Σαγιονάρα στεφανώσου san

[estebahn]

Υπάρχουν ευχάριστα μαγαζάκια.

Και ένας μεγάλος ανηφορικός λιθόστρωτος που καταλήγει σε ναό.

Βαδίζω λίγο προς τα εκεί, τα φουσκαλιασμένα πόδια μου με λαχτάρα βλέπουν μια… δημόσια στέρνα όπου μερικοί τσαλαβουτούν τα πόδια τους. Η επιμόλυνση είναι βέβαιη, οπότε εναλλακτικώς διαλέγω να πάω σε ένα τουριστικό περίπτερο παραδίπλα.

Είναι ταυτόσημο με τα ελβετικά, πουλάει τοπικά προϊόντα, έπειτα φλισάκια κλπ με το όνομα του βουνού και του υψόμετρο και φυσικά παγωτά, τα λατρεύουν οι Ιάπωνες τα παγωτά. Έχουν βρει μάλιστα έναν τρόπο να βιομηχανοποιήσουν τον πύραυλο, δεν είναι κώνος με ίσια βάση σαν τα ελληνικά παγωτά περιπτέρου.

Διαλέγω κάτι σαν νερό βάλτου με ανθρακικό και μια επιπλέουσα μπάλα παγωτό, γιατί όχι;

Κλείνω και την διανυκτέρευση γι’ απόψε, περιέργως βρίσκω κάτι που μοιάζει με γαλλικό σπιτάκι, οπότε ας δούμε πώς φαντάζονται οι ιάπωνες τους μπαγκετοφάγους.

 

[estebahn]

Είμαι στα 850 μέτρα υψόμετρο, για να φτάσω ως εδώ έχω περάσει μια ιδιαίτερα φιδογυριστή διαδρομή στο πίσω μέρος του βουνού. Ε, το κατέβασμα είναι το άλλο άκρο, σχεδόν ευθεία κατεβαίνει ένας απότομος δρόμος ως την θάλασσα, θα ήθελε άλογα που δεν έχω η αντίστροφη διαδρομή.

Από χαμηλά, φαίνεται πώς όντως ήμουν σε ηφαίστειο, η αντάρα μου έκοψε την θέα της κορυφής από ψηλότερα.

Και να πώς το είχα δει στο ιντερνετ όταν σχεδίαζα την διαδρομή. Instagram vs reality που λένε.

Για ποιόν λόγο ήρθα ως εδώ όμως; Δεν είναι τουριστικό μέρος το Matsue, κάθε άλλο. Ο λόγος είναι πολύ.. Στέφανος κάτι που συνεπάγεται ελαφρώς ηλίθιος: Η λιμνοθάλασσα εδώ έχει έντονη ναυσιπλοΐα. Για να συνδεθούν επομένως τα νησάκια της, απαιτούνται μπόλικες γέφυρες οι οποίες πρέπει να έχουν ικανό ύψος ώστε να περνάνε από κάτω τους μεγάλα πλοία. Οπότε υπάρχει μια ιδιαίτερα απότομη γέφυρα, η Eshima Ohashi. Έχοντας διασχίσει τον Atlantic Road στην Νορβηγία, ήθελα να δω πόσο διαφέρει ο… pacific road.

 

[estebahn]

Να και σχεδιάγραμμα της γέφυρας, ομολογουμένως δεν δείχνει και τόσο τραγική η κλίση.

Την διασχίζω όσο πιο αργά μπορώ, ανεβαίνοντας την, όντως κάπως το αντιλαμβάνεσαι, αν και οι μπαριέρες εκατέρωθεν δεν επιτρέπουν εποπτεία της λιμνοθάλασσας.

Σταματάω αμέσως με το φινάλε, από εδώ δεν φαίνεται τίποτε θα έλεγα.

Βολτάρω λίγο το μικρό νησάκι ψάχνοντας να βρω πρόσβαση στη θάλασσα, είναι δυσκολότερο απ’ ότι ακούγεται.

Όπως οδηγώ σε ένα χωράφι, πετάγεται από ένα μέτρο δίπλα μου ένα τεράστιο γεράκι, πρώτα άκουσα τα ‘παφ παφ’ από τις φτερούγες του καθώς απογειωνόταν και μετά το είδα να σηκώνεται. Δεν ξέρω αν ήταν Hayabusha, αλλά τα χρειάστηκα.

