mitch
Μέλος
ilbig:ilbig:ilbig:εξαιρετικο ταξιδι παιδες
παντα τετοια. αναμενουμε την συνεχεια!!!
4 χώρες, μια απέλαση και ένα πραξικόπημα
- Thread starter onroad
- Ημερομηνία δημιουργίας
ilbig:ilbig:ilbig:εξαιρετικο ταξιδι παιδες
παντα τετοια. αναμενουμε την συνεχεια!!!
stavrouliasp
Μέλος
- Όνομα
- Παντελής
- Μοτό
- DR800S
Η διαδρομή που πραγματοποιήσαμε μέχρι το σημείο αυτό του ταξιδιού
https://www.google.gr/maps/dir/Çeşme, İzmir, Turkey/Göreme Open Air Museum, Turkey/Ερζερούμ, Τουρκία/Mestia, Γεωργία/Lentekhi, Γεωργία/@43.0395151,42.6897436,10z/data=!4m37!4m36!1m5!1m1!1s0x14bb79b752d35675:0x61287b379ef50511!2m2!1d26.303215!2d38.324311!1m5!1m1!1s0x152a6877bfffffff:0xd39857e57c32a7df!2m2!1d34.8448724!2d38.639906!1m5!1m1!1s0x406e5f28a5eb94f1:0x10e3fd56abbfb86!2m2!1d41.2658236!2d39.9054993!1m10!1m1!1s0x405bd976dbdf6305:0xd4e140f4c76dc486!2m2!1d42.6894803!2d43.0334614!3m4!1m2!1d42.8657362!2d42.9723792!3s0x405bc454652ce92f:0xb8f49ea9540c32ec!1m5!1m1!1s0x405bed1d788f57f5:0x114df8db64f10866!2m2!1d42.7187306!2d42.7931509!3e0?hl=en
Και ορισμένες φωτογραφίες από εμένα
Μπαίνοντας στο Batumi επικρατεί το χάος! Το χειρότερο όμως είναι οι αγελάδες οι οποίες κυκλοφορούν ανενόχλητες παντού και σε όλη την έκταση της Γεωργίας. Παντού όμως! Οπότε θέλει διπλή και τριπλή προσοχή στην οδήγηση
Πρώτη διανυκτέρευση στην Γεωργία στο Πότι. Την αρχαία Κολχίδα που είπε και ο Κώστας. Εκεί δηλαδή που πήγε ο Ιάσωνας με τους αργοναύτες να πάρει το χρυσόμαλλο δέρας. Το σπίτι απλά άθλιο. Το μοναδικό σημείο που έπιανε σήμα wifi για να δώσουμε ένα σημείο ζωής στις οικογένειες μας ήταν κάτω από το δωμάτιο του ιδιοκτήτη σε μια κατασκότεινη αποθήκη. Εδώ ο Χριστόφορος μιλάει με τη γυναίκα. Ας σημειωθεί ότι το κόστος κλήσης από Γεωργία και Αρμενία Ελλάδα είναι απλά απαγορευτικό (γύρω στα 4€ το λεπτό).
Χαρτί υγείας...
Αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς τον Καύκασο και το τοπίο έγινε απλά μαγικό. Οι γέφυρες που περάσαμε πολλές...
Αμέσως μετά του χωριό Mestia προχωρήσαμε για πεζοπορία στον παγετώνα. Το καλό ήταν πως όλος ο Καύκασος δεν έχει καθόλου τουριστική εκμετάλλευση - κακοποίηση όποτε τα τοπία αποκτούν μια άλλη ομορφιά.
https://www.google.gr/maps/dir/Çeşme, İzmir, Turkey/Göreme Open Air Museum, Turkey/Ερζερούμ, Τουρκία/Mestia, Γεωργία/Lentekhi, Γεωργία/@43.0395151,42.6897436,10z/data=!4m37!4m36!1m5!1m1!1s0x14bb79b752d35675:0x61287b379ef50511!2m2!1d26.303215!2d38.324311!1m5!1m1!1s0x152a6877bfffffff:0xd39857e57c32a7df!2m2!1d34.8448724!2d38.639906!1m5!1m1!1s0x406e5f28a5eb94f1:0x10e3fd56abbfb86!2m2!1d41.2658236!2d39.9054993!1m10!1m1!1s0x405bd976dbdf6305:0xd4e140f4c76dc486!2m2!1d42.6894803!2d43.0334614!3m4!1m2!1d42.8657362!2d42.9723792!3s0x405bc454652ce92f:0xb8f49ea9540c32ec!1m5!1m1!1s0x405bed1d788f57f5:0x114df8db64f10866!2m2!1d42.7187306!2d42.7931509!3e0?hl=en
Και ορισμένες φωτογραφίες από εμένα
Μπαίνοντας στο Batumi επικρατεί το χάος! Το χειρότερο όμως είναι οι αγελάδες οι οποίες κυκλοφορούν ανενόχλητες παντού και σε όλη την έκταση της Γεωργίας. Παντού όμως! Οπότε θέλει διπλή και τριπλή προσοχή στην οδήγηση
Πρώτη διανυκτέρευση στην Γεωργία στο Πότι. Την αρχαία Κολχίδα που είπε και ο Κώστας. Εκεί δηλαδή που πήγε ο Ιάσωνας με τους αργοναύτες να πάρει το χρυσόμαλλο δέρας. Το σπίτι απλά άθλιο. Το μοναδικό σημείο που έπιανε σήμα wifi για να δώσουμε ένα σημείο ζωής στις οικογένειες μας ήταν κάτω από το δωμάτιο του ιδιοκτήτη σε μια κατασκότεινη αποθήκη. Εδώ ο Χριστόφορος μιλάει με τη γυναίκα. Ας σημειωθεί ότι το κόστος κλήσης από Γεωργία και Αρμενία Ελλάδα είναι απλά απαγορευτικό (γύρω στα 4€ το λεπτό).
