Long Way Round Europe 2010: Κυνηγώντας όνειρα σε 13 χώρες...

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Μερα 10
Tallinn (Estonia) – Stockholm (Sweden)

Το πρωι ξεκινησε με εναν υπεροχο ηλιο εξω και τη διαθεση στα υψη. Σημερα η ημερα δεν ειχε καποιο συγκεκριμενο προγραμμα. Το απογευμα θα παιρναμε το καραβι απο το λιμανι της πολης για να μας παει στη Στοκχολμη της Σουηδιας αλλα μεχρι εκεινη την ωρα ειχαμε ολη τη μερα μπροστα μας.

Ο καιρος ηταν τελειος για βολτα και μιας που δεν ειχαμε να καλυψουμε αποστασεις ηταν οτι επρεπε για να δουμε την πολη με την ησυχια μας.



Κατεβηκαμε για πρωινο στη μεγαλη κουζινα του Hostel. Ο χωρος ηταν φωτεινος, φιλοξενος και γεματος με μακροστενα τραπεζια στα οποια καθονταν ηδη καποια νεαρα παιδια απο διαφορες χωρες για το πρωινο τους. Ποσο μου αρεσουν τετοια μερη.

Ηταν ευκαιρια να μελετησω λιγο τον οδηγο της πολης: Η παλιά πόλη είναι ένα ζωντανό μουσείο όπου κρύβεται μια μεσαιωνική πόλη που αναπτύχθηκε στη διάρκεια των αιώνων με πολλά χιλιόμετρα πλακόστρωτων δρόμων, οι οποίοι ποτέ δεν συναντιούνται σε γωνία 90 μοιρών.

Από τα πρώτα λεπτά μιας βόλτας στα στενά δρομάκια της, για ένα είναι κανείς σίγουρος: ότι θα χαθεί. Αλλά αυτό δεν αποτελεί ποτέ πρόβλημα για τον επισκέπτη του Ταλίν. Είναι μάλλον ευχαρίστηση.

Αλλωστε μετά από μερικές στροφές ένα σήμα κατατεθέν, από τα πολλά της πόλης, όπως το Δημαρχείο, η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, τα τείχη της πόλης θα εμφανιστεί ξαφνικά μπροστά του. Στη διαδρομή οπωσδήποτε θα περάσει μπροστά από κάποια γκαλερί μία από τις δεκάδες που έχουν ανοίξει τα τελευταία χρόνια όπου φιλοξενούνται έργα εσθονών αλλά και διεθνών καλλιτεχνών. Αν μάλιστα σταθεί τυχερός μπορεί να παρακολουθήσει μια δημιουργική παράσταση ηθοποιών, οι οποίοι συχνά εγκαταλείπουν τις κλειστές αίθουσες των θεάτρων για να ερμηνεύσουν έργα στο φυσικό σκηνικό της πόλης.

Χωρίς να το καταλάβει ο επισκέπτης μπορεί επίσης να βρεθεί σε ένα κοντσέρτο, ακολουθώντας απλώς τους ήχους της μουσικής που πλανώνται στον αέρα. Οι μουσικοί συχνάζουν συνήθως γύρω από την πλατεία του Δημαρχείου. Οποιος όμως έχει τα αφτιά και τα μάτια του ανοιχτά θα απολαύσει μικρές συναυλίες σε απρόσμενα σημεία της πόλης όπως, για παράδειγμα, στο δομινικανό μοναστήρι. Πολλές εκκλησίες συχνά φιλοξενούν ρεσιτάλ εκκλησιαστικού οργάνου αλλά και βραδιές σπιρίτσουαλ και τζαζ.

Το Jazzkaar κάθε άνοιξη έλκει χιλιάδες τουρίστες και μουσικούς από όλον τον κόσμο. Βέβαια τα φεστιβάλ εδώ δεν σταματούν στην τζαζ αλλά περιλαμβάνουν από μουσική μπαρόκ ως τους πλέον σύγχρονους ήχους και από τις σλαβικές παραδόσεις ως τους πλέον μοντέρνους χορούς.

Δεν είναι όμως μόνο οι εκδηλώσεις που έλκουν τους τουρίστες αλλά η ιστορία της χώρας. Γι' αυτό άλλωστε η UNESCO αναγνώρισε το Vanalinn ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Πράγματι, από τον λόφο Toompea διακρίνονται καθαρά τα 650 χρόνια της ιστορίας της πόλης. Κοντά στο κτίριο του Κοινοβουλίου και στην ορθόδοξη ρωσική εκκλησία του 19ου αιώνα βρίσκεται η πρώτη χριστιανική εκκλησία της Εσθονίας και στενά δρομάκια που διατηρούνται ανέπαφα από τον 14ο αιώνα.

Από τον ίδιο λόφο φαίνεται καθαρά και η υπόλοιπη πόλη και ιδιαίτερα το λιμάνι, όπου εμπορικά και επιβατηγά πλοία αράζουν στη σειρά, απόδειξη ότι η θάλασσα θα είναι πάντα η πιο σημαντική πύλη εισόδου στην Εσθονία. Πάνω από τις κόκκινες στέγες των παλιών σπιτιών και των πύργων προβάλλουν οι οβελίσκοι, οι οποίοι ευθύνονται για την ιδιαίτερη εικόνα του ουρανού πάνω από το Ταλίν εδώ και αιώνες: του St Olaf που νεύει στους ναυτικούς που περνούν ανοιχτά της πόλης του Αγίου Νικολάου, η οποία χρειάστηκε περισσότερο από μισό αιώνα για να χτιστεί, του δημαρχικού μεγάρου κτλ.

Λίγο πιο κάτω, στην κεντρική πλατεία και στα στενά γύρω από αυτήν, βρίσκονται δεκάδες μικρά εστιατόρια και μπιραρίες. Πρόκειται για μικρούς όμορφους χώρους (με τραπεζάκια έξω το καλοκαίρι) στα ισόγεια παλιών μεσαιωνικών σπιτιών, οι οποίοι έχουν αναπαλαιωθεί με ιδιαίτερη προσοχή ώστε να μην αλλοιώνονται τα βασικά χαρακτηριστικά των κτιρίων.

Μαζεψα τα πραγματα απο το δωματιο και τα κατεβασα στην Αυρα για να ειμαστε ετοιμοι το απογευμα που θα παιρναμε το πλοιο. Το να τρεχουμε να μαζεψουμε τελευταια στιγμη με το πλοιο να φευγει δεν ηταν ιδανικο σεναριο.
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Τωρα ημασταν ετοιμοι να χαθουμε στο υπεροχο μεσαιωνικο Tallinn.







Αποφασισαμε να ξεκινησουμε απο μια βολτα στους 2 πιο διασημους δρομους της πολης: τις παραλληλες οδους Pikk και Lai.



Αυτοι οι δρομοι ειναι γεματοι αναπαλαιωμενα μεσαιωνικα σπιτια που πριν 500 χρονια ηταν το επικεντρο της οικονομικης δραστηριοτητας του Tallinn. Πολλα απο αυτα ξεκινησαν ως εμπορικα μαγαζια και στη συνεχεια με την οικονομικη ανθιση των κατοχων τους εξελιχθηκαν σε θεσπεσια αρχοντικα και χρησιμοποιηθηκαν ως κατοικιες ευπορων εμπορων και ευγενων.





Τα περισσοτερα σπιτια ειχαν μπροστα τους μια μικρη πινακιδα με την κατοψη του κτηριου και ολο το ιστορικο τους, απο το μεσαιωνα μεχρι τωρα. Με αυτο τον τροπο ο επισκεπτης μπορουσε να μαθει τι ακριβως ηταν το καθε σπιτι που εβλεπε μπροστα του και να μεταφερθει με τον καλυτερο τροπο στην ατμοσφαιρα της εποχης.



Εδω βρισκοταν και το κτηριο της αδελφοτητας των Blackheads, της ιδιας που ειχαμε συναντησει και στη Ριγα της Λετονιας. Η αδελφοτητα των Blackheads του Tallinn που ιδρυθηκε το 1399 ενοικιασε το κτηριο αυτο της οδου Pikk το 1517 και προσθεσε ενα μεγαλο χωρο εκδηλωσεων το 1531–32. Μερος των αρχικων διακοσμησεων ειναι ορατο ακομα στα παραθυρα. Περα απο την προσθηκη του εμβληματος της αδελφοτητας με τον St. Mauritius, ο πετρινος διακοσμος απεικονιζει μεταξυ αλλων τα πορτραιτα του βασιλια Sigismund III και βασιλισσας Αννας καθως και εμβληματα συνεργαζομενων συντεχνιων αλλων χωρων.



Στο τελος της οδου Pikk βρισκοταν μια απο τις εισοδους της παλιας πολης.



Λιγο πιο κατω στην γωνια της οδου Olevimägi ηταν ενα παραξενο κυλινδρικο κτισμα: το Hobuveski, η αλλιως ο μυλος των αλογων.



Lai 47: The horse mill
Το κτηριο αυτο πρωτοαναφερθηκε ως μυλος το 1389. Ο μυλος χρησιμοποιουνταν αν υπηρχε διακοπη του τρεχουμενου νερου στην ταφρο του καστρου σε περιπτωση πολιορκιας. Δεκαεξι αλογα δενονταν σε τεσσερις ξυλινους στυλους που γυριζαν το κεντρικο αξονα του μυλου που συνδεοταν με ενα τροχο με διακοσια δοντια.
Το 1732 οι Ρωσικες αρχες απεκτησαν τον μυλο και τον χρησιμοποιησαν ως αποθηκη. Το 1757 το κτισμα επαθε εκτεταμενες ζημιες εξαιτιας βεγγαλικων και κατοπιν κατασκευαστηκε η σημερινη μεταλλικη οροφη, ενω πριν τον 2ο ΠΠ χρησιμοποιουνταν ως αποθηκη για τις νεκροφορες της Oleviste Church.

Το πιο ενδιαφερον ομως ειναι οτι απ' εξω ο επισκεπτης δεν μπορει να δει ολοκληρο το κτισμα, καθως, λογω της ανυψωσης του εδαφους με τα χρονια, το μεγαλυτερο μερος του ειναι πλεον θαμμενο κατω απο της επιφανεια της γης. Στις μερες μας ο μυλος Hobuveski εχει ανακαινιστει και χρησιμοποιειται ως θεατρικος/συναυλικος χωρος καθως και για εστιασεις.

(φωτο απο το δικτυο)


Ο πυργος αυτος ηταν μερος των τεραστιων τειχων που κυκλωνουν το λοφο Toompea που κυριαρχει στο κεντρο της παλιας πολης. Ανα τακτα διαστηματα θεορατοι πυργοι υψωνονταν πανω απο τα τειχη που την εποχη του μεσαιωνα χρησιμοποιουνταν για την αμυνα της πολης. Τα τειχη ειχαν σκαλια στο πλαι που οδηγουσαν στους πυργους, οι οποιοι σημερα φιλοξενουσαν μικρα εργαστηρια χειροτεχνιας και τεχνων.



Περπατησαμε κατα μηκος των τειχων στο δρομο που τελειωνε το κατω τμημα της παλιας πολης, γνωστο ως All–Linn (κυριολεκτικα η "κατω πολη").



Σε καποιο σημειο τα τειχη ανοιξαν για να μας αποκαλυψουν εναν πραγματικα υπεροχο κηπο. Το θεαμα ηταν για καρτ ποσταλ. Αν προσεξετε θα δειτε οτι γινοταν και ενας αγωνας(!) μεταξυ αναρριχητικων φυτων, και μαλιστα οι υπευθυνοι ειχαν βαλει και μερικες καρεκλες μπροστα για οσους ηθελαν να κατσουν και να δουν το ...ματς.



Η βολτα στην πολη συνεχιστηκε και οι πλακωστρωτοι δρομοι ανοιγονταν μπροστα σε καθε κατευθυνση σαν ενας μεγαλος λαβυρινθος που χαιροσουν να εξερευνας.





Ο δρομος μας εβγαλε στην εκκλησια του St. Olaf με το πανυψηλο και εντυπωσιακο καμπαναριο που ειχαμε δει χθες το βραδυ –ενα απο τα σημαντικοτερα μνημεια της πολης.



H εκκλησια αυτη χτιστηκε το 12ο αιωνα και ηταν το επικεντρο της Σκανδιναυικης κοινοτητας του Tallinn πριν την κατακτηση της πολης απο τους Δανους το 1219.



Γυρω στο 1500 το κτηριο εφτασε σε υψος τα 159 μετρα. Το κινητρο για να χτιστει ενα τοσο τεραστιο καμπαναριο πρεπει να ηταν για να χρησιμοποιειται ως ναυτικο σημαδι, κανοντας την πολη (τοτε μεγαλο εμπορικο λιμανι) ορατη απο πολυ μακρυα στη θαλασσα. Μαλιστα μεταξυ του 1549 και 1625 οποτε και κτυπηθηκε απο κεραυνο ηταν το ψηλοτερο κτηριο του κοσμου. Απο τοτε το καμπαναριο εχει χτυπηθει απο κεραυνο τουλαχιστον 8 φορες και ολη η εκκλησια εχει καει 3 φορες. Μετα απο αλλεπαληλλες ανακατασκευες το συνολικο υψος τωρα φτανει τα 123,7 μετρα. Απο το 1944 μεχρι το 1991, η Σοβιετικη KGB χρησιμοποιουσε το καμπαναριο ως πυργο ραδιοσηματων και σημειο παρακολουθησης.
 
Τελευταία επεξεργασία:

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Συνεχισαμε προς τον λοφο χαζευοντας την απιστευτη αρχιτεκτονικη των κτηριων και δρομων.



Το πεζοδρομιο μπροστα απο το Εθνικο Θεατρο της πολης ειχε μεγαλες σκαλιστες πλακες που διαφημιζαν τα εργα που ειχαν κατα καιρους ανεβει στη σκηνη, με καθε πλακα να ειναι ενα πραγματικο εργο τεχνης.



Οι εικονες γυρω ηταν πραγματικα υπεροχες. Νοιωθαμε να ειμαστε μεσα σε μια παραμυθουπολη, οπως αυτες που βλεπαμε στα παραμυθια μικροι.



Ανεβαινοντας προς τα πανω συναντησαμε και καποιους ντυμενους με παραδοσιακες μεσαιωνικες φορεσιες που μας εκανε να νοιωθουμε ακομα περισσοτερο στο κλιμα.



Η μερα ηταν υπεροχη και βεβαια τα τουριστικα γκρουπ ειχαν την τιμητικη τους παντου...



...τα οποια και αποφυγαμε με συνοπτικες διαδικασιες και βρεθηκαμε στην πυλη Long Leg Gate Tower, την πιο εντυπωσιακη –και μεχρι το 17ο αιωνα μονη– εισοδο στην πολη του λοφου γνωστη ως Toompea.



Toompea
Ο λοφος αυτος ειναι ενας σχιστολιθικος λοφος στο κεντρο της πολης, σε σχημα μακροστενου τραπεζιου, με διαστασεις 400 x 250 μετρα, και υψος περιπου 30 μετρα. Ο μυθος λεει οτι το υψωμα αυτο ηταν το σημειο ταφης του Kalev, του ηρωικου πρωτου ηγετη της χωρας, και φτιαχτηκε απο τη χηρα του Linda.

Η πολη αυτη αρχικα ηταν εντελως ξεχωριστη απο την κατω πολη. Στους Γερμανικους χρονους εδω ηταν ο τοπος κατοικιας ευγενων και επισκοπων, που κοιτουσαν αφ' υψηλου τους εμπορους και τους πληβειους που ζουσαν στην Κατω Πολη. Ο μακρυς ανηφορικος δρομος μπροστα μας ηταν η Pikk jalg, που σημαινει μακρυ ποδι. Ονομαστηκε ετσι σε αντιδιαστολη με εναν αλλο μικροτερο δρομο στην αλλη πλευρα του λοφου που ειχε την ονομασια (τι αλλο; ) Luhike jalg, δηλαδη κοντο ποδι.



Εδω ηταν στεκι πολλων τοπικων και μη καλλιτεχνων που εκθετανε τα εργα τους στα τειχη...



...ενω απο πανω εντυπωσιακες –και πιο συγχρονες– κατοικιες δεσποζαν στο τοπιο.



Βεβαια σε αυτο το σκηνικο δεν θα μπορουσαν να λειπουν και τα σχετικα bistro/εστιατορια.



Η ιστορια του λοφου απο αρχαιων χρονων ηταν στενα συνδεδεμενη με την ιστορια των ηγετων της Εσθονιας.

Ο δρομος που ημασταν τωρα μας εβγαλε στη μεγαλη πλατεια Lossi plats οπου δεσποζε η καρδια της διακυβερνησης της χωρας: το Riigikogu (κοινοβουλιο) που στεγαζεται απο το 18ο αιωνα στο πανεμορφο καστρο Toompea .





Εδω υπηρχαν πολλα νεα κοριτσια που πουλουσαν χαρτες της πολης φοροντας παραδοσιακες φορεσιες...



...και αλλα πανω σε ομορφα τρικυκλα ποδηλατακια που πουλουσαν αναψυκτικα, νερα και σαντουιτς.



Αυτο ομως που μου εκανε μεγαλη εντυπωση ηταν το οτι ολα τους ειχαν αψογη εμφανιση και συμπεριφορα. Ολοι ειχαν στο πετο ταμπελακι με το ονομα τους, μιλουσαν εξαιρετικα αγγλικα και χαμογελουσαν ευγενικα σε ολο τον κοσμο. (Το οτι τα περισσοτερα απο αυτα τα κοριτσια θα μπορουσαν να κανουν καριερα μοντελου στο Ελλαντα ηταν ασχετο βεβαια και προφανως καθολου δεν περνουσε απο το μυαλο μου...)
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Ακριβως απεναντι απο το κοινοβουλιο στεκοταν ενας απο τους πιο ομορφους ορθοδοξους ναους ειχα δει ποτε: ο καθεδρικος Alexander Nevsky.



(φωτο απο Wikipedia)


Stenbocki maja
Το Stenbock House φιλοξενει το Πρωθυπουργικο γραφειο καθως και την καγγελαρια που υποστηριζει την κυβερνηση στο σχεδιασμο και εφαρμογη των πολιτικων της αποφασεων. Αυτο το εξαισιο κτηριο που βρισκεται στην βορεια πλευρα της Toompea σχεδιαστηκε αρχικα απο τον Johann Caspahr Mohr ως δικαστηριο. Μετα την αποπερατωση του ομως το 1792, το κτηριο εγινε η κατοικια του Κομη Jakob Pontus Stenbock. Το μερος χρησιμοποιηθηκε για διαφορα πραγματα μεχρι το 1891 που εγινε πλεον δικαστηριο και συνεχισε σε αυτο το ρολο μεχρι το 1987.

Οι Εσθονοι, οπως και οι υπολοιποι λαοι της Βαλτικης, υπεφεραν τρομακτικα υπο τη Σοβιετικη κατοχη, οπου δεκαδες χιλιαδες πολιτες εκδιωχθηκαν βιαια απο τη χωρα ειτε ως "εχθροι του λαου" λογω πολιτικων πεποιθησεων, ειτε λογω εργασιας (πολιτικοι, αστυνομικοι, ιερεις κλπ). Αριστερα απο την κεντρικη πυλη υπαρχει μια αναμνηστικη πλακα εις μνημην ολων των υπουργων και μελων της κυβερνησης που εχασαν τη ζωη τους μπροστα στη Σοβιετικη τρομοκρατια.





Απεναντι βρισκοταν το προξενειο της Ιρλανδιας. Ουτε ψηλοι τοιχοι, ουτε σιδεροφρακτες πορτες, ουτε τιποτα. Σε αυτο τον τοπο τα πραγματα ηταν πολυ πιο ανθρωπινα.



Μερικα μετρα πιο κατω ηταν το παρατηρητηριο της πολης: το Patkuli Vaaterplats, μια πολυ μικρη πλατεια, στην βορεια πλευρα του λοφου...





...με την ωραιοτερη ομως θεα ολου του Tallinn, απο την παλια πολη μεχρι το λιμανι.



Εντυπωση εκανε και η πανυψηλη εκκλησια του St. Olaf που κυριαρχουσε στον οριζοντα πανω απο ολα τα αλλα κτηρια.
 
Τελευταία επεξεργασία:

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Απο το παρατηρητηριο κατεβηκαμε τα σκαλια που θα μας εβγαζαν παλι στην Κατω Πολη. Ηταν καιρος να κατευθυνθουμε στο Δημαρχειο και να δουμε σε λεπτομερεια τις γυρω περιοχες που χθες το βραδυ ειχαμε δει σε περιληψη.

Καθως περπατουσαμε βρεθηκαμε μπροστα σε ενα απο τα πιο παραξενα θεαματα που εχω δει στη ζωη μου.



Σε πρωτη ματια ηταν μια βιτρινα, αλλα μεσα ειχε ενα κουκλοθεατρο (!) που δεν ειχε ΚΑΜΙΑ σχεση με αυτα που ξερουμε. Πως να το περιγραψω; Τα κουκλακια ηταν φτιαγμενα απο μεταλλο και κινουνταν απο πολλα μικροσκοπικα γραναζακια, αλυσιδες και συρματα, και ολα μαζι παιρνανε κινηση με ατμο απο δεκαδες μικρες και μεγαλες σωληνες.





Ολο το συστημα αυτο ηταν εντελως αυτοματοποιημενο και εκτελουσε "παραστασεις" ανα μια ωρα, με μουσικη και αφηγηση απο τα ηχεια πανω στην προσοψη του κτηριου. Μαλιστα αν ηθελε καποιος μπορουσε να καλεσει την υπευθυνη υπηρεσια δωρεαν υποθετω για να παιξει καποια παρασταση σε αλλη ωρα. Δυστυχως το τζαμι ηταν πολυ χοντρο και "καθρεφτης" και οι φωτογραφιση του απιθανου θεαματος ηταν σχεδον αδυνατη. Ακομα και ετσι ομως μειναμε για αλλη μια φορα αναυδοι μπροστα στην εφευρετικοτητα και την αγαπη που εδειχναν αυτοι οι λαοι για τους συνανθρωπους τους.

Στο παρκο στους προποδες του λοφου υπηρχαν διαφορα χαριτωμενα αγαλματα οπως αυτο το ελαφακι η της γυναικας με το παιδι στις πλατες της..





Τα μαγαζια στο κεντρο μπορει να ηταν ως επι το πλειστον τουριστικα αλλα δεν ξεχνουσαν να προσθετουν μικρες λεπτομερειες που εκαναν (για εμενα μεγαλη) διαφορα.



Καπου εκει βρηκα και μια Εσθονη καλλονη που με ερωτευτηκε και μου ζητησε να την παρω μαζι μου στην Ελλαδα.



Τετοιες μεγαλες ψαθινες κουκλες υπηρχαν σε πολλα μαγαζια τριγυρω και ηταν ντυμενες με χειροποιητα πλεκτα ρουχα, κατι στο οποιο οι Εσθονοι εχουν μεγαλη παραδοση (λογικο αν σκεφτει κανεις οτι το χειμωνα η θερμοκρασια πεφτει και στους –25 βαθμους κελσιου).



Σημερα ηταν καποια μερα εθνικης επετειου για τους Εσθονους και πολλα απο τα μαγαζια εξω περα απο τα αμιγως τουριστικα ηταν κλειστα, με αποτελεσμα πολλοι δρομοι να εχουν μια ομορφη ησυχια.



Διπλα σ' αυτη την ομορφη εκκλησια βρισκοταν ενα μικρο μνημειο προς τον Eduard Vilde, ενος απο τους πιο διασημους Εσθονους συγγραφεις και στοχαστες.





Raekoja 6: Raevangla
Εδω βρισκοταν απο το 1337 η Φυλακη της πολης. Περιλαμβανει ενα μπροστινο χωλ, τρια μεγαλα κελια σε σχημα βαρρελιου, δυο μικροτερα και δυο τουαλετες. Επισης στο πισω μερος υπαρχει ενα μικρο προαυλιο. Η φυλακη πηρε τη σημερινη της εμφανιση το 1441–42 με τις εργασιες των λιθοξοων Gerke van Helmede, Hans Wiborch και Hans Howesten. Σε ενα κελι διατηρουνται ακομα και σημερα οι αλυσιδες της φυλακης.



Μερικα μετρα πιο κατω μας περιμενε η πλατεια του Δημαρχειου, τοσο διαφορετικη στο λαμπρο φως της ημερας.



Γυρω απο την πλατεια τα καταπληκτικα κτηρια που ελαχιστα ειχαμε χθες το βραδυ σημερα στεκονταν υπεροχα μπροστα μας με τα πιο απιθανα χρωματα. Κοκκινο, πρασινο, μπεζ, ροζ.



Περιττο να πω οτι στα μαγαζια γινοταν π–α–ν–ι–κ–ο–ς. Δεν επεφτε καρφιτσα.



Καποια μαλιστα ειχαν και special events, οπως αυτο το εστιατοριο που καθε μεσημερι διοργανωνε μαθηματα τανγκο ακριβως διπλα στα τραπεζια με τους θαμωνες.



Πισω απο το δημαρχειο ηταν η οδος Vene, γεματη με αποθηκες και κατοικιες εμπορων του 15ου αιωνα που σημερα ειναι η πιο φημισμενη συνοικια εστιατοριων.



Οπως και στο λοφο ετσι και δω το μερος ηταν γεματο απο νεα παιδια που ακολουθουσαν πιστα το μεσαιωνικο υφος της πολης, ειτε σερβιροντας τοπικες λιχουδιες πισω απο ξυλινους παγκους...



...ειτε διαφημιζοντας παραδοσιακα εστιατορια της περιοχης.

Σα βγαλμενη απο σελιδες παραμυθιου.


Η οδος Vene εκτος απο τοπος εστιατοριων φιλοξενουσε και καποιες απο τις πιο ομορφες στοες και μεσαιωνικες αυλες τις πολης, με κορυφαιa τις Meistrite hoov και Katarina Käik.



Σε αυτη την υπεροχη αυλη με τα λουλουδια και τις περγκολες βρισκεται η καλυτερη σοκολατερι της πολης απο το 1937, και οπως εβλεπα ο κοσμος την τιμουσε δεοντως.







Εδω βρισκονταν και μερικα εργαστηρια καλλιτεχνων.



Στην αλλη πλευρα του δρομου, διπλα στα τειχη βρισκοταν το περασμα της Catherine (Katarina Käik), ενα ακομα απο τα σημαντικα αξιοθεατα της πολης.

Σε αυτο το μικρο στενακι καποτε υπηρχε η εκκλησια της Αγιας Αικατερινης, η οποια καταστραφηκε απο επιδρομες βαρβαρων, και αυτες οι αψιδες ειναι τα μονα τμηματα της που διασωζονται μεχρι και σημερα.



Hauaplaadid (ταφοπλακες)
Στη μια μερια του στενου, υπηρχε μια σειρα απο τεραστιες ταφοπλακες που προερχονταν απο την εκκλησια και ανηκαν σε επιφανη μελη της κοινωνιας του Tallinn οπως δικαστες, την Αδελφοτητα των Blackheads και πολιτικους. Κατα τα μισα του 19ου αιωνα το δυτικο τμημα της προηγουμενως κατεστραμμενης εκκλησιας αναστηλωθηκε και τα καλυτερα διατηρημενα κομματια των ταφων αναρτηθηκαν στον τοιχο.

Το 1874 ο burgomaster (επαρχος) του Tallinn Andreas Koch χρησιμοποιησε μερικες απο τις καλυτερα σωζομενες ταφοπλακες για να στρωσει το πατωμα του σταυλου που κατασκευαστηκε στα ερειπια της εκκλησιας. Για καποιο διαστημα καποιες αλλες απο τις ταφοπλακες ηταν σε εκθεση στην προσωπικη συλλογη του διοικητη της πολης, Woldemar Salza.

Το 1882, οι περισσοτερες απο αυτες τις ταφοπλακες μετακινηθηκαν στην εξοχικη επαυλη Rocca al Mare του επαρχου Arthur Girard de Soucanton και εκτεθηκαν σε ενα μικρο δρομο στην περιοχη.

Το 1959–1960, οι ταφοπλακες που ειχαν μετακινηθει προηγουμενως στην επαυλη Rocca al Mare επιστραφησαν στην πολη, συντηρηθηκαν και εκτεθηκαν μαζι με τις υπολοιπες στο νοτιο τοιχος των ερειπιων της εκκλησιας της Αγ. Αικατερινης.



Εδω μπορουσες να βρεις απο μικρα εργαστηρια παραδοσιακης τεχνης, μεχρι ομορφα μπιστρο και γραφικα εστιατορια.





Βεβαια οσο καλα και αν ηταν, οι τιμες ηταν ιδιαιτερα τσουχτερες για το ταπεινο μας μπατζετ, οποτε βαλαμε σκοπο να βρουμε κατι στα μετρα μας, κατι οχι και τοσο ευκολο στο ιστορικο κεντρο της πολης.



Τελικα καταληξαμε σε ενα μαγαζι με πολυ λογικες τιμες και πολυ ωραιο τοπικο φαγητο παροτι ηταν στην καρδια της οδου Vene. Η περιποιηση ηταν αψογη και η ποιοτητα του φαγητου αξιζε και με το παραπανω τα 30 ευρω που δωσαμε και για τα 2 ατομα.



Ομως η ωρα ειχε πλεον περασει και δυστυχως ηταν καιρος να αφησουμε πισω το ομορφο Tallinn. Γραμμη για το Hostel λοιπον για να παρουμε την Αυρα και να κατεβουμε στο λιμανι οπου μας περιμενε το καραβι που θα μας πηγαινε στη Στοκχολμη της Σουηδιας.

Αντε να λυσουμε, να ξεκινησουμε...
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Σε 5 λεπτα και παρα το αγχος μηπως δεν το βρισκαμε ευκολα (ειχα διαβασει πριν καιρο ενα σχετικο ταξιδιωτικο οπου συναδελφοι μοτοταξιδιωτες ειχαν χασει το πλοιο ψαχνοντας επι ωρες) ημασταν στο λιμανι για το check–in στην ωρα μας.



Πριν το ταξιδι, ο φιλος Πανος (Magelanos) μου ειχε πει οτι δεν υπηρχε λογος να κλεισω απο Ελλαδα εισητηριο για αυτο το δρομολογιο και οτι θα εβρισκα στα σιγουρα αν πηγαινα εκει τη μερα που θα εφευγα. Επειδη ομως εμενα δεν μου αρεσει να αφηνω τετοια πραγματα στην τυχη προνοησα και τελικα αγορασα τα εισητηρια απο νωρις και τωρα το μονο που χρειαζοταν ηταν να τα επικυρωσω στο check–in. Τελικα απο αυτα που μου ειπε η κοπελιτσα στο ταμειο δικαιωθηκε η αποφαση μου να τα κλεισω απο Ελλαδα, γιατι αν πηγαινα ετσι χυμα τωρα θα επαιρνα το παλαμαρι του βαρκαρη.

Να και το καραβακι που θα μας πηγαινε στη Σουηδια. Μικρο ε;



Με το που μπηκα μεσα, οι ανθρωποι του πλοιου ειχαν παρκαρει και δεσει τη μηχανη με ιμαντες μεσα σε 3 λεπτα.
Παντως, χωρις πλακα το πλοιο ηταν πραγματικα τεραστιο και εκανε τα καλυτερα δικα μας φερρυ να μοιαζουν με τους σκυλοπνιχτες που κανουν το Παλουκια–Περαμα.



Και τι δεν ειχε μεσα. Εστιατορια self service, εστιατορια πολυτελειας, μπυραριες, καζινο... μεχρι και διωροφο nightclub με σκηνη για live.









Δεν θα μπορουσε να ειναι αλλιως. Δεκαετιες τωρα τα πλοια που σεργιανιζαν τη Βαλτικη θαλασσα ηταν μεγαλα και υπερπολυτελη, ομως δεν μπορουσαν να μη μου φερνουν στο νου εκεινη την ανειπωτη τραγωδια που ειχε συμβει στο ιδιο δρομολογιο, σε ιδιο πλοιο, εκεινη την αποφραδα κρυα νυχτα της 28ης Σεπτεμβριου 1994...
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Broken Line, 28 Σεπτ. 1994

(φωτο απο το δικτυο)

Το πολυτελες φερρυ MS Estonia, καμαρι της νεοελευθερωμενης απο το Σοβιετικο καθεστως Εσθονιας ξεκινουσε για ενα ακομα τυπικο δρομολογιο απο το Tallinn στη Στοκχολμη της Σουηδιας με 989 επιβατες.
Οπως και το φερρυ που βρισκομουν αυτη τη στιγμη, το Estonia ηταν ενα απο τα μεγαλυτερα επιβατηγα της εποχης, με μηκος που εφτανε τα 155 μετρα, εννεα decks, καμπινες για 2,000 ατομα και πληθος πολυτελων ανεσεων, απο πισινες και σινεμα, μεχρι night club και καζινο.
Σε μια ακομα ομοιοτητα με το πλοιο μας, το Estonia ειχε ενα αχανες car deck που απλωνοταν απο τη πλωρη μεχρι τη πρυμνη με τη προσβαση να γινεται μεσω μιας ειδικα ανοιγομενης πλωρης η οποια ανασηκωνοταν για την εισοδο και εξοδο των οχηματων.

Το πλοιο ειχε αναχωρησει απ' το Tallinn γυρω στις 7:15 το βραδυ διασχιζοντας την ανοιχτη θαλασσα για το τυπικο δρομολογιο προς το Σουηδικο αρχιπελαγος και τη Στοκχολμη. Τα προγνωστικα για το καιρο εδιναν ενα μεγαλο χαμηλο βαρομετρικο που κινουνταν γρηγορα προς τα ανατολικα και αναμενοταν να φερει καταιγιδες και θυελλωδεις ανεμους στη διαδρομη. Τετοιες συνθηκες ηταν σπανιες για την περιοχη αλλα για σκαφη τετοιου μεγεθους οπως το Estonia δεν θεωρουνταν απαγορευτικες.

Το σκαφος ανηκε στην εταιρια Estline, μια κοινοπραξια μεταξυ μιας Σουηδικης εταιριας και της Εσθονικης κυβερνησης. Καθοτι η χωρα ειχε μολις πριν δυο χρονια βγει απ' το Σοβιετικο καθεστως, οι πρακτικες ειδικα των κρατικοδιαιτων εταιριων ακολουθουσαν τη Σοβιετικη λογικη της αυστηρης επιτευξης στοχων υπο οποιεσδηποτε συνθηκες. Ετσι το να ειναι ενα πλοιο στο προορισμο του στην ωρα του θεωρειτο ζητημα τιμης, ποσο μαλλον για τη ναυαρχιδα της εταιριας.

Καθως επεφτε η νυχτα, το πλοιο με τις μηχανες προσω ολοταχως ταξιδευε στη μεγιστη ταχυτητα του των 19 κομβων σε σχετικα ηρεμα νερα κατα μηκος των Εσθονικων ακτογραμμων. Μεσα στο πλοιο επικρατουσε η συνηθισμενη χαρουμενη ατμοσφαιρα που συναντα κανεις σε μεγαλα κρουαζιεροπλοια, καθως οι επιβατες αφηναν τα μπαγκαζια τους στις καμπινες και εβγαιναν να εξερευνησουν το πλοιο και να περασουν ευχαριστα τις ωρες τους ακουγοντας ζωντανη μουσικη σε καποιο μπαρ η τρωγοντας σε καποιο απ' τα πολυαριθμα εστιατορια του πλοιου.

Γυρω στις 10 το βραδυ το Estonia ειχε περασει βορεια του φαρου Osmussaar και εβγαινε πλεον στον ανοιχτο ωκεανο με το καιρο να κλεινει δραματικα με δυνατη βροχη και πολλα μποφορ. Το πλοιο πηγαινε ακομα προσω ολοταχως αλλα η ταχυτητα ειχε πεσει στους 17 κομβους καθως τα κυματα που υψωνονταν πανω απ' τα τρια μετρα ελουζαν τη κουβερτα μεχρι τη γεφυρα. Ξανα και ξανα η πλωρη του σκαφους σηκωνοταν ψηλα και κατοπιν χτυπουσε κατω με βια ενω οι μετακινησεις του πλοιου πλεον γινονταν απροβλεπτες ακομα και για το πληρωμα που ηταν συνηθισμενο σε τετοιες συνθηκες. Πολλοι επιβατες επαθαν ναυτια και αποσυρθηκαν στις καμπινες τους για να υποφερουν με ηρεμια. Ομως υπο τετοιες συνθηκες, ακομα και το να φτασει κανεις στη καμπινα του θα ηταν μια δοκιμασια.
Οι στενοι διαδρομοι του πλοιου που μυριζαν παλιο πλαστικο και αλουμινιο απλωνονταν απο τη πλωρη μεχρι τη πρυμνη σαν μια ραχοκοκκαλια με εγκαρσιες τομες, με τις πανομοιοτυπες μικροσκοπικες καμπινες να μοιαζουν σαν κελια φυλακης. Δυστυχως και εν αγνοια των ατυχων επιβατων εκεινη τη νυχτα, οι περισσοτερες απ' αυτες θα μετατρεπονταν σε παγιδες και εν τελει σε φερετρα.

Καθως ο καιρος συνεχιζε να χειροτερευει, τα πραγματα ολοενα και δυσκολευαν αλλα κανεις δεν εδειχνε να ανησυχει ιδιαιτερα. Στο μπαρ Baltic οι σερβιτοροι ειχαν προβλημα να κινουνται αναμεσα στις καρεκλες με τους δισκους τους, ενω πανω στη πιστα ενα μεγαλο ηχειο επανω σε ροδες αρχισε να μετακινειται μπρος πισω και οι χορευτριες δυσκολευονταν να διατηρησουν την ισορροπια τους– καποια στιγμη μια νεαρη χορευτρια κατεληξε να πεσει πανω στην ορχηστρα.
Οταν τελειωσε το σοου καπου στις 12:30 το βραδυ η κοπελα αυτη καθως δεν ενοιωθε καλα αποφασισε να μην μεινει με τις αλλες χορευτριες στα καμαρινια και κατεβηκε στη καμπινα της που βρισκοταν στο Deck 0, κατω απ' το παρκινγκ των οχηματων.

Ενω κατεβαινε την εσωτερικη σκαλα και φθανοντας στο car deck καταλαβε οτι κατι δεν πηγαινε καθολου καλα. Μεσα απ' τη κλειστη πορτα του deck ακουσε δεκαδες συναγερμους αυτοκινητων να χτυπανε σαν τρελοι. Τρομοκρατημενη γυρισε κατευθειαν πισω και ενστικτωδως ανεβηκε στο καταστρωμα του πλοιου, χωρις να ξερει οτι αυτη της η κινηση θα της εσωζε τελικα τη ζωη.

Στην παμπ Admiral στο επιπεδο 5 ηταν ωρα για καραοκε και οι περισσοτεροι θαμωνες τραγουδουσαν μεθυσμενοι δυνατα αγνοωντας τα ολοενα και περισσοτερα σημαδια του κινδυνου που καραδοκουσε. Ενας επιβατης που δεν τα αγνοησε ηταν ο Σουηδος Pierre Thiger. Παλια καραβανα στο δρομολογιο Tallinn – Στοκχολμη λογω εργασιας και εμπειρος θαλασσοπορος, ειχε βρεθει στη παμπ με εναν γνωστο του και ειχαν κατσει να περασουν την ωρα χωρις ομως να πιουν.
Ενοιωθε οτι το πλοιο πιεζεται υπερβολικα σε τετοια κακοκαιρια αλλα θεωρουσε οτι το πληρωμα ειχε πληρη ελεγχο της καταστασης.

Λιγα λεπτα μετα τις 1 το πρωι ο Thiger ακουσε ενα βαρυ, μεταλλικο χτυπο που αντηχησε υποκωφα μεσα απ' τo σκαρι του πλοιου. Αρχικα σκεφτηκε οτι ο κροτος ειχε προκληθει απο καποιο μεγαλο κυμα, αλλα και παλι δεν του ειχε φανει σαν συνηθισμενος χτυπος στα κυματα. Ηταν λες και κατι ειχε μαστιγωσει το σκελετο του πλοιου. Περιπου 30 δευτερολεπτα αργοτερα ηρθε ο δευτερος χτυπος, πανομοιοτυπος με τον πρωτο. Ο Thiger ενοιωσε οτι το πλοιο ειχε αρχισει να εκτρεπεται ελαφρα διαμηκως. Αν και ενοιωσε ανησυχια προσπαθησε να καθησυχασει τον εαυτο του λεγοντας οτι μαλλον το πληρωμα ειχε γυρισει το πλοιο προς τα κυματα ωστε να μειωσουν τις συνεχεις μετακινησεις του. Ξαφνικα ομως το πλοιο αρχισε να τρεμει με μια παραξενη μπρος–πισω κινηση και πηρε να γερνει μια αριστερα μια δεξια.
Τελικα εγυρε αποτομα προς τα δεξια και ενω επανηλθε λιγο δεν ισιωσε ποτε. Η κλιση τωρα ηταν αρκετη να κανει τα ποτηρια στο μπαρ να πεσουν κατω και ενα ηχειο κυλισε και χτυπησε πανω σε ενα κιγκλιδωμα.
Το τραγουδι σταματησε αποτομα.

O Thiger ενοιωσε το στομαχι του να δενεται σε κομπους. Γυρισε στο γνωστο του και ειπε: "Τωρα κατι παει τελειως στραβα. Παμε να φυγουμε απο δω." Οι δυο αντρες σηκωθηκαν πανω αλλα προτου κανουν μερικα βηματα προς την εξοδο το πλοιο εκλινε αποτομα στις 30 περιπου μοιρες. Επικρατησε πανικος. Το μπαρ ηταν στην αριστερη πλευρα του πλοιου που τωρα ειχε ανασηκωθει. Η γυναικα πισω απ' το μπαρ προσπαθησε να κατσει χαμαηλα αλλα κατερρευσε ουρλιαζοντας κατω απο ενα καταρρακτη απο μπουκαλια και ποτηρια. Τα ψυγεια ξεκολλησαν απ' τις θεσεις τους και τα σκαμπο εφυγαν κατω απ' τα ποδια των θαμωνων που τωρα προσπαθουσαν να κρατηθουν απο τη μπαρα για να μην πεσουν.
Αλλοι γλυστρουσαν στο πατωμα αναμεσα σε τραπεζοκαθισματα και εξοπλισμο που κατρακυλουσε καταληγοντας κουβαριασμενοι σε σωρους στη δεξια πλευρα του πλοιου απεναντι απ' την εξοδο του μπαρ. Σε λιγα λεπτα ο παγκος του μπαρ ξηλωθηκε και εφυγε προς τα κατω τραυματιζοντας θανασιμα πολλους ανθρωπους που ηδη βρισκονταν παγιδευμενοι στην κατω πλευρα. Ο Thiger καταφερε να μην πεσει αλλα η μετακινηση τωρα ειχε γινει εξαιρετικα δυσκολη ακομα και για εναν γυμνασμενο και νηφαλιο νεαρο οπως αυτος.

Την ιδια ωρα που ο Pierre Thiger παλευε να σταθει ορθιος και να βγει απ' τη παμπ, ενας αλλος Σουηδος ονοματι Rolf Sörman εκανε τον δικο του αγωνα σωτηριας, εχοντας οπως αποδειχθηκε τελικα απιστευτα αποθεματα ψυχραιμιας και μυαλου. Μαζι με τεσσερις συναδελφους του ειχε καταληξει εδω για ενα ποτο προτου αποσυρθουν για τη νυχτα. Λιγο πριν τις 1 το πρωι μια γυναικα απο το γκρουπ αποφασισε να αποχωρησει και να γυρισει στη καμπινα της στο Επιπεδο 6.
Οταν το πλοιο εγυρε αποτομα δεξια η γυναικα επεσε πισω στη καμπινα, κολλημενη απ' τη βαρυτητα στον πισω τοιχο. Οντας ομως αποφασισμενη και επιδεξια, καταφερε τελικα να βγει απ' τη παγιδα, να διασχισει τον κεκλιμενο τωρα διαδρομο και εν τελει να βγει στο καταστρωμα και στη σωτηρια.

Ο Sörman και οι τρεις συναδελφοι του κινηθηκαν ακομα πιο γρηγορα. Ενω η παμπ Admiral κατερρεε στο χαος και τις φωνες, αυτοι πηδηξαν πανω στο καναπε που καθονταν για να γλυτωσουν τα αντικειμενα που επεφταν προς το μερος τους και περιμεναν. Οταν το πλοιο επανηλθε ελαφρα απο την μεγαλη κλιση αυτοι δραττοντας την ευκαιρια χυμηξαν προς τη πορτα της παμπ. Ενω ετρεχαν ενα ψυγειο που ειχε φυγει απ' τη θεση του παρα λιγο να χτυπησει τον Sörman και συνεχισε τη πορεια του για να διελυθει στο τοιχο. Ενα μελος του πληρωματος εμφανιστηκε φωναζοντας "Μη πανικοβαλεστε! Το πληρωμα εχει τα παντα υπο ελεγχο."

Ο Sörman και οι συνοδοι του δεν πανικοβαλλονταν, ομως πιστευαν οτι το πλοιο ηταν εκτος ελεγχου. Βγηκαν στη πισω σκαλα του πλοιου και κρεμαμενοι απ' τα κιγκλιδωματα καταφεραν συντομα να ανεβουν δυο επιπεδα προς το καταστρωμα χωρις να δουν σχεδον κανενα αλλο επιβατη. Αφου διεσχισαν τον κεκλιμενο πλεον ανοιχτο χωρο του Επιπεδου 7, πιαστηκαν απο το πλαισιο της πορτας που οδηγουσε στο καταστρωμα και καταφεραν να βγουν εξω.

Λιγο πιο πισω ο Thiger ακομα προσπαθουσε να βγει στη σωτηρια. Τα απειροελαχιστα διαλλειματα στη κλιση του πλοιου που ειχε εκμεταλλευει ο Sörman και η παρεα του ειχαν χαθει για τον Thiger διοτι η αποσταση απο την εξοδο της παμπ και οι αλλοι επιβατες εμπαιναν στο δρομο του οντας ειτε πολυ σοκαρισμενοι ειτε πολυ μεθυσμενοι για να κινηθουν γρηγορα. Καθως η κλιση του αυξανοταν πλεον σταθερα, ακομα και το μπουσουλημα ηταν αναποτελεσματικο. Τελικα ο Thiger και ο γνωστος του καταφεραν να βγουν στη κεντρικη σκαλα του πλοιου, η οποια ομως πλεον ηταν γεματη κοσμο που προσπαθουσε να δραπετευσει με πολλους να κρεμονται απο τα κιγκλιδωματα κοκκαλωμενοι απο το πανικο. Μετα απο αγωνιωδεις προσπαθειες καταφεραν τελικα να αναρριχηθουν στο Επιπεδο 7 και να βγουν στο καταστρωμα. Ηταν απο τους τελευταιους που θα εβγαιναν εξω.

Απο τη πρωτη μικρη κλιση του πλοιου ειχαν περασει οκτω μολις λεπτα και τωρα η κλιση ηταν στις 40 μοιρες. Οταν θα εφτανε τις 45 μοιρες, δυο τρια λεπτα αργοτερα, η αποδραση απο το εσωτερικο του πλοιο θα γινοταν πλεον αδυνατη.

Η επιβιωση εκεινη τη νυχτα ηταν ενας σκληρος αγωνας δρομου και αγρια απλος: Οσοι ειχαν ξεκινησει νωρις και κινουνταν γρηγορα ειχαν ελπιδες να νικησουν. Οσοι ειχαν ξεκινησει αργα η ειχαν διστασει για οποιοδηποτε λογο δεν ειχαν καμια ελπιδα. Ακομα και το να ντυθει καποιος ηταν αρκετο για να τον καταδικασει σε θανατο. Οι επιζωντες ειχαν ολοι καταλαβει τους κανονες του αγωνα, με το πρωτο γυρο να ειναι το να βγουν στο επιπεδο 7 και το καταστρωμα.

Δεν υπηρχε Θεος να δωσει ελεος. Δεν υπηρχε κρατος να παρασχει ταξη. Ο ανθρωπινος πολιτισμος ηταν αρχαια ιστορια και η Ευρωπη ενα αχνο και μακρινο μερος. Μεσα στο πλοιο, καθως η κλιση αυξανοταν, καθε κοινωνικη συνοχη κατερρεε. Οι σκηνες που ειδαν οσοι επεζησαν ηταν σκηνες φρικης και τρελας. Στο Επιπεδο 4 δυο γυναικες που ειχαν καταφερει να συρθουν μεχρι τη σκαλα εχασαν το πατημα τους και επεσαν στον απεναντι τοιχο πεθαινοντας ακαριαια.
Γονεις που δεν μπορουσαν να συνεχισουν εκλιπαρουσαν τα παιδια τους να φυγουν για να σωθουν, οικογενειες χωριζονταν μεσα στο πανικο και το ποιος θα επιζουσε ηταν απλα θεμα τυφλης τυχης.

Ενας νεαρος που προσπαθουσε να οδηγησει τους γονεις και τη κοπελα του προς το καταστρωμα χωριστηκε απο αυτους μεσα στο πληθος καθως πλησιαζε τη κεντρικη σκαλα. Οταν κοιταξε πισω να δει που βρισκονται τους ειδε στο ανοιγμα του διαδρομου, ομως ηταν εμφανες οτι τους ηταν αδυνατον να διασχισουν τον ανοιχτο χωρο απο το διαδρομο μεχρι τη σκαλα. Ηδη η κλιση του πλοιου ηταν τετοια που οσοι το προσπαθουσαν γλυστρουσαν με μοιραιες συνεπειες. Οι γονεις του οσο και η κοπελα, του φωναξαν να τους αφησει πισω και να σωσει τον εαυτο του. Τους χωριζαν μολις μερικα μετρα αλλα ηταν σα να τους χωριζει μια αιωνιοτητα ηδη. Η αγαπη εδω το μονο που εκανε ηταν να σε καθυστερει.

Ενα ανελεητο χρονομετρο πλεον ετρεχε και η θαλασσα ειχε τον απολυτο ελεγχο.

Αυτο το βραδυ απο τους 989 επιβατες μονο 137 θα επιζουσαν ενω 852 ψυχες θα χανονταν στα παγωμενα νερα της Βαλτικης θαλασσας στη χειροτερη ναυτικη τραγωδια μετα τον Τιτανικο.
(Απο το καταπληκτικο longform διηγημα του W. Langewiesche, A sea story, στο περιοδικό The Atlantic.
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Κοιταζα το κοσμο γυρω που απολαμβανε αμερινος την ομορφη απογευματινη λιακαδα πινοντας παγωμενες μπυρες οπως εκαναν τοτε και εκεινοι οι αδικοχαμενοι ανθρωποι και αναρωτιομουν αν αντιλαμβανονταν το ποσο λεπτη ειναι η γραμμη αναμεσα στο πολιτισμο και την βαρβαροτητα της επιβιωσης με καθε κοστος...



Εστειλα μια σιωπηλη προσευχη σε ολες τις ψυχες που ειχαν χαθει τοσο αδικα και με τον ηλιο πλεον να πεφτει γυρισα στο σαλονι.
Το ταξιδι για τη Στοκχολμη θα διαρκουσε 16 ωρες, οποτε ειχαμε μπολικο χρονο να ξοδεψουμε.
Πιασαμε ενα τραπεζακι με καλη θεα και συνοδεια καφε και γλυκου καναμε μια ανασκοπηση των οσων ειχαμε δει στο δρομο μας μεχρι τωρα.



Στα ταξιδια παντα κραταω σημειωσεις, ποσο μαλλον τωρα που ημουν ηδη τοσες μερες στο δρομο..



Χαζεψαμε τους Εσθονους να τραγουδανε καραοκε (αγαπημενη ασχολια των Εσθονων και Σκανδιναβων στα φερρυ γενικοτερα) και μετα απο μια επισκεψη στο nightclub οπου η μπαντα επαιζε ποπ & ροκ μουσικη κατευθυνθηκαμε στις καμπινες μας για υπνο γιατι μπροστα μας ανοιγοταν ενα νεο αγνωστο και θαυμαστο κεφαλαιο στο ταξιδι μας. Επομενη σταση Σκανδιναβια.
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Μερα 11
Stockholm (Sweden)


Σηκωθηκα νωρις το πρωι λιγο μπερδεμενος. Τι ωρα ηταν; Με ολες αυτες τις αλλαγες σε χρονικες ζωνες (Ελλαδα +1, Ιταλια –1, Βαλτικη +1, Σουηδια –1) ειχα χασει τη μπαλα.
Στο διαδρομο του πλοιου υπηρχε ενα περιεργο ρολοι με δυο (!) ωροδεικτες που ομως μεσα στη ζαλη του υπνου απλα με μπερδευε περισσοτερο. Το μονο που ηξερα ηταν οτι ηταν πολυ πρωι ακομα μιας που τα σαλονια του πλοιου ηταν σχετικα ερημα.



Βγηκα στο καταστρωμα και παρα το διαπεραστικο κρυο (εδω πανω ο καιρος δεν αστειευοταν) βρεθηκα αντιμετωπος με ενα αναπαντεχο θεαμα.



Αριστερα και δεξια εβλεπα να περνανε αργα δεκαδες νησιδες γης πνιγμενες στο πρασινο.

Στις περισσοτερες απο αυτες, αναμεσα στα δεντρα ξεπροβαλλαν μικρα και μεγαλα ομορφα ξυλινα σπιτακια χτισμενα με σεβασμο στη φυση γυρω τους.





Σε καποια μερη, οι νησιδες σχηματιζαν μικρους κολπισκους που χρησιμευαν ως σημεια ελλιμενισμου σκαφων.





Παντου τριγυρω μικρα υδατινα καναλια εφευγαν προς καθε κατευθυνση.



Ειμασταν στο διασημο Αρχιπελαγος της Στοκχολμης, το μεγαλυτερο της Σουηδιας και ενα απο τα μεγαλυτερα στη Βαλτικη θαλασσα.

Το αρχιπελαγο εκτεινεται απο τη Στοκχολμη για 60 χιλιομετρα ανατολικα. Εδω υπαρχει ο απιστευτος αριθμος των 24,000 περιπου νησιων. Εξαλλου και η ιδια η Στοκχολμη ειναι και αυτη χτισμενη πανω σε 14 νησακια, που ενωνονται μεταξυ τους με γεφυρες, τουνελ και πλωτα μεσα.



Το τοπιο σχηματιστηκε (και συνεχιζει ακομα) εξαιτιας της ανυψωσης του εδαφους. Τα νησια αυξανουν σε υψος κατα 5 χιλιοστα καθε χρονο και σημερα αποτελουν την πιο δημοφιλη τοποθεσια εξοχικων για τους κατοικους της Στοκχολμης.



Τα πλοια που ερχονται απο τις χωρες της Βαλτικης, οπως αυτο που ειμασταν τωρα περνανε μεσα απο μια απο τις τρεις μονο διοδους καταλληλες για μεγαλα σκαφη. Το περασμα μεταξυ ολων αυτων των εκατονταδων μικρων νησιων ειναι μια μαγικη εμπειρια, ειδικα τους καλοκαιρινους μηνες που ο ηλιος δυει μετα τις 10 το βραδυ.




 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Γυρισα στο σαλονι οπου βρηκα την Alicja να με περιμενει για να πιουμε τον πρωτο καφε της μερας.