Να και από το επίπεδο του νερού, σόρι, προτιμώ Τατάρνα.

 

[estebahn]

Έχοντας εγκαταλείψει τις ελπίδες, κυριολεκτικά φεύγοντας, βρίσκω μια γωνία απ’ όπου είναι πράγματι κάπως εντυπωσιακή η κατασκευή.

Ενώ είμαι πάνω στην γέφυρα, με πιάνει ένα μπουρίνι, τιμωρία για την ύβρη μου προς τον αρχιμάστορα του γεφυριού.

 

[estebahn]

Διασχίζω μουσκεμένος τα υπόλοιπα χιλιόμετρα της χερσονήσου ως το Airbnb στο Yonago. Βρίσκεται σε μια αλέα, θεόκλειστη τέτοια ώρα. Ο οικοδεσπότης είναι παραδόξως λευκός, από την προφορά σίγουρα Γάλλος. Με υποδέχεται με μια λευκή πετσέτα περασμένη στον σβέρκο, όχι ως σημάδι παράδοσης όπως κακολογούνται οι Γάλλοι, αλλά για να καταπολεμήσει την αφόρητη υγρασία του απόβροχου.

Πιάνουμε την κουβέντα όσο μου δείχνει το δωμάτιο και μου λέει την ιστορία του. Δούλευε ως μηχανικός παραγωγής σε μια εταιρεία με πλαστικά μπουκάλια, μάλιστα είχε εργαστεί και στην Βόρεια Ελλάδα ένα φεγγάρι. Μια μετάθεση τον έφερε εδώ πριν 15 χρόνια, μια γυναίκα τον κράτησε. Την ίδια την κράτησε το Μπαλί περισσότερο, οπότε βρέθηκε χωρισμένος εδώ να ξεκινάει μια νέα ζωή ως δάσκαλος Γαλλικών.

Η παρέα του μου είναι πολύ ευχάριστη, φαίνεται πως και οι δύο απολαμβάνουμε το να μιλάμε αγγλικά με κάποιον… της ηπείρου μας. Έτσι, όταν μου προτείνει να πάμε για μια μπύρα για να περάσει το δίωρο ως το επόμενο check in καλεσμένων του, με μεγάλη χαρά δέχομαι.

Μου δείχνει το ισόγειο, έχει φτιάξει ένα πολύ καλόγουστο μπαρ το οποίο απόψε είναι κλειστό. Ωραία έπιπλα, μου λέει πως αγόρασε τον χώρο ως αχούρι χωρίς οροφή για κάτι σαν 20 χιλιάδες και έκτοτε το έφτιαξε όλο από την αρχή. Με κερνάει ένα τζιν ως μπάρμαν και πάμε να πιούμε την μπύρα αλλού.

 

[estebahn]

Μιλάει άψογα ιαπωνικά και μου λέει να πάμε σε ένα μαγαζάκι στη γωνία όπου συχνάζει, απ’ έξω δεν το πιάνει το μάτι σου.

Μέσα, υπάρχει η μπάρα μπροστά από τον μάγειρα με τέσσερα σκαμπώ και ένα ακόμη τραπέζι. Στην μπάρα κάθεται μια νοστιμούλα με έναν κύριο, μας χαιρετάει πολύ εγκάρδια όταν μπαίνουμε, το ίδιο και ο ηλικιωμένος μάγειρας. Αποδεικνύεται πώς πρόκειται για την πρώην σερβιτόρα που βγήκε να πιει με τον πατέρα της, εξ ου και η γνωριμία με τον οικοδεσπότη μου. Τα λένε στα ιαπωνικά, δεν καταλαβαίνω γρυ, αλλά μου είναι ευχάριστο το κλίμα. Μας φέρνουν τα καλύτερα θαλασσινά που έχω φάει ποτέ, πολλά εξ αυτών ωμα. Με τον Γάλλο είμαστε φιλαράκια, μιλάμε λες και γνωριζόμαστε χρόνια, μου λέει για την εγκατάσταση του εδώ, τις αρχικές δυσκολίες, τον σκεπτικισμό με τον οποίο τον αντιμετώπισαν οι ντόπιοι, αλλά και το πόσο τον έχουν αποδεχτεί πλέον.

