Ταξιδιωτικό στην Τουρκία: Pamukkale - Konya - Cappadocia - Antalya

[XLGeorge]

Η αρχική ιδέα και τα σημεία να επισκεφτούμε

Ηρθε ο καιρος ν'ανεβει κι'εδω αυτο το ταξιδιωτικο που καναμε μαζι με τον εξαιρετικο συνοδοιπορο Λευτερη με το DakarDero του.

Ολα αρχισανε το καλοκαιρι του 2013 στη Χιο οπου ειμαστε για διακοπες, οταν σε μια χωματαδα οργανωμενη απο τον φιλτατο ΓιαννηΚ βρεθηκαμε να αγναντευουμε τις ακτες και τα βουνα της Τουρκιας απο ψηλα. Εκει μας μπηκανε οι πρωτες ιδεες στο μυαλο, ξεχωριστα στον καθενα, χωρις να το κουβεντιασουμε.

Ενα βραδυ στην Αθηνα το επομενο φθινοπωρο και ενω αναπολουσαμε τις φοβερες διακοπες μας στη Χιο, πεφτει η ιδεα στο τραπεζι:

Το καλοκαιρι παμε απεναντι!

Απο νωρις το 2014 λοιπον αρχισαμε να επεξεργαζομαστε το πως και που και καταληξαμε να παμε Καππαδοκια και να γυρισουμε απο τα νοτια παραλια και την Ατταλεια. Με λιγο ψαξιμο, προσδιορισαμε τα επομενα σημεια ενδιαφεροντος.

Τσεσμέ -> Σμύρνη
Βουρλά - Ελληνική Συνοικία - Σκάλα των Βουρλών όπου είναι και το σπίτι του Σεφέρη - Εφεσος - βιβλιοθήκη του Κέλσου.

Σμύρνη -> Ιεράπολη/Παμούκκαλε
πόλη του Αϊδινίου - Αφροδισιάδα - Φρούριο των Βαμβακιών

Παμούκκαλε -> Ικόνιο
μνημεία του Μουσουλμανικού πολιτισμού - μουσείο Μεβλάνα - περιστρεφόμενοι Δερβίσηδες - βραχώδεις σχηματισμοί που μοιάζουν με μανιτάρια - Προκόπι "σπίτια και αρχοντικά μοναδικής ομορφιάς"

Ικόνιο -> Καππαδοκία
Κόραμα (Γκιόρεμε) - Ούτσχισαρ - Κοιλάδα των Περιστεριών (Γκιούβερτσινλικ Βαδισί) - Κιζίλιρμακ - Άβανος

Αττάλεια
Η Antalya θωρείται η πρωτεύουσα της τουρκικής "κυανής ακτής". Με ρωμαϊκής αρχιτεκτονικής σοκάκια, υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες πόλεις της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ενώ έχει καταγραφεί ότι την επισκέφτηκε και ο Απόστολος Παύλος. Εδώ βρίσκονται οι περίφημοι καταρράκτες Upper Düden, Lower Düden και Kursunlu, καθώς και ακτές υπέροχες, με άμμο και γαλανά νερά, ενώ πολλές φορές την πιάνει αέρας από το Όρος Ταύρος.

Fethiye
Μπορεί να μην είναι από τα πιο γνωστά παραλιακά resorts, όμως θεωρείται από τους θησαυρούς των τουρκικών παράλιων. Το Ölüdeniz είναι ένα μικρό παραλιακό χωριό στην περιοχή Muğla Province, στην νοτιοδυτική πλευρά της Τουρκίας που βρέχεται από το Αιγαίο Πέλαγος. Το καλύπτει με την επιβλητική ομορφιά της η οροσειρά Babadağ, και βρίσκεται 14 χιλιόμετρα νότια της παραλίας Fethiye.

Mugla Bodrum
Το Bodrum, που βρίσκεται απέναντι από την Κω, χτισμένο αμφιθεατρικά σε μια χερσόνησο στα νοτιοανατολικά παράλια της Τουρκίας, στη θέση της αρχαίας Αλικαρνασσού, και έχει χαρακτηριστεί από τον Όμηρο «χώρα του αιώνιου γαλάζιου». Όπως και ο Τσεσμές έχει ένα κάστρο κτισμένο από τους σταυροφόρους που δεσπόζει επάνω στο λόφο. Φημολογείται ότι στην περιοχή αυτή έζησε ο Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος. Στόχος ητανε να επισκεφθούμε και το Μαυσωλείο του Bodrum, που θεωρείται ένα από τα 7 θαύματα του Αρχαίου Κόσμου.

 

[XLGeorge]

Εξοπλισμος μηχανων

Καθως ειχαμε σκοπο να ταξιδεψουμε χωρις οδικη βοηθεια εχοντας εμπιστοσυνη στα μηχανακια μας (Transalp 650 του 2002 και Varadero 1000 του 2008 με πανω απο 100000χμ και τα δυο), καναμε μια προσεκτικη λιστα πραγματων που θα παιρναμε μαζι.

- Δεύτερα κλειδιά της μοτοσυκλέτας
- Σετ εργαλείων για την μοτοσυκλέτα και 1 επιπλέον κασετίνα (καρυδακια κλπ)
- Κιτ επισκευής για tubeless ελαστικά (για το Vara)
- Λεβιέδες εξαγωγής ελαστικών/σαμπρελων (για το Alp)
- Σαμπρελες 21" και 17" (για το Alp)
- Aμπούλες διοξειδίου για φούσκωμα των επισκευασμένων ελαστικών
- Ζιπάκια (tie-wraps), δυο κομμάτια συρμα διαφορετικής διατομής, μονωτική ταινία
- Λάμπες για μπροστά και πίσω, φακος
- Επιπλέον ασφάλειες
- Καλώδια παροχής ρεύματος
- Ένα σετ μανέτες και ντίζες
- Ιμάντα ρυμούλκησης και επισης δυο ιμαντες με καστανια
- Εφεδρική Τρόμπα Βενζίνης (για το Vara)
- Γραναζάκι ατέρμονα κοντέρ (για το Alp)
- Από ένα λίτρο λάδι μηχανής για συμπλήρωμα

Και φυσικα ειδη πρωτων βοηθειων για περιπτωση ατυχηματος αλλα και για αντιμετωπιση διαρροιας, τσιμπηματων εντομων, κλπ

 

[XLGeorge]

Zen and traveling East

Ενα πρωτο ταξιδι στην Ανατολη το ειχα βαλει στο μυαλο μου και το σχεδιαζα απο χρονια, απο το 2002 που γνωρισα τους Τρανσαλπάδες και επεσα πανω στο θαυμαστο ταξιδι του φιλου Κωστα Χατζηθωμαογλου στην Τουρκια (http://www.transalp.gr/turkey/). Εχοντας γυρισει την Ευρωπη αρκετα με μηχανη - εχω γυρισει εκτεταμενα Γαλλια-Ιταλια-Βελγιο-Ελβετια-Αυστρια - ειχε ερθει ο καιρος να κανω ενα ταξιδι περα απο τα πεπατημενα της "πολιτισμενης Ευρωπης". Η πρωτη εμπειρια της Τουρκιας ητανε δυο επισκεψεις στην Πολη, διαρκειας μιας εβδομαδας καθε φορα, η πρωτη με αφορμη ενα συνεδριο το 2006 και η δευτερη το Πασχα του 2011. Στο ενδιαμεσο ειχα κανονισει να περασω απεναντι απο Σαμο το καλοκαιρι του 2010 και να ανεβω παραλιακα μεχρι την Πολη, γυρνωντας απο Αλεξανδρουπολη, αλλα καποιες ξαφνικες υποχρεωσεις ανατρεψανε τα σχεδια. Τα καλοκαιρια του 2012 και 2013 εκανα διακοπες στη Χιο και η θεα των παράλιων του Τσεσμε σε συνδυασμο με τα παλιοτερα σχεδια αναβιωσανε την επιθυμια πολυ δυνατα! Ο πιθανος συνταξιδιωτης ητανε διπλα μου οπως αγναντευαμε τα παραλια της Τουρκιας, ο φιλτατος συνοδοιπορος και σε αλλες μοτο-περιπετειες Λευτερης @DakarDero , ενας ιδανικος μοτο-συντροφος για μακρινα απαιτητικα ταξιδια Ο κυβος λοιπον ειχε ριφθει, το καλοκαιρι του 2014 θα περναγαμε απεναντι και θα πηγαιναμε ανατολικα μεχρι την Καππαδοκια, γυρνωντας απο τα νοτια παράλια