Σημερα ολη η μερα θα ηταν αφιερωμενη στη Στοκχολμη: θα πηγαιναμε σε ενα camping λιγα χιλιομετρα εξω απο την πολη και στη συνεχεια θα κατεβαιναμε στη πολη για να την δουμε με την ησυχια μας.

Το καραβι σιγα σιγα αρχισε να μπαινει στο λιμανι, οποτε ηταν καιρος να κατεβω στο αμπαρι και να ετοιμασω τη μηχανη.



Ο καταπελτης ανοιγει και μια νεα χωρα μας περιμενει να την εξερευνησουμε.


Οι ροδες της μηχανης κυλουσαν επι Σουηδικου εδαφου και σχεδον δεν το πιστευα. Στη Σκανδιναβια με τη μηχανη μου.



Το χαμογελο δεν χωρουσε μεσα στο κρανος μου που κατακτουσα ενα ακομα σημαντικο στοχο του ταξιδιου μου. Ενα παλιο ονειρο γινοταν πραγματικοτητα..





Φωτογραφιζαμε τα παντα γυρω μας για να θυμομαστε αυτες τις στιγμες.

Μεγαλα παρκα σε καθε συνοικια.





Η περιφημη Σουηδικη αρχιτεκτονικη μας καλωσοριζε και τα ματια δεν ηξεραν τι να πρωτοχαζεψουν.







Και βεβαια οι κλασσικες "παραξενιες" των Σουηδων δεν θα μπορουσαν να λειπουν, μαζι με την αγαπη τους για τα παλια αμερικανικα αυτοκινητα.





Λιγο πιο κατω η Αυρα συναντησε και μια φιλη απο τα παλια. Μηπως αναγνωριζετε τι ειναι αυτο;



Συντομα ειχαμε φτασει στο πολυ ομορφο Angby Camping λιγα χιλιομετρα απο την πολη.



Η τοποθεσια του ηταν ιδανικη: ακριβως διπλα στην ακτη και μεσα σε μια καταφυτη περιοχη με μεγαλους χωρους για campers και πολλα κουκλιστικα ξυλινα σπιτακια.





Εχοντας την τραγικη εμπειρια της κατασκηνωσης στη Ριγα ειπα να μην το ρισκαρω και επιλεξαμε να μεινουμε σε ενα τετοιο bungalow –εξαλλου παντα ηθελα να μεινω μια φορα σε ενα τετοιο σπιτακι.

Τα σπιτακια που ειχε διαθεσιμα ηταν δυο μεγεθων (και τιμης) οποτε επιλεξαμε το πιο μικρο που ουτως η αλλως ηταν αρκετο για 2 ατομα.

Βεβαια τους χωρους δεν θα τους ελεγες και απλετους –σε πλατος το εσωτερικο παιζει να ηταν 2 μετρα με το ζορι– αλλα ποσως μας πειραζε. Ειχαμε χωρο για υπνο και απλωμα ολης της πραματειας μας και αυτο ηταν αρκετο.



Αφου τακτοποιηθηκαμε αποφασισαμε να κατεβουμε στην πολη. Η Σουηδια φημιζεται για τις συγκοινωνιες της, οποτε δεν υπηρχε λογος να παρουμε τη μηχανη για να παμε στο κεντρο. Ρωτησαμε αν περναει λεωφορειο απο εδω και η απαντηση ηταν μαλλον αναπαντεχη.
– Ααα οχι, λεωφορειο δεν περναει αλλα διακοσια μετρα πιο πανω υπαρχει σταθμος του μετρο.
– Που ρε παιδια; Εδω;; Μεσα στο δασος;
– Και ομως. Θα περασετε τον απεναντι λοφακο και θα τον βρειτε.

Ανηφορισαμε μεσα στο δασακι και εγω ημουν σιγουρος οτι ο τυπος στο camping τωρα γελουσε με τη πλακα που μας ειχε κανει. Απο εδω παμε στο μετρο;;;



Ειχαμε φτασει σχεδον στο πανω μερος του λοφου οταν ακουσαμε απο καπου να ερχεται μουσικη.

Μετρο μεσα στις ερημιες, μουσικα δασακια. Που ημασταν;;

Λιγο πριν αρχισω να σκεφτομαι οτι την ειχα ακουσει απο τα πολλα χιλιομετρα τελικα ειδα την πηγη της μουσικης: ενας φοβερος μεσηλικας τυπας με ενα σαξοφωνο εκανε προβα χαλαρος στο δασακι. Αψογος.

Πολυ γουσταρα αυτη την εικονα.



Περνωντας το δασακι βγηκαμε σε ενα μικρο και λιγο αδιαφορο –αλλα αψογο απο πλευρας καθαριοτητας και φροντιδας– προαστιο, οπου οντως υπηρχε σταθμος του Μετρο, η Tunnelbanna οπως το λενε οι Σουηδοι.

Το περιφημο (και καπως τρελιαρικο) Σουηδικο στυλ ηταν εμφανες ακομα και εδω.



Δειτε λεπτομερεια.



Νομιζετε οτι αφου ειχαμε φτασει στο σταθμο του μετρο ολα ειχαν τελειωσει ε; Λαθος. Ελα που ολες οι πινακιδες ηταν στα Σουηδικα, και οι περιοχες του Μετρο ηταν χωρισμενες σε ζωνες οπως στην Αγγλια. Με λιγη μελετη καταλαβα οτι ημασταν στην ζωνη 1 του κεντρου οποτε χρειαζομασταν 2 εισιτηρια που κοστιζαν 68 σουηδικες κορωνες (6,5 ευρω). Ειχαμε ακριβως τοσα αλλα το αυτοματο μηχανημα δεν ειχε πουθενα υποδοχη για χρηματα.

Πηγαμε στο ταμειο οπου ενας απιθανα ατημελητος και αδιαφορος υπαλληλος μολις δυο βηματα απο την αυτοκτονια απο τη βαρεμαρα μας πληροφορησε σε ενα μειγμα σπαστων αγγλικων και νοηματων οτι αν θελαμε εισητηρια απο αυτον θα ηταν ακριβοτερα απ' το μηχανημα οποτε μας παρεπεμψε στον αυτοματο πωλητη απ' εξω.

Πως στην ευχη δουλευε ομως αυτο το μαραφετι; Ειχε μια μεγαλη οθονη αφης, ενα μικρο πληκτρολογιο σαν των ΑΤΜ, 2 σχισμες και τελος. Εισοδος για χρηματα πουθενα. Εξοδος για τα εισιτηρια πουθενα. Για να βγαλεις ακρη επρεπε να εχεις ντοκτορα στην αστροφυσικη, και βεβαια ο ταμιας δεν ειχε την παραμικρη ιδεα (η απλα μας ειχε χ@σμενους). Ειχαμε κατσει να παταμε κουμπια στο μηχανημα και νοιωθαμε σαν τους ιθαγενεις που κανουν αναληψη απο μηχανημα ΑΤΜ και μας ειχε πιασει ενα χαζο γελιο απιστευτο. Δεν θα βλεπαμε ολοκληρη Στοκχολμη εξαιτιας ενος μηχανηματος εισιτηριων.

Ευτυχως καπου εκει ηταν που περασε ενα ζευγαρι νεαρων Σουηδων, οποτε και τους ρωτησα πως διαολο δουλευε αυτο το μαραφετι. Η κοπελα δεν ηξερε γιατι λεει ηταν πολυ νεο το συστημα και δεν το χρησιμοποιουσε ο κοσμος (μα γιατι αραγε; ) αλλα διαβαζοντας τις επιγραφες καταλαβε οτι χρειαζομασταν μια μαγνητικη καρτα, που θα τη βρισκαμε στο ...ταμειο;; Και καλα. Ο αλλος ο παλιο@$@@%@% δεν ηξερε να μας το πει τοση ωρα που μας εβλεπε να παιδευομαστε; Του ζητησα τις καρτες, μας τις εδωκε (ειναι δωρεαν) και επιτελους ειχε ερθει η ωρα να βγαλουμε το εισιτηριο!

Ακολουθοντας τις οδηγιες στην οθονη καταλαβα οτι στη μια σχισμη εβαζες την πιστωτικη σου, πληκτρολογουσες τον αριθμο σου σαν να ηταν ΑΤΜ και το μηχανημα τραβουσε το ποσο του εισιτηριου και αντι να βγαλει χαρτινο εισιτηριο σου ..φορτιζε με μοναδες την μαγνητικη καρτα που απλα ακουμπουσες πανω στο μηχανημα. Καλα κρασια. Μερικες αποτυχημενες προσπαθειες και πολυ γελιο αργοτερα ειχαμε καταφερει να βαλουμε μοναδες στις καρτες και περνουσαμε τις μπαρες της εισοδου πανηγυριζοντας εξαλλα. Στοκχολμη σου 'ρχομαστε!
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Stockholm

Το μετρο μας πηγε γρηγορα και αθορυβα στην πολη, και συντομα αλλη μια περιηγηση ξεκινουσε.
Η Στοκχολμη ειναι η πολη που τα συνδιαζει ολα σε εκνευριστικα τελειο βαθμο. Ειναι πανεμορφη, πεντακαθαρη, με παραδοση στη μουσικη και τις τεχνες, προχωρημενη αρχιτεκτονικη αλλα και πανεμορφα μεσαιωνικα σοκακια και πυργους, με το κεντρο της χτισμενο πανω στη θαλασσα, γεματη καταπρασινα μεγαλα παρκα και κατοικους υποδειγματα ευγενειας και πολιτισμου.

Η πολη ειναι χτισμενη πανω σε 14 νησακια, στην νοτιοανατολικη ακτη, οπου η λιμνη Malaren εκβαλλει στη Βαλτικη θαλασσα. Το συγχρονο κεντρο της να βρισκεται στο κυριως νησι που μοιραζεται μεταξυ των συνοικιων Norrmalm και Vasastan. Στη δυτικη πλευρα του Norrmalm βρισκεται η οικιστικη περιοχη του Kungsholmen. Ακριβως στη μεση της πολης βρισκεται το μικρο νησακι Gamla stan, με το ιστορικο κεντρο της Στοκχολμης –εδω ξεκινησαν ολα πριν 800 χρονια.

Δυο μικροτερα νησακια συνδεονται σε αυτο με γεφυρες, το Riddarholmen στα δυτικα και το Helgeandsholmen στα βορεια, οπου βρισκεται και το Σουηδικο κοινοβουλιο. Στα ανατολικα του Gamla Stan βρισκεται το νησι Djurgården οπου βρισκονται τα πιο διασημα μουσεια της πολης καθως και το βασιλικο παρκο, ενω αναμεσα στα 2 νησια βρισκεται το μικρο νησακι του Skeppsholmen οπου βρισκονται μερικα ακομα μουσεια με πιο σημαντικο το Moderna Museet, το μουσειο μοντερνας τεχνης.


(H φωτο απο Wikipedia – δεν πηρα ακομα drone)


Στα δυτικα του Gamla Stan βρισκεται το Södermalm, η καρδια της μοντερνας διασκεδασης της πολης, γεματη με γκαλερι, μπουτικ, μοντερνα καφε και μπαρ καθως και το Katarinahissen, ενα ασανσερ του 1930 που πηγαινει τον επισκεπτη στον υψους 38 μετρων πυργο του Slussen –γνωστο και απο τον Ghost Rider που ανεβηκε να θαυμασει τη θεα παρεα με την καλη του. Σκεφτομαι μονο τις ...ψαλμωδιες που θα ακουσε απο τους ταλαιπωρους τουριστες που ελουσε στο λιωμενο λαστιχο...



Eμεις αποφασισαμε να ξεκινησουμε απο –τι αλλο;– το Gamla Stan αφου εκει βρισκονταν τα περισσοτερα αξιοθεατα, μεταξυ αυτων τα Βασιλικα Ανακτορα, και μετα να συνεχισουμε στο Djurgården οπου μας περιμενε κατι το απιστευτο.

Το μετρο μας αφησε στο σταθμο του μικρου νησιου Riddarholmen. Εδω βρισκονταν μερικες απο τις παλιοτερες κατοικιες και παλατια της πολης, με πολλα απο αυτα να χρονολογουνται απο το 17ο αιωνα.



Ο βασιλικος ταφικος ναος του Riddarholmskyrkan του 16ου αιωνα, οπου βρισκονται θαμμενοι πολλοι Σουηδοι μοναρχες..



Το Stenbockska palatset, που σημερα φιλοξενει το ανωτατο διοικητικο δικαστικο σωμα της Σουηδιας (κατι σαν τον δικο μας Αρειο Παγο), με το αγαλμα του ιδρυτη της Στοκχολμης Birger Jarl στο προσκηνιο.



Το νησακι ηταν πραγματικα μικροσκοπικο και μεσα σε 20 λεπτα το εβλεπες ολο, αλλα με τα παραπανω μας εδινε μια πολυ ωραια προγευση του τι μας περιμενε στη συνεχεια.

Oπως το μεγαλοπρεπες δημαρχειο της πολης Stadshuset. Εδω γινεται καθε χρονο το επισημο γευμα της απονομης των βραβειων Nobel, με καλεσμενους την Βασιλικη οικογενεια και χιλιαδες αλλους επισημους.



Περπατωντας γυρω απο το νησακι ειχαμε την ευκαιρια να θαυμασουμε τον τροπο που οι Σουηδοι εχουν ενωσει τα νησια της πολης μεταξυ τους...



...καθως και την απιστευτη αρχιτεκτονικη των μοντερνων κτηριων. Αυτο το διαστημικο κτηριο ειναι σταθμος τραινων.



Περασαμε τη μικρη γεφυρα που οδηγει στο Gamla Stan...



...και μας υποδεχτηκε το Riddarhuset: το Παλατι των Ευγενων. Χτιστηκε το 1660 και αρχικα χρησιμοποιηθηκε ως κοινοβουλιο για τους ευγενεις, ενω αργοτερα οταν το κοινοβουλιο μεταφερθηκε στο νεο Riksdag, το παλατι αυτο στεγασε το επισημο αντιπροσωπευτικο ινστιτουτο των σουηδων ευγενων, με κυριο ρολο την εκπροσωπηση των ευγενων στη κυβερνηση και την διαφυλαξη των παλιων παραδοσεων και κουλτουρας.





Ακριβως διπλα ξεκινουσε η παλια πολη της Στοκχολμης.
 
Τελευταία επεξεργασία:

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Τα στενακια ανηφορικα και μικρα γεματα τουριστες που χαζευαν τα θαυμασια μικρα μεσαιωνικα στενα και τις υπεροχες λεπτομερειες στα παλια κτηρια.



Ο δρομος μας εβγαλε στην κεντρικη πλατεια του Kungliga Slottet, των εντυπωσιακων Βασιλικων Ανακτορων.

Με 608 δωματια, το Kungliga Slottet ειναι το μεγαλυτερο παλατι στον κοσμο που χρησιμοποιειται ακομα για τον αρχικο του σκοπο, ως κατοικια. Με τοσα δωματια η καρδια μου ποναει για τις ταλαιπωρες τις καθαριστριες...


Στην εισοδο του ανακτορου υπηρχαν οι πιο παραξενοι βασιλικοι φρουροι που ειχα δει ποτε.



Μην τον βλεπετε ετσι σοβαρο: την επομενη στιγμη αφοτου παρθηκε η φωτογραφια ενας τουριστας τον πλησιασε και τον ρωτησε για κατευθυνσεις. Εκει αλλαξαν ολα. Ο τυπος εβαλε το οπλο στο πλαι, πηρε σταση "χυμα" και αρχισε χαμογελαστος να δινει οδηγιες στον τουριστα σε στυλ "λοιπον φιλαρακι κοιτα να δεις, στα 100 μετρα δεξια και ολο ευθεια". Ειχα μεινει αναυδος. Μονο καφεδακι που δεν τον κερασε.

Το "νεο" αυτο παλατι εχει χτιστει πανω στα ερειπια του Tre Kronor, του παλιου ανακτορου που καηκε ολοσχερως το 17ο αιωνα.

Μαλιστα στο ισογειο κτηριο του παλατιου υπαρχει ενα μικρο μουσειο αφιερωμενο αποκλειστικα στο παλιο ανακτορο και την ιστορια του, καθως και μερη απο τα παλια θεμελια.



Και αν η εικονα του παλατιου σας φαινεται γνωριμη ισως ειναι γιατι εδω ηταν που το γνωστο μουρλοκομειο Ghostrider επιδοθηκε σε ενα χορταστικο burnout με ενα GSXR χαριζοντας μοναδικα ευωδιαστες στιγμες στη βασιλικη οικογενεια.



Βεβαια και οι κοινοι Σουηδοι δεν πηγαιναν πισω στη μουρλαμαρα. Και ναι, αυτο ειναι σελοφαν φαγητου.



Τωρα, τι ακριβως εκαναν αυτα τα μπαρμπαδια με τα εσωρουχα και τυλιγμενοι με το σελοφαν σαν κοτοπουλα θα σας γελασω. Aυτο που ηξερα ηταν οτι μονο στη Σουηδια μπορουσε καποιος να συναντησει τετοιες εικονες.

Ο κοσμος περνουσε διπλα αταραχος παντως. Σουηδοι λεμε.



Ακριβως απεναντι απο το παλατι βρισκοταν το εξισου εντυπωσιακο Riksdag –το Σουηδικο Κοινοβουλιο, που φιλοξενειται στο μικροσκοπικο νησακι του Helgeandsholmen. Παροτι δεν φαινεται στη φωτογραφια, γυρω απο το κοινοβουλιο υπηρχε κατι που σε πρωτη ματια φαινοταν ως υδατινη ταφρος (ουτε καν ποταμι) αλλα στην πραγματικοτητα ηταν η θαλασσα (!) που κυκλωνε το νησι.



Βεβαια με τη προσβαση σε αυτο απο 3 μεγαλες γεφυρες του Riksbron, Stallbron και Norrbro, ο επισκεπτης δυσκολα θα καταλαβαινε οτι αυτο ηταν αλλο νησι και οχι απλως συνεχομενη ξηρα με ενα ποταμι στη μεση.


Στην μια ακρη του κοινοβουλιου υπηρχε ενα πραγματικα θεσπεσιο παρκο, ονοματι Strömparterren ενω διπλα ηταν ενα ονομαστο εστιατοριο του 1832 και μια σκαλα του 1807 που οδηγουσε στο νερο.





Ενα απο τα πιο σημαντικα αξιοθεατα εδω ηταν τα Βασιλικα Διαμερισματα μεσα στο παλατι. Μη εχοντας ξαναπαει μεσα σε παλατι στη ζωη μου ηταν κατι που δεν ηθελα να χασω.

