amyroukai
Κουλάδι Σωληνάκιας
Η έμπνευση ήταν η διαδρομή που έκανε ο R.E.H για την Άρτα, ωραίες φωτογραφίες και χωρίς ΕΟ. Μιά που το "με ΕΟ" το έκανα με το λάθος μηχανάκι για τέτοια διαδρομή, ας κάνω την στριφτερή ξανά με το λάθος μηχανάκι... Γιατί λάθος το XR θα μου πεις τώρα, γιατί το γρανάζωμα που έχει είναι καθαρά πιστάδικο με μακριά πρώτη και κοντή έκτη που δεν εξυπηρετεί στον τυπικό επαρχιακό, το 190 πισινό λάστιχο δεν έχει την ευελιξία για δρόμους που σε κάποια σημεία χωρούσαν ένα αυτοκίνητο μόνο (θα πω και άλλα μετά). Επίσης θυμήθηκα ότι το Navi6 έχει χαμηλή ανάλυση οθόνης και δεν δείχνει σωστά τις επερχόμενες στροφές παρουσιάζοντας ως "ευθεία" σημεία που θέλουν φρένο (ξέρω, cheat code είναι αυτό αλλά η τεχνολογία είναι φίλη μας).
Στο θέμα μας τώρα, επειδή εγώ δεν έχω φίλους στην Άρτα και στο Καρπινίς, γίνονται αλλαγές στον χάρτη για να έχει έξτρα καρύκευμα και κανονίζεται η τελική διαδρομή την προηγούμενη ημέρα.
Εκκίνηση ορίζεται βενζινάδικο στην έξοδο της Θήβας με υπάλληλο φιλική στις μοτοσικλέτες, κάθε φορά συζητάει ότι θέλει μεγάλο μηχανάκι. Είναι ανορθόδοξο αλλά και βολικό γιατί οι Νότιοι δεν υπάρχει λόγος να ανέβουν από Μαλακάσα, οι βόρειοι δεν έχουν λόγο να πάνε από Ασπρόπυργο. Ακολουθούμε την παλιά μέχρι την έξοδο για Δίστομο, όπου ο Γιώργος θέλει να πάει προς Αντίκυρα που ωραία είναι μεν, προσθέτει χρόνο που δεν έχουμε λόγο να προσθέσουμε στην διαδρομή σήμερα, κορνάρω και ευτυχώς μας βλέπει και γυρίζει στον "ορθόδοξο" δρομο για Δεσφίνα. Χαιρετίζω νοερά τους κουραμπιέδες στον ροζ/σομόν φούρνο του χωριού, φτάνουμε χαλαροί στην κατηφόρα για Ιτέα όπου τρώω μιά καλή γλίστρα γιατί έχω βάλει την ανάρτηση στο dynamic και σαμαράκια+κλίση=αναπήδηση και αποκτώ καφέ εσώρουχο. Περνάω το οικόπεδο του φίλου Γιώργου (άλλος Γιώργος αυτός) στην κατηφόρα, έχουν βγει στον δρόμο συνεργεία με χλοοκοπτικά και κόβουν τα χορτάρια (σε όλη την διαδρομή που κάναμε μέσα στην ημέρα γινόταν το ίδιο) σήμερα και ο δρόμος είναι γεμάτος σανό (προφητικό για το άμεσο μέλλον) οπότε ρυθμός πέφτει και μπαίνουμε από Κίρρα για καφέ στο μώλο της Ιτέας όπου υπό άλλες συνθήκες βράζει ο τόπος αλλά όταν έχει συννεφιά και λίγο αεράκι είναι ευχάριστα. Συντονίζουμε τα cardo μας για την συνέχεια, ήταν πολύ ευχάριστη εμπειρία. Η απομόνωση στο κράνος είναι ζητούμενο συνήθως αλλά ο λίγος σχολιασμός κατά την διαδρομή με εξαιρετική ποιότητα ήχου, έδωσε χρώμα. Μόνο "κακό" η μικρή απόσταση που πιάνει το bluetooth, σε ΕΟ με οπτική επαφή δεν έφτανε τα 100 μέτρα, σε κάποια φάση που "χρειαζόταν" το παραπάνω δούλεψε τηλέφωνο. Σε βουνό δεν ξέρω αν θα έπιανε και το mesh, θα δείξει σε επόμενη βόλτα ίσως.
