Ένα 'ευχαριστώ' στο ADVride

[estebahn]

Πιάνω αυχένα, κάτι on-offοειδές είναι μια από τις λίγες μοτοσυκλέτες που συναντώ.



Από την απέναντι μεριά, το τοπίο δεν χάνει καθόλου. Κάποια katun σκόρπια εδώ και εκεί.



Όπου σταματάω για φωτό σταματούν και δυο μεγαλούτσικες κυρίες με ένα SUV και μου ζητούν σε κάθε στάση να τις φωτογραφίζω με το κινητό τους, συμβαίνει 3-4 φορές αυτό το παιχνιδάκι.



Τι μοναδική ερημιά!



Εντελώς διαφορετικά από την Αλβανία που έβλεπα προχθές. Ή μήπως ήταν μόλις χθες; Έχει θολώσει λιγάκι ο χρόνος στο μυαλό μου, τόσες εικόνες μαζεμένες. Η απόλυτη αποτοξίνωση από την δουλειά.

Σταματώντας γι’ αυτή την φωτό, ένας ‘φύλακας’ με ενημερώνει ότι πρέπει να πληρώσω κάποια ευρώ ως ‘είσοδο’ στο πάρκο. Βέβαια, αν δεν είχα σταματήσει, δεν θα μου ζητούσε αντίτιμο κανείς. Λίγο τυχαίο, ακόμη λιγότερο legit όλο αυτό, αλλά ποιος μετράει;

Ο δρόμος είναι τόσο ήσυχος που άγρια άλογα απλά σουλατσάρουν ατάραχα. Είναι ακριβώς ίδιο χρώμα και το κρύβει η μάνα του, βλέπετε ένα πουλάρι πίσω-πίσω;



Από τα πολυφωτογραφημένα σημεία του Durmitor η γνωστή μπασκέτα. Το ότι είναι καλυμμένη από αυτοκόλλητα είναι απόδειξη του πόσο…instagramable είναι.



Και πώς να μην είναι, ούσα ξέμπαρκη στη μέση του τίποτα για ένα επικό μονό που – πιστέψτε με- δεν θες να κυνηγήσεις μπάλα αν ξεφύγει στοκ κατήφορο!

Το αμέσως επόμενο κομμάτι έχει λιγότερο επική θέα, αλλά και πάλι τα ιδιαίτερα σημεία δεν λείπουν, όπως αυτή η Κυκλώπεια είσοδος, ήταν 3+ μέτρα ψηλή όσο και αν εδώ δεν της φαίνεται.

 

[estebahn]

Μια όμορφη λίμνη μπροστά μου με έντονα γαλανά νερά με τραβάει να σβήσω για ένα λεπτό.

Αλλά στάσου, η γέφυρα δείχνει να είναι ακριβώς από κάτω μου, πώς στο καλό βγαίνεις τόσο κατακόρυφα κάτω στην πλαγιά;

Ε η απορία μου λύνεται σύντομα, το βουνό είναι φαγωμένο συθέμελα, λαξευμένα τούνελ- φουρκέτες στη σειρά, ξεχωριστό θέαμα!

Για φωτισμό ούτε λόγος φυσικά, οπότε θέλει μια άλφα προσοχή στο να συνηθίσουν τα μάτια στο σκοτάδι. Πετυχαίνω και δυο Πολωνούς με GS, έρχονται από Ελλάδα και ανηφορίζουν προς τη χώρα τους, οπότε δεν συνταξιδεύουμε πολύ.
Στην παραλίμνια Pluzine κάνω άλλη μια στάση για βενζίνη και παρόλο που δεν το συνηθίζω, ρωτάω τον βενζινά πώς είναι ο δρόμος στην πορεία μου. Σχεδόν σοκαρισμένος με κοιτά: “With this there? No no no no motocross only!” Μου έκανες την καρδιά περιβόλι! Συνήθως οι ντόπιοι λένε πώς τα πάντα βγαίνουν από τον τοπικό δρόμο ακόμη και αν μένουν στο Dakar. Τον ρωτάω για εναλλακτική διαδρομή, τα ίδια. Ξενέρωωωμμμααα!

Το πλάνο μου ήταν να πάω προς Dedevo, από εκεί να κάνω μια στάση στο επιβλητικό μνημείο Tjentište spomenik προτού συνεχίσω για το ιστορικό Blagaj ακολουθώντας μια διαδρομή που στο χάρτη μοιάζει με σεμεδάκι.
Αντ’ αυτού θα πρέπει να πάω ως το Niksic, να οδηγήσω ως Trebinje (δηλαδή κομμάτι που είχα ξανακάνει, γεγονός που απεχθάνομαι) και έπειτα να πάρω τον κάμπο ως τον προορισμό μου. Meeeeeeh!
Θα μου πεις, Βαλκάνια με sport μοτοσυκλέτα, ε, κάπου θα πρέπει να βάλεις νερό στο κρασί σου. Σωστό, ας πάει το παλιάμπελο.

 

[estebahn]

Ξενερωμένος και με την ζέστη να χτυπάει κόκκινο συνεχίζω για Niksic. Χρησιμοποιώ τα ακουστικά για να ακούω την πλοήγηση, αλλά το νέο κράνος παραείναι σφιχτό στ αυτιά με αποτέλεσμα η αφαίρεση του κράνους να είναι πολύ επίπονη. Οπότε μες στο λιοπύρι προστίθεται το δίλλημα ‘να αφυδατωθώ ή να τσιρίξω από τον πόνο βγάζοντας κράνος για μια γουλιά;’

Θυμάμαι ότι πέριξ της λίμνης του Νiksic η διαδρομή είναι ένα ευχάριστο πιστάκι, αλλά έχω τόσο ξενερώσει που ακολουθώ παλιά μου βήματα που δεν το απολαμβάνω ιδιαίτερα. Στα σύνορα καθυστερούμε πάρα πολύ, θυμάμαι πώς και την περασμένη φορά στο συγκεκριμένο φυλάκιο μας είχαν κάνει μανούρα επειδή η συνταξιδιώτισσα είχε ταυτότητα και όχι διαβατήριο. Κατά την προσφιλή συνήθεια, ο συνοριακός μιλάει την τοπική γλώσσα και μόνο. Κάτι με ρωτάει με επιμονή, νομίζω ότι είναι σχετικό με PCR, αλλά δεν το απασχολεί αυτό, κάτι άγνωστο θέλει. Του λέω ‘ντα ντα’ και με αφήνει να φύγω, αναρωτιέμαι αν κατέθεσα ότι μεταφέρω 30 κιλά κοκαΐνη, θα δείξει!

Κάτι που μπορεί να μπερδέψει εύκολα σ’ αυτό το κομμάτι της Βοσνίας, είναι οι άπειρες σημαίες και επιγραφές που αναγράφουν Republika Srpska (ναι και τα πέντε σύμφωνα στη σειρά!) με χρώματα που θυμίζουν έντονα σημαία της Σερβίας. Κάπως πιο βιαστικά θα νόμιζε κανείς ότι πρόκειται για την ‘Δημοκρατία της Σερβίας’, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για κάποιο είδος διοικητικής επαρχίας που καλύπτει αυτό το μέρος της χώρας και στο οποίο κατοικεί η πλειονότητα των Σέρβων της Βοσνίας που ‘ξέμειναν’ εντός πάρα πολλών εισαγωγικών στην περιοχή μετά την διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας. Άλλη μια από τις πολλές ιδιαιτερότητες της βαλκανικής!
Σε μια βαρετή αναμονή για σφράγισμα, η βοηθός της οδοντιάτρου μου (γεννηθείσα σαφώς μετά τη διάσπαση) μου εξηγούσε πως οι γονείς της που μεγάλωσαν επί Γιουγκοσλαβίας νιώθουν Σέρβοι, αλλά η ίδια έχει Βόσνια εθνική ταυτότητα. Ποτέ δεν θα βαρεθείς σε τούτη την χερσόνησο!

 

[estebahn]

Συναντώ μέρη που θυμάμαι από το προ πενταετίας πέρασμα, ένα παραποτάμιο καφέ όπου είχαμε αράξει έχει πλέον εξελιχθεί και κόσμος απολαμβάνει το μπανάκι του.
Κοντά στην Trebinje είχα τότε βγάλει μια από τις τω καιρώ εκείνω καλύτερες φωτογραφίες μου, κάπου θα την ξεθάψω.

Η πόλη καθ’ αυτή δείχνει σαφώς καλύτερη απ’ ότι θυμόμουν, ειδικά παραποτάμια είναι σχεδόν γραφικά. Έχει όμως άπειρη ζέστη το καταμεσήμερο, μια σβέλτη φωτό και βάμος! Το μη-διάτρητο παντελόνι κάνει τα πόδια μου να φλέγονται, πλάκα πλάκα πάνε ακριβώς δέκα χρόνια απ’ όταν το απέκτησα!

 

[estebahn]

Ο δρόμος επιτρέπει να κινείται κανείς σβέλτα, αλλά μάλλον έχω ξεχάσει πλήρως τι σημαίνει Ελβετία πηγαίνοντας με 140αρες στον επαρχιακό. Αρκετές φορές με ‘σώζουν’ οι ντόπιοι διερχόμενοι παίζοντας μου φώτα πριν από κάποιο μπλόκο, αλλά σε μια περίπτωση περνάω με καμια 80-90αρια από χωριό και ο στημένος τροχαίος απλά με χαιρετά ανασηκώνοντας το πηλίκιο! Ανταποδίδω όσο προλαβαίνω, καμια σχέση με το πώς τα είχα κατά νου.
Βαρετός κάμπος, δεν υπάρχουν πολλά να σε συναρπάσουν, το μάτι μου παρατηρεί κάτι ελαφρώς ενδιαφέρον: Σημαντικό ποσοστό των οχημάτων είναι δεξιοτίμονα! Αυτό δεν δικαιολογεί την απαίσια συνήθεια πολλών ντόπιων να οδηγούν καβαλώντας την διαχωριστική, αλλά μάλλον πρόκειται για σαπάκια εισηγμένα από Αγγλία; Επίσης μπόλικα είναι και τα αυτοκίνητα με αυτοκόλλητο CH, κάτι που σημαίνει ότι στον πρότερο βιο τους ήταν Ελβετικά.
Πέρα από δυο-τρεις πυρκαγιές σε χωράφια από ξερόκλαδα, ουδέν ενδιαφέρον, άντε ίσως κάτι αμπέλια αρχαιοελληνικά. Πού κολλάει η τριήρης σε χώρα με μήκος ακτογραμμής δέκα χιλιόμετρα θα σας γελάσω!

Σχετικά κοντά, στο Stolac η ακρόπολη σχεδόν φέρνει σε Μυστρά.

Το εντυπωσιακότερο είναι στην επόμενη πόλη: Καθώς διασχίζω ένα γεφυράκι η άκρη του ματιού μου παίρνει μια πολυκατοικία με την πρόσοψη της γεμάτη τρύπες. ‘Τι στο καλό, λες και την έχουν γαζώσει είναι’ συλλογίζομαι. Και τότε παίρνει στροφές το μυαλό μου, ΟΝΤΩΣ ΤΗΝ ΕΧΟΥΝ ΓΑΖΩΣΕΙ ΗΛΙΘΙΕ! Είμαι πλέον σε περιοχές όπου διεξήχθησαν μάχες την δεκαετία του ’90. Και όσο και αν είναι σχεδόν προορισμός του ταξιδιού όλου αυτή η εξερεύνηση, όσο και αν έχω ξαναδεί την κατάσταση αυτή στην ορεινή Κροατία, είναι αλλόκοτο συναίσθημα.
Αυτό που βέβαια με έχει φέρει προς τα εδώ απόψε δεν είναι αυτό το κτηριάκι, αλλά το πάρκο του Kravice. Υπέθετα ότι είναι όσο δημοφιλές όσο το παρεμφερές Plitvice της Κροατίας (δηλαδή πατείς με πατώ σε), αλλά έκανα λάθος και στο booking δεν βρήκα παρά ελάχιστα δωμάτια. Υπερπροσφορά υπήρχε παραθαλάσσια, αλλά αυτό σημαίνει πέρασμα συνόρων με Κροατία και το PCR μου έχει λήξει, οπότε δεν το ρισκάρω. Μεγάλη προσφορά υπάρχει για άγνωστο σ’ εμένα λόγο στην κοντινή πόλη ονόματι Međugorje (μερική παράγωγος είναι αυτή στο όνομα???), σε ξενοδοχείο της οποίας παρκάρω προσεχώς.

 

[estebahn]

Δεν προλαβαίνω να κατεβάσω στάντ όταν μπόμπιρας βαριά δύο χρονών έρχεται.. τρεκλίζοντας προς το CBR με τον χαρακτηριστικό βηματισμό που έχουν τα παιδάκια λόγω πάνας και δεν ησυχάζει αν δεν τον ανεβάσει η μάνα του στη σέλα. Την προειδοποιώ να προσέχει την καυτή εξάτμιση και μου λέει απηυδισμένη ότι άλλη δουλειά δεν έχει με τον πιτσιρικά, μόνο μηχανάκια!
Ξεφορτώνω την μοτοσυκλέτα και αλλάζω σε πολιτικό παντελόνι και κοντομάνικο, θα πάω squid στο πάρκο κανένα εικοσάλεπτο μακριά (όχι, τότε δεν είχε κυκλοφορήσει το squid game ακόμη!) Είναι μεσημέρι, κάνει τρελή ζέστη και τα τζιτζίκια δίνουν πόνο. Με το που φοράω κράνος η ένταση πέφτει στο ελάχιστο, δεν ξέρω πώς αλλά η HJC έκανε εξαιρετική δουλειά στο τουριστάδικό της!
Δυο γκαζιές μετά είμαι στο Kravice. Όπως προανέφερα, ως μέτρο σύγκρισης είχα το πάρκο Plitivice της Κροατίας. Εκεί έχει δύο εισόδους, αχανή parking, καμια δεκαριά προεπιλεγμένες διαδρομές, unimog και ηλεκτρική βάρκα που σε πάνε βόλτα στους καταρράκτες, ανάπτυξη και ‘ανάπτυξη’ όπως και αν την εννοεί κανείς. Είχα πάει το 2017 προ Covid και ξαναπήγα το 2021, ένα και το αυτό.
Ωστόσο, στο Kravice σήμερα η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική, πιο.. Βόσνια! Παρκάρω σε ένα μικρό parking, δένω το κράνος στην μοτοσυκλέτα και πάω προς την είσοδο χωρίς να συναντήσω σχεδόν άνθρωπο. Πάω να βγάλω εισιτήριο και ο φύλακας με ρωτάει ‘Μόνος σου είσαι; Με τα πόδια; Ε καλά, πέρνα χωρίς να πληρώσεις’. Δις ιζ Μπαλκανζ μείτ!
Κατηφορίζω ένα δρομάκι, η επέμβαση φαίνεται ήπια, μόνο δρομάκια χωμένα στο πράσινο και ένας πάγκος με μέλι, μαρμελάδες και σχετικά προϊόντα. Ο χώρος δεν σε προϊδεάζει για το ότι μπορεί να υπάρχει κάτι όμορφο τριγύρω, ίσα ίσα, ο ορίζοντας είναι οι κοιλαδογέφυρες της Εθνικής οδού.

Αλλά λίγα βήματα παρακάτω οι φυλλωσιές ανοίγουν και μπάμ!

Καλωσόρισες στον καταρράκτη του Kravice!

 

[estebahn]

To σκηνικό μοιάζει τόσο αταίριαστο με τον γύρω τόπο, σαν να πέταξε κάποιος δέκα στρέμματα τροπικού δάσους κάμπου μέσα στο μεσογειακό καλοκαίρι!
Ελάχιστος κόσμος που χαίρεται το νερό, δυο καντινούλες, υπέροχα, απλοϊκά, ανεπιτήδευτα.

Πόσο όμορφα!

Ένα γεφυράκι από σομπολιασμένες σανίδες σε περνάει απέναντι στον έτερο μικρό καταρράκτη.

Δεν χορταίνω να φωτογραφίζω, κλικ και ξανά κλικ!

Παίρνω μια μπυρίτσα από την αριστερή καντίνα, στη δίνουν χωρίς ποτήρι και έχουν κάτι πλαστικές καρέκλες στο χώμα, ούτε lounge ούτε δηθενιές, μου θυμίζει πολύ τα παιδικά μου χρόνια στα 90ies.
Χαζεύω τις δυο τρεις παρέες που κολυμπούν και τους ζηλεύω, όλη μέρα έχω ιδρώσει και ξεϊδρώσει δέκα φορές πάνω στο tshirt μου. Δεν έχω προφανώς μαγιώ, αλλά βρε λες; Δεν γαμιέται λέω, και κάνω μια βουτιά με το μποξεράκι.

Μαγεία, θα την θυμάμαι αυτή τη στιγμή. Η ζέστη της ημέρας να φεύγει από πάνω μου και εγώ να επιπλέω ανάσκελα σ’ έναν τροπικό καταρράκτη …στη Βοσνία με τους παφλασμούς του νερού του ως soundtrack καθώς το ρεύμα με πηγαίνει από εδώ και από εκεί. Τα λατρεύω τα ταξίδια!

Την νιρβάνα μου χαλάει λίγο μια ημίγυμνη Κινεζούλα που την έχει φέρει εδώ ο Καυκάσιος sugardaddy. Η μικρή δεν έχει προφανώς καμία εξοικείωση με την κολύμβηση και τσιρίζει ενοχλητικά φορώντας μάλιστα και μπρατσάκια, οποία γελοιότις.

Βγαίνω να στεγνώσω όπως όπως, στον μικρό καταρράκτη έχει εφορμήσει παρεάκι ντόπιες νεαρές με μπραζίλ και σελφοκόνταρα και ποζάρουν δίχως έλεος. Βαλκάνια – Ασία 1-0. Βαλκάνια – Ελβετία 10-0.
Περιπλανιέμαι λίγο ακόμη βγάζοντας φωτό, ναι μεν το εύρος πλάνων είναι μικρό, αλλά με έχει συναρπάσει το μέρος τόσο! Καθώς είναι περασμένες οκτώ πλέον τα χρώματα γλυκαίνουν, οι αντανακλάσεις στο νερό άλλο πράγμα.

Ανηφορίζω προς το parking κάποια στιγμή, τα χρώματα πορτοκαλίζουν, το πεύκο σου σπάει τη μύτη, τα τζιτζίκια ησυχάζουν, το κορμί χαλαρωμένο από το δροσερό μπάνιο, έχω μια τέτοια γαλήνη μέσα μου, η όλη αίσθηση μου θυμίζει εφηβικές μνήμες στις Κατασκηνώσεις κοντά στην Πρέβεζα.

Φτάνοντας στο parking, μια όμορφη εικόνα με τις τελευταίες αχτίδες της ημέρας, τι ξεχωριστή ημέρα και αυτή!

Σε ένα έρημο πια parking η γνώριμη φιγούρα με περιμένει.

Με το μοτέρ να γουργουρίζει νωχελικά, παίρνω τον δρόμο της επιστροφής καθώς και το στομάχι σιγοντάρει πλέον στο γουργούρισμα.

 

[estebahn]

Στο πέρασμα ως το ξενοδοχείο το μεσημέρι δεν το πρόσεξα, αλλά απ’ ότι φαίνεται ο λόγος που η πόλη έχει τόσα καταλύματα είναι ο θρησκευτικός τουρισμός, καθώς το μάτι ψάχνει ταβερνάκι, βλέπω πιο πολλές Παναγίες απ’ όσες άκουγα από τον δάσκαλο οδήγησης μου! Παρκάροντας, βλέπω ότι γιορτάζουν την τεσσαρακοστή επέτειο της πρωτεύουσας του Μαριανισμού που δείχνει να είναι κάτι σαν ξεχωριστή λατρεία (αίρεση; Δόγμα; Δεν παίρνω όρκο) της Παναγίας.

Προτεραιότητα οι σωματικές ανάγκες και έπειτα οι πνευματικές, βρίσκω κάπου να φάω και είδωμεν αργότερα περί τίνος πρόκειται.
Δυο μπουκιές και ένα ντουζάκι αργότερα είμαι καθ΄ οδόν ξανά, έχοντας κακώς επιλέξει ένα υπερβολικά σκοτεινό μονοπάτι-ρέμα για να κόψω δρόμο.
Ένας μεγάλος ναός είναι το μόνο που διακρίνω καθώς περπατάω με το φλας το κινητού για φακό. Ο προαύλιος χώρος φαίνεται να έχει πάγκους για χιλιάδες πιστούς.

Δεν έχει αρκετό δυναμικό εύρος ο φακός για να το πιάσει στο ίδιο καρέ, εκατέρωθεν της ‘σκηνής΄ γιγαντοοθόνες απεικονίζουν κάποιο ειδώλιο της Παρθένου Μαρίας.

Και απ’ ότι φαίνεται υπάρχουν και VIP πιστοί που δικαιούνται λευκά παγκάκια μακριά από την πλέμπα.

Τα βιτρώ είναι εντυπωσιακά. Βασικά μόνο και μόνο ότι σε χώρα με έντονο μουσουλμανικό στοιχείο συναντάς τέτοιο ναό που θυμίζει δυτική Εκκλησία είναι εντυπωσιακό από μόνο του.

Βεβαιώνομαι ότι δεν φοράω τιραντέ και δεν θα ξεμυαλίσω καμια περαστικό με την προκλητικότητα μου και συνεχίζω το σουλάτσο.

Ομολογώ ότι στο άκουσμα της λέξης ‘Βοσνία’ δεν μου έρχεται στο μυαλό αυτού του τύπου ναός, ούτε βέβαια και καταπράσινοι καταρράκτες.

 

[estebahn]

Δεν είμαι άνθρωπος με βαθιές θρησκευτικές αναζητήσεις ή και γνώσεις, αλλά αμυδρά θυμάμαι κάτι table flips επειδή κάποιοι μετέτρεψαν ναό σε mall το 20-30μΧ. Ε, δυο χιλιετίες μετά δεν βλέπω διαφορά, όσο πουλάμε εμείς μαγνητάκια με γαϊδουράκια στη Σαντορίνη, άλλο τόσο και εδώ τα γιφτ σόπζ.

Η χαρά από κάτι θειάδες μου θα ήταν το μέρος, μέχρι και mousepad με την Παναγία πουλούσαν!

Μια διαφορά σε σχέση με την ορθόδοξη εκκλησία είναι η ύπαρξη αγαλμάτων. Αν δεν το αποδίδει σωστά η εικόνα, τα του παταριού πρέπει να είναι γύρω στο ένα μέτρο.

Και βέβαια γιατί όχι ο Πάπας σε φυσικό μέγεθος για selfies των πιστών;

Από τη μια είναι αστείο, από την άλλη κωμικοτραγικό, πόσο μπορεί να εμπορευματοποιήσεις την πίστη, την ανάγκη, τον φόβο κάποιου; Μια ολόκληρη πόλη τουριστικά στημένη γύρω από αυτό! Μετέπειτα γκουγκλάρισμα από το δωμάτιο (είπαμε δεν υπάρχει ίντερνετ εν κινήσει!) αποκαλύπτει ότι ο σταυρός που φαίνεται στο λόφο φωτισμένος αποτελεί το ιερό σημείο όπου το 1981 εμφανίσθηκε αυτοπροσώπως η Παναγία και έκτοτε που προσελκύει τους προσκυνητές- τουρίστες. Ε, ένας εξ’ αυτών ήρθε για τον καταρράκτη και το μερικό διαφορικό στο όνομα!

 

[estebahn]

Ημέρα 4η, 10/07/21
Medugorje (BIH) – Mostar (BIH) – Olympic Village (BIH) – Sarajevo (BIH), 203km

Για σήμερα το πλάνο είναι κάπως απλούστερο με πολύ λιγότερα χιλιόμετρα συγκριτικά με τις άλλες ημέρες και κυρίως με πολύ λιγότερες ώρες πάνω στη σέλα. Ο λόγος; Μια πόλη που από χρόνια ήθελα να επισκεφθώ: Το Σαράγεβο.
Ωστόσο, τα ξενοδοχεία δεν έχουν check-in πριν τις 15:00, οπότε δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να καλύψω την απόσταση ως εκεί νωρίτερα. Είναι η πρώτη ημέρα στο ταξίδι που δεν περιλαμβάνει διάσχιση συνόρων, ωστόσο πρέπει να καλύψω μια υποχρέωση: Πρέπει να κάνω PCR τεστ για να περάσω τα Σέρβικα σύνορα αύριο. Αύριο βέβαια είναι Κυριακή και απ’ όσο έχω δει δεν βρίσκεις διαγνωστικά κέντρα Κυριακή, οπότε η δουλειά πρέπει να γίνει σήμερα.
Η ρεσεψιονίστ με έχει ενημερώσει από την προηγούμενη ότι στον υπερναό που βόλταρα το βραδάκι γίνονται τεστς, οπότε λίγο πριν την ώρα που ανοίγει το κέντρο φορτώνω το CBR και καβαλάω προς τα εκεί.
Αρχικά νομίζω (ή εύχομαι!) πως είμαι στην ουρά για το συσσίτιο, όχι για κορωνοτέστ: Ένα τσούρμο κακομοιραίοι μπουλούκι στο προαύλιο και δυο καθολικές μοναχές σ’ ένα γραφειάκι να συμπληρώνουν χειρόγραφες αιτήσεις. Όπως βλέπω την δουλειά με το ασύντακτο πόπολο, συμπληρώνεις μια χειρόγραφη αίτηση και περιμένεις δίπλα (όχι πίσω!) από τους άλλους μέχρι να θεωρήσει η Αδελφή ότι ήρθε η σειρά σου. Πρίμα, μια ωρίτσα στην αναμονή την έχω στο νερό.
Ψάχνω να βρω κανέναν αγγλόφωνο να καταλάβω ακριβώς πώς παίρνουμε αποτελέσματα, άκαρπες οι προσπάθειες. Βόσνιοι και Ιταλοί που έχουν έρθει με τα ΚΑΠΗ να προσκυνήσουν. Κάπου πιάνει το αυτί μου μια γυναικεία νταλικεροφωνή ‘this fookin’ Italian jumped the queue, I swear to mi mom!’ Αααα εδώ είμαστε, pubοβια βρετανίδα με τους γονείς της. Μου εξηγεί ότι μετά το τεστ πρέπει να περιμένεις 2-3 ώρες να σου δώσουν εγγράφως τα αποτελέσματα, δεν γίνεται να στα στείλουν με κάποιο τρόπο. Και στην Ελβετία γκρινιάζαμε που σου στέλνουν σε ξεχωριστό mail το QR και το password. Μάλιστα, δεν υπάρχει περίπτωση να φάω την ημέρα εδώ, την ευχαριστώ και περπατάω προς τη μηχανή. ‘May God bless you and your travels young man, amen’ μου φωνάζει ο θρησκευόμενος πατέρας της. ‘May He bless you guys tonight against the queue-jumping Italians’ του πετάω, απόψε είναι ο ημιτελικός του Euro ανάμεσα σε Ιταλία – Αγγλία. Όπως απεδείχθη, η ευχή δεν έπιασε, αλλά έχω την αίσθηση ότι δεν εκτίμησε το σχόλιο μου.

 

[estebahn]

Η επόμενη μεγάλη πόλη είναι το Mostar, γνωστή στους Ευρωπαίους για το γεφύρι της, στους Έλληνες για τον Ντούσαν Μπάγιεβιτς, στους Αγρινιώτες για την καφετέρια των 00’s. Αρχικά δεν σκόπευα να περάσω από εδώ, ήθελα να κατευθυνθώ δυτικότερα και να κάνω τον γύρο μέσω του Εθνικού Πάρκου της Blindinje, δεν βαριέσαι, σάμπως είναι η πρώτη φορά που η πανδημία μου αλλάζει τα πλάνα;
Κατηφορίζοντας προς την πόλη, η πρώτη εικόνα δεν είναι και η καλύτερη, ωστόσο οδηγώντας στους δρόμους της σχεδόν μετανιώνω που δεν πέρασα την νύχτα εδώ, δρόμοι μες στο πράσινο, παλιακά αρχοντικά, δεν είναι άσχημα.


Μη έχοντας σύνδεση στο ιντερνετ, έχω χρησιμοποιήσει τα POIs του GPS για να με βγάλει στο νοσοκομείο. Προς έκπληξη μου με καθοδηγεί εδώ, στο πίσω μέρος από κάποια εμπορικά καταστήματα. Ψάχνω λίγο τριγύρω, το μόνο πράγμα που παραπέμπει σε νοσοκομείο είναι ο τεράστιος σταυρός που φαίνεται στο λόγο στο βάθος.

Επόμενη πηγή γνώσης, βενζινάδες. Ο βενζινάς μου δίνει οδηγίες που με στέλνουν ξανά εδώ. Κάπου κάνω λάθος. Ρωτάω άλλον βενζινά, του ζητώ να μου πληκτρολογήσει τη διεύθυνση και βγαίνω όντως σε νοσοκομείο. Ρωτάω εδώ και εκεί, γρυ ξένες γλώσσες, επαναλαμβάνω συλλαβιστά Πι-Σι-Αρ Κο-βιντ μέχρι που κάποιος ασθενής που με πέρασε για βλαμμένο με βοηθά στα γερμανικά: Αναμονή 2 ώρες για αποτελέσματα, πληρωμή μόνο μετρητά σε τοπικό νόμισμα. Τίποτα από τα δύο δεν μου κάνει, αμπελαλε.
Ξενερωμένος που έφαγα τόση ώρα και ζέστη για το τίποτε σήμερα το πρωί αποφασίζω να συνεχίσω για Σαράγεβο, πρωτεύουσα είναι, ε κάποια λύση θα βρεθεί. Μη έχοντας όρεξη να δω τις ομορφιές της πόλης, σταματώ για μια φωτογραφία του διάσημου γεφυριού της όταν τυχαία ο δρόμος με βγάζει απέναντί του. Άλλη ώρα ίσως είναι ευχάριστα, τώρα απλά ιδρώνω ατελείωτα με τα μοτοσυκλετιστικά.

Όμορφα κτήρια στο κέντρο της πόλης είναι διάτρητα από σφαίρες, είναι δύσκολο να συλλάβει το μυαλό τις οδομαχίες που έγιναν εδώ πέρα. Με το GPS να με κατευθύνει σε λιθόστρωτα καλντερίμια, βρίσκομαι σε πλαγιά στο άκρο της πόλης, από εκεί διακρίνω ένα κτήριο του οποίου την ιστορία είχα διαβάσει, τον Πύργο των Ελεύθερων Σκοπευτών, θερισμένο επίσης από πυρά.

Είναι τόσο σοκαριστικό το συναίσθημα αυτό, δεν πρόκειται για πίστα του Call of Duty, ούτε για μάχη που δόθηκε επί Τουρκοκρατίας, όλο αυτά συνέβησαν κατά τα παιδικά μου χρόνια! Θυμάμαι ακόμη παιδάκια από τη Σερβία να φιλοξενούνται από συγγενείς μου κατά τον πόλεμο, είναι τόσο μη συγκρίσιμη με την snowflake κοινωνία η όλη κατάσταση.
Με τις σκέψεις μου χαμένες στα της περιοχής ανηφορίζω σιγά σιγά σ’ ένα δρόμο που επ’ ουδενί δεν σε προϊδεάζει ότι οδηγεί στην πρωτεύουσα.

 

[estebahn]

Παρατηρώ τις πινακίδες των αυτοκινήτων, στις περισσότερες χώρες ξεκινούν με 2-3 γράμματα με την επαρχία ταξινόμησης του οχήματος ακολουθούμενη από έναν αριθμό ψηφίων. Εδώ επικρατεί ένα τουρλουμπούκι, αρχικά τρεις χαρακτήρες που μπορεί να είναι αριθμοί, μπορεί και όχι, έπειτα ανάμεσα σε παύλες ένας χαρακτήρας που μπορεί να είναι αριθμός μπορεί και όχι και έπειτα μερικοί αριθμοί που μπορεί να είναι σε νέα γραμμή, μπορεί και όχι.

Κατανοώ ότι σε μια χώρα που έχει περάσει τα πάνδεινα η ομοιομορφία στα διοικητικά είναι υπερβολή. Κατανοώ επίσης ότι η ελβετική νοοτροπία που σε αναγκάζει να αλλάξεις πινακίδες σε όλα σου τα οχήματα αν μετακομίσεις στον δίπλα δήμο είναι επίσης υπερβολή. Αλλά αυτό το ‘στο περίπου’ που αποπνέουν οι εδώ πινακίδες κυκλοφορίας είναι ίσως ενδεικτικό της νοοτροπίας.
Σταματάω στη Jablanica σχεδόν τον Γοργοπόταμο της περιοχής όπου κατά τον Β’ΠΠ οι Παρτιζάνοι ανατίναξαν σιδηροδρομική γέφυρα την ώρα που την διέσχιζε συρμός.

Το υψόμετρο ανεβαίνει και τα σύννεφα πυκνώνουν. Σε οποιαδήποτε θέση είναι στο ελάχιστο οχυρή (γέφυρα, ύψωμα, στροφή) τα σπίτι είναι γαζωμένα. Ο συνδυασμός καιρού και σκέψεων είναι κάπως ζοφερός.
Ψάχνοντας πιο ευχάριστες νότε σταματώ στη λίμνη Jablanica και θαυμάζω το όμορφο τοπίο. Θα μπορούσε να πει κανείς πολλά για την αντίθεση ανάμεσα στο τοπίο και στις φρικαλεότητες του πολέμου, αντ’ αυτού ας παραθέσω μερικές εικόνες.




Σε πιο ανάλαφρο mood, οι αγαπημένοι μου τρόποι που οι βαλκάνιοι μεταχειριζόμαστε τα ίδια μας τα σπίτια. Θες να μην πέσουν τα παιδιά σου από το έκτρωμα τσιμέντου που έχεις για σκάλα, δεκτόν. Αλλά γιατί γαμώ τον Καλατράβα μου διαλέγεις μια παλέτα με μπετόβεργες για κάγκελο; Και γιατί την έχεις και στραβή; Α, το ισόγειο – τσιμεντόλιθος είναι προποτζίδικο. Πραϊόριτιζ.

Σαφώς ομορφότερα είναι στο Konjic που είναι όντως κοντά στην Κόνιτσα, αρχιτεκτονική που θυμίζει Ήπειρο, όμορφο γεφύρι, αγορά με τοπικά είδη και από Lada Niva έχουν το τελευταίο μοντέλο με την νέα μάσκα, λουξ, λουξ!

Περνώντας το ποτάμι είμαι σταματημένος σε φανάρι τρίτο –τέταρτο όχημα όταν ακούω από τα αριστερά μου λάστιχα να στριγγλίζουν και η άκρη του ματιού μου βλέπει όχημα να χτυπάει πάνω στον πρώτο που περίμενε στο φανάρι. Αρχικά νομίζω ότι πρόκειται για κάποιον που δεν πρόλαβε να φρενάρει από τον κάθετο δρόμο, όμως κάνω λάθος: Ο οδηγός του SUV παρεξηγήθηκε με κάποιον ενώ ήταν παρκαρισμένος στην πλατεία και έφυγε σπινιάροντας την όπισθεν, χτύπησε το αυτοκίνητο μπροστά μου, έβαλε πρώτη και εξαφανίστηκε. Μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι θα μπορούσε να με έχει παραμάζωμα, το σκηνικό έχει ήδη τελειώσει.
Αναλογιζόμενος το περιστατικό τώρα και την τροπή που θα μπορούσε να είχε πάρει είναι σοκαριστικό, εκείνη τη στιγμή το αφήνω απλά πίσω μου και συνεχίζω την ορεινή διαδρομή σταματώντας μόνο για να φορέσω ένα αντιανεμικό, το κρύο δεν αστειεύεται.

 

[estebahn]

Θα μπορούσα να είχα συνεχίσει ευθεία για Σαράγεβο, αλλά έχω κάτι ακόμη στη λίστα μου για σήμερα: Το 1984 πέρα από Οργουελικό βιβλίο, είναι και χρονιά κατά την οποία οι χειμερινοί ολυμπιακοί αγώνες έλαβαν χώρα στο Σαράγεβο. Σαράντα σχεδόν χρόνια μετά οι εγκαταστάσεις έχουν εγκαταλειφθεί και είναι ακριβώς η αισθητική που με συναρπάζει. Ίσως λένε το ίδιο και για το Badminton της παραλιακής σε δυο δεκαετίες!
Προς το παρόν, οδηγώ ολομόναχος σ’ ένα πυκνό δάσος με την καταχνιά να θυμίζει φθινόπωρο και το κρύο να είναι έντονο.

Προφανώς δεν θα έκαναν χειμερινούς ολυμπιακούς στην πλαζ, αλλά το έχω δαγκώσει.

Φευγαλέα ανάμεσα στα έλατα πιάνει το μάτι κάτι μεγάλο στα δεξιά, σταματώ επιτόπου: Η πίστα για το Long Jump του σκι.

Με τις κορυφές της ράμπας να χάνονται στην καταχνιά είναι επιβλητικά.

Τα κτήρια στο μαύρο τους το χάλι, λες και βγήκαν από post apocalyptic ταινία. Ακόμη πιο κουλό το ότι το αναψυκτήριο στο ισόγειο λειτουργεί και ότι τα τελεφερίκ κινούνται Ιούλιο μήνα.


Να ‘ναι καλά το οπτικό ζουμ της κάμερας, βολεύει για πολλοστή φορά ως κιάλια. Οι ρημαγμένοι διάδρομοι είναι το κάτι άλλο.

Οι λιγοστοί πεζοί ίσως βοηθούν να καταλάβει κανείς την κλίμακα, δεν έχω εξοικείωση με το σπορ και από κοντά οι ράμπες είναι ΠΟΛΥ μεγαλύτερες απ’ ότι υπέθετα τηλεοπτικά.
Αποφασίζω να κατέβω ως το επίπεδο της πίστας, με την εδώ προοπτική τα κατεστραμμένα τσιμέντα είναι ακόμη πιο… spooky!

Και η έντονη κλίση ακόμη πιο εμφανής, παρατηρώ κάποιους που δεν ανεβαίνουν αλλά σκαρφαλώνουν προς τα πάνω.
Κάτι σαν κοράκια κράζουν διαρκώς, μιλάμε ατμόσφαιρα, όχι αστεία!

Σημείο στο οποίο θα ήθελα να απαθανατίσω το CBR είναι το σοβιετικής αισθητικής βάθρο των μεταλλίων με την επιγραφή Sarajevo ’84. Μια παρέα με Goldwing έχει αράξει εκεί, μου ζητούν να τους βγάλω και φωτογραφίες, αλλά δεν βλέπω να υπάρχει διάθεση να κινηθούν.

Συμπληρώνοντας το mad max σκηνικό, δυο βαρυφορτωμένα rally replicas σε station μορφή εμφανίζονται, μοιάζουν έτοιμα για αλώνισμα στη Mojave αν και με Αυστριακές πινακίδες. Όπως και να έχει, kudos για το αυτοκόλλητο Fuck you Greta.

 

[estebahn]

Συνεχίζω την περιπλάνηση, μισογκρεμισμένα ερείπια τριγύρω, αλλά ψάχνω ένα συγκεκριμένο.

Και να το. Το ξενοδοχείο των αθλητών του ’84. Τόσα χρόνια πριν διάβαζα γι’ αυτό και να ‘μαι τώρα μπροστά του.

Ένα τικ καθώς στέκομαι μπροστά στο επιβλητικό αχούρι.
Τζάμι ούτε για δείγμα, τσιμέντα κατεστραμμένα, σχετικά μεγάλα δέντρα φυτρώνουν στην ταράτσα, γκράφιτι παντού. Prop ταινίας σχεδόν.
Ένα κάποιο δέος το νιώθεις εν μέρει και λόγω της αισθητικής του.
Άλλο ένα ζευγάρι οχήματα έτοιμα για τον μεταπυρηνικό κόσμο, τι στο καλό παίζει εδώ;

Πιάνουμε κουβέντα με τα παιδιά, πρόκειται για κάποιου είδους αγώνα με οχήματα που κοστίζουν max 500€ (ελέγχεται αυτό!). Καθημερινά οι διοργανωτές τους δίνουν κάποια waypoints και οι συμμετέχοντες πρέπει με φωτογραφίες να αποδείξουν το πέρασμα τους, κάτι σαν cannonball της βαλκανικής.
Το εδώ παρεάκι κάπως ετερόκλητο, ένας Αυστριακός που καταγράφεις με drone συνεχώς, ένας τραυλός Πολωνός που με ρωτάει αρκετές φορές αν είμαι σίγουρος ότι δεν είμαι Γερμανός, ένας υπερκινητικός τρίτος που κάνει parkour κουτρουβαλώντας τα τσιμέντα αφήνοντας tagιες με ένα σπρει παντού. Ο τύπος μου θυμίζει όντως εκείνους τους πσεκασμένους με χρώμιο ή κάτι τέτοιο από το Madmax που πηδούν από όχημα σε όχημα. Ειδικά όταν η παρέα του φεύγει σπινιάροντας και τον αφήνει να τρέχει κρεμασμένος από την μπαγκαζιέρα! Τι τρελάρες!
Μου λένε ότι περπάτησαν το σύνολο των εγκαταστάσεων ξεκινώντας από το υπόγειο parking.

Κάνω μια αρχή με φακό, αλλά δεν μου φαίνεται η πιο σώφρων ιδέα, αφήνω το εγχείρημα για τον lizard king.

 

[estebahn]

Προχωράω προς το κυρίως κτήριο σε κάτι που δείχνει να ήταν το λόμπι κάποτε ίσως; Από τα διάσπαρτα λάστιχα αυτοκινήτων, φαίνεται ότι ο χώρος πλέον χρησιμοποιείται για airsoft, δεν θα μπορούσα να φανταστώ ιδανικότερο σκηνικό.

Ίσως κάποτε ήταν μπάνια εδώ; Καταστροφή και μπάζα σήμερα, θα είναι αρκετά τρομακτικά κάποιο φθινοπωρινό σούρουπο εδώ.

Δύσκολο να φανταστείς ότι κάποτε ήταν ασανσέρ εδώ!

Κάτι σαν μπαλκονάκι, μπορώ μόνο να φανταστώ πόσο αλλιώτικα θα ήταν τα πράγματα τον χειμώνα του 1984 με το μέρος καλυμμένο από χιόνι να σφύζει από ζωή, γεμάτο φιλόδοξους αθλητές και με το σιδηρούν παραπέτασμα στα φόρτε του.

Μια ματιά προς τα μέσα, ποιο call of duty λέμε τώρα!

Πού βρέθηκαν τόσα μπάζα; Και πόσα δέντρα έχει πια αυτό το κλιμακοστάσιο!


Γκράφιτι σε διάφορες γλώσσες, αυτό που γράφει εδώ είναι το ισοδύναμο με το δικό μας ‘σκορ 4’. Και ναι στο βάθος υπάρχει και δεύτερο κτήριο.

Τόση φθορά, είναι λες και το μέρος λεηλατήθηκε.


Προς το παρόν, το δάσος το ξανακυριεύει.


Σίγουρα από τα πιο ατμοσφαιρικά μέρη που έχω βρεθεί ποτέ μου.


Αμμόσακοι για τις μάχες του airsoft, τουλάχιστον κατ’ εξαίρεση των τελευταίων ημερών δεν πρόκειται για πραγματικά πυρά!

Όγκοι και σχήματα μιας άλλης αισθητικής.

Η βαρυσυννεφιά το κάνει ακόμη εντυπωσιακότερο, είμαι πια ολομόναχος, όπως και να έχει ένα σφίξιμο το νιώθεις!

Κάθομαι αρκετή ώρα να απολαύσω το μέρος και την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα του. Μου έρχεται στο μυαλό το δημοφιλές κατά την εφηβεία μου τραγούδι των Magic De Spell, ‘ο θάνατος διακοπές στο Σαράγεβο πάει’. Ώρα να πάω και εγώ προς την πόλη.

 

[estebahn]

Έχω διαλέξει ένα κεντρικό ξενοδοχείο για να μπορώ να γυρίσω την πόλη με τα πόδια χωρίς να κουβαλάω κράνος και τα συμπαρομαρτούντα κατά το περπάτημα. Η ρεσεψιονίστ μου εξηγεί πώς στο αεροδρόμιο ακόμη και Κυριακή κάνουν PCR test, οπότε η διαδικασία μετατίθεται για το επόμενο πρωί, επιτέλους ώρα να δω την πόλη.
H πρώτη-πρώτη εικόνα είναι πώς πρόκειται για μια συνήθη Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, αυτό το κομμάτι θα μπορούσε εύκολα νε βρίσκεται στην Βιέννη πχ, ειδικά με τον χριστιανικό ναό και την αρχιτεκτονική, έτσι δεν είναι;


Με την δεύτερη ματιά, η εικόνα είναι εντελώς αλλιώτικη. Η πανέμορφη πρόσοψη είναι γεμάτη τρύπες από τα πυρά, ο κορμός του αριστερού αγάλματος λείπει.

Και αυτό το μοτίβο συνεχίζεται ΠΑΝΤΟΥ. Πάνω από το Konzum (τον τοπικό Μαρινόπουλο) τα μπαλκόνια είναι διάτρυτα. Πόσες μάχες έγιναν εδώ, πόσες οδομαχίες;

Κάποιος θα απορούσε για ποιο λόγο δεν έχουν επισκευαστεί όλα αυτά. Δεν ξέρω αν είναι ανέχεια ή επιλογή διατήρησης των αναμνήσεων. Δεν λείπει και ο αυτοσαρκασμός πάντως, no teeth? A mustache? Smel(l) like shit? Bosnian girl! Αυτό το κρατάω για τις άπειρες Βόσνιες της Ελβετίας!


Έχω ακούσει για το ανατολίτικης αισθητικής παζάρι, προς το παρόν μόνο την Βαρβάκειο πετυχαίνω, ίσως είμαι σε λάθος συνοικία.

Ο πεζόδρομος αυτός πράγματι θυμίζει περισσότερο Ρουμανία. Δεν το πιάνει η κάμερα τόσο, αλλά αυτό το ιδιαίτερο ξενοδοχείο είναι πανύψηλο και όσο πιο κουτί μπορεί να φανταστεί κανείς!

Υπάρχουν και πιο περιποιημένα καφέ, σχεδόν σαν τα ελληνικά και μακράν καλύτερα των ελβετικών. Μακράν όμως.

Οι περίτεχνες προσόψεις του περασμένου αιώνα μαρτυρούν ότι υπήρξε πλούτος στην πόλη. Κάποτε.

Και φυσικά με ελάχιστα πιο διερευνητική ματιά, σημάδια από σφαίρες και κουφώματα από τα χρόνια του Περικλέους.

Διάολε, αυτή είναι είσοδος Κεντρικής Τράπεζας! Πόσα Mάρκα έχουν τα ταμεία και από ποιες πηγές είναι άλλη κουβέντα βέβαια.

Από κόσμο γίνεται ο κακός χαμός. Σε όλο το ταξίδι έχω την αίσθηση ότι έννοιες πανδημία, Covid, social distancing έχουν ελάχιστη σημασία, η ζωή είναι όπως ήταν πάντα. Κάποιοι θα το πουν ανευθυνότητα, προσωπικά και παρά τα ήπια lockdown της Ελβετίας, το βρίσκω τόσο ευχάριστο να βλέπεις την κοινωνική ζωή να μην έχει αλλάξει.

 

[estebahn]

McDonalds σε κεντρική πλατεία… ειρωνικό μετά τα δεινά των 90ies?

Και πάρκο, όχι μόνο τσιμέντα.

Ένα μεταπολεμικό τραμ, αυτή η εικόνα θα μπορούσε να έχει τραβηχτεί τρεις, τέσσερις δεκαετίες πριν σχεδόν απαράλλαχτη.

Αυτό το… ινσταγκραμικό σημείο πάνω από τον ποταμό Miljacka μου φαίνεται σχεδόν ειρωνικό.

Τέτοια εποχή βέβαια ο ποταμός είναι σχεδόν ρεμματάκι, ένα σύνολο σημαντικών γεφυρών πίσω του, αλλά… θα επανέλθω!

Νέοι τρόποι ρύπανσης για τη νέα δεκαετία, μάσκες!

Παρατημένα παλιά αρχοντικά με τις παρεμβάσεις του Καλάσνικοφ. Αυτά τα λουλούδια στο μπαλκόνι μου βγάζουν μια αισιόδοξη νότα.

Το έχω παρατηρήσει σε πιο φτωχές χώρες της ανατολικής Ευρώπης, τα μεγάλα υπερμοντέρνα malls είναι ο κανόνας. Τσεχία, Πολωνία λες και προσπαθούν να αναπληρώσουν καπιταλιστικά κενά του παρελθόντος. Έτσι και εδώ.

Με έχει καταβάλει η ζέστη περπατώντας μεσημεριάτικα, οπότε αποφασίζω να περάσω ένα μισαωράκι στο aircondition πίνοντας κάτι δροσιστικό. Μια αδιόρατα κιτς πολυτέλεια σε συνδυασμό με τις μαντηλοφορούσες με κάνουν να νιώθω ότι είμαι ξανά στα εμπορικά κέντρα των Εμιράτων. Εκεί βέβαια οι εκπτώσεις δεν λέγονται Akcija ή Popusti!

Δίδυμοι πύργοι με διαφημίσεις τραπεζών, Samsung, apple, four seasons, διακρίνετε ένα μοτίβο από το wanna-be City?

Το ίδιο μέρος είκοσι-κάτι χρόνια πριν:


Δεκατέσσερις χιλιάδες νεκροί και σαραντεπτά μήνες πολιορκία αυτή η πόλη. Ναι αφήνει πίσω και το Στάλινγκραντ σε διάρκεια. Πώς να μην είναι όλα τα κτήρια έτσι;

Ξεθωριασμένο πανώ, η Ευρώπη αναφέρεται ως Rope και εξαιρετική παρομοίωση των Ηνωμένων Εθνών (UN) ως Uninvolved in peace, δηλαδή μη έχοντα σχέση με την Ειρήνη. Φρικιαστικό, δεκατέσσερις χιλιάδες!

To Μέγαρο των Ενόπλων Δυνάμεων θα μπορούσε να είναι το κουκλόσπιτο της Playmobil. Αλλά είναι γεμάτο τρύπες.

Το ίδιο και το τζιν της κοπελιάς, πιο ευχάριστες ωπές η τρέχουσα δεκαετία!

 

[estebahn]

Σε εξαιρετική κατάσταση και η σχολή Καλών Τεχνών με την γέφυρα roller coaster.

Χόρτασα όμως από την πιο σύγχρονη εκδοχή της πόλης, ώρα να κατευθυνθώ ανατολικά, προς την Baščaršija, την συνοικία με το παζάρι που κρατάει από τον 15ο αιώνα.
Η αλήθεια είναι ότι η μετάβαση είναι κάπως απότομη, σχεδόν σαν να τράβηξες μια γραμμή στην πόλη και να μεταφέρθηκες πέντε-εξι χώρες ανατολικότερα.

Έξαφνα μιναρέδες, τζαμιά, μια ατμόσφαιρα ολικά αλλιώτικη.

Ενδυμασίες επίσης διαφορετικές, αλλά και 2 χιλιόμετρα ποπ-κορν. (Km είναι το σύμβολο του τοπικού Μάρκου)

Σιροπιαστά, σουτζούκ λουκούμ, μα καλά στην Κωνσταντινούπολη βρέθηκα;

Μικρά στενάκια με ένα κλίμα Γιαννιώτικο.

Βέβαια, από την θητεία στα Ιωάννινα, αλλιώς τα θυμόμουν τα κωλόμπαρα.

Είναι πραγματικά ευχάριστο το πόσο διαφορετικό είναι το κλίμα, η διαφορά είναι όσο μεγάλη όσο είχα διαβάσει.
Δυσκολεύεσαι να συνειδητοποιήσεις ότι δεν είσαι προς το Βόσπορο.

Μικροσκοπικά μαγαζάκια με γανώματα στα λιθόστρωτα, πολύ κουκλίστικα.

Το Sebilj, το ξύλινο σιντριβάνι, είναι το χαρακτηριστικό της πόλης, ο Παρθενώνας της ένα πράμα.


Και είναι γεμάτο κόσμο, είπαμε ο Covid δεν πέρασε από εδώ.
Κλασσική περίπτωση ‘του το πήρα λίγο μεγάλο για να το φορέσει και του χρόνου’.

Ποια μαγικά χαλιά, αυτά είναι για τον ΛεΠα, η ατομική μετακίνηση το ’21 θέλει ηλεκτρικό πατίνι.

 

[estebahn]

Ανηφορίζω ένα καλντερίμι με μικρά μαγαζάκια εκατέρωθεν.

Άλλη εποχή. Κάθομαι σ’ έναν καφενέ που έχει μόνο χαμηλές μαξιλάρες και σερβίρει ροδόνερο. Τι πόλη και αυτή!


Από περιέργεια μπαίνω σε ένα μαγαζί με χάλκινα, προς έκπληξη μου ο ηλικιωμένος μιλά άψογα αγγλικά και όχι γερμανικά. Μου λέει ότι ο ίδιος έχει κατασκευάσει στο χέρι ό,τι βλέπω. Τώρα αλήθεια, ψέμματα, θα σας γελάσω. Στην δουλειά μου έχουμε πρόβλημα με το πόσο έχει ανέβει η τιμή του χαλκού τα τελευταία χρόνια, αναρωτιέμαι αν θα το δουν και οι βιοτέχνες του Σαράγεβο αυτό εν καιρώ!
Η συνοικία Kovaci δείχνει ευχάριστη και παραδοσιακή, ίσως άξιζε να είχα μείνει εδώ τελικά.

Το νεκροταφείο απ’ ότι διαβάζω αποτελείται κυρίως από μνήματα στρατιωτών, αλλά αρκετά έχει σφιχτεί η καρδιά μου, αποφασίζω να μην μπω.

Βρίσκω κάτι έρημα στενά και βολτάρω, φαίνεται πως τα πλήθη είναι συγκεντρωμένα στο ‘παζάρι’ και τριγύρω μπορείς να βρεις όμορφες γωνιές.

Στον απέναντι λόφο βλέπω το τελεφερίκ που επαναλειτουργεί για πρώτη φορά από την πολιορκία. Photοbombed από το πτηνό! Μάλλον αξίζει άλλη μια επιπλέον ημέρα αυτή η πόλη για να δεις περισσότερες πλευρές της!

Να και το ριγέ δημαρχείο της πόλης.

Την ώρα που το φωτογραφίζω, μια αυτοκινητοπομπή περνάει φουριόζικα, μοτοσυκλέτες κλείνουν τους κάθετους δρόμους κάπως άκομψα και βίαια. Μάλλον δεν είναι εύκολο να είσαι VIP σ’ αυτή την πόλη όπως θα βεβαίωνε και ο Franz Ferdinard. Όχι η μπάντα, ο αυστριακός αρχιδούκας που δολοφονήθηκε σ’ ετούτη την ασήμαντη φαινομενικά γεφυρούλα δίνοντας την αφορμή έναρξης μιας μικρής έκτασης συρραξούλας, του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Το δικό μου πέρασμα σαφώς πιο αναίμακτο.

Πώς αλλάζουν οι πύργοι ανά τους αιώνες!

Στο βάθος διακρίνω ένα κατεστραμμένο κτίσμα, το Yellow Bastion.

Και ακόμη πιο πίσω το Λευκό Κάστρο.

 

[estebahn]

Με τον ήλιο να γέρνει πλέον, κατευθύνομαι ξανά προς τα σοκάκια.

Εντοπίζω και μια κλειστή αγορά με χρυσαφικά και γούνες, πρέπει να έχουν γίνει γερές καταθέσεις εδώ!

Πεινασμένος αναζητώ κάποιο ταβερνάκι και πράγματι βρίσκω. Όσο βραδιάζει η περιοχή γεμίζει με πολύ περιποιημένες δεσποινίδες με μαντήλες. Ας κρατήσουμε την λιγούρα για το πιάτο καθ’ αυτό!

Άλλη χάρη στα πάντα μετά το ηλιοβασίλεμα, τα μαγαζάκια έχουν κλείσει, αλλά η κίνηση δεν λέει να σπάσει.



Επανέρχομαι στο πιο… δυτικό κομμάτι της πόλης, είναι μια πανέμορφη καλοκαιρινή βραδιά. Τα λατρεύω τα ταξίδια!


Σαββατόβραδο και είναι όλοι έξω. Στον κεντρικό δρόμο, αν έχεις Golf III είσαι άρχοντας, βλέπω μπόλικα πειραγμένα να προσπαθούν να τραβήξουν τα βλέμματα.

Άλλη μια από το νυχτερινό ποτάμι με αναρτώμενα γλυπτά.

Πίνω ένα κοκτέιλ κάπου στους πεζόδρομους και κάποια στιγμή παίρνω τον δρόμο προς το ξενοδοχείο.
Ε λοιπόν ο δόμος έχει κλείσει από τους θαμώνες των μπαρ, με δυσκολία περνάνε τα αυτοκίνητα. Και πλέον βλέπεις και τελευταίας εσοδείας γερμανικά SUV. Βέβαια το μάτι ελάχιστα πάει στα οχήματα, αλλά να είχαμε να λέγαμε!

Ποιος COVID, τέτοια κοσμοσυρροή μόνο προ κρίσεως θυμάμαι. Δεν θα έπρεπε να παινεύεται κανείς για τις τρασογνώσεις του, αλλά αναγνωρίζει το αυτί μου το τοπικό σουξεδάκι της Sandra Afrika και του Costi. Το ίδιο και οι ντόπιες που όποτε αναφέρεται η χώρα τους στους στίχους δίνουν πόνο.

Περνάνε καλά! Κάποια στιγμή ανεβαίνω στο δωμάτιο, τα παράθυρα σείονται στο ρυθμό των ηχείων μέχρι τις τρεις τουλάχιστον. Το ’92 ο θάνατος διακοπές στο Σαράγεβο πήγε, αλλά το ’22 δεν βλέπω λόγο να μην το κάνει κάποιος!