Μετά από κάνα 8μηνο πάνω κάτω αποχής, έχω το χιμαλαιαν πάλι στα χέρια μου και νομίζω θετικό να μοιραστώ αυτό που ένιωσα τώρα που με καλοέμαθε/κακοεμαθε το 640 και ξανά ανέβηκα πάνω του. Δεν το πήρα πίσω απλά θα του κάνω το σέρβις του για τον άνθρωπο που το χει.
Πρώτη εντύπωση ήταν ότι μου φάνηκε πολύ χαμηλό, λογικο αφού το κτμ είναι αλόγα.
Δεύτερο επιτέλους κατάλαβα γιατί γκρινιάζουν όλοι για το φρένο, πάλι συγκριτικά με το κτμ φαίνεται ξύλινο και σαν να μην πιάνει. Το ξεπέρασα όμως ξέροντας ότι είναι υπέρ αρκετό για να σταματήσει τα 24 άλογα του ενφιλντ.
Τρίτον μου φάνηκε ψόφιο! Χαχα τραγική ειρωνία!
Τέταρτο το τιμονι μου φάνηκε πολύ στενό.
Πέμπτο και τελευταίο μου φάνηκε πολύ βαρύ όταν το μετακίνησα με τα χέρια.
Αλλά…
Δεν ξέρω αν είναι η νοσταλγία, δεν ξέρω αν είναι συναίσθημα η εγωισμός επειδή ήταν δικό μου, μετά τις πρώτες αυτές σκέψεις και ενώ κρουζαρα άρχισα να ακούω το ποσό γλυκα και ομαλά δούλευε η μηχανή του, άρχισα να εκτιμώ καλύτερα το ποσό ωραία μπαίνει και ακολουθεί τη γραμμή, άρχισα να «μυρίζω τα τριαντάφυλλα» που λεν και οι ξένοι.
Τι να πω ρε παιδιά αυτό το μηχανάκι σε βάζει σε ένα mood, περίεργο. Με την απλότητα του και μόνο.
Αιώνες μπροστά το κτμ στο χωμα και σχεδόν σε όλα, αλλά για μακρύνο ταξίδι και κάθε μέρα μέσα στην πόλη, αυτή η αίσθηση που δίνει το χιμαλαιαν μου λείπει.
For the record, είμαι τρέλα ερωτευμένος με το 640. Ισως γιαυτο μου έκανε και εντύπωση όλο αυτό.