Παμε μια βολτα στη Γκανα με XR???
Βαζω και τη μουσικη επενδυση για το κειμενο..
Φεύγοντας απ’ την Accra, την πρωτεύουσα της Γκάνας, κατευθυνθήκαμε προς τα βόρεια, ελπίζοντας να συναντήσουμε πιο φιλικούς ανθρώπους, αφού είχαμε ακούσει πως η κουλτούρα εκεί διαφέρει. Αφού περάσαμε τους λόφους του Aburi, δροσιστήκαμε λίγο επιτέλους. Άρχισε να βρέχει κι η Χριστίνα για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού φόρεσε τ’ αδιάβροχα της REV’IT!.
Α, δε σας είπα… Κουρεύτηκα!
Φτάσαμε μέχρι τα χωριά ανατολικά της Λίμνης Βόλτα, της μεγαλύτερης τεχνητής λίμνης στον κόσμο. Αφού περάσαμε την πόλη του Ho, άρχισε να σουρουπώνει, οπότε ακολουθήσαμε ένα χωματόδρομο έξω από κάποιο χωριό, για να κατασκηνώσουμε. Καθώς η Χριστίνα μαγείρευε μέσα στο σκοτάδι, είδε κάποιον να έρχεται, αλλά μόλις μας αντίκρισε, εξαφανίστηκε χωρίς να μας μιλήσει καν.
Ο ανιμισμός στην Αφρική καλά κρατεί… Οι θεραπευτές που βασίζονται σε αρχαίες αφρικανικές παραδόσεις είναι πολύ περισσότεροι απ’ τους γιατρούς σ’ αυτή την ήπειρο.
Αφού φάγαμε, μπήκαμε στ’ αντίσκηνο κι ήμασταν έτοιμοι να κοιμηθούμε, όταν είδαμε κάποιους να έρχονται μ’ ένα φακό. Τους χαιρετήσαμε, αλλά δε μας άκουσαν αρχικά. Όταν έφευγαν, τους ξαναχαιρετήσαμε κι ήρθαν προς τ’ αντίσκηνό μας. Ξαφνικά είδαμε καμιά δεκαριά άντρες να μας σημαδεύουν με αυτόματα όπλα! Φώναζαν αγριεμένοι: “βγείτε έξω κι αφήστε τα όπλα σας”! Βγήκαμε απ’ το αντίσκηνο κι είδαμε πως μας είχαν περικυκλώσει ένα τσούρμο αστυνομικοί. Η Χριστίνα ήταν με τα εσώρουχα. Απ’ τη μια προσπαθούσε να φορέσει κάτι στα γρήγορα κι απ’ την άλλη είχε τους Rambo να φωνάζουν να βγει γρήγορα έξω. Δε μπορούσε να πιστέψει τι άλλο θα μας συμβεί σ’ αυτήν τη χώρα κι είχε βάλει τα γέλια. Έκανε καλαμπούρια με τους αστυνομικούς, οι οποίοι όταν κατάλαβαν πως είμαστε ένα ζευγάρι λευκών “τουριστών”, έμειναν έκπληκτοι. Οι χωρικοί τους είχαν πει πως είδαν κάποιους εγκληματίες εκεί και γι’ αυτό τους κάλεσαν. Δηλαδή, αυτοί αν δουν άνθρωπο μέσα στη φύση, χωρίς να του μιλήσουν καν, τον εκλαμβάνουν ως εγκληματία. Πόσα κοινά μπορεί να έχουν οι Γκανέζοι με τους Ινδούς; Στην Ασία οι Ινδοί ήταν ο μόνος αφιλόξενος και ξενοφοβικός λαός που είχα συναντήσει κι είχα ζήσει ακριβώς την ίδια εμπειρία…
Όπως βλέπετε, το μαύρισμα της Χριστίνας πλησιάζει πια το χρώμα μερικών Αφρικανών!
Όπως και τότε, λοιπόν, μαζέψαμε τα πράγματά μας, ακολουθήσαμε τους αστυνομικούς και στήσαμε τ’ αντίσκηνό μας μπροστά απ’ το αστυνομικό τμήμα. Αυτοί μας έλεγαν πως είναι πολύ επικίνδυνο να κοιμόμαστε στο δάσος, γιατί θα μας φαν τα λιοντάρια. Στη Γκάνα λιοντάρια δε μπορεί να δει κανείς ούτε στα εθνικά πάρκα, αλλά είναι σαν τις ιστορίες που λεν στην Ελλάδα για λύκους κι αρκούδες που τρων όσους τολμούν να κατασκηνώσουν στα βουνά! Η Χριστίνα τους έκανε καζούρα και τους έλεγε πως απλά βαριόνταν μόνοι τους κι ήρθαν να μας πάρουν για παρέα… Μπήκαμε στ’ αντίσκηνο κι όλο το βράδυ ακούγαμε απ’ την τηλεόραση κηρύγματα από κάποιον που μιλούσε για το Χριστό με τρομακτικό ύφος.
Τα ποτάμια χρησιμοποιούνται για πλύσιμο ρούχων κι ανθρώπων, άσχετα απ’ το πόσο λασπωμένο είναι το νερό.
Ευτυχώς, αυτή ήταν η τελευταία άσχημη εμπειρία που είχαμε απ’ τους Γκανέζους. Στα βόρεια, η πλειονότητα των κατοίκων είναι μουσουλμάνοι, οπότε σέβονται τους επισκέπτες κι είναι φανερά πιο φιλικοί. Συναντήσαμε πάλι ανθρώπους που μας χαιρετούσαν χαμογελαστοί και μας μιλούσαν. Στην πόλη της Tamale μας φιλοξένησαν ο Shiraz κι ο Αχμέτ σ’ ένα δωμάτιο που νοικιάζουν σε κάποια αγροικία.
Αυτές οι τεράστιες μυρμηγκοφωλιές είναι συνηθισμένες στις σαβάνες και τις ζούγκλες της Δυτικής Αφρικής και μπορούν να φιλοξενήσουν μέχρι ένα εκατομμύριο τερμίτες!
Ο Αχμέτ μας έλεγε για την απίστευτη περιπέτεια που έζησε όταν διέσχισε τη Σαχάρα μαζί μ’ άλλους πέντε στην προσπάθειά τους να μεταναστεύσουν. Επιβαίνοντας σ’ αυτοκίνητα και φορτηγά, διέσχισαν τη Μπουρκίνα Φάσο, το Νίγηρα και το Τσαντ και μετά από τρεις μήνες έφτασαν στη Λιβύη. Αρκετοί πεθαίνουν σ’ αυτό το δύσκολο ταξίδι, ενώ άλλους τους ληστεύουν. Στο δρόμο σταματούσαν για να δουλέψουν και να συγκεντρώσουν μερικά χρήματα για το ταξίδι.
Ο Αχμέτ είχε να πει τα χειρότερα για τον τρόπο που τους συμπεριφέρονταν οι άνθρωποι των χωρών αυτών. Όπως γίνεται φανερό, τους λευκούς τους σέβονται, αφού έχουν χρήματα και τα ξοδεύουν εκεί, αντιθέτως με τους άλλους Αφρικάνους, που παν εκεί για να βγάλουν χρήματα, να τους “κλέψουν” τις δουλειές κ.λ.π.. Δυστυχώς, δηλαδή, όπως σ’ όλο τον κόσμο, έτσι κι εδώ, τα πάντα κινούνται γύρω απ’ το χρήμα κι αυτό είναι που ρυθμίζει τη συμπεριφορά των ανθρώπων…
Ειδικά κατά τη διάρκεια της ξηρής περιόδου, τα ζώα συγκεντρώνονται στους νερόλακκους, αναζητώντας το πολύτιμο υγρό στοιχείο.
Φυσικά, στόχος του Αχμέτ και των συνοδοιπόρων του ήταν να παν στην Ευρώπη, αλλά δεν είχαν τ’ απαραίτητα έγγραφα, ούτε τα χρήματα. Δούλευαν στη Λιβύη ως οικοδόμοι, για κάποια τούρκικη εταιρεία, αλλά μετά από τρία χρόνια ο Τυνήσιος εργοδότης τους δεν ήθελε να τους πληρώσει και τους παρέδωσε στην αστυνομία. Αφού δεν είχαν τ’ απαραίτητα έγγραφα, τους φυλάκισαν για εννιά μήνες κι όπως είναι αναμενόμενο, αντιμετώπισαν απάνθρωπη συμπεριφορά μέσα στις φυλακές της Λιβύης.
Πολλοί ντόπιοι εξαρτώνται από την αλιεία, οπότε τα νερά είναι γεμάτα δίχτυα.
Σοκαρισμένοι και στενοχωρημένοι απ’ τις ιστορίες των ανθρώπων που συναντούμε, κατευθυνθήκαμε προς τα δυτικά. Θέλαμε να επισκεφτούμε κάποια χωριά με ενδιαφέροντα, παλιά τζαμιά, που έχουν χτιστεί με τη σουδανέζικη τεχνοτροπία, χρησιμοποιώντας λάσπη και ξύλα. Αποτελούνται από πολλούς ασπρισμένους, κωνικούς πύργους και παραπέμπουν σε παράξενα, εξωγήινα κατασκευάσματα. Κάπως έτσι είναι χτισμένα και τα παλάτια των φυλάρχων, τα οποία επισκεφτήκαμε στο χωριό του Wechiau, αλλά και στην πόλη του Wa.
Το παλάτι του φύλαρχου στο Wa είναι χτισμένο με τη σουδανέζικη τεχνοτροπία, χρησιμοποιώντας λάσπη και ξύλα.
Στα σύνορα με τη Μπουρκίνα Φάσο απολαύσαμε το πρώτο μας σαφάρι στην Αφρική! Κατεβήκαμε τον Ποταμό Μαύρο Βόλτα με μια ξύλινη πιρόγα και σταθήκαμε τυχεροί, αφού συναντήσαμε τους ιπποπόταμους που συχνάζουν εκεί! Τους παρατηρούσαμε από μακριά. Κάθονται όλη μέρα μέσα στο νερό, για να δροσίζονται. Μόνο το βράδυ βγαίνουν, για να βοσκήσουν. Ένα τέτοιο κτήνος ζυγίζει γύρω στους τρεις τόνους, ενώ τρώει καθημερινά 40 έως 50 κιλά φυτά.
Στο πρώτο μας σαφάρι στην Αφρική είδαμε ιπποπόταμους!
Έτσι μετά από σχεδόν ένα μήνα ολοκληρώσαμε το ταξίδι μας στη Γκάνα με μερικές πιο ευχάριστες εμπειρίες απ’ αυτές που ζήσαμε στα νότια της χώρας.
- See more at:
http://madnomad.gr/main/ghana2/#sthash.DaGjCD4g.Rp4ADaC3.dpuf
ilbig:
