36ωρο η επιστροφή λοιπόν.
Οι αναβάτες γνωστοί και σωστοί.
Όλα τέλεια εκτός από το μηχανάκι... Τα είπαμε στο άλλο νήμα, ανθρώπινο λάθος τελικά, οπότε διαλέγουμε κάτι άλλο και ο κλήρος πέφτει στο 950. Σχέση σεβασμού αλλά και γνώση ότι θα με ταλαιπωρήσει, αλλά η πιο ρεαλιστική επιλογή και κλείδωσε την Παρασκευή το πρωί.
Πάμε παρακάτ', φτάνει το απόγευμα, πάω να το βάλω μπρος και... ζονκ. ΟΚ, μην απελπίζεσαι, το έχει ξανακάνει, αλλά είναι η ώρα δύσκολη, ο Γιώργος θα περιμένει και το 950 ΔΕΝ θέλει να πάρει μπρος με τίποτα. Με τα πολλά σκάει, οπότε ξέρω ότι θα πάρει "σύντομα", τα καταφέρνει και πάμε για τα ΣΕΑ όπου όντως περιμένει ο Γιώργος και ξεκινάμε, η διαδρομή με λίγο νερό εδώ και εκεί. Φτάνοντας έχει μιά τρύπα στα σύννεφα και μιά πορτοκαλί ακτίνα φωτίζει το χωριό των Καμένων Βούρλων, ξεκάθαρο σημάδι. Φτάνουμε, αποθέτουμε ιματισμό στο δωμάτιο και πάμε για τον μπουφέ, όπου βρεθήκαμε με Ηλία και αργότερα με Απόλλωνα.
Το Μήτσης έχει εκτός από το 36ωρο ένα συνέδριο της ΚΟΝΙ και ένα σχολείο, με τα πιτσιρίκια να κάνουν χαμό, ευτυχώς εμείς είμαστε μακριά, οι άλλοι δύο όχι. Μπυρίτσα στην πισίνα με παραδοσιακούς χορούς καθαρού σκυλάδικου με την ομάδα των καθηγητών να εποπτεύει, μέχρι που η βροχή σταματάει τα δρώμενα και τα παιδιά αποσύρονται, ακολουθούν οι μισοί καθηγητές, λίγο μετά φεύγουμε και εμείς γιατί η ημέρα μεγάλη. Ξενοδοχείο καλό αλλά αντιστοιχούσαν δέκα κουνούπια σε κάθε άνθρωπο, φαγητό καλό και μεγάλη ποικιλία. Δεν θα ήταν σωστό να τραβήξουμε βίντεο αλλά και θα ήταν, ηλικιωμένος τύπος δίπλα μας έφαγε περίπου τα διπλά σε φαγητό από όσο φάγαμε τέσσερις άνθρωποι, τεράστιος αθλητής του πιρουνιού και δεν ήταν χοντρός.
Τέσσερις ώρες ύπνου αργότερα (σαν παιδάκι που περιμένει τον Άγιο Μπιλ και όχι τον άγριο Μπιλ) βρίσκομαι να χαζεύω και να περιμένω την εκκίνηση. Πρωινό και πάμε, καλώς ή κακώς δεν είμαστε από τους πρώτους, μάλλον από τους τελευταίους που φεύγουν. Ακολουθούμε το ίχνος που φτιάξαμε με βάση τις οδηγίες και από την εκκίνηση πάμε για Δομοκό και την πρώτη φωτογραφία. Πετυχαίνω Σπύρο και Άρη και ακολουθούμε (είναι σβέλτοι αναβάτες) και βρίσκουμε στην διαδρομή τον Απόλλωνα και τον Ηλία που είχαν φύγει λίγο πιο νωρίς για να βάλουν βενζίνη, οπότε αφήνουμε τους γρήγορους και συνεχίζουμε σβέλτα μεν, πιο χαλαρά δε και με πιο μεγάλη βεβαιότητα ότι θα κρατήσουμε ρυθμό όλη την ημέρα. Ο επαρχιακός είναι μιά χαρά, περνάμε μέρη που δεν θυμάμαι να έχουμε περάσει τώρα κοντά. Στον Μεσανικόλα μου λέει ο Απόλλωνας ότι έχει ωραίο κρασί, τοπική ποικιλία (είχε και αφίσες γιορτή κρασιού στο χωριό) και μιά ωραία ταβέρνα έξω από το χωριό. Την διαδρομή είδα ότι την ανέβασε ο Μαρίνος, οπότε την ξέρετε. Φτάνουμε Αργιθέα και παίρνουμε τον δεύτερο χάρτη της ημέρας. Περνάμε από Άρτα, τούνελ Κλεισούρας και καταλήγουμε Μέτσοβο για βενζίνη (την... τελειώσαμε πιο μετά) και ξεκινάμε για το τρίτο κομμάτι. Να πω ότι δεν ηθελα να στρίψω από Αργιθέα για Μπάρο θα πω ψέματα, από την λέσχη σε οφ δε ρεκοντ συζήτηση είπαν ότι είχε πέσει η ιδέα αλλά έγινε "σούπα" ο Μπάρος στα σόσιαλ φέτος και δεν ήθελαν μιά από τα ίδια, το καταλαβαίνω. ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΑΣ ΝΑ ΜΑΖΕΥΕΤΕ ΟΣΟΙ ΠΑΤΕ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ.
Το τρίτο κομμάτι έχει κατά μέρος κοινή διαδρομή με αυτήν που είχαμε κάνει με τον Αντώνη. Περνώντας το μέρα, αντι να ψάχνουμε τον δρόμο όπως τότε με τον Τζερόνιμο είναι άλλη εμπειρία, ρυθμοί σωστοί και τα τοπία που περνάμε μαγικά.
Η πρώτη δοκιμασία είναι να κάνεις μιά διαδρομή με κώνους σε 10 δευτερόλεπτα και να περάσεις μπροστά από κάμερα, μάλλον μέτρησα λάθος και δεν βγήκε (πήγα πολύ αργά ενώ θα μπορούσα να την τελειώσω πολύ νωρίς). Συνεχίζουμε στο γνωστό ίχνος και σε μεγάλες ομορφιές, βρίσκουμε στην Κόνιτσα τον Τάσο (Καββαδίας) με τον οποίο κάναμε παράλληλη βόλτα και τα λέγαμε όλο το ΣΚ και φτάνουμε το βράδυ στο ξενοδοχείο στο Νεστόριο. Ωραία δωμάτια, φαγητό αδιάφορο, το πιο ενδιαφέρον που δοκίμασα ήταν η κρεμμυδόπιτα. Μιά μπυρίτσα για την χαλάρωση (έτσι είπαμε το δεν είμαστε πτώμα - που ήμασταν) και ύπνο ακόμα λίγες ώρες.
Η εκκίνηση πρέπει να γίνει πιο νωρίς γιατί οι άλλοι μένουν στην λίμνη Καστοριάς και έχουμε λίγη ώρα ως εκεί, οπότε το πρωινό κλπ είναι λίγο βιαστικά. Η βιασύνη σήμαινε ότι δεν έδεσα σωστά τον σάκο και κάναμε διορθώσεις, λίγη ώρα ακόμα, ψυχολογικά νωρίς το πρωί και με την κούραση δεν μου άρεσε. Ψαράδες η πρώτη φωτό, γυρνάμε πίσω και συνεχίζουμε για Φλωρινα, Έδεσσα και Σέλι. Στην φωτό στο Σέλι πιάνουμε λίγο την κουβέντα με τον ταβερνιάρη που φωτογραφίζουμε, παλιός κάγκουρας (δεν το είπε έτσι, είπε ότι μικροί μας ένοιαζε ποιός θα κάνει την πιο μεγάλη σούζα κλπ) και μου λέει "κάτι στάζει" ναι, το ψυκτικό, είναι ΚΤΜ αν δεν στάξει κάτι είναι λάθος, γελάμε. Γεγονός ότι άκουγα το βεντιλατέρ πιο πολύ από ότι περίμενα λόγω θερμοκρασιών και κίνησης, αλλά δεν ήταν κάτι ανησυχητικό.
Φτάνουμε στο σημείο εκκίνησης του δεύτερου "κρυφού" κομματιού. Μας περνάει από το έργο του υδροηλεκτρικού της Σφηκιάς και μιά ακόμα ενδιαφέρουσα διαδρομή με θέα λίμνες μας περνάει από χωριά ως την Καλαμπάκα. Στην Καλαμπάκα έχει παιχνίδι, να κάνεις αναστροφή χρονομετρημένη, μέσα σε ένα τετράγωνο. Έπρεπε να βγάλω το τανκμπαγκ που έκλεβε γωνία στροφής από το τιμόνι, ίσως μπορούσε να γυρίσει εν κινήσει το μηχανάκι. Πατώντας έξω από το τετράγωνο αλλά χωρίς να δοθεί το φάουλ τον καλύτερο χρόνο τον έκανε ένα Ζ750, πιο παράγκα ούτε σε ντέρμπι αιωνίων.
Από Καλαμπάκα φτάνουμε έξω από την Ελάτη, στάση για καφέ γιατί έχει βαρύνει σώμα και πνεύμα. Ο Θένος είναι σε άλλο χωριό, δεν θα βρεθούμε αυτή την φορά, συνεχίζουμε την διαδρομή μας μέχρι το φράγμα λίμνης Πλαστήρα, φωτό και πάμε μέσω αρκετά ανοιχτής διαδρομής από εκεί και πέρα. Τελευταίο ΣΕΔ που στην αρχή λέω τι στο καλό μπλόκο στο πουθενά, γελάμε με την φάση. Το καφέ είναι διακοσμημένο με κλασικό ροκ ύφος και αφίσες, ρωτάω αν όντως παίζουν ροκ μουσική και η απάντηση μόνο τραπ, πολύ αργά ίσως βάλω λίγο Λεντ Ζέπελιν με απογοητεύει.
Η τελευταία φωτό ήταν η πιο "αχρείαστα" περίεργη της ημέρας. Κάκιστος δρόμος ακόμα και αν είχε φως, το βράδυ ήταν "ας μην πέσουμε στο τέλος". Με αυτά και αυτά υπολογίζαμε ξενοδοχείο κατά τις 9, φτάσαμε λίγο μετά τις 12, χαρούμενοι και κουρασμένοι. Καμένα Βούρλα δεν είχε τίποτα πλην ενός ταχυφαγείου για βραδινό, απογοήτευση λίγο. Επιστροφή με τρολοφωτό στο Μαρτίνο, σπίτι 3:30, μέχρι να κοιμηθώ ξύπνησα για δουλειά. Ελάχιστα πιασμένος αλλά με μεγάλη κόπωση.
Το μηχανάκι...
Γνωρίζουμε όλοι ότι το 990 το θεωρώ απλά κακή μοτοσικλέτα λόγω κινητήρα, τα λεφτά που ζητάνε τα θεωρώ κωμικά. Το 950 δεν έχει αυτό το μειονέκτημα ευτυχώς, έχει όλα τα άλλα του μοντέλου. Και όμως...
Πέρασα εξαιρετικά, δεν θα είχα περάσει καλύτερα αν είχα πάει με το πενφέ, πιθανώς να είχα κουραστεί περισσότερο. Το 950 απλά τρελό εργαλείο στα σφιχτά κομμάτια με τις φουρκέτες, απλά ακλόνητο παντού, το φρένο κινητήρα θεόσταλτο δώρο, αν είχα εργαλεία να σφίξω λίγο αλυσίδα που ήθελε λόγω καινουργίλας θα ήταν και πιο ήπια η μετάδοση. Το γράφω τώρα και σκέφτομαι ότι και εργαλεία να είχα, δεν θα είχα μυαλό να ασχοληθώ και δεν υπήρχε και χρόνος με άνεση και φως. Τελείωσα το εμπρός ελαστικό, κουρεύοντας τα μπιμπίκια της χύτευσης και δεν ένιωσα ποτέ ότι κάνω κάτι "εξαιρετικό", ούτε καν ότι οδηγώ γρήγορα και γίνεται νευρικό. ΜΙΑ φορά τρόμαξα με τα φρένα του, σε λάθος από πολλές απόψεις. Πρώτη φορά ένιωσα ότι μπαίνω γρήγορα σε στροφή, κλείνει και... μπορώ να το σπρώξω πιο χαμηλά και να μείνω στο γκάζι και να στρίψει χαλαρό (εγώ έτσι και έτσι). Πονούσα και δεν βολευόμουν, καθόμουν στην πίσω σέλα με κάθε ευκαιρία, οι κραδασμοί στα πόδια ήταν ενοχλητικοί την δεύτερη ημέρα με την κούραση αλλά σε όλα τα κλειστά κομμάτια ήταν τέλειο. Το ότι χτες δεν είχε αφήσει "κατάλοιπα" πουθενά πλην κάλων από το χούφτωμα στο γκάζι στο δεξί χέρι λέει πολλά. 6.5 λίτρα μέση κατανάλωση, η υψηλότερη της παρέας και άξιζε κάθε σταγόνα.
Και του χρόνου να είμαστε καλά, να είναι και τα παδιά καλά και να ξανασμίξουμε.
Παράπονα δεν έχει; Ναι. Το ροαντμπουκ έπρεπε να είναι Α5 για να χωράει στο τανκμπαγκ. Ξέρω ότι είναι λίγο κάπως, αλλά έπρεπε να υπάρχει μιά πρόβλεψη για φαγητό την Κυριακή, από τις 7:30 στο δρόμο ως τις 12:30 το βράδυ και να βρίσκεις μόνο τυρόπιτες σε μαγαζί είναι λάθος, όχι της λέσχης ακριβώς αλλά οργανωτικό γενικά. Ψείρες δηλαδή, φέτος δεν είχε ψεγάδια.
Αυτά, για τις φωτό θέλω λίγο χρόνο για οργάνωση.