nikanthi
Μέλος
Πρόλογος
Η έμπνευση αυτών των χειμερινών διακοπών προήρθε καθαρά, από το ίδιο το μηχανάκι. Και αυτό γιατί οι ταξιδιωτικές μας περιπλανήσεις της χρονιάς που κύλησε, δεν τις βιώσαμε όσο θα έλπιζα από κοινού.
Το fazer το είχα φτιάξει για τις καλοκαιρινές μας εξορμήσεις, έδωσα ένα κάρο λεφτά για να το κάνω σέρβις να βάλω καινούργια λάστιχα να αγοράσω κάποια βοηθήματα τα οποία θα μου ήταν χρήσιμα για το ταξίδι. Και τελικά, κάποια ηλεκτρολογικά προβλήματα ( Που θα αναφερθούν εκτενέστερα το ταξιδιωτικό που δεν έχει γραφτεί ακόμα) Είχαν σαν αποτέλεσμα να το χαρώ μόνο για τέσσερις ημέρες και όλο πλήρωνα, ασφάλειες και όλο πλήρωνα για το γκαράζ που το σταθμεύω, και όλο αυτό για μόνο τέσσερις ημέρες....Ε όχι !!!
Η σκεψη ήρθε τέλος Σεπτεμβρίου …
- Ανθή να φύγω;
- Καλά εσύ έχεις χαζέψει τελείως ! Τώρα θα φύγεις που έρχεται ο χειμώνας!! θα παγώσεις και που θα πας;
- Δεν ξέρω, λέω για Γιουγκοσλαβία
- Καλά, να φύγεις τώρα όμως προτού να πιάσουν τα πολλά κρύα.
- Ναι τώρα θέλω να φύγω για να προλάβω την αλλαγή της ώρας έτσι ώστε, να έχω ακόμα μια ώρα οδήγησης προτού να νυχτώσει.
- Και που θα μείνεις;
- Σε σκηνή.
- Μείνε σε ξενοδοχείο.
- Δεν θέλω... Αν μείνω σε ξενοδοχείο θα έρθεις;
- Όχι θα έχει κρύο.
Η ενημέρωση της μάνας για τα επικείμενα μου σχέδια γινόταν φυσικά μέσω τηλεφώνου έτσι ώστε, να μην έχω άμεση επαφή με τις όποιες αντιδράσεις της. Καλύτερα όχι. Πως το λένε από μακριά και αγαπημένοι. Και όχι μόνο, αλλά η Ανθή όταν κόμπιαζε για κάποια δευτερόλεπτα η Mather στο τηλέφωνο, την έλεγε.
- Κρίμα είναι, αφού το μηχανάκι είναι έτοιμο.
- Καλά (Γαμημένο μηχανάκι!!! Ποιος πούστης το ανακάλυψε!!!).
Έτσι κάπως μπήκα σε τελική τροχιά για την εκδρομή όμως πως το λένε, αν λογαριάζεις χωρίς τον ξενοδόχο. Ενημέρωσα για την άδεια μου στην δουλειά ( Αδεια χωρίς λεφτά εννοείται!) Αλλά κάποια εργασιακά προβλήματα με πήγαιναν ημερομηνιακα πίσω. Πέρασε ο μήνας άλλαξε η ώρα, εγώ δούλευα το fazer κοιμόταν στο γκαράζ, και όλο το πλήρωνα.
Μου έλεγε η Ανθή.
- Ρε Νίκο θα φύγεις;
- Ναι, περιμένω να πάρω άδεια.
- Ε πότε θα την πάρεις, τον Δεκέμβρη;
- Δεν με νοιάζει, οταν πάρω την άδεια όμως, έφυγα.
- Και που θα πας;
-Δεν ξέρω ανάλογα πότε θα πάρω άδεια.
-Θα έρθεις;
- Καλά εσύ έχεις χαζέψει τελείως.
Η μάνα μου το είχε ψιλό ξεχάσει το γεγονός, ένιωθε ασφάλεια και ευγνωμοσύνη που γιος της δουλεύει. Ασφάλεια για εμένα και ευγνωμοσύνη για το αφεντικό μου, που δεν μου έδινε άδειά. Τελοσπάντων για να μην μακρηγορώ η άδεια μου εγκρίθηκε τέλος Νοεμβρίου.
- Μαμά πήρα άδεια φεύγω.
-Α ναι (Τον πούστη του έδωσε άδεια τελικά! Τζάμπα τόσα τάματα!!!) Και που θα πας;
-Δεν ξέρω, λέω να πάω Ιταλία.
Εν τω μεταξύ τον καιρό που περίμενα να πάρω άδεια σκεφτόμουν και διάφορα πλάνα στο που μπορώ να πάω οπως, να πάω Γιουγκοσλαβία παραλιακά και να γυρίσω από άλλο δρόμο. Αλλά δεν μου άρεσε πολύ το σχέδιο γιατί κάποια ορεινά περάσματα που πιθανόν να περνούσα, να είχαν παγετούς.
Ένα άλλο σχέδιο που έπαιζε σχεδόν μέχρι το τέλος ήταν, να πάω στην Βενετία με καράβι από εκεί να πάω στη λίμνη Κομο για κάποιες διανυκτερεύσεις και να κάνω, κοντινές εξορμήσεις στην γύρω περιοχή. Αλλά δεν μου άρεσε τόσο το σχέδιο γιατί και το καράβι ήταν ακριβό (250 € πάνε ελα). Θα έκανα πολύ λίγα χιλιόμετρα στο ταξίδι και δεν θα είχα τόσο την αίσθηση της περιπέτειας γιατί θα είχα, καπαρωμένες διανυκτερεύσεις.
Ασε που δεν μου αρεσει αυτό το είδος των διακοπών το να τριγυρνώ γύρω γύρω από ένα μέρος και να μην μπορώ να πάω παραπέρα, γιατί τα χιλιόμετρα που θα έπρεπε να διανυθούν θα ήταν απαγορευτικά στο να πάω και μετέπειτα, να ξαναγυρίσω πίσω. Τέτοιου είδους διακοπές θα έκανα με την Ανθή.
- Ανθή θα έρθεις έτσι;
-Νicht normal!!!
Καράβι Βενετία και επιστροφή μέσο Γουγκοσλαβίας… αλλά δεν.
Να πάω από Μπάρι Τοσκάνι αλλά με χαλούσε γιατί η φύση στο καταχείμωνο δεν θα ήταν και στα καλύτερά της οπότε, θα ήταν το λιγότερο μαλακια να πάω στην Τοσκάνη και να μη δω τις ομορφιές που τόσο απλόχερα θα μου πρόσφερε αν πήγαινα άνοιξη φθινόπωρο ή, καλοκαίρι. Έπειδή εγώ πήγα το χειμώνα! Πως το λένε πήγε ο εβραίος στο παζάρι και ήταν Σάββατο! Αλλά και για ένα ακόμα πιο σημαντικό λόγο.
- Ανθή τι λες να πάω στην Τοσκάνη;
-Που είναι αυτό;
-Εκεί, πάνω από τη Ρώμη.
