ζεστη λες και δεν ειχε συμβει ποτε τιποτα. Αυτο ηταν. Βγηκαμε στην εθνικη και η Αυρα αρχισε να καταπινει τα χιλιομετρα οπως ο Pacman τα καραμελακια.
Ειχε πλεον νυχτωσει οταν φτασαμε στο Cottbus κοντα στα συνορα με την Πολωνια. Μεχρι εδω τα πραγματα ειχαν κυλισει τελεια. Ειχαμε ηδη γραψει πανω απο 350 χιλιομετρα απο το Rostock αλλα δεν νοιωθαμε καμια κουραση. Μπαινοντας ομως στην Πολωνια το σκηνικο αλλαξε αποτομα: οι μεταξενιοι δρομοι των Autobahn εδωσαν τη θεση του σε τσιμεντοπλακες που καθε εικοσι μετρα διακοπτονταν κανοντας τη μηχανη να κοπαναει και να χοροπηδαει σαν κατσικι. Εμεναν 200 χιλιομετρα για τον προορισμο μας αλλα ετσι που πηγαιναμε μεχρι να φτασουμε δεν θα εμενε ουτε το πλαισιο...
Αρκετα βασανιστικα χιλιομετρα αργοτερα σταματησαμε σε ενα βενζιναδικο οπου με φρικη με ενημερωσαν οτι το χαλι αυτο συνεχιζοταν για αλλα 50–60 χιλιομετρα. Μην εχοντας αλλη επιλογη αναγκαστηκα και εβαλα το GPS να παρακαμψει την "εθνικη" και ξεκινησαμε να παμε απο τους επαρχιακους δρομους.
Το σκηνικο ηταν ζοφερο: μεσα στη καταμαυρη νυχτα να διασχιζουμε τους πιο στενους δασικους δρομους που χωραει ο νους. Πολιτισμος πουθενα. Αριστερα και δεξια ατελειωτα τειχη απο δεντρα και ο δρομος στην ευθεια οσο φωτιζαν οι προβολεις χανοταν μεσα στο δασος. Και εμεις βεβαια να μην εχουμε την παραμικρη ιδεα για το που πηγαιναμε.
Ηταν περασμενα μεσανυχτα πλεον και η κουραση της ημερας ειχε αρχισει να μου βγαινει σε εντονο βαθμο. Το μονο που ηθελα ηταν εναν ανοιχτο δρομο, να το καρφωσω και να φαω τα χιλιομετρα για το Wroclaw. Αντι για αυτο ομως πηγαιναμε με 40–50 ολο και πιο βαθια στο δασος και απλα ελπιζαμε οτι το GPS ηξερε που μας παει.
Σε ενα σημειο εφτασα σε οριακο επιπεδο. Το GPS ηθελε να στριψουμε μεσω ενος χωματοδρομου και εγω αμφιβαλλοντας για την επιλογη του αποφασισα να συνεχισω ευθεια. Το μονο που καταφερα ηταν να χαθουμε τελειως. Φτασαμε σε ενα οικισμο με μια χουφτα σπιτακια και εκει πλεον δεν αντεξα αλλο. Πονουσα σε ολο μου το σωμα, και ηθελα να πεταξω τη μηχανη και να πατησω ενα κουμπι και να βρισκομαι στο σπιτι ξαπλωμενος. "Δεν αντεχω αλλο. Πως θα βγουμε απο αυτο το λαβυρινθο ρε .@@$$#%#%# μου."
Οι φωνες ομως δεν βοηθουσαν σε κατι. Πηρα βαθια ανασσα, και γυρισα στο χωματοδρομο. Ευτυχως το χωματινο κομματι ηταν μολις λιγα μετρα και η συνεχεια ηταν ευκολη. Οι μικροι δασικοι δρομοι μας εβγαλαν τελικα στους μεγαλυτερους επαρχιακους που μας οδηγησαν στον προορισμο μας. Η ωρα ηταν 2 το πρωι οταν με ανακουφιση μπηκαμε στο σπιτι. Ενα περιεργο συναισθημα με κυριεψε. Μια εντονη χαρα, οπως οταν εχεις μολις φερει εις περας μια μεγαλη και δυσκολη δουλεια μετα απο καιρο. Κοιταξα το GPS. Ειχαμε κανει 800 χιλιομετρα σημερα, ταξιδευοντας ουσιαστικα ολη τη μερα σε ολων των ειδων τους δρομους. Oχι και ασχημα.
Τελευταία επεξεργασία:
