Markas
Μέλος
Ce pas un Mirage
Αυτό δεν είναι μια οφθαλμαπάτη
(To Google Translate είναι φίλος και βοηθός μας)
Η βόλτα έγινε 31/7-2/8/2015
.
Ce pas un Mirage
- Thread starter Markas
- Ημερομηνία δημιουργίας
Ce pas un Mirage
Αυτό δεν είναι μια οφθαλμαπάτη
(To Google Translate είναι φίλος και βοηθός μας)
Η βόλτα έγινε 31/7-2/8/2015
.
Markas
Μέλος
Κρήτη…
Νομός Χανίων…
Επαρχία Σφακίων…
Λευκά όρη…
Ορεινή Έρημος…
Κάμπιγκ!
Νομός Χανίων…
Επαρχία Σφακίων…
Λευκά όρη…
Ορεινή Έρημος…
Κάμπιγκ!
Τελευταία επεξεργασία:
Markas
Μέλος
Η τελευταία φορά έγινε το 2013. Πάμε και φέτος;
Πολλοί δήλωσαν ενδιαφέρον για ένα τριήμερο στα βουνά, λίγοι τελικά ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, ούτε ένας δε κατάφερε να έρθει τη πρώτη μέρα.
Ακόμα και εγώ με τη Κική, αργά ξεκινάμε, αργά φτάνουμε Σφακιά και πίνουμε τις μπύρες που μας κεράσανε Γιάννης-Βάσο-Μάνος-Σπύρος, αργά αρχίζουμε την ανάβαση.
Η διαδρομή, πανέμορφη. Ειδικά αν προσθέσεις και τα χρώματα από το ηλιοβασίλεμα που την κάνουν μοναδική.
Πολλοί δήλωσαν ενδιαφέρον για ένα τριήμερο στα βουνά, λίγοι τελικά ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, ούτε ένας δε κατάφερε να έρθει τη πρώτη μέρα.
Ακόμα και εγώ με τη Κική, αργά ξεκινάμε, αργά φτάνουμε Σφακιά και πίνουμε τις μπύρες που μας κεράσανε Γιάννης-Βάσο-Μάνος-Σπύρος, αργά αρχίζουμε την ανάβαση.
Η διαδρομή, πανέμορφη. Ειδικά αν προσθέσεις και τα χρώματα από το ηλιοβασίλεμα που την κάνουν μοναδική.
Τελευταία επεξεργασία:
Markas
Μέλος
Την ώρα αυτή που ταξιδεύουμε δεν υπάρχει κανένας τριγύρω, απόλυτη μοναξιά στα βουνά, πολύ προσεκτική οδήγηση και χαμηλές ταχύτητες δεδομένες. Περνάμε από τοπία μοναδικά, σημεία όπου πάντα έκανα μερικές παρακάμψεις για να παίξω λίγο εκτός δρόμου, αυτή τη φορά τίποτα. Το μόνο που μας απασχολεί είναι να προλάβουμε το όποιο φως για να στήσουμε σκηνές.
Τελευταία επεξεργασία:
Markas
Μέλος
Επιτέλους φτάνουμε στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής των 23 χιλιομέτρων ανηφορικού χωματόδρομου. Κάπου εκεί θα στήσουμε, άντε γιατί θα μας πάρει η νύχτα.
Σε αυτό το σημείο είχαμε στήσει σκηνές με τον Γιάννη πριν δύο χρόνια, ακόμα υπάρχει ο κύκλος από πέτρες που είχαμε φτιάξει για να ανάψουμε φωτιά. Ο χώρος όμως πλέον είναι μάλλον ακατάλληλος. Τότε, αλλά και σήμερα ένα παραπάνω, έχει πολλά αγριόχορτα και μικροσκοπικά χόρτα γεμάτα αγκάθια. Μικρά αγκάθια αλλά τρομερά, ικανά να τρυπήσουν σκηνή και υπόστρωμα μαζί όπως είχα ανακαλύψει παλαιότερα!
Παραδίπλα τελικά καθαρίζω, στήνουμε, έτοιμοι.
Σε αυτό το σημείο είχαμε στήσει σκηνές με τον Γιάννη πριν δύο χρόνια, ακόμα υπάρχει ο κύκλος από πέτρες που είχαμε φτιάξει για να ανάψουμε φωτιά. Ο χώρος όμως πλέον είναι μάλλον ακατάλληλος. Τότε, αλλά και σήμερα ένα παραπάνω, έχει πολλά αγριόχορτα και μικροσκοπικά χόρτα γεμάτα αγκάθια. Μικρά αγκάθια αλλά τρομερά, ικανά να τρυπήσουν σκηνή και υπόστρωμα μαζί όπως είχα ανακαλύψει παλαιότερα!
