Ναι, φαινεται λιγο διαφορετικο, πρεπει να ειναι η εξέλιξή του που τωρα λεγεται Desert Race. Το πισω Desert που φαινεται στη φωτο στο 690 ειναι πιο "αγριο", με πιο αραιο τακουνι απο το τωρινο Desert Race.
Επειδη εγραψες πιο πανω οτι το Desert εχει σκληρα πλαϊνα, ητανε ευκολο να μονταρετε το πισω λαστιχο στη ζαντα με λεβιεδες στη Δ. Σαχαρα?
EDIT: ειδα στο blog που αρχισα να δαβαζω οτι τα αλλαξατε σε λαστιχαδικο.
Και τι εννοεις οτι το 690 "κοπηκε στα δυο", εκοψε πλαισιο?!
EDIT: Ειδα επισης οτι κοπηκανε οι δυο απο τις τεσσερις βιδες που κρατανε το πλαισιο αλλα ειχες μαζι σου Αλεξ, αρα μαλλον ηξερες για το θεμα. Οι αλλες δυο βλαβες (τρομπα συμπλεκτη και αντλια βενζινης) ειναι "στανταρ" στο 690 αλλα τοτε βεβαια ητανε σχετικα καινουργιο μοντελο, τις ξερατε πριν ξεκινησετε και ειχατε εφεδρικα ανταλλακτικα μαζι? Οσο για το μακελεμα το νηματος, no issue and no worries
ΥΓ Κοιταξα στα πεταχτα το blog, εξαιρετικο και μου θυμισε το ταξιδι μου στο Μαροκο, θα βρω χρονο να τα το διαβασω προσεκτικα. Επισης εξαιρετικη φαινεται η tagine που σας μαγειρεψε η γυναικα του φιλου σου Nouredin απο το πανεπιστημιο
Χαχαχα... ναι το Desert μπήκε σε "λαστιχάδικο" στην Dahla, αλλά μη φανταστείς μηχανήματα κλπ, ο καλός Μαροκινός με λεβιέδες τα έβαλε, με αρκετό ζόρι αλλά τα έβαλε. Ίσως να έπαιξε ρόλο και η υψηλή εξωτερική θερμοκρασία και σίγουρα η τέχνη του μάστορα... Παρεπιπτόντως μπροστά το ματσάραμε με Τ63 και όχι Desert.
To 690 έκοψε τις δύο πάνω βίδες (από τις 4 συνολικά) που συγκρατούν το πλαστικό υποπλαίσιο-ρεζερβουάρ. Παρότι το βάρος που κουβαλούσαμε ήταν σε γραμμάρια μετρημένο και διαλεγμένο, ξεκινώντας από Nouadhibou για να κάνουμε μια πίστα 380χλμ(!) περίπου μέχρι το Choum, ήμασταν full σε καύσιμα +2 τρίλιτρα μπιτόνια εγώ, + 2 πεντάλιτρα ο Γιάννης και επίσης περίπου 15-20λίτρα νερού ο καθένας (σε 2 10λιτρους ασκούς ortlieb + ο ασκός πλάτης του καθενός). Οι μηχανές ήταν βαριές δηλαδή.... για αμμολόφους! Η ζημιά συνέβει το μεσημέρι της 2ης μέρας, όταν είχαμε κάνει 150km από τον τελευταίο "οικισμό" (αργήσαμε να βρούμε πέρασμα στην αρχή) και είχαμε μπροστά μας 180km έως το Choum. Επειδή στην έρημο το νερό είναι χρόνος και είχαμε μόλις 5-7 λίτρα ο καθένας, οι βίδες είχαν σπάσει και έμειναν μέσα στα σπειρώματα και η επισκευή δεν θα ήταν εύκολη, επιλέξαμε να δέσουμε την μηχανή με ιμάντες πλαίσιο-"υποπλαίσιο" και να γυρίσουμε πίσω στο Nouadhibou, πατώντας πάνω στο ίχνος μας αντί να πάμε στο άγνωστο* προς την Choum ακόμη κι αν είχαμε πληροφορίες για "ανώνυμο" οικισμό νωρίτερα, απ' όπου θα μπορούσαμε να προμηθευτούμε νερό. Σε όλα αυτά πρέπει να υπολογίσεις και τις συνθήκες, ήλιος ντάλα και 45άρια... θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μετά το σοκ, ξαπλώσαμε ο καθένας κάτω στο έδαφος βάζοντας το κεφάλι στη λίγη σκιά που δημιουργούσε η μηχανή του, για να αξιολογήσουμε την κατάσταση, να δούμε τις επιλογές μας και να πάρουμε μια απόφαση!