Χαρτί υγείας...
Αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς τον Καύκασο και το τοπίο έγινε απλά μαγικό. Οι γέφυρες που περάσαμε πολλές...
Αμέσως μετά του χωριό Mestia προχωρήσαμε για πεζοπορία στον παγετώνα. Το καλό ήταν πως όλος ο Καύκασος δεν έχει καθόλου τουριστική εκμετάλλευση - κακοποίηση όποτε τα τοπία αποκτούν μια άλλη ομορφιά.
Τελευταία επεξεργασία:
stavrouliasp
Μέλος
- Όνομα
- Παντελής
- Μοτό
- DR800S
Το χωριό Ushguli. Μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO και σύμφωνα με το Guiness το ψηλότερο μόνιμα κατοικημένο χωριό στην Ευρώπη (2100μ). Αυτό το τελευταίο ωστόσο μου φαίνεται ψιλομούφα μια που στην Αρμενία τα 2100-2200 μέτρα τα είχαν για πλάκα με χωριά με βενζινάδικα, σούπερ μάρκετ, κτλ.
Μετά το Ushguli η ομορφιά αποκτά άλλες διαστάσεις...
Δεύτερος άγνωστος για τον περισσότερο κόσμο παγετώνας
Στάση για ξεκούραση...
Μετά το Ushguli η ομορφιά αποκτά άλλες διαστάσεις...
Δεύτερος άγνωστος για τον περισσότερο κόσμο παγετώνας
Στάση για ξεκούραση...
sahara
Μέλος
Φοβερο ταξιδι!
christof40
Μέλος
- Όνομα
- χριστοφορος
- Μοτό
- cbr r1 gsxr το γνωστο ninja
Morfeas
ΜΟΤΟταξιδιώτης
Εξαιρετικοί τόποι , δεμένη παρέα και μπόλικη περιπέτεια....ο ορισμός του Advride!
Για συνεχίστε περικαλώ!!!!!
Για συνεχίστε περικαλώ!!!!!
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ??!!!!!
onroad
Superhero
Αυριο θα ανεβεί το επόμενο κομμάτι , δεν έχω λαπτόπι μαζί !!!
Connected with smiling people only !!!
Connected with smiling people only !!!
Μια απελαση, ενα πραξικοπημα και η χωρα σε κατασταση αναγκης και με το που φυγατε απο Αρμενια και εκει χαμος http://tvxs.gr/news/kosmos/agria-epeisodia-stin-armenia-polles-prosagoges-dekades-traymaties-binteo
Ειστε ωραιοι.
Ειστε ωραιοι.
onroad
Superhero
Αυτο έβλεπα εχθές , δεν ξέρω πια άλλη χώρα να πάμε να καταστρέψουμε , συντρίμμια αφήνουμε στο διάβα μας !!!Μια απελαση, ενα πραξικοπημα και η χωρα σε κατασταση αναγκης και με το που φυγατε απο Αρμενια και εκει χαμος http://tvxs.gr/news/kosmos/agria-epeisodia-stin-armenia-polles-prosagoges-dekades-traymaties-binteo
Ειστε ωραιοι.
Connected with smiling people only !!!
ckalfas
Μέλος
...πείτε ότι περάσατε κι από Εύβοια για καφέ πριν μπείτε Αθήνα...!!!
onroad
Superhero
συνέχεια λοιπόν. Είχαμε σταματήσει στη βροχερή νύχτα που μας βρήκε στη Γεωργία
Την επόμενη ημέρα το πρωί, αφού πήραμε πρωινό, ετοιμαστήκαμε για αναχώρηση.
Ο ιδιοκτήτης του Πανδοχείου προθυμοποιήθηκε να μας βοηθήσει να καθαρίσουμε τον εξοπλισμό μας και τις μηχανές από τις λάσπες, καθώς όμως ο δρόμος ήταν χωμάτινος και λασπωμένος αποφασίσαμε να συνεχίσουμε όπως είμασταν μιας ήταν άσκοπο να «πλυθούμε». Πήραμε δελτίο καιρού και μπροστά μας είχαμε μια ηλιόλουστη μέρα.
Το Πανδοχείο που μας "έσωσε"
Ξεκινήσαμε τη διαδρομή και φτάσαμε σύντομα στο χωριό Ushguli, που ήταν σκοπός μας να φτάσουμε το προηγούμενο βράδυ. Η διαδρομή ήταν υπέροχη, σε αλπικά λιβάδια, ανάμεσα σε καταπράσινη φύση.
Τo χωριό είναι ένα από τα ψηλότερα κατοικημένα χωριά στην Ευρώπη (2410m), διατηρημένο καλά, κυρίως λόγω της δύσκολης προσβασιμότητας του στον πολύ κόσμο. Είναι μνημείο UNESCO και κατοικείται από 70 οικογένειες.
