τα λεω με τον ηλιαΔεν απαγορευονται. ...
advφον!!
Nόρτσε, ενα μάρκο δρόμος..the road story!
- Thread starter paschalis
- Ημερομηνία δημιουργίας
paschalis
gone4riding
Οι στιγμες που γινεσαι μικρο παιδι ειναι οι καλυτερες!
Μαρκοοοοο....
Στα υψιπεδα πανω απο το Gaupne.
Iστορια γραφουν οι παρεες.
Μαρκοοοοο....
Στα υψιπεδα πανω απο το Gaupne.
Iστορια γραφουν οι παρεες.
paschalis
gone4riding
Ειναι μερικες χρωστουμενες ακομα,
κυριως θεμα στις παρακατω και το αξιζει, ο συνταξιδιωτης μου.
Ο μαγκας επαιζε με τα καθοδικα του πλοιου ωσπου την εφαγε και καθηλωθηκε στο καταστρωμα.Μερικα δευτερολεπτα, μερικα χαμενα πουπουλα και αρκετα κλικ μετα καταφερε και την κοπανησε!!
οι αγνωστοι και ερημοι επαρχιακοι εδιναν και το χωρο και το χρονο για καμμια φωτογραφια.
Αναβαση στο Preikestolen.Πρωτη αργό μεσα και respect!
Καταβαση.
Ο Mαρκος ακινητος μπρος στο απεραντο.
κυριως θεμα στις παρακατω και το αξιζει, ο συνταξιδιωτης μου.
Ο μαγκας επαιζε με τα καθοδικα του πλοιου ωσπου την εφαγε και καθηλωθηκε στο καταστρωμα.Μερικα δευτερολεπτα, μερικα χαμενα πουπουλα και αρκετα κλικ μετα καταφερε και την κοπανησε!!
οι αγνωστοι και ερημοι επαρχιακοι εδιναν και το χωρο και το χρονο για καμμια φωτογραφια.
Αναβαση στο Preikestolen.Πρωτη αργό μεσα και respect!
Καταβαση.
Ο Mαρκος ακινητος μπρος στο απεραντο.
nikanthi
Μέλος
Μάρκο ο τροχονόμος …ίσως το καλύτερο βίντεο που έχω δει!!! Και μετά λένε ότι στην Ελλάδα δεν έχουν ΟΛΗ οδηγικη παιδεία… χίλια like και λίγα είναι!!
μεγαλη πλακα ειχαμε.εμ τα ...προβατα θελουν εναν τροχονομο!!
Αιγαιοπλόος
Μέλος
Πολύ ενδιαφέρον οδοιπορικό. Πάντα τέτοια! Καλά χιλιόμετρα!
paschalis
gone4riding
Αυτες τις μερες διαβαζω το Νικο που ειπε οτι θα παει στο Nordkapp με το παλιο χιλιαρι,
αλλοι γελασαν αλλοι απορησαν αλλοι τρομαξαν αλλοι ευχηθηκαν ....κι αυτος το πηρε και πηγε.
Δεν εχει καιρο που τελειωσα με τους τρελοσουρδους και την επιπονη προσπαθεια να καταλαβω τι ακριβως πηγαν οι Μαγκες κι εκαναν.
Χαζευω και τη δικη μας εξορμηση εδω,σκεφτομαι το παρασκηνιο της προετοιμασιας της που κρατησε για εμενα καμμια δεκαετια
.....κι αν δεν με κλωτσαγαν οι τραπεζιτες οι Φιλοι κι η γυναικα μου θα κραταγε αλλη μια.
Και βρισκω πολυ καλη ιδεα αλλα κι ευκαιρια να μοιραστω μαζι σας το παρακατω διαχρονικο κειμενο του Νικου Δημου.
Το πρωτοδιαβασα στους 4 Τροχους δεν θυμαμαι ποσα χρονια πριν αλλα θυμαμαι πως αυτη η ''φανταστικη'' ιστορια
ηταν ειναι και θα ειναι η σημαια μου οταν ερχεται η στιγμη να μοιραστουν τα φραγκα
σε αγορα και συντηρηση οχηματος εξοπλισμου βενζινες κλπ ταξιδιωτικο budget.
ΕΝΙΩΘΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ να είναι πάντα έτοιμος. 'Εβλεπε τη ζωή σαν προετοιμασία, προγύμναση, προπόνηση. 'Επρεπε πάντα να είναι σε φόρμα. Σωματικά και ψυχικά. Για κάτι σημαντικό που θα συνέβαινε, για μία περιπέτεια που θα απαιτούσε την μέγιστη απόδοση, για ένα μεγάλο πολύπλοκο ταξίδι στην άκρη των πάντων.
'Οταν ήταν παιδί, διάβαζε και ξαναδιάβαζε Ιούλιο Βερν, επιστημονική φαντασία, εξερευνήσεις, περιπέτειες. Μετά έκλεινε το βιβλίο και ξαναζούσε την πλοκή, βάζοντας τον εαυτό του στη θέση του ήρωα. 'Ηταν δεν ήταν έντεκα χρόνων, παραλίγο να παντρευτεί η αδερφή του έναν ομογενή, μεγαλοκτηματία στην Τανγκανίκα. Μήνες ολόκληρους πριν κοιμηθεί κάλπαζε μέσα σε απέραντες φυτείες κυνηγώντας λιοντάρια.
Μετά άρχισε να ονειρεύεται άλλες περιπέτειες, πιο ποιητικές. 'Εγραφε και στίχους. Ερωτεύτηκε αλλά δεν αγάπησε. Για λίγο καιρό στο πανεπιστήμιο μπλέχτηκε με πολιτικά, μπήκε σε νεολαίες. Συζητούσε για οράματα μιας άλλης ζωής. Μετασχηματισμός ή επανάσταση; Κι αυτά του φαίνονταν πάλι ταξίδια. Στο μέλλον, με πολύ μεγαλύτερο ρίσκο.
'Ωσπου μπήκε στη ζωή - από την πίσω πόρτα - κι άρχισε να κάνει αυτά που κάνουν όλοι. Δουλειά, σπίτι, παιδιά. Αλλά δεν έπαψε να ονειρεύεται. Και κάτι παραπάνω: Να ετοιμάζεται. Για τι πράγμα; Δεν ήξερε. 'Ηταν σίγουρος πως κάτι σημαντικό θα συνέβαινε ξαφνικά - και θα έπρεπε να ξεκινήσει. Να φύγει, να αλλάξει τόπο και ζωή. Παίρνοντας μαζί μόνο το αυτοκίνητό του.
Αυτό ήταν ο συνένοχος και ο σύντροφός του στα όνειρα. Γιατί, βέβαια, μόνος του δεν θα έφτανε μακριά. Ενώ με την βοήθεια του τετράτροχου φίλου, θα ταξίδευε σίγουρα τις μεγάλες αποστάσεις. Γι αυτό συνεχώς ετοίμαζε το αυτοκίνητό του.
Πρώτα το είχε πάντοτε γεμάτο με βενζίνα, ξέχειλο. "Σκέψου" μονολογούσε "να ξεκινάς και να μην βρίσκεις πρατήριο". Μόλις λοιπόν κατέβαινε ο δείκτης στα τρία τέταρτα, πήγαινε και το γέμιζε ως επάνω. Τον ήξεραν και στο βενζινάδικο: "φουλάρισμα - ένα χιλιάρικο!" φώναζε ο μικρός.
'Επειτα το συντηρούσε σχολαστικά. 'Αλλαζε λάδια κάθε χίλια χιλιόμετρα. ("Μπορεί να μη βρεις ΕΚΕΙ", σκεπτόταν, "και να πρέπει να κάνεις τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα με παλιό λάδι!" Που ήταν το ΕΚΕΙ, δεν ήξερε. 'Επρεπε όμως να λάβει υπ'όψη του όλα τα ενδεχόμενα.
Είχε μαζί του τα πάντα: Λάμπες για κάθε χρήση, ιμάντες, μπουζί, καπάκι ντιστριμπιτέρ, φίλτρα λαδιού και βενζίνας και πολλά άλλα ανταλλακτικά. Γέμιζαν το μισό πορτ-μπαγκαζ - όμως του έδιναν σιγουριά. ("Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σε βρεί η βλάβη. Και πού!")
Ακόμα και προμήθειες κουβάλαγε στο αυτοκίνητο - λίγες αλλά βασικές. "Μπορεί να πεινάσω στο δρόμο", σκεπτόταν και είχε αποθηκεύσει φρυγανιές, κράκερς, ένα παγουράκι νερό. Τα άλλαζε μάλιστα από καιρό σε καιρό, να μην μπαγιατεύουν.
Το βράδυ, πριν κοιμηθεί, έκλεινε τα μάτια, σκεπτόταν το αυτοκίνητο πανέτοιμο και εξοπλισμένο ως τα μπούνια - και ένιωθε όμορφα. "Μπορώ να ξεκινήσω ανά πάσα στιγμή!" σκεπτόταν. "Ετοιμος!" Είχε και άδεια διεθνή στο αμάξι και τρίπτυχο, που το ανανέωνε τακτικά. 'Εδινε πίσω το παλιό - αχρησιμοποίητο - και έπαιρνε το καινούργιο.
Τελικά, βέβαια, πήγαινε μόνο σπίτι-γραφείο, γραφείο-σπίτι. Καμιά φορά, το βράδυ, στα περίχωρα για φαΐ. Σπάνια, πολύ σπάνια, εκδρομές. Παλιά, όταν ήταν πιο νέος κυκλοφορούσε περισσότερο με το αυτοκίνητο. Είχε κάνει και δύο ταξίδια στο εξωτερικό. Ιταλία. Τώρα, είχε δουλειά ως και τα Σαββατοκύριακα. Και μετά υποχρεώσεις, παιδιά, συγγενείς.
'Οσο όμως λιγότερο ταξίδευε, τόσο περισσότερο φρόντιζε το αυτοκίνητό του. Το γυάλιζε, το καθάριζε, το πλούτιζε με χρήσιμα αξεσουάρ, το συντηρούσε, το ετοίμαζε. Κάθε τρεις μέρες μετρούσε τα λάδια, τις στάθμες των υγρών, τις πιέσεις των ελαστικών. "Δεν ξέρεις ποτέ ποια στιγμή θα χρειαστεί να ξεκινήσεις", συλλογιζόταν.
Να ξεκινήσει για πού; Αυτό δεν είχε σημασία. Φανταζόταν τον εαυτό του να τρέχει σε ανοιχτούς δρόμους, με βροχές, χιόνια, ανέμους δυνατούς - και να κυνηγάει κάποιον προορισμό που έμενε πάντα μακρινός. 'Ισως να έψαχνε το Ιρκούτσκ του Μιχαήλ Στρογκώφ, ίσως ο δρόμος του ήταν η Παναμερικάνα - από τον Καναδά στην Παταγονία. Πήγαινε, έφευγε - μακριά από όλα, πιο κοντά σε τίποτα.
'Οχι πως είχε και κανένα εξαιρετικό αυτοκίνητο. 'Ηξερε από αμάξια, ήταν πάντα ενήμερος, αλλά, δυστυχώς, τα χρήματα δεν επαρκούσαν για καθαρόαιμο. Πάντως, όταν το αγόρασε, το είχε διαλέξει με προσοχή. Ενώ η γυναίκα του σκεπτόταν τις οικογενειακές ανάγκες, αυτός μετρούσε τις δυνατότητες για μεγάλα ταξίδια, την αντοχή σε ανώμαλους δρόμους, τις απαιτήσεις εξωτικών συνθηκών.
Αυτό ήταν το τρίτο του αμάξι. Τα προηγούμενα - που κι αυτά τα κρατούσε πάντα έτοιμα για μεγάλες αποδράσεις - δεν είχαν αξιωθεί να τις ζήσουν. 'Οταν γέρασαν, τα πούλησε - κυρίως διότι δεν θα επαρκούσαν πια στις ανάγκες του Ταξιδιού. Κι ένιωσε άσχημα, όταν τα αποχαιρετούσε, επειδή δεν εκπλήρωσε αυτό που κάθε μέρα τους υποσχόταν.
Το σημερινό του αυτοκίνητο ήταν ιαπωνικό ("πιο φθηνά και πιο γερά", έλεγε) εννέα ίππων και έξι ετών. Σκεπτόταν συχνά να το αλλάξει - αλλά με τις τιμές όπως είχαν απογειωθεί... Πάντως τον έτρωγε η ανησυχία, μήπως είχε γεράσει - μήπως το μοτέρ και η ανάρτηση δεν τα έβγαζαν πέρα, όταν θα έφτανε η στιγμή.
"Κι αν δεν έρθει η στιγμή;" ρωτούσε καμιά φορά τον εαυτό του. Αλλά αμέσως είχε υποκατάστατο όνειρο. Σ'αυτό, δεν έπαιρνε εντολή να φύγει. Ξεκινούσε από μόνος του. Κάποια στιγμή η ανάγκη ξεχείλιζε και - ξαφνικά, στην μέση μιας δουλειάς, στην μέση μιας ζωής - έφευγε. 'Επαιρνε δρόμο, διέσχιζε όλη την Ευρώπη (ανάμεσα σε δάση, ποτάμια, πύργους και πόλεις) κι έφτανε μετά στα όρια, εκεί που είναι μοναξιά, ομίχλη, έρημος και ορίζοντας. Αυτά, πάντα, πριν κοιμηθεί.
Την άλλη μέρα σπίτι-γραφείο, σπίτι-γραφείο. Καμία αλλαγή στην διαδρομή, εκτός από το ότι κάποτε έβρεχε - κι άλλοτε είχε λιακάδα. 'Αλλοτε διάλεγε κλασική μουσική κι άλλοτε ροκ. Τίποτε άλλο.
Βλάβες, χτυπήματα, τον γέμιζαν άγχος. 'Οσο το αυτοκίνητο διανυκτέρευε στο συνεργείο - αυτός δεν έκλεινε μάτι. "Κι αν χρειαστεί τώρα να φύγω;" 'Οταν ξαναγύριζε σπίτι, το όνειρο συνεχιζόταν: "Το παίρνω και φεύγω, περνάω χώρες, βουνά, κάμπους..."
'Ένιωθε έτοιμος. Αυτό ήταν το σημαντικό. Δεν ζούσε, αλλά περίμενε. Η αναμονή είχε αντικαταστήσει τη ζωή. Πάντοτε μέσα του αυτή η ένταση της ετοιμότητας, σαν την χορδή του τόξου. Πάντοτε μέσα του η άλλη πραγματικότητα - σαν υπόσχεση. Και το αυτοκίνητό του, προέκταση και σύντροφος, έτοιμο, ρυθμισμένο, ανυπόμονο.
Το ξεκίνημα το οραματιζόταν νύχτα. 'Εβλεπε τα ρείθρα του έρημου δρόμου να διαγράφονται άσπρα, υπερφωτισμένα, κάτω από τα μεγάλα φώτα ιωδίου. Στο βάθος, τα μάτια κάποιου ζώου να γυαλίζουν φευγαλέα στη δημοσιά. Ψύχραιμο, συστηματικό, γρήγορο οδήγημα - μπροστά του χιλιάδες χιλιόμετρα... Στροφές, ευθείες, άλλες στροφές. Η διαδοχή τους τον νανούριζε και τον κοίμιζε.
'Οσα χρόνια κι αν περνούσαν, το όνειρο ίσχυε πάντα. Η ετοιμότητα πλήρης, η αναμονή έντονη. 'Ισως εντονότερη με την πάροδο της ηλικίας. Τώρα το Ταξίδι έπαιρνε μυθικές διαστάσεις σαν τα παραμυθένια των γεωγράφων της αρχαιότητας, των χρονογράφων του Μεσαίωνα. Η Ατλαντίδα, οι Υπερβόρειοι, οι Κυνοκέφαλοι, τα νησιά των Μακάρων...
'Οταν, εντελώς ξαφνικά, έφυγε για την οριστική διαδρομή - (ελπίζω κι αυτή να είχε ωραίες στροφές κι ευθείες) βρήκανε το γέρικο αυτοκίνητο φορτωμένο ως επάνω εργαλεία, ανταλλακτικά, τρόφιμα.. "Τι τα κουβάλαγε όλα αυτά ο μακαρίτης;" αναρωτήθηκαν.
Το αμάξι πουλήθηκε σε ένα συνταξιούχο. Ούτε αυτό έκανε το Ταξίδι.
- See more at: http://www.ndimou.gr/el/keimena/anthologia/peza/anthropos/#sthash.Jo2yP2lP.dpuf
p.s.
Aν καπου αναμεσα σε αυτες τις γραμμες συναντησατε κι εσεις τον εαυτο σας, no worries που λενε οι Εγγλεζοι,καλιο αργα παρα ποτέ που λενε οι γιαγιαδες μας!
αλλοι γελασαν αλλοι απορησαν αλλοι τρομαξαν αλλοι ευχηθηκαν ....κι αυτος το πηρε και πηγε.
Δεν εχει καιρο που τελειωσα με τους τρελοσουρδους και την επιπονη προσπαθεια να καταλαβω τι ακριβως πηγαν οι Μαγκες κι εκαναν.
Χαζευω και τη δικη μας εξορμηση εδω,σκεφτομαι το παρασκηνιο της προετοιμασιας της που κρατησε για εμενα καμμια δεκαετια
.....κι αν δεν με κλωτσαγαν οι τραπεζιτες οι Φιλοι κι η γυναικα μου θα κραταγε αλλη μια.
Και βρισκω πολυ καλη ιδεα αλλα κι ευκαιρια να μοιραστω μαζι σας το παρακατω διαχρονικο κειμενο του Νικου Δημου.
Το πρωτοδιαβασα στους 4 Τροχους δεν θυμαμαι ποσα χρονια πριν αλλα θυμαμαι πως αυτη η ''φανταστικη'' ιστορια
ηταν ειναι και θα ειναι η σημαια μου οταν ερχεται η στιγμη να μοιραστουν τα φραγκα
σε αγορα και συντηρηση οχηματος εξοπλισμου βενζινες κλπ ταξιδιωτικο budget.
ΕΝΙΩΘΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ να είναι πάντα έτοιμος. 'Εβλεπε τη ζωή σαν προετοιμασία, προγύμναση, προπόνηση. 'Επρεπε πάντα να είναι σε φόρμα. Σωματικά και ψυχικά. Για κάτι σημαντικό που θα συνέβαινε, για μία περιπέτεια που θα απαιτούσε την μέγιστη απόδοση, για ένα μεγάλο πολύπλοκο ταξίδι στην άκρη των πάντων.
'Οταν ήταν παιδί, διάβαζε και ξαναδιάβαζε Ιούλιο Βερν, επιστημονική φαντασία, εξερευνήσεις, περιπέτειες. Μετά έκλεινε το βιβλίο και ξαναζούσε την πλοκή, βάζοντας τον εαυτό του στη θέση του ήρωα. 'Ηταν δεν ήταν έντεκα χρόνων, παραλίγο να παντρευτεί η αδερφή του έναν ομογενή, μεγαλοκτηματία στην Τανγκανίκα. Μήνες ολόκληρους πριν κοιμηθεί κάλπαζε μέσα σε απέραντες φυτείες κυνηγώντας λιοντάρια.
Μετά άρχισε να ονειρεύεται άλλες περιπέτειες, πιο ποιητικές. 'Εγραφε και στίχους. Ερωτεύτηκε αλλά δεν αγάπησε. Για λίγο καιρό στο πανεπιστήμιο μπλέχτηκε με πολιτικά, μπήκε σε νεολαίες. Συζητούσε για οράματα μιας άλλης ζωής. Μετασχηματισμός ή επανάσταση; Κι αυτά του φαίνονταν πάλι ταξίδια. Στο μέλλον, με πολύ μεγαλύτερο ρίσκο.
'Ωσπου μπήκε στη ζωή - από την πίσω πόρτα - κι άρχισε να κάνει αυτά που κάνουν όλοι. Δουλειά, σπίτι, παιδιά. Αλλά δεν έπαψε να ονειρεύεται. Και κάτι παραπάνω: Να ετοιμάζεται. Για τι πράγμα; Δεν ήξερε. 'Ηταν σίγουρος πως κάτι σημαντικό θα συνέβαινε ξαφνικά - και θα έπρεπε να ξεκινήσει. Να φύγει, να αλλάξει τόπο και ζωή. Παίρνοντας μαζί μόνο το αυτοκίνητό του.
Αυτό ήταν ο συνένοχος και ο σύντροφός του στα όνειρα. Γιατί, βέβαια, μόνος του δεν θα έφτανε μακριά. Ενώ με την βοήθεια του τετράτροχου φίλου, θα ταξίδευε σίγουρα τις μεγάλες αποστάσεις. Γι αυτό συνεχώς ετοίμαζε το αυτοκίνητό του.
Πρώτα το είχε πάντοτε γεμάτο με βενζίνα, ξέχειλο. "Σκέψου" μονολογούσε "να ξεκινάς και να μην βρίσκεις πρατήριο". Μόλις λοιπόν κατέβαινε ο δείκτης στα τρία τέταρτα, πήγαινε και το γέμιζε ως επάνω. Τον ήξεραν και στο βενζινάδικο: "φουλάρισμα - ένα χιλιάρικο!" φώναζε ο μικρός.
'Επειτα το συντηρούσε σχολαστικά. 'Αλλαζε λάδια κάθε χίλια χιλιόμετρα. ("Μπορεί να μη βρεις ΕΚΕΙ", σκεπτόταν, "και να πρέπει να κάνεις τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα με παλιό λάδι!" Που ήταν το ΕΚΕΙ, δεν ήξερε. 'Επρεπε όμως να λάβει υπ'όψη του όλα τα ενδεχόμενα.
Είχε μαζί του τα πάντα: Λάμπες για κάθε χρήση, ιμάντες, μπουζί, καπάκι ντιστριμπιτέρ, φίλτρα λαδιού και βενζίνας και πολλά άλλα ανταλλακτικά. Γέμιζαν το μισό πορτ-μπαγκαζ - όμως του έδιναν σιγουριά. ("Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σε βρεί η βλάβη. Και πού!")
Ακόμα και προμήθειες κουβάλαγε στο αυτοκίνητο - λίγες αλλά βασικές. "Μπορεί να πεινάσω στο δρόμο", σκεπτόταν και είχε αποθηκεύσει φρυγανιές, κράκερς, ένα παγουράκι νερό. Τα άλλαζε μάλιστα από καιρό σε καιρό, να μην μπαγιατεύουν.
Το βράδυ, πριν κοιμηθεί, έκλεινε τα μάτια, σκεπτόταν το αυτοκίνητο πανέτοιμο και εξοπλισμένο ως τα μπούνια - και ένιωθε όμορφα. "Μπορώ να ξεκινήσω ανά πάσα στιγμή!" σκεπτόταν. "Ετοιμος!" Είχε και άδεια διεθνή στο αμάξι και τρίπτυχο, που το ανανέωνε τακτικά. 'Εδινε πίσω το παλιό - αχρησιμοποίητο - και έπαιρνε το καινούργιο.
Τελικά, βέβαια, πήγαινε μόνο σπίτι-γραφείο, γραφείο-σπίτι. Καμιά φορά, το βράδυ, στα περίχωρα για φαΐ. Σπάνια, πολύ σπάνια, εκδρομές. Παλιά, όταν ήταν πιο νέος κυκλοφορούσε περισσότερο με το αυτοκίνητο. Είχε κάνει και δύο ταξίδια στο εξωτερικό. Ιταλία. Τώρα, είχε δουλειά ως και τα Σαββατοκύριακα. Και μετά υποχρεώσεις, παιδιά, συγγενείς.
'Οσο όμως λιγότερο ταξίδευε, τόσο περισσότερο φρόντιζε το αυτοκίνητό του. Το γυάλιζε, το καθάριζε, το πλούτιζε με χρήσιμα αξεσουάρ, το συντηρούσε, το ετοίμαζε. Κάθε τρεις μέρες μετρούσε τα λάδια, τις στάθμες των υγρών, τις πιέσεις των ελαστικών. "Δεν ξέρεις ποτέ ποια στιγμή θα χρειαστεί να ξεκινήσεις", συλλογιζόταν.
Να ξεκινήσει για πού; Αυτό δεν είχε σημασία. Φανταζόταν τον εαυτό του να τρέχει σε ανοιχτούς δρόμους, με βροχές, χιόνια, ανέμους δυνατούς - και να κυνηγάει κάποιον προορισμό που έμενε πάντα μακρινός. 'Ισως να έψαχνε το Ιρκούτσκ του Μιχαήλ Στρογκώφ, ίσως ο δρόμος του ήταν η Παναμερικάνα - από τον Καναδά στην Παταγονία. Πήγαινε, έφευγε - μακριά από όλα, πιο κοντά σε τίποτα.
'Οχι πως είχε και κανένα εξαιρετικό αυτοκίνητο. 'Ηξερε από αμάξια, ήταν πάντα ενήμερος, αλλά, δυστυχώς, τα χρήματα δεν επαρκούσαν για καθαρόαιμο. Πάντως, όταν το αγόρασε, το είχε διαλέξει με προσοχή. Ενώ η γυναίκα του σκεπτόταν τις οικογενειακές ανάγκες, αυτός μετρούσε τις δυνατότητες για μεγάλα ταξίδια, την αντοχή σε ανώμαλους δρόμους, τις απαιτήσεις εξωτικών συνθηκών.
Αυτό ήταν το τρίτο του αμάξι. Τα προηγούμενα - που κι αυτά τα κρατούσε πάντα έτοιμα για μεγάλες αποδράσεις - δεν είχαν αξιωθεί να τις ζήσουν. 'Οταν γέρασαν, τα πούλησε - κυρίως διότι δεν θα επαρκούσαν πια στις ανάγκες του Ταξιδιού. Κι ένιωσε άσχημα, όταν τα αποχαιρετούσε, επειδή δεν εκπλήρωσε αυτό που κάθε μέρα τους υποσχόταν.
Το σημερινό του αυτοκίνητο ήταν ιαπωνικό ("πιο φθηνά και πιο γερά", έλεγε) εννέα ίππων και έξι ετών. Σκεπτόταν συχνά να το αλλάξει - αλλά με τις τιμές όπως είχαν απογειωθεί... Πάντως τον έτρωγε η ανησυχία, μήπως είχε γεράσει - μήπως το μοτέρ και η ανάρτηση δεν τα έβγαζαν πέρα, όταν θα έφτανε η στιγμή.
"Κι αν δεν έρθει η στιγμή;" ρωτούσε καμιά φορά τον εαυτό του. Αλλά αμέσως είχε υποκατάστατο όνειρο. Σ'αυτό, δεν έπαιρνε εντολή να φύγει. Ξεκινούσε από μόνος του. Κάποια στιγμή η ανάγκη ξεχείλιζε και - ξαφνικά, στην μέση μιας δουλειάς, στην μέση μιας ζωής - έφευγε. 'Επαιρνε δρόμο, διέσχιζε όλη την Ευρώπη (ανάμεσα σε δάση, ποτάμια, πύργους και πόλεις) κι έφτανε μετά στα όρια, εκεί που είναι μοναξιά, ομίχλη, έρημος και ορίζοντας. Αυτά, πάντα, πριν κοιμηθεί.
Την άλλη μέρα σπίτι-γραφείο, σπίτι-γραφείο. Καμία αλλαγή στην διαδρομή, εκτός από το ότι κάποτε έβρεχε - κι άλλοτε είχε λιακάδα. 'Αλλοτε διάλεγε κλασική μουσική κι άλλοτε ροκ. Τίποτε άλλο.
Βλάβες, χτυπήματα, τον γέμιζαν άγχος. 'Οσο το αυτοκίνητο διανυκτέρευε στο συνεργείο - αυτός δεν έκλεινε μάτι. "Κι αν χρειαστεί τώρα να φύγω;" 'Οταν ξαναγύριζε σπίτι, το όνειρο συνεχιζόταν: "Το παίρνω και φεύγω, περνάω χώρες, βουνά, κάμπους..."
'Ένιωθε έτοιμος. Αυτό ήταν το σημαντικό. Δεν ζούσε, αλλά περίμενε. Η αναμονή είχε αντικαταστήσει τη ζωή. Πάντοτε μέσα του αυτή η ένταση της ετοιμότητας, σαν την χορδή του τόξου. Πάντοτε μέσα του η άλλη πραγματικότητα - σαν υπόσχεση. Και το αυτοκίνητό του, προέκταση και σύντροφος, έτοιμο, ρυθμισμένο, ανυπόμονο.
Το ξεκίνημα το οραματιζόταν νύχτα. 'Εβλεπε τα ρείθρα του έρημου δρόμου να διαγράφονται άσπρα, υπερφωτισμένα, κάτω από τα μεγάλα φώτα ιωδίου. Στο βάθος, τα μάτια κάποιου ζώου να γυαλίζουν φευγαλέα στη δημοσιά. Ψύχραιμο, συστηματικό, γρήγορο οδήγημα - μπροστά του χιλιάδες χιλιόμετρα... Στροφές, ευθείες, άλλες στροφές. Η διαδοχή τους τον νανούριζε και τον κοίμιζε.
'Οσα χρόνια κι αν περνούσαν, το όνειρο ίσχυε πάντα. Η ετοιμότητα πλήρης, η αναμονή έντονη. 'Ισως εντονότερη με την πάροδο της ηλικίας. Τώρα το Ταξίδι έπαιρνε μυθικές διαστάσεις σαν τα παραμυθένια των γεωγράφων της αρχαιότητας, των χρονογράφων του Μεσαίωνα. Η Ατλαντίδα, οι Υπερβόρειοι, οι Κυνοκέφαλοι, τα νησιά των Μακάρων...
'Οταν, εντελώς ξαφνικά, έφυγε για την οριστική διαδρομή - (ελπίζω κι αυτή να είχε ωραίες στροφές κι ευθείες) βρήκανε το γέρικο αυτοκίνητο φορτωμένο ως επάνω εργαλεία, ανταλλακτικά, τρόφιμα.. "Τι τα κουβάλαγε όλα αυτά ο μακαρίτης;" αναρωτήθηκαν.
Το αμάξι πουλήθηκε σε ένα συνταξιούχο. Ούτε αυτό έκανε το Ταξίδι.
- See more at: http://www.ndimou.gr/el/keimena/anthologia/peza/anthropos/#sthash.Jo2yP2lP.dpuf
p.s.
Aν καπου αναμεσα σε αυτες τις γραμμες συναντησατε κι εσεις τον εαυτο σας, no worries που λενε οι Εγγλεζοι,καλιο αργα παρα ποτέ που λενε οι γιαγιαδες μας!
nikanthi
Μέλος
Δεν εχω λογια... γιατι τα συνεστιματα που αντλισα διαβαζοντας το.... με τα λογια δεν μπορουν να αποτυπωθουν
ωρες ωρες σκεφτομαι ωραια τα ονειρα( ΤΖΑΜΠΑ ΕΙΝΑΙ) αλλα κ η πραγματοποιηση ακομα καλυτερη.....η πολυ η ''οργανωση'',το πολυ προβλεππωμενο ,το ολα στην τριχα , δημιουργει συνεχεια εμποδια,κ πολλες φορες πιστευω χανεται η ουσια.Τραβα με οτι κ οπως εχεις κ ζησε το,τα αλλα τα κανονιζεις ΕΑΝ θελεις
εγω κονσερβες
paschalis
gone4riding
Παυλο αυτη η βολτα ειναι ιδια φαση με τα μηχανακια της BMW.Το ε βαλες στο στοχο? Αργα ή γρηγορα το πηρες
adv phone
nikanthi
Μέλος
Εγω διαβαζοντας το σκεφτικα οτι τελικα αυτος ο ανθρωπος ειχε τοσο ποθο μεσα του να ταξιδεψει αλλα για τους δικους του λογους δεν μπορουσε να ταξιδεψει... για αυτο οργανωνε συνεχεια το ταξιδι του ετσι ωστε οταν του διοταν επιτελους η ευκερια να ξεκινηση.... και στεναχωρεθικα. Βασικα επηρεαστικα τοσο πολυ που δεν ειχα διαθεση να ανεβασω εχθες το ταξιδι μου.... με της κομικες μου βλακιες που γραφω... ος ενα ελαχιστο φορο τιμης στο κειμενο που διαβασα.... και φυσικα που ο πασχαλης μας το προσφερε να το απολαυσουμε...
Δοξα το θεω ζουμε σε ενα κρατος που μας δυνετε οι δυνατότητα να ταξιδεψουμε.... μακρια κοντα δεν εχει σημασία αλλα ολο και καπου μπορουμε να παμε... θα μπορουσαμε να ειχαμε γενιθει σε αλλο κρατος που με τα ποδια μεσα απο θαλασσες και ναβαγια να φταναμε στα ελληνικα συνορα... και μετα να ξανα γυρνουσαμε πισω γιατι δεν θα μας επετρεπαν να συνεχισουμε...να χριαζοταν να κανουμε ταξιδι οχι για να γουσταρουμε αλλα για να επιβιωσουμε
Το που θα γενιθουμε τελικα θεωρω οτι μπορει να ειναι τυχεο... ενταξει εμεις μπορεινα βριζουμε για την ελληνικη πραγματικοτιτα...αλλα υπαρχουν και λαοι που θεωρουν ολους εμας...γενικα ολον το δυτικο κοσμο και με το δικιο τους τυχερους αυτης της ζωης.... και εμεις ως τυχεροι τελικα θα πρεπει να αιστανομαστε
Δοξα το θεω ζουμε σε ενα κρατος που μας δυνετε οι δυνατότητα να ταξιδεψουμε.... μακρια κοντα δεν εχει σημασία αλλα ολο και καπου μπορουμε να παμε... θα μπορουσαμε να ειχαμε γενιθει σε αλλο κρατος που με τα ποδια μεσα απο θαλασσες και ναβαγια να φταναμε στα ελληνικα συνορα... και μετα να ξανα γυρνουσαμε πισω γιατι δεν θα μας επετρεπαν να συνεχισουμε...να χριαζοταν να κανουμε ταξιδι οχι για να γουσταρουμε αλλα για να επιβιωσουμε
Το που θα γενιθουμε τελικα θεωρω οτι μπορει να ειναι τυχεο... ενταξει εμεις μπορεινα βριζουμε για την ελληνικη πραγματικοτιτα...αλλα υπαρχουν και λαοι που θεωρουν ολους εμας...γενικα ολον το δυτικο κοσμο και με το δικιο τους τυχερους αυτης της ζωης.... και εμεις ως τυχεροι τελικα θα πρεπει να αιστανομαστε
Τελευταία επεξεργασία: