Test Ride που έκανα με τη Triumph Thruxton και τον κινητήρα T120 των 97 ίππων στις 6.750 και τα 112 Nm σε κάτι λιγότερο από τις 5 χιλιάδες στροφές.
Αν ξεφύγουμε από τις μάρκες, τη καταγωγή, τα τεχνικά χαρακτηριστικά και οτιδήποτε μα οτιδήποτε μπορεί να μας προδιαθέτει θετικά ή και αρνητικά, ένα έχω να πω: το Triumph Thruxton R θα ήταν το μπιμπελό που θα ήθελα να έχω στο σαλόνι μου... σε κόκκινο πρωτίστως ή σε μαύρο ματ δευτερευόντως.
Είχε προηγηθεί πέρυσι ένα Test Ride με το Triumph Street Twin το οποίο ήταν μια απογοήτευση. Το γεγονός αυτό μου εξιτάριζε ακόμη περισσότερο τη περιέργεια για τον κινητήρα Τ120 και το αν τελικά αυτή η μοτοσυκλέτα στρίβει, έστω και αν ήταν το απλό μοντέλο και όχι το R.
Το Test Ride κανονίστηκε και λίγες μέρες πριν -τη περασμένη Τετάρτη- το πράσινο Triumph Thruxton με περίμενε να το καβαλήσω. Στο μεταξύ είχα φτιάξει διάφορα σενάρια στο μυαλό μου για το πως θα είναι, επηρεασμένος κυρίως από τη Retro εικόνα του.
Η πρώτη εντύπωση όταν ανέβηκα πάνω και άρχισα να μετακινώ τη μηχανή με τα πόδια μου μπρος-πίσω (προσπαθώντας να τη φέρω σε θέση εξόδου από το πεζοδρόμιο με προσανατολισμό προς το δρόμο) ήταν πως τα λίγο περισσότερα από 200 στεγνά της κιλά δεν φαινόντουσαν καθόλου. Τα πόδια κούμπωσαν εύκολα στα ελαφρώς πίσω τοποθετημένα πατητά και τα γόνατα μου κλείδωσαν σε μια σχετικά μικρή γωνία αλλά και σε ένα υπέροχο -αληθινά υπέροχο- στενό ντεπόζιτο.
Η μηχανή έχει μια εκπληκτική ικανότητα να ισορροπεί στις χαμηλές ταχύτητες και το τιμόνι με τα ψηλά κλιπ-ονς δε φέρνει το σώμα σε εντελώς επιθετική στάση. Διέκρινα μια μικρή ασάφεια στο κούμπωμα της 2ας στο πέρασμα από τη 1η ταχύτητα, όλες οι άλλες μπαίνουν εύκολα και με σαφήνεια με εξαιρετική εντύπωση να προέρχεται από τον συμπλέκτη με το συρματόσχοινο ο οποίος είναι πανάλαφρος αν και διαχειρίζεται 1200cc.
Κατέβηκα στη παραλιακή από τη Λεωφόρο Συγγρού και ουσιαστικά το πρώτο στρίψιμο με μια κάποια ταχύτητα το έκανα μπαίνοντας στη Ποσειδώνος. Ο τρόπος με τον οποίο μου μετέδιδε εμπιστοσύνη μια μηχανή που οδηγούσα μόλις 7-8 λεπτά με άφησε άφωνο. Τraction Control και χάρτες ισχύος ήταν ρυθμισμένα στις Standard θέσεις, πράγμα που κάνω με όλες τις μηχανές που παίρνω για Test Ride μέχρι να εξοικειωθώ. Θεωρώ πως είναι ο καλύτερος τρόπος για να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα στη μισή ώρα που έχω στη διάθεση μου για τα υπόλοιπα στοιχεία κάθε μοτοσυκλέτας πλην του κινητήρα.
Ο κινητήρας είναι αρκετά ζωηρός αλλά κυρίως είναι ένας ύμνος της γραμμικής επιτάχυνσης και μάλιστα με έναν υπέροχο ήχο να παράγεται από το δίδυμο των εξατμίσεων. Μόλις δεις στο στροφόμετρο 2.500 με 3.000 στροφές ανεβάζει μέχρι της 6.500 χωρίς να δυσανασχετεί, ανεξαρτήτως από την ταχύτητα που έχεις κουμπωμένη. Εδώ να πω πως το κιβώτιο είναι 6τάχυτο.
Οδηγώντας πλέον στη παραλιακή νωρίς το μεσημέρι είχε τη κίνηση εκείνη που σε αφήνει να ελίσσεσαι με ασφάλεια μεταξύ των αυτοκινήτων. Άλλαζα τις λωρίδες δεξιά-αριστερά με μια υπέροχη αίσθηση κουμπώματος του σώματος μου πάνω στη μηχανή. Το βάρος πέφτει ελαφρά πάνω στους καρπούς αλλά σε καμία περίπτωση δε σε κουράζει, είναι τόσο-όσο θέλεις από μια μηχανή δρόμου με σπορ χαρακτηριστικά.
Αν θέλεις να ποτίσεις φαρμάκι οτιδήποτε προκλητικό βρεθεί δίπλα σου, το γήπεδο σου είναι οι επιταχύνσεις. Κάθε φορά που χρειάζεται το γκάζι να κλείσει για σένα και τον επίδοξο αντίπαλο σου έχεις ένα πλεονέκτημα γιατί ακολουθεί το "άνοιγμα"..., είναι υπέροχη σε αυτό και ξέρει να κάνει τους άλλους να αναρωτιούνται. Τα φρένα της χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο είναι επαρκέστατα, μπορώ να φανταστώ όμως πως το R μοντέλο με τις ακτινικές Brembo μπροστά και τις πλήρως ρυθμιζόμενες αναρτήσεις εμπρός και πίσω θα αφήνουν την αίσθηση του ιδιαίτερου. Πρέπει όμως να γράψω πως σε κάποια -όχι πάντα- απότομα χουφτώματα του γκαζιού μου έκανε μια μικρή τρύπα στις πολύ χαμηλές για 1 δευτερόλεπτο. Ίσως έχει να κάνει με το χαρακτήρα του κινητήρα.
Σύντομα έφθασα στο Skippers στον Άλιμο και έκανα ένα διάλλειμα πιο πολύ για να χαζέψω μόνος και με την ησυχία μου την υπέροχη αυτή μοτοσυκλέτα.
Αυτή η μηχανάρα έχει το DNA της απόλαυσης των παλιών μοτοσυκλετών και αυτό μην εκληφθεί περιορίζοντας τη σκέψη σας στο οπτικό κομμάτι. Μικρές υπόκοφες δονήσεις από ένα μοτέρ που φωνάζει πως είναι πρόθυμο να σε ευχαριστήσει με όποιον τρόπο θέλεις. Μαζί της το βολτάρισμα με σταθερό γκάζι (με όποια ταχύτητα και αν θέλεις να κινείσαι) είναι ο ορισμός της μοτοσυκλετιστικής ελευθερίας. Αδρεναλίνη... άφθονη, όπου, όπως και όποτε θέλεις, είτε μέσα στη πόλη είτε στους ανοιχτούς δρόμους.
Θα την αγόραζα; Είναι κάπως σπάνιο για μένα να μπορώ να πω 3-4 μέρες μετά από μια οδηγική εμπειρία πως η συνολική απόλαυση ήταν τέτοια που θα αδιαφορούσα για τα πάντα και ΝΑΙ, θα την αγόραζα! Μόνο μία μηχανή μπορώ να φανταστώ που θα μπορούσε να μου χαρίσει παρόμοια στοιχεία οδηγικής ηδονής, ακούει στο όνομα BMW R nineT...
Αν ξεφύγουμε από τις μάρκες, τη καταγωγή, τα τεχνικά χαρακτηριστικά και οτιδήποτε μα οτιδήποτε μπορεί να μας προδιαθέτει θετικά ή και αρνητικά, ένα έχω να πω: το Triumph Thruxton R θα ήταν το μπιμπελό που θα ήθελα να έχω στο σαλόνι μου... σε κόκκινο πρωτίστως ή σε μαύρο ματ δευτερευόντως.
Είχε προηγηθεί πέρυσι ένα Test Ride με το Triumph Street Twin το οποίο ήταν μια απογοήτευση. Το γεγονός αυτό μου εξιτάριζε ακόμη περισσότερο τη περιέργεια για τον κινητήρα Τ120 και το αν τελικά αυτή η μοτοσυκλέτα στρίβει, έστω και αν ήταν το απλό μοντέλο και όχι το R.
Το Test Ride κανονίστηκε και λίγες μέρες πριν -τη περασμένη Τετάρτη- το πράσινο Triumph Thruxton με περίμενε να το καβαλήσω. Στο μεταξύ είχα φτιάξει διάφορα σενάρια στο μυαλό μου για το πως θα είναι, επηρεασμένος κυρίως από τη Retro εικόνα του.
Η πρώτη εντύπωση όταν ανέβηκα πάνω και άρχισα να μετακινώ τη μηχανή με τα πόδια μου μπρος-πίσω (προσπαθώντας να τη φέρω σε θέση εξόδου από το πεζοδρόμιο με προσανατολισμό προς το δρόμο) ήταν πως τα λίγο περισσότερα από 200 στεγνά της κιλά δεν φαινόντουσαν καθόλου. Τα πόδια κούμπωσαν εύκολα στα ελαφρώς πίσω τοποθετημένα πατητά και τα γόνατα μου κλείδωσαν σε μια σχετικά μικρή γωνία αλλά και σε ένα υπέροχο -αληθινά υπέροχο- στενό ντεπόζιτο.
Η μηχανή έχει μια εκπληκτική ικανότητα να ισορροπεί στις χαμηλές ταχύτητες και το τιμόνι με τα ψηλά κλιπ-ονς δε φέρνει το σώμα σε εντελώς επιθετική στάση. Διέκρινα μια μικρή ασάφεια στο κούμπωμα της 2ας στο πέρασμα από τη 1η ταχύτητα, όλες οι άλλες μπαίνουν εύκολα και με σαφήνεια με εξαιρετική εντύπωση να προέρχεται από τον συμπλέκτη με το συρματόσχοινο ο οποίος είναι πανάλαφρος αν και διαχειρίζεται 1200cc.
Κατέβηκα στη παραλιακή από τη Λεωφόρο Συγγρού και ουσιαστικά το πρώτο στρίψιμο με μια κάποια ταχύτητα το έκανα μπαίνοντας στη Ποσειδώνος. Ο τρόπος με τον οποίο μου μετέδιδε εμπιστοσύνη μια μηχανή που οδηγούσα μόλις 7-8 λεπτά με άφησε άφωνο. Τraction Control και χάρτες ισχύος ήταν ρυθμισμένα στις Standard θέσεις, πράγμα που κάνω με όλες τις μηχανές που παίρνω για Test Ride μέχρι να εξοικειωθώ. Θεωρώ πως είναι ο καλύτερος τρόπος για να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα στη μισή ώρα που έχω στη διάθεση μου για τα υπόλοιπα στοιχεία κάθε μοτοσυκλέτας πλην του κινητήρα.
Ο κινητήρας είναι αρκετά ζωηρός αλλά κυρίως είναι ένας ύμνος της γραμμικής επιτάχυνσης και μάλιστα με έναν υπέροχο ήχο να παράγεται από το δίδυμο των εξατμίσεων. Μόλις δεις στο στροφόμετρο 2.500 με 3.000 στροφές ανεβάζει μέχρι της 6.500 χωρίς να δυσανασχετεί, ανεξαρτήτως από την ταχύτητα που έχεις κουμπωμένη. Εδώ να πω πως το κιβώτιο είναι 6τάχυτο.
Οδηγώντας πλέον στη παραλιακή νωρίς το μεσημέρι είχε τη κίνηση εκείνη που σε αφήνει να ελίσσεσαι με ασφάλεια μεταξύ των αυτοκινήτων. Άλλαζα τις λωρίδες δεξιά-αριστερά με μια υπέροχη αίσθηση κουμπώματος του σώματος μου πάνω στη μηχανή. Το βάρος πέφτει ελαφρά πάνω στους καρπούς αλλά σε καμία περίπτωση δε σε κουράζει, είναι τόσο-όσο θέλεις από μια μηχανή δρόμου με σπορ χαρακτηριστικά.
Αν θέλεις να ποτίσεις φαρμάκι οτιδήποτε προκλητικό βρεθεί δίπλα σου, το γήπεδο σου είναι οι επιταχύνσεις. Κάθε φορά που χρειάζεται το γκάζι να κλείσει για σένα και τον επίδοξο αντίπαλο σου έχεις ένα πλεονέκτημα γιατί ακολουθεί το "άνοιγμα"..., είναι υπέροχη σε αυτό και ξέρει να κάνει τους άλλους να αναρωτιούνται. Τα φρένα της χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο είναι επαρκέστατα, μπορώ να φανταστώ όμως πως το R μοντέλο με τις ακτινικές Brembo μπροστά και τις πλήρως ρυθμιζόμενες αναρτήσεις εμπρός και πίσω θα αφήνουν την αίσθηση του ιδιαίτερου. Πρέπει όμως να γράψω πως σε κάποια -όχι πάντα- απότομα χουφτώματα του γκαζιού μου έκανε μια μικρή τρύπα στις πολύ χαμηλές για 1 δευτερόλεπτο. Ίσως έχει να κάνει με το χαρακτήρα του κινητήρα.
Σύντομα έφθασα στο Skippers στον Άλιμο και έκανα ένα διάλλειμα πιο πολύ για να χαζέψω μόνος και με την ησυχία μου την υπέροχη αυτή μοτοσυκλέτα.
Αυτή η μηχανάρα έχει το DNA της απόλαυσης των παλιών μοτοσυκλετών και αυτό μην εκληφθεί περιορίζοντας τη σκέψη σας στο οπτικό κομμάτι. Μικρές υπόκοφες δονήσεις από ένα μοτέρ που φωνάζει πως είναι πρόθυμο να σε ευχαριστήσει με όποιον τρόπο θέλεις. Μαζί της το βολτάρισμα με σταθερό γκάζι (με όποια ταχύτητα και αν θέλεις να κινείσαι) είναι ο ορισμός της μοτοσυκλετιστικής ελευθερίας. Αδρεναλίνη... άφθονη, όπου, όπως και όποτε θέλεις, είτε μέσα στη πόλη είτε στους ανοιχτούς δρόμους.
Θα την αγόραζα; Είναι κάπως σπάνιο για μένα να μπορώ να πω 3-4 μέρες μετά από μια οδηγική εμπειρία πως η συνολική απόλαυση ήταν τέτοια που θα αδιαφορούσα για τα πάντα και ΝΑΙ, θα την αγόραζα! Μόνο μία μηχανή μπορώ να φανταστώ που θα μπορούσε να μου χαρίσει παρόμοια στοιχεία οδηγικής ηδονής, ακούει στο όνομα BMW R nineT...
Τελευταία επεξεργασία:
