Θα μουν περίπου 8 χρόνων όταν περίμενα τη σειρά μου στο καθιστικό ενός οδοντιατρείου· ξεφύλλιζα ένα περιοδικό ποικίλης ύλης το οποίο σε κάποιο σημείο είχε αφιέρωμα στην ανακατασκευή μιάς παλιάς Moto Guzzi. Με εντυπωσίασε το κατακόκκινο χρώμα της, το πώς γυάλιζαν τα μεταλλικά της μέρη, το λογότυπο με τον αετό στο τεπόζιτο. Μ άρεσε. Καθώς τότε δεν γνώριζα ότι το διπλό z (zz) στα Ιταλικά προφέρεται τσ, αποτυπώθηκε ακούσια στο μυαλό μου ως μότο γκούΖι.
την Κεντρική Ευρώπη την άφησα για άλλη φορά· εντάξει, μπήκα Ελβετία για λίγες ώρες μόνο, οπότε δεν πιάνεται. Προτίμησα να επικεντρωθώ στην Ιταλία.
Σάββατο 16 Απριλίου,
Αναχώρηση από Αθήνα μέσω παλιάς εθνικής για το νέο λιμάνι της Πάτρας. Το πλοίο φεύγει στις 17:30 για Ηγουμενίτσα και μετά Ανκόνα. Για να βρω πού γίνεται το check in είδα κι έπαθα. Έβλεπα κι άλλους που ψαχνόντουσαν. Μπρος - πίσω, ανάποδα σε δρόμους μονής κατεύθυνσης, 3 φορές μου έκαναν παρατήρηση λιμενικοί με μοτοσικλέτες που γυρνάγανε στο λιμάνι, στην τρίτη παρατήρηση ειπα: "Δίκιο έχεις, αλλά έχω χάσει τη μπάλα, δεν μπορώ να βρω το check in με τίποτα". Ο λιμενικός, σαν να περίμενε την απάντηση, κούνησε το κεφάλι με έναν καταφατικό μορφασμό, μπήκε μπροστά με τη μηχανή του και με οδήγησε στο check in. Αφού έγινε το check in, πήγα κάπου παράμερα, έβγαλα το παντελόνι και τις μπότες της μηχανής κι έβαλα φόρμα κι αθλητικά· 22 ώρες ταξίδι θέλουν άνεση.
Μ αυτά κι μ εκείνα μπήκα στο γκαράζ του πλοίου μισή ωρα πριν την αναχώρηση, έδεσα τη μηχανή γερά με δικούς μου ιμάντες και με το που ανέβηκα στο κατάστρωμα το πλοίο απέπλευσε. Πολύ λίγος κόσμος, κυρίως οδηγοί φορτηγών. Ο καιρός όμως στην Αδριατική είχε τα κέφια του· συννεφιά, αέρας και πολύ θάλασσα. Παρόλο που το βαπόρι ήταν σχετικά σύγχρονο (του 2000) και μεγάλο, τραμπαλίζονταν του κέρατα. Πλάκα είχε, περπατούσαμε όλοι σαν μεθυσμένοι. Μετά από 2 μπίρες στο κατάστρωμα και σουτζουκάκια με ρύζι στο εστιατόριο, βρήκα έναν ευρύχωρο καναπέ, έστρωσα το σλίπινγκ μπαγκ και.. zzzzzz.
Κυριακή 17 Απριλίου,
Άφιξη στην Ανκόνα. Με το που κατέβηκα απ το πλοίο πήγα ξανά κάπου παράμερα για να βάλω πάλι τον εξοπλισμό της μηχανής. Το πλάνο εκείνου του απογεύματος έλεγε Αγ. Μαρίνο, ένα πέρασμα χωρίς ξεκαβάλημα από το Ρίμινι και άφιξη στο ξενοδοχείο που θα έμενα εκείνη τη νύχτα κοντά στη Ραβένα. Βάζω τον χάρτη στο google maps ο οποίος έπαθε ένα κοκομπλόκο και έβγαζε κάτι άσχετες διαδρομές μέσω θαλάσσης και τρέχα γύρευε.. "Ωραία", σκέφτομαι, "πλάκα θα χει τώρα να πηγαίνω στα τυφλά". Κάνω ένα restart στο κινητό, τίποτα. Εκτός του ότι είχα το πλάνο του ταξιδιού στο μυαλό μου, είχα γραμμένα και σε χαρτί τα μέρη απ όπου θα περναγα· θα έπρεπε βέβαια να αγοράσω και χάρτινους χάρτες των περιοχών που θα κινούμουν. Οι ταμπέλες όμως των δρόμων της Ιταλίας είναι γραμμένες μόνο στα Ιταλικά. Κάποιες τις καταλάβαινα, κάποιες όχι. Θα ταν μεγάλη ταλαιπωρία και πολύ χρονοβόρα η πατροπαράδοτη πλοήγηση η αλήθεια είναι.. "Ίσως αν μετακινηθώ και ο δορυφόρος δει την κίνηση, το κινητό να ξεμπλοκάρει" σκέφτομαι, "ας ξεκινήσω". Ξεκίνησα στην τύχη προς μία κατεύθυνση που όπως φάνηκε λίγα λεπτά αργότερα που ξεμπλόκαρε ο χάρτης ήταν και η σωστή.
Πλησιάζοντας στον Αγ. Μαρίνο έκανα και μιά οδηγική μαλακία ευτυχώς χωρίς παρατράγουδα· πέρασα στα τυφλά ένα κόκκινο φανάρι. Ο δρόμος ευθεία χωρίς κίνηση, πήγαινα με καμία ογδονταριά χλμ, το μέγεθος των συγκεκριμένων φαναριών ήταν σχετικά μικρό και το σχήμα τους ασυνήθιστο, επίσης ήταν τοποθετημένα σε διαφορετικά σημεία απ οτι στην Ελλάδα, τα μάτια μου ανυποψίαστα από την άδεια ευθεία στο τί και πού έπρεπε να ψάξουν· είδα το δεξί απ τα 3 φανάρια τελευταία στιγμή με την άκρη του ματιού μου 5 μέτρα πριν περάσω από δίπλα του (υπήρχε άλλο ένα φανάρι στο αριστερό μέρος του δρόμου και το τρίτο ήταν ψηλά στο κέντρο πάνω σε ένα σιδερένιο Π)· ούτε καν έκοψα, απλά σφίχτηκα κι αφού πέρασα και κοίταξα δεξιά, αριστερά και πίσω μήπως έχει γίνει κάτι και δεν το έχω πάρει χαμπάρι, έκοψα ταχύτητα για λίγο να περάσει το χτυποκάρδι. Στο σημείο αυτό ανασκουμπώθηκα συνειδητοποιώντας ότι πρέπει να είμαι ακόμα πιο υποψιασμένος ώστε να αναπροσαρμοστώ στο εκεί οδηγικό περιβάλλον.