Ανεβηκαμε τα σκαλια και βρεθηκαμε στην εξισου εντυπωσιακη εσωτερικη αυλη του παλατιου. Εδω τα μεγεθη εχαναν το νοημα τους.


Παλια κανονια διακοσμουσαν το χωρο.



Μια μικρη καντινα φιλοξενουσε τραπεζακια για καφε σε μια γωνια.



Στο κεντρο της αυλης, ενας ξεναγος ντυμενος με μεσαιωνικη στολη εδινε κανονικη παρασταση μπροστα σε ενα τσουρμο τουριστων. Δεν καταλαβαιναμε τι ελεγε, αλλα ο τροπος ομιλιας του μας εδινε την αισθηση οτι το ζουσε πραγματικα το στορυ.



Και βεβαια να παλι ενας Βασιλικος φρουρος –αυτη τη φορα ηταν μια μικροκαμωμενη κοπελιτσα. Ωραια. Τι ειχε σειρα; Καμια γιαγια; Περα απο την πλακα μπορει να ηταν οι καλυτεροι φρουροι του κοσμου, ομως το γεγονος οτι ηταν ταυτοχρονα και τοσο χαλαροι (και ολων των ηλικιων και φυλων) εδινε ακομα εναν ποντο στον προχωρημενο πολιτισμο των Σουηδων για εμενα.



Το παλατι ομως δεν ηταν μονο το εξωτερικο του οποτε προχωρησαμε στα ενδοτερα για να το δουμε.



Εδω τι να πω. Λεξεις οπως απιστευτο, εντυπωσιακο, φοβερο, εχαναν το νοημα τους.

Ισως επειδη δεν ειχα βρεθει ποτε μεσα σε αληθινο παλατι; Μπορει. Το μονο σιγουρο ηταν οτι η πολυτελεια, η χλιδη, η μεγαλοπρεπεια ξεπερνουσαν καθε φαντασια.



Πρεπει να ομολογησω οτι καθως περπατουσα στα δεκαδες τεραστια δωματια ολη αυτη την χλιδη αρχισα να αναρωτιεμαι πως ειναι δυνατον ειδικα σημερα με αυτη τη τρομερη οικονομικη κριση, καποιοι να ζουνε σε ενα τετοιο περιβαλλον. Θα μου πειτε οτι και αυτοι τα βρηκαν ετοιμα. Συμφωνοι, αλλα δεν μπορουσα να μην σκεφτομαι οσους καλουνται να ζουν με 300 και 400 ευρω το μηνα.



Τα δωματια των ανακτορων συνδεονταν το ενα με το αλλο στη σειρα. Περνουσαμε απο δωματιο σε δωματιο μεσα απο τεραστιες 3μετρες πορτες με πομολα απο χρυσο και κρυσταλλο, και καθε αιθουσα ειχε μια περιγραφη που ανεφερε την ιστορια του και τη χρηση του σημερα: Το δωματιο αναψυχης του βασιλια. Το γραφειο του. Το υπνοδωματιο της βασιλισσας. Οι κοιτωνες της βασιλικης φρουρας. Καθιστικα του 1400 και καθιστικα ανανεωμενα με την τελευταια ταση της Σουηδικης αρχιτεκτονικης.



Για αλλη μια φορα οι φωτογραφιες απαγορευονταν (τι μανια πια!) και αρκετοι φρουροι/ξεναγοι μας απετρεπαν ευγενεστατα απο το να βγαζουμε εικονες, οποτε οι φωτογραφιες απο εδω ηταν πολυ λιγες.

Ομως αυτο που μου εμεινε ηταν οι τεραστιων διαστασεων χωροι, η απεριγραπτη χλιδη, τα εκατονταδες δωματια. Περπατουσαμε για πανω απο μια ωρα, τα ποδια μου ειχαν αρχισει να πονανε και τελειωμο τα δωματια δεν ειχανε. Και αυτο ηταν ενας μονο οροφος.

Σκεφτομουν οτι σε αυτο το κτηριο αν μενουν 5–6 ατομα (οσα ειναι η βασιλικη οικογενεια) θα μπορουσαν να περασουν ανετα μερες και να μην συναντηθουν πουθενα. Απιστευτο.



Βγηκαμε εξω και η κοπελιτσα φρουρος ειχε αντικατασταθει απο ενα ροδαλο κυριουλη που εδειχνε λες και ειχαν βουτηξει καποιο μεσοκοπο τουριστα και τον ειχαν βαλει εκει. Ωραια.



Αφησαμε πισω το παλατι και κατηφορισαμε για να δουμε το υπολοιπο μεσαιωνικο κεντρο.



Ο κεντρικος δρομος ηταν γεματος τουριστες και αμετρητα μαγαζακια με τα απαραιτητα σουβενιρ.





Τα στενακια τριγυρω ηταν οπως πριν απο τετρακοσια χρονια, αλλα πλεον οδηγουσαν σε μεγαλες πλατειες με συγχρονες καφετεριες μπροστα απο επιβλητικα κλασσικα κτηρια.





Σε διαφορα σημεια βρηκαμε και διαφορα αξιοπεριεργα, οπως το αγαλμα του διαβατη που στεκεται και κοιταζει το πληθος η της γοργονας και του "τερατος" στην προκυμαια...



Η ενος ακομα ξεναγου ντυμενου ως παλιος ευγενης του 1700.
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Μετα απο ολα αυτα ηταν καιρος να δουμε ενα αλλο μεγαλο αξιοθεατο της πολης: το νησι Djurgården. To νησι αυτο ειναι το σπιτι πολλων ιστορικων κτηριων και μνημειων, μουσειων, γκαλερι, το παρκο αναψυχης Gröna Lund, το ανοιχτο μουσειο Skansen, μαρινες σκαφων και πολυ μεγαλες δασικες εκτασεις μεταξυ αυτων και το Βασιλικο Παρκο. Ειναι ενα απο τα αγαπημενα σημεια αναψυχης τοσο για ντοπιους οσο και για τουριστες, καθως προσελκυει πανω απο 10 εκατομμυρια επισκεπτες το χρονο.

Η συνδεση με το νησι αυτο γινοταν (και) με θαλασσια "λεωφορεια" –κατι μικρα βαρκακια με ανοιγματα στις 2 ακρες τους για να μπαινοβγαινουν ευκολα οι επιβατες.



Η θεα γυρω μας απο τη συντομη διαδρομη προς το νησι ηταν πολυ ωραια.





Φτανοντας στο νησι μας καλωσορισε το μεγαλυτερο παρκο αναψυχης της πολης: το Gröna Lund.





Ολα γυρω πεντακαθαρα και τακτικα, με μια ομορφη μαρινα στην μια πλευρα. Ετσι ειχα την Σουηδια στο νου μου.





Πρωτος σταθμος μας ηταν το Vasamuseet: το σπιτι του θηριωδους πολεμικου πλοιου του 17ου αιωνα Vasa, που εμεινε στην ιστορια εξαιτιας μερικων καπως μπακαλιστικων υπολογισμων στο σχεδιασμο του πλοιου με κωμικοτραγικες συνεπειες.





Με μηκος 69 ολοκληρα μετα και υψος 49, το στολιδι του Σουηδικου στεμματος μπαρκαρε για το παρθενικο του ταξιδι στις 10 Αυγουστου του 1628. Λογω ομως κακου σχεδιασμου το πλοιο ειχε ολο το βαρος του στο υψος του καταστρωματος, με αποτελεσμα μεσα σε μερικα λεπτα απο την καθελκυση να τουμπαρει και βυθιστει στο πατο του λιμανιου. Αυτο το πλοιο που ειχε φτιαχτει για να ειναι ενα απο τα μεγαλυτερα και πιο εντυπωσιακα σκαφη του κοσμου ειχε ενα μικρο προβληματακι: δεν επεπλεε.

Το μουσειο απεδιδε με πολυ χιουμορ την ιστορια του Vasa απο τη βυθιση του μεχρι την ανασυρση του στην επιφανεια το 1961, και την ανασυρναμολογηση του σαν ενα τεραστιο παζλ 14,000 κομματιων. Σημερα ολο το αυθεντικο πλοιο βρισκοταν μεσα στο κτηριο οπως ηταν οταν κατασκευαστηκε.



Δυστυχως την ωρα που φτασαμε εκει το μουσειο ειχε μολις κλεισει οποτε δεν ειχαμε την ευκαιρια να το δουμε απο κοντα, αλλα μπορουσαμε να χαζεψουμε τα τεραστια καταρτια του που ξεπροβαλλαν απο την κορυφη του κτηριου.



Οι φωτογραφιες απο το εσωτερικο του μουσειου μας επεισαν οτι πρεπει να κανουμε αλλη μια επισκεψη καποια στιγμη εδω.





Συνεχισαμε τη βολτα μας στο βασιλικο παρκο. Ο καλυτερος τροπος να δει κανεις το νησι ηταν με ποδηλατο, το οποιο εδω ειχε την τιμητικη του. Εδω επινες το καφεδακι σου και νοικιαζες οτι ποδηλατο τραβουσε η ψυχη σου.



Το παρκο ηταν απλα καταπληκτικο. Στρεμματα φροντισμενου πρασινου, παρτερια με λουλουδια, δεντρα παντου, αναγεννησιακα κτηρια, μικρα μπιστρο, πλακοστρωτοι δρομοι, γεφυρες και όλα αυτά παντα πλαισιωμενα από νερο.





Τα συννεφα ειχαν φυγει απο ωρα και εμεις απολαμβαναμε ενα μοναδικο απογευμα.





Αναμεσα στο πρασινο του παρκου υπηρχαν τα πιο σημαντικα μουσεια της πολης, οπως τo Nordiska Museet...





...το Μουσειο Βιολογιας στο πανεμορφο αυτο παραδοσιακο κτισμα...



...μεγαλοπρεπη παλατια/εξοχικες κατοικιες της βασιλικης οικογενειας... (Λες και δεν τους εφταναν τα 608 δωματια δυο στενα παραπανω!)



...καθως και καταπληκτικα art nouveau κτηρια οπως το Cirkus του 1892, που αρχικα χτιστηκε για να στεγασει ενα μεγαλο τσιρκο της περιοχης ενω τωρα πλεον λειτουργει ως εκθεσιακο και συναυλιακο κεντρο.
 
Τελευταία επεξεργασία:

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Skansen
Ομως το πιο απιθανο θεαμα ηταν ακομα μπροστα μας: το Skansen.
Ο οδηγος του Lonely Planet το μονο που ανεφερε για αυτο ηταν οτι επροκειτο για ενα υπαιθριο μουσειο που αποσκοπει στο να ειναι μια μικρογραφια της Σουηδιας. Απο αυτη τη λιτη περιγραφη δεν θα μπορουσα ουτε σε ενα εκατομμυριο χρονια να φανταστω το τι θα συναντουσαμε τελικα. Αν και τωρα που το σκεφτομαι, η εισοδος του Skansen που θυμιζε εντονα τις εισοδους μεγαλων παρκων αναψυχης τυπου Disneyland θα επρεπε να με ειχε προιδεασει λιγο.



Η ευγενεστατη κυρια στο ταμειο μας ενημερωσε οτι παροτι το μερος θα ηταν ανοιχτο για αρκετες ακομα ωρες, τα περισσοτερα εκθεματα μεσα ειχαν μολις κλεισει (ηταν 5 το απογευμα). Μετα απο λιγη σκεψη τελικα αποφασισαμε να το επισκεφτουμε οπως και αν ειχε, και αυτη αποδειχτηκε η καλυτερη επιλογη που θα μπορουσαμε να κανουμε.
Τo Skansen αποδειχτηκε μια απιθανη εμπειρια. Οπλισμενοι με χαρτες του χωρου μπηκαμε μεσα και βρεθηκαμε μπροστα με ενα μεγαλο προαυλιο. Κηποι παντου, παρτερια με λουλουδια, ενα γραφικοτατο εστιατορικο/καφε στη μια μερια, και δρομακια που εφευγαν προς ολες τις κατευθυνσεις.



Απο που να ξεκινουσαμε; Το μερος στο χαρτη φαινοταν (και ηταν) απλα τεραστιο. Θα μπορουσε καποιος να περπαταει ολοκληρη μερα εδω και παλι να μην τα δει ολα. Τι ηταν αυτο το μερος;;

Ο 19ος αιωνας ηταν μια περιοδος μεγαλων αλλαγων σε ολη την Ευρωπη και η Σουηδια δεν αποτελουσε εξαιρεση. Ο αγροτικος τροπος ζωης εδινε γρηγορα τη θεση του σε μια βιομηχανοποιημενη κοινωνια και πολλοι φοβοντουσαν οτι τα παραδοσιακα εθιμα και επαγγελματα της χωρας θα χανονταν για παντα στην ιστορια.

Ο Artur Hazelius, ενας εμπνευσμενος καθηγητης και μελετητης της ιστοριας και των παραδοσεων, που ειχε προηγουμενως ιδρυσει το Nordic Museum εμπνεομενος απο το ανοιχτο μουσειο που ειχε ιδρυσει ο Βασιλιας Oscar II στην Kristiania στη Δανια, εφτιαξε αυτο το ανοιχτο μουσειο στο λοφο που κυριαρχουσε στο νησι.

Το Skansen αρχικα ηταν μερος του Nordic Museum, αλλα εγινε ανεξαρτητος οργανισμος το 1963.

Μετα απο παρα πολλα ταξιδια, ο Hazelius πηρε γυρω στα 150 σπιτια απο ολη τη χωρα (συμπεριλαμβανομενου και ενος κτισματος απο το Telemark στη Νορβηγια) και τα μετεφερε ολα κομματι κομματι εδω, οπου και ανασυναρμολογηθηκαν για να φτιαξουν μια ακριβη και μοναδικη εικονα της παραδοσιακης Σουηδιας.

Ολα τα κτηρια ειναι ανοικτα στους επισκεπτες και δειχνουν ολη τη γκαμα της παλιας Σουηδικης ζωης απο την επαυλη Skogaholm του 1680 μεχρι τις παραδοσιακες καλυβες των ιθαγενων Sámi που ζουσαν στον αρκτικο κυκλο, και απο το αγροκτημα Älvros του 16ου αιωνα μεχρι εργαστηρια χειροτεχνιας και σχολειο του 18ου αιωνα.

Τα παρα πολλα εκθεματα βρισκονται μεσα σε ενα χωρο 300 στρεμματων και μεταξυ των παραπανω περιλαμβανουν μια πληρη ρεπλικα μιας μεσης πολης του 19ου αιωνα (!), στην οποια τεχνιτες οπως βυρσοδεψες, τσαγκαρηδες, αργυροχοοι, φουρναρηδες και φυσητες γυαλιου ντυμενοι με παραδοσιακες ενδυμασιες δειχνουν την τεχνη τους στο φυσικο τους περιβαλλον.

Υπαρχει ακομα και ενα μικρο αγροτεμαχιο οπου φυτρωνουν καπνα που χρησιμοποιουνται για την παρασκευη πουρων.

Επισης εδω υπαρχει ακομα ενας ζωολογικος κηπος με μια μεγαλη γκαμα σκανδιναβικων ζωων, οπως βισωνες, καφε αρκουδες, αλκες, φωκιες, λυγκες (lynx), βιδρες, αλεπουδες, λυκοι και ταρανδοι.



Μπροστα μας ηταν οι κυλιομενες σκαλες που οδηγουσαν στο κυριως παρκο. Απο εδω θα ξεκινουσαμε την εξερευνηση μας σε αυτο το απιστευτο μερος.



Στο πανω μερος του κτηριου υπηρχαν γυαλινες προθηκες γεματες χειροτεχνιες παιδιων που επισκεπτονταν το παρκο: ζωγραφιες, πηλινα, κεντηματα. Εκει που η Παιδεια, η Τεχνη, η Κουλτουρα ειναι λεξεις με νοημα.



Εξω μας περιμενε η παλια πολη του 19ου αιωνα. Στην μια ακρη υπηρχε ενα γραφικο εστιατοριο με τραπεζακια απλωμενα στο πλακοστρωτο, πλαι σε παλια καρα και μικρες αυλες σπιτιων.





Ακριβως απο κατω ο δρομος οδηγουσε στο ξυλουργειο και το μηχανουργειο.



Μπροστα απο το εργαστηριο γυαλιου χιλιαδες πολυχρωμα μικρα θραυσματα εφτιαχναν μια ωραιοτατη διακοσμηση.





Ο δρομος συνεχιζε προς τα κατω προς την πολη–αντιγραφο του 19ου αιωνα.





...με το αρτοποιειο...



...το ραφταδικο...



...το βιβλιοπωλειο...



...το σιδεραδικο...



...το φαρμακειο...



...και ολα αυτα αναμεσα σε αυθεντικες κατοικιες της εποχης με τις αυλες τους και ολο το διακοσμο.





Ονειρικους κηποι, διακοσμημενοι με ομορφα αγαλματα, καλοφροντισμενα παρτερια με λουλουδια και πανεμορφες αυλες με τραπεζακια για τους επισκεπτες.







Μικρες γωνιες με ομορφα παλια παγκακια για τους περιηγητες.



Ακομα και οι παιδικες χαρες ηταν κατι το μοναδικο: Προβατακια φτιαγμενα απο σκοινια και κομπους.



Το μερος ηταν απλα ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ.. Δεν ειχα ξαναδει ποτε στη ζωη μου κατι παρομοιο. Περπατουσαμε αναμεσα στα παλια σπιτακια και ενοιωθα σαν να ειχα μπει σε μια χρονομηχανη που μας ειχε μεταφερει 200 χρονια πριν. Εδω δεν μιλουσαμε για ντεκορ. Τα παντα γυρω μας ηταν απολυτως αληθινα και ΑΚΡΙΒΩΣ οπως ηταν τοτε. Δεν υπηρχε απολυτως τιποτα να προδιδει οτι ημασταν στον 21ο αιωνα.





Στο Skansen ομως ειχαν θεση τα παντα απο την παλια ιστορια της χωρας, απο παλιες χειροκινητες αντλιες βενζινης...



...μεχρι τους διασημους Ρουνικους Λιθους. Αυτοι οι μεγαλοι λιθοι με τις σκαλιστες επιγραφες και τα εντονα χρωματα βρισκονται διασπαρτοι στις Σκανδιναβικες χωρες και συνηθως αποτελουσαν επιτυμβιες επιγραφες αφιερωμενες απο τους συγγενεις του νεκρου –μια παραδοση που ξεκινησε τον 4ο αιωνα μΧ και κρατησε μεχρι τον 12ο, με τις περισσοτερες απο αυτες να προερχονται απο την εποχη των Viking.



Πιο πανω βρισκονταν παραδοσιακα αγροκτηματα της Σουηδικης επαρχιας. Ηταν καταπληκτικο. Στεκομουν μπροστα σε κτισματα 300 ετων και ηταν σαν να ειχαν χτιστει σημερα.





Χωριατικα σπιτακια με εκπληκτικες λεπτομερειες, τοσο εξω οσο και μεσα.





Το Skansen ειναι πολος ελξης για εκατομμυρια τουριστες καθε χρονο, και σε καθε γωνια υπηρχαν χωμενα μικρα καφε και εστιατορια. Περιττο να πω οτι ολο αυτο το μερος ηταν η χαρα παιδιων καθε ηλικιας.



Ο δρομος μας πηγαινε ολο και πιο πισω στο παρελθον και τωρα αντικρυζαμε τα ιγκλου και τα υπερυψωμενα βουνισια καταφυγια των ιθαγενων Sami. Τα συγκεκριμενα αυτα κτισματα προερχονταν απο τη Jamtland και τη Λαπωνια.





Οι Sami παραδοσιακα ηταν νομαδικος λαος που συνοδευαν τους ταρανδους τους καθως μετακινουνταν απο τα ανοιχτα λιβαδια το καλοκαιρι στα δασικα βοσκοτοπια το χειμωνα.
Τα συγκεκριμενα καταλυματα χρησιμευαν ως προσωρινες κατοικιες των λαων αυτων καθως και ως αποθηκες για αγροτικα εργαλεια η προμηθειες και για την κατασκευη τους χρησιμοποιουσαν τις πρωτες υλες που εβρισκαν διαθεσιμες στο τοπο που εμεναν.



Καπου εκει ηταν και ο ζωολογικος κηπος, οπου μεταξυ ολων των υπολοιπων ζωων ξεχωριζαν οι ταρανδοι...



...ενω ενα ατακτο παγωνι ειχε βγει τσαρκα αναμεσα στους επισκεπτες του παρκου.



Εκει υπηρχε ενας εντυπωσιακος πυργος, η κατακοκκινη Seglora kyrka, εκκλησια του 17ου αιωνα.





Να και μια ομορφη λιμνουλα κομπλε με παποψαρα και αλλα φαγωσιμα.



O δρομος μας ειχε βγαλει στην κεντρικη πλατεια Bollnäs. Εδω καθε Δεκεμβριο φιλοξενειται μια δημοφιλης χριστουγεννιατικη αγορα, που γινεται απο το 1903 και προσελκυει χιλιαδες επισκεπτες καθε σαββατοκυριακο, τωρα ομως που ηταν τοσο αδεια ειχε κατι το αβασταχτα μελαγχολικο..







Πιο περα υπηρχε μια μικρη γειτονια απο χαρακτηριστικες Σουηδικες "καλυβες παραχωρησης".

Κατα τη διαρκεια του 1ου ΠΠ υπηρχε σοβαρη ελλειψη σε τροφιμα στις πολεις. Ετσι στις οικογενειες της εργατικης ταξης παραχωρηθηκαν μικρα κομματια γης για την καλλιεργεια λαχανικων και τροφιμων.

Εκει για τη προστασια απο τις καιρικες συνθηκες στηθηκαν προχειρα καταλυματα τα οποια με τον καιρο μετατραπηκαν σε ολο και πιο περιτεχνα καλυβακια οπως αυτα που ειχαμε μπροστα μας.



Λιγο πιο διπλα βρισκοταν ενας παραδοσιακος κοκκινος αλευρομυλος.
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Καπου εκει ο δρομος ανηφοριζε και μας οδηγουσε σε ενα μεγαλο πλατωμα, οπου οι παραδοσεις της χωρας συναντουν τις τεχνες του σημερα.

Το καλοκαιρι εδω γινονται επιδειξεις παραδοσιακων χορων και συναυλιες τοπικων και ξενων συγκροτηματων. Τα αρκετα σκουπιδια που υπηρχαν διασπαρτα στο χωρο μου εδειχνε οτι μαλλον ειχε προηγηθει καποια εκδηλωση εκει.



Εδω βρισκεται και το μεγαλυτερο εστιατοριο του Skansen, με μια καταπληκτικη θεα πανω απο την πολη..





Στο ιδιο αιθριο βρισκοταν και ενα πληρως λειτουργικο αστεροσκοπιο.



Στο προαυλιο του οι πλανητες του ηλιακου συστηματος απεικονιζονταν σε σχετικη κλιμακα μεταξυ τους, με τις τροχιες να σχηματιζονται απο μικρες πετρες που κυκλωναν το χωρο.



Η νυχτα ομως επεφτε και ειχε ερθει η ωρα να αποχωρησουμε σιγα σιγα. Ο ουρανος ειχε βαφτει ενα αποκοσμο κοκκινο χρωμα. Δεν ειχα ξαναδει κατι τετοιο αλλα ενοιωσα οτι δεν θα μπορουσε να υπηρχε ενα πιο ταιριαστο σκηνικο για αυτο το ονειρικο μερος.
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Στην εξοδο βρηκαμε και μια μεγαλη μακετα του χωρου, πιστη σε καθε λεπτομερεια. Κοιταζοντας την σκεφτομουν οτι και δεκα φορες να ερχομουν σε αυτο το απιθανο μερος παλι δεν θα τα ειχα δει ολα.



Κατηφορισαμε προς την παραλια και τα φωτισμενα πλοια στο λιμανι.





Περνοντας αναμεσα σε γραφικα εστιατορια και ροζ λιμουζινες –ειπαμε: οι Σουηδοι εχουν την τρελα τους– καταληξαμε πισω στη μαρινα και το λουνα παρκ που βρισκοταν εκει.





Πηγαινοντας να μπουμε μεσα ενας φυλακας μας σταματησε στην εισοδο. "Επ. Εισιτηριο παρακαλω;"

Εμεις μιας που θελαμε απλα να χαζεψουμε το μερος, και οχι απαραιτητα να ανεβουμε στα τρενακια, του εξηγησαμε δεν θελαμε να πληρωσουμε το (αρκετα αλμυρο) τιμημα μονο και μονο για να μπουμε μεσα.

Ο φυλακας χαμογελασε με νοημα και ειπε: "Αν και κανονικα δεν επιτρεπεται να μπει καποιος χωρις εισιτηριο, ε, μπορουμε να κανουμε και καμια εξαιρεση που και που." αφηνοντας μας να περασουμε μεσα ελευθερα.

Το Gröna Lund ειναι το μεγαλυτερο στη Στοκχολμη και πραγματικα μεσα ειχε τα παντα. Απο παιχνιδια ακριβειας και σπιτακια του τρομου, μεχρι fast–foods (οι Σουηδοι εχουν τρελα με τα hot–dogs) και rollercoasters καθε ειδους.
(Aυτη η φωτο για καποιο λογο μου αρεσει παρα πολυ και μπραβο στην Alicja που ειχε το "ματι" να τη τραβηξει.)







Πολυς κοσμος παντου και ολοι διασκεδαζαν με την ψυχη τους.
Η βραδια περασε πολυ ευχαριστα και στο τελος πηραμε το καραβακι της επιστροφης για το σταθμο του μετρο που θα μας πηγαινε πισω στο camping μας.

Καθως φευγαμε τα πυροτεχνηματα πανω απο το λιμανι ηταν το ιδανικοτερο κλεισιμο σε μια πραγματικα υπεροχη μερα.
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Μερα 12
Stockholm (Sweden) – Kristanstad (Sweden)
545 km


Το πρωινο στο camping ξεκινησε υπεροχα. Ο ηλιος ειχε κανει απο ωρα την εμφανιση του και η προγνωση για τον καιρο εδειχνε ηλιοφανεια. Μετα απο τις 2 προηγουμενες μερες αραγματος χωρις ουσιαστικα να γραφουμε χιλιομετρα επιασα τον εαυτο μου να εχει μια ακατανικητη επιθυμια να καβαλησει τη μηχανη και να βγει στο δρομο. Με ειχε πιασει το συνδρομο του ταξιδιωτη; Ισως.

Αυτο που ηξερα ηταν οτι ημουν σε ενα ξυλινο καλυβακι στην εξοχη της Σουηδιας, με τους χαρτες ανοιχτους μπροστα μου, τη μηχανη μου διπλα ετοιμοπολεμη και αγνωστες διαδρομες να με περιμενουν. Αυτη τη στιγμη ειλικρινα δεν θα ηθελα να βρισκομαι πουθενα αλλου στον κοσμο.



Το προγραμμα σημερα ηταν απλουστατο: αφου ειχαμε φτασει τωρα στο βορειοτερο κομματι του ταξιδιου μας, τωρα επρεπε να γραψουμε οσο το δυνατον περισσοτερα χιλιομετρα προς τα νοτια ξεκινοντας ετσι το κομματι της επιστροφης.

Ο επομενος προορισμος μας ηταν η Δανια, αλλα η αποσταση ηταν περιπου 700 χιλιομετρα και μιας που δεν βιαζομασταν δεν υπηρχε λογος να τα βγαλουμε ολα σημερα. Συν το οτι σε αυτη τη διαδρομη θα συναντουσαμε και την απιστευτη γεφυρα 8 χιλιομετρων που ενωνει τη Σουηδια με τη Δανια (γνωστη ως Øresundsbron) και ηθελα να την δω σε ολο της το μεγαλειο στο φως της ημερας.

(φωτο ΠΡΟΦΑΝΩΣ απο το δικτυο)


Οποτε σημερα θα διανυκτερευαμε καπου κοντα στο Malmö και αυριο θα περνουσαμε τη γεφυρα για να καταληξουμε στη Κοπενχαγη.



Αφου απολαυσαμε αλλο ενα ευρωπαικο πρωινο (ξερετε, απο αυτα τα ...απαισια με τα κρουασαν, καφε, πορτοκαλαδα, και ολα τα κομφορ) ετοιμασα τα πραγματα και βγηκαμε στο δρομο.





Η πρωτη σκεψη ηταν να κατεβουμε απο τον επαρχιακο δρομο κοντα στα ανατολικα παραλια της Σουηδιας, ομως το GPS μας αποθαρρυνε: αν πηγαιναμε απο την εθνικη οδο θα βρισκομασταν στα νοτια της χωρας σε περιπου 5μισι ωρες, ενω απο τον επαρχιακο θα χρειαζομασταν γυρω στις 8.

Αυτο ομως που με βοηθησε στην τελικη αποφαση ηταν ο χαρτης της Michelin: η διαδρομη της εθνικης απο το Linkoping στο Jonkoping που περνουσε παραλληλα με τη μεγαλη λιμνη Vättern ηταν εξαιρετικου ενδιαφεροντος απο πλευρας φυσικης ομορφιας.

Τα χιλιομετρα στην εθνικη κυλουσαν απροσμενα ανετα: 2+1 λωριδες ανα κατευθυνση, η ασφαλτος αψεγαδιαστη, η χαραξη εκπληκτικη με ευθειες αλλα και παρατεταμενες στροφες για να σπαει η μονοτονια, στηθαιο στη μεση.

Η λαμπρη λιακαδα και η καταπληκτικη φυση ολογυρα εφτιαχνε ενα σκηνικο οπου χαιροσουν να οδηγεις.



Πριν το καταλαβουμε καλα καλα ειχαμε γραψει πανω απο 200 χιλιομετρα και μπορουσαμε να συνεχισουμε για αλλα τοσα. Μια σταση ομως για ανεφοδιασμο σε καυσιμο ηταν καλη ιδεα οποτε ευκαιρια για καφεδακι και σαντουιτς για εμας.

Με τη μηχανη διπλα μας καθισαμε σε ενα πολυ μικρο και ομορφο κιοσκι μεσα στα δεντρα και απλα απολαμβαναμε τη μερα.



Καποια στιγμη ενα χαμογελαστο ζευγαρι Σουηδων ηρθαν να παρουν το αυτοκινητο τους και σταθηκαν να χαζευουν την Αυρα λεγοντας μας "τι ωραια μηχανη, μπραβο σας κλπ" –και βεβαια κλασσικα με ρωτησαν αν ειναι νεο μοντελο.

Οχι και ασχημα για μια μηχανη 14 χρονων ε;

Παροτι σε αυτα τα μερη ο κοσμος ειχε μια αδυναμια στα..



Συνεχισαμε το δρομο μας και συντομα βγηκαμε στο "κομματι ενδιαφεροντος" που προτεινε ο χαρτης της Michelin διπλα στη λιμνη.

Αν ειχα αμφιβολιες για το αν επρεπε να ακολουθησουμε αυτη τη διαδρομη σημερα στο θεαμα που αντικρυσα διαλυθηκαν με μιας.

Καταπληκτικο τοπιο.





Αν μαλιστα κρινω και απο το πληθος μηχανων που συναντησαμε να κινουνται εκει, το μερος μαλλον πρεπει να ηταν και αγαπημενος προορισμος για μηχανοβιους..



Ατελειωτοι ανοιχτοι δρομοι, ελαχιστη κινηση, υπεροχο σκηνικο. Τι αλλο να ζητουσα;





Αφου αφησαμε πισω τη λιμνη και εχοντας κανει ηδη ανετα 400 χιλιομετρα, σκεφτηκα οτι θα ηταν καλη ευκαιρια να δουμε και λιγο απο την επαρχια της νοτιας Σουηδιας. Εξοδος λοιπον απο την εθνικη και το λογο τωρα ειχαν οι μεγαλοι επαρχιακοι που χανονταν μεσα στα δαση.



Τα χρωματα του απογευματος δεν θα μπορουσαν να ειναι πιο τελεια.





Καθως περνουσαμε απο μικρα χωριουδακια καναμε οτι μπορουσαμε να συγκρατησουμε τις εικονες της εξοχικης ζωης που περνουσαν διπλα μας.







Οταν εισαι πανω στη μηχανη και ταξιδευεις οι ωρες περνανε σαν νερο. Επρεπε λοιπον να δουμε το που θα διανυκτερευσουμε. Σε αντιθεση με τις αλλες ημερες, σημερα δεν ειχα κανονισει απολυτως τιποτα για το που θα καταληγαμε και που θα κοιμομασταν.
Καβαλουσαμε και οπου βγαιναμε.



Τη λυση την εδωσε αλλη μια φορα το GPS: το εβαλα να ψαξει για καποιo camping στη περιοχη και το πιο κοντινο που βρηκε ηταν στη πολη Kristianstad, 50 χιλιομετρα απο το σημειο που ημασταν και μολις 100 χιλιομετρα απο τη Κοπενχαγη. Τελεια.


Ο ηλιος μολις που ειχε χαθει στον οριζοντα και φτασαμε στο camping. Μπαινοντας μεσα αυτο που μου φανηκε περιεργο ηταν οτι εδειχνε ησυχο. ΠΟΛΥ ησυχο. Σε βαθμο ερημιας.

Στο κεντρο του camping βρισκοταν ηταν ενα μεγαλο διοροφο σπιτι κλασσικου στυλ, αλλα η πορτα κλειστη και χωρις σημαδια ζωης μεσα.

Πριν προλαβω να αναρωτηθω που ηταν ολοι, ενα αμαξι σταματησε διπλα μας και ενας χοντρουλης μεσηλικας μας ρωτησε τι θελαμε.

Δεν ειχα τελειωσει τη κουβεντα μου οτι ψαχνουμε καπου να μεινουμε και αυτος ανοιξε στα γρηγορα τη πορτα του σπιτιου, μας εδωσε ενα φακελο με ενα κλειδι δωματιου και εφυγε λεγοντας: "ειναι 32 ευρω τη νυχτα, γεια σας."

Ε; Τι εγινε ρε παιδια; Αυτο μπορει να ηταν και το πιο γρηγορο check in στην ιστορια των ξενοδοχων. Μεσα σε 30 δευτερολεπτα ειχαμε βρεθει απο αστεγοι να εχουμε μια ωραιοτατη δικλινη σοφιτα.

Ανεβηκαμε πανω να αφησουμε τα πραγματα και για καποιο παραξενο λογο ολο αυτο το μερος που θυμιζε αυτα τα στοιχειωμενα σπιτια που βλεπαμε στα εργα. Ισως οι μεγαλοι διαδρομοι, η ξυλινη σκαλα που ετριζε, η πληρης ελλειψη αλλων ενοικων τριγυρω. Ενοιωθα να βρισκομαι σε ταινια του Stephen King και απο στιγμη σε στιγμη θα εσκαγε μυτη το φαντασμα.

Το δωματιο παντως ηταν αψογο. Τεραστιο, με 2 μεγαλες κουκετες στις ακρες, με κλιματισμο, τηλεοραση, ψυγειο.

Τι να καναμε τωρα ομως; Η ωρα ηταν ακομα πολυ νωρις για υπνο, αλλα δεν ειμασταν και σε καποια μεγαλη πολη που να εχει καποιο αξιοθεατο. Το Kristianstad φαινοταν να ειναι μια μικρου μεγεθους κωμοπολη οπου απλα ο δρομος τη διεσχιζε.

Ακομα και ετσι μια βολτα αξιζε να την κανουμε ομως. Οντας ξεκουραστοι απο τη μερα, βγηκαμε για περπατημα προς το κεντρο της πολη για να βρουμε καποιο μαγαζι να τσιμπησουμε.

Ακολουθησαμε τη λεωφορο μπροστα απο το camping για μερικα χιλιομετρα πιο κατω χωρις ομως να βρουμε το κεντρο της πολης.

Εγω ηθελα να βρω καποιο μαγαζι για να δοκιμασω τη Σουηδικη κουζινα αλλα δυστυχως σε εναν ερημο κεντρικο δρομο μιας εξισου ερημης μικρης κωμοπολης δεν ειχα και πολλες ελπιδες.

Παρολαυτα το περπατημα μας αποζημιωθηκε οταν βρηκαμε ενα γεφυρακι που μας χαρισε αυτη την ομορφη βραδυνη φωτογραφια.

