Ξεκινώ λέγοντας πως αυτός ο υπέροχος Γατούλης εκτός από συνάδελφος είναι και ένας αληθινός φίλος... Αυτός και η παρέα μας -οι περισσότεροι μέλη των PouroDuro- αποτελούν εξαιρετικούς φίλους από αυτούς που δύσκολα κάποιος κάνει αφού έχει πατήσει και ξεπεράσει προ πολλού τα 40 έτη ηλικίας. Είναι όλοι τους μαζί και ένας-ένας ξεχωριστά αυτό που λέμε: "ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ" παιδιά!
Το 'φερε έτσι όμως η ζωή και με τον Γατούλη συναντιόμαστε συχνότερα. Ίσως κυρίως λόγω του ότι έχουμε την ίδια μηχανή, την ίδια αγάπη για ατομική συντήρηση, τα ίδια χούγια, δε ξέρω... ξέρω σίγουρα πως τον εκτιμώ ως άνθρωπο και εύκολα θα πω πως πρόκειται για φίλο μου!
Αφού λοιπόν ο φίλος el-Gatto άνοιξε αυτό το καταπλκτικό συμπυκνωμένο θέμα για το XT660Z Tenere 2008-, ας γράψω κι εγώ δυο κουβέντες από την δικιά μου πορεία με το αγαπημένο αυτό μηχανάκι....
Η ιστορία
Σήμερα λοιπόν θα σας παρουσιάσω τη μηχανή μου, ένα Yamaha XT660Z Tenere.
Επιτρέψτε μου όμως, πριν ξεκινήσω την ουσιαστική παρουσίαση της μηχανής να σας ανοίξω την καρδιά μου και να σας αφηγηθώ την μικρή πλην όμως πλούσια ιστορία της απόκτησης της...
Άνοιξη του 2011 βρίσκομαι αντιμέτωπος με ένα ισχυρό δίλημμα, έπρεπε να επιλέξω αν θα αποδεχθώ την προοπτική του να μείνω άνεργος διατηρώντας την αξιοπρέπεια μου ή την υποταγή –μετά από 11 χρόνια ως υπεύθυνος προσωπικού στη συγκεκριμένη εταιρία- με ένα μισθό χαμηλωμένο κατά 40% και την διαγραφή 5 οφειλόμενων μισθών.
Βρέθηκε μπροστά μου μία «ευκαιρία» μιας άλλης εργασίας (courier σε διαγνωστικό κέντρο) η οποία μου προσέφερε έναν μισθό 60% χαμηλότερο, μισθός σημαντικά χαμηλότερος από τον μειωμένο μισθό που μου προσφερόταν στην παλιά μου δουλειά. Προτίμησα να τα έχω καλά με τον εαυτό μου, να μην αποδεχθώ τη πρόταση της εταιρείας που δούλευα μέχρι τότε και να πιάσω δουλειά στο διαγνωστικό κέντρο ξεκινώντας στα 41 μου πάλι από τα χαμηλά. Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή είπα μέσα μου. Διεκδίκησα ότι καλύτερο μπορούσα να πάρω κατά την αποχώρηση μου κι έφυγα. Τότε είχα ένα σκούτερ, ένα X-max της Yamaha που ήταν μια εξαιρετικά καλόβολη μηχανή. Πριν από το σκούτερ είχαν περάσει αρκετές αξιόλογες μηχανές από τα χέρια μου, αλλά τα τελευταία 3 χρόνια είχα βολευτεί μια χαρά με το X-max...
Για τις ανάγκες της νέας δουλειάς μετά από ένα συνεχή πειραματισμό με Inova & Crypton-X επέλεξα τελικά ένα άλλο μικρό σκούτερ, το όνομα του PCX-125. Τα παπιά με 10 ώρες εργασίας μεταξύ Αλίμου, Αμπελοκήπων, Αγ. Παρασκευής και Μενιδίου ήταν μια αφόρητη κατάσταση για τη μέση και τα οπίσθια μου. Το μικρό σκούτερ της Honda ήταν η λύση.