- Στους σεισμούς;
-Ναι.
- Όχι!
Κάποια άλλα σχέδια δίχως την παραμικρή συναίσθηση του χρήματος όπως, να πάω από Βενετία νότια Νορβηγία να δω χιονισμένα φιορδ. Γούσταρα!
- Ρε Νίκο στη Νορβηγία θα πας;
- Σιγά ρε συ, 5000 km είναι από την εθνική πάνε έλα.
-Χωρίζουμε δεν θα με πεθάνεις εσύ!
-Με χαλάει που θα νυχτώσει πολύ νωρίς. Στις τρεις.
-Μαλακία δεν είναι!
-Ε ναι.
-Άσε που το είπα στη μάνα σου και τις, ΕΠΕΣΑΝ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ!!!
-Καλά.
Νότια Ιταλία και Σικελία αλλά σκεφτόμουν ότι ίσως με απογοήτευε σαν προορισμό. Μήπως τελικά δεν θα ήταν ωραία!
Στον καφέ με τα παιδιά από το Φόρουμ τους είπα για τις επικείμενες ταξιδιωτικές βλέψεις μου και με κοιτούσαν, με ένα βλέμμα απορίας.
– Τι λέτε ρε παιδιά στη Γιουγκοσλαβία θα έχει χιόνια τέλη Νοεμβρίου;
– Ναι
– Και που να πάω ρε γαμώτο;
– Που θα μείνεις σε ξενοδοχείο;
– Σε σκηνή θέλω. Είδα κάποια κάμπινγκ στην Κόμο που είναι ανοιχτά όλο το χρόνο.
– Θα μελανιάσεις!
– Όχι το σκέφτηκα. Θα πάρω και θερμαινόμενό στρώμα.
– …
Οι μέρες όλο περνούσαν με τις θερμοκρασίες όλο να κατεβαίνουν. Στην Κόμο είχε τέσσερις βαθμούς, στο Μόναχο που μένουν τα πεθερικά μου χιόνιζε.
Μιλούσε η Ανθή με τη μάνα της.
– Καλά ο Νίκος σοβαρά τώρα θα φύγει εκδρομή με τη μηχανή το καταχείμωνο;
– Τι να τον κάνω.
– (Χαρά στο κουράγιο σου) Και που θα πάει;
– Δεν ξέρει μάλλον Ιταλία.
– Στον μπαμπά δεν είπα τίποτα για το κελεπούρι μας, άσε μην έχουμε κι άλλα. (Επειδή αυτός είναι μπερδεμένος! Ο μπαμπάς τι φταίει)
– Καταλαβαίνω.
Εγώ βέβαια σε αυτές τις συζητήσεις δεν έπαιρνα μέρος, αλλά και για κάποιο ανεξήγητο λόγο ούτε και υπήρχε η θέληση από τη μαμά... Να πάρω μέρος.
Στη δουλειά πάνω κάτω τα ίδια.
– Χάζεψες ρε μέσα στο χειμώνα θα φύγεις;
– Τι λέτε ρε παιδιά, το δύσκολο είναι να δουλεύεις πακετας, και όχι να πηγαίνεις διακοπές.
– Γυναίκα σου δεν θα παγώσει;
– Δεν θα έρθει.
– Πλάκα κάνεις.
– Όχι, γυναίκα μου δεν είναι πακετας.
– Έχεις κανέναν γνωστό, κάποιον εκεί;
– Όχι.
– Και τι θα κάνεις μόνος σου;
– Θα γουστάρω.
Ή σε άλλες συζητήσεις που έκαναν αναμεταξύ τους με εμένα παρόν, έλεγαν…
– Ρε σοβαρά μόνος του θα πάει;
– Ναι.
– Χωρίς τη γυναίκα του;
– Ναι, τι νομίζεις όταν μας λέει ότι παίρνει χάπια, πλάκα μας έκαμνε. Όχι σοβαρά μιλούσε!
Η Ανθή μου είχε ξεκαθαρίσει ότι άμα πήγαινα με σκηνή θα με χώριζε και εγώ τέσσερις μέρες πριν φύγω, δεν ήξερα ακόμα πού να πάω. Οπότε και ταξιδιωτικό πρόγραμμα δεν έκανα γιατί δεν ήξερα... Για που να το κάνω!!!
Μίλησα με τον Πασχάλη στο τηλέφωνο.
– Ρε Πασχάλη που να πάω, λέω να πάω Σικελία γιατί ο καιρός έχει σφίξει στα βόρεια.
– Να πας είναι πανέμορφα.
– Φοβάμαι μην απογοητευθώ
– Όχι ρε, η Σικελία είναι από τους πιο διάσημους προορισμούς στον κόσμο. Να πας.
– Α ναι… (Τι μαθαίνει κανείς)
Αποφασίστηκε λοιπόν εκεί θα πάω. Είδατε εύκολο ήταν!
– Με σκηνή θα πας;
– Αν πάω με σκηνη η Ανθή θα με χωρίσει.
– Θα έρθει και η Ανθή;
– Όχι κρυώνει.
– Δεν έχει και άδικο.
Αφού ανακοινώθηκαν τα νέα στον περίγυρο μου με μία εμφανής αίσθηση ανακούφισης μιας και, θα κινούμουν σε γεωγραφικά ύψη από το ύψος της Θεσσαλονίκης το υψηλότερο έως της Πελοποννήσου, το χαμηλότερο... Και μια χαρά!
Επιτέλους λοιπόν να δούμε και που θα πάω… και το ίντερνετ πήρε φωτιά!
– Ανθή ανησυχείς για εμένα;
– Όσο να 'ναι.
– Ποιος λες να ανησυχεί παραπάνω από εσένα για το ταξίδι;
– Η μάνα σου.
– Όχι.
– Η μάνα μου;
– Όχι.
– Ποιος;
– Η ADAC!
Είχα πολύ άγχος για το ταξίδι! Και αυτό το fazer πια, τρεις εκδρομές έκανα και στις τρεις χάλασε! Και ο Γκαλης αν βαρούσε τρεις ελεύθερες βολές την μια μπορεί να την έχανε. Αλλά το fazer όχι! 100% επιτυχία. Πως να μην ανησυχεί η ADAC!! Με εμένα, παίζει και να φαλιρίσει!!!
Project fazer
Τίποτα!!! Δεν έκανα τίποτα για το ταξίδι, ούτε καν την αλυσίδα δεν τέντωσα Έβαλα μία μπαταρία το καλοκαίρι. Έφτιαξα κάτι ηλεκτρολογικά καλώδια που είχαν καεί και όλες τις εκδρομές που έκανα (Μια έκανα), οδηγούσα με τα φώτα κλειστά. Μην ανάψω τα φώτα και το fazer, μου αλλάξει τα φώτα. Το πήγα στον ηλεκτρολόγο μία εβδομάδα προτού να φύγω, εν τω μεταξύ εγώ ήμουν σίγουρος ότι ήταν ο ανορθωτής γιατί και την άλλη φορά που είχα μείνει, τα ίδια προβλήματα είχα.
– Ανορθωτής ήταν;
– Όχι. Ο ανορθωτής είναι λίγο πεσμένος αλλά είναι OK. Καλώδια ήταν.
– Το έφτιαξες;
– Ναι.
– Σίγουρα;
– Ναι.
– Σίγουρα;;;
– Ναι
Δίνω 30 € κάνω μία γύρα το τετράγωνο να πάω στο γκαράζ και το μηχανάκι, μου κάνει τα ίδια προβλήματα. Της μάνας σου! Εντωμεταξύ μέχρι να το φτιάξει ο ηλεκτρολόγος δεν είχε πρόβλημα αλλά μόλις το έφτιαξε, χάλασε. Της μάνας σου! Ρίχνω όλα τα καντήλια του κόσμου και ξανά πίσω στον ηλεκτρολόγο.
– Ρε... Δες το.
– Το βλέπω.
– Δες το μόλις ανάβω τα φώτα τρελαίνεται το κοντέρ, ανάβουν τα λαμπάκια και σβήνει. Και μετά δεν ξαναπαίρνει μπρος. Και ανάβουν τα δικά μου τα λαμπάκια.
– Α Εσύ έχεις θέμα. Δεν μας τα είπες αυτά.
– ( Τι σου είπα τα κάλαντα) Δες το σε παρακαλώ γιατί φεύγω ταξίδι και δεν θέλω να με αφήσει πουθενά σε καμία βουνοκορφή.
Έτσι είναι, αν έχεις ανάγκη έναν άνθρωπο τον μιλάς σαν να είναι αυτός ο πελάτης και εσύ, αυτός που συλλέγει τα ευρώ. Την άλλη μέρα γυρνάω, το παραλαμβάνω και μαθαίνω το πόρισμα.
Ο κεντρικός διακόπτης του fazer από την πολυκαιρία είχε πιάσει υγρασία, βασικά με είπε ότι ήταν μπλε από τη μούχλα και δημιούργησε βραχυκύκλωμα. Δίνω άλλα 30 €, φεύγω και ο θεός μαζί μου. Βρε ευτυχώς δεν λες που μου έβγαλε το πρόβλημα άμεσα και όχι, πουθενά στο δρόμο. Γιατί πάντα προτού να ταξιδέψω, φοβάμαι να πάω οπουδήποτε μην γίνει καμία στραβή και δεν πάω πουθενά.
Τέσσερις μέρες προτού να φύγω πάω στον Μάκη για ένα τελευταίο έλεγχο. Του λέω ότι πάω Σικελία.
– Πότε; μου λέει.
– Τώρα.
Και με κοιτάζει με απορία!
Κοιτάζει την αλυσίδα, τα φρένα όλα OK και προσπαθούμε να βάλουμε τις χούφτες που αγόρασα στο fazer για το ταξίδι. Χούφτες που φοράνε οι ντελιβεράδες για να μην πουντιαζουν στον ψόφο. Τις προσαρμόζουμε κάνω να φύγω και πως κοιτάζει ο Μάκης.
– Ώπα τι είναι αυτό!
Ο ηλεκτρολόγος όταν μου έβγαλε τον κεντρικό διακόπτη για να φτιάξει το fazer, ξέχασε να βιδώσει τα δύο πλαϊνά έμβολα που δένουν το τιμόνι με το μηχανάκι! Ο Χριστός και η Παναγία! Και εγώ δεν το πρόσεξα, και λίγο ακόμα και θα έφευγα ταξίδι έτσι. Θα με έκλαιγαν και θα ήταν μέρα Σάββατο! Πω πω μιλάμε ο Μάκης μου έσωσε τη ζωή και κέρδισε έναν πελάτη, εφόρου ζωής. Άσε που παραλίγο να έπαιρνα την ADAC τηλέφωνο και να τους έλεγα.
– Ναι γεια σας είχα ένα πρόβλημα με το fazer.
– ( Πάλι αυτός!!!) Τι πρόβλημα;
– Μου έφυγε το τιμόνι!
Τελικά τις χούφτες έτσι πως της έβαλα τις έβγαλα, γιατί δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω τα Φλας. Αλλά τουλάχιστον κέρδισα το τιμόνι,,. Κάτι είναι κι αυτό!
Project καράβι.
Κοιτούσα τα δρομολόγια από Ηγουμενίτσα για Μπρίντεζι και με μεγάλη μου ανακούφιση είδα ότι έχει καθημερινά δρομολόγια, οπότε μια χαρά. Εμένα με ενδιέφερε να πάρω το νυχτερινό δρομολόγιο έτσι ώστε να φτάσω χαράματα Ιταλία και να έχω, ολόκληρη μέρα για να ταξιδέψω. Μέσα από το διαδίκτυο είδα ότι τα δρομολόγια κυμαίνονται στα 70 € εκτός από μία εταιρεία που θα μου κόστιζε 50.
Παίρνω τηλέφωνο την Venturis ferries για να ρωτήσω για το δρομολόγιο και μου λένε, ότι ναι έχει δρομολόγια αλλά είναι χαλασμένο το καράβι. Λογικά θα είναι έτοιμο την Τρίτη το βράδυ αλλά μην κλείνεις εισιτήρια, από το ίντερνετ... Και εγώ είπα, ευτυχώς που δεν έκλεισα! Οπότε τι κάνουμε, περιμένουμε και βλέπουμε.
Project διανυκτέρευση
Κλασσικά δεν είχα ιδέα προς τα που να πάω, τι περίεργο!! Αλλά είχα δώσει υπόσχεση στην οικογένειά μου να μην ταξιδέψω επουδενί νύχτα για να μην ανησυχήσουν για εμένα. Γι' αυτό το λόγο άλλωστε η Ανθή μου απαγόρευσε να πάρω μαζί μου σκηνή και υπνόσακο έτσι ώστε, να κοιμόμαστε και οι δύο ήσυχη τα βράδια. Έστω και εξ αποστάσεως!
Άσε που και εγώ δεν ήθελα να έχω πάλι τα ίδια, έτσι είπα να κλείσω μία διανυκτέρευση για να έχω επιτέλους και ένα ταξιδιωτικό πλάνο για πρώτη φορά στη ζωή μου. Λες επιτέλους να ωριμάζω ταξιδιωτικά, καιρός ήταν.
Σκέφτηκα να πάω αρχικά στην Αμάλφι και μετέπειτα να κατηφορίσω προς το νότο. Βρίσκω δωμάτιο με θέα την θάλασσα, ναι είμαι και ρομαντικός, με 50 € και προσπαθώ να κλείσω δύο διανυκτερεύσεις και να μην δέχεται την κάρτα μου. Της μάνας σου. Ξανά και ξανά, τίποτα. Εκείνη την ώρα στην τηλεόραση άκουγα τα πρωινάδικά και πως πιάνει το αυτί μου λένε ότι τα πλοία από την Πέμπτη έχουν εικοσιτετράωρη απεργία. Την φάγαμε! Και εγώ ταξιδεύω βάσει προγράμματος χωρίς βέβαια να έχω βγάλει εισιτήρια Τετάρτη βράδυ, στις 23:59. Χέστο το ξενοδοχείο! Βρε να θες να αγιάσεις και να μην μπορείς.