Παραδίπλα τελικά καθαρίζω, στήνουμε, έτοιμοι.
Τελευταία επεξεργασία:
Markas
Μέλος
Ο ήλιος δύει, πέφτει το σκοτάδι, η φύση κοιμάται. Ακόμα και τα σποραδικά κουδουνίσματα από τις κατσίκες και τα ημιάγρια πρόβατα (ναι, απίστευτο αλλά υπάρχουν και τέτοια) σταματούν. Απόλυτη ησυχία, ούτε κουκουβάγιες, ούτε τριζόνια, ούτε κανένας άλλος ήχος από τους συνηθισμένους της νύχτας. Σιγά σιγά, κάτι δείχνει να αλλάζει. Η ησυχία παραμένει, μία λωρίδα φωτός όμως ξεκινάει από τις βουνοκορυφές, το σκοτάδι υποχωρεί και το φως πλησιάζει. Δοκιμάζω μία βόλτα, η σκηνή και η Κική άφαντες μέχρι που ένα μικρό φώς ανάβει, η ελπίδα για λίγη ζεστασιά στο παγωμένο τοπίο. Γιατί ναι, με 37 βαθμούς ξεκινήσαμε μεσημέρι από το Ηράκλειο, εδώ πάνω όμως νιώθω πως κάποιος έβαλε στο τέρμα το aircondition και ξέχασε να το κλείσει.
Πέφτουμε για ύπνο σχετικά νωρίς, με τη σκηνή λουσμένη πια στο φεγγαρόφωτο.
ΥΓ: Πως κοιμηθήκαμε μόνοι, μακριά από τον πολιτισμό και τις ανέσεις του; Όχι και τόσο καλά. Μπορεί στις φωτογραφίες να βγαίνει μία εικόνα γαλήνης, όμως φυσούσε, φυσούσε πολύ. Η σκηνή μας ήταν μεν σωστά στημένη (πόρτες στον αέρα) και πολύ σταθερή, χτυπούσαν όμως τα πανιά της κάνοντας όλο το βράδυ φασαρία.
Πέφτουμε για ύπνο σχετικά νωρίς, με τη σκηνή λουσμένη πια στο φεγγαρόφωτο.
ΥΓ: Πως κοιμηθήκαμε μόνοι, μακριά από τον πολιτισμό και τις ανέσεις του; Όχι και τόσο καλά. Μπορεί στις φωτογραφίες να βγαίνει μία εικόνα γαλήνης, όμως φυσούσε, φυσούσε πολύ. Η σκηνή μας ήταν μεν σωστά στημένη (πόρτες στον αέρα) και πολύ σταθερή, χτυπούσαν όμως τα πανιά της κάνοντας όλο το βράδυ φασαρία.
Τελευταία επεξεργασία:
Markas
Μέλος
Φασαριόζικη νύχτα, όμορφο όμως ξημέρωμα. Άντε να ετοιμαστούμε γιατί, μπορεί να είμαστε μόνοι τελικά, έχουμε όμως φιλόδοξο πρόγραμμα για σήμερα.
Για να δούμε λοιπόν τι έχει το μενού…
Περιπλάνηση μέσα στην Ορεινή Έρημο των Λευκών Ορέων με κατεύθυνση βορειοδυτικά, μέχρι να συναντήσουμε τα δύο καταφύγια Σβουριχτής και Κατσιβέλη. Δυτική πορεία μετά μέχρι την ανοικτή κοιλάδα που παίρνοντας πορεία νότια εξελίσσεται σταδιακά στο φαράγγι της Ελιγιάς. Μιλάμε για πρόβλεψη 3-4 ώρες πεζοπορεία στο πήγαινε, άλλες τόσες στο έλα, περπάτημα σε μονοπάτια καλά και κακά, αλλά και διαδρομές εκτός μονοπατιού.
Θα μου πεις, «Τι το ιδιαίτερο υπάρχει σε αυτό το φαράγγι που θα κάνεις τόσες ώρες εξοντωτική πορεία για να φτάσεις;»
«Μα δεν είναι μόνο ο στόχος» θα απαντήσω, «είναι και η διαδρομή!»
Κλασική αλλά καλή απάντηση ε;
Και τότε θα μου πει όποιος με ξέρει: «Αφού δεν έχει πάει ποτέ από εκεί, πού ξέρεις αν είναι ωραία η διαδρομή; Άσε τα σάπια και λέγε, τι ψάχνεις να βρεις;»
«Οκ,οκ, το παραδέχομαι. Τα τελευταία χρόνια έχω ακούσει μία φήμη, ότι υπάρχει ένα πολεμικό αεροσκάφος, mirage συγκεκριμένα που είχε καταπέσει κάπου το 1973 και από τότε είναι εκεί το κουφάρι του. Μένει καταρχάς να φτάσουμε εκεί και κατά δεύτερο να το βρούμε.
