Ψάχνω τον πρόλογο για να ξεκινήσω
να γράψω πέντε εντυπώσεις για αυτή την εξόρμηση
και το μόνο που μ΄έρχετε στο μυαλό συνεχώς είναι εικόνες .
Εικόνες με την όμορφη
Δρακόλιμνη στα
2.300 υψόμετρο
να καθρεπτίζει στα ήσυχα και παγωμένα νερά της την κορυφή του γέρου
Σμόλικα
Εικόνες με το απόκοσμο τοπίο που αντίκρυσα στην δεύτερη ψηλότερη κορυφή
που αγγίζει τα 2.630 μέτρα υψόμετρο.
Εικόνες που θα μείνουν χαραγμένες στο μυαλό όσο ζω.
Υπήρξαν αλλες τόσες στιγμές βγαλμένες λες απο παραμύθι
κι άλλες τόσες εικόνες που μόνο εξορμήσεις σαν και αυτες μπορούν
να σε προσφέρουν τέτοιες δυνατές αναμνήσεις σε όποιον τυχερό βρεθεί.
Στον γυρισμό ψιλοάυπνος και με ταλαιπωρημένο το σώμα
απο τα 14 ορεινά χιλιόμετρα πεζοπορείας στα μονοπάτια και στις κροκάλες του Σμόλικα,
ένα κρυφό χαμόγελο ήρθε αυθόρμητα και με ικανοποίηση,
ξές απο αυτα τα χαμόγελα που έχουμε ξεχάσει να κάνουμε που και που
στον εαυτό μας γεμάτοι ευδαιμονία για κάποια πράγματα
που μας δείνει απλόχερα κάποιες φορές η ζωή,
με πλημύρισε καθώς μπαίναμε στην καρδιά της καταιγίδας με της μηχανές
λίγο ποιο κάτω απο την Βέροια.
και ας μην έβλεπα μπροστά μου πάνω απο δέκα μέτρα απο το νερό της βροχής
που ερχόταν με δύναμη πάνω στην ζελατίνα του κράνους
και έπεφτε με μανία πάνω στην άσφαλτο του δρόμου.
Κάτι άλλο που με άρεσε πάρα πολύ απο αυτή την εκδρομή είναι η ωριμότητα
που χαρακτηρίζει πλέον τους περισσότερους συμμετέχοντες σε τέτοιου είδους βόλτες.
Η ωριμότητα της κατανόησης των προσωπικών ορίων.
Η ωριμότητα της συμμετοχής χωρίς να θέλω να καταπιέσω τον σύντροφο
σύντροχο φίλο φίλη σε καμιά περίπτωση και κυρίως η κατανόηση ότι είμαστε ολοι εδώ
για να περάσουμε καλά να μάθουμε γελώντας και με καλαμπούρι
να προχωρίσουμε ένα σκαλοπάτι ποιο πάνω στην γνώση του ευζήν,
λίγο ποιο βαθειά και πέρα απο τα εσώψυχα του εαυτού μας.
Ένα λέβελ ποιο πάνω στις οδηγικές μας ικανότητες
και κυρίως κοινωνικές και στην ουσία στη πραγματική και ζωντανή σχέση
πέρα απο την δυκτιακή.
Μετά απο διάφορες αναλύσεις περι καιρικών συνθηκών
που θα υπήρχαν το ΣΚ που αποφασίσαμε να περπατήσουμε στο βουνό.
Ξεκινήσαμε δίνοντας ραντεβού στις 1:00 το Σάββατο στο πέτρινο καταφύγι
που βρίσκετε 7 χιλιόμετρα χωματόδρομο απο το χωριό Παλαιοσέλλι.
Βγάλαμε τις κορντούρες φορέσαμε ποιο άνετα ρούχα για το περπάτημα
φορτωθήκαμε νερό και ξεκινήσαμε για δρακόλιμνη.
Καθώς αρχίσαμε να περπατάμε άρχισα να μπαίνω σε άλλη διάσταση,
τα πρώτα 30 λεπτά περπάτημα στο βουνό πάντα νιώθω
σαν να ξετσιμπουκώνει το εργαλείο που έχει καιρό να πάρει μπρος..
Αρχίζουν να βάρανε όλα,
πιστόνια βαλβίδες..
η καρδιά παει να σπάσει,
απο το ανοδικό περπάτημα οι γάμπες αρχίζουν να τραβάνε,
δεν φτάνει ο οξυγόνο στους πνεύμονες.
Μετά ο οργανισμός αφού ξεπεράσει το πρώτο σοκ αρχίζει να προσαρμόζετε
στους ρυθμούς του βουνού.