Scottish Highlands & Ireland: Ακροβατώντας μεταξύ παραμυθιού και πραγματικότητας

[Strats]

Με κάποιες στάσεις για καφέ και βενζίνα, φτάνω στο Eurotunnel 2 ώρες νωρίτερα απ’ ότι αρχικά είχα προγραμματίσει. Kαλύτερα σκέφτομαι, θα έχω περισσότερο χρόνο στην Brugge. Αν και ο αριθμός των οχημάτων προς το Καλαί ήταν πολύ μεγάλος, η απίστευτη οργάνωση κινούσε όλο αυτό το πλήθος χωρίς κολλήματα και καθυστερήσεις. Κινούμαι αργά και σταθερά βάσει της σήμανσης, με κατεύθυνση προς το βαγόνι που θα με περάσει υποθαλάσσια στη Γαλλία. Αισθάνομαι παράξενα που ουσιαστικά αποχαιρετώ την Αγγλία. Τελευταία μου μέτρα οδήγησης αριστερά, σε λίγο μπαίνω και πάλι στα “γνωστά μονοπάτια” της συνήθειας με την οδήγηση δεξιά.

 

[Strats]

Αν και μέσα στο βαγόνι δίπλα μου ήταν ένα ζευγάρι με μοτοσυκλέτα, δεν πιάσαμε τη συζήτηση. Παρόλα αυτά τα 35 λεπτά μπορώ να πω πως πέρασαν γρήγορα, ούτε που το κατάλαβα για πότε φτάσαμε απέναντι στο Καλαί. Είμαι πλέον σε γαλλικό έδαφος.

 

[Strats]

Σε αυτό το σημείο, ένιωσα ένα παράξενο συναίσθημα, ένιωσα σα να βρέθηκα ξαφνικά πολύ κοντά στο σπίτι μου, αν και ήξερα σαφώς ότι απείχα 3000km. Το ίδιο συναίσθημα ένιωσα όταν επέστρεφα από τη Φινλανδία και το καράβι με πέρασε απέναντι στο Τάλλιν. Έχει να κάνει προφανώς με τη θεωρία της σχετικότητας.

Μετά από μερικά χιλιόμετρα αποχαιρετώ τη Γαλλία (για λίγο) και μπαίνω πλέον στο Βέλγιο.

 

[Strats]

Είναι κάποιες πόλεις στην Ευρώπη που έχω επισημάνει εδώ και κάποια χρόνια, που θα ήθελα να δω και που δεν είχα μέχρι τώρα την ευκαιρία. Δύο από αυτές είναι η Μπρυζ που θα επισκεφτώ σήμερα και το Κολμάρ που είναι ο αυριανός μου προορισμός. Ο λόγος που τις έβαλα και τις δύο στην επιστροφή είναι λόγος στρατηγικής της ψυχολογίας. Στο ανέβασμα, συνήθως η ενέργεια είναι πολύ μεγαλύτερη, οδεύουμε προς τον στόχο, το όνειρο, αυτό που ετοιμάζουμε μήνες πριν, και σε συνδυασμό με το ότι είμαστε ξεκούραστοι, είναι πολύ ευκολότερο να διατηρήσουμε σε υψηλά επίπεδα τη θετική ενέργεια. Στην επιστροφή, ο στόχος έχει επιτευχθεί, το όνειρο έγινε πραγματικότητα, και η ιδέα ότι τελειώνει αυτό που τόσο προσμονούσαμε, ρίχνει από λίγο ως πολύ τα επίπεδα του ενδιαφέροντος. Έτσι λοιπόν, η επιστροφή χρειάζεται κάποιες “ενέσεις” να την τονώσουν λιγάκι ώστε να κρατήσει το ενδιαφέρον υψηλά μέχρι και την τελευταία στιγμή ιδανικά. Γι αυτό κι εγώ επέλεξα να βάλω αυτές τις δύο πόλεις που χρόνια ήθελα να δω, στον γυρισμό.

