Λένε πως ότι και να κάνουμε, καταλήγουμε κάποτε στο να είμαστε ο εαυτός μας (και μόνο).
Δεν ξέρω γιατί οδηγάω.
Ξέρω πως ήταν ανέκαθεν το όνειρο μου χωρίς καν να το ξέρω ότι είναι το όνειρο μου.
Στα 13 μου χρόνια η αριστερή μου γάμπα απέκτησε το πρώτο τατουάζ από εξάτμιση παπιού!
Στο λύκειο οποίος είχε μηχανή του έλεγα θα με πας μια βόλτα;
Για λίγα χρόνια συνέβη η ζωή και το ξέχασα. Σπουδές, δουλειά, άλλα χόμπι που μου έπαιρναν όλον τον ελεύθερο μου χρόνο…
Ακόμα και όταν γύρω στα 30, γυρνούσαμε όλη την Ελλάδα με τον φίλο μου, και ΕΙΔΑ, ΕΝΙΩΣΑ το μεγαλείο, ακόμα δεν το είχα καταλάβει πως είναι το ένα και μοναδικό μου όνειρο.
Το αστείο είναι πως το είχαν καταλάβει όλοι όσοι κάναμε παρέα τότε, εκτός από εμένα!
Πέρασαν τα χρόνια, χώρισα με τον φίλο μου, πάλι με άλλο χόμπι ασχολήθηκα.
Και τότε άρχισε να καλλιεργείται μέσα μου η ιδέα, χωρίς να το έχω καν συνειδητοποιήσει.
Έκανα καταδύσεις. Πρώτο λιμανάκι βουλιαγμένης, δεύτερο λιμανάκι, αργότερα ρίχναμε το σκάφος από τη γλιστρά του Λαγονησίου. Όσο ήμουν στην στεριά, πριν και μετά τη βουτιά, άκουγα τις μηχανές, τις εξατμίσεις στο δρόμο και τρελαίνομουν. Κάθε Σαββατοκύριακο στο νερό, κάθε Σαββατοκύριακο να αρρωσταίνω με τις μηχανές…
Πέρασαν τρία χρόνια έτσι… και μια ωραία Δευτέρα ξυπνάω το πρωί, χωρίς να το έχω ξανασκεφτεί ως τότε ποτέ, και λέω μέσα μου ήρθε η ώρα, θα πάω να μάθω να οδηγάω μηχανή!
3 Οκτωβρίου 2017 πήρα την πιο σημαντική απόφαση της ζωής μου.
Ότι έγινε μετά από εκείνη την ημέρα δεν ξέρω καν αν έχει σημασία….
Όταν χτύπησα τον Ιούλιο του 2019, που εννοείται πως δεν ήξερα πόσο θα κρατήσει, ούτε καν ήξερα τι ακριβώς έχω πάθει, είχα πει στον εαυτό μου πως εγώ θα γίνω καλά, όχι όταν περπατήσω ξανά, αλλά όταν μπορέσω να οδηγήσω ξανά.
Τρία ολόκληρα χρόνια μετά, 16 χειρουργεία στα πόδια μου, παραγγέλνω τη δεύτερη μου αγάπη και πριν καν την παραλάβω σκάει ο καρκίνος… ΡΕ ΦΙΛΕ… Κάνω ότι χρειάζεται, χειρουργεία, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες… Και όποτε μπορώ βόλτα… με έναν τεράστιο φόβο μέσα στο κεφάλι μου, ο φόβος που κάθε φορά που ανέβαινα πάνω μεγάλωνε, γιατί ποτέ δεν είχα το χρόνο και την ευκαιρία να τον ξεπεράσω… Φουλ στα όνειρα και ο φόβος να μη με αφήνει. Έκανα ότι μπορούσα αλλά με βασάνιζε. Δε με άφηνε να κάνω αυτά που ήθελα.
Ιούνιος 2023, δεύτερος καρκίνος. Στον εγκέφαλο. Χειρουργείο, ακτινοβολίες και μακριά από τη μηχανή πάλι για 3 μήνες περίπου…
5 χρόνια δοκιμασίες.
Εχω αλλάξει. Δεν έχω καμία σχέση με εκείνο το κορίτσι του πριν, εκτός από ένα πράγμα.
Έχουμε ακόμα το ίδιο όνειρο. Και θα κάνουμε τα πάντα για να το κατακτήσουμε.