Μόλις εφτασα στο αεροδρόμιο της μελβουρνης και επιστρέφω στην πατρίδα, σε 24 ώρες θα ανοίξω δυο κούτες έκπληξη...
Συνεχίζω λοιπόν από κει που έμεινα,
Την Τετάρτη το πρωί τα παιδιά της διοργάνωσης μου πρότειναν να βγω μαζί τους μπροστά να σημαδεψουμε τη διαδρομή με βέλη.
Οι αναβάτες ξεκινούσαν μετά τις 8 και εμεις θα φεύγαμε 6:15.
Η γκοπρο έγραφε και εγώ οδηγούσα με την ελπίδα και τον φόβο των γουαλαμπιζ... ελπίδα για να τα δω και να τα δείξω στις κόρες μου και φόβο γιατί πετιούνται λέει σα μαλακες μες τις ρόδες.
Το σημαδεμα προχωρούσε και τα ζωάκια πουθενά! Ωσπου σε ένα Χωραφι πετυχαίνω ένα κοπάδι, δίπλα σε σπίτια! Ημεροτατα! Χαριτωμένα και αλτικοτατα!
Η τασμανια γενικά παρατήρησα πως έχει μεγάλη «ευαισθησία» στην πράσινη ενέργεια και εκτός από τις πολλές εγκαταστασεις για υδροηλεκτρικά εργοστάσια ξεκίνησαν να φτιάχνουν και ένα μεγάλο αιολικό πάρκο. Τα φορτηγά περνούσαν ανάμεσα στα δάση με τόση μαεστρία που πραγματικά εντυπωσιάζει!
(Ακολουθεί βίντεο με σχετικό πλάνο drone)
Όλα κυλούσαν ομαλά και δεν είχε μείνει πολλή διαδρομή ακόμη να σημαδεψουμε. Οποτε μου λέει ο Ραηντινγκ Μεητ ο Νίκ, «δεν κόβεις δρόμο από δω να κανεις και να ευχαριστηθεις το τεχνικό κομμάτι;»
Οι διαδρομές είχαν σε κάποια σημεία τους εναλλακτικά, πιο τεχνικά κομμάτια, που τα έλεγαν break-out routes, οποτε λέω οκ αφού σχεδόν τελειώσαμε να πάω...
Το πορτοκαλί βελάκι είναι η κανονική διαδρομή και εγώ κόβω δρόμο δεξιά.
Χαράσσω λοιπόν πορεία βάσει οδηγιών και ξεκινάω
Γρήγορα βρίσκω μια εμπασιά (πόρτα) οποτε ανοίγω περνάω, κλείνω και μπροστά μου έχω ένα κοπάδι πρόβατα σε ένα δίαυλο 7-8 μέτρων φάρδος επι τουλάχιστον 2χλμ περιφραγμένο δρόμο.
Τα πρόβατα δεν κάνανε στην άκρη με τίποτα μέχρι που άρχισα να σκάω γκαζιες και αραιωσαν. Έχουν μείνει τρία δεξιά και δυο αριστερά ωσπου......
Ένα γ@μημενο πρόβατο κόβει μες τη μπροστινή μου ρόδα και με τη φορά που ανεπτυσσα, πέρασα από πάνω του.....
Και φυσικά έφαγα τούμπα, έσκασα με τον ώμο, τα καντήλια ακούστηκαν ως τη ναξο και το πρόβατο σηκώθηκε και έφυγε τρέχοντας....
Σηκώνομαι και εγώ, τινάζονται και προσπαθώ να καταλάβω τι παίχτηκε. Μαζεύω τα συντρίμμια μου και συνεχίζω με πόνο στον δεξιό ώμο.
Δεν παίρνανε τρία λεπτά, και βρίσκομαι σε αδιέξοδο.
Ευτυχώς το τοπίο είναι ομαλό τριγύρω και μπορώ να κόψω στην πλαγιά. Υπολόγιζα πως αν πάω βόρεια θα βγω στην άλλη διαδρομή σε λιγότερο από 3χλμ.
Πράγματι προχώρησα αρκετά ανάμεσα σε ελάφια
Ξαναβρήκα ένα παλιό δρόμο ο οποίος ήταν Τίγκα με Γουαλαμπιζ
Και τελικά σκάω πάλι σε περιφραγμένο.
Κοιτάω στο χάρτη, ήταν το μόνο Χωραφι που με χώριζε από την breakout διαδρομή οποτε με συνοπτικές διαδικασίες βγάζω τανάλια και φιλάκια!!!
Με τα πολλά βγαίνω στην διαδρομή και αρχίζει το τεχνικό κομμάτι
Κατηφόρα με βράχους ξεκολλημενους και νεροφαγωματα.
Μου φεύγει λίγο αριστερά το μπροστινό, πάω να βάλω πόδι, κενό...... παρτον κάτω τον Ευθυμάκη....!
Η ζέστη, ο σιχαμός, η σκόνη, ο πόνος, τα μερεμέτια στη μηχανή, η δίψα.... με έχουν κάνει να μουρχεται να τα γ@μησω όλα...!
Έρχεται ένας εκεί με βοηθάει τη σηκώνω πάω λίγο παρακάτω, όπου και έκατσα για ανασυγκρότηση. Στο μεταξύ ένας στους δυο που περνούσαν από κει έπεφταν ή χαροπαλευαν.
Μετά από μισή ώρα ξανά ανέβηκα και συνέχισα χωρίς αλλά απρόοπτα
για το Σουανσή.