Αρκετά νωρίς το μεσημέρι, μπαίνω στην πολυπόθητη Brugge

 

[Strats]

Μπαίνοντας στην πόλη, πριν ακόμα φτάσω στο ξενοδοχείο, παθαίνω πλάκα! Μεσαιωνικό παραμύθι! Φτάνω στο ξενοδοχείο το οποίο είναι σε κτίριο παλαιότητας κάποιων αιώνων. Το δωμάτιο απ αυτά με το ξύλινο πάτωμα που πατάς και τρίζει ολόκληρο. Όλα τα έπιπλα παλαιά, ντουλάπα ξύλινη που μια παρόμοια είχε η γιαγιά μου. Ωραίο σκηνικό. Άφησα τη μηχανή σε ένα υπόγειο δημόσιο κλειστό πάρκινγκ στα 50 μέτρα από το ξενοδοχείο, μπάνιο και έξω. Πλέον οι θερμοκρασία δεν έχει σχέση με αυτές της Αγγλίας. Εδώ είναι κανονικά καλοκαίρι Προχωρώ στα δρομάκια της πόλης, και κάθε βήμα με εντυπωσιάζει ολοένα και περισσότερο. Εδώ πρέπει να γεννήθηκε το “Μια φορά κι έναν καιρό”.

 

[Strats]

Η καληνύχτα στην Μπρυζ έχει άρωμα σοκολάτας

 

[Strats]

17η Ημέρα 17/7 Δευτέρα: Brugge - Colmar (600km)

Πρωινό ξύπνημα όπως πάντα, φεύγω από την παραμυθένια Brugge για να συναντήσω την άλλη όχθη του παραμυθιού, το Colmar. Στη σημερινή διαδρομή δε θα σταθώ με περιγραφές γιατί ήταν αδιάφορη, όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο, αλλά είπαμε, σε τέτοια μεγάλα ταξίδια κάποια χιλιόμετρα σε αυτοκινητόδρομο είναι αναπόφευκτα. Με ταχύτητες κοντά στα όρια διανύω τις ευθείες, περνάω από Λουξεμβούργο, ξαναμπαίνω Γαλλία και νωρίς το μεσημέρι μπαίνω Colmar.

 

[Strats]

Κάποιοι φίλοι είχαν χαρακτηρίσει το Κολμάρ ως στην ομορφότερη μικρή πόλη της Ευρώπης. Ήμουν πολύ περίεργος γιατί ερχόμενος από την εμπειρία της Μπρυζ νομίζω ότι θα μου είναι αρκετά δύσκολο να ενθουσιαστώ.

Το ξενοδοχείο μου είναι ένα της αλυσίδας ibis στην είσοδο της παλαιάς πόλης, με πάρκινγκ (ανοικτό…) για τη μηχανή.

Μπαίνοντας πεζός στην παλαιά πόλη, διαπιστώνω αμέσως τον χαρακτήρα της λιλιπούτειας πόλης του παραμυθιού. Στέγες λες και είναι από σκηνικό, πολύχρωμα παραδοσιακά αλσατικά σπιτάκια παντού, στενά δρομάκια (πεζόδρομοι), γεφυράκια, λουλούδια… Ναι, είναι παραμυθούπολη, δε λέω. Ωστόσο είναι πολύ μικρή και σε λιγότερο από 3 ώρες την έχει περπατήσει κανείς ολόκληρη.

Ένα θεματάκι που αντιμετώπισα στην επιστροφή μου με την είσοδό μου στη Γαλλία, ήταν με το ωράριο των εστιατορίων, όπου εδώ τα περισσότερα κλείνουν στις 15:00 και ανοίγουν ξανά μετά τις 19:00 . Αν φτάσεις λοιπόν πεινασμένος κατά τις 16:00 δεν υπάρχει η δυνατότητα φαγητού παρά μόνο σε τουριστικά ή στο όρθιο. Στο Colmar είχα αποφασίσει να κάτσω σε παραδοσιακό γαλλικό μικρό εστιατόριο και να γευτώ παραδοσιακή γαλλική κουζίνα με τα απίστευτα φιλέτα τους και τις τρομερές σως, τα γαλλικά κρεμώδη τυριά και το κορυφαίο κόκκινο κρασί. Σε ένα τέτοιο μικρό εστιατόριο έκλεισα τη βραδιά μου στο Colmar, όπως ακριβώς άξιζε σε ένα τέτοιο περιβάλλον.

 

[Strats]

18η Ημέρα 18/7 Τρίτη: Colmar - Como (400km)

Γνωστός σε εμένα ο σημερινός προορισμός, έχω ξαναπεράσει άλλες δύο φορές σε προηγούμενα ταξίδια μου στις Άλπεις. Το Como με τη λίμνη του, όσες φορές και να πας, είναι όμορφο, με τον ιταλικό ερωτισμό του, κρατάει το ενδιαφέρον υψηλά.

Η διαδρομή σήμερα έχει κι ένα ενδιαφέρον πέρασμα από τις ελβετικές Άλπεις, από το πάσο Saint Gothard αλλά και από το βόρειο τμήμα της λίμνης Como, την πανέμορφη διαδρομή μεταξύ Lugano - Menaggio.

Τα πρώτα χιλιόμετρα στο τελείωμα της Γαλλίας δεν είχαν ενδιαφέρον ωστόσο με το που μπαίνει κανείς στην Ελβετία, όλο το τοπίο αλλάζει χρώμα. Το υψόμετρο κάνει την αισθητή την παρουσία του με τις βουνοκορφές στα πλάγια δεξιά και αριστερά και τις λίμνες που αλλάζουν το τοπίο.

 

[Strats]

Και κάποια στιγμή το υψόμετρο αυξάνεται, η θερμοκρασία πέφτει, ο ουρανός γίνεται καθαρότερος και μπαίνω πλέον στο πάσο Gottard. Ήρθε η ώρα να δουλέψουν επιτέλους τα πλαϊνά τμήματα των ελαστικών

 

[Strats]

Το πάσο Saint Gothard, είναι πανέμορφο όπως άλλωστε όλα τα ελβετικά πάσα, και στις δύο του πλευρές. Είχα ξαναβρεθεί εδώ το 2011 και μου ξύπνησε όμορφες αναμνήσεις

Κάθοδος από Saint Gothard.

 

[Strats]

Άλλη μια ιδιαίτερη διαδρομή είναι το βόρειο τμήμα της λίμνης Como, ο SS340 μεταξύ Lugano - Menaggio. Αν και το είχα ξανακάνει πριν κάποια χρόνια, αποφάσισα να το ξαναπεράσω παρά να κατεβώ από τον αδιάφορο Α2. Ωστόσο λόγω της ώρας, (προχωρημένο μεσημέρι) και της εποχής βέβαια, η κίνηση στον στενό δρόμο μεταξύ Menaggio και Como, ήταν ιδιαίτερα ενοχλητική.

 

[Strats]

Η βόλτα μου στο Como περιελάμβανε και μια ευχάριστη έκπληξη, δύο φίλοι με τις συζύγους τους ανέβαιναν την Ευρώπη και είχαν τη διανυκτέρευσή τους στο Como την ίδια μέρα με τη δική μου. Είναι ωραίο να βλέπεις δικούς σου ανθρώπους όταν ταξιδεύεις μόνος, περάσαμε ένα όμορφο απόγευμα με παγωμένη μπίρα με θέα το ηλιοβασίλεμα στην όχθη της λίμνης Κόμο.

Και αυτή είναι ουσιαστικά η τελευταία διανυκτέρευση αυτού του ονειρεμένου ταξιδιού. Η αυριανή διανυκτέρευση θα με βρει μέσα στο καράβι που θα με μεταφέρει από την Ancona στην Ελλάδα.

 

[Strats]

19η Ημέρα 19/7 Τετάρτη: Como - Ancona (480km)

Σήμερα πρέπει να βρίσκομαι στις 11:30 στο λιμάνι της Ancona, έχοντας να διανύσω 500km από το Como. Είχα βάλει αφύπνιση στις 5:00 υπολογίζοντας 5 ώρες τον δρόμο και 1 ώρα ελαστικότητα μη συμβεί κάτι. Κοιμήθηκα κατά τις 12:00. Δεν πέρασαν 2 ώρες και στις 2:00 μέσα στη νύχτα ανοίγω τα μάτια μου. Ωχ λέω, κάτι μου θυμίζει αυτό, το ίδιο έπαθα την τελευταία ημέρα του ταξιδιού μου στη Νορβηγία, στη επιστροφή στο Βελιγράδι. Προσπαθώ επίμονα να ξανακοιμηθώ, μάταια όμως. Από μέσα μου το ήξερα. Ήταν αδύνατο. Με πιάνει αυτό το φαινόμενο την τελευταία ημέρα, δεν είναι η πρώτη φορά. Ντύνομαι, φορτώνω, και 3:00 είμαι στο δρόμο για Ancona. Ένα από τα καλά του να ταξιδεύεις μόνος, κάνεις ότι θέλεις χωρίς να έχεις να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν, ούτε να πρέπει να έρθεις σε καμία συνεννόηση Και επειδή στην Ancona δεν έχει και πολλά να κάνεις, αποφάσισα να κινηθώ σχετικά αργά (εντός ορίων ταχύτητας) και να κάνω αρκετές στάσεις στα Autogrill να περάσει η ώρα.

 

[Strats]

Η ανατολή με βρήκε μεταξύ Bolognia και Imola

 

[Strats]

Μπήκα στην Ancona αρκετά νωρίς. Έκανα και ένα γύρο την πόλη να περάσει η ώρα.

 

[Strats]

Ο “Πάνθηρας” σε αναμονή για τον επαναπατρισμό

Ευτυχώς δεν είχε καθυστέρηση το καράβι και η επιβίβαση ξεκίνησε στην ώρα της, χωρίς αργοπορίες. Ήμουν κουρασμένος λόγω του ότι κοιμήθηκα μόνο 2 ώρες την προηγούμενη νύχτα και έτσι με έναν μακρύ μεσημεριανό ύπνο στην καμπίνα στο καράβι, πέρασε η ώρα της αναμονής ευκολότερα.

 

[Strats]

20η Ημέρα 20/7 Πέμπτη: Άφιξη Σπίτι (450km)

Όπου και να έχω πάει, όσο ωραία και να έχω περάσει, την τελευταία ημέρα με πιάνει μια έντονη επιθυμία να επιστρέψω σπίτι μου. Θέλω να δω τον γιο μου που την τελευταία ημέρα συνειδητοποιώ πόσο μου έχει λείψει, αλλά γενικά, είναι στην ιδιοσυγκρασία μου αυτό το στοιχείο στην επιστροφή. Κανονικά είναι να βρω στην Πάτρα το μεσημέρι κατά τις 12:00 που φτάνει το πλοίο, οπότε έχω υπολογίσει περίπου 14:00 θα είμαι σπίτι. Κατά τις 6:00 λοιπόν, μέσα στον ύπνο μου ακούω:
το πλοίο σε λίγα λεπτά φτάνει Ηγουμενίτσα. Παρακαλούνται οι επιβάτες για Ηγουμενίτσα να παραδώσουν το κλειδί της καμπίνας τους.

Αυτό είναι λέω. Τώρα που με ξύπνησαν, ποιος με κρατάει … Θα βγω Ηγουμενίτσα στις 7:00 και πριν καλά-καλά φτάσει το πλοίο Πάτρα, εγώ θα είμαι στο σπιτάκι μου Αθήνα!!! Και έτσι κι έγινε. Ντύνομαι κατευθείαν, παραδίδω κλειδί, και πάω για το γκαράζ. Για καλή μου τύχη με είχαν βάλει μαζί με αυτούς που κατέβαιναν Ηγουμενίτσα (το είχα δει από χθες από τα ταμπελάκια των υπολοίπων μηχανών) οπότε αποβιβάστηκα χωρίς κανένα κόλλημα στην έξοδό μου, και 7:15 ήμουν στο δρόμο για το σπίτι μου.

Όσο έτρεξα σε αυτόν τον δρόμο μέχρι το σπίτι μου, δεν έτρεξα σε όλο το ταξίδι, 200άριζα με διάρκεια και πριν τις 11:30, σε σχεδόν 4 ώρες ήμουν στο σπίτι μου. Όσο έντονα είναι τα συναισθήματα κατά την αναχώρηση από το σπίτι, τόσο διαφορετικά μεν αλλά έντονα δε, είναι κατά την άφιξη στην πόρτα του σπιτιού.

Η παρακάτω στιγμή αξίζει πολλά. Είναι η στιγμή που σε περιμένει η οικογένειά σου στην γκαραζόπορτα, η σύζυγος, και ο γιος σου που έχεις να δεις 20 ημέρες

 

[Strats]

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Κλείνοντας θα παραθέσω κάποιες πληροφορίες (όπως πάντα άλλωστε) που πιθανόν να φανούν χρήσιμες στους φίλους που έχουν σκοπό να υλοποιήσουν το συγκεκριμένο ταξίδι.

Άνεση - Σωματική Κόπωση:

Στα πολυήμερα ταξίδια με μοτοσυκλέτα με πολύωρη οδήγηση ημερησίως, είναι εύκολο να δημιουργηθούν σωματικές ενοχλήσεις που σε μερικές περιπτώσεις μπορούν να δυσκολέψουν το ταξίδι. Στο περσινό μου ταξίδι των 12.500km στη Νορβηγία, χρειάστηκε να καταναλώσω αρκετά παυσίπονα και κάποια αντιφλεγμονώδη, ενώ αντίθετα φέτος, δε χρειάστηκε να πάρω ούτε ένα depon. Και αυτό γιατί είχα εντοπίσει κάποια θέματα που ήθελαν τη δική τους διαχείριση. Θα σταθώ σε δύο σημεία βάσει της πρόσφατης προσωπικής μου εμπειρίας και μόνο (δεν είμαι γιατρός):

Η σημασία του βάρους του κράνους: Τα περισσότερα προβλήματα με τον αυχένα και τον πόνο που δημιουργείται στο πάνω μέρος της πλάτης έχω καταλήξει ότι οφείλονται στο κράνος, στη ζύγισή του, στο σχεδιασμό του και κυρίως στο βάρος του. Θα ξεκινήσω με το βάρος. Πέρσι στο ταξίδι στη Νορβηγία, είχα ένα κράνος που ναι μεν ήταν καλά ζυγισμένο, αλλά ήταν βαρύ σχετικά με άλλα της κατηγορίας του. Του τοποθέτησα πάνω και την action camera που ισούται με +195 gr, με αποτέλεσμα να μου δημιουργεί πόνο στον αυχένα και γενικότερα στην άνω δεξιά πλάτη. Φέτος πήγα με ένα κράνος 300gr ελαφρύτερο και με εφεδρική βάση υποδοχής για την action camera στον σκελετό της μοτοσυκλέτας, σε περίπτωση που μου δημιουργούσε το περσινό πρόβλημα. Τα 300gr λιγότερα, ήταν αρκετά για να μην έχω την παραμικρή ενόχληση στον αυχένα μου. Επίσης καλό είναι να έχουμε υπόψιν ότι όλα τα κράνη δεν κάνουν για όλους τους τύπους μοτοσυκλέτας, και η θέση του σώματος του οδηγού είναι καθοριστικός παράγων για τη σωστή επιλογή τύπου κράνους.

Cruise Control και τένοντες δεξιού χεριού: Η πολύωρη καθημερινή οδήγηση καταπονεί τους τένοντες του δεξιού χεριού λόγω της μόνιμης πίεσης που ασκεί το χέρι για να κρατήσει το γκάζι ανοιχτό. Αυτό, σε συνδυασμό με τένοντες που είναι ήδη τραυματισμένοι με φλεγμονές (τεταμένη χρήση υπολογιστών κλπ) δημιουργεί πόνους μέχρι και πάνω τον ώμο, και η κατάσταση μπορεί να γίνει ιδιαίτερα δυσάρεστη. Φέτος είχα την τύχη να έχω στη διάθεσή μου στη μοτοσυκλέτα μου, ηλεκτρονικό cruise control. Είναι πραγματικά μαγεία σε τέτοια μεγάλα ταξίδια. Η κούραση στο χέρι μειώνεται στο ελάχιστο έως και μηδενίζεται θα μπορούσα να πω.

 

[Strats]

Κόστος:

Όπως έχω ξαναπεί, η τοποθέτηση σε αυτό το κεφάλαιο είναι πάντα κατά προσέγγιση λόγω του υποκειμενικού στοιχείο σχετικά με τη διαμονή/διατροφή. Ωστόσο υπάρχουν κάποια έξοδα κοινά, τα οποία θα παραθέσω εδώ. Στα περίπου 9.000km απαιτούνται περί τα 900€ για καύσιμα και λάδι, περίπου 250€ για διόδια και βινιέτα Ελβετία, περίπου 650€ για εισιτήρια καραβιών και eurotunnel. Μέχρι εδώ είμαστε στα 1800€ και υπολείπεται το κόστος διαμονής και διατροφής το οποίο είναι καθαρά υποκειμενικό για 20 ημέρες, αφού η διαμονή μπορεί να είναι από camping μέχρι 5άστερο ξενοδοχείο, και το φαγητό μπορεί να είναι από κονσέρβες lidl, μέχρι εστιατόρια.