mad about Africa: Ο γύρος της Αφρικής και της Μ. Ανατολής με XR 250
- Thread starter madnomad
- Ημερομηνία δημιουργίας
paschalis
gone4riding
Κένυα: Από τον Ινδικό Ωκεανό μέχρι τα υψίπεδα!
Posted on 12 January 2016 by madnomad
Όταν έμπαινα στην Κένυα από τους χωματόδρομους που περιβάλλουν το Εθνικό Πάρκο του Όρους Elgon, μια αχανής και ποικιλόμορφη χώρα εκτεινόταν μπροστά μου… Έφτασα μέχρι τη Λίμνη Βικτώρια, όπου με φιλοξένησε ο Dennis σ’ ένα παραλίμνιο χωριό. Αφού είδα τους ντόπιους ψαράδες, οδήγησα ανάμεσα στις γραφικές φυτείες τσαγιού στην περιοχή του Kericho.
Ένας από τους τρόπους με τους οποίους οι αποικιοκράτες πλούτισαν, ήταν οι περίφημες φυτείες τσαγιού της Κένυας.
Όταν σουρούπωσε, έφτασα στη Λίμνη Naivasha. Ο Andrew, ένας ντόπιος μοτοσυκλετιστής, φρόντισε να κάνει τη διαμονή μου ξεχωριστή… Πρώτα με πήγε για εντούρο και με ξενάγησε στα γεωθερμικά εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρισμού, που αφθονούν στην περιοχή. Εδώ και δεκαετίες παράγουν τεράστιες ποσότητες ενέργειας χρησιμοποιώντας τον ατμό που βγαίνει από το έδαφος. Το απόγευμα πήραμε μια βάρκα με τους φίλους του κι απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα από τη λίμνη. Σταματήσαμε σε μια απομακρυσμένη γωνιά της ακτής κι ύστερα ήταν ώρα ν’ απολαύσουμε τη βραδιά όπως κάνουν οι λευκοί Κενυάτες… Ανάψαμε φωτιά, ψήσαμε και λέγαμε ιστορίες κάτω από τον έναστρο αφρικανικό ουρανό!
Σ’ αυτό το μέρος με πήγε ο Andrew για εντούρο γύρω από τη Λίμνη Naivasha… Ήταν κάπως ζόρικη κατάβαση για τη μοτοσυκλέτα μου!
Ήταν ώρα να μπω στο χαοτικό Ναϊρόμπι, που είναι γνωστό και ως Nairobbery λόγω της κακής φήμης του για εγκληματικότητα… Εκεί είχα την ευκαιρία να βιώσω τη μεγάλη ζωή των Κενυατών που ζουν στα προάστια, σε βίλες με περιποιημένους κήπους, που φροντίζονται από οικιακούς βοηθούς και φυσικά, έχουν ελκυστικές πισίνες. Είχα, επίσης, την ευκαιρία να βιώσω την άλλη πλευρά του Ναϊρόμπι, αυτή που βιώνουν οι περισσότεροι Κενυάτες. Φιλοξενήθηκα στο ορθόδοξο κολλέγιο της πόλης, που βρίσκεται σε μια παραγκούπολη. Οι κάτοικοι είναι φιλικοί κι όλα βαίνουν καλώς κατά τη διάρκεια της ημέρας. Όταν, όμως, πέσει το σκοτάδι, η άλλη όψη του Nairobbery κάνει την εμφάνισή της… Κανείς δε θέλει να βρίσκεται στους δρόμους εκείνες τις ώρες.
Αυτό είναι το ένα μόνο από τα γήπεδα γκολφ του Ναϊρόμπι, που προορίζονται για τους ευκατάστατους Κενυάτες.
Έχοντας δει απογοητευμένος τις απάτες των ορθόδοξων μητροπόλεων σε γειτονικές χώρες, έμεινα έκπληκτος όταν διαπίστωσα πως η ορθόδοξη ιεραποστολή της Κένυας είναι διαφορετική! Περίπου τετρακόσια σχολεία λειτουργούν σ’ όλη τη χώρα χάρη στην ιεραποστολή αυτή, ακόμη και στην απομακρυσμένη περιοχή της Λίμνης Turkana. Επίσης, ανοίγουν πηγάδια για να προσφέρουν καθαρό, πόσιμο νερό στις απομακρυσμένες κοινότητες της Κένυας. Βρισκόμουν εκεί κατά τη διάρκεια κάποιων σεμιναρίων, οπότε γνώρισα δεκάδες Αφρικανούς ιερείς, που έρχονταν απ’ όλη την Ανατολική Αφρική. Εντυπωσιάστηκα από την αφοσίωση ορισμένων. Κάποιοι, μάλιστα, μιλούσαν κι ελληνικά, αφού είχαν σπουδάσει στην Ελλάδα.
Ένα από τα τετρακόσια σχολεία που λειτουργούν χάρη στην εντυπωσιακή ορθόδοξη ιεραποστολή της Κένυας.
Ήταν ώρα να εξερευνήσω τα υψίπεδα, αλλά και τα παράλια της Κένυας κι είχα υπέροχη παρέα μαζί μου… Η Roos είναι μια Ολλανδέζα που εργάζεται ως εθελόντρια στη Ρουάντα τα τρία τελευταία χρόνια. Με είχε φιλοξενήσει εκεί κι ύστερα ήρθε στην Κένυα για να ταξιδέψουμε μαζί για τρεις ‘βδομάδες! Ξεκινήσαμε με την απόκοσμη Λίμνη Baringo, που είναι γεμάτη κροκόδειλους και ιπποπόταμους. Παρόλ’ αυτά, οι ντόπιοι διοργανώνουν ετήσιους κολυμβητικούς αγώνες! Λεν πως γνωρίζονται με τους κροκόδειλους, ούτως ή άλλως!
Η Roos με είχε φιλοξενήσει στη Ρουάντα κι ύστερα ήρθε στην Κένυα για να ταξιδέψουμε μαζί για τρεις ‘βδομάδες!
Ήταν ώρα ν’ ανέβουμε στο Nyahururu, στα 2.350 μέτρα. Εκεί απολαύσαμε το δροσερό κλίμα, αλλά και τους εντυπωσιακούς Καταρράκτες του Thomson. Κατόπιν, αφήσαμε πίσω μας τα υψίπεδα και ξεκινήσαμε προς τη Mombasa. Καθώς πλησιάζαμε τα παράλια, ο καιρός γινόταν όλο και πιο ζεστός. Λατρέψαμε αμέσως τη χαλαρή ατμόσφαιρα εκεί, τους φιλικούς μουσουλμάνους και τον ενδιαφέρων πολιτισμό των Σουαχίλι! Το αγαπημένο μας μέρος στη Mombasa ήταν κάποια παγκάκια κοντά στο πορτογαλικό Φρούριο του Ιησού, που χτίστηκε το 1593. Πίναμε το τσάι μας ή τον καφέ με τα μπαχαρικά και καθόμασταν πάνω από τον ωκεανό ν’ απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα, καθώς τα λέγαμε με τους φιλικούς ντόπιους, που κάθε απόγευμα μαζεύονται εκεί για να συναντήσουν τους φίλους τους και να τα πουν.
Σ’ αυτό το μέρος μαζεύονται οι ντόπιοι μουσουλμάνοι κάθε απόγευμα, για ν’ απολαύσουν το ηλιοβασίλεμα πάνω απ’ τον ωκεανό πίνοντας τσάι ή καφέ με μπαχαρικά…
Αν κανείς θέλει να δει κοράλλια σ’ αυτά τα μέρη, ούτε καν που χρειάζεται καταδυτικό εξοπλισμό… Μια μάσκα αρκεί! Το Θαλάσσιο Πάρκο της Mombasa προσφέρεται γι’ αυτόν το σκοπό, όπως κι η περιοχή γύρω απ’ το Νησί Wasini. Αυτό είναι ένα μικρό νησάκι χωρίς αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, ηλεκτρισμό ή τρεχούμενο νερό. Έχει μόνο παλιά ερείπια των Σουαχίλι, σπίτια χτισμένα από κοράλλια και λιγοστούς μουσουλμάνους που ζουν εκεί.
Ούτε καν που χρειάζεται καταδυτικός εξοπλισμός για να δει κανείς κοράλλια και πολύχρωμα ψάρια στα παράλια της Κένυας… Μια μάσκα αρκεί ;-)
Στα νότια της Mombasa, συναντήσαμε τυχαία τους ανθρώπους της Motor Safaris, μιας ενδιαφέρουσας εταιρείας που οργανώνει καταπληκτικές εκδρομές με μοτοσυκλέτες στην Ανατολική Αφρική! Είχαμε τη χαρά να είμαστε φιλοξενούμενοι τους για δυο μέρες στο πολυτελέςSawa Sawa Beach House, που βρίσκεται ακριβώς μπροστά στην αμμουδιά. Επισκεφτήκαμε την περιβόητη και τουριστική Παραλία Diani, αλλά η αγαπημένη μας ήταν η γειτονική Tiwi. Εκεί βρήκαμε ένα από τα ομορφότερα παραλιακά μέρη όπου έχω ποτέ κατασκηνώσει!
Είχαμε τη χαρά να γνωρίσουμε τους ανθρώπους της Motor Safaris, μιας ενδιαφέρουσας εταιρείας που οργανώνει καταπληκτικές εκδρομές με μοτοσυκλέτες στην Ανατολική Αφρική!
Η εξερεύνηση της βόρειας ακτής ήταν κι αυτή μαγευτική… Μέσω κάποιων χωματόδρομων, φτάσαμε σε απομακρυσμένες περιοχές της ακτογραμμής, όπου η θέα ήταν αποστομωτική! Κάναμε μια στάση στο χωριό Takaungu, όπου ο ποταμός χύνεται στον αχανή Ινδικό Ωκεανό. Η παραλία του Watamu είναι γραφική, ενώ η παράκτια πόλη του Malindi έχει ενδιαφέρον. Ωστόσο, το σπουδαιότερο θέλγητρο για ‘μας στη βόρεια ακτή ήταν το Νησί Lamu…
Εξερευνώντας τους χωματόδρομους της βόρειας ακτής, βρήκαμε την περιοχή Vuma Cliffs, ένα απομακρυσμένο κι εντυπωσιακό κομμάτι της ακτογραμμής!
Δεν είναι εύκολο να προσεγγίσει κανείς το Lamu, αφού πρέπει να οδηγεί για ώρες σε χωματόδρομους (που δεν είναι καλή ιδέα κατά τη βροχερή περίοδο), ενώ πρέπει να φτάσει κοντά στη Σομαλία. Τα τελευταία χρόνια υπήρχαν στην περιοχή κάποια προβλήματα ασφαλείας, που άδειασαν το νησί από τους τουρίστες και το έκαναν ακόμη πιο ελκυστικό για ‘μας! Το Lamu είναι ένα μικρό νησάκι στον Ινδικό Ωκεανό, όπου το μοναδικό μέσο μεταφοράς είναι τα γαϊδουράκια. Περίπου τρεις χιλιάδες απ’ αυτά ζουν εκεί! Τα κοραλλένια σπίτια φυλάσσονται από περίτεχνες, ξυλόγλυπτες πόρτες, ενώ τα στενά της παλιάς πόλης σχηματίζουν έναν πραγματικό λαβύρινθο. Αυτό είναι ένα από τα αυθεντικότερα δείγματα του Σουαχίλι πολιτισμού. Εκτός αυτών, όταν κανείς απολαμβάνει ήσυχα το δείπνο του με θαλασσινά δίπλα στα κύματα, υπό το απαλό φως ενός κεριού, η ατμόσφαιρα γίνεται ιδιαίτερα εξωτική…
Το Lamu είναι ένα μικρό νησάκι στον Ινδικό Ωκεανό, γεμάτο γαϊδουράκια, κοραλλένια σπίτια με περίτεχνες, ξυλόγλυπτες πόρτες και φιλικούς μουσουλμάνους που περπατούν στο λαβύρινθο της παλιάς πόλης.
Θα έμενα ευχαρίστως πολύ περισσότερο στην Κένυα, αλλά η ημερομηνία λήξης της βίζας μου πλησίαζε… Επέστρεψα στο Ναϊρόμπι, τακτοποίησα τ’ απαραίτητα έγγραφα κι ετοίμασα τη μοτοσυκλέτα μου για μια δύσβατη και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα διαδρομή που σχεδίαζα εδώ και καιρό. Ήθελα να φτάσω στην Αιθιοπία μέσω της απομακρυσμένης περιοχής γύρω από τη Λίμνη Turkana. Πρόσφατες ανακαλύψεις ανθρωπόμορφων κρανίων που έγιναν εκεί, ηλικίας εκατομμυρίων ετών, αποκαλύπτουν χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με την ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτή είναι μια από τις περιοχές όπου το ανθρώπινο γένος ξεκίνησε την ιστορία του. Σήμερα, όμως, αποτελεί έναν απομακρυσμένο κι αφιλόξενο τόπο, όπου ελάχιστες φυλές καταφέρνουν να επιβιώσουν.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα των εκτός δρόμου παιχνιδιών κατά τη βροχερή περίοδο…
Πρώτα απόλαυσα τη διαμονή μου σ’ ένα μικρό, πανέμορφο, ξύλινο σπιτάκι δίπλα σ’ ένα ρυάκι στο Naro Moru, στους πρόποδες του Όρους Κένυα (5.199 μ.). Η βουνοκορφή είναι ιδιαίτερα ντροπαλή και συνήθως κρύβεται πίσω από τα σύννεφα. Έτσι δεν είχα την ευκαιρία να τη δω. Μετά το Isiolo, άφησα πίσω μου την άσφαλτο κι ήξερα πως δε θα ξαναντικρίσω αυτό το βαρετό πράγμα στην Κένυα!
Στα βουνά γύρω απ’ το Maralal απόλαυσα μια από τις πιο γραφικές διαδρομές που ‘χω κάνει!
Η περιοχή γύρω απ’ το Maralal έγινε η αγαπημένη μου σ’ αυτήν τη διαδρομή και μια απ’ τις πιο όμορφες όπου έχω οδηγήσει! Βρισκόμουν σε καταπράσινα οροπέδια στα 2.000 μέτρα υψόμετρο. Η θέα ήταν αποστομωτική! Η φυλή Samburu δίνει χρώμα στο τοπίο, με τα τεράστια περιδέραια στολισμένα με πολύχρωμες χάντρες, που φορούν οι γυναίκες. Οι άντρες βόσκουν τα κοπάδια αγελάδων, κατσικιών ή καμηλών κρατώντας το ακόντιό τους κι έχοντας ένα μεγάλο μαχαίρι στη ζώνη τους. Οι λοβοί των αυτιών τους έχουν τεράστιες, ξεχειλωμένες τρύπες, όπου φορούν μεγάλα, άσπρα σκουλαρίκια. Μερικοί έχουν μια λεπτή, χρυσαφί αλυσίδα που πάει από το ένα αυτί μέχρι το άλλο περνώντας από το σαγόνι.