Είναι βάση για τους λάτρεις του trecking, οι οποίοι το χρησιμοποιούν ως διαμονή και ξεκίνημα για να περπατούν στα γύρω βουνά.
Συναντήσαμε κάποιους στο δρόμο μας. Έπειτα συνεχίσαμε προς Lentekhi στη διαδρομή που οδηγούσε στην Τυφλίδα.
Η διαδρομή στην αρχή ήταν αλπική, περάσαμε δίπλα από έναν ακόμα παγετώνα και το τοπίο στη συνέχεια άλλαξε ριζικά, μπαίνοντας σε δρόμους με πολύ πυκνή βλάστηση.
Μπροστά πήγαινε ο Χριστόφορος αεροπορία, ήταν ασταμάτητος λέμε! Στη μέση ήμουν εγώ και στο τέλος ο Παντελής που είχε αναλάβει να με προσέχει.
Μετά από ώρες οδήγησης είδαμε μια πινακίδα που έγραφε “CAFÉ” και είπαμε να σταματήσουμε.
Το καφενείο στην περιοχή εκείνη έχει ως εξής: Έχεις αυλή στο σπίτι σου; Την ανοίγεις, βάζεις δύο τραπεζάκια, μια ομπρέλα και μια πινακίδα “CAFÉ”.
Μπήκαμε μέσα, ζητήσαμε ένα καφέ στα Αγγλικά και η ιδιοκτήτρια μας κοιτούσε σα να είμαστε εξωγήινοι, προφανώς δεν θα συνεννοούμασταν ποτέ.
Γυρνάω και τους λέω, παιδιά πάμε να φύγουμε. Και τότε σε άπταιστα Ελληνικά μας λέει «Έλληνες είστε;».
Σοκ εμείς, σοκ και εκείνη, η οποία μας είπε ότι δεν έχει ξαναπεράσει Έλληνας ποτέ από εκεί (πληροφορία που εξετάζεται ως υπερβολική ) και μας διηγήθηκε ότι έχει ζήσει στην Ελλάδα 12 χρόνια,
ζούσε στο Κολωνάκι και δούλευε εκεί, μας είπε πόσο της είχε αρέσει η ζωή στην Ελλάδα. Καφέ τελικά δεν μας έφτιαξε αλλά μια μπύρα την ήπιαμε.
Συνεχίσαμε για ώρες την οδήγηση σε κακοτράχαλους χωματόδρομους ( πιστεύω ότι την άσφαλτο σε εκείνα τα χωριά την έχουν δει μόνο στην τηλεόραση!) χωρίς στάσεις, παρα μόνο στιγμιαία σταματήματα για φωτογραφίες.
Στόχος της ημέρας ήταν να φτάσουμε όσο πιο κοντά γινόταν στην Τυφλίδα κι έτσι αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε στην πόλη Gori, τη γενέτειρα του Στάλιν. Μετά από μια μικρή βόλτα στο κέντρο, βρήκαμε ένα ξενοδοχείο, ασφαλίσαμε τις μηχανές στο πίσω μέρος του ξενοδοχείου και βγήκαμε για μια βόλτα, να δούμε την πόλη και να φάμε.
Αν η ώρα είναι περασμένη, στις μικρές πόλεις δεν βρίσκεις να φας πουθενά, τα εστιατόρια κλείνουν νωρίς. Το φαγητό πάντως σε γενικές γραμμές ήταν κοντά στις δικές μας γεύσεις.
Η πόλη δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Επιστρέψαμε για ξεκούραση.
Το επόμενο πρωί φορτώσαμε και πριν ξεκινήσουμε κάναμε μια βόλτα από το πάρκο του Στάλιν. Είχε ξεκινήσει το ψιλόβροχο και το δελτίο καιρού έδειχνε βροχή. Το πρόγραμμα της ημέρας είχε το ανέβασμα και κατέβασμα του Military road. Ένας στρατιωτικός δρόμος 212 χιλιομέτρων με μεγάλη ιστορία, απαγορεύσεις και μάχες. Σε υψόμετρο 2400 μέτρα, σήμερα ο δρόμος έχει χάσει την αίγλη του. Το 2013 η Ρωσία συμφώνησε να ανοίξει ξανά τα σύνορα και έτσι, ο δρόμος έχει γίνει ξανά μια σημαντική αρτηρία μεταφορών , κυρίως για φορτηγά που πάνε από Αρμενία προς Ρωσία.
Πριν μπούμε στο Military road, το ψιλόβροχο μας ταλαιπωρούσε αρκετά. Εκεί το επάνω μέρος του αδιάβροχου μου με εγκατέλειψε, καθώς μετά από πλυσίματα είχε χάσει πλέον την αδιαβροχοποίηση του και άφηνε όλο το νεράκι να περνάει μέσα. Τις προηγούμενες ημέρες είχαμε αναζητήσει προς αγορά από αδιάβροχο μέχρι σακούλες σκουπιδιών, αλλά δεν είχαμε βρει τίποτα από τα δύο! Φτάνοντας στη διασταύρωση προς το Military road έπρεπε να αποφασίσουμε εάν θα συνεχίσουμε κι εγώ απλά θα γίνω μούσκεμα, ή αν θα αλλάζαμε πλάνο. Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε αφού κάναμε την πατέντα της πατέντας: τυλίχτηκα με μια αλουμινοκουβέρτα, τα παιδιά με τυλίξανε με ταινία δεμάτων γύρω γύρω και ήμουν έτοιμος! Θα κρατούσα και σωστή θερμοκρασία σώματος και δεν θα γινόμουν λούτσα! Έβαλα τα ρούχα από πάνω και ξεκινήσαμε.
Στο δρόμο είχε αυτοκίνητα αλλά όχι κίνηση ( είχαμε ακούσει ότι θα βρούμε πολύ μεγάλη κίνηση από τις νταλίκες) με αποτέλεσμα να κινούμαστε αρκετά γρήγορα. Η ανάβαση είχε πολλές στροφές και βροχή που μια σταματούσε μια ξεκινούσε, ευτυχώς όχι πολύ έντονο φαινόμενο. Συνεχίσαμε τη διαδρομή προς τη Ρωσία χωρίς να σταματήσουμε καθόλου παρά μόνο για φωτογραφίες και φτάσαμε στα σύνορα. Η διαδρομή ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο να περιγραφεί με λόγια.
Σταματήσαμε στα σύνορα για λίγα λεπτά ξεκούρασης και ξεκινήσαμε να επιστρέφουμε τον ίδιο δρόμο προς τα πίσω. Στο δρόμο συναντήσαμε πολλά τούνελ, τα οποία χρησιμοποιούνται μόνο τους χειμερινούς μήνες λόγω κακοκαιρίας. Το ψιλόβροχο της επιστροφής είχε παρέα του και ομίχλη, η οποία κατά τόπους ήταν πολύ πυκνή. Ο δρόμος αυτός προσφέρεται για μοτοσυκλετιστικές διαδρομές, με πολλές παρατεταμένες στροφές και άλλα σφιχτά κομμάτια. Αν και το οδόστρωμα δεν είναι τόσο καλής ποιότητας, είναι πολύ ωραία εμπειρία η οδήγηση του.
Σταματήσαμε σε ένα σύμπλεγμα κάστρων ( Ananuri) για φωτογραφίες. Εκεί είναι ένα χειμερινό θέρετρο για σκι, το οποίο ήταν πολύ ωραίο να το βλέπεις καλοκαίρι χωρίς χιόνια. Είναι επίσης μνημείο UNESCO. Βρισκόμασταν περίπου 70 χιλιόμετρα πριν την Τιφλίδα.
Την επόμενη ημέρα το πρωί, αφού πήραμε πρωινό, ετοιμαστήκαμε για αναχώρηση.
Ο ιδιοκτήτης του Πανδοχείου προθυμοποιήθηκε να μας βοηθήσει να καθαρίσουμε τον εξοπλισμό μας και τις μηχανές από τις λάσπες, καθώς όμως ο δρόμος ήταν χωμάτινος και λασπωμένος αποφασίσαμε να συνεχίσουμε όπως είμασταν μιας ήταν άσκοπο να «πλυθούμε». Πήραμε δελτίο καιρού και μπροστά μας είχαμε μια ηλιόλουστη μέρα.
Το Πανδοχείο που μας "έσωσε"
Ξεκινήσαμε τη διαδρομή και φτάσαμε σύντομα στο χωριό Ushguli, που ήταν σκοπός μας να φτάσουμε το προηγούμενο βράδυ. Η διαδρομή ήταν υπέροχη, σε αλπικά λιβάδια, ανάμεσα σε καταπράσινη φύση.
Τo χωριό είναι ένα από τα ψηλότερα κατοικημένα χωριά στην Ευρώπη (2410m), διατηρημένο καλά, κυρίως λόγω της δύσκολης προσβασιμότητας του στον πολύ κόσμο. Είναι μνημείο UNESCO και κατοικείται από 70 οικογένειες.
Είναι βάση για τους λάτρεις του trecking, οι οποίοι το χρησιμοποιούν ως διαμονή και ξεκίνημα για να περπατούν στα γύρω βουνά.
Συναντήσαμε κάποιους στο δρόμο μας. Έπειτα συνεχίσαμε προς Lentekhi στη διαδρομή που οδηγούσε στην Τυφλίδα.
Η διαδρομή στην αρχή ήταν αλπική, περάσαμε δίπλα από έναν ακόμα παγετώνα και το τοπίο στη συνέχεια άλλαξε ριζικά, μπαίνοντας σε δρόμους με πολύ πυκνή βλάστηση.
Μπροστά πήγαινε ο Χριστόφορος αεροπορία, ήταν ασταμάτητος λέμε! Στη μέση ήμουν εγώ και στο τέλος ο Παντελής που είχε αναλάβει να με προσέχει.
Μετά από ώρες οδήγησης είδαμε μια πινακίδα που έγραφε “CAFÉ” και είπαμε να σταματήσουμε.
Το καφενείο στην περιοχή εκείνη έχει ως εξής: Έχεις αυλή στο σπίτι σου; Την ανοίγεις, βάζεις δύο τραπεζάκια, μια ομπρέλα και μια πινακίδα “CAFÉ”.
Μπήκαμε μέσα, ζητήσαμε ένα καφέ στα Αγγλικά και η ιδιοκτήτρια μας κοιτούσε σα να είμαστε εξωγήινοι, προφανώς δεν θα συνεννοούμασταν ποτέ.
Γυρνάω και τους λέω, παιδιά πάμε να φύγουμε. Και τότε σε άπταιστα Ελληνικά μας λέει «Έλληνες είστε;».