Το προγραμμα βγηκε με ανταλλαγη πμ λογω αποστασης, τα πραγματα ετοιμαστηκανε προσεκτικα και το βραδυ της Δευτερας 4 Αυγουστου 2014 πηρα το καραβι για Χιο οπου ηδη περιμενε ο Λευτερης. Μετα απο μια μερα στη Χιο οπου χαλαρωσαμε/ξεκουραστηκαμε για το επερχομενο ταξιδι, το πρωι της Τεταρτης 6 Αυγουστου πηραμε το καραβι για τον Τσεσμε γεματοι με τα γνωστα συναισθηματα πριν απο μεγαλο ταξιδι σε αγνωστα μερη. Μετα απο επτα πολυ γεματες ημερες, επιστρεψαμε το βραδυ της Τριτης 12 Αυγουστου στη Χιο εχοντας κανει 3000χμ, γεματοι απο φανταστικες εικονες, απιστευτες εμπειριες και το μεστο συναισθημα οτι ειχαμε κανει πραγματικοτητα ενα ταξιδι το οποιο τελικα αποδειχτηκε πολυ καλυτερο απο οτι το ειχαμε ονειρευτει!

Αν και οπως ειπα ειχα ηδη περασει δυο βδομαδες στην Πολη και ειχα μια αρκετα καλη εμπειρια της Ευρωπαϊκης Τουρκιας, ειλικρινα δεν περιμενα με τιποτε να δω αυτη την εικονα της Τουρκιας στα βαθη της Ανατολιας. Φανταζομουνα παρατημενα χωρια με παιδακια να παιζουν στις λασπες, ζωα στους δρομους, οδικο δικτυο με κακο οδοστρωμα και χωρις σημανση και παλια βενζιναδικα με βενζινη της συμφορας, την οποια ισως θαπρεπε να φιλτραρουμε (ειχαμε παρει σχετικο φιλτρο). Ε λοιπον η εικονα δεν θα μπορουσε ναναι πιο διαφορετικη Τακτοποιημενα χωρια και πολεις γεματες με παρτερια λουλουδιων και συντριβανια, πολυ καλο οδικο δικτυο - σε καποια κομματια βεβαια υπο κατασκευη - και βενζινη ..Shell V-Power σε φοβερα καλαισθητα βενζιναδικα στα βαθη της Ανατολιας. Εκει που δεν επεσα εξω ητανε στην φιλικοτητα και φιλοξενια των ντοπιων, που ειναι ακομα πιο αισθητη στην Ανατολια απο τα παραλιακα αστικα κεντρα. Απο αυτη την αποψη ειδαμε συμπεριφορα οπως φανταζομαστε την Ελλαδα της δεκαετιας του '50 αλλα με την τεχνολογικη προοδο του τωρα - smartphones και συγχρονα gadgets παντου αλλα μια απλοτητα στην αντιπετωπιση της ζωης που εχει χαθει στην "πολιτισμενη" δυση.

Γνωρισαμε πολλους ντοπιους και καναμε καλους φιλους, καποιους απο τους τους οποιους εγω τουλαχιστο ξαναειδα απο τοτε. Πηγαμε με ανοιχτο πνευμα, βγαζοντας οσο μπορουσαμε απο τη σκεψη μας το "βεβαρυμενο" παρελθον των δυο λαων και απο αυτη την αποψη δε χασαμε, ακριβως το αντιθετο. Εντυπωσιαστηκαμε απο την προοδο που εχει κανει αυτη η χωρα που εχει πια μια σχετικα ευρωπαϊκη προσοψη ακομη και στα βαθη της Ανατολιας. Εντυπωσιαστηκαμε επισης απο την απλοτητα και φιλικοτητα των ντοπιων που παρα την τεχνολογικη προοδο εστιαζουν ακομη στην ουσια της ζωης και της ανθρωπινης υπαρξης Και εντυπωσιαστηκαμε επισης σπο το γεγονος οτι παρα τις "πολιτικες" διαφορες τους - ισλαμιστες και κεμαλιστες/κοσμικοι - βαζουν το κεφαλι κατω και δουλευουν χωρις να ριχνουν το φταιξιμο σε εξωγενεις παραγοντες και απολαμβανουν οσο μπορουν τη ζωη τους με τα μεσα που διαθετουν. Συζητησαμε με το Λευτερη αρκετα τα οσα ειδαμε και το συμπερασμα και των δυο ειναι οτι η συγχρονη Τουρκια ειναι μια ενδιαφερουσα χωρα που συνδυαζει την παραδοσιακη απλοτητα, φιλικοτητα και μακαριοτητα της Ανατολης με την τεχνολογικη προοδο της Δυσης. Βεβαια ο νεο-σουλτανος Ερντογαν εχει δυστυχως αρχισει ν'αλλαζει τον κοσμικο χαρακτηρα της χωρας τα τελευταια χρονια, κατι που ειναι πιο φανερο στην ενδοχωρα σε σχεση με τα "ευρωπαϊκα" παράλια.

Τελικα αυτο το ταξιδι στην Τουρκια υπηρξε πολυ ανωτερο των αρχικων προσδοκιων μας και θα συνιστουσαμε κατι παρομοιο σε οποιονδηποτε, εννοειται με μηχανη, εχοντας ανοιχτο μυαλο και επιζητωντας την πραγματικη επαφη με τους ντοπιους. Παμε λοιπον, "κοκκινη κλωστη δεμενη στην ανεμη τυλιγμενη, δωστης κλωτσο να γυρισει παραμυθι ν'αρχινησει..."


Δευτερα βραδυ 4 Αυγουστου 2014, περιμενοντας στο λιμανι του Πειραια να επιβιβαστω στο πλοιο για Χιο, κουβαλωντας και επιπλεον πραγματα για τις προγραμματισμενες καλοκαιρινες διακοπες στη Χιο αμεσως μετα το ταξιδι στην Τουρκια.

 

[XLGeorge]

Μερα 1- part 1, Cesme - Pamukkale

Το πρωι της Τεταρτης 6 Αυγουστου 2014, παιρνουμε το πλοιο των 8πμ απο Χιο για Τσεσμε.

Σε περιπου 45' ειμαστε στο λιμανι του πολυ ομορφου Τσεσμε.

Ο τελωνειακος πισω μου αποδειχτηκε συντομα οτι ειχε IQ ραδικιου και μας καθυστερησε..

Τουλαχιστο ξεμπλεξαμε, ελα φιλαρακι, let's hit the road.

Και τι road, οι πρωτες εντυπωσεις απο τους δρομους της Τουρκιας οπως πλησιαζουμε στα Boυρλά ειναι εντυπωσιακες.

Στα Βουρλά αναγκαστήκαμε να βγάλουμε κάρτα φορολογούμενου στην τοπική νομαρχία για να μπορέσουμε να αλλάξουμε χρήματα στην Halk Bank, η εμπειρια ητανε ενδιαφερουσα..

Πηγαίνοντας νότια προς την Πόλη του Σεφέρη (Seferihisar) σταματήσαμε για μια φωτό μπροστά στο 1o ουσιαστικά τζαμί του χωριού Musalla και αυτή η φωτό αποτέλεσε έναυσμα για την πρώτη ουσιαστική επαφή με τους ντόπιους.

Οι κυρίες φτιάχνανε τηγανόπιτες και μας καλέσανε αμέσως να μας φιλέψουν. Μόλις βέβαια τους είπαμε πως είμασταν και έλληνες, ενθουσιάστηκαν ακόμα περισσότερο...

Μυζήθρα, ψωμί, ελιές, τσάγια βγήκανε σύντομα να συμπληρώσουν τις τηγανόπιτες και φυσικά ποζάραμε όλοι μαζί.

Δυό τελευταίες φωτό στο όμορφο χωριό και είμαστε και πάλι υπ'ατμόν, έχοντας μια βαθιά αίσθηση ικανοποίησης για την πρώτη ουσιαστική επαφή με τους ντόπιους.

Λίγο αργότερα φτάνουμε στο Ναό του Διόνυσου, αφού πρώτα κάναμε σχεδόν εντούρο με τις υπερφορτωμένες χοντρές μας μέχρι το ..Antik Liman που θελαμε σωνει και καλα να δουμε.

Σταματήσαμε στη σκιά για μια σύντομη επίσκεψη του (έρημου) αρχαιολογικού χώρου.

Συνεχιζεται..

 

[XLGeorge]

Μερα 1, part 2, Cesme - Pamukkale (cont'd)

Ξεκιναμε παλι καθως εχουμε χιλιομετρα να κανουμε.

Στα δεξιά μας η νότια ράχη «μύτη» της Χίου και συγκεκριμένα ο Εμπορειός.

Περνάμε από το πανέμορφο θέρετρο Sigacik και συνεχίζουμε στην ενδοχώρα προς Σμύρνη.

Φτάνοντας στην ομορφη Σμύρνη κάναμε μια στάση στην κεντρική πλατεία.

Κατόπιν κατευθυνθήκαμε στην προκυμαία όπου έγινε ο "συνωστισμός", η οποία μοιάζει πολύ με την παραλία της Θεσσαλονίκης.

Κάποια σφραγισμένα πλέον Ελληνικά σπίτια που γλιτώσανε τη φωτιά υπάρχουν ακόμη.

Μετά από ένα αναψυκτικό σε ένα από τα μπαρ της προκυμαίας, ξεκινήσαμε το ταξίδι προς την Τουρκική ενδοχώρα και περάσαμε κάποιες μπόρες με κεραυνούς ξώφαλτσα αλλά λίγο πριν το Pamukkale σταματήσαμε, καθώς η βροχή ήτανε πια μπροστά μας. Να βάλουμε ή να μη βάλουμε αδιάβροχα?

Τελικά δε βάλαμε και φτάνοντας στο Pamukkale φάγαμε τις πρώτες χοντρές ψιχάλες. Όπως τα κανονίζαμε με τον ξενοδόχο, ανοίξανε οι ουρανοί. Εδώ τα μηχανάκια μούσκεμα ακριβώς έξω από την είσοδο του ξενοδοχείου.

Παρέα με τον συμπαθέστατο Τουντσάϊ (φίλο του ξενοδόχου) που μίλαγε κάποια Αγγλικά βγήκαμε για φαγητό και δοκιμάσαμε τα πρώτα κεμπάπια στην Τουρκική ενδοχώρα. Η κουβέντα που κάναμε ήτανε επίσης πολύ ενδιαφέρουσα.

Γυρίσαμε σχετικά αργά στο ξενοδοχείο αφού κάναμε μια όμορφη βόλτα στα στενά δρομάκια του χωριού και πέσαμε ξεροί μετά από μια πολύ ενδιαφέρουσα ημέρα. Κάναμε συνολικά 400km απο Χίο/Τσεσμέ με ανεφοδιασμό στο Alasehir.

Συνεχιζεται..

 

[XLGeorge]

Μερα 2 - part 1, Pamukkale - Konya

Το επόμενο πρωί μας ξύπνησε στις 5πμ η (μαγνητοφωνημένη) γλυκειά ψαλμωδία του Μουεζίνη καθώς το ξενοδοχείο ήτανε κοντά στο κεντρικό τζαμί του χωριού. Ξανακοιμηθηκαμε βέβαια και ξυπνήσαμε για τα καλά με τη δεύτερη δόση ψαλμωδίας λίγο μετά τις 7:30πμ. Το πρωί, η βροχή της προηγούμενης βραδυάς είχε μετατραπεί σε υγρασία, και μετά από ένα μάλλον μέτριο πρόγευμα και μια εκτεταμένη κουβέντα που ακολούθησε με τον ξενοδόχο για διάφορα θέματα, βάλαμε τα τουριστικά μας και ξεκινήσαμε να δούμε τα ιαματικά νερά με τις περίφημες επιστρώσεις του Pamukkale που έχουν κάνει κάτασπρη μια ολόκληρη πλαγιά.

Το αστραφτερό Παμούκαλε είναι ένα φυσικό φαινόμενο, μοναδικό στον κόσμο. Μια ολόκληρη πλαγιά «ντυμένη στο βαμβάκι» αποδεικνύει περίτρανα ότι ο πιο εμπνευσμένος καλλιτέχνης είναι η ίδια η φύση. Είναι ένα από τα πιο δημοφιλή τουριστικά αξιοθέατα της Τουρκίας, βρίσκεται στην κοιλάδα του ποταμού Μαιάνδρου (Menderes), περίπου 20 χλμ. βορειοανατολικά της πόλης Denizli και σε απόσταση 220χμ ανατολικά της αιγαιοπελαγίτικης ακτογραμμής. Δίπλα ακριβώς στις κάτασπρες αναβαθμίδες του Παμούκαλε βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος της Ιεράπολης, η οποία ιδρύθηκε τον 2ο π.Χ. αιώνα από τον βασιλιά της Περγάμου Ευμένη Β'.

Κάποτε, στα περίχωρα της πόλης Denizli στη Νοτιοδυτική Τουρκία, ζούσε μια νεαρή κοπέλα τόσο άσχημη που κανείς δεν ήθελε να την παντρευτεί. Απογοητευμένη, λοιπόν, αποφάσισε να αυτοκτονήσει πηδώντας μέσα σε μια από τις φυσικές δεξαμενές του Παμούκαλε. Αντί, όμως, να πεθάνει, το ιαματικό νερό τη μεταμόρφωσε σε μια πολύ όμορφη κοπέλα. Ο άρχοντας της Denizli, που περνούσε τυχαία από την περιοχή, μόλις την αντίκρισε την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα και το ειδύλλιό τους σύντομα κατέληξε σε γάμο...

Αυτός ο παλιός τουρκικός μύθος είναι η γοητευτική λαϊκή εκδοχή για τις θεραπευτικές ιδιότητες των ιαματικών πηγών του Παμούκαλε. Γνωστό και ως Ιεράπολη (σε πολύ κοντινή απόσταση βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας Ιεράπολης των Ελληνιστικών Χρόνων), το Παμούκαλε αντιπροσωπεύει ένα μοναδικό στον κόσμο φυσικό αξιοθέατο, που συγκαταλέγεται στις πιο χαρακτηριστικές καρτ ποστάλ της Τουρκίας.

Μια φυσική διαδικασία αιώνων, που είχε ως συνέπεια να σχηματιστεί ένα πάλλευκο σκηνικό, με πρωταγωνιστικά στοιχεία μικρούς καταρράχτες και αβαθείς φυσικές δεξαμενές, που μοιάζουν με λευκές πισίνες τοποθετημένες σε ανισόπεδα επίπεδα. Αυτό το εξωπραγματικό θέαμα οδήγησε τους Τούρκους να προσδώσουν στη συγκεκριμένη περιοχή την ονομασία Παμούκαλε (που σημαίνει ετυμολογικά «Φρούριο από βαμβάκι») και την UNESCO να εντάξει το 1988 το Παμούκαλε στη λίστα των Μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι πάλλευκοι ασβεστολιθικοί σχηματισμοί του Παμούκαλε έχουν δημιουργηθεί από τα πλούσια σε όξινο ανθρακικό ασβέστιο νερά των θερμών πηγών που αναβλύζουν από το έδαφος (η θερμοκρασία τους κυμαίνεται περίπου στους 35'C). Καθώς το ζεστό νερό περνά μέσα από τα ασβεστολιθικά πετρώματα, εμπλουτίζεται με μεταλλικά στοιχεία, τα οποία στη συνέχεια ψύχονται στην επιφάνεια του εδάφους και αποτίθενται με τη μορφή λευκού μαρμάρου (τραβερνίτη). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία φυσικών δεξαμενών σε εκπληκτικά σχήματα, που θυμίζουν πέταλα λουλουδιών ή κελύφη στρειδιών. Ετσι στη διάρκεια των αιώνων σχηματίστηκαν οριζόντιες αναβαθμίδες (μήκους 2,7 χλμ.) με λευκούς σταλακτίτες, βάθρες και φυσικές ασβεστολιθικές δεξαμενές, που υψώνονται περίπου 160 μ. πάνω από το έδαφος.

Αυτή είναι η πρώτη θέα από τον δρόμο στην άκρη του χωριού.

Τα νερά μαζεύονται σε πισίνες και επίσης διοχετεύονται στα ξενοδοχεία που όλα έχουνε πισίνες με ιαματικό νερό.

Το κλασικο χαμογελο - απλωμενο σεντονι του Λευτερη που ειναι ενθουσιασμενος πριν καν αρχισουμε

"Αυτο σε ενθουσιασε Λευτερακη?"

Όντας πια ξυπόλυτοι, ανεβαίνουμε τα ασβεστολιθικά πετρώματα με το ζεστό νερό που κυλάει προς τα κάτω να μας χαϊδεύει τα πόδια.

Ωπα, κοιτάξτε τι ανεβαίνει παιδες!

Το τοπίο είναι απλά απίστευτο από φυσική ομορφιά

Και ο φωτογράφος φωτογραφίζεται από τον άλλο συνοδοιπόρο και συνφωτογράφο.

Συνεχίζουμε ν ‘ανεβαίνουμε ανάμεσα στο πολύχρωμο πλήθος των τουριστών..

Εχοντας φτάσει στο υψίπεδο, συνεχίζουμε με την επίσκεψη της Ιεράπολης. Η ίδρυσή της αποτελεί μια σαφή ένδειξη ότι από την αρχαιότητα ήταν ήδη γνωστές οι θεραπευτικές ιδιότητες των ιαματικών νερών του Παμούκαλε, του αρχαιότερου γνωστού σπα στον κόσμο. Και όσον αφορά την επιλογή της ονομασίας (Ιεράπολη), μάλλον οφείλεται στην ιερότητα που απέδιδαν στις συγκεκριμένες πηγές οι αρχαίοι.

Οι ιαματικές ιδιότητες των νερών υπήρξε ο κυριότερος λόγος που ιδρύθηκε εδώ η Ιεράπολη, τα ερείπια της οποίας υπάρχουν μέχρι και σήμερα. Ο θεμέλιος λίθος της αρχαίας λουτρόπολης χρονολογείται περίπου το 188 π.Χ., αλλά εξήντα χρόνια αργότερα (128 π.Χ.) η Ιεράπολη πέρασε στην κυριαρχία των Ρωμαίων. Μέσα στους δύο επόμενους αιώνες, η πόλη καταστράφηκε τουλάχιστον τέσσερις φορές από σεισμούς, ενώ το 87 μ.Χ. θανατώθηκε εδώ (σταυρώθηκε) ο Απόστολος Φίλιππος.

Η περίοδος ακμής της Ιεραπόλης εντοπίζεται μεταξύ του 193-217 μ.Χ., όταν η πόλη αριθμούσε περίπου 100.000 κατοίκους, όμως, η μεταφορά της πρωτεύουσας της αυτοκρατορίας από τον Μέγα Κωνσταντίνο στο Βυζάντιο σηματοδότησε το τέλος της ανάπτυξής της. Τον 10ο αιώνα, ο αυτοκράτορας Λέων ο Σοφός την αναφέρει ως επισκοπική έδρα, το 1210 η Ιεράπολη περνά στα χέρια των Σελτζούκων Τούρκων, αλλά το 1354 ένας καταστροφικός σεισμός τη σβήνει οριστικά από τον χάρτη. Πεντακόσια χρόνια αργότερα, η αρχαιολογική σκαπάνη των Γερμανών αρχαιολόγων έφερε και πάλι στο φως (1887) την ιαματική λουτρόπολη της Μικράς Ασίας.

Τρεις Ρωμαίοι αυτοκράτορες τίμησαν με την επίσκεψή τους την αρχαία λουτρόπολη (ο Αδριανός το 129 μ.Χ., ο Καρακάλλας το 215 μ.Χ. και ο Βαλεντινιανός το 370 μ.Χ.), ενώ ρωμαϊκά είναι και τα περισσότερα κτίσματα που έχουν διασωθεί στον αρχαιολογικό χώρο. Στα σημαντικότερα μνημεία της Ιεραπόλης περιλαμβάνονται οι δημόσιες θέρμες, το ρωμαϊκό θέατρο, το Νυμφαίο, η ρωμαϊκή αγορά, το μνημείο του Μαρτυρίου του Απόστολου Φιλίππου, ο ναός του Απόλλωνα και η κεντρική λιθόστρωτη λεωφόρος με τις κιονοστοιχίες, μήκους 1,6 χλμ. Στην εκτεταμένη νεκρόπολη διασώζονται σε εξαιρετική κατάσταση περισσότεροι από 1.000 τάφοι, τύμβοι και σαρκοφάγοι.

Τόπος λατρείας της Αθηνάς, της Ισιδος, του Απόλλωνα και του Διονύσου, η αρχαία Ιεράπολη είχε αρκετούς ναούς αλλά σήμερα διασώζεται μόνο ο ναός του Απόλλωνα - σύμφωνα με αρχαίες τοπικές παραδόσεις ο ναός αυτός ήταν τόπος συνάντησης του Απόλλωνα και της Αρτεμης. Το καλοδιατηρημένο ρωμαϊκό θέατρο, χτισμένο τον 2ο μ.Χ. αιώνα επί αυτοκράτορος Αδριανού, δεσπόζει επιβλητικό στο κέντρο της Ιεραπόλης, είναι χωρητικότητας 12.000 θεατών και φιλοξενούσε θρησκευτικές τελετές, μουσικές παραστάσεις και αγωνίσματα. Στο κτίριο της σκηνής ξεχωρίζουν υπέροχα ανάγλυφα με παραστάσεις από τους μύθους του Απόλλωνα, του Διονύσου και της Αρτέμιδος.

Εχοντας τελειώσει την επίσκεψη της Ιεράπολης και έχοντας πια ξανακατεβεί στο χωριό, πέφτουμε πάνω σε ένα καραφορτωμένο Τρανσαλπ με Ιταλικά νούμερα που ο αναβάτης του το έχει αφήσει με όλα τα πράγματα πάνω χωρίς φόβο... Αργότερα θα μαθαίναμε κι'εμεις ότι στην Ανατολία αυτό είναι ασφαλές, ακόμα και σε τουριστικό σημεία

Βουρ για το ξενοδοχείο και φόρτωμα των μηχανών ή "κουμπώνουμε και φεύγουμε" σύμφωνα με την προσφιλή έκφραση του Λευτέρη Εδώ η παραδοσιακή φωτό πριν φύγουμε για πιο ανατολικά.

Αφήνοντας πίσω μας το Kocak Otel στις 12:30, είχαμε την πρώτη στάση για ανεφοδιασμό στην έξοδο του χωριού όπου φουλαρουμε τις μηχανές και βγάζουμε αναμνηστική με το παιδί του βενζινάδικου που έχει ενθουσιαστεί με τις μηχανές μας και μας έκανε ένα σωρό ερωτήσεις για το ταξίδι μας...

Συνεχιζεται..

 

[XLGeorge]

Μερα 2 - part 2, Pamukkale - Konya (cont'd)

Now we hit the road, πρέπει να κάνουμε περίπου 450χμ μέχρι το Ικονιο / Konya.

Μετά απο κάποια χιλιόμετρα συναντάμε τον Daniele τον Ιταλό με το καραφορτωμένο DRZ του που πάει κι'αυτος Καππαδοκία ..the long way και μετά τη σχετική κουβεντούλα βγάζουμε και κάνα δυο αναμνηστικές φωτό.

Λίγο παρακάτω πέσαμε σε ένα μπλόκο, τυπικού ελέγχου χαρτιών, με τον αστυνόμο αρκετά φιλικό να χαίρεται με την παρουσία μας και να μας ρωτάει για τον εξοπλισμό μας...

Σημαίες υπάρχουν παντού στην Τουρκία αλλά τεράστια σημαία ζωγραφισμένη στο βράχο δίπλα στο δρόμο δεν είχαμε ξαναδεί

Τι κάνει κάποιος για να βγάλει μια φώτο, το τοπίο πάντως δίπλα στη λίμνη Egirdir είναι εντυπωσιακό Αμέσως μετά μπριζωνομαστε και κατεβαίνουμε τα στροφιλικια ξυνοντας, ευτυχώς χωρίς παρατράγουδα με την ..polis που απουσιάζει

Αρκετά αργότερα, πλησιάζοντας πια το Ικόνιο / Konya και θέλοντας επιτέλους να φτάσουμε, καρυδώσαμε τελείως τα μηχανάκια με ελάχιστη κατηφόρα: το Τρανσαλπ είδε 180+χμω με βαλίτσες και το DakarDero 210+χμω Καλά, αν μας είχανε τσιμπήσει θα είχαμε "Εξπρες του Μεσονυχτιου Νο 2"

Σταματήσαμε στους λόφους πάνω από την πόλη να θαυμάσουμε το Ικόνιο στο φως της δύσης του ηλίου.
Ήταν μαγικά...

Μετά από μια πρώτη βόλτα με τις μηχανές στην πόλη και μετά απο λίγο ψάξιμο, βρήκαμε το πολύ ωραίο και λογικό απο τιμή ξενοδοχείο Konya για να διανυκτερεύσουμε το βράδυ. Φυσικά μας επιτρέψανε να βάλουμε τις μηχανές στο παρκινγκ για τους υπάλληλους, όπου υπήρχε μόνο ένα GS 1150. Στην Τουρκία οι μηχανές είναι ή BMW GS / Triumph Explorer ή κάτι ανατολίτικα 125αρακια, κυριολεκτικά τίποτα ανάμεσα.

Μετά απο το απαραίτητο μπανάκι-μανάκι, Βγήκαμε για μια βόλτα στην πόλη όπου είδαμε τα περίφημα τζαμιά φωτισμένα, καθώς η Konya είναι η θρησκευτική "πρωτεύουσα" της Τουρκίας - θα τα επισκεπτόμαστε το επόμενο πρωί. Πλατεία Μεβλάνα 10:30 το βράδυ, οι πρώτες εικόνες...

Το βράδυ τελείωσε με ενα ακόμη κεμπάπ που ήτανε καλύτερο απ'αυτο στο Pamukkale και με ένα παγωτό όπου ο παγωτατζής δε χάρηκε ιδιαίτερα όταν του είπαμε οτι είμαστε Έλληνες - ήτανε ο μόνος Τούρκος εθνικιστής που συναντήσαμε στο ταξίδι μας

Συνολικά γράψαμε 450χμ, με ανεφοδιασμούς στο Dinar και στο Beysehir όπου στο τελευταίο, ο γιος του βενζινά σπούδαζε αρχιτεκτονική στην Πολη, και μίλαγε πολύ καλά Αγγλικά. Έτσι αδράζοντας την ευκαιρία, μας σέρβιρε τσαϊ και είχαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα μαζί του.

Συνεχιζεται..

 

[xaGoS]

αναμένουμε την συνέχεια!!!

 

[Phoenix]

Που εισαι γιωργο ;;;;

 

[XLGeorge]

Μερα 3 - part 1, Mevlana Museum - Konya

Ο Celaleddin Rumi ήταν ένας από τους μεγαλύτερους μυστικιστές φιλόσοφους του Ισλάμ του 13ου αι. με σπουδαία έργα θρησκευτικά αλλά και ποιητικά κυρίως στα Περσικά που ήταν η γλώσσα της εποχής. Αργότερα έγινε γνωστός στον Ισλαμικό κόσμο ως Mevlana (ο δασκαλός μας / ο οδηγός μας). Γεννήθηκε στο Balkh (σήμερα στο Αφγανιστάν) το 1207, αλλά πολύ νωρίς η οικογένειά του μετανάστευσε αρχικά στη Μέκκα και τελικά στο Ικόνιο. Σπούδασε Θεολογία στο Χαλέπι και τη Δαμασκό της Συρίας. Τους αιώνες που ακολούθησαν το θάνατό του, ιδρύθηκαν σε διάφορα μέρη πολλά τάγματα Mevlevi Sufis (μυστικιστών Στροβιλιζόμενων Δερβίσηδων). Τα σπουδαιότερα έργα του είναι το "Ντιβάν", συλλογή λυρικών ποιημάτων και το "Μεσνεβί" (δίστιχα) που περιέχει 40.000 δίστιχα σε ηθικά και ασκητικά θέματα, μέσα από μυστικισμό και αλληγορίες. Το Rumi στο ονομα του σημαίνει Ρωμαίος/Ρωμιός, προερχόμενος δηλαδη από τη χώρα των Ρουμ, όπως ήταν γνωστή στους Σελτζούκους η βυζαντινή Μικρά Ασία (Ανατολία).

Οι επτα συμβουλες του Τζελαλεντιν Ρουμι - Μεβλανα:

-Να είσαι σαν το τρεχούμενο νερό, γεννεόδωρος και φιλάνθρωπος
-Να είσαι σαν τον ήλιο, ελεήμων και στοργικός
-Να είσαι σαν τη νύχτα στα σφάλματα των άλλων
-Να σκύβεις σαν νεκρός στην οργή και το θυμό
-Να είσαι σαν το χώμα ταπεινός και απλός
-Να είσαι σαν τη θάλασσα στην ανοχή
-Να φαίνεσαι όπως είσαι ή να είσαι όπως φαίνεσαι

Πηγαίνουμε λοιπόν να επισκεφτούμε το Μαυσωλείο του Mevlana που είναι must για το επισκέπτη του Ικονιου / Konya. Στην πραγματικότητα είναι τέμενος μέσα στο οποίο υπάρχουν οι τάφοι του Celaleddin Rumi, του γιού του αλλά και άλλων σημαντικών προσωπικοτήτων των Mevlevi Sufi και αποτελεί τόπο προσκυνήματος των μουσουλμάνων.

Το κτίριο φαίνεται από μακριά χάρις στον θόλο που καλυμμένος από τυρκουάζ πλακάκια και αποτελεί το σύμβολο της πόλης.

Μέσα στον περίβολο του μουσείου, μπροστά στο κυρίως τζαμί (υπαρχουν 3 μέσα στο χώρο) και δίπλα στο νεκροταφείο επιφανών θρησκευτικών προσώπων.

Η είσοδος πρέπει να γίνει με τον απαιτούμενο σεβασμό. Απαγορεύονται τα σορτς για όλους και οι γυναίκες πρέπει να καλύπτουν κεφάλι και ώμους. Παλαιότερα όλοι έπρεπε να βγάλουν και τα παπούτσια τους. Τώρα όλοι τα καλύπτουν με τα ειδικά γαλάζια νάιλον καλύμματα. Αφού καλύψαμε τα παπούτσια περάσαμε στην αίθουσα με τον αυλακωτό θόλο όπου βρίσκονται οι τάφοι. Όλοι είναι καλυμμένοι με βελούδινα υφάσματα πράσινου χρώματος και έχουν πάνω κεντημένα με χρυσή κλωστή ρητά και εδάφια από το Κοράνι σε αραβική γραφή. Στο μέρος του κεφαλιού υπάρχει ένα «κάλυμμα» κεφαλής από αυτό που φορούν οι δερβίσηδες, αλλά τα δύο που υπάρχουν πάνω στον τάφο του CelaleddinRumi, που είναι και ο μεγαλύτερος και χρονολογείται από την εποχή των Σελτζούκων, καθώς και αυτά στον τάφο του γιού του φέρουν και εντυπωσιακά, μεγάλα τουρμπάνια, σύμβολα της πνευματικής εξουσίας. Οι τοίχοι καλύπτονται τελείως από χαλιά και αραβουργήματα. Η ατμόσφαιρα είναι αρκετά μυσταγωγική παρά το μεγάλο πλήθος. Πολλοί στέκονται μπροστά στον τάφο του Αγίου τους και προσεύχονται και το θέαμα είναι πραγματικά μυσταγωγικό και εντυπωσιακό.

Εκτιθέμενα βιβλία ψαλμών και προσευχών.

Ενας απο τους τρούλους του κεντρικού τζαμιού εκ των έσω σε κλεφτή φωτό καθώς η φωτογράφιση απαγορευότανε.

Εχοντας βγει από το Μεβλανα, προσκυνητές σε ανατολίτικο “ραχάτ” δίπλα στο κεντρικό τζαμί.

Συνεχιζεται..

 

[XLGeorge]

Μερα 3 - part 2, Konya

Ικόνιο η πόλη του Μεβλανά Τζελαλεντίν Ρουμί (Mevlana Celaleddin Rumi), των Περιστρεφόμενων Δερβίσηδων Σούφι, η πρωτεύουσα των Σελτζούκων, η ιερή πόλη των μουσουλμάνων. Μια πόλη με ιστορία 4000 χρόνων.

Πριν από 4 χιλιετίες οι Χετταίοι ίδρυσαν μια πόλη με το όνομα Kuwanna. Οι Φρύγες την ονόμασαν Kowania, οι Ρωμαίοι Claudioconium και Colonia Aelia Hadriana και οι Τούρκοι Konya. Τον 11ο μ.Χ. αι. έγινε για περίπου ενάμιση αιώνα πρωτεύουσα του Σουλτανάτου των Σελτζούκων του Ρουμ, ένα από τα κράτη-διαδόχους της μεγάλης Τουρκικής Αυτοκρατορίας των Σελτζούκων. Τότε το Ικόνιο γνώρισε την μεγαλύτερη ακμή του και οι Σουλτάνοι το κόσμησαν με όμορφα κτίρια σπουδαίας αρχιτεκτονικής.

Το κέντρο της πόλης αλλά και της ιστορίας της είναι ο Λόφος του Αλαεντίν (AlaeddinTepesi) με το ομώνυμο Σελτζούκικο Τζαμί του 12ου-13ου αι. και άλλα Σελτζούκικα κτίρια χτισμένα από τον Σουλτάνο Αλαεντίν Καϋκοβάδη Α΄ (1219-31). Γύρω από τα κτίρια αυτά υπάρχει ένα πολύ όμορφο πάρκο φυτεμένο, εκτός των άλλων και με πολλές χιλιάδες τουλίπες διαφόρων χρωμάτων σχηματίζοντας ένα θεόρατο ζωντανό «αραβικό» χαλί.

Από τον λόφο η λεωφόρος MevlanaCaddesi συνεχίζει ανατολικά μέχρι την Πλατεία της Κυβέρνησης (HukumetMeydani) και μέχρι το Μουσείο-Μαυσωλείο του Mevlana, το κυριότερο αξιοθέατο της πόλης.


Πρωι της τρίτης μέρας λοιπον και ύστερα από ένα ξεχωριστό πρωινό με όλα τα παρελκόμενα του, ίσως το καλύτερο που είχαμε φάει σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού μας, ανεβήκαμε στην ταράτσα υπηρεσίας του ξενοδοχείου για να δούμε το κέντρο του Ικονίου με τα τζαμιά και την περίφημη πλατεία και το Σεράϋ του Μεβλανά.

Την Κυριακη εκεινη ειχε δημοψηφισμα για τον νεο-σουλτανο και πολλα κτιρια ειχανε τεραστιες αφισες με το πορτραιτο του.

Εχοντας ξεκινησει την περιηγηση, δυο απόψεις του πολύ όμορφου κεντρικού τζαμιού Selimiye Cami.

Ανατολιτικο "ραχατ" διπλα στο τζαμι.

Συνεχίζουμε με την επίσκεψη ενός ακόμη πολύ όμορφου τζαμιού, "Aziziye Cami" εδώ ο Λευτέρης στην κεντρική πύλη.

Εσωτερικά είναι πανέμορφα διακοσμημένο με πολλά επίχρυσα.

Λίγο παρακάτω κόσμος και ποδήλατα σε κάποια πλατεία.

Ανατολή με πινελιά δύσης: πουλώντας αγροτική πραμάτεια στο πεζοδρόμιο, κάποιος στην καρότσα ανοιχτού αγροτικού και δίπλα παρκαρισμένο αστραφτερό τζιπ Mercedes ML350.

Εχοντας πια τελειώσει την επίσκεψη της πόλης, έχασα τον Λευτέρη που μπήκε κάπου να πάρει αναμνηστικά. Ρώτησα λοιπόν τον Χασαν τον μαγαζάτορα μη πως τον είδε καθώς μίλαγε Γαλλικά, έχοντας πάει στο Lycee όπως μου ειπε. Πιάσαμε κουβέντα και ο άνθρωπος μου έβγαλε καρέκλα να πιω το αναψυκτικό που είχα πάρει και να τον περιμένω. Εδώ λοιπόν ολοι μαζί σε αναμνηστική με τον Χασαν μόλις επέστρεψε ο Λευτέρης.

Επιστρέφουμε τελικά στο ξενοδοχείο και εχοντας “κουμπώσει” τις αποσκευές, η κλασική φωτό πριν φύγουμε.

Ακολουθώντας τις πληροφορίες του Χασαν, επισκεπτόμαστε πρώτα έναν οικισμό "Sille Subaşı" λίγο έξω από την πόλη με ένα τεράστιο νεκροταφείο πάνω στους λόφους. Εδώ στο κέντρο του πολύ όμορφου αυτού οικισμού.

Ok, μια τελευταία φώτο και φεύγουμε φίλε...

Συνεχιζεται..

 

[XLGeorge]

Μερα 3 - part 3, Konya - Cappadocia

Φευγουμε λοιπον λιγο μετα το μεσημερι (1πμ), κατευθυνομενοι συνεχως ανατολικα με κατευθυνση την ξακουστη περιοχη της Καππαδοκιας, εχοντας περιπου 400χμ να κανουμε ως εκει. Τα τοπια ειναι γυμνα καλοκαιρινα, με πολλα θερισμενα λιβαδια εως οπου φτανει το ματι..

Ειμαστε 120 χιλιομετρα απο το Ακσαραϋ και περιπου 250 χιλιομετρα απο την Καππαδοκια, το Kayseri ειναι η αρχαια Καισαρεια λιγο πιο ανατολικα και βορεια της Καππαδοκιας. Αλλα δυστυχως δεν ειχαμε χρονο να επισκεφτουμε το περιφημο Sultanhani, περιφημη σταση στο "δρομο του μεταξιου" μεταξυ ανατολης και δυσης. Εγω το επισκεφτηκα την επομενη χρονια - stay tuned

Σταματαμε για βενζινη και πιανουμε κουβεντα με τον Σελιμ που ειναι Κουρδος απο το Ντιγιαρμπακιρ αλλα ειναι διορισμενος δασκαλος σε μια κοντινη πολη και ετοιμαζεται να φυγει για Ντιγιαρμπακιρ για διακοπες με τον γιο του. Τα αγγλικα του ειναι ελαχιστα αλλα συνεννοουμαστε μια χαρα. Οταν δεν καταλαβαινει κατι, το γραφει στο google translator στο κινητο του, το κοιταμε και το διορθωνουμε και οταν βλεπει την μεταφραση κανει “Αααα”. Εξ’ου και το παρατσουκλι που του βγαλαμε “Σελιμ ο Γκουγκλατος” Και φυσικα ο ιδιοκτητης του βενζιναδικου μας κερναει τσαϊ κατα τα κλασικα..

Συνεχιζουμε ανατολικα και τα τοπια συνεχιζουν να μας αποζημιωνουν..

Καπου ομως αγνοουμε οτι το οριο ειναι 90χμω και παμε με 110χμ κοντερισια, δηλ. λιγο παραπανω απο 100χμω πραγματικα, που ειναι και το οριο που γραφουνε για να αυξησουνε τα κρατικα εσοδα. Για να ειμαστε ακριβεις, το GPS του Λευτερη εδειχνε οτι το οριο ητανε 110χμω

Σταματανε πρωτο τον Λευτερη καθως εγω ακολουθω απο αποσταση. Εμενα αν και δεν μου κανουνε σημα, σταματω για συμπαρασταση Ψαχνουν το μηχανακι του Λευτερη αλλα εχουνε βραχυκυκλωσει καθως η πινακιδα δεν συναδει με την οδηγια του ρανταρ. Αλλα ερχεται ο ενας απο τους δυο μπατσους στο δικο μου, τσεκαρει πινακιδα και πανηγυριζουν σαν μικρα παιδια καθως λυσανε το μυστηριο: το ρανταρ “χτυπησε” εμενα καθως ειμουν απο πισω Εδω τα δυο μηχανακια στη σκια στο σημειο που ειχαμε σταματησει, το Βαρα του Λευτερη διπλα στο μπατσικο.

Το προστιμο ητανε 100 λιρες δηλ. περιπου 33 ευρω και παρα τις πονηρες παραινεσεις μα για κανενα εικοσαευρο μπαξισι να αποφυγουμε την ταλαιπωρια, οι τυποι (προς τιμη τους) δεν ενδωσανε

Εδω ο ενας απο τους δυο καθως μου γραφει την κλιση.

Οσο μας δινανε την κλιση, ο αλλος τυπος που σταματησε τον Λευτερη σταματησε επισης και ενα κομβοϋ Ολλανδων με ενα VStrom 650, ενα Transalp 700 και δυο XTR660, μαλιστα τα δυο τελευταια ειχανε ελαχιστες αποσκευες λες και πηγαινανε μια κοντινη ημερησια. Ο τυπος με το VStrom ητανε ξεκρανωτος, με ανοιχτο κοντομανικο πουκαμισο, σορτσακι, σανδαλια και ηταβε “σοβατισμενος” με αντηλιακο για να μην “αρπαξει” Βλεποντας τον ετσι τον ρωτησα “Με ποσα πηγαινατε ρε φιλε και σας γραψανε?” και μου απαντησε αταραχος “Με 160χμω” (!!)

Φευγοντας με τον Λευτερη πηγαιναμε με σταθερα 100 κοντερισια, οταν σε καποια φαση ειδα το κομβοϋ των Ολλανδων να εχει ξεμπερδεψει. Σκεφτηκα “θα παμε μαζι μεχρι Ακσαράϋ να πληρωσουμε το προστινο”. Αμ δε, μας περασανε παλι με 160χμω και ουτε γεια δεν προλαβαμε να πουμε

Το Ακσαραϋ ητανε αλλη εμπειρια. Στο τοπικο τμημα δεν μιλαγε κανεις Αγγλικα και μου στειλανε δυο μαθητευομενα μπατσακια που μιλαγανε Αγγλικα να με πανε να πληρωσω το προστιμο. Τα παιδια ητανε ευγενεστατα, ειπαμε πολλα, ο ενας μαλιστα απο τους δυο ειχε φαει κληση 700 τουρκικων λιρων καποτε γιατι πηγαινε με το καινουργιο Golf του με 170χμω (!). Μαλιστα οταν περασε ενα καρο με αλογα σε εναν κεντρικο δρομο μου ειπε απολογητικα “Σε παρακαλω, μην το αναφερεις συτο στην Ελλαδα, ειναι τωρα πια μια εξαιρεση μονο” Φυσικα και βγαλαμε αναμνηστικη φωτο οταν γυρισαμε στις μηχανες οπου με περιμενε καρτερικα ο Λευτερης, ο οποιος ειχε βεβαια πιασει κουβεντα με εναν φυλακα.

Φευγοντας, αργα το απογευμα φτασαμε στο Acigol, δηλ. πια στα ορια της Καππαδοκιας οπως επισης ητανε φανεται απο την πανεμορφη μορφολογια του εδαφους.

Πηγαμε αρχικα μεχρι την Καισαρεια, η οποια ητανε και το ανατολικοτερο σημειο που φτασαμε στο οδοιπορικο μας και σχετικα αργα το βραδυ κατα της 9:30μμ και αφου ειχε πια νυχτωσει γυρισαμε πισω και μπηκαμε στο ακρως εντυπωσιακο Goreme / αρχαιο Κοραμα.

Το κεντρικο γραφειο εξυπηρετησης τουριστων μας ειπε οτι θα ητανε πολυ δυσκολο να βρουμε κατι στο Goreme λογω φουλ σαιζον και μια ηλικιωμενη Καναδο-Ολλανδεζα, η Elisabeth MacDonald προσφερθηκε να μας φιλοξενησει στο σπιτι της (με το αζημιωτο φυσικα) που ητανε επισης σκαμμενο στο βραχο οπως και καποια απο τα ξακουστα ξενοδοχεια της περιοχης. Και εδω καποιες εικονες του πολυ ωραιου σπιτιου της, η αυλη και το υπνοδωματιο.

Εχοντας εγκατασταθει, βγηκαμε για νυχτερινη βολτα και φαγητο στο Goreme. Φαγαμε σε ενα φανταστικο εστιατορια με τραπεζακια εξω, οπου ζεσταινουν το φαγητο στην σφραγισμενη σταμνα μπροστα σου και κατοπιν σπαζουν την σταμνα. Πολλα τετοια εστιατορια εχουν σωρους απο σπασμενες τετοιες σταμνες σαν διακοσμηση στην αυλη τους. Το φαγητο ητανε απλα φανταστικο, οπως και το περιβαλλον, καθως ξαναπηγαμε εκει και το επομενο βραδυ Προσεξτε και το χαρτη της Τουρκιας πανω στο τραπεζι καθως οι λεπτομερειες του ταξιδιου σχεδιαζοτανε on-the-fly

Αργα μετα τα μεσανυχτα γυρισαμε στο σπιτι της Liz οπου πεσαμε ξεροι καθως η επομενη μερα θα ητανε πολυ γεματη, με μια φουλ περιηγηση της Καππαδοκιας.

Συνεχιζεται..

 

[XLGeorge]

Μερα 4 - part 1, Cappadocya

Το επομενο πρωι ξυπναμε σχετικα νωρις γιατι πρεπει να γυρισουμε την περιοχη της Καππαδοκιας, εξ’αλλου εχουμε κανει μονο 450χμ την προηγουμενη μερα Ικονιo-Goreme, με μονο παρατραγουδο την καθυστερηση για το πληρωμα του προστιμου στο Nevsehir. Η Liz ειναι στα χαϊ της που εχει παρεα και εχει ετοιμασει φανταστικο πρωινο, με μελι, μαρμελαδες, φυσικους χυμους και μια φοβερη ομελετα. Βλεπουμε το τραπεζι ετοιμο οταν βγαινουμε στην αυλη.

Παραδιπλα, οι εργατες ενος συνεργειου που κανουν δουλειες στο διπλανο σπιτι παιρνουν επισης το πρωινο τους.

Τα απλιοτερα σπιτια του χωριου ειναι ολα κτισμενα/σκαμενα στο βραχο και σε πολλα απο αυτα υπαρχουν τουνελ της προχριστιανικης και υπολειματα εκκλησιων της νεοχριστιανικης εποχης. Τετοια υπαρχουν και διπλα στι σπιτι τη Liz και μετα το πρωινο μας ξεναγει να τα δουμε.

Μολις τελειωνουμε, αποφασιζουμε να πανε μια βολτα στο Goreme με τα ποδια να το δουμε και πεφτουμε σε ενα τρικουβερτο τσιμπουσι στην ακρη του δρομου λογω αρραβωνα. Το τι χλαπακιαζουν δε λεγεται, τα πιατα εξαφανιζονται σχεδον με την ιδια ταχυτητα που ερχονται.

Γυρναμε στο σπιτι, ετοιμαζομαστε και καβαλαμε τα μηχανακια για να κανουμε “ενα μικρο γυρο της περιοχης και να δουμε τα κυρια αξιοθεατα” – αυτη τουλαχιστο ητανε η προθεση. Δεν βαζουμε μποτες παρα μονο αθλητικα παπουτσια – “αφου εδω διπλα θα παμε μωρε” – και ξεκιναμε με πρωτο στοχο την πανεμορφη γειτονικη πολη Uschishar που μπορουσαμε να τη δουμε λιγο πιο μακρια, φαινοτανε απο το σπιτι της Liz.

Τα πρωτα τοπια της Καππαδοκιας μας κοβουνε την ανασα..

...αλλα συνεχιζουμε και δεν αργουμε να φτασουμε στην πολυ ομορφη Uschishar.

Και πεφτουμε πανω σε γαμο, οποτε σταματαμε να δουμε το τελετουργικο.

Τα τοπια στο σημειο που ειμαστε διπλα στην Uschishar ειναι απιστευτα.

Ελα και μεις μια φωτο φιλαρακι και φευγουμε.

Επομενη σταση παραδιπλα η “κοιλαδα των περιστεριων” και ο Λευτερης βγαινει φωτο κατω απο το δεντρο της τυχης με τα μπλε φυλαχτα.

Συνεχιζεται..

 

[XLGeorge]

Μερα 4 - part 2, Cappadocya (cont'd)

Let’s hiτ the road pal, τα τοπια εδω μου θυμιζουν την αγαπημενη μου δυτικη Θεσσαλια καθως κατευθυνομαστε προς την υπογεια πολη στο Καϊμακλι.

Εχοντας φτασει στο Καϊμακλι, δεν μας καθεται να αφσουμε τα κρανη δεμενα πανω στις μηχανες ενω θα επισκεπτομαστε την υπογεια πολη και ψαχνουμε καμια αλλη λυση. Ρωταμε τον τυπο που βγαζει τα εισιτηρια αν γινεται να’αφησουμε μαζι του και μας λεει χακτηριστικα “Μη φοβαστε, δεν κλεβουν εδω, εγω εχω 1000 ευρω στο ξεκλειδωτο αυτοκινητο μου παρακατω, this is Anatolia!”. Του απανταμε “Fine, thanks, btw where is your car parked??” και πεφτουνε χοντρα γελια Τελικα, δενουμε τα κρανη με το γνωστο συρματοσκοινο / κλειδαρια απο το τουρνικε, πρεπει να μας βρισανε πολλοι επισκεπτες της υπογειας πολης οπως πιθανα σκονταφτανε πανω τους μπαινοντας στο τουνελ

Η υπογεια πολη στο Καϊμακλι ειναι μαγικη, a must do experience. Και λαθρo-ακουμε την περιγραφη στα Αγγλικα απο μια ξεναγο η οποια οπως μας “τη λεει” λιγο..

Με το που βγαινουμε λεμε να φαμε ενα παγωτακι και βλεπουμε το κλασικο θεαμα που προσφερουν for free πολλοι παγωταντζηδες στην Τουρκια, με διαφορα τεριπια και τρυκ πριν σου δωσουν το παγωτο. Ο τυπος στο Καϊμακλι ητανε απαιχτος, ο καλυτερος που ειδαμε στο ταξιδι

Αν και εχει μαζεψει μαυρα συννεφα και δεν εχουμε αδιαβροχα (εχουμε αφησει τα παντα στο σπιτι της Λιζ, πηραμε μονο τα καλοκαιρινα μπουφαν και κρανη), δεν πτοουμαστε και απολαμβανουμε τις φρεσκιες μυρωδιες της εξοχης και το υπεροχο τοπιο.

Λιγο παρακατω σταματαμε για φωτο και ο ενας απο τους τσομπανηδες μας ζηταει φωτια, που εχουμε αν και δεν καπνιζουμε (για πρωτη αναγκη αν μεινουμε και χρειαστει ν’αναψουμε φωτια).

Επομενη σταση η περιφημη κοιλαδα της Ιλαρας (Ilhara valley), οπου τα πρωτα πλανα κοβουνε την ανασα.

Σταματαμε στο parking πανω απο την εισοδο για φωτο και ο Λευτερης ανεβαζει στη μηχανη του καποια πιτσιρικια που παιζανε αμεριμνα, το καταφχαριστηθηκανε!

Συνεχιζεται..

 

[XLGeorge]

Μερα 4 - part 3, Cappadocya (cont'd)

Η αρχικη σκεψη ητανε να μπουμε στην κοιλαδα με τις μηχανες απο την εξοδο και να παμε οσο μπορουμε upstream. Παμε λοιπον στην εξοδο και μολις το λεμε στο φρουρο, κοντεψανε να του πεσουν τα ματια! “Μα ειμαστε εντουραδες” να του λεει ο Λευτερης Καλα, με τιποτα μικρα πριονια ισως πηγαιναμε μεχρι ενα σημειο, με τις χοντρες θα κολλαγαμε μετα τα πρωτα 200μ! Αφηνουμε λοιπον το Alp στην εξοδο και παμε στην εισοδο, οπου αφηνουμε το Vara. Κατεβαινουμε τα σκαλια μεχρι κατω στο ποταμακι και η κοιλαδα ειναι απλα μαγικη.

Απο κει εχει περπατημα καποια χιλιομετρα σε μονοπατι διπλα στο ποταμι (αυτο που θελαμε να κανουμε με τις μηχανες) και σε διαφορα σημεια παλιες εκκλησιες σκαμενες στο βραχο.

Στη μεση περιπου της διαφρομης εχει ανατολιτικο αναψυκτηριο οπου μπορει να πιει κανεις τσαϊ/χυμους και να φαει Λαχματζουν, που ειναι η Οθωμανικη “πιτσα” (κατι σαν, δηλαδη).

Συνεχιζουμε επισκεπτομενοι αλλες δυο εκκλησιες στους βραχους, στις οποιες ανεβαινει κανεις απο αποτομα σκαλοπατια, και τελικα φτανουμε στην εξοδο.

Παω τον Λευτερη δικαβαλο στην εισοδο, παιρνουμε το Vara και φευγουνε για την επομενη σταση που ειναι καποιο φρουριο / περιτοιχεισμενη πολη. Εκει ειμαστε οι μονοι επισκεπτες την σχετικα περασμενη ωρα και βγαζουμε ανενοχλητοι φωτο.

Φευγοντας, εχει πια νυχτωσει και αρχιζει να εχει και “δροσια” αλλα δεν εχουμε τιποτα αλλο να βαλουμε εκτος απο ενα μπλουζακι και τα καλοκαιρινα μπουφαν. Πιανουμε “τη δημοσιά” για να γυριοσυμε πισω και σταματαμε εξω απο το Nevsehir να βαλουμε βενζινη καθως εχουμε κανει 220χμ και ειναι καλο ναμαστε ετοιμοι το επομενο πρωι.

Ο βενζινας μας φερνει και – φοβερα ευπροσδεκτα – ζεστα τσαγια κανοντας μαλιστα υποκλιση, αυτη η ανατολιτικη ευγενεια. Αισθανομαστε σαν τους μπεηδες περιηγητες στην Οθωμανικη αυτοκτρατορια που τους υποδεχοντουσαν παντου σαν προυχοντες.

Στο Goreme σταματαμε παλι στο ιδιο εστιατοριο/ταβερνα οπως και το πορηγουμενο βραδυ και πιανουμε κουβεντουλα με τον Περση σερβιτορο που πας λεει πως η Τουρκια ειναι ο πρωτος του σταθμος στην προσπαθεια του να εγκατασταθει καπου στη δυτικη Ευρωπη. Το φοβερο φαγητο και οι Efes Pilsen κανουν το θαυμα τους και ειμαστε τελικα μεταξυ φθορας-και-αφθαρσιας, γυρνωντας σχετικα αργα στο σπιτι με “αυτοματο πιλοτο”.

Ξεκινησαμε το πρωι για να "επισκεφτουμε τα κοντινα must-see σημεια" και καναμε τελικα 220χμ

Συνεχιζεται..