Καθαρίζουμε την Οίτη με αρκετές στάσεις ομολογουμένως και φτάνουμε στα Πουγκακια όπου το τεραιν έχει την τιμητική του εδώ. Γλιστερες λασπωμένες ρίζες, νεροφαγωματα και παρατεταμένες λασπουριες σε μια διαδρομή η οποία είναι σχεδόν ολοκληρωτικά σκιερή και σκεπασμένη από δέντρα τα οποία ενώνονται πάνω από το κεφάλι σου.
Φτάνοντας στη Ραχη Τυμφρηστού η Νιαλα εγκαταλείπεται με συνοπτικές διαδικασίες δεδομένου ότι είχε περάσει αρκετά η ώρα και η ομάδα κινείται ασφάλτινα μεν αλλά σε φιδισιες επαρχιακές διαδρομές δε, φτάνοντας στην Ελάτη στις 8 το βράδυ. Μια μικρή έκθεση μοτοσυκλέτας είναι αραδιασμένη στο κατώφλι του ξενοδοχείου Ωρεαδες του φίλου και εντουρά Παναγιώτη. Εξαιρετικός άνθρωπος, συνυφασμένος με τον όρο φιλοξενία.
Μια πυκνή ομίχλη μας υποδέχεται καθώς ανεβαίνουμε για να αγγίξουμε την Ελάτη στα ριζά του Κόζιακα, η οποία όσο ψηλώνουμε τόσο αυτή πυκνώνει, σαν να θέλει να μας στείλει ένα μύνημα, ίσως ότι εισερχοόμαστε σε περιοχή απείρου κάλους και άγριας ομορφιάς και αυτά που θα συναντήσουμε το προσεχές διήμερο θα είναι μια ασυναγώνιστη εμπειρία. Κρίνοντας εκ των υστέρων, δεν έπεσε καθόλου έξω.
Ζυγωνουμε στο ξενοδοχείο και οι true adve του διημέρου στήνουν τις σκηνές τους.
Πάμε να δούμε και λίγα μοτόρια.
Η μέρα κλείνει με τι άλλο;;
Πρωτεΐνη.
Τσιπούρακι
Χαβαλε.
Βουρ στο κρεββάτι όπου ο Μορφέας μας παίρνει αγκαλίτσα...
Ραντεβού το πρωί.