Η περιοχή κατοικείται από τη φυλή Samburu κι οι γυναίκες φορούν αυτά τα τεράστια περιδέραια στολισμένα με πολύχρωμες χάντρες.
Η διαδρομή βόρεια προς το Barsaloi, το Baragoi και το South Horr παραμένει ορεινή, οπότε ο καιρός δεν είναι ιδιαίτερα ζεστός. Κάθε βράδυ κατασκήνωνα σε όμορφα τοπία απολαμβάνοντας την πανσέληνο! Πλησιάζοντας στο Loyangalani, το τοπίο άλλαξε… Κατέβηκα στα 400 μέτρα υψόμετρο και η βλάστηση σχεδόν εξαφανίστηκε. Το τοπίο ήταν γεμάτο ηφαιστειακά πετρώματα. Μερικά κομμάτια της διαδρομής ήταν δύσβατα, αλλά σηκωνόμουν όρθιος στη μοτοσυκλέτα κι οδηγώντας αργά και σταθερά, πήγαινα μια χαρά. Τελικά, απόλαυσα ιδιαίτερα αυτή την απομακρυσμένη διαδρομή! Η μόνη μου ανησυχία ήταν η διαθεσιμότητα του νερού σ’ αυτή την άνυδρη περιοχή. Δυο φορές χρειάστηκε να επιστρατεύσω το δίλιτρο παγούρι που κουβαλώ για ώρα ανάγκης. Ελάχιστες φορές το ‘χω χρησιμοποιήσει κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου.
Όταν αντικρίζει κανείς για πρώτη φορά τη Λίμνη Turkana, μετά από μέρες σκληρής εκτός δρόμου οδήγησης, είναι μοναδική η αίσθηση…
Ένα πρωί που κατασκήνωνα δίπλα σε μια ξεραμένη κοίτη ποταμού, προσπάθησα να ξεκινήσω τη μοτοσυκλέτα μου, αλλά διαπίστωσα πως η μπαταρία είχε αδειάσει. Μετά από αρκετές δοκιμές τις επόμενες μέρες, κατάλαβα πως είχαν καεί τα πηνία. Πρώτη φορά μου συνέβαινε αυτό, αλλά είναι αναμενόμενο για μια μοτοσυκλέτα είκοσι χρονών που έχει καλύψει πολύ περισσότερα από εκατό χιλιάδες χιλιόμετρα. Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που φαινόταν πόσο σοφή επιλογή ήταν η ύπαρξη μανιβέλας στο XR μου. Βρισκόμουν σ’ ένα αμμώδες μέρος στη μέση του πουθενά και θα ήταν σχεδόν αδύνατον να βάλω μπρος τη μοτοσυκλέτα μου σπρώχνοντάς την. Με τη μανιβέλα, όμως, ήταν πανεύκολο! Ο κινητήρας λειτουργούσε άψογα, οπότε το μόνο πρόβλημα ήταν πως τον επόμενο μήνα ξεκινούσα τον κινητήρα με τη μανιβέλα, μέχρι να παραλάβω άλλα πηνία από την Ελλάδα.
Συνήθως κατασκήνωνα δίπλα σε ξεραμένες κοίτες ποταμών, αφού εκεί ήταν η μόνη μου ευκαιρία να βρω ένα μέρος χωρίς πέτρες!
Εφτά μέρες αφού έφυγα απ’ το Ναϊρόμπι, έφτασα στο Ileret, στα σύνορα με την Αιθιοπία. Δεν υπάρχει συνοριακός σταθμός εκεί, οπότε είχα διευθετήσει τα έγγραφά μου στην πρωτεύουσα. Τελικά τα κατάφερα! Ήξερα πως δε θα ‘ταν εύκολο, αλλά είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και σίγουρα αυτή ήταν μια από τις διαδρομές που θα θυμάμαι. Αυτό είναι ένα από τα πιο αυθεντικά και περιπετειώδη κομμάτια της Αφρικής και χαίρομαι που είχα την ευκαιρία να το εξερευνήσω…
Το τοπίο γύρω από τη Λίμνη Turkana είναι γεμάτο ηφαιστειακά πετρώματα…
Μετά από ένα εντυπωσιακό ηλιοβασίλεμα πάνω από τη θρυλική Λίμνη Turkana, το δίμηνο ταξίδι μου στην Κένυα έφτασε στη δύση του. Για κάποιο λόγο, αυτή η χώρα ήταν μια από τις χώρες όπου ένιωθα σα στο σπίτι μου… Ίσως να ήταν λόγω των καλών φίλων που έκανα, ίσως λόγω των ποικιλόμορφων τοπίων και σίγουρα λόγω της χαλαρής ατμόσφαιρας!
Η απομακρυσμένη διαδρομή δίπλα στη Λίμνη Turkana αποτελεί ένα από τα πιο αυθεντικά και περιπετειώδη κομμάτια της Αφρικής και χαίρομαι που είχα την ευκαιρία να το εξερευνήσω…
Μπορείτε να δείτε το χάρτη με περισσότερες φωτογραφίες και ανταποκρίσεις στο: Live Trip Traveller
Posted on 12 January 2016 by madnomad
Όταν έμπαινα στην Κένυα από τους χωματόδρομους που περιβάλλουν το Εθνικό Πάρκο του Όρους Elgon, μια αχανής και ποικιλόμορφη χώρα εκτεινόταν μπροστά μου… Έφτασα μέχρι τη Λίμνη Βικτώρια, όπου με φιλοξένησε ο Dennis σ’ ένα παραλίμνιο χωριό. Αφού είδα τους ντόπιους ψαράδες, οδήγησα ανάμεσα στις γραφικές φυτείες τσαγιού στην περιοχή του Kericho.
Ένας από τους τρόπους με τους οποίους οι αποικιοκράτες πλούτισαν, ήταν οι περίφημες φυτείες τσαγιού της Κένυας.
Όταν σουρούπωσε, έφτασα στη Λίμνη Naivasha. Ο Andrew, ένας ντόπιος μοτοσυκλετιστής, φρόντισε να κάνει τη διαμονή μου ξεχωριστή… Πρώτα με πήγε για εντούρο και με ξενάγησε στα γεωθερμικά εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρισμού, που αφθονούν στην περιοχή. Εδώ και δεκαετίες παράγουν τεράστιες ποσότητες ενέργειας χρησιμοποιώντας τον ατμό που βγαίνει από το έδαφος. Το απόγευμα πήραμε μια βάρκα με τους φίλους του κι απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα από τη λίμνη. Σταματήσαμε σε μια απομακρυσμένη γωνιά της ακτής κι ύστερα ήταν ώρα ν’ απολαύσουμε τη βραδιά όπως κάνουν οι λευκοί Κενυάτες… Ανάψαμε φωτιά, ψήσαμε και λέγαμε ιστορίες κάτω από τον έναστρο αφρικανικό ουρανό!
Σ’ αυτό το μέρος με πήγε ο Andrew για εντούρο γύρω από τη Λίμνη Naivasha… Ήταν κάπως ζόρικη κατάβαση για τη μοτοσυκλέτα μου!
Ήταν ώρα να μπω στο χαοτικό Ναϊρόμπι, που είναι γνωστό και ως Nairobbery λόγω της κακής φήμης του για εγκληματικότητα… Εκεί είχα την ευκαιρία να βιώσω τη μεγάλη ζωή των Κενυατών που ζουν στα προάστια, σε βίλες με περιποιημένους κήπους, που φροντίζονται από οικιακούς βοηθούς και φυσικά, έχουν ελκυστικές πισίνες. Είχα, επίσης, την ευκαιρία να βιώσω την άλλη πλευρά του Ναϊρόμπι, αυτή που βιώνουν οι περισσότεροι Κενυάτες. Φιλοξενήθηκα στο ορθόδοξο κολλέγιο της πόλης, που βρίσκεται σε μια παραγκούπολη. Οι κάτοικοι είναι φιλικοί κι όλα βαίνουν καλώς κατά τη διάρκεια της ημέρας. Όταν, όμως, πέσει το σκοτάδι, η άλλη όψη του Nairobbery κάνει την εμφάνισή της… Κανείς δε θέλει να βρίσκεται στους δρόμους εκείνες τις ώρες.
Αυτό είναι το ένα μόνο από τα γήπεδα γκολφ του Ναϊρόμπι, που προορίζονται για τους ευκατάστατους Κενυάτες.
Έχοντας δει απογοητευμένος τις απάτες των ορθόδοξων μητροπόλεων σε γειτονικές χώρες, έμεινα έκπληκτος όταν διαπίστωσα πως η ορθόδοξη ιεραποστολή της Κένυας είναι διαφορετική! Περίπου τετρακόσια σχολεία λειτουργούν σ’ όλη τη χώρα χάρη στην ιεραποστολή αυτή, ακόμη και στην απομακρυσμένη περιοχή της Λίμνης Turkana. Επίσης, ανοίγουν πηγάδια για να προσφέρουν καθαρό, πόσιμο νερό στις απομακρυσμένες κοινότητες της Κένυας. Βρισκόμουν εκεί κατά τη διάρκεια κάποιων σεμιναρίων, οπότε γνώρισα δεκάδες Αφρικανούς ιερείς, που έρχονταν απ’ όλη την Ανατολική Αφρική. Εντυπωσιάστηκα από την αφοσίωση ορισμένων. Κάποιοι, μάλιστα, μιλούσαν κι ελληνικά, αφού είχαν σπουδάσει στην Ελλάδα.
Ένα από τα τετρακόσια σχολεία που λειτουργούν χάρη στην εντυπωσιακή ορθόδοξη ιεραποστολή της Κένυας.
Ήταν ώρα να εξερευνήσω τα υψίπεδα, αλλά και τα παράλια της Κένυας κι είχα υπέροχη παρέα μαζί μου… Η Roos είναι μια Ολλανδέζα που εργάζεται ως εθελόντρια στη Ρουάντα τα τρία τελευταία χρόνια. Με είχε φιλοξενήσει εκεί κι ύστερα ήρθε στην Κένυα για να ταξιδέψουμε μαζί για τρεις ‘βδομάδες! Ξεκινήσαμε με την απόκοσμη Λίμνη Baringo, που είναι γεμάτη κροκόδειλους και ιπποπόταμους. Παρόλ’ αυτά, οι ντόπιοι διοργανώνουν ετήσιους κολυμβητικούς αγώνες! Λεν πως γνωρίζονται με τους κροκόδειλους, ούτως ή άλλως!
Η Roos με είχε φιλοξενήσει στη Ρουάντα κι ύστερα ήρθε στην Κένυα για να ταξιδέψουμε μαζί για τρεις ‘βδομάδες!
Ήταν ώρα ν’ ανέβουμε στο Nyahururu, στα 2.350 μέτρα. Εκεί απολαύσαμε το δροσερό κλίμα, αλλά και τους εντυπωσιακούς Καταρράκτες του Thomson. Κατόπιν, αφήσαμε πίσω μας τα υψίπεδα και ξεκινήσαμε προς τη Mombasa. Καθώς πλησιάζαμε τα παράλια, ο καιρός γινόταν όλο και πιο ζεστός. Λατρέψαμε αμέσως τη χαλαρή ατμόσφαιρα εκεί, τους φιλικούς μουσουλμάνους και τον ενδιαφέρων πολιτισμό των Σουαχίλι! Το αγαπημένο μας μέρος στη Mombasa ήταν κάποια παγκάκια κοντά στο πορτογαλικό Φρούριο του Ιησού, που χτίστηκε το 1593. Πίναμε το τσάι μας ή τον καφέ με τα μπαχαρικά και καθόμασταν πάνω από τον ωκεανό ν’ απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα, καθώς τα λέγαμε με τους φιλικούς ντόπιους, που κάθε απόγευμα μαζεύονται εκεί για να συναντήσουν τους φίλους τους και να τα πουν.
Σ’ αυτό το μέρος μαζεύονται οι ντόπιοι μουσουλμάνοι κάθε απόγευμα, για ν’ απολαύσουν το ηλιοβασίλεμα πάνω απ’ τον ωκεανό πίνοντας τσάι ή καφέ με μπαχαρικά…
Αν κανείς θέλει να δει κοράλλια σ’ αυτά τα μέρη, ούτε καν που χρειάζεται καταδυτικό εξοπλισμό… Μια μάσκα αρκεί! Το Θαλάσσιο Πάρκο της Mombasa προσφέρεται γι’ αυτόν το σκοπό, όπως κι η περιοχή γύρω απ’ το Νησί Wasini. Αυτό είναι ένα μικρό νησάκι χωρίς αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, ηλεκτρισμό ή τρεχούμενο νερό. Έχει μόνο παλιά ερείπια των Σουαχίλι, σπίτια χτισμένα από κοράλλια και λιγοστούς μουσουλμάνους που ζουν εκεί.
Ούτε καν που χρειάζεται καταδυτικός εξοπλισμός για να δει κανείς κοράλλια και πολύχρωμα ψάρια στα παράλια της Κένυας… Μια μάσκα αρκεί ;-)
Στα νότια της Mombasa, συναντήσαμε τυχαία τους ανθρώπους της Motor Safaris, μιας ενδιαφέρουσας εταιρείας που οργανώνει καταπληκτικές εκδρομές με μοτοσυκλέτες στην Ανατολική Αφρική! Είχαμε τη χαρά να είμαστε φιλοξενούμενοι τους για δυο μέρες στο πολυτελέςSawa Sawa Beach House, που βρίσκεται ακριβώς μπροστά στην αμμουδιά. Επισκεφτήκαμε την περιβόητη και τουριστική Παραλία Diani, αλλά η αγαπημένη μας ήταν η γειτονική Tiwi. Εκεί βρήκαμε ένα από τα ομορφότερα παραλιακά μέρη όπου έχω ποτέ κατασκηνώσει!
Είχαμε τη χαρά να γνωρίσουμε τους ανθρώπους της Motor Safaris, μιας ενδιαφέρουσας εταιρείας που οργανώνει καταπληκτικές εκδρομές με μοτοσυκλέτες στην Ανατολική Αφρική!
Η εξερεύνηση της βόρειας ακτής ήταν κι αυτή μαγευτική… Μέσω κάποιων χωματόδρομων, φτάσαμε σε απομακρυσμένες περιοχές της ακτογραμμής, όπου η θέα ήταν αποστομωτική! Κάναμε μια στάση στο χωριό Takaungu, όπου ο ποταμός χύνεται στον αχανή Ινδικό Ωκεανό. Η παραλία του Watamu είναι γραφική, ενώ η παράκτια πόλη του Malindi έχει ενδιαφέρον. Ωστόσο, το σπουδαιότερο θέλγητρο για ‘μας στη βόρεια ακτή ήταν το Νησί Lamu…
Εξερευνώντας τους χωματόδρομους της βόρειας ακτής, βρήκαμε την περιοχή Vuma Cliffs, ένα απομακρυσμένο κι εντυπωσιακό κομμάτι της ακτογραμμής!
Δεν είναι εύκολο να προσεγγίσει κανείς το Lamu, αφού πρέπει να οδηγεί για ώρες σε χωματόδρομους (που δεν είναι καλή ιδέα κατά τη βροχερή περίοδο), ενώ πρέπει να φτάσει κοντά στη Σομαλία. Τα τελευταία χρόνια υπήρχαν στην περιοχή κάποια προβλήματα ασφαλείας, που άδειασαν το νησί από τους τουρίστες και το έκαναν ακόμη πιο ελκυστικό για ‘μας! Το Lamu είναι ένα μικρό νησάκι στον Ινδικό Ωκεανό, όπου το μοναδικό μέσο μεταφοράς είναι τα γαϊδουράκια. Περίπου τρεις χιλιάδες απ’ αυτά ζουν εκεί! Τα κοραλλένια σπίτια φυλάσσονται από περίτεχνες, ξυλόγλυπτες πόρτες, ενώ τα στενά της παλιάς πόλης σχηματίζουν έναν πραγματικό λαβύρινθο. Αυτό είναι ένα από τα αυθεντικότερα δείγματα του Σουαχίλι πολιτισμού. Εκτός αυτών, όταν κανείς απολαμβάνει ήσυχα το δείπνο του με θαλασσινά δίπλα στα κύματα, υπό το απαλό φως ενός κεριού, η ατμόσφαιρα γίνεται ιδιαίτερα εξωτική…
Το Lamu είναι ένα μικρό νησάκι στον Ινδικό Ωκεανό, γεμάτο γαϊδουράκια, κοραλλένια σπίτια με περίτεχνες, ξυλόγλυπτες πόρτες και φιλικούς μουσουλμάνους που περπατούν στο λαβύρινθο της παλιάς πόλης.
Θα έμενα ευχαρίστως πολύ περισσότερο στην Κένυα, αλλά η ημερομηνία λήξης της βίζας μου πλησίαζε… Επέστρεψα στο Ναϊρόμπι, τακτοποίησα τ’ απαραίτητα έγγραφα κι ετοίμασα τη μοτοσυκλέτα μου για μια δύσβατη και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα διαδρομή που σχεδίαζα εδώ και καιρό. Ήθελα να φτάσω στην Αιθιοπία μέσω της απομακρυσμένης περιοχής γύρω από τη Λίμνη Turkana. Πρόσφατες ανακαλύψεις ανθρωπόμορφων κρανίων που έγιναν εκεί, ηλικίας εκατομμυρίων ετών, αποκαλύπτουν χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με την ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτή είναι μια από τις περιοχές όπου το ανθρώπινο γένος ξεκίνησε την ιστορία του. Σήμερα, όμως, αποτελεί έναν απομακρυσμένο κι αφιλόξενο τόπο, όπου ελάχιστες φυλές καταφέρνουν να επιβιώσουν.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα των εκτός δρόμου παιχνιδιών κατά τη βροχερή περίοδο…
Πρώτα απόλαυσα τη διαμονή μου σ’ ένα μικρό, πανέμορφο, ξύλινο σπιτάκι δίπλα σ’ ένα ρυάκι στο Naro Moru, στους πρόποδες του Όρους Κένυα (5.199 μ.). Η βουνοκορφή είναι ιδιαίτερα ντροπαλή και συνήθως κρύβεται πίσω από τα σύννεφα. Έτσι δεν είχα την ευκαιρία να τη δω. Μετά το Isiolo, άφησα πίσω μου την άσφαλτο κι ήξερα πως δε θα ξαναντικρίσω αυτό το βαρετό πράγμα στην Κένυα!
Στα βουνά γύρω απ’ το Maralal απόλαυσα μια από τις πιο γραφικές διαδρομές που ‘χω κάνει!
Η περιοχή γύρω απ’ το Maralal έγινε η αγαπημένη μου σ’ αυτήν τη διαδρομή και μια απ’ τις πιο όμορφες όπου έχω οδηγήσει! Βρισκόμουν σε καταπράσινα οροπέδια στα 2.000 μέτρα υψόμετρο. Η θέα ήταν αποστομωτική! Η φυλή Samburu δίνει χρώμα στο τοπίο, με τα τεράστια περιδέραια στολισμένα με πολύχρωμες χάντρες, που φορούν οι γυναίκες. Οι άντρες βόσκουν τα κοπάδια αγελάδων, κατσικιών ή καμηλών κρατώντας το ακόντιό τους κι έχοντας ένα μεγάλο μαχαίρι στη ζώνη τους. Οι λοβοί των αυτιών τους έχουν τεράστιες, ξεχειλωμένες τρύπες, όπου φορούν μεγάλα, άσπρα σκουλαρίκια. Μερικοί έχουν μια λεπτή, χρυσαφί αλυσίδα που πάει από το ένα αυτί μέχρι το άλλο περνώντας από το σαγόνι.
Η περιοχή κατοικείται από τη φυλή Samburu κι οι γυναίκες φορούν αυτά τα τεράστια περιδέραια στολισμένα με πολύχρωμες χάντρες.
Η διαδρομή βόρεια προς το Barsaloi, το Baragoi και το South Horr παραμένει ορεινή, οπότε ο καιρός δεν είναι ιδιαίτερα ζεστός. Κάθε βράδυ κατασκήνωνα σε όμορφα τοπία απολαμβάνοντας την πανσέληνο! Πλησιάζοντας στο Loyangalani, το τοπίο άλλαξε… Κατέβηκα στα 400 μέτρα υψόμετρο και η βλάστηση σχεδόν εξαφανίστηκε. Το τοπίο ήταν γεμάτο ηφαιστειακά πετρώματα. Μερικά κομμάτια της διαδρομής ήταν δύσβατα, αλλά σηκωνόμουν όρθιος στη μοτοσυκλέτα κι οδηγώντας αργά και σταθερά, πήγαινα μια χαρά. Τελικά, απόλαυσα ιδιαίτερα αυτή την απομακρυσμένη διαδρομή! Η μόνη μου ανησυχία ήταν η διαθεσιμότητα του νερού σ’ αυτή την άνυδρη περιοχή. Δυο φορές χρειάστηκε να επιστρατεύσω το δίλιτρο παγούρι που κουβαλώ για ώρα ανάγκης. Ελάχιστες φορές το ‘χω χρησιμοποιήσει κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου.
Όταν αντικρίζει κανείς για πρώτη φορά τη Λίμνη Turkana, μετά από μέρες σκληρής εκτός δρόμου οδήγησης, είναι μοναδική η αίσθηση…
Ένα πρωί που κατασκήνωνα δίπλα σε μια ξεραμένη κοίτη ποταμού, προσπάθησα να ξεκινήσω τη μοτοσυκλέτα μου, αλλά διαπίστωσα πως η μπαταρία είχε αδειάσει. Μετά από αρκετές δοκιμές τις επόμενες μέρες, κατάλαβα πως είχαν καεί τα πηνία. Πρώτη φορά μου συνέβαινε αυτό, αλλά είναι αναμενόμενο για μια μοτοσυκλέτα είκοσι χρονών που έχει καλύψει πολύ περισσότερα από εκατό χιλιάδες χιλιόμετρα. Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που φαινόταν πόσο σοφή επιλογή ήταν η ύπαρξη μανιβέλας στο XR μου. Βρισκόμουν σ’ ένα αμμώδες μέρος στη μέση του πουθενά και θα ήταν σχεδόν αδύνατον να βάλω μπρος τη μοτοσυκλέτα μου σπρώχνοντάς την. Με τη μανιβέλα, όμως, ήταν πανεύκολο! Ο κινητήρας λειτουργούσε άψογα, οπότε το μόνο πρόβλημα ήταν πως τον επόμενο μήνα ξεκινούσα τον κινητήρα με τη μανιβέλα, μέχρι να παραλάβω άλλα πηνία από την Ελλάδα.
Συνήθως κατασκήνωνα δίπλα σε ξεραμένες κοίτες ποταμών, αφού εκεί ήταν η μόνη μου ευκαιρία να βρω ένα μέρος χωρίς πέτρες!
Εφτά μέρες αφού έφυγα απ’ το Ναϊρόμπι, έφτασα στο Ileret, στα σύνορα με την Αιθιοπία. Δεν υπάρχει συνοριακός σταθμός εκεί, οπότε είχα διευθετήσει τα έγγραφά μου στην πρωτεύουσα. Τελικά τα κατάφερα! Ήξερα πως δε θα ‘ταν εύκολο, αλλά είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και σίγουρα αυτή ήταν μια από τις διαδρομές που θα θυμάμαι. Αυτό είναι ένα από τα πιο αυθεντικά και περιπετειώδη κομμάτια της Αφρικής και χαίρομαι που είχα την ευκαιρία να το εξερευνήσω…
Το τοπίο γύρω από τη Λίμνη Turkana είναι γεμάτο ηφαιστειακά πετρώματα…
Μετά από ένα εντυπωσιακό ηλιοβασίλεμα πάνω από τη θρυλική Λίμνη Turkana, το δίμηνο ταξίδι μου στην Κένυα έφτασε στη δύση του. Για κάποιο λόγο, αυτή η χώρα ήταν μια από τις χώρες όπου ένιωθα σα στο σπίτι μου… Ίσως να ήταν λόγω των καλών φίλων που έκανα, ίσως λόγω των ποικιλόμορφων τοπίων και σίγουρα λόγω της χαλαρής ατμόσφαιρας!
Η απομακρυσμένη διαδρομή δίπλα στη Λίμνη Turkana αποτελεί ένα από τα πιο αυθεντικά και περιπετειώδη κομμάτια της Αφρικής και χαίρομαι που είχα την ευκαιρία να το εξερευνήσω…
Μπορείτε να δείτε το χάρτη με περισσότερες φωτογραφίες και ανταποκρίσεις στο: Live Trip Traveller
paschalis
gone4riding
Ο συντοπιτης μας σε αλλη μια αναποκριση απο τη Μαυρη Ηπειρο γεμιζει με ενα μοναδικο πινελο χρωματα τις σελιδες του advride.
Πλησιαζει σιγα σιγα στα πατρια εδαφη και μου φαινεται σαν χθες η τελευταια κουβεντα στο Λευκο Πυργο.
Η Αιθιοπία φημίζεται για τη μοναδική της κουλτούρα, που δε θυμίζει ούτε την υπόλοιπη Ανατολική Αφρική ούτε τη Βόρεια Αφρική ούτε κάτι άλλο. Αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο. Είναι η μόνη αφρικανική χώρα που ουσιαστικά δεν έχει αποικιοκρατηθεί ποτέ, παρόλο που η Ιταλία έκανε κάποιες προσπάθειες. Είναι, επίσης, μια χώρα με βαθιά ιστορία στην ορθοδοξία. Στο μεγαλύτερο μέρος της Υποσαχάριας Αφρικής, ο χριστιανισμός έφτασε τους τελευταίους αιώνες με τον ερχομό των ιεραποστόλων και των αποικιοκρατών. Η Αιθιοπία, ωστόσο, θεωρείται πως είναι η δεύτερη χώρα στον κόσμο, μετά την Αρμενία, που υιοθέτησε το χριστιανισμό ως θρησκεία του κράτους!
Ορθόδοξη λειτουργία στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Γεωργίου της Addis Ababa
Η Αιθιοπία, επίσης, έχει τη φήμη μιας δύσκολης χώρας για να περιηγηθεί κανείς, ειδικά με το δικό του όχημα. Πολλοί είναι εκείνοι που δεν είναι φιλικοί, ενώ οι παρενοχλήσεις είναι περισσότερες απ’ όσες ο μέσος επισκέπτης θ’ ανεχόταν. Παιδιά σ’ όλη τη χώρα πετούν πέτρες σε διερχόμενα οχήματα, ενώ οι δρόμοι είναι γεμάτοι ζώα, κόσμο, ποδηλάτες και κάρα. Η Αιθιοπία είναι ιδιαίτερη ακόμη και σ’ αυτόν τον τομέα… Οι άνθρωποι και τα ζώα δεν περπατούν στην άκρη του δρόμου, όπως συμβαίνει στις περισσότερες χώρες. Αν υπάρχουν πέντε αγελάδες, για παράδειγμα, περπατούν η μια δίπλα στην άλλη έτσι, ώστε να κλείνουν το δρόμο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι οδηγοί ν’ αναγκάζονται ξαφνικά να σταματούν κάθε λίγα χιλιόμετρα, ακόμη και στις «εθνικές οδούς», που είναι γεμάτες από χιλιάδες ζώα.
Εδώ και αιώνες έτσι φτιάχνεται κατά παράδοση ο αυθεντικός αιθιοπικός καφές… χωρίς πρόσθετα, χωρίς συντηρητικά!
Εδώ που τα λέμε, έχουν το συμφέρον τους οι «ιδιοκτήτες» των ζώων. Ο κανονισμός στην Αιθιοπία ορίζει πως πάντα φταιν οι οδηγοί για ένα ατύχημα, άσχετα αν ήταν δικό τους το σφάλμα ή όχι. Εκτός αυτού, οι «ιδιοκτήτες» των ζώων απαιτούν από τους οδηγούς γερές αποζημιώσεις όχι μόνο για το ζώο που σκοτώθηκε, αλλά και γι’ αυτά που θα γεννιούνταν στο μέλλον από αυτό! Όπως καταλαβαίνετε, ειδικά στην Αιθιοπία επιβάλλεται να οδηγεί κανείς πολύ προσεκτικά και αργά.
Τα τατουάζ αποτελούν αρχαία παράδοση στην Αιθιοπία. Συνήθως τα κάνουν χριστιανές για να δείξουν την πίστη τους.
Η Κωνσταντίνα Χάμου, μια φίλη από την Ελλάδα, ήρθε να ταξιδέψουμε μαζί για τρεις μήνες στην Αιθιοπία και το Σουδάν, δικάβαλο στον ταπεινό Μπαομπάμπη! Η μοτοσυκλέτα μου γι’ άλλη μια φορά έμοιαζε με φορτηγό. Το συνολικό της βάρος με τόσα μπαγκάζια και τους δυο μας επάνω της ξεπερνούσε τα 350 κιλά! Αφού δε διαλύθηκε μετά από 10.000 χιλιόμετρα σε τέτοιες συνθήκες, σημαίνει πως έχει φτιαχτεί σωστά
Η Κωνσταντίνα Χάμου, μια φίλη από την Ελλάδα, ήρθε να ταξιδέψουμε μαζί για τρεις μήνες στην Αιθιοπία και το Σουδάν, δικάβαλο στον ταπεινό Μπαομπάμπη!
Στη νοτιοδυτική εσχατιά της Αιθιοπίας, στην Κοιλάδα του Ποταμού Omo, ζουν αρχαίες φυλές μ’ έναν τρόπο που ελάχιστα έχει αλλάξει ανά τους αιώνες… Οι Χάμερ, οι Μούρσι, οι Κάρο, οι Μπάννα και άλλες φυλές διατηρούν καθεμιά τις δικές της παραδόσεις. Η επίσκεψη σ’ ένα παζάρι όπου κάθε ‘βδομάδα μαζεύονται διάφορες φυλές είναι μια πολύχρωμη και ζωηρή εμπειρία!
Μέλη της φυλής Χάμερ συγκεντρώνονται στο Turmi κάθε ‘βδομάδα για να πουλήσουν τα λαχανικά τους, σιτηρά, καπνά, βαμβάκι ή ξυλεία.
Τα χωριά της περιοχής του Konso έχουν χαρακτηριστεί από την UNESCO ως μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς λόγω της ιδιαίτερης κουλτούρας, των παραδόσεων και της αρχιτεκτονικής τους. Οι πολύπλοκες τελετές για τους νεκρούς παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Στην περιοχή αυτή φτιάχνουν τοτέμ (waga) για να μνημονεύσουν τους φυλάρχους, ήρωες του χωριού, τις οικογένειές τους και τους εχθρούς ή τ’ άγρια ζώα που έχουν σκοτώσει.
Το Busso είναι ένα από τα χωριά της περιοχής του Konso. Φαίνεται ιδιαίτερα γραφικό με το κοινοτικό του στέκι και τα τοτέμ που μνημονεύουν φυλάρχους και ήρωες του χωριού.
Δυστυχώς στο χωριό Gesergio γίναμε κι εμείς μάρτυρες της επιθετικότητας των χωρικών του Konso. Κάποιοι έφηβοι, που απογοητεύτηκαν επειδή δεν τους δώσαμε πολλά λεφτά ή στυλό, μας περίμεναν έχοντας κλείσει τον κεντρικό χωματόδρομο του χωριού κρατώντας μεγάλες πέτρες στα χέρια. Ήξερα τι θα συνέβαινε… Ακόμη και στον ταξιδιωτικό μου οδηγό, που ευτυχώς μου προμήθευσε το Travel Bookstore, αναφερόταν πως το ίδιο είχε συμβεί και στο συγγραφέα πριν χρόνια, όταν αυτός κι οι φίλοι του δεν είχαν μοιράσει «αρκετά» χρήματα.
Οδηγούσα τη μοτοσυκλέτα μου έναν ολόκληρο μήνα με καμένα πηνία, μέχρι να έρθουν άλλα από την Ελλάδα!
Καθώς πλησίαζα αργά και προσεκτικά, είδα τους νεαρούς να προσπαθούν να χτυπήσουν με τις πέτρες εμάς και τη μοτοσυκλέτα. Φυσικά, φορούσαμε κράνη. Ευτυχώς όταν άνοιξαν λίγο χώρο, γκάζωσα αμέσως και γλιτώσαμε! Στους καθρέφτες έβλεπα τις πέτρες να εκσφενδονίζονται βροχή πίσω μας. Κάποια χτύπησε τη μοτοσυκλέτα, αλλά ευτυχώς καμιά δε χτύπησε εμάς.
Πανέμορφα αιθιοπικά βουνά!
Ανυπομονούσα ν’ ανέβω στα βουνά, που αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της Αιθιοπίας. Πρώτα επισκεφτήκαμε τα πυκνά και υγρά δάση στην περιοχή του Dorze. Οι καλύβες εκεί κατασκευάζονται κατά παράδοση από βέργες, πλεγμένο μπαμπού και φύλλα μπανανιάς. Μοιάζουν με τεράστια μελίσσια. Το κλίμα είναι αρκετά κρύο, οπότε τα ζώα κοιμούνται μέσα στις καλύβες για να παίζουν το ρόλο της κεντρικής θέρμανσης!
Οι καλύβες στην περιοχή του Dorze κατασκευάζονται κατά παράδοση από βέργες, πλεγμένο μπαμπού και φύλλα μπανανιάς.
Η βροχή μας κράτησε εκεί λιγάκι παραπάνω. Ήταν η ξηρή περίοδος, αλλά αυτήν τη χρονιά το φαινόμενο El Niño έφερε πολλές βροχές στην Ανατολική Αφρική. Σα να μην έφτανε αυτό, οι δυνατές καταιγίδες ακολουθήθηκαν από μια ακραία ξηρασία λόγω του φαινόμενου La Niña. Αυτό ήταν καταστροφικό για τους ανθρώπους που εξαρτώνται από τη γη για να ταΐσουν την οικογένειά τους. Στην Αιθιοπία αποκλειστικά υπολογίζεται πως γύρω στα δεκαπέντε εκατομμύρια άνθρωποι απειλούνται φέτος από την πείνα! Αυτό είναι ακόμη χειρότερο από το λιμό μεταξύ του 1983 και του 1985. Η κυβέρνηση προσπαθεί να βουλώσει τα στόματα και προσποιείται πως όλα βρίσκονται υπό έλεγχο. Αυτό, όμως, κάνει την κατάσταση ακόμη χειρότερη, αφού δε γνωστοποιείται πέρα από τις προβληματικές περιοχές. Λόγω αυτής της καταστολής, δε συνάντησα άτομα που να βοηθούν στην περιοχή. Ωστόσο, αν κάνετε μια αναζήτηση στο Google, θα βρείτε αρκετούς φιλανθρωπικούς οργανισμούς που δέχονται δωρεές γι’ αυτόν το σκοπό, όπως ο Concern.
Η αιθιοπική κουζίνα είναι μοναδική! Βασίζεται στην ιντζέρα, ένα φύλλο ψωμιού που φτιάχνεται από τεφ και συνοδεύεται από κρέας (μερικές φορές ωμό!), φακές, ρεβίθια, πατάτες, λαχανικά ή σαλάτα.
Το αγαπημένο μου μέρος στα νότια της Αιθιοπίας ήταν το Εθνικό Πάρκο των Όρων Bale. Εκεί απολαύσαμε ιππασία στα λιβάδια των υψιπέδων, που σφύζουν από άγρια ζώα: διάφορα είδη από αντιλόπες, φακόχοιρους κι άπλετους μπαμπουίνους. Μου είχε λείψει πολύ η ιππασία…
Παρακολουθώντας τ’ άγρια ζώα από τη ράχη ενός αλόγου! Αυτές οι αντιλόπες λέγονται “mountain nyala”.
Απολαύσαμε και μια βόλτα με το μεταλλικό μου άλογο. Διασχίσαμε το πυκνό Δάσος Harenna, ένα μοναδικό οικοσύστημα που έχει προσαρμοστεί στο συννεφιασμένο καιρό της περιοχής. Το πιο εντυπωσιακό, όμως, ήταν που ανεβήκαμε με τη μοτοσυκλέτα δικάβαλο στη δεύτερη ψηλότερη κορυφή της Αιθιοπίας, την Tullu Deemtu, στα 4.377 μέτρα. Είχε παγωνιά εκεί πάνω, οπότε φορέσαμε όλα μας τα ρούχα. Να ‘ναι καλά η REV’IT! με τον καταπληκτικό ρουχισμό της, που μας κράτησε ζεστούς ακόμη και σε τέτοιο υψόμετρο!
Τα Όρη Bale έγιναν το αγαπημένο μου μέρος στα νότια της Αιθιοπίας!
Κάναμε μια παράκαμψη (1.500 χιλιόμετρα μόνο) για να επισκεφτούμε και την Ανατολική Αιθιοπία. Η παλιά, ισλαμική πόλη της Harar είναι ιδιαίτερα γραφική και ατμοσφαιρική. Βρίσκεται σχετικά κοντά στην Ερυθρά Θάλασσα και τη σημερινή Σομαλιλάνδη και το Τζιμπουτί. Έτσι επί αιώνες αποτελούσε ένα σημαντικό σταθμό στο δρόμο των καραβανιών.
Η παλιά, ισλαμική πόλη της Harar βρίσκεται σχετικά κοντά στην Ερυθρά Θάλασσα κι αποτελούσε επί αιώνες σημαντικό σταθμό στο δρόμο των καραβανιών.
Εκεί λαμβάνει χώρα μια παράξενη παράδοση… Κάθε νύχτα ο κόσμος ταΐζει άγριες ύαινες με το χέρι! Αυτό ξεκίνησε για να μην επιτίθενται στα ζώα των χωρικών. Κατά τη διάρκεια του ετήσιου εορτασμού Ασούρα κρίνεται η τύχη της επόμενης χρονιάς. Αν οι ύαινες δε φαν, θεωρείται πως θα έρθουν συμφορές. Πρώτη φορά πλησίασα άγριες ύαινες τόσο κοντά! Αρχικά τις τάισα με το χέρι. Ύστερα έβαλα στο στόμα μου ένα κοντό ξυλάκι που είχε το κρέας στην άκρη. Γονάτισα και μια ύαινα πλησίασε στο στόμα μου… Δεν ήθελε να με φιλήσει! Άρπαξε το κρέας γρήγορα κι έφυγε. Αυτό φαινόταν τρελό! Έβλεπα τα μάτια από ένα σωρό ύαινες να γυαλίζουν στο σκοτάδι, αλλά δεν ήταν επιθετικές.
Λόγω μια παράξενης παράδοσης στη Harar, ο κόσμος ταΐζει άγριες ύαινες ακόμη και από στόμα σε στόμα! Το δοκίμασα κι εγώ ;-)
- See more at: http://madnomad.gr/main/ethiopia1/#sthash.GQ8xHosf.H9CLawK3.dpuf
Πλησιαζει σιγα σιγα στα πατρια εδαφη και μου φαινεται σαν χθες η τελευταια κουβεντα στο Λευκο Πυργο.
Η Αιθιοπία φημίζεται για τη μοναδική της κουλτούρα, που δε θυμίζει ούτε την υπόλοιπη Ανατολική Αφρική ούτε τη Βόρεια Αφρική ούτε κάτι άλλο. Αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο. Είναι η μόνη αφρικανική χώρα που ουσιαστικά δεν έχει αποικιοκρατηθεί ποτέ, παρόλο που η Ιταλία έκανε κάποιες προσπάθειες. Είναι, επίσης, μια χώρα με βαθιά ιστορία στην ορθοδοξία. Στο μεγαλύτερο μέρος της Υποσαχάριας Αφρικής, ο χριστιανισμός έφτασε τους τελευταίους αιώνες με τον ερχομό των ιεραποστόλων και των αποικιοκρατών. Η Αιθιοπία, ωστόσο, θεωρείται πως είναι η δεύτερη χώρα στον κόσμο, μετά την Αρμενία, που υιοθέτησε το χριστιανισμό ως θρησκεία του κράτους!
Ορθόδοξη λειτουργία στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Γεωργίου της Addis Ababa
Η Αιθιοπία, επίσης, έχει τη φήμη μιας δύσκολης χώρας για να περιηγηθεί κανείς, ειδικά με το δικό του όχημα. Πολλοί είναι εκείνοι που δεν είναι φιλικοί, ενώ οι παρενοχλήσεις είναι περισσότερες απ’ όσες ο μέσος επισκέπτης θ’ ανεχόταν. Παιδιά σ’ όλη τη χώρα πετούν πέτρες σε διερχόμενα οχήματα, ενώ οι δρόμοι είναι γεμάτοι ζώα, κόσμο, ποδηλάτες και κάρα. Η Αιθιοπία είναι ιδιαίτερη ακόμη και σ’ αυτόν τον τομέα… Οι άνθρωποι και τα ζώα δεν περπατούν στην άκρη του δρόμου, όπως συμβαίνει στις περισσότερες χώρες. Αν υπάρχουν πέντε αγελάδες, για παράδειγμα, περπατούν η μια δίπλα στην άλλη έτσι, ώστε να κλείνουν το δρόμο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι οδηγοί ν’ αναγκάζονται ξαφνικά να σταματούν κάθε λίγα χιλιόμετρα, ακόμη και στις «εθνικές οδούς», που είναι γεμάτες από χιλιάδες ζώα.
Εδώ και αιώνες έτσι φτιάχνεται κατά παράδοση ο αυθεντικός αιθιοπικός καφές… χωρίς πρόσθετα, χωρίς συντηρητικά!
Εδώ που τα λέμε, έχουν το συμφέρον τους οι «ιδιοκτήτες» των ζώων. Ο κανονισμός στην Αιθιοπία ορίζει πως πάντα φταιν οι οδηγοί για ένα ατύχημα, άσχετα αν ήταν δικό τους το σφάλμα ή όχι. Εκτός αυτού, οι «ιδιοκτήτες» των ζώων απαιτούν από τους οδηγούς γερές αποζημιώσεις όχι μόνο για το ζώο που σκοτώθηκε, αλλά και γι’ αυτά που θα γεννιούνταν στο μέλλον από αυτό! Όπως καταλαβαίνετε, ειδικά στην Αιθιοπία επιβάλλεται να οδηγεί κανείς πολύ προσεκτικά και αργά.
Τα τατουάζ αποτελούν αρχαία παράδοση στην Αιθιοπία. Συνήθως τα κάνουν χριστιανές για να δείξουν την πίστη τους.
Η Κωνσταντίνα Χάμου, μια φίλη από την Ελλάδα, ήρθε να ταξιδέψουμε μαζί για τρεις μήνες στην Αιθιοπία και το Σουδάν, δικάβαλο στον ταπεινό Μπαομπάμπη! Η μοτοσυκλέτα μου γι’ άλλη μια φορά έμοιαζε με φορτηγό. Το συνολικό της βάρος με τόσα μπαγκάζια και τους δυο μας επάνω της ξεπερνούσε τα 350 κιλά! Αφού δε διαλύθηκε μετά από 10.000 χιλιόμετρα σε τέτοιες συνθήκες, σημαίνει πως έχει φτιαχτεί σωστά
Η Κωνσταντίνα Χάμου, μια φίλη από την Ελλάδα, ήρθε να ταξιδέψουμε μαζί για τρεις μήνες στην Αιθιοπία και το Σουδάν, δικάβαλο στον ταπεινό Μπαομπάμπη!
Στη νοτιοδυτική εσχατιά της Αιθιοπίας, στην Κοιλάδα του Ποταμού Omo, ζουν αρχαίες φυλές μ’ έναν τρόπο που ελάχιστα έχει αλλάξει ανά τους αιώνες… Οι Χάμερ, οι Μούρσι, οι Κάρο, οι Μπάννα και άλλες φυλές διατηρούν καθεμιά τις δικές της παραδόσεις. Η επίσκεψη σ’ ένα παζάρι όπου κάθε ‘βδομάδα μαζεύονται διάφορες φυλές είναι μια πολύχρωμη και ζωηρή εμπειρία!
Μέλη της φυλής Χάμερ συγκεντρώνονται στο Turmi κάθε ‘βδομάδα για να πουλήσουν τα λαχανικά τους, σιτηρά, καπνά, βαμβάκι ή ξυλεία.
Τα χωριά της περιοχής του Konso έχουν χαρακτηριστεί από την UNESCO ως μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς λόγω της ιδιαίτερης κουλτούρας, των παραδόσεων και της αρχιτεκτονικής τους. Οι πολύπλοκες τελετές για τους νεκρούς παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Στην περιοχή αυτή φτιάχνουν τοτέμ (waga) για να μνημονεύσουν τους φυλάρχους, ήρωες του χωριού, τις οικογένειές τους και τους εχθρούς ή τ’ άγρια ζώα που έχουν σκοτώσει.
Το Busso είναι ένα από τα χωριά της περιοχής του Konso. Φαίνεται ιδιαίτερα γραφικό με το κοινοτικό του στέκι και τα τοτέμ που μνημονεύουν φυλάρχους και ήρωες του χωριού.
Δυστυχώς στο χωριό Gesergio γίναμε κι εμείς μάρτυρες της επιθετικότητας των χωρικών του Konso. Κάποιοι έφηβοι, που απογοητεύτηκαν επειδή δεν τους δώσαμε πολλά λεφτά ή στυλό, μας περίμεναν έχοντας κλείσει τον κεντρικό χωματόδρομο του χωριού κρατώντας μεγάλες πέτρες στα χέρια. Ήξερα τι θα συνέβαινε… Ακόμη και στον ταξιδιωτικό μου οδηγό, που ευτυχώς μου προμήθευσε το Travel Bookstore, αναφερόταν πως το ίδιο είχε συμβεί και στο συγγραφέα πριν χρόνια, όταν αυτός κι οι φίλοι του δεν είχαν μοιράσει «αρκετά» χρήματα.
Οδηγούσα τη μοτοσυκλέτα μου έναν ολόκληρο μήνα με καμένα πηνία, μέχρι να έρθουν άλλα από την Ελλάδα!
Καθώς πλησίαζα αργά και προσεκτικά, είδα τους νεαρούς να προσπαθούν να χτυπήσουν με τις πέτρες εμάς και τη μοτοσυκλέτα. Φυσικά, φορούσαμε κράνη. Ευτυχώς όταν άνοιξαν λίγο χώρο, γκάζωσα αμέσως και γλιτώσαμε! Στους καθρέφτες έβλεπα τις πέτρες να εκσφενδονίζονται βροχή πίσω μας. Κάποια χτύπησε τη μοτοσυκλέτα, αλλά ευτυχώς καμιά δε χτύπησε εμάς.
Πανέμορφα αιθιοπικά βουνά!
Ανυπομονούσα ν’ ανέβω στα βουνά, που αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος της Αιθιοπίας. Πρώτα επισκεφτήκαμε τα πυκνά και υγρά δάση στην περιοχή του Dorze. Οι καλύβες εκεί κατασκευάζονται κατά παράδοση από βέργες, πλεγμένο μπαμπού και φύλλα μπανανιάς. Μοιάζουν με τεράστια μελίσσια. Το κλίμα είναι αρκετά κρύο, οπότε τα ζώα κοιμούνται μέσα στις καλύβες για να παίζουν το ρόλο της κεντρικής θέρμανσης!
Οι καλύβες στην περιοχή του Dorze κατασκευάζονται κατά παράδοση από βέργες, πλεγμένο μπαμπού και φύλλα μπανανιάς.
Η βροχή μας κράτησε εκεί λιγάκι παραπάνω. Ήταν η ξηρή περίοδος, αλλά αυτήν τη χρονιά το φαινόμενο El Niño έφερε πολλές βροχές στην Ανατολική Αφρική. Σα να μην έφτανε αυτό, οι δυνατές καταιγίδες ακολουθήθηκαν από μια ακραία ξηρασία λόγω του φαινόμενου La Niña. Αυτό ήταν καταστροφικό για τους ανθρώπους που εξαρτώνται από τη γη για να ταΐσουν την οικογένειά τους. Στην Αιθιοπία αποκλειστικά υπολογίζεται πως γύρω στα δεκαπέντε εκατομμύρια άνθρωποι απειλούνται φέτος από την πείνα! Αυτό είναι ακόμη χειρότερο από το λιμό μεταξύ του 1983 και του 1985. Η κυβέρνηση προσπαθεί να βουλώσει τα στόματα και προσποιείται πως όλα βρίσκονται υπό έλεγχο. Αυτό, όμως, κάνει την κατάσταση ακόμη χειρότερη, αφού δε γνωστοποιείται πέρα από τις προβληματικές περιοχές. Λόγω αυτής της καταστολής, δε συνάντησα άτομα που να βοηθούν στην περιοχή. Ωστόσο, αν κάνετε μια αναζήτηση στο Google, θα βρείτε αρκετούς φιλανθρωπικούς οργανισμούς που δέχονται δωρεές γι’ αυτόν το σκοπό, όπως ο Concern.
Η αιθιοπική κουζίνα είναι μοναδική! Βασίζεται στην ιντζέρα, ένα φύλλο ψωμιού που φτιάχνεται από τεφ και συνοδεύεται από κρέας (μερικές φορές ωμό!), φακές, ρεβίθια, πατάτες, λαχανικά ή σαλάτα.
Το αγαπημένο μου μέρος στα νότια της Αιθιοπίας ήταν το Εθνικό Πάρκο των Όρων Bale. Εκεί απολαύσαμε ιππασία στα λιβάδια των υψιπέδων, που σφύζουν από άγρια ζώα: διάφορα είδη από αντιλόπες, φακόχοιρους κι άπλετους μπαμπουίνους. Μου είχε λείψει πολύ η ιππασία…
Παρακολουθώντας τ’ άγρια ζώα από τη ράχη ενός αλόγου! Αυτές οι αντιλόπες λέγονται “mountain nyala”.
Απολαύσαμε και μια βόλτα με το μεταλλικό μου άλογο. Διασχίσαμε το πυκνό Δάσος Harenna, ένα μοναδικό οικοσύστημα που έχει προσαρμοστεί στο συννεφιασμένο καιρό της περιοχής. Το πιο εντυπωσιακό, όμως, ήταν που ανεβήκαμε με τη μοτοσυκλέτα δικάβαλο στη δεύτερη ψηλότερη κορυφή της Αιθιοπίας, την Tullu Deemtu, στα 4.377 μέτρα. Είχε παγωνιά εκεί πάνω, οπότε φορέσαμε όλα μας τα ρούχα. Να ‘ναι καλά η REV’IT! με τον καταπληκτικό ρουχισμό της, που μας κράτησε ζεστούς ακόμη και σε τέτοιο υψόμετρο!
Τα Όρη Bale έγιναν το αγαπημένο μου μέρος στα νότια της Αιθιοπίας!
Κάναμε μια παράκαμψη (1.500 χιλιόμετρα μόνο) για να επισκεφτούμε και την Ανατολική Αιθιοπία. Η παλιά, ισλαμική πόλη της Harar είναι ιδιαίτερα γραφική και ατμοσφαιρική. Βρίσκεται σχετικά κοντά στην Ερυθρά Θάλασσα και τη σημερινή Σομαλιλάνδη και το Τζιμπουτί. Έτσι επί αιώνες αποτελούσε ένα σημαντικό σταθμό στο δρόμο των καραβανιών.
Η παλιά, ισλαμική πόλη της Harar βρίσκεται σχετικά κοντά στην Ερυθρά Θάλασσα κι αποτελούσε επί αιώνες σημαντικό σταθμό στο δρόμο των καραβανιών.
Εκεί λαμβάνει χώρα μια παράξενη παράδοση… Κάθε νύχτα ο κόσμος ταΐζει άγριες ύαινες με το χέρι! Αυτό ξεκίνησε για να μην επιτίθενται στα ζώα των χωρικών. Κατά τη διάρκεια του ετήσιου εορτασμού Ασούρα κρίνεται η τύχη της επόμενης χρονιάς. Αν οι ύαινες δε φαν, θεωρείται πως θα έρθουν συμφορές. Πρώτη φορά πλησίασα άγριες ύαινες τόσο κοντά! Αρχικά τις τάισα με το χέρι. Ύστερα έβαλα στο στόμα μου ένα κοντό ξυλάκι που είχε το κρέας στην άκρη. Γονάτισα και μια ύαινα πλησίασε στο στόμα μου… Δεν ήθελε να με φιλήσει! Άρπαξε το κρέας γρήγορα κι έφυγε. Αυτό φαινόταν τρελό! Έβλεπα τα μάτια από ένα σωρό ύαινες να γυαλίζουν στο σκοτάδι, αλλά δεν ήταν επιθετικές.
Λόγω μια παράξενης παράδοσης στη Harar, ο κόσμος ταΐζει άγριες ύαινες ακόμη και από στόμα σε στόμα! Το δοκίμασα κι εγώ ;-)
- See more at: http://madnomad.gr/main/ethiopia1/#sthash.GQ8xHosf.H9CLawK3.dpuf
Τα ταξίδια του Ηλία Βροχίδη είναι ορόσημο..
Εκ πρώτης να πώ πως ο κύριος λόγος που αγόρασα το XR 250 και ειδικά την έκδοση Baja ηταν ο Ηλίας. Ήθελα να έχω κι εγώ ένα κομμάτι απο όλα αυτά τα χλμ σε δύσκολους και άγνωστους τόπους που εγώ δεν θα μπορέσω να δω.
Επίσης σκέφτηκα πως αφού αντέχει σε αυτά τα ταξίδια, στα Ελληνικά χώματα θα κάνει χαβαλέ..
Και πράγματι αν ποτέ ξεκίναγα ένα τέτοιο ταξίδι, μόνο με αυτό το μηχανάκι θα το έκανα.
Πάντως άνθρωποι σαν τον Ηλία είναι ειδική περίπτωση. Πρώτον πρέπει να αγαπάς το ταξίδι(εύκολο αυτό, το έχουμε) , πρέπει να μπορείς να ζήσεις μακρυά απο το σπίτι σου, την οικογένεια, τους φίλους, τις ανέσεις, πρέπει να μάθεις να ζεις με το τίποτα στο πουθενά.. Σαν ερημίτης.
Αλλά τελικά,πρέπει να μπορείς να αντέξεις και να αποδεχτείς αυτό που συμβαίνει ειδικά στην Αφρική. Δηλαδή άνθρωποι να ζούν στην απόλυτη φτώχεια, άνθρωποι να πεθαίνουν για το τίποτα, άνθρωποι να έχουν λιγότερη αξία απο ένα χαρτονόμισμα ή μία σφαίρα, εκμεττάλευση ανθρώπου σε άνθρωπο, στερηση μόρφωσης, περίθαλψης, ανθρωπιάς.
Πρέπει να χεις μεγάλο στομάχι, εγώ δεν θα ξεκίναγα αυτό το ταξίδι γιατί δεν θα μπορούσα να αντέξω όλον αυτόν τον πόνο, την αδικία, και μόνο που τα βλέπω σε περιγραφές και φωτογραφίες νιώθω πόνο και αηδία για το ανθρώπινο είδος, πολύ δύσκολο ταξίδι, να ανακαλύπτεις τελικά τί είναι ο άνθρωπος...
Καλούς δρόμους Ηλία!
Εκ πρώτης να πώ πως ο κύριος λόγος που αγόρασα το XR 250 και ειδικά την έκδοση Baja ηταν ο Ηλίας. Ήθελα να έχω κι εγώ ένα κομμάτι απο όλα αυτά τα χλμ σε δύσκολους και άγνωστους τόπους που εγώ δεν θα μπορέσω να δω.
Επίσης σκέφτηκα πως αφού αντέχει σε αυτά τα ταξίδια, στα Ελληνικά χώματα θα κάνει χαβαλέ..
Και πράγματι αν ποτέ ξεκίναγα ένα τέτοιο ταξίδι, μόνο με αυτό το μηχανάκι θα το έκανα.
Πάντως άνθρωποι σαν τον Ηλία είναι ειδική περίπτωση. Πρώτον πρέπει να αγαπάς το ταξίδι(εύκολο αυτό, το έχουμε) , πρέπει να μπορείς να ζήσεις μακρυά απο το σπίτι σου, την οικογένεια, τους φίλους, τις ανέσεις, πρέπει να μάθεις να ζεις με το τίποτα στο πουθενά.. Σαν ερημίτης.
Αλλά τελικά,πρέπει να μπορείς να αντέξεις και να αποδεχτείς αυτό που συμβαίνει ειδικά στην Αφρική. Δηλαδή άνθρωποι να ζούν στην απόλυτη φτώχεια, άνθρωποι να πεθαίνουν για το τίποτα, άνθρωποι να έχουν λιγότερη αξία απο ένα χαρτονόμισμα ή μία σφαίρα, εκμεττάλευση ανθρώπου σε άνθρωπο, στερηση μόρφωσης, περίθαλψης, ανθρωπιάς.
Πρέπει να χεις μεγάλο στομάχι, εγώ δεν θα ξεκίναγα αυτό το ταξίδι γιατί δεν θα μπορούσα να αντέξω όλον αυτόν τον πόνο, την αδικία, και μόνο που τα βλέπω σε περιγραφές και φωτογραφίες νιώθω πόνο και αηδία για το ανθρώπινο είδος, πολύ δύσκολο ταξίδι, να ανακαλύπτεις τελικά τί είναι ο άνθρωπος...
Καλούς δρόμους Ηλία!
paschalis
gone4riding
Ο Ηλιας ζει στην διαρκεια αυτου που εμεις βλεπουμε ως ταξιδι την κανονικη του ζωη.Ειναι η δικη του προσεγγιση στο θεμα.
Τις ημερες που περναει στην Ελλαδα θα τον συναντησεις με μια φορμα να μαστορευει το XR
ή σε δυσκολες δουλειες οπως αυτη του skipper στην Κω να μαζευει 'καυσιμα'' για το επομενο.
Ακομα κι αν προκειται για μια απο τις παρουσιασεις του βιβλιου που εγιναν για τον ιδιο σκοπο
θα πρεπει να κανεις ησυχια εξω σου -και κυριως μεσα σου- για να ακουσεις και να αντιληφθεις στο περιπου τι ειναι αυτο που περιγραφει.
Στη συγγραφη και στην εκθεση ιδεων ειναι σιγουρα χειροτερος απο την εκθεση σε κινδυνο αλλα ποιος νοιαζεται?
Η επαφη με τη ζωη τετοιων ανθρωπων επιβαλλεται,ειναι βαλσαμο στην καθημερινοτητα, τροφη για ανωτερη σκεψη και προσαναμμα για απλα αστικα ονειρα.
Τις ημερες που περναει στην Ελλαδα θα τον συναντησεις με μια φορμα να μαστορευει το XR
ή σε δυσκολες δουλειες οπως αυτη του skipper στην Κω να μαζευει 'καυσιμα'' για το επομενο.
Ακομα κι αν προκειται για μια απο τις παρουσιασεις του βιβλιου που εγιναν για τον ιδιο σκοπο
θα πρεπει να κανεις ησυχια εξω σου -και κυριως μεσα σου- για να ακουσεις και να αντιληφθεις στο περιπου τι ειναι αυτο που περιγραφει.
Στη συγγραφη και στην εκθεση ιδεων ειναι σιγουρα χειροτερος απο την εκθεση σε κινδυνο αλλα ποιος νοιαζεται?
Η επαφη με τη ζωη τετοιων ανθρωπων επιβαλλεται,ειναι βαλσαμο στην καθημερινοτητα, τροφη για ανωτερη σκεψη και προσαναμμα για απλα αστικα ονειρα.
+1 για το XR μου!
Και αυτός είναι και ο λόγος που έχω δεύτερες σκέψεις να το δώσω (παρότι είναι ήδη σε αγγελία)! :confused:
Μπράβο στον Ηλία που συνεχίζει να μας ταξιδεύει! Λίγοι θα δοκίμαζαν τέτοιο ταξίδι, ακόμα και γύρω-γύρω στην Ελλάδα δηλαδή!
Και αυτός είναι και ο λόγος που έχω δεύτερες σκέψεις να το δώσω (παρότι είναι ήδη σε αγγελία)! :confused:
Μπράβο στον Ηλία που συνεχίζει να μας ταξιδεύει! Λίγοι θα δοκίμαζαν τέτοιο ταξίδι, ακόμα και γύρω-γύρω στην Ελλάδα δηλαδή!
stavrouliasp
Μέλος
- Όνομα
- Παντελής
- Μοτό
- DR800S
Όνειρο το ταξιδι του!
paschalis
gone4riding
Αλλο ενα newsletter με εικονες και στιγμες μοναδικες.
Είχαμε προγραμματίσει τη διαδρομή μας στο βορρά έτσι, ώστε ν’ ακολουθούμε τις θρησκευτικές γιορτές της Αιθιοπίας. Ο εορτασμός των Χριστουγέννων στους μεσαιωνικούς, λαξευμένους στο βράχο ναούς της Lalibela είναι μια μοναδική εμπειρία. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, χιλιάδες πιστοί συγκεντρώνονται γύρω απ’ αυτά τα μεγαλοπρεπή μνημεία που με κόπο λαξεύτηκαν στους βράχους. Κάποιοι από αυτούς τους ναούς, μάλιστα, είναι μονολιθικοί. Το προαύλιο, οι αίθουσες, οι κολώνες, η διακόσμηση έχουν όλα σχηματιστεί σκαλίζοντας έναν και μόνο βράχο! Η λειτουργία των Χριστουγέννων διαρκεί όλη νύχτα κι οι προσκυνητές ψέλνουν, προσεύχονται και διαβάζουν ιερά κείμενα μ’ ένα κεράκι αναμμένο.
Χιλιάδες πιστοί περνούν ολόκληρη τη νύχτα των Χριστουγέννων στους μεσαιωνικούς, λαξευμένους στο βράχο ναούς της Lalibela ψάλλοντας, κάνοντας προσευχές και διαβάζοντας ιερά κείμενα μ’ ένα κεράκι αναμμένο.
Η σπουδαιότερη γιορτή της χριστιανοσύνης στην Αιθιοπία είναι τα Θεοφάνεια. Οι πιο φανταχτεροί εορτασμοί λαμβάνουν χώρα στο Gonder, που φημίζεται για τα αφρικανικά κάστρα του 17ου αιώνα! Το πιο διάσημο είναι το εντυπωσιακό Παλάτι του Αυτοκράτορα Fasilada, ύψους τριάντα δύο μέτρων. Οι εορτασμοί γίνονται στα Λουτρά του Fasilada, τα οποία γεμίζουν αργά και σταδιακά με νερό επί τρεις ημέρες. Το πρωί των Θεοφανείων, όταν ο ιερέας σβήσει ένα κερί στα νερά, αυτά ευλογούνται. Εκείνη τη στιγμή εκατοντάδες πιστοί βουτούν στο νερό γελώντας και πετώντας νερό ολόγυρά τους! Ο κόσμος τους δίνει μπουκάλια για να τους τα γεμίσουν με αγιασμό, ενώ νεαροί κάνουν βουτιές στα ρηχά νερά από απίστευτα ψηλά δέντρα.
Τα Θεοφάνεια είναι η σπουδαιότερη γιορτή της χριστιανοσύνης στην Αιθιοπία. Εκατοντάδες πιστοί βουτούν εκείνη τη μέρα στα Λουτρά του Αυτοκράτορα Fasilada στο Gonder!
Διασχίσαμε τα πανέμορφα Όρη Simien και φτάσαμε στο Aksum μετά από αμέτρητα πλαγιάσματα όλη μέρα στους έρημους, ορεινούς δρόμους. Αυτή ήταν η πρωτεύουσα του αρχαίου Βασιλείου της Αξώμης. Ένας σπουδαίος πολιτισμός είχε αρχίσει ν’ αναπτύσσεται εκεί από το 400 π.Χ.. Μέχρι σήμερα κάποιες πανύψηλες στήλες στέκονται εκεί ανά τους αιώνες. Η Μεγάλη Στήλη ήταν το μεγαλύτερο μονολιθικό κομμάτι που η ανθρωπότητα προσπάθησε να εγείρει. Ζύγιζε 520 τόνους! Κάτι, όμως, δεν πήγε καλά κι η Μεγάλη Στήλη βρέθηκε σωριασμένη στο έδαφος, όπου διατηρείται μέχρι σήμερα.
Ένας σπουδαίος πολιτισμός ξεκίνησε ν’ αναπτύσσεται στο Βασίλειο της Αξώμης από το 400 π.Χ.. Αυτά τα γιγάντια μνημεία έπαιζαν το ρόλο επιτύμβιων στηλών για τους τοπικούς άρχοντες.
Στην περιοχή του Tigray θαυμάσαμε τους απομακρυσμένους, μεσαιωνικούς ναούς που είναι λαξευμένοι στους βράχους. Ύστερα ήταν ώρα να εξερευνήσουμε ένα από τα πιο μοναδικά μέρη της Αιθιοπίας: το Βύθισμα του Danakil! Είναι σα να πηγαίνει κανείς στον Άρη… Αποτελεί μια από τις χαμηλότερες, αλλά και την πιο ζεστή κατοικημένη περιοχή στον πλανήτη μας. Βρίσκεται στα σύνορα με την Ερυθραία σε υψόμετρο 125 μέτρων κάτω από το επίπεδο της θάλασσας. Η θερμοκρασία συχνά ξεπερνά τους 50o C! Μόνο οι Afar καταφέρνουν να επιβιώσουν σ’ αυτούς τους αφιλόξενους τόπους, αλλά ακόμη κι αυτοί ζουν μια ημινομαδική ζωή, αφού τα καλοκαίρια μετακινούνται στα βουνά.
Ο ναός Abuna Yemata Guh είναι λαξευμένος σε μια σπηλιά καταμεσής ενός απόκρημνου βράχου που υψώνεται κατακόρυφα από τη γη. Είναι τρομακτική η αναρρίχηση μέχρι εκεί, αλλά το τοπίο και οι παλιές αγιογραφίες αξίζουν τον κόπο!
Δεν επιτρέπεται σε ανεξάρτητους ταξιδιώτες να επισκεφτούν το Βύθισμα του Danakil ασυνόδευτοι. Έτσι έπρεπε να χρησιμοποιήσω τις υπηρεσίες του ταξιδιωτικού πρακτορείου Ethio Travel and Tours (E.T.T.) και να ταξιδέψω με άλλους τουρίστες. Εκείνα τα τοπία αναμφισβήτητα άξιζαν τον κόπο… Είναι απίστευτο να βλέπει κανείς τους Afar να εξορύσσουν το αλάτι από το έδαφος με τον ίδιο τρόπο που το εξόρυσσαν κι οι πρόγονοί τους αιώνες πριν. Μέχρι σήμερα τα καραβάνια με τις καμήλες ταξιδεύουν επί πέντε μέρες από τα -125 μέτρα υψόμετρο μέχρι τα 2.100, για να πουλήσουν αυτό το πολύτιμο αγαθό στην πόλη του Mekele.
Στο απόκοσμο Βύθισμα του Danakil, έναν από τους πιο αφιλόξενους τόπους στη γη, οι Afar εξορύσσουν το αλάτι εδώ και αιώνες…
Η Λίμνη Dallol είναι από μόνη της ένα αλλόκοτο αξιοθέατο… Τα πλούσια ορυκτά της περιοχής δημιουργούν μια πολύχρωμη παλέτα της φύσης! Το θειάφι δίνει το κίτρινο χρώμα, ο χαλκός δίνει τις κοκκινωπές αποχρώσεις, το μαγγάνιο δίνει το μωβ και το αλάτι στολίζει το τοπίο σα χιόνι με κατάλευκους, παράξενους σχηματισμούς. Το νερό ακούγεται από τη γη να κοχλάζει. Εκεί δε βάζει ούτε δαχτυλάκι κανείς, αφού αυτά τα υγρά έχουν μετατραπεί σε πανίσχυρα οξέα!
Δε βρίσκομαι στον Πλανήτη Άρη… Στη Γη είμαι ακόμη! Αυτή είναι η παλέτα της φύσης στη Λίμνη Dallol!
Το τοπίο γινόταν ακόμη πιο εξωπραγματικό όσο πλησιάζαμε ένα άλλο ιδιαίτερο μέρος του Άρη… ε, συγγνώμη, στη Γη είμαστε ακόμη! Ποτέ δε φανταζόμουν πως θα μπορούσα να βρεθώ τόσο κοντά στον κρατήρα ενός από τα πιο ενεργά ηφαίστεια στον κόσμο, το Irta’ale! Μπορούσαμε να δούμε τη λάβα που μετακινούνταν κι εκρήγνυτο. Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι της περιοχής, η κοκκινωπή, καυτή λάβα έμοιαζε με ατελείωτα πυροτεχνήματα!
Ποτέ δε φανταζόμουν πως θα μπορούσα να βρεθώ τόσο κοντά στον κρατήρα ενός από τα πιο ενεργά ηφαίστεια στον κόσμο, το Irta’ale!
Μετά από σχεδόν τρεις μήνες και 8.500 χιλιόμετρα εξερευνώντας αυτήν τη μοναδική χώρα, μπορώ μόνο να επιβεβαιώσω όσα είναι ήδη γνωστά για την Αιθιοπία. Ναι, οι παρενοχλήσεις είναι πολλές κι αρκετοί ντόπιοι δεν είναι φιλικοί. Δυστυχώς, συχνά κάνουν τους ξένους να αισθάνονται ανεπιθύμητοι. Γνωρίσαμε τουρίστες που βρήκαν επειγόντως πτήση για να φύγουν από την Αιθιοπία και να σώσουν τις διακοπές τους! Αν ψάχνει κανείς για μια χώρα όπου μπορεί να χαλαρώσει και ν’ απολαύσει τις διακοπές του, τότε σίγουρα η Αιθιοπία δεν είναι ο ιδανικός προορισμός. Αν, όμως, αναζητά την περιπέτεια και μια μοναδική κουλτούρα με βαθιές ρίζες στην αρχαιότητα, τότε η Αιθιοπία θα τον μαγέψει!
Τα πάντα έχουν λαξευτεί στους βράχους στους μεσαιωνικούς ναούς της Lalibela.
Πηγη www.madnomad.gr
Είχαμε προγραμματίσει τη διαδρομή μας στο βορρά έτσι, ώστε ν’ ακολουθούμε τις θρησκευτικές γιορτές της Αιθιοπίας. Ο εορτασμός των Χριστουγέννων στους μεσαιωνικούς, λαξευμένους στο βράχο ναούς της Lalibela είναι μια μοναδική εμπειρία. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, χιλιάδες πιστοί συγκεντρώνονται γύρω απ’ αυτά τα μεγαλοπρεπή μνημεία που με κόπο λαξεύτηκαν στους βράχους. Κάποιοι από αυτούς τους ναούς, μάλιστα, είναι μονολιθικοί. Το προαύλιο, οι αίθουσες, οι κολώνες, η διακόσμηση έχουν όλα σχηματιστεί σκαλίζοντας έναν και μόνο βράχο! Η λειτουργία των Χριστουγέννων διαρκεί όλη νύχτα κι οι προσκυνητές ψέλνουν, προσεύχονται και διαβάζουν ιερά κείμενα μ’ ένα κεράκι αναμμένο.
Χιλιάδες πιστοί περνούν ολόκληρη τη νύχτα των Χριστουγέννων στους μεσαιωνικούς, λαξευμένους στο βράχο ναούς της Lalibela ψάλλοντας, κάνοντας προσευχές και διαβάζοντας ιερά κείμενα μ’ ένα κεράκι αναμμένο.
Η σπουδαιότερη γιορτή της χριστιανοσύνης στην Αιθιοπία είναι τα Θεοφάνεια. Οι πιο φανταχτεροί εορτασμοί λαμβάνουν χώρα στο Gonder, που φημίζεται για τα αφρικανικά κάστρα του 17ου αιώνα! Το πιο διάσημο είναι το εντυπωσιακό Παλάτι του Αυτοκράτορα Fasilada, ύψους τριάντα δύο μέτρων. Οι εορτασμοί γίνονται στα Λουτρά του Fasilada, τα οποία γεμίζουν αργά και σταδιακά με νερό επί τρεις ημέρες. Το πρωί των Θεοφανείων, όταν ο ιερέας σβήσει ένα κερί στα νερά, αυτά ευλογούνται. Εκείνη τη στιγμή εκατοντάδες πιστοί βουτούν στο νερό γελώντας και πετώντας νερό ολόγυρά τους! Ο κόσμος τους δίνει μπουκάλια για να τους τα γεμίσουν με αγιασμό, ενώ νεαροί κάνουν βουτιές στα ρηχά νερά από απίστευτα ψηλά δέντρα.
Τα Θεοφάνεια είναι η σπουδαιότερη γιορτή της χριστιανοσύνης στην Αιθιοπία. Εκατοντάδες πιστοί βουτούν εκείνη τη μέρα στα Λουτρά του Αυτοκράτορα Fasilada στο Gonder!
Διασχίσαμε τα πανέμορφα Όρη Simien και φτάσαμε στο Aksum μετά από αμέτρητα πλαγιάσματα όλη μέρα στους έρημους, ορεινούς δρόμους. Αυτή ήταν η πρωτεύουσα του αρχαίου Βασιλείου της Αξώμης. Ένας σπουδαίος πολιτισμός είχε αρχίσει ν’ αναπτύσσεται εκεί από το 400 π.Χ.. Μέχρι σήμερα κάποιες πανύψηλες στήλες στέκονται εκεί ανά τους αιώνες. Η Μεγάλη Στήλη ήταν το μεγαλύτερο μονολιθικό κομμάτι που η ανθρωπότητα προσπάθησε να εγείρει. Ζύγιζε 520 τόνους! Κάτι, όμως, δεν πήγε καλά κι η Μεγάλη Στήλη βρέθηκε σωριασμένη στο έδαφος, όπου διατηρείται μέχρι σήμερα.
Ένας σπουδαίος πολιτισμός ξεκίνησε ν’ αναπτύσσεται στο Βασίλειο της Αξώμης από το 400 π.Χ.. Αυτά τα γιγάντια μνημεία έπαιζαν το ρόλο επιτύμβιων στηλών για τους τοπικούς άρχοντες.
Στην περιοχή του Tigray θαυμάσαμε τους απομακρυσμένους, μεσαιωνικούς ναούς που είναι λαξευμένοι στους βράχους. Ύστερα ήταν ώρα να εξερευνήσουμε ένα από τα πιο μοναδικά μέρη της Αιθιοπίας: το Βύθισμα του Danakil! Είναι σα να πηγαίνει κανείς στον Άρη… Αποτελεί μια από τις χαμηλότερες, αλλά και την πιο ζεστή κατοικημένη περιοχή στον πλανήτη μας. Βρίσκεται στα σύνορα με την Ερυθραία σε υψόμετρο 125 μέτρων κάτω από το επίπεδο της θάλασσας. Η θερμοκρασία συχνά ξεπερνά τους 50o C! Μόνο οι Afar καταφέρνουν να επιβιώσουν σ’ αυτούς τους αφιλόξενους τόπους, αλλά ακόμη κι αυτοί ζουν μια ημινομαδική ζωή, αφού τα καλοκαίρια μετακινούνται στα βουνά.
Ο ναός Abuna Yemata Guh είναι λαξευμένος σε μια σπηλιά καταμεσής ενός απόκρημνου βράχου που υψώνεται κατακόρυφα από τη γη. Είναι τρομακτική η αναρρίχηση μέχρι εκεί, αλλά το τοπίο και οι παλιές αγιογραφίες αξίζουν τον κόπο!
Δεν επιτρέπεται σε ανεξάρτητους ταξιδιώτες να επισκεφτούν το Βύθισμα του Danakil ασυνόδευτοι. Έτσι έπρεπε να χρησιμοποιήσω τις υπηρεσίες του ταξιδιωτικού πρακτορείου Ethio Travel and Tours (E.T.T.) και να ταξιδέψω με άλλους τουρίστες. Εκείνα τα τοπία αναμφισβήτητα άξιζαν τον κόπο… Είναι απίστευτο να βλέπει κανείς τους Afar να εξορύσσουν το αλάτι από το έδαφος με τον ίδιο τρόπο που το εξόρυσσαν κι οι πρόγονοί τους αιώνες πριν. Μέχρι σήμερα τα καραβάνια με τις καμήλες ταξιδεύουν επί πέντε μέρες από τα -125 μέτρα υψόμετρο μέχρι τα 2.100, για να πουλήσουν αυτό το πολύτιμο αγαθό στην πόλη του Mekele.
Στο απόκοσμο Βύθισμα του Danakil, έναν από τους πιο αφιλόξενους τόπους στη γη, οι Afar εξορύσσουν το αλάτι εδώ και αιώνες…
Η Λίμνη Dallol είναι από μόνη της ένα αλλόκοτο αξιοθέατο… Τα πλούσια ορυκτά της περιοχής δημιουργούν μια πολύχρωμη παλέτα της φύσης! Το θειάφι δίνει το κίτρινο χρώμα, ο χαλκός δίνει τις κοκκινωπές αποχρώσεις, το μαγγάνιο δίνει το μωβ και το αλάτι στολίζει το τοπίο σα χιόνι με κατάλευκους, παράξενους σχηματισμούς. Το νερό ακούγεται από τη γη να κοχλάζει. Εκεί δε βάζει ούτε δαχτυλάκι κανείς, αφού αυτά τα υγρά έχουν μετατραπεί σε πανίσχυρα οξέα!
Δε βρίσκομαι στον Πλανήτη Άρη… Στη Γη είμαι ακόμη! Αυτή είναι η παλέτα της φύσης στη Λίμνη Dallol!
Το τοπίο γινόταν ακόμη πιο εξωπραγματικό όσο πλησιάζαμε ένα άλλο ιδιαίτερο μέρος του Άρη… ε, συγγνώμη, στη Γη είμαστε ακόμη! Ποτέ δε φανταζόμουν πως θα μπορούσα να βρεθώ τόσο κοντά στον κρατήρα ενός από τα πιο ενεργά ηφαίστεια στον κόσμο, το Irta’ale! Μπορούσαμε να δούμε τη λάβα που μετακινούνταν κι εκρήγνυτο. Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι της περιοχής, η κοκκινωπή, καυτή λάβα έμοιαζε με ατελείωτα πυροτεχνήματα!
Ποτέ δε φανταζόμουν πως θα μπορούσα να βρεθώ τόσο κοντά στον κρατήρα ενός από τα πιο ενεργά ηφαίστεια στον κόσμο, το Irta’ale!
Μετά από σχεδόν τρεις μήνες και 8.500 χιλιόμετρα εξερευνώντας αυτήν τη μοναδική χώρα, μπορώ μόνο να επιβεβαιώσω όσα είναι ήδη γνωστά για την Αιθιοπία. Ναι, οι παρενοχλήσεις είναι πολλές κι αρκετοί ντόπιοι δεν είναι φιλικοί. Δυστυχώς, συχνά κάνουν τους ξένους να αισθάνονται ανεπιθύμητοι. Γνωρίσαμε τουρίστες που βρήκαν επειγόντως πτήση για να φύγουν από την Αιθιοπία και να σώσουν τις διακοπές τους! Αν ψάχνει κανείς για μια χώρα όπου μπορεί να χαλαρώσει και ν’ απολαύσει τις διακοπές του, τότε σίγουρα η Αιθιοπία δεν είναι ο ιδανικός προορισμός. Αν, όμως, αναζητά την περιπέτεια και μια μοναδική κουλτούρα με βαθιές ρίζες στην αρχαιότητα, τότε η Αιθιοπία θα τον μαγέψει!
Τα πάντα έχουν λαξευτεί στους βράχους στους μεσαιωνικούς ναούς της Lalibela.
Πηγη www.madnomad.gr
paschalis
gone4riding
Ο Ηλιας εστειλε χαιρετισμους κι ευχες απο την Αλεξανδρεια της Αιγυπτου και φαινεται πως το καλοκαιρι, μετα απο 3 χρονια στην μαυρη Ηπειρο θα ειναι κοντα μας οπως το ειχε αρχικα σχεδιασει ...ελπιζω απλα για ανεφοδιασμο!
Σουδάν: Ο φιλικότερος λαός της Αφρικής!
Posted on 8 April 2016 by madnomad
Όταν κάποιος μπαίνει στο Σουδάν από την Αιθιοπία, αμέσως καταλαβαίνει τη διαφορά… Οι δρόμοι είναι άδειοι. Δεν έχουν ούτε κόσμο ούτε ζώα, πράγμα που κάνει την οδήγηση παιχνιδάκι. Το τοπίο δεν είναι ορεινό και οι δρόμοι αποτελούνται από ατελείωτες ευθείες. Αυτό σημαίνει πως μπορούσαμε να καλύψουμε μεγαλύτερη απόσταση σε μια μέρα, οπότε φτάσαμε στο Χαρτούμ σε δυο μέρες.
Ζωοπάζαρο στο Omdurman
Λέγεται πως το Χαρτούμ είναι το Ντουμπάι της Αφρικής. Την τελευταία δεκαετία αναπτύσσεται ταχέως και ουρανοξύστες ξεπηδούν από παντού. Παρόλ’ αυτά, μέρη όπως το Omdurman ή το Νησί Tuti, στη συμβολή του Λευκού και του Γαλάζιου Νείλου, δίνουν την αίσθηση ενός μεγάλου χωριού. Αυτή ήταν μια πολύ καλή εισαγωγή για ‘μας στη σουδανική κουλτούρα. Αποτελεί ένα ενδιαφέρον συνονθύλευμα αραβικής και αφρικανικής κουλτούρας. Αυτό ήταν εμφανές και στην κουζίνα… Κάθε μέρα το γιορτάζαμε με γύρους, φαλάφελ, ψητά κρέατα ή κουκιά! Φρέσκοι, φυσικοί χυμοί διατίθεντο παντού για να μας δροσίσουν.
Μαγαζάκια που στύβουν φρέσκους χυμούς είναι συνηθισμένα στο Σουδάν… Αυτό ήταν μάνγκο!
Φεύγοντας απ’ την πρωτεύουσα, πήραμε το δρόμο προς τα βόρεια. Αρχικά επισκεφτήκαμε δυο κουσιτικούς ναούς στο αρχαίο Βασίλειο της Μερόης. Εκεί είδα για πρώτη φορά τους μεγαλοπρεπείς ναούς που ήταν αφιερωμένοι σε αρχαίες αιγυπτιακές ή κουσιτικές θεότητες. Οι ναοί με άφησαν άφωνο, ενώ οι απομακρυσμένες τοποθεσίες μέσα στην έρημο, έκαναν την εμπειρία ακόμη πιο μαγευτική.
Ο κουσιτικός ναός στη Naqa, που ήταν μέρος του αρχαίου Βασιλείου της Μερόης, ήταν αφιερωμένος στην αιγυπτιακή θεότητα του Άμωνα.
Οι περισσότεροι συνδέουν στο μυαλό τους τις πυραμίδες με την Αίγυπτο. Ωστόσο, πολύ περισσότερες πυραμίδες έχουν βρεθεί στο Σουδάν! Εκεί χτίζονταν από το 720 π.Χ. έως το 350 μ.Χ.. Δεν είναι τόσο μεγαλοπρεπείς όσο οι αντίστοιχες αιγυπτιακές, αλλά τ’ απομονωμένα τοπία είναι που τις κάνουν ιδιαίτερες. Καθώς ο ήλιος βασίλευε, εξερευνούσαμε τις Πυραμίδες της Μερόης χωρίς να υπάρχει τουρίστας στον ορίζοντα. Το πιο μαγευτικό, όμως, ήταν η ελεύθερη κατασκήνωση δίπλα στις πυραμίδες, που λούζονταν με το φως ενός ολόγιομου φεγγαριού!
Πυραμίδες δε χτίζονταν μόνο στην Αίγυπτο. Η αλήθεια είναι πως πολύ περισσότερες έχουν βρεθεί στο Σουδάν! Οι πιο φημισμένες είναι αυτές της Μερόης.
Αφού θαυμάσαμε την παλιά, αποικιοκρατική αρχιτεκτονική της Atbara, κατευθυνθήκαμε δυτικά αφήνοντας για λίγο πίσω μας το Νείλο. Το Άγιον Όρος του Σουδάν, το Jebel Barkal, βρίσκεται στην Karima. Εκεί σώζονται και οι πιο άρτιες πυραμίδες, από τον 3ο αιώνα π.Χ.. Στο γειτονικό χωριό El Kurru επισκεφτήκαμε κάποιους εντυπωσιακούς βασιλικούς τάφους. Εκεί ήταν και το ιδανικό μέρος για να κατασκηνώσουμε στην όχθη του Νείλου και ν’ απολαύσουμε μια ωραία βραδιά δίπλα στο ποτάμι!
Ο αρχαίος Τάφος του Βασιλιά Τεμένθη στο El Kurru
Κάναμε έναν κύκλο για να επισκεφτούμε την Παλιά Dongola, έναν εγκαταλειμμένο οικισμό σ’ ένα όμορφο, παραποτάμιο μέρος που κατοικούνταν από τον 7ο έως το 14ο αιώνα μ.Χ.. Κάποιες κολόνες, πλίνθινα μαυσωλεία και σπίτια στέκουν ακόμη στην άμμο. Δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω κι αυτό έκανε την εξερεύνηση ακόμη πιο ενδιαφέρουσα!
Η αμμοθύελλα έφερε αρκετή άμμο στο δρόμο προς την Παλιά Dongola.
Στη νέα πόλη της Dongola φιλοξενηθήκαμε από μια σουδανική οικογένεια. Μας είχαν σα βασιλιάδες! Όταν προσπαθήσαμε να μην τους βάλουμε σε κόπο, η γυναίκα μας είπε σοβαρή πως σύμφωνα με τη σουδανική κουλτούρα, πρέπει να ταΐσουν τους μουσαφίρηδες, να τους ετοιμάσουν το μπάνιο και να τους προσφέρουν ένα μέρος για να ξεκουραστούν. Μας έκαναν να θυμηθούμε τη φιλοξενία των Ασιατών…
Ακόμα κι όταν κανείς ρωτά για κατευθύνσεις, προκαλεί τις αρχαίες παραδόσεις φιλοξενίας των Σουδανών. Ένα πλούσιο πρωινό σερβιρίστηκε στο χωράφι: μακαρόνια, πατάτες, κουκιά, ντοματοσαλάτα, ψωμί, χουρμάδες και τσάι.
Εκεί η Κωνσταντίνα με αποχαιρέτησε κι έφυγε προς το Χαρτούμ, για να πετάξει πίσω στην Ελλάδα. Εγώ συνέχισα το ταξίδι μου βόρεια προς την Kerma, όπου βρίσκεται η Δυτική Deffufa. Θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα και παλαιότερα ανθρώπινα κατασκευάσματα στην Αφρική! Ήταν ένας πλινθόκτιστος ναός πάνω στον οποίο γίνονταν τελετές.
Το Μαυσωλείο του Σεΐχη Ίντρις στο χωριό Quikkah
Ο ήσυχος δρόμος που διασχίζει την έρημο, με οδήγησε στη Wadi Halfa, μια κωμόπολη κοντά στα αιγυπτιακά σύνορα. Δυστυχώς, η βίζα μας δε μας επέτρεπε να μείνουμε στο Σουδάν περισσότερο από δυο ‘βδομάδες. Όπως και να ‘χει, απολαύσαμε ιδιαίτερα αυτήν τη χώρα κι ο σημαντικότερος λόγος γι’ αυτό ήταν οι κάτοικοί της. Θεωρούσαμε τους Γουινέζους το φιλικότερο λαό στην Αφρική, αλλά οι Σουδανοί φτάνουν σε άλλο επίπεδο! Ήξερα πως όλα θ’ άλλαζαν και θα γίνονταν πιο δύσκολα όταν θα περνούσα τα σύνορα της Αιγύπτου, αλλά έπρεπε να συνεχίσω…
Το είχα ακούσει, αλλά τώρα δεν έχω καμιά αμφιβολία… Οι Σουδανοί είναι μακράν ο πιο φιλόξενος λαός στην Αφρική!
Μπορείτε να δείτε το χάρτη με περισσότερες φωτογραφίες και ανταποκρίσεις στο: Live Trip Traveller
Σουδάν: Ο φιλικότερος λαός της Αφρικής!
Posted on 8 April 2016 by madnomad
Όταν κάποιος μπαίνει στο Σουδάν από την Αιθιοπία, αμέσως καταλαβαίνει τη διαφορά… Οι δρόμοι είναι άδειοι. Δεν έχουν ούτε κόσμο ούτε ζώα, πράγμα που κάνει την οδήγηση παιχνιδάκι. Το τοπίο δεν είναι ορεινό και οι δρόμοι αποτελούνται από ατελείωτες ευθείες. Αυτό σημαίνει πως μπορούσαμε να καλύψουμε μεγαλύτερη απόσταση σε μια μέρα, οπότε φτάσαμε στο Χαρτούμ σε δυο μέρες.
Ζωοπάζαρο στο Omdurman
Λέγεται πως το Χαρτούμ είναι το Ντουμπάι της Αφρικής. Την τελευταία δεκαετία αναπτύσσεται ταχέως και ουρανοξύστες ξεπηδούν από παντού. Παρόλ’ αυτά, μέρη όπως το Omdurman ή το Νησί Tuti, στη συμβολή του Λευκού και του Γαλάζιου Νείλου, δίνουν την αίσθηση ενός μεγάλου χωριού. Αυτή ήταν μια πολύ καλή εισαγωγή για ‘μας στη σουδανική κουλτούρα. Αποτελεί ένα ενδιαφέρον συνονθύλευμα αραβικής και αφρικανικής κουλτούρας. Αυτό ήταν εμφανές και στην κουζίνα… Κάθε μέρα το γιορτάζαμε με γύρους, φαλάφελ, ψητά κρέατα ή κουκιά! Φρέσκοι, φυσικοί χυμοί διατίθεντο παντού για να μας δροσίσουν.
Μαγαζάκια που στύβουν φρέσκους χυμούς είναι συνηθισμένα στο Σουδάν… Αυτό ήταν μάνγκο!
Φεύγοντας απ’ την πρωτεύουσα, πήραμε το δρόμο προς τα βόρεια. Αρχικά επισκεφτήκαμε δυο κουσιτικούς ναούς στο αρχαίο Βασίλειο της Μερόης. Εκεί είδα για πρώτη φορά τους μεγαλοπρεπείς ναούς που ήταν αφιερωμένοι σε αρχαίες αιγυπτιακές ή κουσιτικές θεότητες. Οι ναοί με άφησαν άφωνο, ενώ οι απομακρυσμένες τοποθεσίες μέσα στην έρημο, έκαναν την εμπειρία ακόμη πιο μαγευτική.
Ο κουσιτικός ναός στη Naqa, που ήταν μέρος του αρχαίου Βασιλείου της Μερόης, ήταν αφιερωμένος στην αιγυπτιακή θεότητα του Άμωνα.
Οι περισσότεροι συνδέουν στο μυαλό τους τις πυραμίδες με την Αίγυπτο. Ωστόσο, πολύ περισσότερες πυραμίδες έχουν βρεθεί στο Σουδάν! Εκεί χτίζονταν από το 720 π.Χ. έως το 350 μ.Χ.. Δεν είναι τόσο μεγαλοπρεπείς όσο οι αντίστοιχες αιγυπτιακές, αλλά τ’ απομονωμένα τοπία είναι που τις κάνουν ιδιαίτερες. Καθώς ο ήλιος βασίλευε, εξερευνούσαμε τις Πυραμίδες της Μερόης χωρίς να υπάρχει τουρίστας στον ορίζοντα. Το πιο μαγευτικό, όμως, ήταν η ελεύθερη κατασκήνωση δίπλα στις πυραμίδες, που λούζονταν με το φως ενός ολόγιομου φεγγαριού!
Πυραμίδες δε χτίζονταν μόνο στην Αίγυπτο. Η αλήθεια είναι πως πολύ περισσότερες έχουν βρεθεί στο Σουδάν! Οι πιο φημισμένες είναι αυτές της Μερόης.
Αφού θαυμάσαμε την παλιά, αποικιοκρατική αρχιτεκτονική της Atbara, κατευθυνθήκαμε δυτικά αφήνοντας για λίγο πίσω μας το Νείλο. Το Άγιον Όρος του Σουδάν, το Jebel Barkal, βρίσκεται στην Karima. Εκεί σώζονται και οι πιο άρτιες πυραμίδες, από τον 3ο αιώνα π.Χ.. Στο γειτονικό χωριό El Kurru επισκεφτήκαμε κάποιους εντυπωσιακούς βασιλικούς τάφους. Εκεί ήταν και το ιδανικό μέρος για να κατασκηνώσουμε στην όχθη του Νείλου και ν’ απολαύσουμε μια ωραία βραδιά δίπλα στο ποτάμι!
Ο αρχαίος Τάφος του Βασιλιά Τεμένθη στο El Kurru
Κάναμε έναν κύκλο για να επισκεφτούμε την Παλιά Dongola, έναν εγκαταλειμμένο οικισμό σ’ ένα όμορφο, παραποτάμιο μέρος που κατοικούνταν από τον 7ο έως το 14ο αιώνα μ.Χ.. Κάποιες κολόνες, πλίνθινα μαυσωλεία και σπίτια στέκουν ακόμη στην άμμο. Δεν υπήρχε ψυχή τριγύρω κι αυτό έκανε την εξερεύνηση ακόμη πιο ενδιαφέρουσα!
Η αμμοθύελλα έφερε αρκετή άμμο στο δρόμο προς την Παλιά Dongola.
Στη νέα πόλη της Dongola φιλοξενηθήκαμε από μια σουδανική οικογένεια. Μας είχαν σα βασιλιάδες! Όταν προσπαθήσαμε να μην τους βάλουμε σε κόπο, η γυναίκα μας είπε σοβαρή πως σύμφωνα με τη σουδανική κουλτούρα, πρέπει να ταΐσουν τους μουσαφίρηδες, να τους ετοιμάσουν το μπάνιο και να τους προσφέρουν ένα μέρος για να ξεκουραστούν. Μας έκαναν να θυμηθούμε τη φιλοξενία των Ασιατών…
Ακόμα κι όταν κανείς ρωτά για κατευθύνσεις, προκαλεί τις αρχαίες παραδόσεις φιλοξενίας των Σουδανών. Ένα πλούσιο πρωινό σερβιρίστηκε στο χωράφι: μακαρόνια, πατάτες, κουκιά, ντοματοσαλάτα, ψωμί, χουρμάδες και τσάι.
Εκεί η Κωνσταντίνα με αποχαιρέτησε κι έφυγε προς το Χαρτούμ, για να πετάξει πίσω στην Ελλάδα. Εγώ συνέχισα το ταξίδι μου βόρεια προς την Kerma, όπου βρίσκεται η Δυτική Deffufa. Θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα και παλαιότερα ανθρώπινα κατασκευάσματα στην Αφρική! Ήταν ένας πλινθόκτιστος ναός πάνω στον οποίο γίνονταν τελετές.
Το Μαυσωλείο του Σεΐχη Ίντρις στο χωριό Quikkah
Ο ήσυχος δρόμος που διασχίζει την έρημο, με οδήγησε στη Wadi Halfa, μια κωμόπολη κοντά στα αιγυπτιακά σύνορα. Δυστυχώς, η βίζα μας δε μας επέτρεπε να μείνουμε στο Σουδάν περισσότερο από δυο ‘βδομάδες. Όπως και να ‘χει, απολαύσαμε ιδιαίτερα αυτήν τη χώρα κι ο σημαντικότερος λόγος γι’ αυτό ήταν οι κάτοικοί της. Θεωρούσαμε τους Γουινέζους το φιλικότερο λαό στην Αφρική, αλλά οι Σουδανοί φτάνουν σε άλλο επίπεδο! Ήξερα πως όλα θ’ άλλαζαν και θα γίνονταν πιο δύσκολα όταν θα περνούσα τα σύνορα της Αιγύπτου, αλλά έπρεπε να συνεχίσω…
Το είχα ακούσει, αλλά τώρα δεν έχω καμιά αμφιβολία… Οι Σουδανοί είναι μακράν ο πιο φιλόξενος λαός στην Αφρική!
Μπορείτε να δείτε το χάρτη με περισσότερες φωτογραφίες και ανταποκρίσεις στο: Live Trip Traveller
paschalis
gone4riding
Για να δουμε τι θα πει ο Θεος των ταξιδευτων.....
Μεταφερω απο το fb του Ηλια.
Σήμερα κλείνω 1.000 μέρες στους δρόμους της Αφρικής! 36 χώρες, 90.000 χλμ. (πάνω από δύο φορές την περιφέρεια της γης στον ισημερινό) και το ταξίδι συνεχίζεται (ελπίζω)! Στείλτε μου τη θετική σας ενέργεια γιατί αύριο θα 'ναι μια μεγάλη μέρα... Είτε θα μου επιτρέψουν να διασχίσω τη Διώρυγα του Σουέζ και να συνεχίσω στην Ιορδανία και το Ισραήλ είτε θα επιμείνουν πως η διέλευση των μοτοσυκλετών απαγορεύεται, πράγμα που θα σημαίνει και το τέλος του mad about Africa.
Μεταφερω απο το fb του Ηλια.
Σήμερα κλείνω 1.000 μέρες στους δρόμους της Αφρικής! 36 χώρες, 90.000 χλμ. (πάνω από δύο φορές την περιφέρεια της γης στον ισημερινό) και το ταξίδι συνεχίζεται (ελπίζω)! Στείλτε μου τη θετική σας ενέργεια γιατί αύριο θα 'ναι μια μεγάλη μέρα... Είτε θα μου επιτρέψουν να διασχίσω τη Διώρυγα του Σουέζ και να συνεχίσω στην Ιορδανία και το Ισραήλ είτε θα επιμείνουν πως η διέλευση των μοτοσυκλετών απαγορεύεται, πράγμα που θα σημαίνει και το τέλος του mad about Africa.
paschalis
gone4riding
Σιγα μη δεν περνουσε.
ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ! ΠΕΡΑΣΑ ΤΟ ΣΟΥΕΖ!!! Έπιασαν τόπο τόσες ευχές emoticon wink
Σας ευχαριστώ όλους πολύ κι ιδιαίτερα τους μοτοσυκλετιστικούς συλλόγους της Αιγύπτου,
που βοήθησαν απερίγραπτα για να βρεθώ στη Χερσόνησο του Σινά: Alexandria Free Riders Club,
lexandria Scooter Riders Club, Tigers, Ismailia Riders, Suez Bikers Club και άλλοι πολλοί!
Σκεφτομαι οταν ερθει η ωρα να παω μεχρι τα συνορα και να οδηγησω μαζι του ως τον Λευκο Πυργο.
Φυσικα με την πάπια.Οποιος θελει ...ερχεται!
ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ! ΠΕΡΑΣΑ ΤΟ ΣΟΥΕΖ!!! Έπιασαν τόπο τόσες ευχές emoticon wink
Σας ευχαριστώ όλους πολύ κι ιδιαίτερα τους μοτοσυκλετιστικούς συλλόγους της Αιγύπτου,
που βοήθησαν απερίγραπτα για να βρεθώ στη Χερσόνησο του Σινά: Alexandria Free Riders Club,
lexandria Scooter Riders Club, Tigers, Ismailia Riders, Suez Bikers Club και άλλοι πολλοί!
Σκεφτομαι οταν ερθει η ωρα να παω μεχρι τα συνορα και να οδηγησω μαζι του ως τον Λευκο Πυργο.
Φυσικα με την πάπια.Οποιος θελει ...ερχεται!
ckalfas
Μέλος
Μπορεί να κάνει καμία βδομάδα να φτάσει Θεσσαλονίκη! Ξέρεις πόσες ομορφιές έχει ενδιάμεσα;
paschalis
gone4riding
Για τους προχωρημενους.... προχωρημενης ηλικιας
Λειπει μονο η αναφορα στην μοτοσυκλετιστικη ιδιοτητα της Χριστινας.
http://madnomad.gr/main/wp-content/uploads/2016/04/Saga-104.9.mp3
Ο Ηλιας επιστρεφει με το πλοιο απο το Ισραηλ πιθανοτατα στον Πειραια κι απο εκει στον Λευκο Πυργο.
Λες να παμε π.χ. μια Βαρβαριαδα να τον περιμενουμε?
Λειπει μονο η αναφορα στην μοτοσυκλετιστικη ιδιοτητα της Χριστινας.
http://madnomad.gr/main/wp-content/uploads/2016/04/Saga-104.9.mp3
Δυστυχως δεν υπαρχει τετοιο διλημμα..
Ο Ηλιας επιστρεφει με το πλοιο απο το Ισραηλ πιθανοτατα στον Πειραια κι απο εκει στον Λευκο Πυργο.
Λες να παμε π.χ. μια Βαρβαριαδα να τον περιμενουμε?
ckalfas
Μέλος
Μην μου λες για Βαρβαριάδα και Άγραφα... μη!
Αρκουδόφωνο...
Αρκουδόφωνο...
paschalis
gone4riding
Δευτέρα 27 Ιουνίου......ο Ηλίας θα είναι στον Λυκαβηττό!!!
http://madnomad.gr/main/africa-end/#sthash.f900EzLE.dpbs
http://madnomad.gr/main/africa-end/#sthash.f900EzLE.dpbs
paschalis
gone4riding
Για οσους βρισκονται στη Θεσσαλονικη το απογευμα της Τεταρτης ο Ηλιας επιστρεφει στο σημειο που ξεκινησε τρια χρονια πριν.Οτι πρεπει για ενα καλωσορισμα
Στο Λευκο Πυργο στις 20.00!
Επειδη η αναμονη σκοτωνει οσοι ειμαστε στο δρομο για την Καλιακουδα θα τον πετυχουμε στα ορεινα,κατοπιν συννενοησης.
Οταν εφευγε ανεβαινε το valbona κι εμεις κατεβαιναμε το teth στην Αλβανια ο δρομος ηταν κλειστος κ δεν βρεθηκαμε,για να δουμε τωρα!
adv phone
Στο Λευκο Πυργο στις 20.00!
Επειδη η αναμονη σκοτωνει οσοι ειμαστε στο δρομο για την Καλιακουδα θα τον πετυχουμε στα ορεινα,κατοπιν συννενοησης.
Οταν εφευγε ανεβαινε το valbona κι εμεις κατεβαιναμε το teth στην Αλβανια ο δρομος ηταν κλειστος κ δεν βρεθηκαμε,για να δουμε τωρα!
adv phone
στεργιος ψηλογιωργης
Μέλος
θα προσπαθησω να ερθω...
