Το διάβασα κάπου ......( ήταν σαν να το έγραφα εγώ ) και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας ,όπως έχω κάνει κι άλλες φορές , όταν με πιάνουν οι φιλοσοφικές και υπαρξιακές μου ανησυχίες .
Είμαι σίγουρη οτι αρκετοί θα συμφωνήσουν μαζί μου και νομίζω αυτό που θα παραθέσω εξηγεί και τη δημιουργία του συγκεκριμένου forum αλλά και την ανάγκη της συμμετοχής σε αυτό.
του Ορέστη Μήλιου..
Αλήθεια, έχεις νιώσει ποτέ ότι θες να τα παρατήσεις όλα και να φύγεις; Να φύγεις από το καθημερινό ρολόι, που με κάθε χτύπο του σκοτώνει λίγο-λίγο κάτι από τον πραγματικό και δημιουργικό σου εαυτό; Να φύγεις από τους ανθρώπους, που η καθημερινή τριβή μαζί τους σε κούρασε και σε έφθειρε σε ένα σημείο που έφτασες να πεις «δεν πάει άλλο»; Να φύγεις μακριά και να ζήσεις κάτι άλλο, κάτι πιο πραγματικό, να ξανανιώσεις ζωντανός, να γνωρίσεις νέους ανθρώπους; Σε πιάνουν και σένα ώρες-ώρες αυτές οι τάσεις φυγής;
Κάπου εκεί, στον πυθμένα της ανθρώπινης ύπαρξης, αναδεύεται μια ζωογόνος ανάγκη, ζωτικής σημασίας για τον άνθρωπο και αυτή δεν είναι άλλη από την ανάγκη για ταξίδια. Γιατί αναμφίβολα ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για να ταξιδεύει, είναι στη φύση του. Τα ταξίδια είναι κάτι θεωρητικά απλό, είναι όταν αφήνουμε το σπίτι μας, τη «φωλιά» μας, και ανοίγουμε τα φτερά μας για να εξερευνήσουμε τον κόσμο που ορθώνεται μπροστά μας. Πετάμε προς το άγνωστο, αναμετρόμαστε με τα όρια μας και διευρύνουμε τις αισθήσεις μας. Με τα ταξίδια συμβαίνει κάτι μαγικά μοναδικό. Όσο φωτίζεται και αναδιπλώνεται μπροστά μας το άλλο, τόσο φωτίζεται κάτι μέσα μας. Ναι, ακριβώς εκεί είναι που βρίσκεται και η μαγεία, σ’ αυτήν την οξύμωρη φύση του ταξιδιού. Όσο πιο πολύ ταξιδεύουμε εξωτερικά, τόσο πιο πολύ τελικά ταξιδεύουμε εσωτερικά. Όσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από το σπίτι μας, τόσο πιο κοντά ερχόμαστε στο «είναι» μας. Και είναι εκεί που συμβαίνει κάτι εξίσου μαγικό. Γυρνάμε πίσω, μόνο για να ανακαλύψουμε ότι δεν είμαστε το ίδιο άτομο που ήμασταν όταν ξεκινήσαμε. Γιατί ένα σπουδαίο ταξίδι αλλάζει κάτι μέσα μας για πάντα, προς το καλύτερο.
Τι είναι όμως εκείνο που χρειάζεται ο άνθρωπος για να πάρει την απόφαση, να πάρει φόρα και να αφήσει όλα εκείνα που τον κρατούν δέσμιο και εναντιώνονται στη φύση του; Κατά τη γνώμη μου, πέρα από τα φυσικά μέσα, όπως το χρήμα, δύο είναι τα άλλα γνωρίσματα, που αποτελούν τα μπαγκάζια του στην περιπέτεια: το ρίσκο και η τρέλα. Δύο έννοεις που συνδέονται μεταξύ τους και που είναι κάπως παρεξηγημένες στο νωθρό κόσμο που ζούμε.
Η τρέλα είναι μια έννοια που έχει ως επι το πλείστον αποκτήσει μια αρνητική σημασία, ένας χαρακτηρισμός που εξωθεί στην άσχημη μοναξιά του περιθωρίου. Τρέλα είναι κάτι που δε συμβαδίζει με τον καθωσπρεπισμό της εκάστοτε κοινωνίας, οτιδήποτε είναι λίγο έξω από αυτό που κοινωνικά ορίζεται αποδεκτό. Άλλοτε συνδέεται με ψυχική νόσο και άλλοτε με συμπεριφορές παραφροσύνης ή ακραίων αντιδράσεων. Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια, καθότι τρέλα μπορεί να σημαίνει οτιδήποτε είναι έξω από τα σφιχτά όρια του καθημερινού και του πληκτικά οικείου. Η τρέλα είναι το εισιτήριό μας για ένα νέο κόσμο, όπου η φαντασία υπερνικά την λογική και το όνειρο υπερνικά την ύλη. Και, όσο και αν αυτό ακούγεται εξωφρενικό, ίσως ακόμα και τρομακτικό, σκέψου πρώτα ότι η τρέλα αποτέλεσε το φυτώριο που μέσα του άνθισαν σπουδαίες αντιλήψεις και επιτυχίες. Γιατί χωρίς αυτήν ο κόσμος θα ήταν ένα ασπρόμαυρο βασίλειο, πλημμυρισμένο από τη λογική και την πλήξη.
Εδώ είναι που έρχεται και το ρίσκο στο προσκήνιο. Το ρίσκο εμπεριέχει την τρέλα και η τρέλα εμπεριέχει το ρίσκο. Οι «τρελοί» δεν αναλύουν πολύ και ρισκάρουν. Δε σημαίνει ότι πάντα αυτό προκύπτει από ξεροκεφαλιά ή βλακεία, αλλά από αναγνώριση ότι η αποτυχία είναι κάτι αναπόφευκτο και απαραίτητο για την προσωπική ανάπτυξη. Ξέρουν ότι, αν το ρίσκο δεν περιείχε μέσα του την αποτυχία, θα λεγόταν βεβαιότητα, και έτσι έχουν κατακτήσει μια μοναδική προσωπική ελευθερία. Μόνο όσοι ρισκάρουν είναι πραγματικά ελεύθεροι. Και οι τρελοί έχουν συνειδητοποιήσει ότι η χαρά της ύπαρξης βρίσκεται στην αλλαγή και στην επέκταση των προσωπικών ορίων.
Σε έναν κόσμο γεμάτο από πλήξη και ρουτίνα, που προσπαθεί με κάθε τρόπο να αφομοιώσει και να κατασπαράξει το καθετί διαφορετικό, μπορεί κανείς σε σπάνιες στιγμές να συναντήσει ανθρώπους-οάσεις τρέλας στην έρημο της ξερής πραγματικότητας. Τέτοιοι άνθρωποι είναι αρκετά σπάνιοι, όμως η τομή της ζωής μας με τη δική τους μπορεί να έχει καθοριστικό ρόλο για την πορεία μας. Σχεδόν όλοι, λίγο ή πολύ, είχαμε την τύχη να συναντήσουμε ανθρώπους τρελούς, τρελούς για ζωή, για έρωτα, για εμπειρίες, για πόθο και πάθος. Γι αυτούς τους ανθρώπους, που διαφέρουν από τη μάζα, γιατί διακατέχονται από άκακες ρομαντικές φαντασιώσεις, μια συνεχή πηγαία ενέργεια και αισιοδοξία και που διατηρούν μια ζυγισμένη απόσταση από το διάδρομο προσγείωσης της κοινωνίας.
Κλείνοντας, θέλω να επικεντρωθώ πάλι στην έννοια του ταξιδιού, καθώς και τις έννοιες της τρέλας και του ρίσκου.
Ο άνθρωπος θέλει να ταξιδεύει, «πρέπει» να ταξιδεύει, και όποιος αντιστέκεται σ’ αυτήν τη βασική ανάγκη είναι καταδικασμένος να βιώσει αργά ή γρήγορα το αίσθημα αυτό της φυγής. Μιας φυγής από τον πόνο της στασιμότητας, τη φυλακή της καθημερινότητας. Γιατί ο άνθρωπος δε νιώθει ζωντανός μέσα στην επανάληψη, δε θέλει να στέκει σιωπηλός μάρτυρας καθώς αργοπεθαίνει ο δημιουργικός του εαυτός. Ναι, είναι προσαρμοστικό ον, μπορεί να προσαρμοστεί στο πρόγραμμα, στον άτυπο αγώνα δρόμου με το ωράριο και το ρολόι, μπορεί να εγκατασταθεί σε ένα μέρος για πολύ καιρό. Μπορεί να παρατηρεί τις μέρες να μετατρέπονται σιγά-σιγά σε νύχτες και τις νύχτες σιγά-σιγά να ξημερώνουν νέες μέρες. Μπορεί να υποτάσσεται στα «πρέπει». Όμως, στην πραγματικότητα, ποθεί κάτι τελείως διαφορετικό. Ποθεί να γευτεί νέες γεύσεις, να μυρίσει το φρεσκοβρεγμένο γρασίδι μετά από μια τροπική βροχή, να αγγίξει τα χαραγμένα από τις κακουχίες χέρια ανθρώπων με εντελώς διαφορετική κουλτούρα, να ακούσει το θρόισμα των φύλων σε απομακρυσμένα παρθένα δάση και να δει τον έναστρο ουρανό ξαπλωμένος σε ένα απομονωμένο ακρογιάλι. Να βιώσει την ύπαρξη με τις πέντε του αισθήσεις, όπως δεν τη βίωσε ποτέ. Γιατί ένα ταξίδι ενεργοποιεί κάτι βαθύτερο μέσα μας και είναι τότε μονάχα που νιώθουμε πραγματικά ζωντανοί.
«Οι μόνοι άνθρωποι που υπάρχουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, τρελαίνονται να μιλήσουν, τρελαίνονται να σωθούν, που ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό».Έτσι έλεγε ο Τζάκ Κέρουακ στην εισαγωγή του «On the Road», του γνωστότερου από τα έργα του.
Είμαι σίγουρη οτι αρκετοί θα συμφωνήσουν μαζί μου και νομίζω αυτό που θα παραθέσω εξηγεί και τη δημιουργία του συγκεκριμένου forum αλλά και την ανάγκη της συμμετοχής σε αυτό.
του Ορέστη Μήλιου..
Αλήθεια, έχεις νιώσει ποτέ ότι θες να τα παρατήσεις όλα και να φύγεις; Να φύγεις από το καθημερινό ρολόι, που με κάθε χτύπο του σκοτώνει λίγο-λίγο κάτι από τον πραγματικό και δημιουργικό σου εαυτό; Να φύγεις από τους ανθρώπους, που η καθημερινή τριβή μαζί τους σε κούρασε και σε έφθειρε σε ένα σημείο που έφτασες να πεις «δεν πάει άλλο»; Να φύγεις μακριά και να ζήσεις κάτι άλλο, κάτι πιο πραγματικό, να ξανανιώσεις ζωντανός, να γνωρίσεις νέους ανθρώπους; Σε πιάνουν και σένα ώρες-ώρες αυτές οι τάσεις φυγής;
Κάπου εκεί, στον πυθμένα της ανθρώπινης ύπαρξης, αναδεύεται μια ζωογόνος ανάγκη, ζωτικής σημασίας για τον άνθρωπο και αυτή δεν είναι άλλη από την ανάγκη για ταξίδια. Γιατί αναμφίβολα ο άνθρωπος δημιουργήθηκε για να ταξιδεύει, είναι στη φύση του. Τα ταξίδια είναι κάτι θεωρητικά απλό, είναι όταν αφήνουμε το σπίτι μας, τη «φωλιά» μας, και ανοίγουμε τα φτερά μας για να εξερευνήσουμε τον κόσμο που ορθώνεται μπροστά μας. Πετάμε προς το άγνωστο, αναμετρόμαστε με τα όρια μας και διευρύνουμε τις αισθήσεις μας. Με τα ταξίδια συμβαίνει κάτι μαγικά μοναδικό. Όσο φωτίζεται και αναδιπλώνεται μπροστά μας το άλλο, τόσο φωτίζεται κάτι μέσα μας. Ναι, ακριβώς εκεί είναι που βρίσκεται και η μαγεία, σ’ αυτήν την οξύμωρη φύση του ταξιδιού. Όσο πιο πολύ ταξιδεύουμε εξωτερικά, τόσο πιο πολύ τελικά ταξιδεύουμε εσωτερικά. Όσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από το σπίτι μας, τόσο πιο κοντά ερχόμαστε στο «είναι» μας. Και είναι εκεί που συμβαίνει κάτι εξίσου μαγικό. Γυρνάμε πίσω, μόνο για να ανακαλύψουμε ότι δεν είμαστε το ίδιο άτομο που ήμασταν όταν ξεκινήσαμε. Γιατί ένα σπουδαίο ταξίδι αλλάζει κάτι μέσα μας για πάντα, προς το καλύτερο.
Τι είναι όμως εκείνο που χρειάζεται ο άνθρωπος για να πάρει την απόφαση, να πάρει φόρα και να αφήσει όλα εκείνα που τον κρατούν δέσμιο και εναντιώνονται στη φύση του; Κατά τη γνώμη μου, πέρα από τα φυσικά μέσα, όπως το χρήμα, δύο είναι τα άλλα γνωρίσματα, που αποτελούν τα μπαγκάζια του στην περιπέτεια: το ρίσκο και η τρέλα. Δύο έννοεις που συνδέονται μεταξύ τους και που είναι κάπως παρεξηγημένες στο νωθρό κόσμο που ζούμε.
Η τρέλα είναι μια έννοια που έχει ως επι το πλείστον αποκτήσει μια αρνητική σημασία, ένας χαρακτηρισμός που εξωθεί στην άσχημη μοναξιά του περιθωρίου. Τρέλα είναι κάτι που δε συμβαδίζει με τον καθωσπρεπισμό της εκάστοτε κοινωνίας, οτιδήποτε είναι λίγο έξω από αυτό που κοινωνικά ορίζεται αποδεκτό. Άλλοτε συνδέεται με ψυχική νόσο και άλλοτε με συμπεριφορές παραφροσύνης ή ακραίων αντιδράσεων. Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια, καθότι τρέλα μπορεί να σημαίνει οτιδήποτε είναι έξω από τα σφιχτά όρια του καθημερινού και του πληκτικά οικείου. Η τρέλα είναι το εισιτήριό μας για ένα νέο κόσμο, όπου η φαντασία υπερνικά την λογική και το όνειρο υπερνικά την ύλη. Και, όσο και αν αυτό ακούγεται εξωφρενικό, ίσως ακόμα και τρομακτικό, σκέψου πρώτα ότι η τρέλα αποτέλεσε το φυτώριο που μέσα του άνθισαν σπουδαίες αντιλήψεις και επιτυχίες. Γιατί χωρίς αυτήν ο κόσμος θα ήταν ένα ασπρόμαυρο βασίλειο, πλημμυρισμένο από τη λογική και την πλήξη.
Εδώ είναι που έρχεται και το ρίσκο στο προσκήνιο. Το ρίσκο εμπεριέχει την τρέλα και η τρέλα εμπεριέχει το ρίσκο. Οι «τρελοί» δεν αναλύουν πολύ και ρισκάρουν. Δε σημαίνει ότι πάντα αυτό προκύπτει από ξεροκεφαλιά ή βλακεία, αλλά από αναγνώριση ότι η αποτυχία είναι κάτι αναπόφευκτο και απαραίτητο για την προσωπική ανάπτυξη. Ξέρουν ότι, αν το ρίσκο δεν περιείχε μέσα του την αποτυχία, θα λεγόταν βεβαιότητα, και έτσι έχουν κατακτήσει μια μοναδική προσωπική ελευθερία. Μόνο όσοι ρισκάρουν είναι πραγματικά ελεύθεροι. Και οι τρελοί έχουν συνειδητοποιήσει ότι η χαρά της ύπαρξης βρίσκεται στην αλλαγή και στην επέκταση των προσωπικών ορίων.
Σε έναν κόσμο γεμάτο από πλήξη και ρουτίνα, που προσπαθεί με κάθε τρόπο να αφομοιώσει και να κατασπαράξει το καθετί διαφορετικό, μπορεί κανείς σε σπάνιες στιγμές να συναντήσει ανθρώπους-οάσεις τρέλας στην έρημο της ξερής πραγματικότητας. Τέτοιοι άνθρωποι είναι αρκετά σπάνιοι, όμως η τομή της ζωής μας με τη δική τους μπορεί να έχει καθοριστικό ρόλο για την πορεία μας. Σχεδόν όλοι, λίγο ή πολύ, είχαμε την τύχη να συναντήσουμε ανθρώπους τρελούς, τρελούς για ζωή, για έρωτα, για εμπειρίες, για πόθο και πάθος. Γι αυτούς τους ανθρώπους, που διαφέρουν από τη μάζα, γιατί διακατέχονται από άκακες ρομαντικές φαντασιώσεις, μια συνεχή πηγαία ενέργεια και αισιοδοξία και που διατηρούν μια ζυγισμένη απόσταση από το διάδρομο προσγείωσης της κοινωνίας.
Κλείνοντας, θέλω να επικεντρωθώ πάλι στην έννοια του ταξιδιού, καθώς και τις έννοιες της τρέλας και του ρίσκου.
Ο άνθρωπος θέλει να ταξιδεύει, «πρέπει» να ταξιδεύει, και όποιος αντιστέκεται σ’ αυτήν τη βασική ανάγκη είναι καταδικασμένος να βιώσει αργά ή γρήγορα το αίσθημα αυτό της φυγής. Μιας φυγής από τον πόνο της στασιμότητας, τη φυλακή της καθημερινότητας. Γιατί ο άνθρωπος δε νιώθει ζωντανός μέσα στην επανάληψη, δε θέλει να στέκει σιωπηλός μάρτυρας καθώς αργοπεθαίνει ο δημιουργικός του εαυτός. Ναι, είναι προσαρμοστικό ον, μπορεί να προσαρμοστεί στο πρόγραμμα, στον άτυπο αγώνα δρόμου με το ωράριο και το ρολόι, μπορεί να εγκατασταθεί σε ένα μέρος για πολύ καιρό. Μπορεί να παρατηρεί τις μέρες να μετατρέπονται σιγά-σιγά σε νύχτες και τις νύχτες σιγά-σιγά να ξημερώνουν νέες μέρες. Μπορεί να υποτάσσεται στα «πρέπει». Όμως, στην πραγματικότητα, ποθεί κάτι τελείως διαφορετικό. Ποθεί να γευτεί νέες γεύσεις, να μυρίσει το φρεσκοβρεγμένο γρασίδι μετά από μια τροπική βροχή, να αγγίξει τα χαραγμένα από τις κακουχίες χέρια ανθρώπων με εντελώς διαφορετική κουλτούρα, να ακούσει το θρόισμα των φύλων σε απομακρυσμένα παρθένα δάση και να δει τον έναστρο ουρανό ξαπλωμένος σε ένα απομονωμένο ακρογιάλι. Να βιώσει την ύπαρξη με τις πέντε του αισθήσεις, όπως δεν τη βίωσε ποτέ. Γιατί ένα ταξίδι ενεργοποιεί κάτι βαθύτερο μέσα μας και είναι τότε μονάχα που νιώθουμε πραγματικά ζωντανοί.
«Οι μόνοι άνθρωποι που υπάρχουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, τρελαίνονται να μιλήσουν, τρελαίνονται να σωθούν, που ποθούν τα πάντα ταυτόχρονα, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους, κι όσοι τους βλέπουν κάνουν: Αααα!!!! με θαυμασμό».Έτσι έλεγε ο Τζάκ Κέρουακ στην εισαγωγή του «On the Road», του γνωστότερου από τα έργα του.
Τελευταία επεξεργασία:
.... και προσγειώθηκα στη πραγματικοτητα! 
