Εγώ να πω κάτι που το σκεφτόμαστε πολλές φορές αλλά λίγες φορές το λέμε μη μας πούνε ρουτινιαρηδες και ξενερωτους.
Το 99% αυτών που είμαστε εδώ μέσα είμαστε εργαζόμενοι,με οικογένειες,με υποχρεώσεις,με τρεξίματα. Η χωμάτινη μας εξόρμηση είναι μια μονοήμερη το σαβκο η μεσοβδόμαδα ανάλογα τα ρεπό και αν ο Θεός δεησει και 2-3-4 διήμερα το χρόνο. Και επίσης αν ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες και καμιά πολυήμερη το χρόνο.
Επίσης οι περισσότεροι μένουμε κατά βάση Αθήνα και αν όχι σε μέρη που χρειάζεται να κάνεις χιλιόμετρα να πας στο βουνό που θες.
Όταν λοιπόν σε πιέζει ο χρόνος και οι υποχρεώσεις και έχεις μια η δυο μέρες δεν παίζει το σεναριο μονοκύλινδρο στη μορφή ακόμα και όπως το έχει ο
Aldebaran καθώς η στενη σέλα κατά βάση και η έλλειψη ανεμοκαλυψης κάνει τα ασφάλτινα χλμ κουραστικά και σύντομα.
Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε ένα μηχανάκι που φωνάζει περιπέτεια και εμείς δεν έχουμε καμία διάθεση πολλές φορές να τη ζήσουμε επειδή η περιπέτεια ξεκινάει πιο μακρυά απ' ότι θέλουν τα οπίσθια μας και η όρεξη μας.
Συνεπώς κάθε μοτοσυκλέτα ταξιδιού που αφορά εμάς τους νορμάλ καθημερινούς εργαζόμενους πρέπει και οφείλει να καθαρίζει μερικές εκατοντάδες χλμ άσφαλτο χαλαρά και όμορφα και να σε κρατάει ατσαλακωτο να πας Δευτέρα στη δουλειά σου. Αλλιώς θα το φάει το γκαράζ και θα βρίσκουμε δικαιολογίες.
Τώρα άμα θέλετε να συνεχίσουμε μια κουβέντα να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας η να μιλάμε για τις εξαιρέσεις με το σιδερένιο κ@λο και την αστείρευτη όρεξη για καταπονηση οκ μπορούμε να το κάνουμε.
Για μένα πάντως αν μιλάμε για χωμάτινο τσξιδιαρικο μιλάμε για κατηγορία tenere και πάνω η πλέον 450mt και πάνω για πιο οικονομικά (αλλά με περιορισμούς)