Το υπολοιπο του Σαββατου περασε με δυσκολια ψαχνοντας να βρω λυση στο προβλημα... Οι ιδιοκτητες του ξενωνα μας εδωσαν ενα τετρακλινο δωματιο επ' αοριστον χωρις να μας αφησουν να πληρωσουμε ουτε ενα ευρω προσπαθωντας να μας βοηθησουν με το τροπο τους στη δυσκολη κατασταση που ειχαμε βρεθει, οποτε η διαμονη ηταν εξασφαλισμενη.
Ομως ο γορδιος δεσμος παρεμενε. Επρεπε να παμε τη μηχανη στο συνεργειο αλλα πως; Και αν τελικα πηγαινε, που θα μπορουσε να φυλαχτει μεχρι να συγκινηθει η οδικη και να την φερει Ελλαδα; Η μηχανη τωρα χρειαζοταν φροντιδα. ΠΟΛΥ φροντιδα, ανεση χρονου και λεπτοδουλεια. Επρεπε να λυθει με επιμελεια, να ελεγχθει, να καθαριστει, να αντικατασταθουν πραγματα που ειχαν χαλασει και να δεθει ξανα παρεα με νεα αναλωσιμα και ανταλλακτικα. Κοινως ηθελε πραγματα που κανενα συνεργειο δεν ειχε τη διαθεση και το χρονο για να κατσει να ασχοληθει. Και αν ακομα το εκανε θα χρεωνε ποσα που δεν ηθελα καν να ρωτησω...
Το πρωι της Κυριακης ομως η Annika ειχε μια εξαιρετικη ιδεα που εν τελει αποδειχτηκε σωτηρια: να μπω να γραψω τα οσα ειχαν συμβει σ' ενα συγκεκριμενο φορουμ Ιρλανδων μηχανοβιων. Γιατι ομως εκει; Απο που ως που;
Προ καιρου οταν το ταξιδι ηταν ακομα στο σχεδιασμο, ειχα γραφτει σ' ενα φορουμ Ιρλανδων μηχανοβιων ψαχνοντας για αξιοθεατα, διαδρομες και φιλους που θα ηθελαν να μοιραστουν καμια μπυριτσα η και καμια διαδρομη παρεα.
Ανελπιστα ομως, η πρωτη ομως υποδοχη δεν ηταν καθολου καλη: παροτι εγραψα στα νεα μελη με καθε καλη διαθεση, καποια μελη θεωρησαν σωστο να με πιασουν στο ψιλο για το nickname που ειχα διαλεξει (traveller) καταληγοντας να κανουν το thread μπαχαλο. Bλεπετε, αυτο που δεν γνωριζα ηταν οτι στην Ιρλανδικη αργκο το
traveller σημαινει τσιγγανος και μαλιστα με την χειροτερη δυνατη εννοια του ορου -κατι ακρως ειρωνικο, διοτι τυχαινω να συμπαθω παρα πολυ τους τσιγγανους και γνωριζω ανθρωπους εξαιρετικα νοικοκυρεμενους και καλοσυνατους.
Τελικα η παρεξηγηση λυθηκε απο καποια πιο σοβαρα μελη που εσπευσαν να δωσουν τις απαραιτητες εξηγησεις αλλα η ασχημη αρχικη εντυπωση ειχε μεινει.Εκτοτε δεν ειχα πολυασχοληθει με το φορουμ. Στραβη η υποδοχη, στραβη η συνεχεια οποτε καταλαβαινετε γιατι δεν ημουν ιδιαιτερα θετικος να τους γραψω. Η Annika ομως επεμενε:
Γραψτους για να δουν τι αλητες υπαρχουν στη χωρα τους. Στο κατω κατω που ξερεις, μπορει να βρεθει κανεις να εχει καμια χρησιμη συμβουλη η κατι τετοιο.
Τη συνεχεια δεν την περιμενε κανεις... Ανοιξα το σχετικο thread και σε χρονο μηδεν εγινε της μουρλης!
Μεσα σε μερικες ωρες το θεμα ειχε πιασει φωτια με ΟΛΟ το φορουμ και δεκαδες μελη να ασχολουνται ολοι με το θεμα αυτο.
Σε ενα φορουμ που ενα δημοφιλες θεμα πιανει τις 3-4 σελιδες μεσα σε μια βδομαδα, εδω τις ειχε πιασει μεχρι το μεσημερι! Οι αρχικες εκδηλωσεις συμπαραστασης αρχισαν να γινονται ολο και πιο εμπρακτες με πολλους να ζητανε επιμονα να τους δωσω καποιο λογαριασμο paypal για να μου βαλουν λεφτα.
Στην αρχη δεν ηθελα και επεμενα οτι το μονο που ζηταω ειναι ενα τροπο να παει η μηχανη σε ενα συνεργειο και αν μπορει καποιος να βοηθησει για τη φυλαξη της μετα μεχρι να ερθει η οδικη η αν μπορει να ριξει ενα βασικο πλυσιματακι απο τα αλατα και τη μπιχλα, ομως αυτοι εκει. Λυσσα να βοηθησουν με οποιο τροπο μπορουσαν.
Καποιοι αρχισαν να μου στελνουν μηνυματα προσφεροντας μου τη μηχανη τους για να συνεχισω το ταξιδι μου: Africa Twin, Honda Bros, Triumph, Yamaha, Suzuki, Kawasaki... τα παντα!
Καποιοι αλλοι επεμεναν να θελουν να κανουν καποια δωρεα λεγοντας μαλιστα προς τον admin οτι "οκ, ξερουμε οτι δεν εχει ξαναγινει καποιος τετοιος ερανος στο φορουμ αλλα αυτο το θεμα δεν μπορει να μεινει ετσι" κλπ. Ακομα και ο ιδιος ο admin μπηκε στη μεση ζητωντας μου να τους δωσω λογαριασμο paypal. Τελικα υποκυπτοντας στην πιεση το εκανα και το αποτελεσμα ηταν ενα μηνα αργοτερα να εχουν μαζεψει πανω απο 700 ευρω, για δυο ανθρωπους που οι περισσοτεροι δεν ειχαν δει ποτε.
Ενα γινεται το πανηγυρι στο φορουμ, ενα μελος καποια στιγμη μου στελνει ΠΜ λεγοντας απλα:
Ελα εκει που εχεις παρκαρει τη μηχανη τωρα.
Ποιος ηταν και πως ηξερε που εχω παρκαρει τη μηχανη;; Αλλο παλι και τουτο. Παω εκει και βλεπω εναν δερματοφορεμενο, λεπτο και σκληροτραχηλο 50αρη σε φαση Bruce Willis με ενα θηριωδες BMW 1000RR να στεκεται διπλα στην Αυρα.
Γεια, ειπε,
ειμαι ο Paul. Ειδα το θεμα και δεν μπορουσα να μην ασχοληθω. Θα τα τακτοποιησουμε τα καλοπαιδα, εννοια σου. Η μηχανη περιμενα να ειναι σε πολυ χειροτερη κατασταση. Ολα καλα. Πρεπει να φυγω τωρα για τη δουλεια μου αλλα θα ξαναπερασω. Προς το παρον εσεις πατε να φατε κατι και τα υπολοιπα θα τα κανονισουμε. Εχω κανει κατι κουμαντα για τη μεταφορα και θα ειμαστε σε επαφη.
Οσο λιτα ηταν τα λογια του, τοσο βαλσαμο ηταν στ' αυτια μου. Απο εκει και περα, και μεχρι να φυγουμε ολα τα παιδια που παρελαυναν απ' το ξενωνα μας αφηναν αναυδους με τις πραξεις τους για δυο ανθρωπους που δεν γνωριζαν καθολου και στη τελικη δεν τους χρωστουσαν και τιποτα!
Η συνεχεια ομως ηταν ακομα πιο τρελη!
Ενα αλλο μελος του φορουμ ειχε δει οτι καπου ειχα γραψει το τηλεφωνο μου και πηρε τη πρωτοβουλια και συννενοηθηκε με καποιον δικο του στο Radio 1 Ireland (το μεγαλυτερο και εθνικης εμβελειας ραδιοφωνικο σταθμο της χωρας) οπου του ειπε το τι ειχε συμβει. Αποτελεσμα; Μεσα σε λιγη ωρα με ειχαν καλεσει για να μου ζητησουν να μου παρουν συνεντευξη σε ζωντανη μεταδοση σε μια απογευματινη ενημερωτικη εκπομπη αναφορικα με το ολο θεμα. Οπερ και εγενετο. Συντομα μια κοπελα με πηρε τηλεφωνο, με ρωτησε αναλυτικα για το τι ειχε συμβει, σημειωσε τις απαντησεις και λιγο αργοτερα ο παρουσιαστης της εκπομπης εχοντας γνωση του τι θα πω με καλεσε και επιασε να με ρωτα τα ιδια πραγματα ωστε ολη η χωρα πλεον να ακουσει για τη περιπετεια μας. Δεν μπορουσα να φανταστω τετοια εξελιξη ουτε στα πιο τρελα ονειρα.
Με το που τελειωσε η εκπομπη εγινε πανικος. Ο σταθμος με ξαναπηρε τηλεφωνο για να μου πει οτι οι ακροατες τους ειχαν σπασει τα τηλεφωνα και ολοι ηθελαν να μας βοηθησουν με καποιο τροπο κανοντας προσφορες με οτι μπορουσε ο καθενας. Καποιοι ηθελαν να μας δωσουν μια μηχανη να συνεχισουμε το ταξιδι μας, αλλοι προσεφεραν βοηθεια αναφορικα με συνεργεια η ανταλλακτικα, ενω ενας εφτασε μεχρι να μας προσφερει τρεις διανυκτερευσεις δωρεαν σε VIP σουιτα στη Δυτικη Ιρλανδια για το ετησιο φεστιβαλ μοτοσυκλετας που γινεται εκει καθε Ιουνιο με ολα τα εξοδα πληρωμενα και φυσικα δωρεαν μοτοσυκλετα στη διαθεση μας!
Δεν ηξερα τι να πω. Τους ευχαριστησα ολους ξανα και ξανα και απλα επανελαβα οτι η προσφορα και μονο εφτανε. Το μονο που ηθελα ηταν ενα τροπο να παω τη μηχανη στο συνεργειο, μερικα πραγματακια σαν πρωτες βοηθειες και ενα χωρο για να μεινει μεχρι να ερθει η οδικη μου να την μεταφερει.
Η ιστορια μας εγινε θεμα ακομα και στον τυπο, τοσο
με online αρθρα οσο και στις εφημεριδες την επομενη μερα.
Ειτε ετσι ειτε αλλιως ομως η ανταποκριση του κοσμου ηταν απιστευτη...! Το ιδιο βραδυ ο Paul πιστος στην υποσχεση του περασε ξανα απ' τον ξενωνα και αυτη τη φορα μαζι του ηταν ο Joe, ενα αλλο καταπληκτικο παλικαρι που στη συνεχεια εμελλε να μας βοηθησει καταλυτικα.
Μερικες καλες μπυρες και καποια τηλεφωνηματα αργοτερα, ειχε κανονισει ωστε τη Δευτερα το πρωι να ερχοταν ενα βανακι για να μεταφερει τη μηχανη στη Honda χωρις κανενα κοστος. Απο εκει και περα και με τον πλεον φυσικο τροπο, ο Joe πηρε το παιχνιδι πανω του: αρχισε να διαχειριζεται ολες τις συννενοησεις με τα μελη του φορουμ που ζητουσαν να βοηθησουν, με το συνεργειο και το σχεδιο δρασης για το μετεπειτα.
Μετα τα του συνεργειου, ο Joe θα κανονιζε να μου στειλει την εκθεση ζημιων στην Ελλαδα και θα μετεφερε τη μηχανη σε φυλλασομενο κλειστο γκαραζ οπου θα μπορουσε να παραμεινει για οσο χρειαζοταν μεχρι να ερθουν να την μαζεψουν. Πηγα να τον ευχαριστησω αλλα με εκοψε αποτομα:
Μη λες τιποτα. Νοιωθω ντροπη και αηδια που σας συνεβει κατι τετοιο και στην τελικη δεν γουσταρω να συμβαινουν τετοια πραγματα στη πολη μας."
Αμ επος, αμ εργον. Η επομενη σκηνη μας βρηκε 8 το πρωι εξω απο τον ξενωνα, οπου ενα ολοκαινουργιο κιτρινο Ford Transit ειδικα διαμορφωμενο για μεταφορα μοτοσυκλετων ηταν ηδη εκει για να φορτωσουμε την Αυρα. Μεσα σε δεκα λεπτα η μηχανη ηταν καθ' οδον και εμεις με το αμαξι του Joe ακολουθησαμε μεχρι την αντιπροσωπεια. Λεφτα; Ουτε να το συζητατε. Ο ανθρωπος κατεβασε τη μηχανη, μας χαιρετησε εγκαρδια και εφυγε. Τοσο απλα.
Ο Joe ανελαβε τις εξηγησεις με τον υπευθυνο της Honda (ο οποιος παρεπιπτοντως κανονισε να μας κανει ειδικες τιμες για τη περισταση!) και στη συνεχεια φυγαμε. Προτου ομως παρουμε το δρομο της επιστροφης, ο Joe ειχε την ευγενη καλωσυνη να με παει σ' ενα μερος που ηθελα πολυ να επισκεφθω: τον ταφο του μεγαλου Rory Gallagher που βρισκοταν σ' ενα μικρο κοιμητηριο λιγο παραεξω...
Μεσημερακι ειχαμε κανονισει τα παντα. Η μηχανη βρισκοταν στη Χοντα για τις πρωτες βοηθειες και παροτι εγω εφευγα ηξερα οτι την αφηνω στα καλυτερα χερια που θα μπορουσα να εχω φανταστει. Στο μεταξυ μεσα στο φορουμ γινοταν της τρελης με την "Avra" (καπου ασχετα ειχα αναφερει οτι η μηχανη εχει ονομα και ολοι πλεον αναφερονταν ετσι σ' αυτη), με τις ιδεες να πεφτουν βροχη.
Ενας ειχε σκεφτει να αγοραστει με ρεφενες ενα ολοκληρο VFR για να παρουμε οτι τυχον ανταλλακτικα θα χρειαζομασταν.
Αλλος ηθελε να κανονιστει μια πανεθνικη μοτοεκδρομη/ερανος που θα λεγοταν "Ride for Avra" για να μαζευτει ενα ποσο για τη μηχανη κι εμας.
Ενας τριτος ελεγε οτι αν χρειαστει να κολληθει καποιο μεταλλικο κομματι μπορουσε να το αναλαβει δωρεαν καθως κανει επαγγελματικες TIG κολλησεις.
Ενας τεταρτος σκεφτοταν οτι αν τελικα δεν βρισκαμε ακρη για τη μεταφορα στην Ελλαδα, θα μπορουσε ευκολα να την παει με φορτηγο μεχρι το πλοιο για Γαλλια ωστε να την αναλαβουμε εμεις με καποιο μεταφορεα απο εκει και περα.
Και γυρω απ' ολους αυτους τους μουρλους, ενα σωρο αλλοι εψαχναν μανιωδως στο internet αλλα και τις αποθηκες τους για ανταλλακτικα που θα μπορουσαν να κανουν σε VFR... Αντε να μου πει μετα κανεις οτι οι μοτοσυκλετιστες ειναι αλητες και κωλοπαιδα.
Ειχαμε τακτοποιησει οσο το δυνατον καλυτερα το θεμα της μηχανης ομως τωρα επρεπε να φυγουμε εμεις, κατι ευκολο να το λες, δυσκολο να το κανεις οταν εχεις ξαφνικα βρεθει πεζος να σερνεις μια βαλιτσα ξωπισω.
Το πιο οικονομικο αεροπορικο εισιτηριο ηταν απο Μαντσεστερ ομως για να παμε εκει επρεπε πρωτα να ανεβουμε στο Δουβλινο (300 χλμ αποσταση), μετα να παρουμε πλοιο για Ουαλια και απο εκει να αλλαξουμε τρια τρενα μεχρι το αεροδρομιο. Κερασακι στη τουρτα; Το καραβι για Ουαλια εφευγε 8.45 το πρωι οποτε βαλε και ενα ξενυχτι στον τερματικο σταθμο του λιμανιου στο Δουβλινο αποψε.
Μεταξυ των ανθρωπων που πηγαινοερχονταν στο ξενωνα oλο το Σαββατοκυριακο, ενας ακομα υπεροχος ανθρωπος ονοματι Ski ειχε ξεχωρισει που ειχε ερθει απο τον ξενωνα για να δει αν μπορει να μας βοηθησει με οποιοδηποτε τροπο.
Καθως συζητουσαμε το πλανο της επιστροφης μας, προσφερθηκε να μας πεταξει στο σταθμο των λεωφορειων το βραδυ με το αυτοκινητο. Με μια παλια βαλιτσα παραγεμισμενη με τα πραγματα της μηχανης δεν ηταν οτι πιο ευκολο να μετακινηθουμε. Παροτι ενοιωθα ασχημα να τον τραβολογαω στις 11 το βραδυ στα λεωφορεια αυτος επεμενε, οποτε τον ευχαριστησα θερμα και δωσαμε ραντεβου για το βραδυ.
Ελα ομως που το βραδυ ο Ski ηρθε με αλλα σχεδια.
Λοιπον παιδια το ξανασκεφτηκα, ειπε.
Αφου σας παω που σας παω δεν εχει νοημα να παμε στο σταθμο του λεωφορειου. Θα σας παω εγω στο Δουβλινο.
Ρε Ski τρελλαθηκες; ειπα.
Ειναι 500 χιλιομετρα πηγε-ελα. Θα κανεις τετοια αποσταση μες τη μαυρη νυχτα μονο και μονο για να μας πας επανω; Αφου μπορουμε να παρουμε το ΚΤΕΛ.
Οχι οχι, μην το σκεφτεσαι καθολου, αντιγυρισε.
Αν εσεις θελετε εγω δεν εχω κανενα προβλημα! Το κανονισα και με τη γυναικα και ολα καλα. Μονο θα παμε να παρουμε και εναν κολλητο μου για να εχω παρεουλα στην επιστροφη.
Ετσι λοιπον φορτωσαμε τα πραγματα στο αυτοκινητο και μετα απο μια μικρη σταση στο σπιτι του Ski οπου η γλυκυτατη συζυγος μας κερασε τσαι για το δρομο, λιγο πριν τα μεσανυχτα ξεσηκωσαμε το κολλητο και αναχωρησαμε μες τη μαυρη νυχτα για το Δουβλινο. Σε τρεις ωρες ημασταν εξω απ' ενα διανυκτερευον βενζιναδικο εξω απ' το τερματικο σταθμο του λιμανιου οπου ο Σκι και ο Πατρικ μας χαιρετησαν εγκαρδια. Αφοτου δωσαμε υποσχεση να ξανασυναντηθουμε καποτε -καθως πλεον οπως ειπαν χαρακτηριστικα "τωρα εχετε αδερφια στην Ιρλανδια"- αρνηθηκαν
εννοειται πεισματικα να παρουν εστω και ενα ευρω για το κοπο τους και εφυγαν.
Εγω ηθελα να ανοιξει η γη να με καταπιει καθως ντρεπομουν πλεον που γινομουν αποδεκτης τοσης καλοσυνης. Ολα αυτα για ενα τομαρι και ενα σαραβαλο μηχανη 20ετιας. Το μονο που ηξερα στα σιγουρα ειναι οτι θα βρω τροπο να ανταποδωσω αυτες τις απιστευτες πραξεις ανθρωπιας.
Η τελευταια πραξη απιστευτης καλωσυνης γραφτηκε οταν εμεις πλεον ειχαμε συρει στα απομειναρια μας πισω στην Αθηνα: Η Μοτοσυκλετιστικη Λεσχη του πανεπιστημιου του Cork (UCCMC) -και συγκεκριμενα ο αντιπροεδρος που εχει ενα VFR ολοιδιο με το δικο μου και ο προεδρος που εργαζεται ως λεκτορας στο πανεπιστημιο και τυγχανει να ειναι και ο αρχιμηχανικος της λεσχης - προσφερθηκε να αναλαβει την ανακατασκευη της μηχανης στο μικρο συνεργειο που εχουν φτιαξει στο campus του πανεπιστημιου και μαλιστα να καταγραψουν ολα τα βηματα σε ενα blog ωστε να εχουν ολοι οι εμπλεκομενοι πληρη ενημερωση.
Χωρις να μου εχουν καμια υποχρεωση, μου εστειλαν email οπου μου συστηθηκαν πληρως, μου εστειλαν φωτογραφιες του συνεργειου και της λεσχης, μου εξηγησαν οτι τις Τεταρτες μαζευονται τα μελη και μαστορευουν τις μηχανες τους και μου ζητησαν την αδεια να παρουν τη μηχανη για να την επισκευασουν -απλα και μονο γιατι ηθελαν να συμβαλουν και αυτοι στη σωτηρια της Αυρας.
Ετσι γεννηθηκε το Project Avra, με σκοπο την επαναφορα ενος ταλαιπωρου μπαχαλου σε (ελπιζω) λειτουργικη μοτοσυκλετα.
Εδω και χρονια ελεγα οτι αυτη τη μηχανη δεν θα την εδινα με τιποτα- τωρα πλεον αποκτα για εμενα αμυθητη αξια. Στο κατω κατω ποσες μηχανες μπορουν να πουν οτι εφτασαν να κανουν το ...υποβρυχιο στο πατο ενος ποταμου για να καταληξουν τελικα να ανακατασκευαστουν στην Ιρλανδια και να γινουν διασημες (εστω και για τους λαθος λογους) σε δυο χωρες στη πορεια;
Τα ονοματα ειναι τοσο πολλα που πιανουν σελιδες, και ακομα περισσοτερα ειναι τα συναισθηματα ευγνωμοσυνης και απεριοριστης αγαπης που εχω προς ολους τους, ομως μερικοι ανθρωποι αξιζουν ιδιαιτερης μνειας.
Ο Robert Daly, ιδιοκτητης των μηχανηματων εργου με τον οδηγο του Nicholas που ηρθε και εβγαλε τη μηχανη εξω χωρις αφιλοκερδως.
Οι ιδιοκτητες του ξενωνα Billy & Breda Noonan, που μας προσεφεραν δωρεαν διανυκτερευση και γευματα για οσο χρειαζοταν.
Ο λιγομιλητος αλλα εγκαρδιος Paul "Airman" που ξεκινησε τις διασυνδεσεις και συννενοησεις με την υπολοιπη κοινοτητα.
Ο καταπληκτικος Joe "Fledermaus" που συντονισε τα παντα που ειχαν να κανουν με τη μηχανη οσο ειναι στην Ιρλανδια αλλα και ο φιλος με το φορτηγο που ζητησε να παραμεινει ανωνυμος και που πηγε τη μηχανη σε χρονο μηδεν στο συνεργειο χωρις να ζητησει τιποτα.
Η Ailish O' Shea, υπευθυνη προγραμματος Liveline στο Radio 1 της Ιρλανδιας, ο Αoife O' Donoghue ιδιοκτητη του ξενοδοχειου που μας προσεφερε τη VIP φιλοξενια και τη μοτοσυκλετα για το 2015, ο Charlie Nicholl που προσεφερε τη μοτοσυκλετα του αμεσως για να συνεχισουμε αν θελουμε το ταξιδι μας, και βεβαια ο τρελαρας δρουιδης Eiran "Ski", που παρεα με το φιλο του Πατρικ μας πηγαν "ετσι απλα" στο Δουβλινο για να φυγουμε.
Ο κ. Sang-Jin Kim, CEO Γαλλιας της γνωστης εταιριας ενδοεπικοινωνιας Sena, o oποιος προσεφερε να αντικαταστησει εντελως δωρεαν τις χαλασμενες ενδοεπικοινωνιες
Sena SMH5 FM που ειχαμε αγορασει μια εβδομαδα πριν το ταξιδι και ειχαν καταστραφει μετα τη βουτια στα νερα του ποταμου.
Η αντιπροσωπεια της Honda Lee's Motorcycles που δουλεψε επι μερες στη μηχανη για τις πρωτες βοηθειες κανοντας μας ειδικες τιμες για την περισταση και τα παιδια της μοτολεσχης UCCMCC του Πανεπιστημιου του Cork, Nevin Power & Μartin Driskoll, που ανελαβαν την ανακατασκευη της μηχανης χωρις να εχουν καμια υποχρεωση.
Ξεκινωντας το ταξιδι του 2014 ειχα να ξεπληρωσω την υποσχεση στον εαυτο μου οτι θα γυριζα στην Ουαλια. Τωρα εχω να ξεπληρωσω μια ακομα μεγαλυτερη υποχρεωση, μια μερα η Αυρα θα ξαναπατησει τις ροδες της σ' αυτη τη χωρα ετσι ως ενα ελαχιστο ευχαριστω προς ολους αυτους που στη πιο δυσκολη στιγμη σταθηκαν διπλα μας σαν αδερφια.
Bikers. Proud to be one of them.
Η συνεχεια θα γραφοταν σε δυο χωρες και επι δυο ολοκληρα χρονια...