Ταξίδι στα δύο άκρα της Ευρώπης

[Markas]

Κατά τα άλλα, όλα τέλεια! Είμαι καλά, είμαι στο δρόμο, ταξιδεύω, τραγουδάω, χορεύω, περνάω τέλεια.

Όπα, νάτα και τα τούνελ

Όπα, να και τα φωτάκια

Φωτάκια; :confused::confused::confused::confused:




.​

 

[Markas]

ΓΑΜΟΤ, παλιόμπουρδ, ΠΑΛΙ έκαψες λάμπα;
Μέχρι τώρα κάθε καλοκαίρι ΠΡΙΝ το ταξίδι, μου καίει λάμπα. Αυτή τη φορά δεν είχε κάψει και είπα πάει, τη γλίτωσα. Φευ…
Τουλάχιστον δε βρέχει και έχω το κινητό – GPS να μου δείχνει το δρόμο χωρίς άγχος.

Θάλαττα θάλαττα, όχι πια η Αδριατική αλλά Κυανή Ακτή. Προχωράμε, 19:00 είναι, όλα βαίνουν καλώς αν και αυτά τα σύννεφα δείχνουν κάπως απειλητικά.

Τέλος, το «όλα καλά», μου έχει γκαντεμιάσει όλη την εκδρομή μέχρι τώρα. Όλα πάνε σκατά και απόσκατα! Τι να πω. Έχω άλλα διακόσια χλμ ακόμα, έχω βάλει αδιάβροχα, έχω φυλάξει κινητό, πάω στα τυφλά και πλέον βρέχει δυνατά. Στο βάθος, βόρεια, βορειοδυτικά που πρέπει να είναι οι Κάννες έχει ήλιο. Αυτό μου δίνει ελπίδες πως ίσως τη γλιτώσω.

Φρούδες ελπίδες. Πηγαίνω με 120 – 140 και οδεύω προς το χαμό.
Μακριά, πολύ μακριά βλέπω μία μεγάλη μαυρίλα ίσια μπροστά μου. Συνεχίζω.
Η μαυρίλα πλέον σκίζεται από αστραπές, μυριάδες αστραπές. Συνεχίζω. Ίσια κατά πάνω της.
Η μαυρίλα κάποια στιγμή με τυλίγει. Οι αστραπές ίσια μπροστά μου, λες και γίνεται πόλεμος. Συνεχίζω.
Δεν έχεις φώτα ρε χαμένεεεεε! Συνεχίζω.
Και ξαφνικά μπαίνω στην καρδιά της καταιγίδας.
Όχι, δεν είναι σα τον μάτι του κυκλώνα αγαπητέ αναγνώστη. Χαμός γίνεται. Αστραπές να πέφτουν με τρελό ρυθμό τριγύρω, βροχή κατακλυσμιαία, και άνεμος, άνεμος που κάνει μία νταλίκα να πάει να σηκωθεί σχεδόν στις δύο ρόδες μπροστά στα μάτια μου :confused::confused::confused:.
Η ταχύτητα πέφτει στα 40 χλμ και νιώθω πως πάω σφαίρα. Δεν τη βγάζω καθαρή, πρέπει να βρω μέρος να σταματήσω να περάσει το πολύ κακό.

​

 

[Markas]

Ποιος το έλεγε πως άμα βρέχει θα χωθεί κάτω από μία γέφυρα; Γέφυρα μπορεί να μη βρέθηκε αλλά εμφανίστηκε κάτι πολύ καλύτερο. Ένα τούνελ με κομμένη τη μία λωρίδα λόγω έργων.
Η αίσθηση ασφάλειας που μου πρόσφερε αυτή τη στιγμή της αγωνίας πραγματικά δε περιγράφεται! Να είμαι σε μέρος στεγνό και να μην έχω αγωνία μη ρίξει ο αέρας τη μηχανή από το σταντ! Επιτέλους χαλαρώνω λίγο και βγάζω μερικές φουντουκοσταφίδες να το γιορτάσω και να πάρω λίγη ενέργεια. Βρήκα και παρέα! Ένας Ιταλιάνος υπάλληλος της Autostrata ήταν εκεί για τα έργα που καθυστερούσαν λόγω καιρού και πιάσαμε την πάρλα μία και πρώτη φορά πέτυχα άνθρωπο που να μιλάει Αγγλικά εκτός από τη μητρική του. Πώς πάει; Καλά. Πού πας; Κάννες. Αρχίζει να μου λέει τότε για μία φορά που ταξίδεψε και αυτός με τη μηχανή, μία Ducati Monster, την ιστορία όλη μου είπε. Ο καιρός όμως δε λέει να κοπάσει και πετάει ακόμα ριπές ανέμου και βροχής μέσα στο τούνελ.
«Για πες μου ρε μάστορα, τον καιρό πως τον βλέπεις, πάει βόρεια ή μου φαίνεται;»
«No no, northwest, to France» Τι;;;; Φράνσ πάει; Βλέπει τα μούτρα μου καταλαβαίνει την αγωνία μου αλλά σχεδόν χαιρέκακα μου λέει: «Mate, I think you are fucked».

Αϊ συχτήρι, όχι ρε, δε θα με πτοήσει ένας Ιταλιάνος streetάς. Περιμένω λοιπόν άλλα 5 λεπτά και βγαίνω με νέα όρεξη στο μπουρίνι.

​

 

[Markas]

Από την πρώτη στιγμή τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα. Ο αέρας έχει κοπάσει όσο ξαφνικά ήρθε και οι αστραπές βρίσκονται λίγο πιο πέρα από την πορεία μου.
Γκαζώνω, προσπερνάω την καταιγίδα, επιτέλους ήλιος.

Και φτάνουμε Francia;

Μπα, απλά η έξοδος από την Autostrata ήταν και η πληρωμή των διοδίων. 54 ΕΥΡΩ; Εβίβα παίδες!

Σύνορα;
Ποια σύνορα;
Μία πινακίδα που τράβηξα τυχαία από απόσταση (αυτή η μπλε στο βάθος δεξιά) είναι το μόνο που σε κάνει να ξεχωρίζεις τα δύο κράτη. Ενωμένη Ευρώπη! Όπως και να έχει...

Bienvenue en France!

.​

 

[Markas]

Με το που μπαίνω στη Γαλλία αλλάζουν τα πάντα.
Άσφαλτος; Στεγνή.
Καιρός; Ηλιοφάνεια, έστω και με σύννεφα.
Διάθεση; Φουλ ανεβασμένη!

Επιτέλους βλέπω την έξοδο για Κάννες. Με σχεδόν άδειο ρεζερβουάρ και καμένη λάμπα πορείας, 21:00 τοπική ώρα, ο ήλιος έχει μόλις δύσει.

​

 

[Markas]

60 ευρά διόδια, 9 ώρες και 720-κάτι χιλιόμετρα από τη στιγμή που ξεκίνησα…

…επιτέλους σβήνω. Ανακάλυψα εν τέλει και τι ήταν αυτό το Α. Για να μπεις στο (ιδιωτικό) γκαράζ αλλά και μέσα στο ξενοδοχείο ήθελε να πληκτρολογήσεις ένα κωδικό, τον 2486Α. Πανεύκολο! Υψηλής τεχνολογίας το ξενοδοχείο λέω, μέχρι που μπαίνω μέσα. Φωτισμός ανάγκης στους διαδρόμους, κόκκινος και αισθησιακός, λέω κάποιο λάθος έγινε, σε παλιό μπουρδέλο θα έκλεισα και σε λίγο θα αρχίσουν οι βίζιτες. Μπάνιο; Κοινό, ένα. Κλειδιά και κλειδαριές; Δουλεύουν αλλά με κάτι κλειδιά ΝΑ με το συμπάθιο, εποχής το πολύ 1940. Πλύσιμο ρούχων, μπάνιο, άπλωμα μέσα στο δωμάτιο, κολατσιό κονσέρβα και νερό, λίγα ποσταρίσματα στο livetrips.gr και Advride.gr (μέσω Roaming, το wifi δε δούλευε), πόπο πως πέρασε η ώρα, 12 πήγε, ώρα για ύπνο.


ΥΓ: Αφού πάρκαρα και ανέβασα μία μπαγκαζιέρα στο δωμάτιο, ανακαλύπτω έντρομος πως έχασα τα κλειδιά, όλα πλην του κινητήρα. Φτου ρε πούστη μου, τι μέρα και αυτή. Ψάχνω ψάχνω, δεν τα βρίσκω. Αλλά, ο Νίκος είναι πονηρός. Επειδή ξέρω τι βόδι είναι ώρες ώρες, φρόντισα να έχω δεύτερα κλειδιά, όλα σε ένα μπρελόκ χωσμένα σε κρυφή θήκη του μπουφάν. Μικρό το κακό λοιπόν, απλά ήλπιζα να τα έχανα αρκετά αργότερα και όχι στην αρχή.

​

 

[Markas]

Πριν κάνουμε και εδώ στάση, ας πιούμε μία ρουφηξιά καφέ. Αργά αργά όμως γιατί έχουμε ακόμα πολύ δρόμο. Και να προσθέσω βεβαίως και ένα ακόμα αυτοκόλλητο, επάξια κατεκτημένο, αυτό της Γαλλίας. Άντε, διάλειμμα τώρα.

​

 

[Markas]

ΤΕΛΟΣ ΤΡΙΤΗΣ ΜΕΡΑΣ



.​

 

[ΗΛΙΑΣ]

Είσαι και 'συ ένας γκαντέμης!!!!! ........αλλά ο φραπές σε όλες τις φώτο.....keep going !!!!!

 

[Markas]

Είσαι και 'συ ένας γκαντέμης!!!!! ........αλλά ο φραπές σε όλες τις φώτο.....keep going !!!!!

Άμα θες, σου φτιάχνω και ελληνικό εσένα
Πάντως, στο ταξίδι βολεύει το μπουκαλάκι φραπές πάρα πολύ. Δε χρειάζεται μεγάλη στάση. Μια δυο γουλιές, ταξίδι μέχρι να αδειάσει το ρεζερβουάρ, στάση για βενζίνα, μια δυο γουλιές πάλι και πάμε από την αρχή. Μηδέν χάσιμο χρόνου!

 

[ΗΛΙΑΣ]

Άμα θες, σου φτιάχνω και ελληνικό εσένα
Πάντως, στο ταξίδι βολεύει το μπουκαλάκι φραπές πάρα πολύ. Δε χρειάζεται μεγάλη στάση. Μια δυο γουλιές, ταξίδι μέχρι να αδειάσει το ρεζερβουάρ, στάση για βενζίνα, μια δυο γουλιές πάλι και πάμε από την αρχή. Μηδέν χάσιμο χρόνου!

 

[ktasos]

Ελα για πάμε παρακάτω

 

[yns]

Άργησες να το ξεκινήσεις αλλά προβλέπεται γαμάτο!!!
Δεν βλέπω την ώρα για τη συνέχεια...

Α και κάτι άλλο.... ΒΡΕ ΑΧΡΗΣΤΕ ΠΑΛΙ ΞΕΧΑΣΕΣ ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ ΣΟΥ;;;;;; Χαχαχαχαχχαχαχαχαχαχαχχαχα!!!!!

 

[TAKIS04]

Μαλιστα...............για προχωρα..!!!!!!

 

[Markas]

Άργησες να το ξεκινήσεις αλλά προβλέπεται γαμάτο!!!
Δεν βλέπω την ώρα για τη συνέχεια...

Α και κάτι άλλο.... ΒΡΕ ΑΧΡΗΣΤΕ ΠΑΛΙ ΞΕΧΑΣΕΣ ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ ΣΟΥ;;;;;; Χαχαχαχαχχαχαχαχαχαχαχχαχα!!!!!

Τι να πω...
Ένοχος!

Ελα για πάμε παρακάτω

Μαλιστα...............για προχωρα..!!!!!!

Απαπα, πολύ ανυπόμονοι Τάσος και Τάκης . Και φλύαροι βλέπω και οι δύο...

Δε θέλω να σας ταλαιπωρώ, να, χτες ανέβασα τρεις μέρες. Σήμερα, μόνο μία πρόλαβα, μη ξεχνάτε πως δε τα έχω 100% έτοιμα, είπα να ξεκινήσω μπας και πιεστώ και το φτάσω στο 100% μία μέρα αρχύτερα.
Πάμε λοιπόν για τη συναρπαστική ελπίζω...

ΤΕΤΑΡΤΗ ΜΕΡΑ



.​

 

[ktasos]

Αν δεν λαχταρούσαμε τέτοια ταξίδια, θα χαμε παπάκια.
Προχώρα, να πάρει φωτιά το πληκτρολόγειο

 

[Markas]

Ξημερώνει…
Πού, πού διάολο είμαι πάλι;
Α, ναι, Γαλλία.
Πάνω που είχα αρχίσει να μαθαίνω τα Ιταλιάνικα, πρέπει να αρχίζω νέα γλώσσα.
Για να δούμε, έφτιαξε το wifi του ξενοδοχείου ή πρέπει πάλι να στέλνω μηνύματα με roaming; Χμμ, σιγά μην έφτιαξε…
Καφές και πρωινό στο κρεβάτι, τακτοποίημα, ξανά τακτοποίημα, ρε γαμότ, όλα ανάποδα τα βάζω, πάμε από την αρχή.

06:30 τοπική ξύπνησα, 08:30 καταφέρνω με πολύ μεγάλη βιασύνη να είμαι έτοιμος στη μηχανή. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα που καλό είναι να λυθεί πριν ξεκινήσω και περιγράφεται με δύο λέξεις:
Καμένη λάμπα.
Παίρνω τηλέφωνο τον @yns
Tο και το, μπας και να έστελνες με την Κική καμία λάμπα γιατί εδώ με τα γατάκια τα Γαλλάκια άντε να συνεννοηθείς. Μόλις έφτασα και εγώ και δεν πρόλαβα να μάθω καλά τη γλώσσα τους, καταλαβαίνεις. Τι; Είναι πολύ κοινή; Λογικά την έχουν παντού; Καλά, θα δοκιμάσω να βρω.
Πράγματι, ψάχνω και βρίσκω ένα βενζινάδικο μεγάλου σουπερμάρκετ που έχει και αντίστοιχο μεγάλο μαγαζάκι (το βενζινάδικο). Αρχίζω το χειρουργείο, ξεβιδώνω, ιδρώνω, πιέζω, τα καταφέρνω εν τέλει. Η7 γράφει η λάμπα. Μπαίνω μέσα στο μαγαζί, με εξυπηρετεί μία petit Γαλλιδούλα μπουκιά και συχώριο.
«Παρλε βου Ενγγλέζ; Νον; Αλεμάν; Νον;» χμμ, πάλι σε μορφωμένους έπεσα. Χαλάλι όμως, τουλάχιστον το ένοχο ύφος που παίρνει με κάνει να θέλω να τη συγχωρήσω ιδιαιτέρως…
Ούστ, πίσω μου σ’ έχω σατανά, παντρεμένος άνθρωπος!
«Για πε μου μορφονιά, σε ουν λαμπ φορ μαι μπάικ. Λουκ. Γιου Χαβ;»
Λίγο τα άπταιστα πλέον Γαλλικά μου (εμ, τόσες ώρες εδώ, μαθαίνω), λίγο η φυσική γοητεία μου, η κοπελιά σύντομα βρίσκει τη λάμπα και μου τη δίνει με ένα χαμόγελο που σε κάνει να μετανιώνεις που δεν έχεις τίποτε άλλο να ψωνίσεις.
Έτσι, 5 λεπτά μετά, είμαστε έτοιμοι με τα φώτα να λειτουργούν στο 100%. Φύγαμε;

ΦΥΓΑΜΕ!
ΥΓ: Φεύγοντας από το βενζινάδικο νιώθω σε μία στροφή το τιμόνι κάπως περίεργο, κάπως βαρύ. Τι στο… λες να με έπιασε λάστιχο;
Σταματάω, πιάνω το μπροστινό με το χέρι, δείχνει όντως να έχει χάσει. Πάω να βάλω αέρα και τι βλέπω. Έχει τιμή στον αέρα. 50 Cent το λεπτό, 1 euro τα πέντε λεπτά αέρα σπέσιαλ, κοπανιστό. Ε όχι, όχι ρε Γαλλάκια, δεν παίρνετε τίποτα για αέρα, κοπανιστό ή μη, θα πάω με τη ζάντα. Ευτυχώς λίγο παρακάτω πετυχαίνω άλλο βενζινάδικο που είχε τον αέρα δωρεάν.
Αλλά… άλλο πρόβλημα.
Παντού (τελικά) στη Γαλλία έχουν τα πιεστικά σε Bar ενώ εγώ θυμάμαι τις πιέσεις μόνο σε Psi. Η λύση ήρθε (ας πούμε) από έναν Γάλλο μοτοσικλετιστή streeta όταν έβαλα την ίδια ακριβώς πίεση που έβαλε και αυτός στα δικά του. Πάντως, είναι πλέον γεγονός, το μπροστινό λάστιχο χάνει, χάνει ΠΟΛΥ!

​

 

[Markas]

Ήλιος με ελάχιστα σύννεφα, μέχρι και αντηλιακό έβαλα! Το βασικό όμως είναι πως επιτέλους ΚΙΝΟΥΜΑΙ! Ανεβαίνω στη μηχανή και ξεχνάω να κατέβω. 130 το όριο ταχύτητας, 130-140 εγώ, πάντα πίσω από κάποιον λαγό.
Βέβαια, ο καιρός δε με αφήνει να απολαύσω τη διαδρομή όσο θέλω…

Μπορεί να μη φαίνεται στις φωτογραφίες αλλά ΦΥΣΑΕΙ! Φυσάει πολύ!
Ή μήπως φαίνεται στις φωτογραφίες;:confused:

Η οδήγηση σε αυτές τις συνθήκες απαιτούν το 100% της προσοχής, πράγμα που κουράζει. Ευτυχώς που ακόμα νιώθω να πλημμυρίζω από ενέργεια και αντέχω. Στάσεις λοιπόν κάθε 250 περίπου χιλιόμετρα για βενζίνα, αέρα στο μπροστινό λάστιχο, δύο γουλιές νερό ή καταδρομικού (ζεστού) καφέ στην προκείμενη περίπτωση (ποιος εντόπισε τον “απολαυστικό” καφέ στη φώτο), μερικές χούφτες φουντουκοσταφίδες και πάμε παρακάτω.

​

 

[Markas]

450 περίπου ανεμοδαρμένα χιλιόμετρα αργότερα, αρχίζω να ανεβαίνω λόφους και παίρνω καθαρά νότια πορεία. Αμέσως ο άνεμος σταματάει να είναι πλάγιος και αφόρητα ενοχλητικός ενώ πολύ γρήγορα πέφτει και η έντασή του. Με τους ρυθμούς που πάω έχω την εντύπωση (και όχι για τελευταία φορά) πως αλλάζω όχι απλά πόλεις, επαρχίες και χώρες, αλλά και ολόκληρα κλίματα σε μία μέρα. 50 χιλιόμετρα αργότερα φτάνω στην pirámide de la frontera, Πυραμίδα των συνόρων δηλαδή Γαλλίας –Ισπανίας όπου μάλλον υπήρχαν από παλιά τα συνοριακά φυλάκια και ελάχιστα αργότερα…

…Bienvenido a España!

Τι πράμα είναι αυτό με την ενωμένη Ευρώπη. Περνάς από το ένα κράτος στο άλλο και αν εξαιρέσεις μία μεγάλη πινακίδα που αγανακτείς μάλιστα να εντοπίσεις, είναι λες και πας για καφέ Ηράκλειο - Ρέθυμνο.

​

 

[Markas]

Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση στην Ισπανία είναι ότι μιλάνε… Ισπανικά !
Τέρμα τα bonjour, αρχίσανε τα hola! Πάνω που άρχισα να εξοικειώνομαι με τα Γαλλικά, πάλι πρέπει να μάθω νέα γλώσσα!
Το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση είναι τα πάρα πολλά πρατήρια βενζίνης Repsol. Γίγαντας λέει στα πετρελαιοειδή, στην Ελλάδα όμως ούτε που θα την ήξερα αν δεν υπήρχαν τα motogp. Με την πρώτη ευκαιρία λοιπόν, φουλάρω Σπανιόλικη μπενζίνα Repsol και νιώθω λίγο αγωνιάρης και εγώ. Είναι και φτηνότερη στην Ισπανία (1,46 περίπου) από τη Γαλλία (1,64 περίπου).

Νέα χώρα, νέα όρια ταχύτητας. Ιταλία και Γαλλία ήταν 130, εδώ είναι 120. Και ενώ στη Γαλλία τα όρια σε γενικές γραμμές τα τηρούσαν όλοι και είχες την αίσθηση πως σε παρακολουθούν, στην Ισπανία είναι αρκετά πιο χαλαρά τα πράγματα. Πολύ σύντομα προσαρμόζομαι και πηγαίνω 130-140, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος δηλαδή.
Κατά τα άλλα, οι δρόμοι της Ισπανίας είναι καλοφτιαγμένοι και πολύ ενδιαφέροντες στην οδήγηση περνώντας από όμορφα, δασωμένα τοπία.

Τέλος οι βροχές της Ιταλίας, τέλος οι ευθείες και οι αέρηδες της Γαλλίας, τέλος ακόμα και στην αιμορραγία των διοδίων λίγο μετά το ύψος της Βαρκελώνης! Στρίβοντας δυτικά, αρχίζουν κάτι τρομερά στροφιλίκια πολλών χιλιομέτρων, μέσα από τούνελ, γέφυρες και πλαγιές…

…και το καλύτερο; Ελάχιστη κίνηση! Πραγματική παιδική χαρά! Μπορεί να περνούσα δύο ώρες από γέμισμα σε γέμισμα, 230 πες χιλιόμετρα, και να μην είχα δει κανένα χωριό, καμία πόλη, πέρα από τα σκόρπια βενζινάδικα και μοτέλ στην άκρη του δρόμου.
Αστυνομία; Τόσο μακριά από την κοντινότερη καφετέρια; Μπααα.
Σταθερά ραντάρ; Μηδαμινά και με ξεκάθαρες προειδοποιητικές πινακίδες αρκετά νωρίτερα.
Αργώ λιγάκι να τα πάρω όλα αυτά πρέφα, όταν όμως το κατάλαβα, δεν πέφτω κάτω από 140 πουθενά.
Παράδεισος δηλαδή σε όλα!

​