Long Way Round Europe 2010: Κυνηγώντας όνειρα σε 13 χώρες...

[Ταξιδευτής]

Krakow

Γυρω απο την παλια πολη της Κρακοβιας υπαρχει το Planty: ενα μεγαλη μακροστενη λωριδα παρκου που ξεκιναει και τελειωνει στο λοφο του καστρου Wawel και κυκλωνει εντελως το ιστορικο κεντρο.
Αγαπημενη συνηθεια των ντοπιων οταν ειναι καλος ο καιρος ειναι να καθονται εδω και να κανουν πικνικ με τις οικογενειες τους, αλλα τωρα δεν βλεπαμε και πολλους τριγυρω.

Εδω τα παρκα ηταν γεματα απο τετοιες απιθανες λεπτομερειες.

Αν και πολλες Πολωνικες πολεις εχουν ως επικεντρο ενα ομορφο ιστορικο κεντρο, καμια δεν μπορει να συγκριθει με την ομορφια που εκπεμπει η Κρακοβια με τοση ανεση.

Με την γλυκυτατη ιστορια για την προελευση της μετα την μυθικη εξοντωση ενος δρακου που καταδυναστευε την περιοχη, και με το θαυματουργο τροπο που η πολη γλυτωσε απο τους βομβαρδισμους του 2ου ΠΠ, εμοιαζε να εχει το κοκκαλακι της νυχτεριδας.

Σαν αποτελεσμα αυτων, η πολη ηταν γεματη απο κτηρια και πετρινα δρομακια που χρονολογουνταν απο το μεσαιωνα και βεβαια κορωνιδα αυτων ηταν το εκπληκτικο καστρο Wawel στην κορυφη του λοφου στο κεντρο της πολης.

Εμεις τωρα πηγαιναμε για το κεντρικο σημειο επισκεψης καθε τουριστα που ερχεται στην πολη: το Rynek Glowny, την μεγαλυτερη μεσαιωνικη πλατεια σε ολη την Ευρωπη.

Φθανοντας εκει δεν ηξερα που να πρωτοκοιταξω. Στην ακρη της πλατειας ο τεραστιος ναος της St Mary, χτισμενος το 14ο αιωνα στεκοταν επιβλητικος...

Στο κεντρο της πλατειας δεσποζε το Sukiennice, ενα κτηριο του 16ου αιωνα που ξεκινησε τη ζωη του ως δυο τοιχοι οπου ντοπιοι εμποροι αποθηκευαν τις πραματιες τους τη νυχτα. Την τωρινη του εμφανιση τη χρωστουσε στον οραματιστη Ιταλο αρχιτεκτονα Giovanni il Mosca που το 16ο αιωνα προσθεσε την οροφη και ολες τις διακοσμησεις, ενω μερικες ακομα προστεθηκαν τον 19ο αιωνα. Εδω ερχοταν ολη η αριστοκρατια της εποχης για να αγορασει ακριβα υφασματα, αλλα ο χωρος κατα καιρους χρησιμοποιηθηκε και για αλλους σκοπους.

Ο πιο διασημος θαμωνας του Sukiennice ηταν ο ιδιος ο Lenin που συχναζε στο καφε Noworolski που δουλευει ακομα και σημερα, ενω ο υπολοιπος χωρος τωρα φιλοξενουσε μικρα μαγαζακια με αναμνηστικα ολων των ειδων.

Αποφασισαμε να παμε να ριξουμε μια πιο κοντινη ματια. Το κτηριο ειχε αναπαλαιωθει με πολυ μερακι και με προσοχη στη λεπτομερεια: στην εισοδο της αγορας οπως βλεπετε ειχαν διασωσει καποιες διαφημιστικες πινακιδες της παλιας εποχης. Τοτε δεν υπηρχαν πλαστικες πινακιδες –ζωγραφιζαν λοιπον τις επιγραφες τους στους τοιχους.

Μεσα η αγορα ηταν φωτεινη και πολυχρωμη, αλλα για εμενα την παρασταση εκλεβε το ιδιο το κτηριο και οι λεπτομερειες του.

Χωρις αυτο βεβαια να σημαινει οτι δεν θα τιμουσαμε δεοντως τα αναμνηστικα που βλεπαμε γυρω μας.

Στο μεταξυ η βροχη ειχε πλεον σταματησει και βγηκαμε εξω για να αντικρυσουμε ενα υπεροχο θεαμα στον ουρανο..

Η νυχτα επεφτε σιγα σιγα και τα φωτα εκαναν την πολη να μοιαζει ακομα πιο ομορφη.

Τριγυρω εβλεπα τωρα παντου τουριστες να ξεμυτιζουν σαν τα σαλιγκαρια μετα τη βροχη.

Τωρα ειχαμε την ευκαιρια να περπατησουμε στην πολη πιο ανετα.

Καποια στιγμη φτασαμε στην πιο διασημη εισοδο της παλιας πολης: την Gate Florian, μια εξαιρετικα διατηρημενη πυλη του 14ου αιωνα.

Ολα αυτα ομως θα τα βλεπαμε πιο καλα στο φως της ημερας. Τωρα τα στομαχια γουργουριζαν και το μεγαλυτερο αξιοθεατο φανταζε το φεστιβαλ Pierogi που ολως τυχαιως γινοταν εκεινες τις μερες στην πολη. Οι Πολωνοι εχουν υπεροχη κουζινα, και μια απο τις καλυτερες λιχουδιες για εμενα ηταν τα Pierogi: Μικρα ζυμαρενια σφολιατακια που ειτε τα εβραζαν (και γινονταν κατι σαν pasta) ειτε τα τηγανιζαν και μεσα ειχαν διαφορες γεμισεις: σπανακι, μανιταρια, λαχανικα, κιμα, κρεμμυδι. Αυτο για τους Πολωνους αποτελει ενα πολυ οικονομικο και χορταστικο γρηγορο φαγητο –ενα μακρυνο αναλογο θα ηταν ισως το δικο μας σουβλακι.

Το φεστιβαλ Pierogi ομως οταν φτασαμε εκλεινε για το βραδυ οποτε θα επρεπε να βρουμε καπου αλλου να κατσουμε. Εγω στο νου μου ειχα οπως παντα μικρα γραφικα μαγαζακια, μακρυα απο τα τουριστικα μερη (και τις αντιστοιχα ...τουριστικες τιμες), ομως που θα βρισκαμε κατι τετοιο;

Τελικα μετα απο αρκετο ποδαροδρομο και πανω που ειχα αρχισει να απελπιζομαι οτι θα τη βγαλουμε με κανενα σαντουιτς και πατατακια, την λυση την εδωσε ο τουριστικος οδηγος. Ανεφερε για ενα πολυ μικρο μαγαζακι μερικα στενα πιο πανω απο το ιστορικο κεντρο το οποιο σερβιρε μονο Pierogi σε ενα γραφικο περιβαλλον. Τελεια.

Το μαγαζακι ηταν ετσι ακριβως οπως ανεφερε ο οδηγος: μικρο, ακρως γραφικο, με ολων των ειδων τα Pierogi και το καλυτερο; ακρως οικονομικο. 3 διαφορετικα πιατα και τα σχετικα ποτα και πληρωσαμε 7 ευρω. Αφου φαγαμε, ηπιαμε και ξεκουραστηκαμε ηταν πλεον καιρος να συρουμε τα πτωματα μας στο δρομο για το hostel, χορτασμενοι μεταφορικα και κυριολεκτικα.

 

[Ταξιδευτής]

Μερα 6
Krakow – Wygryny, Mazuri Lakes (Poland)
537 km

Το πρωι κατεβηκαμε με ανανεωμενη διαθεση για πρωινο στο εξαιρετικα ομορφο κουζινακι του hostel. Το μερος εσφυζε απο ζωη και ζωντανια. Εδω ΟΗΕ λεμε. Ολες οι χωρες του κοσμου σμιγουν σε μερη σαν και αυτα.

Πιασαμε τραπεζακι διπλα στο παραθυρο και κατσαμε να απολαυσουμε το πρωινο μας και να σχεδιασουμε τη μερα μας.

Σημερα ο βασικος στοχος ηταν να "φαμε" χιλιομετρα. Βλεπετε, αφου θελαμε να δουμε τις χωρες της Βαλτικης αυτο σημαινε οτι επρεπε να διασχισουμε ολη τη Πολωνια προς το βορρα. Οταν ομως η χωρα ειναι 3 φορες οσο η Ελλαδα, αυτο ειναι πιο ευκολο να το λες παρα να το κανεις. Το να μπουμε σημερα στη Λιθουανια θα ηταν υπερβολικα αισιοδοξο σχεδιο, μιας που απο την Κρακοβια απειχε 900 χιλιομετρα, τα περισσοτερα απο τα οποια σε επαρχιακους δρομους. Οποτε η διανυκτερευση καπου στη διαδρομη ηταν μονοδρομος.

Ομως δεν θα καναμε μια τυχαια σταση. Ο προορισμος για σημερα ηταν πολυ ιδιαιτερος: H περιοχη Mazury, μια μεγαλη εκταση στην Βορειοανατολικη Πολωνια, περλαμβανοντας δυο χιλιαδες μικρες και μεγαλυτερες λιμνες. Οι Πολωνοι τη λενε "Kraina Tysiąca Jezior" (περιοχη των χιλιων λιμνων) και οχι τυχαια.

Περα απο τις λιμνες, 30% της συνολικης εκτασης ειναι καλυμμενη απο πυκνα δαση, οποτε ειναι ευκολο να καταλαβει κανεις γιατι αποτελει μεγαλη τουριστικη ατραξιον για χιλιαδες ανθρωπους καθε χρονο. Μιας που η αποσταση μεχρι εκει ηταν πανω απο 500 χιλιομετρα, και αφου θα φταναμε εκει αργα, δεν ειχε νοημα να ψαχνουμε για κατασκηνωση. Ετσι η Alicja ειχε ηδη ψαξει μεσω internet και μας ειχε κλεισει δωματιο σε ενα πολυ ομορφο αγροκτημα στο χωριουδακι Wygryny, στην καρδια των λιμνων.

Αν βεβαια ηξερα τι θα συναντουσαμε στη πορεια δεν θα κλειναμε ποτε δωματιο εκει πανω αλλα η αγνοια ειναι ευτυχια λενε, και τωρα σιγουρα ημουν ευτυχισμενος. Εξω ενας λαμπερος ηλιος ελουζε τα παντα και σε προκαλουσε για περιπατο και χαζι στην πολη.

Ετσι πηραμε παλι το δρομο για το Rynek Glowny και το ιστορικο κεντρο. Δεν θα ξεμπερδευε ετσι ευκολα με μας.

Και να 'μαστε παλι στο παρκο Planty. Αξιζει να σημειωθει οτι το Planty εχει εκταση 210 στρεμματων και χρονολογειται απο το 19ο αιωνα.

Ποσο διαφορετικα μοιαζουν ολα στο φως της ημερας.

Αυτη τη φορα ανεβηκαμε προς τη πανω πλευρα του παρκου φτανοντας στην Florian Gate που ειχαμε δει λιγο χθες το βραδυ.

Το μερος αυτο ειναι σημειο συγκεντρωσης για πολλους πλανοδιους μουσικους, ζωγραφους, χειροτεχνες. Εμεις βρηκαμε εκει αυτους τους γλυκυτατους ηλικιωμενους να παιζουν υπεροχες Πολωνικες μελωδιες φορωντας τις παραδοσιακες φορεσιες της περιοχης. Αληθινα υπεροχοι.

Καθε γωνια της πολης σου θυμιζε την αγαπη που τρεφουν οι Πολωνοι για τη θρησκεια και το σεβασμο που τρεφουν προς τις πολεις τους.

Περασαμε την πυλη και στο βαθος φαινοταν ο εντυπωσιακος Γοτθικος ναος της St Mary.

Με το ναο σημαδι στο βαθος προχωρησαμε μεσα στα στενακια της πολης...

Συντομα ημασταν στην τεραστια μεσαιωνικη πλατεια της Κρακοβιας.
Στα δεξια δεσποζε το πανεμορφο Cloth Hall.

Στ' αριστερα μας στεκοταν ο πανυψηλος και επιβλητικος ναος της St Mary Basilica.

Ο γοτθικος αυτος ναος τελειωσε στα μεσα του 14ου αιωνα και περιλαμβανει 2 ανισομεγεθεις πυργους. Καθε μια ωρα απο τον υψηλοτερο πυργο ακουγεται το Hejnał mariacki, ενα αργο στρατιωτικο σαλπισμα. Η μελωδια αυτη διακοπτεται αποτομα στα μισα προς τιμη του διασημου σαλπιγκτη του 13ου αιωνα, που τρυπηθηκε στο λαιμο απο ενα βελος ενω επαιζε τη μελωδια αυτη ως συναγερμο για την εισβολη των Ταταρων στην πολη. Ο θρυλος λεει οτι απο το 1241 μεχρι σημερα το σαλπισμα δεν σταματησε ποτε να παιζει. Ιδιαιτερα το μεσημεριανο σαλπισμα ακουγεται σε ολη την Πολωνια και μαλιστα μεταδιδεται ζωντανα και στο εξωτερικο απο Πολωνικο σταθμο εθνικης εμβελειας.

Στο εσωτερικο του ναου μεταξυ εκπληκτικων αγαλματων και εικονων, ξεχωριστη θεση εχει το εκπληκτικο εργο του Γερμανου καλλιτεχνη του 15ου αιωνα Veit Stoss. Με 12 ολοκληρα χρονια για να ολοκληρωθει, το γιγαντιαιο αριστουργημα του Stoss απεικονιζει την Παρθενο Μαρια μεταξυ των Αποστολων και ειναι το ωραιοτερο γοτθικο εργο στην Πολωνια και το μεγαλυτερο σε ολοκληρη την Ευρωπη.

(φωτο απο το δικτυο)


Απ' εξω παλι, ο συνδιασμος υπεροχων αισθητικα λεπτομερειων με τις ομορφες κλασσικες μελωδιες απο μια ομορφη βιολονιστρια εφτιαχναν ενα τελειο σκηνικο.

Αφησαμε πισω μας την κεντρικη πλατεια και συνεχισαμε προς την ακρη του ιστορικου κεντρου.

Ηταν ωρα να δουμε το μεγαλυτερο αξιοθεατο της πολης: το λοφο του Wawel και το καστρο.

Ο λοφος του Wawel και το Βασιλικο Καστρο αποτελουν εθνικα συμβολα πατριωτισμου, δυναμης και ενοτητας για τους Πολωνους. Εδω κατασκευαστηκε ο πρωτος καθεδρικος ναος της πολης το 1000 μΧ, με πολλες αλλαγες και προσθηκες ανα τους αιωνες.

Επισης, εδω ηταν η κυρια κατοικια της Πολωνικης βασιλικης οικογενειας απο τον 11ο μεχρι τον 17ο αιωνα και μερος ταφης πολλων βασιλεων και εθνικων ηρωων.

Το καστρο αποτελειται απο ενα συμπλεγμα κτηριων πανω στο λοφο που περικλειονται απο οχυρωσεις. Ναοι, πυργοι, μεσαιωνικα κτηρια. Ειναι μια ολοκληρη μικρη πολιτεια.

Αξιοθεατα αποτελουν ο εντυπωσιακος καθεδρικος ναος με τις μαγευτικες λεπτομερειες του.

Η θεα απο το λοφο που ηταν απλα μαγευτικη.

Πισω απο αυτη τη πυλη, η βασιλικη αυλη απλωνοταν σε ολο της το μεγαλειο.

Περιπλανοιωμουν στο χωρο οπου ειχαν περπατησει βασιλιαδες και ευγενεις ιπποτες και ενοιωσα να πηγαινω πισω στο χρονο. Ξαφνικα ημουν και γω ενας ιπποτης που ειχε ερθει στο καστρο να βρει την πριγκιπισσα του.

 

[Ταξιδευτής]

Ομως δεν ειχαμε τελειωσει, γιατι καραδοκουσε ο Smok Wawelski... Ο θρυλος λεει οτι ο Smok Wawelski ηταν ενας ιδιαιτερα κακοτροπος δρακος που ζουσε σε μια σπηλια κατω απο το λοφο του Wawel και του οποιου τα χομπυ περιλαμβαναν την τρομοκρατια της τοπικης πανιδας και καμιας παρθενας που βρισκοταν στο δρομο του.

Φυσικα, ο κλασσικος αρρενωπος ηρωας σταλθηκε για να κανονισει το προβλημα. Συνδιαζοντας πονηρια και θαρρος, ο νεος Krak (που ολως τυχαιως ειναι και ο ιδρυτης της πολης) εξαπατησε τον δρακο Smok ωστε να φαει ενα προβατο παραγεμισμενο με πισσα και θειαφι. Το αποτελεσμα ηταν εκρηκτικο, και ζησαν αυτοι καλα και οι αλλοι καλυτερα.

Η σπηλια του δρακου οντως υπαρχει κατω απο το λοφο –μαλιστα κατα το μεσαιωνα λειτουργουσε ως πονηρο μπαρ με γυναικες .χαλαρων ηθων– και ειναι ανοιχτο για περιηγησεις απο επισκεπτες. Ετσι ξεκινησαμε για τη σπηλια του δρακου λοιπον.

Μια πολυ στενη και στριφογυριστη σκαλα στην οποια μετα βιας χωρουσε ενας ανθρωπος κατεβαινε ατελειωτα στα εγκατα της γης για να μας βγαλει τελικα στη περιφημη σπηλια.

Υπηρχαν διαφοροι θαλαμοι, αλλοι μικροτεροι και αλλοι μεγαλυτεροι, αλλα ολοι τους εντυπωσιακοι.

Το σκηνικο ηταν ακρως ατμοσφαιρικο. Αν εβγαινε ο δρακος απο καμια γωνια δεν θα μου εκανε καμια εκπληξη.

Μπορει το δρακο να μην τον βρηκαμε, ομως στην εξοδο του σπηλαιου μας περιμενε το αγαλμα του..

Με την καθοδο στο σπηλαιο βρεθηκαμε εξω απο το καστρο και ακριβως στις οχθες του ποταμου Wisla που διασχιζει την πολη. Ειχε αρχισει να μεσημεριαζει και ειχαμε υποσχεθει να αδειασουμε το δωματιο πριν τις 12, οποτε γυρισαμε στα γρηγορα στο hostel για να παρουμε τα πραγματα για να μην εχουμε τυχον προβληματα με τη reception.

Μαζεψαμε στα γρηγορα και κατεβασα τα πραγματα στην Αυρα. Ακουμπησα στο πεζοδρομιο τη βαλιτσα κ ειδα μια μικρη μεταλλικη ροδελα που εμοιαζε με αυτες που ειχε η βαση της Givi επανω. Την επιασα και ανακαλυψα οτι δεν εμοιαζε, ηταν απο τη βαση. Πως ομως ειχε φυγει;

Κοιταξα τη βαση και ειδα μια βιδα απο τη βαση να λειπει εντελως.

Οι κραδασμοι τις προηγουμενες μερες στους πλακωστρωτους δρομους της Πολωνιας και των αλλων χωρων ειχαν λυσει τις μισες βιδες των βασεων. Αφου τις εσφυξα ολες, εκανα μια επισκεψη απο ενα μαγαζι με σιδηρικα οπου πηρα μερικες ιδιες βιδες με της Givi για παν ενδεχομενο. Τελος καλο ολα καλα. Το ενδεχομενο να εφευγε η βαλιτσα στο δρομο καποια στιγμη ηταν κατι που δεν ηθελα ουτε να σκεφτομαι.

Πριν φυγουμε απο την πολη ηθελα να κανω ακομα μια σταση σε ενα μερος που λιγοι ξερουν οτι βρισκεται στην Κρακοβια.

Eχετε δει την αριστουργηματικη ταινια του Steven Spielberg, η Λιστα του Σιντλερ; Αν ναι θα ξερετε οτι η ιστορια ηταν αληθινη και ο Σιντλερ αληθινο προσωπο. Ε λοιπον, αυτο εδω ηταν το διασημο εργοστασιο του, οπου κατα τη διαρκεια του 2ου ΠΠ υπεθαλψε πολλους Εβραιους που κανονικα αντιμετωπιζαν την προοπτικη εξοντωσης απο τους Γερμανους ναζι.

Δυστυχως η εισοδος του εργοστασιου ηταν εντελως απροσωπη και κλειδωμενη. Τιποτα δεν μαρτυρουσε την ιστορια που ειχε συμβει εδω τοτε, παρα μονο οι φωτογραφιες στα παραθυρα απο ανθρωπους τις ζωες των οποιων εσωσε ο Γερμανος Schindler.

Ακομα και ετσι ομως το μερος αξιζε την επισκεψη οντας μια αποδειξη της ανθρωπιας μεσα στη φρικη του πολεμου. Αργοτερα μαλιστα η Alicja μου ειπε οτι υπηρχαν και αλλα τετοια εργοστασια στην Πολωνια οπου βρηκαν καταφυγιο χιλιαδες Εβραιοι, αλλα δεν εγιναν ποτε ιδιαιτερως γνωστα...

 

[Ταξιδευτής]

Λιγο αργοτερα ειχαμε βγει απο την πολη αλλα εμενε ακομα μια σταση λιγα χιλιομετρα εξω απο την πολη: το Kopalni Soli "Wieliczka", η αλλιως τα διασημα ορυχεια αλατιου της Wieliczka. Προκειται για τα μονα στον κοσμο ορυχεια αλατιου που συνεχιζουν να λειτουργουν απο το μεσαιωνα μεχρι και σημερα, και εκτεινονται σε 9 επιπεδα και 300 χιλιομετρα, ενω φθανουν τα 327 μετρα βαθος. Μαλιστα στις στοες τους εχουν χτιστει απο πολυελαιοι μεχρι και εκκλησια αποκλειστικα και μονο απο αλατι. Εχοντας διαβασει τα παραπανω ηθελα πολυ να τα δω απο κοντα.

Τελικα ομως δεν ηταν γραφτο να συμβει (και οπως αποδειχθηκε εκ των υστερων το οτι δεν κατεβηκαμε τελικα κατω ηταν μεγαλη τυχη). καθως η επισκεψη στα ορυχεια γινοταν αποκλειστικα με οργανωμενα group σε συγκεκριμενες ωρες και το επομενο group ξεκινουσε σε 20 λεπτα, με τη διαρκεια της ξεναγησης να ξεπερνα τις 2,5 ωρες.
Αγνωστο σε εμας, καθως τριγυρνουσαμε στην εισοδο των ορυχειων σχετικα απογοητευμενοι απο το χρονικο περιορισμο που μας απαγορευε την επισκεψη δεν μπορουσαμε να φανταστουμε οτι το οτι δεν κατεβηκαμε κατω τελικα θα αποδεικνυοταν μεγαλη τυχη. Γιατι θα ρωτησετε; Διαβαστε και θα δειτε.

Κατσαμε στον ομορφο κηπο των ορυχειων να πιουμε ενα καφεδακι και να ανασυγκροτηθουμε. Η ωρα τωρα ηταν 3 παρα. Αυτο σημαινε οτι ακομα και αν πηγαιναμε στο επομενο group θα τελειωναμε γυρω στις 5,30 το απογευμα, κατι που πρακτικα θα μας ακυρωνε καθε ελπιδα να ειμαστε το βραδυ στις λιμνες Mazury. To GPS εδειχνε οτι ειχαμε 500+ χιλιομετρα για τον προορισμο μας και εκτιμωμενη ωρα αφιξης (χωρις καμια σταση) 12 το βραδυ ακριβως. Δυσκολα τα πραγματα.

Αφου ο χρονος για την επισκεψη στα ορυχεια αλατιου δεν μας εφτανε, υποσχεθηκα στον εαυτο μου οτι θα ξαναρθω στην περιοχη και θα τα δω με ησυχια και πηραμε το δρομο για τον προορισμο μας: το μικρο χωριουδακι Wygryny, στις λιμνες Mazury. Τετοιες ωρες δεν ηταν να κοιταει κανεις το GPS: η ωρα ηταν 4 το απογευμα και ειχαμε 500 χιλιομετρα ακριβως για το Wygryny. "Τουλαχιστον θα εχουμε εθνικη οδο στα πρωτα 200 χλμ μεχρι την Βαρσοβια" σκεφτηκα. Λαθος.

Ο δρομος μονο εθνικη οδος δεν ηταν: μικρος, στενος, με αρκετη κινηση απο μεγαλα φορτηγα, κατι που μας αναγκαζε να κινουμαστε με χαμηλες ταχυτητες.

Τουλαχιστον η φυση γυρω για αλλη μια φορα μας αποζημιωνε με το παραπανω καθως περνουσε μεσα απο ομορφα μικρα χωριουδακια και πυκνα δαση.

Καθως πλησιαζαμε στην Βαρσοβια –την πρωτευουσα της Πολωνιας– ο δρομος ειχε πλεον ανοιξει αρκετα, ομως τωρα ειχαμε ενα αλλο προβλημα

Ο οριζοντας προς τα βορεια οπου κατευθυνομασταν ειχε σκοτεινιασει επικινδυνα και στο βαθος αστραπες επεφταν απο τα βαρια γκριζα συννεφα... NOT good.

Απο πριν ηξερα οτι καποια μεγαλα μετωπα κακοκαιριας θα περνουσαν απο την περιοχη και θα ανεβαιναν προς τα βορειοανατολικα, αλλα ελπιζα οτι θα τα αποφευγαμε –ειπαμε: ηλιθιωδως αισιοδοξος. Κυριολεκτικα τωρα ενοιωθα οτι επαιζα κυνηγητο με την καταιγιδα: μπροστα στο βαθος και αριστερα εβλεπα τις αστραπες να πεφτουν συνεχως και ο δρομος κατω ηταν βρεγμενος...

...αλλα απο δεξια το μπλε του ουρανου μας παρηγορουσε οτι ισως να το γλυτωσουμε το εργο.

Και μεχρι στιγμης ετσι εδειχνε. Περα απο μια μικρη βροχη που μας αναγκασε να κανουμε σταση για αδιαβροχα κλπ, δεν υπηρχε κατι αλλο αξιοσημειωτο και η πορεια συνεχιζοταν κανονικα. Ετσι γυρω στις 8 το βραδυ ημασταν εξω απο τη Βαρσοβια, εχοντας ηδη κανει 290 χιλιομετρα σε 4 ωρες. Μιας που δεν ειχαμε φαει τιποτα ολη μερα αποφασισαμε να σταματησουμε σε ενα φαστφουνταδικο σε ενα Rest. Καπου εκει η κακοκαιρια μας προλαβε και η βροχη αρχισε να πεφτει δυνατα.
Ωραια. Η συνεχεια προβλεποταν ζορικη και αν πω οτι ηθελα να βγω εκει εξω θα ημουν ψευτης.

Κατσαμε να φαμε με την (ματαια) ελπιδα οτι η βροχη θα σταματουσε, οποτε αφου δεν βλεπαμε φως αποφασισα να παω τη μηχανη στο διπλανο βενζιναδικο για ανεφοδιασμο και να δουμε τι θα καναμε.

Δεν ειχα προλαβει να γεμισω καλα καλα και εκει αρχισε ΤΟ σοου: Η βροχη δυναμωσε σε μια ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ καταρρακτωδη βροχη, με θυελλωδεις ανεμους που την εκαναν να πεφτει στο δρομο σαν τεραστια κυμματα της θαλασσας.

 

[Ταξιδευτής]

Χωθηκαμε μεσα στο μινι μαρκετ του βενζιναδικου και κατσαμε σε ενα μικρο τραπεζακι που ειχε σε μια ακρη, προσπαθωντας να δουμε τι θα καναμε. Αν δεν ειχαμε ηδη κλεισει (και πληρωσει) το δωματιο στις λιμνες θα πηγαιναμε στη Βαρσοβια για να βρουμε ενα οποιοδηποτε καταφυγιο. Τωρα ομως; Να το ρισκαραμε;
Το GPS εδειχνε οτι ειχαμε 230 χιλιομετρα ακομα για τον προορισμο, με το δρομο να περναει μεσα απο τα πυκνα δαση της βορειας Πολωνιας. Ακομα και σε ιδανικες συνθηκες το να ταξιδευεις νυχτα σε μικρους θεοσκοτεινους επαρχιακους δρομους μεσα σε δαση ηταν κατι το δυσκολο. Τωρα με τη θεομηνια αυτη το εγχειρημα γινοταν αποστολη αυτοκτονιας. Και ολα αυτα με μια πληρως φορτωμενη μηχανη 400 κιλων ΚΑΙ δικαβαλο..

Ειλικρινα υπο αυτες τις συνθηκες δεν ηθελα σε καμια περιπτωση να προσπαθησω να οδηγησω. Η κατασταση δεν ηταν καθολου αστεια: η βροχη επεφτε με απιστευτη μανια, και ο ανεμος εκανε τα πραγματα ακομα χειροτερα. Ο δρομος παροτι φωτισμενος σχεδον δεν φαινοταν καθολου απο την ενταση της βροχης και τα λιγα οχηματα που περνουσαν εμοιαζαν περισσοτερο με ταχυπλοα παρα με αυτοκινητα. Δεν ηθελα καν να σκεφτω τι θα γινοταν οταν δεν θα ειχε και αυτο το φωτισμο εξω απο την πολη.

Για να μην καθομαστε απραγοι ενημερωσαμε το αγροκτημα οπου ειχαμε κλεισει το δωματιο για την κατασταση και για το οτι θα αργουσαμε να φτασουμε. Τουλαχιστον θα ειχαμε ενα πραγμα λιγοτερο να ανησυχουμε. Η ωρα ομως περνουσε και το να περασουμε το βραδυ σε μια γωνια ενος μινι μαρκετ στην εθνικη δεν ηταν λυση. Ομως η ωρα πλησιαζε 11 το βραδυ και ενοιωθα ηδη κομματια. Αλλα 200 χιλιομετρα σε αγνωστους δρομους υπο την χειροτερη κακοκαιρια που ειχα δει ποτε ηταν το τελευταιο που θελαμε.

Κοιταξα την Alicja.
– Τι λες να κανουμε;
– Το να κατσουμε εδω δεν ειναι λυση. Εγω λεω να το προσπαθησουμε.

Ειχε δικιο. Κατεβασα 2 red bull για να με κρατησουν ξυπνιο και αποφασισαμε να αντιμετωπισουμε την καταιγιδα στα ισα. Εδω θα ξεχωριζε η ηρα απ' το σταρι. Φουλ αδιαβροχα, γκετες, καλλυματα και παμε.

Η Αυρα διεσχιζε την καταιγιδα αταραχη αλλα το νερο που επεφτε με δυναμη εκανε την ορατοτητα να κυμαινεται απο "δεν βλεπω την τυφλα μου" εως "ωχ Παναγια μου τον ηπιαμε".
Τουλαχιστον ο δρομος γυρω απο την Βαρσοβια ηταν επιπεδου εθνικης οδου, με καλο φωτισμο και 2 λωριδες ανα κατευθυνση, κατι που μου εδινε μια αισθηση σχετικης ασφαλειας. Αριστερα και δεξια το σπρευ του νερου που επεφτε ελαμπε με μια αποκοσμη λαμψη απο τα φωτα της πολης.

Ακολουθησα το GPS προς τα βορεια. Συντομα ο δρομος σκοτεινιασε αλλα τουλαχιστον παρεμενε ανοιχτος και με πολυ μεγαλες ευθειες χωρις πονηρα σημεια. Κουλουριαστηκα πισω απο τα φερινγκ και συνεχισα με την ελπιδα οτι καποια στιγμη θα βγουμε απο το μετωπο της καταιγιδας... Οποιος καβαλα τις ξερει καλα αυτες τις δυσκολες στιγμες. Σφιγγεις τα δοντια, μαζευεις οσο κουραγιο εχει απομεινει και κανεις υπομονη υπενθυμιζοντας στον εαυτο σου οτι καποια στιγμη ολο αυτο θα περασει.

Οντως, δυο ωρες αργοτερα και 100 χιλιομετρα πιο βορεια η καταιγιδα ειχε πλεον κοπασει. Ειχαμε βγει σωοι και αβλαβεις απο το χαμο. Ομως δεν ειχαμε τελειωσει ακομα. Τωρα ειχαμε πια μπει στην περιοχη Mazury και ο δρομος πλεον ηταν στενος περνωντας μεσα απο πυκνη βλαστηση. Τριγυρω επικρατουσε απολυτο σκοταδι, και το μονο που μπορουσα να δω αριστερα και δεξια ηταν ατελειωτα τειχη απο πυκνα δαση. Ασυναισθητα μεσα μου ενοιωσα ευγνωμοσυνη για τον θειο Σοιχιρο και ολους τους μηχανολογους του που κατασκευασαν την VFR με τετοια θρυλικη αξιοπιστια και στιβαροτητα. Αν χαλαγε οτιδηποτε εδω πανω θα μας ετρωγαν οι λυκοι κυριολεκτικα.

2 η ωρα, μαυρο σκοταδι παντου και ο δρομος εμοιαζε με σκηνικο του Lost Highway του David Lynch. Η βροχη ειχε σταματησει εδω και ωρα αλλα ολα εσταζαν απο την υγρασια. Ο στενος δρομος χανοταν μεσα στο δασος σε ενα τουνελ απο δεντρα και μια παραξενη ομιχλη εκοβε κατα διαστηματα το δρομο στην μεση και σερνοταν στο εδαφος σαν ερπετο.
Περνουσα μεσα απο τα παραξενα σχηματα της ομιχλης και εμοιαζαν σαν φαντασματα που εφευγαν ενοχλημενα που τα ξυπνησαμε μεσα στην νυχτα.
Εμοιαζε σαν να ηταν ολο το δασος ζωντανο και να αναπνεει. Η Ανασα του Δασους.

Τετοιες στιγμες ειναι τοσο δυσκολο να αποτυπωθουν σε φωτογραφιες και λογια, αλλα μενουν για παντα ανεξιτηλα χαραγμενες στο μυαλο. Μεσα σε αυτο το ανατριχιαστικο σκηνικο ο δρομος μας εβγαλε τελικα στο χωριο Ruciane–Nida, λιγο πριν τον προορισμο μας, οπου μας περιμενε ακομα μια εκπληξη. Μπροστα μας ο δρομος ηταν κλειστος απο ενα σωρο μπαζα, πορτοκαλι κωνους, σακκια με αμμο και πινακιδες που προειδοποιουσαν για εργα. Τωρα; Το να περασουμε απο αλλο δρομο δεν ηταν στις επιλογες, μιας και αυτος ηταν ο κυριος (και μονος) δρομος που οδηγουσε στον προορισμο μας. Εκει θυμηθηκα οτι περιπου 30 χιλιομετρα πιο πριν ειχα δει μια πινακιδα που ανεφερε κατι για εργα αλλα αναθεμα αν θα γυριζα πισω μετα απο τετοιο ταξιδι.

Ενω σκεφτομασταν τι να κανουμε, παρατηρησα οτι στο πλαι των εργων υπηρχε ενα μικρο μονοπατι στο δρομο (προφανως για τους πεζους) και απο την αλλη μερια ο δρομος φαινοταν απολυτα καλος. Γιατι τον ειχαν κλεισει το δρομο τοτε; Πλησιασα και ειδα οτι ισα που χωρουσε να περασει η Αυρα απο εκει. "Το καλο το παληκαρι" σκεφτηκα και προσεκτικα περασαμε απο την αλλη.

Αν νομιζατε ομως οτι η περιπετεια ειχε τελειωσει κανατε λαθος. Ακριβως διπλα απο τα εργα ηταν ενα ανοιχτο (στις 3 το πρωι!) βενζιναδικο και εκει καθονταν καποιοι αστυνομικοι και κ@λοβαρουσαν. Φανταστειτε τωρα το σκηνικο: να εισαστε ενας βαριεστημενος μπατσος στη μεση του πουθενα και της αγριας νυχτας και ξαφνικα μπροστα σου να εμφανιζεται μια κατακοκκινη σπορ μηχανη τιγκα φορτωμενη και 2 αναβατες να ψαχνουν το που θα πανε.

Πριν προλαβω να συνειδητοποιησω τι ειχε γινει, ο ενας απο αυτους ηταν διπλα μας και μιλουσε στην Alicja με αυστηρο τονο, η οποια ειχε ασπρισει σαν το πανι.
– Τι σου λεει; τη ρωτησα.
– Μου ειπε οτι απο εκει που περασαμε ηταν γεφυρα υπο κατασκευη (!), η διελευση απαγορευοταν και θελει να μας γραψει.

Γεφυρα;;; Μα δεν ειχε καμια ενδειξη σχετικη! Πως δεν πεσαμε μεσα. Στιγμιαια περασε μπροστα μου η εικονα της μηχανης, εμας και ολων των λοιπων συμπραγκαλων να φευγουμε ολοι μαζι κουβαρια μεσα στο ποταμι. Εδιωξα την εικονα απο το μυαλο μου και γυρισα στον σεριφη Rosco που νομιζε οτι ειχε πιασει τον Καρλος το τσακαλι και του ειπα αταραχος σε φαση εγκο τουριστ ντεν κσερει: "Ok Ok. Για Wygryny παμε καλα; WYGRYNY. Απο εδω;"

Ο τυπος κοντοσταθηκε σαστισμενος, και ψελλισε μερικες μπερδεμενες οδηγιες για τον προορισμο μας.
Γυρισα και του ειπα χαμογελαστα: "Οκ οκ, ευχαριστουμε." και πριν καταλαβει τι ειχε γινει ειχαμε γινει καπνος.

Λιγο ψαξιμο αργοτερα βρεθηκαμε τελικα στο Wygryny. Ο δρομος για το αγροκτημα (λασπο)χωματοδρομος, οποτε σιγα σιγα και με προσοχη πηγα τη μηχανη μεχρι που βρεθηκαμε μπροστα σε μια μεγαλη κλειστη αυλοπορτα. Χτυπησαμε το κουδουνι της εισοδου αλλα καμια απαντηση. Ξανα. Τιποτα.

Απο μεσα ολα ηταν σκοτεινα και δεν φαινοταν να υπαρχει κανενας να μας περιμενει. Ε, αυτο ηταν και το κερασακι στην τουρτα της απιστευτης περιπετειας της ημερας. Η ωρα πλεον πηγαινε 4 το πρωι, ειχαμε περασει μεσα απο την πιο τρομακτικη καταιγιδα της ζωης μας, μεσα απο αχανη δαση μεσα στη μαυρη νυχτα και το κρυο, και τωρα που ειχαμε φτασει στο προορισμο να μην μπορουμε να μπουμε μεσα;;;

Ε αυτο ηταν. Αναψα τους προβολεις της μηχανης και αρχισα να κορναρω. Μεσα στην απολυτη ησυχια της νυχτας η κορνα ακουγοταν σαν πιστολια. Δεν περασε ενα λεπτο και απο ενα ξυλινο σπιτακι ακριβως εκει που επεφταν οι προβολεις αναψε ενα φως και μια γυναικα εμφανιστηκε στο παραθυρο κρατωντας ενα σεντονι επανω της, ενω απο μεσα μια αντρικη φωνη εριχνε καντηλια στα Πολωνικα. Η καημενη Alicja ειχε κοκκινησει απο τη ντροπη της αλλα εμενα με ειχε πιασει το .Μανιατικο. Η θα ανοιγε να μπουμε μεσα η θα γινοταν της Κορεας.

Οντως η πορτα ανοιξε και μετα την αρχικη απορια του φυλακα για το ποιοι ημασταν, τι θελαμε μεσα στη νυχτα κλπ συννενοηθηκαμε και επιτελους ημασταν σε ενα φιλοξενο δωματιακι και στο απαλο στρωμα. 4 η ωρα το πρωι και επιτελους η φοβερη βραδια αυτη ειχε λαβει τελος και εμεις ημασταν σωοι και αβλαβεις..

Εχω κανει και αλλους απολαυστικους υπνους της ζωης μου αλλα αυτο το βραδυ ηταν μακραν ο καλυτερος. Και θα τον χρειαζομασταν γιατι αυριο θα μπαιναμε πλεον σε Terra Incognita: την μυστηριωδη Λιθουανια, την πρωτη απο τις χωρες της Βαλτικης.

 

[Ταξιδευτής]

Μερα 7
Λιμνες Mazury (Poland) – Trakai – Vilnius (Lithuania)
288 km

Ξυπνησα απο το φως του ηλιου που περνουσε μεσα απο τις κουρτινες. Οταν ξυπνας απο ενα τοσο βαθυ υπνο νοιωθεις αλλος ανθρωπος, και η αληθεια ειναι οτι το χρειαζομουν αυτο.
Χθες το βραδυ δεν ειχα προσεξει καθολου το δωματιο. Κοιταξα γυρω. Ηταν πολυ περιποιημενο και καθαρο.

Καθισα διπλα απο το κρεβατι και κοιταξα τους ανοιχτους χαρτες πανω στο τραπεζι. Ημασταν πλεον στις λιμνες του Mazury και η Λιθουανια πλεον ηταν μια ανασα απο δω. Λιθουανια. Ποιος να το 'λεγε. Αν με ρωτουσε κανεις ενα μηνα πριν δεν θα ηξερα να του τη δειξω καν στο χαρτι και τωρα ετοιμαζομουνα να την εξερευνησω ιδιοις ομμασι. Μετα απο τοσες σκεψεις, αμφιβολιες και ανησυχιες αν θα καταφερνα να βγαλω εις περας αυτο το ταξιδι, τωρα εδειχνε πλεον να ειναι εφικτο.

Ντυθηκα στα γρηγορα και βγηκα εξω να δω καλυτερα το αγροκτημα οπου ειχαμε ερθει.

Το αγροκτημα βρισκοταν σε μια πανεμορφη εκταση μπροστα σε μια λιμνη και ολα τα κτηρια ηταν φτιαγμενα με πετρα και ξυλο, θυμιζοντας εντονα γουεστερν. Ολα ηταν περιποιημενα και φτιαγμενα με πολυ μερακι.

Ολος ο κυριως χωρος του αγροκτηματος χρησιμευε ως camping.

Μπροστα μας η λιμνη και τα δαση ολογυρα εφτιαχναν μια τελεια εικονα.

Αρκετοι απο οσους εμεναν στο αγροκτημα ειχαν στη μικρη αυτη μαρινα τα σκαφακια τους.

Ο καιρος μας εκανε ναζια. Απο πανω υπηρχαν αρκετα συννεφα αλλα εβλεπες οτι δεν θα κρατουσαν. Μακαρι να εβγαζε ηλιο ειδικα σημερα για να απολαυσουμε την απιστευτη αυτη περιοχη.

Στο σπιτακι διπλα απο τη reception γνωρισα την οικογενεια ιδιοκτητων του αγροκτηματος. Ζητησα συγνωμη για τη επεισοδιακη βραδυνη ελευση μας, αλλα ο ιδιοκτητης χαμογελασε και με διαβεβαιωσε οτι δεν ετρεχε τιποτα. "Για αλλο λογο ειχα τα νευρα μου χθες. Δεν ειχε να κανει με σας."

Επιασα κουβεντα με ενα νεαρο παλικαρι που δουλευε εκει καθε χρονο. Μου ειπε οτι ο καιρος τον Αυγουστο παντα ηταν ετσι αστατος, αλλα αυτο ηταν το καλοκαιρι τους.

– Αν ειναι ετσι το καλοκαιρι, ο χειμωνας πως ειναι δηλαδη;, τον ρωτησα.
– Κοιταξε. Το χειμωνα μπορει να παει ανετα και –25 βαθμους τη μερα με –30 τη νυχτα.
– ...

Καπου εκει μας βρηκε και η Alicja που ειχε ετοιμαστει και κατσαμε για πρωινο. Εστιατοριο και self service δεν υπηρχε εδω –οντας αληθινο αγροκτημα– ομως οι ανθρωποι του δεν μας αφησαν παραπονεμενους: μας εφεραν καφεδακι απο σπιτι τους και ετσι κατσαμε στην αυλη να το απολαυσουμε.


Σημερα ο προορισμος μας ηταν το Vilnius, η πρωτευουσα της Λιθουανιας και θα διανυκτερευαμε σε ενα camping λιγα χιλιομετρα εξω απο την πολη στο χωριο Trakai, οπου υπαρχει και ενα απο τα μεγαλυτερα αξιοθεατα της χωρας: το ομονυμο μεγαλοπρεπες Γοτθικο καστρο του 15ου αιωνα πανω σε ενα νησακι μεσα σε λιμνη.

Ομως πριν απο ολα αυτα θα περνουσαμε μεσα απο την καρδια της "περιοχης των Χιλιων λιμνων" οπου ημασταν τωρα.

Μιας που τα χιλιομετρα σημερα ηταν πολυ λιγα σε σχεση με τις προηγουμενες μερες –μολις 280– ειχαμε τη δυνατοτητα να παμε χαλαρα και να απολαυσουμε την φυση και τους μικρους επαρχιακους δρομους.

Ενω εγω μελετουσα τους χαρτες, η Alicja μιλουσε με τους δικους της σχετικα με το που ημασταν, που θα πηγαιναμε σημερα κλπ. Κλεινοντας με κοιταξε και μου ειπε κατι που με αφησε αναυδο.

Θυμαστε χθες τα ορυχεια αλατιου στην Κρακοβια που δεν καταφεραμε να δουμε λογω χρονου; Ε λοιπον, τελικα μαλλον ειχαμε Αγιο, γιατι λιγο αφοτου φυγαμε υπηρξε εκτεταμενη διακοπη ρευματος και 900 ατομα παγιδευτηκαν 230 μετρα κατω απο τη γη επι ωρες. Απιστευτο.

Και να σκεφτει κανεις οτι θα ημασταν αναμεσα σε ολους αυτους τους ανθρωπους αν ειχαμε κατεβει. "Ολα γινονται για καποιο λογο τελικα", σκεφτηκα.

Στο μεταξυ ο υπευθυνος του αγροκτηματος βλεποντας οτι η Alicja ειναι Πολωνεζα δεν εχασε την ευκαιρια να πιασει κουβεντουλα. Οταν εμαθε το λογο της χθεσινοβραδυνης καθυστερησης μας γουρλωσε τα ματια εκπληκτος και γυρνοντας προς εμενα ειπε:

– Απιστευτο θαρρος να κανετε ολη αυτη τη διαδρομη με τετοιο καιρο. Θαρραλεος αναβατης.. Απο που ηρθες;
– Ελλαδα.
– Ωωωω. Πολυ μεγαλη διαδρομη.
– "Α, μα δεν ειμαστε ακομα ουτε στα μισα", ειπα και του εξηγησα την διαδρομη που θα καναμε.

Δεν ειπε τιποτα, αλλα με κοιταξε με εναν τροπο που δεν καταλαβα αν σημαινε οτι με θαυμαζε, οτι με θεωρουσε θεομουρλο, η και τα δυο μαζι.

 

[Ταξιδευτής]

Αφου βγαλαμε το προγραμμα της ημερα και ηπιαμε τον καφε μας ειχε ερθει η ωρα της αναχωρησης. Ομολογω οτι μετα τη χθεσινη ταλαιπωρια το να καθομαι σε μια υπεροχη βεραντα και να χαλαρωνω στον ηλιο ηταν μεγαλο δελεαρ, αλλα ηξερα οτι επρεπε να φυγουμε. Μαζεψα τα πραγματα που ειχα σκορπισει παντου στο δωματιο χθες το βραδυ και βγηκα να ετοιμασω τη μηχανη.

Ελεγχος στα λαδια, λαδωμα αλυσιδας, τσεκαρισμα στις βιδες των βασεων των Givi και ετοιμοι για αναχωρηση.

Εδω και ωρα τα συννεφα ειχαν χαθει αφηνοντας εναν λαμπερο ηλιο και εναν καταγαλανο ουρανο. Τελεια.

Ο υπευθυνος του camping μας ευχηθηκε να εχουμε καλο ταξιδι και μας ξεπροβοδισε χαμογελοντας εγκαρδια: "Εις το επανιδειν."

Η μερα ξεκινουσε με τον καλυτερο τροπο.


Φευγοντας απο το Wygryny τα πραγματα δεν θα μπορουσαν να ειναι πιο τελεια. Η μερα πραγματικα ηταν αψογη –ζεστη και φωτεινη, η Αυρα κυλουσε χαλαρα στον επαρχιακο ευτυχισμενη και εγω παρακαλουσα να ειχα 15 ματια να χορτασω το ατελειωτο πρασινο που εβλεπα γυρω μου. Η φυση εκανε παρτυ και εμεις ημασταν καλεσμενοι.

Λιγο πιο κατω μια παρακαμψη μας εβαλε για τα καλα στην καρδια του δασους. Μπηκαμε στο δασικο δρομο.. και η μπαλα χαθηκε. Το θαυμα της φυσης σε ολο του το μεγαλειο.

Πως να περιγραψω με λογια την τελειοτητα της στιγμης; Λατρευω τα δαση και τωρα ημουν στον παραδεισο.

Το λαμπερο φως του ηλιου περνουσε μεσα απο τις πυκνες φυλλωσιες και φωτιζε το δρομο που χανοταν συνεχως μεσα στο δασος, και εγω δεν ηθελα να τελειωσει ποτε αυτη η διαδρομη.

Και πισω απο τα δεντρα ατελειωτες λιμνες. Πρασινο σε ολες τις αποχρωσεις μεχρι εκει που εβλεπε το ματι και ξαφνικα τα δεντρα αραιωναν και απο πισω εμφανιζοταν μια λιμνη να γυαλιζει σαν χιλιαδες διαμαντακια στο φως.

Λιμνες μικρες και μεγαλες παντου.

Σε πολλα σημεια βλεπαμε αυτοκινητα με οικογενειες στην ακρη του δρομου που καθονταν για πικνικ, ενω απο το αντιθετο ρευμα συναντουσαμε και αρκετες μηχανες που ειχα ερθει προφανως να απολαυσουν την εκπληκτικη διαδρομη.

Καθε 10–20 μετρα σταματουσαμε για να βγαλω φωτογραφιες, σε σημειο που αναγκαζα πλεον τον εαυτο μου να ΜΗΝ σταματαω γιατι με αυτο το ρυθμο δεν θα φταναμε στη Λιθουανια ουτε σε 10 μερες.

Ευτυχως η Alicja εβγαζε συνεχως φωτογραφιες και ετσι θα ειχαμε εικονες απο αυτο το υπεροχο μερος.

Oμως το να περασεις ετσι απλα απο τετοια μερη ειναι αμαρτια, οποτε η σταση για ξεμουδιασμα και χαζι ηταν επιτακτικη.

Καποια στιγμη ο δρομος ανοιξε και οι πανεμορφοι δασικοι δρομοι εδωσαν τη σκυταλη στους μεγαλυτερους επαρχιακους που θα μας οδηγουσαν πλεον στα συνορα.

Περνωντας απο την πολη Elk βρηκαμε αυτο το αξιοπεριεργο αλλα ομορφο κτισμα, που εμοιαζε με διασταυρωση εκκλησιας και ...φαρου;;

Ηδη πριν το Elk η Αυρα χρειαζοταν ανεφοδιασμο, αλλα χαζευοντας την ομορφη πολη το ξεχασα τελειως.

Ετσι συνεχιζοντας προς τα συνορα η αναγκη για βενζινη εγινε επιτακτικη. Σταματησαμε στο πρωτο βενζιναδικο που βρηκαμε, που εμοιαζε να ειχε ξεμεινει απο την εποχη του υπαρκτου σοσιαλισμου. Ενω γενικα σε αλλα βενζιναδικα δεχονταν ευρω (παροτι το νομισμα της Πολωνιας παραμενει το Zloty) εδω προφανως ουτε λογος. Δωσαμε οτι φραγκοδιφραγκα ειχε μαζι της η Alicja και με μερικα λιτρα στο ντεποζιτο συνεχισαμε.


Στο Augustow, την τελευταια μεγαλη πολη πριν τα συνορα καναμε μια σωστη σταση για ανεφοδιασμο, οποτε ευκαιρια για ενα καλο ξεμουδιασμα και ενα κλασσικο ελαφρυ σνακ πριν τη συνεχεια. Κοιταξα την ωρα. Ειχε μεσημεριασει για τα καλα. Γκκρρρ. Πως φευγει ετσι ο χρονος;

Ομως τωρα ημασταν μια ανασα απο τα συνορα. Αυτο ηταν. Η μεγαλη στιγμη ειχε φτασει.

Αφηναμε πισω τη γνωστη Ευρωπη και μπαιναμε στις αγνωστες στον πολυ κοσμο (και εμας) χωρες της Βαλτικης. Αγνωστες γλωσσες, ανθρωποι, εθιμα, μερη. Αν αληθινη περιπετεια ειναι το ταξιδι σε αγνωστα μερη, τοτε εδω ξεκινουσε η δικη μας.

Αναχωρησαμε και δεκα χιλιομετρα αργοτερα ειχαμε φτασει στα συνορα. Lietuvos Respublika.

 

[Ταξιδευτής]

Εδω ομολογω οτι περιμενα να φαμε αρκετο χρονο σε διαδικαστικα, ελεγχους κλπ, αλλα για αλλη μια φορα τα συνορα ηταν ανυπαρκτα.

Παλια, απροσωπα και παρατημενα κτηρια με πινακιδες στα ρωσικα, μαρτυρες μιας εποχης που ειχε περασει (ανεπιστρεπτι; ).

Εδω ηταν ισως το μονο μερος που θυμιζε το σοβιετικο παρελθον της χωρας. Φανταστηκα πως θα ηταν αυτο το μερος ενα γκριζο χειμωνιατικο πρωινο πριν εικοσι χρονια και ανατριχιασα.

Σταματησα σε ενα μικρο κτηριο που ανεφερε κατι για βινιετες και αδειες. Σκεφτηκα οτι θα χρειαζομουν να παρω καποιο σημα για την κινηση στη χωρα. Το τελευταιο που ηθελα ηταν να πρεπει να εξηγω στους αστυνομους που με εχουν σταματησει γιατι δεν εχω τα καταλληλα σηματα για την κινηση στους δρομους αυτης της αγνωστης χωρας.

Μπηκα μεσα. Το μερος θυμιζε εντονα ελληνικη εφορια της δεκαετιας του 70. Πισω απο το γκισε μια θεορατη οξυζεναρισμενη μουμια –μαλλον απομειναρι του σοβιετικου μπλοκ– με κοιταζε καλα καλα.
"Εμμμμ γεια σας", ειπα διστακτικα. Η μουμια συνεχισε να κοιταζει.

– Εεεε, βινιετα; Βινιετ; Φορ δε ροουντ;
– Μοτορσκι;
– Ντα, ειπα (βλακωδως μιας που τα Λιθουανικα εχουν τοση σχεση με τα Ρωσικα οσο και η Britney Spears με το ταλεντο)

Κουνησε το κεφαλι και ειπε: Νιετ βινιετα.
Δεν χρειαστηκε να μου το πει δευτερη φορα. Καβαλησαμε και τη καναμε με ελαφρα, ελπιζοντας οτι η μουμια ειχε δικιο και δεν θα μας μαζευε κανενα τοπικο στρουμφακι γιατι η θεια βαριοταν απλα να μας εξυπηρετησει.

Να που οι ροδες ομως πατανε πλεον στη Λιθουανια. Οι δρομοι αν και σχετικα μικροι, ηταν αψογοι. Απεραντες ευθειες μεχρι τον οριζοντα, με ασφαλτο που συγκρινοταν ανετα με τις καλυτερες πιστες, και βεβαια ουτε υποψια λακουβας η ανωμαλιας.

Εκεινο ομως που μου εκανε μεγαλυτερη εντυπωση ηταν οι οδηγοι. Ολοι οδηγουσαν πολυ ηρεμα και τηρωντας ευλαβικα τα ορια ταχυτητας: 70 χλμ/ωρα. Χμμμ. Τι να κανω; Να αρχισω να προσπερναω; Αν και αρκετα δυσκολο να κρατησω τοσο χαμηλες ταχυτητες σε δρομους σαν αυτους, ακολουθησα τη γενικη κινηση με υπομονη μιας που μια δεν ηθελα να γινω στοχος για τον τοπικο σεριφη: μια μηχανη που κανει διηθηση με +40 δεν νομιζω οτι θα περνουσε απαρατηρητη. Τουλαχιστον οι οδηγοι εκαναν οτι μπορουσαν για να με διευκολυνουν: με το που πλησιαζα απο πισω εκαναν αμεσως δεξια για να με αφησουν να περασω με ασφαλεια.

Η φυση παρεμενε γνωριμη απο την βορειοανατολικη Πολωνια που ειχαμε ηδη περασει, αλλα το αναγλυφο του εδαφους ηταν εντελως επιπεδο τωρα.

Οι πινακιδες στην ακρη του δρομου ειχαν ονοματα γλωσσοδετες και αναρωτηθηκα τι προελευσης να ηταν η γλωσσα σε αυτο τον τοπο.

Αυτο ομως που μου υπενθυμιζε οτι ημασταν πλεον αρκετα βορεια ηταν η αρχιτεκτονικη των σπιτιων που δεν εμοιαζε με οτι ειχαμε δει μεχρι τωρα: εντονα χρωματα και λιτα σχεδια, θυμιζοντας εντονα τις Βορειες χωρες που ξεραμε.

Περνωντας εξω απο το Kaunas ο δρομος ανοιξε και εγινε μια ωραιοτατη εθνικη οδος, και ο ρυθμος ανεβηκε με πολυ προσοχη. Καθε λιγα χιλιομετρα καμερες. Και το χειροτερο –αν δεν ειχες το νου σου μπορουσες να την αγνοησεις τελειως και να περασεις με πολλα.

Φθανοντας στη λιμνη Trakai οπου θα διανυκτερευαμε σημερα το τοπιο αλλαξε και παλι.
Μικροι δασικοι δρομοι χανονταν μεσα σε πυκνα δαση, αλλα παντα με μια ασφαλτο που αν την εβλεπαν οι Σερρες θα κλαιγανε με μαυρο δακρυ..

Και να o πολυ γραφικος οικισμος του Trakai μπροστα μας.

Με τα μικρα ξυλινα σπιτακια του χτισμενα σε μια λωριδα γης αναμεσα στις λιμνες Luka και Totoriskiu, το Trakai εμοιαζε να εχει βγει απο ζωγραφια.

Ομως περα απο την ομορφια, το μερος εχει και μια μεγαλη ιστορια πισω του. Ο πρωτος ηγεμονας της Λιθουανιας, Gediminas εκανε το Trakai την πρωτευουσα του το 1320, και εχτισε εδω ενα μεγαλοπρεπεστατο καστρο πανω σε ενα νησακι στη μεση της λιμνης.

Περιμεναμε να δουμε ενα ομορφο καστρο ισως, αλλα το θεαμα που μας περιμενε μας αφησε εκθαμβους με την ομορφια του..

Με το χαρακτηριστικο κοκκινο χρωμα του να γινεται ακομα πιο εντονο απο το ηλιοβασιλεμα, το καστρο εμοιαζε να λαμπει σαν χρυσος μεσα στο τοπιο.

Ακριβως διπλα στο χωριο και μεσα σε αυτη τη μαγευτικη τοποθεσια ηταν το μερος που θα μεναμε: το Kempingas Slenyje.

To camping ηταν εξαιρετικο. Πεντακαθαρο, ησυχο με πολυ πρασινο παντου.

Πολλα ομορφα ξυλινα σπιτακια ηταν στημενα περιμετρικα απο ενα μεγαλο πλατωμα με τεραστιους χωρους για σκηνες και τροχοσπιτα.

Το πιο ωραιο ηταν αυτο το ...τροχοσπιτοδεντρο ακριβως διπλα στη ρεσεψιον.

Διαλεξαμε ενα ομορφο μερος πανω απο το πλατωμα και αποφασισαμε να εγκατασταθουμε εκει. Επιασα κουβεντα με ενα ζευγαρι αυστριακων που ηταν ακριβως απεναντι μας οι οποιοι ειχαν την ευγενη καλοσυνη και προσφερθηκαν να φυλαξουν τις βαλιτσες της μηχανης αν θελαμε να φυγουμε και να παμε στο Vilnius κατευθειαν. Κατι τετοιο ομως δεν χρειαστηκε: μιας που η σκηνη ηταν γρηγορης τοποθετησης, αποφασισα να στησω το τσαντιρι στα γρηγορα και μετα να κατεβουμε στην πολη. Μιση ωριτσα μετα ολα ηταν ετοιμα: Καιρος λοιπον να επισκευτουμε το μυστηριωδες Vilnius.

 

[Ταξιδευτής]

Vilnius

Μπηκαμε στην πολη και κατευθυνθηκαμε στην καρδια του ιστορικου κεντρου.

Εδω θα ηταν η αφετηρια για να ανακαλυψουμε αυτο τον αγνωστο τοπο.

Παρκαραμε στη Gedimino Prospektas –εναν μεγαλο δρομο που χανοταν στην ευθεια μεχρι την παλια πολη και ηταν απο τους πιο κεντρικους δρομους. Ομως ειχε κατι παραξενο. Δεν ειχε καμια κινηση απο οχηματα.

Οντας στρωμενος με πετρα ευκολα θα πιστευε κανεις οτι προκειται για πεζοδρομο, κατι που ομως δεν ισχυε μιας που τα πρωινα γινοταν μια πολυβουη λεωφορος. Η ελλειψη κινησης ομως τωρα ηταν ιδανικη και εδινε εναν επιπλεον αερα μυστηριου στην πολη.

Ο καιρος ηταν με το μερος μας και μας ειχε χαρισει ενα ζεστο καλοκαιρινο απογευμα. Ο ουρανος ηταν περιεργος, εχοντας ενα αποκοσμο ροζ χρωμα. Κοιταξα το ρολοι της μηχανης. Εδειχνε αλλα απο οτι το GPS και συνειδητοποιησα οτι μπαινοντας στη χωρα ειχαμε αλλαξει χρονικη ζωνη και ημασταν 1 ωρα μπροστα σε σχεση με την Πολωνια. Ε; Σιγουρα; Δηλαδη τωρα ηταν 6 η 7;

Τι σημασια ειχε. Ενοιωθα σαν το μικρο παιδι στο λουνα παρκ. Παντου γυρω μου νεες εικονες και εκανα οτι μπορουσα για να τις αποθανατισω.

Στο πλαι ενος κτηριου ειδαμε κατι πολυ παραξενο: καθε πετρα ειχε και ενα ονομα επανω μαζι με μια ημερομηνια που θυμιζαν εντονα τις επιγραφες που βλεπει κανεις σε ταφους. Ο οδηγος εδωσε την λυση στο μυστηριο: αυτο ηταν το συγκλονιστικο κολαστηριο της KGB που θα βλεπαμε αυριο καλυτερα. Aυτες οι πετρες ειχαν πληρωθει σε αιμα...

Τωρα ηταν η ωρα να δουμε την υπολοιπη πολη, η οποια ξεδιπλωνε απιστευτες εικονες σε καθε της γωνια. Τι αρχιτεκτονικη.

Καθως πλησιαζαμε την Katedros aikste, η αλλιως πλατεια του καθεδρικου ναου, η δυση του ηλιου εδινε ενα ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ χρωμα στον ουρανο, βαφοντας τα παντα ροζ.

Η Katedros aikste φιλοξενει την Arkikatedra bazilika, το εθνικο συμβολο λατρειας των Λιθουανων –εδω μεχρι και το μεσαιωνα λατρευοταν ο Perkunas, ο θεος του κεραυνου. Οι Σοβιετικοι μετετρεψαν το ναο σε ...γκαλερι(!), ενω το 1989 επανηλθε στην αρχικη του λειτουργια ως εκκλησια. Ο πρωτος ναος ηταν ξυλινος και φτιαχτηκε το 1387, το 15ο αιωνα ο Αρχιδουκας Vytautas την επεκτεινε σε γοτθικο ρυθμο, ενω πηρε τη σημερινη του νεοκλασσικη μορφη γυρω στο 1801.

Δειτε θεαμα.. Δεν υπαρχουν λογια.

Τα αγαλματα στην προσοψη περιλαμβανουν την Αγια Ελενη, τους δουκες της Λιθουανιας καθως και διαφορους αποστολους και αγιους.

Τα μεγεθη ηταν πραγματικα τεραστια και μετα βιας χωρουσαν στον ευρυγωνιο της Nikon.

Η πλατεια του Καθεδρικου ηταν απο το μεσαιωνα ακομα κομβικο σημειο για την πολη. Το 19ο αιωνα εδω υπηρχαν αγορες και παζαρια, ενω μια μεγαλη ταφρος κυκλωνε την περιμετρο της πλατειας, ετσι ωστε πλοια να μπορουν να φτασουν μεχρι την εισοδο του καθεδρικου ναου.

Εντος της περιμετρου της ταφρου υπηρχαν τειχη και πυργοι, με μονο το 57 μετρων καμπαναριο να σωζεται απο τοτε μεχρι σημερα..

Ομως η πλατεια φημιζεται και για κατι ακομα που δειχνει το μεγαλειο των ανθρωπων οταν συνεργαζονται και θα ηταν αδικο να μην αναφερω: το Stebuklas.

Στα Λιθουανικα σημαινει "θαυμα", και προκειται για ενα πλακακι στην πλατεια, στο οποιο η συγκλονιστικη ανθρωπινη αλυσιδα 2 εκατομμυριων ανθρωπων και 650 χιλιομετρων που φτιαχτηκε το 1989 απο το Tallinn της Εσθονιας μεχρι το Vilnius της Λιθουανιας ως ενδειξη διαμαρτυριας απεναντι στη Σοβιετικη κατοχη.

Σε αυτο το σημειο στεκοταν ο τελευταιος ανθρωπος της αλυσιδας αυτης και σηματοδοτηθηκε με τη λεξη "θαυμα".

Ο τοπικος θρυλος θελει ως γρουσουζια το να αναφερει καποιος ακριβως το σημειο οπου βρισκεται αυτο το πλακακι, οποτε ο επισκεπτης πρεπει να ψαξει να το βρει μονος του. Λενε δε πως αν σταθει επανω του και κανει εναν ολοκληρο κυκλο γυρω απο τον εαυτο του κανοντας μια ευχη, αυτη θα πραγματοποιηθει.


Ακριβως πισω απο τον Καθεδρικο ηταν μια πλευρα του Valdovų rūmai, του Βασιλικου Παλατιου της πολης. Χτιστηκε το 15ο αιωνα και για 4 αιωνες ηταν το πολιτικο και διοικητικο κεντρο της χωρας, δυστυχως ομως κατεδαφιστηκε το 1801. Αυτο που εβλεπα μπροστα μου ηταν το νεο παλατι που ειχε ξεκινησει να κατασκευαζεται ως πιστο αντιγραφο του παλιου.

Η πολη ηταν γεματη μικρες γωνιες με παραξενα θεαματα. Οπως οι τρεις μουσες στην εισοδο του Εθνικου Δραματικου θεατρου.

Αφησαμε πισω την πλατεια του Καθεδρικου και ξεκινησαμε την περιπλανηση στην καρδια της μεσαιωνικης Senamiestis (Παλια Πολη).

Τριγυρω υπηρχαν παντου γραφικα –αν και καπως τουριστικα– εστιατορια και καφε οπου ο κοσμος καθοταν και απολαμβανε το ομορφο βραδυ.

Το Vilnius συνδιαζε κατα εναν περιεργο τροπο το high tec με το παλιομοδιτικο και το μοντερνο με το παλιο..

Προχωροντας, συντομα βρεθηκαμε σε μια μεγαλη πλατεια με ενα εντυπωσιακα φωτισμενο κτηριο στην ακρη της. Ηταν το Vilniaus rotušė, το Δημαρχειο της πολης. Οπως και ο Καθεδρικος ναος, το Δημαρχειο κατασκευαστηκε αρχικα το 1432 σε γοτθικο ρυθμο ενω το 1799 ανακατασκευαστηκε στον νεοκλασσικο ρυθμο που βλεπαμε τωρα.

Περιμετρικα της πλατειας υπηρχαν πολλα ομορφα εστιατορια και μπαρακια που ειχαν πιασει διαφορες γωνιες της πλατειας..

Ξαφνικα ηταν σαν να ειχαμε βρεθει σε σκηνικο ταινιας εποχης – τα στενα δρομακια ηταν βγαλμενα κατευθειαν απο το μεσαιωνα.

Ενοιωθα οτι απο στιγμη σε στιγμη θα εμφανιστουν και ιπποτες πανω στα αλογα τους.

Και πισω απο τα στενακια, σε καθε γωνια συναντουσα εντυπωσιακες γοτθικες εκκλησιες με καταπληκτικες λεπτομερειες που μπορουσες να χαζευεις με τις ωρες.

Με εκπληξη προσεξα οτι καποιες απο αυτες χρησιμευαν το βραδυ ως εντυπωσιακα ντεκορ σε μαγαζακια που ειχαν στησει ακριβως μπροστα τραπεζακια για να καθεται ο κοσμος να πινει το ποτακι του..

Αυριο θα περναμε μια καλυτερη γευση απο τις ομορφιες της πολης. Τωρα ηταν καιρος να παρουμε μια γευση απο την τοπικη κουζινα της Λιθουανιας.

Ηθελα να δοκιμασω οπωσδηποτε την τοπικη κουζινα και ο οδηγος ανεφερε το εστιατοριο Cili Kaimas ως ενα απο τα καλυτερα Λιθουανικα εστιατορια, οποτε βαλαμε πλωρη για εκει.

Μπαινοντας μεσα, το μαγαζι ηταν.. δυσκολο να το περιγραψει κανεις. Ολο το μερος θυμιζε εντονα χωριατικης αποθηκη με ξυλινα τραπεζια και καρεκλες και παλια γεωργικα εργαλια σε καθε γωνια.

Το μαγαζι ηταν διωροφο με το κυριο μερος του πανω σε ενα περιμετρικο ξυλινο μπαλκονι, ενω ενα δεντρο (!) κυριαρχουσε στη μεση, στο οποιο μαλιστα βρισκονταν καθισμενες δυο ξυλινες κουκλες, η μια εκ των οποιων επαιζε τρομπετα!

Στην εισοδο υπηρχε μια μικρη λιμνη με ψαρια, ενω διπλα μερικες κοτες (!) ετρωγαν αμεριμνες.

Το μαγαζι ειχε κατι το τρελουτσικο και μου αρεσε κατευθειαν, ενω η τοση προσοχη στη λεπτομερεια αφηνε καλες υποσχεσεις για τη συνεχεια.

Και οντως δεν διαψευστηκαν. Το φαγητο ηταν απιθανο.

Πηχτη μανιταροσουπα σερβιρισμενη μεσα σε ενα καρβελι μαυρου ψωμιου.. Cepelinai (πατατες βρασμενες με τροπο που θυμιζαν σε υφη γλυκο του κουταλιου, γεμιστες με λουκανικο και τυρι).

Πατατοπιτα με τυρια, κρεμυδι και πιπερια..

Αυτα ηταν μονο μερικες απο τις λιχουδιες που δοκιμασαμε.. Δεν θα μπορουσαμε να ειχαμε κανει καλυτερη επιλογη για να κλεισουμε τη μερα μας. Ημασταν ισως στο πιο πρωτοτυπο μαγαζι που ειχα δει ποτε μου, με τραπεζι διπλα στο μπαλκονι, το σερβις αψογο και τα φαγητα νοστιμοτατα. Και ολα αυτα μαζι με ποτα μας κοστισαν συνολο 44 Litas, δηλαδη 12,5 ευρω. Τα σχολια δικα σας.

Πηραμε σιγα σιγα το δρομο της επιστροφης και παρα το προχωρημενο της ωρας κοσμος ακομα κυκλοφορουσε στους δρομους. Σιγουρα οχι κατι που θα περιμενα να δω σε μια τοσο βορεια χωρα.

Ομως το ιδιαιτερα αισθητο κρυο πανω στη μηχανη μας υπενθυμισε γρηγορα που βρισκομασταν. Συντομα βρεθηκαμε στην εισοδο του camping. Παρκαρισμα τη μηχανη και καρφι για υπνο. Προσπαθησα να βαλω τις εικονες της ημερας σε μια ταξη στο μυαλο μου. Απο τις πανεμορφες λιμνες και τα δαση της Πολωνιας, στην παραξενη ομορφια της Λιθουανιας και το τοσο απροσμενα μαγευτικο Vilnius.

Πριν ερθω εδω οταν ακουγα για Λιθουανια στο μυαλο μου ερχονταν εικονες του Σοβιετικου μπλοκ, ισως κατι σαν Ουκρανια, σαν Λευκορωσια. Αυτο που τελικα βρηκα εδω δεν το περιμενα ποτε. Μια πεντακαθαρη, προοδευμενη χωρα, με μια πρωτευουσα διαμαντι που συνδιαζε την συγχρονη τεχνολογια με το μεσαιωνικο, το παλιο με το νεο, το παραδοσιακο με το αβανγκαρντ των πανκ πιτσιρικιων που ειχα δει στους δρομους.

Και ακομα δεν ειχα δει τιποτα. Αυριο ηταν μια πολυ σημαντικη μερα γιατι περα απο το Vilnius ειχα να δω το αλλο μεγαλο οροσημο που ειχα θεσει εξ' αρχης για το ταξιδι μου. Δεν μπορουσα να φανταστω ομως οτι αυτα που θα εβλεπα θα με σημαδευαν βαθια, οριστικα και αμετακλητα για παντα..

 

[Ταξιδευτής]

Μερα 8
Vilnius (Lithuania) – Šiauliai – Riga (Latvia)
345 km

Κοιταζοντας εκ των υστερων τα πραγματα, η σημερινη εμελλε να ειναι ισως η πιο συγκλονιστικη μερα του ταξιδιου, μια απο αυτες τις μερες που σε καθοριζουν σαν ανθρωπο και δεν τις ξεχνας ποτε. Ομως αυτα δεν θα μπορουσα να τα ξερω τωρα, καθως το πρωινο γλυκοχαραζε πανω απο τα δεντρα στο camping.

Σηκωθηκα οπως συνηθως με το πρωτο φως του ηλιου και εκανα ενα μικρο περιπατο στα περιξ να χαζεψω το μερος. Το camping ηταν πολυ ομορφο τελικα. Απολυτα ησυχο, καθαρο, ειχε απο barbeques μεχρι και σαουνες για τους ενοικους και οι ξυλινες καμπινες ηταν μεγαλες σαν μικρα σπιτια.

Κατεβηκα στη λιμνη. Το νερο απολυτα ηρεμο σαν καθρεφτης. Δεν φυσουσε καθολου και μια μελαγχολικη σιωπη επικρατουσε γυρω που ταιριαζε ομως τοσο πολυ με την ωρα.

Εκει που το camping συναντουσε την οχθη της λιμνης, πισω απο μια μεγαλη συσταδα δεντρων ηταν το περιποιημενο καφε/εστιατοριο του camping.

Διπλα υπηρχε ενα μεγαλο και πολυ προσεγμενο σπιτι. Εντυπωση μου εκαναν οι καμερες που ειχε ακριβως απο πανω.
Ηταν αραγε το εξοχικο σπιτι καποιου σημαντικου προσωπου της περιοχης; Μεσα εδειχνε να εχει αρκετη πολυτελεια.

Ομως αυτο που πραγματικα ξεχωριζε ηταν η μπροστινη του εισοδος...

...με εναν υπεροχο κηπο στα πλαινα και 2 ξυλινα τραπεζακια με πολυθρονες στις γωνιες του. Ηταν το τελειο μερος για να κατσει καποιος να χαλαρωσει και να περασει τις μερες του...

...ποσο μαλλον οταν ακριβως μπροστα του ειχε αυτο το μοναδικο θεαμα.. Δεν χορταινα να χαζευω αυτη την υπεροχη θεα στη λιμνη.

Εκατσα εκει λιγη ωρα απολαμβανοντας τις στιγμες και γυρισα σιγα σιγα στη σκηνη. Η Alicja ειχε ξυπνησει οποτε αποφασισαμε να παμε στο ωραιο εστιατοριο που ειχα μολις βρει για να παρουμε πρωινο πριν μαζεψουμε τα πραγματα για την αναχωρηση.

Δεν θα μπορουσα να ειχα ζητησει πιο λαμπερη μερα για το ξεκινημα σημερα. Παροτι εκανε λιγη ψυχρα για τα δικα μου δεδομενα, καποιοι (προφανως πιο βορειοι) μαλλον το θεωρουσαν καλοκαιρι, κρινοντας απο τις βουτιες που εκαναν διπλα στις οχθες της λιμνης. Για εμας απο την αλλη αυτη η ωρα ηταν καλη ευκαιρια να οργανωσουμε το σημερινο μας προγραμμα.

Ο τελικος προορισμος για σημερα ηταν η Riga της Λετονιας (Latvia). Τα χιλιομετρα λιγα –μολις 380 περιπου– ομως αυτο δεν σημαινε οτι θα χαζευαμε ολη τη μερα.
Πριν απο τη Riga ειχαμε να κανουμε καποιες πολυ σημαντικες στασεις, με πρωτη εδω διπλα μας στο καστρο Trakai. Μετα θα πηγαιναμε στο Vilnius οπου θα ειχαμε την ευκαιρια να δουμε καλυτερα την πολη και στη συνεχεια θα διασχιζαμε τη χωρα Βορειοδυτικα προς τη μικρη πολη Šiauliai.

Τι ειχε εκει; Τιποτα το ιδιαιτερο. Εμεις πηγαιναμε για κατι που ειχε λιγο πιο εξω απο αυτη και που ηταν ενας απο τους λογους που ειχα αποφασισει να κανω αυτο το ταξιδι εξ' αρχης.

Για τωρα ομως προειχε να μαζεψουμε το τσαντηρι. Γυρνωντας στη σκηνη λιγο πιο διπλα απο εμας ειδα το πιο ομορφο μοτοσυκλετιστικο θεαμα που ειχα δει μεχρι στιγμης στο ταξιδι μου.

Μια προπολεμικη BMW με sidecar (!) που εμοιαζε να εχει βγει απο χρονομηχανη. Με σκουριασμενα ταμπουρα για φρενα, σελα με σουστα, σαμαρια της παλιας εποχης, μπιτονακια βενζινης και μπαγκαζια δεμενα στο πλαι, ρεζερβα τροχο στο πισω μερος του sidecar. Και ομως κυριοι ΑΥΤΟΣ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ. Να μας χ*σω τα superbikes και τα FJR/VFR/Varadero/RT/GS που τα στολιζουμε σαν τις λατερνες και τα πιο μακρυνα ταξιδια που κανουμε ειναι μεχρι το μαγαζι που θα τα ανταλλαξουμε για το επομενο. Εδω ηταν μπροστα μου το Μοτοταξιδι στην πιο καθαρη του μορφη: 2 ροδες, ενα παλιο μοτερ, μια αφτιασιδωτη σκηνη να βγαζουν αυθαδικα τη γλωσσα στην καταναλωτικη μανια ολων (και εμενα περισσοτερο απ' ολους) σημερα.Αντε εξηγησε τα τωρα αυτα σε ολους εκεινους που δεν κανουν ουτε μια βολτα μεχρι τη Βυτινα χωρις το μισο καταλογο της Touratech επανω στη μηχανη τους...

Με αυτες τις σκεψεις αρχισα να μαζευω τα πραγματα. Τετοιες στιγμες ζηλευα την ευκολια των Campers στο να μαζευονται. Φευγουν στο λεπτο. Εγω μεχρι να τακτοποιησω τα παντα μεσα στις βαλιτσες επαιρνε χρονο και σιγουρα θα προτιμουσα αυτο το χρονο να τον περναω στο δρομο και οχι παλευοντας με τα σακ βουαγιαζ.

Η ζωη ομως στο camping εχει και αυτη την πλευρα και εδω και χρονια την ειχα αποδεχτει.

 

[Ταξιδευτής]

Βγηκαμε απο το camping στη διασταυρωση και φαινεται οτι καποιος ακουσε τις προηγουμενες μου σκεψεις και ηθελε να θεσει εναν αντιλογο για την τιμη των (νεων) οπλων: ενα BMW GS και μια Honda VFR περασαν μπροστα μας φορτωμενες πηγαινοντας στην ιδια κατευθυνση με εμας.

Χαιρετηθηκαμε και τους ακολουθησα. Απο τις πινακιδες τους ειδα οτι ηταν Ουκρανοι. Γνωριζοντας καλα τη φτωχια που επικρατει γενικα στην Ουκρανια, ηξερα οτι δεν ηταν και πολυ συνηθισμενη εθνικοτητα για μοτοταξιδιωτες.

Φτασαμε στο καστρο και παρκαραμε μπροστα στη γεφυρουλα που σε περνουσε στο νησακι του καστρου, ενω οι Ουκρανοι πηγαν παρακατω προφανως για να δουν το χωριο.

Παρα το οτι ο αρχικος λαμπερος ηλιος της μερας ειχε κρυφτει κατω απο αρκετη συννεφια, η ομορφια της λιμνης δεν κρυβοταν με τιποτα. Θεα για να την κοιταζεις με τις ωρες..

Στο νησι ενας περιμετρικος δρομος πηγαινε προς την εισοδο του καστρου, μεσα σε ενα πυκνο δασος...

...διπλα σε εικονες που συναγωνιζονταν η μια την αλλη σε ομορφια.

Ακριβως μπροστα απο το καστρο περνουσαν τουριστικα καραβακια που εκαναν βολτα νωχελικα στη λιμνη.

Και να μπροστα μας το κατακοκκινο μεσαιωνικο καστρο Trakai σε ολο του το μεγαλειο.

Το καστρο Trakai, η Trakų salos pilis στα Λιθουανικα βρισκεται σε ενα μικρο νησακι στη μεση της λιμνης Lake Galvė. Η κατασκευη του ξεκινησε το 14ο αιωνα απο τον Αρχιδουκα Kęstutis και γυρω στα 1409 τελειωσε υπο την καθοδηγηση του γιου του Vytautas, ο οποιος πεθανε στο καστρο το 1430. Το Trakai ηταν ενα απο τα μεγαλυτερα κεντρα του Μεγαλου Δουκατου της Λιθουανιας και το καστρο ειχε μεγαλη στρατηγικη σημασια.

Αρχικα το καστρο χρησιμευε ως αμυντικο φρουριο για την πολη. Μετα τη μαχη του Grunwald ομως, οταν ο Αρχιδουκας της Λιθουανιας νικηθηκε απο τον Πολωνικο στρατο, το καστρο μετατραπηκε απο φρουριο σε βασιλικη κατοικια και επαναδιακοσμηθηκε εσωτερικα. Νεες τοιχογραφιες δημιουργηθηκαν, μερικες απο τις οποιες διασωζονται μεχρι και σημερα και λιγο μετα το θανατο του Vytautas το καστρο διακοσμηθηκε σε Αναγεννησιακο ρυθμο.

Αργοτερα χρησιμοποιηθηκε ως φυλακη και μετα τους Μοσχοβιτικους πολεμους τον 17ο αιωνα το καστρο επαθε μεγαλες ζημιες και σταδιακα επεσε σε αχρηστια.

Το 19ο αιωνα ομως αποφασιστηκε να ανακατασκευαστει ολο το καστρο στην αρχικη του μορφη. Η αρχεολογικη υπηρεσια κατεγραψε ολα τα εναπομειναντα μερη του καστρου και κατα τη διαρκεια του 1ου ΠΠ, οι Γερμανοι εφεραν ειδικους που εκαναν πολλες προσπαθειες να αναστηλωσουν το καστρο. Το 1935–1941 η ανακατασκευη ξεκινησε σε πολλα τμηματα, για να διακοπει απο τον 2ο ΠΠ, ενω απο το 1951 και μετα οι προσπαθειες συνεχιστηκαν. Το κυριο εργο της ανακατασκευης ειχε τελειωσει το 1961 και το καστρο ειχε βρει και παλι την αρχικη του μορφη.

Οι Λιθουανοι λειτουργοντας πολυ εξυπνα δεν εκαναν καμια προσπαθεια να κρυψουν τα τμηματα που ειχαν ανακασκευασει αλλα τα συνδιασαν με τα παλια με ιδανικο τροπο.

Προσωπικα εμενα μου αρεσε πολυ που εβλεπα ευκολα τα πετρινα μερη που υπηρχαν πριν και οσα ειχαν φτιαχτει μετα με τουβλα.

Στην εισοδο του καστρου συναντησαμε και τους 2 Ουκρανους που ειχαμε χαιρετησει πριν στο δρομο. Μου χαμογελασαν ευγενικα και εγνεψαν επιδοκιμαστικα προς τη μηχανη:
– VFR. Best bike.
– Da. (Τα Ρωσικα μου ειναι λιγο περιορισμενα σε γκαμα λεξιλογιου οπως και να το κανουμε, αλλα η συννενοηση μεταξυ μηχανοβιων ειναι παντα ευκολη υποθεση.)

Εκαναν ενα παρομοιο ταξιδι με εμας αλλα απο την αντιθετη πλευρα. Τωρα ηταν στο γυρισμο και δεν εβλεπαν την ωρα να γυρισουν στη χωρα τους.
Εγω απο την αλλη δεν βιαζομουν και τοσο. Ευχηθηκαμε καλο ταξιδι στα παιδια και μπηκαμε μεσα στην αυλη του καστρου.

Σε μια μερια υπηρχαν μερικα μεσαιωνικα οργανα βασανισμου οπου βρηκαμε και κατι πτωματα –προφανως απομειναρια απο την παλια εποχη.

Ανεβηκαμε τις κεντρικες σκαλες που μας οδηγησαν στα ενδοτερα του καστρου. Εδω ηταν τα διαμερισματα του Δουκα και οσων εμεναν στο καστρο. Τωρα οι κεντρικες σαλες φιλοξενουσαν μεταξυ αλλων το Μουσειο Ιστοριας, το Εθνογραφικο Μουσειο Καραϊτων καθως και εκθεσεις τοπικης τεχνης.

Οι κεντρικες σαλες ηταν πολυ εντυπωσιακες. Δεν ειχα ξαναδει στη ζωη μου αληθινο καστρο και απολαμβανα με παθος ολες τις εικονες που εβλεπα μπροστα μου.

Αυτο μπορει να εμοιαζε για τοιχογραφια, αλλα στην πραγματικοτητα ηταν χαλι. Μηπως τελικα οι τοιχογραφιες ηταν κεντητα χαλια που στολιζαν τους τοιχους;

Στη διπλανη αιθουσα υπηρχε μια συλλογη απο μεσαιωνικα οπλα, πανοπλιες και αντικειμενα εκληκτικης χειροτεχνιας και δεξιοτητας που ανηκαν στους ευγενεις της εποχης.

Δειτε απιστευτη λεπτομερεια.

Λιγο πιο διπλα υπηρχαν αναπαραστασεις των δωματιων και ανθρωπων οπως ηταν το μεσαιωνα βασισμενες στις ιστορικες περιγραφες και πιστες στην καθε λεπτομερεια.

Οι στολες των ευγενων και στρατιωτων ηταν παρα πολυ ομορφες, και για καποιο λογο μου θυμιζαν Τουρκικες παραδοσιακες φορεσιες του 18ου–19ου αιωνα.

Εκει υπηρχε και ενα καδρο με ενα φοβερο πορτρετο του Αρχιδουκα Vytautas που καθως το κοιταζες απο διαφορετικες μεριες αλλαζε απο ενα χαμογελαστο σε εναν βλοσυρο και τρομακτικο προσωπο.

Η εκθεση εκλεινε με ενα χωρο αφιερωμενο στην ανακατασκευη του καστρου και την γενικοτερη ιστορια του χωρου. Ξεχωριζε μια μακετα με το πως ηταν το καστρο πριν την ανακατασκευη. Η διαφορα ηταν χαοτικη.
Οι ανθρωποι ειχαν ριξει απλα απιστευτη δουλεια.

Να και μια κατοψη του χωρου.

Απο τη γεφυρα του καστρου το Trakai εμοιαζε με μια πολυχρωμα ζωγραφια μπροστα στη λιμνη και μου εδινε την ευκαιρια να αναφερθω σε μια σημαντικη ιδιομορφια που φιλοξενουσε αυτο το μερος: την κοινοτητα των Καραϊτων.

Οι Καραϊτες (Karaims στη τοπικη διαλεκτο) ειναι μια μικρη μειονοτητα Τουρκοφωνων με ριζες απο τη Βαγδατη που μεταφερθησαν στο Trakai απο τον Αρχιδουκα Vytautas το 1397 και 1398 απο την Κριμεα της σημερινης Ουκρανιας, αρχικα ως σωματοφυλακες. Ολη περιοχη ειναι γεματη μικρα ξυλινα καλυβια βαμμενα σε εντονα χρωματα, πολλα απο τα οποια χτιστηκαν απο τους ιδιους τους Καραϊτες.

Τοσο η χριστικανικη οσο και η Καραϊτικη κοινοτητα εχει δικαιωμα αυτοδιοικησης συμφωνα με δικαιωματα του Magdeburg. Παρα την εντονη παρουσια Πολωνων στην περιοχη ανα τους αιωνες, το Trakai παρεμεινε σημαντικο κεντρο της Καραϊτικης κουλτουρας. Καποιοι Καραϊτες απεκτησαν πλουτο και εγιναν ευγενεις, ομως η πλειοψηφια της τοπικης κοινοτητας υπεφερε πολυ κατα την Επανασταση του Khmelnytsky και τις σφαγες του 1648.

Μετα το 1680 μονο 30 οικογενειες Καραϊτων απεμειναν στην πολη, ενω με τους πολεμους και αρρωστιες του 18ου αιωνα κατεληξαν να υπαρχουν μονο 3 οικογενειες εδω. Σημερα δυστυχως μονο 12 οικογενειες Καραϊτων ζουνε στο Trakai και υπαρχουν φοβοι οτι αυτη η μικροτερη μειονοτητα της χωρας συντομα θα εξαφανιστει τελειως. Η χαρακτηριστικη ομως τεχνοτροπια της κουλτουρας τους παραμενει παντα ως συμβολο αυτων των ανθρωπων.

Οσο υπεροχο και αν ηταν το καστρο και το Trakai ομως, ειχαμε πολλα ακομα να δουμε οποτε ηταν ωρα να αναχωρησουμε για το Vilnius.

 

[Ταξιδευτής]

Στο δρομο αρχισε να πεφτει μια πολυ ψιλη βροχη αλλα καθως πλησιαζαμε την πολη ειχε πλεον σταματησει. Μπορει να υπηρχαν αρκετα συννεφα στον ουρανο αλλα ο οριζοντας πανω απο την πολη εδειχνε οτι θα καθαριζε, κατι που με χαροποιουσε ιδιαιτερα. Ηθελα να απολαυσω την πολη με καλο καιρο.

Ενα κοινο χαρακτηριστικο σε ολες τις χωρες της Βαλτικης ηταν οι πινακιδες/κατασκευες ολων των ειδων με το ονομα της εκαστοτε πολης. Vilnius, Kaunas, Panevezys, Riga, Tallinn. Η πινακιδα εδω μου θυμιζε κατι απο το παλιο Σοβιετικο καθεστως.

Βλεπετε, η ιστορια της πολης δεν ηταν παντα τοσο ομορφη οσο εδειχνε σημερα, με τα περιποιημενα μεσαιωνικα στενακια της, τους καθαρους και φροντισμενους δρομους, τα καλοδιατηρημενα παλια κτηρια.

Το Vilnius οπως και ολη η Λιθουανια υπεφερε παρα πολυ απο συνεχεις πολεμους και καταληψεις απο διαφορους λαους. Πολωνους, Γερμανους, Ρωσους.
Κατα τη διαρκεια του 2ου ΠΠ οι Γερμανοι εφτιαξαν στην παλια πολη 2 μεγαλα γκετο για τον μεγαλο Εβραικο πληθυσμο που ζουσε εδω και αρχισαν τις μαζικες εξοντωσεις. Οι περισσοτεροι πεθαναν στα γκετο ειτε στο γειτονικο δασος Paneriai, με συνολικα πανω απο 265,000 ανθρωπους νεκρους.

Ομως και η αλλη πλευρα δεν ηταν καλυτερη: ο Κοκκινος Στρατος που θεωρουσε τη πολη και ολη τη χωρα κτημα της Σοβιετικης Ενωσης ξεκινησε τις προελασεις με σκοπο την επανακτηση των εδαφων, με μεγαλους χαμενους τελικα τους Λιθουανους.

Μετα τον πολεμο οι Σοβιετικοι ξεκινησαν ενα προγραμμα Σοβιετοποιησης της χωρας. Οσοι διαφωνουσαν η προσπαθουσαν να αντιδρασουν κατεληγαν στα διαβοητα κρατητηρια της KGB. Εκει εγιναν φρικαλεοτητες που δεν χωραει ο ανθρωπινος νους.. Φυλακισεις, βασανιστηρια, μαζικες εξοντωσεις. Σημερα αυτο το κτηριο λειτουργουσε ως μουσειο και εκει πηγαιναμε τωρα.


Genocido aukų muziejus

Παρκαρα διπλα απο το Μουσειο της KGB και πηγαμε να το δουμε καλυτερα.
Αυτο που αρχικα μου εκανε μεγαλη εντυπωση ηταν η θεση του κτηριου στην καρδια της πολης. Στο παρελθον περαστικοι θα περνουσαν απ' εξω αλλα κανεις δεν θα ακουγε τις κραυγες απελπισιας των ανταρτων που συλλαμβανονταν και βασανιζονταν εδω.

Απο εξω εδειχνε σαν ενα απλο, ομορφο νεοκλασσικο κτισμα με περιποιημενους κηπους. Θα μπορουσε να ηταν ενα οποιοδηποτε κρατικο κτηριο μιας ευρωπαικης πολης.
Δεν το περιμενα ετσι. Σχεδον τιποτα δεν μαρτυρουσε τη φρικη που εκρυβε μεσα του, περα απο ενα σεμνο και θλιμμενο μνημειο στη μνημη των ανθρωπων που σφαγιαστηκαν εκει, και βεβαια οι πλακες με τα ονοματα οσων ειχαν βασανιστει και πεθανει πανω στις πετρινες πλακες του ιδιου του κτηριου.

Το ιδιο το κτηριο ειναι οπως ακριβως ηταν το 1991, οταν η KGB εφυγε απο εδω και μεσα υπηρχαν ολα τα αυθεντικα αντικειμενα της εποχης. Μπαινοντας μεσα στο κτηριο κατι αβασταχτα βαρυ και πενθιμο πλανιοταν στην ατμοσφαιρα. Εδω ηταν τα κρατητηρια της KGB και της Gestapo και τα παντα το εδειχναν αυτο. Σκοτεινοι μακριοι και στενοι διαδρομοι, τεραστιες ξυλινες πορτες αριστερα και δεξια και δωματιακια με ενα μικρο παραθυρο πισω απο βαρια καγκελα. Ηταν σαν σκηνικο ταινιας με Γερμανικα αρχηγεια του 2ου ΠΠ.

Η κοντοχοντρη μεσηλικη γυναικα που βγηκε απο ενα δωματιακι στο πλαι της εισοδου σιγουρα δουλευε εδω παλια ως Γκεσταπιτισα. Με αυστηρο τονο που δεν σηκωνε κουβεντα μας ενημερωσε για την τιμη εισοδου. Κοιταξε την φωτογραφικη που ειχα περασμενη στο λαιμο.

– Φωτογραφιες εδω μεσα ΒΕΡΜΠΟΤΕΝ. ΒΕΡΣΤΕΙΝ;;
– Εεεε, μα γιατι; ψελλισα.
– "Α Π Α Γ Ο Ρ Ε Υ Ο Ν Τ Α Ι", μου ειπε αποτομα και μου εδειξε κατι μονιτορ πισω της. "Εχουμε και καμερες εδω. Αν σε δουμε να βγαζεις φωτογραφιες ξερεις τι θα γινει ε;" γρυλισε και εκανε μια κινηση κοψιματος του λαιμου με τον αντιχειρα.

Μππρρρρ. Ωραιος τροπος να μας βαλει στο κλιμα του κτηριου, σκεφτηκα. Σιγα ομως που το μπουλντογκ θα με σταματουσε απο το να αποθανατισω αυτο το ανατριχιαστικο μερος. Την εγραψα λοιπον στις παλιες μου μποτες και εχοντας τη μηχανη περασμενη στο λαιμο φωτογραφιζα με τροπο αυτα που εβλεπα.

Διεσχισα τον στενομακρο διαδρομο του ισογειου και γυρω μου υπηρχαν παντου πορτες. Εδω ηταν τα ανακριτικα γραφεια. Τωρα φιλοξενουσαν εκθεματα απο τους πολεμων των παρτιζανων –των ανθρωπων που πολεμησαν για την ελευθερια της χωρας– αλλα καποτε εδω ερχοσουν για να μην ξαναβγεις ζωντανος. Με επιανε συγκρυο μονο στη σκεψη.

Οι μεγαλες εικονες στους τοιχους ηταν τοσο θλιβερες. Πολλοι απο τους μαχητες ηταν τοσο νεοι. Ουτε 18 χρονων καν μερικοι. Και ομως το κουραγιο, η θυσια και η αγαπη για την ελευθερια της χωρας τους ηταν πραγματικα συγκινητικη. Ο πολεμος των παρτιζανων που διαδραματιστηκε στα γυρω δαση μεταξυ των Ρωσων και των Λιθουανων για την ανεξαρτησια της χωρας ηταν ενας απο τους μακρυτερους σε διαρκεια του 20ου αιωνα.

Η εκθεση συνεχιζοταν με δραματικες ασπρομαυρες φωτογραφιες που εδειχνε τις φρικτες συνθηκες εργασιας και ζωης των ανθρωπων που στελνονταν στα στρατοπεδα καταναγκαστικης εργασιας της Σιβηριας. Οι σκηνες εδειχναν ζοφερες, με φραχτες συρματοπλεγματων και οπλισμενους φρουρους. Μεταξυ των κρατουμενων ηταν ιερεις και γυναικες, που ειχαν συλληφθει για την δημοσιευση αντισοβιετικων κειμενων. Πολλοι μαλιστα αναγκαζονταν να φορουν ταμπελες στο στηθος που ελεγαν "Εξαιρετικα επικινδυνος εγκληματιας". Φρικη.

Ομως δεν ειχα ιδεα τι σημαινε αυτη η λεξη ακομα.

Κατεβηκα στο υπογειο και εκει τα εχασα. Εδω ηταν τα κελια και οι χωροι οπου βασανιστηκαν και σφαγιαστηκαν βαναυσα χιλιαδες αντιφρονουντες απο το 1941 μεχρι το 1987. Το μυαλο μου πασχιζε ματαια να συλλαβει την ανειπωτη φρικη αυτου του χωρου.

Τα συναισθηματα που σε πλημμυριζουν σε αυτο το χωρο ειναι τοσο εντονα που μετα βιας μπορει να τα αντεξει κανεις. Ολοι ηταν σιωπηλοι και κατασπροι μπροστα σε αυτη τη φρικη. Αυτο δεν ηταν ντεκορ ταινιας, αλλα η πιο ζοφερη πραγματικοτητα που θα μπορουσε να υπαρξει. ΣΟΚ.

Εδω κρατουνταν οι συλληφθεντες μεχρι να διεκπεραιωθουν τα σχετικα εγγραφα τους. Τα κελια κρατησης ειχαν μεγεθος απο 1,5 μετρο μεχρι 4 και το μεγεθος τους ηταν σοκαριστικο. Μεσα σε τετοιους χωρους στοιβαζαν 20+ ατομα.

Διπλα ηταν τα κελια της απομονωσης. Εδω κρατουνταν οσοι δεν εσπαγαν κατα την πρωτη "ανακριση".

Ο χωρος ηταν πραγματικα ανυπαρκτος. Το μεγεθος του μετα βιας θα ξεπερνουσε το 1,5 μετρο σε πλατος με 1 μετρο βαθος.
Δεν υπηρχε κανενα φως, αερισμος και σημειο να σταθεις η να ακουμπησεις. Ηταν αδιανοητο αλλα εδω φυλακιζαν ανθρωπους για μεχρι και 1 μηνα.

Αν οι κρατουμενοι δεν εσπαγαν στην απομονωση υπηρχαν τα κελια βασανισμου.

Εδω αναγκαζονταν να στεκονται ορθιοι γυμνοι πανω σε αυτη την ελαχιστη στρογγυλη πλατφορμα, ενω το κελι γεμιζε με παγωμενο νερο (η και παγο το χειμωνα). Οταν αυτοι κουραζονταν να στεκονται επεφταν μεσα στο παγωμενο νερο και πολλοι πνιγονταν.

To πιο συγκλονιστικο ομως ηταν σιγουρα το Σιωπηλο Κελι. Στην οψη του και μονο ενοιωθα κρυαδες στη πλατη μου και τα ποδια μου ηταν κομμενα.

Ολο το κελι ηταν επενδεδυμενο με χοντρο καραβοπανο και αχυρα για ηχομονωση, ωστε να μην ακουγονται οι κραυγες και εκκλησεις για βοηθεια του κρατουμενου κατα τα βασανιστηρια. Ηλεκτροσοκ, ξυλο, διαμελισμοι.

Ο ζουρλομανδυας στη μεση του κελιου χρησιμευε για να δενουν οσους κρατουμενους εχαναν τα λογικα τους απο τα βασανιστηρια.

Η φρικη ηταν ασυλλυπτη.

Στο βαθος του διαδρομου ηταν οι θαλαμοι των φρουρων.

Εδω τα παντα ειχαν μεινει οπως τα αφησαν οι Σοβιετικοι οταν εφυγαν.

Διπλα βρισκοταν ενας υποτυπωδης χωρος για μπανιο αλλα και για βασανισμο κρατουμενων.

Στο τελος του διαδρομου, μια μικρη πορτα εβγαζε σε εναν –υποτιθεται– χωρο προαυλισμου των κρατουμενων. Ουτε κοτετσι δεν το ελεγες αυτο.

Εδω περνουσαν τις μερες τους οι συλληφθεντες περιμενοντας το θανατο...

...ο οποιος τους εβρισκε στο μακραν πιο φρικιαστικο μερος του κτηριου της KGB: τον θαλαμο εκτελεσεων. Κατεβαινοντας τις σκαλες η φρικη που επικρατουσε ηταν τοσο μεγαλη που καποιοι απο τους επισκεπτες δεν αντεχαν και απλα αρνιουνταν να δουν το θαλαμο. Κατω απο το πατωμα ηταν τοποθετημενα προσωπικα ειδη των εκτελεσθεντων. Ρουχα, παπουτσια, γυαλια ορασης, κουμπια, βερες αρραβωνων.

Ειλικρινα, μαζι με τα στρατοπεδα εκτελεσεως των Ναζι, δεν εχω δει πιο ζοφερο μερος στη ζωη μου. Ο θαλαμος ηταν πολυ χαμηλος, πλατυς, και με ελαχιστο φως να μπαινει μεσα. Με δυσκολια μπορουσε καποιος να σταθει ορθιος εκει, αλλα προφανως αυτο δεν ειχε μεγαλη σημασια για τους εκτελεστες.

Κατω απο το δαπεδο υπηρχαν σωληνες που κατεληγαν σε ανοιχτα ακρα και που εφερναν θανατηφορα αερια στο θαλαμο σκοτωνοντας δεκαδες ανθρωπους μαζι. Αλλοι παλι εκτελουνταν με σφαιρες στο κεφαλι, κατι που μαρτυρουσαν οι διατρητοι τοιχοι του θαλαμου. Αρχεια της εποχης αναφερουν οτι σφαγιαζαν και 50 ατομα μεσα σε μια νυχτα, ενω τα πτωματα στοιβαζονταν το ενα πανω στο αλλο σε θαλαμους διπλα στα κελια.
Στην ακρη του θαλαμου υπηρχε παροχη νερου για τις μανικες με τις οποιες ξεπλεναν το θαλαμο απο τα αιματα μια φορα τη βδομαδα. Σφαγειο.

Καπου εκει ενοιωσα να πνιγομαι.
Δεν αντεχα.

Βγηκα γρηγορα εξω απο το κτηριο με την καρδια να χτυπαει σαν σφυρι στο στηθος μου και το στομαχι να εχει δεθει κομπο. Καθισα σε μια ακρη παιρνοντας βαθιες ανασες και ενοιωθα αδειος αλλα και τοσο αγχωμενος μαζι. Σαν να ειχα ριξει μια ματια στην κολαση και να ειχα γυρισει πισω. Το μυαλο μου απλα τα ειχε χαμενα απο τις φρικαλεοτητες. Κτηνη. Πως μπορουσαν να ζουν με τους εαυτους τους και τα οσα εκαναν;;

 

[Ταξιδευτής]

Λιγη ωρα αργοτερα και αφου ειχα καταφερει να ηρεμησω λιγο αποφασισαμε να αλλαξουμε εντελως κλιμα και να δουμε το κεντρο της πολης στο φως της μερας αυτη τη φορα. Πηγαινοντας να παρουμε τη μηχανη σκεφτηκα οτι δεν θα ειχε νοημα να την παρουμε απο εκει μονο και μονο για να παμε να παρκαρουμε μισο χιλιομετρο πιο κατω. Ισως θα ηταν καλυτερα να παμε περπατωντας –ετσι και αλλιως ο σκοπος ηταν η βολτα. Ενω σκεφτομασταν αυτα, ενα ηλικιωμενο ζευγαρι ηρθε χαμογελοντας εκει που ημασταν. Δεν μιλουσαν αγγλικα και εμεις δεν μιλουσαμε Λιθουανικα, αλλα απο τα συμφραζομενα καταλαβα οτι εμεναν απεναντι στο δρομο και ηθελαν να βαλουμε τη μηχανη στην αυλη τους (!), γιατι εκει που ηταν κινδυνευε –λεει– απο κλεφτες. Το μερος που ημασταν τωρα ηταν ενα μεγαλο παρκινγκ μπροστα στην Μουσικη Ακαδημια της πολης, και διπλα σε εναν πολυ κεντρικο δρομο –δεν ενοιωθα οτι θα κινδυνευαμε εκει. Η προσφορα του ζευγαριου ηταν ευγενικη αλλα καπως περιεργη ετσι που ειχε ερθει απο το πουθενα, οποτε αποφασισα να λυσω το προβλημα με τον πιο απλο τροπο: να την παρουμε μαζι μας και να παρκαρουμε αλλου.

Δεν ειχαμε προλαβει να κανουμε 50 μετρα και επιασε μια πολυ δυνατη μπορα. Αναγκαστηκα να ανεβω στο πεζοδρομιο και να ξακρισω τη μηχανη οπως οπως μπροστα απο μια βιτρινα μαγαζιου για να προφυλαχτουμε λιγο απο τη βροχη που επεφτε δυνατα. Σιγουρα δεν ηταν και το πιο συνηθισμενο θεαμα σε μια τοσο τακτικη πολη να βλεπει καποιος μια φορτωμενη μηχανη πανω στο πεζοδρομιο, αναμεσα απο πεζους και μαγαζια, αλλα desperate times call for desperate measures..

Βαλαμε τα αδιαβροχα αλλα ειρωνικα λιγα λεπτα αργοτερα η βροχη τελος. Γ@μωτ. Αντε παλε βαζε–βγαζε αδιαβροχα. Παρκαρουμε λιγο πιο κατω στο κεντρο και πανω στην ωρα βγαινει ενας λαμπρος ηλιος. Ευκαιρια για καλες φωτογραφιες.

Μπροστα μας ηταν το πολυ εντυπωσιακο Προεδρικο Παλατι. Ξεκινησε να χτιζεται το 14ο αιωνα με πολλες προσθηκες και επεκτασεις στα μετεπειτα χρονια. Το παλατι καταστραφηκε απο 2 μεγαλες φωτιες το 1737 και 1748 αλλα ανακατασκευαστηκε πληρως το 1750 και σημερα ειναι η κατοικια και τοπος εργασιας του Προεδρου της Λιθουανιας.

Για αλλη μια φορα δεν μπορουσα να μην σκεφτομαι ποσο διαφορετικα φαινονταν ολα τωρα στο φως.

Η Κεντρικη πλατεια του Δημαρχειου.

Πανεμορφα διακοσμημενες πυλες οδηγουσαν στα μεσα στενακια...

...ενω οι εκκλησιες ολοκληρωναν το μεσαιωνικο σκηνικο ιδανικα.

Θα μπορουσα να περιπλανιεμαι μερες εδω.

Κατευθυνομασταν προς το βορειο τμημα του κεντρου με σκοπο να επισκεφτουμε το Aušros Vartai, η αλλιως Πυλη της Αυγης.

Αυτη ηταν μια απο τις 9 αρχικες εισοδους της μεσαιωνικης πολης και ειχε χτιστει γυρω στο 1502 ως μερος των οχυρωσεων του Vilnius. Απο τις 9 πυλες, μονο αυτη διασωζοταν πλεον, αφου οι αλλες ειχαν καταστραφει με εντολη των αρχων το 18ο αιωνα.

Το 16ο αιωνα ηταν συχνο φαινομενο οι πυλες αυτες να περιεχουν θρησκευτικα αντικειμενα προορισμενα να φυλανε την πολη απο επιθεσεις και να ευλογουν τους ταξιδιωτες. Το παρεκκλησι στη Πυλη της Αυγης περιειχε μια εικονα της Παναγιας (Blessed Virgin Mary Mother of Mercy), που ελεγετο οτι ειχε θαυματουργες ιδιοτητες. Επι αιωνες αυτο το εικονισμα παρεμεινε ενα απο τα συμβολα της πολης και αντικειμενο λατρειας για ολους τος χριστιανους –Καθολικους και Ορθοδοξους.

Σημερα οι τοιχοι ηταν γεματοι απο ταματα και προσκυνητες ερχονταν απο καθε γωνια της γης για να προσευχηθουν μπροστα στο εικονισμα αυτο.

Μαλιστα στις 4 Σεπτεμβριου 1993, ο Παπας Ιωαννης Παυλος ο Β πρωτοστατησε σε λειτουργια στην Πυλη της Αυγης μπροστα σε εκατονταδες χιλιαδες πιστων.

Βλεποντας την πυλη ειλικρινα δεν θα μπορουσα να φανταστω οτι αποτελει τοσο σημαντικο λατρευτικο οροσημο, αλλα κοιταζοντας προσεκτικα τον πανω οροφο οπου υπηρχε η τεραστια εικονα της Παρθενου και βλεποντας τα ατελειωτα ταματα αριστερα και δεξια καταλαβαινα οτι αυτο ηταν ενα πολυ ιδιαιτερο σημειο για τους χριστιανους.


Κατηφοριζοντας παλι μεσα απο την πολη ειδα ενα ακομα σημαντικο τοπο λατρειας, αυτη τη φορα των ορθοδοξων: τον ναο Św. Mikołaja (Αγ. Νικολαου) με τη χαρακτηριστικη διχρωμια του.

Ο κοσμος ηταν ολος εξω στους δρομους και απολαμβανε την λιακαδα, οποτε ηταν ευκαιρια να κανουμε και εμεις το ιδιο. Παγωτακι λοιπον και χαζεμα των περαστικων.

Η μερα ομως δυστυχως περνουσε και ειχε φτασει η ωρα οπου επρεπε να αφησουμε πισω μας το πολυ ομορφο Vilnius για νεους προορισμους.

 

[Ταξιδευτής]

Φευγοντας η απογευματινη κινηση μας εκανε τη ζωη δυσκολη. Ηταν η ωρα αιχμης και στους δρομους επικρατουσε το αδιαχωρητο. Ψαχνοντας να βρω το δρομο εξω απο την πολη το GPS αλλαζε συνεχως κατευθυνσεις με αποτελεσμα να γυρναμε επι μιση ωρα χαμενοι στους δρομους της πολης.

Η Αυρα δουλευε με τα βεντιλατερ στο φουλ συνεχως και εγω προσπαθουσα να κουμανταρω 500 κιλα μεσα στην πυκνη κινηση –οχι οτι καλυτερο.

Ειχα αρχισει να εκνευριζομαι. Καπου εκει κοπηκαν και οι ευγενειες και οι ντροπες και ολα. Επιστρατευοντας την δεξιοτεχνια στις διηθησεις που μου ειχαν χαρισει τα χρονια κινησης στη μπαχαλουπολη (βλ. Αθηνα) αρχισα να περναω αναμεσα στα σχεδον ακινητοποιημενα αυτοκινητα και τελικα βγηκαμε στα περιχωρα της πολης.

Ο ηλιος επεφτε στον οριζοντα, ο ουρανος ειχε αρχισει να μαζευει αρκετα συννεφα και το φως ολο και λιγοστευε. Ειχα πανω απο 200 χιλιομετρα μεχρι τον προορισμο μου στο Šiauliai και ηδη ειχε πιασει να βραδιαζει. Γαμωτο. Αυτο δεν ειναι καθολου καλο.

Ομως αυτο που ειχα σκοπο να δω απλα ΔΕΝ ΕΠΑΙΖΕ να το εχανα. Ηταν ωρα να τα παιξω ολα για ολα: κατεβασα κεφαλι και κολλησα το γκαζι στο τερμα. 140, 160, 180, 220, 240. Το σκισιμο που εφαγε η μηχανη δεν περιγραφεται. Το μονο που ελπιζα ηταν να μην με μετρησουνε γιατι θα ανοιγανε τα μπουντρουμια της KGB για παρτη μου.

Τουλαχιστον η εθνικη οδος ηταν σχεδον αδεια και μου επετρεπε να κραταω υψηλες ταχυτητες χωρις να ενοχλω αλλους οδηγους. Απο ενα σημειο ειχα βρει και ενα καλο κολπο: οταν εφτανα κοντα σε καποιο οχημα εκοβα σε φυσιολογικες ταχυτητες και αφου προσπερνουσα με προσοχη ανεβαζα ταχυτητητα, οποτε ετσι δεν προκαλουσα με το να περναω διπλα απο τα αλλα οχηματα με +100.

Τα χιλιομετρα μεχρι το Panevezys εφυγαν σε χρονο μηδεν, αλλα το ιδιο εκανε και η βενζινη, μιας που η Αυρα σε αυτες τις ταχυτητες επινε τη μανα και τον πατερα της. Αναγκαστικη σταση λοιπον εξω απο την πολη για ανεφοδιασμο. Ο εκνευρισμος μου που ειχαμε χασει τοση ωρα βγαινοντας απο την πολη ειχε πιασει κοκκινα και χειροτερεψε οταν ειδαμε οτι στο βενζιναδικο δεν δεχονταν ευρω η καρτες, παρα μονο Lita, και εμεις δεν ειχαμε αρκετα. Η λυση δωθηκε σε κοντινο πολυκαταστημα οπου βρηκα ATM και εβγαλα χρηματα για τον ανεφοδιασμο χωρις να χασουμε ετσι πολυ χρονο.

Ομως δεν τα ειχαμε καταφερει ουτε κατα διανοια ακομα: Η μερα εφευγε και το GPS εδειχνε οτι ειχαμε αλλα 100+ χιλιομετρα –ολα σε επαρχιακους πλεον.

Ειχα αρχισει να χανω τις ελπιδες μου για να ειμαστε στον προορισμο μας πριν δυσει, αλλα τι να καναμε; Επρεπε να το παλεψουμε.

Ανοιξα το γκαζι τερμα και η μηχανη ξεχυθηκε δυνατα μπροστα τραβωντας μια μεγαλοπρεπεστατη σουζα διαρκειας χαριζοντας θεαμα στους περαστικους της πολης.

Οι φοβοι μου περι επαρχιακου δρομου αποδειχτηκαν παντελως αβασιμες. Ο δρομος ηταν μεν στενος με 2 λωριδες αλλα η χαραξη ηταν φανταστικη. Ανοιχτες ευθειες και παρατεταμενες καμπες με σωστη κλιση και απεριοριστη ορατοτητα, κορυφαια προσφυση και ουτε ιχνος λακουβας. κανονικο λουνα παρκ. Ανεβασα ρυθμο σε επιπεδα που χωρις υπερβολη, δεν νομιζω να ειχε δει πολλες φορες στο παρελθον αυτος ο δρομος. Τι βαλιτσες, τι δικαβαλο, τι φορτιο. Ολα κατω. Απο στιγμη σε στιγμη περιμενα να ακουσω τις βαλιτσες να βρισκουν στο εδαφος –δεν ηξερα αν θα φταναμε στο Šiauliai εγκαιρως αλλα τουλαχιστον μεχρι εκει θα του επινα το αιμα.

Το πιο ευχαριστο ομως ηταν οτι οσο πιο βορεια πηγαιναμε τοσο ο καιρος ανοιγε και το φως της ημερας κρατουσε ακομα.

 

[Ταξιδευτής]

Kryžių Kalnas

Λιγο εξω απο το Šiauliai εστριψα σε εναν πολυ μικρο παραδρομο ακολουθωντας τις πινακιδες για τον προορισμο μου: Kryžių Kalnas.

Τωρα που η μηχανη πλεον ρολαριζε ηρεμα στον πολυ μικρο αγροτικο δρομο σκεφτομουν οσα ειχα κανει για να ειμαι εδω τωρα. Μηπως τελικα δεν αξιζε τον κοπο ολη αυτη η πιεση; Κοιτουσα γυρω και δεν εβλεπα κατι το ιδιαιτερο. Μονο ατελειωτες επιπεδες εκτασεις και μερικα δεντρα εδω και κει.

Τι ηταν πια το τοσο σημαντικο;

Και αξαφνα, περνας ενα μικρο γεφυρακι στο δρομο και τελειως αναπαντεχα βρισκεσαι να κοιτας το πιο συγκλονιστικο και αλλοκοτο θεαμα που μπορεις να φανταστεις: Εναν τεραστιο λοφο απο αμετρητους σταυρους ολων των ειδων και μεγεθων.

ΤΙ ΚΑΝΑΝΕ........!

Ηξερα τι θα εβρισκα εδω αλλα απο κοντα δεν μπορουσα να πιστεψω αυτο που ειχα μπροστα μου.. Δεος, δεος, ΔΕΟΣ. ΔΕΝ ΤΟ ΧΩΡΑΕΙ Ο ΝΟΥΣ... Εκατονταδες χιλιαδες σταυροι ΠΑΝΤΟΥ.

Παρατησα τα παντα πανω στη μηχανη οπως ηταν. Ολα μου φαινονταν τοσο δευτερευοντα τωρα. Για δευτερη φορα στη ζωη μου μετα το οστεοφυλακιο στην Kutna Hora το μυαλο αδυνατουσε να πιστεψει αυτο που εβλεπαν τα ματια μου..

Φωτογραφιζα μηχανικα και περπατουσα τριγυρω σαν χαμενος. Δεν μπορουσα να αρθρωσω λεξη. Γυρω μου χιλιαδες σταυροι στη σειρα, ο ενας πανω στον αλλον και μικροι πανω σε μεγαλυτερους. Απειρες διακοσμησεις –λουλουδια, ζωγραφιες, αφιερωσεις, σκαλιστα αγαλματα, οτι μπορει να φανταστει κανεις.

Ο δρομος με οδηγησε στο κεντρικο σημειο του Kryžių Kalnas: τον περιφημο Λοφο των Σταυρων. Στο μερος επικρατουσε μια απολυτη σιωπη και μια αβασταχτη λυπη. Λες και ολα τα στοιχεια της φυσης εσκυβαν το κεφαλι σε σεβασμο μπροστα σε αυτο το συγκλονιστικο θεαμα.

Ημουν μουδιασμενος. Δεν ειμαι πιστος καμιας θρησκειας αλλα αυτο το θεαμα μου προκαλουσε δεος και μια αβασταχτη λυπη. Τι μπορει να κανει η πιστη των ανθρωπων τελικα.

Στις σκαλες ενα θεαμα που δεν θα ξεχασω ποτε: ενας ομορφος νεαρος να κατεβαινει ξυπολητος κρατωντας μια μαγκουρα. Για καποιο λογο αυτη η εικονα μου εμοιαζε τοσο αντιφατικη: ενας νεος αντρας αλλα και τοσο γερασμενος συναμα.

Ανεβηκα τα σκαλια σιωπηλα.

Εφτασα στην κορυφη, μπροστα στο αγαλμα του Ιησου και απο καπου ακουγοταν σιγανα μια γλυκεια και θλιμμενη μελωδια..

Δεν μπορουσα να το πιστεψω. Ταιριαζε τοσο πολυ με τη στιγμη που ηταν συγκλονιστικο.

Δεν νομιζω οτι υπαρχουν λεξεις να περιγραψω το πως ενοιωσα εκεινη τη στιγμη. Αν μου ελεγε καποιος οτι καποια μεγαλυτερη δυναμη με κοιταγε τωρα θα τον πιστευα χωρις δευτερη κουβεντα.

Στη βαση του αγαλματος υπηρχε ενα στασιδι για να προσευχονται οι πιστοι, και για μια απο τις ελαχιστες φορες στη ζωη μου ενοιωσα την αναγκη να κανω το ιδιο σε ενδειξη σεβασμου.

Ο λοφος συνεχιζε και προχωρησα με το μυαλο απλα κενο. Οι σταυροι ατελειωτοι.

Η επισκεψη σε αυτο το μερος ηταν πραγματικα ενα κομβικο σημειο στη ζωη μου. Μια εμπειρια απο αυτες που σε χαρασσουν βαθια, σε σημαδευουν ανεξιτηλα και σε αλλαζουν ως ανθρωπο.

Εβλεπα ακομα και παιδικους σταυρους. ΠΑΙΔΙΚΟΥΣ. Ηταν αβασταχτο…

Καθε ενας σταυρος και μια ανθρωπινη ιστορια αγαπης και πονου…

Αφιερωματα, σταυροι, φυλακτα, αγαλματα απο καθε γωνια της γης.

Απο Ιαπωνια μεχρι Μεξικο, και απο ΗΠΑ μεχρι Αυστραλια.

Ολο αυτο ξεκινησε λιγο μετα την εξεγερση των Λιθουανων και Πολωνων εναντια στη Ρωσικη Αυτοκρατορια το 1831 και 1863 που πνιγηκε στο αιμα. Καθως οι οικογενειες των νεκρων δεν μπορουσαν να βρουν τα σωματα τους αρχισαν να βαζουν συμβολικους σταυρους σε αυτο το μικρο λοφο.

Απο τοτε αυτο το μερος εγινε τοπος προσευχης για τους Λιθουανους, για ειρηνη, για την πατριδα τους και τους αγαπημενους τους που ειχαν χαθει στους πολεμους της ανεξαρτησιας.

Οταν η Λιθουανια καταληφθηκε απο τη Σοβιετικη Ενωση οι Λιθουανοι συνεχισαν να ερχονται σε αυτο το μερος και να αφηνουν τις αφιερωσεις τους για να δειξουν την πιστη στην αρχικη τους ταυτοτητα, θρησκεια και κληρονομια.

Ηταν ενα μερος ειρηνικης διαμαρτυριας για τους Λιθουανους, δυστυχως ομως οι Σοβιετικοι εκαναν οτι περνουσε απο το χερι τους για να το εξαλειψουν: το μερος κατεδαφιστηκε απο μπουλντοζες τουλαχιστον απο το 1961 μεχρι το 1973, αλλα οι σταυροι σε πεισμα των καταπιεστων συνεχισαν να πληθαινουν μεχρι και σημερα.

Το πιο ομορφο ομως στην ιστορια ειναι οτι το λατρευτικο αυτο μερος ακομα και σημερα δεν ανηκε σε κανεναν και ετσι ο καθενας ηταν ελευθερος να βαλει ενα αφιερωμα σε οποιο σημειο ηθελε.

Oι σταυροι συνεχιζονταν και τελειωμο δεν ειχαν….

Λιγο πριν φυγω αφησα και εγω κατι εδω… Τον λογο δεν χρειαζεται να τον πω. Τον ξερω εγω και μου φτανει…

Ποση ωρα μειναμε εκει δεν ξερω. Σε τετοιες περιπτωσεις τετοιες εννοιες χανουν το νοημα τους και μοιαζουν τοσο ανοητες και μικρες. Το μονο που ξερω ειναι οτι καθως η νυχτα πλεον επεφτε ενοιωθα να τρεμω ολοκληρος και δεν ηταν απο το κρυο της βραδιας.

Χανομουν στα δρομακια του λοφου αναμεσα στους σταυρους και ηθελα να αγγιζω τα πραγματα γυρω μου για να νοιωθω οτι ειναι αληθινα. Κατι να μου πει οτι ολο αυτο το ζουσα πραγματικα και δεν ηταν ολο μεσα στο μυαλο μου.

Κατεβηκα απο το λοφο και η γνωριμη οψη της Αυρας που περιμενε στο πλαι του δρομου ηταν ενα ευπροσδεκτο ξυπνημα που με επανεφερε στην πραγματικοτητα.

Ηταν ομως σχιζοφρενικο: οσο ενοιωθα την αναγκη να φυγω απο εκει, αλλο τοσο ηθελα να μεινω για παντα. Ομως ηξερα οτι δεν γινοταν: "Συνελθε και ξεκινα. Εχουμε να φτασουμε στη Λετονια αποψε." σκεφτηκα και εβαλα μπροστα.

Ευτυχως απο εδω που ημασταν μας χωριζαν μονο 80 χιλιομετρα για την Ριγα, την πρωτευουσα της Λετονιας, κατι εξαιρετικα καλοδεχουμενο μετα απο ολη αυτη τη μερα. Στο δρομο η διαδρομη περνουσε διπλα απο πυκνα δαση και μια λεπτη ομιχλη εβγαινε απο τα δεντρα προσδινοντας εναν τονο μυστηριου στην ατμοσφαιρα.
Ανατριχιλα.

Στο τελευταιο βενζιναδικο πριν τα συνορα καναμε μια μικρη σταση για ανεφοδιασμο και με τη βοηθεια μερικων τσιπς και νερου που ειχαμε μαζι στησαμε ενα αυτοσχεδιο πικνικ επι τοπου. Συντομα θα ημασταν Riga οποτε θα τρωγαμε εκει. Τουλαχιστον αυτο ηταν το σχεδιο.

Μια ανασα απο τα συνορα πλεον και γυρω επεφτε απολυτη ερημια. Αραια και που περνουσε καποιο αυτοκινητο απο το αλλο ρευμα και στιγμιαια ενοιωσα μια απεραντη μοναξια να με τυλιγει.

Καπως ετσι μπαιναμε στην δευτερη πιο μυστηριωδη χωρα του ταξιδιου μας.

Latvia, Συνοριακος σταθμος 9:52 μμ


Σε μια δραματικη αντιθεση με την Λιθουανια οι δρομοι εδω ηταν ΑΘΛΙΟΙ. Λακουβες, νεροφαγωματα, και αντι για ασφαλτο τσιμεντοπλακες –προφανως ενα κληροδοτημα απο την εποχη της Σοβιετικης Ενωσης.

Η ωρα ηταν πλεον 10 το βραδυ και το σκοταδι πυκνο. Η μηχανη κοπανουσε συνεχως πανω στις ανωμαλιες του δρομου και εγω ειχα αρχισει να φοβαμαι πολυ για τις βασεις των GIVI –αν συνεχιζαμε ετσι με εβλεπα να μαζευω βαλιτσες και πραγματα απο τα διπλανα χωραφια. Το θερμομετρο της μηχανης εδειχνε 10 βαθμους και η πυκνη ομιχλη που επικρατουσε ολοκληρωνε το σκηνικο της ευτυχιας. Υπο αυτες τις συνθηκες αναγκαζομουν να κραταω πολυ χαμηλες ταχυτητες αλλα τουλαχιστον ημασταν κοντα στον προορισμο μας.

Σχεδον 2 ωρες αργοτερα μπαιναμε στην Riga. Περασαμε μια μεγαλη γεφυρα πανω απο τον ποταμο Daugava και απεναντι εβλεπα ενα θεαμα που δεν περιμενα: μεγαλοι ουρανοξυστες, γερανοι κατασκευων, λιμανι, και πυκνη δομηση με τεραστιες πολυκατοικιες και κτηρια. Ηταν μια μεγαλη βιομηχανοποιημενη πολη, κατι που σε πρωτη οψη δεν με ξετρελλαινε κιολας.

Κατευθυνομασταν για το Riga City Camping –το μονο camping που ειχα βρει στην πολη, το οποιο βρισκοταν σε ενα μικρο μακροστενο κομματι γης (δεν το ελεγες νησι) απεναντι απο την κυρια πολη. Το "νησι" ηταν γεματο μεγαλες αποθηκες και εταιριες. Εμοιαζε να ειναι βιομηχανικο παρκο;

Στο camping τα πραγματα δεν αλλαξαν: το μερος δεν εμοιαζε καθολου με την κλασσικη εικονα που εχουμε για τα campings με τα δεντρακια τους, τη θαλασσα μπροστα κλπ. Αυτο εδω ηταν απλα μια μεγαλη επιπεδη εκταση χωρις καμια βλαστηση, χωρισμενη σε ισα τετραγωνα με γκαζον.

Ακριβως στη μεση εστεκε ενα κυριολεκτικα τεραστιο κτηριο που εδειχνε να ειναι η reception (αν και ημουν σιγουρος οτι δεν επιανε ολο αυτο το χωρο) και στην κατω ακρη του camping ενα αλλο εξισου μεγαλο κτηριο με τα λουτρα και WC.

Παρα το προχωρημενο της ωρας, αρκετα νεα παιδια καθονταν εξω απο σκηνες πινοντας μπυρες και κανοντας μπαρμπεκιου –ενα ομορφο θεαμα σε ενα ομολογουμενως παραξενο εμφανισιακα camping. Οπως και αν ειχε, με τη κουραση που ειχαμε θα κοιμομασταν και στα χωραφια. Η σκηνη στηθηκε γρηγορα και συντομα ημασταν ετοιμοι για εναν απολαυστικο υπνο.

Ξαπλωμενος σκεφτομουν ολα οσα ειχαμε δει σημερα. Η μερα αυτη ηταν ενα μαθημα πανω στην ανθρωπινη φυση. Οι ανειπωτες θηριωδιες των σφαγεων της KGB και απο την αλλη η συγκλονιστικη δυναμη της πιστης και ελπιδας των καταπιεσμενων και πονεμενων. Απο το απολυτο σκοταδι της φρικης στο πιο λαμπρο φως της αγαπης.

Δυο μερη τοσο διαφορετικα οσο η κολαση και ο παραδεισος, αλλα και ταυτοχρονα τοσο αλληλενδετα μεταξυ τους. Το ενα ειχε φερει το αλλο.
"Ο ανθρωπος ειναι ικανος για το συγκλονιστικοτερο θαυμα και το φρικιαστικοτερο εγκλημα τελικα" σκεφτηκα.

Ενω το μυαλο μου πασχιζε να συνειδητοποιησει οσα ειχαμε δει σημερα ακουσα την Alicja να λεει: "Νικο; Μηπως βρεχει; Ακουω ενα ταπ ταπ ταπ στη σκηνη."
Κοιταξα εξω –ψιχαλιζε. "Δεν ειναι τιποτα. Ενα ψιλοβροχο ειναι. Μεχρι το πρωι θα εχει περασει." ειπα.
Που να ηξερα.

 

[Ταξιδευτής]

Μερα 9
Riga (Latvia) – Tallinn (Estonia)
268 km

Το πρωι ξυπνησα υπο τον σταθερο ηχο του ψιλοβροχου που επεφτε πανω στη σκηνη. Εμεινα τυλιγμενος στον ζεστο υπνοσακο και σκεφτομουν ποσο μου αρεσε να καθομαι στα ζεστα και να ακουω τη βροχη εξω, ομως η σκεψη του μαζεματος που ακολουθουσε με εκανε να σηκωθω.

Βγηκα εξω και πηγα στο μπανιο. Ο ουρανος ηταν εντελως γκριζος απ' ακρη σε ακρη και σκεπασμενος με βαρια συννεφα. Τουλαχιστον η βροχη ηταν πολυ ψιλη και εδινε μια μικρη ελπιδα οτι θα σταματησει τελικα.

Εριξα μια ματια στο "camping" στο φως της μερας. Δεν ηξερα τι ηταν ο χωρος κανονικα αλλα σιγουρα δεν ειχε φτιαχτει για camping. Αφου ομως μας παρειχε ασφαλεια για εμας και τη μηχανη και ηταν μια φτηνη λυση για διανυκτερευση δεν μπορουσα να παραπονιεμαι.

Γυρνοντας στη σκηνη ειχα την σκεψη να κανουμε μια επισκεψη στην πολη πριν μαζεψουμε –ισως στο μεταξυ η βροχη να ειχε σταματησει και να μαζευαμε σαν ανθρωποι. Συντομα ομως ο καιρος μου εδωσε σαφη απαντηση στις σκεψεις μου: δυναμωσε αποτομα και μεσα σε 10 λεπτα ειχε εξελιχθει σε κανονικη καταιγιδα. Τωρα; Δεν ηταν μια μπορα για να σταματησει. Ηξερα οτι εδω πανω αν ξεκινησει να βρεχει ξεχναει να σταματησει. Οποτε; Πως μαζευουμε; Υπο βροχη; Υπο βροχη.

Πακεταρισα τα παντα μεσα στη σκηνη –τουλαχιστον αυτα ηταν στεγνα– και αποφασισα να τα παω λιγα λιγα στη reception που για καλη μας τυχη βρισκοταν ακριβως απεναντι μας. Μπαινοντας μεσα, ενας καπως μυστηριος τυπακος με κοιταζε περιεργα –οταν ειχαμε φτασει το βραδυ δεν ηταν εκει οποτε προφανως δεν μας ηξερε. Μου μιλησε σε ενα μειγμα Ρωσικων, Γερμανικων και (λιγων) Αγγλικων ρωτοντας με τι θα ηθελα. Του εξηγησα οτι ειχαμε ερθει χθες το βραδυ και θα φευγαμε σημερα, αλλα αν θα ηταν ευκολο να αφησουμε τα πραγματα εκει για λιγο λογω της βροχης. Παρα την δυσκολια στη συννενοηση τελικα καταλαβε και μου ειπε με βαρια Ρωσσικη προφορα "νοου προμπλεμ μιστερ."

Το μερος τελικα ηταν εκθεσιακο κεντρο. Η ρεσεψιον στην ουσια ηταν ενα συναρμολογουμενο κιοσκι σαν αυτα που βλεπεις σε εμπορικες εκθεσεις, και απλα ειχαν κλεισει τον υπολοιπο (τεραστιο) χωρο με μερικα εκθεσιακα χωρισματα. Οπως μου ειπε ενα παλικαρι που γνωρισα εκει το μερος χρησιμοποιουταν ως camping το καλοκαιρι οταν εκλεινε ως χωρος εκθεσεων. Αφου μετεφερα βαλιτσες, ρουχα και λοιπα συμπραγκαλα ειχε μεινει το δυσκολο μερος: η ιδια η σκηνη.

Αν την μαζευα ετσι μουσκεμα οπως ηταν ηξερα οτι δεν θα στεγνωνε με τιποτα και σιγουρα οχι στους επομενους προορισμους μας. Αν την αφηνα βρεγμενη το λεπτο εσωτερικο υφασμα θα παθαινε ζημια –και οταν η σκηνη κανει 300+ ευρω ειναι κατι που ΔΕΝ το θες. Η λυση ηταν να την μαζεψω απο μεσα προς τα εξω: Το εσωτερικο της σκηνης ηταν ξεχωριστο απο το εξω και ηταν απολυτα στεγνο. Προσεκτικα εβγαλα τα πιαστρακια απο τις μπανελες και το διπλωσα προσεκτικα. Οι μπανελες με το εξωτερικο καλυμμα εκτελουσαν τωρα χρεη μεγαλης ομπρελας.

Το εξωτερικο ομως; Πως θα το στεγνωναμε εστω και λιγο;Στην κατω ακρη του camping ειχα προσεξει ενα κτηριο με μια μεγαλη πορτα και ενα υποστεγο μπροστα που εμοιαζε να ειναι χωρος εισοδου για φορτηγα και μεγαλα οχηματα.

Πηραμε τα πραγματα προσεκτικα και τα μεταφεραμε οπως ηταν εκει, με την βροχη να δυναμωνει συνεχως. Οντας στο υποστεγο πλεον, το τι πατεντες εκανα για να απλωσω το καλυμμα της σκηνης και να το στεγνωσω δεν περιγραφεται.. Απο κατι πλαστικες καρεκλες σε ρολο απλωστρας, μεχρι σφουγγαρια, πετσετες προσωπου και χαρτι υγειας –ολα ειχαν επιστρατευθει στη προσπαθεια να μαζεψουμε τα ασυμμαζευτα. Ημασταν βρεγμενοι και με την τσιμπλα στο ματι αλλα με τη βροχη να πεφτει τουλουμι δεν ειχαμε πολλες επιλογες. Μετα απο αρκετη ταλαιπωρια το μαζεμα της σκηνης ειχε τελειωσει επιτυχως και το εργο μεταφερθηκε στη ρεσεψιον οπου με περιμεναν τα υπολοιπα: Ρουχα, αδιαβροχα, γαντια, κρανη, μποτες, τσαντες, υπνοσακοι, πλαστικες σακουλες. Ειχα απλωσει τα παντα σαν τραχανα γυρω για να τα πακεταρω στις βαλιτσες και το μερος εμοιαζε πλεον με βομβαρδισμενο πεδιο.

Αδιαβροχα για ρουχα, μισοβρεγμενοι, με πρωινο εναν καφε απο το μηχανημα, με τη βροχη να ριχνει κουβαδες εξω και εμεις χαμογελουσαμε μες την καλη χαρα.

Ενω παλευα βρεγμενος και ιδρωμενος να στριμωξω ολα τα πραγματα στις βαλιτσες μπηκε μεσα ενας μεσηλικας με σορτσακι χαλαρος, πληρωσε, μπηκε στο αυτοκινουμενο του και εφυγε κυριος. Ε, το να πω οτι δεν ψιλοζηλεψα την ευκολια του να κουβαλας ενα ολοκληρο σπιτι με ολα τα κομφορ χωρις να σε απασχολει ο καιρος θα ηταν ψεμα. Η βροχη εξω ολο και δυναμωνε. Τι θα βλεπαμε απο την πολη με τετοιο καιρο;
Κατσαμε να οργανωθουμε και ο τρελακιας ρεσεψιονιστας αποφασισε να μας βγαλει μια αναμνηστικη φωτογραφια διπλα στην πινακιδα του "camping".

Το προγραμμα σημερα (θεωρητικα) ηταν απλο: θα βλεπαμε την Ριγα και μετα το μεσημερι θα αναχωρουσαμε ακολουθοντας την ακτογραμμη της Λετονιας με προορισμο το Tallinn της Εσθονιας. Για αλλη μια φορα η αποσταση ηταν μικρη (γυρω στα 300 χιλιομετρα) οποτε η μερα ηταν ολη μπροστα μας...

Παμε και μια βολτα απο Novgorod?


Παροτι η βροχη επεφτε ραιτ θρου δεν ηταν αρκετη για να μας χαλασει τα σχεδια. Εδω ειχαμε βγει ζωντανοι απο τον κατακλυσμο πριν μερικες μερες στο Wygryny, και θα κωλωναμε μπροστα σε μια απλη καταιγιδα; Δεδομενων των συνθηκων λοιπον σκεφτηκαμε οτι η καλυτερη λυση θα ηταν να αφησουμε στο camping τη μηχανη (δινοντας το συγκλονιστικο ποσο του 1,5 ευρω για παρκινγκ) και να παρουμε ενα ταξι για να παμε να δουμε την πολη.

 

[Ταξιδευτής]

Riga

Το ταξι συντομα ηρθε και το ευγενεστατο παλικαρι μας μετεφερε στην Vecriga –την μικρη αλλα τοσο ομορφη μεσαιωνικη καρδια της πολης σε χρονο μηδεν. Εδω χτυπουσε η καρδια τς πολης.
Οταν ιδρυθηκε το 1201 απο το Γερμανο Επισκοκο Albert von Bruxhoevden η Riga χρησιμευε ως το προωθημενο προπυργιο αμυνας των σταυροφορων απεναντι στους βορειους "απιστους", και αργοτερα εγινε το νεοτερο εμπορικο σταυροδρομι της Ρωσσιας με τη Δυση.

Οταν η Σουηδια κατεκτησε την πολη το 1621, η Riga εγινε η μεγαλυτερη πολη της χωρας ξεπερνωντας σε μεγεθος ακομα και την ιδια τη Στοκχολμη (!) ενω αργοτερα με την επελαση των Ρωσσων μεγαλωσε ακομα περισσοτερο καταληγοντας να ειναι η 3η σε μεγεθος πολη μετα τη Μοσχα και την Αγια Πετρουπολη. Σημερα και παρα τους 2 Παγκοσμιους Πολεμους και τη Σοβιετικη κατοχη που σχεδον την ισοπεδωσαν η Riga εχει εξελιχθει για αλλη μια φορα και πλεον ειναι η μεγαλυτερη πολη και ο οικονομικος ακρογωνιαιος λιθος των χωρων της Βαλτικης.

Η αναπτυξη αυτη ηταν φανερη καθως πλησιαζαμε την πολη απο την οχθη του ποταμου Daugava: οσο εβλεπε το ματι ο οριζοντας ηταν γεματος τεραστιους ουρανοξυστες, εμπορικα κεντρα, κτηρια εταιριων, οικοδομικους γερανους. Το θεαμα πρεπει να ομολογησω οτι δεν μου αρεσε ιδιαιτερα. Εδειχνε να ειναι μια μαλλον απροσωπη μεγαλουπολη, αλλα εμεις δεν ερχομασταν για αυτο.

Παροτι η βροχη συνεχιζε να πεφτει δυνατα, εμεις ειχαμε μαθει το κολπο ηδη απο την Κρακοβια: μποτες μηχανης, αδιαβροχο μπουφαν, ομπρελα και αστο να ριχνει. Ετσι η βολτα στα μικρα παλια στενα της πολης ξεκινησε. Σιγουρα με ηλιο θα ηταν ολα πολυ πιο ομορφα αλλα και ετσι το μερος εδειχνε υπεροχο.

Σε αντιθεση με τη νεα πολη, το ιστορικο κεντρο της Ριγας ειναι πολυ μικρο –με διαφορα το μικροτερο απο τις 3 χωρες της Βαλτικης– μια ευπροδεκτη εκπληξη υπο τις δεδομενες συνθηκες, καθως θα μπορουσαμε να το δουμε ολο ευκολα χωρις να γυρναμε ολη μερα στη βροχη. Ξεκινησαμε απο ενα απο τα πιο γνωστα αξιοθεατα της πολης: την 800 χρονων γοτθικη εκκλησια του Αγιου Πετρου Sv Petera baznica, με το πανυψηλο καμπαναριο των 123 μετρων.

Το θηριωδες μεγεθος του πραγματικα δεν φαινεται παρα μονο αν το δεις απο μακρυα στην πολη.

Ο θρυλος λεει οτι το 1667 οι κατασκευαστες του καμπαναριου εριξαν ενα γυαλινο ποτηρι απο την κορυφη για να δουνε ποσο θα αντεχε το κτισμα: οσο περισσοτερα τα θραυσματα τοσο μεγαλυτερη η καλοτυχια και ζωη του. Το ποτηρι επεσε σε ενα σωρο απο σταχυα και δεν εσπασε. Ενα χρονο αργοτερα το καμπαναριο θα καταστραφοταν ολοσχερως απο φωτια. Οταν μετα τον 2ο ΠΠ οι αρχες της πολης επανελαβαν το ιδιο εθυμοτυπικο, το ποτηρι εσπασε σε χιλια κομματια και η εκκλησια στεκει ακομα και σημερα αγερωχη.

Περπατησαμε στα πετρινα μικρα δρομακια χαζευοντας εικονες του δρομου...

...και συντομα βρεθηκαμε στην πλατεια Ratslaukums, ενα απο τα τουριστικα επικεντρα της πολης. Εδω βρισκεται το Melngalvju nams, η αλλιως το Σπιτι των Blackheads.

Αυτο το παραφορτωμενο με διακοσμησεις κτισμα χτιστηκε αρχικα το 1344 ως το σπιτι της αδελφοτητας των Blackheads, των ανυπαντρων Γερμανων εμπορων της εποχης.
Στην προσοψη ξεχωριζει το εμβλημα του St. Mauritius, του μαυρου αγιου προστατη της αδελφοτητας. Δυστυχως το αυθεντικο σπιτι ισοπεδωθηκε το 1947 απο τους Σοβιετικους αλλα με εναν θαυμαστο τροπο τα αυθεντικα σχεδια διασωθηκαν και ετσι το 2001 μια ακριβης ρεπλικα φτιαχτηκε εδω ως μερος των εορτασμων για τα 800 χρονια της πολης.

Στην αλλη ακρη της πλατειας κυριαρχουσε το θαυμασιο δημαρχειακο μεγαρο, επισης ανακατασκευασμενο απο το μηδεν σχετικα προσφατα. Οχι και ασχημα για μια χωρα που μολις πριν 20 χρονια βγηκε απο ενα τρομακτικο καθεστως κοινωνικης εξαθλιωσης.

Αφησαμε την πλατεια πισω και κατευθυνθηκαμε προς τα πισω στενα, βρισκοντας μικρες πλατειες γεματες μαγαζακια, κιοσκια, και καρεκλες εστιατοριων και μπαρ.

Να και κατι που δεν θα περιμενα να δω μεσα στο καλοκαιρι. Ενα χριστουγεννιατικο δεντρο. Τι δουλεια ειχε εδω;

Πανω που αρχισα να αναρωτιεμαι για το αν εχω χαζεψει η Alicja μου εξηγησε οτι η Λετονια ηταν η πατριδα του χριστουγεννιατικου δεντρου που ξερουμε. Μπορει ο κοσμος να τα εχει συνδιασει με την Λαπωνια και τον Αγιο Βασιλη, αλλα οι πραγματικοι εφευρετες του χριστουγεννιατικου δεντρου ηταν οι Λετονοι. Κοιτα να δεις κατι πραγματα!

Στο δρομο παρα τη βροχη οι τουριστες επεμεναν να τριγυριζουν και σκεφτομουν οτι με καλο καιρο εδω θα πρεπει να γινοταν πανικος.

Το περπατημα ομως μας ειχε ανοιξει την ορεξη και αφου συνεχιζε να βρεχει, τι καλυτερο απο το να δουμε το αλλο μεγαλο αξιοθεατο της χωρας: την τοπικη κουζινα. Ο οδηγος για αλλη μια φορα δεν θα μπορουσε να μας ειχε προτεινει ενα καλυτερο μαγαζι. Φτιαγμενο με πετρα και σκαλιστο ξυλο, μου θυμιζε εντονα Βαυαρικη μπυραρια, κατι που μου αρεσε ιδιαιτερα.

Ο κοσμος μεσα ηταν πολυς –παντα μια ενδειξη καλου φαγητου– η οποια επιβεβαιωθηκε οταν ειδαμε την ποικιλια που ειχε. Το μαγαζι ηταν σε στυλ self service με μεγαλους παγκους οτι μπορει να φανταστει κανεις απο ορεκτικα, φαγητα, σαλατες, επιδοπια, γλυκα, ποτα.

Καπου εκει συνειδητοποιησα οτι ειχαμε να φαμε δυο ολοκληρες μερες (την προηγουμενη μερα την ειχαμε βγαλει ολη με ενα σακουλακι τσιπς στα συνορα με τη Λιθουανια), οποτε καταλαβαινετε τι με επιασε. Τα ηθελα Ο Λ Α! Δεν προλαβαινα να γεμιζω πιατα. Απο τη μια η φωνη της λογικης μου ελεγε οτι οταν εχεις μπροστα σου ταξιδι δεν πρεπει να τρως πολυ, αλλα απο την αλλη ηταν μια φωνη που φωναζε "ρε δε γ@μιετ@ι και το ταξιδι και τα παντα! Φατα ολα!"
Περιττο να πω ποια επικρατησε.

Κατσαμε να απολαυσουμε τις τοπικες σπεσιαλιτε στη πισω σαλα του μαγαζιου και σε λιγο η πρωινη ταλαιπωρια και οι ωρες ειχαμε φαει πακεταροντας μεσα στη βροχη εμοιαζαν μακρυνη αναμνηση.

Αρκετα αργοτερα και εχοντας ξεκοιλιαστει δεοντως, αποφασισαμε να παμε να δουμε το δευτερο εξισου σημαντικο οροσημο της πολης: τον τεραστιο γοτθικο καθεδρικο ναο Doma Baznica, που χτιστηκε το 1211 και παραμενει ακομα και σημερα ο μεγαλυτερος ολων των χωρων της Βαλτικης.

Μπροστα του υπηρχαν καποια παραξενα αγαλματα οπως αυτα τα χαριτωμενα ζωακια που εστεκαν το ενα πανω στο αλλο...

...η οπως μια μινιατουρα του ξυλινου αλογου της Τροιας. Η πολη ηταν γεματη απο καλλιτεχνικη δημιουργικοτητα και αυτο φαινοταν παντου τριγυρω.

Η βροχη συνεχιζε να πεφτει δυνατα δινοντας μας την καλυτερη δικαιολογια για να δουμε το ναο σε λεπτομερεια απο μεσα. Το εσωτερικο ηταν πραγματικα αχανες.

Ο αμβωνας ηταν καταπληκτικος: φτιαγμενος ολοκληρος απο σκαλιστο ξυλο με χρυσες λεπτομερειες.

Το ιερο ειχε μεγεθος που θα ζηλευαν ολοκληρες εκκλησιες ενω τα μεσαιωνικα βιτρο εντυπωσιαζανε με τις λεπτομερειες τους.

Οι τοιχοι και το πατωμα του ναου ηταν γεματοι με μεγαλες πετρινες ταφοπλακες επιφανων προσωπων της περιοχης, οι οποιοι πληρωναν αδρα για να θαβονται οσο πιο κοντα στον αμβωνα γινοταν.

Λεγεται μαλιστα οτι το 1709 οταν η χολερα και ο τυφοειδης πυρετος θερισαν το ενα τριτο του πλυθησμου της πολης η αιτια ηταν μια σειρα πλημμυρων που κατεκλυσαν με νερο τους ταφους αυτους.

Σε καθε ταφοπλακα ξεχωριζει ενα σκαλισμενο συμβολο που υποδηλωνε τη ιεραρχικη θεση του θανοντος στην κοινοτητα.

Στον πανω οροφο δεσποζε το τεραστιο εκκλησιαστικο οργανο με τους 6768 αυλους. Οταν ολοκληρωθηκε το 1884 ηταν το μεγαλυτερο του κοσμου, ενω ακομα και σημερα παραμενει το 4ο μεγαλυτερο.

Σε μια ακρη του ναου υπηρχαν παλιοι αυλοι και τεραστιες διακοσμησεις απο το οργανο καθως και επεξηγηματικα σχεδιαγραμματα αναφορικα με την κατασκευη και ιστορια του.

Το πισω μερος του ναου εβγαζε στο προαυλιο ενος παλιου μοναστηριου με εναν υπεροχο κηπο στο κεντρο.

Εκει στο περιστηλιο βρισκοταν το Μουσειο Ιστοριας και Πλοηγησης της Riga, με πολλα εκθεματα τοσο απο τις ανακατασκευες του ναου, οσο και ευρηματα απο τα περιχωρα της πολης, απο την εποχη του χαλκου μεχρι τον 2ο ΠΠ.

Ο χρονος ομως αμιληκτος ακομα μια φορα μας εκανε νοημα πως ηταν καιρος να αναχωρησουμε. Επιστρεφοντας με το ταξι στο camping για να παρουμε την Αυρα, εβλεπα τη βροχη να συνεχιζει να πεφτει με αμειωτο ρυθμο. Μου εκανε εντυπωση που εριχνε τοσες ωρες. Ημασταν μεσα στην καρδια ενος μεγαλου μετωπου κακοκαιριας και κατα τα φαινομενα ο μονος τροπος να γλυτωσουμε απο αυτο ηταν να προσπαθησουμε να βγουμε απο το μετωπο.

Στη reception τα πραγματα μας περιμεναν ακομα ολα εκει και πριν φυγουμε κοιταξα λιγο το μετεωρολογικο δελτιο για την Εσθονια: για το απογευμα και την επομενη μερα εδινε λιγα συννεφα και γενικα αιθριο καιρο. Παλι καλα. Για τωρα ομως τα πραγματα ηταν πολυ ζορικα. Ντυθηκαμε ζεστα μιας που ειχε πιασει αρκετο κρυο, βαλαμε αδιαβροχα, γκετες, γαντια και οτι αλλο μπορουσαμε για να κρατησουμε το νερο μακρυα οσο γινοταν και βγηκαμε εξω στη βροχη.

Ο φυλακας μας κοιταζε μεσα απο το φυλακιο σαν να ειμασταν τρελοι και οχι αδικα: δυο παλαβα ατομα ντυμενοι σαν αστροναυτες (η καλυτερα σαν δυτες) να καβαλανε μια μηχανη μονοι μες τη τρελη κακοκαιρια για να ταξιδεψουν. Περιττο να πω οτι υπο τετοιες συνθηκες δεν θα περιμενα να δω μηχανοβιους. Ομως για αλλη μια φορα ενας παλιος εβαζε τα γυαλια σε καθε λογης συγχρονους ταξιδιωτες πανω σε τουριστικα θηρια νεας τεχνολογιας: μια προπολεμικη BMW, ακριβως σαν εκεινη που ειχαμε δει τη Λιθουανια ηταν αραγμενη διπλα στην Αυρα.

Μαλιστα καθως φευγαμε ειδα και τους κατοχους της: ενα νεαρο παρακαλω ζευγαρι με πρασινες νιτσεραδες και γαλοτσες περπατουσαν προς την εξοδο του camping σαχλαμαριζοντας μεσα στη βροχη που δεν εδειχνε να τους πτοει καθολου. Αυτο ηταν ενα ΜΕΓΑΛΟ μαθημα ταπεινοτητας για εμενα και μια σημαντικη υπενθυμιση: ταξιδι με ΟΤΙ να 'ναι, ΟΠΩΣ να 'ναι. Δεν χρειαζεσαι 1000 κυβικα, ουτε φοβερες κορντουρες, GPS, ασυρματους, βαλιτσες, θερμαινομενα και xenon φωτα. Το μονο που χρειαζεσαι ειναι ΘΕΛΗΣΗ για ταξιδι. Ολα τα αλλα περισσευουν.
Ευχηθηκα νοερα καλα ταξιδια στα παιδια και βγηκαμε στο δρομο.

Το νερο στους δρομους ηταν απιστευτα πολυ, φτανοντας σε καποια σημεια και τους 20 ποντους. Η ροδα πετουσε το νερο στις μποτες μου σαν λαστιχο ποτισματος, αναγκαζομουν να περναω πανω απο γλυστερες γραμμες του τραμ και εγω προσευχομουν να βγουμε απο τη νεροποντη σε ενα κομματι. Η Λετονια σιγουρα αξιζει μια επισκεψη υπο καλυτερες συνθηκες καποια στιγμη.

 

[Ταξιδευτής]

Στο βαθος οι εντυπωσιακες γεφυρες που περνουσαν πανω απο τον ποταμο Daugava αχνοφαινονταν μεσα στην ομιχλη και τη βροχη.

Ο δρομος για Εσθονια στο χαρτη ακολουθουσε την ακτογραμμη αλλα η θαλασσα δεν φαινοταν πουθενα, παρα μονο καταπρασινες εκτασεις με πυκνα δαση αριστερα και δεξια του δρομου και ευθειες .

Ευτυχως ομως, οσο ανεβαιναμε προς βορρα τοσο τα πραγματα καλυτερευαν και η βροχη ειχε μετατραπει σε ενα ψιλοβροχο. Μπορει ο ουρανος να μην ενεπνεε και πολυ εμπιστοσυνη αλλα ειχαμε βγει πλεον απο την ρημαδα την καταιγιδα.

Ακομα και μεσα στις ερημιες βρισκαμε αναπαντεχα πραγματα μπροστα μας που τονιζαν την παραξενη ομορφια αυτης της χωρας. (Nαι, καλα βλεπετε, αυτο ειναι καρεκλα.. Παλι καλα που δεν ειδαμε και τον ιδιοκτητη της!)

Στην Salagriva, την τελευταια πολη πριν τα συνορα επιτελους η Βαλτικη θαλασσα ξεπροβαλλε στα αριστερα μας.

Η αρχιτεκτονικη αρχισε να γινεται ολοενα και πιο "βορεια" καθως ο δρομος συνεχιζε να περναει μεσα απο τα πυκνα δαση.

Με το δρομο ανοιχτο και καθαρο πλεον συντομα ημασταν στα συνορα της Εσθονιας.

Αν εβλεπε κανεις το σκηνικο αυτο με τα εγκατελειμενα φυλακια και θα πιστευε οτι η χωρα που μπαιναμε ηταν παμφτωχη και παρατημενη –κατι που δεν θα μπορουσε να ειναι πιο μακρυα απο την αληθεια.

Βαρια και γκριζα αισθητικη που ειχε μεινει ως θλιβερη υποσημειωση στην εποχης της Σοβιετικης κυριαρχιας.

Ο δρομος μπροστα συνεχιζε στο ιδιο μοτιβο με το δρομο της Λετονιας. Απιστευτα τεραστιες ευθειες που δεν τελειωναν πουθενα. 20 χιλιομετρα τωρα δεν ειχα δει εστω και την παραμικρη καμπη. Τι πραγμα ηταν αυτο;;

Οι ανθρωποι εδω ειχαν απλα χαραξει μια ατελειωτη ευθεια γραμμη μεσα απο τα δαση και την ειχαν κανει εθνικο δρομο.

Αλλη μια αγνωστη σε μενα χωρα ανοιγοταν μπροστα μου και ΚΑΜΙΑ σχεση δεν ειχε με την εικονα του παλιου σοβιετικου μπλοκ που ειχα στο μυαλο μου.

Κουκλιστικα σπιτια προσεγμενα σε καθε λεπτομερεια, πεντακαθαροι δρομοι χωρις ιχνος σκουπιδιου, καταπρασινοι και φροντισμενοι κηποι.

Ημασταν πλεον ξεκαθαρα στο Βορρα και φαινοταν παντου.

Ακομα και τα παλιοτερα σπιτακια ειχαν κατι το παραμυθενιο πανω τους...

...ενω εξω απο την πολη ο καιρος επιτελους ανοιξε χαριζοντας μας ενα μοναδικο θεαμα. Ηταν σαν μια εκρηξη ηλιου που εβαφε ιδανικα το τοπιο.

Ειχαμε κατι λιγοτερο απο 100 χιλιομετρα μεχρι το Tallinn και ετσι καναμε μια μικρη σταση στην ακρη του δρομου για ξεμουδιασμα και ανασυγκροτηση.

Μετα τη χθεσινη επεισοδιακη διανυκτερευση σημερα ηθελα να κοιμηθω σε ενα ομορφο δωματιο χωρις να με απασχολει ο καιρος και το μαζεμα του τσαντηριου. Που ομως; Το αρχικο σχεδιο για το Tallinn προεβλεπε υπνο σε ενα απλο camping στην ακρη της πολης που δεν ειχε ομως bungalows.

Την λυση θα την εδινε παλι ο εξαιρετικος οδηγος του Lonely Planet. Αναμεσα στα προτεινομενα οικονομικα καταλλυματα για την πολη ανεφερε κατι που μου αρεσε πολυ: "ο ξενωνας του Old House εχει 34 δωματια με εξαιρετικο περιβαλλον –ξυλινα πατωματα και παλιομοδιτικη διακοσμηση, χωρις κουκετες, με parking, facilities κλπ". Πηρα τηλεφωνο και μεσα σε 5 λεπτα ειχαμε δωματιο να μας περιμενει. Καμια φορα η τεχνολογια ειναι μεγαλο πραγμα.

Το Tallinn μας καλωσοριζε.

 

[Ταξιδευτής]

Η πρωτη αισθηση του Tallinn ηταν οτι προκειται για μια πολη του βορρα κατι που υπογραμμιζοταν απο την αρχιτεκτονικη των κτηριων που ηταν πολυ κοντα σε αυτη του Ελσινκι της Φινλανδιας που βρισκοταν σε αποσταση αναπνοης.

Ακολουθησα τις οδηγιες του GPS για το Old House Hostel που βρισκοταν στο καλυτερο μερος που θα μπορουσαμε να εχουμε διαλεξει: στην καρδια του μεσαιωνικου Vanalinn, το ιστορικο κεντρο–στολιδι της πολης.

Η γλυκυτατη και πολυ εξυπηρετικη κοπελα στη ρεσεψιον μας εδωσε τα κλειδια για το δωματιο μας, που ηταν μια πολυ ομορφη και πεντακαθαρη σοφιτα. Ανεβασαμε τα πραγματα της μηχανης και αφου τακτοποιηθηκαμε ηταν ωρα για να εξερευνησουμε το πανεμορφο Tallinn.

Βγηκαμε εξω. Η νυχτα ειχε πεσει εδω και λιγη ωρα αλλα αυτο δεν μειωνε τη διαθεση μας για εξερευνηση της πολης. Εξαλλου ειχαμε ολο τον καιρο μπροστα μας για να τη δουμε με την ησυχια μας, μιας που αυριο δεν θα γραφαμε καθολου χιλιομετρα πανω στη μηχανη. Ο επομενος προορισμος ηταν η Στοκχολμη της Σουηδιας αλλα μεχρι εκει θα πηγαιναμε με το καραβι που θα παιρναμε απο το λιμανι της πολης.

Οι μικροι πλακοστρωτοι δρομοι και τα παλια διατηρητεα κτηρια που εβλεπα προς καθε κατευθυνση γυρω μου ειχαν φτιαξει τη διαθεση. Ολα ηταν πραγματικα κουκλιστικα..

Ο καλυτερος τροπος να εξερευνησεις μια πολη ειναι να χαθεις μεσα της και αυτο θα καναμε και εμεις. Πηραμε ενα καθετο στενο που ανηφοριζε και αρχισαμε τη βολτα μας. Η βραδια ηταν πολυ γλυκεια: ουτε ζεστη ουτε κρυο. Οτι επρεπε.

Το μερος ηταν σκετη παραμυθουπολη. Εδειχνε να εχει βγει απο καποιο παραμυθι με ιπποτες και πριγκηπισσες.. Εδω το μεσαιωνικο στοιχειο ηταν πιο εντονο απο καθε αλλη φορα.

Αυτο που μου εκανε αμεση εντυπωση ηταν η αρχιτεκτονικη των σπιτιων, το ποσο τακτικα και φροντισμενα ηταν ολα, η καθαριοτητα και η παντελης ελλειψη κινησης.

Που ηταν ολα τα αυτοκινητα; Δεν εβλεπες παρα ελαχιστα αυτοκινητα παρκαρισμενα, ενω αραια και που περνουσε καποιο οχημα απο τους δρομους με χαμηλη ταχυτητα.

Τα hostels τριγυρω εσφυζαν απο ζωη –φοιτητες, ταξιδιωτες με ποδηλατα και backpackers που βρισκονταν εδω κανοντας διακοπες. La vita e bella.

Βαλαμε στοχο ενα πραγματικα τεραστιο και εντυπωσιακο καμπαναριο εκλλησιας που ξεπροβαλλε πισω απο τα κτηρια και στη συνεχεια κατευθυνθηκαμε προς τα ενδοτερα.

Πηγαινοντας προς την καρδια της παλιας πολης, εβλεπα παντου μικρα μπαρακια γεματα νεαρο κοσμο που γελουσαν και επιναν το ποτο τους απολαμβανοντας τη βραδια.

Μια τελεια εικονα..

 

[Ταξιδευτής]

Εντυπωση μου εκανε οτι εβρισκες παντου ποδηλατα. Μεσα στο hostel μας, σε συνεργεια ποδηλατων, σε ειδικα parking στους δρομους. τα ποδηλατα ηταν παντου.

Κατηφορισαμε προς την πλατεια Raekoja plats που φιλοξενουσε το Tallinna raekoda, το ιστορικο Δημαρχειο της πολης.

Εκει αντικρυσαμε ενα απιστευτα ομορφο θεαμα: μια τεραστια πλατεια και στο κεντρο της ενα επιβλητικο μεσαιωνικο κτηριο μας εκανε να νοιωθουμε πραγματικα σαν να εχουμε μεταφερθει 500 χρονια πισω. Το Tallinna raekoda οπως το βλεπαμε μπροστα μας ειχε χτιστει το 1402 περιπου και ειναι το μονο Δημαρχειο γοτθικου ρυθμου σε ολη την Βορεια Ευρωπη.

Ολη η πλατεια περιμετρικα του Δημαρχειου ηταν γεματη εστιατορια και μπαρ, τακτοποιημενα ομως διακριτικα το ενα διπλα στο αλλο και χωρις να χαλανε καθολου την ομορφη εικονα.

To καλοκαιρι η πλατεια αυτη ειναι το επικεντρο διαφορων φεστιβαλ και συναυλιων οπως το Tallinn Old Town Days.

Πλησιασα το δημαρχειο και δεν χορταινα να το χαζευω. Ολο το πλαι του κτηριου ειχε αψιδες και πορτες που οδηγουσαν στα ενδοτερα του. Ομως το πιο ενδιαφερον σημειο ηταν στην μια γωνια που υπηρχε ενα αληθινο μεσαιωνικο καπηλιο.
Ο Τριστανος και η Ισολδη.

Απ' εξω ειχε μικρους ξυλινους παγκους για τους θαμωνες.

Μεσα ηταν ολο πετροχτιστο, με μικρα ξυλινα τραπεζια, αμπαρωμενα παραθυρα με χοντρο γυαλι, και ξυλινα ραφια με πηλινα κιουπια. Ακομα και το φως προερχοταν απο κερια και η διακοσμηση εμοιαζε οπως θα ηταν πριν 500 χρονια.

Στην μια ακρη του μικρου χωρου υπηρχε ενας μακρυς παγκος και πισω του δυο κοπελες με παραδοσιακες φορεσιες εβαζαν σε πηλινα κυπελα σουπα ταρανδου, συνοδευομενο απο ψωμι και κοκκινο κρασι. Ηταν οντως ενα αυθεντικο καπηλειο.

Το κοστος του φαγητου ηταν ελαχιστο (μολις 2–3 ευρω η μεριδα) αλλα εκεινη τη στιγμη (βλακωδεστατα!) η σκεψη της σουπας ταρανδου δεν μου φαινοταν και τοσο δελεαστικη οποτε και συνεχισαμε τη βολτα μας στη βραδυνη πολη.

Η ωρα ειχε περασει και το περπατημα σε συνδιασμο με ολη την ταλαιπωρια του ταξιδιου απο τη Riga μεχρι εδω μας εκανε να θελουμε απλα να γυρισουμε στο δωματιο και να ξεραθουμε.

Αρχικα ειχαμε σκοπο να κλεισουμε τη βραδια μας σε ενα απο τα ωραια εστιατορια γυρω μας, αλλα οι λιαν τσουχτερες τιμες τους μας εκαναν να λειτουργησουμε ως κλασσικοι backpackers: Bρηκαμε ενα ανοιχτο minimarket/αρτοποιειο και τιμησαμε μια απο τις πιο ωραιες τοπικες λιχουδιες της Εσθονιας: το Piruka, ενα ειδος αφρατης σφολιατας με κιμα και κρεμμυδι, με συνοδεια αναψυκτικου και μπυρας.

Καπου εκει πηραμε το δρομο της επιστροφης για το hostel και πεσαμε για υπνο εξουθενωμενοι αλλα γεματοι εικονες. Για καποιο λογο δεν μπορουσα να παψω να χαμογελαω σαν χαζος. Το Tallinn μας ειχε μαγεψει, και προβλεποταν συνεχεια.