snpl
Μέλος
Σας έχει προβληματίσει ποτέ το πού φτίαχνονται τα ρόυχα που φοράμε?
Τις περισσότερες φορές είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγεις από την παγίδα του μάρκετινκ.
Και δεν λέω, διβάζεις specs, τεχνικούς όρους, ποιστοποιητικά ποιότητας, φανταχτερό λόγότυπο, βλέπεις και την φωτό με τον τυπά πάνω στη γέφυρα του Αδάμ να κοιτά την δύση του ηλίου, ψαρώνεις και ξαφνικά δικαιολογείς τα 4 κατοσταρικα που σου ζητάνε για ένα όνειρο ραμμένο στα μέτρα σου. Το φοράς λοιπόν και αρχίζεις να το ζείς. Φουσκώνεις σαν πουλί των τροπικών στην καφετέρια, ιδρώνεις σαν νορβηγός τουρίστας στην λάρισα, ρίχνεις κανένα μπινελίκι με τους καλοκαιρινούς μουσώνες στα παράλια της Ιτέας, σε μαστιγώνουν οι ανεμοθύελες στην έρημο Ζαχάρω, βλαστημάς τους ιθαγενείς που αργούν να σε περάσουν με την βάρκα τους στην Ανκόνα κοκ...
Η αλήθεια είναι ότι το μάρκετινκ δεν λέει ψέμματα πάντα. Το μπουφανάκι είναι μπάνικο και έχει καταγωγή απο την γέφυρα του Αδάμ. Το γράφει και στην ταμπελίτσα made in hell. Και αν ακολουθήσεις τα κατοστάρικα προς τα πίσω θα βρείς την άκρη. Συνήθως η ιστορία, μέσες άκρες, έχει ως εξής : Τα σκας εσύ, τσεπώνει ενα-δυο κατοσταρικάκια ο έμπορας, τσεπώνει ενάμιση κατοσταρικάκι ο τύπος με το λογότυπο γιατί είχε ωραία ιδέα, τρώει ένα εικοσαρικάκι ο έφορος γιατι μπορεί, πέρνει ο τυπάς στην Νοτιο Κίνα με το εργοστάσιο 30 αργύρια που μέινανε να πληρώσει υφάσματα να βάλει και κάτι στην τσέπη, δίνει και 10 λεπτάκια στον τύπο που κατάγεται κάπου κοντά στην γέφυρα και ίδρωνε 12ώρες να σου ράψει το όνειρο.
Τα κατοσταρικάκια είναι κατα προσεγγιση. Άλλος τσιμπάει λιγότερα άλλος περισσότερα ανάλογα την περίπτωση. Τα αργύρια όμως για την εξαγορά του φτηνού δυναμικού είναι πάντα τα λιγότερα. Εδώ ανοίγει ένα μεγάλο θέμα για τα οικονομικα και την αγορά με επιχειρήματα που περιστρέφονται γύρω από τον ανταγωνισμό, το κόστος διαβίωσης, τις πληρωμές των εργατών, τό κόστος του ελέγχου ποιότητας, των υλικών, τις ασφάλειας κλπ κλπ κλπ προσπαθώντας να δικαιολογήσουν το αναγνωρισμένα δυσανάλογο κόστος της τελικής τιμής σε σχέση με την εργατοώρα και τα υλικά. Νομίζω αυταπόδειξη του ότι κάτι πάει στραβά είναι η προσπάθεια των εταιριών να αποκρύψουν την αλυσίδα παραγωγής και να καμουφλάρουν την καταγωγή των προιόντων με κόλπα του τύπου designed in europe σαν το REV'IT που φωράω, ή made in EU επειδή απλά περνάνε τα ΥΚΚ σε μια βιοτεχνία στην Σερβία.
Και άντε πες να κάνω γαργάρα την αλυσίδα παραγωγής και την καταρα ραμμενη μαζί σε κάθε θηλιά της κλωστής που μόλις ξέφτισε στην τσεπη, το γεγονός όμως ότι το after sales service περιορίζεται στο να πουλήσουν το νέο μοντέλο δείχνει ότι έχω πιαστεί θύμα της εταιρίας που απλά πουλάει όνειρα και εταιρική ευθύνη για μεταξωτές κορδέλες.
Περιμένω σκέψεις, προτάσεις, μπινελίκια και παραδείγματα απο ταμπελάκια made in...
Τις περισσότερες φορές είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγεις από την παγίδα του μάρκετινκ.
Και δεν λέω, διβάζεις specs, τεχνικούς όρους, ποιστοποιητικά ποιότητας, φανταχτερό λόγότυπο, βλέπεις και την φωτό με τον τυπά πάνω στη γέφυρα του Αδάμ να κοιτά την δύση του ηλίου, ψαρώνεις και ξαφνικά δικαιολογείς τα 4 κατοσταρικα που σου ζητάνε για ένα όνειρο ραμμένο στα μέτρα σου. Το φοράς λοιπόν και αρχίζεις να το ζείς. Φουσκώνεις σαν πουλί των τροπικών στην καφετέρια, ιδρώνεις σαν νορβηγός τουρίστας στην λάρισα, ρίχνεις κανένα μπινελίκι με τους καλοκαιρινούς μουσώνες στα παράλια της Ιτέας, σε μαστιγώνουν οι ανεμοθύελες στην έρημο Ζαχάρω, βλαστημάς τους ιθαγενείς που αργούν να σε περάσουν με την βάρκα τους στην Ανκόνα κοκ...
Η αλήθεια είναι ότι το μάρκετινκ δεν λέει ψέμματα πάντα. Το μπουφανάκι είναι μπάνικο και έχει καταγωγή απο την γέφυρα του Αδάμ. Το γράφει και στην ταμπελίτσα made in hell. Και αν ακολουθήσεις τα κατοστάρικα προς τα πίσω θα βρείς την άκρη. Συνήθως η ιστορία, μέσες άκρες, έχει ως εξής : Τα σκας εσύ, τσεπώνει ενα-δυο κατοσταρικάκια ο έμπορας, τσεπώνει ενάμιση κατοσταρικάκι ο τύπος με το λογότυπο γιατί είχε ωραία ιδέα, τρώει ένα εικοσαρικάκι ο έφορος γιατι μπορεί, πέρνει ο τυπάς στην Νοτιο Κίνα με το εργοστάσιο 30 αργύρια που μέινανε να πληρώσει υφάσματα να βάλει και κάτι στην τσέπη, δίνει και 10 λεπτάκια στον τύπο που κατάγεται κάπου κοντά στην γέφυρα και ίδρωνε 12ώρες να σου ράψει το όνειρο.
Τα κατοσταρικάκια είναι κατα προσεγγιση. Άλλος τσιμπάει λιγότερα άλλος περισσότερα ανάλογα την περίπτωση. Τα αργύρια όμως για την εξαγορά του φτηνού δυναμικού είναι πάντα τα λιγότερα. Εδώ ανοίγει ένα μεγάλο θέμα για τα οικονομικα και την αγορά με επιχειρήματα που περιστρέφονται γύρω από τον ανταγωνισμό, το κόστος διαβίωσης, τις πληρωμές των εργατών, τό κόστος του ελέγχου ποιότητας, των υλικών, τις ασφάλειας κλπ κλπ κλπ προσπαθώντας να δικαιολογήσουν το αναγνωρισμένα δυσανάλογο κόστος της τελικής τιμής σε σχέση με την εργατοώρα και τα υλικά. Νομίζω αυταπόδειξη του ότι κάτι πάει στραβά είναι η προσπάθεια των εταιριών να αποκρύψουν την αλυσίδα παραγωγής και να καμουφλάρουν την καταγωγή των προιόντων με κόλπα του τύπου designed in europe σαν το REV'IT που φωράω, ή made in EU επειδή απλά περνάνε τα ΥΚΚ σε μια βιοτεχνία στην Σερβία.
Και άντε πες να κάνω γαργάρα την αλυσίδα παραγωγής και την καταρα ραμμενη μαζί σε κάθε θηλιά της κλωστής που μόλις ξέφτισε στην τσεπη, το γεγονός όμως ότι το after sales service περιορίζεται στο να πουλήσουν το νέο μοντέλο δείχνει ότι έχω πιαστεί θύμα της εταιρίας που απλά πουλάει όνειρα και εταιρική ευθύνη για μεταξωτές κορδέλες.
Περιμένω σκέψεις, προτάσεις, μπινελίκια και παραδείγματα απο ταμπελάκια made in...