Δυση του ηλιου, Kristianstad, Σουηδία, 9.27 μμ


Η συνεχεια γραφηκε στο κοντινο McDonalds –παντα υπαρχει ενα McD να ξελασπωσει τη κατασταση– και επιστροφη στο σπιτι για υπνο. Ες αυριον τα σπουδαια.
 

hawk

Μέλος
Όνομα
ΚΩΣΤΑΣ
Μοτό
HONDA ST1300
Μερα 1
Venezia (Italy) - Ljubljana (Slovenia)
268 km




Το πρωινο εγερτηριο εγινε γυρω στις 5.30 χαρη σε εναν "φιλικοτατο" καμαρωτο του πλοιου που μολις επιασε βαρδια θεωρησε καλο να διωξει απο τους διαδρομους ολους αυτους τους ...παλιοβρωμιαρηδες τουριστες που κοιμοντουσαν ησυχα ησυχα στα sleeping bags τους (ασε που οι ατιμοι δεν αγοραζουν και τις μακαροναδες μας με τα 8,5 ευρω και κανουνε πικνικς στο καταστρωμα!). Μαθημενα ομως τα βουνα στα χιονια, μιας που αυτη τη ...φιλικοτητα των ελληνων ναυτικων την τρωω στη μαπα χρονια τωρα που ταξιδευω και δεν με νοιαζει πια.
Πολύ ωραίο το ταξίδι και η περιγραφή.μου αρέσουν πολύ η φωτό και φυσικά με ελάχιστες που δείχνουν την μηχανή.αυτο είναι το καλό ,οι περισσότεροι δείχνουν μπροστά την μηχανή και πίσω τα υπόλοιπα...βέβαια γούστα είναι..
Επίσης θα κάνω μια παρατήρηση...δεν είναι όλοι έτσι οι ναυτικοί....δηλ πιάσανε ένα αλήτη που πηγαίνει με 200εχθες στην Βουλιαγμένη ανάποδο ρεύμα ,δεν σημαίνει ότι όλοι που έχουν μηχανή το κάνουν.σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν καλοί και κακοί...δεν μπαίνουν όλοι σε ένα τσουνάμι.,επίσης πιθανόν να τα είχε ακούσει από τους ανώτερους του γιατί άφησε κόσμο και κοιμήθηκε μέσα..από ότι ξέρεις το καπινκ εντός του πλοίου απαγορεύεται....σκέψου ότι θα δουλέψει άλλες 12με 14ωρες συνεχώς....δεν είναι όλοι οι ίδιοι ...σε αυτό το σημείο είσαι άδικος.... σόρρυ και πάλι για την επισήμανση
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Μερα 13
Kristanstad (Sweden) – Øresundsbron – København (Denmark)
100 km


Αλλη μια λαμπερη μερα ξημερωνε και εγω χαιρομουν σαν χαζος: δεν θα μπορουσα να εχω ζητησει καλυτερες συνθηκες για να δω τη γεφυρα σημερα.



Με το φως της ημερας ολα εμοιαζαν πολυ διαφορετικα. Το μερος δεν θυμιζε πλεον το "στοιχειωμενο σπιτι" της χθεσινης βραδιας...



...και για να ακριβολογουμε το σπιτι που ειχαμε μεινει ηταν πολυ ομορφο τελικα, με περιποιημενους κηπους, παιδικη χαρα και μικροσκοπικα bungalows.





Τα λιγα τροχοσπιτα σπαρμενα εδω και κει θυμιζαν οτι ηταν πλεον τελος σεζον.



Η πρωινη υγρασια (φυση γαρ) εκανε τη μηχανη να μοιαζει λες και ειχε μολις βγει απο το πλυσιμο.



Το πρωινο σημερα ειχε –επιτελους.– την παραδοσιακη Σουηδικη κουζινα που εψαχνα δυο μερες τωρα και ετσι καταφερα να δοκιμασω μεταξυ αλλων και τους περιφημους Σουηδικους κεφτεδες. Καημο το ειχα!

Αφου πηραμε και την απαραιτητη δοση καφεινης μας ημασταν ετοιμοι για αναχωρηση. Προορισμος της ημερας η Κοπεγχαγη της Δανιας, μολις 100 χιλιομετρα απο εδω. Μιας που η αποσταση ηταν ελαχιστη εννοειται οτι θα πηγαιναμε απο οσο πιο μικρους επαρχιακους γινοταν με σκοπο να απολαυσουμε τη φυση σε ολο της το μεγαλειο.



Η διαδρομη ηταν γι' αλλη μια φορα απολαυστικη.
Μεγαλες ευθειες που χανονταν βαθια μεσα στο δασος...





Καποια στιγμη, δεν ξερω πως, καταληξαμε να ρολαρουμε σε μικρα δασικα δρομακια μεσα σε ενα πρασινο πανηγυρι της Φυσης.







Οταν πλεον βγηκαμε απο το δασος οι δεκαδες ανεμογεννητριες σημαιναν μονο ενα πραγμα: ειχαμε φτασει πλεον στο ακρωτηρι...



...και στο πραγματικα απιστευτο μηχανολογικο θαυμα της γεφυρας Øresundsbron.



Με συνολικο μηκος δεκαπεντε ολοκληρα χιλιομετρα, η γεφυρα αυτη αποτελει μια μοναδικη κατασκευη: η μεγαλυτερη κρεμαστη γεφυρα του κοσμου ξεκιναει απο τη Σουηδια, συνεχιζει για οκτω χιλιομετρα πανω στο νερο και ξαφνικα βυθιζεται (!) κατω απ' την επιφανεια της θαλασσας για να συνεχισει για αλλα τεσσερα χιλιομετρα και να βγει τελικα στην πλευρα της Δανιας, συνδεοντας ετσι μονιμα δυο χωρες που για αιωνες ο μονος τροπος επικοινωνιας τους ηταν μεσω πλωτων μεσων.

Ο τροπος κατασκευης της και οι αθλοι που πραγματοποιηθηκαν στη δημιουργια της ειναι εξισου εντυπωσιακοι με το αποτελεσμα: στη θεση του νησιου οπου σημερα η γεφυρα μετατρεπεται σε υποθαλλασιο τουνελ πριν δεκαπεντε χρονια πολυ απλα δεν υπηρχε τιποτα.

Το νησακι Peberholm μηκους τεσσαρων χιλιομετρων ειναι τεχνητο και δημιουργηθηκε απο εκατομμυρια κυβικα χωματος και πετρας που τοποθετηθηκαν στον πυθμενα της θαλασσας για να δημιουργηθει ο συνδεσμος της γεφυρας με το τουνελ –το οποιο με τη σειρα του δημιουργηθηκε απο εικοσι προκατ τμηματα οπλισμενου σκυροδεματος βαρους πενηντα πεντε χιλιαδων τοννων το καθε ενα.

Τα τμηματα αυτα μαλιστα ηταν τοσο βαρια που δεν υπηρχε κανενας γερανος στον κοσμο ικανος να τα σηκωσει οποτε μεταφερθηκαν στα ανοιχτα κλεινοντας με τεραστια κομματια ατσαλι τις 2 πλευρες τους και κανοντας τα να επιπλευσουν στη θαλασσα.

Πανε χρονια απο τοτε που ειχα δει αυτη τη φωτογραφια μιας γεφυρας που στα μισα της διαδρομης χανοταν μεσα στη θαλασσα (!) και εκτοτε ειχα υποσχεθει στον εαυτο μου μια μερα να τη διασχισω. Και να που τωρα ημουν εδω.

(φωτο απο το δικτυο)
 

Ταξιδευτής

Αμετανόητα ονειροπόλος
Περιοχή
71° 10′ 11.32″ N 25° 46′ 58.27″ E
Όνομα
Νίκος
Μοτό
Αύρα
Πληρωσα τα τσουχτερα (23 ευρω) διοδια και το βιντεο ξεκινησε να γραφει σε μια προσπαθεια να συλλαβει λιγη απο την μοναδικη εμπειρια της διασχισης της μεγαλυτερης καλωδιακης γεφυρας του κοσμου.


Το τουνελ μας εβγαλε στη Δανια –αληθεια, πολυ παραξενο συναισθημα να βγαινεις απο ενα τουνελ και να εχεις αλλαξει ..χωρα. Η Δανια απο την πρωτη στιγμη μου φανηκε αρκετα διαφορετικη απο τις αλλες χωρες που ειχα περασει: ομορφη μεν, αλλα καθαρη σε κλινικο βαθμο και εκκεντρικη: παραξενα κτηρια, καμιναδες εργοστασιων βαμμενες σε εντονο μπλε με ζωγραφισμενους γλαρους επανω.

Πηγαμε κατευθειαν στο camping που ειχα βρει στην ακρη της πολης για να τακτοποιηθουμε και να συνεχισουμε με περιηγηση της πολης οπως ειχαμε κανει τοσες φορες. Η συνεχεια θα ηταν πολυ διαφορετικη ομως. Φτασαμε στο camping 12 και κατι το μεσημερι. Νταλα ηλιος, ζεστη. Ξεκινουσαμε με καλους οιωνους.

Αφησα τη μηχανη διπλα στη reception και μπηκα μεσ.... εεεεμ; Πως μπαινουμε ρε παιδια; Στιγμιαια σκεφτηκα οτι εκανα βλακεια και πηγα να μπω απο καποια πορτα που δεν χρησιμοποιουνταν. Ομως και η αλλη που ειχε διπλα ηταν επισης κλειδωμενη. Δεν μπορει. Αφου μεσα στο πισω δωματιο απο τη reception εβλεπα ατομα να κυκλοφορουν. Οποτε δεν ηταν κλειστα. Μηπως επρεπε να χτυπησω για να ανοιξουν; Χτυπησα, ξανα και ξανα. Τιποτα.

Ααααααα. Τι γινεται εδω; Ειχα αρχισει να εκνευριζομαι. Να ειναι κλειστα για καποιο λογο να το καταλαβω (αν και με δυσκολια μερα μεσημερι). Αλλα να εχει μεσα κοσμο και να χτυπαμε να ανοιξουν και να μας αγνοουν;; Καπου εκει προσεξα μια πινακιδα στην ακρη της πορτας στα Δανεζικα που ανεφερε κατι για σιεστα (!) και τις ωρες "12–2". Ειχαν οι Δανοι μεσημεριανη σιεστα ΟΕΟ;;; Αυτο θα εξηγουσε το οτι ηταν κλειστα, ομως τωρα τι να καναμε; Να παμε να στησουμε απο μονοι μας;

Καναμε μια βολτα γυρω στο camping. . Το μερος εδειχνε μεγαλο, πεντακαθαρο, με πολυ στυλατα κοινα κτηρια: λουτρα, καθιστικο, πλυσταρια, μεχρι και παιδικο σταθμο για τα πιτσιρικια ειχε. Τριγυρω βρισκονταν τακτικα ενα σωρο μικρα αλλα πανεμορφα ξυλινα bungalows, το καθενα με μια μεγαλη συρομενη τζαμαρια, διακοσμηση απο το ΙΚΕΑ και εσωτερικη σκαλα που εβγαζε σε μια σοφιτα. Ωραια θα ηταν να μεναμε σε ενα τετοιο.

Aυτο ομως που μου εκανε μεγαλη εντυπωση ηταν το ποσο νωτισμενο ηταν το χορταρι καθως και οι ποσοτητες παχιας λασπης που στεγνωνε εκει που τελειωνε το γκαζον. Εδω θα πρεπει να ειχε βρεξει απιστευτα για να εχει κρατησει τοσο νερο.

Επιστρεψαμε στη reception αλλα παρεμενε κλειστη. Ειχα εκνευριστει. Οσο περιμεναμε ετσι απλα χαναμε τη μερα μας αδικα τη στιγμη που θα μπορουσαμε να ειμαστε ηδη στην Κοπεγχαγη και να κοβουμε βολτες. Απο την αλλη το να βρουμε αλλο μερος να μεινουμε ηταν δυσκολο γιατι η Δανια ειναι απλα πανακριβη στη διαμονη, με δωματια απο 1000 Κορωνες (περιπου 135 ευρω) και αυτο στην καλυτερη των περιπτωσεων (σ.σ. εν ετη 2010 το booking.com και το airbnb δεν ειχαν ακομα επικρατησει).

Αν βρισκαμε κατι πιο φτηνο θα ηταν μετα απο αρκετο ψαξιμο, οποτε παλι θα χαναμε τη μερα μας.
Ετσι μην εχοντας αλλη λυση πηραμε τη μηχανη και κατεβηκαμε στη πολη οπως ειμασταν. Θα βλεπαμε την Κοπεγχαγη με την ησυχια μας και αργα το απογευμα θα γυρνουσαμε στο camping να στησουμε.



5 λεπτα αργοτερα ειχαμε παρκαρει την Αυρα σε ενα ανοικτο parking στο κεντρο της πολης και φορτωμενος σαν το γαιδουρι με το tankbag στην πλατη, φωτογραφικες, μπουφαν κλπ ξεκινησαμε. Με τα δερματινα και ολο αυτο το φορτιο σιγουρα δεν ενοιωθα και υπεροχα αλλα τι να κανεις; Το θεμα τωρα ηταν να ειμαστε ευπροσαρμοστοι στις συνθηκες.

Κατεβηκαμε την λεωφορο H.C. Andersens (απο τον διασημο Δανο συγγραφεα παραμυθιων) και αυτο που μου εκανε τη μεγαλυτερη εντυπωση ηταν το πληθος των ποδηλατων.



Εδω τα ποδηλατα ειχαν την τιμητικη τους. Ποδηλατοδρομοι διπλης κατευθυνσης με διαγραμμισεις και κανονικα φαναρια (ειδατε πως περιμενουν στο κοκκινο ετσι; ) και ατομα ολων των ηλικιων να περνανε σφαιρα παντου.



Παντως η αποθεωση ηταν στους σταθμους του Μετρο, οπου απλα εχανες το μετρημα.



Απο αυτο το σημειο και μονο ειχανε ηδη περασει 1,6 εκατομμυρια ποδηλατα.



Η πρωτη μας σταση ηταν στην πλατεια Rådhuspladsen οπου δεσποζε το εντυπωσιακο δημαρχειο της πολης, φτιαγμενο το 1905 και εμπνευσμενο απο το αντιστοιχο δημαρχειο της Siena στην Ιταλια.







Εδω ηταν η καρδια της πολης. Στην δεξια πλευρα βρισκοταν η εισοδος του τεραστιου ιστορικου παρκου αναψυχης Tivoli Gardens που ειχε φτιαχτει το 1843 κανοντας το το δευτερο παλιοτερο παρκο αναψυχης στον κοσμο. Σημερα ηταν το παρκο με τους περισσοτερους επισκεπτες στη Σκανδιναβια και 3ο σε επισκεπτες στην Ευρωπη.



Ακριβως απεναντι το αγαλμα του Hans Christian Andersen ατενιζε αταραχο.



Αποφασισαμε να συνεχισουμε τη βολτα μας στην πολη και να δουμε το παρκο αργοτερα το απογευμα, δυστυχως ομως λογαριαζοντας χωρις τον ξενοδοχο.



Εκει βρηκαμε και το διασημο μουσειο παραξενων εκθεματων Believe it or not. (ισως θυμαστε τις ομωνυμες τηλεοπτικες σειρες).



Κατηφορισαμε το μεγαλο πεζοδρομο Strøget τον πιο κεντρικο και πολυσυχναστο εμπορικο δρομο της πολης –κατι σαν τη δικη μας Ερμου– με ακριβα μαγαζια ρουχων και εστιατορια...



...αλλα και ζαχαροπλαστεια γεματα απο τα γνωστα γλυκα κρουασανακια τους (τα γνωστα "Danish").



Ομως αναμεσα στα (πανακριβα) μαγαζια με μοδατα ρουχα και καθε λογης καταναλωτικο αγαθο υπηρχε και την αλλη πλευρα της ζωης, ανθρωποι ξεχασμενοι απο το Θεο τον ιδιο.

Και μετα σου λεει πολιτισμος και ευαισθησια ρε γαμωτο μου.



Ο κοσμος ηταν πολυς και απο ενα σημειο και περα αρχισα να νοιωθω πολυ αβολα, οποτε και στριψαμε δεξια με κατευθυνση το Slotsholmen και το παλατι Christiansborg.



Εδω σημερα φιλοξενειται το Folketing, η βουλη της Δανιας, καθως και το πρωθυπουργικο γραφειο μεταξυ αλλων, ενω πολλα αλλα διαμερισματα χρησιμοποιουνται ακομα απο τη βασιλικη οικογενεια. Το παρον κτηριο ειναι το τελευταιο σε μια σειρα κτηριων που κατασκευαστηκαν σε αυτο το μερος απο την ανεγερση του πρωτου καστρου το 1167.



Μεχρι τωρα η βολτα μας πηγαινε πολυ ωραια και οι εντυπωσεις ιδιαιτερα θετικες: Η πολη ειχε κατι το παραμυθενιο. Εναν αερα εκκεντρικοτητας –δεν εδειχνε τοσο παλια οσο αλλες πολεις που ειχαμε δει πριν αλλα εμοιαζε να εχει κατι απο τα παραμυθια του Andersen.





Καπου εδω ομως ηταν που τα πραγματα αρχισαν να παιρνουν μια αναπαντεχη τροπη. Ενω χαζευαμε το μουσειο τεχνης Thorvaldsens διπλα στο Christianborg αρχισε να πεφτει μια ψιλη σταθερη βροχη, που μπορει να μην σε εκανε μουσκεμα αλλα σιγουρα ηταν εκνευριστικη.



Η βροχη σταδιακα ολο και δυναμωνε κανοντας τη χαλαρη βολτα δυσκολη υποθεση. Τα αδιαβροχα και η ομπρελα ηταν στη μηχανη που ειχαμε αφησει στην αλλη ακρη του κεντρου, με αποτελεσμα να εχουμε αρχισει να μουσκευουμε ασχημα. Και αν ενα απλο παντελονι ειναι αβολο οταν βραχει σκεφτειτε πως ενοιωθα εγω τωρα φορωντας τα δερματα και κουβαλωντας ενα σωρο συμπραγκαλα.

Η διαθεση μου ειχε καταρρακωθει. Για αλλη μια φορα σε κλασσικο μεσογειακο στυλ αρχισα να εκτοξευω ...ευχολογια θρησκευτικου περιεχομενου στον καιρο που δεν ελεγε να μας αφησει ησυχους μια μερα, ενω η ταλαιπωρη Alicja με κοιτουσε αποσβολωμενη. Αφου ηρεμησα μετα απο λιγη ωρα και μιας που ειμασταν πλεον μουσκεμα (ο βρεγμενος τη βροχη δεν την φοβαται) ειπαμε να συνεχισουμε την περιηγηση μας για λιγο ακομα και κατοπιν να παμε πισω στο camping –ηταν αμαρτια να εχουμε φτασει μεχρι εδω και να φυγουμε αρων αρων.

Εξαλλου αξιοθεατα σαν και την εκκλησια Holmens Kirke αξιζαν την οποια ταλαιπωρια.



Η εκκλησια αυτη χτιστηκε το 1563 σαν φρουριο και μετρατραπηκε σε εκκλησια απο τον βασιλια Christian IV. Εδω εγινε ο γαμος της τωρινης βασιλισσας Margrethe και του πριγκηπα Henrik το 1967. Επισης ειναι το σημειο ταφης για πολλους Δανους ηρωες οπως ο Niels Juel και ο Peter Tordenskjold, καθως και για καλλιτεχνες οπως ο Niels Wilhelm Gade.



Περπατησαμε κατα μηκος της οδου Gammel Strand παραλληλα με το καναλι...





...με κατευθυνση το Nyhavn: μια πολυχρωμη προκυμαια του 17ου αιωνα που τωρα πλεον περα απο τουριστικη ατραξιον ειναι και μια περιοχη που φημιζεται για την εντονη νυχτερινη διασκεδαση της.



Απλωνεται απο την Kongens Nytorv μεχρι την εισοδο του λιμανιου και απ' ακρη σ' ακρη ειναι γεματη με εντονα χρωματισμενα σπιτια του 17ου και 18ου αιωνα, καθως και πολυαριθμα μικρα καφε και εστιατορια που το καλοκαιρι σφυζουν απο ζωη απο το πρωι μεχρι αργα το βραδυ.

Το Nyhanv ως λιμανι πολιτιστικης κληρονομιας ειναι επισης γεματο απο υπεροχα παλια ξυλινα πλοια.



Το μερος ειναι απο τα πιο διασημα αξιοθεατα της Κοπεγχαγης και σιγουρα αξιζε να το εξερευνησουμε καλυτερα, αλλα με τη βροχη να συνεχιζει αμειωτη αυτο δεν μπορουσε να γινει τωρα. Κριμα αλλα τι να κανεις;

Ετσι μετα τις κλασσικες αναμνηστικες φωτογραφιες ηταν καιρος να επιστρεψουμε για να παρουμε τη μηχανη. Ελα ομως που με τη βολτα μας ειχαμε φτασει στην αλλη ακρη της πολης και τωρα μας περιμεναν περιπου 3 χιλιομετρα περπατημα στη βροχη. "Οταν δεν μπορεις να το αποφυγεις απλα χαλαρωσε και απολαυσε το" σκεφτηκα και ξεκινησαμε.

Τουλαχιστον ο γκριζος καιρος και η βροχη δεν μπορουσε να μειωσει την ομορφια των εικονων που βρισκαμε σε καθε γωνια. Αριστερα και δεξια υπηρχαν αυλες παλιων αρχοντικων οπου τωρα φιλοξενουσαν μικρα υπαιθρια καφε.



Υπεροχοι κηποι και νεοκλασσικα κτηρια...



...ενω δεν ελλειπαν και τα αξιοπεριεργα, οπως το Ευρωπαικο Κεντρο πληροφοριων Det Europæiske Råd που στην προσοψη του ειχαν φυτεψει κανονικα παρτερια με λουλουδια.



Ανεβαινοντας προς το κεντρο ο δρομος μας εβγαλε ακριβως εξω απο αλλο ενα αξιοθεατο της πολης: το υπεροχο Kongens Have (Κηπος του Βασιλια) που στο κεντρο του φιλοξενει το Rosenborg Castle. Το Kongens Have ειναι το παλιοτερο και πιο δημοφιλες παρκο στη πολη, με πανω απο 2.5 εκατομμυρια επισκεπτες το χρονο.

Το 1606 ο Christian IV ξεκινησε την διαμορφωση των κηπων παραλληλα με την κατασκευη του καστρου του Rosenborg. Οι κηποι αυτοι μεταξυ αλλων φιλοξενουν και μια μονιμη εκθεση γλυπτων απο καλλιτεχνες απο ολο τον κοσμο που βρισκονται διασπαρτα σε ολο το χωρο.



Η διαμορφωση των κηπων ηταν στο αυθεντικο αναγεννησιακο στυλ οπου ξεκινησαν και πραγματικα το μερος ηταν τοσο ομορφο που ειχα ξεχασει εντελως τη βροχη που επεφτε και χαιρομουν για την επιμονη της Alicja να μπουμε μεσα για να το δουμε καλυτερα.





Στο κεντρο του παρκου εστεκε το καστρο του Rosenborg που χτιστηκε το 1606 αρχικα ως εξοχικη κατοικια της βασιλικης οικογενειας.





Το καστρο χρησιμοποιηθηκε απο Δανους ευγενεις ως κατοικια μεχρι το 1710 και εκτοτε χρησιμοποιηθηκε στον ιδιο ρολο μονο σε περιπτωσεις εκτακτης αναγκης (παλιοζωη...) οπως οταν το Christiansborg καταστραφηκε απο φωτια το 1794.

Σημερα λειτουργει ως μουσειο. Εδω βρισκονται οι συλλογες Rosenborg με κοσμηματα, στεμματα και πολλα βασιλικα κειμηλια απο το 16ο μεχρι το 19ο αιωνα.



Ακριβως διπλα απο το καστρο εξεπλαγην οταν ειδα ενα στρατωνα και ενα ταγμα παραταγμενο σε αναφορα.



Ομως αυτοι εδω δεν ηταν απλοι φανταροι. Ηταν η διασημη βασιλικη φρουρα Den Kongelige Livgarde –ενα συνταγμα πεζικου που σχηματιστηκε το 1658 και σημερα εκτελει δυο ρολους: ως πρωτη γραμμη επιθεσης σε πολεμους και ως μοναδα τελετων/φρουρας για τη Βασιλικη οικογενεια. Η Δανεζικη Βασιλικη Φρουρα εχει μεγαλες ομοιοτητες με την αντιστοιχη της Μεγαλης Βρετανιας τοσο στις επισημες στολες τους οσο και στις αρμοδιοτητες που εχουν.

Αν και η Βασιλικη Φρουρα εχει παρουσια σε πολλα σημεια της πολης, εδω ηταν ενας εκ των δυο στρατωνων της.



Ο στρατος ομως ειναι στρατος και βλεποντας τους να στεκονται μεσα στη βροχη μου θυμισε τα δικα μου χρονια στη Λημνο οταν βγαιναμε σε αναφορα ταγματος μεσα στο χαλασμο Κυριου. Ωραιες εποχες, τι να σας πω...

Με τη βροχη να δυναμωνει συνεχως αφησαμε τελικα πισω το Kongens Have και συνεχισαμε βιαστικα πλεον για τη μηχανη. Μετα απο αρκετο περπατημα φτασαμε τελικα στο parking οπου θυμηθηκα οτι ειχαμε αφησει τα κρανη δεμενα πανω στη σελα τα οποια βεβαια ειχαν γινει ψιλοβαρκες απο το νερο. Φτου.

Τα νευρα μου ηταν σπασμενα τελειως, και αφου εγινα ψιλοθεαμα μεσα σε μια δημοσια υπηρεσια της Δανιας (οπου τυπικα για τη χωρα επικρατουσε απολυτη ταξη και ησυχια) οπου μπηκαμε να προφυλαχτουμε για λιγο απο τη μπορα πηρα μια βαθια ανασσα και αναχωρησαμε. Προφανως οντας μουσκεμα μεχρι το κοκκαλο το να βαλουμε τωρα τα αδιαβροχα ηταν δωρο αδωρον. Ετσι και αλλιως το camping ηταν ελαχιστα χιλιομετρα εξω απο την πολη.

Σκεφτειτε σκηνικο: Χαμος στην πολη λογω μεσημεριανης κινησης, εγω μεσα στο χαλασμο κυριου συνεχως εστριβα σε λαθος στενα, το GPS εκανε συνεχως αναδρομολογηση μπερδευοντας με ακομα περισσοτερο και σαν να μην εφταναν αυτα η βροχη μετατραπηκε σε σφοδρη καταιγιδα.

Ε εκει ηταν που αρχισα να γελαω μανιακα μεσα στο κρανος και να φωναζω: "ΔΩΩΩΣΕΕΕ ΡΕΕΕΕ. ΤΙ;;; ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΕΧΕΙΣ;;; ΔΩΣΕ ΛΕΜΕ." Οριακες καταστασεις.
Οι Δανοι απο την αλλη ομως δεν ηταν και υποδειγματα κατανοησης: Στριβοντας σε μια λεωφορο δεξια συνειδητοποιησα οτι η ακριανη λωριδα ηταν για τα λεωφορεια οποτε σκεφτηκα οτι δεν επρεπε να βρισκομαι εκει. Ετσι σταματησα στη διαβασα και εκανα μερικα μετρα διαγωνια πανω της για να βγω στο διπλα ρευμα που ηταν για τα οχηματα.
Εκει αναψε πρασινο για τους πεζους, οι οποιοι πεταχτηκαν απο παντου γυρω μου φωναζοντας "Εεεε. Που πας ρε!" "Ποιο ειναι το προβλημα σοοουυυυ;;;" και αλλα τετοια ομορφα. Προφανως το γεγονος οτι ημασταν δυο ξενοι μουσκεμα απο βροχη, πανω σε μια φορτωμενη μεχρι τα μπουνια μηχανη και προσπαθουσαμε να βρουμε το δρομο μας μεσα στη πολη δεν τους συγκινησε ιδιαιτερα.

Με τα πολλα φτασαμε στο camping και μπηκαμε στη reception με τη καταιγιδα να κατεβαζει σαλοτραπεζαριες και το νερο να περναει μπροστα μας σαν κυματα της θαλασσας.
Η κοπελα μεσα μας κοιταξε αταραχη.
– Ναι γεια σας. Θελουμε να διανυκτερευσουμε και μιας που προφανως δεν μπορουμε να στησουμε σκηνη με τετοιο χαλασμο εξω θελουμε ενα bungalow.
– Οκ. Εχουμε 2 ειδη. Με ντουζιερα μεσα και χωρις.
– Ποσο κανουν;
– Το φτηνο ειναι στις 580 κορωνες και το αλλο στις 750.

Εκανα εναν γρηγορο υπολογισμο και ψελλισα:
– 80 ευρω το πιο φτηνο bungalow;;
– Μαλιστα. Ειναι πολυ ωραια bungalows.
– Ναι ρε κοπελια αλλα 80 ευρω;; Και χωρις ντουζιερα μεσα;

Υπο αλλες συνθηκες θα της ειχα πει που να το βαλει το bungalow της αλλα ας οψεται που μας κρατουσε στο χερι με τετοια κακοκαιρια εξω.
– Οκ, τι να κανουμε. Τοσα, τοσα. Θα το παρουμε.
– Ωραια. Καρτα camping εχετε;
– Ε; Τι ειναι αυτο;
– Α ξερετε, για να μεινετε στο camping μας πρεπει να εχετε μια ετησια καρτα camping.
– Ε, οκ, ας βγαλουμε τοτε.
– Κανει 100 ευρω.
– ΠΟΣΑ;;;; Συγγνωμη ρε πουλακι μου αλλα ΕΚΑΤΟΝ ΟΓΔΟΝΤΑ ευρω; Μια βραδια θελουμε να μεινουμε. Δεν θα το αγορασουμε το ρημαδι.
– Ε αν θελετε μπορειτε να βγαλετε μια transit καρτα για μια βραδια. Κοστος 20 κορωνες.

Πηγαιναμε να καβατζαρουμε τα 100 ευρω για ενα δικλινο bungalow σε camping αλλα τι να καναμε;
– Oκ, ας το κανουμε ετσι
– Ωραια. Συνολο ειναι 1.100 κορωνες.

Ε εκει εχασα τη μπαλα: Ρε κοπελια συγνωμη. Στα μαθηματικα ειμαι σκραπας αλλα μια προσθεση μπορω να την κανω. 580 ΚΑΙ 20 ΠΩΣ ΣΤΟ ΔΙ@ΟΛΟ ΚΑΝΟΥΝ 1.100;;;;;
– Αααα, ξερετε ειναι προκαταβολη ασφαλειας για την καθαριοτητα.
– Την πια;
– Την καθαριοτητα. Αν δεν καθαρισετε το σπιτακι φευγοντας θα σας κρατησουμε αυτα τα λεφτα για τον καθαρισμο.

"Πολυ λαρτζ οι καθαριστριες στη Δανια ρε πστη μου" σκεφτηκα. "Να καθαρισουμε; Τι πρεπει να κανουμε δηλαδη;"

– Σκουπισμα, σφουγγαρισμα, πλυσιμο πιατων και ποτηριων, καθαρισμα το μπανιο, τακτοποιηση οι καρεκλες. Να. Οριστε και η λιστα με το τι πρεπει να κανετε.
– ...

Τα απανωτα εγκεφαλικα δεν μου επετρεπαν να μιλησω, οποτε απλα βγηκα εξω και πηρα τη μηχανη να παμε στο bungalow. Να την καρυδωνα τωρα η μετα τη ρουφιανα;

Σταθηκα μπροστα στη μπαρα και περιμενα να ανοιξει. Η κοπελια απο μεσα μου φωναξε: "Α, περνα απο το πλαι γιατι το συστημα δεν ενεργοποιειται απο τις μηχανες", και μου εδειξε ενα χωρο μισου μετρου αναμεσα απο κατι τσιμεντενιες ζαρντινιερες!

Ρε ηλιθια.. Αν ημουν πανω σε παπι ισως να μην ειχα προβλημα αλλα ΟΤΑΝ ΕΙΣΑΙ ΜΕ ΜΙΑ ΜΗΧΑΝΗ ΦΟΡΤΩΜΕΝΗ 400 ΚΙΛΑ ΜΕ ΒΑΛΙΤΣΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΡΑΓΚΑΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΑΚΙ ΔΥΣΚΟΛΟ..

Ευτυχως ενας φυλακας που καθοταν απ' εξω και εκανε ενα τσιγαρακι μου εγνεψε με κατανοηση και μου ειπε "μη σκας φιλε, θα σου ανοιξω εγω" και πατησε τον τηλεχειρισμο. Μεσα στα νευρα πηγα και αραξα τη μηχανη στο –ομολογουμενως κουκλιστικο– σπιτακι. Το μονο που ηθελα ηταν να βγαλω αυτα τα ρουχα, να πλυθω και ριξω εναν υπνακο να συνελθω.

Μπηκα μεσα και πηγα κατευθειαν στο μπανιο. Εριξα λιγο νερο στα μουτρα μου και επιασα την πετσ.. ε; Πρωτο σοκ. Που ειναι η πετσετα ρε παιδια;; Γκκρρρ. Κοιτα να δεις που θα την εχουν αφησει στο κρεβατι οι εξυπνοι.

Παω στο υπνοδωματιο και δευτερο σοκ. Που ειναι η πετσετα; Που ειναι τα σεντονια; Που ειναι οι ΚΟΥΒΕΡΤΕΣ; Που ειναι τα ΜΑΞΙΛΑΡΙΑ;; Το μονο που υπηρχε ηταν ενα στρωμα. Τιποτα αλλο. Εκατο ευρω και τοση μανουρα για να μην εχουμε ουτε ενα σεντονι; Και στο τελευταιο μπ@ρδελο ενα σεντονι το εχει ετσι για το ντεκορ. Εδω τιποτα;;;

Πηγα οπως ημουν στη reception. Θα γινοταν της Κορεας!

Μπηκα μεσα αφριζοντας ενω η κοπελα αταραχη οπως παντα με κοιταζε.
– Ναι κοπελια, να σου πω, εχουμε ενα μικρο προβληματακι με το σπιτι: ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΠΕΤΣΕΤΑ ΝΑ ΣΚΟΥΠΙΣΤΟΥΜΕ. Σεντονια, σκεπασματα... Ουτε ενα πανι δεν εχει καν στο νεροχυτη της κουζινας. Που ειναι ολα τα πραγματα; Μονο τα στρωματα υπαρχουν μεσα.

Παροτι κατεβαλλα καθε προσπαθεια να μην πηδηξω πισω απο τον παγκο και αρχισω να καρυδωνω την ηλιθια, τα νευρα μου προφανως θα φανηκαν γιατι η τυπισσα γυρισε και μου ειπε σε τονο προσβεβλημενης μεγαλειοτητας:

– Ααα σας παρακαλω κυριε! Μη μου φωναζετε εμενα γιατι δεν εχετε το δικαιωμα. Τα δωματια δεν περιλαμβανουν σεντονια και λοιπα στην τιμη. Επρεπε να φερετε τα δικα σας.
– Τα δικα μας;; Δεν ηξερα να κουβαλαω σε ολη την Ευρωπη σεντονια και μαξιλαρια απο το σπιτι μου. Αν ειναι ετσι τι σκ@τ@ τα πληρωνουμε τα 100 ευρω;;;
– Ε για το σπιτακι που ειναι πολυ ωραιο.
– Ναι ρε μανα μου, ωραιο ειναι αλλα ΤΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΣΕΝΤΟΝΙ ΜΕΣΑ;;; Δηλαδη αν εσυ ερχοσουν στα μερη μου και δεν εβρισκες τιποτα μεσα στο δωματιο που νοικιαζες ΔΕΝ θα σε πειραζε;;;
– Τι να σας πω κυριε. Αν θελετε μπορειτε να νοικιασετε παντως.

Καπου εκει περασαν απο μπροστα μου οι τιτλοι των εφημεριδων της επομενης μερας: "Τρελλαμενος Ελληνας κατακρεουργησε υπαλληλο ρεσεψιον σε camping και μετα εβαλε φωτια σε ολη την περιοχη"..

Πηγα να της πω "να τα βαλεις στον π@το σου μωρη." αλλα εχε χαρη που ειχα μαζι μου την ταλαιπωρη την Alicja. Αν ημουν μονος μου θα ειχα φυγει προ πολλου αλλα χωρις πολλες επιλογες για (οικονομικη) διανυκτερευση και με την καταιγιδα εξω να λυσσαει που να πηγαιναμε; Εδωσα τοπο στην οργη και εφυγα.

Στο δρομο σταματησα απο το μινι μαρκετ και πηρα μερικα εφοδια: μακαρονια, σαλτσα, κρασι. Αφου θα μεναμε μεσα τελικα με αυτο τον παλιοκαιρο ας το απολαμβαναμε με ενα ωραιο γευμα. Εξαλλου με το ημερησιο budget μας να εχει τιναχτει στον αερα με το bungalow της συμφορας, δεν ειχαμε περιθωριο για πολλα εξοδα. Στο μεταξυ ειχα βεβαιωθει οτι τα λεφτα που διναμε για το ρημαδι θα επιαναν τοπο: ειχα ανοιξει ολα τα θερμαντικα σωματα του σπιτιου στο τερμα χρησιμοποιοντας τα ως στεγνωτηρια για ολο τον εξοπλισμο που ηταν μουσκεμα. Το καλο το παλικαρι...

Αφου ηρεμησαμε και βολευτηκαμε το υπολοιπο βραδακι περασε ομορφα, με μια ωραιοτατη μακαροναδα, κοκκινο κρασακι. H βροχη εξω συνεχιζε να πεφτει μανιασμενα αλλα το μονο που εκανε πλεον ηταν να φτιαχνει μια πολυ ωραια ατμοσφαιρα. Ουφ. Τι μερα και αυτη!
 
Top Bottom