Διάβασα όλες τις απαντήσεις σας.
Ετοίμασα ένα unlisted βίντεο από την πτώση της μηχανής με τις δύο κάμερες που είχα μαζί μου.
Όπως θα δείτε και στο βίντεο ο λόγος που δεν ανέπτυξα μεγάλη φόρα είναι γιατί στην διαδρομή που επέλεξα να ακολουθήσω για να ανέβω (ίδια με αυτή που κατέβηκα) στο ένα μέτρο είχε γκρεμό οπότε ο φόβος της πτώσης της μηχανής προς το γκρεμό κυριάρχησε. Αν η ανηφόρα αυτή ήταν σαν του Mototrek τότε θα ανέβαινα σίγουρα με μεγαλύτερη ταχύτητα.
Γι'αυτό και επέλεξα να κατέβω από την μηχανή έτσι ώστε να νιώθω πιο ασφαλή προς το γκρεμό.
(Μάλλον τον γκρεμό δεν τον ανέφερα στην αρχή).
Τι θα έκανα αν δεν ερχόντουσαν οι ..."θεοί" αμέσως?
Ίσως να πήγαινα την μηχανή λίγο πιο αριστερά στο σημείο της ανηφόρας που δεν είχε καθόλου χαλίκια έτσι ώστε το πίσω λάστιχο να πιάσει καλύτερα έτσι ώστε να ανέβω το σαθρό αυτό κομμάτι.
To ΚΛΕ έχει ψήλά το κέντρο βάρους και είναι δύσκολο να το διαχειριστής αν πάρει κλίση, εκτός αν σωματικά το έχεις...
επίσης δέν έχει ροπή χαμηλά.
Χωρίς να θέλω να στο παίξω έξυπνος Κοσμά, όταν πάς μόνος σου να έχεις λιγο περισσότερη αυτογνωσία για το τι μπορείς είτε εσύ είτε η μηχανή σου να κάνεις και αν δείς τα δύσκολα να γυρνάς πίσω ή να βρίσκεις εναλλακτική διαδρομή.
Και εγώ παίρνω μόνος μου τα βουνά αλλά εκεί θέλει σύνεση και πολύ προσοχή για να γυρίσεις πίσω ...
Βρές ένα πιο εύκολο τερέν στην αρχή για να κάνεις την προπόνηση σου.
Κοσμά περίπου στα ίδια πλαίσια, θα συνταχθώ με τον Παναγιώτη, και εγώ σε παρόμοια φάση με σένα είμαι, παλαιότερα πήγαινα αρκετά εκδομικά χώματα με africa 750, και με Dominator που είχα, αλλά ήταν πρίν από 15-18 χρόνια, τώρα μετά απο αυτή την αποχή ξαναέχω 21 τροχό, πάλι σε βαρύ σχετικά ψηλό για μένα μηχανάκι, με ψηλό κέντρο βάρους, όσο και άν το λυπάμαι η καρδιά λέει άλλα και δειλά δειλά το βάζω σε light χωμάτινες καταστάσεις να το μάθω, να ξυπνήσω όσα λίγα είχα μάθει, να γίνω απο άμπαλος λίγο κουλάδι, με σκοπό να ξαναχαρώ όλες αυτές τις υπέροχες αναμνήσεις που έχω από τα υπέροχα βουνά μας, και να χαρώ λίγη βρομιά σκόνης λίγη λασπουριά. Το παρεάκι που είχαμε έχει πλέον άλλα ενδιαφέροντα και υποχρεώσεις, αλλά δέν πτοούμουν και έβγαινα μόνος, με όποιες επιφυλάξεις και προσοχή, έπαιρνα βουνά και λαγκάδια, και όταν ζωρίζανε πολύ τα πράγματα, μου έλεγα μάγκα μου δέν σε παίρνει γύρνα.... γιατί ούτε κάν θα σε βρούνε...., σε μιά βολτούλα κοντινή να ξελαμπικάρω είχα πάει Χαλκιδική(σάν την Χαλκιδική δέν έχει), και θυμήθηκα μια απόμερη παραλία που πηγαίναμε έστριψα και κατέβηκα, παιδάκι χαρά γεμάτο να πάω εδώ να πάω εκεί χωματόδρομος καλός αλλά με πολλά σημεία αμμώδη, ξεθάρεψα και είπα να το βάλω πιό μέσα στην άμμο, και ήρθε η πρώτη του πτώση, δέν είμαι εξοικειωμένος με το traction(δέν ξαναείχα) και όλο ξεχνάω να το βγάλω, ή ίσως ούτως η άλλως θα το έριχνα, η πτώση ήρθε με λίγα και χωρίς καμία ζημιά για μένα ή για το μωρό, εγώ το παρατάω και όπου φύγει - φύγει όταν την σακουλεύομαι ότι πάμε για ξάπλα μήν μας πιάσει κανα πόδι, έρχεται η ώρα να το σηκώσω, αμ δέ...., βρέ καλό μου βρέ χρυσό μου, απο τιμόνι, απο ανάποδα με τα πόδια, έτσι - αλλιώς τίποτα, άρχισε να περνάει η ώρα, η παραλία έρημη, πολύ νωρίς την άνοιξη, το πήρα απόφαση αφού πλέον και είχα δοκιμάσει διάφορα, αλλά και οι δυνάμεις μου είχαν αρχίσει να μ' εγκαταλείπουν, ξεκίνησα να πάω να βρώ κάποιον για βοήθεια, ευτυχώς σχετικά γρήγορα έπεσα πάνω σε ψαρά που ερχόταν για νυχτερινό ψάρεμα, και με βοήθησε και το σηκώσαμε.
Στο δια ταύτα, οι πρώτες σκέψεις μου μετά, ήταν ότι το σημείο που έτυχε να είμαι ήταν σε σχέση με τα υπόλοιπα κορφοβούνια που είχα πάει το πιό κοσμοπολίτικο, εδώ σε κάποια φάση είχα χαθεί στο Πάικο και αγχωνόμουν να βρώ την δρόμο της εξόδου.
Απο τότε πάλι κάνω παρασπονδίες τα χούγια δέν κόβονται, αλλά κολυμπάω μέχρι εκεί που πατάω, και θα ψάξω να βρώ παρεάκι για περίεργες βολτούλες γιατί στα χώματα το κακό είναι πιό εύκολο να γίνει, και άντε εν γνώση μου και με την θέλησή μου πάω, αλλά μήν τρέχω ξεβράκωτη με τις γόβες στα χωράφια, να έχουμε παρέα........
Με κάθε καλή προαίρεση και πρόθεση στα γράφω, πρωτίστως για να τ' ακούω εγώ
(κάποια ψυχή έγραφε έτσι......έφυγε νύχτα όμως)