Σοκ εμείς, σοκ και εκείνη, η οποία μας είπε ότι δεν έχει ξαναπεράσει Έλληνας ποτέ από εκεί (πληροφορία που εξετάζεται ως υπερβολική ) και μας διηγήθηκε ότι έχει ζήσει στην Ελλάδα 12 χρόνια,
ζούσε στο Κολωνάκι και δούλευε εκεί, μας είπε πόσο της είχε αρέσει η ζωή στην Ελλάδα. Καφέ τελικά δεν μας έφτιαξε αλλά μια μπύρα την ήπιαμε.
Συνεχίσαμε για ώρες την οδήγηση σε κακοτράχαλους χωματόδρομους ( πιστεύω ότι την άσφαλτο σε εκείνα τα χωριά την έχουν δει μόνο στην τηλεόραση!) χωρίς στάσεις, παρα μόνο στιγμιαία σταματήματα για φωτογραφίες.
Στόχος της ημέρας ήταν να φτάσουμε όσο πιο κοντά γινόταν στην Τυφλίδα κι έτσι αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε στην πόλη Gori, τη γενέτειρα του Στάλιν. Μετά από μια μικρή βόλτα στο κέντρο, βρήκαμε ένα ξενοδοχείο, ασφαλίσαμε τις μηχανές στο πίσω μέρος του ξενοδοχείου και βγήκαμε για μια βόλτα, να δούμε την πόλη και να φάμε.
Αν η ώρα είναι περασμένη, στις μικρές πόλεις δεν βρίσκεις να φας πουθενά, τα εστιατόρια κλείνουν νωρίς. Το φαγητό πάντως σε γενικές γραμμές ήταν κοντά στις δικές μας γεύσεις.
Η πόλη δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Επιστρέψαμε για ξεκούραση.
Το επόμενο πρωί φορτώσαμε και πριν ξεκινήσουμε κάναμε μια βόλτα από το πάρκο του Στάλιν. Είχε ξεκινήσει το ψιλόβροχο και το δελτίο καιρού έδειχνε βροχή. Το πρόγραμμα της ημέρας είχε το ανέβασμα και κατέβασμα του Military road. Ένας στρατιωτικός δρόμος 212 χιλιομέτρων με μεγάλη ιστορία, απαγορεύσεις και μάχες. Σε υψόμετρο 2400 μέτρα, σήμερα ο δρόμος έχει χάσει την αίγλη του. Το 2013 η Ρωσία συμφώνησε να ανοίξει ξανά τα σύνορα και έτσι, ο δρόμος έχει γίνει ξανά μια σημαντική αρτηρία μεταφορών , κυρίως για φορτηγά που πάνε από Αρμενία προς Ρωσία.
Πριν μπούμε στο Military road, το ψιλόβροχο μας ταλαιπωρούσε αρκετά. Εκεί το επάνω μέρος του αδιάβροχου μου με εγκατέλειψε, καθώς μετά από πλυσίματα είχε χάσει πλέον την αδιαβροχοποίηση του και άφηνε όλο το νεράκι να περνάει μέσα. Τις προηγούμενες ημέρες είχαμε αναζητήσει προς αγορά από αδιάβροχο μέχρι σακούλες σκουπιδιών, αλλά δεν είχαμε βρει τίποτα από τα δύο! Φτάνοντας στη διασταύρωση προς το Military road έπρεπε να αποφασίσουμε εάν θα συνεχίσουμε κι εγώ απλά θα γίνω μούσκεμα, ή αν θα αλλάζαμε πλάνο. Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε αφού κάναμε την πατέντα της πατέντας: τυλίχτηκα με μια αλουμινοκουβέρτα, τα παιδιά με τυλίξανε με ταινία δεμάτων γύρω γύρω και ήμουν έτοιμος! Θα κρατούσα και σωστή θερμοκρασία σώματος και δεν θα γινόμουν λούτσα! Έβαλα τα ρούχα από πάνω και ξεκινήσαμε.
Στο δρόμο είχε αυτοκίνητα αλλά όχι κίνηση ( είχαμε ακούσει ότι θα βρούμε πολύ μεγάλη κίνηση από τις νταλίκες) με αποτέλεσμα να κινούμαστε αρκετά γρήγορα. Η ανάβαση είχε πολλές στροφές και βροχή που μια σταματούσε μια ξεκινούσε, ευτυχώς όχι πολύ έντονο φαινόμενο. Συνεχίσαμε τη διαδρομή προς τη Ρωσία χωρίς να σταματήσουμε καθόλου παρά μόνο για φωτογραφίες και φτάσαμε στα σύνορα. Η διαδρομή ήταν πραγματικά πολύ δύσκολο να περιγραφεί με λόγια.
Σταματήσαμε στα σύνορα για λίγα λεπτά ξεκούρασης και ξεκινήσαμε να επιστρέφουμε τον ίδιο δρόμο προς τα πίσω. Στο δρόμο συναντήσαμε πολλά τούνελ, τα οποία χρησιμοποιούνται μόνο τους χειμερινούς μήνες λόγω κακοκαιρίας. Το ψιλόβροχο της επιστροφής είχε παρέα του και ομίχλη, η οποία κατά τόπους ήταν πολύ πυκνή. Ο δρόμος αυτός προσφέρεται για μοτοσυκλετιστικές διαδρομές, με πολλές παρατεταμένες στροφές και άλλα σφιχτά κομμάτια. Αν και το οδόστρωμα δεν είναι τόσο καλής ποιότητας, είναι πολύ ωραία εμπειρία η οδήγηση του.
