Έχουμε και λέμε η μέρα πέρασε εγώ όμως, κοιμήθηκα δεν κοιμήθηκα μια ωρα οπότε... Συνεχίζουμε.
Ξυπνάω το πρωί ζάντα, λέω να πιω καφέ
, σίγα μην αγοράσω καφέ. Σκέφτομαι να πάρω ένα νερό, αλλά θυμάμαι ότι έκανε 2,5 ευρώ το μπουκάλι, Βρε ουστ! Είχε μία βρύση έξω από το βενζινάδικο χτυπάω ένα καφέ στο σέικερ, πίνω μια γουλιά ήταν σαν κατρουλιό,
μπλιαχ! Αλλα παραδόξως με ξύπνησε, με ένα τσιγάρο ήμουν τσίτα. Πάμε να φύγουμε λέω μην ξανά νυστάξω...
Βγάζω μια φωτογραφία από το βενζινάδικο στις πεντέμισι το πρωί...
Και μέσα στην ομίχλη προτού καν ξημερώσει, οδηγάω στις Άλπεις για πρώτη φορά ουσιαστικά στη ζωή μου...
Ευκαιρία για απολογισμό λοιπόν...Αν ήταν να συγκρίνω το πρώτο με το δεύτερο βράδυ των διακοπών μου θα έλεγα... Αν ήμουν μαζί με την Ανθή θα διάλεγα το πρώτο (Όχι αν μπορούσα ας έκανα και αλλιώς γιατί αν διάλεγα το δεύτερο, από nikanthi θα λεγόμουν... nik-NO MORE-anthi!!) Αλλά μιας και ήμουν μόνος πιο πολύ γούσταρα το δεύτερο. Τα γαμ...α σου μένουν, και δόξα τω Θεώ σε αυτό το ταξίδι είμαι φουλ από δαύτα.
Ωραία είναι δεν λέω να ταξιδεύεις στις Άλπεις από την εθνική αλλά καλύτερα είναι να την διασχίζεις από τους επαρχιακούς, οποτε παράκαμψη και μέσα στα βουνά...
Ζαλίστηκα! Η διαδρομή ήταν εκπληκτική με εμένα να κοιτάω δεξιά αριστερά σαν χαζός. Ο Τομ να με ανεβάζει μέσα από βουνά και να με ξανακατεβάζει από κατηφόρες με 23% κλήση. Πω πω ο θεός να με φιλάε
ι,δεν φοβόμουν χάζεψα! Αφού έκανα κάμποση ώρα μέσα στα βουνά ξαφνικά βλέπω πινακίδα και να που έφτασα, στο μοναδικό μέρος που σχεδίασα να επισκεφτώ προτού ξεκινήσω το ταξίδι μου...
Το Χαλστατ, μία λίμνη μέσα σε ένα αλπικό πλανήτη...
Πω πω κάποτε είχα δει τυχαία φωτογραφίες από αυτό το μέρος στο ίντερνετ και να που τώρα βρίσκομαι εδώ. Να που έρχεται κάποια στιγμή που τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα...
Για να ζήσεις τα όνειρα σου όμως θα πρέπει πρώτα, να παρκάρεις το μηχανάκι...Που όμως, εδώ σε θέλω!! Φοβόμουν να το αφήσω χύμα, μηχανή δεν είδα πουθενά παρκαρισμένη... Οπότε τι κάνουμε! Αφού έκανα μέσα σε μία ζέστη θανάτου (και ακόμα δεν είχε πάει εννέα το πρωί) τρεις γύρες το μέρος για να βρω να παρκάρω, αγανάκτησα και το έβαλα σε ένα πάρκινγκ υπό πληρωμή...Ε ΝΑΙ!! Στο τελος θα σκασουμε κιολας!!
Μία όμως ότι εγώ ήμουν σεληνιασμένος που βρισκόμουν σε αυτό το πανέμορφο μέρος αλλα και οσο νανε, επηρεασμένος λόγω της κούρασης από το πενηντάλεπτο ύπνο στο βενζινάδικο… Ξεκίνησα τον περίπατό μου με το παντελόνι της μηχανής, το μπουφάν την επένδυση, αλλά και μία μάλλινη μπλούζα που φορούσα αποβραδίς στο βενζινάδικο... Ενα έχω να πω, όσο πανέμορφη είναι η αλπική φύση άλλο τόσο δεν παλεύεται η αλπική ζέστη, και με τη μάλλινη μπλούζα...ΕΒΡΑΣΑ!! Οι κινέζοι πιο πολύ εμένα φωτογράφιζαν πως έσταζα παρα το Χαλστατ... Τι και αν οι κινέζοι γύρισαν λοιπόν πίσω στην χώρα τους με άδεια χέρια εγώ όμως, έβγαλα κάποιος φωτογραφίες. Πάμε λοιπόν μπας και σωθείτε από την ανελέητη μου πάρλα ...
Ο παραλιακός πεζόδρομος
Κάποιες γεύσεις από την αυστριακή αρχιτεκτονική...
Κάποιες φωτογραφίες από την πλατεία του χωριού
Καταρράκτες να πέφτουν από το πουθενά
Μια εκκλησία που δεν ξέρω τίποτα περισσότερο για αυτήν...
Ένα ορυχείο αλατιού που ανέβαινες επάνω με τελεφερίκ...
Σκηνές ανθρώπινης ευτυχίας...
Είχε τόσο ζέστη που και χωρίς την μάλλινη μπλούζα ήταν αδύνατο να κάτσω στην παραλία να πιω καφέ, οπότε έκατσα από πίσω στην μικρή πλατεία του χωριού.
Πάω σε ένα ξενοδοχείο - καφέ, ρωτάω αν σερβίρουν καφέ, μου λένε...
- Με πρωινο;
- NO!!
Και έκατσα λίγο μπας και στανιάρω, μετά τον καφέ ξανά τριγύρισα λίγο...
Ώσπου έφτασα στο γκαράζ να πάρω το μηχανάκι. Έσταζα από τον ιδρώτα σαν να είχα βγει από την θάλασσα. Ρωτάω τον υπάλληλο εκεί αν οι χρεώσεις για μηχανή είναι ίδιες με αυτοκίνητο, ναι μου λέει... Πάω να πληρώσω.,αλλά με λυπήθηκε μάλλον στην κατάσταση που ήμουν και μου το χάρισε. Τι βγάλαμε και τζάμπανταν μια χαρά
.