Ε το τελευταίο είναι εμφανές, οι σάκε πάνε και έρχονται. Οι καλοί τρόποι ορίζουν πώς πρέπει να γεμίσεις το ποτηράκι του διπλανού σου και αυτός το δικό σου. Όταν γεμίζω τα ποτηράκια της κοπελιάς και του πατέρα της ο πάγος σπάει και ας μην συνεννοούμαστε, πέφτει γέλιο. Το δίωρο έχει περάσει, ο Μαικλ ( ο Γάλλος) πάει να κάνει τσεκ ιν τους συγκατοίκους μου γι’ απόψε και μένω μόνος ώσπου να επιστρέψει.

 

[estebahn]

Μην έχοντας πολλές λέξεις πέρα από αριγκάτο σαϊμάς να πω, βλέπω μια μινιατούρα από ένα αυτοκινητάκι που έχει ο μάγειρας στον πάγκο. ‘Ματσούντα Κόζμο’ του λέω, ε τι το θελα, ξετρελάθηκε που το αναγνώρισα. Μέσω μετάφρασης στο κινητό με ρωτάει αν μου αρέσουν τα παλιότερα οχήματα, του δείχνω μια φωτό από το VFR μου. Τότε μπαίνει στο παιχνίδι και ο μόνος άγνωστος του μαγαζιού από το μοναδικό τραπέζι, ένα κύριος από το Kobe.

Σχηματίστε ένα ‘ο’ με τα χείλη σας και πάρτε μια βαθιά ανάσα με το στόμα σαν να θέλετε να κρατήσετε την αναπνοή σας. Τον ήχο αυτό έβγαλε ο κύριος αυτός σαν επιφώνημα έκπληξης: ‘Ωωωωω Βιεφαρούύύύύ’, κολλητοί και με αυτόν, με καλεί το τραπέζι του που κάθεται με την κυρά και δώς στου φωτογραφίες και τσουγκρίσματα με αυτόν και την σερβιτόρα ώσπου να έρθει ο Μαικλ. Έχουμε πιει πολύ.

 

[estebahn]

Σε κάποια φάση, ο Μαικλ μου λέει να συνεχίσουμε σε ένα μπαρ παραδίπλα, αποχαιρετιόμαστε με δεκάδες υποκλίσεις και ευχαριστίες, ωραίο κλίμα.

Στο μπαρ το γυρνάμε σε μπύρες και κουβεντολόι ξανά. Στην άλλη άκρη της μπάρας κάθεται μια κοπέλα μόνη, καμια 25αρια. Ο Μαικλ της πιάνει κουβέντα στα Ιαπωνικά και έρχεται και κάθεται μαζί μας, πρόκειται για την ακορντεονίστρια της τοπικής μπάντας. Τα λέμε και τα πίνουμε αρκετή ώρα, σε κάποια φάση ο Μαικλ εξαφανίζεται και δεν επιστρέφει ποτέ. Μένω μόνος με την πιτσιρίκα, μιλάμε μέσω translate και μου λέει ότι είμαι ο πρώτος ξένος που γνωρίζει! Εντυπωσιακό; Πίνουμε και άλλο πολύ και λέμε χαζομάρες, η αλήθεια είναι πώς κάπως θολώνουν οι αναμνήσεις από κάποιο σημείο και μετά.

 

[Γιώργος 1]

Αυτό που δεν μου κάνει καλή εντύπωση είναι το πόσο δεν χαιρετάνε οι μοτοσυκλετιστές. Ή μάλλον πόσο δεν ανταποδίδουν τον χαιρετισμό. Ειδικά εφόσον όλοι φαίνεται να καβαλάμε από χόμπι και όχι από ανάγκη, η προσδοκία μου είναι πως θα ανταποδώσουν έστω τον χαιρετισμό, στην βόρεια Ευρώπη είναι ο κανόνας. Το ότι οδηγούμε αριστερά δεν αποτελεί επαρκή δικαιολογία, ούτε στην Αγγλία αφήνουν τα δεξί χέρι από το γκάζι για να γνέψουν, αντιθέτως, το κάνουν με το κράνος, μια κίνηση σαν να προσπαθούν να βγάλουν νερό από το αυτί τους μετά από μακροβούτι.
Μάλιστα, με το κράνος εν κινήσει δεν μπορούν να ξέρουν ότι είμαι... γκαϊτζίν, ούτε αυτή η δικαιολογία στέκει, φαίνεται πώς δεν χαιρετιούνται ούτε οι ομοεθνείς μεταξύ τους.

Για δοκίμασε να τους αναβοσβήνεις τα φώτα.
Μπορεί να ανταποκριθούν.

 

[Augotaraxos]

Απολιθωμένα τερατάκια από το Fallout New Vegas.

Μα το New Vegas;

 

[Augotaraxos]

Μιλάει άψογα ιαπωνικά και μου λέει να πάμε σε ένα μαγαζάκι στη γωνία όπου συχνάζει, απ’ έξω δεν το πιάνει το μάτι σου.

Μέσα, υπάρχει η μπάρα μπροστά από τον μάγειρα με τέσσερα σκαμπώ και ένα ακόμη τραπέζι. Στην μπάρα κάθεται μια νοστιμούλα με έναν κύριο, μας χαιρετάει πολύ εγκάρδια όταν μπαίνουμε, το ίδιο και ο ηλικιωμένος μάγειρας. Αποδεικνύεται πώς πρόκειται για την πρώην σερβιτόρα που βγήκε να πιει με τον πατέρα της, εξ ου και η γνωριμία με τον οικοδεσπότη μου. Τα λένε στα ιαπωνικά, δεν καταλαβαίνω γρυ, αλλά μου είναι ευχάριστο το κλίμα. Μας φέρνουν τα καλύτερα θαλασσινά που έχω φάει ποτέ, πολλά εξ αυτών ωμα. Με τον Γάλλο είμαστε φιλαράκια, μιλάμε λες και γνωριζόμαστε χρόνια, μου λέει για την εγκατάσταση του εδώ, τις αρχικές δυσκολίες, τον σκεπτικισμό με τον οποίο τον αντιμετώπισαν οι ντόπιοι, αλλά και το πόσο τον έχουν αποδεχτεί πλέον.

Ε το τελευταίο είναι εμφανές, οι σάκε πάνε και έρχονται. Οι καλοί τρόποι ορίζουν πώς πρέπει να γεμίσεις το ποτηράκι του διπλανού σου και αυτός το δικό σου. Όταν γεμίζω τα ποτηράκια της κοπελιάς και του πατέρα της ο πάγος σπάει και ας μην συνεννοούμαστε, πέφτει γέλιο. Το δίωρο έχει περάσει, ο Μαικλ ( ο Γάλλος) πάει να κάνει τσεκ ιν τους συγκατοίκους μου γι’ απόψε και μένω μόνος ώσπου να επιστρέψει.

Τέτοιες μικρές μοναδικές στιγμές κάνουν τα ταξίδια αξέχαστα. Τι να τα κάνεις τα mount Fuji και τις παγόδες, αν δεν ολοκληρώσεις το ταξίδι με μια τέτοια αυθεντική εμπειρία, έστω και μικρή. Κάτι που μου έχει λείψει πολύ στα τελευταία μεγάλα ταξίδια που έχω κάνει, καθώς λόγω έλλειψης χρόνου δεν μπορώ να βγάλω πρόγραμμα και βασίζομαι στα προγράμματα των γκρουπ και στα πακετοποιημένα ταξίδια...

 

[estebahn]

Η αλήθεια είναι ότι ήταν από τις πιο ωραίες φάσεις του ταξιδιού Ειδικά μετά από μέρες μόνος, τέτοια σκηνικά έχουν ακόμη μεγαλύτερη αξία.
(Επίσης, γαμεί το New Vegas There was never a man like my Johny)

 

[estebahn]

Ημέρα 12η, 11/09/’23
Yonago – Ιzumo – Oda – Haji - Hiroshima , 232km

Ανοίγω τα μάτια μου κατά τις πέντε το πρωί. Πού είμαι; Όλα γυρίζουν γύρω μου, έχω κοιμηθεί με τα φώτα αναμμένα, πάνω στο στρωμένο κρεβάτι. Το κεφάλι μου πάει να σπάσει, ύπουλο σάκε. Έχει υφή νερού και δεν σε καίει επίσης, το κατεβάζεις αράδα και σε βαράει αναδρομικά. Σίγουρα αυτό φταίει και όχι το κοκτέιλ τζιν-μπύρα-σακε-μπύρα-ακορντεονίστρια. Κάνω ένα μπάνιο και παίρνω και κάτι αναβράζοντες ηλεκτρολύτες που είχα για πιθανή δηλητηρίαση, η αλήθεια είναι ότι δεν έχω και τίποτε πιο κατάλληλο στο φαρμακείο μου.

 

[estebahn]

Δεν πολύ είμαι σε φάση να κουνηθώ, μήπως να καθίσω και απόψε εδώ να δω το μέρος και να φύγω αύριο ξεκούραστος; Ο Μαικλ δεν θα έχει θέμα, πού στο καλό χάθηκε κιόλας χθες; Ακούω και την βροχή να χτυπάει τον φεγγίτη, δεν μου κάνει κέφι να κουνηθώ.

Το μπάνιο με συνεφέρει κάπως, ξεκουράζομαι και καμια ώρα ακόμη και με το hangover να υποχωρεί σιγά σιγά αποφασίζω να συνεχίσω το ταξίδι, έτσι και αλλιώς για σήμερα το πρόγραμμα ήταν πιο λάιτ χιλιομετρικά και οδηγικά.

Να λοιπόν το Hondακι μπροστά από το κλειστό μπαρ του Γάλλου, στην κάμπριο αλέα που της αλλάζουν οροφή.

Ψιλόβροχο, η ημέρα ξεκινά με φορεμένα αδιάβροχα.

 

[Augotaraxos]

Η αλήθεια είναι ότι ήταν από τις πιο ωραίες φάσεις του ταξιδιού Ειδικά μετά από μέρες μόνος, τέτοια σκηνικά έχουν ακόμη μεγαλύτερη αξία.
(Επίσης, γαμεί το New Vegas )

Για μένα το Fallout 3 ήταν το masterpiece της σειράς, αλλά γενικότερα σε όλα κατέθεσα ένα μεγάλο μέρος της gaming ζωής μου...

 

[estebahn]

Στόχος να περάσω τον παραλίμνιο δρόμο και να βρω κάπου να τσιμπήσω κάτι για πρωινό.

Χάνομαι αρχικά, εν τέλει βρίσκω μια παραλιούλα και αράζω για το καλύτερο πρωινό ως το ταξίδι ως τώρα. Πηδάω τα τσιμεντένια Jersey και αραχτός στην άμμο απολαμβάνω ένα κρύο καφεδάκι και ένα σνακ, οι μπότες μου εκατοστά από το νερό.

Η λίμνη πολύ ήσυχη, δεν σαλεύει το νερό. Ίσως δεν το αποτυπώνουν οι φωτογραφίες, η άμμος τόσο στα πόδια μου όσο και στην άλλη όχθη είναι ιδιαίτερα κίτρινη.

Κύκνοι μπανιαρίζονται αριστερά μου, πραγματικά υπέροχα.

Τo σημείο που έχω αράξει την μηχανή είναι parking νοσοκομείου, ένας παππούς με πι το διασχίζει πολύ σβέλτα, ακούγεται σαν να περνάνε άλογα λόγω του μεταλλικού ήχου στην άσφαλτο. Με χαιρετάει πολύ εγκάρδια και μπαίνει στο αμαξάκι του (που είναι ισοδύναμο Range Rover για τις διαστάσεις του), αφού πρώτα βγάλει ένα πανάκι για να το ξεσκονίσει εξωτερικά. Είναι αυτές οι μικρές κινήσεις φροντίδας των Ιαπώνων, ειδικά σε προχωρημένη ηλικία, που μου κάνουν την μέγιστη εντύπωση.

 

[estebahn]

Ο Μαικλ χθες, προτού πάμε για μπύρες τουλάχιστον, με ενημέρωσε ότι στην άκρη της λιμνοθάλασσας υπάρχει κάτι που αξίζει να δει κανείς, ο ναός Izumo-taisha. Κατά τα λεγόμενα του, πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους και αρχαιότερους ναούς στην Ιαπωνία με τους προσκυνητές να έρχονται από όλη την χώρα εδώ, η Προυσιώτισσα ας πούμε. Βουρ για την πόλη του Izumo λοιπόν, όπου φαίνεται πως έχει για μασκότ τον Yanni.

Αυτά τα ψαράκια είναι κάτι επιδόρπια με αυτό το σχήμα, φτιαγμένα από μαλακή ζύμη βάφλας γεμιστά με κάτι σαν πατέ φασολιού. Σε ψαρώνουν και νομίζεις ότι είναι σοκολάτα. Ask me how I know.

 

[estebahn]

Μικρή λεπτομέρεια από αυτόματο πωλητή. Είδατε που τα περισσότερα αντίστοιχα στην Ελλάδα δέχονται Visa και mastercard, στο τσακίρ κέφι Maestro και για μοντερνιά Apple Pay ή viva wallet και λοιπούς νεωτερισμούς; Ε, εδώ έχουν ίσα με μια ντουζίνα τρόπους πληρωμής, πολλοί από τους οποίους είναι εφαρμογές που ξεκίνησαν ως chat και επεκτάθηκαν σε delivery ή μεταφορές για να φτάσουν να έχουν και δικό τους ‘νόμισμα’, το WeChat των Κινέζω τέρμα δεξιά και το Line παρόμοια ιστορία. Επίσης με ροζ το Pasmo είναι σαν να λέμε ο ΟΑΣΑΑ, γεμίζεις μια κάρτα ως ηλεκτρονικό εισιτήριο για τα Μέσα Μεταφοράς, αλλά το υπόλοιπο σου μπορείς να το χρησιμοποιείς και σαν ‘κανονικά’ χρήματα.

Τελευταία παρατήρηση και υπόσχομαι να πάω στα του ναού, μια ταμπέλα με τα ωράρια από convenience store: Οι Ιάπωνες ως ‘ναι’ δεν χρησιμοποιούν κάτι σαν τικ, σαν νι, αλλά τον κύκλο. Μάλιστα η χειρονομία τους για να γνέψουν καταφατικά είναι ο σχηματισμός κύκλου με δείκτη και αντίχειρα, στην Ελλάδα έχει και άλλες σημασίες αυτό. Μικρά πράγματα, αλλά είναι ενδιαφέρον να παρατηρείς ότι μερικά πράγματα δεν είναι πανανθρώπινα όπως μπορεί κανείς να υπέθετε.

 

[estebahn]

Πού είχαμε μείνει; Ναι ναι ναός, προσεγγίζω τον προαύλιο χώρο. Ο Βούδας δεν έκανε tableflip όσους μετέτρεψαν τους ναούς σε εμπορικά, οπότε σε αντίθεση με τον χριστιανισμό, εδώ είναι γεμάτο μαγαζάκια τριγύρω.

Ο κεντρικός δρόμος με πεύκα και μια πύλη Tori πριν τα βουνά.

Και η είσοδος στο ‘πάρκο’ καθαυτή.

Με μίνι και κάλτσα ως το γόνατο στην Προυσιώτισσα δεν μπαίνεις πάντως.

Καταπράσινα όλα καθώς περπατάω ένα φαρδύ πλακόστρωτο, στο βάθος διακλαδώσεις για μνημεία και ναΐσκους.

Ίσως είναι τυχαία χρώματα, ίσως πράγματι πρόκειται για την σημαία της Ουκρανίας, δεν είμαι σε θέση να το διαπιστώσω.

Λιμνούλες με γεφυράκια και κιόσκια ξεπροβάλλουν.

 

[estebahn]

Φταίει το ότι είναι ναός για την θεότητα του γάμου; Δεν ξέρω, πάντως πάμπολλα μνημεία με κουνέλια. Σύμβολο γονιμότητας ίσως;

Πιο καλαίσθητο μου φαίνεται το παρακάτω… διόραμα:

Ένας γονατιστός πολεμιστής χρησιμοποιεί την Δύναμη για να σηκώσει ένα κύμα με μια χρυσή σφαίρα στην κορυφή.

Φέρνει λίγο σε Elf ο πολεμιστής βεβαίως. Ή σε ποδοσφαιριστή από Β’ Τοπικό.

Εισαγωγικός διάδρομος τέλος, φτάνω στον χώρο του ναού.

Αναρίθμητα κορδελάκια και πλακίδια με λεξούλες γραμμένες πάνω, ίσως προσευχές και τάματα;

Ανεμίζουν υπέροχα στο αεράκι πάντως.