paschalis
gone4riding
Ζάμπια: Ένα άλλο είδος Αφρικής…
Posted on 16 November 2014 by madnomad
Μια από τις μεγαλύτερες δυσκολίες σ’ ένα ταξίδι είναι οι αποχαιρετισμοί. Κάνεις ένα σωρό φίλους σε κάθε γωνιά του κόσμου, αλλά σύντομα έρχεται η στιγμή που τους αφήνεις πίσω και δε γνωρίζεις καν αν θα τους ξαναδείς… Το Lubumbashi της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό έγινε ένα ιδιαίτερο κομμάτι του ταξιδιού μου. Φεύγοντας από ‘κει, από τη μια στεναχωριόμουν που άφηνα πίσω καλούς φίλους, αλλά από την άλλη ήταν ξεκάθαρο πως είχα διψάσει για δρόμο… Μου ‘χε λείψει!
Οι κάτοικοι της Ζάμπια είναι ασύγκριτα πιο ευγενικοί και διακριτικοί σε σχέση με ό,τι είχα συνηθίσει στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό!
Είναι γνωστό πως περνώντας τα σύνορα και μπαίνοντας στη Ζάμπια νιώθει κανείς σα να περνά από την Αφρική στην Ευρώπη! Η είσοδός μου στο νότιο κομμάτι αυτής της ηπείρου σηματοδοτεί και το τέλος του δυσκολότερου κομματιού του “mad about Africa”. Η Νότια και η Ανατολική Αφρική δεν επιφυλάσσουν ούτε κατά διάνοια τις δυσκολίες που επιφυλάσσει η Δυτική Αφρική σ’ έναν ταξιδιώτη.
Ηλιοβασίλεμα στον ξακουστό Ζαμβέζη…
Στη Lusaka, την πρωτεύουσα της Ζάμπια, πήγα μόνο για να πάρω τη βίζα μου για τη Ναμίμπια. Εκεί, όμως, βρήκα την ευκαιρία να ψάξω το Δημήτρη, έναν Έλληνα που τα τελευταία χρόνια ζει στη Lusaka και τυχαίνει να ‘χουμε κάποιους κοινούς φίλους. Ωστόσο, δεν είχαμε μιλήσει ποτέ. Όταν έβγαλε και μου έδειξε πως έχει το “27 πανσέληνοι στην Ανατολή”, και μάλιστα με αφιέρωση από τους κοινούς μας φίλους, με συγκίνησε ιδιαίτερα… Ποτέ δεν περίμενα να βρω αυτό το βιβλίο στη Ζάμπια! Ίσως αυτό να είναι το πιο πολυταξιδεμένο αντίτυπο του βιβλίου μου!
Κάναμε καλή παρέα με το Δημήτρη και μαζί με κάποιους άλλου φίλους του, επισκεφτήκαμε το Εθνικό Πάρκο Lower Zambezi. Με μια βάρκα εξερευνήσαμε τις όχθες του ξακουστού Ζαμβέζη, που ήταν γεμάτες ζώα, τα οποία κατέβαιναν στο ποτάμι για να δροσιστούν. Αυτό ήταν το πρώτο μου σαφάρι στα περίφημα πάρκα του νότιου μέρους της Αφρικής, που σφύζουν από άγρια ζώα. Είδαμε εκατοντάδες ιπποπόταμους, ένα σωρό ελέφαντες, κροκόδειλους, διάφορα είδη από αντιλόπες, φακόχοιρους, μπαμπουίνους και πολλά τροπικά, πολύχρωμα πουλιά.
Βαρεθήκαμε να βλέπουμε ιπποπόταμους!
Το συναρπαστικό δεν είναι τόσο το πόσο σπάνια είναι αυτά τα ζώα, αλλά το να τα βλέπει κανείς όλα μαζί, ελεύθερα, στο δικό τους φυσικό περιβάλλον. Όπως τα έβλεπα να συνυπάρχουν αρμονικά όλα μαζί, δε μπορούσα παρά να θαυμάσω το μεγαλείο της φύσης! Οι ελέφαντες έπιναν νερό δίπλα στους ιπποπόταμους, ενώ εξωτικά πουλιά ξεκουράζονταν πάνω στην πλάτη τους. Εκεί κοντά έπλεαν ύπουλα οι κροκόδειλοι, καθώς στη στεριά οι μπαμπουίνοι έκαναν βόλτες ανάμεσα σε bushbucks, waterbucks, kudus και impalas.
Έφερνα στο μυαλό μου πώς θα ήταν το τοπίο την εποχή που εξερευνούσε την περιοχή ο Σκοτσέζος Dr. David Livingstone. Η φύση, μάλλον, δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα από τότε κι αυτή είναι η μαγεία της Αφρικής… Σίγουρα το μεγαλύτερο μέρος της ηπείρου οδεύει προς την “ανάπτυξη”, όπως κι ο υπόλοιπος κόσμος. Στην Αφρική, όμως, υπάρχουν τεράστιες εκτάσεις όπου η φύση λειτουργεί σχεδόν ανενόχλητη από τον άνθρωπο, όπως λειτουργούσε και αιώνες πριν. Τα ζώα συνεχίζουν να ζουν με τις ίδιες συνήθειες, πολλές φορές μεταναστεύοντας σε τεράστια κοπάδια προς αναζήτηση τροφής και νερού.
Το συναρπαστικό είναι να βλέπει κανείς τα ζώα ελεύθερα να συνυπάρχουν αρμονικά όλα μαζί στο δικό τους φυσικό περιβάλλον!
Κατευθύνθηκα προς το νοτιότερο σημείο της χώρας, εκεί όπου χύνονται οι ξακουστοί Καταρράκτες Βικτώρια. Στην τοπική γλώσσα της περιοχής ονομάζονται “Mosi-oa-Tunya”, που σημαίνει: “ο καπνός που βροντά”. Το όνομα αναφέρεται στο σύννεφο από σταγονίδια που σχηματίζεται όταν αυτή η τεράστια ποσότητα νερού σκάει στην επιφάνεια του ποταμού από ύψος που φτάνει τα 106 μέτρα. Το σύννεφο αυτό είναι ορατό από απόσταση 30 έως και 50 χιλιομέτρων! Ωστόσο, το ρεκόρ που καταρρίπτουν οι Καταρράκτες Βικτώρια έχει να κάνει με το πλάτος τους: 1.708 μέτρα.
Ο Κυρίως Καταρράκτης και το σύννεφο νερού που δημιουργείται. Κατά την περίοδο των βροχών κι αμέσως μετά από αυτήν, όλη αυτή η έκταση γεμίζει από καταρράκτες!
Δυστυχώς, όταν βρισκόμουν εγώ εκεί, δε μπόρεσα να δω τίποτα απ’ όλα αυτά, αφού ήταν το αποκορύφωμα της ξηρής περιόδου. Τουλάχιστον, όμως, αυτό μου έδινε τη δυνατότητα να περπατήσω πάνω από τους καταρράκτες και να φτάσω μέχρι την περίφημη “Πισίνα του Διαβόλου”, μια φυσική πισίνα που σχηματίζεται στο χείλος του γκρεμού, ακριβώς πάνω από τον Κυρίως Καταρράκτη! Δυστυχώς, δεν έβρεξα τα δαχτυλάκια μου εκεί, αφού το αντίτιμο για να το κάνει κανείς αυτό είναι 50 δολάρια, συν τα 20 που οι ξένοι πληρώνουν για να επισκεφτούν τους καταρράκτες. Κανονικά δεν επιτρεπόταν ούτε να πλησιάσω στην Πισίνα του Διαβόλου, αλλά είχα στήσει ολόκληρη επιχείρηση για να πάω εκεί στα κρυφά και να την αντικρίσω τουλάχιστον. Όταν με τσάκωσαν, γύρισα πίσω και απλά έκανα το μπανάκι μου πάνω από έναν άλλον καταρράκτη, τον Καταρράκτη του Ουράνιου Τόξου, όπου ήμουν μόνος μου κι είχα την ιδιωτική μου πισίνα
Η περίφημη “Πισίνα του Διαβόλου” είναι μια φυσική πισίνα που σχηματίζεται στο χείλος του γκρεμού, ακριβώς πάνω από τον Κυρίως Καταρράκτη!
Από ‘κει, τα σύνορα με τη Ναμίμπια απείχαν μόλις 200 χιλιόμετρα περίπου. Έτσι κατευθύνθηκα προς τα ‘κει για να μπω επιτέλους στη χώρα που επί χρόνια ονειρευόμουν. Όλοι μου έλεγαν τα καλύτερα για τη Ναμίμπια, μια χώρα που θεωρείται συνώνυμη της περιπέτειας! Για να δούμε, λοιπόν, τι μου επιφυλάσσει το μέλλον…
Posted on 16 November 2014 by madnomad
Μια από τις μεγαλύτερες δυσκολίες σ’ ένα ταξίδι είναι οι αποχαιρετισμοί. Κάνεις ένα σωρό φίλους σε κάθε γωνιά του κόσμου, αλλά σύντομα έρχεται η στιγμή που τους αφήνεις πίσω και δε γνωρίζεις καν αν θα τους ξαναδείς… Το Lubumbashi της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό έγινε ένα ιδιαίτερο κομμάτι του ταξιδιού μου. Φεύγοντας από ‘κει, από τη μια στεναχωριόμουν που άφηνα πίσω καλούς φίλους, αλλά από την άλλη ήταν ξεκάθαρο πως είχα διψάσει για δρόμο… Μου ‘χε λείψει!
Οι κάτοικοι της Ζάμπια είναι ασύγκριτα πιο ευγενικοί και διακριτικοί σε σχέση με ό,τι είχα συνηθίσει στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό!
Είναι γνωστό πως περνώντας τα σύνορα και μπαίνοντας στη Ζάμπια νιώθει κανείς σα να περνά από την Αφρική στην Ευρώπη! Η είσοδός μου στο νότιο κομμάτι αυτής της ηπείρου σηματοδοτεί και το τέλος του δυσκολότερου κομματιού του “mad about Africa”. Η Νότια και η Ανατολική Αφρική δεν επιφυλάσσουν ούτε κατά διάνοια τις δυσκολίες που επιφυλάσσει η Δυτική Αφρική σ’ έναν ταξιδιώτη.
Ηλιοβασίλεμα στον ξακουστό Ζαμβέζη…
Στη Lusaka, την πρωτεύουσα της Ζάμπια, πήγα μόνο για να πάρω τη βίζα μου για τη Ναμίμπια. Εκεί, όμως, βρήκα την ευκαιρία να ψάξω το Δημήτρη, έναν Έλληνα που τα τελευταία χρόνια ζει στη Lusaka και τυχαίνει να ‘χουμε κάποιους κοινούς φίλους. Ωστόσο, δεν είχαμε μιλήσει ποτέ. Όταν έβγαλε και μου έδειξε πως έχει το “27 πανσέληνοι στην Ανατολή”, και μάλιστα με αφιέρωση από τους κοινούς μας φίλους, με συγκίνησε ιδιαίτερα… Ποτέ δεν περίμενα να βρω αυτό το βιβλίο στη Ζάμπια! Ίσως αυτό να είναι το πιο πολυταξιδεμένο αντίτυπο του βιβλίου μου!
Κάναμε καλή παρέα με το Δημήτρη και μαζί με κάποιους άλλου φίλους του, επισκεφτήκαμε το Εθνικό Πάρκο Lower Zambezi. Με μια βάρκα εξερευνήσαμε τις όχθες του ξακουστού Ζαμβέζη, που ήταν γεμάτες ζώα, τα οποία κατέβαιναν στο ποτάμι για να δροσιστούν. Αυτό ήταν το πρώτο μου σαφάρι στα περίφημα πάρκα του νότιου μέρους της Αφρικής, που σφύζουν από άγρια ζώα. Είδαμε εκατοντάδες ιπποπόταμους, ένα σωρό ελέφαντες, κροκόδειλους, διάφορα είδη από αντιλόπες, φακόχοιρους, μπαμπουίνους και πολλά τροπικά, πολύχρωμα πουλιά.
Βαρεθήκαμε να βλέπουμε ιπποπόταμους!
Το συναρπαστικό δεν είναι τόσο το πόσο σπάνια είναι αυτά τα ζώα, αλλά το να τα βλέπει κανείς όλα μαζί, ελεύθερα, στο δικό τους φυσικό περιβάλλον. Όπως τα έβλεπα να συνυπάρχουν αρμονικά όλα μαζί, δε μπορούσα παρά να θαυμάσω το μεγαλείο της φύσης! Οι ελέφαντες έπιναν νερό δίπλα στους ιπποπόταμους, ενώ εξωτικά πουλιά ξεκουράζονταν πάνω στην πλάτη τους. Εκεί κοντά έπλεαν ύπουλα οι κροκόδειλοι, καθώς στη στεριά οι μπαμπουίνοι έκαναν βόλτες ανάμεσα σε bushbucks, waterbucks, kudus και impalas.
Έφερνα στο μυαλό μου πώς θα ήταν το τοπίο την εποχή που εξερευνούσε την περιοχή ο Σκοτσέζος Dr. David Livingstone. Η φύση, μάλλον, δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα από τότε κι αυτή είναι η μαγεία της Αφρικής… Σίγουρα το μεγαλύτερο μέρος της ηπείρου οδεύει προς την “ανάπτυξη”, όπως κι ο υπόλοιπος κόσμος. Στην Αφρική, όμως, υπάρχουν τεράστιες εκτάσεις όπου η φύση λειτουργεί σχεδόν ανενόχλητη από τον άνθρωπο, όπως λειτουργούσε και αιώνες πριν. Τα ζώα συνεχίζουν να ζουν με τις ίδιες συνήθειες, πολλές φορές μεταναστεύοντας σε τεράστια κοπάδια προς αναζήτηση τροφής και νερού.
Το συναρπαστικό είναι να βλέπει κανείς τα ζώα ελεύθερα να συνυπάρχουν αρμονικά όλα μαζί στο δικό τους φυσικό περιβάλλον!
Κατευθύνθηκα προς το νοτιότερο σημείο της χώρας, εκεί όπου χύνονται οι ξακουστοί Καταρράκτες Βικτώρια. Στην τοπική γλώσσα της περιοχής ονομάζονται “Mosi-oa-Tunya”, που σημαίνει: “ο καπνός που βροντά”. Το όνομα αναφέρεται στο σύννεφο από σταγονίδια που σχηματίζεται όταν αυτή η τεράστια ποσότητα νερού σκάει στην επιφάνεια του ποταμού από ύψος που φτάνει τα 106 μέτρα. Το σύννεφο αυτό είναι ορατό από απόσταση 30 έως και 50 χιλιομέτρων! Ωστόσο, το ρεκόρ που καταρρίπτουν οι Καταρράκτες Βικτώρια έχει να κάνει με το πλάτος τους: 1.708 μέτρα.
Ο Κυρίως Καταρράκτης και το σύννεφο νερού που δημιουργείται. Κατά την περίοδο των βροχών κι αμέσως μετά από αυτήν, όλη αυτή η έκταση γεμίζει από καταρράκτες!
Δυστυχώς, όταν βρισκόμουν εγώ εκεί, δε μπόρεσα να δω τίποτα απ’ όλα αυτά, αφού ήταν το αποκορύφωμα της ξηρής περιόδου. Τουλάχιστον, όμως, αυτό μου έδινε τη δυνατότητα να περπατήσω πάνω από τους καταρράκτες και να φτάσω μέχρι την περίφημη “Πισίνα του Διαβόλου”, μια φυσική πισίνα που σχηματίζεται στο χείλος του γκρεμού, ακριβώς πάνω από τον Κυρίως Καταρράκτη! Δυστυχώς, δεν έβρεξα τα δαχτυλάκια μου εκεί, αφού το αντίτιμο για να το κάνει κανείς αυτό είναι 50 δολάρια, συν τα 20 που οι ξένοι πληρώνουν για να επισκεφτούν τους καταρράκτες. Κανονικά δεν επιτρεπόταν ούτε να πλησιάσω στην Πισίνα του Διαβόλου, αλλά είχα στήσει ολόκληρη επιχείρηση για να πάω εκεί στα κρυφά και να την αντικρίσω τουλάχιστον. Όταν με τσάκωσαν, γύρισα πίσω και απλά έκανα το μπανάκι μου πάνω από έναν άλλον καταρράκτη, τον Καταρράκτη του Ουράνιου Τόξου, όπου ήμουν μόνος μου κι είχα την ιδιωτική μου πισίνα
Η περίφημη “Πισίνα του Διαβόλου” είναι μια φυσική πισίνα που σχηματίζεται στο χείλος του γκρεμού, ακριβώς πάνω από τον Κυρίως Καταρράκτη!
Από ‘κει, τα σύνορα με τη Ναμίμπια απείχαν μόλις 200 χιλιόμετρα περίπου. Έτσι κατευθύνθηκα προς τα ‘κει για να μπω επιτέλους στη χώρα που επί χρόνια ονειρευόμουν. Όλοι μου έλεγαν τα καλύτερα για τη Ναμίμπια, μια χώρα που θεωρείται συνώνυμη της περιπέτειας! Για να δούμε, λοιπόν, τι μου επιφυλάσσει το μέλλον…
