Εχω κάνει 3 μοναχικά ταξίδια, και ετοιμάζω το τέταρτο. Δεν τα συγκρίνω με τα ομαδικά.
Ισως είμαι μοναχικός τύπος, ίσως τρελός, ίσως παρανοϊκός. Αλλά γουστάρω μόνος. Ούτε γκρίνια, ούτε τσακομός, ούτε που θα κάνουμε στάση, ούτε που θα κατουρήσουμε. Οπου θέλω πάω, όπου θέλω σταματάω. Να τσακώθώ με τον εαυτό μου; δεν γίνετε.
Στο δε Βόρειο Ακρωτήρι, μόνος και ήταν το κορυφαίο ταξίδι στην ζωή μου. Είχε προηγηθεί ένα μικρό τουρ μόνος μου με νοικιασμένη Indian το 1997 στην κοιλάδα του θανάτου (μεταξύ Λος Αντζελες και Λας Βέγκας) 4 μερούλες μόνος στην έρημο. Αυτό το ταξίδι ήταν το έναυσμα.
Πριν 3 χρόνια Γαλλικές Αλπεις, Ελβετία κλπ. Φέτος Σκωτία Ιρλανδία.
Μέχρι στιγμής μόνο σε ομαδικό ταξίδι μου συνέβη κάτι. Ποτέ μόνος.
Και δεν φοβάμαι παίδες. Ποτέ δεν φοβήθηκα, ούτε όταν 3βάλιτσος φέτος ανέβηκα χωματινο πάσσο στο Ινβερνές, και με έπιασε Θύελλα με κεραυνούς. Τα κατάφερα μια χαρά.
Εγώ πάντως δεν τα αλλάζω τα μοναχικά ταξίδια με τίποτα στον κόσμο. Είναι η ίδια μου η ζωή. Εγώ και το Χτήνος μου.
Μόνο τότε ανακαλύπτω τις δυνατότητές μου, και τα όριά μου. Και γουστάρω που στηρίζομαι μόνο στα χεράκια μου.
Γι αυτό λατρεύω την μοτοσυκλέτα. Με έμαθε να ζω, όπως θέλω εγώ να ζω.