Ο Αγ. Μαρίνος ειναι ένα ξεχωριστό μικρό κράτος που περιβάλλεται από την Ιταλία. Ανέβηκα στον Γκουαΐτα· χτισμένος τον 11ο αιώνα είναι ο παλιότερος από τους τρεις πύργους που επιβλέπουν την πόλη. Αφού χάζεψα την θέα αρκετή ώρα άρχισα να κατηφορίζω προς το Ρίμινι όπου έφτασα με το τελευταίο φως του ήλιου. Από τη σύντομη βόλτα που έκανα με τη μηχανή στο κέντρο του δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα. Η ώρα είχε όμως περάσει, νύχτωνε, είχα μία ώρα ακόμα δρόμο μπροστά μου για το ξενοδοχείο και έπρεπε να βάλω και βενζίνη.
Τα περισσότερα από τα πρατήρια βενζίνης που συνάντησα στην Ιταλία δεν είχαν κανέναν υπάλληλο, ηταν self - service. Βάζεις στο μηχάνημα λεφτά ή κάρτα και γεμίζεις μόνος σου βενζίνη. Το κάθε βενζινάδικο έχει τη δική του οικονομική πολιτική, πχ κάποια βενζινάδικα όταν χρησιμοποιείς μετρητά σου δίνουν ρέστα, κάποια άλλα κρατάνε τα ρέστα τα οποία μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις την επόμενη φορά που θα βάλεις βενζίνη. Οι οδηγίες για την διαδικασία στα περισσότερα πρατήρια είναι μόνο στα Ιταλικά.
Τα Αγγλικά, όπως και οποιαδήποτε άλλη γλώσσα - πλην Ιταλικών φυσικά - χρησιμοποιούνται ελάχιστα στην Ιταλία είτε στον προφορικό είτε στον γραπτό λόγο.
Σταματάω σ ένα πρατήριο στο Ρίμινι, πάω στο μηχάνημα πληρωμής το οποίο βρισκόταν σε διαφορετικό σημείο από τις αντλίες, βάζω την κάρτα, βάζω το pin, παίρνω πίσω την κάρτα, πάω προς την αντλία κι εκείνη τη στιγμή ακούω από το κινητό τον γνώριμο ήχο της ειδοποίησης από την εφαρμογή της τράπεζας. Πιάνω το πιστόλι της αντλίας στα χέρια μου και κρατώντας το - δεν έχω βάλει ακόμα βενζίνη - κοιτάω την ειδοποίηση· "Έχετε χρεωθεί 101€". Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι! Μπαίνω στην εφαρμογή της τράπεζας αλλά βλέπω ότι το συνολικό διαθέσιμο δεν έχει μειωθεί. Μη μπορώντας να καταλάβω τί έχει γίνει αφήνω το πιστόλι της αντλίας στη θέση του - χωρίς να έχω βάλει βενζίνη. Ένα δευτερόλεπτο αργότερα βγαίνει μια απόδειξη από την αντλία που κάπου στο κέντρο της γραφει: "Benzina: 0,00€". Εκεί κατάλαβα μέσες άκρες τί έχει συμβεί. Κατά κάποιο τρόπο το μηχάνημα δεσμεύει ένα σχετικά μεγάλο ποσό (101€ στη δική μου περίπτωση) και αφού βάλεις καύσιμο "τραβάει" απο τα δεσμευμένα το ποσό της αξίας του καυσίμου που έχεις βάλει. Το ίδιο βράδυ συζητάγαμε με τον ξενοδόχο ότι αυτό είναι ένα αρκετά περίεργο σύστημα που ούτε κι εκείνου του άρεσε και προτιμούσε να βάζει βενζίνη με μετρητά.
Τέλος πάντων είχα και κάποια μετρητά πάνω μου οπότε έβαλα 20€ βενζίνη κι έγινα καπνός.
Βγαίνοντας απ το Ρίμινι έχει πια νυχτώσει για τα καλα· κινούμαι σ έναν κεντρικό δρόμο διπλής κατεύθυνσης με όριο ταχύτητας τα 70 χιλιόμετρα την ώρα ώσπου το gps μου λέει να στρίψω σε έναν χωματόδρομο ο οποίος καταλήγει σε μια κλειστή καγκελόπορτα στο πουθενά· πίσω από την καγκελόπορτα έχει χωράφια.
Για να κάνει επαναπροσδιορίσμο της διαδρομής το gps έπρεπε να βρίσκομαι σε κίνηση και μάλιστα - σκέφτηκα - όσο πιο γρήγορη η κίνηση αυτή τόσο πιο εύκολα θα "δει" την μεταβολή του στίγματός μου ο δορυφόρος και ακολούθως ο χάρτης θα υπολογίσει ξανά τη διαδρομή.
Μέχρι στιγμής οδηγώ σύμφωνα με τα όρια ταχύτητας, δεν κάνω προσπεράσεις και ακολουθώ τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας κατά γράμμα (ντάξει, σχεδόν κατά γράμμα· πριν λίγες ώρες είχα φάει το φανάρι..). Λίγο όμως το αδιέξοδο στο οποίο μ έφερε το gps, λίγο η κούραση απ το θαλασσινό ταξίδι που αρχίζει να χτυπάει την πόρτα, έβγαλαν τον ελληνάρα οδηγό από μέσα μου.
Κάνω αναστροφή μπροστά στην κλειστή καγκελόπορτα, βγαίνω πάλι στον κεντρικό δρόμο και.. το γκούζι αγριεμένο με τριψήφιο νούμερο στο ταχύμετρό του καταπίνει αδιακρίτως και αδιάντροπα όποιο όχημα βρεί μπροστά του!
Το gps ήρθε στα σύγκαλά του, έφτασα στο ξενοδοχείο, μπανάκι και zzzzzz..
Άφιξη στην Ανκόνα
San Marino
Ρίμινι
Δευτέρα 18 Απριλίου,
Η σημερινή διαδρομή θα ανέβαινε προς τον βορρά με τερματισμό στις Δολομιτικές Αλπεις και πιο συγκεκριμένα στο Valles Pass, ένα ορεινό πέρασμα στα 2.032 μέτρα υψόμετρο όπου θα εμένα για 2 βράδια. Από κει θα επισκεπτομουν κι άλλα ορεινά περάσματα στη γύρω περιοχή. Πριν φτάσω όμως στις Άλπεις θα έκανα μια στάση στη Βενετία.
Μόλις έφτασα χαμός, είχε τόσο κόσμο που δεν υπήρχε πουθενά ούτε ένας τόσος δα χώρος να παρκάρω τη μηχανή. Όλα τα δημόσια και ιδιωτικά πάρκινγκ γεμάτα. Κάνω λίγο στην άκρη κοιτώντας περιμετρικά μπας και βρω κάπου να τη βάλω αλλά αυτό που δεν είχα δει ήταν ότι είχα σταματήσει μπροστά από ένα αμάξι με καραμπινιέρους. Λιγα δευτερόλεπτα αργότερα βγαίνει ο ένας απ τ αμάξι που προφανώς κατάλαβε ότι ψάχνω να παρκάρω και μου λέει με νοήματα και δυό αγγλικές λέξεις ότι υπάρχει δωρεάν πάρκινγκ λίγο παραέξω. Ξαναγυρίζω λοιπόν πίσω 3 χιλιόμετρα, βρίσκω το πάρκινγκ και παρκάρω. Ξεποδαριάστηκα λίγο με τις μπότες γιατί εκτός από τα 3 + 3 χλμ από το πάρκινγκ στην περιοχή ενδιαφέροντος και τούμπαλιν περπάτησα και στη Βενετία άλλες 2 ώρες περίπου. Χάζευα τα κανάλια, στεκόμουν στις γέφυρες και κοίταγα τα λογής λογής πολυάριθμα μικρά και μεγάλα μηχανοκίνητα σκάφη ή τις παραδοσιακές γόνδολες με το κουπί και μου έκαναν εντύπωση οι άνετες κινήσεις ακριβείας των χειριστών όλων των πλεούμενων που κοιτάζοντάς τα έλεγες "τώρα θα τρακάρουν!" αλλά αυτά σε ξεγέλαγαν γλιστρώντας στο χιλιοστό με μια μανούβρα της τελευταίας στιγμής το ένα απ τ άλλο.
Η Βενετία είναι μία πόλη χτισμένη πάνω σε μικρά νησιά που χωρίζονται από κανάλια και ενώνονται μεταξύ τους με γέφυρες κι αυτό το πρωταρχικό στοιχείο της ρυμοτομίας της την κάνει ιδιαίτερη. Εκτός από κάποια κτίσματα που με εντυπωσίασαν, όπως η πρόσοψη του ναού της Σάντα Μαρία της Ναζαρέτ, έχει και "κρυφές γωνιές"· ένα κανάλι, μιά γέφυρα, ένα σκάφος που μπορεί να περνάει εκείνη τη στιγμή, το χρώμα των τούβλων ενός κτιρίου, ο φωτισμός, όλα αυτά και πολλά άλλα - μαζί ή χώρια - μπορούν να δώσουν δυνατές εικόνες που δεν τις αποτυπώνει καμία κάμερα.
Ανάβασης συνέχεια προς βορρά με μικρές στάσεις στο Τρεβίζο, Μπασάνο Ντελ Γκράπα, Φέλτρε, Fiera di Primiero, San Martino di Castrozza, Passo Rolle και τέλος, Passo Valles.
Τα πέντε πρώτα είναι ορεινές πόλεις ή κοινότητες που ολόγυρά τους υψώνονται οι κατακόρυφες, βραχώδεις και χιονισμένες πλαγιές των Άλπεων. Μου έκανε εντύπωση η καθαριότητα, η τάξη, η άπλα και η όμορφη και προσεγμένη δόμηση με πλατείες και πράσινο. Τα πέτρινα διώροφα - ως επί το πλείστον - σπίτια με τις ξύλινες κεκλιμένες στέγες και τη σοφίτα, χτισμένα με το ιδιαίτερο αλπικό στυλ έδεναν αρμονικά με το περιβάλλον, δεν έβλεπες πουθενά κάτι παράταιρο.
Απο το Fiera di Primiero και μετά αρχίζει η ανάβαση στις Αλπεις. Το υψόμετρο ανεβαίνει, η θερμοκρασία κατεβαίνει, οι 13 °C από τα πεδινά σε μισή ώρα πέφτουν στους 3 °C, χιόνια εμφανίζονται στις άκρες του δρόμου και ολόγυρα τεράστια έλατα ύψους 50 μέτρων κρύβουν το λιγοστό φως καθώς ο ήλιος βρίσκεται στη δύση του.
Θαυμάζω την ομορφιά του βουνού· έχω ανέβει σε αρκετά βουνά στην Ελλάδα με τη μηχανή αλλά αυτό εδώ έχει μιά αγριάδα πρωτόγνωρη για μένα.
Παράλληλα αρχίζω να ζορίζομαι..
Ερχόμενος από τα πεδινά και για να μην χάνω χρόνο με το να σταματάω / ανοίγω σάκο / βγάζω μπουφάν / φοράω μπλούζες / ξαναφοράω μπουφάν κτλ έχω παραμείνει με το ελαφρύ ντύσιμο που όμως.. μπρρρ. Ο δρόμος ανελέητα σφιχτός και ανηφορικός, με πρώτη - δευτέρα στο κιβώτιο η ταχύτητά μου κυμαίνεται από 5 έως 40 χλμ/ω και τα χιλιόμετρα κυλούν αργά. Το χειρότερο όλων όμως ήταν ότι λόγω του υψομέτρου και του κρύου "ξύπνησε" η ιγμορίτιδα που έχω κονομήσει τα τελευταία 20 χρόνια και μου σούβλιζε το κεφάλι. Ευτυχώς συνέβη μόνο εκείνη τη μέρα· στο επόμενο διάστημα δεν θα με ενοχλούσε ξανά.
Άφιξη στο Passo Rolle με υψόμετρο 1.989 μέτρα και στάση τριών λεπτών για να βγάλω 2 - 3 φωτογραφίες. Το κρυο κει πάνω ξύριζε, ξανακαβαλάω άρον άρον και σε λίγο ήμουν στο Passo Valles. Καυτό ντους για κάνα μισάωρο, μακαρονάδα με σνίτσελ και.. zzzzzz.
Βενετία
Σάντα Μαρία της Ναζαρέτ
Θα στεγνώσουν ποτέ άραγε; Θα μυρίζουν όμορφα;
Feltre
Fiera di Primiero
San Martino di Castrozza
Passo Rolle
Κάποια στιγμή έδειξε και 0 °C
Τρίτη 19 Απριλίου,
Το πρωί βρήκα το μηχανάκι παγωμένο· το πήρα στα χέρια και τσουλώντας το πήγα και το άφησα στον ήλιο για καμιά ώρα ώστε να λιώσουν οι πάγοι από πάνω του. Όση ώρα στέγνωνε λιαζόμουνα κι εγώ πίνοντας καφέ στον εξωτερικό χώρο του ξενοδοχείου έχοντας δίπλα μου έναν τεράστιο Αγίου Βερνάρδου.
Το μενού της βολτας σήμερα ήταν ένας κύκλος 300 χιλιομέτρων σε ορεινές διαδρομές διαφόρων υψομέτρων περιλαμβανομένων και κάποιων ορεινών περασμάτων (passes αγγλιστί, διάσελα ελληνιστί).
Με αφετηρία το Passo Valles σειρά είχαν η λίμνη Alleghe, το Giau Pass (2.236 μέτρα υψόμετρο), Κορτίνα Ντ'Αμπέτσο, η παγωμένη λίμνη Misurina (1.754), Ντομπιάκο, Pederoa, Falzarego Pass (2.105), Passo Fedaia (2.057), Canazei, San Pellegrino Pass (1.918) και επιστροφή στο Passo Valles. Είχα στο πρόγραμμα να επισκεφτώ και τις Τρεις Κορυφές του Λαβαρέντο αλλά στα 2.999 μέτρα που βρισκόντουσαν ο δρόμος ήταν κλειστός λόγω πάγου.
Τί θες από ένα βουνό;
Λίμνες; Ποτάμια; Καταρράκτες; Ρυάκια; Χιόνια; Ομίχλη; Πράσινο; Λιβάδια; Πολύχρωμα λουλούδια; Κοπάδια; Ησυχία που κάνει τ αυτιά να βουίζουν; Απότομα βράχια; Καραφλές κορφές που λόγω μεγάλου υψομέτρου δεν φυτρώνει τίποτα; Γραφικά χωριουδάκια; Μυρωδιές της φύσης που ευφραίνουν τα ρουθούνια;
Η αριστοτεχνικά εκτελεσμένη συνταγή των Άλπεων "δένει" όλ αυτά και πολλά άλλα υλικά σκαρώνοντας ένα σκηνικό που το έχει δανειστεί παιδική σειρά· όλο και από κάπου περίμενα να πεταχτεί η Χάιντι, κι ας μην ήμουν στην Ελβετία.
Οι Δολομιτικές Άλπεις ήταν αυτό που μου άρεσε περισσότερο σ αυτό το ταξίδι.
Passo Valles
Λίμνη Alleghe
Άλπεις
Giau Pass 2.236 μέτρα υψόμετρο
Η παγωμένη λίμνη Misurina (1.754)
Τετάρτη 20 Απριλίου,
Σήμερα θα άφηνα τους Δολομίτες και θα πήγαινα στη λίμνη Κόμο, πιο συγκεκριμένα στο Taceno όπου θα έμενα 2 βράδια. Θα έκανα και μιά ενδιάμεση στάση στο Sirmione που βρίσκεται σε μιά χερσόνησο της λίμνης Garda.
Έως τώρα επέλεγα να κινούμαι από δρόμους χωρίς διόδια, αφενός γιατί δεν έχουν την μονοτονία και τα αδιάφορα τοπία των αυτοκινητοδρόμων, αφετέρου για να γλιτώνω το κόστος των διοδίων το οποίο στην Ιταλία είναι τσουχτερό. Αυτό όμως στην σημερινή διαδρομή των 365 χλμ αποδείχτηκε μέγα λάθος. Ο δρόμος είχε μία λωρίδα ανά κατεύθυνση, ανά 4 - 5 χλμ συναντούσα κυκλικούς κόμβους, πολλά φορτηγά, και, περνώντας μέσα από βιομηχανικές, αγροτικές και κατοικημένες περιοχές έδινε ένα αδιάφορο σκηνικό. Όλα αυτα σήμαιναν χαμηλή μέση ωριαία ταχύτητα, καθυστέρηση και κούραση χωρίς αντίκρυσμα.
Άφιξη στο Sirmione, παρκάρισμα και βόλτα καμιά ώρα με τα πόδια. Έφτασα μεχρι την άκρη της χερσονήσου η οποία προσφέρει όμορφη θέα προς την λίμνη Garda. Εντάξει, ωραίο ήταν· άκρως τουριστικό..
Αργά το απόγευμα πλησιάζοντας στη λίμνη Κόμο ένιωσα την υγρασία και την ψύχρα της· πρόλαβα με το τελευταίο μουντό φως της μέρας να την δω και λίγο, θα την έβλεπα καλύτερα αύριο.
Έφτασα στο ξενοδοχείο, ανέβηκα στο δωμάτιο, έκανα ένα μπάνιο και κατέβηκα στην τραπεζαρία να φάω. Το μενού αποτελούνταν από ένα πιάτο μακαρόνια και ένα πιάτο κρέας το οποίο δεν κατάλαβα ακριβώς τί κρέας ήταν αλλά ήταν ωραίο.
Στην Ιταλία παίζει πολύ μακαρόνι· στις 7 από τις 9 διανυκτερεύσεις που έφαγα βραδινό στα ξενοδοχεία το μενού αποτελούνταν από 2 πιάτα. Κάθε πιάτο είχε 3 επιλογές· το ένα πιάτο σου έδινε 3 διαφορετικές επιλογές μακαρονιών και το άλλο πιάτο σου έδινε 3 άλλες επιλογές, συνήθως κρέας ή κοτόπουλο. Οπότε κάθε μέρα μακαρόνια μαζί με κάτι άλλο. Εφαγα διάφορα είδη μακαρονιών με διάφορες σαλτσες· κανονικά μακαρόνια, άλλα που ήταν πιο πλατιά, άλλα που έμοιαζαν με βίδες, άλλα που έμοιαζαν με αχιβάδες, με σάλτσες πράσινες, κόκκινες, με κουκουνάρι, με διάφορα μυρωδικά και άλλα συστατικά που δεν καταλάβαινα τί ήταν. Ό,τι έφαγα στην Ιταλία μου άρεσε πολυ εκτός από μιά φορά που έφαγα πίτσα· η ζύμη της ήταν πολύ λεπτή για τα γούστα μου.
Αφου ντερλίκωσα, ανέβηκα στο δωμάτιο και.. zzzzzz.
Sirmione
Taceno
Η καινούργια μοτοσικλέτα ήρθε, στρώθηκε, έγιναν κάποιες μονοήμερες εκδρομές εντός Ελλάδας, βρέθηκαν τα σημεία που "πονάει", διορθώθηκαν και..
την Κεντρική Ευρώπη την άφησα για άλλη φορά· εντάξει, μπήκα Ελβετία για λίγες ώρες μόνο, οπότε δεν πιάνεται. Προτίμησα να επικεντρωθώ στην Ιταλία.
Σάββατο 16 Απριλίου,
Αναχώρηση από Αθήνα μέσω παλιάς εθνικής για το νέο λιμάνι της Πάτρας. Το πλοίο φεύγει στις 17:30 για Ηγουμενίτσα και μετά Ανκόνα. Για να βρω πού γίνεται το check in είδα κι έπαθα. Έβλεπα κι άλλους που ψαχνόντουσαν. Μπρος - πίσω, ανάποδα σε δρόμους μονής κατεύθυνσης, 3 φορές μου έκαναν παρατήρηση λιμενικοί με μοτοσικλέτες που γυρνάγανε στο λιμάνι, στην τρίτη παρατήρηση ειπα: "Δίκιο έχεις, αλλά έχω χάσει τη μπάλα, δεν μπορώ να βρω το check in με τίποτα". Ο λιμενικός, σαν να περίμενε την απάντηση, κούνησε το κεφάλι με έναν καταφατικό μορφασμό, μπήκε μπροστά με τη μηχανή του και με οδήγησε στο check in. Αφού έγινε το check in, πήγα κάπου παράμερα, έβγαλα το παντελόνι και τις μπότες της μηχανής κι έβαλα φόρμα κι αθλητικά· 22 ώρες ταξίδι θέλουν άνεση.
Μ αυτά κι μ εκείνα μπήκα στο γκαράζ του πλοίου μισή ωρα πριν την αναχώρηση, έδεσα τη μηχανή γερά με δικούς μου ιμάντες και με το που ανέβηκα στο κατάστρωμα το πλοίο απέπλευσε. Πολύ λίγος κόσμος, κυρίως οδηγοί φορτηγών. Ο καιρός όμως στην Αδριατική είχε τα κέφια του· συννεφιά, αέρας και πολύ θάλασσα. Παρόλο που το βαπόρι ήταν σχετικά σύγχρονο (του 2000) και μεγάλο, τραμπαλίζονταν του κέρατα. Πλάκα είχε, περπατούσαμε όλοι σαν μεθυσμένοι. Μετά από 2 μπίρες στο κατάστρωμα και σουτζουκάκια με ρύζι στο εστιατόριο, βρήκα έναν ευρύχωρο καναπέ, έστρωσα το σλίπινγκ μπαγκ και.. zzzzzz.
Κυριακή 17 Απριλίου,
Άφιξη στην Ανκόνα. Με το που κατέβηκα απ το πλοίο πήγα ξανά κάπου παράμερα για να βάλω πάλι τον εξοπλισμό της μηχανής. Το πλάνο εκείνου του απογεύματος έλεγε Αγ. Μαρίνο, ένα πέρασμα χωρίς ξεκαβάλημα από το Ρίμινι και άφιξη στο ξενοδοχείο που θα έμενα εκείνη τη νύχτα κοντά στη Ραβένα. Βάζω τον χάρτη στο google maps ο οποίος έπαθε ένα κοκομπλόκο και έβγαζε κάτι άσχετες διαδρομές μέσω θαλάσσης και τρέχα γύρευε.. "Ωραία", σκέφτομαι, "πλάκα θα χει τώρα να πηγαίνω στα τυφλά". Κάνω ένα restart στο κινητό, τίποτα. Εκτός του ότι είχα το πλάνο του ταξιδιού στο μυαλό μου, είχα γραμμένα και σε χαρτί τα μέρη απ όπου θα περναγα· θα έπρεπε βέβαια να αγοράσω και χάρτινους χάρτες των περιοχών που θα κινούμουν. Οι ταμπέλες όμως των δρόμων της Ιταλίας είναι γραμμένες μόνο στα Ιταλικά. Κάποιες τις καταλάβαινα, κάποιες όχι. Θα ταν μεγάλη ταλαιπωρία και πολύ χρονοβόρα η πατροπαράδοτη πλοήγηση η αλήθεια είναι.. "Ίσως αν μετακινηθώ και ο δορυφόρος δει την κίνηση, το κινητό να ξεμπλοκάρει" σκέφτομαι, "ας ξεκινήσω". Ξεκίνησα στην τύχη προς μία κατεύθυνση που όπως φάνηκε λίγα λεπτά αργότερα που ξεμπλόκαρε ο χάρτης ήταν και η σωστή.
Πλησιάζοντας στον Αγ. Μαρίνο έκανα και μιά οδηγική μαλακία ευτυχώς χωρίς παρατράγουδα· πέρασα στα τυφλά ένα κόκκινο φανάρι. Ο δρόμος ευθεία χωρίς κίνηση, πήγαινα με καμία ογδονταριά χλμ, το μέγεθος των συγκεκριμένων φαναριών ήταν σχετικά μικρό και το σχήμα τους ασυνήθιστο, επίσης ήταν τοποθετημένα σε διαφορετικά σημεία απ οτι στην Ελλάδα, τα μάτια μου ανυποψίαστα από την άδεια ευθεία στο τί και πού έπρεπε να ψάξουν· είδα το δεξί απ τα 3 φανάρια τελευταία στιγμή με την άκρη του ματιού μου 5 μέτρα πριν περάσω από δίπλα του (υπήρχε άλλο ένα φανάρι στο αριστερό μέρος του δρόμου και το τρίτο ήταν ψηλά στο κέντρο πάνω σε ένα σιδερένιο Π)· ούτε καν έκοψα, απλά σφίχτηκα κι αφού πέρασα και κοίταξα δεξιά, αριστερά και πίσω μήπως έχει γίνει κάτι και δεν το έχω πάρει χαμπάρι, έκοψα ταχύτητα για λίγο να περάσει το χτυποκάρδι. Στο σημείο αυτό ανασκουμπώθηκα συνειδητοποιώντας ότι πρέπει να είμαι ακόμα πιο υποψιασμένος ώστε να αναπροσαρμοστώ στο εκεί οδηγικό περιβάλλον.
Ο Αγ. Μαρίνος ειναι ένα ξεχωριστό μικρό κράτος που περιβάλλεται από την Ιταλία. Ανέβηκα στον Γκουαΐτα· χτισμένος τον 11ο αιώνα είναι ο παλιότερος από τους τρεις πύργους που επιβλέπουν την πόλη. Αφού χάζεψα την θέα αρκετή ώρα άρχισα να κατηφορίζω προς το Ρίμινι όπου έφτασα με το τελευταίο φως του ήλιου. Από τη σύντομη βόλτα που έκανα με τη μηχανή στο κέντρο του δεν μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα. Η ώρα είχε όμως περάσει, νύχτωνε, είχα μία ώρα ακόμα δρόμο μπροστά μου για το ξενοδοχείο και έπρεπε να βάλω και βενζίνη.
Τα περισσότερα από τα πρατήρια βενζίνης που συνάντησα στην Ιταλία δεν είχαν κανέναν υπάλληλο, ηταν self - service. Βάζεις στο μηχάνημα λεφτά ή κάρτα και γεμίζεις μόνος σου βενζίνη. Το κάθε βενζινάδικο έχει τη δική του οικονομική πολιτική, πχ κάποια βενζινάδικα όταν χρησιμοποιείς μετρητά σου δίνουν ρέστα, κάποια άλλα κρατάνε τα ρέστα τα οποία μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις την επόμενη φορά που θα βάλεις βενζίνη. Οι οδηγίες για την διαδικασία στα περισσότερα πρατήρια είναι μόνο στα Ιταλικά.
Τα Αγγλικά, όπως και οποιαδήποτε άλλη γλώσσα - πλην Ιταλικών φυσικά - χρησιμοποιούνται ελάχιστα στην Ιταλία είτε στον προφορικό είτε στον γραπτό λόγο.
Σταματάω σ ένα πρατήριο στο Ρίμινι, πάω στο μηχάνημα πληρωμής το οποίο βρισκόταν σε διαφορετικό σημείο από τις αντλίες, βάζω την κάρτα, βάζω το pin, παίρνω πίσω την κάρτα, πάω προς την αντλία κι εκείνη τη στιγμή ακούω από το κινητό τον γνώριμο ήχο της ειδοποίησης από την εφαρμογή της τράπεζας. Πιάνω το πιστόλι της αντλίας στα χέρια μου και κρατώντας το - δεν έχω βάλει ακόμα βενζίνη - κοιτάω την ειδοποίηση· "Έχετε χρεωθεί 101€". Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι! Μπαίνω στην εφαρμογή της τράπεζας αλλά βλέπω ότι το συνολικό διαθέσιμο δεν έχει μειωθεί. Μη μπορώντας να καταλάβω τί έχει γίνει αφήνω το πιστόλι της αντλίας στη θέση του - χωρίς να έχω βάλει βενζίνη. Ένα δευτερόλεπτο αργότερα βγαίνει μια απόδειξη από την αντλία που κάπου στο κέντρο της γραφει: "Benzina: 0,00€". Εκεί κατάλαβα μέσες άκρες τί έχει συμβεί. Κατά κάποιο τρόπο το μηχάνημα δεσμεύει ένα σχετικά μεγάλο ποσό (101€ στη δική μου περίπτωση) και αφού βάλεις καύσιμο "τραβάει" απο τα δεσμευμένα το ποσό της αξίας του καυσίμου που έχεις βάλει. Το ίδιο βράδυ συζητάγαμε με τον ξενοδόχο ότι αυτό είναι ένα αρκετά περίεργο σύστημα που ούτε κι εκείνου του άρεσε και προτιμούσε να βάζει βενζίνη με μετρητά.
Τέλος πάντων είχα και κάποια μετρητά πάνω μου οπότε έβαλα 20€ βενζίνη κι έγινα καπνός.
Βγαίνοντας απ το Ρίμινι έχει πια νυχτώσει για τα καλα· κινούμαι σ έναν κεντρικό δρόμο διπλής κατεύθυνσης με όριο ταχύτητας τα 70 χιλιόμετρα την ώρα ώσπου το gps μου λέει να στρίψω σε έναν χωματόδρομο ο οποίος καταλήγει σε μια κλειστή καγκελόπορτα στο πουθενά· πίσω από την καγκελόπορτα έχει χωράφια.
Για να κάνει επαναπροσδιορίσμο της διαδρομής το gps έπρεπε να βρίσκομαι σε κίνηση και μάλιστα - σκέφτηκα - όσο πιο γρήγορη η κίνηση αυτή τόσο πιο εύκολα θα "δει" την μεταβολή του στίγματός μου ο δορυφόρος και ακολούθως ο χάρτης θα υπολογίσει ξανά τη διαδρομή.
Μέχρι στιγμής οδηγώ σύμφωνα με τα όρια ταχύτητας, δεν κάνω προσπεράσεις και ακολουθώ τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας κατά γράμμα (ντάξει, σχεδόν κατά γράμμα· πριν λίγες ώρες είχα φάει το φανάρι..). Λίγο όμως το αδιέξοδο στο οποίο μ έφερε το gps, λίγο η κούραση απ το θαλασσινό ταξίδι που αρχίζει να χτυπάει την πόρτα, έβγαλαν τον ελληνάρα οδηγό από μέσα μου.
Κάνω αναστροφή μπροστά στην κλειστή καγκελόπορτα, βγαίνω πάλι στον κεντρικό δρόμο και.. το γκούζι αγριεμένο με τριψήφιο νούμερο στο ταχύμετρό του καταπίνει αδιακρίτως και αδιάντροπα όποιο όχημα βρεί μπροστά του!
Το gps ήρθε στα σύγκαλά του, έφτασα στο ξενοδοχείο, μπανάκι και zzzzzz..
Άφιξη στην Ανκόνα
San Marino
Ρίμινι
Δευτέρα 18 Απριλίου,
Η σημερινή διαδρομή θα ανέβαινε προς τον βορρά με τερματισμό στις Δολομιτικές Αλπεις και πιο συγκεκριμένα στο Valles Pass, ένα ορεινό πέρασμα στα 2.032 μέτρα υψόμετρο όπου θα εμένα για 2 βράδια. Από κει θα επισκεπτομουν κι άλλα ορεινά περάσματα στη γύρω περιοχή. Πριν φτάσω όμως στις Άλπεις θα έκανα μια στάση στη Βενετία.
Μόλις έφτασα χαμός, είχε τόσο κόσμο που δεν υπήρχε πουθενά ούτε ένας τόσος δα χώρος να παρκάρω τη μηχανή. Όλα τα δημόσια και ιδιωτικά πάρκινγκ γεμάτα. Κάνω λίγο στην άκρη κοιτώντας περιμετρικά μπας και βρω κάπου να τη βάλω αλλά αυτό που δεν είχα δει ήταν ότι είχα σταματήσει μπροστά από ένα αμάξι με καραμπινιέρους. Λιγα δευτερόλεπτα αργότερα βγαίνει ο ένας απ τ αμάξι που προφανώς κατάλαβε ότι ψάχνω να παρκάρω και μου λέει με νοήματα και δυό αγγλικές λέξεις ότι υπάρχει δωρεάν πάρκινγκ λίγο παραέξω. Ξαναγυρίζω λοιπόν πίσω 3 χιλιόμετρα, βρίσκω το πάρκινγκ και παρκάρω. Ξεποδαριάστηκα λίγο με τις μπότες γιατί εκτός από τα 3 + 3 χλμ από το πάρκινγκ στην περιοχή ενδιαφέροντος και τούμπαλιν περπάτησα και στη Βενετία άλλες 2 ώρες περίπου. Χάζευα τα κανάλια, στεκόμουν στις γέφυρες και κοίταγα τα λογής λογής πολυάριθμα μικρά και μεγάλα μηχανοκίνητα σκάφη ή τις παραδοσιακές γόνδολες με το κουπί και μου έκαναν εντύπωση οι άνετες κινήσεις ακριβείας των χειριστών όλων των πλεούμενων που κοιτάζοντάς τα έλεγες "τώρα θα τρακάρουν!" αλλά αυτά σε ξεγέλαγαν γλιστρώντας στο χιλιοστό με μια μανούβρα της τελευταίας στιγμής το ένα απ τ άλλο.
Η Βενετία είναι μία πόλη χτισμένη πάνω σε μικρά νησιά που χωρίζονται από κανάλια και ενώνονται μεταξύ τους με γέφυρες κι αυτό το πρωταρχικό στοιχείο της ρυμοτομίας της την κάνει ιδιαίτερη. Εκτός από κάποια κτίσματα που με εντυπωσίασαν, όπως η πρόσοψη του ναού της Σάντα Μαρία της Ναζαρέτ, έχει και "κρυφές γωνιές"· ένα κανάλι, μιά γέφυρα, ένα σκάφος που μπορεί να περνάει εκείνη τη στιγμή, το χρώμα των τούβλων ενός κτιρίου, ο φωτισμός, όλα αυτά και πολλά άλλα - μαζί ή χώρια - μπορούν να δώσουν δυνατές εικόνες που δεν τις αποτυπώνει καμία κάμερα.
Ανάβασης συνέχεια προς βορρά με μικρές στάσεις στο Τρεβίζο, Μπασάνο Ντελ Γκράπα, Φέλτρε, Fiera di Primiero, San Martino di Castrozza, Passo Rolle και τέλος, Passo Valles.
Τα πέντε πρώτα είναι ορεινές πόλεις ή κοινότητες που ολόγυρά τους υψώνονται οι κατακόρυφες, βραχώδεις και χιονισμένες πλαγιές των Άλπεων. Μου έκανε εντύπωση η καθαριότητα, η τάξη, η άπλα και η όμορφη και προσεγμένη δόμηση με πλατείες και πράσινο. Τα πέτρινα διώροφα - ως επί το πλείστον - σπίτια με τις ξύλινες κεκλιμένες στέγες και τη σοφίτα, χτισμένα με το ιδιαίτερο αλπικό στυλ έδεναν αρμονικά με το περιβάλλον, δεν έβλεπες πουθενά κάτι παράταιρο.
Απο το Fiera di Primiero και μετά αρχίζει η ανάβαση στις Αλπεις. Το υψόμετρο ανεβαίνει, η θερμοκρασία κατεβαίνει, οι 13 °C από τα πεδινά σε μισή ώρα πέφτουν στους 3 °C, χιόνια εμφανίζονται στις άκρες του δρόμου και ολόγυρα τεράστια έλατα ύψους 50 μέτρων κρύβουν το λιγοστό φως καθώς ο ήλιος βρίσκεται στη δύση του.
Θαυμάζω την ομορφιά του βουνού· έχω ανέβει σε αρκετά βουνά στην Ελλάδα με τη μηχανή αλλά αυτό εδώ έχει μιά αγριάδα πρωτόγνωρη για μένα.
Παράλληλα αρχίζω να ζορίζομαι..
Ερχόμενος από τα πεδινά και για να μην χάνω χρόνο με το να σταματάω / ανοίγω σάκο / βγάζω μπουφάν / φοράω μπλούζες / ξαναφοράω μπουφάν κτλ έχω παραμείνει με το ελαφρύ ντύσιμο που όμως.. μπρρρ. Ο δρόμος ανελέητα σφιχτός και ανηφορικός, με πρώτη - δευτέρα στο κιβώτιο η ταχύτητά μου κυμαίνεται από 5 έως 40 χλμ/ω και τα χιλιόμετρα κυλούν αργά. Το χειρότερο όλων όμως ήταν ότι λόγω του υψομέτρου και του κρύου "ξύπνησε" η ιγμορίτιδα που έχω κονομήσει τα τελευταία 20 χρόνια και μου σούβλιζε το κεφάλι. Ευτυχώς συνέβη μόνο εκείνη τη μέρα· στο επόμενο διάστημα δεν θα με ενοχλούσε ξανά.
Άφιξη στο Passo Rolle με υψόμετρο 1.989 μέτρα και στάση τριών λεπτών για να βγάλω 2 - 3 φωτογραφίες. Το κρυο κει πάνω ξύριζε, ξανακαβαλάω άρον άρον και σε λίγο ήμουν στο Passo Valles. Καυτό ντους για κάνα μισάωρο, μακαρονάδα με σνίτσελ και.. zzzzzz.
Βενετία
Σάντα Μαρία της Ναζαρέτ
Θα στεγνώσουν ποτέ άραγε; Θα μυρίζουν όμορφα;
Feltre
Fiera di Primiero
San Martino di Castrozza
Passo Rolle
Κάποια στιγμή έδειξε και 0 °C
Τρίτη 19 Απριλίου,
Το πρωί βρήκα το μηχανάκι παγωμένο· το πήρα στα χέρια και τσουλώντας το πήγα και το άφησα στον ήλιο για καμιά ώρα ώστε να λιώσουν οι πάγοι από πάνω του. Όση ώρα στέγνωνε λιαζόμουνα κι εγώ πίνοντας καφέ στον εξωτερικό χώρο του ξενοδοχείου έχοντας δίπλα μου έναν τεράστιο Αγίου Βερνάρδου.
Το μενού της βολτας σήμερα ήταν ένας κύκλος 300 χιλιομέτρων σε ορεινές διαδρομές διαφόρων υψομέτρων περιλαμβανομένων και κάποιων ορεινών περασμάτων (passes αγγλιστί, διάσελα ελληνιστί).
Με αφετηρία το Passo Valles σειρά είχαν η λίμνη Alleghe, το Giau Pass (2.236 μέτρα υψόμετρο), Κορτίνα Ντ'Αμπέτσο, η παγωμένη λίμνη Misurina (1.754), Ντομπιάκο, Pederoa, Falzarego Pass (2.105), Passo Fedaia (2.057), Canazei, San Pellegrino Pass (1.918) και επιστροφή στο Passo Valles. Είχα στο πρόγραμμα να επισκεφτώ και τις Τρεις Κορυφές του Λαβαρέντο αλλά στα 2.999 μέτρα που βρισκόντουσαν ο δρόμος ήταν κλειστός λόγω πάγου.
Τί θες από ένα βουνό;
Λίμνες; Ποτάμια; Καταρράκτες; Ρυάκια; Χιόνια; Ομίχλη; Πράσινο; Λιβάδια; Πολύχρωμα λουλούδια; Κοπάδια; Ησυχία που κάνει τ αυτιά να βουίζουν; Απότομα βράχια; Καραφλές κορφές που λόγω μεγάλου υψομέτρου δεν φυτρώνει τίποτα; Γραφικά χωριουδάκια; Μυρωδιές της φύσης που ευφραίνουν τα ρουθούνια;
Η αριστοτεχνικά εκτελεσμένη συνταγή των Άλπεων "δένει" όλ αυτά και πολλά άλλα υλικά σκαρώνοντας ένα σκηνικό που το έχει δανειστεί παιδική σειρά· όλο και από κάπου περίμενα να πεταχτεί η Χάιντι, κι ας μην ήμουν στην Ελβετία.
Οι Δολομιτικές Άλπεις ήταν αυτό που μου άρεσε περισσότερο σ αυτό το ταξίδι.
Passo Valles
Λίμνη Alleghe
Άλπεις
Giau Pass 2.236 μέτρα υψόμετρο
Η παγωμένη λίμνη Misurina (1.754)
Τετάρτη 20 Απριλίου,
Σήμερα θα άφηνα τους Δολομίτες και θα πήγαινα στη λίμνη Κόμο, πιο συγκεκριμένα στο Taceno όπου θα έμενα 2 βράδια. Θα έκανα και μιά ενδιάμεση στάση στο Sirmione που βρίσκεται σε μιά χερσόνησο της λίμνης Garda.
Έως τώρα επέλεγα να κινούμαι από δρόμους χωρίς διόδια, αφενός γιατί δεν έχουν την μονοτονία και τα αδιάφορα τοπία των αυτοκινητοδρόμων, αφετέρου για να γλιτώνω το κόστος των διοδίων το οποίο στην Ιταλία είναι τσουχτερό. Αυτό όμως στην σημερινή διαδρομή των 365 χλμ αποδείχτηκε μέγα λάθος. Ο δρόμος είχε μία λωρίδα ανά κατεύθυνση, ανά 4 - 5 χλμ συναντούσα κυκλικούς κόμβους, πολλά φορτηγά, και, περνώντας μέσα από βιομηχανικές, αγροτικές και κατοικημένες περιοχές έδινε ένα αδιάφορο σκηνικό. Όλα αυτα σήμαιναν χαμηλή μέση ωριαία ταχύτητα, καθυστέρηση και κούραση χωρίς αντίκρυσμα.
Άφιξη στο Sirmione, παρκάρισμα και βόλτα καμιά ώρα με τα πόδια. Έφτασα μεχρι την άκρη της χερσονήσου η οποία προσφέρει όμορφη θέα προς την λίμνη Garda. Εντάξει, ωραίο ήταν· άκρως τουριστικό..
Αργά το απόγευμα πλησιάζοντας στη λίμνη Κόμο ένιωσα την υγρασία και την ψύχρα της· πρόλαβα με το τελευταίο μουντό φως της μέρας να την δω και λίγο, θα την έβλεπα καλύτερα αύριο.
Έφτασα στο ξενοδοχείο, ανέβηκα στο δωμάτιο, έκανα ένα μπάνιο και κατέβηκα στην τραπεζαρία να φάω. Το μενού αποτελούνταν από ένα πιάτο μακαρόνια και ένα πιάτο κρέας το οποίο δεν κατάλαβα ακριβώς τί κρέας ήταν αλλά ήταν ωραίο.
Στην Ιταλία παίζει πολύ μακαρόνι· στις 7 από τις 9 διανυκτερεύσεις που έφαγα βραδινό στα ξενοδοχεία το μενού αποτελούνταν από 2 πιάτα. Κάθε πιάτο είχε 3 επιλογές· το ένα πιάτο σου έδινε 3 διαφορετικές επιλογές μακαρονιών και το άλλο πιάτο σου έδινε 3 άλλες επιλογές, συνήθως κρέας ή κοτόπουλο. Οπότε κάθε μέρα μακαρόνια μαζί με κάτι άλλο. Εφαγα διάφορα είδη μακαρονιών με διάφορες σαλτσες· κανονικά μακαρόνια, άλλα που ήταν πιο πλατιά, άλλα που έμοιαζαν με βίδες, άλλα που έμοιαζαν με αχιβάδες, με σάλτσες πράσινες, κόκκινες, με κουκουνάρι, με διάφορα μυρωδικά και άλλα συστατικά που δεν καταλάβαινα τί ήταν. Ό,τι έφαγα στην Ιταλία μου άρεσε πολυ εκτός από μιά φορά που έφαγα πίτσα· η ζύμη της ήταν πολύ λεπτή για τα γούστα μου.
Αφου ντερλίκωσα, ανέβηκα στο δωμάτιο και.. zzzzzz.
Sirmione
Taceno