Για την ώρα, μελετώ την πινακίδα της αρχής του μονοπατιού που ξεκινάει απότομα, μερικές δεκάδες μέτρα πριν το τέρμα του χωματόδρομου στα 2000 μέτρα.
Για να δούμε λοιπόν τι έχει το μενού…
Περιπλάνηση μέσα στην Ορεινή Έρημο των Λευκών Ορέων με κατεύθυνση βορειοδυτικά, μέχρι να συναντήσουμε τα δύο καταφύγια Σβουριχτής και Κατσιβέλη. Δυτική πορεία μετά μέχρι την ανοικτή κοιλάδα που παίρνοντας πορεία νότια εξελίσσεται σταδιακά στο φαράγγι της Ελιγιάς. Μιλάμε για πρόβλεψη 3-4 ώρες πεζοπορεία στο πήγαινε, άλλες τόσες στο έλα, περπάτημα σε μονοπάτια καλά και κακά, αλλά και διαδρομές εκτός μονοπατιού.
Θα μου πεις, «Τι το ιδιαίτερο υπάρχει σε αυτό το φαράγγι που θα κάνεις τόσες ώρες εξοντωτική πορεία για να φτάσεις;»
«Μα δεν είναι μόνο ο στόχος» θα απαντήσω, «είναι και η διαδρομή!»
Κλασική αλλά καλή απάντηση ε;
Και τότε θα μου πει όποιος με ξέρει: «Αφού δεν έχει πάει ποτέ από εκεί, πού ξέρεις αν είναι ωραία η διαδρομή; Άσε τα σάπια και λέγε, τι ψάχνεις να βρεις;»
«Οκ,οκ, το παραδέχομαι. Τα τελευταία χρόνια έχω ακούσει μία φήμη, ότι υπάρχει ένα πολεμικό αεροσκάφος, mirage συγκεκριμένα που είχε καταπέσει κάπου το 1973 και από τότε είναι εκεί το κουφάρι του. Μένει καταρχάς να φτάσουμε εκεί και κατά δεύτερο να το βρούμε.
Για την ώρα, μελετώ την πινακίδα της αρχής του μονοπατιού που ξεκινάει απότομα, μερικές δεκάδες μέτρα πριν το τέρμα του χωματόδρομου στα 2000 μέτρα.
Τελευταία επεξεργασία:
Markas
Μέλος
Το πρώτο κομμάτι είναι και το πιο επίπονο με αρκετή ανηφόρα και δύσβατο. Από τα πρώτα μέτρα, το τοπίο δείχνει της αγριάδα του. Είμαστε πραγματικά στη μέση του πουθενά. Αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε και μόνοι…
Βρισκόμαστε στο κεντρικό μονοπάτι Ε4 που χρησιμοποιείται εκατοντάδες χρόνια τώρα από βοσκούς και περιηγητές. Στη φωτογραφία φαίνονται οι Ρούσιες, Ανενεργό μιτάτο με στέρνα που έχει πόσιμο νερό.
Στην αρχή, έχουμε την κλασική Ορεινή Έρημο που έχω συναντήσει από παλιά και αγαπήσει.
Μέχρι και χιόνι βρήκαμε ανάμεσα στις πέτρες!
Βρισκόμαστε στο κεντρικό μονοπάτι Ε4 που χρησιμοποιείται εκατοντάδες χρόνια τώρα από βοσκούς και περιηγητές. Στη φωτογραφία φαίνονται οι Ρούσιες, Ανενεργό μιτάτο με στέρνα που έχει πόσιμο νερό.
Στην αρχή, έχουμε την κλασική Ορεινή Έρημο που έχω συναντήσει από παλιά και αγαπήσει.
Μέχρι και χιόνι βρήκαμε ανάμεσα στις πέτρες!
Τελευταία επεξεργασία:
Markas
Μέλος
Σύντομα όμως το τοπίο αλλάζει. Όλο και περισσότερο πράσινο εμφανίζεται και, προς μεγάλη μου έκπληξη, βρίσκω όλο και περισσότερες ρίζες από τη σπάνια Μαλοτήρα. http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=382829
Η έκπληξή μου γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν περνώντας ένα διάσελο ανακαλύπτω ένα ολόκληρο δάσος από Μαλοτήρα.
(Στο βάθος, το καταφύγιο της Σβουριχτής)
Η έκπληξή μου γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν περνώντας ένα διάσελο ανακαλύπτω ένα ολόκληρο δάσος από Μαλοτήρα.