– Ανθή φεύγω αύριο Τρίτη, για να είμαι σίγουρος.
– Όχι αφού είπες Τετάρτη θα φύγεις.
– Και αν τη φάω!
– Όχι.
Project καράβι part 2
Παίρνω τηλέφωνο την Minoan.
– Ναι γειά σας, θέλω να ταξιδέψω για Ιταλία Τετάρτη βράδυ, ξημερώματα Πέμπτης και άκουσα στην τηλεόραση ότι την Πέμπτη, έχετε απεργία.
– Μα δεν υπάρχει πρόβλημα, εμείς φεύγουμε Τετάρτη 23:59 και η απεργία είναι την Πέμπτη στις 00:00.
– (Εφησιχαστικα τώρα) Αν έχει καθυστέρηση;
– Δεν θα έχει.
– Σίγουρα;
– Ναι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
– ( Εντάξει, στην Ελλάδα το ένα λεπτό δεν σου λέει και πολλά. Εδώ δεν λένε πολλά οι υποσχέσεις που σου δίνουν επί χρόνια, το ένα λεπτό τι να κλάσει!) Καλά.
– Ανθή τελικά Τετάρτη θα φύγω.
– Γιούπι!
– Και ο θεός μαζί μου.
Τι νομίζετε ότι τελειώσαμε… λάθος!
Project φωτογραφική μηχανή. Μια πονεμενη ιστορια!!!!
Θα κυλήσω λίγο τον χρόνο πίσω για να σας πω τι παίζει με την πάρτη μου! Το καλοκαίρι που μας πέρασε είχα δύο μέρες ρεπό και είπαμε με τον άγγελο μου να πάμε στην Πίνδο με το αμάξι. Ξυπνήσαμε πρωί μπαίνω στο ίντερνετ για να κάνω ταξιδιωτικό πρόγραμμα και ξαφνικά ο υπολογιστής κάνει ένα πουφ και σβήνει!
– Ανθή μόλις τίναξα τα πέταλα του υπολογιστή.
– Λατρεία μου εσύ.
Όσο ναναι μας χάλασε το γεγονός αλλά είχαμε ταξίδι μπροστά μας, οπότε το γράψαμε! Φεύγουμε και πάμε στο φαράγγι της Πορτιτσας. Φτάνουμε, κατεβαίνουμε κάτω με τα ποδαρια και όλο σκεφτόμαστε πως θα ξανανέβουμε πάνω στο βουνό. Μιλάμε για τρελό φυστικομα!
Φτάνουμε κάτω και με πιάνει το φωτογραφικό μου ταμπεραμέντο.
– Ανθή πάω στο φαράγγι να βγάλω φωτογραφίες.
– Πάνε αλλά μην βουτήξεις πουθενά με τη φωτογραφική μηχανή.
– Εγώ ρε, το κομάντο!
Πάω στο φαράγγι περπατάω περπατάω, καύλωσα! Μπαίνω μέσα στο ποτάμι εντωμεταξύ, το νερό μου έφτανε μέχρι τα γόνατά. Περπατάω ανεβαίνω κάτι κοτρόνια κατεβαίνω τα κοτρόνια, το νερό μου έφτανε μέχρι τη μέση. Περπατάω κάνω κάτι αναρριχήσεις και όλο το σκέφτομαι. Ρε είμαι πολύ κομάντο!
Το νερό έφτανε μέχρι το λαιμό και εγώ κρατούσα τη φωτογραφική ψηλά από το κεφάλι μου, μαζί με το τσαντάκι μου που το είχα δέσει στο λαιμό και όλο περπατούσα. Σκαρφάλωνα, αλλά την κατάλαβα την δουλειά και λέω άσε κάπου τη φωτογραφική μηχανή και το τσαντάκι και συνέχισε άνετος. Τα παρατάω κατρακυλώ μέσα στα βράχια, βουτάω ολόκληρος μεσα στο ποτάμι και λέω... Ρε είμαι πολύ κομάντο. Γυρνάω πίσω τα παίρνω και εκεί που επέστρεφα, δεν υπολόγισα καλά το βάθος και βουτάω ολόκληρος μέσα στο ποτάμι μαζί με όλα τα υπάρχοντά μου... ΟΥΠΣ! Φτάνω πίσω στην Ανθή με βλέπει μπουγέλομενο.
– Μη μου πεις!
– Να παραπάτησα λίγο.
– Είχες και τα κινητά μαζί σου.
– Ε καλά είμαι πολύ κομάντο.
– Ναι του γλυκού νερού.
Το πόρισμα μία DSLR και δύο κινητά βγήκαν Off. Έλα μωρε συμβαίνουν αυτά. Τουλάχιστον έβγαλα καλές φωτογραφίες! Μας χάλασε λίγο το γεγονός αλλά το διήμερο συνεχίστηκε. Α και καλή μας ορειβασία τώρα, για να πάμε στο αυτοκίνητο!
Καλοκαίρι ήταν οι διακοπές είχανε τελειώσει δε μας χάλασε τόσο το συμβάν. Τώρα όμως που θα έφευγα διακοπές, με έτσουξέ! Η θα έπρεπε να αγοράσω φωτογραφική μηχανή, ή θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω μία αρχαία κόμπακτ φωτογραφική μηχανή που είχαμε ( Είχα ) αγοράσει προ δεκαετίας.
– Ανθή δες τη πήρα.
– Αγάπη μου εσύ... ΓΑΜΑΤΗ!
– Και 14 megapixels η μεγαλύτερη της αγοράς.
– Μπράβο για να τη δω. Ρε Νίκο αυτη παίρνει μπαταρίες λιθίου.
– Ουπς δεν το πρόσεξα.
– Δεν είχε με επαναφορτιζόμενη μπαταρία;
– Δεν το πρόσεξα ( Για αυτό οι πούστηδες την είχαν σε προσφορά!!! Πούστηδες!)
– Μπράβο αγόρασε και μπαταρίες τώρα!
Το πόρισμα, κάθε 50 φωτογραφίες έπρεπε να αγοράσω μπαταρίες λιθίου. Πιο πολύ σε συνέφερε να πας Νορβηγία, παρά στα Τρίκαλα με δαύτη! Πούστηδες! Αποτέλεσμα η μηχανή μπήκε στο ντουλάπι της ναφθαλίνης μέχρι που ξαναβγήκε τώρα, για να πάω εκδρομή. Αγόρασα και τέσσερα ζευγάρια μπαταριών λιθίου κόστος 20 € ελπίζοντας να με φτάσουν. Πούστηδες! Δεκα χρόνια βρίζω.
Τελειώσαμε, λέτε να τελειώσαμε ( Ναι!) Για να σκεφτώ… πως το ξέχασα!
Project κινητό.
Αγόρασα ένα hi tech κινητό για να έχω τον Τομ όπως και bluetooth, μιλάμε είμαι πολύ χάκερ! Και πλέον ήμουν έτοιμος. Φεύγω ρε!!!
Aν ενδιαφέρεστε για την συνεχεια…
http://gone4riding.blogspot.gr/2017/05/blog-post_24.html
Η έμπνευση αυτών των χειμερινών διακοπών προήρθε καθαρά, από το ίδιο το μηχανάκι. Και αυτό γιατί οι ταξιδιωτικές μας περιπλανήσεις της χρονιάς που κύλησε, δεν τις βιώσαμε όσο θα έλπιζα από κοινού.
Το fazer το είχα φτιάξει για τις καλοκαιρινές μας εξορμήσεις, έδωσα ένα κάρο λεφτά για να το κάνω σέρβις να βάλω καινούργια λάστιχα να αγοράσω κάποια βοηθήματα τα οποία θα μου ήταν χρήσιμα για το ταξίδι. Και τελικά, κάποια ηλεκτρολογικά προβλήματα ( Που θα αναφερθούν εκτενέστερα το ταξιδιωτικό που δεν έχει γραφτεί ακόμα) Είχαν σαν αποτέλεσμα να το χαρώ μόνο για τέσσερις ημέρες και όλο πλήρωνα, ασφάλειες και όλο πλήρωνα για το γκαράζ που το σταθμεύω, και όλο αυτό για μόνο τέσσερις ημέρες....Ε όχι !!!
Η σκεψη ήρθε τέλος Σεπτεμβρίου …
- Ανθή να φύγω;
- Καλά εσύ έχεις χαζέψει τελείως ! Τώρα θα φύγεις που έρχεται ο χειμώνας!! θα παγώσεις και που θα πας;
- Δεν ξέρω, λέω για Γιουγκοσλαβία
- Καλά, να φύγεις τώρα όμως προτού να πιάσουν τα πολλά κρύα.
- Ναι τώρα θέλω να φύγω για να προλάβω την αλλαγή της ώρας έτσι ώστε, να έχω ακόμα μια ώρα οδήγησης προτού να νυχτώσει.
- Και που θα μείνεις;
- Σε σκηνή.
- Μείνε σε ξενοδοχείο.
- Δεν θέλω... Αν μείνω σε ξενοδοχείο θα έρθεις;
- Όχι θα έχει κρύο.
Η ενημέρωση της μάνας για τα επικείμενα μου σχέδια γινόταν φυσικά μέσω τηλεφώνου έτσι ώστε, να μην έχω άμεση επαφή με τις όποιες αντιδράσεις της. Καλύτερα όχι. Πως το λένε από μακριά και αγαπημένοι. Και όχι μόνο, αλλά η Ανθή όταν κόμπιαζε για κάποια δευτερόλεπτα η Mather στο τηλέφωνο, την έλεγε.
- Κρίμα είναι, αφού το μηχανάκι είναι έτοιμο.
- Καλά (Γαμημένο μηχανάκι!!! Ποιος πούστης το ανακάλυψε!!!).
Έτσι κάπως μπήκα σε τελική τροχιά για την εκδρομή όμως πως το λένε, αν λογαριάζεις χωρίς τον ξενοδόχο. Ενημέρωσα για την άδεια μου στην δουλειά ( Αδεια χωρίς λεφτά εννοείται!) Αλλά κάποια εργασιακά προβλήματα με πήγαιναν ημερομηνιακα πίσω. Πέρασε ο μήνας άλλαξε η ώρα, εγώ δούλευα το fazer κοιμόταν στο γκαράζ, και όλο το πλήρωνα.
Μου έλεγε η Ανθή.
- Ρε Νίκο θα φύγεις;
- Ναι, περιμένω να πάρω άδεια.
- Ε πότε θα την πάρεις, τον Δεκέμβρη;
- Δεν με νοιάζει, οταν πάρω την άδεια όμως, έφυγα.
- Και που θα πας;
-Δεν ξέρω ανάλογα πότε θα πάρω άδεια.
-Θα έρθεις;
- Καλά εσύ έχεις χαζέψει τελείως.
Η μάνα μου το είχε ψιλό ξεχάσει το γεγονός, ένιωθε ασφάλεια και ευγνωμοσύνη που γιος της δουλεύει. Ασφάλεια για εμένα και ευγνωμοσύνη για το αφεντικό μου, που δεν μου έδινε άδειά. Τελοσπάντων για να μην μακρηγορώ η άδεια μου εγκρίθηκε τέλος Νοεμβρίου.
- Μαμά πήρα άδεια φεύγω.
-Α ναι (Τον πούστη του έδωσε άδεια τελικά! Τζάμπα τόσα τάματα!!!) Και που θα πας;
-Δεν ξέρω, λέω να πάω Ιταλία.
Εν τω μεταξύ τον καιρό που περίμενα να πάρω άδεια σκεφτόμουν και διάφορα πλάνα στο που μπορώ να πάω οπως, να πάω Γιουγκοσλαβία παραλιακά και να γυρίσω από άλλο δρόμο. Αλλά δεν μου άρεσε πολύ το σχέδιο γιατί κάποια ορεινά περάσματα που πιθανόν να περνούσα, να είχαν παγετούς.
Ένα άλλο σχέδιο που έπαιζε σχεδόν μέχρι το τέλος ήταν, να πάω στην Βενετία με καράβι από εκεί να πάω στη λίμνη Κομο για κάποιες διανυκτερεύσεις και να κάνω, κοντινές εξορμήσεις στην γύρω περιοχή. Αλλά δεν μου άρεσε τόσο το σχέδιο γιατί και το καράβι ήταν ακριβό (250 € πάνε ελα). Θα έκανα πολύ λίγα χιλιόμετρα στο ταξίδι και δεν θα είχα τόσο την αίσθηση της περιπέτειας γιατί θα είχα, καπαρωμένες διανυκτερεύσεις.
Ασε που δεν μου αρεσει αυτό το είδος των διακοπών το να τριγυρνώ γύρω γύρω από ένα μέρος και να μην μπορώ να πάω παραπέρα, γιατί τα χιλιόμετρα που θα έπρεπε να διανυθούν θα ήταν απαγορευτικά στο να πάω και μετέπειτα, να ξαναγυρίσω πίσω. Τέτοιου είδους διακοπές θα έκανα με την Ανθή.
- Ανθή θα έρθεις έτσι;
-Νicht normal!!!
Καράβι Βενετία και επιστροφή μέσο Γουγκοσλαβίας… αλλά δεν.
Να πάω από Μπάρι Τοσκάνι αλλά με χαλούσε γιατί η φύση στο καταχείμωνο δεν θα ήταν και στα καλύτερά της οπότε, θα ήταν το λιγότερο μαλακια να πάω στην Τοσκάνη και να μη δω τις ομορφιές που τόσο απλόχερα θα μου πρόσφερε αν πήγαινα άνοιξη φθινόπωρο ή, καλοκαίρι. Έπειδή εγώ πήγα το χειμώνα! Πως το λένε πήγε ο εβραίος στο παζάρι και ήταν Σάββατο! Αλλά και για ένα ακόμα πιο σημαντικό λόγο.
- Ανθή τι λες να πάω στην Τοσκάνη;
-Που είναι αυτό;
-Εκεί, πάνω από τη Ρώμη.
- Στους σεισμούς;
-Ναι.
- Όχι!
Κάποια άλλα σχέδια δίχως την παραμικρή συναίσθηση του χρήματος όπως, να πάω από Βενετία νότια Νορβηγία να δω χιονισμένα φιορδ. Γούσταρα!
- Ρε Νίκο στη Νορβηγία θα πας;
- Σιγά ρε συ, 5000 km είναι από την εθνική πάνε έλα.
-Χωρίζουμε δεν θα με πεθάνεις εσύ!
-Με χαλάει που θα νυχτώσει πολύ νωρίς. Στις τρεις.
-Μαλακία δεν είναι!
-Ε ναι.
-Άσε που το είπα στη μάνα σου και τις, ΕΠΕΣΑΝ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ!!!
-Καλά.
Νότια Ιταλία και Σικελία αλλά σκεφτόμουν ότι ίσως με απογοήτευε σαν προορισμό. Μήπως τελικά δεν θα ήταν ωραία!
Στον καφέ με τα παιδιά από το Φόρουμ τους είπα για τις επικείμενες ταξιδιωτικές βλέψεις μου και με κοιτούσαν, με ένα βλέμμα απορίας.
– Τι λέτε ρε παιδιά στη Γιουγκοσλαβία θα έχει χιόνια τέλη Νοεμβρίου;
– Ναι
– Και που να πάω ρε γαμώτο;
– Που θα μείνεις σε ξενοδοχείο;
– Σε σκηνή θέλω. Είδα κάποια κάμπινγκ στην Κόμο που είναι ανοιχτά όλο το χρόνο.
– Θα μελανιάσεις!
– Όχι το σκέφτηκα. Θα πάρω και θερμαινόμενό στρώμα.
– …
Οι μέρες όλο περνούσαν με τις θερμοκρασίες όλο να κατεβαίνουν. Στην Κόμο είχε τέσσερις βαθμούς, στο Μόναχο που μένουν τα πεθερικά μου χιόνιζε.
Μιλούσε η Ανθή με τη μάνα της.
– Καλά ο Νίκος σοβαρά τώρα θα φύγει εκδρομή με τη μηχανή το καταχείμωνο;
– Τι να τον κάνω.
– (Χαρά στο κουράγιο σου) Και που θα πάει;
– Δεν ξέρει μάλλον Ιταλία.
– Στον μπαμπά δεν είπα τίποτα για το κελεπούρι μας, άσε μην έχουμε κι άλλα. (Επειδή αυτός είναι μπερδεμένος! Ο μπαμπάς τι φταίει)
– Καταλαβαίνω.
Εγώ βέβαια σε αυτές τις συζητήσεις δεν έπαιρνα μέρος, αλλά και για κάποιο ανεξήγητο λόγο ούτε και υπήρχε η θέληση από τη μαμά... Να πάρω μέρος.
Στη δουλειά πάνω κάτω τα ίδια.
– Χάζεψες ρε μέσα στο χειμώνα θα φύγεις;
– Τι λέτε ρε παιδιά, το δύσκολο είναι να δουλεύεις πακετας, και όχι να πηγαίνεις διακοπές.
– Γυναίκα σου δεν θα παγώσει;
– Δεν θα έρθει.
– Πλάκα κάνεις.
– Όχι, γυναίκα μου δεν είναι πακετας.
– Έχεις κανέναν γνωστό, κάποιον εκεί;
– Όχι.
– Και τι θα κάνεις μόνος σου;
– Θα γουστάρω.
Ή σε άλλες συζητήσεις που έκαναν αναμεταξύ τους με εμένα παρόν, έλεγαν…
– Ρε σοβαρά μόνος του θα πάει;
– Ναι.
– Χωρίς τη γυναίκα του;
– Ναι, τι νομίζεις όταν μας λέει ότι παίρνει χάπια, πλάκα μας έκαμνε. Όχι σοβαρά μιλούσε!
Η Ανθή μου είχε ξεκαθαρίσει ότι άμα πήγαινα με σκηνή θα με χώριζε και εγώ τέσσερις μέρες πριν φύγω, δεν ήξερα ακόμα πού να πάω. Οπότε και ταξιδιωτικό πρόγραμμα δεν έκανα γιατί δεν ήξερα... Για που να το κάνω!!!
Μίλησα με τον Πασχάλη στο τηλέφωνο.
– Ρε Πασχάλη που να πάω, λέω να πάω Σικελία γιατί ο καιρός έχει σφίξει στα βόρεια.
– Να πας είναι πανέμορφα.
– Φοβάμαι μην απογοητευθώ
– Όχι ρε, η Σικελία είναι από τους πιο διάσημους προορισμούς στον κόσμο. Να πας.
– Α ναι… (Τι μαθαίνει κανείς)
Αποφασίστηκε λοιπόν εκεί θα πάω. Είδατε εύκολο ήταν!
– Με σκηνή θα πας;
– Αν πάω με σκηνη η Ανθή θα με χωρίσει.
– Θα έρθει και η Ανθή;
– Όχι κρυώνει.
– Δεν έχει και άδικο.
Αφού ανακοινώθηκαν τα νέα στον περίγυρο μου με μία εμφανής αίσθηση ανακούφισης μιας και, θα κινούμουν σε γεωγραφικά ύψη από το ύψος της Θεσσαλονίκης το υψηλότερο έως της Πελοποννήσου, το χαμηλότερο... Και μια χαρά!
Επιτέλους λοιπόν να δούμε και που θα πάω… και το ίντερνετ πήρε φωτιά!
– Ανθή ανησυχείς για εμένα;
– Όσο να 'ναι.
– Ποιος λες να ανησυχεί παραπάνω από εσένα για το ταξίδι;
– Η μάνα σου.
– Όχι.
– Η μάνα μου;
– Όχι.
– Ποιος;
– Η ADAC!
Είχα πολύ άγχος για το ταξίδι! Και αυτό το fazer πια, τρεις εκδρομές έκανα και στις τρεις χάλασε! Και ο Γκαλης αν βαρούσε τρεις ελεύθερες βολές την μια μπορεί να την έχανε. Αλλά το fazer όχι! 100% επιτυχία. Πως να μην ανησυχεί η ADAC!! Με εμένα, παίζει και να φαλιρίσει!!!
Project fazer
Τίποτα!!! Δεν έκανα τίποτα για το ταξίδι, ούτε καν την αλυσίδα δεν τέντωσα Έβαλα μία μπαταρία το καλοκαίρι. Έφτιαξα κάτι ηλεκτρολογικά καλώδια που είχαν καεί και όλες τις εκδρομές που έκανα (Μια έκανα), οδηγούσα με τα φώτα κλειστά. Μην ανάψω τα φώτα και το fazer, μου αλλάξει τα φώτα. Το πήγα στον ηλεκτρολόγο μία εβδομάδα προτού να φύγω, εν τω μεταξύ εγώ ήμουν σίγουρος ότι ήταν ο ανορθωτής γιατί και την άλλη φορά που είχα μείνει, τα ίδια προβλήματα είχα.
– Ανορθωτής ήταν;
– Όχι. Ο ανορθωτής είναι λίγο πεσμένος αλλά είναι OK. Καλώδια ήταν.