Στο μεταξύ η ψυχολογία μου ήταν στα πατώματα. Είχα βρεθεί από τα πολύ ψηλά, ξαφνικά στα πολύ χαμηλά... Ο μόνος λόγος που μου επέτρεπε να το χειριστώ ψυχολογικά ήταν οι άνεργοι φίλοι μου και οι δυσκολίες που υπήρχαν στο περιβάλλον τριγύρω μου. Σκάσε μ@λ@κα τουλάχιστον εσύ έχεις μια δουλειά...
Είναι Ιούνιος του 2011 και στο φανάρι στη συμβολή της Πατησίων και της Λ. Αλεξάνδρας έρχεται ένα μπλε Tenere δίπλα μου. Μέχρι τότε το είχα δει μόνο σε μαύρο και σπανιότερα σε άσπρο, το μπλε όμως ήταν το κάτι άλλο! Το ερωτεύτηκα! Η μηχανή αυτή μου επέτρεψε να ονειρεύομαι πάλι τη ζωή, το δικαίωμα να ζεις φυσιολογικά μικρές ευτυχισμένες στιγμές.
Την επόμενη μέρα ένας κολλητός μου φίλος -που ξέρει πόσο "ψύρας" είμαι με τις μηχανές μου- αγοράζει το X-max σε αρκετά καλή τιμή. Βλέπετε η οικονομική αβεβαιότητα, ο εξαιρετικά χαμηλός μισθός δεν κατάφεραν να σταθούν εμπόδιο στην απόφαση μου!
Κοιμόμουν και ξύπναγα με τη σκέψη στο μπλε Tenere και ήταν και προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις της εποχής, καλή κατανάλωση, εύκολη συντήρηση και αξιόπιστο, Yamaha... πάντα αγαπούσα τη Yamaha!
Παρασκευή 1η Ιουλίου 2011 ήμουν στη Yamaha Μεσογείων... H Yamaha Ελλάδος έχει αποφασίσει να σταματήσει τα Tenere και τα MT-3 και να φέρνει με αυτόν το κινητήρα μόνο τα XT660R & XT660X (ευτυχώς το 2012 ή το 2013 «συνήλθε» και άρχισε να φέρνει το Tenere πάλι).
Τελευταία κομμάτια λοιπόν τα Tenere (τότε), στις αποθήκες υπάρχουν μόνο 11 μαύρα και 5 μπλε και η Yamaha τα δίνει σε προσφορά από 7.790,00€ στα 7.390,00€. Από το συγκεκριμένο κατάστημα στη Μεσογείων έχω αγοράσει σχεδόν όλες μου τις Yamaha, παρ’ όλα αυτά το παζάρι είναι σκληρό. Καταφέρνω κάτι λίγο καλύτερο στη τιμή, παίρνω μια καλή έκπτωση και δωρεάν πέρασμα για τις χούφτες, τα μπαράκια για τις πλαϊνές βαλίτσες και το διπλό σταντ και στις 8 Ιουλίου του 2011 (μεγάλη μέρα) η μηχανή είναι στα χεριά μου πινακιδoμένη.
Αισθάνομαι ήδη πως έχω «πλατιάσει» αρκετά, συνοψίζω λοιπόν λέγοντας πως είχα τη τύχη να αγαπήσω ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ξανά μια μοτοσυκλέτα μετά από πολλά χρόνια (και δεν έχουν περάσει λίγες από τα χέρια μου). Επίσης είχα τη τύχη να γνωρίσω με αυτήν τον el-Gatto και μέσα από αυτόν τους PuroDouro και να δώσω επέκταση στα όνειρα μου.
Επίσης όμως είχα την ατυχία να ζήσω μαζί με τη σύζυγο μου κι ένα μεγάλο τροχαίο ατύχημα, που όμως μου στοίχισε κάποια κατάγματα, αρκετές φυσιοθεραπείες, κάμποσα σε ευρώ, και κάποιες φοβίες –που κουβαλάω ακόμη- αλλά επίσης με έφερε πιο κοντά με μια παρέα ανθρώπων που δε θα ξεχάσω ποτέ τις δύσκολες στιγμές που μοιράστηκαν μαζί μου... Δε θα σταματήσω ποτέ να εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου σε αυτούς τους ανθρώπους!