Μετά τον καφέ και τον ανεφοδιασμό, πιάνουμε τον επάνω δρόμο στην Αγία Ευθυμία και πάμε για φράγμα Μόρνου. Κρεμασμένες οι μυζήθρες στο τυροκομείο στο Κάλλιο, σε επόμενη επίσκεψη θα πάρω πάλι. Κάποιος αλητήριος έκλεψε την πινακίδα με το τέρας του Λοχ Νες, δεν σας καταλαβαίνω μερικούς αλήθεια. Τι σόι μαγκιά είναι αυτή, και καλά ενθύμιο αλλά χαλάμε την διασκέδαση όλων των υπόλοιπων; Μετά το μεγάλο φράγμα χάνω τον Γιώργο στον καθρέφτη και ανησυχώ γιατί δεν μένει ποτέ πίσω. Σταματάω. Προσπαθώ να καλέσω Απόλλωνα με το bt αλλά δεν πιάνει, γυρίζω πίσω με λίγο σφιγμένο στομάχι και ευτυχώς έρχεται, σταματάμε στην διασταύρωση στην Ρέρεση, κάτι λένε με Απόλλωνα, συνεχίζουμε. Λίγο μετά τον χάνω πάλι, δεν νιώθει καλά, λέμε ΟΚ πάμε να βγούμε σε λίγο πολιτισμό με κοπάνα χαλαρά και βλέπουμε. Τελικά κάτι προσωρινό ήταν (λίγο η ζέστη, λίγο τα λόγια του παπά που λέει το ανέκδοτο) και η υπόλοιπη ημέρα κύλησε κανονικά.
Και όταν λέω κανονικά εννοώ ότι φτάνουμε σε διασταύρωση με χωματόδρομο (σχεδόν σίγουρος ότι ήταν στο χωριό Πόδος) και εννοείται μπήκαμε από εκεί γιατί βόλτα με το XR χωρίς χώμα είναι μακαρόνια χωρίς τυρί. Το χώμα είναι πατημένο "ένα βήμα πριν την άσφαλτο" λέει ο Απόλλωνας, ευτυχώς δηλαδή, η θέα είναι μαγική, τι να ζητήσεις πια, ξέρω, το 950 ή να ξεπέσω σε ένα Norden Ε την ξαδέρφη από το χωριό δεν θα ενοχλούσε. Σε βλέπω ετοιμάζεσαι να ρωτήσεις, θα τα πούμε μετά. Βγαίνοντας από το κοκκινόχωμα το μηχανάκι είναι άλλο χρώμα από την μέση και κάτω, η αλυσίδα να την κλαις, το μπουφάν μοιάζει να μην πλύθηκε χρόνια, το κουλ λουκ του ψημένου ανβτεντσουρά σε ένα δεκάλεπτο. Η διαδρομή πέραν του ότι "ζητάει" να αράξεις σε κάθε ομορφιά και να απολαύσεις τοπίο, ησυχία, να κάνεις βουτιά στο ποτάμι, να πιείς καφέ σε χωριό, όπου συνειδητοποιώ ξανά και ξανά ότι η ημερήσια δεν φτάνει αλλά αν δεν μπει όριο απλά δεν θα γυρίσω σπίτι για πολύ καιρό και ας είμαι ευγνώμων που μπορώ να πάω όπου θέλω εύκολα/αβίαστα/αβασάνιστα/εχεμύθεια ε όχι αυτό είναι από αλλού.
Στάση στην Χόμορη και οι πινακίδες τα ο τα κάνουν ω αναλόγως που βρίσκονται τριγύρω μας οπότε το κανονικό όνομα του χωριού δεν το ξέρει κανείς, ή τέλος πάντων μπορείς με ασφάλεια να θεωρήσεις πως οι εργολάβοι της περιοχής σίγουρα όχι και οι διάφοροι δημαρχοκοινοτάρχες δεν πολυνοιάζονται, η δουλίτσα να γίνεται και το χρήμα να γυρίζει. Στην ταβέρνα του χωριού ο γάτος είναι εντελώς κουλ, τα σκυλιά ακούν τα μηχανάκια και τρέχουν έξω να το παίξουν φύλακες, το μέρος αξίζει μιά επίσκεψη σε ώρα φαγητού. Προσπαθώ να καταλάβω τι τρέχει με το περήφανο κομματόσκυλο που έχει κρεμάσει την σημαία της αγάπης του στο μπαλκόνι, τύπε δεν υπάρχουν λόγια, μένεις στον παράδεισο και το μυαλό σου πουρές... Στάση στην έξοδο του χωριού, ο Γιώργος κερνάει κουλούρι Θεσσαλονίκης, αγροτικό σταματάει επάνω στην διασταύρωση για τα τυπικά πάνω που έχω καλέσει το κορίτσι να δώσω στίγμα. "Δεν έχω δει άνθρωπο όλη την ημέρα να πω καλημέρα τινοσιστισεις" και αρχίζει ιστορίες που τις έχασα στο μεγαλύτερο μέρος τους δυστυχώς, ήθελε παρέα ο άνθρωπος, ελπίζω ότι η μικρή ανταλλαγή που κάναμε κάπως του έσπασε την μοναξιά και οι χαρλεάδες τους οποίους κάποτε κυνήγησε με δίκανο να γελούν όπως εμείς σήμερα.
πριν λίγο ήσουν εκεί απέναντι
Συνεχίζουμε και φτάνουμε σε μιά γέφυρα και Under the Bridge τραγουδούν οι RHCP (θα θέλαμε), όχι αντί για καλιφορνέζικο υπόκοσμο έχει μιά μαγική παραλία. Οι φωτογραφίες έχουν αποτύχει να πιάσουν τα χρώματα δυστυχώς. Ποιός έχει μαγιό στην παρέα; Μόνο ο πενφεδάκιας είναι προετοιμασμένος για βουτιά στο ποτάμι, οπότε το καίμε και πάμε παρακάτω απρόθυμα αλλά με χαρά για τα επόμενα. Πινακίδα "μεσαιωνικό γεφύρι Αρτοτίβας" ας πάμε να το δούμε. Πόσο μακριά είναι από το σημείο; Δεν ξέρει κανείς, δεν ξέρω ρε παιδιά, μπαίνετε στον κόπο να φτιάξετε μιά πινακίδα για τοπικό αξιοθέατο, είναι περιττή η πληροφορία "100 μέτρα" ας πούμε; Δεν το βρήκαμε, όχι ότι προσπαθήσαμε πολύ αλλά τέλος πάντων είχε η ημέρα πολύ ακόμα και η απόφαση για επόμενη φορά ήταν σωστή. Μιά φωτό με πολεμικό αεροπλάνο (γιατί αυτά τα ορόσημα μου αρέσουν) και συνεχίζουμε. Ανεβαίνοντας στο επόμενο βουνό εμείς βρισκόμαστε μέσα στα σύννεφα για πρώτη φορά στην ημέρα, στην Αθήνα "βράζουν", το τοπίο συνεχίζει να μας μαγεύει. Φωτό στο γνωστό κόψιμο βράχου στον Προυσσό, η ξινούλα με το yaris μας κοιτάζει υποτιμητικά παρά το γεγονός ότι δεν κλείνουμε τον δρόμο. Φάκιν τούριστς, δεν νιώθουν τίποτα από την ενέργεια του μέρους, απλά δεν μπορείς να είσαι Αθηναίος εδώ. Για ακόμα μιά φορά αποφεύγουμε τον θρησκευτικό τουρισμό (αν και μιά επίσκεψη στο αλλαντοποιείο και το μοναστήρι δεν θα ήταν κακή).
δεν είναι καλή η λήψη, αλλά το σημείο είναι πιο πολυφωτογραφημένο από την Μόνα Λίζα, δεν περιμένατε εμάς να το δείτε.
Βγαίνουμε από τον κεντρικό δρόμο και στρίβουμε στο πουθενά, συνεχίζουμε στην ανηφόρα για το πουθενά και φτάνουμε στο Κλαυσί, στην έξοδο του οποίου είναι η ταβέρνα της Φρειδερίκης, στο ισόγειο του σπιτιού της. Το φαγητό πολύ καλό, κρίμα και όχι που δεν είναι πρέπον να φάμε περισσότερο γιατί η προβατίνα είναι λουκούμι, η γάστρα έχει μελώσει το κατσικάκι, το γλυκό κουταλιού με γιαούρτι σακκούλας πεντανόστιμο και ο λογαριασμός... περίπου ότι πληρώνεις το άτομο σε καλό μαγαζί Αθήνας. Ενδιαφέροντες τύποι στα χωριά, μου χαλάνε λίγο το όνειρο με την πραγματικότητα τους που δεν είναι τόσο απλή όσο η λέξη αποκέντρωση. Μιά μόλυνση στο μάτι και "να πάτε Λαμία", τι στο καλό, μένεις μιά ανάσα από την πρωτεύουσα του νομού με νοσοκομείο και τουρισμό όλο τον χρόνο. Μετά από ανεφοδιασμό αναβατών γεμίζουμε και τα μηχανάκια στο Καρπενήσι, όπου διαπιστώνουμε ξανά πως το XR σε συνθήκες κλειστού επαρχιακού, αναγκαζόμενο να κινείται με 1η στο κιβώτιο, τσιμπάει περισσότερο καύσιμο από τα άλλα της παρέας.
όταν λέμε μπαλκόνι με θέα, λίγα συγκρίνονται.
ίδιος βλάκας με τον μικρό τον δικό μας, σε λίγο πιο ξανθό. λιγότερο "επιθετικός" ζήτουλας και περισσότερο κοινωνικός.
Πινέζα λέει ο Απόλλωνας ότι πρέπει να μπει στα "Φιδάκια" με την τέλεια θέα, εντάξει γιατί να πεις όχι, η περιοχή γενικότερα ζητάει μιά εβδομάδα χαλαρού σουλάτσου. Ανεβαίνοντας φτάνουμε περίπου στην αρχή της λίμνης Κρεμαστών, φωτό από ψηλά μόνο, ονόματα δεν λέμε αλλά δεν σταμάτησαν για μιά πιο "ινσταγκραμική" με το νησάκι και την παλιά γέφυρα. Δρόμο παίρνουν δρόμο αφήνουν, το μέρος βράχηκε νωρίτερα και στεγνώνοντας έχει υπέροχη μυρωδιά. Λίγο μετά φτάνουμε στην γέφυρα Τετραφυλίας και πάμε από τον σωστό δρόμο που μας είχε στείλει ο λόκαλ με το σκούτερ πέρυσι, τον οποίο έχουν περάσει με μηχάνημα γιατί δεν έχει νεροφαγώματα. Το πιστάκι μετά είναι ακόμα καθαρό και όμορφο, για να καθαρίσει το λάστιχο από το χώμα. Κάπου εδώ συνειδητοποιώ ότι η ημέρα "τελειώνει", με λίγα χιλιόμετρα επαρχιακού να μας χωρίζουν από την Άρτα. Στάση στην Άνω Καλεντίνη, που θα βάλουμε βενζίνη και που θα πιούμε ένα τελευταίο καφέ, λέμε πάμε Ρίο.
Φτάσαμε "οριακά", για κάποιο λόγο η Ιωνία και το τεστ αυτονομίας πάνε χέρι-χέρι στις εκδρομές. Η καντίνα στο πορθμείο έχει αρκετή κίνηση, τύπου "35 σουβλάκια" παραγγελίες, το σουβλάκι είναι όντως καλό και οι δημόσιες τουαλέτες πίσω της ευχάριστη έκπληξη. Η επιστροφή με βρίσκει να χασμουριέμαι παρά τον καφέ με το σουβλάκι, αλλά δεν πονάω πουθενά, δεν έχω πιαστεί, δεν θέλω σώνει και καλά να κατέβω από το μηχανάκι για λίγο. Στάση στην Ελευσίνα να χαιρετηθούμε με τον Γιώργο που βγαίνει για νότια, οι βόρειοι πάμε από Αττική οδό. Χαιρετιόμαστε γιατί μπορούμε να μιλήσουμε με τα cardo και τα λίγα χιλιόμετρα ως το σπίτι είναι αστεία, σκέφτομαι όλη την ημέρα, ότι θεωρούσα πως με το XR θα είμαι πίσω τύπου 10 το βράδι, εδώ που τα λέμε αν δεν είχα παρέα και δεν έκανα στάση για φαγητό όπως πριν ένα μήνα με το 950 κάπως έτσι θα ήταν. Ξυπνητήρι γιατί έχω κανονίσει δουλειά το επόμενο πρωί (με το 950 απλά ούτε καν σκέψη) και σβήνω.
Τα "διαδικαστικά" τώρα.
Cardo edge ωραίος σύντροφος, με κάποια Bugs στο λογισμικό, πχ κόβει την μουσική αν παίξει ήχος συστήματος (ήχοι κάμερας, ήχος viber, μερικές φορές μετά την επικοινωνία) και πρέπει να ανοίξεις την εφαρμογή και να πατήσεις το κουμπί στο μενού της μουσικής, δηλαδή να σταματήσεις, να βγάλεις γάντι κλπ. Αυτό μάλλον θα το παρακάμψω στο μέλλον κάνοντας ζεύξη με το GPS και να παίζει αυτό την μουσική. Η μπαταρία κράτησε όλη την ημέρα με μουσική και επικοινωνία, δεν έχω παράπονο. Για τις φωνητικές τα είπαμε, ακούει ό,τι του αρέσει, η επικοινωνία ανάμεσα στις συσκευές είναι πολύ καλή προσθήκη στο ταξίδι, η μουσική... δεν είναι κακή τελικά.
Το XR... Είναι το καλύτερο μηχανάκι του κόσμου και βγάζει από την συζήτηση το "πόσο μακριά θες να πας". Ταυτόχρονα δεν μπορώ να παραβλέψω ότι όλα αυτά που μου αρέσουν στις κοντινές είναι ενοχλητικά υπό συνθήκες. Το μπουμπουνητό στο βουνό μου χαλάει το ζεν, νιώθω ότι ταράζω το περιβάλλον "χωρίς λόγο" και είμαι με την μαμά εξάτμιση. Το 950 δεν το λες ήσυχο αλλά είναι αρκετά πιο κάτω σε ένταση. Επίσης πρώτη φορά με ενόχλησε η ΕΟ λόγω αέρα από το φέρινγκ, στο 950 είναι πιο στενό αλλά φτάνει πιο ψηλά. Ίσως πρέπει να δοκιμάσω "φρυδάκι" και να δω τι διαφορά κάνει στην ροή. Η σκέψη ότι θέλω κάτι πιο ήρεμο/ήσυχο έχει μπει για τα καλά, όχι, το R1250GSA δεν είναι αυτό που "χρειάζεται".
Η παρέα... Το μοναχός σου χόρευε και όσο θέλεις πήδα είναι σταθερή αξία, η αναβάθμιση της εμπειρίας ταξιδεύοντας με καλή παρέα, ανθρώπους με ενδιαφέρον να πεις μιά κουβέντα και με καλό ρυθμό στο δρόμο είναι θησαυρός. Γιώργο και Απόλλωνα, ευχαριστώ.
Και στα επόμενα
p.s.
Ο χάρτης νομίζω είναι αυτός (τα έκανε pico de gallo η garmin με τα τρακ και ράουτ πάλι...)
Στο θέμα μας τώρα, επειδή εγώ δεν έχω φίλους στην Άρτα και στο Καρπινίς, γίνονται αλλαγές στον χάρτη για να έχει έξτρα καρύκευμα και κανονίζεται η τελική διαδρομή την προηγούμενη ημέρα.
Εκκίνηση ορίζεται βενζινάδικο στην έξοδο της Θήβας με υπάλληλο φιλική στις μοτοσικλέτες, κάθε φορά συζητάει ότι θέλει μεγάλο μηχανάκι. Είναι ανορθόδοξο αλλά και βολικό γιατί οι Νότιοι δεν υπάρχει λόγος να ανέβουν από Μαλακάσα, οι βόρειοι δεν έχουν λόγο να πάνε από Ασπρόπυργο. Ακολουθούμε την παλιά μέχρι την έξοδο για Δίστομο, όπου ο Γιώργος θέλει να πάει προς Αντίκυρα που ωραία είναι μεν, προσθέτει χρόνο που δεν έχουμε λόγο να προσθέσουμε στην διαδρομή σήμερα, κορνάρω και ευτυχώς μας βλέπει και γυρίζει στον "ορθόδοξο" δρομο για Δεσφίνα. Χαιρετίζω νοερά τους κουραμπιέδες στον ροζ/σομόν φούρνο του χωριού, φτάνουμε χαλαροί στην κατηφόρα για Ιτέα όπου τρώω μιά καλή γλίστρα γιατί έχω βάλει την ανάρτηση στο dynamic και σαμαράκια+κλίση=αναπήδηση και αποκτώ καφέ εσώρουχο. Περνάω το οικόπεδο του φίλου Γιώργου (άλλος Γιώργος αυτός) στην κατηφόρα, έχουν βγει στον δρόμο συνεργεία με χλοοκοπτικά και κόβουν τα χορτάρια (σε όλη την διαδρομή που κάναμε μέσα στην ημέρα γινόταν το ίδιο) σήμερα και ο δρόμος είναι γεμάτος σανό (προφητικό για το άμεσο μέλλον) οπότε ρυθμός πέφτει και μπαίνουμε από Κίρρα για καφέ στο μώλο της Ιτέας όπου υπό άλλες συνθήκες βράζει ο τόπος αλλά όταν έχει συννεφιά και λίγο αεράκι είναι ευχάριστα. Συντονίζουμε τα cardo μας για την συνέχεια, ήταν πολύ ευχάριστη εμπειρία. Η απομόνωση στο κράνος είναι ζητούμενο συνήθως αλλά ο λίγος σχολιασμός κατά την διαδρομή με εξαιρετική ποιότητα ήχου, έδωσε χρώμα. Μόνο "κακό" η μικρή απόσταση που πιάνει το bluetooth, σε ΕΟ με οπτική επαφή δεν έφτανε τα 100 μέτρα, σε κάποια φάση που "χρειαζόταν" το παραπάνω δούλεψε τηλέφωνο. Σε βουνό δεν ξέρω αν θα έπιανε και το mesh, θα δείξει σε επόμενη βόλτα ίσως.
Μετά τον καφέ και τον ανεφοδιασμό, πιάνουμε τον επάνω δρόμο στην Αγία Ευθυμία και πάμε για φράγμα Μόρνου. Κρεμασμένες οι μυζήθρες στο τυροκομείο στο Κάλλιο, σε επόμενη επίσκεψη θα πάρω πάλι. Κάποιος αλητήριος έκλεψε την πινακίδα με το τέρας του Λοχ Νες, δεν σας καταλαβαίνω μερικούς αλήθεια. Τι σόι μαγκιά είναι αυτή, και καλά ενθύμιο αλλά χαλάμε την διασκέδαση όλων των υπόλοιπων; Μετά το μεγάλο φράγμα χάνω τον Γιώργο στον καθρέφτη και ανησυχώ γιατί δεν μένει ποτέ πίσω. Σταματάω. Προσπαθώ να καλέσω Απόλλωνα με το bt αλλά δεν πιάνει, γυρίζω πίσω με λίγο σφιγμένο στομάχι και ευτυχώς έρχεται, σταματάμε στην διασταύρωση στην Ρέρεση, κάτι λένε με Απόλλωνα, συνεχίζουμε. Λίγο μετά τον χάνω πάλι, δεν νιώθει καλά, λέμε ΟΚ πάμε να βγούμε σε λίγο πολιτισμό με κοπάνα χαλαρά και βλέπουμε. Τελικά κάτι προσωρινό ήταν (λίγο η ζέστη, λίγο τα λόγια του παπά που λέει το ανέκδοτο) και η υπόλοιπη ημέρα κύλησε κανονικά.
Και όταν λέω κανονικά εννοώ ότι φτάνουμε σε διασταύρωση με χωματόδρομο (σχεδόν σίγουρος ότι ήταν στο χωριό Πόδος) και εννοείται μπήκαμε από εκεί γιατί βόλτα με το XR χωρίς χώμα είναι μακαρόνια χωρίς τυρί. Το χώμα είναι πατημένο "ένα βήμα πριν την άσφαλτο" λέει ο Απόλλωνας, ευτυχώς δηλαδή, η θέα είναι μαγική, τι να ζητήσεις πια, ξέρω, το 950 ή να ξεπέσω σε ένα Norden Ε την ξαδέρφη από το χωριό δεν θα ενοχλούσε. Σε βλέπω ετοιμάζεσαι να ρωτήσεις, θα τα πούμε μετά. Βγαίνοντας από το κοκκινόχωμα το μηχανάκι είναι άλλο χρώμα από την μέση και κάτω, η αλυσίδα να την κλαις, το μπουφάν μοιάζει να μην πλύθηκε χρόνια, το κουλ λουκ του ψημένου ανβτεντσουρά σε ένα δεκάλεπτο. Η διαδρομή πέραν του ότι "ζητάει" να αράξεις σε κάθε ομορφιά και να απολαύσεις τοπίο, ησυχία, να κάνεις βουτιά στο ποτάμι, να πιείς καφέ σε χωριό, όπου συνειδητοποιώ ξανά και ξανά ότι η ημερήσια δεν φτάνει αλλά αν δεν μπει όριο απλά δεν θα γυρίσω σπίτι για πολύ καιρό και ας είμαι ευγνώμων που μπορώ να πάω όπου θέλω εύκολα/αβίαστα/αβασάνιστα/εχεμύθεια ε όχι αυτό είναι από αλλού.
Στάση στην Χόμορη και οι πινακίδες τα ο τα κάνουν ω αναλόγως που βρίσκονται τριγύρω μας οπότε το κανονικό όνομα του χωριού δεν το ξέρει κανείς, ή τέλος πάντων μπορείς με ασφάλεια να θεωρήσεις πως οι εργολάβοι της περιοχής σίγουρα όχι και οι διάφοροι δημαρχοκοινοτάρχες δεν πολυνοιάζονται, η δουλίτσα να γίνεται και το χρήμα να γυρίζει. Στην ταβέρνα του χωριού ο γάτος είναι εντελώς κουλ, τα σκυλιά ακούν τα μηχανάκια και τρέχουν έξω να το παίξουν φύλακες, το μέρος αξίζει μιά επίσκεψη σε ώρα φαγητού. Προσπαθώ να καταλάβω τι τρέχει με το περήφανο κομματόσκυλο που έχει κρεμάσει την σημαία της αγάπης του στο μπαλκόνι, τύπε δεν υπάρχουν λόγια, μένεις στον παράδεισο και το μυαλό σου πουρές... Στάση στην έξοδο του χωριού, ο Γιώργος κερνάει κουλούρι Θεσσαλονίκης, αγροτικό σταματάει επάνω στην διασταύρωση για τα τυπικά πάνω που έχω καλέσει το κορίτσι να δώσω στίγμα. "Δεν έχω δει άνθρωπο όλη την ημέρα να πω καλημέρα τινοσιστισεις" και αρχίζει ιστορίες που τις έχασα στο μεγαλύτερο μέρος τους δυστυχώς, ήθελε παρέα ο άνθρωπος, ελπίζω ότι η μικρή ανταλλαγή που κάναμε κάπως του έσπασε την μοναξιά και οι χαρλεάδες τους οποίους κάποτε κυνήγησε με δίκανο να γελούν όπως εμείς σήμερα.
πριν λίγο ήσουν εκεί απέναντι
Συνεχίζουμε και φτάνουμε σε μιά γέφυρα και Under the Bridge τραγουδούν οι RHCP (θα θέλαμε), όχι αντί για καλιφορνέζικο υπόκοσμο έχει μιά μαγική παραλία. Οι φωτογραφίες έχουν αποτύχει να πιάσουν τα χρώματα δυστυχώς. Ποιός έχει μαγιό στην παρέα; Μόνο ο πενφεδάκιας είναι προετοιμασμένος για βουτιά στο ποτάμι, οπότε το καίμε και πάμε παρακάτω απρόθυμα αλλά με χαρά για τα επόμενα. Πινακίδα "μεσαιωνικό γεφύρι Αρτοτίβας" ας πάμε να το δούμε. Πόσο μακριά είναι από το σημείο; Δεν ξέρει κανείς, δεν ξέρω ρε παιδιά, μπαίνετε στον κόπο να φτιάξετε μιά πινακίδα για τοπικό αξιοθέατο, είναι περιττή η πληροφορία "100 μέτρα" ας πούμε; Δεν το βρήκαμε, όχι ότι προσπαθήσαμε πολύ αλλά τέλος πάντων είχε η ημέρα πολύ ακόμα και η απόφαση για επόμενη φορά ήταν σωστή. Μιά φωτό με πολεμικό αεροπλάνο (γιατί αυτά τα ορόσημα μου αρέσουν) και συνεχίζουμε. Ανεβαίνοντας στο επόμενο βουνό εμείς βρισκόμαστε μέσα στα σύννεφα για πρώτη φορά στην ημέρα, στην Αθήνα "βράζουν", το τοπίο συνεχίζει να μας μαγεύει. Φωτό στο γνωστό κόψιμο βράχου στον Προυσσό, η ξινούλα με το yaris μας κοιτάζει υποτιμητικά παρά το γεγονός ότι δεν κλείνουμε τον δρόμο. Φάκιν τούριστς, δεν νιώθουν τίποτα από την ενέργεια του μέρους, απλά δεν μπορείς να είσαι Αθηναίος εδώ. Για ακόμα μιά φορά αποφεύγουμε τον θρησκευτικό τουρισμό (αν και μιά επίσκεψη στο αλλαντοποιείο και το μοναστήρι δεν θα ήταν κακή).
δεν είναι καλή η λήψη, αλλά το σημείο είναι πιο πολυφωτογραφημένο από την Μόνα Λίζα, δεν περιμένατε εμάς να το δείτε.
Βγαίνουμε από τον κεντρικό δρόμο και στρίβουμε στο πουθενά, συνεχίζουμε στην ανηφόρα για το πουθενά και φτάνουμε στο Κλαυσί, στην έξοδο του οποίου είναι η ταβέρνα της Φρειδερίκης, στο ισόγειο του σπιτιού της. Το φαγητό πολύ καλό, κρίμα και όχι που δεν είναι πρέπον να φάμε περισσότερο γιατί η προβατίνα είναι λουκούμι, η γάστρα έχει μελώσει το κατσικάκι, το γλυκό κουταλιού με γιαούρτι σακκούλας πεντανόστιμο και ο λογαριασμός... περίπου ότι πληρώνεις το άτομο σε καλό μαγαζί Αθήνας. Ενδιαφέροντες τύποι στα χωριά, μου χαλάνε λίγο το όνειρο με την πραγματικότητα τους που δεν είναι τόσο απλή όσο η λέξη αποκέντρωση. Μιά μόλυνση στο μάτι και "να πάτε Λαμία", τι στο καλό, μένεις μιά ανάσα από την πρωτεύουσα του νομού με νοσοκομείο και τουρισμό όλο τον χρόνο. Μετά από ανεφοδιασμό αναβατών γεμίζουμε και τα μηχανάκια στο Καρπενήσι, όπου διαπιστώνουμε ξανά πως το XR σε συνθήκες κλειστού επαρχιακού, αναγκαζόμενο να κινείται με 1η στο κιβώτιο, τσιμπάει περισσότερο καύσιμο από τα άλλα της παρέας.
όταν λέμε μπαλκόνι με θέα, λίγα συγκρίνονται.
ίδιος βλάκας με τον μικρό τον δικό μας, σε λίγο πιο ξανθό. λιγότερο "επιθετικός" ζήτουλας και περισσότερο κοινωνικός.
Πινέζα λέει ο Απόλλωνας ότι πρέπει να μπει στα "Φιδάκια" με την τέλεια θέα, εντάξει γιατί να πεις όχι, η περιοχή γενικότερα ζητάει μιά εβδομάδα χαλαρού σουλάτσου. Ανεβαίνοντας φτάνουμε περίπου στην αρχή της λίμνης Κρεμαστών, φωτό από ψηλά μόνο, ονόματα δεν λέμε αλλά δεν σταμάτησαν για μιά πιο "ινσταγκραμική" με το νησάκι και την παλιά γέφυρα. Δρόμο παίρνουν δρόμο αφήνουν, το μέρος βράχηκε νωρίτερα και στεγνώνοντας έχει υπέροχη μυρωδιά. Λίγο μετά φτάνουμε στην γέφυρα Τετραφυλίας και πάμε από τον σωστό δρόμο που μας είχε στείλει ο λόκαλ με το σκούτερ πέρυσι, τον οποίο έχουν περάσει με μηχάνημα γιατί δεν έχει νεροφαγώματα. Το πιστάκι μετά είναι ακόμα καθαρό και όμορφο, για να καθαρίσει το λάστιχο από το χώμα. Κάπου εδώ συνειδητοποιώ ότι η ημέρα "τελειώνει", με λίγα χιλιόμετρα επαρχιακού να μας χωρίζουν από την Άρτα. Στάση στην Άνω Καλεντίνη, που θα βάλουμε βενζίνη και που θα πιούμε ένα τελευταίο καφέ, λέμε πάμε Ρίο.
Φτάσαμε "οριακά", για κάποιο λόγο η Ιωνία και το τεστ αυτονομίας πάνε χέρι-χέρι στις εκδρομές. Η καντίνα στο πορθμείο έχει αρκετή κίνηση, τύπου "35 σουβλάκια" παραγγελίες, το σουβλάκι είναι όντως καλό και οι δημόσιες τουαλέτες πίσω της ευχάριστη έκπληξη. Η επιστροφή με βρίσκει να χασμουριέμαι παρά τον καφέ με το σουβλάκι, αλλά δεν πονάω πουθενά, δεν έχω πιαστεί, δεν θέλω σώνει και καλά να κατέβω από το μηχανάκι για λίγο. Στάση στην Ελευσίνα να χαιρετηθούμε με τον Γιώργο που βγαίνει για νότια, οι βόρειοι πάμε από Αττική οδό. Χαιρετιόμαστε γιατί μπορούμε να μιλήσουμε με τα cardo και τα λίγα χιλιόμετρα ως το σπίτι είναι αστεία, σκέφτομαι όλη την ημέρα, ότι θεωρούσα πως με το XR θα είμαι πίσω τύπου 10 το βράδι, εδώ που τα λέμε αν δεν είχα παρέα και δεν έκανα στάση για φαγητό όπως πριν ένα μήνα με το 950 κάπως έτσι θα ήταν. Ξυπνητήρι γιατί έχω κανονίσει δουλειά το επόμενο πρωί (με το 950 απλά ούτε καν σκέψη) και σβήνω.
Τα "διαδικαστικά" τώρα.
Cardo edge ωραίος σύντροφος, με κάποια Bugs στο λογισμικό, πχ κόβει την μουσική αν παίξει ήχος συστήματος (ήχοι κάμερας, ήχος viber, μερικές φορές μετά την επικοινωνία) και πρέπει να ανοίξεις την εφαρμογή και να πατήσεις το κουμπί στο μενού της μουσικής, δηλαδή να σταματήσεις, να βγάλεις γάντι κλπ. Αυτό μάλλον θα το παρακάμψω στο μέλλον κάνοντας ζεύξη με το GPS και να παίζει αυτό την μουσική. Η μπαταρία κράτησε όλη την ημέρα με μουσική και επικοινωνία, δεν έχω παράπονο. Για τις φωνητικές τα είπαμε, ακούει ό,τι του αρέσει, η επικοινωνία ανάμεσα στις συσκευές είναι πολύ καλή προσθήκη στο ταξίδι, η μουσική... δεν είναι κακή τελικά.
Το XR... Είναι το καλύτερο μηχανάκι του κόσμου και βγάζει από την συζήτηση το "πόσο μακριά θες να πας". Ταυτόχρονα δεν μπορώ να παραβλέψω ότι όλα αυτά που μου αρέσουν στις κοντινές είναι ενοχλητικά υπό συνθήκες. Το μπουμπουνητό στο βουνό μου χαλάει το ζεν, νιώθω ότι ταράζω το περιβάλλον "χωρίς λόγο" και είμαι με την μαμά εξάτμιση. Το 950 δεν το λες ήσυχο αλλά είναι αρκετά πιο κάτω σε ένταση. Επίσης πρώτη φορά με ενόχλησε η ΕΟ λόγω αέρα από το φέρινγκ, στο 950 είναι πιο στενό αλλά φτάνει πιο ψηλά. Ίσως πρέπει να δοκιμάσω "φρυδάκι" και να δω τι διαφορά κάνει στην ροή. Η σκέψη ότι θέλω κάτι πιο ήρεμο/ήσυχο έχει μπει για τα καλά, όχι, το R1250GSA δεν είναι αυτό που "χρειάζεται".
Η παρέα... Το μοναχός σου χόρευε και όσο θέλεις πήδα είναι σταθερή αξία, η αναβάθμιση της εμπειρίας ταξιδεύοντας με καλή παρέα, ανθρώπους με ενδιαφέρον να πεις μιά κουβέντα και με καλό ρυθμό στο δρόμο είναι θησαυρός. Γιώργο και Απόλλωνα, ευχαριστώ.
Και στα επόμενα
p.s.
Ο χάρτης νομίζω είναι αυτός (τα έκανε pico de gallo η garmin με τα τρακ και ράουτ πάλι...)
Τελευταία επεξεργασία:
