Πάντα μου άρεσε η ιδέα να χάνομαι στο δάσος αλλά δεν το είχα επιχειρήσει ποτέ μιας και τα μηχανάκια που είχα ήταν καθαρά on.
Το 16 πήρα την απόφαση, λίγο τα παιδιά, λίγο η ανεργία πούλησα το tuono που είχα τότε και με τα δύο χιλιάρικα πήρα το αφρικα που έχω σήμερα και με τα υπόλοιπα βγήκε εκείνο το καλοκαίρι.
Δεν το μετάνιωσα στιγμή. Εμένα εκείνη την περίοδο σε ένα χωριό της Αρκαδίας και είχα τρελαθεί να μπαίνω στο δάσος της Σκυρίτιδας, να κολλάω στις λάσπες και να βρίζω χαμογελώντας.
Τότε είχα σκεφτεί να πάρω μονοκύλινδρο αλλά η θέληση να κάνω και κανένα ταξιδακι με έστειλε στο v2.
Τελικά για μένα η "υποβάθμιση" ήταν αναβάθμιση αφού και το μηχανάκι δεν με "ποναγε" να του πιω το αίμα, και δεν δεν έμπαινε αυτόματος κόφτης στο δεξί χέρι με την σκέψη των δύο μωρών στο σπιτι.
Άρα η καλύτερη επιλογή είναι άμεσα συνδεδεμένη με το πλαίσιο που ορίζει η χρονική στιγμή που γίνεται.
Οπότε ναι, τα μονοκυλινδρα μπορούν να είναι μια πολύ καλή επιλογή υπό συνθήκες.
Φυσικά αν μου τύχει το τζόκερ αύριο θα βάλω την γριά αγγελία στο "χαρίζεται", θα κάνω ασφάλεια ζωής και θα φτιάξω τουλάχιστον τριθέσιο σταύλο με καμια τρακοσαρια άλογα συνολο, μην σας λέω και μαλακίες.