(Στο βάθος, το καταφύγιο της Σβουριχτής)
Τελευταία επεξεργασία:
Markas
Μέλος
Καταφύγιο ανάγκης Κατσιβέλι χαμηλά και Σβουριχτής ψηλότερα. Ακόμα χαμηλότερα, δεξιά, το μιτάτο της οικογένειας Κοπασή από όπου οι βοσκοί μας καλούν για μία ρακή και καφέ με νερό από τη πηγή. Αν ποτέ βρεθείτε εδώ πάνω, πάντα να περνάτε για ένα γεια από τα μιτάτα. Μέσα από τα βοσκοτόπια τους περπατάτε, περάστε να πείτε ένα γεια, μία κουβέντα, μόνο καλό θα σας βγει.
Μια ματιά στο δύσκολο κόσμο ενός βοσκού σε μιτάτο 100++ χρονών.
Μια ματιά στο δύσκολο κόσμο ενός βοσκού σε μιτάτο 100++ χρονών.
Τελευταία επεξεργασία:
Markas
Μέλος
Άξαφνα, μέσα στην ησυχία, ακούγονται φωνές από μακριά:
«Οκιεκί, ντετσιά, ντετσιά!»
Περίεργη διάλεκτος, ίσως είναι ενδημική της περιοχής, ας προσπαθήσω να απαντήσω και εγώ αναλόγως, μη προσβληθούν: «Όκι, εγκό γκαλά μπάω νομίζω, τέλω να βλω το αελοπλάνο»
Πλησιάζω και τι να δω; Δύο πακιστανοί εργάτες που προσλάβανε ντόπιοι βοσκοί για να τους βοηθήσουν στη συλλογή Μαλοτήρας (έχουν βγάλει άδεια οι τοπικοί βοσκοί για κάποια κιλά, κόντρα στη γενική απαγόρευση).
Πακιστανοί: «Αελοπλάνο;»
«Αελοπλάνο, εεε…, Αεροπλάνο. Εδώ πιο κάτω πρέπει να βρίσκεται, μια ώρα δρόμο πες, δεν τόχετε δει; Ελάτε μια βόλτα άμα θέλετε μαζί μας.»
Αυτοί το σκέφτονται, δείχνουν να υπολογίζουν την απόσταση και τελικά φοβισμένοι, αρνούνται.
Τι να πω, ίσως φοβήθηκαν μη νομίζει κανένας βοσκός από κοντινό μιτάτο πως πάνε να του κόψουν τη Μαλοτήρα από τη δικιά του μαδάρα, ίσως και να φοβόντουσαν μη χαθούν. Εμείς συνεχίζουμε σε περιοχή χωρίς μονοπάτι, μόνο με την αίσθηση του ότι πάμε προς τη σωστή κατεύθυνση.
«Οκιεκί, ντετσιά, ντετσιά!»
Περίεργη διάλεκτος, ίσως είναι ενδημική της περιοχής, ας προσπαθήσω να απαντήσω και εγώ αναλόγως, μη προσβληθούν: «Όκι, εγκό γκαλά μπάω νομίζω, τέλω να βλω το αελοπλάνο»
Πλησιάζω και τι να δω; Δύο πακιστανοί εργάτες που προσλάβανε ντόπιοι βοσκοί για να τους βοηθήσουν στη συλλογή Μαλοτήρας (έχουν βγάλει άδεια οι τοπικοί βοσκοί για κάποια κιλά, κόντρα στη γενική απαγόρευση).
Πακιστανοί: «Αελοπλάνο;»
«Αελοπλάνο, εεε…, Αεροπλάνο. Εδώ πιο κάτω πρέπει να βρίσκεται, μια ώρα δρόμο πες, δεν τόχετε δει; Ελάτε μια βόλτα άμα θέλετε μαζί μας.»
Αυτοί το σκέφτονται, δείχνουν να υπολογίζουν την απόσταση και τελικά φοβισμένοι, αρνούνται.
Τι να πω, ίσως φοβήθηκαν μη νομίζει κανένας βοσκός από κοντινό μιτάτο πως πάνε να του κόψουν τη Μαλοτήρα από τη δικιά του μαδάρα, ίσως και να φοβόντουσαν μη χαθούν. Εμείς συνεχίζουμε σε περιοχή χωρίς μονοπάτι, μόνο με την αίσθηση του ότι πάμε προς τη σωστή κατεύθυνση.
Τελευταία επεξεργασία:
Markas
Μέλος
Φτάνουμε επιτέλους σε μία κοιλάδα, στο ξεκίνημα του φαραγγιού της Ελιγιάς, όταν ακούμε μία φωνή από ένα μιτάτο χαμηλά: «Ε, δε πάει από εκεί, λάθος δρόμο πήρατε!».
«Για να βρούμε το αεροπλάνο, καλά πάμε;»
«Όχι, κατεβείτε κάτω, από εκεί έχει γκρεμνά»
Όντως, έχει απότομες πλαγιές εδώ ψηλά, ίσως όμως να μην είναι μόνο αυτός ο λόγος που μας κατεβάζει ο βοσκός. Εσείς μπορεί να βλέπετε εδώ μία τρύπα γεμάτη σκουπίδια, εγώ όμως βλέπω ένα βάραθρο, σκεπασμένο με κουβέρτες και πανιά για μόνωση. Μία «τρύπα» για να βάζει ο βοσκός τα τυριά και τα κρέατα που σφάζει, ένα φυσικό ψυγείο, πολύ αποτελεσματικό, με χειμερινό χιόνι ακόμα μέσα και (όπως μας εξήγησε αργότερα) την χρησιμοποιεί στα πρώτα 10 μέτρα ενώ φτάνει θερμοκρασίες μέχρι και κάτω του μηδενός σε κάποια κομμάτια. Λογικό λοιπόν να μη θέλει να πλησιάζει κανείς εκεί.
Πάμε λοιπόν μία στάση και στο μιτάτο του «Γεωργία».
«Για να βρούμε το αεροπλάνο, καλά πάμε;»
«Όχι, κατεβείτε κάτω, από εκεί έχει γκρεμνά»
Όντως, έχει απότομες πλαγιές εδώ ψηλά, ίσως όμως να μην είναι μόνο αυτός ο λόγος που μας κατεβάζει ο βοσκός. Εσείς μπορεί να βλέπετε εδώ μία τρύπα γεμάτη σκουπίδια, εγώ όμως βλέπω ένα βάραθρο, σκεπασμένο με κουβέρτες και πανιά για μόνωση. Μία «τρύπα» για να βάζει ο βοσκός τα τυριά και τα κρέατα που σφάζει, ένα φυσικό ψυγείο, πολύ αποτελεσματικό, με χειμερινό χιόνι ακόμα μέσα και (όπως μας εξήγησε αργότερα) την χρησιμοποιεί στα πρώτα 10 μέτρα ενώ φτάνει θερμοκρασίες μέχρι και κάτω του μηδενός σε κάποια κομμάτια. Λογικό λοιπόν να μη θέλει να πλησιάζει κανείς εκεί.
Πάμε λοιπόν μία στάση και στο μιτάτο του «Γεωργία».
Τελευταία επεξεργασία:
Markas
Μέλος
Ο πολύ συμπαθής γεροβοσκός μας ανοίγει κουβέντα για τα προβλήματα και τις ιστορίες της μαδάρας. Μεταξύ άλλων, μας ενημερώνει και για την ιστορία με το Mirage. 3 Σεπτέμβρη του 1973 ήτανε (τότε δεν υπήρχε καν ο δρόμος που πλησίαζε από Ανώπολη, άνοιξη ανέβαιναν, φθινόπωρο κατέβαιναν οι βοσκοί). Ο καιρός ήταν καλός, κι όμως, ξαφνικά περνάει χαμηλά το αεροπλάνο και πέφτει στη πλαγιά. Ένας βοσκός γνωστός του πήγε να δει μήπως ήταν κανένας ζωντανός αλλά ο πιλότος είχε γίνει κομμάτια. Αργότερα ήρθαν και μαζέψανε τον πιλότο και όποια πολύτιμα συστήματα του αεροσκάφους ενώ τα υπόλοιπα τα άφησαν εκεί.
Ο συγκεκριμένος βοσκός είναι ο μόνος αυτή τη περίοδο που αρμέγει τακτικά τα ζώα του και τυροκομεί εδώ πάνω, με τον παραδοσιακό τρόπο. Όταν μαζευτούν αρκετά τυριά σε μία δροσερή σπηλιά-μιτάτο που έχει, τα ανεβάζει με το γαϊδούρι στην «τρύπα». Ακόμα αργότερα, όταν πλέον είναι εντελώς ώριμα, τα παίρνει, πάλι με γαϊδούρια, και τα κατεβάζει για να τα πουλήσει σε ψαγμένα μαγαζιά. Εγώ, ζήτησα να μου πουλήσει κάνα μικρό να πάρω να κεράσω το βράδυ που θα είχαμε κόσμο, ώριμα είχε όμως μόνο στην τρύπα, φυλαγμένα.
Ετοιμαζόμαστε να φύγουμε και το γαϊδούρι απέξω μας αποχαιρετά. Δύσκολη η ζωή εδώ πάνω, για ζώα και ανθρώπους.
Ο παραμικρός τραυματισμός μπορεί να καταστεί μοιραίος για τον άνθρωπο αλλά για τα ζώα ειδικά, δεν έχει επιστροφή.
Ο συγκεκριμένος βοσκός είναι ο μόνος αυτή τη περίοδο που αρμέγει τακτικά τα ζώα του και τυροκομεί εδώ πάνω, με τον παραδοσιακό τρόπο. Όταν μαζευτούν αρκετά τυριά σε μία δροσερή σπηλιά-μιτάτο που έχει, τα ανεβάζει με το γαϊδούρι στην «τρύπα». Ακόμα αργότερα, όταν πλέον είναι εντελώς ώριμα, τα παίρνει, πάλι με γαϊδούρια, και τα κατεβάζει για να τα πουλήσει σε ψαγμένα μαγαζιά. Εγώ, ζήτησα να μου πουλήσει κάνα μικρό να πάρω να κεράσω το βράδυ που θα είχαμε κόσμο, ώριμα είχε όμως μόνο στην τρύπα, φυλαγμένα.
Ετοιμαζόμαστε να φύγουμε και το γαϊδούρι απέξω μας αποχαιρετά. Δύσκολη η ζωή εδώ πάνω, για ζώα και ανθρώπους.
Ο παραμικρός τραυματισμός μπορεί να καταστεί μοιραίος για τον άνθρωπο αλλά για τα ζώα ειδικά, δεν έχει επιστροφή.
Τελευταία επεξεργασία:
Markas
Μέλος
Συνεχίζουμε τη πορεία κατά μήκος του φαραγγιού μέχρι που βλέπουμε να γυαλίζει κάτι, ψηλά στην αριστερή πλευρά. Μήπως είναι οφθαλμαπάτη;
Το αεροπλάνο προφανώς χτύπησε στην πλαγιά, αναπήδησε και έπειτα έγινε κομμάτια. Ένα κομμάτι ψηλά, το μεγαλύτερο, έχει τον κινητήρα. Λίγο χαμηλότερα έχει δύο μεγάλα κομμάτια από τα φτερά ενώ το κόκπιτ είναι αναποδογυρισμένο λίγο παραπέρα.
Πέρα όμως από τα βασικά κομμάτια, υπάρχουν διάσπαρτα συντρίμμια στη πλαγιά.
Το αεροπλάνο προφανώς χτύπησε στην πλαγιά, αναπήδησε και έπειτα έγινε κομμάτια. Ένα κομμάτι ψηλά, το μεγαλύτερο, έχει τον κινητήρα. Λίγο χαμηλότερα έχει δύο μεγάλα κομμάτια από τα φτερά ενώ το κόκπιτ είναι αναποδογυρισμένο λίγο παραπέρα.
Πέρα όμως από τα βασικά κομμάτια, υπάρχουν διάσπαρτα συντρίμμια στη πλαγιά.
Τελευταία επεξεργασία:
Markas
Μέλος
Τα Mirage είναι γενικά Γαλλικού σχεδιασμού και κατασκευής. Το συγκεκριμένο είναι Mirage V είναι ένα από τα 63 τύπου ΒΑ (εστιασμένο σε βομβαρδισμό εδάφους) που κατασκεύασε Βελγικό εργοστάσιο για τις ανάγκες της Βελγικής αεροπορίας και παραδόθηκε τον Μάιο του 1972. Τον Σεπτέμβρη λοιπόν του 1973, δύο υπερσύγχρονα τότε Βελγικά Mirage, τα ΒΑ38 και ΒΑ32, με τέλειες καιρικές συνθήκες και πιθανότατα ύστερα από μεταξύ τους σύγκρουση, καταπέφτουν. Το μεν ΒΑ38 στο όρος Καλόρος και γίνεται κομμάτια (δεν εντοπίζω τη θέση του στο δορυφόρο), το δε ΒΑ32 πέφτει κάπως ομαλότερα με τα συντρίμμια του να μην αφήνουν καμία αμφιβολία για την ταυτότητά του.
Πηγή: http://www.belgian-wings.be/Webpages/Navigator/Photos/MilltaryPics/post_ww2/Dassault Mirage 5BA/Dassault Mirage 5BA Frontpage.htm
Αν κάνετε κλικ στο λινκ, θα δείτε πρώτη μούρη αυτή τη φωτογραφία:
Κάπως έτσι πρέπει να ήταν και το"δικό μας" Mirage πριν πέσει αλλά ο ήλιος και ο αέρας έξησαν το χρώμα σχεδόν σε όλο το σκάφος αφήνοντας ελάχιστα ίχνη. Πάλι καλά που φαίνεται η σημαία από τη μία πλευρά, από την άλλη δεν υπάρχει ούτε ίχνος.
Παρά το ότι το κουφάρι βρίσκεται εκεί για 42 χρόνια, τα υλικά που είναι φτιαγμένο ήταν τόσο καλά που ακόμα και σήμερα με μικρή πίεση μπορούσα να μετακινήσω κινούμενα μέρη του κινητήρα χωρίς καμία δυσκολία.
Πλησιάζοντας το κόκπιτ νιώθω λίγο περίεργα αντικρίζοντας τον τόπο θανάτου ενός ανθρώπου.
(Είναι αναποδογυρισμένο, εσωτερικά δεν είχε ίχνος καθίσματος, ίσως πρόλαβε να εκσφενδονιστεί, όπως και να έχει σκοτώθηκε)
“TO FREE PILOT BREAK GLASS AND PULL D-RING.”
Πηγή: http://www.belgian-wings.be/Webpages/Navigator/Photos/MilltaryPics/post_ww2/Dassault Mirage 5BA/Dassault Mirage 5BA Frontpage.htm
Αν κάνετε κλικ στο λινκ, θα δείτε πρώτη μούρη αυτή τη φωτογραφία:
Κάπως έτσι πρέπει να ήταν και το"δικό μας" Mirage πριν πέσει αλλά ο ήλιος και ο αέρας έξησαν το χρώμα σχεδόν σε όλο το σκάφος αφήνοντας ελάχιστα ίχνη. Πάλι καλά που φαίνεται η σημαία από τη μία πλευρά, από την άλλη δεν υπάρχει ούτε ίχνος.
Παρά το ότι το κουφάρι βρίσκεται εκεί για 42 χρόνια, τα υλικά που είναι φτιαγμένο ήταν τόσο καλά που ακόμα και σήμερα με μικρή πίεση μπορούσα να μετακινήσω κινούμενα μέρη του κινητήρα χωρίς καμία δυσκολία.
Πλησιάζοντας το κόκπιτ νιώθω λίγο περίεργα αντικρίζοντας τον τόπο θανάτου ενός ανθρώπου.
(Είναι αναποδογυρισμένο, εσωτερικά δεν είχε ίχνος καθίσματος, ίσως πρόλαβε να εκσφενδονιστεί, όπως και να έχει σκοτώθηκε)
“TO FREE PILOT BREAK GLASS AND PULL D-RING.”
Τελευταία επεξεργασία:
Markas
Μέλος
Επιστροφή από τον ίδιο δρόμο για τη Κική, εξερεύνηση αυτού του μυστήριου πράσινου φράχτη από ψηλά για εμένα (ακόμα δε κατάλαβα σε τι χρησιμεύει)
Μόλις εντοπίζουμε πάλι το μονοπάτι Ε4, φαίνεται λίγο βορειότερα ακόμα ένα μιτάτο.
Αυτό είναι ενός πραγματικού σταρ της Μαδάρας, του Γιάννη Παπασυφάκη από το «Κάλεσμα του Βουνού», ενός ανθρώπου που από καθήκον προς της οικογένεια αποφάσισε να συνεχίσει να δίνει ζωή στο μιτάτο όταν δολοφονήθηκε ο ξάδερφός του που το συντηρούσε.
Μας κέρασε, μας περιποιήθηκε, μας κάλεσε να κάτσουμε να σφάξει ένα ζώο να φάμε μαζί με τη παρέα που έτυχε να φιλοξενεί. Αν και πολύ θα θέλαμε, είναι πια ώρα να επιστρέψουμε. Τα κινητά όλη μέρα δεν έπιαναν πουθενά και εάν η παρέα που περιμένουμε έρθει και δε μας βρει, μπορεί να καλέσει την ΕΜΑΚ να μας ψάχνει.
Μόλις εντοπίζουμε πάλι το μονοπάτι Ε4, φαίνεται λίγο βορειότερα ακόμα ένα μιτάτο.
Αυτό είναι ενός πραγματικού σταρ της Μαδάρας, του Γιάννη Παπασυφάκη από το «Κάλεσμα του Βουνού», ενός ανθρώπου που από καθήκον προς της οικογένεια αποφάσισε να συνεχίσει να δίνει ζωή στο μιτάτο όταν δολοφονήθηκε ο ξάδερφός του που το συντηρούσε.
Μας κέρασε, μας περιποιήθηκε, μας κάλεσε να κάτσουμε να σφάξει ένα ζώο να φάμε μαζί με τη παρέα που έτυχε να φιλοξενεί. Αν και πολύ θα θέλαμε, είναι πια ώρα να επιστρέψουμε. Τα κινητά όλη μέρα δεν έπιαναν πουθενά και εάν η παρέα που περιμένουμε έρθει και δε μας βρει, μπορεί να καλέσει την ΕΜΑΚ να μας ψάχνει.
Τελευταία επεξεργασία:
Markas
Μέλος
Στην επιστροφή περνάμε και από άλλα μιτάτα, πχ αυτό του Κριαρά.
Ακόμα και του συμπαθητικούς Πακιστανούς πετύχαμε!
«Εσύ γκάτσει να κελάσω»
«Τι έχεις;»
«Πατσιμαντάκια και νελό»
Και καλά, τα παξιμαδάκια ήταν αγοραστά από Σφακιανό φούρνο, στη σακούλα, το νερό όμως το παίρνανε από κοντινή στέρνα και δεν το έλεγες και πρώτη ποιότητα.
Σκούρο χρώμα, τους κοιτάζω, με κοιτάζουν, «Ντεν είναι γκαλό αλλά ούτε πολύ γκακό»
Πίνουν αυτοί, πίνουμε και εμείς, με πήγε λίγο η κλανιά αίμα για μερικές ώρες, όλα καλά.
Ακόμα και του συμπαθητικούς Πακιστανούς πετύχαμε!
«Εσύ γκάτσει να κελάσω»
«Τι έχεις;»
«Πατσιμαντάκια και νελό»
Και καλά, τα παξιμαδάκια ήταν αγοραστά από Σφακιανό φούρνο, στη σακούλα, το νερό όμως το παίρνανε από κοντινή στέρνα και δεν το έλεγες και πρώτη ποιότητα.
Σκούρο χρώμα, τους κοιτάζω, με κοιτάζουν, «Ντεν είναι γκαλό αλλά ούτε πολύ γκακό»
Πίνουν αυτοί, πίνουμε και εμείς, με πήγε λίγο η κλανιά αίμα για μερικές ώρες, όλα καλά.
Τελευταία επεξεργασία:
Markas
Μέλος
Η επιστροφή, απροβλημάτιστη, απλά απολαμβάνουμε το τοπίο!
Τελευταία επεξεργασία:
Markas
Μέλος
08:30 ξεκινήσαμε το πρωί, 19:30 περίπου φτάσαμε πίσω στη βάση μας όπου μας περίμενε με αγωνία η παρέα.
Τελευταία επεξεργασία:
Markas
Μέλος
Χμμμ…
Τώρα που τελείωσε η πρώτη πεζοπορία, έχω να σας εκμυστηρευτώ τα εξής: Δε συναντήσαμε ούτε ΈΝΑΝ άνθρωπο εκεί πάνω που να μην έχει κάποιο όπλο! Τα όπλα εκεί πάνω έχουν πολλές χρήσεις. Κυνήγι άγριας πανίδας, κυνήγι κατσίκας, κυνήγι προβάτων που έχουν χαθεί στην Ορεινή Έρημο και δε μαζεύονται, προστασία από ζωοκλοπή, διώξιμο ξένων ζώων από την περιοχή του κάθε βοσκού κτλ. Φονικά μεταξύ βοσκών εδώ πάνω δε γίνονται, ούτε και ξύλο πέφτει ποτέ. (Πώς να πέσει ξύλο όταν ο άλλος κουβαλάει όπλο; ) Εδώ πάνω, ακόμα και οι έχτρες σταματούν προσωρινά. Αν ποτέ ξεκινήσει φονικό εδώ πάνω, θα γίνει χαμός! Άσε που, ένας χαζοτραυματισμός, χωρίς τηλεφωνία και με 3-4 ώρες απόσταση από τον πολιτισμό στην καλύτερη, μπορεί να στοιχίσει ακριβά. Απολαύστε υπεύθυνα τις λιγοστές εικόνες που κατάφερα να τραβήξω…
Ένα κυνηγητικό και ένα «πολεμικό» με διόπτρα;
Τώρα που τελείωσε η πρώτη πεζοπορία, έχω να σας εκμυστηρευτώ τα εξής: Δε συναντήσαμε ούτε ΈΝΑΝ άνθρωπο εκεί πάνω που να μην έχει κάποιο όπλο! Τα όπλα εκεί πάνω έχουν πολλές χρήσεις. Κυνήγι άγριας πανίδας, κυνήγι κατσίκας, κυνήγι προβάτων που έχουν χαθεί στην Ορεινή Έρημο και δε μαζεύονται, προστασία από ζωοκλοπή, διώξιμο ξένων ζώων από την περιοχή του κάθε βοσκού κτλ. Φονικά μεταξύ βοσκών εδώ πάνω δε γίνονται, ούτε και ξύλο πέφτει ποτέ. (Πώς να πέσει ξύλο όταν ο άλλος κουβαλάει όπλο; ) Εδώ πάνω, ακόμα και οι έχτρες σταματούν προσωρινά. Αν ποτέ ξεκινήσει φονικό εδώ πάνω, θα γίνει χαμός! Άσε που, ένας χαζοτραυματισμός, χωρίς τηλεφωνία και με 3-4 ώρες απόσταση από τον πολιτισμό στην καλύτερη, μπορεί να στοιχίσει ακριβά. Απολαύστε υπεύθυνα τις λιγοστές εικόνες που κατάφερα να τραβήξω…
Ένα κυνηγητικό και ένα «πολεμικό» με διόπτρα;
Τελευταία επεξεργασία: