Και για να ολοκληρώσω το ρεπόρτο απ'το δρόμο για τις μέρες που δεν έγραψα...
Όταν αφησαμε τον Ταξιδευτή στο προηγούμενο επεισόδιο ήταν στη Τσεχία προσπαθώντας να βρει τις λέξεις για την μεγάλη εμπειρία που είχε βιώσει την προηγούμενη μέρα.
Η μέρα είχε ξεκινήσει δύσκολα, στο ξενώνα στο γάμο του Καραγκιόζη μέσα στα πολωνικά χωράφια προσπαθούσε να περάσει με ασφάλεια το χωματόδρομο που είχε αντιμετωπίσει την προηγούμενη μέρα. Ο καιρός γκρίζος, μίζερος και παγωμένος λες και ήξερε τον προορισμό της μέρας: τη μικρή πόλη Oświęcim , που έγινε διάσημη για όλους τους λάθος λόγους στο 2ο ΠΠ χάρη στα Γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης του Άουσβιτς που εγκαταστάθηκαν εκεί.
Για να πεις σωστά αυτή την ιστορία, δύο κουβέντες δεν αρκούν αλλά για τώρα απλά μερικές φωτογραφίες θα βοηθήσουν.
Η εμπειρία είναι αδιανόητη ακόμη και σήμερα, ακόμη και ως τουριστική ατραξιόν, ακόμη και μετά από τόσα χρόνια...
Χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, αβοήθητοι καλοπροαίρετοι πράοι άνθρωποι, γυναίκες,
βρέφη, σφαγιάστηκαν με αδιανόητη μεθοδικότητα σε μια κόλαση οπου και ο διάβολος κλαίει απαρηγόρητος...
Arbeit macht Frei...
Αυτη είναι μια γραμμή που δεν θα ήθελες ποτέ να πάρεις...
Αν έχεις καρδιά,
εκεί θα γονατίσεις...