– Το έφτιαξες;
– Ναι.
– Σίγουρα;
– Ναι.
– Σίγουρα;;;
– Ναι
Δίνω 30 € κάνω μία γύρα το τετράγωνο να πάω στο γκαράζ και το μηχανάκι, μου κάνει τα ίδια προβλήματα. Της μάνας σου! Εντωμεταξύ μέχρι να το φτιάξει ο ηλεκτρολόγος δεν είχε πρόβλημα αλλά μόλις το έφτιαξε, χάλασε. Της μάνας σου! Ρίχνω όλα τα καντήλια του κόσμου και ξανά πίσω στον ηλεκτρολόγο.
– Ρε... Δες το.
– Το βλέπω.
– Δες το μόλις ανάβω τα φώτα τρελαίνεται το κοντέρ, ανάβουν τα λαμπάκια και σβήνει. Και μετά δεν ξαναπαίρνει μπρος. Και ανάβουν τα δικά μου τα λαμπάκια.
– Α Εσύ έχεις θέμα. Δεν μας τα είπες αυτά.
– ( Τι σου είπα τα κάλαντα) Δες το σε παρακαλώ γιατί φεύγω ταξίδι και δεν θέλω να με αφήσει πουθενά σε καμία βουνοκορφή.
Έτσι είναι, αν έχεις ανάγκη έναν άνθρωπο τον μιλάς σαν να είναι αυτός ο πελάτης και εσύ, αυτός που συλλέγει τα ευρώ. Την άλλη μέρα γυρνάω, το παραλαμβάνω και μαθαίνω το πόρισμα.
Ο κεντρικός διακόπτης του fazer από την πολυκαιρία είχε πιάσει υγρασία, βασικά με είπε ότι ήταν μπλε από τη μούχλα και δημιούργησε βραχυκύκλωμα. Δίνω άλλα 30 €, φεύγω και ο θεός μαζί μου. Βρε ευτυχώς δεν λες που μου έβγαλε το πρόβλημα άμεσα και όχι, πουθενά στο δρόμο. Γιατί πάντα προτού να ταξιδέψω, φοβάμαι να πάω οπουδήποτε μην γίνει καμία στραβή και δεν πάω πουθενά.
Τέσσερις μέρες προτού να φύγω πάω στον Μάκη για ένα τελευταίο έλεγχο. Του λέω ότι πάω Σικελία.
– Πότε; μου λέει.
– Τώρα.
Και με κοιτάζει με απορία!
Κοιτάζει την αλυσίδα, τα φρένα όλα OK και προσπαθούμε να βάλουμε τις χούφτες που αγόρασα στο fazer για το ταξίδι. Χούφτες που φοράνε οι ντελιβεράδες για να μην πουντιαζουν στον ψόφο. Τις προσαρμόζουμε κάνω να φύγω και πως κοιτάζει ο Μάκης.
– Ώπα τι είναι αυτό!
Ο ηλεκτρολόγος όταν μου έβγαλε τον κεντρικό διακόπτη για να φτιάξει το fazer, ξέχασε να βιδώσει τα δύο πλαϊνά έμβολα που δένουν το τιμόνι με το μηχανάκι! Ο Χριστός και η Παναγία! Και εγώ δεν το πρόσεξα, και λίγο ακόμα και θα έφευγα ταξίδι έτσι. Θα με έκλαιγαν και θα ήταν μέρα Σάββατο! Πω πω μιλάμε ο Μάκης μου έσωσε τη ζωή και κέρδισε έναν πελάτη, εφόρου ζωής. Άσε που παραλίγο να έπαιρνα την ADAC τηλέφωνο και να τους έλεγα.
– Ναι γεια σας είχα ένα πρόβλημα με το fazer.
– ( Πάλι αυτός!!!) Τι πρόβλημα;
– Μου έφυγε το τιμόνι!
Τελικά τις χούφτες έτσι πως της έβαλα τις έβγαλα, γιατί δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω τα Φλας. Αλλά τουλάχιστον κέρδισα το τιμόνι,,. Κάτι είναι κι αυτό!
Project καράβι.
Κοιτούσα τα δρομολόγια από Ηγουμενίτσα για Μπρίντεζι και με μεγάλη μου ανακούφιση είδα ότι έχει καθημερινά δρομολόγια, οπότε μια χαρά. Εμένα με ενδιέφερε να πάρω το νυχτερινό δρομολόγιο έτσι ώστε να φτάσω χαράματα Ιταλία και να έχω, ολόκληρη μέρα για να ταξιδέψω. Μέσα από το διαδίκτυο είδα ότι τα δρομολόγια κυμαίνονται στα 70 € εκτός από μία εταιρεία που θα μου κόστιζε 50.
Παίρνω τηλέφωνο την Venturis ferries για να ρωτήσω για το δρομολόγιο και μου λένε, ότι ναι έχει δρομολόγια αλλά είναι χαλασμένο το καράβι. Λογικά θα είναι έτοιμο την Τρίτη το βράδυ αλλά μην κλείνεις εισιτήρια, από το ίντερνετ... Και εγώ είπα, ευτυχώς που δεν έκλεισα! Οπότε τι κάνουμε, περιμένουμε και βλέπουμε.
Project διανυκτέρευση
Κλασσικά δεν είχα ιδέα προς τα που να πάω, τι περίεργο!! Αλλά είχα δώσει υπόσχεση στην οικογένειά μου να μην ταξιδέψω επουδενί νύχτα για να μην ανησυχήσουν για εμένα. Γι' αυτό το λόγο άλλωστε η Ανθή μου απαγόρευσε να πάρω μαζί μου σκηνή και υπνόσακο έτσι ώστε, να κοιμόμαστε και οι δύο ήσυχη τα βράδια. Έστω και εξ αποστάσεως!
Άσε που και εγώ δεν ήθελα να έχω πάλι τα ίδια, έτσι είπα να κλείσω μία διανυκτέρευση για να έχω επιτέλους και ένα ταξιδιωτικό πλάνο για πρώτη φορά στη ζωή μου. Λες επιτέλους να ωριμάζω ταξιδιωτικά, καιρός ήταν.
Σκέφτηκα να πάω αρχικά στην Αμάλφι και μετέπειτα να κατηφορίσω προς το νότο. Βρίσκω δωμάτιο με θέα την θάλασσα, ναι είμαι και ρομαντικός, με 50 € και προσπαθώ να κλείσω δύο διανυκτερεύσεις και να μην δέχεται την κάρτα μου. Της μάνας σου. Ξανά και ξανά, τίποτα. Εκείνη την ώρα στην τηλεόραση άκουγα τα πρωινάδικά και πως πιάνει το αυτί μου λένε ότι τα πλοία από την Πέμπτη έχουν εικοσιτετράωρη απεργία. Την φάγαμε! Και εγώ ταξιδεύω βάσει προγράμματος χωρίς βέβαια να έχω βγάλει εισιτήρια Τετάρτη βράδυ, στις 23:59. Χέστο το ξενοδοχείο! Βρε να θες να αγιάσεις και να μην μπορείς.
– Ανθή φεύγω αύριο Τρίτη, για να είμαι σίγουρος.
– Όχι αφού είπες Τετάρτη θα φύγεις.
– Και αν τη φάω!
– Όχι.
Project καράβι part 2
Παίρνω τηλέφωνο την Minoan.
– Ναι γειά σας, θέλω να ταξιδέψω για Ιταλία Τετάρτη βράδυ, ξημερώματα Πέμπτης και άκουσα στην τηλεόραση ότι την Πέμπτη, έχετε απεργία.
– Μα δεν υπάρχει πρόβλημα, εμείς φεύγουμε Τετάρτη 23:59 και η απεργία είναι την Πέμπτη στις 00:00.
– (Εφησιχαστικα τώρα) Αν έχει καθυστέρηση;
– Δεν θα έχει.
– Σίγουρα;
– Ναι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
– ( Εντάξει, στην Ελλάδα το ένα λεπτό δεν σου λέει και πολλά. Εδώ δεν λένε πολλά οι υποσχέσεις που σου δίνουν επί χρόνια, το ένα λεπτό τι να κλάσει!) Καλά.
– Ανθή τελικά Τετάρτη θα φύγω.
– Γιούπι!
– Και ο θεός μαζί μου.
Τι νομίζετε ότι τελειώσαμε… λάθος!
Project φωτογραφική μηχανή. Μια πονεμενη ιστορια!!!!
Θα κυλήσω λίγο τον χρόνο πίσω για να σας πω τι παίζει με την πάρτη μου! Το καλοκαίρι που μας πέρασε είχα δύο μέρες ρεπό και είπαμε με τον άγγελο μου να πάμε στην Πίνδο με το αμάξι. Ξυπνήσαμε πρωί μπαίνω στο ίντερνετ για να κάνω ταξιδιωτικό πρόγραμμα και ξαφνικά ο υπολογιστής κάνει ένα πουφ και σβήνει!
– Ανθή μόλις τίναξα τα πέταλα του υπολογιστή.
– Λατρεία μου εσύ.
Όσο ναναι μας χάλασε το γεγονός αλλά είχαμε ταξίδι μπροστά μας, οπότε το γράψαμε! Φεύγουμε και πάμε στο φαράγγι της Πορτιτσας. Φτάνουμε, κατεβαίνουμε κάτω με τα ποδαρια και όλο σκεφτόμαστε πως θα ξανανέβουμε πάνω στο βουνό. Μιλάμε για τρελό φυστικομα!
Φτάνουμε κάτω και με πιάνει το φωτογραφικό μου ταμπεραμέντο.
– Ανθή πάω στο φαράγγι να βγάλω φωτογραφίες.
– Πάνε αλλά μην βουτήξεις πουθενά με τη φωτογραφική μηχανή.
– Εγώ ρε, το κομάντο!
Πάω στο φαράγγι περπατάω περπατάω, καύλωσα! Μπαίνω μέσα στο ποτάμι εντωμεταξύ, το νερό μου έφτανε μέχρι τα γόνατά. Περπατάω ανεβαίνω κάτι κοτρόνια κατεβαίνω τα κοτρόνια, το νερό μου έφτανε μέχρι τη μέση. Περπατάω κάνω κάτι αναρριχήσεις και όλο το σκέφτομαι. Ρε είμαι πολύ κομάντο!
Το νερό έφτανε μέχρι το λαιμό και εγώ κρατούσα τη φωτογραφική ψηλά από το κεφάλι μου, μαζί με το τσαντάκι μου που το είχα δέσει στο λαιμό και όλο περπατούσα. Σκαρφάλωνα, αλλά την κατάλαβα την δουλειά και λέω άσε κάπου τη φωτογραφική μηχανή και το τσαντάκι και συνέχισε άνετος. Τα παρατάω κατρακυλώ μέσα στα βράχια, βουτάω ολόκληρος μεσα στο ποτάμι και λέω... Ρε είμαι πολύ κομάντο. Γυρνάω πίσω τα παίρνω και εκεί που επέστρεφα, δεν υπολόγισα καλά το βάθος και βουτάω ολόκληρος μέσα στο ποτάμι μαζί με όλα τα υπάρχοντά μου... ΟΥΠΣ! Φτάνω πίσω στην Ανθή με βλέπει μπουγέλομενο.
– Μη μου πεις!
– Να παραπάτησα λίγο.
– Είχες και τα κινητά μαζί σου.
– Ε καλά είμαι πολύ κομάντο.
– Ναι του γλυκού νερού.
Το πόρισμα μία DSLR και δύο κινητά βγήκαν Off. Έλα μωρε συμβαίνουν αυτά. Τουλάχιστον έβγαλα καλές φωτογραφίες! Μας χάλασε λίγο το γεγονός αλλά το διήμερο συνεχίστηκε. Α και καλή μας ορειβασία τώρα, για να πάμε στο αυτοκίνητο!
Καλοκαίρι ήταν οι διακοπές είχανε τελειώσει δε μας χάλασε τόσο το συμβάν. Τώρα όμως που θα έφευγα διακοπές, με έτσουξέ! Η θα έπρεπε να αγοράσω φωτογραφική μηχανή, ή θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω μία αρχαία κόμπακτ φωτογραφική μηχανή που είχαμε ( Είχα ) αγοράσει προ δεκαετίας.
– Ανθή δες τη πήρα.
– Αγάπη μου εσύ... ΓΑΜΑΤΗ!
– Και 14 megapixels η μεγαλύτερη της αγοράς.
– Μπράβο για να τη δω. Ρε Νίκο αυτη παίρνει μπαταρίες λιθίου.
– Ουπς δεν το πρόσεξα.
– Δεν είχε με επαναφορτιζόμενη μπαταρία;
– Δεν το πρόσεξα ( Για αυτό οι πούστηδες την είχαν σε προσφορά!!! Πούστηδες!)
– Μπράβο αγόρασε και μπαταρίες τώρα!
Το πόρισμα, κάθε 50 φωτογραφίες έπρεπε να αγοράσω μπαταρίες λιθίου. Πιο πολύ σε συνέφερε να πας Νορβηγία, παρά στα Τρίκαλα με δαύτη! Πούστηδες! Αποτέλεσμα η μηχανή μπήκε στο ντουλάπι της ναφθαλίνης μέχρι που ξαναβγήκε τώρα, για να πάω εκδρομή. Αγόρασα και τέσσερα ζευγάρια μπαταριών λιθίου κόστος 20 € ελπίζοντας να με φτάσουν. Πούστηδες! Δεκα χρόνια βρίζω.
Τελειώσαμε, λέτε να τελειώσαμε ( Ναι!) Για να σκεφτώ… πως το ξέχασα!
Project κινητό.
Αγόρασα ένα hi tech κινητό για να έχω τον Τομ όπως και bluetooth, μιλάμε είμαι πολύ χάκερ! Και πλέον ήμουν έτοιμος. Φεύγω ρε!!!
Aν ενδιαφέρεστε για την συνεχεια…
http://gone4riding.blogspot.gr/2017/05/blog-post_24.html