Σταματήσαμε σε ένα σύμπλεγμα κάστρων ( Ananuri) για φωτογραφίες. Εκεί είναι ένα χειμερινό θέρετρο για σκι, το οποίο ήταν πολύ ωραίο να το βλέπεις καλοκαίρι χωρίς χιόνια. Είναι επίσης μνημείο UNESCO. Βρισκόμασταν περίπου 70 χιλιόμετρα πριν την Τιφλίδα.
onroad
Superhero
συνέχεια
Οδηγήσαμε προς τα εκεί, περάσαμε από την παλιά πόλη και κατευθυνθήκαμε προς τη σύγχρονη Τιφλίδα.
Είναι μια πόλη που έχει ενώσει το κλασικό μιας σοβιετικής πόλης με το (πολύ) σύγχρονο, δεν είμαι ακόμη σίγουρος αν το δέσιμο αυτό είναι επιτυχημένο.
Στην παλιά πόλη βλέπεις πλανόδιους ζωγράφους και μικροπωλητές, όπως βλέπουμε στις περισσότερες Ευρωπαϊκές πόλεις , και ξαφνικά μπαίνεις στη νέα πόλη και η αλλαγή είναι τρομερά απότομη: φουτουριστικά σχήματα, γυάλινες κατασκευές και μεταμοντέρνα κτίρια και τελεφερίκ, δίπλα σε παλιά κτίρια. Σταματήσαμε για λίγο δίπλα στο ποτάμι να χαζέψουμε λίγο αυτή την αλλόκοτη πόλη και τη θέα.
Αποφασίσαμε να μη διανυκτερεύσουμε εκεί και να προχωρήσουμε, προτιμούσαμε τα πιο μικρά μέρη, ώστε και οι μηχανές να είναι πιο ασφαλείς αλλά να έχει και περισσότερη ησυχία.
Η ημέρα κατέληξε στην πόλη Rustavi. Είχαμε διαβάσει στο Lonely Planet ότι αυτή είναι η πόλη με τους μεταλλωρύχους.
Μείναμε στο Hotel Rustavi, μια ακόμα εμπειρία. Σοβιετικού τύπου ξενοδοχείο, κτισμένο για να φιλοξενεί συγκεντρώσεις του «κόμματος» , με την αίσθηση της μεγαλοπρέπειας που διέκρινε τη συγκεκριμένη περίοδο.
Κλασικά ασφαλίσαμε τις μηχανές και βγήκαμε για βόλτα και φαγητό. Γεωργιανό φαγητό και πολύ καλό κρασί. Ενώ κάνοντας βόλτες ως τουρίστες τα βράδια, κανείς δεν μας έδινε σημασία, ενώ κατά τη διάρκεια της ημέρας βλέποντας μας με τις μηχανές μας χαιρετούσαν και έδειχναν πολύ φιλικοί και χαρούμενοι που έχουμε επιλέξει τη χώρα και το μέρος τους για τις διαδρομές μας. Εκείνο το βράδυ όμως είχαμε πολύ «πέραση». Επιστρέφοντας προς το ξενοδοχείο πολλά «κοριτσάκια» μας χαιρετούσαν. Πολύ φιλικός ο κόσμος σε αυτή την πόλη, σκεφτήκαμε. Χαιρετούσαμε κι εμείς.
Το επόμενο πρωί πριν συνεχίσουμε αποφασίσαμε να πλύνουμε επιτέλους τις μηχανές. Στο δρόμο κι άλλα κοριτσάκια μας χαιρετούσαν. Στο πλυντήριο συναντήσαμε ένα τύπο με ένα γυαλιστερό πολυτελές αυτοκίνητο και τρία χρυσά ρόλεξ στο κάθε χέρι. Άρχισε να μας ρωτάει τι κάνουμε εκεί, από πού είμαστε κλπ. Πολύ φιλικός και αυτός, σκεφτήκαμε. Μετά μας ενημέρωσε ότι αυτή είναι η πόλη με τις περισσότερες πουτάνες και καταλάβαμε ότι το Lonely planet είχε ένα κενό στην ενημέρωση του.
Το πρόγραμμα της ημέρας είχε επίσκεψη σε ένα Μοναστήρι και μετά είσοδο στην Αρμενία.
Συναντήσαμε ένα τύπο με ένα κόκκινο street Kawasaki και κάναμε μια άτυπη κόντρα. Έφαγε τον καπνό μας!
David Gareja, ένα Ορθόδοξο Γεωργιανό σύμπλεγμα από μοναστήρια, μονές και κατοικίες, χτισμένο μέσα στο βράχο. Το σημείο έχει γίνει πεδίο διαμάχης ανάμεσα στους Γεωργιανούς και τους Αζέριους. Λίγο πριν φτάσουμε συναντήσαμε μια τεράστια στρατιωτική φάλαγγα που δεν μας άφηνε να προσπεράσουμε, οπότε επιλέξαμε να σταματήσουμε και να απολαύσουμε για λίγο τα λιβάδια, μέχρι να προχωρήσουν και να μπορέσουμε να οδηγήσουμε ανενόχλητοι. Επισκεφθήκαμε τους χώρους του μοναστηριού και συνεχίσαμε προς τα σύνορα με την Αρμενία.
