Ωραία ήταν η αλήθεια είναι,και ευχαριστώ τους εκλεκτούς συνδαιτημόνες της παρευρισκόμενης ομήγυρης δια την εξαιρετική παρέα, οι διαδρομές δεν χρειάζονται σχολιασμό εκεί πάνω πάντα όμορφες είναι, η βροχή με αιφνιδίασε γιατί δεν την περίμενα το Σάββατο και είχα αφήσει τα αδιάβροχα στο δωμάτιο, άλλα δεν βαριέσαι, με πέρασε λίγο, στα πόδια (το παντελόνι ήταν χωρίς την επένδυση) στο κορμό όμως παρέμεινα στεγνός, (φόραγα τις επενδύσεις στο μπουφάν).
Την Κυριακή ήταν λίγο καταθλιπτικός ο καιρός, πολύ ομίχλη και τσουρ τσουρ άλλα και αυτό στο πρόγραμμα μιας βόλτας είναι.
Όλα καλά κύλησαν μέχρι που φτάσαμε στο φρεσκοβρεμενο λασπωμένο χώμα μετα την Ρεντίνα. Στα πρώτα μέτρα έχει μια μικρή ρεματιά στη μέση του δρόμου πέφτει μέσα το μασκουλοδοντο κάνει και ένα αεροπλανικό και βρίσκετε κάθετα στο δρόμο με την πίσω ρόδα μέσα στη ρεματιά και την μπροστινή στο χαντάκι δίπλα στο δρόμο. Βρε καλό μου βρε χρυσό μου έβγα σε παρακαλώ από εδώ μέσα και ξεκίνα γιατί θα μας φάνε οι λύκοι, τίποτα, ίδρωσα (κυριολεκτικά) για να μην ξαπλώσουμε και οι δυο κάτω. Καθώς κατάφερα και απαγκιστρώθηκα από την πρώτη παγίδα και επανεκκίνησα εκ νέου ερχόταν πίσω ο χορεύοντας με τις λάσπες να δει τι απέγινα, (ευχαριστώ Θανάση). Σε κάθε επόμενη λασπολακουβα το μασκουλοδοντο του 1/4 του τόνου φορτωμένο με το τριβαλιτσο ήθελε να βουτήξει να κυλιστεί στις λάσπες σαν τον χοίρο. Το ότι δεν το έκανε απορίας άξιο είναι, ίσως να λυπήθηκε τις αλουμινένιες βαλίτσες, που δεν θα άντεχαν να τις πλακώσει με το βάρος του.
Αυτό που μετράει στο τέλος μιας καλής χορταστικής βόλτας βέβαια είναι το πρόσημο, και το πρόσημο ήταν θετικό, οπότε όλα καλά όλα ανθηρά και πάμε για άλλα.
