Η γνωριμία μας γίνεται με πολύ αργά (και σταθερά) βήματα (τουλάχιστον ως τώρα), για αυτό και πέρα από τα ψυχολογικά μου, δεν έχω πει πολλά για την τρίαινα μου.
Η βόλτα που κάναμε τις προάλλες στο Μαίναλο ήταν ουσιαστικά η πρώτη μας μεγάλη βόλτα και μιας και είχαμε ήδη μια τριβή 4000 χλμ και ήδη 6 μηνών κοινής πορείας, ήμουν κι εγώ πιο χαλαρή …
Η αλήθεια είναι ότι με εξέπληξα ευχάριστα και ήμουν αρκετά πιο σβέλτη από ότι περίμενα, αλλά κυρίως σωστή, σα να έπιασαν τόπο για πρώτη φορά τόσα σχολεία και ώρες με τον Χούντρα να μου πιπίλαει το μυαλό. Ένιωσα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, στην μοτό μου, σε όσα έχω ακούσει, μάθει και την προ του ατυχήματος εμπειρία να ταξιδεύω, που βγήκε προς τα έξω και πόσο ωραία ήταν!
Να κάνω μια σημαντική σημείωση - πιστεύω πως αν έκανα την ίδια διαδρομή μόνη μου δε θα είχα δει πρόοδο… το ωραίο γκρουπ που ήμασταν με «τραβούσε» να οδηγήσω καλύτερα και φυσικά αισθανόμουν ασφάλεια - αν και μόνη πάνω στη μηχανή.
Εκτός από το παιχνίδι με το shifter στις στροφές, ιδίως τα κατεβάσματα είναι απολαυστικά (στα ανεβάσματα θέλω δουλίτσα), τρομερά καλή εντύπωση τα φρένα!!! Σε σημείο που φοβήθηκα κάποια στιγμή με δυο δάχτυλα στη μανέτα. Άμεσο δάγκωμα, δυνατό και απότομο. Και μιλάμε για μια διπιστονη δαγκάνα της Nissin. Όχι τίποτα high spec.
Σήμερα πέρασα δυο ώρες στο γκαράζ, τσέκαρα αλυσίδα, γιατί πολλές κουβέντες έχουμε κάνει τελευταία για ατυχές συμβάντα με αλυσίδες και επίσης διάβασα για το πόσα παράπονα έχουν άλλοι ιδιοκτήτες για τη συγκεκριμένη που βάζει η μαμά triumph (σκουριές και ραγίσματα). Η δίκη μου είναι μια χαρά προς το παρόν, αλλά επειδή η ηρεμία του μυαλού είναι ανεκτίμητη έχω στα σκαριά για παραγγελία μία της DID και μάλιστα χρυσή, που μου αρέσει πολύ. Περιμένω εν αφορμή του καθολικού Πάσχα να βάλουν εκπτώσεις τα ιντερνετικά καταστήματα που ψωνίζω…
Στην Τρίπολη σε ένα στοπ φρέναρα απότομα και δεν ειχα χρόνο να δω που θα πατήσουν τα πόδια μου και τελικά δεν πάτησαν και δεν πέσαμε ακριβώς, αλλά γείραμε και σφηνώσαμε σε ένα κολωνακι στην άκρη του πεζοδρομίου.
Μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά που με βοήθησαν. Δεν πάθαμε απολύτως τίποτα. Αντιθέτως χάρηκα τόσο πολύ που δε με ένοιαξε καθόλου, ούτε για τη μηχανή να δω τι έπαθε, ούτε να με πτοήσει ψυχολογικά. Παλιά με το SV μου, δεν είχα καταφέρει να μη χαλιέμαι στις στατικές πτώσεις. Όλα τα χρόνια που έμεινα εκτός λόγω του ατυχήματος, έβλεπα, διάβαζα, αναγνώριζα τα λαθη μου και μου έκανα σεμινάρια νοερά, όταν με το καλό μπορέσω να επιστρέψω στους δυο τροχούς, να νοιάζομαι μόνο για τα σημαντικά: πάνω από όλα, να είμαι καλά.
Την έπλυνα λοιπόν καλά καλά σήμερα, τσεκάρισμα αλυσίδας και λάδωμα, και με την ευκαιρία της χαζοπτώσης που είχαμε, έβαλα και τις μανέτες που είχα αγοράσει εδώ και κάτι μήνες και περίμεναν την ώρα τους.
Σπαστές της Evotech Performance.
(Θα έρθει και η ώρα της εξάτμισης. Ακόμα στο κουτί είναι.)
Είχε τέλεια μέρα σήμερα και κάναμε μηδέν χιλιόμετρα. Τη χαρηκα πολύ ομως την παρέα που κάναμε στο γκαράζ μας.
ΥΓ. Στο μεταξύ μια μηχανή που γυαλίζει και διπλά ένα αυτοκίνητο τόσο βρωμικο που σχεδόν δε βλέπω απο τα παράθυρα.