* Να πω εδώ τι σημαίνει πίστα (piste στα γαλλικά), είναι οι διαδρομές μέσα στην έρημο που συνδέουν προφανώς δύο σημεία για κάποιο λόγο (χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον στο Rally Dakar). Για κάποιες ήταν δυνατό να βρεις εως και το track στο ίντερνετ, για κάποιες πάλι, όπως αυτή προς το Choum, δεν υπάρχουν ούτε καν ροδιές πάνω στην άμμο, είχαμε μόνο waypoints (συντεταγμένες σημείων δηλαδή) ανά 30-40χλμ που είχαμε περάσει στο gps. Επίσης το τεραίν μπορούσε να διαφέρει σημαντικά, ακόμα και μέσα στην πίστα, από άμμο λεπτή σαν αλεύρι (fesh-fesh) εώς σκληρή με κοφτερές πέτρες (hamada).
Ναι, τις CNC ενισχυμένες βίδες του υποπλαισίου τις είχα παραγγείλει -μεταξύ άλλων πραγμάτων- από την Rally Raid Products UK. Ήταν από τις λίγες εταιρείες που έφτιαχναν τότε (2010) πράγματα για το 690, προετοιμάζοντάς τα για αγώνες. Είχα βρει τότε ένα μόνο σοβαρό ταξιδιωτικό με 2 690 (στο advrider ή στο horizonsunlimited δεν θυμάμαι), εκ των οποίων το ένα κόπηκε στη μέση κάπου στη Σιβηρία... Τις είχα λοιπόν μαζί μου αλλά δεν τις είχα τοποθετήσει στη μηχανή. Σε μένα θα συμβεί τώρα αυτό;;;
Ευτυχώς όλα τα ανταλλακτικά που απαιτήθηκαν τα είχαμε μαζί μας, μαζί με λεβιέδες, μανέτες κλπ. Με τον Elio κάναμε μια λίστα με τα "αδύνατα" σημεία του 690 (αντίστοιχα ο Γιάννης με τον Χελιώτη για το 640) και αυτή ήταν η ουσία της χορηγίας από την ΚΤΜ. Μας έδωσε δηλαδή με "δελτίο αποστολής" ότι ανταλλακτικό ζητήσαμε, και ότι θα χρησιμοποιούσαμε από αυτά θα το πληρώναμε με έκπτωση μεγαλύτερη από αυτήν που έδινε στα συνεργεία τότε.
Οι χορηγίες από ΚΤΜ και ΜΑΚΑΝ-TOURATECH (απλά αγοράσαμε με κάποια έκπτωση τον εξοπλισμό που χρειαστήκαμε από κει) ήταν ο λόγος που "αναγκαστήκαμε" να κάτσουμε να γράψουμε το ταξιδιωτικό στο ΜΟΤΟ, με έναν χρόνο καθυστέρηση...
Παρεπιτόντως ο παράγοντας χρόνος ήταν αυτός που έκρινε πολλά πράγματα σε αυτό το ταξίδι, του κόστους συμπεριλαμβανομένου (άλλη μεγάλη συζήτηση αυτή). Δεν είναι τυχαίο ότι ο τίτλος με τον οποίο κυκλοφόρησε το ταξιδιωτικό στα δύο τεύχη του Ιουνίου 2012 του ΜΟΤΟ ήταν "28 μέρες, 9.300χλμ, Αθήνα - Τιμπουκτού non-stop"!
Δε ξέρω τι μ' έπιασε και τα γράφω αυτά, ζητώ συγνώμη απ' όσους ανοίγουν αμέριμνοι το συγκεκριμένο θέμα για να διαβάσουν για τα Michelin, ίσως σε κάποιους να φαίνονται παραμύθια ή σενάριο επιστημονικής φαντασίας... Πάντως αφού το κάναμε που το κάναμε πουτ@ν@ το νήμα, το βραδάκι θα ανεβάσω και μερικές φωτογραφίες...