Φτάσαμε στα σύνορα το μεσημέρι. Στο επόμενο επεισόδιο : ΑΡΜΕΝΙΑ
stavrouliasp
Μέλος
- Όνομα
- Παντελής
- Μοτό
- DR800S
Η διαδρομή από αυτό το κομμάτι του ταξιδιού...
https://www.google.gr/maps/dir/Ushguli, Georgia/Dariali, Georgia/Rustavi, Kvemo Kartli, Georgia/David Gareji Monasteri St. David Lavra, Γεωργία/Sadakhlo, Γεωργία/@42.0787079,42.8451397,8z/data=!3m1!4b1!4m37!4m36!1m10!1m1!1s0x405bb87f06de2919:0x685be4a5c3b6a58e!2m2!1d43.0157989!2d42.9175324!3m4!1m2!1d42.9200542!2d42.1821528!3s0x405c95a864383e23:0x15f1822d70f8d133!1m5!1m1!1s0x405ab5a87b490a1d:0xd465124249c45c79!2m2!1d44.633333!2d42.733333!1m5!1m1!1s0x404401a12359047b:0x920e6898a197d475!2m2!1d45.0430369!2d41.5225612!1m5!1m1!1s0x4046b0894dba1c41:0xa339d4c5d76f8091!2m2!1d45.3766546!2d41.4474592!1m5!1m1!1s0x4041678c8334310b:0xb5875d3c70747b03!2m2!1d44.7861929!2d41.2403636!3e0?hl=en
Κατεβαίνοντας από το Lentekhi συναντήσαμε μια ταμπέλα που μας οδηγούσε στο σπήλαιο του Προμηθέα. Η αλήθεια είναι ότι για αυτό δεν είχα διαβάσει κάτι στο Lonely Planet. Ρώτησα την ξεναγό γιατί λέγεται έτσι αφού από όσο τουλάχιστον θυμάμαι από την ελληνική μυθολογία ο Προμηθέας ήταν αλυσοδεμένος σε βουνό και όχι χωμένος σε μια σπηλιά. Μου απάντησε ότι όντως το σπήλαιο το ονόμασε έτσι ο προηγούμενος πρόεδρος της χώρας ο Σακασβίλι τα τελευταία χρόνια και αναφέρεται σε έναν ήρωα της δικής τους μυθολογίας και όχι στον Προμηθέα. Άρα μούφα η υπόθεση. Το σπήλαιο όμως εντυπωσιακό.
Για την ιστορία πάντως ο Προμηθέας ήταν αλυσοδεμένος όντως στον Καύκασο και ο Καύκασος θεωρείται σήμερα η κοιτίδα της λευκής φυλής.
Η διαδρομή του Military Road κινείται στην υποαλπική ζώνη οπότε η βλάστηση είναι πολύ περιορισμένη. Βέβαια αυτό προσδίδει και μια άλλη ομορφιά.
Πρέπει να προσεχθεί ότι για να πάει κάποιος από το Svaneti στο Military Road δεν μπορεί να πάει από Oni γιατί πλέον η νότια Οσετία αν και θεωρητικά πλέον αυτόνομη είναι υπό Ρωσική διοίκηση, άρα μόνο με ρωσική βίζα.
Τα σύνορα με την Ρωσία
Δυστυχώς είχαμε μείνει λόγο πίσω στο πρόγραμμά μας οπότε αποφασίσαμε να κόψουμε από το ταξίδι μας την ανάβαση στο Tusheti που σίγουρα θα ήθελε ακόμη μια ημέρα. Από αυτά που ακούσαμε και είχαμε διαβάσει, συναγωνίζεται σε ομορφιά το Svaneti με πυκνή βλάστηση και χωριά γεμάτα μεσαιωνικούς πύργους. Αφήνουμε ωστόσο μια υπόσχεση για την επόμενη φορά...
Το ένα βράδυ διανυκτερεύσαμε στο Rustavi. Όπως έγραψε και ο Κώστας, πρόκειται για μια πόλη χτισμένη από το μηδέν αποκλειστικά για να τροφοδοτήσει με εργάτες την γειτονική βιομηχανική ζώνη. Με άλλα λόγια ήταν μια πόλη που όλοι οι κάτοικοι της ήταν ουσιαστικά γρανάζια του εργοστασίου. Και αυτές οι εικόνες, κατάλοιπα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ήταν και ένας από τους λόγους που μας οδήγησε να επισκεφτούμε αυτές τις χώρες.
Το βράδυ στο Rustavi. Η πόλη το βράδυ ήταν σαν ένα Σοβιετικό χριστουγεννιάτικο δέντρο...
Την επόμενη ημέρα επισκευθήκαμε το μοναστήρι του David Gareja. Ο δρόμος μέχρι εκεί από άλλο πλανήτη...
και το μοναστήρι...
Ακριβώς όμως πίσω από το μοναστήρι, στην άλλη πλευρά του λόφου, βρισκόταν τα σύνορα με το Αζερμπαιτζάν αλλά και οι σκήτες των παλαιών μοναχών. Μετά από μια σύντομη πεζοπορία το gps έδειχνε πλέον ότι ήμασταν στην γειτονική χώρα. Το μονοπάτι που φαίνεται είναι μη κατάλληλο για υψοφοβικούς. Οδηγούσε όμως στις σκαμμένες εκκλησίες και δεν γινόταν να μην το ακολουθήσουμε...
Η συνέχεια στο επόμενο επεισόδιο...
https://www.google.gr/maps/dir/Ushguli, Georgia/Dariali, Georgia/Rustavi, Kvemo Kartli, Georgia/David Gareji Monasteri St. David Lavra, Γεωργία/Sadakhlo, Γεωργία/@42.0787079,42.8451397,8z/data=!3m1!4b1!4m37!4m36!1m10!1m1!1s0x405bb87f06de2919:0x685be4a5c3b6a58e!2m2!1d43.0157989!2d42.9175324!3m4!1m2!1d42.9200542!2d42.1821528!3s0x405c95a864383e23:0x15f1822d70f8d133!1m5!1m1!1s0x405ab5a87b490a1d:0xd465124249c45c79!2m2!1d44.633333!2d42.733333!1m5!1m1!1s0x404401a12359047b:0x920e6898a197d475!2m2!1d45.0430369!2d41.5225612!1m5!1m1!1s0x4046b0894dba1c41:0xa339d4c5d76f8091!2m2!1d45.3766546!2d41.4474592!1m5!1m1!1s0x4041678c8334310b:0xb5875d3c70747b03!2m2!1d44.7861929!2d41.2403636!3e0?hl=en
Κατεβαίνοντας από το Lentekhi συναντήσαμε μια ταμπέλα που μας οδηγούσε στο σπήλαιο του Προμηθέα. Η αλήθεια είναι ότι για αυτό δεν είχα διαβάσει κάτι στο Lonely Planet. Ρώτησα την ξεναγό γιατί λέγεται έτσι αφού από όσο τουλάχιστον θυμάμαι από την ελληνική μυθολογία ο Προμηθέας ήταν αλυσοδεμένος σε βουνό και όχι χωμένος σε μια σπηλιά. Μου απάντησε ότι όντως το σπήλαιο το ονόμασε έτσι ο προηγούμενος πρόεδρος της χώρας ο Σακασβίλι τα τελευταία χρόνια και αναφέρεται σε έναν ήρωα της δικής τους μυθολογίας και όχι στον Προμηθέα. Άρα μούφα η υπόθεση. Το σπήλαιο όμως εντυπωσιακό.
Για την ιστορία πάντως ο Προμηθέας ήταν αλυσοδεμένος όντως στον Καύκασο και ο Καύκασος θεωρείται σήμερα η κοιτίδα της λευκής φυλής.
Η διαδρομή του Military Road κινείται στην υποαλπική ζώνη οπότε η βλάστηση είναι πολύ περιορισμένη. Βέβαια αυτό προσδίδει και μια άλλη ομορφιά.
Πρέπει να προσεχθεί ότι για να πάει κάποιος από το Svaneti στο Military Road δεν μπορεί να πάει από Oni γιατί πλέον η νότια Οσετία αν και θεωρητικά πλέον αυτόνομη είναι υπό Ρωσική διοίκηση, άρα μόνο με ρωσική βίζα.
Τα σύνορα με την Ρωσία
Δυστυχώς είχαμε μείνει λόγο πίσω στο πρόγραμμά μας οπότε αποφασίσαμε να κόψουμε από το ταξίδι μας την ανάβαση στο Tusheti που σίγουρα θα ήθελε ακόμη μια ημέρα. Από αυτά που ακούσαμε και είχαμε διαβάσει, συναγωνίζεται σε ομορφιά το Svaneti με πυκνή βλάστηση και χωριά γεμάτα μεσαιωνικούς πύργους. Αφήνουμε ωστόσο μια υπόσχεση για την επόμενη φορά...
Το ένα βράδυ διανυκτερεύσαμε στο Rustavi. Όπως έγραψε και ο Κώστας, πρόκειται για μια πόλη χτισμένη από το μηδέν αποκλειστικά για να τροφοδοτήσει με εργάτες την γειτονική βιομηχανική ζώνη. Με άλλα λόγια ήταν μια πόλη που όλοι οι κάτοικοι της ήταν ουσιαστικά γρανάζια του εργοστασίου. Και αυτές οι εικόνες, κατάλοιπα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ήταν και ένας από τους λόγους που μας οδήγησε να επισκεφτούμε αυτές τις χώρες.
Το βράδυ στο Rustavi. Η πόλη το βράδυ ήταν σαν ένα Σοβιετικό χριστουγεννιάτικο δέντρο...
Την επόμενη ημέρα επισκευθήκαμε το μοναστήρι του David Gareja. Ο δρόμος μέχρι εκεί από άλλο πλανήτη...
και το μοναστήρι...
Ακριβώς όμως πίσω από το μοναστήρι, στην άλλη πλευρά του λόφου, βρισκόταν τα σύνορα με το Αζερμπαιτζάν αλλά και οι σκήτες των παλαιών μοναχών. Μετά από μια σύντομη πεζοπορία το gps έδειχνε πλέον ότι ήμασταν στην γειτονική χώρα. Το μονοπάτι που φαίνεται είναι μη κατάλληλο για υψοφοβικούς. Οδηγούσε όμως στις σκαμμένες εκκλησίες και δεν γινόταν να μην το ακολουθήσουμε...
Η συνέχεια στο επόμενο επεισόδιο...
Τελευταία επεξεργασία: